Provided by: manpages-pl_0.7-2_all 
NAZWA
setfont - ładuje czcionkę konsolową ekranu dla EGA/VGA
SKŁADNIA
setfont [-O font+umap.orig] [-o font.orig] [-om cmap.orig] [-ou umap.orig] [-N] [font.new
...] [-m cmap] [-u umap] [-C console] [-hH] [-v] [-V]
OPIS
Polecenie setfont wczytuje czcionkę z pliku font.new i ładuje ją do generatora znaków
EGA/VGA oraz opcjonalnie wypisuje poprzednią czcionkę. Może również wczytać różne tablice
odwzorowań i wypisać zawartość poprzednich.
Jeżeli nie podano żadnych argumentów (lub tylko opcję -N dla jakiejś liczby N), wtedy
ładowana jest domyślna czcionka (8xN) (zobacz poniżej). Można podać wiele małych
czcionek, zawierających tablice unikodowe, a setfont połączy je i wczyta całość. Typowe
użycie:
setfont
Wczytuje domyślną czcionkę.
setfont drdos8x16
Wczytuje podaną czcionkę (tutaj 448-glifowa [448-glyph] czcionka drdos).
setfont cybercafe -u cybercafe
Wczytuje podaną czcionkę, który nie ma mapy unikodowej, oraz podaną mapę.
setfont LatArCyrHeb-19 -m 8859-2
Wczytuje podaną czcionkę (tutaj 512-glifowa czcionka łącząca różne zestawy znaków)
i określa, że lokalnym zestawem znaków jest ISO 8859-2.
Uwaga: jeśli czcionka ma więcej niż 256 glifów, to tylko 8 z 16 kolorów będzie można użyć
jednocześnie. Może to pogorszyć postrzeganie konsoli (utrata intensywności albo i nawet
niektórych kolorów).
FORMATY CZCIONEK
Standardowym formatem czcionek w Linuksie jest PSF. Zawiera on nagłówek opisujący
własności czcionki, takie jak rozmiar znaku, po którym występuje mapa bitowa glifów, po
której opcjonalnie występować może tablica odwzorowań unikodowych, dająca wartość
unikodową dla każdego glifu. Rozpoznawanych jest również wiele innych (przestarzałych)
formatów. Gdy plik wejściowy ma format strony kodowej (prawdopodobnie z rozszerzeniem
.cp), zawierającej trzy czcionki o rozmiarach np. 8x8, 8x14 i 8x16, wtedy jedna z opcji -8
lub -14 lub -16 musi być podana, by wybrać jeden z nich. Surowe pliki z czcionkami są
plikami binarnymi o rozmiarze 256*N bajtów, zawierającymi obrazy bitowe każdego z 256
znaków, po jednym bajcie na każdą skanowaną linię i po N bajtów na znak (0 < N <= 32).
Większość czcionek ma szerokość 8 bitów, lecz z urządzeniem bufora ramki (fb) użyte mogą
być inne szerokości.
WYSOKOŚĆ CZCIONKI
Program setfont nie zawiera wbudowanych informacji na temat trybów graficznych VGA, ale po
prostu prosi jądro o wczytanie pewnej mapy bitowej do pamięci znakowej ROM karty
graficznej. Jednak od Linuksa 1.3.1 jądro wie wystarczająco o trybach graficznych EGA/VGA,
aby wybrać inną odległość linii (line distance). Domyślną wysokością znaku będzie liczba N
wyciągnięta z czcionki lub podana jako opcja. Użytkownik jednak może podać inną wysokość H
znaku, używając opcji -h.
MAPY KONSOLI
W drodze od wyjścia programu użytkownika do wyświetlenia na konsoli zaangażowanych jest
kilka odwzorowań. Gdy konsola jest w trybie utf8 (zobacz unicode_start(1)), to wtedy jądro
oczekuje, że wyjście programu użytkownika jest kodowane jako UTF-8 (zobacz utf-8(7)) i
konwertuje je do Unikodu (ucs2). W przeciwnym razie, 8-bitowe wyjście programu jest
zamieniane na 16-bitowe wartości unikodowe za pomocą tablicy translacji. Taka tablica
nazywana jest unikodową mapą konsoli (Unicode console map). Są cztery takie tablice: trzy
wbudowane w jądro i czwarta, która może być ustawiona, dzięki opcji -m programu setfont.
Między tymi tablicami wybiera sekwencja sterująca; po wczytaniu cmap, setfont wyrzuci na
wyjściu sekwencję sterującą "Esc ( K", co sprawia, że jest to aktywna translacja.
Przykładami argumentów dla opcji -m są 8859-1, 8859-2, ..., 8859-15, cp437, ..., cp1250.
Jądro znajduje prawidłowy glif dla podanej wartości unikodowej symbolu, który ma być
wyświetlony, używając informacji o odwzorowaniu unikodowym czcionki i wyświetla go.
Stare czcionki nie zawierają informacji o odwzorowaniu unikodowym i dlatego istnieją mapy
bezpośrednio-do-czcionki (direct-to-font maps) (wczytywane także dzięki opcji -m), które
dają zgodność (correspondence) pomiędzy bajtami użytkownika, a pozycjami czcionek.
Najbardziej powszechną zgodnością jest ta podana w pliku trivial (gdzie wartości bajtów
użytkownika są używane bezpośrednio jako pozycje czcionek). Czasami preferowane są inne
zgodności, gdyż sprzęt PC video oczekuje, że znaki rysowane będą na pewnych pozycjach
czcionek.
Gdy podany zostanie argument -m none wczytanie i aktywacja tablicy odwzorowań zostaną
powstrzymane. Poprzednia mapa konsoli może być zachowana dzięki opcji -om plik. Te opcje
sprawiają, że mapscrn(8) jest przestarzały. (Jednak może być użyteczny przy czytaniu tego
podręcznika).
UNIKODOWE MAPY CZCIONEK
Zgodność między glifami w czcionce a wartościami unikodowymi jest opisana przez unikodową
tablicę odwzorowań. W wielu plikach z czcionkami zawarte są unikodowe tablice odwzorowań,
które mogą być wskazane przez opcję -u. Program setfont wczyta taką unikodową tablicę
odwzorowań, chyba że podana została opcja -ou none. Poprzednia unikodowa tablica
odwzorowań będzie zachowana jako część zapisanego pliku z czcionką, gdy użyta będzie opcja
-O. Tablica ta może być także zapisana w oddzielnym pliku dzięki opcji -ou plik. Te opcje
sprawiają, że loadunimap(8) jest przestarzały.
Unikodowa tablica odwzorowań powinna przydzielić kilka glifów do ´brakującego znaku'
(missing character) o wartości U+fffd. W przeciwnym razie brakujące znaki nie są
tłumaczone, dając pogmatwane rezultaty.
Zazwyczaj nie jest potrzebna tablica odwzorowań, a unikodowa tablica odwzorowań jest już
zawarta w foncie (czasami wskazyje na to rozszerzenie .psfu), więc większość użytkowników
nie musi się martwić dokładnym znaczeniem i funkcjonalnością tych tablic.
Każdy może dodać unikodową tablicę odwzorowań do czcionki psf używając psfaddtable(1).
OPCJE
-h H Zmień wysokość czcionki.
-m plik
Wczytuje mapę konsoli lub unikodową mapę konsoli z pliku.
-o plik
Zapisuje poprzednią czcionkę do pliku.
-O plik
Zapisuje poprzednią czcionkę i mapę unikodową do pliku.
-om plik
Zapisuje mapę konsoli do pliku.
-ou plik
Zapisuje poprzednią mapę unikodową do pliku.
-u plik
Wczytuje tablicę unikodową opisującą czcionkę z pliku.
-C console
Ustawia czcionkę dla wskazanej konsoli. (Może wymagać uprawnień administratora).
-v Tryb gadatliwy.
-V Pokazuje numer wersji programu i kończy działanie.
UWAGA
Sprzęt video PC pozwala na użycie bitu "intensywności" albo w celu oznaczenia jasności,
albo aby pozwolić na 512 (zamiast 256) glifów w czcionce. Tak więc, jeśli czcionka ma
więcej niż 256 glifów, to konsola będzie zredukowana do 8 (zamiast 16) kolorów.
PLIKI
/usr/share/consolefonts jest domyślnym katalogiem na czcionki. /usr/share/unimaps jest
domyślnym katalogiem na mapy unikodowe. /usr/share/consoletrans jest domyślnym katalogiem
na mapowania ekranu. Domyślną czcionką jest plik default (lub default8xN, gdy podana
została opcja -N dla jakiejś liczby N), z możliwym odpowiednim rozszerzeniem (takim jak
.psf).
ZOBACZ TAKŻE
psfaddtable(1), unicode_start(1), loadunimap(8), utf-8(7), mapscrn(8)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Grzegorz Goławski (PTM) <grzegol@pld.org.pl> i Robert Luberda
<robert@debian.org>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 1.15.5
oryginału.
11 lutego 2001 SETFONT(8)