bionic (1) make.1.gz

NAZWA

       make - narzędzie GNU make do obsługi grup programów

SKŁADNIA

       make [ -f makefile ] [ opcja ] ...  cel ...

OSTRZEŻENIE

       Ta  strona podręcznika man jest ekstraktem dokumentacji GNU make .  Jest ona odświeżana tylko od czasu do
       czasu, gdyż projekt GNU nie używa nroff. Dla kompletnej i aktualnej dokumentacji  przeczytaj  plik  Info,
       make.info, który został stworzony ze źródła Texinfo make.texinfo.

       Od  tłumacza:  tak naprawdę w wypadku narzędzi takich jak make aktualność nie jest istotna, gdyż z zasady
       powinny być one (po  względem  obsługi)  jak  najkompatybilniejsze  z  różnymi,  nawet  "przedpotopowymi"
       implementacjami.

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Celem  istnienia  narzędzia  make  jest  automatyczne  określanie,  które elementy dużego programu należy
       rekompilować oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji.  Podręcznik  ten  opisuje  implementację  GNU
       make,  napisaną przez Richarda Stallmana, zwanego wujkiem Ryśkiem i Rolanda McGratha.  Nasze przykłady to
       programy w C, gdyż  są  one  najpopularniejsze.   Make  może  być  jednak  używany  z  dowolnym  językiem
       programowania,  którego  kompilator  można  uruchomić  z  linii poleceń.  W rzeczywistości, make nie jest
       ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego zadania, w którym część plików musi
       być  odświeżana  automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one się zmienią. (Np. polskie XFAQ
       jest zrealizowane na tej zasadzie--przyp. tłum.)

       Aby przygotować się do używania make, musisz napisać  plik  o  nazwie  Makefile,  który  opisuje  związki
       zależności  między  plikami  twojego  programu  (np.   obiekt.o  musi być rekompilowany po każdej zmianie
       obiekt.c lub obiekt.h) oraz określa komendy, wykonywane do odświeżania plików (np. gcc -c obiekt.c).

       Gdy istnieje już potrzebny Makefile,  za  każdą  zmianą  plików  źródłowych  wystarczy  proste  polecenie
       powłoki:

              make

       zajmie  się  ono  wszelkimi niezbędnymi rekompilacjami.  Program make używa danych z Makefile oraz czasów
       modyfikacji plików i w  ten  sposób  decyduje,  który  z  nich  odświeżyć.  Dla  każdego  z  wymagających
       odświeżenia plików wykonywane są komendy, zapisane w bazie Makefile.

       W  rzeczywistości  (patrząc  fizycznie),  make  wykonuje  komendy Makefile w celu odświeżenia jednego lub
       więcej celów, gdzie cel jest zwykle  programem.  (Ściślej,  cel  jest  dowolnym  łańcuchem  znaków  pliku
       Makefile,  który  znajduje się na początku linii i kończy się dwukropkiem [za którym znajdują się obiekty
       zależności], np.

       program:program.c program.h

       --przyp.tłum.)

       Jeśli nie ma podanej żadnej  opcji -f, make szuka plików Makefile pod następującymi nazwami: GNUmakefile,
       makefile  i Makefile.  Obowiązuje podana kolejność. Najpopularniejsze w użyciu są nazwy Makefile, gdyż są
       przenośne i pojawiają się na początku posortowanego listingu plików.

       Jeśli plik Makefile jest okreslony jako `-', to jest nim standardowe wejście.

       make odświeża cel tylko jeśli zależy od plików, które zostały zmienione od  czasu  utworzenia  ostatniego
       celu, lub jeśli cel jeszcze nie istnieje.

OPCJE

       -b

       -m   Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.

       -C katalog
            Zmienia  przed  odczytywaniem plików Makefile katalog bieżący na katalog.  Jeśli podanych jest wiele
            opcji -C to każda jest interpretowana względem poprzedniej: -C / -C etc  jest  równoważne  -C  /etc.
            Jest to zazwyczaj używane w rekursywnych wywołaniach make.

       -d   Drukuje  informacje  debuggowe. Informacje te mówią, które pliki wybrano do odświeżania, które czasy
            modyfikacji były porównywane i z  jakimi  rezulatatami,  które  pliki  wymagają  odświeżenia,  które
            niejawne reguły są stosowane---wszystko co można wymyślić ciekawego o sposobie działania make.

       -e   Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików Makefile.

       -f plik
            Jako Makefile użyj pliku.

       -i   Ignoruj wszelkie błędy komendy wykonywanych przy odświeżaniu plików.

       -I katalog
            Podaje  katalog,  w którym szukać załączanych (included) plików Makefile.  Jeśli podanych jest kilka
            opcji -I, to są on przeszukiwane w podanej kolejności.   W  przeciwieństwie  do  innych  flag  make,
            katalogi  podane  flagami  -I  mogą następować bezpośrednio po fladze: -Idir jest równoważne -I dir.
            Składnia ta jest udostępniona dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.

       -j jobs
            Podaje dozwoloną liczbę zadań (komend), którą można wykonywać naraz. Jeśli  jest  więcej  niż  jedna
            opcja  -j,  ostatnia  jest  znacząca.   Jeśli  opcja  -j  jest podana bez argumentu, make nie będzie
            ograniczać liczby możliwych zadań.

       -k   Kontynuuj ile się da po błędzie. Chociaż cel,  który  się  nie  powiódł  i  zależności  na  nim  się
            opierające nie mogą być zbudowane, to można przetworzyć inne zależności celów.

       -l

       -l obciążenie
            Określa,  że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli pracują już inne, a obciążenie wynosi
            co najmniej obciążenie (liczba zmiennoprzecinkowa).  Bez argumentów, usuwany jest poprzedni limit.

       -n   Drukuj komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuj ich.

       -o plik
            Nie odświeżaj pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i  nie  odświeżaj  niczego  na
            konto zmian pliku.  Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a jego reguły są ignorowane.

       -p   Drukuje  bazę  danych  (reguły  i wartości zmiennych), które wynikają z odczytanych plików Makefile.
            Następnie wykonuje się w trybie normalnym, chyba że podano inaczej.  Drukuje  to  też  informacje  o
            wersji,  podawane  przez  przełącznik  -v (patrz niżej).  Aby wydrukować bazę danych bez odświeżania
            plików, użyj make -p -f/dev/null.

       -q   ``Tryb pytania''.  Nie uruchamia żadnych komend i niczego nie drukuje;  zwraca  tylko  kod  wyjścia,
            który może być zerowy jeśli cele są świeże, lub niezereowy jeśli są stęchłe.

       -r   Eliminuje używanie wbudowanych reguł niejawnych. Czyści też domyślną listę reguł przyrostkowych.

       -s   Ciche działanie; nie drukuje wykonywanych komend.

       -S   Anuluje  efekty  opcji  -k.   Nie jest to zwykle potrzebne, poza make rekursywnym, gdzie -k może być
            dziedziczone z wyższych poziomów make poprzez MAKEFLAGS, lub w wypadku gdy ustawisz -k w MAKEFLAGS w
            swoim środowisku.

       -t   Dotyka  plików  (zaznacza  je  jako  odświeżone,  bez  zmieniania  zawartości),  zamiast  normalnego
            uruchamiania komend. Jest to używane do udawania, że komendy  zostały  wykonane  w  celu  ogłupienia
            przyszłych wywołań make.

       -v   Drukuj  wersję  programu make oraz prawa kopiowania, listę autorów i notkę, że nie ma gwarancji.  Po
            wydrukowaniu tej informacji, przetwarzanie działa normalnie.  Aby uzyskać  informację  bez  robienia
            innych rzeczy, użyj make -v -f/dev/null.

       -w   Drukuj  komunikat,  zawierający  katalog  bieżący  przed  i  po  działaniu. Może to być przydatne do
            ścigania błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.

       -W plik
            Udaj, że cel plik został właśnie zmodyfikowany.  Po użyciu z flagą -n, pokazuje ci  to,  co  stałoby
            się,  gdybyś  rzeczywiście  zmodyfikował  ten  plik.   Bez  opcji  -n,  jest  to  prawie  równoważne
            uruchomieniu na podanym pliku komendy touch .  Jedyną różnicą jest fakt, że czas modyfikacji jest tu
            zmieniany tylko w wyobraźni make.

ZOBACZ TAKŻE

       The GNU Make Manual

BŁĘDY

       Zobacz rozdział `Problems and Bugs' w The GNU Make Manual.

AUTOR

       Podręcznik ten został stworzony przez Dennisa Morse'a z Uniwersytetu Stanforda.  Został przerobiony przez
       Rolanda McGratha.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
       W  razie  zauważenia  różnic  między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
       funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 make

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji  stron  man  -   więcej   informacji   można   znaleźć   pod   adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.