Provided by: manpages-pl_0.7-1_all bug

NAZWA

       smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp

SKŁADNIA

       smbclient  nazwausługi  [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP] [-O opcje gniazd] [-R porządek
       sprawdzania nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i  zasięg]  [-N]  [-n  nazwa  NetBIOS]  [-d  poziom
       debugowania]  [-P]  [-p  port] [-l podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa
       użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod terminala] [-m maksymalny  poziom  protokołu]  [-W
       grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D katalog] [-c lista komend]

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Ten program jest częścią pakietu Samba.

       smbclient  jest  klientem,  który  potrafi  ´rozmawiać´  z  serwerem  SMB/CIFS. Oferuje on
       interfejs podobny do tego z programu ftp (zobacz ftp (1)). Umożliwia on rzeczy  takie  jak
       pobieranie plików z serwera na lokalny komputer, umieszczanie plików z lokalnego komputera
       na serwer, pobieranie informacji o katalogach z serwera itp.

OPCJE

       nazwa usługi
              nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze,  z  której  chcesz  skorzystać.   Nazwa
              usługi  na postać //serwer/usługa, gdzie serwer jest nazwą NetBIOS serwera SMB/CIFS
              oferującego pożądaną usługę, a usługa jest  nazwą  pożądanej  usługi.  Aby  w  taki
              sposób  połączyć  się  z usługą drukarka na serwerze SMB/CIFS serwersmb, powinieneś
              użyć nazwy usługi

              //serwersmb/drukarka

              Zauważ, że nazwą serwera nie musi być nazwą IP (DNS) hosta tego serwera.   Wymaganą
              nazwą  jest  nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak adres IP (DNS)
              serwera.

              Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie  z  parametrem  -R  smbclienta  lub  używając
              parametru  name  resolve  order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na
              zmianę porządku i metod znajdywania nazw.

       hasło  parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania dostępu do określonej  usługi  na
              określonym  serwerze.  Jeśli  ten parametr jest podany, opcja -N (pomiń zapytanie o
              hasło) jest brana pod uwagę.

              Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano hasła przy wywołaniu  programu  (używając
              tego  parametru  lub dodając hasło do opcji -U (zobacz niżej)) i nie została podana
              opcja -N klient zapyta  się  o  hasło,  nawet  jeśli  pożądana  usługa  nie  wymaga
              takowego. (Jeśli hasło nie jest potrzebne, po prostu wciśnij ENTER aby podać zerowe
              hasło.)

              Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i  Windows  for  Workgroups)  wymagają
              hasła  pisanego dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być
              odrzucone przez te serwery.

              Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do skryptów.

       -s smb.conf
              Ten parametr określa ścieżkę do pliku konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten
              plik kontroluje wszystkie aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także
              musi przeczytać ten plik.

       -B adres IP
              Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu rozgłoszeniowego.

       -O opcje gniazd
              Opcje gniazd TCP do ustawienia przez  klienta.  Zobacz  parametr  opcje  gniazd  na
              stronie podręcznika systemowego smb.conf (5) aby sprawdzić listę poprawnych opcji.

       -R porządek sprawdzania nazw
              Ta  opcja  pozwala  użytkownikowi  programu  smbclient  na  ustalenie, jakie usługi
              sprawdzania nazw zostaną użyte do sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym  chcesz
              się połączyć.

              Opcjami są:

       o      lmhosts  :  Sprawdzanie  adresów  IP  w  pliku  lmhosts  Samby.   Plik lmhosts jest
              przechowywany w tym samym katalogu, co plik smb.conf.

       o      host : Przeprowadź standardową zamianę nazwy hosta na adres IP korzystając z  pliku
              systemowego  /etc/hosts, służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta metoda sprawdzania
              nazw jest zależna od systemu operacyjnego.

       o      wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP podanym w  parametrze  wins  server  z
              pliku smb.conf. Jeśli nie podano żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.

       o      bcast  :  Rozgłoś  zapytanie  na każdym ze znanych lokalnych interfejsów sieciowych
              wymienionych w parametrze interfaces z pliku smb.conf.  Jest to najmniej wiarygodna
              metoda  sprawdzania  nazw,  ponieważ  zależy  ona  od  tego, czy docelowy host jest
              aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać konkretny  adres  rozgłoszeniowy  można
              użyć opcji -B.

              Jeśli  ten  parametr  nie jest ustawiony, użyta zostanie opcja name resolve order z
              pliku smb.conf.

              Domyślną kolejnością jest lmhosts, host, wins, bcast.  Bez  parametru  -R  lub  bez
              żadnego wpisu w parametrze "name resolve order" z pliku smb.conf metody sprawdzania
              nazw będą używane w tej kolejności.

       -M nazwa NetBIOS
              Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na inny komputer  przy  użyciu  protokołu
              "WinPopup".  Po  ustanowieniu  połączenia  wpisz  swoją  wiadomość.  Aby  zakończyć
              wpisywanie wciśnij ^D (control-D).

              Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony WinPopup, użytkownik otrzyma wpisaną
              wiadomość  i  prawdopodobnie  usłyszy  sygnał  dźwiękowy.  Jeśli  WinPopup nie jest
              uruchomiony, wiadomość nie zostanie doręczona a żadna wiadomość o błędzie  się  nie
              pojawi.

              Wiadomość  zostanie  obcięta,  jeśli  jej  rozmiar przekracza 1600 bajtów.  Jest to
              ograniczenie protokołu.

              Przydatną  sztuczką  jest  wysłanie  wiadomości  na  standardowe  wejście  programu
              smbclient. Na przykład

              cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK

              wyśle wiadomość z pliku mojawiadomość.txt na komputer JANEK.

              Mogą się też przydać opcje -U i -I, które kontrolują części OD i DO wiadomości.

              Zobacz  opcję message command z pliku smb.conf (5) opisującą zachowanie się Samby w
              przypadku otrzymania wiadomości WinPopup.

              Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy autostart systemu Windows, jeśli
              chcesz zawsze mieć możliwość odbierania wiadomości.

       -i zasięg
              Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który smbclient będzie używał do komunikowania się
              przy generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje  dotyczące  zasięgów  NetBIOS
              możesz  znaleźć  w  rfc1001.txt  i  rfc1002.txt.   Zasięgi NetBIOS są bardzo rzadko
              używane. Zmieniaj te  ustawienia  tylko  jeśli  jesteś  administratorem  wszystkich
              systemów NetBIOS, z którymi chcesz się komunikować.

       -N     Jeśli  ta  opcja  jest  ustawiona, pomijane jest normalne zapytanie klienta o hasło
              użytkownika. Ta opcja jest przydatna przy łączeniu się z usługą, która  nie  wymaga
              hasła.

              Normalnie  klient  pyta  o  hasło,  chyba  że hasło podane jest w linii poleceń lub
              posłużono się tym parametrem.

       -n nazwa NetBIOS
              Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta (dużymi literami)  jako  swojej  nazwy
              NetBIOS. Ten parametr pozwala na ustalenie dowolnej nazwy NetBIOS.

       -d poziom debugowania
              poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub literą ´A´.

              Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną wartością jest zero.

              Im  wyższa  jest  ta  wartość,  tym  więcej  szczegółów  będą zawierały logi.  Przy
              poziomie 0 raportowane będą tylko krytyczne błędy i poważne ostrzeżenia.  Poziom  1
              jest  sensowny  dla  normalnej  pracy  -  generuje  małą,  ale  wystarczającą ilość
              informacji o przeprowadzanych operacjach.

              Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną ilość danych i powinny być używane tylko  przy
              poszukiwaniu  przyczyn  problemów.  Poziomy  powyżej  3 są zaprojektowane tylko dla
              deweloperów i generują OGROMNĄ ilość danych, przy czym większość jest  nieczytelna.
              Jeśli  poziom  debugowania  będzie  ustawiony  na  ´A´,  zostaną zapisane wszystkie
              informacje. Ta opcja jest tylko dla deweloperów, i to tylko takich, którzy naprawdę
              chcą wiedzieć, jak działa kod.

              Ten parametr unieważni opcję log level z pliku smb.conf (5).

       -P     Ta  opcja  nie  jest  już  używana.  Kod  programu  Samba2.0  pozwala  serwerowi na
              decydowanie o typie urządzenie, więc nie jest potrzebna flaga drukarki.

       -p port
              To jest numer portu TCP,  który  zostanie  użyty  przy  ustanawianiu  połączenia  z
              serwerem.  Standardowy  ("dobrze  znany"  - well-known) numer portu TCP dla serwera
              SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem domyślnym.

       -l podstawa nazwy logów
              Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o podstawie nazwy pliku, do  którego
              będą zapisywane informacje o działaniach klienta.

              Domyślna podstawa nazwy jest określana przy kompilacji.

              Podstawa  nazwy  jest  używana  do  utworzenia ostatecznej nazwy pliku. Na przykład
              jeśli podaną podstawą jest "log", ostateczną nazwą pliku będzie log.client.

              Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany przez klienta.

       -h     Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.

       -I adres IP
              Jest to adres  IP  serwera,  do  którego  chcesz  się  podłączyć.  Powinna  to  być
              standardowa notacja "a.b.c.d".

              Normalnie  klient  próbuje zlokalizować serwer SMB/CIFS przez mechanizm sprawdzania
              nazw NetBIOS opisany powyżej w parametrze name resolve order Użycie tego  parametru
              wymusza  na  kliencie  użycie  podanego  adresu  IP  i  podana nazwa NetBIOS będzie
              zignorowana.

              Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru. Jeśli ta wartość nie zostanie podana,
              będzie ona ustalona automatycznie przez klienta w sposób opisany powyżej.

       -E     Ten  parametr  wywołuje  zapisywanie  wiadomości  przez  klienta  do  standardowego
              strumienia błędów (stderr).

              Normalnie te wiadomości są wysyłane do standardowego strumienia wyjścia - zazwyczaj
              konsola użytkownika.

       -U nazwa użytkownika
              Ten  parametr  określa  nazwę  użytkownika,  która zostanie użyta przy nawiązywaniu
              połączenia, zakładając że twój serwer nie używa wersji protokołu, który łączy hasła
              z udziałami, ale z nazwami użytkowników.

              Niektóre serwery są wybredne co do wielkości znaków tej nazwy, a niektóre wymagają,
              aby była to ważna nazwa NetBIOS.

              Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika,  użyta  zostanie  wersja  pisana  dużymi
              literami  zmiennej  środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności). Jeśli nie
              podano żadnej nazwy użytkownika i żadna ze zmiennych środowiskowych  nie  istnieje,
              to użyta zostanie nazwa użytkownika "GUEST".

              Jeśli  zmienna  środowiskowa  USER  zawiera  znak ´%´, wszystko po tym znaku będzie
              traktowane  jako  hasło.  To  pozwala  na  ustawienie  zmiennej  środowiskowej   na
              USER=użytkownik%hasło,  w  związku  z czym hasło nie jest podawane w linii poleceń,
              gdzie może być podejrzane przez komendę ps.

              Jeśli usługa, do której chcesz się podłączyć wymaga hasła, może ono być podane przy
              pomocy opcji -U, przez dodanie symbolu procentu ("%") i hasła do nazwy użytkownika.
              Na przykład, aby podłączyć się do usługi jako użytkownik "janek" z hasłem "sekret",
              możesz użyć opcji

              -U janek%sekret

              w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji wokół symbolu procentu.

              Jeśli  podasz hasło jako część nazwy użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń
              zapytanie o hasło).

              Jeśli podasz hasło jako parametr i jako część nazwy użytkownika,  to  pierwszeństwo
              ma  hasło  podane  jako  część  nazwy użytkownika. Nie podanie niczego przed lub po
              znaku procentu spowoduje użycie odpowiednio pustej nazwy  użytkownika  lub  pustego
              hasła.

              Hasło  może  też być podane przez ustawienie zmiennej środowiskowej PASSWORD, która
              zawiera  hasło  użytkownika.  Zauważ,  że  może  to  być  bardzo  niebezpieczne  na
              niektórych  systemach,  ale na innych umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend
              smbclienta bez możliwości podejrzenia hasła na liście procesów w przypadku  podania
              go w linii poleceń.

              Uwaga:  Niektóre  serwery  (włączając  w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają
              hasła pisanego dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą  być
              odrzucone przez te serwery.

              Bądź  ostrożny  przy  dopisywaniu  haseł  do  skryptów lub przy ustawianiu zmiennej
              środowiskowej PASSWORD. Na wielu systemach linia poleceń działającego procesu  może
              być  podejrzana przy pomocy polecenia ps.  Aby mieć pewność bezpieczeństwa pozwalaj
              programowi smbclient na pytanie o hasło i wpisuj je bezpośrednio.

       -L     Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych na serwerze. Lista  pojawi  się  po
              użyciu w taki sposób: "smbclient -L host".  Opcja -I może być przydatna jeśli twoje
              nazwy NetBIOS nie są takie same jak nazwy DNS hostów  TCP/IP  lub  jeśli  próbujesz
              połączyć się z hostem z innej sieci.

       -t kod terminala
              Ta  opcja  mówi  programowi  smbclient jak interpretować nazwy plików pochodzące ze
              zdalnego serwera. Zazwyczaj azjatyckojęzyczne  wielobajtowe  implementacje  Uniksów
              używają innych zestawów znaków niż serwery SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS).
              Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi smbclient na  prawidłową  konwersję
              między  nazwami  plików Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów SMB. Ta opcja nie
              została porządnie sprawdzona i mogą być z nią problemy.

              Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7, jis8, junet,  hex,  cap.  To  nie  jest
              pełna lista. Pełna lista znajduje się w kodzie źródłowym pakietu Samba.

       -m maksymalny poziom protokołu
              Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient zawsze próbuje nawiązać połączenie
              z najwyższym poziomem protokołu jaki serwer obsługuje.  Ten parametr jest zachowany
              dla  wstecznej  kompatybilności,  ale  dowolny ciąg, który znajduje się po opcji -m
              zostanie zignorowany.

       -W grupa robocza
              Unieważnia domyślną grupę roboczą określoną w parametrze workgroup z pliku smb.conf
              dla  tego  połączenia.   Ta opcja może być niezbędna do połączenia się z niektórymi
              serwerami.

       -T opcje programu tar
              smbclient  może  być  użyty  do  stworzenia  kopii  zapasowej   wszystkich   plików
              znajdujących   się   na  udziale  SMB/CIFS,  kompatybilnego  z  formatem  tar  (1).
              Drugorzędne flagi tar, które mogą być podane to:

       c      Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi  znajdować  się  nazwa  pliku,  pliku
              urządzenia   streamera   lub   "-"   dla   standardowego  wyjścia.   Jeśli  użyjesz
              standardowego wyjścia musisz użyć najniższej wartości poziomu debugowania -d0,  aby
              uniknąć uszkodzenia pliku tar. Ta flaga nie może być podana razem z flagą x.

       x      Rozpakuj  lokalny plik tar z powrotem na udział. Jeśli opcja -D nie została podana,
              struktura plików i katalogów pliku tar zostanie  odtworzona  od  głównego  katalogu
              udziału.  Po  tej  opcji  musi znajdować się nazwa pliku tar, urządzenia lub -D dla
              standardowego wejścia. Flaga ta nie może być łączona z flagą c. Odtworzonym  plikom
              zostanie  nadana  taka data stworzenia (modyfikacji), jaka została zapisana w pliku
              tar. Nie zostaje natomiast przywrócona data katalogom.

       I      Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne  zachowanie,  kiedy  pliki  są  wymienione
              powyżej.  Powoduje to branie pod uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu
              (a zatem wszystko inne zostaje wyłączone z tych działań). Zobacz przykład poniżej.

       X      Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to wyłączenie pliku tar z działań  rozpakowywania
              lub tworzenia. Zobacz przykład poniżej.

       b      Rozmiar  bloku. Po nim musi następować dozwolona (większa niż zero) wielkość bloku.
              Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj  512)
              blokach.

       g      Przyrostowe.  Archiwizuj  tylko  te  pliki,  które  mają  ustawiony  bit "archive".
              Przydatne tylko z flagą c.

       q      Ciche. Powstrzymuje tara  przed  wypisywaniem  informacji  diagnostycznych  podczas
              pracy. Ten sam efekt daje tarmode quiet.

       r      Włączanie   lub  wyłączanie  oparte  na  wyrażeniach  regularnych.   Używa  wyrażeń
              regularnych aby sprawdzić, czy dany plik należy włączyć  lub  wyłączyć  z  działań.
              Działa  to  jedynie  jeśli  Samba została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże ten
              tryb może być bardzo wolny.  Jeśli Samba nie została skompilowana  z  HAVE_REGEX_H,
              wykonywane jest porównywanie oparte na maskach (użycie znaków * i ?).

       N      Nowszy  niż.  Po  tej opcji musi być nazwa pliku, którego data będzie porównywana z
              plikami znalezionymi w udziale podczas tworzenia archiwum.  Tylko pliki nowsze  niż
              podany plik zostaną zarchiwizowane do pliku tar.  Przydatne tylko z flagą c.

       a      Ustaw  bit  "archive".  Powoduje  usunięcie  bitu  "archive" podczas archiwizowania
              pliku. Przydatne z flagami g i c.

              Długie nazwy w plikach tar

              Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy plików  zarówno  przy  archiwizowaniu
              jak  i  rozpakowywaniu.  Jednakże pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi mieć mniej
              niż 1024 bajty. Kiedy smbclient tworzy archiwum tar zapisywane są ścieżki względne,
              nie absolutne.

              Nazwy plików w archiwach tar

              Wszystkie  nazwy plików mogą być podane jako ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem)
              lub jako ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)

              Przykłady

       o      Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na mójpc (bez hasła).

              smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tx backup.tar

       o      Odtwórz wszystko oprócz users/docs

              smbclient //mójpc/mójudział "" -N -TXx backup.tar users/docs

       o      Stwórz plik tar złożony z plików poniżej users/docs.

              smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar users/docs

       o      Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale używając ścieżki DOS.

              smbclient //mójpc/mójudział "" -N -tc backup.tar users\edocs

       o      Stwórz plik tar złożony ze wszystkich plików i katalogów z udziału.

              smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar *

       -D początkowy katalog
              Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem. Prawdopodobnie jedynym wykorzystaniem
              jest opcja tar -T.

       -c lista komend
              Lista  komend  jest  to  ciąg komend oddzielony średnikami, które mają być wykonane
              zamiast oczekiwania  na  podawanie  komend  przez  standardowe  wejście.   -N  jest
              wymuszana przez -c.

              Ta  opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu standardowego wejścia do
              serwera, np. -c ´print -´.

OPERACJE

       Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien pokazać się znak zachęty:

       smb:\>

       Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje  bieżący  katalog  roboczy  na  serwerze,  który
       zmieni się, jeśli zostanie zmieniony bieżący katalog roboczy.

       Znak  zachęty  wskazuje  na to, że klient jest gotowy i czeka na polecenia.  Każda komenda
       jest pojedynczym słowem, opcjonalnie po nim mogą nastąpić parametry specyficzne dla  danej
       komendy.  Komendy  i  parametry  są rozdzielone spacjami, chyba że opis konkretnej komendy
       stanowi inaczej. Wszystkie komendy są niewrażliwe na wielkość znaków. To, czy istotna jest
       wielkość znaków parametrów przekazywanych do komend zależy od konkretnych komend.

       Parametry  pokazane  w  nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]") są opcjonalne. Jeśli nie
       zaznaczono inaczej, do komendy stosują się zasady ogólne.  Parametry  podane  w  nawiasach
       kątowych (np. "<parametr>") są obowiązkowe.

       Zauważ,  że  wszystkie  komendy  wykonywane  na  serwerze  są wykonywane przez przekazanie
       żądania do  serwera.  Tak  więc  zachowanie  jest  zależne  od  tego,  jak  serwer  został
       zaimplementowany.

       Komendy podane są w porządku alfabetycznym.

       ? [komenda]
              Jeśli  "komenda" jest określona, to komenda ? wyświetli krótką informację dotyczącą
              podanej komendy. Jeśli pominięty zostanie parametr "komenda", wyświetlona  zostanie
              lista dostępnych komend.

       ! [komenda powłoki]
              Jeśli  podana  jest "komenda powłoki", komenda ! uruchomi lokalnie powłokę i wykona
              zadaną komendę. Jeśli  nie  zostanie  podana  żadna  komenda  powłoki,  uruchomiona
              zostanie lokalna powłoka.

       cd [nazwa katalogu]
              Jeśli  zostanie  podana  "nazwa  katalogu",  to bieżący katalog roboczy na serwerze
              zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
              powodu do katalogu nie ma dostępu.

              Jeśli  nie  zostanie  podana  żadna  nazwa  katalogu,  wyświetlona  zostanie  nazwa
              bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

       del <maska>
              Klient zażąda od serwera próby usunięcia wszystkich plików pasujących  do  maski  z
              bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

       dir <maska>
              Wyświetla  listę  plików  pasujących  do  maski  w  bieżącym  katalogu  roboczym na
              serwerze.

       exit   Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z programu.

       get <nazwa pliku zdalnego> [nazwa pliku lokalnego]
              Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku zdalnego" na lokalny komputer.   Jeśli
              drugi parametr jest podany, to plik zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie
              "nazwa pliku lokalnego". Zauważ, że wszystkie  transfery  są  binarne.  Zobacz  też
              komendę lowercase.

       help [komenda]
              Zobacz komendę ? powyżej.

       lcd [nazwa katalogu]
              Jeśli  "nazwa  katalogu"  jest  podana,  to  bieżący roboczy na komputerze lokalnym
              zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
              powodu do katalogu nie ma dostępu.

              Jeśli  nie  zostanie  podana  nazwa  katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego
              katalogu roboczego na lokalnym komputerze.

       lowercase
              Włącza wyświetlanie nazw plików małymi literami dla komend get i mget.

              Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi literami jest włączone, przy używaniu  komend
              get  i  mget lokalne nazwy plików będą konwertowane do małych liter. Jest to często
              przydatne przy kopiowaniu plików MSDOS z serwera, ponieważ małe  litery  w  nazwach
              plików są standardem w systemach Uniksowych.

       ls <maska>
              Zobacz komendę dir powyżej.

       mask <maska>
              Ta  komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski, która będzie używana podczas
              wykonywania operacji rekurencyjnych przez komendy get i mget.

              Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane do komend get i mget działają  jak
              filtry do plików, nie do katalogów.

              Maska  określona komendą mask jest niezbędna do filtrowania plików zawartych w tych
              katalogach. Na przykład, jeśli maską podaną komendzie mget jest "source*"  a  maską
              podaną  komendzie mask jest "*.c" a rekurencja jest włączona, komenda mget pobierze
              wszystkie  pliki  pasujące  do  maski  "*&.c"  we  wszystkich  katalogach   poniżej
              pasujących do maski "source*" w bieżącym katalogu roboczym.

              Zauważ,  że  domyślna  wartość dla maski jest pusta (jej równoważnością jest "*") i
              pozostaje taka dopóki nie zostanie użyta komenda mask do  jej  zmiany.  Najczęściej
              maska pozostaje niezdefiniowana. Aby uniknąć nieoczekiwanych rezultatów dobrze jest
              przywrócić wartość maski na "*" po użyciu komendy mget lub mput.

       md <nazwa katalogu>
              Zobacz komendę mkdir.

       mget <maska>
              Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer, na którym  uruchomiony  jest
              klient.

              Zauważ,  że  maska  jest  interpretowana  inaczej  przy operacjach rekurencyjnych i
              nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.

       mkdir <nazwa katalogu>
              Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają na to uprawnienia) z podaną nazwą.

       mput <maska>
              Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z bieżącego katalogu roboczego  komputera
              lokalnego do bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

              Zauważ,  że  maska  jest  interpretowana  inaczej  przy operacjach rekurencyjnych i
              nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.

       print <nazwa pliku>
              Wydrukuj podany  plik  z  lokalnego  komputera  używając  drukarki  podłączonej  do
              serwera.

              Zobacz też komendę printmode.

       printmode <graphics lub text>
              Ustawia  tryb  drukowania tak, aby obsługiwać dane binarne (takie jak grafika) albo
              tekst. Późniejsze komendy  drukowania  będą  używały  trybu  ustawionego  przez  to
              polecenie.

       prompt Przełącza pytanie o nazwy plików podczas działania komend mget i mput.

              Kiedy jest włączone, użytkownik będzie proszony o potwierdzenie transferu każdego z
              plików podczas działania tych komend. Kiedy jest wyłączone, wszystkie pliki zostaną
              przesłane bez zapytania o potwierdzenie.

       put <nazwa pliku lokalnego> [nazwa pliku zdalnego]
              Skopiuj  plik  o  nazwie  "nazwa  pliku lokalnego" z komputera lokalnego na serwer.
              Jeśli zostanie podany drugi parametr, plik  na  serwerze  zostanie  nazwany  "nazwa
              pliku  zdalnego".  Zauważ,  że  wszystkie  transfery są binarne. Zobacz też komendę
              lowercase.

       queue  Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując identyfikator  zadania,  nazwę,  rozmiar  i
              aktualny stan.

       quit   Zobacz komendę exit.

       rd <nazwa katalogu>
              Zobacz komendę rmdir.

       recurse
              Przełącza stosowanie rekurencji dla komend mget i mput.

              Kiedy jest włączona, te komendy będą przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się
              w katalogu początkowym i będą przeglądały ich zawartość jeśli nazwa danego katalogu
              pasuje  do  maski  podanej  komendzie.  Pobrane  będą tylko pliki pasujące do maski
              ustalonej za pomocą polecenia mask. Zobacz także polecenie mask.

              Jeśli rekurencja jest wyłączona,  kopiowane  będą  tylko  pliki  znajdujące  się  w
              bieżącym  katalogu  roboczym na komputerze źródłowym pasujące do maski podanej jako
              parametr polecenia mget lub mput, a maska ustalona za pomocą polecenia mask  będzie
              zignorowana.

       rm <maska>
              Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera wszystkie pliki pasujące do maski.

       rmdir <nazwa katalogu>
              Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa dostępu) z serwera.

       tar <c|x>[IXbgNa]
              Przeprowadza  operację  tar  -  zobacz opcję -T powyżej. Na zachowanie może wpływać
              komenda tarmode (zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N (nowsze  niż)  wpłynie
              na  ustawienia  tarmode.  Zauważ,  że użycie opcji "-" z opcją x może nie działać -
              zamiast tego użyj linii poleceń.

       blocksize <rozmiar bloku>
              Rozmiar bloku. Po nim musi następować  dopuszczalna  (większa  niż  zero)  wielkość
              bloku.   Powoduje  zapisanie  pliku  tar  na  rozmiar_bloku*TBLOCK  (TBLOCK  wynosi
              zazwyczaj 512) blokach.

       tarmode <full|inc|reset|noreset>
              Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu "archive". W trybie "full" polecenia
              tar zarchiwizuje wszystko nie zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive" (jest to
              tryb domyślny). W trybie "inc" (incremental - przyrostowy) tar  zarchiwizuje  tylko
              pliki  z  ustawionym  bitem "archive". W trybie "reset" tar usunie bit "archive" ze
              wszystkich plików, które archiwizuje (wymaga możliwości zapisywania w udziale).

       setmode <nazwa pliku> <perm=[+|\-]rsha>
              Wersja DOSowej komendy attribm służącej do ustawiania atrybutów pliku. Na przykład:

              setmode mójplik +r

              sprawi, że plik "mójplik" będzie tylko do odczytu.

UWAGI

       Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków  podanej  nazwy  użytkownika,  hasła,
       nazwy  udziału  (nazywanego  także  nazwą  usługi)  i  nazw serwerów. Jeśli nie możesz się
       połączyć z serwerem spróbuj podać wszystkie parametry dużymi literami.

       Często niezbędne jest użycie opcji -n przy łączeniu się z niektórymi typami  serwerów.  Na
       przykład  LanManager  OS/2  wymaga  użycia  prawidłowej  nazwy  NetBIOS, więc musisz podać
       prawidłową nazwę, która może być znana serwerowi.

       smbclient obsługuje długie nazwy plików,  jeśli  serwer  obsługuje  protokół  LANMAN2  lub
       nowszy.

ZMIENNE ŚRODOWISKOWE

       Zmienna  USER może zawierać nazwę użytkownika osoby używającej klienta. Ta informacja jest
       użyta tylko wtedy, gdy poziom protokołu  jest  na  tyle  wysoki,  że  obsługuje  hasła  na
       poziomie sesji.

       Zmienna  PASSWORD  może zawierać hasło osoby używającej klienta.  Ta informacja jest użyta
       tylko jeśli poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.

INSTALACJA

       Lokalizacja programu klienta  jest  indywidualną  kwestią  administratora  systemu.  Dalej
       znajdują się tylko sugestie.

       Zaleca    się,    aby    oprogramowanie   smbclienta   było   zainstalowane   w   katalogu
       /usr/local/samba/bin lub /usr/samba/bin. Ten katalog może być czytany przez  wszystkich  a
       zapisywany  tylko  przez roota. Każdy powinien mieć możliwość uruchomienia klienta. Klient
       nie powinien mieć ustawionych uprawnień setuid czy setgid!

       Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być  umieszczane  w  katalogu,  którego
       zawartość może być odczytywana i zapisywana tylko przez danego użytkownika.

       Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy serwera SMB/CIFS.  Istnieje możliwość
       uruchomienia smbd (8) jako zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako demona na  porcie
       dostępnym  dla  użytkownika  (zazwyczaj  dowolny  port powyżej 1024) dostarczy serwera, na
       którym będzie można przeprowadzać testy.

DIAGNOSTYKA

       Większość  informacji  diagnostycznych  wysyłanych  przez  klienta  jest  rejestrowana   w
       odpowiednim  pliku.  Nazwa  tego  pliku  jest  ustalana  podczas  kompilacji, ale może być
       zmieniona przez parametr podany z linii poleceń.

       Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od poziomu debugowania ustalonego  przez
       klienta. Jeśli masz problemy, ustaw poziom debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.

WERSJA

       Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0 pakietu Samba.

AUTOR

       Oryginalne  oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia zostały stworzone przez Andrew
       Tridgella samba-bugs@samba.org. Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team  jako  projekt
       typu Open Source, podobny do sposobu rozwijania jądra Linuksa.

       Oryginalne  strony  podręcznika  systemowego  pakietu  Samba  zostały napisane przez Karla
       Auera. Strony podręcznika systemowego  zostały  skonwertowane  do  formatu  YODL  (kolejne
       wspaniałe       oprogramowanie       Open      Source,      dostępne      pod      adresem
       ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/)  i  odświeżone  dla  wersji  2.0  pakietu   Samba   przez
       Jeremy'ego  Allisona.  samba-bugs@samba.org.

       Zobacz  samba  (7).  Znajdziesz  tam  pełną listę współpracowników i informacje jak wysłać
       informacje o błędach, komentarze itp.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia  Manuali  i  może
       nie  być  aktualne.  W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym opisem a rzeczywistym
       zachowaniem opisywanego programu lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie  się  z  oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 smbclient

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.