bionic (1) nmap.1.gz

NAZWA

       nmap - Narzędzie do eksploracji sieci i skaner portów/zabezpieczeń

STRESZCZENIE

       nmap [Typ Skanowania...] [Opcje] {specyfikacja celu}

OPIS

       Nmap (ang.  „Network Mapper”) jest narzędziem open source do eksploracji sieci i audytów bezpieczeństwa.
       Został zaprojektowany do szybkiego skanowania dużych sieci, ale również działa dobrze w stosunku do
       pojedynczych adresów. Nmap wykorzystuje niskopoziomowe pakiety IP do wykrywania które adresy są dostępne
       w sieci, jakie udostępniają usługi (nazwa aplikacji i wersja), na jakich systemach operacyjnych pracują
       (wersja systemu), jakie typy systemów zaporowych (firewall) są wykorzystywane i dziesiątek innych cech.
       Nmap jest powszechnie wykorzystywany do audytów bezpieczeństwa, również wielu administratorów sieci i
       systemów wykorzystuje go wykonywania rutynowych czynności, takich jak inwentaryzacja zasobów sieci,
       zarządzanie aktualizacjami oprogramowania i monitorowania systemów oraz ich czasu działania (uptime).

       Wynikiem działania Nmapa jest lista przeskanowanych adresów z dodatkowymi informacjami zależnymi od
       wykorzystanych opcji. Jedną z głównych informacji jest „lista interesujących portów”. Zawiera ona numery
       portów wraz z protokołami, nazwami usługi i wykrytym stanem. Stan może zostać opisany jako otwarty,
       filtrowany, zamknięty, lub niefiltrowany. Otwarty oznacza, że aplikacja na badanym adresie oczekuje na
       połączenia/pakiety przychodzące na ten port.  Filtrowany oznacza, że system zaporowy lub inne urządzenie
       blokujące ruch sieciowy nie dopuszcza komunikacji do tego portu i z tego powodu Nmap nie jest w stanie
       określić czy badany port jest otwarty czy zamknięty.  Zamknięty port nie posiada aplikacji, która
       obsługuje komunikację sieciową. Porty sklasyfikowane jako niefiltrowane odpowiadały na zapytania Nmapa,
       jednak nie było możliwe określenie, czy były one otwarte czy zamknięte. Nmap raportuje kombinacje stanów
       otwarty|filtrowany i zamknięty|filtrowany jeśli nie jest w stanie określić, który z dwóch podanych stanów
       lepiej opisuje stan portu. Lista portów może również zawierać informacje o wykrytych wersjach
       oprogramowania, jeśli została włączona detekcja wersji. Jeśli została wybrana opcja skanowania dostępnych
       protokołów (-sO), Nmap zamiast listy portów dostarczy informacji na temat dostępności poszczególnych
       protokołów IP.

       Poza listą interesujących portów, Nmap może dostarczyć dodatkowych informacje na temat badanych adresów,
       takich jak odwrotne nazwy DNS, prawdopodobne systemy operacyjne, typu urządzeń i adresy sprzętowe MAC.

       Typowy wynik skanowania Nmapa jest przedstawiony w Przykład 1, „Przykładowe wyniki skanowania Nmapa”. W
       tym przypadku wykorzystano tylko opcję -A, wykrywającą wersje systemu operacyjnego, -T4 dla szybszego
       działania i dwa adresy docelowe.

       Przykład 1. Przykładowe wyniki skanowania Nmapa

           # nmap -A -T4 scanme.nmap.org playground

           Starting nmap ( http://www.insecure.org/nmap/ )
           Interesting ports on scanme.nmap.org (205.217.153.62):
           (The 1663 ports scanned but not shown below are in state: filtered)
           PORT    STATE  SERVICE VERSION
           22/tcp  open   ssh     OpenSSH 3.9p1 (protocol 1.99)
           53/tcp  open   domain
           70/tcp  closed gopher
           80/tcp  open   http    Apache httpd 2.0.52 ((Fedora))
           113/tcp closed auth
           Device type: general purpose
           Running: Linux 2.4.X|2.5.X|2.6.X
           OS details: Linux 2.4.7 - 2.6.11, Linux 2.6.0 - 2.6.11
           Uptime 33.908 days (since Thu Jul 21 03:38:03 2005)

           Interesting ports on playground.nmap.org (192.168.0.40):
           (The 1659 ports scanned but not shown below are in state: closed)
           PORT     STATE SERVICE       VERSION
           135/tcp  open  msrpc         Microsoft Windows RPC
           139/tcp  open  netbios-ssn
           389/tcp  open  ldap?
           445/tcp  open  microsoft-ds  Microsoft Windows XP microsoft-ds
           1002/tcp open  windows-icfw?
           1025/tcp open  msrpc         Microsoft Windows RPC
           1720/tcp open  H.323/Q.931   CompTek AquaGateKeeper
           5800/tcp open  vnc-http      RealVNC 4.0 (Resolution 400x250; VNC TCP port: 5900)
           5900/tcp open  vnc           VNC (protocol 3.8)
           MAC Address: 00:A0:CC:63:85:4B (Lite-on Communications)
           Device type: general purpose
           Running: Microsoft Windows NT/2K/XP
           OS details: Microsoft Windows XP Pro RC1+ through final release
           Service Info: OSs: Windows, Windows XP

           Nmap finished: 2 IP addresses (2 hosts up) scanned in 88.392 seconds

       Najnowszą wersję Nmapa można pobrać z http://www.insecure.org/nmap/. Najnowsza wersja dokumentacji man
       jest dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/man/.

UWAGI DO TŁUMACZENIA

       Przemysław Galczewski <sako(at)avet.com.pl> (http://www.avet.com.pl)

       Dokument ten zawiera nieoficjalne polskie tłumaczenie oryginalnej dokumentacji Nmapa[1] w wersji 2991.
       Dołożyłem wszelkich starań, aby było ono jak najbardziej zbliżone do oryginału, a przy tym fachowe i
       zrozumiałe. Nie jest przy tym gwarantowane, że jest ono tak samo dokładne i aktualne jak oficjalna wersja
       angielska. Dokument ten może być modyfikowany i rozpowszechniany na zasadach Creative Commons Attribution
       License[2]. Polska wersja tego dokumentu jest dostępna w formatach HTML[3], NROFF[4] i XML[5]. Wszelkie
       uwagi dotyczące tłumaczenia proszę kierować bezpośrednio do mnie.

SKRÓCONA LISTA OPCJI

       Skrócona lista opcji jest wyświetlana przy uruchomieniu Nmapa bez dodatkowych parametrów, a jej najnowsza
       wersja jest zawsze dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.usage.txt. Skrócona lista
       pozwala łatwiej zapamiętać najpopularniejsze opcje, ale nie zastąpi wgłębienia sie w resztę tej
       dokumentacji. Wiele z pozostałych opcji nie jest nawet zawartych na liście skróconej.

           Użycie: nmap [Typ(y) skanowania] [Opcje] {specyfikacja celu}
           SPECYFIKACJA CELU:
             Można podać nazwy hostów, adresy IP, sieci, itp.
             Przykłady: scanme.nmap.org, microsoft.com/24, 192.168.0.1; 10.0.0-255.1-254
             -iL <plik_wejściowy>: Odczytanie listy hostów/sieci z pliku
             -iR <ilość hostów>: Wybranie losowych adresów
             --exclude <host1[,host2][,host3],...>: Wyłączenie hostów/sieci
             --excludefile <plik_wyłączeń>: Wyłączenie listy hostów/sieci z pliku
           WYKRYWANIE HOSTÓW:
             -sL: Lista skanowania - tylko wyświetla listę hostów do skanowania
             -sP: Skanowanie Ping - tylko wykrywanie dostępności hostów
             -P0: Traktuj wszystkie hosty jako dosępne - pomijanie wykrywania
             -PS/PA/PU [lista_portów]: Wykrywanie TCP SYN/ACK lub UDP na wybranych portach
             -PE/PP/PM: Zykrywanie za pomocą ICMP echo, timestamp, zapytania o maskę sieci
             -n/-R: Nie używaj zapytań DNS/Zawsze odpytuj DNS [domyślnie: czasami]
             --dns-servers <serv1[,serv2],...>: Używaj określonych serwerów DNS
             --system-dns: Używaj systemowych ustawień DNS
           TECHNIKI SKANOWANIA:
             -sS/sT/sA/sW/sM: Skanowania TCP SYN/Connect()/ACK/Window/Maimon
             -sN/sF/sX: Skanowania TCP Null, FIN i Xmas
             --scanflags <flagi>: Ręczne narzucanie flag TCP
             -sI <host zombie[:port]>: Idlescan
             -sO: Skanowanie protokołów IP
             -b <host pośredni ftp>: Skanowanie FTP bounce
           SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA:
             -p <zakres portów>: Skanuj tylko podane porty
               Przykład: -p22; -p1-65535; -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
             -F: Szybkie skanowanie - tylko porty zawarte w pliku nmap-services
             -r: Skanuj porty kolejno - wyłączenie losowania kolejności
           DETEKCJA USŁUG/WERSJI:
             -sV: Wykrywaj wersję usługi na otwartych portach
             --version-intensity <poziom>: Od 0 (tylko niektóre) do 9 (Używaj wszystkich testów)
             --version-light: Limituj do najpopularniejszych testów (poziom 2)
             --version-all: Używaj wszystkich testów (poziom 9)
             --version-trace: Pokazuj dokładne informacje podczas skanowania (do usuwania błędów)
           DETEKCJA OS:
             -O: Włączenie wykrywania systemu operacyjnego
             --osscan-limit: Limitowanie wykrywania OS do obiecujących hostów
             --osscan-guess: Zgaduj wersję OS bardziej agresywnie
           WYDAJNOŚĆ I ZALEŻNOŚCI CZASOWE:
             -T[0-5]: Ustaw szablon (wyższy jest szybszy)
             --min-hostgroup/max-hostgroup <rozmiar>: Rozmiary grup do równoległego skanowania
             --min-parallelism/max-parallelism <msec>: Zrównoleglenie testów
             --min-rtt-timeout/max-rtt-timeout/initial-rtt-timeout <msec>: Specyfikuje czas testów
             --max-retries <ilość>: Ustala ilość możliwych powtórzeń testu
             --host-timeout <msec>: Pomijaj po zadanym czasie
             --scan-delay/--max-scan-delay <msec>: Ustalenie opóźnienia pomiędzy testami
           OPCJE FIREWALL/IDS:
             -f; --mtu <wartość>: fragmentacja pakietów (opcjonalnie z podanym MTU)
             -D <decoy1,decoy2[,ME],...>: Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów
             -S <Adres_IP>: Podmieniaj adres nadawcy
             -e <interfejs>: Używaj podanego interfejsu
             -g/--source-port <portnum>: Używaj podanego portu źródłowego
             --data-length <num>: Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów
             --ttl <wartość>: Ustaw czas życia pakietów
             --spoof-mac <adres mac/prefix/producent>: Podmieniaj adres MAC
             --badsum: Wysyłaj pakiety z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP
           WYJŚCIE:
             -oN/-oX/-oS/-oG <plik>: Zapisz wyniki w podanym pliku normalnie, w XML, s|<rIpt kIddi3
                i formacie grepowalnym
             -oA <nazwabazowa>: Zapisz wyniki w trzech formatach jednocześnie
             -v: Podwyższenie poziomu raportowania (podwójne użycie powiększa efekt)
             -d[poziom]: Ustaw lub podwyższ poziom debugowania (do najwyższego 9)
             --packet-trace: Pokazuj wszystkie wysyłane i odbierane pakiety
             --iflist: Wyświetl listę interfejsów i routingu (do wykrywania błędów)
             --append-output: Dołącz nowe wyniki do już istniejących w pliku
             --resume <nazwapliku>: Wznów przerwane skanowanie
             --stylesheet <ścieżka/URL>: plik styli XSL do konwersji wyników w XML do formatu HTML
             --webxml: Domyślny styl z Insecure.Org
             --no-stylesheet: Wyłączenie dodawania styli do plików z wynikami XML
           RÓŻNE:
             -6: Włączenie skanowania IPv6
             -A: Włączenie detekcji OS i wersji usług
             --datadir <katalog>: Podanie katalogu z plikami danych Nmapa
             --send-eth/--send-ip: Wysyłaj za pomocą ramek ethernet lub pakietów IP
             --privileged: Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia
             -V: Wyświetl numer wersji Nmapa
             -h: Wyświetl stronę pomocy
           PRZYKŁADY:
             nmap -v -A scanme.nmap.org
             nmap -v -sP 192.168.0.0/16 10.0.0.0/8
             nmap -v -iR 10000 -P0 -p 80

SPECYFIKACJA CELU

       Wszystko co nie jest opcją Nmapa w parametrach wywołania (lub jej argumentem) jest traktowane jako
       specyfikacja celu skanowania. Najprostszym przypadkiem jest sam adres do przeskanowania.

       Czasami chcesz przeskanować całą sieć, dlatego Nmap obsługuje format CDIR. Możesz dołączyć do adresu
       /ilośćbitów i nmap przeskanuje każdy adres, który zawiera się w podanym zakresie. Na przykład,
       192.168.10.0/24 przeskanuje 256 adresów pomiędzy 192.168.10.0 (binarnie: 11000000 10101000 00001010
       00000000) i 192.168.10.255 (binarnie: 11000000 10101000 00001010 11111111) włącznie. Podanie
       192.168.10.40/24 spowoduje dokładnie takie samo zachowanie. Załóżmy, że host scanme.nmap.org ma adres
       205.217.153.62, podanie scanme.nmap.org/16 spowoduje przeskanowanie 65,536 adresów IP pomiędzy
       205.217.0.0 i 205.217.255.255. Najmniejszą dopuszczalna wartość to /1, co stanowi połowę Internetu.
       Największa wartość to 32, która oznacza skanowanie pojedynczego adresu IP.

       Notacja CIDR jest krótka i zwięzła, jednak nie zawsze wystarczająco elastyczna. Na przykład, chcesz
       przeskanować 192.168.0.0/16 z pominięciem wszystkich adresów kończących się .0 i .255, ponieważ są one
       najczęściej adresami typu broadcast. Nmap obsługuje to poprzez podawanie zakresów adresów za pomocą
       oktetów. Zamiast podawać normalny adres IP, możesz podać listę adresów lub zakresów oddzieloną
       przecinkami. Na przykład 192.168.0-255.1-254 pominie wszystkie adresy kończące się .0 lub .255. Zakresy
       nie są limitowane do końcowych oktetów: podanie 0-255.0-255.13.37 pozwoli na przeskanowanie wszystkich
       adresów kończących się 13.37. Tego typu skanowania mogą być przydatne podczas przeprowadzania badań
       Internetu.

       Adresy IPv6 mogą być podawane jedynie w pełnej formie IPv6 lub nazwy hosta. Zapis z wykorzystaniem CIDR i
       zakresów nie jest obsługiwany przy IPV6, jednak rzadko byłoby to przydatne.

       Nmap akceptuje podawanie wielu hostów w linii poleceń i nie muszą one być tego samego typu. Komenda nmap
       scanme.nmap.org 192.168.0.0/8 10.0.0,1,3-7.0-255 zrobi to co powinna.

       Zwykle adresy są podawane w linii poleceń, jednak poniższe opcje pozwalają na alternatywną specyfikację
       celu:

       -iL <plik_wejściowy> (Odczytanie z pliku)
           odczytuje specyfikację celu z pliku plik-wejściowy. Podawanie długiej listy adresów z linii poleceń
           jest dosyć niewygodne. Na przykład Twój serwer DHCP może posiadać listę 10,000 aktualnie
           dzierżawionych adresów, które chcesz przeskanować. Możliwe również, że chcesz przeskanować wszystkie
           adresy IP z wykluczeniem aktualnie dzierżawionych aby uzyskać listę nielegalnie przypisanych adresów
           statycznych. Po prostu wygeneruj listę adresów i podaj ją Nmapowi jako argument do parametru -iL.
           Poszczególne definicje mogą być zgodne z dowolnym formatem akceptowanym przez Nmapa w linii poleceń
           (adres IP, nazwa, CIDR, IPv6 lub zakres). Każdy wpis musi być oddzielony od następnego za pomocą
           jednej (lub wiecej) spacji, znaków tabulacji lub znaków nowej linii. Możesz również podać znak (-)
           zamiast nazwy pliku jeśli chesz aby Nmap pobrał adresy ze standardowego wejścia zamiast z pliku.

       -iR <ilość hostów> (Wybierz losowe cele)
           Do przeprowadzania badań Internetu, możesz używać wyboru losowych adresów. Argument ilość hostów
           informuje Nmapa ile losowych adresów ma wygenerować. Adresy prywatne, typu multicast lub
           niewykorzystywane są automatycznie pomijane przy generowaniu. Argument 0 pozwala na przeprowadzanie
           skanowania bez końca. Pamiętaj, że niektórzy administratorzy nie lubią skanowania ich sieci i może
           się im to nie spodobać. Używaj tej opcji na własne ryzyko! Jeśli poczujesz się naprawdę znudzony w
           deszczowe popołudnie, wyprubuj komendę nmap -sS -PS80 -iR 0 -p 80 do wykrycia losowych serwerów WWW
           do przeglądania udostępnianych przez nie stron.

       --exclude <host1[,host2][,host3],...> (Wyłączenie hostów/sieci)
           Podana lista celów do wyłączenia z zakresu skanowania, jeśli wchodzą w zakres aktualnego skanowania.
           Lista musi być podana zgodnie ze standardowym formatem akceptowanycm przez Nmapa, więc może zawierać
           nazwy, adresy w formacie CDIR, zakresy, itp. Opcja ta jest przydatna, jeśli sieć którą chcesz
           przeskanować zawiera systemy nietykalne lub krytyczne, o których wiadomo, że nie tolerują dobrze
           skanowania lub też sieci administrowane przez innych ludzi.

       --excludefile <plik_wyłączeń> (Lista wyłączeń z pliku)
           Opcja ta oferuje taką samą funkcjonalność jak --exclude z tą rożnicą, że wykluczone cele (oddzielone
           spacjami, znakami tabulacji lub nowej linii) są pobierane z pliku plik_wyłączeń, a nie z linii
           poleceń.

WYKRYWANIE HOSTÓW

       Jednym z pierwszych kroków rekonesansu sieciowego jest redukcja (czasami ogromnych) zakresów adresów IP
       do listy aktywnych lub interesujących hostów. Skanowanie każdego portu na każdym adresie IP jest wolne i
       przeważnie niepotrzebne. Oczywiście to co czyni host interesującym głównie zależy od celu skanowania.
       Administratorzy sieci mogą być zainteresowani hostami udostępniającymi określoną usługę podczas gdy
       audytorzy bezpieczeństwa mogą chcieć przyjrzeć się każdemu urządzeniu posiadającemu adres IP.
       Administratorowi może wystarczać wykorzystanie pinga ICMP do zlokalizowania hostów w jego wewnętrznej
       sieci, podczas gdy audytor przeprowadzający zewnętrzne testy penetracyjne może wykorzystywać dziesiątki
       różnych testów do ominięcia reguł filtrowania systemu zaporowego.

       Ponieważ niezbędne są różne metody wykrywania hostów, Nmap oferuje szeroki wachlarz opcji pozwalających
       na wybieranie wykorzystywanych technik. Wykrywanie hostów często jest zwane skanowaniem Ping, jednak
       wykracza daleko poza proste wysyłanie zapytania ICMP echo request znanego z programu ping. Użytkownik
       może pominąć etap wykrywania poprzez wykorzystanie opcji skanowania listy (-sL), poprzez wyłączenie
       pingowania (-P0) lub wykorzystania różnych kombinacji wieloportowego badania za pomocą testów TCP
       SYN/ACK, UDP, i ICMP. Celem tych testów jest uzyskanie informacji o adresach IP, które są aktualnie
       dostępne (są wykorzystywane przez urządzenie sieciowe lub komputer). W przypadku wielu sieci tylko mały
       procent wykorzystywanych adresów IP jest równocześnie aktywnych. Jest to szczególnie powszechne w
       sieciach prywatnych zgodnych z adresacją RFC1918, takich jak 10.0.0.0/8. Ta sieć zawiera 16 milionów
       adresów IP, ale widziałem nie raz firmy wykorzystujące niecały tysiąc z nich. Opcja wykrywania hostów
       pozwala na szybkie wykrycie rzeczywiście wykorzystywanych adresów IP z całej dostępnej puli.

       Jeśli nie podano opcji wybierającej metodę wykrywania hostów, Nmap wysyła pakiety TCP ACK na port 80 i
       zapytanie ICMP Echo Request query do każdego badanego adresu. Wyjątkiem od tej reguły jest skanowanie ARP
       przeprowadzane dla aktualnego segmentu sieci ethernet. W przypadku uruchamiania przez nie
       uprzywilejowanych użytkowników systemów UNIX, wysyłany jest pakiet SYN zamiast ACK z wykorzystaniem
       wywołania systemowego connect(). Ustawienia domyślne są tożsame z opcjami -PA -PE. Takie wykrywanie
       hostów jest najczęściej wystarczające podczas skanowania sieci lokalnej, jednak podczas audytów
       bezpieczeństwa zalecane jest wykorzystywanie bardziej zaawansowanych opcji.

       Opcje -P* (które wybierają sposób pingowania) mogą być łączone. Możesz poprawic dokładność wykrywania
       hostów za systemem zaporowym poprzez stosowanie wielu różnych portów/flag TCP i typów ICMP. Zwracam
       uwagę, że wykrywanie hostów ARP (-PR) jest z założenia włączane podczas testów sieci lokalnej w ramach
       tego samego segmentu, nawet jeśli podasz inne opcje -P*, ponieważ praktycznie zawsze tak jest szybciej i
       efektywniej.

       Opcje kontroli wykrywania hostów.

       -sL (Lista skanowania)
           Lista skanowania jest okrojoną funkcją wykrywania hostów, która po prostu wyświetla wszystkie adresy
           z podanych zakresów skanowania i nie wysyła żadnych pakietów do nich. Domyślnie Nmap wykonuje
           odwrotne zapytania DNS o badane adresy aby poznać ich nazwy. Często niespodzianką jest jak dużo
           informacji mogą udzielić już same nazwy hostów. Na przykład fw.chi.playboy.com jest systemem
           zaporowym w biurze Playboy Enterprises w Chicago. Na końcu Nmap podaje także całkowitą liczbę adresów
           IP. Lista skanowania jest dobrym sposobem na sprawdzenie i uzyskanie pewności, że prawidłowo podano
           zakres skanowania. Jeśli nie rozpoznajesz nazw domen na uzyskanej liście, warto sprawdzić podany
           zakres, co pozwala unikąć niepotrzebnego skanowania sieci nieznanej firmy.

           Ideą tej opcji jest wyświetlanie prostej listy adresów, z tego powodu bardziej zaawansowana
           funkcjonalność taka jak skanowanie portów, wykrywanie systemu operacyjnego czy pingowanie nie może
           być łączone z tą metodą. Jeśli chcesz wyłączyć pingowanie podczas skanowania, poczytaj na ten temat w
           opisie opcji -P0.

       -sP (Skanowanie Ping)
           Ta opcja nakazuje Nmapowi przeprowadzać tylko skanowanie typu Ping (wykrywanie hostów), a wynikiem
           jej działania jest lista aktywnych hostów. Dodatkowe testy (takie jak skanowanie portów lub
           wykrywanie systemu operacyjnego) nie są przeprowadzane. Metoda ta idzie krok dalej niż lista
           skanowania i może być wykorzystywana w podobnym celu. Pozwala na przeprowadzenie delikatnego
           rekonesansu bez zwracania zbytniej uwagi. Posiadanie wiedzy na temat ilości aktywnych hostów jest
           bardziej wartościowe dla atakujących niż sama lista adresów zawierająca adres IP i nazwę hosta.

           Również administratorzy systemów często korzystają z tej opcji. Pozwala ona na łatwe i szybkie
           określenie liczby hostów w sieci lub monitorowanie dostępności serwerów. Opcja ta często jest nazywna
           Ping Sweep i daje bardziej wiarygodne wyniki niż pingowanie adresu broadcast, ponieważ niektóre
           adresy mogą na niego nie odpowiedzieć.

           Domyślnie opcja -sP wysyła pakiety ICMP echo request i pakiety TCP na port 80. W przypadku
           wykonywania z konta nie uprzywilejowanego użytkownika wysyłane są pakiety SYN (z wykorzystaniem
           funkcji systemowej connect()) na port 80 badanego hosta. Jeśli uprzywilejowany użytkownik próbuje
           przeskanować adresy w lokalnej sieci ethernet, wykorzystywane są zapytania ARP (-PR), chyba że dodano
           opcję --send-ip. Dla większej wygody opcja -sP może być łączona w dowolny sposób z innymi metodami
           wykrywania hostów (opcje -P*, nie dotyczy -P0). Jeśli wybrano któryś z typów testów i numer portu,
           nie są wykorzystywne domyślne ustawienia (ACK i echo request). Wykorzystywanie tych opcji jest
           szczególnie zalecane, jeśli pomiędzy badanym systemem, a hostem na którym jest uruchomiony Nmap jest
           system zaporowy, inaczej niektóre (lub wszystkie) hosty nie zostaną wykryte.

       -P0 (Bez pinga)
           Ta opcja wyłącza całkowicie wykrywanie hostów. Normalnie Nmap próbuje wykryć aktywne adresy przed
           rozpoczęciem właściwego skanowania. Domyślnie Nmap przeprowadza tylko testy takie jak skanowanie
           portów, wykrywanie wersji i systemu operacyjnego tylko dla hostów, które zostały wcześniej wykryte
           jako aktywne. Wyłączenie wykrywania hostów za pomocą opcji -P0 powoduje, że Nmap próbuje wykonać
           wszystkie żadane typy skanowania na każdym podanym adresie IP. Jeśli więc jako cel w linii pleceń
           podano klasę B (/16), wszystkie 65,536 adresów zostanie przeskanowane. Drugi znak w opcji -P0 jest
           zerem, a nie literą O. Wykrywanie hostów jest pomijane jak przy wyświetlaniu listy skanowania, jednak
           zamiast zatrzymać się i wyświetlić listę, Nmap kontynuuje i przeprowadza założone testy na każym
           adresie IP, tak jak by był wykryty jako aktywny.

       -PS [listaportów] (TCP SYN Ping)
           Opcja ta powoduje wysyłanie pustych pakietów TCP z ustawioną flagą SYN. Domyślnie port docelowy to 80
           (konfigurowalne przed kompilacją za pomocą stałej DEFAULT_TCP_PROBE_PORT w pliku nmap.h), ale inny
           port może być podany jako parametr. Możliwe jest również podanie listy portów, odzielonych
           przecinkami (np.  -PS22,23,25,80,113,1050,35000), co spowoduje przeprowadzenie testów na wszystkich
           podanych portach równolegle.

           Ustawiona flaga SYN sugeruje badanemu systemowi, że próbujesz nawiązać z nim połączenie. Normalnie
           zdalny port będzie zamknięty i zostanie wysłany z powrotem pakiet z flagą RST (reset). Jeśli port
           będzie otwarty, host będzie próbował wykonać drugi krok z trójstopniowego procesu nawiązywania
           połączenia odpowiadając za pomocą pakietu TCP SYN/ACK. Nmap zamiast wysłać pakiet ACK, który by
           pomyślnie zakończył nawiązywanie połączenia, w tym momencie przerwie połączenie wysyłając pakiet RST.
           Pakiet RST jest wysyłany przez kernel systemu na którym pracuje Nmap automatycznie, w odpowiedzi na
           niespodziwany pakiet SYN/ACK, a nie przez samego Nmapa.

           Nmap nie zwraca uwagi czy port jest otwarty czy zamknięty. W zależności od uzyskanej omówionej
           wcześniej odpowiedzi (RST lub SYN/ACK) host jest uznawany za dostępny.

           W systemach UNIX, tylko użytkownik uprzywilejowany - root - może wysyłać niskopoziomowe pakiety raw
           TCP. W przypadku użytkowników nie posiadających odpowiednich uprawnień wykorzystywane jest obejście w
           postaci wykorzystania funkcji systemowej connect() do wykonania połączeń ze wskazanymi portami. Jeśli
           connect() zwróci poprawność wykonania operacji lub błąd odmowy połączenia ECONNREFUSED, stos TCP
           musiał otrzymać pakiet z flagami SYN/ACK lub RST i host jest uznawany za dostępny. Jeśli próba
           nawiązania połączenia została przerwana po przekroczeniu maksymalnego czasu oczekiwania, host jest
           oznaczany jako niedostępny. To obejście jest również wykorzystywane dla protokołu IPv6, ponieważ
           wysyłanie niskopoziomowych pakietów raw TCP nie jest jeszcze dostępne w Nmapie.

       -PA [lista portów] (TCP ACK Ping)
           Metoda TCP ACK ping jest dosyć podobna do powyżej opisanego SYN ping. Różnica, jak łatwo zgadnąć,
           polega na wykorzystaniu flagi ACK zamiast SYN. Flaga ACK jest wykorzystywana do potwierdzania
           otrzymania danych za pomocą utworzonego wcześniej połączenia TCP, jednak w tym wypadku połączenie
           takie nie istnieje. Z tego powodu badany system powinien zawsze odpowiedzieć pakietem z flagą RST,
           świadczącą o nie isnieniu takiego połączenia.

           Opcja -PA, tak jak SYN, używa portu numer 80 i również może przyjmować listę portów jako argument (w
           takim samym formacie). Jeśli program został uruchomiony przez nie uprzywilejowanego użytkownika lub
           badany jest adres IPv6, wykorzystywane jest opisane wcześniej obejście za pomocą connect(). Obejście
           to nie jest idealne, ponieważ funkcja connect() wysyła pakiet SYN zamiast oczekiwanego ACK.

           Powodem udostępniania zarówno metody SYN jak i ACK jest zwiększenie szansy na ominięcie systemu
           zaporowego. Wielu administratorów konfiguruje routery i proste systemy zaporowe tak, żeby blokowały
           przychodzące pakiety SYN, poza przychodzącymi do publicznych serwerów takich jak WWW czy pocztowych.
           Zabezpiecza to przed przychodzeniem innych połączeń przy jednoczesnym nie zakłucaniu pozostałej
           transmisji wychodzącej do Internetu. Takie bezstanowe (non-stateful) rozwiązanie zajmuje mało zasobów
           systemu zaporowego/routera i jest szeroko wspierane przez filtry sprzętowe i programowe. Linuxowy
           firewall Netfilter/iptables dla wygody posiada opcję --syn, która implementuje takie właśnie
           bezstanowe filtrowanie. W przypadku takiego systemu zaporowego testy wykorzystujące metodę SYN ping
           (-PS) zostaną prawdopodobnie zablokowane w przypadku zamkniętych portów. W tym przypadku metoda ACK
           pozwoli na obejście tych zabezpieczeń.

           Innym popularnym typem jest firewall wykorzystujący stany (stateful) do blokowania niechcianych
           pakietów. Taka funkcjonalność jest najczęściej spotykana w wysokiej klasy systemach zaporowych, które
           stają się z roku na rok coraz popularniejsze. Linuxowy Netfilter/iptables posiada opcję --state,
           która kategoryzuje pakiety na podstawie stanu połączenia. Metoda SYN prawdopodobnie będzie działała
           poprawnie dla tego typu systemów, ale już pakiet z ACK zostanie rozpoznany jako nieprawidłowy i
           zostanie zablokowany. Rozwiązaniem tego problemu jest wykorzystywanie jednocześnie obu metod SYN i
           ACK poprzez podanie parametrów -PS i -PA.

       -PU [listaportów] (UDP Ping)
           Kolejną metodą wykrywania hostów jest UDP ping, który wysyła puste (o ile nie wykorzystano opcji
           --data-length) pakiety UDP na wskazane porty. Lista portów jest podawana w takim samym formacie jak
           dla wcześniej opisanych opcji -PS i -PA. Jeśli nie podano numerów portów, domyślnie używany jest port
           32338. Port ten może być zmieniony przed kompilacją poprzez zmianę stałej DEFAULT_UDP_PROBE_PORT w
           pliku nmap.h. Wybór tak mało popularnego portu został podyktowany chęcią uniknięcia wysyłania
           pakietów do otwartych portów, co w przypadku tego testu nie przyniosło by oczekiwanego efektu.

           W przypakdu kiedy port jest zamknięty na badaniej maszynie, w odpowiedzi na pakiet UDP powinien
           zostać odesłany pakiet ICMP port unreachable oznaczający brak możliwości komunikacji z wybranym
           portem. Po otrzymaniu takiej odpowiedzi Nmap oznacza host jako dostępny. Inne typy odpowiedzi ICMP,
           takie jak host/sieć niedostępna czy przekroczony czas życia TTL oznaczają, że badany host nie jest
           dostępny, podobnie interpretowany jest brak odpowiedzi. Jeśli badany port jest otwarty, większość
           typowych usług zignoruje pusty pakiet i nie zostanie wysłana żadna informacja zwrotna. Właśnie dla
           tego domyślnie testowanym portem jest 31338, który jest bardzo rzadko wykorzystywany. Wiele usług,
           takich jak chargen, odpowie na pusty pakiet co spowoduje, że Nmap uzna host za dostępny.

           Główną zaletą tego typu skanowania jest fakt, że omija systemy zaporowe i filtry skupiające sie tylko
           na TCP. Przykładowo, miałem kiedyś szerokopasmowy router bezprzewodowy Linksys BEFW11S4. Zewnętrzny
           interfejs tego urządzenia filtrował domyślnie wszystkie porty TCP, za to testy UDP zwracały
           odpowiedzi ICMP port unreachable, co ujawnia istnienie urządzenia.

       -PE; -PP; -PM (Typy ICMP Ping)
           Dodatkowo poza opisanymi wcześniej metodami wykrywania hostów TCP i UDP, Nmap może wysyłać
           standardowe pakiety ICMP znane z typowego programu ping. Nmap wysyła pakiety ICMP typu 8 (echo
           request) do badanego hosta i oczekuje typu 0 (echo reply) w odpowiedzi. Niestety wiele hostów i
           systemów zaporowych blokuje tego typu pakiety, zamiast odpowiadać prawidłowo i zgodnie z RFC 1122[6].
           Z tego powodu skanowania nieznanych hostów w internecie za pomocą tej metody przeważnie nie są
           wiarygodne. Jednakże administratorzy systemów monitorujący wewnętrzne sieci mogą z powodzeniem
           efektywnie wykorzystywać tą metodę. Takie wykorzystanie zapytań ICMP echo request jest możliwe za
           pomocą opcji -PE.

           Zapytanie echo request jest standardowym zapytaniem ICMP ping, jednak Nmap nie poprzestaje na tym.
           Standard ICMP (RFC 792[7]) opisuje także zapytania timestamp request, information request, i address
           mask request o kodach odpowiednio 13, 15 i 17. Podczas kiedy założonym efektem działania tych zapytań
           jest uzyskanie informacji typu maska sieci czy aktualny czas, mogą być one wykorzystane do wykrywania
           aktywności hostów. System który odpowiada, jest uznawany za aktywny. Nmap nie obsługuje zapytań
           information request, jako że nie są one często spotykane. RFC 1122 zaleca, że „host NIE POWINIEN
           obsługiwać tych zapytań”. Zapytania timestamp i address mask mogą być wysyłane z wykorzystaniem opcji
           odpowiednio -PP i -PM. Odpowiedzi timestamp reply (ICMP kod 14) lub address mask reply (kod 18)
           ujawniają aktywność hosta. Te dwa zapytania mogą być pomocne, kiedy administrator specyficznie
           blokuje zapytania echo request zapominając przy tym blokować inne typy ICMP, które mogą być
           wykorzystane w tym samym celu.

       -PR (ARP Ping)
           Jednym z najczęściej spotykanych scenariuszy wykorzystania Nmapa jest skanowanie sieci lokalnej
           ethernet. W większości sieci LAN, w szczególności wykorzystujących adresację prywatną zalecaną przez
           RFC1918, większość adresów IP nie jest wykorzystywana. Kiedy Nmap próbuje wysłać pakiet raw IP taki
           jak ICMP echo request, by poprawnie zaadresować ramkę ethernet system operacyjny musi określić (ARP)
           docelowy adres sprzętowy korespondujący z docelowym adresem IP. Takie zachowanie jest często powolne
           i problematyczne, ponieważ systemy operacyjne nie zostały napisane z uwzględnieniem potrzeby
           wysyłania milionów zapytań ARP o niedostępne hosty w krótkim czasie.

           Skanowanie ARP wykorzystuje zoptymalizowany algorytm Nmapa do wysyłania zapytań ARP. Po otrzymaniu
           odpowiedzi Nmap nie musi się nawet martwić o oparte na IP pakiety ping, ponieważ już wie, że host
           jest aktywny. Takie zachowanie pozwala na dużo szybsze i bardziej wiarygodne skanowanie. Z tego
           powodu zachowanie takie jest domyślne podczas skanowania sieci, którą Nmap wykryje jako sieć lokalną
           należącą do tego samego segmentu. Nawet jeśli zostaną podane inne typy skanowania ping (takie jak -PE
           lub -PS), Nmap używa ARP zamiast nich do wykrywaia hostów w lokalnej sieci ethernet. Jeśli nie chcesz
           używać ARP do skanowania, dodaj opcję --send-ip.

       -n (Wyłącz zapytania DNS)
           Nakazuje Nmapowi nigdy nie używać zapytań odrotnych do serwerów DNS o nazwy przypisane do adresów IP.
           Jako że zapytania DNS są najczęściej długo trwają, opcja ta przyspiesza pracę.

       -R (Wymuś zapytania DNS)
           Nakazuje Nmapowi zawsze wykonywać odwrotne zapytania do serwera DNS o nazwy dla skanowanych adresów
           IP. Domyślnie zapytania są wykonywane tylko dla aktywnych hostów.

       --system_dns (Używaj systemowego DNS)
           Domyślnie Nmap określa nazwy dla adresów IP poprzez wysyłanie zapytań bezpośrednio do serwerów DNS
           skonfigurowanych w systemie, o ile są dostępne. Wiele zapytań (często dziesiątki) jest wykonywanych
           równolegle dla uzyskania wiekszej szybkości. Dodanie tej opcji wymusza wykorzystywanie rozwiązywania
           nazw za pośrednictwem systemu operacyjnego (każdorazowo o pojedyncze IP za pomocą funkcji
           getnameinfo()). Ta opcja jest wolniejsza i jest użyteczna tylko w sporadycznych przypadkach, chyba że
           w Nmapie jest błąd w kodzie DNS - prosze się z nami skontaktować w tym przypadku. W przypadku
           skanowania sieci IPv6, rozwiązywanie nazw jest zawsze wykonywane z wykorzystaniem systemu
           operacyjnego.

       --dns_servers <server1[,server2],...>  (Serwery do wykonywania zapytań DNS)
           Domyślnie Nmap próbuje odczytać serwery DNS wpisane do pliku resolv.conf (UNIX) lub rejestru (Win32).
           Alternatywnie, możesz użyć tej opcji do podania własnych serwerów. Opcja ta nie jest uwzględniana,
           jeśli użyto również opcji --system_dns lub skanowane są adresy IPv6. Używanie wielu serwerów DNS jest
           często dużo szybsze, niż tylko jednego.

PODSTAWY SKANOWANIA PORTÓW

       Przez lata funkcjonalność Nmapa była sukcesywnie powiększana, z początku był tylko efektywnym skanerem
       portów i to nadal pozostaje jego główną funkcją. Prosta komenda nmap target skanuje ponad 1660 portów TCP
       na wybranym celu skanowania. Podczas kiedy większość skanerów tradycyjnie zalicza wszystkie porty do
       kategorii otwarty lub zamknięty, Nmap jest dużo dokładniejszy. Rozróżnia sześć możliwych stanów każdego
       portu: otwarty, zamknięty, filtrowany, niefiltrowany, otwarty|filtrowany, or zamknięty|filtrowany.

       Te stany nie są rzeczywistymi stanami portów, opisują jak Nmap je widzi. Na przykład, skanowanie Nmapa z
       wnętrza sieci pokazuje port 135/TCP jako otwarty, podczas kiedy skanowanie przez Internet może określić
       stan portu jako filtrowany.

       Sześć stanów portów Nmapa

       otwarty
           Aplikacja aktywnie akceptuje na tym porcie połączenia TCP lub pakiety UDP. Znalezienie takich portów
           jest głównym celem skanowania. Osoby obeznane z bezpieczeństwem wiedzą, że każdy otwarty port to
           potencjalny cel ataku. Atakujący i wykonujący testy penetracyjne chcą wykorzystać luki w
           oprogramowaniu poprzez otwarte porty, podczas gdy administratorzy starają się zamykać lub chronić je
           za pomocą systemów zaporowych przed niepożądanymi użytkownikami. Otwarte porty są także interesujące
           przy skanowaniach nie związanych z oceną bezpieczeństwa, ponieważ pokazują usługi dostępne w sieci.

       zamknięty
           Zamknięty port jest dostępny (odbiera i odpowiada na pakiety Nmapa), ale nie ma żadnej aplikacji,
           która by obsłużyła połaczenie. Porty te mogą być pomocne przy sprawdzaniu czy host jest aktywny
           (wykrywanie hostów lub skanowanie Ping) oraz przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Ponieważ są
           dostępne zamknięte porty, warto skanować dalej w poszukiwaniu otwartych. Administratorzy mogą chcieć
           blokować takie porty za pomocą systemów zaporowych, wtedy ich stan zostanie określony jako
           filtrowany, opisany dalej.

       filtrowany
           Nmap nie może określić czy port jest otwarty z powodu filtrowania komunikacji. Filtrowanie może być
           przeprowadzane na dedykowanym urządzeniu, za pomocą reguł routera lub programowego firewalla na
           hoście. Takie porty są frustrujące dla atakujących, ponieważ dostarczają znikomych ilości informacji.
           Porty czasami odpowiadają komunikatami ICMP takim jak typ 3 kod 13 (destination unreachable:
           communication administratively prohibited), ale filtry blokują wysyłanie takiego komunikatu bez
           wysyłania typowej odpowiedzi. Takie zachowanie zmusza Nmapa do kilkukrotnego powtarzania pakietów na
           wypadek ich zaginięcia na przykład na skutek przeciążenia sieci, co spowalnia skanowanie w sposób
           drastyczny.

       niefiltrowany
           Stan niefiltrowane oznacza że port jest dostępny, ale Nmap nie jest w stanie ustalić czy port jest
           otwarty czy zamknięty. Tylko skanowanie ACK, które jest używane do mapowania reguł firewalla, może
           przypisać portom taki stan. Skanowanie niefiltrowanych portów za pomocą innych typów skanowania
           takich jak Window, SYN czy FIN może pomóc określić czy port jest otwarty czy zamknięty.

       otwarty|filtrowany
           Nmap podaje taki stan w przypadku portów, dla których nie jest w stanie określić czy port jest
           otwarty, czy filtrowany. Taki zachowanie występuje podczas typów skanowania, przy których porty nie
           dają odpowiedzi. Brak odpowiedzi może również oznaczać, że filtr pakietów zablokował połączenie lub
           wysyłaną odpowiedź. Z tego powodu Nmap nie ma pewności czy port jest otwarty, czy filtrowany. W ten
           sposób klasyfikują porty skanowania UDP, FIN, Null, Xmas i skanowanie protokołów.

       zamknięty|filtrowany
           Ten stan jest używany przez Nmapa do oznaczania portów, dla których nie jest możliwe ustalenie czy
           port jest zamknięty czy filtrowany. Taki stan może się pojawiać tylko podczas skanowania IPID Idle.

TECHNIKI SKANOWANIA PORTÓW

       Jako początkujący mechanik samochodowy, mogłem godzinami męczyć się z wykonaniem naprawy posiadanymi
       narzędziami (młotek, taśma izolacyjna, klucz francuski itp.). Kiedy popadłem w depresję i w końcu
       zaprowadziłem mojego gruchota do prawdziwego mechanika, pogrzebał w przepastnej skrzyni z narzędziami i
       wyciągnął specjalne narzędzie, którym wykonał naprawę błyskawicznie i bez kłopotów. Sztuka skanowania
       polega dokładnie na tym samym. Eksperci znają dziesiątki typów skanowania i wybierają jedną adekwatną
       (lub kombinację kilku) do danego zadania. Z drugiej strony niedoświadczeni użytkownicy i script kiddies
       próbują rozwiązać każdy problem za pomocą domyślnego skanowania SYN. Nmap jest darmowy i dostępny dla
       wszyskich, w związku z tym jedyną barierą jest odpowiednia wiedza. To oczywiście bije na głowę świat
       motoryzacyjny, gdzie trzeba posiadać duże umiejętności, żeby domyślić się, że potrzebne jest bardzo
       specyficzne narzędzie, ale wtedy potrzeba jeszcze dużo pieniędzy na jego zakup.

       Większość typów skanowania jest dostępna tylko dla uprzywilejowanych użytkowników, ponieważ tylko oni
       mogą wysyłać pakiety raw. Takim użytkownikiem w przypadku systemów UNIX jest root. Używanie konta
       administratora w systemach Windows jest zalecane, jednak Nmap przeważnie działa poprawnie z konta
       zwykłego użytkownika przy zainstalowanej w systemie bibliotece WinPcap. Wymóg posiadania uprawnień
       użytkownika root był poważnym ograniczeniem kiedy pojawił się Nmap w 1997 roku, jako że użytkownicy
       posiadali dostęp głównie tylko do współdzielonych kont. Świat się zmienił. Komputery są tańsze, coraz
       więcej ludzi ma bezpośredni dostęp do Internetu i coraz powszechniejsze stają się komputery z systemami
       UNIX (włączając Linuxa i MAC OS X). Dostępna jest również Windowsowa wersja Nmapa, co powiększa
       możliwości jego wykorzystywania. Z tych powodów coraz rzadziej zachodzi potrzeba uruchamiania Nmapa z
       ograniczonych współdzielonych kont. Na szczęście większe przywileje użytkowników przekładają się na
       większą elastyczność i możliwości Nmapa.

       Nmap stara się podawać jak najbardziej dokładne wyniki, jednak trzeba mieć na uwadze fakt, że wyniki są
       oparte na pakietach zwracanych przez badane systemy (lub firewalle je ochraniające). Dlatego też zwracane
       informacje nie muszą być wiarygodne i mogą wprowadzać Nmapa w błąd. Bardzo powszechne są hosty nie
       zachowujące się zgodnie z RFC w odpowiedzi na zapytania Nmapa. Rozwiązaniem są skanowania FIN, Null czy
       Xmas. Tego typu problemy zostały opisane oddzielnie w częściach poświęconych poszczególnym typom
       skanowania.

       Ta sekcja opisuje dziesiątki typów skanowania dostępnych w Nmapie. Jednocześnie może być wykorzystywana
       tylko jedna metoda, za wyjątkiem skanowania UDP (-sU), które może być łączone z dowolnymi typami
       skanowania TCP. Dla łatwiejszego zapamiętania, opcje skanowania portów posiadają nazwy w formie -sC,
       gdzie C jest przeważnie pierwszą dużą literą angielskiej nazwy typu skanowania. Wyjątkiem jest
       przestarzała opcja skanowania FTP bouce (-b). Domyślnie Nmap wykonuje skanowanie SYN, które jest
       zastępowane connect(), jeśli użytkownik nie ma odpowiednich uprawnień do wysyłania pakietów raw (co
       wymaga konta root w systemach UNIX) lub w przypadku skanowania sieci IPv6. Z pośród przedstawionych
       poniżej typów skanowania użytkownicy nie uprzywilejowani mogą jedynie używać typów connect() i FTP
       bounce.

       -sS (Skanowanie TCP SYN)
           Skanowanie SYN jest domyślną i najpopularniejszą metodą skanowania. Jest to spowodowane tym, że może
           być przeprowadzone szybko, możliwe jest skanowanie tysięcy portów na sekundę w szybkich sieciach nie
           chronionych systemami zaporowymi. Skanowanie SYN jest relatywnie dyskretne i niewidoczne, ponieważ
           nigdy nie otwiera połączeń do końca. Działa to dobrze w stosunku do wszystkich stosów zgodnych z TCP,
           w przeciwieństwie do udziwnionych, dla których Nmap ma tryby FIN/Null/Xmas, Maimon i Idle. SYN
           pozwala na przejrzyste i wiarygodne rozróżnienie stanów portu pomiędzy otwartym, zamkniętym i
           filtrowanym.

           Technika ta jest często określana jako skanowanie z połowicznym otwieraniem połączeń (ang.
           half-open), ponieważ nie otwiera pełnego połączenia TCP. Wysyłany jest pakiet SYN, tak jak by miało
           być otwarte prawdziwe połączenie i czeka na odpowiedź. SYN/ACK oaznacza, że port oczekuje na
           połączenia (jest otwarty), a RST (reset) identyfikuje port jako zamknięty. Jeśli odpowiedź nie
           zostanie otrzymana pomimo kilku prób, port jest oznaczany jako filtrowany. Port jest również
           oznaczany jako filtrowany w przypadku otrzymania komunikatu błędu ICMP unreachable error (typ 3, kody
           1, 2, 3, 9, 10 lub 13).

       -sT (Skanowanie TCP connect())
           Skanowanie TCP Connect() jest wybierane domyślne, jeśli SYN nie jest dostęne. Ma to miejsce kiedy
           użytkownik nie posiada uprawnień do wysyłania pakietów raw lub podczas skanowania sieci IPv6. Zamiast
           wysyłać pakiety raw, jak to ma miejsce przy innych typach skanowania, Nmap prosi system operacyjny o
           zestawienie połączenia z badanym hostem za pomocą wywołania funkcji systemowej connect(). Jest to
           taki sam wysoki poziom wywołań systemowych, z jakich korzystają przeglądarki internetowe,
           oprogramowanie Peer2Peer czy inne programy korzystające z połączeń sieciowych. Jest to część
           interfejsu programistycznego znanego jako Berkeley Sockets API. Zamiast odczytywać odpowiedzi za
           pomocą odwołań niskopoziomowych prosto z sieci, Nmap wykorzystuje ten sam wysokopoziomowy interfejs
           do otrzymania informacji o stanie operacji dla każdej próby połączenia oddzielnie.

           Kiedy skanowanie SYN jest dostępne, przeważnie jest lepszym wyborem. Nmap ma dużo mniejszą kontrolę
           nad wywołaniem wysokopoziomowym connect() niż nad pakietami raw, co jest dużo mniej efektywne.
           Wywołanie systemowe otwiera pełne połączenie w przeciwieństwie do metody SYN korzystającej z
           połowicznego połączenia. Nie tylko wymaga to więcej czasu i wymaga więcej pakietów do uzyskania
           takich samych informacji, ale również prawdopodobnie spowoduje zapisanie w logach badanego systemu
           próby połączenia. Nowoczesne systemy detekcji intruzów IDS potrafia wykrywać takie połączenia, ale
           większość systemów nie posiada odpowiednich systemów alarmowych. Wiele usług w typowym systemie UNIX
           zapisze uwagę do logu systemowego i czasami zagadkowy komunikat błędu, kiedy Nmap połączy się i
           natychmiast zamknie połączenie bez wysyłania jakichkolwiek danych. Naprawdę żałosne usługi przestaną
           działać po otrzymaniu takiego pakietu, ale nie jest to często spotykane. Administrator widzący w
           logach informacje o wielu próbach nawiązania połączenia z jednego adresu powinien wiedzieć, że jego
           system był skanowany za pomocą metody connect().

       -sU (Skanowanie UDP)
           Większość popularnych usług w sieci Internet wykorzystuje protokół TCP, ale również usługi UDP[8] są
           często spotykane. Najpopularniesze z nich to DNS, SNMP i DHCP (porty 53, 161/162 i 67/68). Ponieważ
           skanowanie UDP jest ogólnie wolniejsze i trudniejsze niż TCP, wielu audytorów bezpieczeństwa ignoruje
           te porty. Jest to pomyłka, jako że wiele usług UDP jest podatnych na zdalne ataki i atakujący nie
           ignorują tego protokołu. Na szczęście Nmap umożliwia inwentaryzację portów UDP.

           Skanowanie UDP jest aktywowane za pomocą opcji -sU. Może być łączone z innymi typami skanowania TCP,
           takimi jak SYN (-sS), dla sprawdzenia obu protokołów w jednym przebiegu.

           Skanowanie UDP polega na wysyłaniu pustych (bez danych) nagłówków protokołu UDP do każdego portu
           docelowego. Jeśli w odpowiedzi zostanie zwrócony komunikat ICMP port uchreachable (typ 3, kod 3),
           port jest uznawany za zamknięty. Inne typy komunikatów ICMP unreachable (typ 3, kody 1, 2, 9, 10 lub
           13) oznaczają, że port jest filtrowany. Czasami w odpowiedzi zwrócony zostanie pakiet UDP, co
           oznacza, że porty jest otwarty. Jeśli pomimo powtarzania transmisji nie zostanie uzyskana żadna
           odpowiedź, port zostaje zaklasyfikowany jako otwarty|filtrowany. Oznacza to, że port może być otwarty
           lub filtr pakietów blokuje do niego dostęp. Wykorzystanie skanowania wersji usług (-sV) może pomóc w
           odróżnieniu portów na prawdę otwartych od filtrowanych.

           Największym wyzwaniem przy skanowaniu UDP jest przeprowadzenie go odpowiednio szybko. Otwarte i
           filtrowane porty rzadko wysyłają jakąkolwiek odpowiedź, zmuszając Nmapa do oczekiwania na odpowiedź i
           ponawiania transmisji na wypadek zagubienia pakietów. Zamknięte porty są często jeszcze większym
           problemem. Zwykle wysyłają pakiet ICMP port unreachable, jednak w odróżnieniu od pakietów z flagą RST
           znanych ze skanowania SYN czy connect, wiele hostów domyślnie limituje szybkość wysyłania pakietów
           ICMP port unreachable. Przykładami mogą być systemy Linux i Solaris. Kernel Linuxa w wersji 2.4.20
           limituje ilość pakietów o niedostępności portów do jednego na sekundę (w net/ipv4/icmp.c).

           Nmap potrafi wykrywać limitowanie odpowiedzi i zwalnia odpowiednio proces skanowania dla uniknięcia
           zaśmiecania sieci niepotrzebnymi pakietami, które i tak nie zostaną wykorzystane. Niestety,
           skanowanie wszystkich 65,536 portów UDP przy limicie Linuxowym jeden pakiet na sekundę powoduje, że
           skanowanie trwa ponad 18 godzin. Sposobami na przyspieszenie są skanowanie wielu hostów równolegle,
           wykonywanie na początek szybkiego skanowania popularnych portów, skanowanie z poza systemu zaporowego
           i używanie opcji --host-timeout do pomijania zbyt wolnych hostów.

       -sN; -sF; -sX (Skanowania TCP Null, FIN i Xmas)
           Te typy skanowania (większe możliwości posiada opcja --scanflags opisana w dalszej części)
           wykorzystują nieopisane w TCP RFC[9] kombinacje flag do rozróżnienia pomiędzy stanami portów otwarty
           oraz zamknięty. Strona 65 opisuje, że „jeśli [docelowy] port jest ZAMKNIĘTY ... w odpowiedzi na
           pakiet nie zawierający RST należy wysłać odpowiedź RST.”  Następna strona opisuje pakiety wysyłane na
           porty bez flag SYN, RST lub ACK w następujący sposób: „coś takiego nie powinno mieć miejsca, jednak
           jeśli się zdarzy, pomiń taki pakiet”.

           Podczas skanowania systemów zgodnych z zapisami w RFC, dowolny pakiet nie zawierający flag SYN, RST
           lub ACK powinien wywoływać odpowiedź RST w przypadku portu zamkniętego i całkowity brak odpowiedzi w
           przypadku portu otwartego. Tak długo jak żadna z wymienionych flag nie została użyta, wszystkie inne
           kombinacje flag (FIN, PSH i URG) są prawidłowe. Nmap wykorzystuje to do przeprowadzania trzech typów
           skanowania:

           Skanowanie Null (-sN)
               Nie ustawia żadnych flag (pole flag w nagłówku tcp zawiera 0).

           Skanowanie FIN (-sF)
               Ustawiona flaga FIN.

           Skanowanie Xmas (-sX)
               Ustawione flagi FIN, PSH i URG, pakiet podświetlony jak choinka.

           Te trzy tryby skanowania są takie same poza ustawionymi flagami w pakietach. Jeśli w odpowiedzi
           zostanie otrzymany pakiet RST, port jest uznawany za zamknięty, podczas gdy brak odpowiedzi oznacza
           otwarty|filtrowany. Port uznajemy za filtrowany, jeśli otrzymany zostanie komunikat ICMP unreachable
           (typ 3, kod 1, 2, 3, 9, 10 lub 13).

           Główną zaleta tych typów skanowania jest to, że potrafią się one przemykać przez bezstanowe systemy
           zaporowe i filtrowanie na routerach. Inną zaletą jest tylko minimalnie większa wykrywalność niż
           skanowania SYN. Nie można jednak na to liczyć - większość nowych systemów IDS może zostać
           skonfigurowana do ich wykrywania. Ujemną stroną jest to, że nie wszystkie systemy są zgodne z RFC793.
           Wiele systemów wysyła odpowiedzi RST niezależnie od tego czy port jest otwarty czy nie. Powoduje to,
           że wszystkie porty pojawiają się jako zamknięty. Najczęściej spotykane systemy, które się tak
           zachowują to Microsoft Windows, wiele urządzeń Cisco, BSDI, i IBM OS/400. Skanowania działają jednak
           dobrze w przypadku większości systemów UNIXowych. Kolejnym minusem tych metod jest to, że nie
           potrafią rozróżnić portów oznaczonych jako otwarty od filtrowany, ujawniając jedynie stan
           otwarty|filtrowany.

       -sA (Skanowanie TCP ACK)
           Ten typ skanowanie jest inny niż omawiane powyżej, bo nigdy nie wykrywa stanów portów otwarty (lub
           nawet otwarty|filtrowany). Jest wykorzystywany do mapowania reguł filtrowania, do sprawdzania czy
           fitrowanie jest oparte o stany (stateful) lub nie i które porty są filtrowane.

           Pakiety skanowania ACK posiadają tylko flagę ACK (o ile nie została użyta opcja --scanflags). Podczas
           skanowania systemów nie posiadających filtrowania, porty o stanach otwarty i zamknięty zwrócą pakiet
           RST. W obu przypadkach Nmap oznaczy je jako niefiltrowane, co oznacza, że były osiągalne dla pakietu
           ACK, ale nie zostało określone, czy posiadają stan otwarty czy zamknięty. Porty, które nie odpowiedzą
           lub odpowiedzą za pomocą komunikatu o błędzie ICMP (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10 lub 13), zostaną
           oznaczone jako filtrowany.

       -sW (Skanowanie TCP Window)
           Skanowanie Window jest takie samo jak ACK, różnica polega na tym, że potrafi odróżnić porty otwarte
           od zamkniętych, zamiast zawsze podawać stan niefiltrowany, kiedy otrzymano flagę RST. Jest to
           realizowane poprzez analizę pola Window pakietu zwrotnego RST. Na niektórych systemach, otwarte porty
           zwracają dodatnią wartość rozmiaru okna (także w pakietach RST), a przy zamkniętych o rozmiarze zero.
           Tak więc zamiast zawsze przedstawiać port jako niefiltrowany kiedy w odpowiedzi przyjdzie RST,
           skanowanie Window oznacza port jako otwarty lub zamknięty, w zależności czy odpowiednio otrzymano w
           odpowiedzi rozmiar okna o wartości dodatniej lub zero.

           Ten typ skanowania polega na szczególnej implementacji stosu TCP, występującej w rzadko spotykanych
           systemach w internecie, a więc nie można zawsze na niej polegać. Zwykle systemy, które nie obsługują
           tej metody będą zwracały porty oznaczone jako zamknięty. Oczywiście jest również możliwe, że host na
           prawdę nie ma otwartych portów. Jeśli większość przeskanowanych portów ma stan zamknięty, jednak
           niektóre (takie jak 22, 25 czy 53) mają stan filtrowany, system jest podejrzany. Czasami systemy
           potrafią się zachowywać zupełnie przeciwnie. Jeśli skanowanie wykaże 1000 otwartych portów i tylko 3
           zamknięte lub filtrowane, wtedy te trzy prawdopodobnie są rzeczywiście otwarte.

       -sM (Skanowanie TCP Maimon)
           Skanowanie Maimon zostało nazwane na cześć jego odkrywcy, Uriela Maimona. Opisał tę technikę w Phrack
           Magazine w wydaniu #49 (Listopad 1996). Nmap, który potrafił wykorzystać tę technikę został
           wypuszczony dwa wydania później. Skanowanie to należy do rodziny Null, FIN i Xmass z tą różnicą, że
           używa flag FIN/ACK. Zgodnie z RFC 793 (TCP), dla takiej kombinacji flag, pakiet RST powinien być
           wygenerowany niezależnie czy port jest otwarty czy zamknięty. Jednakże Uriel zauważył, że wiele
           systemów opartych na BSD po prostu pomija odpowiedzi, jeśli port jest otwarty.

       --scanflags (Skanowanie TCP z definiowanymi flagami)
           Prawdziwie zaawansowani użytkownicy Nmapa nie mogą być ograniczani ilością oferowanych wbudowanych
           typów skanowania. Opcja --scanflags pozwala na projektowanie własnych typów skanowania z
           wykorzystaniem wybranych flag TCP. Cieszcie się podczas wykorzystywania tej techniki do oszukiwania
           systemów IDS, których twórcy pobieżnie przeglądali dokumentację Nmapa dodając specyficzne reguły!

           Argument opcji --scanflags może być numerycznym zapisem flag, np 9 (PSH i FIN), lub dla ułatwienia
           można wykorzystywać symbliczne nazwy. Można podać dowolną kombinację flag URG, ACK, PSH, RST, SYN i
           FIN. Na przykład --scanflags URGACKPSHRSTSYNFIN ustawia wszystkie flagi, choć nie jest to zbyt
           użyteczna metoda skanowania. Kolejność podawania flag nie jest istotna.

           Dodatkowo przy podawaniu wybranych flag możliwe jest podanie typu skanowania (takiego jak -sA lub
           -sF). Dodany typ skanowania informuje Nmapa jak ma interpretować otrzymane odpowiedzi. Na przykład
           skanowanie SYN zakłada, że brak odpowiedzi oznacza stan portu filtrowany, podczas gdy skanowanie FIN
           potraktuje ten go jako otwarty|filtrowany. Nmap będzie się zachowywał w taki sam sposób jak przy
           wybranym trybie skanowania, jednak wykorzystane zostaną podane flagi. Jeśli bazowy typ skanowania nie
           zostanie określony, zostanie wykorzystany domyślny typ SYN.

       -sI <zombie host[:probeport]> (Skanowanie Idle)
           Ta zaawansowana technika skanowania pozwala na prawdziwie ślepe skanowanie TCP (co oznacza, że żaden
           pakiet nie zostanie wysłany do badanego systemu z prawdziwego adresu IP Nmapa). Zamiast tego
           wykorzystany zostanie host zombie, o przwidywalnym działaniu stosu TCP polegającym na sekwencyjnym
           powiększaniu numerów ID pakietów, do uzyskania informacji o otwartych portach w badanym systemie.
           Systemy detekcji intruzów pokażą jako adres atakującego zdefiniowany host zombie (musi spełniać
           określone warunki). Ten fascynujący typ skanowania jest zbyt skomplikowany żeby go dokładnie opisać w
           tej dokumentacji, dlatego napisałem oddzielny nieformalny dokument na ten temat ze szczegółowymi
           informacjami i jest on dostępny pod adresem https://nmap.org/book/idlescan.html.

           Poza tym, że metoda ta jest niespotykanie poufna (z powodu jej ślepej natury), ten typ skanowania
           pozwala na mapowanie reguł zaufania pomiędzy maszynami bazujących na adresach IP. Wyniki zawierają
           otwarte porty, z punktu widzenia hosta zombie . Tak więc można próbować skanowania z wykorzystaniem
           różnych hostów zombie, które można traktować jako zaufane (poprzez router/reguły filtrowania
           pakietów).

           Można po dwukropku dodać numer portu, jeśli chcemy go wykorzystać na hoście zombie do badania zmian
           IPID. W innym przypadku Nmap wykorzysta domyślnie port używany przez tcp ping (80).

       -sO (Skanowanie protokołów IP)
           Skanowanie to pozwala na wykrycie listy protokołów IP (TCP, ICMP, IGMP itp), które są dostępne na
           danym hoście. Technicznie nie jest to skanowanie portów, ponieważ sprawdza kolejne numery protokołów,
           a nie kolejne porty TCP czy UDP. Opcja ta nadal używa parametru -p do wybrania numerów protokołów do
           sprawdzenia, w formacie analogicznym do listy portów. Z tego powodu metoda ta została zaklasyfikowana
           jako skanowanie portów i dlatego znajduje się tutaj.

           Poza swoją własną funkcjonalnością, skanowanie protokołów demonstruje potęgę oprogramowania open
           source. Podczas gdy podstawowa idea jest całkiem prosta, nie pomyślałem o jej dodaniu, jak również
           nie otrzymałem żadnej prośby o dodanie takiej funkcjonalności. Latem roku 2000, Gerhard Rieger
           opracował koncepcję, stworzył odpowiednią poprawkę i wysłał ją na listę dyskusyjną nmap-hackers.
           Włączyłem ją do drzewa Nmapa i wypuściłem nową wersję następnego dnia. Niewiele komercyjnych
           programów posiada użytkowników na tyle entuzjastycznych, żeby zaprojektować i stworzyć ich własne
           poprawki!

           Skanowanie protokołów działa w sposób podobny do skanowania UDP, jednak zamiast iteracji po kolejnych
           numerach portu, w nagłówkach pakietów zmienia się 8-mio bitowy numer protokołu. Nagłówki są
           przeważnie puste, nie zawierają żadnych danych ani nawet poprawnego dla danego protokołu nagłówka.
           Trzema wyjątkami są TCP, UDP i ICMP. Poprawne nagłówki dla tych protokołów są konieczne, ponieważ
           niektóre systemy nie będą ich potrafiły wysłać oraz dlatego, że Nmap posiada już odpowiednie funkcje
           do ich tworzenia. Zamiast obserwować komunikaty ICMP unreachable, skanowanie protokołów nie polega na
           komunikatach ICMP protocol unreachable. Jeśli Nmap otrzyma jakąkolwiek odpowiedź w jakimkolwiek
           protokole, ustala stan protokołu jako otwarty. Otrzymanie komunikatu ICMP protocol unreachable (typ
           3, kod 2) powoduje oznaczenie protokołu jako zamknięty. Inne komuniakty ICMP protocol unreachable
           (typ 3, kody 1, 3, 9, 10 lub 13) powodują oznaczenie protokołu jako filtrowany (oraz równocześnie
           potwierdzają, że protokół ICMP jest również otwarty). Jeśli nie uzyskano odpowiedzi, protokół jest
           oznaczany jako otwarty|filtrowany.

       -b <pośredniczący host ftp> (Skanowanie FTP bounce)
           Interesującą funkcją protokołu FTP (RFC 959[10]) jest wspieranie tak zwanych połączeń proxy. Pozwala
           to użytkownikowi na połączenie z jednym serwerem FTP i poproszenie o wysłanie plików do innego. Ta
           funkcjonalność była przyczyną nadużyć na wielu poziomach, dlatego wiele serwerów porzuciło dla niej
           wsparcie. Jednym z możliwych nadużyć jest sposobność do zmuszenia serwera do skanowania portów na
           zewnętrznym hoście. Wystarczy po prostu poprosić serwer o wysłanie pliku kolejno na każdy
           interesujący port badanego systemu. Uzyskany komunikat o błędzie zwróci informację, czy porty był
           otwarty czy zamknięty. Jest to dobra metoda do omijania systemów zaporowych, ponieważ korporacyjne
           serwery FTP często są umieszczane w takim miejscu, że mają możliwość komunikacji zarówno z hostami w
           internecie jak i w sieci lokalnej. Nmap obsługuje skanowanie FTP bounce z wykorzystaniem opcji -b.
           Opcja przyjmuje argument w postaci nazwa_użytkownika:hasło@serwer:port.  Serwer jest nazwą lub
           adresem IP podatnego serwera FTP. Tak jak przy zwykłym adresie URL, można pominąć pola
           nazwa_użytkownika:hasło, w tym przypadku zostanie wykorzystana domyślna kombinacja dla użytkowników
           anonimowych (użytkownik anonymous hasło:-wwwuser@). Numer portu (i poprzedzający go dwukropek)
           również może zostać pominięty, w tym przypadku przy połączeniu z wybranym adresem serwer, zostanie
           wykorzystany domyślny port serwera FTP (21).

           Podatność ta była szeroko spotykana w roku 1997, kiedy to Nmap został wypuszczony, jednak z biegiem
           czasu jej znaczenie bardzo się zmniejszyło. Dziurawe serwery FTP nadal się zdarzają, więc warto
           wyprubować i tę metodę, jeśli inne zawiodą. Jeśli potrzebne jest obejście systemu zaporowego, można
           przeskanować sieć w poszukiwaniu otwartych portów 21 (lub poprzez wyszukanie ftp na innych portach z
           wykorzystaniem opcji do wykrywania wersji) i wypróbować na wykrytych portach metodę bounce. Nmap
           poinformuje, czy usługa jest podatna czy nie. Jeśli chcesz ukrywać swoje działania, nie trzeba (i nie
           powinno) ograniczać się do hostów z badanej sieci. Przed rozpoczęciem skanowania losowych adresów w
           sieci Internet w poszukiwaniu podatnych wersji serwerów FTP trzeba mieć na uwadze, że wielu
           administratorów nie bedzie zachwyconych wykorzystywaniem ich serwerów w ten sposób.

SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA

       Poza wszystkimi metodami skanowania opisanymi wcześniej, Nmap oferuje opcję pozwalającą na podanie
       numerów portów do skanowania i określenie, czy skanowanie ma przebiegać w kolejności sekwencyjnej czy
       losowej. Domyślnie Nmap skanuje wszystkie porty do 1024 włącznie oraz wyższe porty wyszczególnione w
       pliku nmap-services.

       -p <zakres portów> (Skanuj tylko wybrane porty)
           Opcja pozwala na zdefiniowanie listy portów do skanowania, zamiast domyślnej. Możliwe jest podanie
           pojedynczych portów jak i zakresów oddzielonych myślnikiem (np. 1-1023). Zakres można również
           pominąć, co spowoduje użycie całego zakresu (1-65535). Można więc po prostu podać opcję -p- do
           przeskanowania wszystkich portów od 1 do 65535 włącznie. Można również podać port zero, ale trzeba to
           zrobic jawnie. W przypadku połączenia tej opcji ze skanowaniem protokołów (-sO), określa ona numery
           protokołów do sprawdzenia (0-255).

           Przy jednoczesnym skanowaniu portów TCP i UDP możliwe jest oddzielne zdefiniowanie portów dla obu
           protokołów poprzez poprzedzenie numerów znakami odpowiednio T: i U:. Jako argument opcji przyjmowany
           jest ciąg znaków aż do następnej opcji. Na przykład, podanie -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
           spowoduje przeskanowanie portów UDP o numerach 53,111 i 137 oraz podanych portów TCP. Przy skanowaniu
           zarówno portów TCP jak i UDP, nie można zapomnieć podać odpowiednich typów skanowania: -sU oraz
           przynajmniej jednego TCP (np.  -sS, -sF czy -sT). Jeśli nie podano protokołu skanowania, na czas
           skanowania numery portów zostaną dodane do domyślnej listy portów.

       -F (Skanowanie Fast (ograniczona ilość portów))
           Pozwala na określenie, że mają być skanowane tylko porty zawarte w pliku nmap-services z pakietu
           Nmapa (lub z pliku protokołów dla opcji -sO). Opcja ta pozwala na szybsze skanowanie, niż w przypadku
           wszystkich 65535 portów. Ponieważ lista ta zawiera tylko nieco ponad 1200 portów, różnica w szybkości
           w porównaniu do typowego skanowania TCP (około 1650 portów) nie jest duża. Różnica może być większa,
           jeśli zostanie podany własny, mały plik nmap-services za pomocą opcji --datadir.

       -r (Nie używaj losowej kolejności)
           Domyślnie Nmap skanuje porty w kolejności losowej (poza niektórymi najczęściej wykorzystywanymi
           portami, które są skanowane na początku ze względów wydajnościowych). Takie zachowanie jest normalnie
           pożądane, jednak można je wyłączyć za pomocą opcji -r, wymuszającej sekwencyjną kolejność skanowania.

DETEKCJA USŁUG I WERSJI

       Przy skanowaniu zdalnego systemu, Nmap może wykryć otwarte porty takie jak 25/tcp, 80/tcp czy 53/udp.
       Wykorzystując bazę danych zawierającą około 2,200 popularnych usług, znajdującą się w pliku
       nmap-services, Nmap odczyta przypuszczalne nazwy usług dla wykrytych portów - odpowiednio serwer pocztowy
       (SMTP), serwer WWW (HTTP) i serwer nazw (DNS). Takie działanie jest zwykle poprawne, większość aplikacji
       słuchających na porcie 25, to rzeczywiście serwery pocztowe. Jednakże, niech Twoja ocena bezpieczeństwa
       niepolega na tych podpowiedziach! Ludzie mogą i często umieszczają usługi na dziwnych portach.

       Nawet jeśli Nmap sie nie myli i hipotetyczny serwer z przykładu powyżej udostępnia usługi SMTP, HTTP i
       DNS, nie jest to duża ilość informacji na temat tych usług. Przeprowadzając testy bezpieczeństwa (lub
       zwykłą inwentaryzację zasobów) swojej firmy lub klienta, potrzeba uzyskać dokładniejsze informacje na
       temat usług: jaka aplikacja i w jakiej wersji jest zainstalowana na serwerze SMTP czy DNS. Posiadanie
       tych informacji w znaczący sposób wpływa na możliwość ustalenia podatności danej aplikacji. Detekcja
       wersji pozwala na uzyskanie takiej informacji.

       Po tym jak zostaną wykryte za pomocą innych technik skanowania dostępne usługi TCP i UDP, detekcja wersji
       odpytuje porty w celu określenia dalszych szczegółów na temat aplikacji. Baza danych nmap-service-probes
       zawiera opisy wielu usług i próbuje dopasować je do uzyskanych informacji. Nmap stara się najpierw
       określić protokół wykorzystywany przez usługę (np. ftp, ssh, telnet, http), następnie nazwę aplikacji
       (np. ISC Bind, Apache httpd, Solaris telnetd), wersję usługi, nazwę hosta, typ urządzenia (np. drukarka,
       router), rodzinę systemów operacyjnych (np. Windows, Linux) i czasami uzyskuje dodatkowe informacje
       (takie jak czy X serwer przyjmuje połączenia, obsługiwane wersje protokołu SSH czy nazwę użytkownika
       KaZaA). Oczywiście większość usług nie dostarczy wszystkich tych informacji. Jeśli Nmap został
       skompilowany z OpenSSL, będzie potrafił łączyć się z serwerami SSL i uzyskiwać informacje od usług
       ukrytych za szyfrowaną warstwą. Kiedy zostaną wykryte usługi RPC, odpowiedni skaner (-sR) zostanie
       automatycznie uruchomiony do ustalenia oprogramowania i wersji RPC. Z powodu specyfiki UDP, po
       zakończeniu skanowania niektóre porty pozostają w stanie otwarty|filtrowany, jako że ten typ skanowania
       nie potrafi określić, czy port jest otwarty czy filtrowany. Skanowanie wersji spróbuje uzyskać odpowiedź
       od takiego portu (tak jak to robi przy otwartych portach) i jeśli to się uda, zmieni stan na otwarty.
       Porty TCP w stanie otwarty|filtrowany są traktowane w ten sam sposób. Należy zwrócić uwagę, że opcja -A
       poza innymi rzeczami włącza wykrywanie wersji. Dodatkowa dokumentacja na temat działania detekcji wersji
       jest dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/vscan/.

       Jeśli Nmap otrzyma odpowiedź, ale nie jest w stanie dopasować jej do żadnej znanej usługi, wyświetli
       specjalny odcisk palca (fingerprint) usługi wraz z adresem URL, pod którym można go następnie wysłać wraz
       ze stosownym opisem, jeśli jesteśmy pewni jakiej usłudze odpowiada. Proszę poświęcić te kilka minut na
       wysłanie informacji o nieznanych usługach, a będą mogli z tego skorzystać również inni użytkownicy Nmapa.
       Dzięki temu sposobowi wysyłania Nmap rozpoznaje około 3,000 odcisków dla ponad 350 protokołów usług,
       takich jak smtp, ftp, http itp.

       Detekcja wersji jest włączana i kontrolowana następującymi opcjami:

       -sV (Detekcja wersji usług)
           Włącza detekcję wersji usług, opisaną powyżej. Alternatywnie można użyć opcji -A do jednoczesnego
           włączenia detekcji wersji usług i systemu operacyjnego.

       --allports (Nie pomijaj żadnych portów przy detekcji wersji)
           Domyslnie, skanowanie wersji Nmapa pomija port TCP 9100, ponieważ niektóre drukarki po prostu drukują
           wszystko, co zostanie przysłane na ten port, powodując wydruk setek stron z zapytaniami HTTP,
           binarnymi zapytaniami SSL itp. Takie zachowanie może zostać wyłączone poprzez modyfikację lub
           usunięcie dyrektywy Exclude w pliku nmap-service-probes, lub poprzez dodanie opcji --allports,
           wymuszającej skanowanie wszystkich portów niezależnie od dyrektywy Exclude.

       --version-intensity <poziom> (Ustaw poziom skanowania wersji)
           Podczas przeprowadzania skanowania wersji (-sV), Nmap przeprowadza serię testów, przy czym każdy z
           nich ma przypisany swój poziom pomiędzy 1 a 9. Niskie poziomy działają poprawnie w stosunku do
           najpopularniejszych usług, wysokie numery obejmują mało popularne. Poziom skanowania określa które
           testy zostaną wykonane. Czym wyższy poziom, tym większa szansa na prawidłowe rozpoznanie mało
           popularnych usług. Domyśly poziom to 7. Jeśli test zostanie powiązany z wykrytą usługą z pliku
           nmap-service-probes, określoną dyrektywą ports, zostanie on wykonany niezależnie od ustalonego
           poziomu wykrywania wersji. Zachowanie takie ma na celu zawsze poprawne wykrywanie domyślnych usług na
           otwartych portach, wykrywanie serwera DNS na porcie 53, SSL na porcie 443 itp.

       --version-light (Włącz tryb delikatny)
           Jest wygodniejszym odpowiednikiem ustalającym wartość --version-intensity 2. Opcja ta pozwala na
           znaczne przyspieszenie wykrywania wersji, kosztem dokładności.

       --version-all (Użyj wszystkich testów)
           Odpowiednik opcji --version-intensity 9, powodujący wykonanie wszystkich możliwych testów na każdym
           porcie.

       --version-trace (Śledzenie aktywności skanowania wersji)
           Opcja włącza opcje śledzenia błędów podczas wykrywania wersji, powodując wyświetlanie dodatkowych
           informacji na temat prowadzonych działań. Opcja ta jest częścią większej --packet-trace.

       -sR (Skanowanie RPC)
           Metoda ta działa w połączeniu z różnymi metodami skanowania portów Nmapa. Na wszystkie wykryte
           wcześniej porty są wysyłane komendy NULL SunRPC i za ich pomocą sprawdzane jest, czy dany port należy
           do usług RPC. Jeśli tak, identyfikowana jest aplikacja i jej wersja. Opcja pobiera takie same
           informacje jak komenda rpcinfo -p, nawet jeśli host jest chroniony za pomocą systemu zaporowego (lub
           TCP wrapperów). Hosty pośrednie zombie nie są obsługiwane przy tym trybie skanowania. Opcja jest
           automatycznie aktywowana jako część wykrywania wersji usług (-sV). Jako że detekcja wersji jest
           daleko bardziej uniwersalna, opcja -sR jest wykorzystywana sporadycznie.

WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO

       Jedna z najbardziej znanych możliwości Nmapa jest zdalna detekcja systemu operacyjnego za pomocą odcisków
       palca (fingerprint) stosu TCP/IP. Nmap wysyła serię pakietów TCP i UDP do zdalnego systemu i analizuje
       praktycznie każdy bit z uzyskanych odpowiedzi. Po wykonaniu dziesiątek testów takich jak próbkowanie ISN
       TCP, analiza opcji protokołu TCP i kolejności, próbkowanie IPID i kontrola początkowych rozmiarów okna,
       Nmap porównuje uzyskane wyniki z bazą z pliku nmap-os-fingerprints zawierającą ponad 1500 znanych
       odcisków systemów operacyjnych i wyświetla wynik, jeśli udało sie go odnaleźć. Każdy odcisk zawiera
       tekstowy opis systemu operacyjnego, nazwę jego producenta (np. Sun), nazwę systemu (np. Solaris),
       generację (np. 10) i typ urządzenia (przeznaczenie ogólne, router, switch, konsola do gier itp).

       Jeśli Nmap nie może ustalić systemu i warunki do jego wykrycia są wystarczające (np. wykryto przynajmniej
       jeden otwarty i jeden zamknięty port), Nmap poda adres URL, dzięki któremu, jeśli jesteśmy pewni, możliwe
       jest wysłanie opisu nieznanego systemu, wraz z jego odciskiem. Wykonanie tej operacji przyczynia się do
       rozbudowy bazy i poprawy wykrywania, na czym korzystają wszyscy użytkownicy.

       Detekcja systemu operacyjnego pozwala na uzyskanie innych informacji, które są zbierane podczas tego
       procesu. Jedną z nich jest czas od uruchomienia hosta, co jest uzyskiwane poprzez wykorzystanie opcji TCP
       timestamp (RFC 1323) do ustalenia kiedy host był restartowany. Informacja ta jest podawana tylko wtedy,
       jeśli host jej dostarcza. Inną informacją jest klasyfikacja przewidywalności numerów sekwencyjnych TCP.
       Badane jest prawdopodobieństwo możliwości wstrzyknięcia pakietów w przechwycone połączenie. Informacja ta
       jest przydatna w przypadku testowania połączeń opartych na zaufaniu do adresu IP nadawcy (rlogin, filtry
       firewalla itp) lub podczas ukrywania źródła ataku. Ten typ ataków jest obecnie rzadko wykorzystywany,
       jednak niektóre systemy są nadal na niego podatne. Podawany poziom trudności jest oparty na
       statystycznych próbkach i może się zmieniać. Ogólnie lepiej jest używać angielskich określeń dla
       poszczególnych klas, takich jak „worthy challenge” (stanowiący wyzwanie) lub „trivial joke” (trywialny
       dowcip). Taki sposób raportowania jest dostępny tylko przy domyślnym formacie raportu przy włączonej
       opcji zwiększającej szczegółowość podawanych informacji (-v). Jeśli użyto opcji -v w połączeniu z -O,
       podane zostaną informacje o generowaniu numerów sekwencyjnych IPID. Większość adresów należy do klasy
       „incremental” (rosnące) co oznacza, że wartość pola ID w nagłówkach pakietów IP jest zmieniana rosnąco w
       kolejnych pakietach. Taki sposób powiększania numerów powoduje podatność na szereg ataków.

       Dokument opisujący działanie i używanie detekcji wersji jest dostępny w wielu językach pod adresem
       http://www.insecure.org/nmap/osdetect/.

       Wykrywanie systemu operacyjnego jest włączane i kontrolowane przez poniższe opcje:

       -O (Włączenie wykrywania systemu operacyjnego)
           Włącza wykrywanie systemu operacyjnego opisanego powyżej. Alternatywnie można używać opcji -A, która
           włącza jednocześnie wykrywanie systemu operacyjnego i wersji usług.

       --osscan-limit (Limitowanie wykrywania do obiecujących celów)
           Wykrywanie systemu operacyjnego jest dużo bardziej efektywne, jeśli wykryto przynajmniej po jednym
           otwartym i zamkniętym porcie TCP. Użycie tej opcji spowoduje, że Nmap nie będzie próbował określać
           systemu operacyjnego, jeśli nie zostały spełnione powyższe kryteria. Wykorzystanie tego ograniczenia
           pozwala na znaczne skrócenie czasu, zwłaszcza w połączeniu z opcją -P0 przy skanowaniu wielu adresów.
           Opcja ma znaczenie tylko w połączeniu z -O lub -A.

       --osscan-guess; --fuzzy (Zgadywanie wersji systemu operacyjnego)
           Jeśli Nmap nie może jednoznacznie dopasować systemu operacyjnego, czasami może sugerować kilka
           różnych, zbliżonych do siebie. Podobieństwo musi być bardzo duże, żeby Nmap zachował się w ten sposób
           przy domyślnej konfiguracji. Wykorzystanie tej opcji pozwala na większą swobodność przy próbach
           ustalenia wersji systemu.

ZALEŻNOŚCI CZASOWE I WYDAJNOŚĆ

       Zawsze najważniejszym priorytetem przy tworzeniu Nmapa była wysoka wydajność. Domyślne skanowanie (nmap
       nazwahosta) hosta w sieci lokalnej zajmuje tylko jedną piątą sekundy. Jest to zadowalający czas, jednak
       przy skanowaniu setek tysięcy adresów sumaryczny czas staje się bardzo duży. Dodatkowo niektóre typy
       skanowania, takie jak skanowanie UDP i detekcja wersji także wpływają negatywnie na czas wykonania,
       podobnie jak konfiguracja systemów zaporowych, na przykład limitująca ilość pakietów. Nmap posiada
       możliwości równoległego skanowania i odpowiednie zaawansowane algorytmy przyspieszające skanowanie, a
       użytkownik posiada ogromne możliwości wpływania na to jak są one wykorzystywane. Zaawansowani użytkownicy
       uważnie przeglądający komendy Nmapa, nakazują mu dostarczanie tylko istotnych informacji zgodnie z
       przyjętymi wymaganiami i założeniami czasowymi.

       Techniki przyspieszające skanowanie dotyczą ograniczenia wykonywania mało istotnych testów i częstej
       zmiany wersji Nmapa na najnowszą (zmiany dotyczące przyszpieszenia pracy są wprowadzane dosyć często).
       Optymalizacja parametrów dotyczących szybkości skanowania również ma duży wpływ i została opisana
       poniżej.

       --min-hostgroup <ilość_hostów>; --max-hostgroup <numhosts> (Zmiana ilości hostów w grupie)
           Nmap posiada możliwość skanowania portów i wersji na wielu hostach równocześnie. Jest to realizowane
           poprzez dzielenie listy adresów docelowych na grupy, które są następnie kolejno skanowane. Ogólnie
           skanowanie większych grup jest bardziej efektywne. Wadą tego rozwiązania jest opóźnienie w podawaniu
           wyników testów do czasu przeskanowania całej grupy. Przykładowo, jeśli Nmap rozpoczął skanowanie w
           grupach po 50 adresów, żadne wyniki nie zostaną wyświetlone (poza informacjami podawanymi przez -v)
           do czasu zakończenia skanowania pierwszych 50 adresów.

           Domyślnie Nmap stosuje rozwiązanie kompromisowe. Rozpoczyna z grupą o rozmiarze 5, co pozwala szybko
           wyświetlić pierwsze wyniki, a następnie stopniowo powiększa rozmiar grupy aż do maksymalnie 1024.
           Dokładne wykorzystywane rozmiary grup są uzależnione od podania dodatkowych opcji. Dla uzyskania
           większej efektywności Nmap używa większych grup dla skanowań UDP oraz przy skanowaniach TCP
           dotyczących zaledwie kilku portów.

           Jeśli maksymalny rozmiar grupy został określony za pomocą opcji --max-hostgroup, Nmap nigdy nie
           przekroczy tego limitu. Analogicznie podanie minimalnego rozmiaru za pomocą --min-hostgroup wymusi
           stosowanie grup o przynajmniej takim rozmiarze. Nmap może użyć mniejszej grupy tylko w przypadku,
           kiedy ilość adresów do przeskanowania jest mniejsza niż założone minimum. Obie wymienione opcje
           pozwalają na utrzymywanie rozmiaru grupy w podanym przedziale, jednak jest to rzadko potrzebne.

           Podstawowym zastosowaniem tych opcji jest podawanie dużego minimalnego rozmiaru grupy tak, żeby pełne
           skanowanie odbywało się szybciej. Często stosowaną wartością jest 256, co pozwala na skanowanie w
           kawałkach o rozmiarze klasy C. Przy skanowaniu wielu portów, stosowanie większych wartości
           minimalnych przeważnie nie poprawi wydajności. W przypadku skanowania małych ilości portów pomocne
           może być stosowanie grup o rozmiarze 2048 lub nawet większym.

       --min-parallelism <ilość_prób>; --max-parallelism <ilość_prób> (Kontrola współbierzności testów)
           Opcja ta kontroluje ilość jednoczesnych dla danej grupy adresów testów i jest wykorzystywana podczas
           wykrywania hostów i skanowania portów. Domyślnie Nmap dobiera idealną ilość testów w zależności od
           parametrów sieci. Jeśli jakiś pakiet zostanie zagubiony, zwalnia i zaczyna wykonywać mniejszą ilość
           testów równolegle. Nmap próbuje powoli przyspieszać, jeśli nie są gubione pakiety. Podane opcje
           pozwalają na określenie minimalnego i maksymalnego limitu ilości jednocześnie wykonywanych testów.
           Normalnie ilość ta może spaść do 1 przy złych warunkach sieciowych lub wzrosnąć do kilkuset w
           idealnych warunkach.

           Najczęściej wykorzystywana jest opcja --min-parallelism do ustawiania wyższej niż 1 wartości przy
           skanowaniu sieci przy złych warunkach. Zmiana tej opcji może być ryzykowna, ponieważ ustawienie zbyt
           wysokiej wartości może sie odbić na poprawności testów. Wykorzystanie jej także pociąga za sobą
           zmniejszenie możliwości Nmapa w zakresie dynamicznego dostosowywania się do warunków panujących w
           sieci. Ustalenie minimalnej ilości na 10 może być sensowne, jednak powinno być stosowane w
           ostateczności.

           Opcja --max-parallelism jest czasami wykorzystywana do zmuszenia Nmapa do nie przeprowadzania więcej
           niż jednego testu równolegle, co może być użyteczne w połączeniu z opcją--scan-delay (opisaną dalej).

       --min_rtt_timeout <czas>, --max-rtt-timeout <czas>, --initial-rtt-timeout <czas> (Kontrola czasu
       oczekiwania na wykonanie testu)
           Nmap posiada mechanizm kontrolujący czas oczekiwania na wynik testu, zanim nie zostanie on ponowiony.
           Czas oczekiwania jest zależny od czasu wykonania poprzednich testów. Jeśli opóźnienia w sieci okażą
           sie duże i zmienne, czas oczekiwania może zwiększyć sie do kilku sekund. Początkowa wartość jest
           dosyć konserwatywna (wysoka) i może taka pozostać w przypadku skanowania nie odpowiadających hostów.

           Opcje przyjmują wartości w milisekundach, ale można dodać litery s, m lub h odnoszące się odpowiednio
           do sekund, minut i godzin. Podanie niższych wartości --max-rtt-timeout i --initial-rtt-timeout niż
           domyślne, może znacząco skrócić czas skanowania. Jest to głównie widoczne w przypadku skanowania bez
           wykorzystywania pinga (-P0) oraz przy skanowaniu dobrze filtrowanych sieci. Nie można również
           przesadzać w drugą stronę, ustawienie zbyt małego czasu może przekładać sie na dłuższy czas
           skanowania przez niepotrzebne retransmisje spowodowane upływem czasu oczekiwania na odpowiedź.

           Jeśli wszystkie skanowane hosty są w sieci lokalnej, sensownym agresywnym ustawieniem opcje
           --max-rtt-timeout jest 100 milisekund. Jeśli skanowany ma być inny segment, warto sprawdzić czasy
           odpowiedzi dla protokołu ICMP - za pomocą narzędzia ping lub innego pozwalającego na definiowanie
           pakietów mogących omijać system zaporowy, takiego jak hping2. Interesującą nas wielkością jest
           maksymalny czas odpowiedzi dla 10 lub więcej pakietów. Uzyskany czas może zostać po podwojeniu
           wykorzystany jako wartość dla --initial-rtt-timeout, a po pomnożeniu przez trzy lub cztery dla
           --max-rtt-timeout. Nie jest zalecane ustawianie maksymalnego rtt poniżej 100ms, niezależnie od czasów
           pingowania, podobnie większego niż 1000ms.

           --min_rtt_timeout jest rzadko wykorzystywaną funkcją, która może być przydatna jeśli komunikacja
           sieciowa jest tak niepewna, że nawet domyślne ustawienia Nmapa są zbyt agresywne. Jako że Nmap
           redukuje czas oczekiwania tylko do momentu w którym sieć zacznie działać poprawnie, potrzeba
           dodatkowego wydłużania czasu oczekiwania nie jest normalna i powinna zostać zaraportowana jako błąd
           na liście dyskusyjnej nmap-dev.

       --max-retries <ilość> (Maksymalna ilość prób ponawiania skanowania portów)
           Kiedy Nmap nie otrzyma odpowiedzi na skanowanie portu, może to oznaczać, że port ten jest filtrowany.
           Możliwe jest jednak także, że pakiet testu lub odpowiedzi po prostu zaginął w sieci, albo że host
           limituje ilość możliwych odpowiedzi w jednostce czasu i właśnie tymczasowo je zablokował. Większą
           pewność uzyskuje się dzieki powtarzaniu testu w przedstawionych przypadkach. Jeśli Nmap wykryje
           problemy z komunikacją sieciową, może ponawiać próbę badania portu wiele razy, zanim sie podda. Z
           jednej strony zwiększa to dokładność testów, z drugiej wydłuża czas ich wykonania. Jeśli wydajność
           jest krytycznym aspektem, skanowania mogą zostać przyspieszone poprzez limitowanie dozwolonej ilości
           retransmisji. Ustawienie opcji --max-retries 0 , całkowicie wyłączającej powtarzanie testów jest
           wykorzystywane sporadycznie.

           Domyślnie (bez stosowania opcji -T) dozwolone jest maksymalnie 10 powtórzeń. Jeśli sieć działa
           prawidłowo i skanowane hosty nie limitują ilości pakietów, Nmap zwykle wykorzystuje jedną
           retransmisję. Dlatego też większość skanowań nie zostanie dotkniętych zmianą wartości --max-retries
           na trzy. Stosowanie tak niskich wartości pozwala na znaczne przyspieszenie skanowania hostów
           limitujących ilość odpowiedzi. Jeśli Nmap będzie zbyt szybko poddawał się przy skanowaniu portów,
           część informacji nie zostanie zebrana, dlatego być może warto skorzystać z opcji przerywającej test
           --host-timeout, która dotyczy całego hosta, a nie tylko pojedynczych testów.

       --host-timeout <czas> (Pomijaj powolne hosty)
           Skanowanie niektórych hostów trwa bardzo długo. Może to być spowodowane niezbyt wydajnym sprzętem
           sieciowym lub oprogramowaniem, limitowaniem ilości pakietów czy restrykcjami systemu zaporowego.
           Niewielki procent hostów może zabrać większość czasu przeznaczonego na skanowanie. Czasami najlepszym
           rozwiązaniem jest ich pominięcie z wykorzystaniem opcji --host-timeout z parametrem oznaczającym
           ilość milisekund, jakie jesteśmy w stanie poświęcić na czekanie per host. Parametr można również
           podawać w sekundach, minutach lub godzinach dodając odpowiednio litery s, m lub h. Często dodaję 30m
           żeby mieć pewność, że Nmap nie będzie skanował jednego hosta dłużej niż pół godziny. Trzeba pamiętać,
           że Nmap może równolegle w tym czasie skanować inne hosty, więc nie bedzie to czas kompletnie
           stracony. Host który przekroczy czas jest pomijany i nie są dla niego wyświetlane wyniki takie jak
           lista portów, system operacyjny czy wersje usług.

       --scan-delay <czas>; --max_scan-delay <czas> (Ustaw opóźnienie pomiędzy testami)
           Opcja pozwala na narzucenie czasu w milisekundach jaki musi minąć pomiędzy kolejnymi testami dla
           badanego hosta. Podobnie jak przy innych opcjach pozwalających na określanie czasu, można dodać s, m
           lub h do parametru do określenia go odpowiednio w sekundach, minutach lub godzinach. Opcja ta jest
           szczególnie użyteczna w przypadku systemów limitujących ilość pakietów. Solaris zwykle odpowiada na
           skanowanie UDP poprzez wysyłanie tylko jednego pakietu ICMP na sekundę, więc wysyłanie zapytań
           szybciej jest zupełnie nie potrzebne. Wykorzystanie opcji --scan-delay 1s pozwala na wymuszenie
           odpowiedniej prędkości skanowania. Normalnie Nmap stara się wykryć jaka powinna być optymalna
           prędkość skanowania dla każdego hosta, jednak ręczne dodanie takiej opcji nie zaszkodzi, o ile znana
           jest optymalna prędkość.

           Kiedy Nmap zwiększa czas opóźnienia, dostosowując go do limitu ilości otrzymywanych odpowiedzi, czas
           skanowania dramatycznie rośnie. Opcja --max_scan-delay pozwala na ustawienie maksymalnego limitu do
           którego może być automatycznie zwiększane opóźnienie. Ustawienie tej wartości zbyt nisko może
           spowodować niepotrzebne retransmisje i pominięcie niektórych portów w przypadku hostów ściśle
           limitujących ilość pakietów.

           Inną możliwością wykorzystanie opcji --scan-delay jest omijanie systemów detekcji intruzów (IDS/IPS).

       -T <Paranoid|Sneaky|Polite|Normal|Aggressive|Insane> (Ustawnienie szablonu zależności czasowych
       skanowania)
           Opisane wcześniej opcje do zmiany zależności czasowych pozwalają na efektywne i precyzyjne sterowanie
           skanowaniem, jednak wiele osób uzna je za niepotrzebnie skomplikowane. Dodatkowo w wielu przypadkach
           dobranie odpowiedniej kombinacji parametrów może zająć więcej czasu, niż samo skanowanie. Z tego
           powodu Nmap oferuje prostrze rozwiązanie w postaci sześciu szablonów. Ich wybór jest możliwy poprzez
           wykorzystanie opcji -T z parametrem oznaczającym numer lub nazwę szablonu. Dostępne szablony to
           paranoid (0, paranoidalny), sneaky (1, podstępny), polite (2, grzeczny), normal (3, normalny),
           aggressive (4, agresywny) i insane (5, szalony). Pierwsze dwa wykorzystywane są do omijania systemów
           IDS. Szablon polite spowalnia skanowanie powodując mniejsze obciążenie łącza i zmniejszające
           wykorzystanie zasobów w badanym systemie. Domyślnie używany jest normal, więc podawanie -T3 nic nie
           zmieni. Szablon agresywny przyspiesza skanowanie przy założeniu że korzystamy z szybkiej i nie
           przeciążonej sieci. Insane zakłada wykorzystanie ponad przeciętnie szybkiej sieci lub jeśli chcemy
           uzyskać dużą szybkość kosztem możliwej utraty dokładności.

           Szablony pozwalają poinformować Nmapa jak dużej agresywności od niego oczekujemy przy jednoczesnym
           pozwoleniu mu na automatyczne dobieranie pozostałych parametrów czasowych. Wprowadzane też są inne
           drobne modyfikacje, do których nie istnieją odzielne opcje. Na przykład, -T4 zabrania wzrostu
           dynamicznego opóźnienia skanowania powyżej 10ms dla portów TCP, a w przypadku -T5 powyżej 5ms.
           Szablony mogą być używane w połączeniu z innymi opcjami do ustawiania zależności czasowych o ile
           zostaną umieszczone przed pozostałymi opcjami w linii poleceń (inaczej domyślne ustawienia z szablonu
           zastąpią ustawione innymi opcjami). Większość dzisiejszych sieci może być z powodzeniem skanowana z
           wykorzystaniem opcji -T4.

           Jeśli używasz łącza szerokopasmowego lub sieci ethernet, rekomendowane jest stałe używanie szablonu
           -T4. Wiele osób lubi -T5, lecz jest ono jak dla mnie trochę za agresywne. Ludzie czasami używają -T2
           ponieważ myślą, że zminiejszają szanse na zawieszenie serwera lub uważają się za bardziej
           kulturalnych z założenia, często nie zdając sobie sprawy z tego, jak wolne jest -T Polite - ich
           skanowania może trwać dziesięć razy dłużej. Zawieszanie hostów i problemy z pasmem są rzadko
           spotykane przy domyślym -T3, i ta opcja jest polecana dla ostrożnych skanujących. Nie włączanie
           detekcji wersji jest daleko bardziej efektywnym sposobem na unikanie problemów.

           Podczas gdy opcje -T0 i -T1 mogą być użyteczne przy unikaniu wykrycia przez systemy IDS, są
           niesamowicie powolne przy skanowaniu setek adresów lub portów. Przy tak długich skanowaniach możesz
           raczej chcieć ustawić ręcznie poszczególne zależności czasowe, niż polegać na predefiniowanych
           wartościach z -T0 i -T1.

           Głównym efektem działania T0 jest ograniczenie ilości równolegle przeprowadzanych testów do jednego i
           wprowadzenie odstępu pomiędzy kolejnymi testami o długości 5 minut. Opcje T1 i T2 są podobne, ale
           czakają już tylko odpowiednio 15 i 0.4 sekundy pomiędzy testami.  T3 jest domyślnym ustawieniem Nmapa
           włączając w to zrównoleglanie testów.  T4 jest odpowiednikiem podania opcji --max-rtt-timeout 1250
           --initial-rtt-timeout 500 --max-retries 6 i ustawienia maksymalnego opóźnienia przy skanowaniu TCP na
           10 milisekund. Opcja T5 jest alternatywą dla --max-rtt-timeout 300 --min_rtt_timeout 50
           --initial-rtt-timeout 250 --max-retries 2 --host-timeout 900000 oraz ustawienia maksymalnego czasu
           opóźnienia dla skanowania TCP na 5ms.

FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIĘ

       Wielu pionierów ineternetu wykorzystywało globalną otwartą sieć opartą o uniwersalną przestrzeń adresową
       pozwalającą na tworzenie wirtualnych połączeń pomiędzy dwoma dowolnymi węzłami. Pozwalało to hostom na
       równoprawną komunikację przy której każdy mógł serwować i pobierać dane od drugiego. Ludzie mogli uzyskać
       dostęp do wszystkich swoich systemów z dowolnego miejsca w sieci. Wizja nieograniczonej łączności została
       ograniczona przez wyczerpujące się zapasy wolnych adresów IP i względy bezpieczeństwa. We wczesnych
       latach 90-tych organizacje zaczęły masowo wprowadzać systemy zaporowe dla ograniczenia możliwości
       komunikacji. Duże sieci zostały otoczone kordonem zabezpieczeń w postaci proxy aplikacyjnych, translacji
       adresów i filtrowania pakietów. Niczym nie ograniczany przepływ informacji ustąpił ścisłym regulacjom
       dotyczącym dozwolonych dróg komunikacji i treści nimi przesyłanych.

       Zabezpieczenia sieciowe takie jak systemy zaporowe mogą bardzo utrudnić uzyskiwanie informacji o sieci i
       jej architekturze. Nmap posiada wiele funkcji pozwalających zrozumieć działanie złożonych sieci i na
       weryfikacje działania filtrów pakietów i ich zgodności z założeniami. Pozwala nawet na omijanie źle
       zaimplementowanych zabezpieczeń. Jednym z najlepszych sposobów na poznanie bezpieczeństwa swojej sieci
       jest próba jego przełamania. Zacznij myśleć jak atakujący, który stosuje techniki z tej części
       dokumentacji przeciwko Twojej sieci. Uruchom skanowania FTP bounce, Idle, dodaj fragmentację pakietów lub
       spróbuj uruchomić tunel omijający lokalne proxy.

       W połączeniu z ograniczeniami aktywności sieciowej, firmy coraz częściej rozpoczynają monitorowanie ruchu
       sieciowego za pomocą systemów detekcji intruzów (IDS). Wszystkie popularne systemy IDS mają dołączone
       reguły wykrywające skanowania Nmapa, ponieważ skanowania takie czasami poprzedzają ataki. Wiele z tych
       systemów ostatnio przeistoczyło się w systemy prewencji (IPS), które aktywnie przeciwstawiają się
       niepożądanemu ruchowi. Niestety, dla administratorów sieci i producentów systemów IDS, wiarygodne
       wykrywanie złych intencji poprzez analizę pakietów jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Cierpliwi
       atakujący, posiadający odpowiednie umiejętności podparte możliwościami Nmapa zwykle mogą ominąć systemy
       detekcji intruzów i ich działania nie zostaną wykryte. W tym samym czasie administratorzy muszą się
       zmagać z ogromną ilością fałszywych alarmów dotyczących niepoprawnie zaklasyfikowanej zupełnie niewinnej
       komunikacji.

       Co jakiś czas ktoś sugeruje, że Nmap nie powinien oferować możliwości omijania systemów zaporowych czy
       systemów IDS. Argumentują to możliwością wykorzystania tych funkcji także przez atakujących, a nie tylko
       przez administratorów podnoszących bezpieczeństwo swoich sieci. Problemem jest sama logika, ponieważ
       atakujący i tak będą wykorzystywali tego typu metody używając innych narzędzi lub samemu wprowadzając
       odpowiednią funkcjonalność do kodu Nmapa. Równocześnie administratorzy będą mieli utrudniony dostęp do
       odpowiednich narzędzi i ich praca będzie trudniejsza. Uruchomienie nowoczesnego, bezpiecznego serwera FTP
       jest dużo skuteczniejszą metodą ochrony niż ograniczanie dostępności do narzędzi pozwalających na
       przeprowadzanie ataków FTP bounce.

       Nie ma magicznej kuli (lub opcji Nmapa) do przełamywania i obchodzenia systemów zaporowych i IDS. Wymaga
       to umiejętności i doświadczenia. Dokładne instrukcje wykraczają poza zakres tej dokumentacji, która jest
       jedynie listą dostępnych opcji wraz z opisami jak one działają.

       -f (fragmentacja pakietów); --mtu (Używanie wybranego MTU)
           Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy skanowaniu (włączając w to skanowanie ping) małych
           pofragmentowanych pakietów. Idea polega na podzieleniu nagłówka TCP na wiele pakietów, co powoduje
           utrudnienia w ich przetwarzaniu przez filtry pakietów, systemy detekcji intruzów oraz irytujące
           komplikacje przy ustalaniu co się dzieje. Ale uwaga! Wiele programów ma problemy przy obsłudze tego
           typu pakietów. Przestarzały sniffer Sniffit wykonuje nieprawidłową operacje i zostaje zamknięty zaraz
           po odebraniu już pierwszego z takich pakietów. Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie
           wszystkich pakietów wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze maksymalnie 8 bajtów. Przykładowo
           20 bajtowy nagłówek TCP zostanie podzielony na 3 pakiety: najpierw dwa po 8 bajtów i ostatni 4 bajty.
           Oczywiście każdy fragment dostaje własny nagłówek IP. Dodanie drugiej opcji -f powiększa
           wykorzystywany rozmiar fragmentów z 8 do 16 (redukując ilość fragmentów). Możliwe jest również
           podanie własnego rozmiaru za pomocą opcji --mtu. Nie używaj parametru -f, jeśli używasz --mtu.
           Podawany rozmiar musi być wielokrotnością 8. W niektórych systemach filtry pakietów nie otrzymują
           bezpośrednio pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane, tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji
           CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w kernelu, jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są włączane ze względów
           wydajnościowych. Opcja taka nie jest również włączana jeśli zachodzi możliwość routowania
           poszczególnych pakietów różnymi ścieżkami. Niektóre systemy operacyjne potrafią defragmentować
           pakiety wysyłane przez kernel, Linux z iptables i modułem śledzenia połączeń jest jednym z
           przykładów. Uruchamiając skanowanie można podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak Ethereal, czy
           wychodzące pakiety są rzeczywiście pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego typu problemy, można
           wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos TCP/IP i wysyła bezpośrenio ramki ethernetowe.

       -D <decoy1 [,decoy2][,ME],...> (Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów)
           Powoduje skanowanie, wykrywane jako przychodzące z kilku miejsc równocześnie. System IDS może wykryć
           5-10 różnych skanowań z różnych adresów, jednak nie będzie w stanie ocenić który z nich jest
           prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko niewinnymi zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać
           rozpoznana poprzez śledzenie ścieżki pakietów na routerach i innych aktywnych mechanizmów, ogólnie
           jest efektywną techniką na ukrywanie swojego adresu IP.

           Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je oddzielić przecinkami, można również na tej
           liście umieścic ME oznaczające pozycję własnego adresu IP na liście. W przypadku wykorzystania
           przynajmniej 6-tej pozycji na liście dla własnego IP, wiele popularnych systemów wykrywających
           skanowania (na przykład scanlogd firmy Solar Designer) nawet nie pokaże prawdziwego źródła
           pochodzenia pakietów na liście ataków. Jeśli ME nie zostanie dodane, Nmap umieści je losowo na
           liście.

           Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być dostępne, inaczej będzie można łatwo wykryć
           host skanujący i że można niechcący dokonać ataku SYN flood na hosty skanowane. Bezpieczniej jest
           używać adresów IP zamiast nazw systemów-przykrywek, bo nie zostawi to informacji w logach ich serwera
           nazw.

           Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu ping (z wykorzystaniem ICMP, SYN ACK itp),
           podczas skanowania portów jak i przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Technika ta nie działa podczas
           wykrywania wersji i skanowania metodą connect().

           Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia skanowanie i może nawet spowodować
           zmniejszenie dokładności. Dodatkowo niektórzy dostawcy usług odfiltrowują pakiety podszywające się
           pod adresy z innych sieci, jednak wielu nie robi tego wcale.

       -S <adres_ip> (Ustawienie adresu nadawcy)
           W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi ustalić właściwego adresu nadawcy (i wyświetli stosowny
           komunikat). W takim przypadku należy za pomocą opcji -S podać adres lokalnego interfejsu przez który
           mają być wysyłane pakiety.

           Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak, by cel skanowania uważał, że skanuje go
           ktoś inny. Wyobraź sobie, ze firmę nagle zacznie skanować konkurencja! W przypadku takiego użycia,
           zwykle będzie wymagana opcja -e, a zalecana również -P0.

       -e <interfejs> (Użyj wybranego interfejsu)
           Informuje Nmapa przez który interfejs ma wysyłać i odbierać pakiety. Nmap powinien wykryć go
           automatycznie, ale jeśli mu się nie uda, można to zrobić ręcznie.

       --source-port <numerportu>; -g <numerportu> (Używaj podanego portu źródłowego)
           Jednym z najczęściej spotykanych problemów konfiguracyjnych jest ufanie danym przychodzącym z
           określonego portu źródłowego. Łatwo jest zrozumieć, czemu tak się dzieje. Administrator instaluje
           nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są zgłoszenia od niepocieszonych użytkowników,
           którym nagle przestały działać aplikacje. Przykładem może być DNS, ponieważ odpowiedzi na zapytania z
           zewnętrznych serwerów przestały dochodzić do sieci. Innym przykładem jest FTP, przy stosowaniu
           aktywnych połączeń zewnętrzne serwery próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta żądającego
           przesłania pliku.

           Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w formie aplikacyjnych serwerów proxy lub
           analizy protokołu przez systemy zaporowe. Niestety istnieją również inne łatwiejsze, ale i mniej
           bezpieczne rozwiązania. Wielu administratorów wpada w pułapkę zakładając, że dane przychodzące z
           portu 53 są zawsze odpowiedziami serwera DNS, a z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na
           przechodzenie takiego ruchu przez system zaporowy. Często zakładają, że żaden atakujący nie spróbuje
           wykorzystać takiej luki. Zdaża się również, że problem taki zostaje wprowadzony do konfiguracji jako
           tymczasowe rozwiązanie, jednak zapominają o jego zmianie na bardziej bezpieczne.

           Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w taką pułapkę. Wiele komercyjnych
           produktów jest dostarczanych z podobnymi problemami. Zdarzyło się to nawet firmie Microsoft, której
           filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP zawierają regułę wpuszczającą cały ruch TCP i UDP
           pochodzący z portu 88 (Kerberos). Innym dobrze znanym przykładem jest Zone Alarm personal firewall,
           który do wersji 2.1.25 włącznie nie filtrował pakietów UDP z portów 53 (DNS) i 67 (DHCP).

           Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port pozwalające na wykorzystanie opisanej wyżej
           funkcjonalności poprzez podanie numeru portu z którego wysyła dane, o ile jest to tylko możliwe. Nmap
           musi używać różnych numerów portów dla poprawnego działania niektórych testów wykrywających system
           operacyjny, zapytania DNS również ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje do tego
           biblioteki systemowe. Większość typów skanowania TCP, włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję we
           wszystkich przypadkach, podobnie jak i UDP.

       --data-length <rozmiar> (Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów)
           Domyślnie Nmap wysyła pakiety o minimalnej wielkości zawierające jedynie sam nagłówek. Pakiety TCP
           mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28. Ta opcja pozwala dołączać do większości pakietów losowe dane o
           podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu operacyjnego (-O) pozostają nie zmienione, ale
           przy większości pakietów ping i skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana. Powiększanie pakietów
           spowalnia proces skanowania, jednocześnie czyniąc go mniej podejrzanym.

       --ttl <wartość> (Ustaw czas życia pakietu IP)
           Ustawia czas życia (TTL) pakietów na podaną wartość.

       --randomize-hosts (Losowanie kolejności skanowania hostów)
           Opcja powoduje włączenie losowania kolejności hostów w każdej grupie do 8096 hostów przed ich
           skanowaniem. Zachowanie takie czyni skanowanie mniej oczywistym dla wielu systemów monitorujących
           sieci, zwłaszcza w połączeniu z opcją spowalniającą skanowanie. Możliwe jest losowanie z jeszcze
           większych grup, poprzez zmianę stałej PING_GROUP_SZ w pliku nmap.h i rekompilacji. Innym rozwiązaniem
           jest wygenerowanie listy adresów IP za pomocą opcji lista skanowania (-sL -n -oN nazwapliku) i
           losowemu pomieszaniu adresów na niej za pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi za pomocą
           opcji -iL.

       --spoof-mac <adres mac, prefiks, lub nazwa producenta > (Podmieniaj adres MAC)
           Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem którego będą wysyłane wszystkie pakiety ethernet. Opcja włącza
           również automatycznie --send-eth dla uzyskania pewności wysyłania pakietów na poziomie ethernetu.
           Podany adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli zostanie podany znak „0”, Nmap wybierze
           kompletnie losowy adres MAC na czas trwania danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr
           heksadecymalnych (mogą być oddzielone dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako adresu MAC, przy
           czym jeśli podano mniej niż 12 cyfr szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów losowymi
           wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub liczbą heksadecymalną, Nmap poszuka w pliku
           nmap-mac-prefixes nazwy producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery nie są rozróżniane)
           i jeśli znajdzie, użyje identyfikatora producenta OUI (3 bajty) wypełniając pozostałe 3 bajty losowo.
           Przykłady poprawnych argumentów to Apple, 0, 01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe, 0020F2, Cisco itp.

       --badsum (Wysyłanie pakietów z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP)
           Powoduje wstawianie do nagłówków wysyłanych pakietów nieprawidłowych sum kontrolnych. Jako że prawie
           każdy stos IP odrzuci tego typu pakiety, otrzymana odpowiedź najprawdopodobniej pochodzi od systemu
           zaporowego lub IDS, które nie przejmują się sumami kontrolnymi. Dokładniejszy opis tej techniki
           znajduje się pod adresem https://nmap.org/p60-12.txt

WYJŚCIE

       Każde narzędzie jest tylko tak dobre, jak wyniki które się za jego pomocą uzyskuje. Złożone testy i
       algorytmy nie są nic warte, jeśli ich wyniki nie są zaprezentowane w odpowiedniej formie. Z związku z
       tym, że użytkownicy Nmapa używają go w różny sposób, także w połączeniu z innymi narzędziami, nie ma
       jednego formatu, który by wszystkich zadowolił. Dlatego też Nmap oferuje kilka formatów, włączając w to
       tryb interaktywny i tryb XML do lepszej integracji z innymi programami.

       Dodatkowo poza różnymi formatami wyjściowymi, Nmap posiada opcje pozwalające na kontrolowanie poziomu
       szczegółowości dostarczanych informacji oraz komunikatów do śledzenia błędów. Wyniki mogą być
       przekazywane do standardowego wyjścia jak i do plików (w trybie zastępowania lub dołączania).
       Wygenerowane pliki mogą również być wykorzystywane do wznowienia przerwanych skanowań.

       Nmap pozwala na uzyskanie pięciu różnych formatów raportów. Domyślny to format interaktywny i jest
       wykorzystywany w połączeniu ze standardowym wyjściem. Jest także format format normalny, podobny do
       interaktywnego, jednak wyświetla mniej rutynowych informacji i ostrzeżeń, ponieważ jest raczej
       przewidziany do poźniejszej analizy, niż do interaktywnego oglądania w trakcie skanowania.

       Tryb XML jest jednym z najważniejszych, jako że może zostać przekonwertowany na HTML lub bezporoblemowo
       przetworzony przez inne programy, takie jak graficzne interfejsy użytkownika lub zaimportowany do bazy
       danych.

       Pozostałe dwa najmniej skomplikowane to format pozwalający na łatwe przetwarzanie za pomocą wyrażeń
       regularnych (grep), który zawiera większość informacji o hoście w jednej linii, oraz format sCRiPt KiDDi3
       0utPUt.

       Podczas gdy format interaktywny jest domyślny i nie posiada dodatkowych opcji, pozostałe cztery formaty
       używają tej samej składni w postaci jednego argumentu, będącego nazwą pliku do którego mają zostać
       zapisane wyniki. Możliwe jest podawanie wielu formatów jednocześnie, jednak każdy z nich może być podany
       tylko raz. Na przykład, jeśli chcesz zapisać format normalny do późniejszego przegladania i równocześnie
       XML do przetwarzania przez inne programy, używamy składni -oX myscan.xml -oN myscan.nmap. W przykładach z
       tej dokumentacji dla ułatwienia używamy prostych nazw, takich jak myscan.xml, jednak w codzinnym użyciu
       zalecane jest stosowanie nazw bardziej opisowych. Nazwy te mogą być dowolnie wybierane, zgodnie z
       własnymi preferencjami, osobiście preferuję długie nazwy zawierające datę skanowania i słowo lub dwa
       opisujące skanowanie, umieszczone w katalogu zawierającym nazwę firmy skanowaniej.

       Podczas zapisywania wyników do pliku Nmap nadal wyświetla interaktywną formę raportu na standardowe
       wyjście. Przykładowo, komenda nmap -oX myscan.xml cel zapisuje wyniki w formacie XML do pliku myscan.xml
       równocześnie wyświetlając je w trybie interaktywnym tak, jakby opcja -oX nie była podana. Możliwa jest
       zmiana tego zachowania poprzez podanie znaku myślnika (-) zamiast nazwy pliku przy wybranym formacie, co
       spowoduje wyświetlanie go zamiast formy interaktywnej. Tak więc komenda nmap -oX - cel spowoduje
       wyświetlenie tylko formatu XML na standardowym wyjściu stdout. Komunikaty o poważnych błędach sa nadal
       wyświetlane za pomocą standardowego wyjścia błędów stderr.

       Inaczej niż przy innych opcjach, spacja pomiędzy opcją (taką jak -oX), a nazwą pliku lub myślnika nie
       jest wymagana. Jeśli spacja zostanie pominięta przy opcjach takich jak -oG- lub -oXscan.xml, z powodów
       kompatybilności wstecznej Nmap zapisze wyniki w formacie normalnym w plikach odpowiednio G- i Xscan.xml.

       Nmap posiada również opcje pozwalające na ustalenie poziomu szczegółowości podawanych informacji jak
       również pozwalające na dołączanie wyników do już istniejących plików. Opcje te zostały opisane poniżej.

       Formaty wyjściowe Nmapa

       -oN <nazwapliku> (Format normalny)
           Powoduje zapis w formacie normalnym do wskazanego pliku. Jak napisano wyżej, format ten różni się
           nieco od formatu interaktywnego.

       -oX <nazwapliku> (Format XML)
           Powoduje zapis w formacie XML do wskazanego pliku. Nmap dołącza definicje formatu dokumentu (DTD),
           który pozwala innym programom na weryfikację zawartości tego pliku. Funkcja ta jest głównie
           przeznaczona do wykorzystania przez oprogramowanie dodatkowe, jednak może pomóc w ręcznej analizie
           zawartych danych. DTD opisuje jakie elementy XML mogą być legalnie uzywane w pliku i często podaje
           jakie wartości mogą przyjmować poszczególne znaczniki. Zawsze aktualna DTD wersja jest dostępna pod
           adresem http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.dtd.

           XML jest stabilnym formatem, który może być łatwo przetwarzany przez inne programy. Darmowe
           biblioteki do przetwarzania XML są dostępne dla większości języków programowania, takich jak C/C++,
           Perl, Python czy Java. Napisano nawet wiele procedur dostosowanych specjalnie do potrzeb Nmapa.
           Przykładami są Nmap::Scanner[11] i Nmap::Parser[12] dla Perla (CPAN). W wiekszości dużych aplikacji
           korzystających z Nmapa preferowany jest właśnie format XML.

           W formacie XML jest również opisany styl XSL, który może zostać wykorzystany do konwersji do HTML.
           Najprostrzym sposobem jest po prostu wczytanie pliku XML do przeglądarki internetowej, takiej jak
           Firefox czy IE. Domyślnie zadziała to tylko na komputerze na którym był uruchamiany Nmap (lub
           skonfigurowanym podobnie), z powodu umieszczenia ścieżki do pliku nmap.xsl właściwej dla danego
           systemu. Za pomocą opcji --webxml lub --stylesheet można utworzyć przenośny raport XML, możliwy do
           obejrzenia w formacie HTML na każdym komputerze podłączonym do Internetu.

       -oS <nazwapliku> (Format ScRipT KIdd|3)
           Format script kiddie jest podobny do interaktywnego, jednak jest dodatkowo przetworzony na potrzeby
           l33t HaXXorZ, którzy nie byli zadowoleni z domyślnego, uporządkowanego formatu Nmapa. Osoby bez
           poczucia humoru powinny wiedzieć przed zarzucaniem mi „pomagania script kiddies ”, że opcja ta jest
           tylko żartem, a nie pomocą.

       -oG <nazwapliku> (Format "grepowalny")
           Ten format został opisany jako ostatni, jako że jest już przestarzały. Format XML jest dużo lepszy i
           jest prawie tak samo wygodny dla zaawansowanych użytkowników. XML jest standardem, do którego
           napisano dziesiątki bibliotek, podczas gdy format grepowalny jest moim osobistym wymysłem. XML
           pozwala również na łatwe rozszerzanie o nowe funkcje Nmapa w miarę ich dodawania, podczas gdy w
           formacie grepowalnym muszą one być pomijane z powodu braku miejsca.

           Niezależnie od tego, format ten jest nadal całkiem popularny. Jest prostym formatem opisującym każdy
           host w oddzielnej linii i umożliwiający bardzo proste wyszukiwanie i przetwarzanie za pomocą
           standardowych narzędzi systemów UNIX takich jak grep, awk, cut, sed, diff i Perl. Format ten jest
           wygodny do szybkiego odnajdywania potrzebnych danych, na przykład hostów z otwartym portem SSH lub
           używających systemu Solaris i jest to możliwe za pomocą wycinania interesujących informacji za pomocą
           prostych poleceń awk czy cut.

           Format grepowalny składa sie z linii komentarzy (rozpoczynających się od znaku #) i linii wyników.
           Linia wyników składa się z sześciu pól, oddzielonych znakami tabulacji i przecinkami. Polami tymi są
           Host, Ports, Protocols, Ignored State, OS, Seq Index, IPID i Status.

           Najważniejszymi z tych pól są najczęściej pola Ports, które zawierają informacje o interesujących
           portach, w postaci listy oddzielonej przecinkami. Każda pozycja na liście reprezentuje jeden otwarty
           port i opisuje go siedmioma, oddzielonymi znakami (/) subpolami: Port number, State, Protocol, Owner,
           Service, SunRPC info i Version info.

           Tak jak i w przypadku formaty XML, dokładny opis formatu grepowalnego przekracza zakres tej
           dokumentacji i jest dostępny pod adresem http://www.unspecific.com/nmap-oG-output.

       -oA <nazwa> (Wyjście we wszystkich formatach)
           Dla wygody można podać opcję -oAnazwa do zapisywania wyników w formacie normalnym, XML i grepowalnym
           równocześnie. Wyniki zostaną zapisane odpowiednio w plikach o nazwach nazwa.nmap, nazwa.xml i
           nazwa.gnmap. Tak jak i w przypadku innych programów, nazwa może zostać poprzedzona scieżką, na
           przykład ~/nmaplogs/foocorp/ w systemach UNIX lub c:\hacking\sco pod Windows.

       Poziom szczegółowości i opcje diagnozowania błędów

       -v (Podwyższenie poziomu raportowania)
           Podwyższenie poziomu raportowania powoduje wyświetlanie przez Nmapa większej ilości informacji na
           temat postępów skanowania. Otwarte porty są pokazywane zaraz po ich wykryciu, podawany jest także
           przewidywany czas zakończenia skanowania w przypadku kiedy Nmap zakłada, że test potrwa dłużej niż
           kilka minut. Dwukrotne użycie tej opcji powoduje dalsze powiększenie poziomu szczegółowości,
           trzykrotne i dalsze nie dają już żadnego efektu.

           Większość zmian dotyczy trybu interaktywnego, niektóre odnoszą się także do trybu normalnego i script
           kiddie. Pozostałe formaty są przystosowane do przetwarzania przez maszyny, więc Nmap może zawsze
           podawać szczegółowe informacje bez zmniejszania czytelności dla człowieka. Są jednak i drobne różnice
           w innych formatach, na przykład w formacie grepowalnym linia komentarza zawierająca listę skanowanych
           hostów jest dodawana tylko w trybie podwyższonej szczegółowości, ze względu na swoją dosyć znaczną
           długość.

       -d [poziom] (Ustawianie poziomu śledzenia błędów)
           Jeśli dostępne poziomy szczegółowości nie dostarczają wystarczającej ilości informacji, opcje
           śledzenia błędów mogą Cię wrecz nimi zasypać! Podobnie jak w przypadku wykorzystania opcji
           podwyższania szczegółowości (-v), opcja włączająca umowanie nazwane śledzenie błędów, włączana jest
           za pomocą parametru (-d) i możliwe jest jej wielokrotne dodawanie powiększające skutek. Alternatywnie
           można podać poziom jako argument do opcji -d. Na przykład -d9 ustawia poziom na dziewięć. Jest to
           najwyższy możliwy poziom produkujący setki linii, o ile nie jest to proste skanowanie kilku portów i
           hostów.

           Format ten jest użyteczny jeśli podejrzewamy istnienie błędu w Nmapie lub jeśli po prostu chcemy
           wiedzieć co Nmap robi i czemu. Jako że opcja ta jest przeznaczona głównie dla autorów, wyświetlane
           linie nie zawsze są do końca zrozumiałe. Można otrzymać na przykład coś w stylu: Timeout vals: srtt:
           -1 rttvar: -1 to: 1000000 delta 14987 ==> srtt: 14987 rttvar: 14987 to: 100000. Jeśli nie rozumiesz
           takiego zapisu, możesz go po prostu zignorować, poszukać w kodzie źródłowym lub poprosić o pomoc na
           liście dyskusyjnej twórców Nmapa (nmap-dev). Niektóre linie są dosyć czytelne, ale stają się coraz
           bardziej skomplikowane wraz ze wzrostem poziomu śledzenia błędów.

       --packet-trace (Śledzenie wysyłanych i odbieranych pakietów)
           Powoduje wyświetlanie przez Nmapa krótkiej informacji na temat każdego wysyłanego i odbieranego
           pakietu. Opcja ta jest często używana podczas śledzenia błędów, ale zawiera również wartościowe
           informacje dla nowych użytkowników, pozwalające zrozumieć co Nmap robi. Uniknięcie wyświetlania
           tysięcy linii możliwe jest poprzez ograniczenie ilości portów do skanowania, na przykład za pomocą
           -p20-30. Jeśli chcesz zobaczyć tylko to, co dzieje się w trakcie wykrywania wersji, użyj raczej opcji
           --version-trace.

       --iflist (Pokazuj interfejsy i tablicę routingu)
           Wyświetla listę interfejsów i tablice routingu wykryte przez Nmapa. Opcja jest przydatna przy
           śledzeniu błędów w routingu lub niepoprawnym wykrywaniu typów interfejsów (na przykład jeśli Nmap
           traktuje połączenie PPP jako ethernet).

       Pozostałe opcje

       --append-output (Dołączaj wyniki do pliku)
           Jeśli zostanie podana nazwa pliku jako argument do opcji takiej jak -oX czy -oN, domyślnie poprzednia
           zawartość pliku zostanie usunęta i zastąpiona nową. Jeśli zachodzi potrzeba zachowania poprzedniej
           zawartości pliku i dołączenie nowych wyników, należy dodać opcję --append-output. Potraktowane tak
           zostaną wszystkie podane pliki. Opcja nie działa zbyt dobrze z formatem XML, jako że wynikowy plik
           nie może być pożniej bezbłędnie przetworzony bez ręcznych poprawek.

       --resume <nazwapliku> (Wznowienie przerwanego skanowania)
           Niektóre skanowania Nmapa mogą trwać bardzo długo, nawet kilka dni. Problem pojawia się wtedy, kiedy
           nie jest możliwe ciągłe prowadzenie skanowania, na przykład z powodu potrzeby działania tylko w
           godzinach pracy, problemów z dostępnością sieci, (nie)przypadkowym restartem komputera na którym
           działa Nmap lub wykonaniem przez niego nieprawidłowej operacji. Użytkownik może również przerwać w
           każdej chwili skanowanie za pomocą kombinacji ctrl-C. W takich przypadkach ponowne rozpoczynanie
           testów od początku może nie być pożądane. Na szczęście, jeśli pozostały wyniki przerwanych testów w
           formacie normalnym (-oN) lub grepowalnym (-oG), możliwe jest ich wznowienie od momentu przerwania.
           Służy do tego opcja --resume dla której argumentem musi byc nazwa pliku w formacie normalnym lub
           grepowalnym. W tym przypadku nie jest możliwe podawanie żadnych innych opcji, jako że Nmap przetworzy
           podany plik i odtworzy wcześniej podane opcje. Po prostu uruchom nmap --resume nazwapliku, a Nmap
           dołączy do wskazanego pliku nowe wyniki. Opcja ta nie obsługuje formatu XML, jako że łączenie dwóch
           oddzielnych wynikóę skanowań w jeden plik jest dosyć trudne.

       --stylesheet <ścieżka lub URL> (Styl XSL do transformacji formatu XML)
           Nmap posiada domyślny styl XSL do przeglądania lub konwersji do formatu XML w pliku nmap.xsl. Plik
           wyjściowy XML zawiera dyrektywę xml-stylesheet wskazującą na nmap.xml, ze ścieżką do domyślej
           lokalizacji tego pliku (lub bierzącego katalogu pod Windows). Dzięki temu wystarczy po prostu
           załadować plik XML Nmapa do przeglądarki, która sama odczyta sobie plik nmap.xsl i użyje go do
           prawidłowego wyświetlenia wyników. Możliwe jest również użycie innego stylu poprzez podanie nazwy
           pliku jako argumentu dla opcji --stylesheet. W tym przypadku konieczne jest podanie pełnej ścieżki
           lub adresu URL. Typowe wywołanie ma postać --stylesheet http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl.
           Dyrektywa ta nakazuje pobranie najnowszej wersji pliku ze stylem ze strony Insecure.Org. Opcja
           --webxml robi dokładnie to samo, będąc łatwiejszą do wpisania i zapamiętania. Używanie pliku XSL ze
           strony Insecure.Org ułatwia przeglądanie wyników na systemie nie posiadającym zainstalowanego Nmapa
           (czyli nie posiadającym pliku nmap.xsl). Podawanie adresu URL jest wygodniejsze, jednak domyślnie
           używany jest plik lokalny ze względu za zachowanie poufności użytkownika.

       --webxml (Użyj stylu ze strony Insecure.Org)
           Opcja jest wygodniejszym zapisem analogicznego --stylesheet
           http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl.

       --no_stylesheet (Nie używaj deklaracji stylu XSL w formacie XML)
           Dodanie tej opcji powoduje wyłączenie dołączania stylu XSL do pliku z wynikami w formacie XML.
           Zostaje pominięta dyrektywa xml-stylesheet.

RÓŻNE OPCJE

       Sekcja ta opisuje istotne (i nie istotne) opcje, które nie pasowały gdzie indziej.

       -6 (Włączenie skanowania IPv6)
           Od roku 2002 Nmap obsługuje IPv6, w zakresie jego najpopularniejszych funkcji. W szczególności
           dostępne jest skanowanie ping (tylko TCP), connect() i wykrywanie wersji. Składnia opcji jest taka
           sama jak zwykle, wystarczy tylko dodać opcję -6. Oczywiście w przypadku podawania adresów zamiast
           nazw, niezbędne jest podawanie ich zgodnie ze składnią IPv6. Jako że adres może wyglądać podobnie do
           3ffe:7501:4819:2000:210:f3ff:fe03:14d0, zalecane jest używanie nazw hostów. Wyniki poza samym adresem
           wyglądają tak samo jak i przy innych opcjach.

           Adresacja IPv6 nie zawładnęła jeszcze światem, jednak jest często wykorzystywana w niektórych krajach
           (zwykle azjatyckich) i większość obecnych systemów ją obsługuje. Oczywiście do używania IPv6 musi być
           on prawidłowo skonfigurowany i dostępny zarówno na hoście skanowanym, jak i skanującym. Jeśli
           dostawca usług nie umożliwia uzyskania adresów IP (najczęściej tak właśnie jest), jest dużo dostawców
           darmowych tuneli, które działają poprawnie z Nmapem. Jednymi z lepszych są dostarczane przez BT Exact
           i Hurricane Electric na http://ipv6tb.he.net/. Tunele 6to4 są innym popularnym i darmowym
           rozwiązaniem.

       -A (Agresywne opcje skanowania)
           Włącza dodatkowe zaawansowane i agresywne opcje skanowania. Aktualnie są nimi wykrywanie systemu
           operacyjnego (-O) i wykrywanie wersji (-sV). Więcej opcji być może zostanie dodane w przyszłości.
           Głównym celem jest proste włączenie najbardziej popularnych opcji skanowania bez konieczności
           zapamiętywania wielu parametrów. Włączane są tylko opcje włączające określoną funkcjonalność, nie zaś
           te dotyczące zależności czasowych (takie jak -T4) czy poziomu szczegółowości (-v), które można dodać
           niezależnie.

       --datadir <nazwakatalogu> (Określenie lokalizacji plików z danymi)
           Podczas pracy Nmap pobiera dodatkowe informacje z plików nmap-service-probes, nmap-services,
           nmap-protocols, nmap-rpc, nmap-mac-prefixes i nmap-os-fingerprints. Nmap rozpoczyna poszukiwania tych
           plików od katalogu podanego jako parametr dla opcji --datadir, jeśli została dodana. Jeśli nie
           znajdzie plików w podanej lokalizacji, poszukuje ich w katalogu określonych w zmiennej środowiskowej
           NMAPDIR, a następnie w katalogu ~/.nmap dla rzeczywistego i efektywnego UID (tylko systemy POSIX) i
           katalogu z programem Nmap (tylko Win32). Jeśli i to nie przyniesie skutku, poszukiwane są w
           lokalizacji podanej przy kompilacji, takiej jak /usr/local/share/nmap lub /usr/share/nmap. Na końcu
           sprawdzany jest aktualny katalog.

       --send-eth (Używanie niskopoziomowych ramek ethernet)
           Opcja powoduje wysyłanie bezpośrednio ramek niskiego poziomu ethernet (warstwa danych), zamiast
           poprzez stos IP (warstwa sieci). Domyślnie Nmap wybiera metodę, która jest ogólnie lepsza dla danej
           platformy, na której jest uruchomiony. Gniazda raw (warstwa IP) są efektywniejsze w przypadku
           systemów UNIX, podczas gdy ramki ethernet są niezbędne w przypadku systemów Windows, od czasu kiedy
           to Microsoft wyłączył obsługę gniazd raw. Jeśli nie ma innej możliwości, Nmap w systemach UNIX
           wybierze metodę ethernet, pomijając wybraną przez użytkownika i niedostępną opcję.

       --send-ip (Wysyłaj pakiety raw IP)
           Włącza wysyłanie pakietów przez gniazda raw IP, zamiast przez ramki ethernet. Opcja jest
           przeciwieństwem opisanej wyżej opcji --send-eth.

       --privileged (Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia)
           Informuje Nmapa, że użytkownik jest wystarczająco uprzywilejowany aby korzystać z wysyłania pakietów
           za pomocą gniazd raw, podsłuchiwania pakietów i podobnych operacji zwykle wymagających uprwawnień
           roota w systemach UNIX. Domyślnie Nmap przerywa działanie w momencie wykrycia próby wykonania takich
           operacji i funkcja geteuid() nie zwraca wartości zero. Opcja --privileged jest użyteczna w systemach
           Linux posiadających możliwości odpowiedniego przywilejowania użytkowników do przeprowadzania
           wymienionych operacji. Upewnij się, że opcja została podana przed innymi opcjami wymagającymi
           podwyższonych uprwanień (skanowanie SYN, wykrywanie systemu operacyjnego itp). Zmienna
           NMAP_PRIVILEGED może zostać ustawiona jako alternatywa dla wykorzystania opcji --privileged.

       -V; --version (Wyświetl numer wersji)
           Wyświetla tylko numer wersji Nmapa.

       -h; --help (Wyświetl pomoc)
           Wyświetla krótki ekran pomocy opisujący najpopularniejsze opcje, podobnie jak uruchomienie Nmapa bez
           parametrów.

INTERAKCJA W CZASIE PRACY

       Podczas pracy Nmapa, przechwytywane są wszystkie naciśnięcia klawiszy. Pozwala to na interakcję z
       programem bez przerywania go lub restartowania. Niektóre specjalne klawisze zmieniają opcje, inne
       wyświetlają status skanowania. Konwencja zakłada, że małe litery zmniejszają ilość informacji, a duże
       litery powiększają. Można również nacisnąć ‘?’ dla

       v / V
           Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu szczegółowości

       d / D
           Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu śledzenia błędów

       p / P
           Włączenia / Wyłączenia śledzenia pakietów

       ?
           Wyświetlenia ekranu pomocy

       Wszystko inne
           Wyświetla status w postaci:

           Stats: 0:00:08 elapsed; 111 hosts completed (5 up), 5 undergoing Service Scan

           Service scan Timing: About 28.00% done; ETC: 16:18 (0:00:15 remaining)

PRZYKŁADY

       Poniżej przedstawiono przykłady wykorzystania Nmapa, od prostych i rutynowych do trochę bardziej
       skomplikowanych i ezoterycznych. Przykładowe adresy IP i nazwy domen powinny zostać zastąpione
       adresami/nazwami z twojej własnej sieci. Nie uważam, że skanowanie portów powinno być nielegalne, jednak
       niektórzy administratorzy nie tolerują nie autoryzowanego skanowania ich sieci i mogą zgłaszać swoje
       protesty. Uzyskanie zgody jest pierwszym wyzwaniem.

       Do celu testów, masz zgodę do skanowania hosta scanme.nmap.org. Zgoda pozwala jedynie na skanowanie za
       pomocą Nmapa, nie zaś na testowanie exploitów czy przeprowadzanie ataków typu Denial of Service. Dla
       oszczędności pasma, proszę nie uruchamiaj więcej niż tuzina skanowań tego hosta dziennie. W przypadku
       nadużyć, host zostanie wyłączony, a Nmap będzie zwracał komunikat Failed to resolve given hostname/IP:
       scanme.nmap.org. pozwolenie dotyczy także adresów scanme2.nmap.org, scanme3.nmap.org i następnych, choć
       hosty te jeszcze nie istnieją.

       nmap -v scanme.nmap.org

       Pozwoli na przeskanowanie wszystkich portów TCP adresu scanme.nmap.org. Opcja -v podwyższy poziom
       szczegółowości zwracanych informacji.

       nmap -sS -O scanme.nmap.org/24

       Uruchamia skanowanie SYN wszystkich 255 hostów znajdujących się w tej samej klasie „C”, co host
       scanme.nmap.org. Dodatkowo wykonywana jest próba detekcji systemu operacyjnego dla każdego hosta, który
       jest aktywny. Wymaga to uprawnień użytkownika root, z powodu wykorzystania skanowania SYN i wykrywania
       systemu operacyjnego.

       nmap -sV -p 22,53,110,143,4564 198.116.0-255.1-127

       Uruchamia enumerację hostów i skanowanie TCP pierwszej połowy każej z 255 możliwych 8-mio bitowych
       podsieci klasy B 198.116. Wykrywane jest działanie usług sshd, DNS, pop3d, imapd i portu 4564. Dla
       każdego z tych portów, który został wykryty jako otwarty przeprowadzane jest wykrywanie wersji
       działającej aplikacji.

       nmap -v -iR 100000 -P0 -p 80

       Poleca Nmapowi na wybranie 100,000 losowych hostów i przeskanowanie ich w poszukiwaniu serwerów WWW (port
       80). Enumeracja hostów jest wyłączona za pomocą opcji -P0, ponieważ wysyłanie najpierw pakietów w celu
       określenia czy host jest aktywny nie ma sensu, jako że i tak jest wykonywany test tylko na jednym porcie
       per host.

       nmap -P0 -p80 -oX logs/pb-port80scan.xml -oG logs/pb-port80scan.gnmap 216.163.128.20/20

       Skanuje 4096 adresów IP w poszukiwaniu serwerów WWW (bez pingowania ich) i zapisuje wyniki w plikach XML
       i grepowalnym.

BŁĘDY

       Jak i jego autor, Nmap nie jest doskonały. Możesz jednak pomóc przysyłając raporty dotyczące błędów lub
       nawet wysyłając własne poprawki. Jeśli Nmap nie zachowuje sie w sposób którego oczekujesz, zacznij od
       aktualizacji do najnowszej wersji dostępnej pod adresem http://www.insecure.org/nmap/. Jeśli problem
       nadal występuje, wykonaj trochę testów dla określenia czy podobny problem nie został już wykryty i
       oznaczony. Spróbuj poszukać Googlem komunikatu błędu lub poprzeglądaj archiwa listy dyskusyjnej Nmap-dev
       pod adresem http://seclists.org/. Przeczytaj również cała dokumentację. Jeśli nic nie pomoże, wyślij
       raport opisujący błąd po angielsku na adres <dev@nmap.org>. Proszę dołącz wszystko co udało Ci się
       ustalić na temat tego problemu, jak również informację o używanej wersji Nmapa i systemie operacyjnym na
       którym jest uruchamiany. Opisy problemów i pytania dotyczące używania Nmapa wysłane na adres dev@nmap.org
       z większym prawdopodobieństwem doczekają sie szybkiej odpowiedzi, niż wysłane bezpośrednio do Fyodora.

       Poprawki błędnego kodu są milej widziane, niż opisy błedów. Podstawowe instrukcje tworzenia poprawek są
       opisane na stronie http://www.insecure.org/nmap/data/HACKING. Poprawki mogą być wysyłane na nmap-dev
       (rekomendowane) lub bezpośrednio do Fyodora.

AUTOR

       Fyodor <fyodor@nmap.org> (http://www.insecure.org)

       Setki ludzi wniosły wartościowy wkład w rozwój Nmapa. Szczegóły są zamieszczane w pliku CHANGELOG, który
       jest rozpowszechniany z Nmapem i jest również dostępny pod adresem
       http://www.insecure.org/nmap/changelog.html.

UWARUNKOWANIA PRAWNE

   Unofficial Translation Disclaimer / Oświadczenie dotyczące tłumaczenia
       This is an unnofficial translation of the Nmap license details[13] into polish. It was not written by
       Insecure.Com LLC, and does not legally state the distribution terms for Nmap -- only the original English
       text does that. However, we hope that this translation helps polish speakers understand the Nmap license
       better.

       To jest nieoficjalne tłumaczenie licencji Nmapa[13] na język polski. Nie zostało ono napisane przez
       Insecure.Com LLC, i przez to nie może być uważane za wiążące, tak jak jego angielska wersja, jednakże
       uważamy, że tłumaczenie to pozwoli lepiej zrozumieć licencję Nmapa.

   Prawa autorskie i licencjonowanie Nmap
       Prawa autorskie (1996-2005) do programu Nmap Security Scanner posiada Insecure.Com LLC. Nmap jest także
       zastrzeżonym znakiem towarowym Insecure.Com LLC. Ten program jest wolnym oprogramowaniem; możliwa jest
       jego redystrybucja i/lub modyfikowanie zgodnie z zasadami licencji GNU General Public License
       opublikowanej przez Free Software Foundation; Wersja 2. Gwarantuje ona prawo do używania, modyfikowania i
       redystrybucji tego oprogramowania pod pewnymi warunkami. Jeśli technologia Nmapa jest integrowana z
       innymi programami, możliwa jest sprzedaż alternatywnych licencji (kontakt <sales@insecure.com>). Wielu
       producentów skanerów bezpieczeństwa licencjonuje technologie Nmapa takie jak wykrywanie hostów,
       skanowanie portów, wykrywanie systemów operacyjnych i wykrywanie usług/wersji.

       GPL nakłada isotne ograniczenia w stosunku do „produktów pochodnych ”, jednak nie jest jeszcze dostępna
       dokładna ich definicja. Dla uniknięcia nieporozumień zakładamy, że aplikacja jest produktem pochodnym w
       przypadku gdy spełnia któryś z warunków:

       •   Integruje kod źródłowy Nmapa

       •   Odczytuje lub dołącza chronione prawami autorskimi pliki Nmapa, takie jak nmap-os-fingerprints czy
           nmap-service-probes.

       •   Uruchamia Nmapa i przetwarza jego wyniki (w odróżnieniu od aplikacji, które uruchamiają Nmapa i
           wyświetlają nie przetworzone raporty i przez to nie są produktami pochodnymi).

       •   Integrują/włączają/agregują Nmapa w wykonywalnym instalatorze, tak jak stworzone za pomocą
           InstallShield.

       •   Wykorzystują bibliotekę lub program wykonujący jedno z powyższych.

       Warunki „Nmapa” powinny dotyczyć części i pochodnych programu Nmap. Powyższa lista ma na celu klarowne
       przedstawienie naszej interpretacji programów pochodnych z przykładami. Ograniczenia dotyczą tylko
       przypadków, w których Nmap jest rozpowszechniany razem z programem pochodnym. Na przykład nic nie stoi na
       przeszkodzie napisania i sprzedawania własnego interfejsu do Nmapa. Wystarczy rozprowadzać go oddzielnie
       podając użytkownikom adres http://www.insecure.org/nmap/ do pobierania Nmapa.

       Nie uważamy tego za ograniczenia dodane do GPL, ale jako klarowną interpretację „programów pochodnych”,
       jako że dotyczy to naszego produktu opartego na GPL. Jest to zbliżone do sposobu w jaki Linus Torvalds
       opublikował swoją interpretację dotyczącą „programów pochodnych”, opartych na modułach kernela Linuxa.
       Nasza interpretacja odnosi się tylko do Nmapa - nie mówimy o żadnym innym produkcie GPL.

       Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ograniczeń licencji GPL przy zastosowaniach Nmapa w produktach
       nie opartych na GPL, chętnie pomożemy. Jak wspomniano wyżej, oferujemy także alternatywną licencję do
       integrowania Nmapa we własnych aplikacjach i urządzeniach. Licencje na integrację Nmapa zostały sprzedane
       wielu producentom oprogramowania związanego z bezpieczeństwem i ogólnie zawierają dożywotnią licencję
       oraz dostarczają priorytetowego wsparcia technicznego wraz z aktualizacjami i pomagają opłacić dalszy
       rozwój Nmapa. Proszę o kontakt z <sales@insecure.com> w celu uzyskania dalszych informacji.

       Jako specjalny wyjątek dla warunków GPL, Insecure.Com LLC zezwala na linkowanie kodu tego programu z
       dowolną wersją biblioteki OpenSSL, która jest dystrybuowana na licencji identycznej do umieszczonej w
       pliku Copying.OpenSSL oraz na dystrybucję obu w postaci zlinkowanej. Musisz przestrzegać licencji GPL we
       wszystkich aspektach wykorzystania kodu, innym niż OpenSSL. Jeśli zmodyfikujesz wspomniany plik, możesz
       rozszerzyć ten wyjątek o Twoją wersję, ale nie jesteś do tego zobligowany.

       Jeśli otrzymałeś(aś) te pliki z pisemną licencją lub kontraktem zmieniającym powyższe zapisy, mają one
       pierwszeństwo nad umieszczonymi tutaj.

   Licencja Creative Commons dla tego podręcznika Nmap
       Prawa (2005) do tego podręcznika Nmapa posiada Insecure.Com LLC. Jest on udostępniany w oparciu o wersję
       2.5 licencji Creative Commons Attribution License[2]. Pozwala ona na redystrybucję i modyfikowanie w
       potrzebnym zakresie tak długo, jak zostanie podane oryginalne źródło. Alternatywnie możesz traktować ten
       dokument jako udostępniany na takiej samej licencji jak Nmap (opisanej wcześniej).

   Dostępność kodu źródłowego i wkład społeczności
       Kod źródłowy dla tego programowania jest dostępny, ponieważ uważamy, że użytkownicy mają prawo wiedzieć
       dokładnie co program robi, zanim go uruchomią. Pozwala to także na przeprowadzenie audytu kodu pod kątem
       bezpieczeństwa (jak dotąd nie wykryto problemu tego typu).

       Kod źródłowy pozwala również na przenoszenie Nmapa na nowe platformy, na poprawianie błędów i dodawanie
       nowych funkcji. Mocno zachęcamy do wysyłania swoich zmian na adres <fyodor@nmap.org> w celu możliwej
       integracji z główną dystrybucją. Wysłanie tych zmian do Fyodora lub na jedną z list dyskusyjnych dla
       deweloperów Insecure.Org, powoduje przekazanie praw do nielimitowanego, nie wyłącznego prawa do ponownego
       wykorzystania, modyfikacji i relicencjonowania tego kodu. Nmap zawsze będzie dostępny jako Open Source,
       lecz jest to istotne z powodu dewastujących problemów jakie pojawiały się w innych projektach Free
       Software (takich jak KDE i NASM). Okazjonalnie licencjonujemy kod do firm trzecich, jak to wspomniano
       wyżej. Jeśli chcesz dodać specjalną licencję dla swojego wkładu, wystarczy dołączyć odpowiednią
       informację przy wysyłaniu kodu do nas.

   Brak gwarancji
       Program ten jest rozpowszechniany z nadzieją, że będzie użyteczny, jednak BEZ ŻADNEJ GWARANCJI; także bez
       założonej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ lub PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Zobacz licencję
       GNU General Public License dla dalszych szczegółów pod adresem http://www.gnu.org/copyleft/gpl.html, jej
       polskie nieoficjalne tłumaczenie http://www.gnu.org.pl/text/licencja-gnu.html lub w pliku COPYING
       dołączanym do Nmapa.

       Należy również zwrócić uwagę, że Nmap okazjonalnie potrafi spowodować zaprzestanie działania źle
       napisanych aplikacji, stosu TCP/IP lub nawet całego systemu operacyjnego. Jest to bardzo rzadko
       spotykane, ale ważne jest, aby o tym pamiętać.  Nmap nie powinien być nigdy uruchamiany przeciwko
       systemom krytycznym, o ile nie jesteś przygotowany(a) na ewentualną przerwę w działaniu. Potwierdzamy, że
       Nmap może spowodować awarię systemów lub sieci i wypieramy się jakiejkolwiek odpowiedzialności za
       uszkodzenia lub problemy spowodowane przez jego działanie.

   Nieodpowiednie użycie
       Z powodu istnienia niewielkiego ryzyka spowodowania awarii i ponieważ niektóre czarne kapelusze lubią
       używać Nmapa do wykonania rekonesansu przed atakiem systemu, administratorzy mogą się denerwować i
       zgłaszać swoje protesty z powodu skanowania ich systemów. Z tego powodu, najczęściej zalecane jest
       uzyskanie odpowiedniej zgody przed wykonaniem nawet delikatnego skanowania sieci.

       Z powodów bezpieczeństwa, Nmap nie powinien być nigdy instalowany ze specjalnymi uprawnieniami (np. suid
       root).

   Oprogramowanie firm trzecich
       Ten produkt zawiera oprogramowanie stworzone przez Apache Software Foundation[14]. Zmodyfikowana wersja
       biblioteki Libpcap portable packet capture library[15] jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Wersja Nmapa
       dla systemu Windows wykorzystuje opartą na libpcap bibliotekę WinPcap[16] (zamiast libpcap). Obsługę
       wyrażeń regularnych zapewnia biblioteka PCRE[17], która jest oprogramowaniem open source, napisanym przez
       Philip Hazel. Niektóre funkcje dotyczące niskiego poziomu sieci wykorzystują bibliotekę Libdnet[18],
       napisaną przez Dug Songa. Zmodyfikowana jej wersja jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Nmap może być
       opcjonalnie linkowany z biblioteką kryptograficzną OpenSSL[19], używaną do detekcji wersji SSL. Wszystkie
       opisane w tym paragrafie programy firm trzecich są rozpowszechniane na licencji BSD.

   Klasyfikacja eksportowa Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
       US Export Control: Insecure.Com LLC wierzy, że Nmap kwalifikuje się pod oznaczenie US ECCN (export
       control classification number) 5D992. Kategoria ta jest opisana jako „Oprogramowanie dotyczące
       bezpieczeństwa informacji nie objęte 5D002”. Jedynym ograniczeniem tej kategorii jest AT
       (anty-terroryzm), która odnosi się do większości dóbr i zabrania eksportu do niektórych awanturniczych
       krajów takich jak Iran czy Północna Korea. Z tego powodu Nmap nie wymaga żadnej specjalnej licencji,
       zgody lub innych autoryzacji rządu USA.

PRZYPISY

        1. oryginalnej dokumentacji Nmapa
           http://www.insecure.org/nmap/man/

        2. Creative Commons Attribution License
           http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/

        3. HTML
           http://www.insecure.org/nmap/man/pl/

        4. NROFF
           http://www.insecure.org/nmap/data/man-xlate/nmap-pl.1

        5. XML
           http://www.insecure.org/nmap/data/man-xlate/nmap-man-pl.xml

        6. RFC 1122
           http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc1122.txt

        7. RFC 792
           http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc792.txt

        8. UDP
           http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc768.txt

        9. TCP RFC
           http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc793.txt

       10. RFC 959
           http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc959.txt

       11. Nmap::Scanner
           http://sourceforge.net/projects/nmap-scanner/

       12. Nmap::Parser
           http://www.nmapparser.com

       13. Nmap license details
           http://www.insecure.org/nmap/man/man-legal.html

       14. Apache Software Foundation
           http://www.apache.org

       15. Libpcap portable packet capture library
           http://www.tcpdump.org

       16. WinPcap
           http://www.winpcap.org

       17. PCRE
           http://www.pcre.org

       18. Libdnet
           http://libdnet.sourceforge.net

       19. OpenSSL
           http://www.openssl.org

[FIXME: source]                                    07/31/2017                                            NMAP(1)