Provided by: nmap_7.60-1ubuntu5_amd64 
NAZWA
nmap - Narzędzie do eksploracji sieci i skaner portów/zabezpieczeń
STRESZCZENIE
nmap [Typ Skanowania...] [Opcje] {specyfikacja celu}
OPIS
Nmap (ang. „Network Mapper”) jest narzędziem open source do eksploracji sieci i audytów
bezpieczeństwa. Został zaprojektowany do szybkiego skanowania dużych sieci, ale również
działa dobrze w stosunku do pojedynczych adresów. Nmap wykorzystuje niskopoziomowe pakiety
IP do wykrywania które adresy są dostępne w sieci, jakie udostępniają usługi (nazwa
aplikacji i wersja), na jakich systemach operacyjnych pracują (wersja systemu), jakie typy
systemów zaporowych (firewall) są wykorzystywane i dziesiątek innych cech. Nmap jest
powszechnie wykorzystywany do audytów bezpieczeństwa, również wielu administratorów sieci
i systemów wykorzystuje go wykonywania rutynowych czynności, takich jak inwentaryzacja
zasobów sieci, zarządzanie aktualizacjami oprogramowania i monitorowania systemów oraz ich
czasu działania (uptime).
Wynikiem działania Nmapa jest lista przeskanowanych adresów z dodatkowymi informacjami
zależnymi od wykorzystanych opcji. Jedną z głównych informacji jest „lista interesujących
portów”. Zawiera ona numery portów wraz z protokołami, nazwami usługi i wykrytym stanem.
Stan może zostać opisany jako otwarty, filtrowany, zamknięty, lub niefiltrowany. Otwarty
oznacza, że aplikacja na badanym adresie oczekuje na połączenia/pakiety przychodzące na
ten port. Filtrowany oznacza, że system zaporowy lub inne urządzenie blokujące ruch
sieciowy nie dopuszcza komunikacji do tego portu i z tego powodu Nmap nie jest w stanie
określić czy badany port jest otwarty czy zamknięty. Zamknięty port nie posiada
aplikacji, która obsługuje komunikację sieciową. Porty sklasyfikowane jako niefiltrowane
odpowiadały na zapytania Nmapa, jednak nie było możliwe określenie, czy były one otwarte
czy zamknięte. Nmap raportuje kombinacje stanów otwarty|filtrowany i zamknięty|filtrowany
jeśli nie jest w stanie określić, który z dwóch podanych stanów lepiej opisuje stan portu.
Lista portów może również zawierać informacje o wykrytych wersjach oprogramowania, jeśli
została włączona detekcja wersji. Jeśli została wybrana opcja skanowania dostępnych
protokołów (-sO), Nmap zamiast listy portów dostarczy informacji na temat dostępności
poszczególnych protokołów IP.
Poza listą interesujących portów, Nmap może dostarczyć dodatkowych informacje na temat
badanych adresów, takich jak odwrotne nazwy DNS, prawdopodobne systemy operacyjne, typu
urządzeń i adresy sprzętowe MAC.
Typowy wynik skanowania Nmapa jest przedstawiony w Przykład 1, „Przykładowe wyniki
skanowania Nmapa”. W tym przypadku wykorzystano tylko opcję -A, wykrywającą wersje systemu
operacyjnego, -T4 dla szybszego działania i dwa adresy docelowe.
Przykład 1. Przykładowe wyniki skanowania Nmapa
# nmap -A -T4 scanme.nmap.org playground
Starting nmap ( http://www.insecure.org/nmap/ )
Interesting ports on scanme.nmap.org (205.217.153.62):
(The 1663 ports scanned but not shown below are in state: filtered)
PORT STATE SERVICE VERSION
22/tcp open ssh OpenSSH 3.9p1 (protocol 1.99)
53/tcp open domain
70/tcp closed gopher
80/tcp open http Apache httpd 2.0.52 ((Fedora))
113/tcp closed auth
Device type: general purpose
Running: Linux 2.4.X|2.5.X|2.6.X
OS details: Linux 2.4.7 - 2.6.11, Linux 2.6.0 - 2.6.11
Uptime 33.908 days (since Thu Jul 21 03:38:03 2005)
Interesting ports on playground.nmap.org (192.168.0.40):
(The 1659 ports scanned but not shown below are in state: closed)
PORT STATE SERVICE VERSION
135/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
139/tcp open netbios-ssn
389/tcp open ldap?
445/tcp open microsoft-ds Microsoft Windows XP microsoft-ds
1002/tcp open windows-icfw?
1025/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
1720/tcp open H.323/Q.931 CompTek AquaGateKeeper
5800/tcp open vnc-http RealVNC 4.0 (Resolution 400x250; VNC TCP port: 5900)
5900/tcp open vnc VNC (protocol 3.8)
MAC Address: 00:A0:CC:63:85:4B (Lite-on Communications)
Device type: general purpose
Running: Microsoft Windows NT/2K/XP
OS details: Microsoft Windows XP Pro RC1+ through final release
Service Info: OSs: Windows, Windows XP
Nmap finished: 2 IP addresses (2 hosts up) scanned in 88.392 seconds
Najnowszą wersję Nmapa można pobrać z http://www.insecure.org/nmap/. Najnowsza wersja
dokumentacji man jest dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/man/.
UWAGI DO TŁUMACZENIA
Przemysław Galczewski <sako(at)avet.com.pl> (http://www.avet.com.pl)
Dokument ten zawiera nieoficjalne polskie tłumaczenie oryginalnej dokumentacji Nmapa[1] w
wersji 2991. Dołożyłem wszelkich starań, aby było ono jak najbardziej zbliżone do
oryginału, a przy tym fachowe i zrozumiałe. Nie jest przy tym gwarantowane, że jest ono
tak samo dokładne i aktualne jak oficjalna wersja angielska. Dokument ten może być
modyfikowany i rozpowszechniany na zasadach Creative Commons Attribution License[2].
Polska wersja tego dokumentu jest dostępna w formatach HTML[3], NROFF[4] i XML[5].
Wszelkie uwagi dotyczące tłumaczenia proszę kierować bezpośrednio do mnie.
SKRÓCONA LISTA OPCJI
Skrócona lista opcji jest wyświetlana przy uruchomieniu Nmapa bez dodatkowych parametrów,
a jej najnowsza wersja jest zawsze dostępna pod adresem
http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.usage.txt. Skrócona lista pozwala łatwiej
zapamiętać najpopularniejsze opcje, ale nie zastąpi wgłębienia sie w resztę tej
dokumentacji. Wiele z pozostałych opcji nie jest nawet zawartych na liście skróconej.
Użycie: nmap [Typ(y) skanowania] [Opcje] {specyfikacja celu}
SPECYFIKACJA CELU:
Można podać nazwy hostów, adresy IP, sieci, itp.
Przykłady: scanme.nmap.org, microsoft.com/24, 192.168.0.1; 10.0.0-255.1-254
-iL <plik_wejściowy>: Odczytanie listy hostów/sieci z pliku
-iR <ilość hostów>: Wybranie losowych adresów
--exclude <host1[,host2][,host3],...>: Wyłączenie hostów/sieci
--excludefile <plik_wyłączeń>: Wyłączenie listy hostów/sieci z pliku
WYKRYWANIE HOSTÓW:
-sL: Lista skanowania - tylko wyświetla listę hostów do skanowania
-sP: Skanowanie Ping - tylko wykrywanie dostępności hostów
-P0: Traktuj wszystkie hosty jako dosępne - pomijanie wykrywania
-PS/PA/PU [lista_portów]: Wykrywanie TCP SYN/ACK lub UDP na wybranych portach
-PE/PP/PM: Zykrywanie za pomocą ICMP echo, timestamp, zapytania o maskę sieci
-n/-R: Nie używaj zapytań DNS/Zawsze odpytuj DNS [domyślnie: czasami]
--dns-servers <serv1[,serv2],...>: Używaj określonych serwerów DNS
--system-dns: Używaj systemowych ustawień DNS
TECHNIKI SKANOWANIA:
-sS/sT/sA/sW/sM: Skanowania TCP SYN/Connect()/ACK/Window/Maimon
-sN/sF/sX: Skanowania TCP Null, FIN i Xmas
--scanflags <flagi>: Ręczne narzucanie flag TCP
-sI <host zombie[:port]>: Idlescan
-sO: Skanowanie protokołów IP
-b <host pośredni ftp>: Skanowanie FTP bounce
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA:
-p <zakres portów>: Skanuj tylko podane porty
Przykład: -p22; -p1-65535; -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
-F: Szybkie skanowanie - tylko porty zawarte w pliku nmap-services
-r: Skanuj porty kolejno - wyłączenie losowania kolejności
DETEKCJA USŁUG/WERSJI:
-sV: Wykrywaj wersję usługi na otwartych portach
--version-intensity <poziom>: Od 0 (tylko niektóre) do 9 (Używaj wszystkich testów)
--version-light: Limituj do najpopularniejszych testów (poziom 2)
--version-all: Używaj wszystkich testów (poziom 9)
--version-trace: Pokazuj dokładne informacje podczas skanowania (do usuwania błędów)
DETEKCJA OS:
-O: Włączenie wykrywania systemu operacyjnego
--osscan-limit: Limitowanie wykrywania OS do obiecujących hostów
--osscan-guess: Zgaduj wersję OS bardziej agresywnie
WYDAJNOŚĆ I ZALEŻNOŚCI CZASOWE:
-T[0-5]: Ustaw szablon (wyższy jest szybszy)
--min-hostgroup/max-hostgroup <rozmiar>: Rozmiary grup do równoległego skanowania
--min-parallelism/max-parallelism <msec>: Zrównoleglenie testów
--min-rtt-timeout/max-rtt-timeout/initial-rtt-timeout <msec>: Specyfikuje czas testów
--max-retries <ilość>: Ustala ilość możliwych powtórzeń testu
--host-timeout <msec>: Pomijaj po zadanym czasie
--scan-delay/--max-scan-delay <msec>: Ustalenie opóźnienia pomiędzy testami
OPCJE FIREWALL/IDS:
-f; --mtu <wartość>: fragmentacja pakietów (opcjonalnie z podanym MTU)
-D <decoy1,decoy2[,ME],...>: Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów
-S <Adres_IP>: Podmieniaj adres nadawcy
-e <interfejs>: Używaj podanego interfejsu
-g/--source-port <portnum>: Używaj podanego portu źródłowego
--data-length <num>: Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów
--ttl <wartość>: Ustaw czas życia pakietów
--spoof-mac <adres mac/prefix/producent>: Podmieniaj adres MAC
--badsum: Wysyłaj pakiety z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP
WYJŚCIE:
-oN/-oX/-oS/-oG <plik>: Zapisz wyniki w podanym pliku normalnie, w XML, s|<rIpt kIddi3
i formacie grepowalnym
-oA <nazwabazowa>: Zapisz wyniki w trzech formatach jednocześnie
-v: Podwyższenie poziomu raportowania (podwójne użycie powiększa efekt)
-d[poziom]: Ustaw lub podwyższ poziom debugowania (do najwyższego 9)
--packet-trace: Pokazuj wszystkie wysyłane i odbierane pakiety
--iflist: Wyświetl listę interfejsów i routingu (do wykrywania błędów)
--append-output: Dołącz nowe wyniki do już istniejących w pliku
--resume <nazwapliku>: Wznów przerwane skanowanie
--stylesheet <ścieżka/URL>: plik styli XSL do konwersji wyników w XML do formatu HTML
--webxml: Domyślny styl z Insecure.Org
--no-stylesheet: Wyłączenie dodawania styli do plików z wynikami XML
RÓŻNE:
-6: Włączenie skanowania IPv6
-A: Włączenie detekcji OS i wersji usług
--datadir <katalog>: Podanie katalogu z plikami danych Nmapa
--send-eth/--send-ip: Wysyłaj za pomocą ramek ethernet lub pakietów IP
--privileged: Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia
-V: Wyświetl numer wersji Nmapa
-h: Wyświetl stronę pomocy
PRZYKŁADY:
nmap -v -A scanme.nmap.org
nmap -v -sP 192.168.0.0/16 10.0.0.0/8
nmap -v -iR 10000 -P0 -p 80
SPECYFIKACJA CELU
Wszystko co nie jest opcją Nmapa w parametrach wywołania (lub jej argumentem) jest
traktowane jako specyfikacja celu skanowania. Najprostszym przypadkiem jest sam adres do
przeskanowania.
Czasami chcesz przeskanować całą sieć, dlatego Nmap obsługuje format CDIR. Możesz dołączyć
do adresu /ilośćbitów i nmap przeskanuje każdy adres, który zawiera się w podanym
zakresie. Na przykład, 192.168.10.0/24 przeskanuje 256 adresów pomiędzy 192.168.10.0
(binarnie: 11000000 10101000 00001010 00000000) i 192.168.10.255 (binarnie: 11000000
10101000 00001010 11111111) włącznie. Podanie 192.168.10.40/24 spowoduje dokładnie takie
samo zachowanie. Załóżmy, że host scanme.nmap.org ma adres 205.217.153.62, podanie
scanme.nmap.org/16 spowoduje przeskanowanie 65,536 adresów IP pomiędzy 205.217.0.0 i
205.217.255.255. Najmniejszą dopuszczalna wartość to /1, co stanowi połowę Internetu.
Największa wartość to 32, która oznacza skanowanie pojedynczego adresu IP.
Notacja CIDR jest krótka i zwięzła, jednak nie zawsze wystarczająco elastyczna. Na
przykład, chcesz przeskanować 192.168.0.0/16 z pominięciem wszystkich adresów kończących
się .0 i .255, ponieważ są one najczęściej adresami typu broadcast. Nmap obsługuje to
poprzez podawanie zakresów adresów za pomocą oktetów. Zamiast podawać normalny adres IP,
możesz podać listę adresów lub zakresów oddzieloną przecinkami. Na przykład
192.168.0-255.1-254 pominie wszystkie adresy kończące się .0 lub .255. Zakresy nie są
limitowane do końcowych oktetów: podanie 0-255.0-255.13.37 pozwoli na przeskanowanie
wszystkich adresów kończących się 13.37. Tego typu skanowania mogą być przydatne podczas
przeprowadzania badań Internetu.
Adresy IPv6 mogą być podawane jedynie w pełnej formie IPv6 lub nazwy hosta. Zapis z
wykorzystaniem CIDR i zakresów nie jest obsługiwany przy IPV6, jednak rzadko byłoby to
przydatne.
Nmap akceptuje podawanie wielu hostów w linii poleceń i nie muszą one być tego samego
typu. Komenda nmap scanme.nmap.org 192.168.0.0/8 10.0.0,1,3-7.0-255 zrobi to co powinna.
Zwykle adresy są podawane w linii poleceń, jednak poniższe opcje pozwalają na alternatywną
specyfikację celu:
-iL <plik_wejściowy> (Odczytanie z pliku)
odczytuje specyfikację celu z pliku plik-wejściowy. Podawanie długiej listy adresów z
linii poleceń jest dosyć niewygodne. Na przykład Twój serwer DHCP może posiadać listę
10,000 aktualnie dzierżawionych adresów, które chcesz przeskanować. Możliwe również,
że chcesz przeskanować wszystkie adresy IP z wykluczeniem aktualnie dzierżawionych aby
uzyskać listę nielegalnie przypisanych adresów statycznych. Po prostu wygeneruj listę
adresów i podaj ją Nmapowi jako argument do parametru -iL. Poszczególne definicje mogą
być zgodne z dowolnym formatem akceptowanym przez Nmapa w linii poleceń (adres IP,
nazwa, CIDR, IPv6 lub zakres). Każdy wpis musi być oddzielony od następnego za pomocą
jednej (lub wiecej) spacji, znaków tabulacji lub znaków nowej linii. Możesz również
podać znak (-) zamiast nazwy pliku jeśli chesz aby Nmap pobrał adresy ze standardowego
wejścia zamiast z pliku.
-iR <ilość hostów> (Wybierz losowe cele)
Do przeprowadzania badań Internetu, możesz używać wyboru losowych adresów. Argument
ilość hostów informuje Nmapa ile losowych adresów ma wygenerować. Adresy prywatne,
typu multicast lub niewykorzystywane są automatycznie pomijane przy generowaniu.
Argument 0 pozwala na przeprowadzanie skanowania bez końca. Pamiętaj, że niektórzy
administratorzy nie lubią skanowania ich sieci i może się im to nie spodobać. Używaj
tej opcji na własne ryzyko! Jeśli poczujesz się naprawdę znudzony w deszczowe
popołudnie, wyprubuj komendę nmap -sS -PS80 -iR 0 -p 80 do wykrycia losowych serwerów
WWW do przeglądania udostępnianych przez nie stron.
--exclude <host1[,host2][,host3],...> (Wyłączenie hostów/sieci)
Podana lista celów do wyłączenia z zakresu skanowania, jeśli wchodzą w zakres
aktualnego skanowania. Lista musi być podana zgodnie ze standardowym formatem
akceptowanycm przez Nmapa, więc może zawierać nazwy, adresy w formacie CDIR, zakresy,
itp. Opcja ta jest przydatna, jeśli sieć którą chcesz przeskanować zawiera systemy
nietykalne lub krytyczne, o których wiadomo, że nie tolerują dobrze skanowania lub też
sieci administrowane przez innych ludzi.
--excludefile <plik_wyłączeń> (Lista wyłączeń z pliku)
Opcja ta oferuje taką samą funkcjonalność jak --exclude z tą rożnicą, że wykluczone
cele (oddzielone spacjami, znakami tabulacji lub nowej linii) są pobierane z pliku
plik_wyłączeń, a nie z linii poleceń.
WYKRYWANIE HOSTÓW
Jednym z pierwszych kroków rekonesansu sieciowego jest redukcja (czasami ogromnych)
zakresów adresów IP do listy aktywnych lub interesujących hostów. Skanowanie każdego portu
na każdym adresie IP jest wolne i przeważnie niepotrzebne. Oczywiście to co czyni host
interesującym głównie zależy od celu skanowania. Administratorzy sieci mogą być
zainteresowani hostami udostępniającymi określoną usługę podczas gdy audytorzy
bezpieczeństwa mogą chcieć przyjrzeć się każdemu urządzeniu posiadającemu adres IP.
Administratorowi może wystarczać wykorzystanie pinga ICMP do zlokalizowania hostów w jego
wewnętrznej sieci, podczas gdy audytor przeprowadzający zewnętrzne testy penetracyjne może
wykorzystywać dziesiątki różnych testów do ominięcia reguł filtrowania systemu zaporowego.
Ponieważ niezbędne są różne metody wykrywania hostów, Nmap oferuje szeroki wachlarz opcji
pozwalających na wybieranie wykorzystywanych technik. Wykrywanie hostów często jest zwane
skanowaniem Ping, jednak wykracza daleko poza proste wysyłanie zapytania ICMP echo request
znanego z programu ping. Użytkownik może pominąć etap wykrywania poprzez wykorzystanie
opcji skanowania listy (-sL), poprzez wyłączenie pingowania (-P0) lub wykorzystania
różnych kombinacji wieloportowego badania za pomocą testów TCP SYN/ACK, UDP, i ICMP. Celem
tych testów jest uzyskanie informacji o adresach IP, które są aktualnie dostępne (są
wykorzystywane przez urządzenie sieciowe lub komputer). W przypadku wielu sieci tylko mały
procent wykorzystywanych adresów IP jest równocześnie aktywnych. Jest to szczególnie
powszechne w sieciach prywatnych zgodnych z adresacją RFC1918, takich jak 10.0.0.0/8. Ta
sieć zawiera 16 milionów adresów IP, ale widziałem nie raz firmy wykorzystujące niecały
tysiąc z nich. Opcja wykrywania hostów pozwala na szybkie wykrycie rzeczywiście
wykorzystywanych adresów IP z całej dostępnej puli.
Jeśli nie podano opcji wybierającej metodę wykrywania hostów, Nmap wysyła pakiety TCP ACK
na port 80 i zapytanie ICMP Echo Request query do każdego badanego adresu. Wyjątkiem od
tej reguły jest skanowanie ARP przeprowadzane dla aktualnego segmentu sieci ethernet. W
przypadku uruchamiania przez nie uprzywilejowanych użytkowników systemów UNIX, wysyłany
jest pakiet SYN zamiast ACK z wykorzystaniem wywołania systemowego connect(). Ustawienia
domyślne są tożsame z opcjami -PA -PE. Takie wykrywanie hostów jest najczęściej
wystarczające podczas skanowania sieci lokalnej, jednak podczas audytów bezpieczeństwa
zalecane jest wykorzystywanie bardziej zaawansowanych opcji.
Opcje -P* (które wybierają sposób pingowania) mogą być łączone. Możesz poprawic dokładność
wykrywania hostów za systemem zaporowym poprzez stosowanie wielu różnych portów/flag TCP i
typów ICMP. Zwracam uwagę, że wykrywanie hostów ARP (-PR) jest z założenia włączane
podczas testów sieci lokalnej w ramach tego samego segmentu, nawet jeśli podasz inne opcje
-P*, ponieważ praktycznie zawsze tak jest szybciej i efektywniej.
Opcje kontroli wykrywania hostów.
-sL (Lista skanowania)
Lista skanowania jest okrojoną funkcją wykrywania hostów, która po prostu wyświetla
wszystkie adresy z podanych zakresów skanowania i nie wysyła żadnych pakietów do nich.
Domyślnie Nmap wykonuje odwrotne zapytania DNS o badane adresy aby poznać ich nazwy.
Często niespodzianką jest jak dużo informacji mogą udzielić już same nazwy hostów. Na
przykład fw.chi.playboy.com jest systemem zaporowym w biurze Playboy Enterprises w
Chicago. Na końcu Nmap podaje także całkowitą liczbę adresów IP. Lista skanowania jest
dobrym sposobem na sprawdzenie i uzyskanie pewności, że prawidłowo podano zakres
skanowania. Jeśli nie rozpoznajesz nazw domen na uzyskanej liście, warto sprawdzić
podany zakres, co pozwala unikąć niepotrzebnego skanowania sieci nieznanej firmy.
Ideą tej opcji jest wyświetlanie prostej listy adresów, z tego powodu bardziej
zaawansowana funkcjonalność taka jak skanowanie portów, wykrywanie systemu
operacyjnego czy pingowanie nie może być łączone z tą metodą. Jeśli chcesz wyłączyć
pingowanie podczas skanowania, poczytaj na ten temat w opisie opcji -P0.
-sP (Skanowanie Ping)
Ta opcja nakazuje Nmapowi przeprowadzać tylko skanowanie typu Ping (wykrywanie
hostów), a wynikiem jej działania jest lista aktywnych hostów. Dodatkowe testy (takie
jak skanowanie portów lub wykrywanie systemu operacyjnego) nie są przeprowadzane.
Metoda ta idzie krok dalej niż lista skanowania i może być wykorzystywana w podobnym
celu. Pozwala na przeprowadzenie delikatnego rekonesansu bez zwracania zbytniej uwagi.
Posiadanie wiedzy na temat ilości aktywnych hostów jest bardziej wartościowe dla
atakujących niż sama lista adresów zawierająca adres IP i nazwę hosta.
Również administratorzy systemów często korzystają z tej opcji. Pozwala ona na łatwe i
szybkie określenie liczby hostów w sieci lub monitorowanie dostępności serwerów. Opcja
ta często jest nazywna Ping Sweep i daje bardziej wiarygodne wyniki niż pingowanie
adresu broadcast, ponieważ niektóre adresy mogą na niego nie odpowiedzieć.
Domyślnie opcja -sP wysyła pakiety ICMP echo request i pakiety TCP na port 80. W
przypadku wykonywania z konta nie uprzywilejowanego użytkownika wysyłane są pakiety
SYN (z wykorzystaniem funkcji systemowej connect()) na port 80 badanego hosta. Jeśli
uprzywilejowany użytkownik próbuje przeskanować adresy w lokalnej sieci ethernet,
wykorzystywane są zapytania ARP (-PR), chyba że dodano opcję --send-ip. Dla większej
wygody opcja -sP może być łączona w dowolny sposób z innymi metodami wykrywania hostów
(opcje -P*, nie dotyczy -P0). Jeśli wybrano któryś z typów testów i numer portu, nie
są wykorzystywne domyślne ustawienia (ACK i echo request). Wykorzystywanie tych opcji
jest szczególnie zalecane, jeśli pomiędzy badanym systemem, a hostem na którym jest
uruchomiony Nmap jest system zaporowy, inaczej niektóre (lub wszystkie) hosty nie
zostaną wykryte.
-P0 (Bez pinga)
Ta opcja wyłącza całkowicie wykrywanie hostów. Normalnie Nmap próbuje wykryć aktywne
adresy przed rozpoczęciem właściwego skanowania. Domyślnie Nmap przeprowadza tylko
testy takie jak skanowanie portów, wykrywanie wersji i systemu operacyjnego tylko dla
hostów, które zostały wcześniej wykryte jako aktywne. Wyłączenie wykrywania hostów za
pomocą opcji -P0 powoduje, że Nmap próbuje wykonać wszystkie żadane typy skanowania na
każdym podanym adresie IP. Jeśli więc jako cel w linii pleceń podano klasę B (/16),
wszystkie 65,536 adresów zostanie przeskanowane. Drugi znak w opcji -P0 jest zerem, a
nie literą O. Wykrywanie hostów jest pomijane jak przy wyświetlaniu listy skanowania,
jednak zamiast zatrzymać się i wyświetlić listę, Nmap kontynuuje i przeprowadza
założone testy na każym adresie IP, tak jak by był wykryty jako aktywny.
-PS [listaportów] (TCP SYN Ping)
Opcja ta powoduje wysyłanie pustych pakietów TCP z ustawioną flagą SYN. Domyślnie port
docelowy to 80 (konfigurowalne przed kompilacją za pomocą stałej
DEFAULT_TCP_PROBE_PORT w pliku nmap.h), ale inny port może być podany jako parametr.
Możliwe jest również podanie listy portów, odzielonych przecinkami (np.
-PS22,23,25,80,113,1050,35000), co spowoduje przeprowadzenie testów na wszystkich
podanych portach równolegle.
Ustawiona flaga SYN sugeruje badanemu systemowi, że próbujesz nawiązać z nim
połączenie. Normalnie zdalny port będzie zamknięty i zostanie wysłany z powrotem
pakiet z flagą RST (reset). Jeśli port będzie otwarty, host będzie próbował wykonać
drugi krok z trójstopniowego procesu nawiązywania połączenia odpowiadając za pomocą
pakietu TCP SYN/ACK. Nmap zamiast wysłać pakiet ACK, który by pomyślnie zakończył
nawiązywanie połączenia, w tym momencie przerwie połączenie wysyłając pakiet RST.
Pakiet RST jest wysyłany przez kernel systemu na którym pracuje Nmap automatycznie, w
odpowiedzi na niespodziwany pakiet SYN/ACK, a nie przez samego Nmapa.
Nmap nie zwraca uwagi czy port jest otwarty czy zamknięty. W zależności od uzyskanej
omówionej wcześniej odpowiedzi (RST lub SYN/ACK) host jest uznawany za dostępny.
W systemach UNIX, tylko użytkownik uprzywilejowany - root - może wysyłać
niskopoziomowe pakiety raw TCP. W przypadku użytkowników nie posiadających
odpowiednich uprawnień wykorzystywane jest obejście w postaci wykorzystania funkcji
systemowej connect() do wykonania połączeń ze wskazanymi portami. Jeśli connect()
zwróci poprawność wykonania operacji lub błąd odmowy połączenia ECONNREFUSED, stos TCP
musiał otrzymać pakiet z flagami SYN/ACK lub RST i host jest uznawany za dostępny.
Jeśli próba nawiązania połączenia została przerwana po przekroczeniu maksymalnego
czasu oczekiwania, host jest oznaczany jako niedostępny. To obejście jest również
wykorzystywane dla protokołu IPv6, ponieważ wysyłanie niskopoziomowych pakietów raw
TCP nie jest jeszcze dostępne w Nmapie.
-PA [lista portów] (TCP ACK Ping)
Metoda TCP ACK ping jest dosyć podobna do powyżej opisanego SYN ping. Różnica, jak
łatwo zgadnąć, polega na wykorzystaniu flagi ACK zamiast SYN. Flaga ACK jest
wykorzystywana do potwierdzania otrzymania danych za pomocą utworzonego wcześniej
połączenia TCP, jednak w tym wypadku połączenie takie nie istnieje. Z tego powodu
badany system powinien zawsze odpowiedzieć pakietem z flagą RST, świadczącą o nie
isnieniu takiego połączenia.
Opcja -PA, tak jak SYN, używa portu numer 80 i również może przyjmować listę portów
jako argument (w takim samym formacie). Jeśli program został uruchomiony przez nie
uprzywilejowanego użytkownika lub badany jest adres IPv6, wykorzystywane jest opisane
wcześniej obejście za pomocą connect(). Obejście to nie jest idealne, ponieważ funkcja
connect() wysyła pakiet SYN zamiast oczekiwanego ACK.
Powodem udostępniania zarówno metody SYN jak i ACK jest zwiększenie szansy na
ominięcie systemu zaporowego. Wielu administratorów konfiguruje routery i proste
systemy zaporowe tak, żeby blokowały przychodzące pakiety SYN, poza przychodzącymi do
publicznych serwerów takich jak WWW czy pocztowych. Zabezpiecza to przed
przychodzeniem innych połączeń przy jednoczesnym nie zakłucaniu pozostałej transmisji
wychodzącej do Internetu. Takie bezstanowe (non-stateful) rozwiązanie zajmuje mało
zasobów systemu zaporowego/routera i jest szeroko wspierane przez filtry sprzętowe i
programowe. Linuxowy firewall Netfilter/iptables dla wygody posiada opcję --syn, która
implementuje takie właśnie bezstanowe filtrowanie. W przypadku takiego systemu
zaporowego testy wykorzystujące metodę SYN ping (-PS) zostaną prawdopodobnie
zablokowane w przypadku zamkniętych portów. W tym przypadku metoda ACK pozwoli na
obejście tych zabezpieczeń.
Innym popularnym typem jest firewall wykorzystujący stany (stateful) do blokowania
niechcianych pakietów. Taka funkcjonalność jest najczęściej spotykana w wysokiej klasy
systemach zaporowych, które stają się z roku na rok coraz popularniejsze. Linuxowy
Netfilter/iptables posiada opcję --state, która kategoryzuje pakiety na podstawie
stanu połączenia. Metoda SYN prawdopodobnie będzie działała poprawnie dla tego typu
systemów, ale już pakiet z ACK zostanie rozpoznany jako nieprawidłowy i zostanie
zablokowany. Rozwiązaniem tego problemu jest wykorzystywanie jednocześnie obu metod
SYN i ACK poprzez podanie parametrów -PS i -PA.
-PU [listaportów] (UDP Ping)
Kolejną metodą wykrywania hostów jest UDP ping, który wysyła puste (o ile nie
wykorzystano opcji --data-length) pakiety UDP na wskazane porty. Lista portów jest
podawana w takim samym formacie jak dla wcześniej opisanych opcji -PS i -PA. Jeśli nie
podano numerów portów, domyślnie używany jest port 32338. Port ten może być zmieniony
przed kompilacją poprzez zmianę stałej DEFAULT_UDP_PROBE_PORT w pliku nmap.h. Wybór
tak mało popularnego portu został podyktowany chęcią uniknięcia wysyłania pakietów do
otwartych portów, co w przypadku tego testu nie przyniosło by oczekiwanego efektu.
W przypakdu kiedy port jest zamknięty na badaniej maszynie, w odpowiedzi na pakiet UDP
powinien zostać odesłany pakiet ICMP port unreachable oznaczający brak możliwości
komunikacji z wybranym portem. Po otrzymaniu takiej odpowiedzi Nmap oznacza host jako
dostępny. Inne typy odpowiedzi ICMP, takie jak host/sieć niedostępna czy przekroczony
czas życia TTL oznaczają, że badany host nie jest dostępny, podobnie interpretowany
jest brak odpowiedzi. Jeśli badany port jest otwarty, większość typowych usług
zignoruje pusty pakiet i nie zostanie wysłana żadna informacja zwrotna. Właśnie dla
tego domyślnie testowanym portem jest 31338, który jest bardzo rzadko wykorzystywany.
Wiele usług, takich jak chargen, odpowie na pusty pakiet co spowoduje, że Nmap uzna
host za dostępny.
Główną zaletą tego typu skanowania jest fakt, że omija systemy zaporowe i filtry
skupiające sie tylko na TCP. Przykładowo, miałem kiedyś szerokopasmowy router
bezprzewodowy Linksys BEFW11S4. Zewnętrzny interfejs tego urządzenia filtrował
domyślnie wszystkie porty TCP, za to testy UDP zwracały odpowiedzi ICMP port
unreachable, co ujawnia istnienie urządzenia.
-PE; -PP; -PM (Typy ICMP Ping)
Dodatkowo poza opisanymi wcześniej metodami wykrywania hostów TCP i UDP, Nmap może
wysyłać standardowe pakiety ICMP znane z typowego programu ping. Nmap wysyła pakiety
ICMP typu 8 (echo request) do badanego hosta i oczekuje typu 0 (echo reply) w
odpowiedzi. Niestety wiele hostów i systemów zaporowych blokuje tego typu pakiety,
zamiast odpowiadać prawidłowo i zgodnie z RFC 1122[6]. Z tego powodu skanowania
nieznanych hostów w internecie za pomocą tej metody przeważnie nie są wiarygodne.
Jednakże administratorzy systemów monitorujący wewnętrzne sieci mogą z powodzeniem
efektywnie wykorzystywać tą metodę. Takie wykorzystanie zapytań ICMP echo request jest
możliwe za pomocą opcji -PE.
Zapytanie echo request jest standardowym zapytaniem ICMP ping, jednak Nmap nie
poprzestaje na tym. Standard ICMP (RFC 792[7]) opisuje także zapytania timestamp
request, information request, i address mask request o kodach odpowiednio 13, 15 i 17.
Podczas kiedy założonym efektem działania tych zapytań jest uzyskanie informacji typu
maska sieci czy aktualny czas, mogą być one wykorzystane do wykrywania aktywności
hostów. System który odpowiada, jest uznawany za aktywny. Nmap nie obsługuje zapytań
information request, jako że nie są one często spotykane. RFC 1122 zaleca, że „host
NIE POWINIEN obsługiwać tych zapytań”. Zapytania timestamp i address mask mogą być
wysyłane z wykorzystaniem opcji odpowiednio -PP i -PM. Odpowiedzi timestamp reply
(ICMP kod 14) lub address mask reply (kod 18) ujawniają aktywność hosta. Te dwa
zapytania mogą być pomocne, kiedy administrator specyficznie blokuje zapytania echo
request zapominając przy tym blokować inne typy ICMP, które mogą być wykorzystane w
tym samym celu.
-PR (ARP Ping)
Jednym z najczęściej spotykanych scenariuszy wykorzystania Nmapa jest skanowanie sieci
lokalnej ethernet. W większości sieci LAN, w szczególności wykorzystujących adresację
prywatną zalecaną przez RFC1918, większość adresów IP nie jest wykorzystywana. Kiedy
Nmap próbuje wysłać pakiet raw IP taki jak ICMP echo request, by poprawnie zaadresować
ramkę ethernet system operacyjny musi określić (ARP) docelowy adres sprzętowy
korespondujący z docelowym adresem IP. Takie zachowanie jest często powolne i
problematyczne, ponieważ systemy operacyjne nie zostały napisane z uwzględnieniem
potrzeby wysyłania milionów zapytań ARP o niedostępne hosty w krótkim czasie.
Skanowanie ARP wykorzystuje zoptymalizowany algorytm Nmapa do wysyłania zapytań ARP.
Po otrzymaniu odpowiedzi Nmap nie musi się nawet martwić o oparte na IP pakiety ping,
ponieważ już wie, że host jest aktywny. Takie zachowanie pozwala na dużo szybsze i
bardziej wiarygodne skanowanie. Z tego powodu zachowanie takie jest domyślne podczas
skanowania sieci, którą Nmap wykryje jako sieć lokalną należącą do tego samego
segmentu. Nawet jeśli zostaną podane inne typy skanowania ping (takie jak -PE lub
-PS), Nmap używa ARP zamiast nich do wykrywaia hostów w lokalnej sieci ethernet. Jeśli
nie chcesz używać ARP do skanowania, dodaj opcję --send-ip.
-n (Wyłącz zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi nigdy nie używać zapytań odrotnych do serwerów DNS o nazwy przypisane
do adresów IP. Jako że zapytania DNS są najczęściej długo trwają, opcja ta przyspiesza
pracę.
-R (Wymuś zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi zawsze wykonywać odwrotne zapytania do serwera DNS o nazwy dla
skanowanych adresów IP. Domyślnie zapytania są wykonywane tylko dla aktywnych hostów.
--system_dns (Używaj systemowego DNS)
Domyślnie Nmap określa nazwy dla adresów IP poprzez wysyłanie zapytań bezpośrednio do
serwerów DNS skonfigurowanych w systemie, o ile są dostępne. Wiele zapytań (często
dziesiątki) jest wykonywanych równolegle dla uzyskania wiekszej szybkości. Dodanie tej
opcji wymusza wykorzystywanie rozwiązywania nazw za pośrednictwem systemu operacyjnego
(każdorazowo o pojedyncze IP za pomocą funkcji getnameinfo()). Ta opcja jest
wolniejsza i jest użyteczna tylko w sporadycznych przypadkach, chyba że w Nmapie jest
błąd w kodzie DNS - prosze się z nami skontaktować w tym przypadku. W przypadku
skanowania sieci IPv6, rozwiązywanie nazw jest zawsze wykonywane z wykorzystaniem
systemu operacyjnego.
--dns_servers <server1[,server2],...> (Serwery do wykonywania zapytań DNS)
Domyślnie Nmap próbuje odczytać serwery DNS wpisane do pliku resolv.conf (UNIX) lub
rejestru (Win32). Alternatywnie, możesz użyć tej opcji do podania własnych serwerów.
Opcja ta nie jest uwzględniana, jeśli użyto również opcji --system_dns lub skanowane
są adresy IPv6. Używanie wielu serwerów DNS jest często dużo szybsze, niż tylko
jednego.
PODSTAWY SKANOWANIA PORTÓW
Przez lata funkcjonalność Nmapa była sukcesywnie powiększana, z początku był tylko
efektywnym skanerem portów i to nadal pozostaje jego główną funkcją. Prosta komenda nmap
target skanuje ponad 1660 portów TCP na wybranym celu skanowania. Podczas kiedy większość
skanerów tradycyjnie zalicza wszystkie porty do kategorii otwarty lub zamknięty, Nmap jest
dużo dokładniejszy. Rozróżnia sześć możliwych stanów każdego portu: otwarty, zamknięty,
filtrowany, niefiltrowany, otwarty|filtrowany, or zamknięty|filtrowany.
Te stany nie są rzeczywistymi stanami portów, opisują jak Nmap je widzi. Na przykład,
skanowanie Nmapa z wnętrza sieci pokazuje port 135/TCP jako otwarty, podczas kiedy
skanowanie przez Internet może określić stan portu jako filtrowany.
Sześć stanów portów Nmapa
otwarty
Aplikacja aktywnie akceptuje na tym porcie połączenia TCP lub pakiety UDP. Znalezienie
takich portów jest głównym celem skanowania. Osoby obeznane z bezpieczeństwem wiedzą,
że każdy otwarty port to potencjalny cel ataku. Atakujący i wykonujący testy
penetracyjne chcą wykorzystać luki w oprogramowaniu poprzez otwarte porty, podczas gdy
administratorzy starają się zamykać lub chronić je za pomocą systemów zaporowych przed
niepożądanymi użytkownikami. Otwarte porty są także interesujące przy skanowaniach nie
związanych z oceną bezpieczeństwa, ponieważ pokazują usługi dostępne w sieci.
zamknięty
Zamknięty port jest dostępny (odbiera i odpowiada na pakiety Nmapa), ale nie ma żadnej
aplikacji, która by obsłużyła połaczenie. Porty te mogą być pomocne przy sprawdzaniu
czy host jest aktywny (wykrywanie hostów lub skanowanie Ping) oraz przy wykrywaniu
systemu operacyjnego. Ponieważ są dostępne zamknięte porty, warto skanować dalej w
poszukiwaniu otwartych. Administratorzy mogą chcieć blokować takie porty za pomocą
systemów zaporowych, wtedy ich stan zostanie określony jako filtrowany, opisany dalej.
filtrowany
Nmap nie może określić czy port jest otwarty z powodu filtrowania komunikacji.
Filtrowanie może być przeprowadzane na dedykowanym urządzeniu, za pomocą reguł routera
lub programowego firewalla na hoście. Takie porty są frustrujące dla atakujących,
ponieważ dostarczają znikomych ilości informacji. Porty czasami odpowiadają
komunikatami ICMP takim jak typ 3 kod 13 (destination unreachable: communication
administratively prohibited), ale filtry blokują wysyłanie takiego komunikatu bez
wysyłania typowej odpowiedzi. Takie zachowanie zmusza Nmapa do kilkukrotnego
powtarzania pakietów na wypadek ich zaginięcia na przykład na skutek przeciążenia
sieci, co spowalnia skanowanie w sposób drastyczny.
niefiltrowany
Stan niefiltrowane oznacza że port jest dostępny, ale Nmap nie jest w stanie ustalić
czy port jest otwarty czy zamknięty. Tylko skanowanie ACK, które jest używane do
mapowania reguł firewalla, może przypisać portom taki stan. Skanowanie niefiltrowanych
portów za pomocą innych typów skanowania takich jak Window, SYN czy FIN może pomóc
określić czy port jest otwarty czy zamknięty.
otwarty|filtrowany
Nmap podaje taki stan w przypadku portów, dla których nie jest w stanie określić czy
port jest otwarty, czy filtrowany. Taki zachowanie występuje podczas typów skanowania,
przy których porty nie dają odpowiedzi. Brak odpowiedzi może również oznaczać, że
filtr pakietów zablokował połączenie lub wysyłaną odpowiedź. Z tego powodu Nmap nie ma
pewności czy port jest otwarty, czy filtrowany. W ten sposób klasyfikują porty
skanowania UDP, FIN, Null, Xmas i skanowanie protokołów.
zamknięty|filtrowany
Ten stan jest używany przez Nmapa do oznaczania portów, dla których nie jest możliwe
ustalenie czy port jest zamknięty czy filtrowany. Taki stan może się pojawiać tylko
podczas skanowania IPID Idle.
TECHNIKI SKANOWANIA PORTÓW
Jako początkujący mechanik samochodowy, mogłem godzinami męczyć się z wykonaniem naprawy
posiadanymi narzędziami (młotek, taśma izolacyjna, klucz francuski itp.). Kiedy popadłem w
depresję i w końcu zaprowadziłem mojego gruchota do prawdziwego mechanika, pogrzebał w
przepastnej skrzyni z narzędziami i wyciągnął specjalne narzędzie, którym wykonał naprawę
błyskawicznie i bez kłopotów. Sztuka skanowania polega dokładnie na tym samym. Eksperci
znają dziesiątki typów skanowania i wybierają jedną adekwatną (lub kombinację kilku) do
danego zadania. Z drugiej strony niedoświadczeni użytkownicy i script kiddies próbują
rozwiązać każdy problem za pomocą domyślnego skanowania SYN. Nmap jest darmowy i dostępny
dla wszyskich, w związku z tym jedyną barierą jest odpowiednia wiedza. To oczywiście bije
na głowę świat motoryzacyjny, gdzie trzeba posiadać duże umiejętności, żeby domyślić się,
że potrzebne jest bardzo specyficzne narzędzie, ale wtedy potrzeba jeszcze dużo pieniędzy
na jego zakup.
Większość typów skanowania jest dostępna tylko dla uprzywilejowanych użytkowników,
ponieważ tylko oni mogą wysyłać pakiety raw. Takim użytkownikiem w przypadku systemów UNIX
jest root. Używanie konta administratora w systemach Windows jest zalecane, jednak Nmap
przeważnie działa poprawnie z konta zwykłego użytkownika przy zainstalowanej w systemie
bibliotece WinPcap. Wymóg posiadania uprawnień użytkownika root był poważnym ograniczeniem
kiedy pojawił się Nmap w 1997 roku, jako że użytkownicy posiadali dostęp głównie tylko do
współdzielonych kont. Świat się zmienił. Komputery są tańsze, coraz więcej ludzi ma
bezpośredni dostęp do Internetu i coraz powszechniejsze stają się komputery z systemami
UNIX (włączając Linuxa i MAC OS X). Dostępna jest również Windowsowa wersja Nmapa, co
powiększa możliwości jego wykorzystywania. Z tych powodów coraz rzadziej zachodzi potrzeba
uruchamiania Nmapa z ograniczonych współdzielonych kont. Na szczęście większe przywileje
użytkowników przekładają się na większą elastyczność i możliwości Nmapa.
Nmap stara się podawać jak najbardziej dokładne wyniki, jednak trzeba mieć na uwadze fakt,
że wyniki są oparte na pakietach zwracanych przez badane systemy (lub firewalle je
ochraniające). Dlatego też zwracane informacje nie muszą być wiarygodne i mogą wprowadzać
Nmapa w błąd. Bardzo powszechne są hosty nie zachowujące się zgodnie z RFC w odpowiedzi na
zapytania Nmapa. Rozwiązaniem są skanowania FIN, Null czy Xmas. Tego typu problemy zostały
opisane oddzielnie w częściach poświęconych poszczególnym typom skanowania.
Ta sekcja opisuje dziesiątki typów skanowania dostępnych w Nmapie. Jednocześnie może być
wykorzystywana tylko jedna metoda, za wyjątkiem skanowania UDP (-sU), które może być
łączone z dowolnymi typami skanowania TCP. Dla łatwiejszego zapamiętania, opcje skanowania
portów posiadają nazwy w formie -sC, gdzie C jest przeważnie pierwszą dużą literą
angielskiej nazwy typu skanowania. Wyjątkiem jest przestarzała opcja skanowania FTP bouce
(-b). Domyślnie Nmap wykonuje skanowanie SYN, które jest zastępowane connect(), jeśli
użytkownik nie ma odpowiednich uprawnień do wysyłania pakietów raw (co wymaga konta root w
systemach UNIX) lub w przypadku skanowania sieci IPv6. Z pośród przedstawionych poniżej
typów skanowania użytkownicy nie uprzywilejowani mogą jedynie używać typów connect() i FTP
bounce.
-sS (Skanowanie TCP SYN)
Skanowanie SYN jest domyślną i najpopularniejszą metodą skanowania. Jest to
spowodowane tym, że może być przeprowadzone szybko, możliwe jest skanowanie tysięcy
portów na sekundę w szybkich sieciach nie chronionych systemami zaporowymi. Skanowanie
SYN jest relatywnie dyskretne i niewidoczne, ponieważ nigdy nie otwiera połączeń do
końca. Działa to dobrze w stosunku do wszystkich stosów zgodnych z TCP, w
przeciwieństwie do udziwnionych, dla których Nmap ma tryby FIN/Null/Xmas, Maimon i
Idle. SYN pozwala na przejrzyste i wiarygodne rozróżnienie stanów portu pomiędzy
otwartym, zamkniętym i filtrowanym.
Technika ta jest często określana jako skanowanie z połowicznym otwieraniem połączeń
(ang. half-open), ponieważ nie otwiera pełnego połączenia TCP. Wysyłany jest pakiet
SYN, tak jak by miało być otwarte prawdziwe połączenie i czeka na odpowiedź. SYN/ACK
oaznacza, że port oczekuje na połączenia (jest otwarty), a RST (reset) identyfikuje
port jako zamknięty. Jeśli odpowiedź nie zostanie otrzymana pomimo kilku prób, port
jest oznaczany jako filtrowany. Port jest również oznaczany jako filtrowany w
przypadku otrzymania komunikatu błędu ICMP unreachable error (typ 3, kody 1, 2, 3, 9,
10 lub 13).
-sT (Skanowanie TCP connect())
Skanowanie TCP Connect() jest wybierane domyślne, jeśli SYN nie jest dostęne. Ma to
miejsce kiedy użytkownik nie posiada uprawnień do wysyłania pakietów raw lub podczas
skanowania sieci IPv6. Zamiast wysyłać pakiety raw, jak to ma miejsce przy innych
typach skanowania, Nmap prosi system operacyjny o zestawienie połączenia z badanym
hostem za pomocą wywołania funkcji systemowej connect(). Jest to taki sam wysoki
poziom wywołań systemowych, z jakich korzystają przeglądarki internetowe,
oprogramowanie Peer2Peer czy inne programy korzystające z połączeń sieciowych. Jest to
część interfejsu programistycznego znanego jako Berkeley Sockets API. Zamiast
odczytywać odpowiedzi za pomocą odwołań niskopoziomowych prosto z sieci, Nmap
wykorzystuje ten sam wysokopoziomowy interfejs do otrzymania informacji o stanie
operacji dla każdej próby połączenia oddzielnie.
Kiedy skanowanie SYN jest dostępne, przeważnie jest lepszym wyborem. Nmap ma dużo
mniejszą kontrolę nad wywołaniem wysokopoziomowym connect() niż nad pakietami raw, co
jest dużo mniej efektywne. Wywołanie systemowe otwiera pełne połączenie w
przeciwieństwie do metody SYN korzystającej z połowicznego połączenia. Nie tylko
wymaga to więcej czasu i wymaga więcej pakietów do uzyskania takich samych informacji,
ale również prawdopodobnie spowoduje zapisanie w logach badanego systemu próby
połączenia. Nowoczesne systemy detekcji intruzów IDS potrafia wykrywać takie
połączenia, ale większość systemów nie posiada odpowiednich systemów alarmowych. Wiele
usług w typowym systemie UNIX zapisze uwagę do logu systemowego i czasami zagadkowy
komunikat błędu, kiedy Nmap połączy się i natychmiast zamknie połączenie bez wysyłania
jakichkolwiek danych. Naprawdę żałosne usługi przestaną działać po otrzymaniu takiego
pakietu, ale nie jest to często spotykane. Administrator widzący w logach informacje o
wielu próbach nawiązania połączenia z jednego adresu powinien wiedzieć, że jego system
był skanowany za pomocą metody connect().
-sU (Skanowanie UDP)
Większość popularnych usług w sieci Internet wykorzystuje protokół TCP, ale również
usługi UDP[8] są często spotykane. Najpopularniesze z nich to DNS, SNMP i DHCP (porty
53, 161/162 i 67/68). Ponieważ skanowanie UDP jest ogólnie wolniejsze i trudniejsze
niż TCP, wielu audytorów bezpieczeństwa ignoruje te porty. Jest to pomyłka, jako że
wiele usług UDP jest podatnych na zdalne ataki i atakujący nie ignorują tego
protokołu. Na szczęście Nmap umożliwia inwentaryzację portów UDP.
Skanowanie UDP jest aktywowane za pomocą opcji -sU. Może być łączone z innymi typami
skanowania TCP, takimi jak SYN (-sS), dla sprawdzenia obu protokołów w jednym
przebiegu.
Skanowanie UDP polega na wysyłaniu pustych (bez danych) nagłówków protokołu UDP do
każdego portu docelowego. Jeśli w odpowiedzi zostanie zwrócony komunikat ICMP port
uchreachable (typ 3, kod 3), port jest uznawany za zamknięty. Inne typy komunikatów
ICMP unreachable (typ 3, kody 1, 2, 9, 10 lub 13) oznaczają, że port jest filtrowany.
Czasami w odpowiedzi zwrócony zostanie pakiet UDP, co oznacza, że porty jest otwarty.
Jeśli pomimo powtarzania transmisji nie zostanie uzyskana żadna odpowiedź, port
zostaje zaklasyfikowany jako otwarty|filtrowany. Oznacza to, że port może być otwarty
lub filtr pakietów blokuje do niego dostęp. Wykorzystanie skanowania wersji usług
(-sV) może pomóc w odróżnieniu portów na prawdę otwartych od filtrowanych.
Największym wyzwaniem przy skanowaniu UDP jest przeprowadzenie go odpowiednio szybko.
Otwarte i filtrowane porty rzadko wysyłają jakąkolwiek odpowiedź, zmuszając Nmapa do
oczekiwania na odpowiedź i ponawiania transmisji na wypadek zagubienia pakietów.
Zamknięte porty są często jeszcze większym problemem. Zwykle wysyłają pakiet ICMP port
unreachable, jednak w odróżnieniu od pakietów z flagą RST znanych ze skanowania SYN
czy connect, wiele hostów domyślnie limituje szybkość wysyłania pakietów ICMP port
unreachable. Przykładami mogą być systemy Linux i Solaris. Kernel Linuxa w wersji
2.4.20 limituje ilość pakietów o niedostępności portów do jednego na sekundę (w
net/ipv4/icmp.c).
Nmap potrafi wykrywać limitowanie odpowiedzi i zwalnia odpowiednio proces skanowania
dla uniknięcia zaśmiecania sieci niepotrzebnymi pakietami, które i tak nie zostaną
wykorzystane. Niestety, skanowanie wszystkich 65,536 portów UDP przy limicie Linuxowym
jeden pakiet na sekundę powoduje, że skanowanie trwa ponad 18 godzin. Sposobami na
przyspieszenie są skanowanie wielu hostów równolegle, wykonywanie na początek
szybkiego skanowania popularnych portów, skanowanie z poza systemu zaporowego i
używanie opcji --host-timeout do pomijania zbyt wolnych hostów.
-sN; -sF; -sX (Skanowania TCP Null, FIN i Xmas)
Te typy skanowania (większe możliwości posiada opcja --scanflags opisana w dalszej
części) wykorzystują nieopisane w TCP RFC[9] kombinacje flag do rozróżnienia pomiędzy
stanami portów otwarty oraz zamknięty. Strona 65 opisuje, że „jeśli [docelowy] port
jest ZAMKNIĘTY ... w odpowiedzi na pakiet nie zawierający RST należy wysłać odpowiedź
RST.” Następna strona opisuje pakiety wysyłane na porty bez flag SYN, RST lub ACK w
następujący sposób: „coś takiego nie powinno mieć miejsca, jednak jeśli się zdarzy,
pomiń taki pakiet”.
Podczas skanowania systemów zgodnych z zapisami w RFC, dowolny pakiet nie zawierający
flag SYN, RST lub ACK powinien wywoływać odpowiedź RST w przypadku portu zamkniętego i
całkowity brak odpowiedzi w przypadku portu otwartego. Tak długo jak żadna z
wymienionych flag nie została użyta, wszystkie inne kombinacje flag (FIN, PSH i URG)
są prawidłowe. Nmap wykorzystuje to do przeprowadzania trzech typów skanowania:
Skanowanie Null (-sN)
Nie ustawia żadnych flag (pole flag w nagłówku tcp zawiera 0).
Skanowanie FIN (-sF)
Ustawiona flaga FIN.
Skanowanie Xmas (-sX)
Ustawione flagi FIN, PSH i URG, pakiet podświetlony jak choinka.
Te trzy tryby skanowania są takie same poza ustawionymi flagami w pakietach. Jeśli w
odpowiedzi zostanie otrzymany pakiet RST, port jest uznawany za zamknięty, podczas gdy
brak odpowiedzi oznacza otwarty|filtrowany. Port uznajemy za filtrowany, jeśli
otrzymany zostanie komunikat ICMP unreachable (typ 3, kod 1, 2, 3, 9, 10 lub 13).
Główną zaleta tych typów skanowania jest to, że potrafią się one przemykać przez
bezstanowe systemy zaporowe i filtrowanie na routerach. Inną zaletą jest tylko
minimalnie większa wykrywalność niż skanowania SYN. Nie można jednak na to liczyć -
większość nowych systemów IDS może zostać skonfigurowana do ich wykrywania. Ujemną
stroną jest to, że nie wszystkie systemy są zgodne z RFC793. Wiele systemów wysyła
odpowiedzi RST niezależnie od tego czy port jest otwarty czy nie. Powoduje to, że
wszystkie porty pojawiają się jako zamknięty. Najczęściej spotykane systemy, które się
tak zachowują to Microsoft Windows, wiele urządzeń Cisco, BSDI, i IBM OS/400.
Skanowania działają jednak dobrze w przypadku większości systemów UNIXowych. Kolejnym
minusem tych metod jest to, że nie potrafią rozróżnić portów oznaczonych jako otwarty
od filtrowany, ujawniając jedynie stan otwarty|filtrowany.
-sA (Skanowanie TCP ACK)
Ten typ skanowanie jest inny niż omawiane powyżej, bo nigdy nie wykrywa stanów portów
otwarty (lub nawet otwarty|filtrowany). Jest wykorzystywany do mapowania reguł
filtrowania, do sprawdzania czy fitrowanie jest oparte o stany (stateful) lub nie i
które porty są filtrowane.
Pakiety skanowania ACK posiadają tylko flagę ACK (o ile nie została użyta opcja
--scanflags). Podczas skanowania systemów nie posiadających filtrowania, porty o
stanach otwarty i zamknięty zwrócą pakiet RST. W obu przypadkach Nmap oznaczy je jako
niefiltrowane, co oznacza, że były osiągalne dla pakietu ACK, ale nie zostało
określone, czy posiadają stan otwarty czy zamknięty. Porty, które nie odpowiedzą lub
odpowiedzą za pomocą komunikatu o błędzie ICMP (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10 lub 13),
zostaną oznaczone jako filtrowany.
-sW (Skanowanie TCP Window)
Skanowanie Window jest takie samo jak ACK, różnica polega na tym, że potrafi odróżnić
porty otwarte od zamkniętych, zamiast zawsze podawać stan niefiltrowany, kiedy
otrzymano flagę RST. Jest to realizowane poprzez analizę pola Window pakietu zwrotnego
RST. Na niektórych systemach, otwarte porty zwracają dodatnią wartość rozmiaru okna
(także w pakietach RST), a przy zamkniętych o rozmiarze zero. Tak więc zamiast zawsze
przedstawiać port jako niefiltrowany kiedy w odpowiedzi przyjdzie RST, skanowanie
Window oznacza port jako otwarty lub zamknięty, w zależności czy odpowiednio otrzymano
w odpowiedzi rozmiar okna o wartości dodatniej lub zero.
Ten typ skanowania polega na szczególnej implementacji stosu TCP, występującej w
rzadko spotykanych systemach w internecie, a więc nie można zawsze na niej polegać.
Zwykle systemy, które nie obsługują tej metody będą zwracały porty oznaczone jako
zamknięty. Oczywiście jest również możliwe, że host na prawdę nie ma otwartych portów.
Jeśli większość przeskanowanych portów ma stan zamknięty, jednak niektóre (takie jak
22, 25 czy 53) mają stan filtrowany, system jest podejrzany. Czasami systemy potrafią
się zachowywać zupełnie przeciwnie. Jeśli skanowanie wykaże 1000 otwartych portów i
tylko 3 zamknięte lub filtrowane, wtedy te trzy prawdopodobnie są rzeczywiście
otwarte.
-sM (Skanowanie TCP Maimon)
Skanowanie Maimon zostało nazwane na cześć jego odkrywcy, Uriela Maimona. Opisał tę
technikę w Phrack Magazine w wydaniu #49 (Listopad 1996). Nmap, który potrafił
wykorzystać tę technikę został wypuszczony dwa wydania później. Skanowanie to należy
do rodziny Null, FIN i Xmass z tą różnicą, że używa flag FIN/ACK. Zgodnie z RFC 793
(TCP), dla takiej kombinacji flag, pakiet RST powinien być wygenerowany niezależnie
czy port jest otwarty czy zamknięty. Jednakże Uriel zauważył, że wiele systemów
opartych na BSD po prostu pomija odpowiedzi, jeśli port jest otwarty.
--scanflags (Skanowanie TCP z definiowanymi flagami)
Prawdziwie zaawansowani użytkownicy Nmapa nie mogą być ograniczani ilością oferowanych
wbudowanych typów skanowania. Opcja --scanflags pozwala na projektowanie własnych
typów skanowania z wykorzystaniem wybranych flag TCP. Cieszcie się podczas
wykorzystywania tej techniki do oszukiwania systemów IDS, których twórcy pobieżnie
przeglądali dokumentację Nmapa dodając specyficzne reguły!
Argument opcji --scanflags może być numerycznym zapisem flag, np 9 (PSH i FIN), lub
dla ułatwienia można wykorzystywać symbliczne nazwy. Można podać dowolną kombinację
flag URG, ACK, PSH, RST, SYN i FIN. Na przykład --scanflags URGACKPSHRSTSYNFIN ustawia
wszystkie flagi, choć nie jest to zbyt użyteczna metoda skanowania. Kolejność
podawania flag nie jest istotna.
Dodatkowo przy podawaniu wybranych flag możliwe jest podanie typu skanowania (takiego
jak -sA lub -sF). Dodany typ skanowania informuje Nmapa jak ma interpretować otrzymane
odpowiedzi. Na przykład skanowanie SYN zakłada, że brak odpowiedzi oznacza stan portu
filtrowany, podczas gdy skanowanie FIN potraktuje ten go jako otwarty|filtrowany. Nmap
będzie się zachowywał w taki sam sposób jak przy wybranym trybie skanowania, jednak
wykorzystane zostaną podane flagi. Jeśli bazowy typ skanowania nie zostanie określony,
zostanie wykorzystany domyślny typ SYN.
-sI <zombie host[:probeport]> (Skanowanie Idle)
Ta zaawansowana technika skanowania pozwala na prawdziwie ślepe skanowanie TCP (co
oznacza, że żaden pakiet nie zostanie wysłany do badanego systemu z prawdziwego adresu
IP Nmapa). Zamiast tego wykorzystany zostanie host zombie, o przwidywalnym działaniu
stosu TCP polegającym na sekwencyjnym powiększaniu numerów ID pakietów, do uzyskania
informacji o otwartych portach w badanym systemie. Systemy detekcji intruzów pokażą
jako adres atakującego zdefiniowany host zombie (musi spełniać określone warunki). Ten
fascynujący typ skanowania jest zbyt skomplikowany żeby go dokładnie opisać w tej
dokumentacji, dlatego napisałem oddzielny nieformalny dokument na ten temat ze
szczegółowymi informacjami i jest on dostępny pod adresem
https://nmap.org/book/idlescan.html.
Poza tym, że metoda ta jest niespotykanie poufna (z powodu jej ślepej natury), ten typ
skanowania pozwala na mapowanie reguł zaufania pomiędzy maszynami bazujących na
adresach IP. Wyniki zawierają otwarte porty, z punktu widzenia hosta zombie . Tak więc
można próbować skanowania z wykorzystaniem różnych hostów zombie, które można
traktować jako zaufane (poprzez router/reguły filtrowania pakietów).
Można po dwukropku dodać numer portu, jeśli chcemy go wykorzystać na hoście zombie do
badania zmian IPID. W innym przypadku Nmap wykorzysta domyślnie port używany przez tcp
ping (80).
-sO (Skanowanie protokołów IP)
Skanowanie to pozwala na wykrycie listy protokołów IP (TCP, ICMP, IGMP itp), które są
dostępne na danym hoście. Technicznie nie jest to skanowanie portów, ponieważ sprawdza
kolejne numery protokołów, a nie kolejne porty TCP czy UDP. Opcja ta nadal używa
parametru -p do wybrania numerów protokołów do sprawdzenia, w formacie analogicznym do
listy portów. Z tego powodu metoda ta została zaklasyfikowana jako skanowanie portów i
dlatego znajduje się tutaj.
Poza swoją własną funkcjonalnością, skanowanie protokołów demonstruje potęgę
oprogramowania open source. Podczas gdy podstawowa idea jest całkiem prosta, nie
pomyślałem o jej dodaniu, jak również nie otrzymałem żadnej prośby o dodanie takiej
funkcjonalności. Latem roku 2000, Gerhard Rieger opracował koncepcję, stworzył
odpowiednią poprawkę i wysłał ją na listę dyskusyjną nmap-hackers. Włączyłem ją do
drzewa Nmapa i wypuściłem nową wersję następnego dnia. Niewiele komercyjnych programów
posiada użytkowników na tyle entuzjastycznych, żeby zaprojektować i stworzyć ich
własne poprawki!
Skanowanie protokołów działa w sposób podobny do skanowania UDP, jednak zamiast
iteracji po kolejnych numerach portu, w nagłówkach pakietów zmienia się 8-mio bitowy
numer protokołu. Nagłówki są przeważnie puste, nie zawierają żadnych danych ani nawet
poprawnego dla danego protokołu nagłówka. Trzema wyjątkami są TCP, UDP i ICMP.
Poprawne nagłówki dla tych protokołów są konieczne, ponieważ niektóre systemy nie będą
ich potrafiły wysłać oraz dlatego, że Nmap posiada już odpowiednie funkcje do ich
tworzenia. Zamiast obserwować komunikaty ICMP unreachable, skanowanie protokołów nie
polega na komunikatach ICMP protocol unreachable. Jeśli Nmap otrzyma jakąkolwiek
odpowiedź w jakimkolwiek protokole, ustala stan protokołu jako otwarty. Otrzymanie
komunikatu ICMP protocol unreachable (typ 3, kod 2) powoduje oznaczenie protokołu jako
zamknięty. Inne komuniakty ICMP protocol unreachable (typ 3, kody 1, 3, 9, 10 lub 13)
powodują oznaczenie protokołu jako filtrowany (oraz równocześnie potwierdzają, że
protokół ICMP jest również otwarty). Jeśli nie uzyskano odpowiedzi, protokół jest
oznaczany jako otwarty|filtrowany.
-b <pośredniczący host ftp> (Skanowanie FTP bounce)
Interesującą funkcją protokołu FTP (RFC 959[10]) jest wspieranie tak zwanych połączeń
proxy. Pozwala to użytkownikowi na połączenie z jednym serwerem FTP i poproszenie o
wysłanie plików do innego. Ta funkcjonalność była przyczyną nadużyć na wielu
poziomach, dlatego wiele serwerów porzuciło dla niej wsparcie. Jednym z możliwych
nadużyć jest sposobność do zmuszenia serwera do skanowania portów na zewnętrznym
hoście. Wystarczy po prostu poprosić serwer o wysłanie pliku kolejno na każdy
interesujący port badanego systemu. Uzyskany komunikat o błędzie zwróci informację,
czy porty był otwarty czy zamknięty. Jest to dobra metoda do omijania systemów
zaporowych, ponieważ korporacyjne serwery FTP często są umieszczane w takim miejscu,
że mają możliwość komunikacji zarówno z hostami w internecie jak i w sieci lokalnej.
Nmap obsługuje skanowanie FTP bounce z wykorzystaniem opcji -b. Opcja przyjmuje
argument w postaci nazwa_użytkownika:hasło@serwer:port. Serwer jest nazwą lub adresem
IP podatnego serwera FTP. Tak jak przy zwykłym adresie URL, można pominąć pola
nazwa_użytkownika:hasło, w tym przypadku zostanie wykorzystana domyślna kombinacja dla
użytkowników anonimowych (użytkownik anonymous hasło:-wwwuser@). Numer portu (i
poprzedzający go dwukropek) również może zostać pominięty, w tym przypadku przy
połączeniu z wybranym adresem serwer, zostanie wykorzystany domyślny port serwera FTP
(21).
Podatność ta była szeroko spotykana w roku 1997, kiedy to Nmap został wypuszczony,
jednak z biegiem czasu jej znaczenie bardzo się zmniejszyło. Dziurawe serwery FTP
nadal się zdarzają, więc warto wyprubować i tę metodę, jeśli inne zawiodą. Jeśli
potrzebne jest obejście systemu zaporowego, można przeskanować sieć w poszukiwaniu
otwartych portów 21 (lub poprzez wyszukanie ftp na innych portach z wykorzystaniem
opcji do wykrywania wersji) i wypróbować na wykrytych portach metodę bounce. Nmap
poinformuje, czy usługa jest podatna czy nie. Jeśli chcesz ukrywać swoje działania,
nie trzeba (i nie powinno) ograniczać się do hostów z badanej sieci. Przed
rozpoczęciem skanowania losowych adresów w sieci Internet w poszukiwaniu podatnych
wersji serwerów FTP trzeba mieć na uwadze, że wielu administratorów nie bedzie
zachwyconych wykorzystywaniem ich serwerów w ten sposób.
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA
Poza wszystkimi metodami skanowania opisanymi wcześniej, Nmap oferuje opcję pozwalającą na
podanie numerów portów do skanowania i określenie, czy skanowanie ma przebiegać w
kolejności sekwencyjnej czy losowej. Domyślnie Nmap skanuje wszystkie porty do 1024
włącznie oraz wyższe porty wyszczególnione w pliku nmap-services.
-p <zakres portów> (Skanuj tylko wybrane porty)
Opcja pozwala na zdefiniowanie listy portów do skanowania, zamiast domyślnej. Możliwe
jest podanie pojedynczych portów jak i zakresów oddzielonych myślnikiem (np. 1-1023).
Zakres można również pominąć, co spowoduje użycie całego zakresu (1-65535). Można więc
po prostu podać opcję -p- do przeskanowania wszystkich portów od 1 do 65535 włącznie.
Można również podać port zero, ale trzeba to zrobic jawnie. W przypadku połączenia tej
opcji ze skanowaniem protokołów (-sO), określa ona numery protokołów do sprawdzenia
(0-255).
Przy jednoczesnym skanowaniu portów TCP i UDP możliwe jest oddzielne zdefiniowanie
portów dla obu protokołów poprzez poprzedzenie numerów znakami odpowiednio T: i U:.
Jako argument opcji przyjmowany jest ciąg znaków aż do następnej opcji. Na przykład,
podanie -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080 spowoduje przeskanowanie portów UDP o
numerach 53,111 i 137 oraz podanych portów TCP. Przy skanowaniu zarówno portów TCP jak
i UDP, nie można zapomnieć podać odpowiednich typów skanowania: -sU oraz przynajmniej
jednego TCP (np. -sS, -sF czy -sT). Jeśli nie podano protokołu skanowania, na czas
skanowania numery portów zostaną dodane do domyślnej listy portów.
-F (Skanowanie Fast (ograniczona ilość portów))
Pozwala na określenie, że mają być skanowane tylko porty zawarte w pliku nmap-services
z pakietu Nmapa (lub z pliku protokołów dla opcji -sO). Opcja ta pozwala na szybsze
skanowanie, niż w przypadku wszystkich 65535 portów. Ponieważ lista ta zawiera tylko
nieco ponad 1200 portów, różnica w szybkości w porównaniu do typowego skanowania TCP
(około 1650 portów) nie jest duża. Różnica może być większa, jeśli zostanie podany
własny, mały plik nmap-services za pomocą opcji --datadir.
-r (Nie używaj losowej kolejności)
Domyślnie Nmap skanuje porty w kolejności losowej (poza niektórymi najczęściej
wykorzystywanymi portami, które są skanowane na początku ze względów wydajnościowych).
Takie zachowanie jest normalnie pożądane, jednak można je wyłączyć za pomocą opcji -r,
wymuszającej sekwencyjną kolejność skanowania.
DETEKCJA USŁUG I WERSJI
Przy skanowaniu zdalnego systemu, Nmap może wykryć otwarte porty takie jak 25/tcp, 80/tcp
czy 53/udp. Wykorzystując bazę danych zawierającą około 2,200 popularnych usług,
znajdującą się w pliku nmap-services, Nmap odczyta przypuszczalne nazwy usług dla
wykrytych portów - odpowiednio serwer pocztowy (SMTP), serwer WWW (HTTP) i serwer nazw
(DNS). Takie działanie jest zwykle poprawne, większość aplikacji słuchających na porcie
25, to rzeczywiście serwery pocztowe. Jednakże, niech Twoja ocena bezpieczeństwa niepolega
na tych podpowiedziach! Ludzie mogą i często umieszczają usługi na dziwnych portach.
Nawet jeśli Nmap sie nie myli i hipotetyczny serwer z przykładu powyżej udostępnia usługi
SMTP, HTTP i DNS, nie jest to duża ilość informacji na temat tych usług. Przeprowadzając
testy bezpieczeństwa (lub zwykłą inwentaryzację zasobów) swojej firmy lub klienta,
potrzeba uzyskać dokładniejsze informacje na temat usług: jaka aplikacja i w jakiej wersji
jest zainstalowana na serwerze SMTP czy DNS. Posiadanie tych informacji w znaczący sposób
wpływa na możliwość ustalenia podatności danej aplikacji. Detekcja wersji pozwala na
uzyskanie takiej informacji.
Po tym jak zostaną wykryte za pomocą innych technik skanowania dostępne usługi TCP i UDP,
detekcja wersji odpytuje porty w celu określenia dalszych szczegółów na temat aplikacji.
Baza danych nmap-service-probes zawiera opisy wielu usług i próbuje dopasować je do
uzyskanych informacji. Nmap stara się najpierw określić protokół wykorzystywany przez
usługę (np. ftp, ssh, telnet, http), następnie nazwę aplikacji (np. ISC Bind, Apache
httpd, Solaris telnetd), wersję usługi, nazwę hosta, typ urządzenia (np. drukarka,
router), rodzinę systemów operacyjnych (np. Windows, Linux) i czasami uzyskuje dodatkowe
informacje (takie jak czy X serwer przyjmuje połączenia, obsługiwane wersje protokołu SSH
czy nazwę użytkownika KaZaA). Oczywiście większość usług nie dostarczy wszystkich tych
informacji. Jeśli Nmap został skompilowany z OpenSSL, będzie potrafił łączyć się z
serwerami SSL i uzyskiwać informacje od usług ukrytych za szyfrowaną warstwą. Kiedy
zostaną wykryte usługi RPC, odpowiedni skaner (-sR) zostanie automatycznie uruchomiony do
ustalenia oprogramowania i wersji RPC. Z powodu specyfiki UDP, po zakończeniu skanowania
niektóre porty pozostają w stanie otwarty|filtrowany, jako że ten typ skanowania nie
potrafi określić, czy port jest otwarty czy filtrowany. Skanowanie wersji spróbuje uzyskać
odpowiedź od takiego portu (tak jak to robi przy otwartych portach) i jeśli to się uda,
zmieni stan na otwarty. Porty TCP w stanie otwarty|filtrowany są traktowane w ten sam
sposób. Należy zwrócić uwagę, że opcja -A poza innymi rzeczami włącza wykrywanie wersji.
Dodatkowa dokumentacja na temat działania detekcji wersji jest dostępna pod adresem
http://www.insecure.org/nmap/vscan/.
Jeśli Nmap otrzyma odpowiedź, ale nie jest w stanie dopasować jej do żadnej znanej usługi,
wyświetli specjalny odcisk palca (fingerprint) usługi wraz z adresem URL, pod którym można
go następnie wysłać wraz ze stosownym opisem, jeśli jesteśmy pewni jakiej usłudze
odpowiada. Proszę poświęcić te kilka minut na wysłanie informacji o nieznanych usługach, a
będą mogli z tego skorzystać również inni użytkownicy Nmapa. Dzięki temu sposobowi
wysyłania Nmap rozpoznaje około 3,000 odcisków dla ponad 350 protokołów usług, takich jak
smtp, ftp, http itp.
Detekcja wersji jest włączana i kontrolowana następującymi opcjami:
-sV (Detekcja wersji usług)
Włącza detekcję wersji usług, opisaną powyżej. Alternatywnie można użyć opcji -A do
jednoczesnego włączenia detekcji wersji usług i systemu operacyjnego.
--allports (Nie pomijaj żadnych portów przy detekcji wersji)
Domyslnie, skanowanie wersji Nmapa pomija port TCP 9100, ponieważ niektóre drukarki po
prostu drukują wszystko, co zostanie przysłane na ten port, powodując wydruk setek
stron z zapytaniami HTTP, binarnymi zapytaniami SSL itp. Takie zachowanie może zostać
wyłączone poprzez modyfikację lub usunięcie dyrektywy Exclude w pliku
nmap-service-probes, lub poprzez dodanie opcji --allports, wymuszającej skanowanie
wszystkich portów niezależnie od dyrektywy Exclude.
--version-intensity <poziom> (Ustaw poziom skanowania wersji)
Podczas przeprowadzania skanowania wersji (-sV), Nmap przeprowadza serię testów, przy
czym każdy z nich ma przypisany swój poziom pomiędzy 1 a 9. Niskie poziomy działają
poprawnie w stosunku do najpopularniejszych usług, wysokie numery obejmują mało
popularne. Poziom skanowania określa które testy zostaną wykonane. Czym wyższy poziom,
tym większa szansa na prawidłowe rozpoznanie mało popularnych usług. Domyśly poziom to
7. Jeśli test zostanie powiązany z wykrytą usługą z pliku nmap-service-probes,
określoną dyrektywą ports, zostanie on wykonany niezależnie od ustalonego poziomu
wykrywania wersji. Zachowanie takie ma na celu zawsze poprawne wykrywanie domyślnych
usług na otwartych portach, wykrywanie serwera DNS na porcie 53, SSL na porcie 443
itp.
--version-light (Włącz tryb delikatny)
Jest wygodniejszym odpowiednikiem ustalającym wartość --version-intensity 2. Opcja ta
pozwala na znaczne przyspieszenie wykrywania wersji, kosztem dokładności.
--version-all (Użyj wszystkich testów)
Odpowiednik opcji --version-intensity 9, powodujący wykonanie wszystkich możliwych
testów na każdym porcie.
--version-trace (Śledzenie aktywności skanowania wersji)
Opcja włącza opcje śledzenia błędów podczas wykrywania wersji, powodując wyświetlanie
dodatkowych informacji na temat prowadzonych działań. Opcja ta jest częścią większej
--packet-trace.
-sR (Skanowanie RPC)
Metoda ta działa w połączeniu z różnymi metodami skanowania portów Nmapa. Na wszystkie
wykryte wcześniej porty są wysyłane komendy NULL SunRPC i za ich pomocą sprawdzane
jest, czy dany port należy do usług RPC. Jeśli tak, identyfikowana jest aplikacja i
jej wersja. Opcja pobiera takie same informacje jak komenda rpcinfo -p, nawet jeśli
host jest chroniony za pomocą systemu zaporowego (lub TCP wrapperów). Hosty pośrednie
zombie nie są obsługiwane przy tym trybie skanowania. Opcja jest automatycznie
aktywowana jako część wykrywania wersji usług (-sV). Jako że detekcja wersji jest
daleko bardziej uniwersalna, opcja -sR jest wykorzystywana sporadycznie.
WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO
Jedna z najbardziej znanych możliwości Nmapa jest zdalna detekcja systemu operacyjnego za
pomocą odcisków palca (fingerprint) stosu TCP/IP. Nmap wysyła serię pakietów TCP i UDP do
zdalnego systemu i analizuje praktycznie każdy bit z uzyskanych odpowiedzi. Po wykonaniu
dziesiątek testów takich jak próbkowanie ISN TCP, analiza opcji protokołu TCP i
kolejności, próbkowanie IPID i kontrola początkowych rozmiarów okna, Nmap porównuje
uzyskane wyniki z bazą z pliku nmap-os-fingerprints zawierającą ponad 1500 znanych
odcisków systemów operacyjnych i wyświetla wynik, jeśli udało sie go odnaleźć. Każdy
odcisk zawiera tekstowy opis systemu operacyjnego, nazwę jego producenta (np. Sun), nazwę
systemu (np. Solaris), generację (np. 10) i typ urządzenia (przeznaczenie ogólne, router,
switch, konsola do gier itp).
Jeśli Nmap nie może ustalić systemu i warunki do jego wykrycia są wystarczające (np.
wykryto przynajmniej jeden otwarty i jeden zamknięty port), Nmap poda adres URL, dzięki
któremu, jeśli jesteśmy pewni, możliwe jest wysłanie opisu nieznanego systemu, wraz z jego
odciskiem. Wykonanie tej operacji przyczynia się do rozbudowy bazy i poprawy wykrywania,
na czym korzystają wszyscy użytkownicy.
Detekcja systemu operacyjnego pozwala na uzyskanie innych informacji, które są zbierane
podczas tego procesu. Jedną z nich jest czas od uruchomienia hosta, co jest uzyskiwane
poprzez wykorzystanie opcji TCP timestamp (RFC 1323) do ustalenia kiedy host był
restartowany. Informacja ta jest podawana tylko wtedy, jeśli host jej dostarcza. Inną
informacją jest klasyfikacja przewidywalności numerów sekwencyjnych TCP. Badane jest
prawdopodobieństwo możliwości wstrzyknięcia pakietów w przechwycone połączenie. Informacja
ta jest przydatna w przypadku testowania połączeń opartych na zaufaniu do adresu IP
nadawcy (rlogin, filtry firewalla itp) lub podczas ukrywania źródła ataku. Ten typ ataków
jest obecnie rzadko wykorzystywany, jednak niektóre systemy są nadal na niego podatne.
Podawany poziom trudności jest oparty na statystycznych próbkach i może się zmieniać.
Ogólnie lepiej jest używać angielskich określeń dla poszczególnych klas, takich jak
„worthy challenge” (stanowiący wyzwanie) lub „trivial joke” (trywialny dowcip). Taki
sposób raportowania jest dostępny tylko przy domyślnym formacie raportu przy włączonej
opcji zwiększającej szczegółowość podawanych informacji (-v). Jeśli użyto opcji -v w
połączeniu z -O, podane zostaną informacje o generowaniu numerów sekwencyjnych IPID.
Większość adresów należy do klasy „incremental” (rosnące) co oznacza, że wartość pola ID w
nagłówkach pakietów IP jest zmieniana rosnąco w kolejnych pakietach. Taki sposób
powiększania numerów powoduje podatność na szereg ataków.
Dokument opisujący działanie i używanie detekcji wersji jest dostępny w wielu językach pod
adresem http://www.insecure.org/nmap/osdetect/.
Wykrywanie systemu operacyjnego jest włączane i kontrolowane przez poniższe opcje:
-O (Włączenie wykrywania systemu operacyjnego)
Włącza wykrywanie systemu operacyjnego opisanego powyżej. Alternatywnie można używać
opcji -A, która włącza jednocześnie wykrywanie systemu operacyjnego i wersji usług.
--osscan-limit (Limitowanie wykrywania do obiecujących celów)
Wykrywanie systemu operacyjnego jest dużo bardziej efektywne, jeśli wykryto
przynajmniej po jednym otwartym i zamkniętym porcie TCP. Użycie tej opcji spowoduje,
że Nmap nie będzie próbował określać systemu operacyjnego, jeśli nie zostały spełnione
powyższe kryteria. Wykorzystanie tego ograniczenia pozwala na znaczne skrócenie czasu,
zwłaszcza w połączeniu z opcją -P0 przy skanowaniu wielu adresów. Opcja ma znaczenie
tylko w połączeniu z -O lub -A.
--osscan-guess; --fuzzy (Zgadywanie wersji systemu operacyjnego)
Jeśli Nmap nie może jednoznacznie dopasować systemu operacyjnego, czasami może
sugerować kilka różnych, zbliżonych do siebie. Podobieństwo musi być bardzo duże, żeby
Nmap zachował się w ten sposób przy domyślnej konfiguracji. Wykorzystanie tej opcji
pozwala na większą swobodność przy próbach ustalenia wersji systemu.
ZALEŻNOŚCI CZASOWE I WYDAJNOŚĆ
Zawsze najważniejszym priorytetem przy tworzeniu Nmapa była wysoka wydajność. Domyślne
skanowanie (nmap nazwahosta) hosta w sieci lokalnej zajmuje tylko jedną piątą sekundy.
Jest to zadowalający czas, jednak przy skanowaniu setek tysięcy adresów sumaryczny czas
staje się bardzo duży. Dodatkowo niektóre typy skanowania, takie jak skanowanie UDP i
detekcja wersji także wpływają negatywnie na czas wykonania, podobnie jak konfiguracja
systemów zaporowych, na przykład limitująca ilość pakietów. Nmap posiada możliwości
równoległego skanowania i odpowiednie zaawansowane algorytmy przyspieszające skanowanie, a
użytkownik posiada ogromne możliwości wpływania na to jak są one wykorzystywane.
Zaawansowani użytkownicy uważnie przeglądający komendy Nmapa, nakazują mu dostarczanie
tylko istotnych informacji zgodnie z przyjętymi wymaganiami i założeniami czasowymi.
Techniki przyspieszające skanowanie dotyczą ograniczenia wykonywania mało istotnych testów
i częstej zmiany wersji Nmapa na najnowszą (zmiany dotyczące przyszpieszenia pracy są
wprowadzane dosyć często). Optymalizacja parametrów dotyczących szybkości skanowania
również ma duży wpływ i została opisana poniżej.
--min-hostgroup <ilość_hostów>; --max-hostgroup <numhosts> (Zmiana ilości hostów w grupie)
Nmap posiada możliwość skanowania portów i wersji na wielu hostach równocześnie. Jest
to realizowane poprzez dzielenie listy adresów docelowych na grupy, które są następnie
kolejno skanowane. Ogólnie skanowanie większych grup jest bardziej efektywne. Wadą
tego rozwiązania jest opóźnienie w podawaniu wyników testów do czasu przeskanowania
całej grupy. Przykładowo, jeśli Nmap rozpoczął skanowanie w grupach po 50 adresów,
żadne wyniki nie zostaną wyświetlone (poza informacjami podawanymi przez -v) do czasu
zakończenia skanowania pierwszych 50 adresów.
Domyślnie Nmap stosuje rozwiązanie kompromisowe. Rozpoczyna z grupą o rozmiarze 5, co
pozwala szybko wyświetlić pierwsze wyniki, a następnie stopniowo powiększa rozmiar
grupy aż do maksymalnie 1024. Dokładne wykorzystywane rozmiary grup są uzależnione od
podania dodatkowych opcji. Dla uzyskania większej efektywności Nmap używa większych
grup dla skanowań UDP oraz przy skanowaniach TCP dotyczących zaledwie kilku portów.
Jeśli maksymalny rozmiar grupy został określony za pomocą opcji --max-hostgroup, Nmap
nigdy nie przekroczy tego limitu. Analogicznie podanie minimalnego rozmiaru za pomocą
--min-hostgroup wymusi stosowanie grup o przynajmniej takim rozmiarze. Nmap może użyć
mniejszej grupy tylko w przypadku, kiedy ilość adresów do przeskanowania jest mniejsza
niż założone minimum. Obie wymienione opcje pozwalają na utrzymywanie rozmiaru grupy w
podanym przedziale, jednak jest to rzadko potrzebne.
Podstawowym zastosowaniem tych opcji jest podawanie dużego minimalnego rozmiaru grupy
tak, żeby pełne skanowanie odbywało się szybciej. Często stosowaną wartością jest 256,
co pozwala na skanowanie w kawałkach o rozmiarze klasy C. Przy skanowaniu wielu
portów, stosowanie większych wartości minimalnych przeważnie nie poprawi wydajności. W
przypadku skanowania małych ilości portów pomocne może być stosowanie grup o rozmiarze
2048 lub nawet większym.
--min-parallelism <ilość_prób>; --max-parallelism <ilość_prób> (Kontrola współbierzności
testów)
Opcja ta kontroluje ilość jednoczesnych dla danej grupy adresów testów i jest
wykorzystywana podczas wykrywania hostów i skanowania portów. Domyślnie Nmap dobiera
idealną ilość testów w zależności od parametrów sieci. Jeśli jakiś pakiet zostanie
zagubiony, zwalnia i zaczyna wykonywać mniejszą ilość testów równolegle. Nmap próbuje
powoli przyspieszać, jeśli nie są gubione pakiety. Podane opcje pozwalają na
określenie minimalnego i maksymalnego limitu ilości jednocześnie wykonywanych testów.
Normalnie ilość ta może spaść do 1 przy złych warunkach sieciowych lub wzrosnąć do
kilkuset w idealnych warunkach.
Najczęściej wykorzystywana jest opcja --min-parallelism do ustawiania wyższej niż 1
wartości przy skanowaniu sieci przy złych warunkach. Zmiana tej opcji może być
ryzykowna, ponieważ ustawienie zbyt wysokiej wartości może sie odbić na poprawności
testów. Wykorzystanie jej także pociąga za sobą zmniejszenie możliwości Nmapa w
zakresie dynamicznego dostosowywania się do warunków panujących w sieci. Ustalenie
minimalnej ilości na 10 może być sensowne, jednak powinno być stosowane w
ostateczności.
Opcja --max-parallelism jest czasami wykorzystywana do zmuszenia Nmapa do nie
przeprowadzania więcej niż jednego testu równolegle, co może być użyteczne w
połączeniu z opcją--scan-delay (opisaną dalej).
--min_rtt_timeout <czas>, --max-rtt-timeout <czas>, --initial-rtt-timeout <czas> (Kontrola
czasu oczekiwania na wykonanie testu)
Nmap posiada mechanizm kontrolujący czas oczekiwania na wynik testu, zanim nie
zostanie on ponowiony. Czas oczekiwania jest zależny od czasu wykonania poprzednich
testów. Jeśli opóźnienia w sieci okażą sie duże i zmienne, czas oczekiwania może
zwiększyć sie do kilku sekund. Początkowa wartość jest dosyć konserwatywna (wysoka) i
może taka pozostać w przypadku skanowania nie odpowiadających hostów.
Opcje przyjmują wartości w milisekundach, ale można dodać litery s, m lub h odnoszące
się odpowiednio do sekund, minut i godzin. Podanie niższych wartości --max-rtt-timeout
i --initial-rtt-timeout niż domyślne, może znacząco skrócić czas skanowania. Jest to
głównie widoczne w przypadku skanowania bez wykorzystywania pinga (-P0) oraz przy
skanowaniu dobrze filtrowanych sieci. Nie można również przesadzać w drugą stronę,
ustawienie zbyt małego czasu może przekładać sie na dłuższy czas skanowania przez
niepotrzebne retransmisje spowodowane upływem czasu oczekiwania na odpowiedź.
Jeśli wszystkie skanowane hosty są w sieci lokalnej, sensownym agresywnym ustawieniem
opcje --max-rtt-timeout jest 100 milisekund. Jeśli skanowany ma być inny segment,
warto sprawdzić czasy odpowiedzi dla protokołu ICMP - za pomocą narzędzia ping lub
innego pozwalającego na definiowanie pakietów mogących omijać system zaporowy, takiego
jak hping2. Interesującą nas wielkością jest maksymalny czas odpowiedzi dla 10 lub
więcej pakietów. Uzyskany czas może zostać po podwojeniu wykorzystany jako wartość dla
--initial-rtt-timeout, a po pomnożeniu przez trzy lub cztery dla --max-rtt-timeout.
Nie jest zalecane ustawianie maksymalnego rtt poniżej 100ms, niezależnie od czasów
pingowania, podobnie większego niż 1000ms.
--min_rtt_timeout jest rzadko wykorzystywaną funkcją, która może być przydatna jeśli
komunikacja sieciowa jest tak niepewna, że nawet domyślne ustawienia Nmapa są zbyt
agresywne. Jako że Nmap redukuje czas oczekiwania tylko do momentu w którym sieć
zacznie działać poprawnie, potrzeba dodatkowego wydłużania czasu oczekiwania nie jest
normalna i powinna zostać zaraportowana jako błąd na liście dyskusyjnej nmap-dev.
--max-retries <ilość> (Maksymalna ilość prób ponawiania skanowania portów)
Kiedy Nmap nie otrzyma odpowiedzi na skanowanie portu, może to oznaczać, że port ten
jest filtrowany. Możliwe jest jednak także, że pakiet testu lub odpowiedzi po prostu
zaginął w sieci, albo że host limituje ilość możliwych odpowiedzi w jednostce czasu i
właśnie tymczasowo je zablokował. Większą pewność uzyskuje się dzieki powtarzaniu
testu w przedstawionych przypadkach. Jeśli Nmap wykryje problemy z komunikacją
sieciową, może ponawiać próbę badania portu wiele razy, zanim sie podda. Z jednej
strony zwiększa to dokładność testów, z drugiej wydłuża czas ich wykonania. Jeśli
wydajność jest krytycznym aspektem, skanowania mogą zostać przyspieszone poprzez
limitowanie dozwolonej ilości retransmisji. Ustawienie opcji --max-retries 0 ,
całkowicie wyłączającej powtarzanie testów jest wykorzystywane sporadycznie.
Domyślnie (bez stosowania opcji -T) dozwolone jest maksymalnie 10 powtórzeń. Jeśli
sieć działa prawidłowo i skanowane hosty nie limitują ilości pakietów, Nmap zwykle
wykorzystuje jedną retransmisję. Dlatego też większość skanowań nie zostanie
dotkniętych zmianą wartości --max-retries na trzy. Stosowanie tak niskich wartości
pozwala na znaczne przyspieszenie skanowania hostów limitujących ilość odpowiedzi.
Jeśli Nmap będzie zbyt szybko poddawał się przy skanowaniu portów, część informacji
nie zostanie zebrana, dlatego być może warto skorzystać z opcji przerywającej test
--host-timeout, która dotyczy całego hosta, a nie tylko pojedynczych testów.
--host-timeout <czas> (Pomijaj powolne hosty)
Skanowanie niektórych hostów trwa bardzo długo. Może to być spowodowane niezbyt
wydajnym sprzętem sieciowym lub oprogramowaniem, limitowaniem ilości pakietów czy
restrykcjami systemu zaporowego. Niewielki procent hostów może zabrać większość czasu
przeznaczonego na skanowanie. Czasami najlepszym rozwiązaniem jest ich pominięcie z
wykorzystaniem opcji --host-timeout z parametrem oznaczającym ilość milisekund, jakie
jesteśmy w stanie poświęcić na czekanie per host. Parametr można również podawać w
sekundach, minutach lub godzinach dodając odpowiednio litery s, m lub h. Często dodaję
30m żeby mieć pewność, że Nmap nie będzie skanował jednego hosta dłużej niż pół
godziny. Trzeba pamiętać, że Nmap może równolegle w tym czasie skanować inne hosty,
więc nie bedzie to czas kompletnie stracony. Host który przekroczy czas jest pomijany
i nie są dla niego wyświetlane wyniki takie jak lista portów, system operacyjny czy
wersje usług.
--scan-delay <czas>; --max_scan-delay <czas> (Ustaw opóźnienie pomiędzy testami)
Opcja pozwala na narzucenie czasu w milisekundach jaki musi minąć pomiędzy kolejnymi
testami dla badanego hosta. Podobnie jak przy innych opcjach pozwalających na
określanie czasu, można dodać s, m lub h do parametru do określenia go odpowiednio w
sekundach, minutach lub godzinach. Opcja ta jest szczególnie użyteczna w przypadku
systemów limitujących ilość pakietów. Solaris zwykle odpowiada na skanowanie UDP
poprzez wysyłanie tylko jednego pakietu ICMP na sekundę, więc wysyłanie zapytań
szybciej jest zupełnie nie potrzebne. Wykorzystanie opcji --scan-delay 1s pozwala na
wymuszenie odpowiedniej prędkości skanowania. Normalnie Nmap stara się wykryć jaka
powinna być optymalna prędkość skanowania dla każdego hosta, jednak ręczne dodanie
takiej opcji nie zaszkodzi, o ile znana jest optymalna prędkość.
Kiedy Nmap zwiększa czas opóźnienia, dostosowując go do limitu ilości otrzymywanych
odpowiedzi, czas skanowania dramatycznie rośnie. Opcja --max_scan-delay pozwala na
ustawienie maksymalnego limitu do którego może być automatycznie zwiększane
opóźnienie. Ustawienie tej wartości zbyt nisko może spowodować niepotrzebne
retransmisje i pominięcie niektórych portów w przypadku hostów ściśle limitujących
ilość pakietów.
Inną możliwością wykorzystanie opcji --scan-delay jest omijanie systemów detekcji
intruzów (IDS/IPS).
-T <Paranoid|Sneaky|Polite|Normal|Aggressive|Insane> (Ustawnienie szablonu zależności
czasowych skanowania)
Opisane wcześniej opcje do zmiany zależności czasowych pozwalają na efektywne i
precyzyjne sterowanie skanowaniem, jednak wiele osób uzna je za niepotrzebnie
skomplikowane. Dodatkowo w wielu przypadkach dobranie odpowiedniej kombinacji
parametrów może zająć więcej czasu, niż samo skanowanie. Z tego powodu Nmap oferuje
prostrze rozwiązanie w postaci sześciu szablonów. Ich wybór jest możliwy poprzez
wykorzystanie opcji -T z parametrem oznaczającym numer lub nazwę szablonu. Dostępne
szablony to paranoid (0, paranoidalny), sneaky (1, podstępny), polite (2, grzeczny),
normal (3, normalny), aggressive (4, agresywny) i insane (5, szalony). Pierwsze dwa
wykorzystywane są do omijania systemów IDS. Szablon polite spowalnia skanowanie
powodując mniejsze obciążenie łącza i zmniejszające wykorzystanie zasobów w badanym
systemie. Domyślnie używany jest normal, więc podawanie -T3 nic nie zmieni. Szablon
agresywny przyspiesza skanowanie przy założeniu że korzystamy z szybkiej i nie
przeciążonej sieci. Insane zakłada wykorzystanie ponad przeciętnie szybkiej sieci lub
jeśli chcemy uzyskać dużą szybkość kosztem możliwej utraty dokładności.
Szablony pozwalają poinformować Nmapa jak dużej agresywności od niego oczekujemy przy
jednoczesnym pozwoleniu mu na automatyczne dobieranie pozostałych parametrów
czasowych. Wprowadzane też są inne drobne modyfikacje, do których nie istnieją
odzielne opcje. Na przykład, -T4 zabrania wzrostu dynamicznego opóźnienia skanowania
powyżej 10ms dla portów TCP, a w przypadku -T5 powyżej 5ms. Szablony mogą być używane
w połączeniu z innymi opcjami do ustawiania zależności czasowych o ile zostaną
umieszczone przed pozostałymi opcjami w linii poleceń (inaczej domyślne ustawienia z
szablonu zastąpią ustawione innymi opcjami). Większość dzisiejszych sieci może być z
powodzeniem skanowana z wykorzystaniem opcji -T4.
Jeśli używasz łącza szerokopasmowego lub sieci ethernet, rekomendowane jest stałe
używanie szablonu -T4. Wiele osób lubi -T5, lecz jest ono jak dla mnie trochę za
agresywne. Ludzie czasami używają -T2 ponieważ myślą, że zminiejszają szanse na
zawieszenie serwera lub uważają się za bardziej kulturalnych z założenia, często nie
zdając sobie sprawy z tego, jak wolne jest -T Polite - ich skanowania może trwać
dziesięć razy dłużej. Zawieszanie hostów i problemy z pasmem są rzadko spotykane przy
domyślym -T3, i ta opcja jest polecana dla ostrożnych skanujących. Nie włączanie
detekcji wersji jest daleko bardziej efektywnym sposobem na unikanie problemów.
Podczas gdy opcje -T0 i -T1 mogą być użyteczne przy unikaniu wykrycia przez systemy
IDS, są niesamowicie powolne przy skanowaniu setek adresów lub portów. Przy tak
długich skanowaniach możesz raczej chcieć ustawić ręcznie poszczególne zależności
czasowe, niż polegać na predefiniowanych wartościach z -T0 i -T1.
Głównym efektem działania T0 jest ograniczenie ilości równolegle przeprowadzanych
testów do jednego i wprowadzenie odstępu pomiędzy kolejnymi testami o długości 5
minut. Opcje T1 i T2 są podobne, ale czakają już tylko odpowiednio 15 i 0.4 sekundy
pomiędzy testami. T3 jest domyślnym ustawieniem Nmapa włączając w to zrównoleglanie
testów. T4 jest odpowiednikiem podania opcji --max-rtt-timeout 1250
--initial-rtt-timeout 500 --max-retries 6 i ustawienia maksymalnego opóźnienia przy
skanowaniu TCP na 10 milisekund. Opcja T5 jest alternatywą dla --max-rtt-timeout 300
--min_rtt_timeout 50 --initial-rtt-timeout 250 --max-retries 2 --host-timeout 900000
oraz ustawienia maksymalnego czasu opóźnienia dla skanowania TCP na 5ms.
FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIĘ
Wielu pionierów ineternetu wykorzystywało globalną otwartą sieć opartą o uniwersalną
przestrzeń adresową pozwalającą na tworzenie wirtualnych połączeń pomiędzy dwoma dowolnymi
węzłami. Pozwalało to hostom na równoprawną komunikację przy której każdy mógł serwować i
pobierać dane od drugiego. Ludzie mogli uzyskać dostęp do wszystkich swoich systemów z
dowolnego miejsca w sieci. Wizja nieograniczonej łączności została ograniczona przez
wyczerpujące się zapasy wolnych adresów IP i względy bezpieczeństwa. We wczesnych latach
90-tych organizacje zaczęły masowo wprowadzać systemy zaporowe dla ograniczenia możliwości
komunikacji. Duże sieci zostały otoczone kordonem zabezpieczeń w postaci proxy
aplikacyjnych, translacji adresów i filtrowania pakietów. Niczym nie ograniczany przepływ
informacji ustąpił ścisłym regulacjom dotyczącym dozwolonych dróg komunikacji i treści
nimi przesyłanych.
Zabezpieczenia sieciowe takie jak systemy zaporowe mogą bardzo utrudnić uzyskiwanie
informacji o sieci i jej architekturze. Nmap posiada wiele funkcji pozwalających zrozumieć
działanie złożonych sieci i na weryfikacje działania filtrów pakietów i ich zgodności z
założeniami. Pozwala nawet na omijanie źle zaimplementowanych zabezpieczeń. Jednym z
najlepszych sposobów na poznanie bezpieczeństwa swojej sieci jest próba jego przełamania.
Zacznij myśleć jak atakujący, który stosuje techniki z tej części dokumentacji przeciwko
Twojej sieci. Uruchom skanowania FTP bounce, Idle, dodaj fragmentację pakietów lub spróbuj
uruchomić tunel omijający lokalne proxy.
W połączeniu z ograniczeniami aktywności sieciowej, firmy coraz częściej rozpoczynają
monitorowanie ruchu sieciowego za pomocą systemów detekcji intruzów (IDS). Wszystkie
popularne systemy IDS mają dołączone reguły wykrywające skanowania Nmapa, ponieważ
skanowania takie czasami poprzedzają ataki. Wiele z tych systemów ostatnio przeistoczyło
się w systemy prewencji (IPS), które aktywnie przeciwstawiają się niepożądanemu ruchowi.
Niestety, dla administratorów sieci i producentów systemów IDS, wiarygodne wykrywanie
złych intencji poprzez analizę pakietów jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Cierpliwi
atakujący, posiadający odpowiednie umiejętności podparte możliwościami Nmapa zwykle mogą
ominąć systemy detekcji intruzów i ich działania nie zostaną wykryte. W tym samym czasie
administratorzy muszą się zmagać z ogromną ilością fałszywych alarmów dotyczących
niepoprawnie zaklasyfikowanej zupełnie niewinnej komunikacji.
Co jakiś czas ktoś sugeruje, że Nmap nie powinien oferować możliwości omijania systemów
zaporowych czy systemów IDS. Argumentują to możliwością wykorzystania tych funkcji także
przez atakujących, a nie tylko przez administratorów podnoszących bezpieczeństwo swoich
sieci. Problemem jest sama logika, ponieważ atakujący i tak będą wykorzystywali tego typu
metody używając innych narzędzi lub samemu wprowadzając odpowiednią funkcjonalność do kodu
Nmapa. Równocześnie administratorzy będą mieli utrudniony dostęp do odpowiednich narzędzi
i ich praca będzie trudniejsza. Uruchomienie nowoczesnego, bezpiecznego serwera FTP jest
dużo skuteczniejszą metodą ochrony niż ograniczanie dostępności do narzędzi pozwalających
na przeprowadzanie ataków FTP bounce.
Nie ma magicznej kuli (lub opcji Nmapa) do przełamywania i obchodzenia systemów zaporowych
i IDS. Wymaga to umiejętności i doświadczenia. Dokładne instrukcje wykraczają poza zakres
tej dokumentacji, która jest jedynie listą dostępnych opcji wraz z opisami jak one
działają.
-f (fragmentacja pakietów); --mtu (Używanie wybranego MTU)
Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy skanowaniu (włączając w to skanowanie ping)
małych pofragmentowanych pakietów. Idea polega na podzieleniu nagłówka TCP na wiele
pakietów, co powoduje utrudnienia w ich przetwarzaniu przez filtry pakietów, systemy
detekcji intruzów oraz irytujące komplikacje przy ustalaniu co się dzieje. Ale uwaga!
Wiele programów ma problemy przy obsłudze tego typu pakietów. Przestarzały sniffer
Sniffit wykonuje nieprawidłową operacje i zostaje zamknięty zaraz po odebraniu już
pierwszego z takich pakietów. Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie
wszystkich pakietów wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze maksymalnie 8
bajtów. Przykładowo 20 bajtowy nagłówek TCP zostanie podzielony na 3 pakiety: najpierw
dwa po 8 bajtów i ostatni 4 bajty. Oczywiście każdy fragment dostaje własny nagłówek
IP. Dodanie drugiej opcji -f powiększa wykorzystywany rozmiar fragmentów z 8 do 16
(redukując ilość fragmentów). Możliwe jest również podanie własnego rozmiaru za pomocą
opcji --mtu. Nie używaj parametru -f, jeśli używasz --mtu. Podawany rozmiar musi być
wielokrotnością 8. W niektórych systemach filtry pakietów nie otrzymują bezpośrednio
pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane, tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji
CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w kernelu, jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są
włączane ze względów wydajnościowych. Opcja taka nie jest również włączana jeśli
zachodzi możliwość routowania poszczególnych pakietów różnymi ścieżkami. Niektóre
systemy operacyjne potrafią defragmentować pakiety wysyłane przez kernel, Linux z
iptables i modułem śledzenia połączeń jest jednym z przykładów. Uruchamiając
skanowanie można podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak Ethereal, czy wychodzące
pakiety są rzeczywiście pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego typu problemy,
można wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos TCP/IP i wysyła bezpośrenio ramki
ethernetowe.
-D <decoy1 [,decoy2][,ME],...> (Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów)
Powoduje skanowanie, wykrywane jako przychodzące z kilku miejsc równocześnie. System
IDS może wykryć 5-10 różnych skanowań z różnych adresów, jednak nie będzie w stanie
ocenić który z nich jest prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko niewinnymi
zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać rozpoznana poprzez śledzenie ścieżki pakietów
na routerach i innych aktywnych mechanizmów, ogólnie jest efektywną techniką na
ukrywanie swojego adresu IP.
Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je oddzielić przecinkami, można
również na tej liście umieścic ME oznaczające pozycję własnego adresu IP na liście. W
przypadku wykorzystania przynajmniej 6-tej pozycji na liście dla własnego IP, wiele
popularnych systemów wykrywających skanowania (na przykład scanlogd firmy Solar
Designer) nawet nie pokaże prawdziwego źródła pochodzenia pakietów na liście ataków.
Jeśli ME nie zostanie dodane, Nmap umieści je losowo na liście.
Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być dostępne, inaczej będzie można
łatwo wykryć host skanujący i że można niechcący dokonać ataku SYN flood na hosty
skanowane. Bezpieczniej jest używać adresów IP zamiast nazw systemów-przykrywek, bo
nie zostawi to informacji w logach ich serwera nazw.
Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu ping (z wykorzystaniem ICMP,
SYN ACK itp), podczas skanowania portów jak i przy wykrywaniu systemu operacyjnego.
Technika ta nie działa podczas wykrywania wersji i skanowania metodą connect().
Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia skanowanie i może
nawet spowodować zmniejszenie dokładności. Dodatkowo niektórzy dostawcy usług
odfiltrowują pakiety podszywające się pod adresy z innych sieci, jednak wielu nie robi
tego wcale.
-S <adres_ip> (Ustawienie adresu nadawcy)
W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi ustalić właściwego adresu nadawcy (i
wyświetli stosowny komunikat). W takim przypadku należy za pomocą opcji -S podać adres
lokalnego interfejsu przez który mają być wysyłane pakiety.
Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak, by cel skanowania uważał,
że skanuje go ktoś inny. Wyobraź sobie, ze firmę nagle zacznie skanować konkurencja! W
przypadku takiego użycia, zwykle będzie wymagana opcja -e, a zalecana również -P0.
-e <interfejs> (Użyj wybranego interfejsu)
Informuje Nmapa przez który interfejs ma wysyłać i odbierać pakiety. Nmap powinien
wykryć go automatycznie, ale jeśli mu się nie uda, można to zrobić ręcznie.
--source-port <numerportu>; -g <numerportu> (Używaj podanego portu źródłowego)
Jednym z najczęściej spotykanych problemów konfiguracyjnych jest ufanie danym
przychodzącym z określonego portu źródłowego. Łatwo jest zrozumieć, czemu tak się
dzieje. Administrator instaluje nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są
zgłoszenia od niepocieszonych użytkowników, którym nagle przestały działać aplikacje.
Przykładem może być DNS, ponieważ odpowiedzi na zapytania z zewnętrznych serwerów
przestały dochodzić do sieci. Innym przykładem jest FTP, przy stosowaniu aktywnych
połączeń zewnętrzne serwery próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta żądającego
przesłania pliku.
Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w formie aplikacyjnych
serwerów proxy lub analizy protokołu przez systemy zaporowe. Niestety istnieją również
inne łatwiejsze, ale i mniej bezpieczne rozwiązania. Wielu administratorów wpada w
pułapkę zakładając, że dane przychodzące z portu 53 są zawsze odpowiedziami serwera
DNS, a z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na przechodzenie takiego ruchu
przez system zaporowy. Często zakładają, że żaden atakujący nie spróbuje wykorzystać
takiej luki. Zdaża się również, że problem taki zostaje wprowadzony do konfiguracji
jako tymczasowe rozwiązanie, jednak zapominają o jego zmianie na bardziej bezpieczne.
Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w taką pułapkę. Wiele
komercyjnych produktów jest dostarczanych z podobnymi problemami. Zdarzyło się to
nawet firmie Microsoft, której filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP zawierają
regułę wpuszczającą cały ruch TCP i UDP pochodzący z portu 88 (Kerberos). Innym dobrze
znanym przykładem jest Zone Alarm personal firewall, który do wersji 2.1.25 włącznie
nie filtrował pakietów UDP z portów 53 (DNS) i 67 (DHCP).
Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port pozwalające na wykorzystanie
opisanej wyżej funkcjonalności poprzez podanie numeru portu z którego wysyła dane, o
ile jest to tylko możliwe. Nmap musi używać różnych numerów portów dla poprawnego
działania niektórych testów wykrywających system operacyjny, zapytania DNS również
ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje do tego biblioteki systemowe.
Większość typów skanowania TCP, włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję we
wszystkich przypadkach, podobnie jak i UDP.
--data-length <rozmiar> (Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów)
Domyślnie Nmap wysyła pakiety o minimalnej wielkości zawierające jedynie sam nagłówek.
Pakiety TCP mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28. Ta opcja pozwala dołączać do większości
pakietów losowe dane o podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu
operacyjnego (-O) pozostają nie zmienione, ale przy większości pakietów ping i
skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana. Powiększanie pakietów spowalnia proces
skanowania, jednocześnie czyniąc go mniej podejrzanym.
--ttl <wartość> (Ustaw czas życia pakietu IP)
Ustawia czas życia (TTL) pakietów na podaną wartość.
--randomize-hosts (Losowanie kolejności skanowania hostów)
Opcja powoduje włączenie losowania kolejności hostów w każdej grupie do 8096 hostów
przed ich skanowaniem. Zachowanie takie czyni skanowanie mniej oczywistym dla wielu
systemów monitorujących sieci, zwłaszcza w połączeniu z opcją spowalniającą
skanowanie. Możliwe jest losowanie z jeszcze większych grup, poprzez zmianę stałej
PING_GROUP_SZ w pliku nmap.h i rekompilacji. Innym rozwiązaniem jest wygenerowanie
listy adresów IP za pomocą opcji lista skanowania (-sL -n -oN nazwapliku) i losowemu
pomieszaniu adresów na niej za pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi za
pomocą opcji -iL.
--spoof-mac <adres mac, prefiks, lub nazwa producenta > (Podmieniaj adres MAC)
Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem którego będą wysyłane wszystkie pakiety ethernet.
Opcja włącza również automatycznie --send-eth dla uzyskania pewności wysyłania
pakietów na poziomie ethernetu. Podany adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli
zostanie podany znak „0”, Nmap wybierze kompletnie losowy adres MAC na czas trwania
danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr heksadecymalnych (mogą być oddzielone
dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako adresu MAC, przy czym jeśli podano
mniej niż 12 cyfr szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów losowymi
wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub liczbą heksadecymalną, Nmap poszuka w
pliku nmap-mac-prefixes nazwy producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery
nie są rozróżniane) i jeśli znajdzie, użyje identyfikatora producenta OUI (3 bajty)
wypełniając pozostałe 3 bajty losowo. Przykłady poprawnych argumentów to Apple, 0,
01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe, 0020F2, Cisco itp.
--badsum (Wysyłanie pakietów z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP)
Powoduje wstawianie do nagłówków wysyłanych pakietów nieprawidłowych sum kontrolnych.
Jako że prawie każdy stos IP odrzuci tego typu pakiety, otrzymana odpowiedź
najprawdopodobniej pochodzi od systemu zaporowego lub IDS, które nie przejmują się
sumami kontrolnymi. Dokładniejszy opis tej techniki znajduje się pod adresem
https://nmap.org/p60-12.txt
WYJŚCIE
Każde narzędzie jest tylko tak dobre, jak wyniki które się za jego pomocą uzyskuje.
Złożone testy i algorytmy nie są nic warte, jeśli ich wyniki nie są zaprezentowane w
odpowiedniej formie. Z związku z tym, że użytkownicy Nmapa używają go w różny sposób,
także w połączeniu z innymi narzędziami, nie ma jednego formatu, który by wszystkich
zadowolił. Dlatego też Nmap oferuje kilka formatów, włączając w to tryb interaktywny i
tryb XML do lepszej integracji z innymi programami.
Dodatkowo poza różnymi formatami wyjściowymi, Nmap posiada opcje pozwalające na
kontrolowanie poziomu szczegółowości dostarczanych informacji oraz komunikatów do
śledzenia błędów. Wyniki mogą być przekazywane do standardowego wyjścia jak i do plików (w
trybie zastępowania lub dołączania). Wygenerowane pliki mogą również być wykorzystywane do
wznowienia przerwanych skanowań.
Nmap pozwala na uzyskanie pięciu różnych formatów raportów. Domyślny to format
interaktywny i jest wykorzystywany w połączeniu ze standardowym wyjściem. Jest także
format format normalny, podobny do interaktywnego, jednak wyświetla mniej rutynowych
informacji i ostrzeżeń, ponieważ jest raczej przewidziany do poźniejszej analizy, niż do
interaktywnego oglądania w trakcie skanowania.
Tryb XML jest jednym z najważniejszych, jako że może zostać przekonwertowany na HTML lub
bezporoblemowo przetworzony przez inne programy, takie jak graficzne interfejsy
użytkownika lub zaimportowany do bazy danych.
Pozostałe dwa najmniej skomplikowane to format pozwalający na łatwe przetwarzanie za
pomocą wyrażeń regularnych (grep), który zawiera większość informacji o hoście w jednej
linii, oraz format sCRiPt KiDDi3 0utPUt.
Podczas gdy format interaktywny jest domyślny i nie posiada dodatkowych opcji, pozostałe
cztery formaty używają tej samej składni w postaci jednego argumentu, będącego nazwą pliku
do którego mają zostać zapisane wyniki. Możliwe jest podawanie wielu formatów
jednocześnie, jednak każdy z nich może być podany tylko raz. Na przykład, jeśli chcesz
zapisać format normalny do późniejszego przegladania i równocześnie XML do przetwarzania
przez inne programy, używamy składni -oX myscan.xml -oN myscan.nmap. W przykładach z tej
dokumentacji dla ułatwienia używamy prostych nazw, takich jak myscan.xml, jednak w
codzinnym użyciu zalecane jest stosowanie nazw bardziej opisowych. Nazwy te mogą być
dowolnie wybierane, zgodnie z własnymi preferencjami, osobiście preferuję długie nazwy
zawierające datę skanowania i słowo lub dwa opisujące skanowanie, umieszczone w katalogu
zawierającym nazwę firmy skanowaniej.
Podczas zapisywania wyników do pliku Nmap nadal wyświetla interaktywną formę raportu na
standardowe wyjście. Przykładowo, komenda nmap -oX myscan.xml cel zapisuje wyniki w
formacie XML do pliku myscan.xml równocześnie wyświetlając je w trybie interaktywnym tak,
jakby opcja -oX nie była podana. Możliwa jest zmiana tego zachowania poprzez podanie znaku
myślnika (-) zamiast nazwy pliku przy wybranym formacie, co spowoduje wyświetlanie go
zamiast formy interaktywnej. Tak więc komenda nmap -oX - cel spowoduje wyświetlenie tylko
formatu XML na standardowym wyjściu stdout. Komunikaty o poważnych błędach sa nadal
wyświetlane za pomocą standardowego wyjścia błędów stderr.
Inaczej niż przy innych opcjach, spacja pomiędzy opcją (taką jak -oX), a nazwą pliku lub
myślnika nie jest wymagana. Jeśli spacja zostanie pominięta przy opcjach takich jak -oG-
lub -oXscan.xml, z powodów kompatybilności wstecznej Nmap zapisze wyniki w formacie
normalnym w plikach odpowiednio G- i Xscan.xml.
Nmap posiada również opcje pozwalające na ustalenie poziomu szczegółowości podawanych
informacji jak również pozwalające na dołączanie wyników do już istniejących plików. Opcje
te zostały opisane poniżej.
Formaty wyjściowe Nmapa
-oN <nazwapliku> (Format normalny)
Powoduje zapis w formacie normalnym do wskazanego pliku. Jak napisano wyżej, format
ten różni się nieco od formatu interaktywnego.
-oX <nazwapliku> (Format XML)
Powoduje zapis w formacie XML do wskazanego pliku. Nmap dołącza definicje formatu
dokumentu (DTD), który pozwala innym programom na weryfikację zawartości tego pliku.
Funkcja ta jest głównie przeznaczona do wykorzystania przez oprogramowanie dodatkowe,
jednak może pomóc w ręcznej analizie zawartych danych. DTD opisuje jakie elementy XML
mogą być legalnie uzywane w pliku i często podaje jakie wartości mogą przyjmować
poszczególne znaczniki. Zawsze aktualna DTD wersja jest dostępna pod adresem
http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.dtd.
XML jest stabilnym formatem, który może być łatwo przetwarzany przez inne programy.
Darmowe biblioteki do przetwarzania XML są dostępne dla większości języków
programowania, takich jak C/C++, Perl, Python czy Java. Napisano nawet wiele procedur
dostosowanych specjalnie do potrzeb Nmapa. Przykładami są Nmap::Scanner[11] i
Nmap::Parser[12] dla Perla (CPAN). W wiekszości dużych aplikacji korzystających z
Nmapa preferowany jest właśnie format XML.
W formacie XML jest również opisany styl XSL, który może zostać wykorzystany do
konwersji do HTML. Najprostrzym sposobem jest po prostu wczytanie pliku XML do
przeglądarki internetowej, takiej jak Firefox czy IE. Domyślnie zadziała to tylko na
komputerze na którym był uruchamiany Nmap (lub skonfigurowanym podobnie), z powodu
umieszczenia ścieżki do pliku nmap.xsl właściwej dla danego systemu. Za pomocą opcji
--webxml lub --stylesheet można utworzyć przenośny raport XML, możliwy do obejrzenia w
formacie HTML na każdym komputerze podłączonym do Internetu.
-oS <nazwapliku> (Format ScRipT KIdd|3)
Format script kiddie jest podobny do interaktywnego, jednak jest dodatkowo
przetworzony na potrzeby l33t HaXXorZ, którzy nie byli zadowoleni z domyślnego,
uporządkowanego formatu Nmapa. Osoby bez poczucia humoru powinny wiedzieć przed
zarzucaniem mi „pomagania script kiddies ”, że opcja ta jest tylko żartem, a nie
pomocą.
-oG <nazwapliku> (Format "grepowalny")
Ten format został opisany jako ostatni, jako że jest już przestarzały. Format XML jest
dużo lepszy i jest prawie tak samo wygodny dla zaawansowanych użytkowników. XML jest
standardem, do którego napisano dziesiątki bibliotek, podczas gdy format grepowalny
jest moim osobistym wymysłem. XML pozwala również na łatwe rozszerzanie o nowe funkcje
Nmapa w miarę ich dodawania, podczas gdy w formacie grepowalnym muszą one być pomijane
z powodu braku miejsca.
Niezależnie od tego, format ten jest nadal całkiem popularny. Jest prostym formatem
opisującym każdy host w oddzielnej linii i umożliwiający bardzo proste wyszukiwanie i
przetwarzanie za pomocą standardowych narzędzi systemów UNIX takich jak grep, awk,
cut, sed, diff i Perl. Format ten jest wygodny do szybkiego odnajdywania potrzebnych
danych, na przykład hostów z otwartym portem SSH lub używających systemu Solaris i
jest to możliwe za pomocą wycinania interesujących informacji za pomocą prostych
poleceń awk czy cut.
Format grepowalny składa sie z linii komentarzy (rozpoczynających się od znaku #) i
linii wyników. Linia wyników składa się z sześciu pól, oddzielonych znakami tabulacji
i przecinkami. Polami tymi są Host, Ports, Protocols, Ignored State, OS, Seq Index,
IPID i Status.
Najważniejszymi z tych pól są najczęściej pola Ports, które zawierają informacje o
interesujących portach, w postaci listy oddzielonej przecinkami. Każda pozycja na
liście reprezentuje jeden otwarty port i opisuje go siedmioma, oddzielonymi znakami
(/) subpolami: Port number, State, Protocol, Owner, Service, SunRPC info i Version
info.
Tak jak i w przypadku formaty XML, dokładny opis formatu grepowalnego przekracza
zakres tej dokumentacji i jest dostępny pod adresem
http://www.unspecific.com/nmap-oG-output.
-oA <nazwa> (Wyjście we wszystkich formatach)
Dla wygody można podać opcję -oAnazwa do zapisywania wyników w formacie normalnym, XML
i grepowalnym równocześnie. Wyniki zostaną zapisane odpowiednio w plikach o nazwach
nazwa.nmap, nazwa.xml i nazwa.gnmap. Tak jak i w przypadku innych programów, nazwa
może zostać poprzedzona scieżką, na przykład ~/nmaplogs/foocorp/ w systemach UNIX lub
c:\hacking\sco pod Windows.
Poziom szczegółowości i opcje diagnozowania błędów
-v (Podwyższenie poziomu raportowania)
Podwyższenie poziomu raportowania powoduje wyświetlanie przez Nmapa większej ilości
informacji na temat postępów skanowania. Otwarte porty są pokazywane zaraz po ich
wykryciu, podawany jest także przewidywany czas zakończenia skanowania w przypadku
kiedy Nmap zakłada, że test potrwa dłużej niż kilka minut. Dwukrotne użycie tej opcji
powoduje dalsze powiększenie poziomu szczegółowości, trzykrotne i dalsze nie dają już
żadnego efektu.
Większość zmian dotyczy trybu interaktywnego, niektóre odnoszą się także do trybu
normalnego i script kiddie. Pozostałe formaty są przystosowane do przetwarzania przez
maszyny, więc Nmap może zawsze podawać szczegółowe informacje bez zmniejszania
czytelności dla człowieka. Są jednak i drobne różnice w innych formatach, na przykład
w formacie grepowalnym linia komentarza zawierająca listę skanowanych hostów jest
dodawana tylko w trybie podwyższonej szczegółowości, ze względu na swoją dosyć znaczną
długość.
-d [poziom] (Ustawianie poziomu śledzenia błędów)
Jeśli dostępne poziomy szczegółowości nie dostarczają wystarczającej ilości
informacji, opcje śledzenia błędów mogą Cię wrecz nimi zasypać! Podobnie jak w
przypadku wykorzystania opcji podwyższania szczegółowości (-v), opcja włączająca
umowanie nazwane śledzenie błędów, włączana jest za pomocą parametru (-d) i możliwe
jest jej wielokrotne dodawanie powiększające skutek. Alternatywnie można podać poziom
jako argument do opcji -d. Na przykład -d9 ustawia poziom na dziewięć. Jest to
najwyższy możliwy poziom produkujący setki linii, o ile nie jest to proste skanowanie
kilku portów i hostów.
Format ten jest użyteczny jeśli podejrzewamy istnienie błędu w Nmapie lub jeśli po
prostu chcemy wiedzieć co Nmap robi i czemu. Jako że opcja ta jest przeznaczona
głównie dla autorów, wyświetlane linie nie zawsze są do końca zrozumiałe. Można
otrzymać na przykład coś w stylu: Timeout vals: srtt: -1 rttvar: -1 to: 1000000 delta
14987 ==> srtt: 14987 rttvar: 14987 to: 100000. Jeśli nie rozumiesz takiego zapisu,
możesz go po prostu zignorować, poszukać w kodzie źródłowym lub poprosić o pomoc na
liście dyskusyjnej twórców Nmapa (nmap-dev). Niektóre linie są dosyć czytelne, ale
stają się coraz bardziej skomplikowane wraz ze wzrostem poziomu śledzenia błędów.
--packet-trace (Śledzenie wysyłanych i odbieranych pakietów)
Powoduje wyświetlanie przez Nmapa krótkiej informacji na temat każdego wysyłanego i
odbieranego pakietu. Opcja ta jest często używana podczas śledzenia błędów, ale
zawiera również wartościowe informacje dla nowych użytkowników, pozwalające zrozumieć
co Nmap robi. Uniknięcie wyświetlania tysięcy linii możliwe jest poprzez ograniczenie
ilości portów do skanowania, na przykład za pomocą -p20-30. Jeśli chcesz zobaczyć
tylko to, co dzieje się w trakcie wykrywania wersji, użyj raczej opcji
--version-trace.
--iflist (Pokazuj interfejsy i tablicę routingu)
Wyświetla listę interfejsów i tablice routingu wykryte przez Nmapa. Opcja jest
przydatna przy śledzeniu błędów w routingu lub niepoprawnym wykrywaniu typów
interfejsów (na przykład jeśli Nmap traktuje połączenie PPP jako ethernet).
Pozostałe opcje
--append-output (Dołączaj wyniki do pliku)
Jeśli zostanie podana nazwa pliku jako argument do opcji takiej jak -oX czy -oN,
domyślnie poprzednia zawartość pliku zostanie usunęta i zastąpiona nową. Jeśli
zachodzi potrzeba zachowania poprzedniej zawartości pliku i dołączenie nowych wyników,
należy dodać opcję --append-output. Potraktowane tak zostaną wszystkie podane pliki.
Opcja nie działa zbyt dobrze z formatem XML, jako że wynikowy plik nie może być
pożniej bezbłędnie przetworzony bez ręcznych poprawek.
--resume <nazwapliku> (Wznowienie przerwanego skanowania)
Niektóre skanowania Nmapa mogą trwać bardzo długo, nawet kilka dni. Problem pojawia
się wtedy, kiedy nie jest możliwe ciągłe prowadzenie skanowania, na przykład z powodu
potrzeby działania tylko w godzinach pracy, problemów z dostępnością sieci,
(nie)przypadkowym restartem komputera na którym działa Nmap lub wykonaniem przez niego
nieprawidłowej operacji. Użytkownik może również przerwać w każdej chwili skanowanie
za pomocą kombinacji ctrl-C. W takich przypadkach ponowne rozpoczynanie testów od
początku może nie być pożądane. Na szczęście, jeśli pozostały wyniki przerwanych
testów w formacie normalnym (-oN) lub grepowalnym (-oG), możliwe jest ich wznowienie
od momentu przerwania. Służy do tego opcja --resume dla której argumentem musi byc
nazwa pliku w formacie normalnym lub grepowalnym. W tym przypadku nie jest możliwe
podawanie żadnych innych opcji, jako że Nmap przetworzy podany plik i odtworzy
wcześniej podane opcje. Po prostu uruchom nmap --resume nazwapliku, a Nmap dołączy do
wskazanego pliku nowe wyniki. Opcja ta nie obsługuje formatu XML, jako że łączenie
dwóch oddzielnych wynikóę skanowań w jeden plik jest dosyć trudne.
--stylesheet <ścieżka lub URL> (Styl XSL do transformacji formatu XML)
Nmap posiada domyślny styl XSL do przeglądania lub konwersji do formatu XML w pliku
nmap.xsl. Plik wyjściowy XML zawiera dyrektywę xml-stylesheet wskazującą na nmap.xml,
ze ścieżką do domyślej lokalizacji tego pliku (lub bierzącego katalogu pod Windows).
Dzięki temu wystarczy po prostu załadować plik XML Nmapa do przeglądarki, która sama
odczyta sobie plik nmap.xsl i użyje go do prawidłowego wyświetlenia wyników. Możliwe
jest również użycie innego stylu poprzez podanie nazwy pliku jako argumentu dla opcji
--stylesheet. W tym przypadku konieczne jest podanie pełnej ścieżki lub adresu URL.
Typowe wywołanie ma postać --stylesheet http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl.
Dyrektywa ta nakazuje pobranie najnowszej wersji pliku ze stylem ze strony
Insecure.Org. Opcja --webxml robi dokładnie to samo, będąc łatwiejszą do wpisania i
zapamiętania. Używanie pliku XSL ze strony Insecure.Org ułatwia przeglądanie wyników
na systemie nie posiadającym zainstalowanego Nmapa (czyli nie posiadającym pliku
nmap.xsl). Podawanie adresu URL jest wygodniejsze, jednak domyślnie używany jest plik
lokalny ze względu za zachowanie poufności użytkownika.
--webxml (Użyj stylu ze strony Insecure.Org)
Opcja jest wygodniejszym zapisem analogicznego --stylesheet
http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl.
--no_stylesheet (Nie używaj deklaracji stylu XSL w formacie XML)
Dodanie tej opcji powoduje wyłączenie dołączania stylu XSL do pliku z wynikami w
formacie XML. Zostaje pominięta dyrektywa xml-stylesheet.
RÓŻNE OPCJE
Sekcja ta opisuje istotne (i nie istotne) opcje, które nie pasowały gdzie indziej.
-6 (Włączenie skanowania IPv6)
Od roku 2002 Nmap obsługuje IPv6, w zakresie jego najpopularniejszych funkcji. W
szczególności dostępne jest skanowanie ping (tylko TCP), connect() i wykrywanie
wersji. Składnia opcji jest taka sama jak zwykle, wystarczy tylko dodać opcję -6.
Oczywiście w przypadku podawania adresów zamiast nazw, niezbędne jest podawanie ich
zgodnie ze składnią IPv6. Jako że adres może wyglądać podobnie do
3ffe:7501:4819:2000:210:f3ff:fe03:14d0, zalecane jest używanie nazw hostów. Wyniki
poza samym adresem wyglądają tak samo jak i przy innych opcjach.
Adresacja IPv6 nie zawładnęła jeszcze światem, jednak jest często wykorzystywana w
niektórych krajach (zwykle azjatyckich) i większość obecnych systemów ją obsługuje.
Oczywiście do używania IPv6 musi być on prawidłowo skonfigurowany i dostępny zarówno
na hoście skanowanym, jak i skanującym. Jeśli dostawca usług nie umożliwia uzyskania
adresów IP (najczęściej tak właśnie jest), jest dużo dostawców darmowych tuneli, które
działają poprawnie z Nmapem. Jednymi z lepszych są dostarczane przez BT Exact i
Hurricane Electric na http://ipv6tb.he.net/. Tunele 6to4 są innym popularnym i
darmowym rozwiązaniem.
-A (Agresywne opcje skanowania)
Włącza dodatkowe zaawansowane i agresywne opcje skanowania. Aktualnie są nimi
wykrywanie systemu operacyjnego (-O) i wykrywanie wersji (-sV). Więcej opcji być może
zostanie dodane w przyszłości. Głównym celem jest proste włączenie najbardziej
popularnych opcji skanowania bez konieczności zapamiętywania wielu parametrów.
Włączane są tylko opcje włączające określoną funkcjonalność, nie zaś te dotyczące
zależności czasowych (takie jak -T4) czy poziomu szczegółowości (-v), które można
dodać niezależnie.
--datadir <nazwakatalogu> (Określenie lokalizacji plików z danymi)
Podczas pracy Nmap pobiera dodatkowe informacje z plików nmap-service-probes,
nmap-services, nmap-protocols, nmap-rpc, nmap-mac-prefixes i nmap-os-fingerprints.
Nmap rozpoczyna poszukiwania tych plików od katalogu podanego jako parametr dla opcji
--datadir, jeśli została dodana. Jeśli nie znajdzie plików w podanej lokalizacji,
poszukuje ich w katalogu określonych w zmiennej środowiskowej NMAPDIR, a następnie w
katalogu ~/.nmap dla rzeczywistego i efektywnego UID (tylko systemy POSIX) i katalogu
z programem Nmap (tylko Win32). Jeśli i to nie przyniesie skutku, poszukiwane są w
lokalizacji podanej przy kompilacji, takiej jak /usr/local/share/nmap lub
/usr/share/nmap. Na końcu sprawdzany jest aktualny katalog.
--send-eth (Używanie niskopoziomowych ramek ethernet)
Opcja powoduje wysyłanie bezpośrednio ramek niskiego poziomu ethernet (warstwa
danych), zamiast poprzez stos IP (warstwa sieci). Domyślnie Nmap wybiera metodę, która
jest ogólnie lepsza dla danej platformy, na której jest uruchomiony. Gniazda raw
(warstwa IP) są efektywniejsze w przypadku systemów UNIX, podczas gdy ramki ethernet
są niezbędne w przypadku systemów Windows, od czasu kiedy to Microsoft wyłączył
obsługę gniazd raw. Jeśli nie ma innej możliwości, Nmap w systemach UNIX wybierze
metodę ethernet, pomijając wybraną przez użytkownika i niedostępną opcję.
--send-ip (Wysyłaj pakiety raw IP)
Włącza wysyłanie pakietów przez gniazda raw IP, zamiast przez ramki ethernet. Opcja
jest przeciwieństwem opisanej wyżej opcji --send-eth.
--privileged (Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia)
Informuje Nmapa, że użytkownik jest wystarczająco uprzywilejowany aby korzystać z
wysyłania pakietów za pomocą gniazd raw, podsłuchiwania pakietów i podobnych operacji
zwykle wymagających uprwawnień roota w systemach UNIX. Domyślnie Nmap przerywa
działanie w momencie wykrycia próby wykonania takich operacji i funkcja geteuid() nie
zwraca wartości zero. Opcja --privileged jest użyteczna w systemach Linux
posiadających możliwości odpowiedniego przywilejowania użytkowników do przeprowadzania
wymienionych operacji. Upewnij się, że opcja została podana przed innymi opcjami
wymagającymi podwyższonych uprwanień (skanowanie SYN, wykrywanie systemu operacyjnego
itp). Zmienna NMAP_PRIVILEGED może zostać ustawiona jako alternatywa dla wykorzystania
opcji --privileged.
-V; --version (Wyświetl numer wersji)
Wyświetla tylko numer wersji Nmapa.
-h; --help (Wyświetl pomoc)
Wyświetla krótki ekran pomocy opisujący najpopularniejsze opcje, podobnie jak
uruchomienie Nmapa bez parametrów.
INTERAKCJA W CZASIE PRACY
Podczas pracy Nmapa, przechwytywane są wszystkie naciśnięcia klawiszy. Pozwala to na
interakcję z programem bez przerywania go lub restartowania. Niektóre specjalne klawisze
zmieniają opcje, inne wyświetlają status skanowania. Konwencja zakłada, że małe litery
zmniejszają ilość informacji, a duże litery powiększają. Można również nacisnąć ‘?’ dla
v / V
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu szczegółowości
d / D
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu śledzenia błędów
p / P
Włączenia / Wyłączenia śledzenia pakietów
?
Wyświetlenia ekranu pomocy
Wszystko inne
Wyświetla status w postaci:
Stats: 0:00:08 elapsed; 111 hosts completed (5 up), 5 undergoing Service Scan
Service scan Timing: About 28.00% done; ETC: 16:18 (0:00:15 remaining)
PRZYKŁADY
Poniżej przedstawiono przykłady wykorzystania Nmapa, od prostych i rutynowych do trochę
bardziej skomplikowanych i ezoterycznych. Przykładowe adresy IP i nazwy domen powinny
zostać zastąpione adresami/nazwami z twojej własnej sieci. Nie uważam, że skanowanie
portów powinno być nielegalne, jednak niektórzy administratorzy nie tolerują nie
autoryzowanego skanowania ich sieci i mogą zgłaszać swoje protesty. Uzyskanie zgody jest
pierwszym wyzwaniem.
Do celu testów, masz zgodę do skanowania hosta scanme.nmap.org. Zgoda pozwala jedynie na
skanowanie za pomocą Nmapa, nie zaś na testowanie exploitów czy przeprowadzanie ataków
typu Denial of Service. Dla oszczędności pasma, proszę nie uruchamiaj więcej niż tuzina
skanowań tego hosta dziennie. W przypadku nadużyć, host zostanie wyłączony, a Nmap będzie
zwracał komunikat Failed to resolve given hostname/IP: scanme.nmap.org. pozwolenie dotyczy
także adresów scanme2.nmap.org, scanme3.nmap.org i następnych, choć hosty te jeszcze nie
istnieją.
nmap -v scanme.nmap.org
Pozwoli na przeskanowanie wszystkich portów TCP adresu scanme.nmap.org. Opcja -v podwyższy
poziom szczegółowości zwracanych informacji.
nmap -sS -O scanme.nmap.org/24
Uruchamia skanowanie SYN wszystkich 255 hostów znajdujących się w tej samej klasie „C”, co
host scanme.nmap.org. Dodatkowo wykonywana jest próba detekcji systemu operacyjnego dla
każdego hosta, który jest aktywny. Wymaga to uprawnień użytkownika root, z powodu
wykorzystania skanowania SYN i wykrywania systemu operacyjnego.
nmap -sV -p 22,53,110,143,4564 198.116.0-255.1-127
Uruchamia enumerację hostów i skanowanie TCP pierwszej połowy każej z 255 możliwych 8-mio
bitowych podsieci klasy B 198.116. Wykrywane jest działanie usług sshd, DNS, pop3d, imapd
i portu 4564. Dla każdego z tych portów, który został wykryty jako otwarty przeprowadzane
jest wykrywanie wersji działającej aplikacji.
nmap -v -iR 100000 -P0 -p 80
Poleca Nmapowi na wybranie 100,000 losowych hostów i przeskanowanie ich w poszukiwaniu
serwerów WWW (port 80). Enumeracja hostów jest wyłączona za pomocą opcji -P0, ponieważ
wysyłanie najpierw pakietów w celu określenia czy host jest aktywny nie ma sensu, jako że
i tak jest wykonywany test tylko na jednym porcie per host.
nmap -P0 -p80 -oX logs/pb-port80scan.xml -oG logs/pb-port80scan.gnmap 216.163.128.20/20
Skanuje 4096 adresów IP w poszukiwaniu serwerów WWW (bez pingowania ich) i zapisuje wyniki
w plikach XML i grepowalnym.
BŁĘDY
Jak i jego autor, Nmap nie jest doskonały. Możesz jednak pomóc przysyłając raporty
dotyczące błędów lub nawet wysyłając własne poprawki. Jeśli Nmap nie zachowuje sie w
sposób którego oczekujesz, zacznij od aktualizacji do najnowszej wersji dostępnej pod
adresem http://www.insecure.org/nmap/. Jeśli problem nadal występuje, wykonaj trochę
testów dla określenia czy podobny problem nie został już wykryty i oznaczony. Spróbuj
poszukać Googlem komunikatu błędu lub poprzeglądaj archiwa listy dyskusyjnej Nmap-dev pod
adresem http://seclists.org/. Przeczytaj również cała dokumentację. Jeśli nic nie pomoże,
wyślij raport opisujący błąd po angielsku na adres <dev@nmap.org>. Proszę dołącz wszystko
co udało Ci się ustalić na temat tego problemu, jak również informację o używanej wersji
Nmapa i systemie operacyjnym na którym jest uruchamiany. Opisy problemów i pytania
dotyczące używania Nmapa wysłane na adres dev@nmap.org z większym prawdopodobieństwem
doczekają sie szybkiej odpowiedzi, niż wysłane bezpośrednio do Fyodora.
Poprawki błędnego kodu są milej widziane, niż opisy błedów. Podstawowe instrukcje
tworzenia poprawek są opisane na stronie http://www.insecure.org/nmap/data/HACKING.
Poprawki mogą być wysyłane na nmap-dev (rekomendowane) lub bezpośrednio do Fyodora.
AUTOR
Fyodor <fyodor@nmap.org> (http://www.insecure.org)
Setki ludzi wniosły wartościowy wkład w rozwój Nmapa. Szczegóły są zamieszczane w pliku
CHANGELOG, który jest rozpowszechniany z Nmapem i jest również dostępny pod adresem
http://www.insecure.org/nmap/changelog.html.
UWARUNKOWANIA PRAWNE
Unofficial Translation Disclaimer / Oświadczenie dotyczące tłumaczenia
This is an unnofficial translation of the Nmap license details[13] into polish. It was not
written by Insecure.Com LLC, and does not legally state the distribution terms for Nmap --
only the original English text does that. However, we hope that this translation helps
polish speakers understand the Nmap license better.
To jest nieoficjalne tłumaczenie licencji Nmapa[13] na język polski. Nie zostało ono
napisane przez Insecure.Com LLC, i przez to nie może być uważane za wiążące, tak jak jego
angielska wersja, jednakże uważamy, że tłumaczenie to pozwoli lepiej zrozumieć licencję
Nmapa.
Prawa autorskie i licencjonowanie Nmap
Prawa autorskie (1996-2005) do programu Nmap Security Scanner posiada Insecure.Com LLC.
Nmap jest także zastrzeżonym znakiem towarowym Insecure.Com LLC. Ten program jest wolnym
oprogramowaniem; możliwa jest jego redystrybucja i/lub modyfikowanie zgodnie z zasadami
licencji GNU General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation; Wersja
2. Gwarantuje ona prawo do używania, modyfikowania i redystrybucji tego oprogramowania pod
pewnymi warunkami. Jeśli technologia Nmapa jest integrowana z innymi programami, możliwa
jest sprzedaż alternatywnych licencji (kontakt <sales@insecure.com>). Wielu producentów
skanerów bezpieczeństwa licencjonuje technologie Nmapa takie jak wykrywanie hostów,
skanowanie portów, wykrywanie systemów operacyjnych i wykrywanie usług/wersji.
GPL nakłada isotne ograniczenia w stosunku do „produktów pochodnych ”, jednak nie jest
jeszcze dostępna dokładna ich definicja. Dla uniknięcia nieporozumień zakładamy, że
aplikacja jest produktem pochodnym w przypadku gdy spełnia któryś z warunków:
• Integruje kod źródłowy Nmapa
• Odczytuje lub dołącza chronione prawami autorskimi pliki Nmapa, takie jak
nmap-os-fingerprints czy nmap-service-probes.
• Uruchamia Nmapa i przetwarza jego wyniki (w odróżnieniu od aplikacji, które
uruchamiają Nmapa i wyświetlają nie przetworzone raporty i przez to nie są produktami
pochodnymi).
• Integrują/włączają/agregują Nmapa w wykonywalnym instalatorze, tak jak stworzone za
pomocą InstallShield.
• Wykorzystują bibliotekę lub program wykonujący jedno z powyższych.
Warunki „Nmapa” powinny dotyczyć części i pochodnych programu Nmap. Powyższa lista ma na
celu klarowne przedstawienie naszej interpretacji programów pochodnych z przykładami.
Ograniczenia dotyczą tylko przypadków, w których Nmap jest rozpowszechniany razem z
programem pochodnym. Na przykład nic nie stoi na przeszkodzie napisania i sprzedawania
własnego interfejsu do Nmapa. Wystarczy rozprowadzać go oddzielnie podając użytkownikom
adres http://www.insecure.org/nmap/ do pobierania Nmapa.
Nie uważamy tego za ograniczenia dodane do GPL, ale jako klarowną interpretację „programów
pochodnych”, jako że dotyczy to naszego produktu opartego na GPL. Jest to zbliżone do
sposobu w jaki Linus Torvalds opublikował swoją interpretację dotyczącą „programów
pochodnych”, opartych na modułach kernela Linuxa. Nasza interpretacja odnosi się tylko do
Nmapa - nie mówimy o żadnym innym produkcie GPL.
Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ograniczeń licencji GPL przy zastosowaniach
Nmapa w produktach nie opartych na GPL, chętnie pomożemy. Jak wspomniano wyżej, oferujemy
także alternatywną licencję do integrowania Nmapa we własnych aplikacjach i urządzeniach.
Licencje na integrację Nmapa zostały sprzedane wielu producentom oprogramowania związanego
z bezpieczeństwem i ogólnie zawierają dożywotnią licencję oraz dostarczają priorytetowego
wsparcia technicznego wraz z aktualizacjami i pomagają opłacić dalszy rozwój Nmapa. Proszę
o kontakt z <sales@insecure.com> w celu uzyskania dalszych informacji.
Jako specjalny wyjątek dla warunków GPL, Insecure.Com LLC zezwala na linkowanie kodu tego
programu z dowolną wersją biblioteki OpenSSL, która jest dystrybuowana na licencji
identycznej do umieszczonej w pliku Copying.OpenSSL oraz na dystrybucję obu w postaci
zlinkowanej. Musisz przestrzegać licencji GPL we wszystkich aspektach wykorzystania kodu,
innym niż OpenSSL. Jeśli zmodyfikujesz wspomniany plik, możesz rozszerzyć ten wyjątek o
Twoją wersję, ale nie jesteś do tego zobligowany.
Jeśli otrzymałeś(aś) te pliki z pisemną licencją lub kontraktem zmieniającym powyższe
zapisy, mają one pierwszeństwo nad umieszczonymi tutaj.
Licencja Creative Commons dla tego podręcznika Nmap
Prawa (2005) do tego podręcznika Nmapa posiada Insecure.Com LLC. Jest on udostępniany w
oparciu o wersję 2.5 licencji Creative Commons Attribution License[2]. Pozwala ona na
redystrybucję i modyfikowanie w potrzebnym zakresie tak długo, jak zostanie podane
oryginalne źródło. Alternatywnie możesz traktować ten dokument jako udostępniany na takiej
samej licencji jak Nmap (opisanej wcześniej).
Dostępność kodu źródłowego i wkład społeczności
Kod źródłowy dla tego programowania jest dostępny, ponieważ uważamy, że użytkownicy mają
prawo wiedzieć dokładnie co program robi, zanim go uruchomią. Pozwala to także na
przeprowadzenie audytu kodu pod kątem bezpieczeństwa (jak dotąd nie wykryto problemu tego
typu).
Kod źródłowy pozwala również na przenoszenie Nmapa na nowe platformy, na poprawianie
błędów i dodawanie nowych funkcji. Mocno zachęcamy do wysyłania swoich zmian na adres
<fyodor@nmap.org> w celu możliwej integracji z główną dystrybucją. Wysłanie tych zmian do
Fyodora lub na jedną z list dyskusyjnych dla deweloperów Insecure.Org, powoduje
przekazanie praw do nielimitowanego, nie wyłącznego prawa do ponownego wykorzystania,
modyfikacji i relicencjonowania tego kodu. Nmap zawsze będzie dostępny jako Open Source,
lecz jest to istotne z powodu dewastujących problemów jakie pojawiały się w innych
projektach Free Software (takich jak KDE i NASM). Okazjonalnie licencjonujemy kod do firm
trzecich, jak to wspomniano wyżej. Jeśli chcesz dodać specjalną licencję dla swojego
wkładu, wystarczy dołączyć odpowiednią informację przy wysyłaniu kodu do nas.
Brak gwarancji
Program ten jest rozpowszechniany z nadzieją, że będzie użyteczny, jednak BEZ ŻADNEJ
GWARANCJI; także bez założonej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ lub PRZYDATNOŚCI DO
OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Zobacz licencję GNU General Public License dla dalszych szczegółów
pod adresem http://www.gnu.org/copyleft/gpl.html, jej polskie nieoficjalne tłumaczenie
http://www.gnu.org.pl/text/licencja-gnu.html lub w pliku COPYING dołączanym do Nmapa.
Należy również zwrócić uwagę, że Nmap okazjonalnie potrafi spowodować zaprzestanie
działania źle napisanych aplikacji, stosu TCP/IP lub nawet całego systemu operacyjnego.
Jest to bardzo rzadko spotykane, ale ważne jest, aby o tym pamiętać. Nmap nie powinien
być nigdy uruchamiany przeciwko systemom krytycznym, o ile nie jesteś przygotowany(a) na
ewentualną przerwę w działaniu. Potwierdzamy, że Nmap może spowodować awarię systemów lub
sieci i wypieramy się jakiejkolwiek odpowiedzialności za uszkodzenia lub problemy
spowodowane przez jego działanie.
Nieodpowiednie użycie
Z powodu istnienia niewielkiego ryzyka spowodowania awarii i ponieważ niektóre czarne
kapelusze lubią używać Nmapa do wykonania rekonesansu przed atakiem systemu,
administratorzy mogą się denerwować i zgłaszać swoje protesty z powodu skanowania ich
systemów. Z tego powodu, najczęściej zalecane jest uzyskanie odpowiedniej zgody przed
wykonaniem nawet delikatnego skanowania sieci.
Z powodów bezpieczeństwa, Nmap nie powinien być nigdy instalowany ze specjalnymi
uprawnieniami (np. suid root).
Oprogramowanie firm trzecich
Ten produkt zawiera oprogramowanie stworzone przez Apache Software Foundation[14].
Zmodyfikowana wersja biblioteki Libpcap portable packet capture library[15] jest dołączana
do dystrybucji Nmapa. Wersja Nmapa dla systemu Windows wykorzystuje opartą na libpcap
bibliotekę WinPcap[16] (zamiast libpcap). Obsługę wyrażeń regularnych zapewnia biblioteka
PCRE[17], która jest oprogramowaniem open source, napisanym przez Philip Hazel. Niektóre
funkcje dotyczące niskiego poziomu sieci wykorzystują bibliotekę Libdnet[18], napisaną
przez Dug Songa. Zmodyfikowana jej wersja jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Nmap może
być opcjonalnie linkowany z biblioteką kryptograficzną OpenSSL[19], używaną do detekcji
wersji SSL. Wszystkie opisane w tym paragrafie programy firm trzecich są rozpowszechniane
na licencji BSD.
Klasyfikacja eksportowa Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
US Export Control: Insecure.Com LLC wierzy, że Nmap kwalifikuje się pod oznaczenie US ECCN
(export control classification number) 5D992. Kategoria ta jest opisana jako
„Oprogramowanie dotyczące bezpieczeństwa informacji nie objęte 5D002”. Jedynym
ograniczeniem tej kategorii jest AT (anty-terroryzm), która odnosi się do większości dóbr
i zabrania eksportu do niektórych awanturniczych krajów takich jak Iran czy Północna
Korea. Z tego powodu Nmap nie wymaga żadnej specjalnej licencji, zgody lub innych
autoryzacji rządu USA.
PRZYPISY
1. oryginalnej dokumentacji Nmapa
http://www.insecure.org/nmap/man/
2. Creative Commons Attribution License
http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/
3. HTML
http://www.insecure.org/nmap/man/pl/
4. NROFF
http://www.insecure.org/nmap/data/man-xlate/nmap-pl.1
5. XML
http://www.insecure.org/nmap/data/man-xlate/nmap-man-pl.xml
6. RFC 1122
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc1122.txt
7. RFC 792
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc792.txt
8. UDP
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc768.txt
9. TCP RFC
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc793.txt
10. RFC 959
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc959.txt
11. Nmap::Scanner
http://sourceforge.net/projects/nmap-scanner/
12. Nmap::Parser
http://www.nmapparser.com
13. Nmap license details
http://www.insecure.org/nmap/man/man-legal.html
14. Apache Software Foundation
http://www.apache.org
15. Libpcap portable packet capture library
http://www.tcpdump.org
16. WinPcap
http://www.winpcap.org
17. PCRE
http://www.pcre.org
18. Libdnet
http://libdnet.sourceforge.net
19. OpenSSL
http://www.openssl.org
[FIXME: source] 07/31/2017 NMAP(1)