Provided by: manpages-pl_0.7-2_all bug

NAZWA

       bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

OPIS

       Jądro  (kernel) Linux przyjmuje pewne "opcje wiersza poleceń"", lub "parametry rozruchowe"
       podczas uruchamiania.  Ogólnie  jest  to  używane  do  przekazywania  jądru  informacji  o
       parametrach  sprzętu,  których  samodzielnie  nie  potrafi  ono  określić  lub by zapobiec
       wartościom, które jądro by normalnie wykryło.

       Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez  BIOS,  nie  ma  możliwości  przekazywania
       żadnych  parametrów.  Tak  więc,  aby  móc  mieć  tę  możliwość,  trzeba  używać  programu
       rozruchowego zdolnego do przekazywania parametrów, takiego jak GRUB.

   Lista argumentów
       Wiersz poleceń  jądra  jest  przetwarzany  w  listę  łańcuchów  (argumentów  rozruchowych)
       rozdzielonych spacjami. Większość argumentów rozruchowych przyjmuje postać:

           nazwa[=wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_10]

       gdzie  "nazwa"  jest  unikalnym  słowem kluczowym, które jest używane do określania, która
       część jądra ma otrzymać związane z nim  wartości.  Poszczególne  argumenty  rozruchowe  są
       zwyczajnie  oddzielone  spacjami,  w  formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10
       wartości  jest  rzeczywisty,  jako  że  obecnie  kod  obsługuje  jedynie  10  oddzielonych
       przecinkami  parametrów  dla  słowa  kluczowego  (można  jednak  użyć  tego  samego  słowa
       kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).

       Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra init/main.c.  Najpierw  jądro
       sprawdza  czy  argument  jest  jednym  ze  specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub
       "debug". Znaczenie tych specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.

       Potem przechodzi przez listę  funkcji  konfigurujących,  aby  zobaczyć  czy  podany  tekst
       argumentu  (taki  jak "foo") nie jest związany z funkcją konfigurującą ("foo_setup()") dla
       konkretnego urządzenia, lub części jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6  to
       przeszuka  ono  tablice  bootsetupowe  aby sprawdzić, czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli
       było, wywołuje funkcję konfigurującą związaną  z  "foo"  (foo_setup())  i  przekazuje  jej
       argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.

       Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja konfigurująca,
       jak opisano powyżej, zostaje zinterpretowane  jako  zmienna  środowiskowa,  która  ma  być
       ustawiona.  (Bezużytecznym?)  przykładem  może  być  użycie  "TERM=vt100"  jako  argumentu
       rozruchowego.

       Wszelkie  pozostałe  argumenty,  które  nie  były  wybrane  przez   jądro   i   nie   były
       zinterpretowane  jako  zmienne  środowiskowe,  zostają  potem  przekazane procesowi PID 1,
       którym zwykle jest program init(1). Najpopularniejszym argumentem, który jest przekazywany
       procesowi  init  jest  słowo  "single",  które  mówi  mu,  by  uruchomił komputer w trybie
       pojedynczego użytkownika, żeby nie odpalał wszystkich normalnych demonów. Proszę sprawdzić
       na stronie podręcznika init(1), jakie argumenty przyjmuje.

   Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia
       'init=...'
              Ustawia  to  pierwotne  polecenie  do  wykonania  przez  jądro.  Jeśli nie jest ono
              ustawione  lub  nie  może  zostać  znalezione,  to  jądra  wypróbowuje  /sbin/init,
              następnie  /etc/init,  później  /bin/init i w końcu /bin/sh a ostatecznie panikuje,
              jeśli wszystkie te próby zawiodą.

       'nfsaddrs=...'
              Ustawia adres rozruchowy NFS na podany łańcuch. Adres  rozruchowy  jest  używany  w
              przypadku rozruchu sieciowego.

       'nfsroot=...'
              Ustawia  nazwę  katalogu  głównego  NFS  na  podany  łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie
              rozpoczyna się od "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez "/tftpboot/". Ta
              nazwa katalogu głównego jest używana w przypadku rozruchu sieciowego.

       'root=...'
              Ten  argument  mówi  jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu plików
              podczas rozruchu. Domyślna wartość  tego  ustawienia  jest  skonfigurowana  podczas
              kompilacji i zwykle jest wartością urządzenia głównego systemu, na którym zbudowano
              jądro. Aby nadpisać tę wartość i  wybrać  na  urządzenie  główne  np.  drugi  napęd
              dyskietek, należy użyć "root=/dev/fd1".

              Główne urządzenie można określić symbolicznie lub numerycznie. Forma symboliczna ma
              postać /dev/XXYN, gdzie XX określa typ urządzenia  (np.  'hd'  do  twardych  dysków
              zgodnych  z  ST-506,  z  Y z zakresu 'a'-'d'; 'sd' do dysków zgodnych z SCSI, z Y z
              zakresu 'a'-'e'), Y jest literą lub  numerem  napędu,  a  N  numerem  (dziesiętnie)
              partycji na tym urządzeniu.

              Proszę  zauważyć,  że  nie  ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych urządzeń w
              bieżącym systemie. Część "/dev/" jest tylko konwencją.

              Powyższe urządzenia można  przekazywać  także  w  niewygodnej  i  mniej  przenośnej
              reprezentacji   numerycznej,  która  jest  kombinacją  numerów  głównych/pobocznych
              (major/minor) urządzeń. (np. /dev/sda3 ma numer główny 8 i poboczny 3,  więc  można
              użyć "root=0x803" jako alternatywy).

       'rootdelay='
              Parametr  ustawia  przerwę  (w sekundach) przed próbą zamontowania głównego systemu
              plików.

       'rootflags=...'
              Parametr ustawia łańcuch opcji  montowania  dla  głównego  systemu  plików  (więcej
              informacji również w fstab(5)).

       'rootfstype=...'
              Opcja  'rootfstype'  nakazuje  jądru  zamontowanie głównego systemu plików tak, jak
              gdyby był on podanego typu. Może być to  przydatne  (przykładowo)  do  zamontowania
              systemu  plików  ext3  jako  ext2  i usunięcia dziennika w głównym systemie plików,
              cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez potrzeby rozruchu  komputera  z
              innego nośnika.

       'ro' i 'rw'
              Opcja  'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony tylko
              do odczytu, aby fsck mógł pracować na nieruchomym systemie plików. Żaden proces nie
              może  zapisywać  plików  na  systemie  plików, dopóki nie zostanie remontowany jako
              przeznaczony do odczytu i zapisu, np.  poprzez "mount -w -n -o  remount  /"  (patrz
              też mount(8)).

              Opcja  'rw'  mówi  jądru,  by  zamontować główny system plików jako przeznaczony do
              odczytu/zapisu. Tak jest domyślnie.

       'resume=...'
              Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których  chce  się  wznowić
              pracę systemu po hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik wymiany. Przykład:

                  resume=/dev/hda2

       'reserve=...'
              Ta  komenda  jest  używana  do  chronienia  regionów  portów  wejścia/wyjścia przed
              sondowaniem.  Postać polecenia:

                  reserve=iobase,extent[,iobase,extent]...

              W niektórych komputerach może być  niezbędne  chronienie  sterowników  urządzeń  od
              szukania  urządzeń  (autosondowanie)  w  określonych  regionach.  Może to wynikać z
              błędnej reakcji sprzętu, możliwej błędnej identyfikacji lub po prostu  z  tego,  że
              nie chce się tego sprzętu inicjalizować.

              Argument  reserve  podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być sondowany.
              Sterownik urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego  regionu,  chyba  że  inny
              argument rozruchowy wyjątkowo mu to nakaże.

              Na przykład, wiersz rozruchowy

                  reserve=0x300,32 blah=0x300

              powstrzymuje  wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od sondowania
              0x300-0x31f.

       'panic=N'
              Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej opcji można
              spowodować,  że  jądro  wykona ponowne uruchomienie systemu po N sekundach (jeśli N
              jest większe niż zero). Czas ten można również ustawić za pomocą

                  echo N > /proc/sys/kernel/panic.

       'reboot=[warm|cold][,[bios|hard]]'
              Od Linuksa 2.0.22 ponowne uruchomienie jest domyślnie "zimne" (cold). Można również
              wybrać  stare  ustawienie  za  pomocą  'reboot=warm'.  "Zimny" restart może wymagać
              zresetowania określonego sprzętu, może również zniszczyć jeszcze nie zapisane  dane
              w   buforach   dysku.   "Ciepły"  restart  może  być  szybszy.  Domyślnie,  ponowne
              uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez  żądanie  pulsowania  bitu  0  na  linii
              resetu kontrolera klawiatury, lecz istnieje przynajmniej jeden typ płyt głównych, z
              którym to nie działa. Opcja 'reboot=bios' może w zamian przeskoczyć przez BIOS.

       'nosmp' i 'maxcpus=N'
              Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza  polecenia  'nosmp'  lub  'maxcpus=0'
              wyłączy  całkowicie aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N' ograniczy maksymalną
              liczbę aktywowanych procesorów w trybie SMP do N.

   Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra
       'debug'
              Komunikaty jądra są przekazywane do demona (np. klogd(8)  lub  podobnego),  tak  że
              mogą  zostać  zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej console_loglevel
              są także wypisywane na konsoli (informacje na temat  poziomów  priorytetów  zawiera
              syslog(2)).  Domyślnie  console_loglevel jest ustawiona na logowanie wszystkiego co
              ważniejsze niż KERN_DEBUG. Ten argument rozruchowy dodatkowo  nakazuje  wypisywanie
              wiadomości  o  priorytecie  KERB_DEBUG..  Poziom  logowania  konsoli  można również
              ustawić podczas pracy systemu dzięki plikowi /proc/sys/kernel/printk  (opisanemu  w
              syslog(2)), operacji syslog(2) SYSLOG_ACTION_CONSOLE_LEVEL lub dmesg(8).

       'profile=N'
              Możliwe  jest  włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co jądro
              zużywa cykle procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą  ustawienia  zmiennej
              prof_shift  na  wartość  niezerową. Można to zrobić podając CONFIG_PROFILE w chwili
              kompilacji lub używając opcji 'profile='.  Wartość  prof_shift  będzie  wynosić  N,
              jeśli  zostanie  podana  lub CONFIG_PROFILE_SHIFT, gdy poda się ją, lub 2 - wartość
              domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona  rozdrobnienie  profilowania:
              za  każdym  cyknięciem  zegara,  jeśli  system  wykonywał  kod  jądra, licznik jest
              zwiększany:

                  profile[address >> prof_shift]++;

              Surowe informacje  profilowania  można  odczytać  z  /proc/profile.  Prawdopodobnie
              będzie  trzeba użyć narzędzia takiego jak readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis
              do /proc/profile wyczyści liczniki.

   Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem
       Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z  CONFIG_BLK_DEV_RAM.  Generalnie,  złym  pomysłem
       jest  używanie  ramdysku  w  Linuksie  -  system  sam będzie korzystał z dostępnej pamięci
       bardziej wydajnie. Jednak w trakcie rozruchu  często  przydatne  okazuje  się  załadowanie
       zawartości  dyskietki na ramdysk. Może się również okazać, że pewne moduły (np. do systemu
       plików lub sprzętu) muszą zostać załadowane przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.

       W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa  całkowitej  zmianie.  Wcześniej,  pamięć  była
       alokowana statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który określał jego rozmiar. Mogło to
       również służyć do ustawienia obrazu jądra w  czasie  kompilacji.  Obecnie,  ramdysk  używa
       buforów  i  powiększa  się  w  sposób dynamiczny. Wiele informacji o bieżącej konfiguracji
       ramdysku zawiera plik źródeł jądra Documentation/blockdev/ramdisk.txt (w starszych jądrach
       Documentation/ramdisk.txt).

       Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.

       'load_ramdisk=N'
              Jeśli N=1 - ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest domyślnie).

       'prompt_ramdisk=N'
              Jeśli  N=1 - prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 - nie prosi
              (dlatego parametr ten nigdy nie jest potrzebny).

       'ramdisk_size=N' lub (przestarzałe) 'ramdisk=N'
              Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).

       'ramdisk_start=N'
              Ustawia  startowy  numer  bloku  (przesunięcie  na  dyskietce,  gdzie  ramdysk  się
              rozpoczyna)  na  N.  Jest  to  potrzebne  w  przypadku, gdy ramdysk znajduje się za
              obrazem jądra.

       'noinitrd'
              Tylko gdy jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM i  CONFIG_BLK_DEV_INITRD.
              Obecnie,  można  skompilować  jądro  tak,  aby  używało initrd. Gdy ta funkcja jest
              włączona, proces rozruchowy załaduje jądro i początkowy  ramdysk;  następnie  jądro
              konwertuje  initrd  do  "normalnego"  ramdysku,  który  jest  montowany w trybie do
              odczytu i zapisu, jako  urządzenie  główne;  następnie  wykonywane  jest  /linuxrc;
              później  montowany  jest "rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd
              jest przenoszony do /initrd; na końcu wykonywana jest zwykła  sekwencja  rozruchowa
              (np. wywołanie /sbin/init).

              Szczegółowy opis funkcji initrd zawiera plik źródeł jądra Documentation/initrd.txt.

              Opcja  'noinitrd'  mówi  jądru,  że  choć  zostało  skompilowane w celu działania z
              initrd, to nie powinno przechodzić  przez  powyższe  kroki,  lecz  pozostawić  dane
              initrd  w  /dev/initrd.  To urządzenie może być użyte jedynie jednokrotnie: dane są
              zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je używał zamknie /dev/initrd.

   Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI
       Ogólne pojęcia w tej sekcji:

       iobase -- pierwszy  port  I/O,  który  zajmuje  host  SCSI.  Są  one  podawane  w  notacji
       heksadecymalnej i zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.

       irq  --  przerwanie  sprzętowe,  które  wykorzystuje  karta. Prawidłowe wartości zależą od
       rozpatrywanej karty, lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11, 12 i 15.  Inne wartości są  zwykle
       używane w peryferiach takich jak dyski twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.

       scsi-id  -- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie na szynie SCSI.
       Tylko niektóre adaptery umożliwiają zmianę tej wartości, jako że większość  ma  ją  trwale
       ustaloną  wewnątrz. Częstą wartością domyślną jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain
       TMC-950 używają 6.

       parity -- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń dostarczania wartości
       parzystości przy wymianach informacji. Podanie jedynki oznacza, że sprawdzanie parzystości
       jest włączone, a zero ją wyłącza. Znowu jednak nie wszystkie adaptery  przyjmują  wybranie
       zachowania parzystości podczas rozruchu.

       'max_scsi_luns=...'
              Urządzenie   SCSI   może   mieć   wiele   "podurządzeń"   zawartych  w  nim  samym.
              Najpopularniejszym przykładem jest jeden z nowych CD-ROM-ów SCSI,  który  obsługuje
              naraz  więcej  niż  jeden dysk. Każdy CD jest adresowany jako "Logical Unit Number"
              (LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego urządzenia.  Jednak  większość  urządzeń
              takich  jak  twarde  dyski, napędy kasetowe i inne jest pojedynczymi urządzeniami z
              LUN równym zero.

              Niektóre słabo  dopracowane  urządzenia  SCSI  nie  mogą  obsłużyć  sondowania  LUN
              nierównego  zeru.  Dlatego,  jeśli  flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie była
              ustawiona, nowe jądra sondują domyślnie tylko LUN zero.

              Aby podać ilość sondowanych LUN-ów podczas rozruchu, wpisuje się  'max_scsi_luns=n'
              jako argument rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a 8.  Aby zapobiec problemom
              opisanym wyżej, używa się n=1 aby zapobiec denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.

       Konfiguracja napędu kasetowego SCSI
              Niektóre parametry konfiguracji sterownika  kasetowego  SCSI  mogą  być  osiągnięte
              przez użycie następującego:

                  st=buf_size[,write_threshold[,max_bufs]]

              Pierwsze  dwie  liczby  są  podane  w  jednostkach  kilobajtowych. Domyślna wartość
              buf_size to 32 KB, a maksymalna wartość to 16384 KB.  Wartość write_threshold  jest
              wartością przy której bufor jest przekazywany na kasetę z domyślną wartością 30 KB.
              Maksymalna liczba buforów zmienia  się  z  liczbą  wykrytych  napędów,  a  domyślną
              wartością jest 2.  Przykładowym użyciem może być:

                  st=32,30,2

              Szczegóły     można     znaleźć     w     pliku    Dcumentation/scsi/st.txt    (lub
              drivers/scsi/README.st w starszych jądrach) w źródłach jądra Linux.

   Dyski twarde
       Parametry sterownika dysków/CD-ROM-ów IDE
              Sterownik IDE przyjmuje  wiele  parametrów,  od  specyfikacji  geometrii  dysku  do
              wsparcia dla wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być podawane
              poprzez użycie "hdX=" z X pomiędzy "a"-"h".

              Opcje  niespecyficzne  napędom  są  przekazywane  z  przedrostkiem  "hd=".   Proszę
              zauważyć,  że  używanie przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej opcji
              także zadziała, a opcja zostanie zaaplikowana tak jak oczekiwano.

              Proszę zauważyć także,  że  "hd="  może  być  użyty  w  odniesieniu  do  następnego
              niepodanego  napędu  w  sekwencji  (a,  ..., h). W następujących omówieniach, opcja
              "hd="  będzie  cytowana   dla   zwięzłości.   Proszę   zapoznać   się   z   plikiem
              Documentation/ide/ide.txt  (lub  Documentation/ide.txt  w  starszych  jądrach  albo
              drivers/block/README.ide w  archaicznych  jądrach)  w  źródłach  jądra  Linux,  aby
              dowiedzieć się więcej.

       Opcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'
              Tych  opcji  używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie pierwsze
              trzy wartości są wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi używanym  przez
              fdisk. Wartość wpcom (write precompensation) jest ignorowana dla dysków IDE. Podana
              wartość IRQ będzie używana dla interfejsu, na którym rezyduje napęd i nie jest  tak
              naprawdę parametrem specyficznym napędowi.

       Opcja 'hd=serialize'
              Chip CMD-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy napędy
              z drugiego interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego,  dane  ulegają
              zniszczeniu. Używanie tej opcji mówi sterownikowi by upewnił się, że oba interfejsy
              nigdy nie są używane naraz.

       Opcja 'hd=noprobe'
              Nie sonduje danego dysku. Np.

                  hdb=noprobe hdb=1166,7,17

              wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię  dysku,  więc  będzie  zarejestrowany
              jako prawidłowe urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać do użytku.

       Opcja 'hd=nowerr'
              Niektóre  napędy  czasami  mają  trwale  załączony  bit  WRERR_STAT.  To  usprawnia
              działanie tych wadliwych urządzeń.

       Opcja 'hd=cdrom'
              Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD-ROM typu ATAPI.
              W  większości  wypadków,  CD-ROM  jest  wykrywany automatycznie, lecz jeśli tak nie
              jest, to to powinno pomóc.

       Opcje standardowego sterownika dysków ST-506 ('hd=')
              Standardowy  sterownik  dysków  może  przyjmować  argumenty  geometrii  dla  dysków
              podobnie  do  sterownika IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie trzech
              wartości  (C/H/S)  --  więcej  lub  mniej  spowoduje  ciche  zignorowanie  podanego
              polecenia.  Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako argument, np. "hda=" jest tu
              nieprawidłowe. Format jest następujący:

                  hd=cylindry,głowice,sektory

              Jeśli są tam zainstalowane  dwa  dyski,  powyższe  jest  powtarzane  z  parametrami
              geometrii dla drugiego dysku.

   Urządzenie ethernetowe
       Różne  sterowniki  używają  różnych  parametrów,  ale  wszystkie  przynajmniej dzielą IRQ,
       wartość bazowego portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie wygląda to tak:

           ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa

       Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości  param_n  (jeśli  mają
       zastosowanie)  zwykle  mają  różne znaczenia dla różnych kart/sterowników. Typowe wartości
       param_n są używane  do  podawania  rzeczy  takich  jak  adres  pamięci  dzielonej,  wyboru
       interfejsu, kanału DMA i podobnych.

       Najpopularniejszym  wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania drugiej karty
       ethernetowej, jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna.  Można tego dokonać prostym:

           ether=0,0,eth1

       Proszę zauważyć, że wartości zera dla  IRQ  i  bazy  I/O  w  powyższym  przykładzie  mówią
       sterownikowi, by je wysondował automatycznie.

       Ethernet-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o specyficznych
       implementacjach karta/sterownik wartości param_n. Zainteresowani powinni  odnieść  się  do
       odpowiedniej sekcji w tamtym dokumencie.

   Sterownik stacji dyskietek
       Istnieje   wiele   opcji   sterownika   stacji  dyskietek  i  wszystkie  są  wymienione  w
       Documentation/blockdev/floppy.txt (lub Documentation/floppy.txt w starszych  jądrach  albo
       drivers/block/README.fd  w  archaicznych  jądrach) w źródle jądra Linux. Tam można znaleźć
       szczegółowe informacje.

   Sterownik dźwięku
       Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty  rozruchowe  do  przesłonięcia  wartości
       wkompilowanych.  Nie  jest  to  zalecane  i jest raczej złożone. Jest to opisane w pliku w
       źródłach  jądra  Linux  Documentation/sound/oss/README.OSS  (drivers/sound/Readme.linux  w
       przypadku starszych wersji jądra). Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:

           sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]

              gdzie   każda   wartość  urządzenieN  jest  formatu  0xTaaaId,  a  bajty  są  użyte
              następująco:

              T - rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16, 7=SB16-MPU401

              aaa - heksadecymalnie zapisany adres I/O.

              I - heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)

              d - kanał DMA.

              Jak widać, jest  to  całkiem  bałaganiarskie  i  lepiej  wkompilować  swoje  własne
              wartości do sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik dźwięku.

   Sterownik drukarki wierszowej
       'lp='
              Składnia:

                  lp=0
                  lp=auto
                  lp=reset
                  lp=port[,port...]

              Można  przekazać  sterownikowi  drukarki,  który  port  ma  użyć, a którego nie. To
              ostatnie przydaje się, jeśli nie chce się aby sterownik  drukarki  zajął  wszystkie
              dostępne  porty  równoległe,  dzięki czemu inne sterowniki (np. PLIP, PPA) mogą ich
              użyć w zamian.

              Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje pierwszego portu
              równoległego do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały sterownik drukarki, można użyć
              lp=0.

ZOBACZ TAKŻE

       klogd(8), mount(8)

       Aktualne informacje znajdują się w pliku źródeł jądra Documentation/kernel-parameters.txt.

O STRONIE

       Angielska wersja tej strony  pochodzi  z  wydania  4.05  projektu  Linux  man-pages.  Opis
       projektu,  informacje  dotyczące  zgłaszania błędów, oraz najnowszą wersję oryginału można
       znaleźć pod adresem https://www.kernel.org/doc/man-pages/.

TŁUMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek  Borys  (PTM)
       <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie  tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
       stronie  http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.  Jest   zgodne   z   wersją    4.05
       oryginału.