NAZWA

       make - narzędzie GNU make do obsługi grup programów

SKŁADNIA

       make [ -f makefile ] [ opcja ] ...  cel ...

OSTRZEŻENIE

       Ta  strona  podręcznika  man  jest ekstraktem dokumentacji GNU make .  Jest ona odświeżana
       tylko od czasu do czasu, gdyż projekt GNU nie używa  nroff.  Dla  kompletnej  i  aktualnej
       dokumentacji  przeczytaj  plik  Info,  make.info, który został stworzony ze źródła Texinfo
       make.texinfo.

       Od tłumacza: tak naprawdę w wypadku narzędzi takich jak make aktualność nie jest  istotna,
       gdyż  z  zasady  powinny być one (po względem obsługi) jak najkompatybilniejsze z różnymi,
       nawet "przedpotopowymi" implementacjami.

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Celem istnienia  narzędzia  make  jest  automatyczne  określanie,  które  elementy  dużego
       programu  należy  rekompilować  oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji.  Podręcznik
       ten opisuje implementację GNU make, napisaną przez  Richarda  Stallmana,  zwanego  wujkiem
       Ryśkiem   i   Rolanda   McGratha.    Nasze   przykłady  to  programy  w  C,  gdyż  są  one
       najpopularniejsze.  Make może  być  jednak  używany  z  dowolnym  językiem  programowania,
       którego  kompilator  można  uruchomić  z  linii  poleceń.  W rzeczywistości, make nie jest
       ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego  zadania,  w  którym
       część plików musi być odświeżana automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one
       się zmienią. (Np. polskie XFAQ jest zrealizowane na tej zasadzie--przyp. tłum.)

       Aby przygotować się do używania make, musisz napisać plik o nazwie Makefile, który opisuje
       związki  zależności  między plikami twojego programu (np.  obiekt.o musi być rekompilowany
       po każdej zmianie obiekt.c lub obiekt.h) oraz określa komendy, wykonywane  do  odświeżania
       plików (np. gcc -c obiekt.c).

       Gdy  istnieje  już  potrzebny Makefile, za każdą zmianą plików źródłowych wystarczy proste
       polecenie powłoki:

              make

       zajmie się ono wszelkimi niezbędnymi rekompilacjami.  Program make używa danych z Makefile
       oraz  czasów  modyfikacji  plików  i  w  ten  sposób decyduje, który z nich odświeżyć. Dla
       każdego z  wymagających  odświeżenia  plików  wykonywane  są  komendy,  zapisane  w  bazie
       Makefile.

       W  rzeczywistości  (patrząc  fizycznie), make wykonuje komendy Makefile w celu odświeżenia
       jednego lub więcej celów, gdzie cel jest zwykle programem.  (Ściślej,  cel  jest  dowolnym
       łańcuchem  znaków  pliku  Makefile,  który  znajduje  się  na  początku linii i kończy się
       dwukropkiem [za którym znajdują się obiekty zależności], np.

       program:program.c program.h

       --przyp.tłum.)

       Jeśli nie ma podanej żadnej  opcji  -f,  make  szuka  plików  Makefile  pod  następującymi
       nazwami: GNUmakefile, makefile i Makefile.  Obowiązuje podana kolejność. Najpopularniejsze
       w użyciu są nazwy Makefile, gdyż są przenośne i pojawiają się  na  początku  posortowanego
       listingu plików.

       Jeśli plik Makefile jest okreslony jako `-', to jest nim standardowe wejście.

       make  odświeża  cel  tylko  jeśli  zależy  od  plików,  które  zostały  zmienione od czasu
       utworzenia ostatniego celu, lub jeśli cel jeszcze nie istnieje.

OPCJE

       -b

       -m   Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.

       -C katalog
            Zmienia przed odczytywaniem  plików  Makefile  katalog  bieżący  na  katalog.   Jeśli
            podanych  jest wiele opcji -C to każda jest interpretowana względem poprzedniej: -C /
            -C etc jest równoważne -C /etc.  Jest to zazwyczaj używane w rekursywnych wywołaniach
            make.

       -d   Drukuje   informacje   debuggowe.   Informacje  te  mówią,  które  pliki  wybrano  do
            odświeżania, które czasy modyfikacji były porównywane i z jakimi rezulatatami,  które
            pliki  wymagają  odświeżenia,  które niejawne reguły są stosowane---wszystko co można
            wymyślić ciekawego o sposobie działania make.

       -e   Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików Makefile.

       -f plik
            Jako Makefile użyj pliku.

       -i   Ignoruj wszelkie błędy komendy wykonywanych przy odświeżaniu plików.

       -I katalog
            Podaje katalog, w  którym  szukać  załączanych  (included)  plików  Makefile.   Jeśli
            podanych  jest  kilka  opcji  -I,  to  są  on  przeszukiwane w podanej kolejności.  W
            przeciwieństwie do innych flag make,  katalogi  podane  flagami  -I  mogą  następować
            bezpośrednio  po fladze: -Idir jest równoważne -I dir.  Składnia ta jest udostępniona
            dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.

       -j jobs
            Podaje dozwoloną liczbę zadań (komend),  którą  można  wykonywać  naraz.  Jeśli  jest
            więcej  niż  jedna  opcja -j, ostatnia jest znacząca.  Jeśli opcja -j jest podana bez
            argumentu, make nie będzie ograniczać liczby możliwych zadań.

       -k   Kontynuuj ile się da po błędzie. Chociaż cel, który się nie powiódł i  zależności  na
            nim  się  opierające  nie  mogą  być  zbudowane, to można przetworzyć inne zależności
            celów.

       -l

       -l obciążenie
            Określa, że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli  pracują  już  inne,  a
            obciążenie   wynosi   co   najmniej   obciążenie  (liczba  zmiennoprzecinkowa).   Bez
            argumentów, usuwany jest poprzedni limit.

       -n   Drukuj komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuj ich.

       -o plik
            Nie odświeżaj pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i nie odświeżaj
            niczego  na  konto  zmian  pliku.  Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a
            jego reguły są ignorowane.

       -p   Drukuje bazę danych (reguły i  wartości  zmiennych),  które  wynikają  z  odczytanych
            plików  Makefile. Następnie wykonuje się w trybie normalnym, chyba że podano inaczej.
            Drukuje to też informacje o wersji, podawane przez przełącznik -v (patrz niżej).  Aby
            wydrukować bazę danych bez odświeżania plików, użyj make -p -f/dev/null.

       -q   ``Tryb  pytania''.   Nie uruchamia żadnych komend i niczego nie drukuje; zwraca tylko
            kod wyjścia, który może być zerowy jeśli cele są  świeże,  lub  niezereowy  jeśli  są
            stęchłe.

       -r   Eliminuje  używanie  wbudowanych  reguł  niejawnych.  Czyści też domyślną listę reguł
            przyrostkowych.

       -s   Ciche działanie; nie drukuje wykonywanych komend.

       -S   Anuluje efekty opcji -k.  Nie jest to zwykle potrzebne, poza make rekursywnym,  gdzie
            -k  może  być  dziedziczone z wyższych poziomów make poprzez MAKEFLAGS, lub w wypadku
            gdy ustawisz -k w MAKEFLAGS w swoim środowisku.

       -t   Dotyka plików (zaznacza je  jako  odświeżone,  bez  zmieniania  zawartości),  zamiast
            normalnego  uruchamiania  komend.  Jest  to  używane  do udawania, że komendy zostały
            wykonane w celu ogłupienia przyszłych wywołań make.

       -v   Drukuj wersję programu make oraz prawa kopiowania, listę autorów i notkę, że  nie  ma
            gwarancji.   Po  wydrukowaniu  tej  informacji,  przetwarzanie działa normalnie.  Aby
            uzyskać informację bez robienia innych rzeczy, użyj make -v -f/dev/null.

       -w   Drukuj komunikat, zawierający katalog bieżący przed  i  po  działaniu.  Może  to  być
            przydatne do ścigania błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.

       -W plik
            Udaj,  że  cel  plik został właśnie zmodyfikowany.  Po użyciu z flagą -n, pokazuje ci
            to, co stałoby się, gdybyś rzeczywiście zmodyfikował ten plik.  Bez opcji -n, jest to
            prawie  równoważne uruchomieniu na podanym pliku komendy touch .  Jedyną różnicą jest
            fakt, że czas modyfikacji jest tu zmieniany tylko w wyobraźni make.

ZOBACZ TAKŻE

       The GNU Make Manual

BŁĘDY

       Zobacz rozdział `Problems and Bugs' w The GNU Make Manual.

AUTOR

       Podręcznik ten został stworzony przez Dennisa Morse'a z  Uniwersytetu  Stanforda.   Został
       przerobiony przez Rolanda McGratha.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe  tłumaczenie  pochodzi  z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może
       nie być aktualne. W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym  opisem  a  rzeczywistym
       zachowaniem  opisywanego  programu  lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie się z oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 make

       Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji  można  znaleźć  pod  adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.