Ubuntu Manpage: bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

NAZWA

       bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

OPIS

Jądro (kernel) Linux przyjmuje pewne "opcje wiersza poleceń"", lub "parametry rozruchowe"
podczas uruchamiania. Ogólnie jest to używane do przekazywania jądru informacji o
parametrach sprzętu, których samodzielnie nie potrafi ono określić lub by zapobiec
wartościom, które jądro by normalnie wykryło.

Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez BIOS (powiedzmy, że z dyskietki, na którą
je skopiowano używając `cp zImage /dev/fd0'), nie ma możliwości przekazywania żadnych
parametrów. Tak więc, aby móc mieć tę możliwość, trzeba używać programu rozruchowego
zdolnego do przekazywania parametrów, takiego jak GRUB.

Lista argumentów
Wiersz poleceń jądra jest przetwarzany w listę łańcuchów (argumentów rozruchowych)
rozdzielonych spacjami. Większość argumentów rozruchowych przyjmuje postać:

nazwa[=wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_10]

gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do określania, która
część jądra ma otrzymać związane z nim wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są
zwyczajnie oddzielone spacjami, w formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10
wartości jest rzeczywisty, jako że obecnie kod obsługuje jedynie 10 oddzielonych
przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego samego słowa
kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).

Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra init/main.c. Najpierw jądro
sprawdza czy argument jest jednym ze specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub
"debug". Znaczenie tych specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.

Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy podany tekst
argumentu (taki jak "foo") nie jest związany z funkcją konfigurującą ("foo_setup()") dla
konkretnego urządzenia, lub części jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to
przeszuka ono tablice bootsetupowe aby sprawdzić, czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli
było, wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup()) i przekazuje jej
argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.

Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja konfigurująca,
jak opisano powyżej, zostaje zinterpretowane jako zmienna środowiskowa, która ma być
ustawiona. (Bezużytecznym?) przykładem może być użycie "TERM=vt100" jako argumentu
rozruchowego.

Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były
zinterpretowane jako zmienne środowiskowe, zostają potem przekazane procesowi jeden,
którym zwykle jest program init(1). Najpopularniejszym argumentem, który jest przekazywany
procesowi init jest słowo "single", które mówi mu, by uruchomił komputer w trybie
pojedynczego użytkownika, żeby nie odpalał wszystkich normalnych demonów. Proszę sprawdzić
na stronie podręcznika init(1), jakie argumenty przyjmuje.

Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia
'init=...'
Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono
ustawione lub nie może zostać znalezione, to jądra wypróbowuje /sbin/init,
następnie /etc/init, później /bin/init i w końcu /bin/sh a ostatecznie panikuje,
jeśli wszystkie te próby zawiodą.

'nfsaddrs=...'
Ustawia adres rozruchowy nfs na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest używany w
przypadku rozruchu sieciowego.

'nfsroot=...'
Ustawia nazwę katalogu głównego nfs na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie
rozpoczyna się od "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez "/tftpboot/". Ta
nazwa katalogu głównego jest używana w przypadku rozruchu sieciowego.

'no387'
Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre koprocesory i387 mają błędy,
które pojawiają się gdy używa się ich w 32 bitowym trybie chronionym. Np. niektóre
wczesne chipy ULSI-387 miały wadliwe operacje zmiennoprzecinkowe. Używanie `no387'
powoduje, że Linux ignoruje koprocesor. Oczywiście w tym wypadku trzeba mieć jądro
skompilowane ze wsparciem dla emulacji koprocesora.

'no-hlt'
Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre z pierwszych chipów i486DX-100
miały problem z instrukcją "hlt", przez co nie mogły normalnie powracać do trybu
operacyjnego po jej użyciu. Używanie "no-hlt" mówi Linuksowi, by zwyczajnie
wykonywał nieskończoną pętlę gdy nie ma nic do roboty, a nie mówił stop
procesorowi. Pozwala to osobom z tym wadliwym chipem korzystać z Linuksa.

'root=...'
Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu plików
podczas rozruchu. Domyślna wartość tego ustawienia jest skonfigurowana podczas
kompilacji i zwykle jest wartością urządzenia głównego systemu, na którym zbudowano
jądro. Aby nadpisać tę wartość i wybrać na urządzenie główne np. drugi napęd
dyskietek, należy użyć "root=/dev/fd1".

Urządzenie główne może zostać określone symbolicznie, lub numerycznie.
Specyfikacja symboliczna ma format /dev/XXYN, gdzie XX określa typ urządzenia ("hd"
dla dysków twardych kompatybilnych z ST-506, z Y w zakresie "a"-"h"; "sd" dla
dysków SCSI, z Y w zakresie "a"-"e"; "ad" dla dysków ACSI Atari, z Y w zakresie
"a"-"e", "ez" dla dysków wysuwalnych portu równoległego Syquest EZ135, z Y="a",
"xd" dla dysków kompatybilnych z XT, z Y "a" lub "b"; "fd" dla stacji dyskietek, z
Y określającym numer stacji - fd0 będzie dosowym dyskiem "A:", a fd1 "B:"), Y
literę napędu lub jego numer, a N numer partycji na tym urządzeniu (nieobecne w
przypadku dyskietek). Ostatnie wersje jądra obsługują wiele innych typów, w
większości do CD-ROM-ów: nfs, ram, scd, mcd, cdu535, aztcd, cm206cd, gscd, sbpcd,
sonycd, bpcs (typ nfs odnosi się do rozruchu sieciowego, a ram do ramdysku)

Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych urządzeń w
bieżącym systemie. Część "/dev/" jest tylko konwencją.

Powyższe urządzenia można przekazywać także w niewygodnej i mniej przenośnej
reprezentacji numerycznej, która jest kombinacją numerów głównych/pobocznych
(major/minor) urządzeń. (np. /dev/sda3 ma numer główny 8 i poboczny 3, więc można
użyć "root=0x803" jako alternatywy).

'rootdelay='
Parametr ustawia przerwę (w sekundach) przed próbą zamontowania głównego systemu
plików.

'rootflags=...'
Parametr ustawia łańcuch opcji montowania dla głównego systemu plików (więcej
informacji również w fstab(5)).

'rootfstype=...'
Opcja 'rootfstype' nakazuje jądru zamontowanie głównego systemu plików tak, jak
gdyby był on podanego typu. Może być to przydatne (przykładowo) do zamontowania
systemu plików ext3 jako ext2 i usunięcia dziennika w głównym systemie plików,
cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez potrzeby rozruchu komputera z
innego nośnika.

'ro' i 'rw'
Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony tylko
do odczytu, aby fsck mógł pracować na nieruchomym systemie plików. Żaden proces nie
może zapisywać plików na systemie plików, dopóki nie zostanie remontowany jako
przeznaczony do odczytu i zapisu, np. poprzez "mount -w -n -o remount /" (patrz
też mount(8)).

Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony do
odczytu/zapisu. Tak jest domyślnie.

'resume=...'
Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których chce się wznowić
pracę systemu po hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik wymiany. Przykład:

resume=/dev/hda2

'reserve=...'
Ta komenda jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed
sondowaniem. Postać polecenia:

reserve=iobase,extent[,iobase,extent]...

W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń od
szukania urządzeń (autosondowanie) w określonych regionach. Może to wynikać z
błędnej reakcji sprzętu, możliwej błędnej identyfikacji lub po prostu z tego, że
nie chce się tego sprzętu inicjalizować.

Argument reserve podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być sondowany.
Sterownik urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego regionu, chyba że inny
argument rozruchowy wyjątkowo mu to nakaże.

Na przykład, wiersz rozruchowy

reserve=0x300,32 blah=0x300

powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od sondowania
0x300-0x31f.

'mem=...'
Funkcja BIOS-u zdefiniowana w specyfikacji PC, zwracająca wielkość zainstalowanej
pamięci, była skonstruowana do zwracania wartości maksymalnie 64MB. Linux używa tej
funkcji podczas rozruchu, aby sprawdzić ile jest zainstalowanej pamięci. Jeśli ma
się więcej niż 64MB, można użyć tego argumentu, aby powiedzieć Linuksowi o
wielkości pamięci. Wartości mogą być przekazywane dziesiętnie lub szesnastkowo
(przedrostek 0x), z opcjonalnymi końcówkami `k' (razy 1024) lub `M' (razy 1046576).
Oto cytat Linusa o używaniu parametru "mem=".

Jądro przyjmie dowolny parametr 'mem=xx', jaki mu się poda, lecz jeśli okaże
się, że je okłamałeś, wcześniej czy później załamie się straszliwie. Parametr
wskazuje na najwyższy adresowalny adres RAM, więc 'mem=0x1000000' oznacza na
przykład, że masz 16 MB pamięci. Na maszynie z 96MB byłoby to 'mem=0x6000000'.

UWAGA: niektóre komputery mogą używać górną część pamięci dla buforowania
BIOS-u lub innych rzeczy, więc w rzeczywistości można mieć mniej niż pełne
96MB adresowalnej pamięci. Odwrotny przypadek też może być prawdziwy: niektóre
chipsety mapują pamięć fizyczną, która jest przykryta przez obszar BIOS-u w
obszar tuż za górą pamięci, więc wierzchołek pamięci będzie w tym wypadku
wynosił np. 96MB + 384 KB. Jeśli powie się Linuksowi, że ma się więcej pamięci
niż w rzeczywistości, staną się złe rzeczy: może nie naraz, ale w końcu z
pewnością.

Można również użyć parametru rozruchowego "mem=nopentium", aby wyłączyć 4
megabajtowe tabele stron na jądrach skonfigurowanych do systemów IA32 z procesorem
Pentium lub nowszym.

'panic=N'
Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej opcji można
spowodować, że jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N sekundach (jeśli N
jest większe niż zero). Czas ten można również ustawić za pomocą

echo N > /proc/sys/kernel/panic.

'reboot=[warm|cold][,[bios|hard]]'
Tylko gdy zdefiniowano CONFIG_BUGi386. Od wersji 2.0.22 ponowne uruchomienie jest
domyślnie "zimne" (cold). Można również wybrać stare ustawienie za pomocą
'reboot=warm'. "Zimny" restart może wymagać zresetowania określonego sprzętu, może
również zniszczyć jeszcze nie zapisane dane w buforach dysku. "Ciepły" restart może
być szybszy. Domyślnie, ponowne uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez żądanie
pulsowania bitu 0 na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz istnieje przynajmniej
jeden typ płyt głównych, z którym to nie działa. Opcja 'reboot=bios' może w zamian
przeskoczyć przez BIOS.

'nosmp' i 'maxcpus=N'
Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub 'maxcpus=0'
wyłączy całkowicie aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N' ograniczy maksymalną
liczbę aktywowanych procesorów w trybie SMP do N.

Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra
'debug'
Komunikaty jądra są przekazywane do klogd, demona logowania jądra, tak że mogą
zostać zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej console_loglevel są
także wypisywane na konsoli (<linux/kernel.h> zawiera informacje na temat poziomów
priorytetów). Domyślnie ta zmienna jest ustawiona na logowanie wszystkiego co
ważniejsze niż wiadomości debugowania. Ten argument rozruchowy dodatkowo nakazuje
wypisywanie wiadomości o priorytecie DEBUG. Poziom logowania konsoli można również
ustawić podczas pracy systemu dzięki opcjom klogd. Patrz klogd(8).

'profile=N'
Możliwe jest włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co jądro
zużywa cykle procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą ustawienia zmiennej
prof_shift na wartość niezerową. Można to zrobić podając CONFIG_PROFILE w chwili
kompilacji lub używając opcji 'profile='. Wartość prof_shift będzie wynosić N,
jeśli zostanie podana lub CONFIG_PROFILE_SHIFT, gdy poda się ją, lub 2 - wartość
domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona rozdrobnienie profilowania:
za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra, licznik jest
zwiększany:

profile[address >> prof_shift]++;

Surowe informacje profilowania można odczytać z /proc/profile. Prawdopodobnie
będzie trzeba użyć narzędzia takiego jak readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis
do /proc/profile wyczyści liczniki.

'swap=N1,N2,N3,N4,N5,N6,N7,N8'
Ustawia osiem parametrów: max_page_age, page_advance, page_decline,
page_initial_age, age_cluster_fract, age_cluster_min, pageout_weight,
bufferout_weight, które kontrolują algorytm korzystania z pamięci wymiany (swapu)
przez jądro. Tylko dla dostosowujących jądro.

'buff=N1,N2,N3,N4,N5,N6'
Ustawia sześć parametrów: max_buff_age, buff_advance, buff_decline,
buff_initial_age, bufferout_weight, buffermem_grace, które kontrolują zarządzanie
pamięcią buforów jądra. Tylko dla dostosowujących jądro.

Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem
Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM. Generalnie, złym pomysłem
jest używanie ramdysku w Linuksie - system sam będzie korzystał z dostępnej pamięci
bardziej wydajnie. Jednak w trakcie rozruchu (lub podczas tworzenia dyskietek
rozruchowych) często przydatne okazuje się załadowanie zawartości dyskietki na ramdysk.
Może się również okazać, że pewne moduły (np. do systemu plików lub sprzętu) muszą zostać
załadowane przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.

W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej, pamięć była
alokowana statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który określał jego rozmiar. Mogło to
również służyć do ustawienia obrazu jądra w czasie kompilacji. Obecnie, ramdysk używa
buforów i powiększa się w sposób dynamiczny. Wiele informacji w połączeniu z nową
konfiguracją ramdysku zawiera plik źródeł jądra Documentation/blockdev/ramdisk.txt (w
starszych jądrach Documentation/ramdisk.txt).

Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.

'load_ramdisk=N'
Jeśli N=1 - ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest domyślnie).

'prompt_ramdisk=N'
Jeśli N=1 - prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 - nie prosi
(dlatego parametr ten nigdy nie jest potrzebny).

'ramdisk_size=N' lub (przestarzałe) 'ramdisk=N'
Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).

'ramdisk_start=N'
Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się
rozpoczyna) na N. Jest to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za
obrazem jądra.

'noinitrd'
Tylko gdy jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM i CONFIG_BLK_DEV_INITRD.
Obecnie, można skompilować jądro tak, aby używało initrd. Gdy ta funkcja jest
włączona, proces rozruchowy załaduje jądro i początkowy ramdysk; następnie jądro
konwertuje initrd do "normalnego" ramdysku, który jest montowany w trybie do
odczytu i zapisu, jako urządzenie główne; następnie wykonywane jest /linuxrc;
później montowany jest "rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd
jest przenoszony do /initrd; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa
(np. wywołanie /sbin/init).

Szczegółowy opis funkcji initrd zawiera plik źródeł jądra Documentation/initrd.txt.

Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane w celu działania z
initrd, to nie powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić dane
initrd w /dev/initrd. To urządzenie może być użyte jedynie jednokrotnie: dane są
zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je używał zamknie /dev/initrd.

Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI
Ogólne pojęcia w tej sekcji:

iobase -- pierwszy port I/O, który zajmuje host SCSI. Są one podawane w notacji
heksadecymalnej i zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.

irq -- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe wartości zależą od
rozpatrywanej karty, lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11, 12 i 15. Inne wartości są zwykle
używane w peryferiach takich jak dyski twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.

scsi-id -- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie na szynie SCSI.
Tylko niektóre adaptery umożliwiają zmianę tej wartości, jako że większość ma ją trwale
ustaloną wewnątrz. Częstą wartością domyślną jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain
TMC-950 używają 6.

parity -- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń dostarczania wartości
parzystości przy wymianach informacji. Podanie jedynki oznacza, że sprawdzanie parzystości
jest włączone, a zero ją wyłącza. Znowu jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie
zachowania parzystości podczas rozruchu.

'max_scsi_luns=...'
Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim samym.
Najpopularniejszym przykładem jest jeden z nowych CD-ROM-ów SCSI, który obsługuje
naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest adresowany jako "Logical Unit Number"
(LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego urządzenia. Jednak większość urządzeń
takich jak twarde dyski, napędy kasetowe i inne jest pojedynczymi urządzeniami z
LUN równym zero.

Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie mogą obsłużyć sondowania LUN
nierównego zeru. Dlatego, jeśli flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie była
ustawiona, nowe jądra sondują domyślnie tylko LUN zero.

Aby podać ilość sondowanych LUN-ów podczas rozruchu, wpisuje się 'max_scsi_luns=n'
jako argument rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a 8. Aby zapobiec problemom
opisanym wyżej, używa się n=1 aby zapobiec denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.

Konfiguracja napędu kasetowego SCSI
Niektóre parametry konfiguracji sterownika kasetowego SCSI mogą być osiągnięte
przez użycie następującego:

st=buf_size[,write_threshold[,max_bufs]]

Pierwsze dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość
buf_size to 32 KB, a maksymalna wartość to 16384 KB. Wartość write_threshold jest
wartością przy której bufor jest przekazywany na kasetę z domyślną wartością 30 KB.
Maksymalna liczba buforów zmienia się z liczbą wykrytych napędów, a domyślną
wartością jest 2. Przykładowym użyciem może być:

st=32,30,2

Szczegóły można znaleźć w pliku Dcumentation/scsi/st.txt (lub
drivers/scsi/README.st w starszych jądrach) w źródłach jądra Linux.

Konfiguracja Adapteca aha151x, aha152x, aic6260, aic6360, SB16-SCSI
Numery aha odnoszą się do kart, a numery aic odnoszą się do rzeczywistych chipów
SCSI na tych kartach, włączając SoundBlaster-16 SCSI.

Kod sondujący dla tych hostów SCSI szuka zainstalowanego BIOS-u, a jeśli nie ma
takowego, sonda nie znajduje danej karty. Można wtedy użyć argumentu rozruchowego w
postaci:

aha152x=iobase[,irq[,scsi-id[,reconnect[,parity]]]]

Jeśli sterownik był skompilowany z włączonym debugowaniem, szósta wartość może
ustawić poziom debugowania.

Wszystkie parametry są opisane na górze tej sekcji, a wartość reconnect umożliwia
rozłączanie/podłączanie urządzenia jeśli użyto wartości niezerowej. Przykład:

aha152x=0x340,11,7,1

Proszę zauważyć, że parametry muszą być podane po kolei, co znaczy, że aby podać
ustawienie parity, należy podać iobase, irq, scsi-id i wartość reconnect.

Konfiguracja Adapteca aha154x
Seria kart aha1542 ma na pokładzie kontroler dyskietek i82077, podczas gdy aha1540
go nie ma. Są to karty rządzące szyną, i mają parametry określające "uczciwość" z
jaką dzielą szynę między innymi urządzeniami. Argument rozruchowy wygląda
następująco:

aha1542=iobase[,buson,busoff[,dmaspeed]]

Prawidłowe wartości iobase to zwykle jedno z: 0x130, 0x134, 0x230, 0x234, 0x330,
0x334. Klony mogą dozwalać inne wartości.

Wartości buson, busoff odnoszą się do liczby mikrosekund, którymi dominuje na
szynie ISA. Domyślnie jest tu 11us na parametr on i 4us na off, więc inne karty
(takie jak ISA LANCE Ethernet) mają szansę na uzyskanie dostępu do szyny ISA.

Wartość dmaspeed odnosi się do częstotliwości (w MB/s), z jaką następuje DMA
(Direct Memory Access). Domyślnie jest to 5 MB/s. Nowsze karty umożliwiają wybranie
tej wartości jako części konfiguracji programowej, starsze karty poprzez zworki.
Można używać wartości do 10 MB/s, zakładając, że dana płyta główna potrafi tyle
obsłużyć. Proszę eksperymentować z rezerwą jeśli używa się wartości ponad 5 MB/s.

Konfiguracja Adapteca aha274x, aha284x, aic7xxx
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

aic7xxx=extended,no_reset

Wartość extended o ile jest niezerowa, wskazuje że translacja rozszerzona (extended
translation) dla dużych dysków jest włączona. Wartość no_reset o ile jest
niezerowa, mówi sterownikowi by nie resetował szyny SCSI kiedy konfiguruje adapter
podczas rozruchu.

Konfiguracja AdvanSys SCSI Hosts ('advansys=')
Sterownik AdvanSys może akceptować do czterech adresów wejścia/wyjścia, które będą
próbkowane do karty AdvanSys SCSI. Proszę zauważyć, że wartości te (jeśli są
używane) nie wpływają w żaden sposób na próbkowanie EISA lub PCI. Są używane
wyłącznie przy próbkowaniu kart ISA i VLB. Dodatkowo, jeśli tylko sterownik został
skompilowany z włączonym debugowaniem, poziom wyjścia debugowania może zostać
ustawiony przed dodanie parametru 0xdeb[0-f]. 0-f pozwala na ustawienie poziomu
wiadomości debugowania na któryś z 16 poziomów szczegółowości.

AM53C974
Składnia:

AM53C974=host-scsi-id,target-scsi-id,max-rate,max-offset

Konfiguracja BusLogic SCSI Hosts ('BusLogic=')

Składnia:
BusLogic=N1,N2,N3,N4,N5,S1,S2,...

Szczegółowe omówienie parametrów wiersza polecenia BusLogic zawiera plik źródeł
jądra drivers/scsi/BusLogic.c. Poniższy tekst jest bardzo skróconym podsumowaniem.

Parametry N1-N5 są liczbami całkowitymi. Parametry S1,... są łańcuchami. N1 jest
adresem wejścia/wyjścia, na którym zlokalizowany jest adapter hosta. N2 to Tagged
Queue Depth do użycia z urządzeniami typu Target, które obsługują Tagged Queuing.
N3 to Bus Settle Time, w sekundach. Jest to czas do odczekania pomiędzy twardymi
resetami adaptera hosta, które inicjują reset szyny SCSI i wykonaniami poleceń
SCSI. N4 to opcje lokalne (do jednego adaptera hosta). N5 to opcje globalne (do
wszystkich adapterów hostów).

Opcje łańcuchowe są używane do dostarczenia kontroli nad Tagged Queuing (Q:Default,
TQ:Enable, TQ:Disable, TQ:<Per-Target-Spec>), nad Error Recovery (ER:Default,
ER:HardReset, ER:BusDeviceReset, ER:None, ER:<Per-Target-Spec>) i nad Host Adapter
Probing (NoProbe, NoProbeISA, NoSortPCI).

Konfiguracja EATA/DMA
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten
sposób zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja Future Domain TMC-16x0
Składnia:

fdomain=iobase,irq[,adapter_id]

Konfiguracja kontrolera SCSI Great Valley Products (GVP)
Składnia:

gvp11=dma_transfer_bitmask

Konfiguracja Future Domain TMC-8xx, TMC-950
Składnia:

tmc8xx=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa
karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000,
0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja IN2000
Składnia:

in2000=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów
słowo-kluczowe[:wartość]. Rozpoznawane słowa-kluczowe (ewentualnie z wartością) to:
ioport:addr, noreset, nosync:x, period:ns, disconnect:x, debug:x, proc:x. Funkcja
tych parametrów jest opisana w pliku źródeł jądra drivers/scsi/in2000.c.

Konfiguracja NCR5380 i NCR53C400
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

ncr5380=iobase,irq,dma

lub

ncr53c400=iobase,irq

Jeśli karta nie używa przerwań, to wartość IRQ równa 255 (0xff) wyłączy je. Wartość
IRQ równa 254 oznacza automatyczne próbkowanie. Więcej szczegółów zawiera plik
Documentation/scsi/g_NCR5380.txt (lub drivers/scsi/README.g_NCR5380 w starszych
jądrach) w źródłach jądra Linux.

Konfiguracja NCR53C8xx
Składnia:

ncr53c8xx=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów
słowo-kluczowe:wartość. Rozpoznawanymi słowami kluczowymi są mpar (master_parity),
spar (scsi_parity), disc (disconnection), specf (special_features), ultra
(ultra_scsi), fsn (force_sync_nego), tags (default_tags), sync (default_sync), verb
(verbose), debug (debug), burst (burst_max). Funkcja przypisanych wartość znajduje
się w pliku źródeł jądra drivers/scsi/ncr53c8xx.c.

Konfiguracja NCR53c406a
Składnia:

ncr53c406a=iobase[,irq[,fastpio]]

Proszę podać irq = 0 w celu trybu bezprzerwaniowego. Ustawienie fastpio = 1
poskutkuje trybem szybkiego pio, a 0 wolnego.

Konfiguracja Pro Audio Spectrum
PAS16 używa chipa SCSI NC5380, a nowsze modele wspierają bezzworkową konfigurację.
Argument rozruchowy ma postać:

pas16=iobase,irq

Jedyną różnicą jest to, że trzeba podać wartość IRQ 255, która mówi sterownikowi by
pracował bez przerwań, choć ze stratą wydajności. iobase zwykle wynosi 0x388.

Konfiguracja Seagate ST-0x
Jeśli dana karta nie jest wykrywana podczas rozruchu, należy użyć argumentu
następującej postaci:

st0x=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa
karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000,
0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja Trantor T128
Te karty również bazują na chipie NCR5380 i przyjmują następujące opcje:

t128=mem_base,irq

Prawidłowe wartości do mem_base to: 0xcc000, 0xc8000, 0xdc000, 0xd8000.

Konfiguracja UltraStor 14F/34F
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten
sposób zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja WD7000
Składnia:

wd7000=irq,dma,iobase

Konfiguracja kontrolera SCSI Commodore Amiga A2091/590
Składnia:

wd33c93=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z opcji rozdzielonych przecinkiem.
Rozpoznawanymi opcjami są: nosync:bitmask, nodma:x, period:ns, disconnect:x,
debug:x, clock:x, next. Więcej szczegółów można znaleźć w pliku źródeł jądra
drivers/scsi/wd33c93.c.

Dyski twarde
Parametry sterownika dysków/CD-ROM-ów IDE
Sterownik IDE przyjmuje wiele parametrów, od specyfikacji geometrii dysku do
wsparcia dla wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być podawane
poprzez użycie "hdX=" z X pomiędzy "a"-"h".

Opcje niespecyficzne napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę
zauważyć, że używanie przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej opcji
także zadziała, a opcja zostanie zaaplikowana tak jak oczekiwano.

Proszę zauważyć także, że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego
niepodanego napędu w sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach, opcja
"hd=" będzie cytowana dla zwięzłości. Proszę zapoznać się z plikiem
Documentation/ide.txt (lub drivers/block/README.ide w przypadku starszych jąder) w
źródłach jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.

Opcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'
Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie pierwsze
trzy wartości są wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi używanym przez
fdisk. Wartość wpcom (write precompensation) jest ignorowana dla dysków IDE. Podana
wartość IRQ będzie używana dla interfejsu, na którym rezyduje napęd i nie jest tak
naprawdę parametrem specyficznym napędowi.

Opcja 'hd=serialize'
Chip CMD-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy napędy
z drugiego interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego, dane ulegają
zniszczeniu. Używanie tej opcji mówi sterownikowi by upewnił się, że oba interfejsy
nigdy nie są używane naraz.

Opcja 'hd=dtc2278'
Opcja ta mówi sterownikowi, że istnieje interfejs IDE DTC-2278D. Sterownik próbuje
dokonać wtedy specyficznych DTC operacji, aby włączyć drugi interfejs i włączyć
szybsze tryby transferu.

Opcja 'hd=noprobe'
Nie sonduje danego dysku. Np.

hdb=noprobe hdb=1166,7,17

wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie zarejestrowany
jako prawidłowe urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać do użytku.

Opcja 'hd=nowerr'
Niektóre napędy czasami mają trwale załączony bit WRERR_STAT. To usprawnia
działanie tych wadliwych urządzeń.

Opcja 'hd=cdrom'
Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD-ROM typu ATAPI.
W większości wypadków, CD-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz jeśli tak nie
jest, to to powinno pomóc.

Opcje standardowego sterownika dysków ST-506 ('hd=')
Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków
podobnie do sterownika IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie trzech
wartości (C/H/S) -- więcej lub mniej spowoduje ciche zignorowanie podanego
polecenia. Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako argument, np. "hda=" jest tu
nieprawidłowe. Format jest następujący:

hd=cylindry,głowice,sektory

Jeśli są tam zainstalowane dwa dyski, powyższe jest powtarzane z parametrami
geometrii dla drugiego dysku.

Opcje sterownika dysków XT ('xd=')
Jeśli ma się pecha i używa jednej z tych starych 8 bitowych kart, które transferują
dane z szybkością 125KB/s, to jest to właściwa opcja. Jeśli karta nie jest
rozpoznawana, należy użyć argumentu rozruchowego postaci:

xd=type,irq,iobase,dma_chan

Typ wartości określa danego producenta karty, przesłaniając automatyczne
wykrywanie. Aby poznać dostępne typy, proszę zapoznać się z plikiem
drivers/block/xd.c w źródłach używanego jądra. Typ jest indeksem w liście xd_sigs,
a w międzyczasie, dodano lub usunięto typy ze środka listy, zmieniając wszystkie
ich numery. Obecnie (Linux 2.5.0) są to: 0=standardowy; 1=DTC 5150cx; 2,3=DTC
5150x; 4,5=Western Digital; 6,7,8=Seagate; 9=Omti; 10=XEBEC (w przypadku typów z
kilkoma oznaczeniami, są one sobie równoważne).

Funkcja xd_setup() nie sprawdza wartości i przyjmuje, że wprowadzono wszystkie
cztery wartości. Nie należy jej zawieść. Oto przykład dla kontrolera WD1002 z
wyłączonym/usuniętym BIOS-em, przy użyciu "domyślnych" parametrów kontrolera XT:

xd=2,5,0x320,3

Dyski wymienne Syquest's EZ*
Składnia:

ez=iobase[,irq[,rep[,nybble]]]

Urządzenia szyny MCA IBM
Patrz też plik w źródłach jądra Documentation/mca.txt.

Dyski twarde ESDI PS/2
Można podać określoną geometrię w czasie rozruchu:

ed=cylindry,głowice,sektory

W przypadku ThinkPad-720, proszę dodać opcję

tp720=1.

Konfiguracja podsystemu SCSI IBM Microchannel
Składnia:

ibmmcascsi=N

gdzie N jest pun (identyfikatorem SCSI) podsystemu.

Interfejs Aztech
Składnia do karty tego typu to:

aztcd=iobase[,liczba_magiczna]

Jeśli ustawi się magic_number na 0x79, to sterownik spróbuje i ruszy nawet mimo
wszystko w przypadku nieznanej wersji firmware. Wszystkie inne wartości są
ignorowane.

Sterowniki portu równoległego CD-ROM-u
Składnia:

pcd.driveN=prt,pro,uni,mod,slv,dly
pcd.nice=nice

gdzie "port" jest adresem bazowym, "pro" jest numerem protokołu, 'uni' jest wyborem
jednostki (dla powiązanych urządzeń), "mod" jest trybem (lub -1 aby wybrać
automatycznie najlepszy), "slv" jest 1 jeśli napęd powinien być podrzędny (slave),
a "dly" jest niewielką liczbą całkowitą do spowalniania dostępu do portu. Parametr
"nice" kontroluje użycie wolnego czasu procesora przez sterownik, kosztem szybkości
działania.

Interfejs Sony CDU-31A i CDU-33A
Ten interfejs CD-ROM można znaleźć na niektórych kartach Pro Audio Spectrum i
innych kartach z interfejsami Sony. Składnia jest następująca:

cdu31a=iobase,[irq[,is_pas_card]]

Podanie wartości IRQ zero mówi sterownikowi, że przerwania sprzętowe nie są
wspierane (jak na niektórych kartach PAS). Jeśli dana karta wspiera przerwania,
należy ich użyć, bo zmniejszają użycie CPU przez sterownik.

Parametr is_pas_card powinien być wprowadzony jako "PAS", jeśli używana jest karta
Pro Audio Spectrum, lub nie powinien być podawany w ogóle.

Interfejs Sony CDU-535
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

sonycd535=iobase[,irq]

Zero może być użyte dla bazy I/O jako "wypełniacz miejsca", jeśli chce się podać
wartość IRQ.

Interfejs GoldStar
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

gscd=iobase

Interfejs CD-ROM-u ISP16
Składnia:

isp16=[iobase[,irq[,dma[,type]]]]

Trzy liczby całkowite i łańcuch: jeśli podany typ to "noisp16", to interfejs nie
będzie konfigurowany. Inne rozpoznawane typy to "Sanyo", "Sony", "Panasonic" i
"Mitsumi".

Standardowy interfejs Mitsumi
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

mcd=iobase,[irq[,wait_value]]

Wartość wait_value jest używana jako wewnętrzna wartość oczekiwania dla ludzi,
którzy mają problemy ze swoimi napędami i może lecz nie musi być zaimplementowana,
zależnie od #define podczas kompilacji. Mitsumi FX400 jest odtwarzaczem CD-ROM
IDE/ATAPI i nie używa sterownika mcd.

Interfejs Mitsumi XA/MultiSession
Jest to do takiego samego sprzętu jak powyżej, lecz sterownik ma rozszerzone
właściwości. Składnia:

mcdx=iobase[,irq]

Interfejs nośników Optics
Składnia do karty tego typu to:

optcd=iobase

Interfejs Phillips CM206
Składnia do karty tego typu to:

cm206=[iobase][,irq]

Sterownik zakłada, że numery pomiędzy 3 a 11 są wartościami IRQ, a numery między
0x300 i 0x370 są portami I/O, więc można podać jeden, lub dwa numery w dowolnym
porządku. Przyjmuje też "cm206=auto", włączające autosondowanie.

Interfejs Sanyo
Składnia do karty tego typu to:

sjcd=iobase[,irq[,dma_channel]]

Interfejs SoundBlaster Pro
Składnia do karty tego typu to:

sbpcd=iobase,type

gdzie typ jest jednym z następujących (uwaga małe/duże litery) określeń:
"SoundBlaster", "LaserMate", lub "SPEA". Baza I/O jest bazą interfejsu CD-ROM, a
nie tą z części dźwiękowej karty.

Urządzenie ethernetowe
Różne sterowniki używają różnych parametrów, ale wszystkie przynajmniej dzielą IRQ,
wartość bazowego portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie wygląda to tak:

ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa

Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości param_n (jeśli mają
zastosowanie) zwykle mają różne znaczenia dla różnych kart/sterowników. Typowe wartości
param_n są używane do podawania rzeczy takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru
interfejsu, kanału DMA i podobnych.

Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania drugiej karty
ethernetowej, jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna. Można tego dokonać prostym:

ether=0,0,eth1

Proszę zauważyć, że wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie mówią
sterownikowi, by je wysondował automatycznie.

Ethernet-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o specyficznych
implementacjach karta/sterownik wartości param_n. Zainteresowani powinni odnieść się do
odpowiedniej sekcji w tamtym dokumencie.

Sterownik stacji dyskietek
Istnieje wiele opcji sterownika stacji dyskietek i wszystkie są wymienione w
Documentation/floppy.txt (lub drivers/block/README.fd w przypadku starszych jąder) w
źródle jądra Linux. Tutejsze informacje pochodzą bezpośrednio z tamtego pliku.

floppy=mask,allowed_drive_mask
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na maskę. Domyślnie, dozwolone są jedynie
jednostki 0 i 1 dla każdego kontrolera stacji dysków. Jest tak ponieważ niektóre
niestandardowe urządzenia (płyty główne ASUS PCI) mieszają z klawiaturą, jeśli
odwołuje się do jednostek 2 lub 3. Ta opcja jest niejako przedawniona dzięki opcji
cmos.

floppy=all_drives
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na wszystkie napędy. Proszę użyć tego,
jeśli ma sie więcej niż dwa napędy podłączone do kontrolera stacji dysków.

floppy=asus_pci
Ustawia maskę bitową aby dozwolić tylko jednostki 0 i 1. (Domyślne)

floppy=daring
Mówi, sterownikowi stacji dysków, że kontroler stacji dyskietek należy do tych
dobrze zachowujących się. Umożliwia to efektywniejsze i łagodniejsze operacje, lecz
może nie przejść na niektórych kontrolerach.

floppy=0,daring
Mówi sterownikowi, że kontroler stacji dysków powinien być używany ostrożnie.

floppy=one_fdc
Mówi sterownikowi, że jest tylko jeden kontroler stacji dysków (domyślne)

floppy=two_fdc lub floppy=address,two_fdc
Mówi sterownikowi, że są dwa kontrolery stacji stacji dysków. Drugi kontroler
powinien być pod podanym adresem. Jeśli adres nie jest podany, zakłada się 0x370.

floppy=thinkpad
Mówi sterownikowi, że jest to Thinkpad. Thinkpady używają odwróconej konwencji
linii zmiany dysku.

floppy=0,thinkpad
Mówi sterownikowi, że to nie jest Thinkpad.

floppy=drive,type,cmos
Ustawia typ cmos napędu na typ. Dodatkowo ten napęd jest dozwolony przez maskę
bitową. Jest to przydatne jeśli ma się więcej niż dwie stacje dysków (tylko dwie
mogą być opisane przez fizyczny cmos), lub jeśli ten BIOS używa niestandardowych
typów CMOS. Ustawienie CMOS na 0 dla pierwszych dwóch napędów (domyślne) powoduje,
że sterownik stacji dysków odczytuje dla nich fizyczne dane cmos.

floppy=unexpected_interrupts
Wypisuje wiadomość ostrzegawczą jeśli otrzyma nieoczekiwane przerwanie (domyślne
zachowanie)

floppy=no_unexpected_interrupts lub floppy=L40SX
Nie wypisuje wiadomości kiedy pojawi się nieoczekiwane przerwanie. Jest to
potrzebne laptopom IBM L40SX przy niektórych trybach wideo. Wydaje się być tam
interakcja między video a stacją dysków. Nieoczekiwane przerwania zawalają tylko
wydajność i mogą być spokojnie ignorowane.

Sterownik dźwięku
Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty rozruchowe do przesłonięcia wartości
wkompilowanych. Nie jest to zalecane i jest raczej złożone. Jest to opisane w pliku w
źródłach jądra Linux Documentation/sound/oss/README.OSS (drivers/sound/Readme.linux w
przypadku starszych wersji jądra). Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:

sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]

gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte
następująco:

T - rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16, 7=SB16-MPU401

aaa - heksadecymalnie zapisany adres I/O.

I - heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)

d - kanał DMA.

Jak widać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej wkompilować swoje własne
wartości do sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik dźwięku.

Sterowniki ISDN
Sterownik ICN ISDN
Składnia:

icn=iobase,membase,icn_id1,icn_id2

gdzie icn_id1,icn_id2 to dwa łańcuchy używane do zidentyfikowania karty w
wiadomościach jądra.

Sterownik PCBIT ISDN
Składnia:

pcbit=membase1,irq1[,membase2,irq2]

gdzie membaseN jest bazą pamięci dzielonej N-tej karty, a irqN jest ustawieniem
przerwania N-tej karty. Domyślnie używane są IRQ 5 i membase 0xD0000.

Sterownik Teles ISDN
Składnia:

teles=iobase,irq,membase,protocol,teles_id

gdzie iobase to adres portu wejścia/wyjścia karty, membase to adres bazy pamięci
dzielonej karty, irq to kanał przerwań używany przez karty, natomiast teles_id to
unikalny łańcuch ASCII będący identyfikatorem.

Sterowniki portu szeregowego
Sterownik RISCom/8 Multiport Serial ('riscom8=')
Składnia:

riscom=iobase1[,iobase2[,iobase3[,iobase4]]]

Więcej szczegółów znajduje się w pliku źródeł jądra Documentation/riscom8.txt.

Sterownik DigiBoard ('digi=')
Jeśli ta opcja jest używana, powinna mieć dokładnie sześć parametrów. Składnia:

digi=status,type,altpin,numports,iobase,membase

Parametry mogą być podane jako liczby całkowite lub łańcuchy. W przypadku
łańcuchów, iobase i membase powinny być podane w formie szesnastkowych. Argumenty
całkowite (można podać mniej) są w kolejności: status (włącza(1) lub wyłącza(0)
kartę), type (PC/Xi(0), PC/Xe(1), PC/Xeve(2), PC/Xem(3)), altpin (włącza(1) lub
wyłącza(0) alternatywny schemat pinów), numports (liczba portów tej karty), iobase
(port wejścia/wyjścia, na którym skonfigurowana jest karta (szesnastkowo)), membase
(baza okna pamięci (szesnastkowo)). W związku z tym, następujące dwa argumenty
rozruchowe są równoważne:

digi=E,PC/Xi,D,16,200,D0000
digi=1,0,0,16,0x200,851968

Więcej szczegółów można znaleźć w pliku źródeł jądra Documentation/digiboard.txt.

Baycom Serial/Parallel Radio Modem
Składnia:

baycom=iobase,irq,modem

Są dokładnie 3 parametry: w przypadku wielu karty, należy podać wiele poleceń
"baycom=". Parametr modem jest łańcuchem, który może przyjąć jedną z wartości
ser12, ser12*, par96, par96*. * oznacza oprogramowanie DCD do użycia, a ser12/par96
wybiera pomiędzy obsługiwanymi typami modemu. Więcej szczegółów zawiera plik
Documentation/networking/baycom.txt (lub drivers/net/README.baycom w przypadku
starszych jąder) w źródłach jądra Linux.

Sterownik Soundcard radio modem
Składnia:

soundmodem=iobase,irq,dma[,dma2[,serio[,pario]]],0,mode

Wszystkie parametry poza ostatnim są liczbami całkowitymi. Dodatkowe 0 jest
wymagane ze względu na błąd w kodzie konfiguracyjnym. Parametr mode jest łańcuchem
o składni: hw:modem, gdzie hw jest jednym z sbc, wss lub wssfdx, a modem: afsk1200
lub fsk9600.

Sterownik drukarki wierszowej
'lp='
Składnia:

lp=0
lp=auto
lp=reset
lp=port[,port...]

Można przekazać sterownikowi drukarki, który port ma użyć, a którego nie. To
ostatnie przydaje się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął wszystkie
dostępne porty równoległe, dzięki czemu inne sterowniki (np. PLIP, PPA) mogą ich
użyć w zamian.

Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje pierwszego portu
równoległego do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały sterownik drukarki, można użyć
lp=0.

Sterownik WDT500/501
Składnia:

wdt=io,irq

Sterowniki myszy
'bmouse=irq'
Sterownik busmouse przyjmuje tylko jeden argument, będący wartością używanego
przerwania sprzętowego.

'msmouse=irq'
Dokładnie to samo tyczy się sterownika msmouse.

Konfiguracja myszy ATARI
Składnia:

atamouse=threshold[,y-threshold]

Jeśli poda się tylko jeden argument, to używany jest on zarówno w stosunku do progu
x jak i y. W przeciwnym wypadku, pierwszy argument jest progiem x, a drugi progiem
y. Wartości te muszą mieścić się w zakresie 1-20 (włącznie), domyślną jest 2.

Sprzęt wideo
'no-scroll'
Ta opcja przekazuje sterownikowi konsoli, aby nie używać przewijania sprzętowego
(gdzie przewijanie dotyczy przewijania pochodzenia ekranu w pamięci wideo, nie
przesuwania danych). Jest wymagany przez określone urządzenia Braille'a.

ZOBACZ TAKŻE

       klogd(8), mount(8)

       Ta  strona  została  napisana na podstawie Boot Parameter HOWTO (wersja 1.0.1), napisanego
       przez Paula Gortmakera. W HOWTO można znaleźć więcej (lub aktualniejszych) informacji  niż
       w  tym  dokumencie.  Zaktualizowane  źródło  informacji  znajduje się w pliku źródeł jądra
       Documentation/kernel-parameters.txt.

O STRONIE

       Angielska wersja tej strony  pochodzi  z  wydania  3.71  projektu  Linux  man-pages.  Opis
       projektu,  informacje  dotyczące  zgłaszania błędów, oraz najnowszą wersję oryginału można
       znaleźć pod adresem http://www.kernel.org/doc/man-pages/.

TŁUMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek  Borys  (PTM)
       <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie  tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
       stronie  http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.  Jest   zgodne   z   wersją    3.71
       oryginału.