Provided by: manpages-pl_0.7-1_all 
NAZWA
smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp
SKŁADNIA
smbclient nazwausługi [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP] [-O opcje gniazd] [-R porządek sprawdzania
nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i zasięg] [-N] [-n nazwa NetBIOS] [-d poziom debugowania] [-P] [-p port] [-l
podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod
terminala] [-m maksymalny poziom protokołu] [-W grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D katalog] [-c lista
komend]
OPIS
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Ten program jest częścią pakietu Samba.
smbclient jest klientem, który potrafi ´rozmawiać´ z serwerem SMB/CIFS. Oferuje on interfejs podobny do
tego z programu ftp (zobacz ftp (1)). Umożliwia on rzeczy takie jak pobieranie plików z serwera na
lokalny komputer, umieszczanie plików z lokalnego komputera na serwer, pobieranie informacji o katalogach
z serwera itp.
OPCJE
nazwa usługi
nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze, z której chcesz skorzystać. Nazwa usługi na postać
//serwer/usługa, gdzie serwer jest nazwą NetBIOS serwera SMB/CIFS oferującego pożądaną usługę, a
usługa jest nazwą pożądanej usługi. Aby w taki sposób połączyć się z usługą drukarka na serwerze
SMB/CIFS serwersmb, powinieneś użyć nazwy usługi
//serwersmb/drukarka
Zauważ, że nazwą serwera nie musi być nazwą IP (DNS) hosta tego serwera. Wymaganą nazwą jest
nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak adres IP (DNS) serwera.
Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie z parametrem -R smbclienta lub używając parametru name
resolve order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na zmianę porządku i metod
znajdywania nazw.
hasło parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania dostępu do określonej usługi na określonym
serwerze. Jeśli ten parametr jest podany, opcja -N (pomiń zapytanie o hasło) jest brana pod uwagę.
Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano hasła przy wywołaniu programu (używając tego parametru
lub dodając hasło do opcji -U (zobacz niżej)) i nie została podana opcja -N klient zapyta się o
hasło, nawet jeśli pożądana usługa nie wymaga takowego. (Jeśli hasło nie jest potrzebne, po prostu
wciśnij ENTER aby podać zerowe hasło.)
Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do skryptów.
-s smb.conf
Ten parametr określa ścieżkę do pliku konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten plik
kontroluje wszystkie aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także musi przeczytać ten
plik.
-B adres IP
Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu rozgłoszeniowego.
-O opcje gniazd
Opcje gniazd TCP do ustawienia przez klienta. Zobacz parametr opcje gniazd na stronie podręcznika
systemowego smb.conf (5) aby sprawdzić listę poprawnych opcji.
-R porządek sprawdzania nazw
Ta opcja pozwala użytkownikowi programu smbclient na ustalenie, jakie usługi sprawdzania nazw
zostaną użyte do sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym chcesz się połączyć.
Opcjami są:
o lmhosts : Sprawdzanie adresów IP w pliku lmhosts Samby. Plik lmhosts jest przechowywany w tym
samym katalogu, co plik smb.conf.
o host : Przeprowadź standardową zamianę nazwy hosta na adres IP korzystając z pliku systemowego
/etc/hosts, służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta metoda sprawdzania nazw jest zależna od
systemu operacyjnego.
o wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP podanym w parametrze wins server z pliku smb.conf.
Jeśli nie podano żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.
o bcast : Rozgłoś zapytanie na każdym ze znanych lokalnych interfejsów sieciowych wymienionych w
parametrze interfaces z pliku smb.conf. Jest to najmniej wiarygodna metoda sprawdzania nazw,
ponieważ zależy ona od tego, czy docelowy host jest aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać
konkretny adres rozgłoszeniowy można użyć opcji -B.
Jeśli ten parametr nie jest ustawiony, użyta zostanie opcja name resolve order z pliku smb.conf.
Domyślną kolejnością jest lmhosts, host, wins, bcast. Bez parametru -R lub bez żadnego wpisu w
parametrze "name resolve order" z pliku smb.conf metody sprawdzania nazw będą używane w tej
kolejności.
-M nazwa NetBIOS
Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na inny komputer przy użyciu protokołu "WinPopup". Po
ustanowieniu połączenia wpisz swoją wiadomość. Aby zakończyć wpisywanie wciśnij ^D (control-D).
Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony WinPopup, użytkownik otrzyma wpisaną wiadomość i
prawdopodobnie usłyszy sygnał dźwiękowy. Jeśli WinPopup nie jest uruchomiony, wiadomość nie
zostanie doręczona a żadna wiadomość o błędzie się nie pojawi.
Wiadomość zostanie obcięta, jeśli jej rozmiar przekracza 1600 bajtów. Jest to ograniczenie
protokołu.
Przydatną sztuczką jest wysłanie wiadomości na standardowe wejście programu smbclient. Na przykład
cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK
wyśle wiadomość z pliku mojawiadomość.txt na komputer JANEK.
Mogą się też przydać opcje -U i -I, które kontrolują części OD i DO wiadomości.
Zobacz opcję message command z pliku smb.conf (5) opisującą zachowanie się Samby w przypadku
otrzymania wiadomości WinPopup.
Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy autostart systemu Windows, jeśli chcesz zawsze
mieć możliwość odbierania wiadomości.
-i zasięg
Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który smbclient będzie używał do komunikowania się przy
generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje dotyczące zasięgów NetBIOS możesz znaleźć w
rfc1001.txt i rfc1002.txt. Zasięgi NetBIOS są bardzo rzadko używane. Zmieniaj te ustawienia tylko
jeśli jesteś administratorem wszystkich systemów NetBIOS, z którymi chcesz się komunikować.
-N Jeśli ta opcja jest ustawiona, pomijane jest normalne zapytanie klienta o hasło użytkownika. Ta
opcja jest przydatna przy łączeniu się z usługą, która nie wymaga hasła.
Normalnie klient pyta o hasło, chyba że hasło podane jest w linii poleceń lub posłużono się tym
parametrem.
-n nazwa NetBIOS
Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta (dużymi literami) jako swojej nazwy NetBIOS. Ten
parametr pozwala na ustalenie dowolnej nazwy NetBIOS.
-d poziom debugowania
poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub literą ´A´.
Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną wartością jest zero.
Im wyższa jest ta wartość, tym więcej szczegółów będą zawierały logi. Przy poziomie 0 raportowane
będą tylko krytyczne błędy i poważne ostrzeżenia. Poziom 1 jest sensowny dla normalnej pracy -
generuje małą, ale wystarczającą ilość informacji o przeprowadzanych operacjach.
Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną ilość danych i powinny być używane tylko przy poszukiwaniu
przyczyn problemów. Poziomy powyżej 3 są zaprojektowane tylko dla deweloperów i generują OGROMNĄ
ilość danych, przy czym większość jest nieczytelna. Jeśli poziom debugowania będzie ustawiony na
´A´, zostaną zapisane wszystkie informacje. Ta opcja jest tylko dla deweloperów, i to tylko
takich, którzy naprawdę chcą wiedzieć, jak działa kod.
Ten parametr unieważni opcję log level z pliku smb.conf (5).
-P Ta opcja nie jest już używana. Kod programu Samba2.0 pozwala serwerowi na decydowanie o typie
urządzenie, więc nie jest potrzebna flaga drukarki.
-p port
To jest numer portu TCP, który zostanie użyty przy ustanawianiu połączenia z serwerem. Standardowy
("dobrze znany" - well-known) numer portu TCP dla serwera SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem
domyślnym.
-l podstawa nazwy logów
Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o podstawie nazwy pliku, do którego będą zapisywane
informacje o działaniach klienta.
Domyślna podstawa nazwy jest określana przy kompilacji.
Podstawa nazwy jest używana do utworzenia ostatecznej nazwy pliku. Na przykład jeśli podaną
podstawą jest "log", ostateczną nazwą pliku będzie log.client.
Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany przez klienta.
-h Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.
-I adres IP
Jest to adres IP serwera, do którego chcesz się podłączyć. Powinna to być standardowa notacja
"a.b.c.d".
Normalnie klient próbuje zlokalizować serwer SMB/CIFS przez mechanizm sprawdzania nazw NetBIOS
opisany powyżej w parametrze name resolve order Użycie tego parametru wymusza na kliencie użycie
podanego adresu IP i podana nazwa NetBIOS będzie zignorowana.
Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru. Jeśli ta wartość nie zostanie podana, będzie ona
ustalona automatycznie przez klienta w sposób opisany powyżej.
-E Ten parametr wywołuje zapisywanie wiadomości przez klienta do standardowego strumienia błędów
(stderr).
Normalnie te wiadomości są wysyłane do standardowego strumienia wyjścia - zazwyczaj konsola
użytkownika.
-U nazwa użytkownika
Ten parametr określa nazwę użytkownika, która zostanie użyta przy nawiązywaniu połączenia,
zakładając że twój serwer nie używa wersji protokołu, który łączy hasła z udziałami, ale z nazwami
użytkowników.
Niektóre serwery są wybredne co do wielkości znaków tej nazwy, a niektóre wymagają, aby była to
ważna nazwa NetBIOS.
Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika, użyta zostanie wersja pisana dużymi literami zmiennej
środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności). Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika i
żadna ze zmiennych środowiskowych nie istnieje, to użyta zostanie nazwa użytkownika "GUEST".
Jeśli zmienna środowiskowa USER zawiera znak ´%´, wszystko po tym znaku będzie traktowane jako
hasło. To pozwala na ustawienie zmiennej środowiskowej na USER=użytkownik%hasło, w związku z czym
hasło nie jest podawane w linii poleceń, gdzie może być podejrzane przez komendę ps.
Jeśli usługa, do której chcesz się podłączyć wymaga hasła, może ono być podane przy pomocy opcji
-U, przez dodanie symbolu procentu ("%") i hasła do nazwy użytkownika. Na przykład, aby podłączyć
się do usługi jako użytkownik "janek" z hasłem "sekret", możesz użyć opcji
-U janek%sekret
w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji wokół symbolu procentu.
Jeśli podasz hasło jako część nazwy użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń zapytanie o
hasło).
Jeśli podasz hasło jako parametr i jako część nazwy użytkownika, to pierwszeństwo ma hasło podane
jako część nazwy użytkownika. Nie podanie niczego przed lub po znaku procentu spowoduje użycie
odpowiednio pustej nazwy użytkownika lub pustego hasła.
Hasło może też być podane przez ustawienie zmiennej środowiskowej PASSWORD, która zawiera hasło
użytkownika. Zauważ, że może to być bardzo niebezpieczne na niektórych systemach, ale na innych
umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend smbclienta bez możliwości podejrzenia hasła na
liście procesów w przypadku podania go w linii poleceń.
Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
Bądź ostrożny przy dopisywaniu haseł do skryptów lub przy ustawianiu zmiennej środowiskowej
PASSWORD. Na wielu systemach linia poleceń działającego procesu może być podejrzana przy pomocy
polecenia ps. Aby mieć pewność bezpieczeństwa pozwalaj programowi smbclient na pytanie o hasło i
wpisuj je bezpośrednio.
-L Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych na serwerze. Lista pojawi się po użyciu w taki
sposób: "smbclient -L host". Opcja -I może być przydatna jeśli twoje nazwy NetBIOS nie są takie
same jak nazwy DNS hostów TCP/IP lub jeśli próbujesz połączyć się z hostem z innej sieci.
-t kod terminala
Ta opcja mówi programowi smbclient jak interpretować nazwy plików pochodzące ze zdalnego serwera.
Zazwyczaj azjatyckojęzyczne wielobajtowe implementacje Uniksów używają innych zestawów znaków niż
serwery SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS). Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi
smbclient na prawidłową konwersję między nazwami plików Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów
SMB. Ta opcja nie została porządnie sprawdzona i mogą być z nią problemy.
Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7, jis8, junet, hex, cap. To nie jest pełna lista. Pełna
lista znajduje się w kodzie źródłowym pakietu Samba.
-m maksymalny poziom protokołu
Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient zawsze próbuje nawiązać połączenie z najwyższym
poziomem protokołu jaki serwer obsługuje. Ten parametr jest zachowany dla wstecznej
kompatybilności, ale dowolny ciąg, który znajduje się po opcji -m zostanie zignorowany.
-W grupa robocza
Unieważnia domyślną grupę roboczą określoną w parametrze workgroup z pliku smb.conf dla tego
połączenia. Ta opcja może być niezbędna do połączenia się z niektórymi serwerami.
-T opcje programu tar
smbclient może być użyty do stworzenia kopii zapasowej wszystkich plików znajdujących się na
udziale SMB/CIFS, kompatybilnego z formatem tar (1). Drugorzędne flagi tar, które mogą być podane
to:
c Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi znajdować się nazwa pliku, pliku urządzenia
streamera lub "-" dla standardowego wyjścia. Jeśli użyjesz standardowego wyjścia musisz użyć
najniższej wartości poziomu debugowania -d0, aby uniknąć uszkodzenia pliku tar. Ta flaga nie może
być podana razem z flagą x.
x Rozpakuj lokalny plik tar z powrotem na udział. Jeśli opcja -D nie została podana, struktura
plików i katalogów pliku tar zostanie odtworzona od głównego katalogu udziału. Po tej opcji musi
znajdować się nazwa pliku tar, urządzenia lub -D dla standardowego wejścia. Flaga ta nie może być
łączona z flagą c. Odtworzonym plikom zostanie nadana taka data stworzenia (modyfikacji), jaka
została zapisana w pliku tar. Nie zostaje natomiast przywrócona data katalogom.
I Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne zachowanie, kiedy pliki są wymienione powyżej. Powoduje
to branie pod uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu (a zatem wszystko inne zostaje
wyłączone z tych działań). Zobacz przykład poniżej.
X Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to wyłączenie pliku tar z działań rozpakowywania lub tworzenia.
Zobacz przykład poniżej.
b Rozmiar bloku. Po nim musi następować dozwolona (większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje
zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512) blokach.
g Przyrostowe. Archiwizuj tylko te pliki, które mają ustawiony bit "archive". Przydatne tylko z
flagą c.
q Ciche. Powstrzymuje tara przed wypisywaniem informacji diagnostycznych podczas pracy. Ten sam
efekt daje tarmode quiet.
r Włączanie lub wyłączanie oparte na wyrażeniach regularnych. Używa wyrażeń regularnych aby
sprawdzić, czy dany plik należy włączyć lub wyłączyć z działań. Działa to jedynie jeśli Samba
została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże ten tryb może być bardzo wolny. Jeśli Samba nie
została skompilowana z HAVE_REGEX_H, wykonywane jest porównywanie oparte na maskach (użycie znaków
* i ?).
N Nowszy niż. Po tej opcji musi być nazwa pliku, którego data będzie porównywana z plikami
znalezionymi w udziale podczas tworzenia archiwum. Tylko pliki nowsze niż podany plik zostaną
zarchiwizowane do pliku tar. Przydatne tylko z flagą c.
a Ustaw bit "archive". Powoduje usunięcie bitu "archive" podczas archiwizowania pliku. Przydatne z
flagami g i c.
Długie nazwy w plikach tar
Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy plików zarówno przy archiwizowaniu jak i
rozpakowywaniu. Jednakże pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi mieć mniej niż 1024 bajty. Kiedy
smbclient tworzy archiwum tar zapisywane są ścieżki względne, nie absolutne.
Nazwy plików w archiwach tar
Wszystkie nazwy plików mogą być podane jako ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem) lub jako
ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)
Przykłady
o Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na mójpc (bez hasła).
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tx backup.tar
o Odtwórz wszystko oprócz users/docs
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -TXx backup.tar users/docs
o Stwórz plik tar złożony z plików poniżej users/docs.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar users/docs
o Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale używając ścieżki DOS.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -tc backup.tar users\edocs
o Stwórz plik tar złożony ze wszystkich plików i katalogów z udziału.
smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar *
-D początkowy katalog
Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem. Prawdopodobnie jedynym wykorzystaniem jest opcja tar
-T.
-c lista komend
Lista komend jest to ciąg komend oddzielony średnikami, które mają być wykonane zamiast
oczekiwania na podawanie komend przez standardowe wejście. -N jest wymuszana przez -c.
Ta opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu standardowego wejścia do serwera, np. -c
´print -´.
OPERACJE
Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien pokazać się znak zachęty:
smb:\>
Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje bieżący katalog roboczy na serwerze, który zmieni się, jeśli
zostanie zmieniony bieżący katalog roboczy.
Znak zachęty wskazuje na to, że klient jest gotowy i czeka na polecenia. Każda komenda jest pojedynczym
słowem, opcjonalnie po nim mogą nastąpić parametry specyficzne dla danej komendy. Komendy i parametry są
rozdzielone spacjami, chyba że opis konkretnej komendy stanowi inaczej. Wszystkie komendy są niewrażliwe
na wielkość znaków. To, czy istotna jest wielkość znaków parametrów przekazywanych do komend zależy od
konkretnych komend.
Parametry pokazane w nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]") są opcjonalne. Jeśli nie zaznaczono
inaczej, do komendy stosują się zasady ogólne. Parametry podane w nawiasach kątowych (np. "<parametr>")
są obowiązkowe.
Zauważ, że wszystkie komendy wykonywane na serwerze są wykonywane przez przekazanie żądania do serwera.
Tak więc zachowanie jest zależne od tego, jak serwer został zaimplementowany.
Komendy podane są w porządku alfabetycznym.
? [komenda]
Jeśli "komenda" jest określona, to komenda ? wyświetli krótką informację dotyczącą podanej
komendy. Jeśli pominięty zostanie parametr "komenda", wyświetlona zostanie lista dostępnych
komend.
! [komenda powłoki]
Jeśli podana jest "komenda powłoki", komenda ! uruchomi lokalnie powłokę i wykona zadaną komendę.
Jeśli nie zostanie podana żadna komenda powłoki, uruchomiona zostanie lokalna powłoka.
cd [nazwa katalogu]
Jeśli zostanie podana "nazwa katalogu", to bieżący katalog roboczy na serwerze zostanie zmieniony
na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma
dostępu.
Jeśli nie zostanie podana żadna nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu
roboczego na serwerze.
del <maska>
Klient zażąda od serwera próby usunięcia wszystkich plików pasujących do maski z bieżącego
katalogu roboczego na serwerze.
dir <maska>
Wyświetla listę plików pasujących do maski w bieżącym katalogu roboczym na serwerze.
exit Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z programu.
get <nazwa pliku zdalnego> [nazwa pliku lokalnego]
Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku zdalnego" na lokalny komputer. Jeśli drugi parametr
jest podany, to plik zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie "nazwa pliku lokalnego".
Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też komendę lowercase.
help [komenda]
Zobacz komendę ? powyżej.
lcd [nazwa katalogu]
Jeśli "nazwa katalogu" jest podana, to bieżący roboczy na komputerze lokalnym zostanie zmieniony
na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma
dostępu.
Jeśli nie zostanie podana nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego
na lokalnym komputerze.
lowercase
Włącza wyświetlanie nazw plików małymi literami dla komend get i mget.
Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi literami jest włączone, przy używaniu komend get i mget
lokalne nazwy plików będą konwertowane do małych liter. Jest to często przydatne przy kopiowaniu
plików MSDOS z serwera, ponieważ małe litery w nazwach plików są standardem w systemach
Uniksowych.
ls <maska>
Zobacz komendę dir powyżej.
mask <maska>
Ta komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski, która będzie używana podczas wykonywania
operacji rekurencyjnych przez komendy get i mget.
Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane do komend get i mget działają jak filtry do
plików, nie do katalogów.
Maska określona komendą mask jest niezbędna do filtrowania plików zawartych w tych katalogach. Na
przykład, jeśli maską podaną komendzie mget jest "source*" a maską podaną komendzie mask jest
"*.c" a rekurencja jest włączona, komenda mget pobierze wszystkie pliki pasujące do maski "*&.c"
we wszystkich katalogach poniżej pasujących do maski "source*" w bieżącym katalogu roboczym.
Zauważ, że domyślna wartość dla maski jest pusta (jej równoważnością jest "*") i pozostaje taka
dopóki nie zostanie użyta komenda mask do jej zmiany. Najczęściej maska pozostaje niezdefiniowana.
Aby uniknąć nieoczekiwanych rezultatów dobrze jest przywrócić wartość maski na "*" po użyciu
komendy mget lub mput.
md <nazwa katalogu>
Zobacz komendę mkdir.
mget <maska>
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer, na którym uruchomiony jest klient.
Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych -
zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
mkdir <nazwa katalogu>
Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają na to uprawnienia) z podaną nazwą.
mput <maska>
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z bieżącego katalogu roboczego komputera lokalnego do
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych -
zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
print <nazwa pliku>
Wydrukuj podany plik z lokalnego komputera używając drukarki podłączonej do serwera.
Zobacz też komendę printmode.
printmode <graphics lub text>
Ustawia tryb drukowania tak, aby obsługiwać dane binarne (takie jak grafika) albo tekst.
Późniejsze komendy drukowania będą używały trybu ustawionego przez to polecenie.
prompt Przełącza pytanie o nazwy plików podczas działania komend mget i mput.
Kiedy jest włączone, użytkownik będzie proszony o potwierdzenie transferu każdego z plików podczas
działania tych komend. Kiedy jest wyłączone, wszystkie pliki zostaną przesłane bez zapytania o
potwierdzenie.
put <nazwa pliku lokalnego> [nazwa pliku zdalnego]
Skopiuj plik o nazwie "nazwa pliku lokalnego" z komputera lokalnego na serwer. Jeśli zostanie
podany drugi parametr, plik na serwerze zostanie nazwany "nazwa pliku zdalnego". Zauważ, że
wszystkie transfery są binarne. Zobacz też komendę lowercase.
queue Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując identyfikator zadania, nazwę, rozmiar i aktualny stan.
quit Zobacz komendę exit.
rd <nazwa katalogu>
Zobacz komendę rmdir.
recurse
Przełącza stosowanie rekurencji dla komend mget i mput.
Kiedy jest włączona, te komendy będą przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się w katalogu
początkowym i będą przeglądały ich zawartość jeśli nazwa danego katalogu pasuje do maski podanej
komendzie. Pobrane będą tylko pliki pasujące do maski ustalonej za pomocą polecenia mask. Zobacz
także polecenie mask.
Jeśli rekurencja jest wyłączona, kopiowane będą tylko pliki znajdujące się w bieżącym katalogu
roboczym na komputerze źródłowym pasujące do maski podanej jako parametr polecenia mget lub mput,
a maska ustalona za pomocą polecenia mask będzie zignorowana.
rm <maska>
Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera wszystkie pliki pasujące do maski.
rmdir <nazwa katalogu>
Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa dostępu) z serwera.
tar <c|x>[IXbgNa]
Przeprowadza operację tar - zobacz opcję -T powyżej. Na zachowanie może wpływać komenda tarmode
(zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N (nowsze niż) wpłynie na ustawienia tarmode. Zauważ,
że użycie opcji "-" z opcją x może nie działać - zamiast tego użyj linii poleceń.
blocksize <rozmiar bloku>
Rozmiar bloku. Po nim musi następować dopuszczalna (większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje
zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512) blokach.
tarmode <full|inc|reset|noreset>
Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu "archive". W trybie "full" polecenia tar
zarchiwizuje wszystko nie zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive" (jest to tryb domyślny). W
trybie "inc" (incremental - przyrostowy) tar zarchiwizuje tylko pliki z ustawionym bitem
"archive". W trybie "reset" tar usunie bit "archive" ze wszystkich plików, które archiwizuje
(wymaga możliwości zapisywania w udziale).
setmode <nazwa pliku> <perm=[+|\-]rsha>
Wersja DOSowej komendy attribm służącej do ustawiania atrybutów pliku. Na przykład:
setmode mójplik +r
sprawi, że plik "mójplik" będzie tylko do odczytu.
UWAGI
Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków podanej nazwy użytkownika, hasła, nazwy udziału
(nazywanego także nazwą usługi) i nazw serwerów. Jeśli nie możesz się połączyć z serwerem spróbuj podać
wszystkie parametry dużymi literami.
Często niezbędne jest użycie opcji -n przy łączeniu się z niektórymi typami serwerów. Na przykład
LanManager OS/2 wymaga użycia prawidłowej nazwy NetBIOS, więc musisz podać prawidłową nazwę, która może
być znana serwerowi.
smbclient obsługuje długie nazwy plików, jeśli serwer obsługuje protokół LANMAN2 lub nowszy.
ZMIENNE ŚRODOWISKOWE
Zmienna USER może zawierać nazwę użytkownika osoby używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko
wtedy, gdy poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.
Zmienna PASSWORD może zawierać hasło osoby używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko jeśli
poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.
INSTALACJA
Lokalizacja programu klienta jest indywidualną kwestią administratora systemu. Dalej znajdują się tylko
sugestie.
Zaleca się, aby oprogramowanie smbclienta było zainstalowane w katalogu /usr/local/samba/bin lub
/usr/samba/bin. Ten katalog może być czytany przez wszystkich a zapisywany tylko przez roota. Każdy
powinien mieć możliwość uruchomienia klienta. Klient nie powinien mieć ustawionych uprawnień setuid czy
setgid!
Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być umieszczane w katalogu, którego zawartość może być
odczytywana i zapisywana tylko przez danego użytkownika.
Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy serwera SMB/CIFS. Istnieje możliwość uruchomienia
smbd (8) jako zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako demona na porcie dostępnym dla użytkownika
(zazwyczaj dowolny port powyżej 1024) dostarczy serwera, na którym będzie można przeprowadzać testy.
DIAGNOSTYKA
Większość informacji diagnostycznych wysyłanych przez klienta jest rejestrowana w odpowiednim pliku.
Nazwa tego pliku jest ustalana podczas kompilacji, ale może być zmieniona przez parametr podany z linii
poleceń.
Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od poziomu debugowania ustalonego przez klienta. Jeśli
masz problemy, ustaw poziom debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.
WERSJA
Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0 pakietu Samba.
AUTOR
Oryginalne oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia zostały stworzone przez Andrew Tridgella
samba-bugs@samba.org. Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team jako projekt typu Open Source, podobny
do sposobu rozwijania jądra Linuksa.
Oryginalne strony podręcznika systemowego pakietu Samba zostały napisane przez Karla Auera. Strony
podręcznika systemowego zostały skonwertowane do formatu YODL (kolejne wspaniałe oprogramowanie Open
Source, dostępne pod adresem ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/) i odświeżone dla wersji 2.0 pakietu Samba
przez Jeremy'ego Allisona. samba-bugs@samba.org.
Zobacz samba (7). Znajdziesz tam pełną listę współpracowników i informacje jak wysłać informacje o
błędach, komentarze itp.
INFORMACJE O TŁUMACZENIU
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
man --locale=C 1 smbclient
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.