Provided by: nmap_7.80+dfsg1-2ubuntu0.1_amd64 
NAZWA
nmap - Narzędzie do eksploracji sieci i skaner portów/zabezpieczeń
STRESZCZENIE
nmap [Typ Skanowania...] [Opcje] {specyfikacja celu}
OPIS
Nmap (ang. „Network Mapper”) jest narzędziem open source do eksploracji sieci i audytów bezpieczeństwa.
Został zaprojektowany do szybkiego skanowania dużych sieci, ale również działa dobrze w stosunku do
pojedynczych adresów. Nmap wykorzystuje niskopoziomowe pakiety IP do wykrywania które adresy są dostępne
w sieci, jakie udostępniają usługi (nazwa aplikacji i wersja), na jakich systemach operacyjnych pracują
(wersja systemu), jakie typy systemów zaporowych (firewall) są wykorzystywane i dziesiątek innych cech.
Nmap jest powszechnie wykorzystywany do audytów bezpieczeństwa, również wielu administratorów sieci i
systemów wykorzystuje go wykonywania rutynowych czynności, takich jak inwentaryzacja zasobów sieci,
zarządzanie aktualizacjami oprogramowania i monitorowania systemów oraz ich czasu działania (uptime).
Wynikiem działania Nmapa jest lista przeskanowanych adresów z dodatkowymi informacjami zależnymi od
wykorzystanych opcji. Jedną z głównych informacji jest „lista interesujących portów”. Zawiera ona numery
portów wraz z protokołami, nazwami usługi i wykrytym stanem. Stan może zostać opisany jako otwarty,
filtrowany, zamknięty, lub niefiltrowany. Otwarty oznacza, że aplikacja na badanym adresie oczekuje na
połączenia/pakiety przychodzące na ten port. Filtrowany oznacza, że system zaporowy lub inne urządzenie
blokujące ruch sieciowy nie dopuszcza komunikacji do tego portu i z tego powodu Nmap nie jest w stanie
określić czy badany port jest otwarty czy zamknięty. Zamknięty port nie posiada aplikacji, która
obsługuje komunikację sieciową. Porty sklasyfikowane jako niefiltrowane odpowiadały na zapytania Nmapa,
jednak nie było możliwe określenie, czy były one otwarte czy zamknięte. Nmap raportuje kombinacje stanów
otwarty|filtrowany i zamknięty|filtrowany jeśli nie jest w stanie określić, który z dwóch podanych stanów
lepiej opisuje stan portu. Lista portów może również zawierać informacje o wykrytych wersjach
oprogramowania, jeśli została włączona detekcja wersji. Jeśli została wybrana opcja skanowania dostępnych
protokołów (-sO), Nmap zamiast listy portów dostarczy informacji na temat dostępności poszczególnych
protokołów IP.
Poza listą interesujących portów, Nmap może dostarczyć dodatkowych informacje na temat badanych adresów,
takich jak odwrotne nazwy DNS, prawdopodobne systemy operacyjne, typu urządzeń i adresy sprzętowe MAC.
Typowy wynik skanowania Nmapa jest przedstawiony w Przykład 1, „Przykładowe wyniki skanowania Nmapa”. W
tym przypadku wykorzystano tylko opcję -A, wykrywającą wersje systemu operacyjnego, -T4 dla szybszego
działania i dwa adresy docelowe.
Przykład 1. Przykładowe wyniki skanowania Nmapa
# nmap -A -T4 scanme.nmap.org playground
Starting nmap ( https://nmap.org/ )
Interesting ports on scanme.nmap.org (205.217.153.62):
(The 1663 ports scanned but not shown below are in state: filtered)
PORT STATE SERVICE VERSION
22/tcp open ssh OpenSSH 3.9p1 (protocol 1.99)
53/tcp open domain
70/tcp closed gopher
80/tcp open http Apache httpd 2.0.52 ((Fedora))
113/tcp closed auth
Device type: general purpose
Running: Linux 2.4.X|2.5.X|2.6.X
OS details: Linux 2.4.7 - 2.6.11, Linux 2.6.0 - 2.6.11
Uptime 33.908 days (since Thu Jul 21 03:38:03 2005)
Interesting ports on playground.nmap.org (192.168.0.40):
(The 1659 ports scanned but not shown below are in state: closed)
PORT STATE SERVICE VERSION
135/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
139/tcp open netbios-ssn
389/tcp open ldap?
445/tcp open microsoft-ds Microsoft Windows XP microsoft-ds
1002/tcp open windows-icfw?
1025/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
1720/tcp open H.323/Q.931 CompTek AquaGateKeeper
5800/tcp open vnc-http RealVNC 4.0 (Resolution 400x250; VNC TCP port: 5900)
5900/tcp open vnc VNC (protocol 3.8)
MAC Address: 00:A0:CC:63:85:4B (Lite-on Communications)
Device type: general purpose
Running: Microsoft Windows NT/2K/XP
OS details: Microsoft Windows XP Pro RC1+ through final release
Service Info: OSs: Windows, Windows XP
Nmap finished: 2 IP addresses (2 hosts up) scanned in 88.392 seconds
Najnowszą wersję Nmapa można pobrać z https://nmap.org/. Najnowsza wersja dokumentacji man jest dostępna
pod adresem https://nmap.org/man/.
UWAGI DO TŁUMACZENIA
Przemysław Galczewski <sako(at)avet.com.pl> (http://www.avet.com.pl)
Dokument ten zawiera nieoficjalne polskie tłumaczenie oryginalnej dokumentacji Nmapa[1] w wersji 2991.
Dołożyłem wszelkich starań, aby było ono jak najbardziej zbliżone do oryginału, a przy tym fachowe i
zrozumiałe. Nie jest przy tym gwarantowane, że jest ono tak samo dokładne i aktualne jak oficjalna wersja
angielska. Dokument ten może być modyfikowany i rozpowszechniany na zasadach Creative Commons Attribution
License[2]. Polska wersja tego dokumentu jest dostępna w formatach HTML[3], NROFF[4] i XML[5]. Wszelkie
uwagi dotyczące tłumaczenia proszę kierować bezpośrednio do mnie.
SKRÓCONA LISTA OPCJI
Skrócona lista opcji jest wyświetlana przy uruchomieniu Nmapa bez dodatkowych parametrów, a jej najnowsza
wersja jest zawsze dostępna pod adresem https://nmap.org/data/nmap.usage.txt. Skrócona lista pozwala
łatwiej zapamiętać najpopularniejsze opcje, ale nie zastąpi wgłębienia sie w resztę tej dokumentacji.
Wiele z pozostałych opcji nie jest nawet zawartych na liście skróconej.
Użycie: nmap [Typ(y) skanowania] [Opcje] {specyfikacja celu}
SPECYFIKACJA CELU:
Można podać nazwy hostów, adresy IP, sieci, itp.
Przykłady: scanme.nmap.org, microsoft.com/24, 192.168.0.1; 10.0.0-255.1-254
-iL <plik_wejściowy>: Odczytanie listy hostów/sieci z pliku
-iR <ilość hostów>: Wybranie losowych adresów
--exclude <host1[,host2][,host3],...>: Wyłączenie hostów/sieci
--excludefile <plik_wyłączeń>: Wyłączenie listy hostów/sieci z pliku
WYKRYWANIE HOSTÓW:
-sL: Lista skanowania - tylko wyświetla listę hostów do skanowania
-sP: Skanowanie Ping - tylko wykrywanie dostępności hostów
-P0: Traktuj wszystkie hosty jako dosępne - pomijanie wykrywania
-PS/PA/PU [lista_portów]: Wykrywanie TCP SYN/ACK lub UDP na wybranych portach
-PE/PP/PM: Zykrywanie za pomocą ICMP echo, timestamp, zapytania o maskę sieci
-n/-R: Nie używaj zapytań DNS/Zawsze odpytuj DNS [domyślnie: czasami]
--dns-servers <serv1[,serv2],...>: Używaj określonych serwerów DNS
--system-dns: Używaj systemowych ustawień DNS
TECHNIKI SKANOWANIA:
-sS/sT/sA/sW/sM: Skanowania TCP SYN/Connect()/ACK/Window/Maimon
-sN/sF/sX: Skanowania TCP Null, FIN i Xmas
--scanflags <flagi>: Ręczne narzucanie flag TCP
-sI <host zombie[:port]>: Idlescan
-sO: Skanowanie protokołów IP
-b <host pośredni ftp>: Skanowanie FTP bounce
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA:
-p <zakres portów>: Skanuj tylko podane porty
Przykład: -p22; -p1-65535; -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
-F: Szybkie skanowanie - tylko porty zawarte w pliku nmap-services
-r: Skanuj porty kolejno - wyłączenie losowania kolejności
DETEKCJA USŁUG/WERSJI:
-sV: Wykrywaj wersję usługi na otwartych portach
--version-intensity <poziom>: Od 0 (tylko niektóre) do 9 (Używaj wszystkich testów)
--version-light: Limituj do najpopularniejszych testów (poziom 2)
--version-all: Używaj wszystkich testów (poziom 9)
--version-trace: Pokazuj dokładne informacje podczas skanowania (do usuwania błędów)
DETEKCJA OS:
-O: Włączenie wykrywania systemu operacyjnego
--osscan-limit: Limitowanie wykrywania OS do obiecujących hostów
--osscan-guess: Zgaduj wersję OS bardziej agresywnie
WYDAJNOŚĆ I ZALEŻNOŚCI CZASOWE:
-T[0-5]: Ustaw szablon (wyższy jest szybszy)
--min-hostgroup/max-hostgroup <rozmiar>: Rozmiary grup do równoległego skanowania
--min-parallelism/max-parallelism <msec>: Zrównoleglenie testów
--min-rtt-timeout/max-rtt-timeout/initial-rtt-timeout <msec>: Specyfikuje czas testów
--max-retries <ilość>: Ustala ilość możliwych powtórzeń testu
--host-timeout <msec>: Pomijaj po zadanym czasie
--scan-delay/--max-scan-delay <msec>: Ustalenie opóźnienia pomiędzy testami
OPCJE FIREWALL/IDS:
-f; --mtu <wartość>: fragmentacja pakietów (opcjonalnie z podanym MTU)
-D <decoy1,decoy2[,ME],...>: Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów
-S <Adres_IP>: Podmieniaj adres nadawcy
-e <interfejs>: Używaj podanego interfejsu
-g/--source-port <portnum>: Używaj podanego portu źródłowego
--data-length <num>: Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów
--ttl <wartość>: Ustaw czas życia pakietów
--spoof-mac <adres mac/prefix/producent>: Podmieniaj adres MAC
--badsum: Wysyłaj pakiety z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP
WYJŚCIE:
-oN/-oX/-oS/-oG <plik>: Zapisz wyniki w podanym pliku normalnie, w XML, s|<rIpt kIddi3
i formacie grepowalnym
-oA <nazwabazowa>: Zapisz wyniki w trzech formatach jednocześnie
-v: Podwyższenie poziomu raportowania (podwójne użycie powiększa efekt)
-d[poziom]: Ustaw lub podwyższ poziom debugowania (do najwyższego 9)
--packet-trace: Pokazuj wszystkie wysyłane i odbierane pakiety
--iflist: Wyświetl listę interfejsów i routingu (do wykrywania błędów)
--append-output: Dołącz nowe wyniki do już istniejących w pliku
--resume <nazwapliku>: Wznów przerwane skanowanie
--stylesheet <ścieżka/URL>: plik styli XSL do konwersji wyników w XML do formatu HTML
--webxml: Domyślny styl z Insecure.Org
--no-stylesheet: Wyłączenie dodawania styli do plików z wynikami XML
RÓŻNE:
-6: Włączenie skanowania IPv6
-A: Włączenie detekcji OS i wersji usług
--datadir <katalog>: Podanie katalogu z plikami danych Nmapa
--send-eth/--send-ip: Wysyłaj za pomocą ramek ethernet lub pakietów IP
--privileged: Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia
-V: Wyświetl numer wersji Nmapa
-h: Wyświetl stronę pomocy
PRZYKŁADY:
nmap -v -A scanme.nmap.org
nmap -v -sP 192.168.0.0/16 10.0.0.0/8
nmap -v -iR 10000 -P0 -p 80
SPECYFIKACJA CELU
Wszystko co nie jest opcją Nmapa w parametrach wywołania (lub jej argumentem) jest traktowane jako
specyfikacja celu skanowania. Najprostszym przypadkiem jest sam adres do przeskanowania.
Czasami chcesz przeskanować całą sieć, dlatego Nmap obsługuje format CDIR. Możesz dołączyć do adresu
/ilośćbitów i nmap przeskanuje każdy adres, który zawiera się w podanym zakresie. Na przykład,
192.168.10.0/24 przeskanuje 256 adresów pomiędzy 192.168.10.0 (binarnie: 11000000 10101000 00001010
00000000) i 192.168.10.255 (binarnie: 11000000 10101000 00001010 11111111) włącznie. Podanie
192.168.10.40/24 spowoduje dokładnie takie samo zachowanie. Załóżmy, że host scanme.nmap.org ma adres
205.217.153.62, podanie scanme.nmap.org/16 spowoduje przeskanowanie 65,536 adresów IP pomiędzy
205.217.0.0 i 205.217.255.255. Najmniejszą dopuszczalna wartość to /1, co stanowi połowę Internetu.
Największa wartość to 32, która oznacza skanowanie pojedynczego adresu IP.
Notacja CIDR jest krótka i zwięzła, jednak nie zawsze wystarczająco elastyczna. Na przykład, chcesz
przeskanować 192.168.0.0/16 z pominięciem wszystkich adresów kończących się .0 i .255, ponieważ są one
najczęściej adresami typu broadcast. Nmap obsługuje to poprzez podawanie zakresów adresów za pomocą
oktetów. Zamiast podawać normalny adres IP, możesz podać listę adresów lub zakresów oddzieloną
przecinkami. Na przykład 192.168.0-255.1-254 pominie wszystkie adresy kończące się .0 lub .255. Zakresy
nie są limitowane do końcowych oktetów: podanie 0-255.0-255.13.37 pozwoli na przeskanowanie wszystkich
adresów kończących się 13.37. Tego typu skanowania mogą być przydatne podczas przeprowadzania badań
Internetu.
Adresy IPv6 mogą być podawane jedynie w pełnej formie IPv6 lub nazwy hosta. Zapis z wykorzystaniem CIDR i
zakresów nie jest obsługiwany przy IPV6, jednak rzadko byłoby to przydatne.
Nmap akceptuje podawanie wielu hostów w linii poleceń i nie muszą one być tego samego typu. Komenda nmap
scanme.nmap.org 192.168.0.0/8 10.0.0,1,3-7.0-255 zrobi to co powinna.
Zwykle adresy są podawane w linii poleceń, jednak poniższe opcje pozwalają na alternatywną specyfikację
celu:
-iL <plik_wejściowy> (Odczytanie z pliku)
odczytuje specyfikację celu z pliku plik-wejściowy. Podawanie długiej listy adresów z linii poleceń
jest dosyć niewygodne. Na przykład Twój serwer DHCP może posiadać listę 10,000 aktualnie
dzierżawionych adresów, które chcesz przeskanować. Możliwe również, że chcesz przeskanować wszystkie
adresy IP z wykluczeniem aktualnie dzierżawionych aby uzyskać listę nielegalnie przypisanych adresów
statycznych. Po prostu wygeneruj listę adresów i podaj ją Nmapowi jako argument do parametru -iL.
Poszczególne definicje mogą być zgodne z dowolnym formatem akceptowanym przez Nmapa w linii poleceń
(adres IP, nazwa, CIDR, IPv6 lub zakres). Każdy wpis musi być oddzielony od następnego za pomocą
jednej (lub wiecej) spacji, znaków tabulacji lub znaków nowej linii. Możesz również podać znak (-)
zamiast nazwy pliku jeśli chesz aby Nmap pobrał adresy ze standardowego wejścia zamiast z pliku.
-iR <ilość hostów> (Wybierz losowe cele)
Do przeprowadzania badań Internetu, możesz używać wyboru losowych adresów. Argument ilość hostów
informuje Nmapa ile losowych adresów ma wygenerować. Adresy prywatne, typu multicast lub
niewykorzystywane są automatycznie pomijane przy generowaniu. Argument 0 pozwala na przeprowadzanie
skanowania bez końca. Pamiętaj, że niektórzy administratorzy nie lubią skanowania ich sieci i może
się im to nie spodobać. Używaj tej opcji na własne ryzyko! Jeśli poczujesz się naprawdę znudzony w
deszczowe popołudnie, wyprubuj komendę nmap -sS -PS80 -iR 0 -p 80 do wykrycia losowych serwerów WWW
do przeglądania udostępnianych przez nie stron.
--exclude <host1[,host2][,host3],...> (Wyłączenie hostów/sieci)
Podana lista celów do wyłączenia z zakresu skanowania, jeśli wchodzą w zakres aktualnego skanowania.
Lista musi być podana zgodnie ze standardowym formatem akceptowanycm przez Nmapa, więc może zawierać
nazwy, adresy w formacie CDIR, zakresy, itp. Opcja ta jest przydatna, jeśli sieć którą chcesz
przeskanować zawiera systemy nietykalne lub krytyczne, o których wiadomo, że nie tolerują dobrze
skanowania lub też sieci administrowane przez innych ludzi.
--excludefile <plik_wyłączeń> (Lista wyłączeń z pliku)
Opcja ta oferuje taką samą funkcjonalność jak --exclude z tą rożnicą, że wykluczone cele (oddzielone
spacjami, znakami tabulacji lub nowej linii) są pobierane z pliku plik_wyłączeń, a nie z linii
poleceń.
WYKRYWANIE HOSTÓW
Jednym z pierwszych kroków rekonesansu sieciowego jest redukcja (czasami ogromnych) zakresów adresów IP
do listy aktywnych lub interesujących hostów. Skanowanie każdego portu na każdym adresie IP jest wolne i
przeważnie niepotrzebne. Oczywiście to co czyni host interesującym głównie zależy od celu skanowania.
Administratorzy sieci mogą być zainteresowani hostami udostępniającymi określoną usługę podczas gdy
audytorzy bezpieczeństwa mogą chcieć przyjrzeć się każdemu urządzeniu posiadającemu adres IP.
Administratorowi może wystarczać wykorzystanie pinga ICMP do zlokalizowania hostów w jego wewnętrznej
sieci, podczas gdy audytor przeprowadzający zewnętrzne testy penetracyjne może wykorzystywać dziesiątki
różnych testów do ominięcia reguł filtrowania systemu zaporowego.
Ponieważ niezbędne są różne metody wykrywania hostów, Nmap oferuje szeroki wachlarz opcji pozwalających
na wybieranie wykorzystywanych technik. Wykrywanie hostów często jest zwane skanowaniem Ping, jednak
wykracza daleko poza proste wysyłanie zapytania ICMP echo request znanego z programu ping. Użytkownik
może pominąć etap wykrywania poprzez wykorzystanie opcji skanowania listy (-sL), poprzez wyłączenie
pingowania (-P0) lub wykorzystania różnych kombinacji wieloportowego badania za pomocą testów TCP
SYN/ACK, UDP, i ICMP. Celem tych testów jest uzyskanie informacji o adresach IP, które są aktualnie
dostępne (są wykorzystywane przez urządzenie sieciowe lub komputer). W przypadku wielu sieci tylko mały
procent wykorzystywanych adresów IP jest równocześnie aktywnych. Jest to szczególnie powszechne w
sieciach prywatnych zgodnych z adresacją RFC1918, takich jak 10.0.0.0/8. Ta sieć zawiera 16 milionów
adresów IP, ale widziałem nie raz firmy wykorzystujące niecały tysiąc z nich. Opcja wykrywania hostów
pozwala na szybkie wykrycie rzeczywiście wykorzystywanych adresów IP z całej dostępnej puli.
Jeśli nie podano opcji wybierającej metodę wykrywania hostów, Nmap wysyła pakiety TCP ACK na port 80 i
zapytanie ICMP Echo Request query do każdego badanego adresu. Wyjątkiem od tej reguły jest skanowanie ARP
przeprowadzane dla aktualnego segmentu sieci ethernet. W przypadku uruchamiania przez nie
uprzywilejowanych użytkowników systemów UNIX, wysyłany jest pakiet SYN zamiast ACK z wykorzystaniem
wywołania systemowego connect(). Ustawienia domyślne są tożsame z opcjami -PA -PE. Takie wykrywanie
hostów jest najczęściej wystarczające podczas skanowania sieci lokalnej, jednak podczas audytów
bezpieczeństwa zalecane jest wykorzystywanie bardziej zaawansowanych opcji.
Opcje -P* (które wybierają sposób pingowania) mogą być łączone. Możesz poprawic dokładność wykrywania
hostów za systemem zaporowym poprzez stosowanie wielu różnych portów/flag TCP i typów ICMP. Zwracam
uwagę, że wykrywanie hostów ARP (-PR) jest z założenia włączane podczas testów sieci lokalnej w ramach
tego samego segmentu, nawet jeśli podasz inne opcje -P*, ponieważ praktycznie zawsze tak jest szybciej i
efektywniej.
Opcje kontroli wykrywania hostów.
-sL (Lista skanowania)
Lista skanowania jest okrojoną funkcją wykrywania hostów, która po prostu wyświetla wszystkie adresy
z podanych zakresów skanowania i nie wysyła żadnych pakietów do nich. Domyślnie Nmap wykonuje
odwrotne zapytania DNS o badane adresy aby poznać ich nazwy. Często niespodzianką jest jak dużo
informacji mogą udzielić już same nazwy hostów. Na przykład fw.chi.playboy.com jest systemem
zaporowym w biurze Playboy Enterprises w Chicago. Na końcu Nmap podaje także całkowitą liczbę adresów
IP. Lista skanowania jest dobrym sposobem na sprawdzenie i uzyskanie pewności, że prawidłowo podano
zakres skanowania. Jeśli nie rozpoznajesz nazw domen na uzyskanej liście, warto sprawdzić podany
zakres, co pozwala unikąć niepotrzebnego skanowania sieci nieznanej firmy.
Ideą tej opcji jest wyświetlanie prostej listy adresów, z tego powodu bardziej zaawansowana
funkcjonalność taka jak skanowanie portów, wykrywanie systemu operacyjnego czy pingowanie nie może
być łączone z tą metodą. Jeśli chcesz wyłączyć pingowanie podczas skanowania, poczytaj na ten temat w
opisie opcji -P0.
-sP (Skanowanie Ping)
Ta opcja nakazuje Nmapowi przeprowadzać tylko skanowanie typu Ping (wykrywanie hostów), a wynikiem
jej działania jest lista aktywnych hostów. Dodatkowe testy (takie jak skanowanie portów lub
wykrywanie systemu operacyjnego) nie są przeprowadzane. Metoda ta idzie krok dalej niż lista
skanowania i może być wykorzystywana w podobnym celu. Pozwala na przeprowadzenie delikatnego
rekonesansu bez zwracania zbytniej uwagi. Posiadanie wiedzy na temat ilości aktywnych hostów jest
bardziej wartościowe dla atakujących niż sama lista adresów zawierająca adres IP i nazwę hosta.
Również administratorzy systemów często korzystają z tej opcji. Pozwala ona na łatwe i szybkie
określenie liczby hostów w sieci lub monitorowanie dostępności serwerów. Opcja ta często jest nazywna
Ping Sweep i daje bardziej wiarygodne wyniki niż pingowanie adresu broadcast, ponieważ niektóre
adresy mogą na niego nie odpowiedzieć.
Domyślnie opcja -sP wysyła pakiety ICMP echo request i pakiety TCP na port 80. W przypadku
wykonywania z konta nie uprzywilejowanego użytkownika wysyłane są pakiety SYN (z wykorzystaniem
funkcji systemowej connect()) na port 80 badanego hosta. Jeśli uprzywilejowany użytkownik próbuje
przeskanować adresy w lokalnej sieci ethernet, wykorzystywane są zapytania ARP (-PR), chyba że dodano
opcję --send-ip. Dla większej wygody opcja -sP może być łączona w dowolny sposób z innymi metodami
wykrywania hostów (opcje -P*, nie dotyczy -P0). Jeśli wybrano któryś z typów testów i numer portu,
nie są wykorzystywne domyślne ustawienia (ACK i echo request). Wykorzystywanie tych opcji jest
szczególnie zalecane, jeśli pomiędzy badanym systemem, a hostem na którym jest uruchomiony Nmap jest
system zaporowy, inaczej niektóre (lub wszystkie) hosty nie zostaną wykryte.
-P0 (Bez pinga)
Ta opcja wyłącza całkowicie wykrywanie hostów. Normalnie Nmap próbuje wykryć aktywne adresy przed
rozpoczęciem właściwego skanowania. Domyślnie Nmap przeprowadza tylko testy takie jak skanowanie
portów, wykrywanie wersji i systemu operacyjnego tylko dla hostów, które zostały wcześniej wykryte
jako aktywne. Wyłączenie wykrywania hostów za pomocą opcji -P0 powoduje, że Nmap próbuje wykonać
wszystkie żadane typy skanowania na każdym podanym adresie IP. Jeśli więc jako cel w linii pleceń
podano klasę B (/16), wszystkie 65,536 adresów zostanie przeskanowane. Drugi znak w opcji -P0 jest
zerem, a nie literą O. Wykrywanie hostów jest pomijane jak przy wyświetlaniu listy skanowania, jednak
zamiast zatrzymać się i wyświetlić listę, Nmap kontynuuje i przeprowadza założone testy na każym
adresie IP, tak jak by był wykryty jako aktywny.
-PS [listaportów] (TCP SYN Ping)
Opcja ta powoduje wysyłanie pustych pakietów TCP z ustawioną flagą SYN. Domyślnie port docelowy to 80
(konfigurowalne przed kompilacją za pomocą stałej DEFAULT_TCP_PROBE_PORT w pliku nmap.h), ale inny
port może być podany jako parametr. Możliwe jest również podanie listy portów, odzielonych
przecinkami (np. -PS22,23,25,80,113,1050,35000), co spowoduje przeprowadzenie testów na wszystkich
podanych portach równolegle.
Ustawiona flaga SYN sugeruje badanemu systemowi, że próbujesz nawiązać z nim połączenie. Normalnie
zdalny port będzie zamknięty i zostanie wysłany z powrotem pakiet z flagą RST (reset). Jeśli port
będzie otwarty, host będzie próbował wykonać drugi krok z trójstopniowego procesu nawiązywania
połączenia odpowiadając za pomocą pakietu TCP SYN/ACK. Nmap zamiast wysłać pakiet ACK, który by
pomyślnie zakończył nawiązywanie połączenia, w tym momencie przerwie połączenie wysyłając pakiet RST.
Pakiet RST jest wysyłany przez kernel systemu na którym pracuje Nmap automatycznie, w odpowiedzi na
niespodziwany pakiet SYN/ACK, a nie przez samego Nmapa.
Nmap nie zwraca uwagi czy port jest otwarty czy zamknięty. W zależności od uzyskanej omówionej
wcześniej odpowiedzi (RST lub SYN/ACK) host jest uznawany za dostępny.
W systemach UNIX, tylko użytkownik uprzywilejowany - root - może wysyłać niskopoziomowe pakiety raw
TCP. W przypadku użytkowników nie posiadających odpowiednich uprawnień wykorzystywane jest obejście w
postaci wykorzystania funkcji systemowej connect() do wykonania połączeń ze wskazanymi portami. Jeśli
connect() zwróci poprawność wykonania operacji lub błąd odmowy połączenia ECONNREFUSED, stos TCP
musiał otrzymać pakiet z flagami SYN/ACK lub RST i host jest uznawany za dostępny. Jeśli próba
nawiązania połączenia została przerwana po przekroczeniu maksymalnego czasu oczekiwania, host jest
oznaczany jako niedostępny. To obejście jest również wykorzystywane dla protokołu IPv6, ponieważ
wysyłanie niskopoziomowych pakietów raw TCP nie jest jeszcze dostępne w Nmapie.
-PA [lista portów] (TCP ACK Ping)
Metoda TCP ACK ping jest dosyć podobna do powyżej opisanego SYN ping. Różnica, jak łatwo zgadnąć,
polega na wykorzystaniu flagi ACK zamiast SYN. Flaga ACK jest wykorzystywana do potwierdzania
otrzymania danych za pomocą utworzonego wcześniej połączenia TCP, jednak w tym wypadku połączenie
takie nie istnieje. Z tego powodu badany system powinien zawsze odpowiedzieć pakietem z flagą RST,
świadczącą o nie isnieniu takiego połączenia.
Opcja -PA, tak jak SYN, używa portu numer 80 i również może przyjmować listę portów jako argument (w
takim samym formacie). Jeśli program został uruchomiony przez nie uprzywilejowanego użytkownika lub
badany jest adres IPv6, wykorzystywane jest opisane wcześniej obejście za pomocą connect(). Obejście
to nie jest idealne, ponieważ funkcja connect() wysyła pakiet SYN zamiast oczekiwanego ACK.
Powodem udostępniania zarówno metody SYN jak i ACK jest zwiększenie szansy na ominięcie systemu
zaporowego. Wielu administratorów konfiguruje routery i proste systemy zaporowe tak, żeby blokowały
przychodzące pakiety SYN, poza przychodzącymi do publicznych serwerów takich jak WWW czy pocztowych.
Zabezpiecza to przed przychodzeniem innych połączeń przy jednoczesnym nie zakłucaniu pozostałej
transmisji wychodzącej do Internetu. Takie bezstanowe (non-stateful) rozwiązanie zajmuje mało zasobów
systemu zaporowego/routera i jest szeroko wspierane przez filtry sprzętowe i programowe. Linuxowy
firewall Netfilter/iptables dla wygody posiada opcję --syn, która implementuje takie właśnie
bezstanowe filtrowanie. W przypadku takiego systemu zaporowego testy wykorzystujące metodę SYN ping
(-PS) zostaną prawdopodobnie zablokowane w przypadku zamkniętych portów. W tym przypadku metoda ACK
pozwoli na obejście tych zabezpieczeń.
Innym popularnym typem jest firewall wykorzystujący stany (stateful) do blokowania niechcianych
pakietów. Taka funkcjonalność jest najczęściej spotykana w wysokiej klasy systemach zaporowych, które
stają się z roku na rok coraz popularniejsze. Linuxowy Netfilter/iptables posiada opcję --state,
która kategoryzuje pakiety na podstawie stanu połączenia. Metoda SYN prawdopodobnie będzie działała
poprawnie dla tego typu systemów, ale już pakiet z ACK zostanie rozpoznany jako nieprawidłowy i
zostanie zablokowany. Rozwiązaniem tego problemu jest wykorzystywanie jednocześnie obu metod SYN i
ACK poprzez podanie parametrów -PS i -PA.
-PU [listaportów] (UDP Ping)
Kolejną metodą wykrywania hostów jest UDP ping, który wysyła puste (o ile nie wykorzystano opcji
--data-length) pakiety UDP na wskazane porty. Lista portów jest podawana w takim samym formacie jak
dla wcześniej opisanych opcji -PS i -PA. Jeśli nie podano numerów portów, domyślnie używany jest port
32338. Port ten może być zmieniony przed kompilacją poprzez zmianę stałej DEFAULT_UDP_PROBE_PORT w
pliku nmap.h. Wybór tak mało popularnego portu został podyktowany chęcią uniknięcia wysyłania
pakietów do otwartych portów, co w przypadku tego testu nie przyniosło by oczekiwanego efektu.
W przypakdu kiedy port jest zamknięty na badaniej maszynie, w odpowiedzi na pakiet UDP powinien
zostać odesłany pakiet ICMP port unreachable oznaczający brak możliwości komunikacji z wybranym
portem. Po otrzymaniu takiej odpowiedzi Nmap oznacza host jako dostępny. Inne typy odpowiedzi ICMP,
takie jak host/sieć niedostępna czy przekroczony czas życia TTL oznaczają, że badany host nie jest
dostępny, podobnie interpretowany jest brak odpowiedzi. Jeśli badany port jest otwarty, większość
typowych usług zignoruje pusty pakiet i nie zostanie wysłana żadna informacja zwrotna. Właśnie dla
tego domyślnie testowanym portem jest 31338, który jest bardzo rzadko wykorzystywany. Wiele usług,
takich jak chargen, odpowie na pusty pakiet co spowoduje, że Nmap uzna host za dostępny.
Główną zaletą tego typu skanowania jest fakt, że omija systemy zaporowe i filtry skupiające sie tylko
na TCP. Przykładowo, miałem kiedyś szerokopasmowy router bezprzewodowy Linksys BEFW11S4. Zewnętrzny
interfejs tego urządzenia filtrował domyślnie wszystkie porty TCP, za to testy UDP zwracały
odpowiedzi ICMP port unreachable, co ujawnia istnienie urządzenia.
-PE; -PP; -PM (Typy ICMP Ping)
Dodatkowo poza opisanymi wcześniej metodami wykrywania hostów TCP i UDP, Nmap może wysyłać
standardowe pakiety ICMP znane z typowego programu ping. Nmap wysyła pakiety ICMP typu 8 (echo
request) do badanego hosta i oczekuje typu 0 (echo reply) w odpowiedzi. Niestety wiele hostów i
systemów zaporowych blokuje tego typu pakiety, zamiast odpowiadać prawidłowo i zgodnie z RFC 1122[6].
Z tego powodu skanowania nieznanych hostów w internecie za pomocą tej metody przeważnie nie są
wiarygodne. Jednakże administratorzy systemów monitorujący wewnętrzne sieci mogą z powodzeniem
efektywnie wykorzystywać tą metodę. Takie wykorzystanie zapytań ICMP echo request jest możliwe za
pomocą opcji -PE.
Zapytanie echo request jest standardowym zapytaniem ICMP ping, jednak Nmap nie poprzestaje na tym.
Standard ICMP (RFC 792[7]) opisuje także zapytania timestamp request, information request, i address
mask request o kodach odpowiednio 13, 15 i 17. Podczas kiedy założonym efektem działania tych zapytań
jest uzyskanie informacji typu maska sieci czy aktualny czas, mogą być one wykorzystane do wykrywania
aktywności hostów. System który odpowiada, jest uznawany za aktywny. Nmap nie obsługuje zapytań
information request, jako że nie są one często spotykane. RFC 1122 zaleca, że „host NIE POWINIEN
obsługiwać tych zapytań”. Zapytania timestamp i address mask mogą być wysyłane z wykorzystaniem opcji
odpowiednio -PP i -PM. Odpowiedzi timestamp reply (ICMP kod 14) lub address mask reply (kod 18)
ujawniają aktywność hosta. Te dwa zapytania mogą być pomocne, kiedy administrator specyficznie
blokuje zapytania echo request zapominając przy tym blokować inne typy ICMP, które mogą być
wykorzystane w tym samym celu.
-PR (ARP Ping)
Jednym z najczęściej spotykanych scenariuszy wykorzystania Nmapa jest skanowanie sieci lokalnej
ethernet. W większości sieci LAN, w szczególności wykorzystujących adresację prywatną zalecaną przez
RFC1918, większość adresów IP nie jest wykorzystywana. Kiedy Nmap próbuje wysłać pakiet raw IP taki
jak ICMP echo request, by poprawnie zaadresować ramkę ethernet system operacyjny musi określić (ARP)
docelowy adres sprzętowy korespondujący z docelowym adresem IP. Takie zachowanie jest często powolne
i problematyczne, ponieważ systemy operacyjne nie zostały napisane z uwzględnieniem potrzeby
wysyłania milionów zapytań ARP o niedostępne hosty w krótkim czasie.
Skanowanie ARP wykorzystuje zoptymalizowany algorytm Nmapa do wysyłania zapytań ARP. Po otrzymaniu
odpowiedzi Nmap nie musi się nawet martwić o oparte na IP pakiety ping, ponieważ już wie, że host
jest aktywny. Takie zachowanie pozwala na dużo szybsze i bardziej wiarygodne skanowanie. Z tego
powodu zachowanie takie jest domyślne podczas skanowania sieci, którą Nmap wykryje jako sieć lokalną
należącą do tego samego segmentu. Nawet jeśli zostaną podane inne typy skanowania ping (takie jak -PE
lub -PS), Nmap używa ARP zamiast nich do wykrywaia hostów w lokalnej sieci ethernet. Jeśli nie chcesz
używać ARP do skanowania, dodaj opcję --send-ip.
-n (Wyłącz zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi nigdy nie używać zapytań odrotnych do serwerów DNS o nazwy przypisane do adresów IP.
Jako że zapytania DNS są najczęściej długo trwają, opcja ta przyspiesza pracę.
-R (Wymuś zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi zawsze wykonywać odwrotne zapytania do serwera DNS o nazwy dla skanowanych adresów
IP. Domyślnie zapytania są wykonywane tylko dla aktywnych hostów.
--system-dns (Używaj systemowego DNS)
Domyślnie Nmap określa nazwy dla adresów IP poprzez wysyłanie zapytań bezpośrednio do serwerów DNS
skonfigurowanych w systemie, o ile są dostępne. Wiele zapytań (często dziesiątki) jest wykonywanych
równolegle dla uzyskania wiekszej szybkości. Dodanie tej opcji wymusza wykorzystywanie rozwiązywania
nazw za pośrednictwem systemu operacyjnego (każdorazowo o pojedyncze IP za pomocą funkcji
getnameinfo()). Ta opcja jest wolniejsza i jest użyteczna tylko w sporadycznych przypadkach, chyba że
w Nmapie jest błąd w kodzie DNS - prosze się z nami skontaktować w tym przypadku. W przypadku
skanowania sieci IPv6, rozwiązywanie nazw jest zawsze wykonywane z wykorzystaniem systemu
operacyjnego.
--dns-servers <server1[,server2],...> (Serwery do wykonywania zapytań DNS)
Domyślnie Nmap próbuje odczytać serwery DNS wpisane do pliku resolv.conf (UNIX) lub rejestru (Win32).
Alternatywnie, możesz użyć tej opcji do podania własnych serwerów. Opcja ta nie jest uwzględniana,
jeśli użyto również opcji --system-dns lub skanowane są adresy IPv6. Używanie wielu serwerów DNS jest
często dużo szybsze, niż tylko jednego.
PODSTAWY SKANOWANIA PORTÓW
Przez lata funkcjonalność Nmapa była sukcesywnie powiększana, z początku był tylko efektywnym skanerem
portów i to nadal pozostaje jego główną funkcją. Prosta komenda nmap target skanuje ponad 1660 portów TCP
na wybranym celu skanowania. Podczas kiedy większość skanerów tradycyjnie zalicza wszystkie porty do
kategorii otwarty lub zamknięty, Nmap jest dużo dokładniejszy. Rozróżnia sześć możliwych stanów każdego
portu: otwarty, zamknięty, filtrowany, niefiltrowany, otwarty|filtrowany, or zamknięty|filtrowany.
Te stany nie są rzeczywistymi stanami portów, opisują jak Nmap je widzi. Na przykład, skanowanie Nmapa z
wnętrza sieci pokazuje port 135/TCP jako otwarty, podczas kiedy skanowanie przez Internet może określić
stan portu jako filtrowany.
Sześć stanów portów Nmapa
otwarty
Aplikacja aktywnie akceptuje na tym porcie połączenia TCP lub pakiety UDP. Znalezienie takich portów
jest głównym celem skanowania. Osoby obeznane z bezpieczeństwem wiedzą, że każdy otwarty port to
potencjalny cel ataku. Atakujący i wykonujący testy penetracyjne chcą wykorzystać luki w
oprogramowaniu poprzez otwarte porty, podczas gdy administratorzy starają się zamykać lub chronić je
za pomocą systemów zaporowych przed niepożądanymi użytkownikami. Otwarte porty są także interesujące
przy skanowaniach nie związanych z oceną bezpieczeństwa, ponieważ pokazują usługi dostępne w sieci.
zamknięty
Zamknięty port jest dostępny (odbiera i odpowiada na pakiety Nmapa), ale nie ma żadnej aplikacji,
która by obsłużyła połaczenie. Porty te mogą być pomocne przy sprawdzaniu czy host jest aktywny
(wykrywanie hostów lub skanowanie Ping) oraz przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Ponieważ są
dostępne zamknięte porty, warto skanować dalej w poszukiwaniu otwartych. Administratorzy mogą chcieć
blokować takie porty za pomocą systemów zaporowych, wtedy ich stan zostanie określony jako
filtrowany, opisany dalej.
filtrowany
Nmap nie może określić czy port jest otwarty z powodu filtrowania komunikacji. Filtrowanie może być
przeprowadzane na dedykowanym urządzeniu, za pomocą reguł routera lub programowego firewalla na
hoście. Takie porty są frustrujące dla atakujących, ponieważ dostarczają znikomych ilości informacji.
Porty czasami odpowiadają komunikatami ICMP takim jak typ 3 kod 13 (destination unreachable:
communication administratively prohibited), ale filtry blokują wysyłanie takiego komunikatu bez
wysyłania typowej odpowiedzi. Takie zachowanie zmusza Nmapa do kilkukrotnego powtarzania pakietów na
wypadek ich zaginięcia na przykład na skutek przeciążenia sieci, co spowalnia skanowanie w sposób
drastyczny.
niefiltrowany
Stan niefiltrowane oznacza że port jest dostępny, ale Nmap nie jest w stanie ustalić czy port jest
otwarty czy zamknięty. Tylko skanowanie ACK, które jest używane do mapowania reguł firewalla, może
przypisać portom taki stan. Skanowanie niefiltrowanych portów za pomocą innych typów skanowania
takich jak Window, SYN czy FIN może pomóc określić czy port jest otwarty czy zamknięty.
otwarty|filtrowany
Nmap podaje taki stan w przypadku portów, dla których nie jest w stanie określić czy port jest
otwarty, czy filtrowany. Taki zachowanie występuje podczas typów skanowania, przy których porty nie
dają odpowiedzi. Brak odpowiedzi może również oznaczać, że filtr pakietów zablokował połączenie lub
wysyłaną odpowiedź. Z tego powodu Nmap nie ma pewności czy port jest otwarty, czy filtrowany. W ten
sposób klasyfikują porty skanowania UDP, FIN, Null, Xmas i skanowanie protokołów.
zamknięty|filtrowany
Ten stan jest używany przez Nmapa do oznaczania portów, dla których nie jest możliwe ustalenie czy
port jest zamknięty czy filtrowany. Taki stan może się pojawiać tylko podczas skanowania IPID Idle.
TECHNIKI SKANOWANIA PORTÓW
Jako początkujący mechanik samochodowy, mogłem godzinami męczyć się z wykonaniem naprawy posiadanymi
narzędziami (młotek, taśma izolacyjna, klucz francuski itp.). Kiedy popadłem w depresję i w końcu
zaprowadziłem mojego gruchota do prawdziwego mechanika, pogrzebał w przepastnej skrzyni z narzędziami i
wyciągnął specjalne narzędzie, którym wykonał naprawę błyskawicznie i bez kłopotów. Sztuka skanowania
polega dokładnie na tym samym. Eksperci znają dziesiątki typów skanowania i wybierają jedną adekwatną
(lub kombinację kilku) do danego zadania. Z drugiej strony niedoświadczeni użytkownicy i script kiddies
próbują rozwiązać każdy problem za pomocą domyślnego skanowania SYN. Nmap jest darmowy i dostępny dla
wszyskich, w związku z tym jedyną barierą jest odpowiednia wiedza. To oczywiście bije na głowę świat
motoryzacyjny, gdzie trzeba posiadać duże umiejętności, żeby domyślić się, że potrzebne jest bardzo
specyficzne narzędzie, ale wtedy potrzeba jeszcze dużo pieniędzy na jego zakup.
Większość typów skanowania jest dostępna tylko dla uprzywilejowanych użytkowników, ponieważ tylko oni
mogą wysyłać pakiety raw. Takim użytkownikiem w przypadku systemów UNIX jest root. Używanie konta
administratora w systemach Windows jest zalecane, jednak Nmap przeważnie działa poprawnie z konta
zwykłego użytkownika przy zainstalowanej w systemie bibliotece WinPcap. Wymóg posiadania uprawnień
użytkownika root był poważnym ograniczeniem kiedy pojawił się Nmap w 1997 roku, jako że użytkownicy
posiadali dostęp głównie tylko do współdzielonych kont. Świat się zmienił. Komputery są tańsze, coraz
więcej ludzi ma bezpośredni dostęp do Internetu i coraz powszechniejsze stają się komputery z systemami
UNIX (włączając Linuxa i MAC OS X). Dostępna jest również Windowsowa wersja Nmapa, co powiększa
możliwości jego wykorzystywania. Z tych powodów coraz rzadziej zachodzi potrzeba uruchamiania Nmapa z
ograniczonych współdzielonych kont. Na szczęście większe przywileje użytkowników przekładają się na
większą elastyczność i możliwości Nmapa.
Nmap stara się podawać jak najbardziej dokładne wyniki, jednak trzeba mieć na uwadze fakt, że wyniki są
oparte na pakietach zwracanych przez badane systemy (lub firewalle je ochraniające). Dlatego też zwracane
informacje nie muszą być wiarygodne i mogą wprowadzać Nmapa w błąd. Bardzo powszechne są hosty nie
zachowujące się zgodnie z RFC w odpowiedzi na zapytania Nmapa. Rozwiązaniem są skanowania FIN, Null czy
Xmas. Tego typu problemy zostały opisane oddzielnie w częściach poświęconych poszczególnym typom
skanowania.
Ta sekcja opisuje dziesiątki typów skanowania dostępnych w Nmapie. Jednocześnie może być wykorzystywana
tylko jedna metoda, za wyjątkiem skanowania UDP (-sU), które może być łączone z dowolnymi typami
skanowania TCP. Dla łatwiejszego zapamiętania, opcje skanowania portów posiadają nazwy w formie -sC,
gdzie C jest przeważnie pierwszą dużą literą angielskiej nazwy typu skanowania. Wyjątkiem jest
przestarzała opcja skanowania FTP bouce (-b). Domyślnie Nmap wykonuje skanowanie SYN, które jest
zastępowane connect(), jeśli użytkownik nie ma odpowiednich uprawnień do wysyłania pakietów raw (co
wymaga konta root w systemach UNIX) lub w przypadku skanowania sieci IPv6. Z pośród przedstawionych
poniżej typów skanowania użytkownicy nie uprzywilejowani mogą jedynie używać typów connect() i FTP
bounce.
-sS (Skanowanie TCP SYN)
Skanowanie SYN jest domyślną i najpopularniejszą metodą skanowania. Jest to spowodowane tym, że może
być przeprowadzone szybko, możliwe jest skanowanie tysięcy portów na sekundę w szybkich sieciach nie
chronionych systemami zaporowymi. Skanowanie SYN jest relatywnie dyskretne i niewidoczne, ponieważ
nigdy nie otwiera połączeń do końca. Działa to dobrze w stosunku do wszystkich stosów zgodnych z TCP,
w przeciwieństwie do udziwnionych, dla których Nmap ma tryby FIN/Null/Xmas, Maimon i Idle. SYN
pozwala na przejrzyste i wiarygodne rozróżnienie stanów portu pomiędzy otwartym, zamkniętym i
filtrowanym.
Technika ta jest często określana jako skanowanie z połowicznym otwieraniem połączeń (ang.
half-open), ponieważ nie otwiera pełnego połączenia TCP. Wysyłany jest pakiet SYN, tak jak by miało
być otwarte prawdziwe połączenie i czeka na odpowiedź. SYN/ACK oaznacza, że port oczekuje na
połączenia (jest otwarty), a RST (reset) identyfikuje port jako zamknięty. Jeśli odpowiedź nie
zostanie otrzymana pomimo kilku prób, port jest oznaczany jako filtrowany. Port jest również
oznaczany jako filtrowany w przypadku otrzymania komunikatu błędu ICMP unreachable error (typ 3, kody
1, 2, 3, 9, 10 lub 13).
-sT (Skanowanie TCP connect())
Skanowanie TCP Connect() jest wybierane domyślne, jeśli SYN nie jest dostęne. Ma to miejsce kiedy
użytkownik nie posiada uprawnień do wysyłania pakietów raw lub podczas skanowania sieci IPv6. Zamiast
wysyłać pakiety raw, jak to ma miejsce przy innych typach skanowania, Nmap prosi system operacyjny o
zestawienie połączenia z badanym hostem za pomocą wywołania funkcji systemowej connect(). Jest to
taki sam wysoki poziom wywołań systemowych, z jakich korzystają przeglądarki internetowe,
oprogramowanie Peer2Peer czy inne programy korzystające z połączeń sieciowych. Jest to część
interfejsu programistycznego znanego jako Berkeley Sockets API. Zamiast odczytywać odpowiedzi za
pomocą odwołań niskopoziomowych prosto z sieci, Nmap wykorzystuje ten sam wysokopoziomowy interfejs
do otrzymania informacji o stanie operacji dla każdej próby połączenia oddzielnie.
Kiedy skanowanie SYN jest dostępne, przeważnie jest lepszym wyborem. Nmap ma dużo mniejszą kontrolę
nad wywołaniem wysokopoziomowym connect() niż nad pakietami raw, co jest dużo mniej efektywne.
Wywołanie systemowe otwiera pełne połączenie w przeciwieństwie do metody SYN korzystającej z
połowicznego połączenia. Nie tylko wymaga to więcej czasu i wymaga więcej pakietów do uzyskania
takich samych informacji, ale również prawdopodobnie spowoduje zapisanie w logach badanego systemu
próby połączenia. Nowoczesne systemy detekcji intruzów IDS potrafia wykrywać takie połączenia, ale
większość systemów nie posiada odpowiednich systemów alarmowych. Wiele usług w typowym systemie UNIX
zapisze uwagę do logu systemowego i czasami zagadkowy komunikat błędu, kiedy Nmap połączy się i
natychmiast zamknie połączenie bez wysyłania jakichkolwiek danych. Naprawdę żałosne usługi przestaną
działać po otrzymaniu takiego pakietu, ale nie jest to często spotykane. Administrator widzący w
logach informacje o wielu próbach nawiązania połączenia z jednego adresu powinien wiedzieć, że jego
system był skanowany za pomocą metody connect().
-sU (Skanowanie UDP)
Większość popularnych usług w sieci Internet wykorzystuje protokół TCP, ale również usługi UDP[8] są
często spotykane. Najpopularniesze z nich to DNS, SNMP i DHCP (porty 53, 161/162 i 67/68). Ponieważ
skanowanie UDP jest ogólnie wolniejsze i trudniejsze niż TCP, wielu audytorów bezpieczeństwa ignoruje
te porty. Jest to pomyłka, jako że wiele usług UDP jest podatnych na zdalne ataki i atakujący nie
ignorują tego protokołu. Na szczęście Nmap umożliwia inwentaryzację portów UDP.
Skanowanie UDP jest aktywowane za pomocą opcji -sU. Może być łączone z innymi typami skanowania TCP,
takimi jak SYN (-sS), dla sprawdzenia obu protokołów w jednym przebiegu.
Skanowanie UDP polega na wysyłaniu pustych (bez danych) nagłówków protokołu UDP do każdego portu
docelowego. Jeśli w odpowiedzi zostanie zwrócony komunikat ICMP port uchreachable (typ 3, kod 3),
port jest uznawany za zamknięty. Inne typy komunikatów ICMP unreachable (typ 3, kody 1, 2, 9, 10 lub
13) oznaczają, że port jest filtrowany. Czasami w odpowiedzi zwrócony zostanie pakiet UDP, co
oznacza, że porty jest otwarty. Jeśli pomimo powtarzania transmisji nie zostanie uzyskana żadna
odpowiedź, port zostaje zaklasyfikowany jako otwarty|filtrowany. Oznacza to, że port może być otwarty
lub filtr pakietów blokuje do niego dostęp. Wykorzystanie skanowania wersji usług (-sV) może pomóc w
odróżnieniu portów na prawdę otwartych od filtrowanych.
Największym wyzwaniem przy skanowaniu UDP jest przeprowadzenie go odpowiednio szybko. Otwarte i
filtrowane porty rzadko wysyłają jakąkolwiek odpowiedź, zmuszając Nmapa do oczekiwania na odpowiedź i
ponawiania transmisji na wypadek zagubienia pakietów. Zamknięte porty są często jeszcze większym
problemem. Zwykle wysyłają pakiet ICMP port unreachable, jednak w odróżnieniu od pakietów z flagą RST
znanych ze skanowania SYN czy connect, wiele hostów domyślnie limituje szybkość wysyłania pakietów
ICMP port unreachable. Przykładami mogą być systemy Linux i Solaris. Kernel Linuxa w wersji 2.4.20
limituje ilość pakietów o niedostępności portów do jednego na sekundę (w net/ipv4/icmp.c).
Nmap potrafi wykrywać limitowanie odpowiedzi i zwalnia odpowiednio proces skanowania dla uniknięcia
zaśmiecania sieci niepotrzebnymi pakietami, które i tak nie zostaną wykorzystane. Niestety,
skanowanie wszystkich 65,536 portów UDP przy limicie Linuxowym jeden pakiet na sekundę powoduje, że
skanowanie trwa ponad 18 godzin. Sposobami na przyspieszenie są skanowanie wielu hostów równolegle,
wykonywanie na początek szybkiego skanowania popularnych portów, skanowanie z poza systemu zaporowego
i używanie opcji --host-timeout do pomijania zbyt wolnych hostów.
-sN; -sF; -sX (Skanowania TCP Null, FIN i Xmas)
Te typy skanowania (większe możliwości posiada opcja --scanflags opisana w dalszej części)
wykorzystują nieopisane w TCP RFC[9] kombinacje flag do rozróżnienia pomiędzy stanami portów otwarty
oraz zamknięty. Strona 65 opisuje, że „jeśli [docelowy] port jest ZAMKNIĘTY ... w odpowiedzi na
pakiet nie zawierający RST należy wysłać odpowiedź RST.” Następna strona opisuje pakiety wysyłane na
porty bez flag SYN, RST lub ACK w następujący sposób: „coś takiego nie powinno mieć miejsca, jednak
jeśli się zdarzy, pomiń taki pakiet”.
Podczas skanowania systemów zgodnych z zapisami w RFC, dowolny pakiet nie zawierający flag SYN, RST
lub ACK powinien wywoływać odpowiedź RST w przypadku portu zamkniętego i całkowity brak odpowiedzi w
przypadku portu otwartego. Tak długo jak żadna z wymienionych flag nie została użyta, wszystkie inne
kombinacje flag (FIN, PSH i URG) są prawidłowe. Nmap wykorzystuje to do przeprowadzania trzech typów
skanowania:
Skanowanie Null (-sN)
Nie ustawia żadnych flag (pole flag w nagłówku tcp zawiera 0).
Skanowanie FIN (-sF)
Ustawiona flaga FIN.
Skanowanie Xmas (-sX)
Ustawione flagi FIN, PSH i URG, pakiet podświetlony jak choinka.
Te trzy tryby skanowania są takie same poza ustawionymi flagami w pakietach. Jeśli w odpowiedzi
zostanie otrzymany pakiet RST, port jest uznawany za zamknięty, podczas gdy brak odpowiedzi oznacza
otwarty|filtrowany. Port uznajemy za filtrowany, jeśli otrzymany zostanie komunikat ICMP unreachable
(typ 3, kod 1, 2, 3, 9, 10 lub 13).
Główną zaleta tych typów skanowania jest to, że potrafią się one przemykać przez bezstanowe systemy
zaporowe i filtrowanie na routerach. Inną zaletą jest tylko minimalnie większa wykrywalność niż
skanowania SYN. Nie można jednak na to liczyć - większość nowych systemów IDS może zostać
skonfigurowana do ich wykrywania. Ujemną stroną jest to, że nie wszystkie systemy są zgodne z RFC793.
Wiele systemów wysyła odpowiedzi RST niezależnie od tego czy port jest otwarty czy nie. Powoduje to,
że wszystkie porty pojawiają się jako zamknięty. Najczęściej spotykane systemy, które się tak
zachowują to Microsoft Windows, wiele urządzeń Cisco, BSDI, i IBM OS/400. Skanowania działają jednak
dobrze w przypadku większości systemów UNIXowych. Kolejnym minusem tych metod jest to, że nie
potrafią rozróżnić portów oznaczonych jako otwarty od filtrowany, ujawniając jedynie stan
otwarty|filtrowany.
-sA (Skanowanie TCP ACK)
Ten typ skanowanie jest inny niż omawiane powyżej, bo nigdy nie wykrywa stanów portów otwarty (lub
nawet otwarty|filtrowany). Jest wykorzystywany do mapowania reguł filtrowania, do sprawdzania czy
fitrowanie jest oparte o stany (stateful) lub nie i które porty są filtrowane.
Pakiety skanowania ACK posiadają tylko flagę ACK (o ile nie została użyta opcja --scanflags). Podczas
skanowania systemów nie posiadających filtrowania, porty o stanach otwarty i zamknięty zwrócą pakiet
RST. W obu przypadkach Nmap oznaczy je jako niefiltrowane, co oznacza, że były osiągalne dla pakietu
ACK, ale nie zostało określone, czy posiadają stan otwarty czy zamknięty. Porty, które nie odpowiedzą
lub odpowiedzą za pomocą komunikatu o błędzie ICMP (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10 lub 13), zostaną
oznaczone jako filtrowany.
-sW (Skanowanie TCP Window)
Skanowanie Window jest takie samo jak ACK, różnica polega na tym, że potrafi odróżnić porty otwarte
od zamkniętych, zamiast zawsze podawać stan niefiltrowany, kiedy otrzymano flagę RST. Jest to
realizowane poprzez analizę pola Window pakietu zwrotnego RST. Na niektórych systemach, otwarte porty
zwracają dodatnią wartość rozmiaru okna (także w pakietach RST), a przy zamkniętych o rozmiarze zero.
Tak więc zamiast zawsze przedstawiać port jako niefiltrowany kiedy w odpowiedzi przyjdzie RST,
skanowanie Window oznacza port jako otwarty lub zamknięty, w zależności czy odpowiednio otrzymano w
odpowiedzi rozmiar okna o wartości dodatniej lub zero.
Ten typ skanowania polega na szczególnej implementacji stosu TCP, występującej w rzadko spotykanych
systemach w internecie, a więc nie można zawsze na niej polegać. Zwykle systemy, które nie obsługują
tej metody będą zwracały porty oznaczone jako zamknięty. Oczywiście jest również możliwe, że host na
prawdę nie ma otwartych portów. Jeśli większość przeskanowanych portów ma stan zamknięty, jednak
niektóre (takie jak 22, 25 czy 53) mają stan filtrowany, system jest podejrzany. Czasami systemy
potrafią się zachowywać zupełnie przeciwnie. Jeśli skanowanie wykaże 1000 otwartych portów i tylko 3
zamknięte lub filtrowane, wtedy te trzy prawdopodobnie są rzeczywiście otwarte.
-sM (Skanowanie TCP Maimon)
Skanowanie Maimon zostało nazwane na cześć jego odkrywcy, Uriela Maimona. Opisał tę technikę w Phrack
Magazine w wydaniu #49 (Listopad 1996). Nmap, który potrafił wykorzystać tę technikę został
wypuszczony dwa wydania później. Skanowanie to należy do rodziny Null, FIN i Xmass z tą różnicą, że
używa flag FIN/ACK. Zgodnie z RFC 793 (TCP), dla takiej kombinacji flag, pakiet RST powinien być
wygenerowany niezależnie czy port jest otwarty czy zamknięty. Jednakże Uriel zauważył, że wiele
systemów opartych na BSD po prostu pomija odpowiedzi, jeśli port jest otwarty.
--scanflags (Skanowanie TCP z definiowanymi flagami)
Prawdziwie zaawansowani użytkownicy Nmapa nie mogą być ograniczani ilością oferowanych wbudowanych
typów skanowania. Opcja --scanflags pozwala na projektowanie własnych typów skanowania z
wykorzystaniem wybranych flag TCP. Cieszcie się podczas wykorzystywania tej techniki do oszukiwania
systemów IDS, których twórcy pobieżnie przeglądali dokumentację Nmapa dodając specyficzne reguły!
Argument opcji --scanflags może być numerycznym zapisem flag, np 9 (PSH i FIN), lub dla ułatwienia
można wykorzystywać symbliczne nazwy. Można podać dowolną kombinację flag URG, ACK, PSH, RST, SYN i
FIN. Na przykład --scanflags URGACKPSHRSTSYNFIN ustawia wszystkie flagi, choć nie jest to zbyt
użyteczna metoda skanowania. Kolejność podawania flag nie jest istotna.
Dodatkowo przy podawaniu wybranych flag możliwe jest podanie typu skanowania (takiego jak -sA lub
-sF). Dodany typ skanowania informuje Nmapa jak ma interpretować otrzymane odpowiedzi. Na przykład
skanowanie SYN zakłada, że brak odpowiedzi oznacza stan portu filtrowany, podczas gdy skanowanie FIN
potraktuje ten go jako otwarty|filtrowany. Nmap będzie się zachowywał w taki sam sposób jak przy
wybranym trybie skanowania, jednak wykorzystane zostaną podane flagi. Jeśli bazowy typ skanowania nie
zostanie określony, zostanie wykorzystany domyślny typ SYN.
-sI <zombie host[:probeport]> (Skanowanie Idle)
Ta zaawansowana technika skanowania pozwala na prawdziwie ślepe skanowanie TCP (co oznacza, że żaden
pakiet nie zostanie wysłany do badanego systemu z prawdziwego adresu IP Nmapa). Zamiast tego
wykorzystany zostanie host zombie, o przwidywalnym działaniu stosu TCP polegającym na sekwencyjnym
powiększaniu numerów ID pakietów, do uzyskania informacji o otwartych portach w badanym systemie.
Systemy detekcji intruzów pokażą jako adres atakującego zdefiniowany host zombie (musi spełniać
określone warunki). Ten fascynujący typ skanowania jest zbyt skomplikowany żeby go dokładnie opisać w
tej dokumentacji, dlatego napisałem oddzielny nieformalny dokument na ten temat ze szczegółowymi
informacjami i jest on dostępny pod adresem https://nmap.org/book/idlescan.html.
Poza tym, że metoda ta jest niespotykanie poufna (z powodu jej ślepej natury), ten typ skanowania
pozwala na mapowanie reguł zaufania pomiędzy maszynami bazujących na adresach IP. Wyniki zawierają
otwarte porty, z punktu widzenia hosta zombie . Tak więc można próbować skanowania z wykorzystaniem
różnych hostów zombie, które można traktować jako zaufane (poprzez router/reguły filtrowania
pakietów).
Można po dwukropku dodać numer portu, jeśli chcemy go wykorzystać na hoście zombie do badania zmian
IPID. W innym przypadku Nmap wykorzysta domyślnie port używany przez tcp ping (80).
-sO (Skanowanie protokołów IP)
Skanowanie to pozwala na wykrycie listy protokołów IP (TCP, ICMP, IGMP itp), które są dostępne na
danym hoście. Technicznie nie jest to skanowanie portów, ponieważ sprawdza kolejne numery protokołów,
a nie kolejne porty TCP czy UDP. Opcja ta nadal używa parametru -p do wybrania numerów protokołów do
sprawdzenia, w formacie analogicznym do listy portów. Z tego powodu metoda ta została zaklasyfikowana
jako skanowanie portów i dlatego znajduje się tutaj.
Poza swoją własną funkcjonalnością, skanowanie protokołów demonstruje potęgę oprogramowania open
source. Podczas gdy podstawowa idea jest całkiem prosta, nie pomyślałem o jej dodaniu, jak również
nie otrzymałem żadnej prośby o dodanie takiej funkcjonalności. Latem roku 2000, Gerhard Rieger
opracował koncepcję, stworzył odpowiednią poprawkę i wysłał ją na listę dyskusyjną nmap-hackers.
Włączyłem ją do drzewa Nmapa i wypuściłem nową wersję następnego dnia. Niewiele komercyjnych
programów posiada użytkowników na tyle entuzjastycznych, żeby zaprojektować i stworzyć ich własne
poprawki!
Skanowanie protokołów działa w sposób podobny do skanowania UDP, jednak zamiast iteracji po kolejnych
numerach portu, w nagłówkach pakietów zmienia się 8-mio bitowy numer protokołu. Nagłówki są
przeważnie puste, nie zawierają żadnych danych ani nawet poprawnego dla danego protokołu nagłówka.
Trzema wyjątkami są TCP, UDP i ICMP. Poprawne nagłówki dla tych protokołów są konieczne, ponieważ
niektóre systemy nie będą ich potrafiły wysłać oraz dlatego, że Nmap posiada już odpowiednie funkcje
do ich tworzenia. Zamiast obserwować komunikaty ICMP unreachable, skanowanie protokołów nie polega na
komunikatach ICMP protocol unreachable. Jeśli Nmap otrzyma jakąkolwiek odpowiedź w jakimkolwiek
protokole, ustala stan protokołu jako otwarty. Otrzymanie komunikatu ICMP protocol unreachable (typ
3, kod 2) powoduje oznaczenie protokołu jako zamknięty. Inne komuniakty ICMP protocol unreachable
(typ 3, kody 1, 3, 9, 10 lub 13) powodują oznaczenie protokołu jako filtrowany (oraz równocześnie
potwierdzają, że protokół ICMP jest również otwarty). Jeśli nie uzyskano odpowiedzi, protokół jest
oznaczany jako otwarty|filtrowany.
-b <pośredniczący host ftp> (Skanowanie FTP bounce)
Interesującą funkcją protokołu FTP (RFC 959[10]) jest wspieranie tak zwanych połączeń proxy. Pozwala
to użytkownikowi na połączenie z jednym serwerem FTP i poproszenie o wysłanie plików do innego. Ta
funkcjonalność była przyczyną nadużyć na wielu poziomach, dlatego wiele serwerów porzuciło dla niej
wsparcie. Jednym z możliwych nadużyć jest sposobność do zmuszenia serwera do skanowania portów na
zewnętrznym hoście. Wystarczy po prostu poprosić serwer o wysłanie pliku kolejno na każdy
interesujący port badanego systemu. Uzyskany komunikat o błędzie zwróci informację, czy porty był
otwarty czy zamknięty. Jest to dobra metoda do omijania systemów zaporowych, ponieważ korporacyjne
serwery FTP często są umieszczane w takim miejscu, że mają możliwość komunikacji zarówno z hostami w
internecie jak i w sieci lokalnej. Nmap obsługuje skanowanie FTP bounce z wykorzystaniem opcji -b.
Opcja przyjmuje argument w postaci nazwa_użytkownika:hasło@serwer:port. Serwer jest nazwą lub
adresem IP podatnego serwera FTP. Tak jak przy zwykłym adresie URL, można pominąć pola
nazwa_użytkownika:hasło, w tym przypadku zostanie wykorzystana domyślna kombinacja dla użytkowników
anonimowych (użytkownik anonymous hasło:-wwwuser@). Numer portu (i poprzedzający go dwukropek)
również może zostać pominięty, w tym przypadku przy połączeniu z wybranym adresem serwer, zostanie
wykorzystany domyślny port serwera FTP (21).
Podatność ta była szeroko spotykana w roku 1997, kiedy to Nmap został wypuszczony, jednak z biegiem
czasu jej znaczenie bardzo się zmniejszyło. Dziurawe serwery FTP nadal się zdarzają, więc warto
wyprubować i tę metodę, jeśli inne zawiodą. Jeśli potrzebne jest obejście systemu zaporowego, można
przeskanować sieć w poszukiwaniu otwartych portów 21 (lub poprzez wyszukanie ftp na innych portach z
wykorzystaniem opcji do wykrywania wersji) i wypróbować na wykrytych portach metodę bounce. Nmap
poinformuje, czy usługa jest podatna czy nie. Jeśli chcesz ukrywać swoje działania, nie trzeba (i nie
powinno) ograniczać się do hostów z badanej sieci. Przed rozpoczęciem skanowania losowych adresów w
sieci Internet w poszukiwaniu podatnych wersji serwerów FTP trzeba mieć na uwadze, że wielu
administratorów nie bedzie zachwyconych wykorzystywaniem ich serwerów w ten sposób.
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA
Poza wszystkimi metodami skanowania opisanymi wcześniej, Nmap oferuje opcję pozwalającą na podanie
numerów portów do skanowania i określenie, czy skanowanie ma przebiegać w kolejności sekwencyjnej czy
losowej. Domyślnie Nmap skanuje wszystkie porty do 1024 włącznie oraz wyższe porty wyszczególnione w
pliku nmap-services.
-p <zakres portów> (Skanuj tylko wybrane porty)
Opcja pozwala na zdefiniowanie listy portów do skanowania, zamiast domyślnej. Możliwe jest podanie
pojedynczych portów jak i zakresów oddzielonych myślnikiem (np. 1-1023). Zakres można również
pominąć, co spowoduje użycie całego zakresu (1-65535). Można więc po prostu podać opcję -p- do
przeskanowania wszystkich portów od 1 do 65535 włącznie. Można również podać port zero, ale trzeba to
zrobic jawnie. W przypadku połączenia tej opcji ze skanowaniem protokołów (-sO), określa ona numery
protokołów do sprawdzenia (0-255).
Przy jednoczesnym skanowaniu portów TCP i UDP możliwe jest oddzielne zdefiniowanie portów dla obu
protokołów poprzez poprzedzenie numerów znakami odpowiednio T: i U:. Jako argument opcji przyjmowany
jest ciąg znaków aż do następnej opcji. Na przykład, podanie -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
spowoduje przeskanowanie portów UDP o numerach 53,111 i 137 oraz podanych portów TCP. Przy skanowaniu
zarówno portów TCP jak i UDP, nie można zapomnieć podać odpowiednich typów skanowania: -sU oraz
przynajmniej jednego TCP (np. -sS, -sF czy -sT). Jeśli nie podano protokołu skanowania, na czas
skanowania numery portów zostaną dodane do domyślnej listy portów.
-F (Skanowanie Fast (ograniczona ilość portów))
Pozwala na określenie, że mają być skanowane tylko porty zawarte w pliku nmap-services z pakietu
Nmapa (lub z pliku protokołów dla opcji -sO). Opcja ta pozwala na szybsze skanowanie, niż w przypadku
wszystkich 65535 portów. Ponieważ lista ta zawiera tylko nieco ponad 1200 portów, różnica w szybkości
w porównaniu do typowego skanowania TCP (około 1650 portów) nie jest duża. Różnica może być większa,
jeśli zostanie podany własny, mały plik nmap-services za pomocą opcji --datadir.
-r (Nie używaj losowej kolejności)
Domyślnie Nmap skanuje porty w kolejności losowej (poza niektórymi najczęściej wykorzystywanymi
portami, które są skanowane na początku ze względów wydajnościowych). Takie zachowanie jest normalnie
pożądane, jednak można je wyłączyć za pomocą opcji -r, wymuszającej sekwencyjną kolejność skanowania.
DETEKCJA USŁUG I WERSJI
Przy skanowaniu zdalnego systemu, Nmap może wykryć otwarte porty takie jak 25/tcp, 80/tcp czy 53/udp.
Wykorzystując bazę danych zawierającą około 2,200 popularnych usług, znajdującą się w pliku
nmap-services, Nmap odczyta przypuszczalne nazwy usług dla wykrytych portów - odpowiednio serwer pocztowy
(SMTP), serwer WWW (HTTP) i serwer nazw (DNS). Takie działanie jest zwykle poprawne, większość aplikacji
słuchających na porcie 25, to rzeczywiście serwery pocztowe. Jednakże, niech Twoja ocena bezpieczeństwa
niepolega na tych podpowiedziach! Ludzie mogą i często umieszczają usługi na dziwnych portach.
Nawet jeśli Nmap sie nie myli i hipotetyczny serwer z przykładu powyżej udostępnia usługi SMTP, HTTP i
DNS, nie jest to duża ilość informacji na temat tych usług. Przeprowadzając testy bezpieczeństwa (lub
zwykłą inwentaryzację zasobów) swojej firmy lub klienta, potrzeba uzyskać dokładniejsze informacje na
temat usług: jaka aplikacja i w jakiej wersji jest zainstalowana na serwerze SMTP czy DNS. Posiadanie
tych informacji w znaczący sposób wpływa na możliwość ustalenia podatności danej aplikacji. Detekcja
wersji pozwala na uzyskanie takiej informacji.
Po tym jak zostaną wykryte za pomocą innych technik skanowania dostępne usługi TCP i UDP, detekcja wersji
odpytuje porty w celu określenia dalszych szczegółów na temat aplikacji. Baza danych nmap-service-probes
zawiera opisy wielu usług i próbuje dopasować je do uzyskanych informacji. Nmap stara się najpierw
określić protokół wykorzystywany przez usługę (np. ftp, ssh, telnet, http), następnie nazwę aplikacji
(np. ISC Bind, Apache httpd, Solaris telnetd), wersję usługi, nazwę hosta, typ urządzenia (np. drukarka,
router), rodzinę systemów operacyjnych (np. Windows, Linux) i czasami uzyskuje dodatkowe informacje
(takie jak czy X serwer przyjmuje połączenia, obsługiwane wersje protokołu SSH czy nazwę użytkownika
KaZaA). Oczywiście większość usług nie dostarczy wszystkich tych informacji. Jeśli Nmap został
skompilowany z OpenSSL, będzie potrafił łączyć się z serwerami SSL i uzyskiwać informacje od usług
ukrytych za szyfrowaną warstwą. Kiedy zostaną wykryte usługi RPC, odpowiedni skaner (-sR) zostanie
automatycznie uruchomiony do ustalenia oprogramowania i wersji RPC. Z powodu specyfiki UDP, po
zakończeniu skanowania niektóre porty pozostają w stanie otwarty|filtrowany, jako że ten typ skanowania
nie potrafi określić, czy port jest otwarty czy filtrowany. Skanowanie wersji spróbuje uzyskać odpowiedź
od takiego portu (tak jak to robi przy otwartych portach) i jeśli to się uda, zmieni stan na otwarty.
Porty TCP w stanie otwarty|filtrowany są traktowane w ten sam sposób. Należy zwrócić uwagę, że opcja -A
poza innymi rzeczami włącza wykrywanie wersji. Dodatkowa dokumentacja na temat działania detekcji wersji
jest dostępna pod adresem https://nmap.org/vscan/.
Jeśli Nmap otrzyma odpowiedź, ale nie jest w stanie dopasować jej do żadnej znanej usługi, wyświetli
specjalny odcisk palca (fingerprint) usługi wraz z adresem URL, pod którym można go następnie wysłać wraz
ze stosownym opisem, jeśli jesteśmy pewni jakiej usłudze odpowiada. Proszę poświęcić te kilka minut na
wysłanie informacji o nieznanych usługach, a będą mogli z tego skorzystać również inni użytkownicy Nmapa.
Dzięki temu sposobowi wysyłania Nmap rozpoznaje około 3,000 odcisków dla ponad 350 protokołów usług,
takich jak smtp, ftp, http itp.
Detekcja wersji jest włączana i kontrolowana następującymi opcjami:
-sV (Detekcja wersji usług)
Włącza detekcję wersji usług, opisaną powyżej. Alternatywnie można użyć opcji -A do jednoczesnego
włączenia detekcji wersji usług i systemu operacyjnego.
--allports (Nie pomijaj żadnych portów przy detekcji wersji)
Domyslnie, skanowanie wersji Nmapa pomija port TCP 9100, ponieważ niektóre drukarki po prostu drukują
wszystko, co zostanie przysłane na ten port, powodując wydruk setek stron z zapytaniami HTTP,
binarnymi zapytaniami SSL itp. Takie zachowanie może zostać wyłączone poprzez modyfikację lub
usunięcie dyrektywy Exclude w pliku nmap-service-probes, lub poprzez dodanie opcji --allports,
wymuszającej skanowanie wszystkich portów niezależnie od dyrektywy Exclude.
--version-intensity <poziom> (Ustaw poziom skanowania wersji)
Podczas przeprowadzania skanowania wersji (-sV), Nmap przeprowadza serię testów, przy czym każdy z
nich ma przypisany swój poziom pomiędzy 1 a 9. Niskie poziomy działają poprawnie w stosunku do
najpopularniejszych usług, wysokie numery obejmują mało popularne. Poziom skanowania określa które
testy zostaną wykonane. Czym wyższy poziom, tym większa szansa na prawidłowe rozpoznanie mało
popularnych usług. Domyśly poziom to 7. Jeśli test zostanie powiązany z wykrytą usługą z pliku
nmap-service-probes, określoną dyrektywą ports, zostanie on wykonany niezależnie od ustalonego
poziomu wykrywania wersji. Zachowanie takie ma na celu zawsze poprawne wykrywanie domyślnych usług na
otwartych portach, wykrywanie serwera DNS na porcie 53, SSL na porcie 443 itp.
--version-light (Włącz tryb delikatny)
Jest wygodniejszym odpowiednikiem ustalającym wartość --version-intensity 2. Opcja ta pozwala na
znaczne przyspieszenie wykrywania wersji, kosztem dokładności.
--version-all (Użyj wszystkich testów)
Odpowiednik opcji --version-intensity 9, powodujący wykonanie wszystkich możliwych testów na każdym
porcie.
--version-trace (Śledzenie aktywności skanowania wersji)
Opcja włącza opcje śledzenia błędów podczas wykrywania wersji, powodując wyświetlanie dodatkowych
informacji na temat prowadzonych działań. Opcja ta jest częścią większej --packet-trace.
-sR (Skanowanie RPC)
Metoda ta działa w połączeniu z różnymi metodami skanowania portów Nmapa. Na wszystkie wykryte
wcześniej porty są wysyłane komendy NULL SunRPC i za ich pomocą sprawdzane jest, czy dany port należy
do usług RPC. Jeśli tak, identyfikowana jest aplikacja i jej wersja. Opcja pobiera takie same
informacje jak komenda rpcinfo -p, nawet jeśli host jest chroniony za pomocą systemu zaporowego (lub
TCP wrapperów). Hosty pośrednie zombie nie są obsługiwane przy tym trybie skanowania. Opcja jest
automatycznie aktywowana jako część wykrywania wersji usług (-sV). Jako że detekcja wersji jest
daleko bardziej uniwersalna, opcja -sR jest wykorzystywana sporadycznie.
WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO
Jedna z najbardziej znanych możliwości Nmapa jest zdalna detekcja systemu operacyjnego za pomocą odcisków
palca (fingerprint) stosu TCP/IP. Nmap wysyła serię pakietów TCP i UDP do zdalnego systemu i analizuje
praktycznie każdy bit z uzyskanych odpowiedzi. Po wykonaniu dziesiątek testów takich jak próbkowanie ISN
TCP, analiza opcji protokołu TCP i kolejności, próbkowanie IPID i kontrola początkowych rozmiarów okna,
Nmap porównuje uzyskane wyniki z bazą z pliku nmap-os-fingerprints zawierającą ponad 1500 znanych
odcisków systemów operacyjnych i wyświetla wynik, jeśli udało sie go odnaleźć. Każdy odcisk zawiera
tekstowy opis systemu operacyjnego, nazwę jego producenta (np. Sun), nazwę systemu (np. Solaris),
generację (np. 10) i typ urządzenia (przeznaczenie ogólne, router, switch, konsola do gier itp).
Jeśli Nmap nie może ustalić systemu i warunki do jego wykrycia są wystarczające (np. wykryto przynajmniej
jeden otwarty i jeden zamknięty port), Nmap poda adres URL, dzięki któremu, jeśli jesteśmy pewni, możliwe
jest wysłanie opisu nieznanego systemu, wraz z jego odciskiem. Wykonanie tej operacji przyczynia się do
rozbudowy bazy i poprawy wykrywania, na czym korzystają wszyscy użytkownicy.
Detekcja systemu operacyjnego pozwala na uzyskanie innych informacji, które są zbierane podczas tego
procesu. Jedną z nich jest czas od uruchomienia hosta, co jest uzyskiwane poprzez wykorzystanie opcji TCP
timestamp (RFC 1323) do ustalenia kiedy host był restartowany. Informacja ta jest podawana tylko wtedy,
jeśli host jej dostarcza. Inną informacją jest klasyfikacja przewidywalności numerów sekwencyjnych TCP.
Badane jest prawdopodobieństwo możliwości wstrzyknięcia pakietów w przechwycone połączenie. Informacja ta
jest przydatna w przypadku testowania połączeń opartych na zaufaniu do adresu IP nadawcy (rlogin, filtry
firewalla itp) lub podczas ukrywania źródła ataku. Ten typ ataków jest obecnie rzadko wykorzystywany,
jednak niektóre systemy są nadal na niego podatne. Podawany poziom trudności jest oparty na
statystycznych próbkach i może się zmieniać. Ogólnie lepiej jest używać angielskich określeń dla
poszczególnych klas, takich jak „worthy challenge” (stanowiący wyzwanie) lub „trivial joke” (trywialny
dowcip). Taki sposób raportowania jest dostępny tylko przy domyślnym formacie raportu przy włączonej
opcji zwiększającej szczegółowość podawanych informacji (-v). Jeśli użyto opcji -v w połączeniu z -O,
podane zostaną informacje o generowaniu numerów sekwencyjnych IPID. Większość adresów należy do klasy
„incremental” (rosnące) co oznacza, że wartość pola ID w nagłówkach pakietów IP jest zmieniana rosnąco w
kolejnych pakietach. Taki sposób powiększania numerów powoduje podatność na szereg ataków.
Dokument opisujący działanie i używanie detekcji wersji jest dostępny w wielu językach pod adresem
https://nmap.org/osdetect/.
Wykrywanie systemu operacyjnego jest włączane i kontrolowane przez poniższe opcje:
-O (Włączenie wykrywania systemu operacyjnego)
Włącza wykrywanie systemu operacyjnego opisanego powyżej. Alternatywnie można używać opcji -A, która
włącza jednocześnie wykrywanie systemu operacyjnego i wersji usług.
--osscan-limit (Limitowanie wykrywania do obiecujących celów)
Wykrywanie systemu operacyjnego jest dużo bardziej efektywne, jeśli wykryto przynajmniej po jednym
otwartym i zamkniętym porcie TCP. Użycie tej opcji spowoduje, że Nmap nie będzie próbował określać
systemu operacyjnego, jeśli nie zostały spełnione powyższe kryteria. Wykorzystanie tego ograniczenia
pozwala na znaczne skrócenie czasu, zwłaszcza w połączeniu z opcją -P0 przy skanowaniu wielu adresów.
Opcja ma znaczenie tylko w połączeniu z -O lub -A.
--osscan-guess; --fuzzy (Zgadywanie wersji systemu operacyjnego)
Jeśli Nmap nie może jednoznacznie dopasować systemu operacyjnego, czasami może sugerować kilka
różnych, zbliżonych do siebie. Podobieństwo musi być bardzo duże, żeby Nmap zachował się w ten sposób
przy domyślnej konfiguracji. Wykorzystanie tej opcji pozwala na większą swobodność przy próbach
ustalenia wersji systemu.
ZALEŻNOŚCI CZASOWE I WYDAJNOŚĆ
Zawsze najważniejszym priorytetem przy tworzeniu Nmapa była wysoka wydajność. Domyślne skanowanie (nmap
nazwahosta) hosta w sieci lokalnej zajmuje tylko jedną piątą sekundy. Jest to zadowalający czas, jednak
przy skanowaniu setek tysięcy adresów sumaryczny czas staje się bardzo duży. Dodatkowo niektóre typy
skanowania, takie jak skanowanie UDP i detekcja wersji także wpływają negatywnie na czas wykonania,
podobnie jak konfiguracja systemów zaporowych, na przykład limitująca ilość pakietów. Nmap posiada
możliwości równoległego skanowania i odpowiednie zaawansowane algorytmy przyspieszające skanowanie, a
użytkownik posiada ogromne możliwości wpływania na to jak są one wykorzystywane. Zaawansowani użytkownicy
uważnie przeglądający komendy Nmapa, nakazują mu dostarczanie tylko istotnych informacji zgodnie z
przyjętymi wymaganiami i założeniami czasowymi.
Techniki przyspieszające skanowanie dotyczą ograniczenia wykonywania mało istotnych testów i częstej
zmiany wersji Nmapa na najnowszą (zmiany dotyczące przyszpieszenia pracy są wprowadzane dosyć często).
Optymalizacja parametrów dotyczących szybkości skanowania również ma duży wpływ i została opisana
poniżej.
--min-hostgroup <ilość_hostów>; --max-hostgroup <numhosts> (Zmiana ilości hostów w grupie)
Nmap posiada możliwość skanowania portów i wersji na wielu hostach równocześnie. Jest to realizowane
poprzez dzielenie listy adresów docelowych na grupy, które są następnie kolejno skanowane. Ogólnie
skanowanie większych grup jest bardziej efektywne. Wadą tego rozwiązania jest opóźnienie w podawaniu
wyników testów do czasu przeskanowania całej grupy. Przykładowo, jeśli Nmap rozpoczął skanowanie w
grupach po 50 adresów, żadne wyniki nie zostaną wyświetlone (poza informacjami podawanymi przez -v)
do czasu zakończenia skanowania pierwszych 50 adresów.
Domyślnie Nmap stosuje rozwiązanie kompromisowe. Rozpoczyna z grupą o rozmiarze 5, co pozwala szybko
wyświetlić pierwsze wyniki, a następnie stopniowo powiększa rozmiar grupy aż do maksymalnie 1024.
Dokładne wykorzystywane rozmiary grup są uzależnione od podania dodatkowych opcji. Dla uzyskania
większej efektywności Nmap używa większych grup dla skanowań UDP oraz przy skanowaniach TCP
dotyczących zaledwie kilku portów.
Jeśli maksymalny rozmiar grupy został określony za pomocą opcji --max-hostgroup, Nmap nigdy nie
przekroczy tego limitu. Analogicznie podanie minimalnego rozmiaru za pomocą --min-hostgroup wymusi
stosowanie grup o przynajmniej takim rozmiarze. Nmap może użyć mniejszej grupy tylko w przypadku,
kiedy ilość adresów do przeskanowania jest mniejsza niż założone minimum. Obie wymienione opcje
pozwalają na utrzymywanie rozmiaru grupy w podanym przedziale, jednak jest to rzadko potrzebne.
Podstawowym zastosowaniem tych opcji jest podawanie dużego minimalnego rozmiaru grupy tak, żeby pełne
skanowanie odbywało się szybciej. Często stosowaną wartością jest 256, co pozwala na skanowanie w
kawałkach o rozmiarze klasy C. Przy skanowaniu wielu portów, stosowanie większych wartości
minimalnych przeważnie nie poprawi wydajności. W przypadku skanowania małych ilości portów pomocne
może być stosowanie grup o rozmiarze 2048 lub nawet większym.
--min-parallelism <ilość_prób>; --max-parallelism <ilość_prób> (Kontrola współbierzności testów)
Opcja ta kontroluje ilość jednoczesnych dla danej grupy adresów testów i jest wykorzystywana podczas
wykrywania hostów i skanowania portów. Domyślnie Nmap dobiera idealną ilość testów w zależności od
parametrów sieci. Jeśli jakiś pakiet zostanie zagubiony, zwalnia i zaczyna wykonywać mniejszą ilość
testów równolegle. Nmap próbuje powoli przyspieszać, jeśli nie są gubione pakiety. Podane opcje
pozwalają na określenie minimalnego i maksymalnego limitu ilości jednocześnie wykonywanych testów.
Normalnie ilość ta może spaść do 1 przy złych warunkach sieciowych lub wzrosnąć do kilkuset w
idealnych warunkach.
Najczęściej wykorzystywana jest opcja --min-parallelism do ustawiania wyższej niż 1 wartości przy
skanowaniu sieci przy złych warunkach. Zmiana tej opcji może być ryzykowna, ponieważ ustawienie zbyt
wysokiej wartości może sie odbić na poprawności testów. Wykorzystanie jej także pociąga za sobą
zmniejszenie możliwości Nmapa w zakresie dynamicznego dostosowywania się do warunków panujących w
sieci. Ustalenie minimalnej ilości na 10 może być sensowne, jednak powinno być stosowane w
ostateczności.
Opcja --max-parallelism jest czasami wykorzystywana do zmuszenia Nmapa do nie przeprowadzania więcej
niż jednego testu równolegle, co może być użyteczne w połączeniu z opcją--scan-delay (opisaną dalej).
--min-rtt-timeout <czas>, --max-rtt-timeout <czas>, --initial-rtt-timeout <czas> (Kontrola czasu
oczekiwania na wykonanie testu)
Nmap posiada mechanizm kontrolujący czas oczekiwania na wynik testu, zanim nie zostanie on ponowiony.
Czas oczekiwania jest zależny od czasu wykonania poprzednich testów. Jeśli opóźnienia w sieci okażą
sie duże i zmienne, czas oczekiwania może zwiększyć sie do kilku sekund. Początkowa wartość jest
dosyć konserwatywna (wysoka) i może taka pozostać w przypadku skanowania nie odpowiadających hostów.
Opcje przyjmują wartości w milisekundach, ale można dodać litery s, m lub h odnoszące się odpowiednio
do sekund, minut i godzin. Podanie niższych wartości --max-rtt-timeout i --initial-rtt-timeout niż
domyślne, może znacząco skrócić czas skanowania. Jest to głównie widoczne w przypadku skanowania bez
wykorzystywania pinga (-P0) oraz przy skanowaniu dobrze filtrowanych sieci. Nie można również
przesadzać w drugą stronę, ustawienie zbyt małego czasu może przekładać sie na dłuższy czas
skanowania przez niepotrzebne retransmisje spowodowane upływem czasu oczekiwania na odpowiedź.
Jeśli wszystkie skanowane hosty są w sieci lokalnej, sensownym agresywnym ustawieniem opcje
--max-rtt-timeout jest 100 milisekund. Jeśli skanowany ma być inny segment, warto sprawdzić czasy
odpowiedzi dla protokołu ICMP - za pomocą narzędzia ping lub innego pozwalającego na definiowanie
pakietów mogących omijać system zaporowy, takiego jak hping2. Interesującą nas wielkością jest
maksymalny czas odpowiedzi dla 10 lub więcej pakietów. Uzyskany czas może zostać po podwojeniu
wykorzystany jako wartość dla --initial-rtt-timeout, a po pomnożeniu przez trzy lub cztery dla
--max-rtt-timeout. Nie jest zalecane ustawianie maksymalnego rtt poniżej 100ms, niezależnie od czasów
pingowania, podobnie większego niż 1000ms.
--min-rtt-timeout jest rzadko wykorzystywaną funkcją, która może być przydatna jeśli komunikacja
sieciowa jest tak niepewna, że nawet domyślne ustawienia Nmapa są zbyt agresywne. Jako że Nmap
redukuje czas oczekiwania tylko do momentu w którym sieć zacznie działać poprawnie, potrzeba
dodatkowego wydłużania czasu oczekiwania nie jest normalna i powinna zostać zaraportowana jako błąd
na liście dyskusyjnej nmap-dev.
--max-retries <ilość> (Maksymalna ilość prób ponawiania skanowania portów)
Kiedy Nmap nie otrzyma odpowiedzi na skanowanie portu, może to oznaczać, że port ten jest filtrowany.
Możliwe jest jednak także, że pakiet testu lub odpowiedzi po prostu zaginął w sieci, albo że host
limituje ilość możliwych odpowiedzi w jednostce czasu i właśnie tymczasowo je zablokował. Większą
pewność uzyskuje się dzieki powtarzaniu testu w przedstawionych przypadkach. Jeśli Nmap wykryje
problemy z komunikacją sieciową, może ponawiać próbę badania portu wiele razy, zanim sie podda. Z
jednej strony zwiększa to dokładność testów, z drugiej wydłuża czas ich wykonania. Jeśli wydajność
jest krytycznym aspektem, skanowania mogą zostać przyspieszone poprzez limitowanie dozwolonej ilości
retransmisji. Ustawienie opcji --max-retries 0 , całkowicie wyłączającej powtarzanie testów jest
wykorzystywane sporadycznie.
Domyślnie (bez stosowania opcji -T) dozwolone jest maksymalnie 10 powtórzeń. Jeśli sieć działa
prawidłowo i skanowane hosty nie limitują ilości pakietów, Nmap zwykle wykorzystuje jedną
retransmisję. Dlatego też większość skanowań nie zostanie dotkniętych zmianą wartości --max-retries
na trzy. Stosowanie tak niskich wartości pozwala na znaczne przyspieszenie skanowania hostów
limitujących ilość odpowiedzi. Jeśli Nmap będzie zbyt szybko poddawał się przy skanowaniu portów,
część informacji nie zostanie zebrana, dlatego być może warto skorzystać z opcji przerywającej test
--host-timeout, która dotyczy całego hosta, a nie tylko pojedynczych testów.
--host-timeout <czas> (Pomijaj powolne hosty)
Skanowanie niektórych hostów trwa bardzo długo. Może to być spowodowane niezbyt wydajnym sprzętem
sieciowym lub oprogramowaniem, limitowaniem ilości pakietów czy restrykcjami systemu zaporowego.
Niewielki procent hostów może zabrać większość czasu przeznaczonego na skanowanie. Czasami najlepszym
rozwiązaniem jest ich pominięcie z wykorzystaniem opcji --host-timeout z parametrem oznaczającym
ilość milisekund, jakie jesteśmy w stanie poświęcić na czekanie per host. Parametr można również
podawać w sekundach, minutach lub godzinach dodając odpowiednio litery s, m lub h. Często dodaję 30m
żeby mieć pewność, że Nmap nie będzie skanował jednego hosta dłużej niż pół godziny. Trzeba pamiętać,
że Nmap może równolegle w tym czasie skanować inne hosty, więc nie bedzie to czas kompletnie
stracony. Host który przekroczy czas jest pomijany i nie są dla niego wyświetlane wyniki takie jak
lista portów, system operacyjny czy wersje usług.
--scan-delay <czas>; --max-scan-delay <czas> (Ustaw opóźnienie pomiędzy testami)
Opcja pozwala na narzucenie czasu w milisekundach jaki musi minąć pomiędzy kolejnymi testami dla
badanego hosta. Podobnie jak przy innych opcjach pozwalających na określanie czasu, można dodać s, m
lub h do parametru do określenia go odpowiednio w sekundach, minutach lub godzinach. Opcja ta jest
szczególnie użyteczna w przypadku systemów limitujących ilość pakietów. Solaris zwykle odpowiada na
skanowanie UDP poprzez wysyłanie tylko jednego pakietu ICMP na sekundę, więc wysyłanie zapytań
szybciej jest zupełnie nie potrzebne. Wykorzystanie opcji --scan-delay 1s pozwala na wymuszenie
odpowiedniej prędkości skanowania. Normalnie Nmap stara się wykryć jaka powinna być optymalna
prędkość skanowania dla każdego hosta, jednak ręczne dodanie takiej opcji nie zaszkodzi, o ile znana
jest optymalna prędkość.
Kiedy Nmap zwiększa czas opóźnienia, dostosowując go do limitu ilości otrzymywanych odpowiedzi, czas
skanowania dramatycznie rośnie. Opcja --max-scan-delay pozwala na ustawienie maksymalnego limitu do
którego może być automatycznie zwiększane opóźnienie. Ustawienie tej wartości zbyt nisko może
spowodować niepotrzebne retransmisje i pominięcie niektórych portów w przypadku hostów ściśle
limitujących ilość pakietów.
Inną możliwością wykorzystanie opcji --scan-delay jest omijanie systemów detekcji intruzów (IDS/IPS).
-T <Paranoid|Sneaky|Polite|Normal|Aggressive|Insane> (Ustawnienie szablonu zależności czasowych
skanowania)
Opisane wcześniej opcje do zmiany zależności czasowych pozwalają na efektywne i precyzyjne sterowanie
skanowaniem, jednak wiele osób uzna je za niepotrzebnie skomplikowane. Dodatkowo w wielu przypadkach
dobranie odpowiedniej kombinacji parametrów może zająć więcej czasu, niż samo skanowanie. Z tego
powodu Nmap oferuje prostrze rozwiązanie w postaci sześciu szablonów. Ich wybór jest możliwy poprzez
wykorzystanie opcji -T z parametrem oznaczającym numer lub nazwę szablonu. Dostępne szablony to
paranoid (0, paranoidalny), sneaky (1, podstępny), polite (2, grzeczny), normal (3, normalny),
aggressive (4, agresywny) i insane (5, szalony). Pierwsze dwa wykorzystywane są do omijania systemów
IDS. Szablon polite spowalnia skanowanie powodując mniejsze obciążenie łącza i zmniejszające
wykorzystanie zasobów w badanym systemie. Domyślnie używany jest normal, więc podawanie -T3 nic nie
zmieni. Szablon agresywny przyspiesza skanowanie przy założeniu że korzystamy z szybkiej i nie
przeciążonej sieci. Insane zakłada wykorzystanie ponad przeciętnie szybkiej sieci lub jeśli chcemy
uzyskać dużą szybkość kosztem możliwej utraty dokładności.
Szablony pozwalają poinformować Nmapa jak dużej agresywności od niego oczekujemy przy jednoczesnym
pozwoleniu mu na automatyczne dobieranie pozostałych parametrów czasowych. Wprowadzane też są inne
drobne modyfikacje, do których nie istnieją odzielne opcje. Na przykład, -T4 zabrania wzrostu
dynamicznego opóźnienia skanowania powyżej 10ms dla portów TCP, a w przypadku -T5 powyżej 5ms.
Szablony mogą być używane w połączeniu z innymi opcjami do ustawiania zależności czasowych o ile
zostaną umieszczone przed pozostałymi opcjami w linii poleceń (inaczej domyślne ustawienia z szablonu
zastąpią ustawione innymi opcjami). Większość dzisiejszych sieci może być z powodzeniem skanowana z
wykorzystaniem opcji -T4.
Jeśli używasz łącza szerokopasmowego lub sieci ethernet, rekomendowane jest stałe używanie szablonu
-T4. Wiele osób lubi -T5, lecz jest ono jak dla mnie trochę za agresywne. Ludzie czasami używają -T2
ponieważ myślą, że zminiejszają szanse na zawieszenie serwera lub uważają się za bardziej
kulturalnych z założenia, często nie zdając sobie sprawy z tego, jak wolne jest -T Polite - ich
skanowania może trwać dziesięć razy dłużej. Zawieszanie hostów i problemy z pasmem są rzadko
spotykane przy domyślym -T3, i ta opcja jest polecana dla ostrożnych skanujących. Nie włączanie
detekcji wersji jest daleko bardziej efektywnym sposobem na unikanie problemów.
Podczas gdy opcje -T0 i -T1 mogą być użyteczne przy unikaniu wykrycia przez systemy IDS, są
niesamowicie powolne przy skanowaniu setek adresów lub portów. Przy tak długich skanowaniach możesz
raczej chcieć ustawić ręcznie poszczególne zależności czasowe, niż polegać na predefiniowanych
wartościach z -T0 i -T1.
Głównym efektem działania T0 jest ograniczenie ilości równolegle przeprowadzanych testów do jednego i
wprowadzenie odstępu pomiędzy kolejnymi testami o długości 5 minut. Opcje T1 i T2 są podobne, ale
czakają już tylko odpowiednio 15 i 0.4 sekundy pomiędzy testami. T3 jest domyślnym ustawieniem Nmapa
włączając w to zrównoleglanie testów. T4 jest odpowiednikiem podania opcji --max-rtt-timeout 1250
--initial-rtt-timeout 500 --max-retries 6 i ustawienia maksymalnego opóźnienia przy skanowaniu TCP na
10 milisekund. Opcja T5 jest alternatywą dla --max-rtt-timeout 300 --min-rtt-timeout 50
--initial-rtt-timeout 250 --max-retries 2 --host-timeout 900000 oraz ustawienia maksymalnego czasu
opóźnienia dla skanowania TCP na 5ms.
FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIĘ
Wielu pionierów ineternetu wykorzystywało globalną otwartą sieć opartą o uniwersalną przestrzeń adresową
pozwalającą na tworzenie wirtualnych połączeń pomiędzy dwoma dowolnymi węzłami. Pozwalało to hostom na
równoprawną komunikację przy której każdy mógł serwować i pobierać dane od drugiego. Ludzie mogli uzyskać
dostęp do wszystkich swoich systemów z dowolnego miejsca w sieci. Wizja nieograniczonej łączności została
ograniczona przez wyczerpujące się zapasy wolnych adresów IP i względy bezpieczeństwa. We wczesnych
latach 90-tych organizacje zaczęły masowo wprowadzać systemy zaporowe dla ograniczenia możliwości
komunikacji. Duże sieci zostały otoczone kordonem zabezpieczeń w postaci proxy aplikacyjnych, translacji
adresów i filtrowania pakietów. Niczym nie ograniczany przepływ informacji ustąpił ścisłym regulacjom
dotyczącym dozwolonych dróg komunikacji i treści nimi przesyłanych.
Zabezpieczenia sieciowe takie jak systemy zaporowe mogą bardzo utrudnić uzyskiwanie informacji o sieci i
jej architekturze. Nmap posiada wiele funkcji pozwalających zrozumieć działanie złożonych sieci i na
weryfikacje działania filtrów pakietów i ich zgodności z założeniami. Pozwala nawet na omijanie źle
zaimplementowanych zabezpieczeń. Jednym z najlepszych sposobów na poznanie bezpieczeństwa swojej sieci
jest próba jego przełamania. Zacznij myśleć jak atakujący, który stosuje techniki z tej części
dokumentacji przeciwko Twojej sieci. Uruchom skanowania FTP bounce, Idle, dodaj fragmentację pakietów lub
spróbuj uruchomić tunel omijający lokalne proxy.
W połączeniu z ograniczeniami aktywności sieciowej, firmy coraz częściej rozpoczynają monitorowanie ruchu
sieciowego za pomocą systemów detekcji intruzów (IDS). Wszystkie popularne systemy IDS mają dołączone
reguły wykrywające skanowania Nmapa, ponieważ skanowania takie czasami poprzedzają ataki. Wiele z tych
systemów ostatnio przeistoczyło się w systemy prewencji (IPS), które aktywnie przeciwstawiają się
niepożądanemu ruchowi. Niestety, dla administratorów sieci i producentów systemów IDS, wiarygodne
wykrywanie złych intencji poprzez analizę pakietów jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Cierpliwi
atakujący, posiadający odpowiednie umiejętności podparte możliwościami Nmapa zwykle mogą ominąć systemy
detekcji intruzów i ich działania nie zostaną wykryte. W tym samym czasie administratorzy muszą się
zmagać z ogromną ilością fałszywych alarmów dotyczących niepoprawnie zaklasyfikowanej zupełnie niewinnej
komunikacji.
Co jakiś czas ktoś sugeruje, że Nmap nie powinien oferować możliwości omijania systemów zaporowych czy
systemów IDS. Argumentują to możliwością wykorzystania tych funkcji także przez atakujących, a nie tylko
przez administratorów podnoszących bezpieczeństwo swoich sieci. Problemem jest sama logika, ponieważ
atakujący i tak będą wykorzystywali tego typu metody używając innych narzędzi lub samemu wprowadzając
odpowiednią funkcjonalność do kodu Nmapa. Równocześnie administratorzy będą mieli utrudniony dostęp do
odpowiednich narzędzi i ich praca będzie trudniejsza. Uruchomienie nowoczesnego, bezpiecznego serwera FTP
jest dużo skuteczniejszą metodą ochrony niż ograniczanie dostępności do narzędzi pozwalających na
przeprowadzanie ataków FTP bounce.
Nie ma magicznej kuli (lub opcji Nmapa) do przełamywania i obchodzenia systemów zaporowych i IDS. Wymaga
to umiejętności i doświadczenia. Dokładne instrukcje wykraczają poza zakres tej dokumentacji, która jest
jedynie listą dostępnych opcji wraz z opisami jak one działają.
-f (fragmentacja pakietów); --mtu (Używanie wybranego MTU)
Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy skanowaniu (włączając w to skanowanie ping) małych
pofragmentowanych pakietów. Idea polega na podzieleniu nagłówka TCP na wiele pakietów, co powoduje
utrudnienia w ich przetwarzaniu przez filtry pakietów, systemy detekcji intruzów oraz irytujące
komplikacje przy ustalaniu co się dzieje. Ale uwaga! Wiele programów ma problemy przy obsłudze tego
typu pakietów. Przestarzały sniffer Sniffit wykonuje nieprawidłową operacje i zostaje zamknięty zaraz
po odebraniu już pierwszego z takich pakietów. Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie
wszystkich pakietów wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze maksymalnie 8 bajtów. Przykładowo
20 bajtowy nagłówek TCP zostanie podzielony na 3 pakiety: najpierw dwa po 8 bajtów i ostatni 4 bajty.
Oczywiście każdy fragment dostaje własny nagłówek IP. Dodanie drugiej opcji -f powiększa
wykorzystywany rozmiar fragmentów z 8 do 16 (redukując ilość fragmentów). Możliwe jest również
podanie własnego rozmiaru za pomocą opcji --mtu. Nie używaj parametru -f, jeśli używasz --mtu.
Podawany rozmiar musi być wielokrotnością 8. W niektórych systemach filtry pakietów nie otrzymują
bezpośrednio pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane, tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji
CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w kernelu, jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są włączane ze względów
wydajnościowych. Opcja taka nie jest również włączana jeśli zachodzi możliwość routowania
poszczególnych pakietów różnymi ścieżkami. Niektóre systemy operacyjne potrafią defragmentować
pakiety wysyłane przez kernel, Linux z iptables i modułem śledzenia połączeń jest jednym z
przykładów. Uruchamiając skanowanie można podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak Ethereal, czy
wychodzące pakiety są rzeczywiście pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego typu problemy, można
wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos TCP/IP i wysyła bezpośrenio ramki ethernetowe.
-D <decoy1 [,decoy2][,ME],...> (Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów)
Powoduje skanowanie, wykrywane jako przychodzące z kilku miejsc równocześnie. System IDS może wykryć
5-10 różnych skanowań z różnych adresów, jednak nie będzie w stanie ocenić który z nich jest
prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko niewinnymi zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać
rozpoznana poprzez śledzenie ścieżki pakietów na routerach i innych aktywnych mechanizmów, ogólnie
jest efektywną techniką na ukrywanie swojego adresu IP.
Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je oddzielić przecinkami, można również na tej
liście umieścic ME oznaczające pozycję własnego adresu IP na liście. W przypadku wykorzystania
przynajmniej 6-tej pozycji na liście dla własnego IP, wiele popularnych systemów wykrywających
skanowania (na przykład scanlogd firmy Solar Designer) nawet nie pokaże prawdziwego źródła
pochodzenia pakietów na liście ataków. Jeśli ME nie zostanie dodane, Nmap umieści je losowo na
liście.
Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być dostępne, inaczej będzie można łatwo wykryć
host skanujący i że można niechcący dokonać ataku SYN flood na hosty skanowane. Bezpieczniej jest
używać adresów IP zamiast nazw systemów-przykrywek, bo nie zostawi to informacji w logach ich serwera
nazw.
Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu ping (z wykorzystaniem ICMP, SYN ACK itp),
podczas skanowania portów jak i przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Technika ta nie działa podczas
wykrywania wersji i skanowania metodą connect().
Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia skanowanie i może nawet spowodować
zmniejszenie dokładności. Dodatkowo niektórzy dostawcy usług odfiltrowują pakiety podszywające się
pod adresy z innych sieci, jednak wielu nie robi tego wcale.
-S <adres_ip> (Ustawienie adresu nadawcy)
W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi ustalić właściwego adresu nadawcy (i wyświetli stosowny
komunikat). W takim przypadku należy za pomocą opcji -S podać adres lokalnego interfejsu przez który
mają być wysyłane pakiety.
Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak, by cel skanowania uważał, że skanuje go
ktoś inny. Wyobraź sobie, ze firmę nagle zacznie skanować konkurencja! W przypadku takiego użycia,
zwykle będzie wymagana opcja -e, a zalecana również -P0.
-e <interfejs> (Użyj wybranego interfejsu)
Informuje Nmapa przez który interfejs ma wysyłać i odbierać pakiety. Nmap powinien wykryć go
automatycznie, ale jeśli mu się nie uda, można to zrobić ręcznie.
--source-port <numerportu>; -g <numerportu> (Używaj podanego portu źródłowego)
Jednym z najczęściej spotykanych problemów konfiguracyjnych jest ufanie danym przychodzącym z
określonego portu źródłowego. Łatwo jest zrozumieć, czemu tak się dzieje. Administrator instaluje
nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są zgłoszenia od niepocieszonych użytkowników,
którym nagle przestały działać aplikacje. Przykładem może być DNS, ponieważ odpowiedzi na zapytania z
zewnętrznych serwerów przestały dochodzić do sieci. Innym przykładem jest FTP, przy stosowaniu
aktywnych połączeń zewnętrzne serwery próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta żądającego
przesłania pliku.
Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w formie aplikacyjnych serwerów proxy lub
analizy protokołu przez systemy zaporowe. Niestety istnieją również inne łatwiejsze, ale i mniej
bezpieczne rozwiązania. Wielu administratorów wpada w pułapkę zakładając, że dane przychodzące z
portu 53 są zawsze odpowiedziami serwera DNS, a z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na
przechodzenie takiego ruchu przez system zaporowy. Często zakładają, że żaden atakujący nie spróbuje
wykorzystać takiej luki. Zdaża się również, że problem taki zostaje wprowadzony do konfiguracji jako
tymczasowe rozwiązanie, jednak zapominają o jego zmianie na bardziej bezpieczne.
Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w taką pułapkę. Wiele komercyjnych
produktów jest dostarczanych z podobnymi problemami. Zdarzyło się to nawet firmie Microsoft, której
filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP zawierają regułę wpuszczającą cały ruch TCP i UDP
pochodzący z portu 88 (Kerberos). Innym dobrze znanym przykładem jest Zone Alarm personal firewall,
który do wersji 2.1.25 włącznie nie filtrował pakietów UDP z portów 53 (DNS) i 67 (DHCP).
Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port pozwalające na wykorzystanie opisanej wyżej
funkcjonalności poprzez podanie numeru portu z którego wysyła dane, o ile jest to tylko możliwe. Nmap
musi używać różnych numerów portów dla poprawnego działania niektórych testów wykrywających system
operacyjny, zapytania DNS również ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje do tego
biblioteki systemowe. Większość typów skanowania TCP, włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję we
wszystkich przypadkach, podobnie jak i UDP.
--data-length <rozmiar> (Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów)
Domyślnie Nmap wysyła pakiety o minimalnej wielkości zawierające jedynie sam nagłówek. Pakiety TCP
mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28. Ta opcja pozwala dołączać do większości pakietów losowe dane o
podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu operacyjnego (-O) pozostają nie zmienione, ale
przy większości pakietów ping i skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana. Powiększanie pakietów
spowalnia proces skanowania, jednocześnie czyniąc go mniej podejrzanym.
--ttl <wartość> (Ustaw czas życia pakietu IP)
Ustawia czas życia (TTL) pakietów na podaną wartość.
--randomize-hosts (Losowanie kolejności skanowania hostów)
Opcja powoduje włączenie losowania kolejności hostów w każdej grupie do 8096 hostów przed ich
skanowaniem. Zachowanie takie czyni skanowanie mniej oczywistym dla wielu systemów monitorujących
sieci, zwłaszcza w połączeniu z opcją spowalniającą skanowanie. Możliwe jest losowanie z jeszcze
większych grup, poprzez zmianę stałej PING_GROUP_SZ w pliku nmap.h i rekompilacji. Innym rozwiązaniem
jest wygenerowanie listy adresów IP za pomocą opcji lista skanowania (-sL -n -oN nazwapliku) i
losowemu pomieszaniu adresów na niej za pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi za pomocą
opcji -iL.
--spoof-mac <adres mac, prefiks, lub nazwa producenta > (Podmieniaj adres MAC)
Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem którego będą wysyłane wszystkie pakiety ethernet. Opcja włącza
również automatycznie --send-eth dla uzyskania pewności wysyłania pakietów na poziomie ethernetu.
Podany adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli zostanie podany znak „0”, Nmap wybierze
kompletnie losowy adres MAC na czas trwania danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr
heksadecymalnych (mogą być oddzielone dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako adresu MAC, przy
czym jeśli podano mniej niż 12 cyfr szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów losowymi
wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub liczbą heksadecymalną, Nmap poszuka w pliku
nmap-mac-prefixes nazwy producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery nie są rozróżniane)
i jeśli znajdzie, użyje identyfikatora producenta OUI (3 bajty) wypełniając pozostałe 3 bajty losowo.
Przykłady poprawnych argumentów to Apple, 0, 01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe, 0020F2, Cisco itp.
--badsum (Wysyłanie pakietów z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP)
Powoduje wstawianie do nagłówków wysyłanych pakietów nieprawidłowych sum kontrolnych. Jako że prawie
każdy stos IP odrzuci tego typu pakiety, otrzymana odpowiedź najprawdopodobniej pochodzi od systemu
zaporowego lub IDS, które nie przejmują się sumami kontrolnymi. Dokładniejszy opis tej techniki
znajduje się pod adresem https://nmap.org/p60-12.txt
WYJŚCIE
Każde narzędzie jest tylko tak dobre, jak wyniki które się za jego pomocą uzyskuje. Złożone testy i
algorytmy nie są nic warte, jeśli ich wyniki nie są zaprezentowane w odpowiedniej formie. Z związku z
tym, że użytkownicy Nmapa używają go w różny sposób, także w połączeniu z innymi narzędziami, nie ma
jednego formatu, który by wszystkich zadowolił. Dlatego też Nmap oferuje kilka formatów, włączając w to
tryb interaktywny i tryb XML do lepszej integracji z innymi programami.
Dodatkowo poza różnymi formatami wyjściowymi, Nmap posiada opcje pozwalające na kontrolowanie poziomu
szczegółowości dostarczanych informacji oraz komunikatów do śledzenia błędów. Wyniki mogą być
przekazywane do standardowego wyjścia jak i do plików (w trybie zastępowania lub dołączania).
Wygenerowane pliki mogą również być wykorzystywane do wznowienia przerwanych skanowań.
Nmap pozwala na uzyskanie pięciu różnych formatów raportów. Domyślny to format interaktywny i jest
wykorzystywany w połączeniu ze standardowym wyjściem. Jest także format format normalny, podobny do
interaktywnego, jednak wyświetla mniej rutynowych informacji i ostrzeżeń, ponieważ jest raczej
przewidziany do poźniejszej analizy, niż do interaktywnego oglądania w trakcie skanowania.
Tryb XML jest jednym z najważniejszych, jako że może zostać przekonwertowany na HTML lub bezporoblemowo
przetworzony przez inne programy, takie jak graficzne interfejsy użytkownika lub zaimportowany do bazy
danych.
Pozostałe dwa najmniej skomplikowane to format pozwalający na łatwe przetwarzanie za pomocą wyrażeń
regularnych (grep), który zawiera większość informacji o hoście w jednej linii, oraz format sCRiPt KiDDi3
0utPUt.
Podczas gdy format interaktywny jest domyślny i nie posiada dodatkowych opcji, pozostałe cztery formaty
używają tej samej składni w postaci jednego argumentu, będącego nazwą pliku do którego mają zostać
zapisane wyniki. Możliwe jest podawanie wielu formatów jednocześnie, jednak każdy z nich może być podany
tylko raz. Na przykład, jeśli chcesz zapisać format normalny do późniejszego przegladania i równocześnie
XML do przetwarzania przez inne programy, używamy składni -oX myscan.xml -oN myscan.nmap. W przykładach z
tej dokumentacji dla ułatwienia używamy prostych nazw, takich jak myscan.xml, jednak w codzinnym użyciu
zalecane jest stosowanie nazw bardziej opisowych. Nazwy te mogą być dowolnie wybierane, zgodnie z
własnymi preferencjami, osobiście preferuję długie nazwy zawierające datę skanowania i słowo lub dwa
opisujące skanowanie, umieszczone w katalogu zawierającym nazwę firmy skanowaniej.
Podczas zapisywania wyników do pliku Nmap nadal wyświetla interaktywną formę raportu na standardowe
wyjście. Przykładowo, komenda nmap -oX myscan.xml cel zapisuje wyniki w formacie XML do pliku myscan.xml
równocześnie wyświetlając je w trybie interaktywnym tak, jakby opcja -oX nie była podana. Możliwa jest
zmiana tego zachowania poprzez podanie znaku myślnika (-) zamiast nazwy pliku przy wybranym formacie, co
spowoduje wyświetlanie go zamiast formy interaktywnej. Tak więc komenda nmap -oX - cel spowoduje
wyświetlenie tylko formatu XML na standardowym wyjściu stdout. Komunikaty o poważnych błędach sa nadal
wyświetlane za pomocą standardowego wyjścia błędów stderr.
Inaczej niż przy innych opcjach, spacja pomiędzy opcją (taką jak -oX), a nazwą pliku lub myślnika nie
jest wymagana. Jeśli spacja zostanie pominięta przy opcjach takich jak -oG- lub -oXscan.xml, z powodów
kompatybilności wstecznej Nmap zapisze wyniki w formacie normalnym w plikach odpowiednio G- i Xscan.xml.
Nmap posiada również opcje pozwalające na ustalenie poziomu szczegółowości podawanych informacji jak
również pozwalające na dołączanie wyników do już istniejących plików. Opcje te zostały opisane poniżej.
Formaty wyjściowe Nmapa
-oN <nazwapliku> (Format normalny)
Powoduje zapis w formacie normalnym do wskazanego pliku. Jak napisano wyżej, format ten różni się
nieco od formatu interaktywnego.
-oX <nazwapliku> (Format XML)
Powoduje zapis w formacie XML do wskazanego pliku. Nmap dołącza definicje formatu dokumentu (DTD),
który pozwala innym programom na weryfikację zawartości tego pliku. Funkcja ta jest głównie
przeznaczona do wykorzystania przez oprogramowanie dodatkowe, jednak może pomóc w ręcznej analizie
zawartych danych. DTD opisuje jakie elementy XML mogą być legalnie uzywane w pliku i często podaje
jakie wartości mogą przyjmować poszczególne znaczniki. Zawsze aktualna DTD wersja jest dostępna pod
adresem https://nmap.org/data/nmap.dtd.
XML jest stabilnym formatem, który może być łatwo przetwarzany przez inne programy. Darmowe
biblioteki do przetwarzania XML są dostępne dla większości języków programowania, takich jak C/C++,
Perl, Python czy Java. Napisano nawet wiele procedur dostosowanych specjalnie do potrzeb Nmapa.
Przykładami są Nmap::Scanner[11] i Nmap::Parser[12] dla Perla (CPAN). W wiekszości dużych aplikacji
korzystających z Nmapa preferowany jest właśnie format XML.
W formacie XML jest również opisany styl XSL, który może zostać wykorzystany do konwersji do HTML.
Najprostrzym sposobem jest po prostu wczytanie pliku XML do przeglądarki internetowej, takiej jak
Firefox czy IE. Domyślnie zadziała to tylko na komputerze na którym był uruchamiany Nmap (lub
skonfigurowanym podobnie), z powodu umieszczenia ścieżki do pliku nmap.xsl właściwej dla danego
systemu. Za pomocą opcji --webxml lub --stylesheet można utworzyć przenośny raport XML, możliwy do
obejrzenia w formacie HTML na każdym komputerze podłączonym do Internetu.
-oS <nazwapliku> (Format ScRipT KIdd|3)
Format script kiddie jest podobny do interaktywnego, jednak jest dodatkowo przetworzony na potrzeby
l33t HaXXorZ, którzy nie byli zadowoleni z domyślnego, uporządkowanego formatu Nmapa. Osoby bez
poczucia humoru powinny wiedzieć przed zarzucaniem mi „pomagania script kiddies ”, że opcja ta jest
tylko żartem, a nie pomocą.
-oG <nazwapliku> (Format "grepowalny")
Ten format został opisany jako ostatni, jako że jest już przestarzały. Format XML jest dużo lepszy i
jest prawie tak samo wygodny dla zaawansowanych użytkowników. XML jest standardem, do którego
napisano dziesiątki bibliotek, podczas gdy format grepowalny jest moim osobistym wymysłem. XML
pozwala również na łatwe rozszerzanie o nowe funkcje Nmapa w miarę ich dodawania, podczas gdy w
formacie grepowalnym muszą one być pomijane z powodu braku miejsca.
Niezależnie od tego, format ten jest nadal całkiem popularny. Jest prostym formatem opisującym każdy
host w oddzielnej linii i umożliwiający bardzo proste wyszukiwanie i przetwarzanie za pomocą
standardowych narzędzi systemów UNIX takich jak grep, awk, cut, sed, diff i Perl. Format ten jest
wygodny do szybkiego odnajdywania potrzebnych danych, na przykład hostów z otwartym portem SSH lub
używających systemu Solaris i jest to możliwe za pomocą wycinania interesujących informacji za pomocą
prostych poleceń awk czy cut.
Format grepowalny składa sie z linii komentarzy (rozpoczynających się od znaku #) i linii wyników.
Linia wyników składa się z sześciu pól, oddzielonych znakami tabulacji i przecinkami. Polami tymi są
Host, Ports, Protocols, Ignored State, OS, Seq Index, IPID i Status.
Najważniejszymi z tych pól są najczęściej pola Ports, które zawierają informacje o interesujących
portach, w postaci listy oddzielonej przecinkami. Każda pozycja na liście reprezentuje jeden otwarty
port i opisuje go siedmioma, oddzielonymi znakami (/) subpolami: Port number, State, Protocol, Owner,
Service, SunRPC info i Version info.
Tak jak i w przypadku formaty XML, dokładny opis formatu grepowalnego przekracza zakres tej
dokumentacji i jest dostępny pod adresem http://www.unspecific.com/nmap-oG-output.
-oA <nazwa> (Wyjście we wszystkich formatach)
Dla wygody można podać opcję -oAnazwa do zapisywania wyników w formacie normalnym, XML i grepowalnym
równocześnie. Wyniki zostaną zapisane odpowiednio w plikach o nazwach nazwa.nmap, nazwa.xml i
nazwa.gnmap. Tak jak i w przypadku innych programów, nazwa może zostać poprzedzona scieżką, na
przykład ~/nmaplogs/foocorp/ w systemach UNIX lub c:\hacking\sco pod Windows.
Poziom szczegółowości i opcje diagnozowania błędów
-v (Podwyższenie poziomu raportowania)
Podwyższenie poziomu raportowania powoduje wyświetlanie przez Nmapa większej ilości informacji na
temat postępów skanowania. Otwarte porty są pokazywane zaraz po ich wykryciu, podawany jest także
przewidywany czas zakończenia skanowania w przypadku kiedy Nmap zakłada, że test potrwa dłużej niż
kilka minut. Dwukrotne użycie tej opcji powoduje dalsze powiększenie poziomu szczegółowości,
trzykrotne i dalsze nie dają już żadnego efektu.
Większość zmian dotyczy trybu interaktywnego, niektóre odnoszą się także do trybu normalnego i script
kiddie. Pozostałe formaty są przystosowane do przetwarzania przez maszyny, więc Nmap może zawsze
podawać szczegółowe informacje bez zmniejszania czytelności dla człowieka. Są jednak i drobne różnice
w innych formatach, na przykład w formacie grepowalnym linia komentarza zawierająca listę skanowanych
hostów jest dodawana tylko w trybie podwyższonej szczegółowości, ze względu na swoją dosyć znaczną
długość.
-d [poziom] (Ustawianie poziomu śledzenia błędów)
Jeśli dostępne poziomy szczegółowości nie dostarczają wystarczającej ilości informacji, opcje
śledzenia błędów mogą Cię wrecz nimi zasypać! Podobnie jak w przypadku wykorzystania opcji
podwyższania szczegółowości (-v), opcja włączająca umowanie nazwane śledzenie błędów, włączana jest
za pomocą parametru (-d) i możliwe jest jej wielokrotne dodawanie powiększające skutek. Alternatywnie
można podać poziom jako argument do opcji -d. Na przykład -d9 ustawia poziom na dziewięć. Jest to
najwyższy możliwy poziom produkujący setki linii, o ile nie jest to proste skanowanie kilku portów i
hostów.
Format ten jest użyteczny jeśli podejrzewamy istnienie błędu w Nmapie lub jeśli po prostu chcemy
wiedzieć co Nmap robi i czemu. Jako że opcja ta jest przeznaczona głównie dla autorów, wyświetlane
linie nie zawsze są do końca zrozumiałe. Można otrzymać na przykład coś w stylu: Timeout vals: srtt:
-1 rttvar: -1 to: 1000000 delta 14987 ==> srtt: 14987 rttvar: 14987 to: 100000. Jeśli nie rozumiesz
takiego zapisu, możesz go po prostu zignorować, poszukać w kodzie źródłowym lub poprosić o pomoc na
liście dyskusyjnej twórców Nmapa (nmap-dev). Niektóre linie są dosyć czytelne, ale stają się coraz
bardziej skomplikowane wraz ze wzrostem poziomu śledzenia błędów.
--packet-trace (Śledzenie wysyłanych i odbieranych pakietów)
Powoduje wyświetlanie przez Nmapa krótkiej informacji na temat każdego wysyłanego i odbieranego
pakietu. Opcja ta jest często używana podczas śledzenia błędów, ale zawiera również wartościowe
informacje dla nowych użytkowników, pozwalające zrozumieć co Nmap robi. Uniknięcie wyświetlania
tysięcy linii możliwe jest poprzez ograniczenie ilości portów do skanowania, na przykład za pomocą
-p20-30. Jeśli chcesz zobaczyć tylko to, co dzieje się w trakcie wykrywania wersji, użyj raczej opcji
--version-trace.
--iflist (Pokazuj interfejsy i tablicę routingu)
Wyświetla listę interfejsów i tablice routingu wykryte przez Nmapa. Opcja jest przydatna przy
śledzeniu błędów w routingu lub niepoprawnym wykrywaniu typów interfejsów (na przykład jeśli Nmap
traktuje połączenie PPP jako ethernet).
Pozostałe opcje
--append-output (Dołączaj wyniki do pliku)
Jeśli zostanie podana nazwa pliku jako argument do opcji takiej jak -oX czy -oN, domyślnie poprzednia
zawartość pliku zostanie usunęta i zastąpiona nową. Jeśli zachodzi potrzeba zachowania poprzedniej
zawartości pliku i dołączenie nowych wyników, należy dodać opcję --append-output. Potraktowane tak
zostaną wszystkie podane pliki. Opcja nie działa zbyt dobrze z formatem XML, jako że wynikowy plik
nie może być pożniej bezbłędnie przetworzony bez ręcznych poprawek.
--resume <nazwapliku> (Wznowienie przerwanego skanowania)
Niektóre skanowania Nmapa mogą trwać bardzo długo, nawet kilka dni. Problem pojawia się wtedy, kiedy
nie jest możliwe ciągłe prowadzenie skanowania, na przykład z powodu potrzeby działania tylko w
godzinach pracy, problemów z dostępnością sieci, (nie)przypadkowym restartem komputera na którym
działa Nmap lub wykonaniem przez niego nieprawidłowej operacji. Użytkownik może również przerwać w
każdej chwili skanowanie za pomocą kombinacji ctrl-C. W takich przypadkach ponowne rozpoczynanie
testów od początku może nie być pożądane. Na szczęście, jeśli pozostały wyniki przerwanych testów w
formacie normalnym (-oN) lub grepowalnym (-oG), możliwe jest ich wznowienie od momentu przerwania.
Służy do tego opcja --resume dla której argumentem musi byc nazwa pliku w formacie normalnym lub
grepowalnym. W tym przypadku nie jest możliwe podawanie żadnych innych opcji, jako że Nmap przetworzy
podany plik i odtworzy wcześniej podane opcje. Po prostu uruchom nmap --resume nazwapliku, a Nmap
dołączy do wskazanego pliku nowe wyniki. Opcja ta nie obsługuje formatu XML, jako że łączenie dwóch
oddzielnych wynikóę skanowań w jeden plik jest dosyć trudne.
--stylesheet <ścieżka lub URL> (Styl XSL do transformacji formatu XML)
Nmap posiada domyślny styl XSL do przeglądania lub konwersji do formatu XML w pliku nmap.xsl. Plik
wyjściowy XML zawiera dyrektywę xml-stylesheet wskazującą na nmap.xml, ze ścieżką do domyślej
lokalizacji tego pliku (lub bierzącego katalogu pod Windows). Dzięki temu wystarczy po prostu
załadować plik XML Nmapa do przeglądarki, która sama odczyta sobie plik nmap.xsl i użyje go do
prawidłowego wyświetlenia wyników. Możliwe jest również użycie innego stylu poprzez podanie nazwy
pliku jako argumentu dla opcji --stylesheet. W tym przypadku konieczne jest podanie pełnej ścieżki
lub adresu URL. Typowe wywołanie ma postać --stylesheet https://nmap.org/data/nmap.xsl. Dyrektywa ta
nakazuje pobranie najnowszej wersji pliku ze stylem ze strony Insecure.Org. Opcja --webxml robi
dokładnie to samo, będąc łatwiejszą do wpisania i zapamiętania. Używanie pliku XSL ze strony
Insecure.Org ułatwia przeglądanie wyników na systemie nie posiadającym zainstalowanego Nmapa (czyli
nie posiadającym pliku nmap.xsl). Podawanie adresu URL jest wygodniejsze, jednak domyślnie używany
jest plik lokalny ze względu za zachowanie poufności użytkownika.
--webxml (Użyj stylu ze strony Insecure.Org)
Opcja jest wygodniejszym zapisem analogicznego --stylesheet https://nmap.org/data/nmap.xsl.
--no-stylesheet (Nie używaj deklaracji stylu XSL w formacie XML)
Dodanie tej opcji powoduje wyłączenie dołączania stylu XSL do pliku z wynikami w formacie XML.
Zostaje pominięta dyrektywa xml-stylesheet.
RÓŻNE OPCJE
Sekcja ta opisuje istotne (i nie istotne) opcje, które nie pasowały gdzie indziej.
-6 (Włączenie skanowania IPv6)
Od roku 2002 Nmap obsługuje IPv6, w zakresie jego najpopularniejszych funkcji. W szczególności
dostępne jest skanowanie ping (tylko TCP), connect() i wykrywanie wersji. Składnia opcji jest taka
sama jak zwykle, wystarczy tylko dodać opcję -6. Oczywiście w przypadku podawania adresów zamiast
nazw, niezbędne jest podawanie ich zgodnie ze składnią IPv6. Jako że adres może wyglądać podobnie do
3ffe:7501:4819:2000:210:f3ff:fe03:14d0, zalecane jest używanie nazw hostów. Wyniki poza samym adresem
wyglądają tak samo jak i przy innych opcjach.
Adresacja IPv6 nie zawładnęła jeszcze światem, jednak jest często wykorzystywana w niektórych krajach
(zwykle azjatyckich) i większość obecnych systemów ją obsługuje. Oczywiście do używania IPv6 musi być
on prawidłowo skonfigurowany i dostępny zarówno na hoście skanowanym, jak i skanującym. Jeśli
dostawca usług nie umożliwia uzyskania adresów IP (najczęściej tak właśnie jest), jest dużo dostawców
darmowych tuneli, które działają poprawnie z Nmapem. Jednymi z lepszych są dostarczane przez BT Exact
i Hurricane Electric na http://ipv6tb.he.net/. Tunele 6to4 są innym popularnym i darmowym
rozwiązaniem.
-A (Agresywne opcje skanowania)
Włącza dodatkowe zaawansowane i agresywne opcje skanowania. Aktualnie są nimi wykrywanie systemu
operacyjnego (-O) i wykrywanie wersji (-sV). Więcej opcji być może zostanie dodane w przyszłości.
Głównym celem jest proste włączenie najbardziej popularnych opcji skanowania bez konieczności
zapamiętywania wielu parametrów. Włączane są tylko opcje włączające określoną funkcjonalność, nie zaś
te dotyczące zależności czasowych (takie jak -T4) czy poziomu szczegółowości (-v), które można dodać
niezależnie.
--datadir <nazwakatalogu> (Określenie lokalizacji plików z danymi)
Podczas pracy Nmap pobiera dodatkowe informacje z plików nmap-service-probes, nmap-services,
nmap-protocols, nmap-rpc, nmap-mac-prefixes i nmap-os-fingerprints. Nmap rozpoczyna poszukiwania tych
plików od katalogu podanego jako parametr dla opcji --datadir, jeśli została dodana. Jeśli nie
znajdzie plików w podanej lokalizacji, poszukuje ich w katalogu określonych w zmiennej środowiskowej
NMAPDIR, a następnie w katalogu ~/.nmap dla rzeczywistego i efektywnego UID (tylko systemy POSIX) i
katalogu z programem Nmap (tylko Win32). Jeśli i to nie przyniesie skutku, poszukiwane są w
lokalizacji podanej przy kompilacji, takiej jak /usr/local/share/nmap lub /usr/share/nmap. Na końcu
sprawdzany jest aktualny katalog.
--send-eth (Używanie niskopoziomowych ramek ethernet)
Opcja powoduje wysyłanie bezpośrednio ramek niskiego poziomu ethernet (warstwa danych), zamiast
poprzez stos IP (warstwa sieci). Domyślnie Nmap wybiera metodę, która jest ogólnie lepsza dla danej
platformy, na której jest uruchomiony. Gniazda raw (warstwa IP) są efektywniejsze w przypadku
systemów UNIX, podczas gdy ramki ethernet są niezbędne w przypadku systemów Windows, od czasu kiedy
to Microsoft wyłączył obsługę gniazd raw. Jeśli nie ma innej możliwości, Nmap w systemach UNIX
wybierze metodę ethernet, pomijając wybraną przez użytkownika i niedostępną opcję.
--send-ip (Wysyłaj pakiety raw IP)
Włącza wysyłanie pakietów przez gniazda raw IP, zamiast przez ramki ethernet. Opcja jest
przeciwieństwem opisanej wyżej opcji --send-eth.
--privileged (Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia)
Informuje Nmapa, że użytkownik jest wystarczająco uprzywilejowany aby korzystać z wysyłania pakietów
za pomocą gniazd raw, podsłuchiwania pakietów i podobnych operacji zwykle wymagających uprwawnień
roota w systemach UNIX. Domyślnie Nmap przerywa działanie w momencie wykrycia próby wykonania takich
operacji i funkcja geteuid() nie zwraca wartości zero. Opcja --privileged jest użyteczna w systemach
Linux posiadających możliwości odpowiedniego przywilejowania użytkowników do przeprowadzania
wymienionych operacji. Upewnij się, że opcja została podana przed innymi opcjami wymagającymi
podwyższonych uprwanień (skanowanie SYN, wykrywanie systemu operacyjnego itp). Zmienna
NMAP_PRIVILEGED może zostać ustawiona jako alternatywa dla wykorzystania opcji --privileged.
-V; --version (Wyświetl numer wersji)
Wyświetla tylko numer wersji Nmapa.
-h; --help (Wyświetl pomoc)
Wyświetla krótki ekran pomocy opisujący najpopularniejsze opcje, podobnie jak uruchomienie Nmapa bez
parametrów.
INTERAKCJA W CZASIE PRACY
Podczas pracy Nmapa, przechwytywane są wszystkie naciśnięcia klawiszy. Pozwala to na interakcję z
programem bez przerywania go lub restartowania. Niektóre specjalne klawisze zmieniają opcje, inne
wyświetlają status skanowania. Konwencja zakłada, że małe litery zmniejszają ilość informacji, a duże
litery powiększają. Można również nacisnąć ‘?’ dla
v / V
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu szczegółowości
d / D
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu śledzenia błędów
p / P
Włączenia / Wyłączenia śledzenia pakietów
?
Wyświetlenia ekranu pomocy
Wszystko inne
Wyświetla status w postaci:
Stats: 0:00:08 elapsed; 111 hosts completed (5 up), 5 undergoing Service Scan
Service scan Timing: About 28.00% done; ETC: 16:18 (0:00:15 remaining)
PRZYKŁADY
Poniżej przedstawiono przykłady wykorzystania Nmapa, od prostych i rutynowych do trochę bardziej
skomplikowanych i ezoterycznych. Przykładowe adresy IP i nazwy domen powinny zostać zastąpione
adresami/nazwami z twojej własnej sieci. Nie uważam, że skanowanie portów powinno być nielegalne, jednak
niektórzy administratorzy nie tolerują nie autoryzowanego skanowania ich sieci i mogą zgłaszać swoje
protesty. Uzyskanie zgody jest pierwszym wyzwaniem.
Do celu testów, masz zgodę do skanowania hosta scanme.nmap.org. Zgoda pozwala jedynie na skanowanie za
pomocą Nmapa, nie zaś na testowanie exploitów czy przeprowadzanie ataków typu Denial of Service. Dla
oszczędności pasma, proszę nie uruchamiaj więcej niż tuzina skanowań tego hosta dziennie. W przypadku
nadużyć, host zostanie wyłączony, a Nmap będzie zwracał komunikat Failed to resolve given hostname/IP:
scanme.nmap.org. pozwolenie dotyczy także adresów scanme2.nmap.org, scanme3.nmap.org i następnych, choć
hosty te jeszcze nie istnieją.
nmap -v scanme.nmap.org
Pozwoli na przeskanowanie wszystkich portów TCP adresu scanme.nmap.org. Opcja -v podwyższy poziom
szczegółowości zwracanych informacji.
nmap -sS -O scanme.nmap.org/24
Uruchamia skanowanie SYN wszystkich 255 hostów znajdujących się w tej samej klasie „C”, co host
scanme.nmap.org. Dodatkowo wykonywana jest próba detekcji systemu operacyjnego dla każdego hosta, który
jest aktywny. Wymaga to uprawnień użytkownika root, z powodu wykorzystania skanowania SYN i wykrywania
systemu operacyjnego.
nmap -sV -p 22,53,110,143,4564 198.116.0-255.1-127
Uruchamia enumerację hostów i skanowanie TCP pierwszej połowy każej z 255 możliwych 8-mio bitowych
podsieci klasy B 198.116. Wykrywane jest działanie usług sshd, DNS, pop3d, imapd i portu 4564. Dla
każdego z tych portów, który został wykryty jako otwarty przeprowadzane jest wykrywanie wersji
działającej aplikacji.
nmap -v -iR 100000 -P0 -p 80
Poleca Nmapowi na wybranie 100,000 losowych hostów i przeskanowanie ich w poszukiwaniu serwerów WWW (port
80). Enumeracja hostów jest wyłączona za pomocą opcji -P0, ponieważ wysyłanie najpierw pakietów w celu
określenia czy host jest aktywny nie ma sensu, jako że i tak jest wykonywany test tylko na jednym porcie
per host.
nmap -P0 -p80 -oX logs/pb-port80scan.xml -oG logs/pb-port80scan.gnmap 216.163.128.20/20
Skanuje 4096 adresów IP w poszukiwaniu serwerów WWW (bez pingowania ich) i zapisuje wyniki w plikach XML
i grepowalnym.
BŁĘDY
Jak i jego autor, Nmap nie jest doskonały. Możesz jednak pomóc przysyłając raporty dotyczące błędów lub
nawet wysyłając własne poprawki. Jeśli Nmap nie zachowuje sie w sposób którego oczekujesz, zacznij od
aktualizacji do najnowszej wersji dostępnej pod adresem https://nmap.org/. Jeśli problem nadal występuje,
wykonaj trochę testów dla określenia czy podobny problem nie został już wykryty i oznaczony. Spróbuj
poszukać Googlem komunikatu błędu lub poprzeglądaj archiwa listy dyskusyjnej Nmap-dev pod adresem
http://seclists.org/. Przeczytaj również cała dokumentację. Jeśli nic nie pomoże, wyślij raport opisujący
błąd po angielsku na adres <dev@nmap.org>. Proszę dołącz wszystko co udało Ci się ustalić na temat tego
problemu, jak również informację o używanej wersji Nmapa i systemie operacyjnym na którym jest
uruchamiany. Opisy problemów i pytania dotyczące używania Nmapa wysłane na adres dev@nmap.org z większym
prawdopodobieństwem doczekają sie szybkiej odpowiedzi, niż wysłane bezpośrednio do Fyodora.
Poprawki błędnego kodu są milej widziane, niż opisy błedów. Podstawowe instrukcje tworzenia poprawek są
opisane na stronie https://nmap.org/data/HACKING. Poprawki mogą być wysyłane na nmap-dev (rekomendowane)
lub bezpośrednio do Fyodora.
AUTOR
Fyodor <fyodor@nmap.org> (http://www.insecure.org)
Setki ludzi wniosły wartościowy wkład w rozwój Nmapa. Szczegóły są zamieszczane w pliku CHANGELOG, który
jest rozpowszechniany z Nmapem i jest również dostępny pod adresem https://nmap.org/changelog.html.
UWARUNKOWANIA PRAWNE
Unofficial Translation Disclaimer / Oświadczenie dotyczące tłumaczenia
This is an unnofficial translation of the Nmap license details[13] into polish. It was not written by
Insecure.Com LLC, and does not legally state the distribution terms for Nmap -- only the original English
text does that. However, we hope that this translation helps polish speakers understand the Nmap license
better.
To jest nieoficjalne tłumaczenie licencji Nmapa[13] na język polski. Nie zostało ono napisane przez
Insecure.Com LLC, i przez to nie może być uważane za wiążące, tak jak jego angielska wersja, jednakże
uważamy, że tłumaczenie to pozwoli lepiej zrozumieć licencję Nmapa.
Prawa autorskie i licencjonowanie Nmap
Prawa autorskie (1996-2005) do programu Nmap Security Scanner posiada Insecure.Com LLC. Nmap jest także
zastrzeżonym znakiem towarowym Insecure.Com LLC. Ten program jest wolnym oprogramowaniem; możliwa jest
jego redystrybucja i/lub modyfikowanie zgodnie z zasadami licencji GNU General Public License
opublikowanej przez Free Software Foundation; Wersja 2. Gwarantuje ona prawo do używania, modyfikowania i
redystrybucji tego oprogramowania pod pewnymi warunkami. Jeśli technologia Nmapa jest integrowana z
innymi programami, możliwa jest sprzedaż alternatywnych licencji (kontakt <sales@insecure.com>). Wielu
producentów skanerów bezpieczeństwa licencjonuje technologie Nmapa takie jak wykrywanie hostów,
skanowanie portów, wykrywanie systemów operacyjnych i wykrywanie usług/wersji.
GPL nakłada isotne ograniczenia w stosunku do „produktów pochodnych ”, jednak nie jest jeszcze dostępna
dokładna ich definicja. Dla uniknięcia nieporozumień zakładamy, że aplikacja jest produktem pochodnym w
przypadku gdy spełnia któryś z warunków:
• Integruje kod źródłowy Nmapa
• Odczytuje lub dołącza chronione prawami autorskimi pliki Nmapa, takie jak nmap-os-fingerprints czy
nmap-service-probes.
• Uruchamia Nmapa i przetwarza jego wyniki (w odróżnieniu od aplikacji, które uruchamiają Nmapa i
wyświetlają nie przetworzone raporty i przez to nie są produktami pochodnymi).
• Integrują/włączają/agregują Nmapa w wykonywalnym instalatorze, tak jak stworzone za pomocą
InstallShield.
• Wykorzystują bibliotekę lub program wykonujący jedno z powyższych.
Warunki „Nmapa” powinny dotyczyć części i pochodnych programu Nmap. Powyższa lista ma na celu klarowne
przedstawienie naszej interpretacji programów pochodnych z przykładami. Ograniczenia dotyczą tylko
przypadków, w których Nmap jest rozpowszechniany razem z programem pochodnym. Na przykład nic nie stoi na
przeszkodzie napisania i sprzedawania własnego interfejsu do Nmapa. Wystarczy rozprowadzać go oddzielnie
podając użytkownikom adres https://nmap.org/ do pobierania Nmapa.
Nie uważamy tego za ograniczenia dodane do GPL, ale jako klarowną interpretację „programów pochodnych”,
jako że dotyczy to naszego produktu opartego na GPL. Jest to zbliżone do sposobu w jaki Linus Torvalds
opublikował swoją interpretację dotyczącą „programów pochodnych”, opartych na modułach kernela Linuxa.
Nasza interpretacja odnosi się tylko do Nmapa - nie mówimy o żadnym innym produkcie GPL.
Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ograniczeń licencji GPL przy zastosowaniach Nmapa w produktach
nie opartych na GPL, chętnie pomożemy. Jak wspomniano wyżej, oferujemy także alternatywną licencję do
integrowania Nmapa we własnych aplikacjach i urządzeniach. Licencje na integrację Nmapa zostały sprzedane
wielu producentom oprogramowania związanego z bezpieczeństwem i ogólnie zawierają dożywotnią licencję
oraz dostarczają priorytetowego wsparcia technicznego wraz z aktualizacjami i pomagają opłacić dalszy
rozwój Nmapa. Proszę o kontakt z <sales@insecure.com> w celu uzyskania dalszych informacji.
Jako specjalny wyjątek dla warunków GPL, Insecure.Com LLC zezwala na linkowanie kodu tego programu z
dowolną wersją biblioteki OpenSSL, która jest dystrybuowana na licencji identycznej do umieszczonej w
pliku Copying.OpenSSL oraz na dystrybucję obu w postaci zlinkowanej. Musisz przestrzegać licencji GPL we
wszystkich aspektach wykorzystania kodu, innym niż OpenSSL. Jeśli zmodyfikujesz wspomniany plik, możesz
rozszerzyć ten wyjątek o Twoją wersję, ale nie jesteś do tego zobligowany.
Jeśli otrzymałeś(aś) te pliki z pisemną licencją lub kontraktem zmieniającym powyższe zapisy, mają one
pierwszeństwo nad umieszczonymi tutaj.
Licencja Creative Commons dla tego podręcznika Nmap
Prawa (2005) do tego podręcznika Nmapa posiada Insecure.Com LLC. Jest on udostępniany w oparciu o wersję
2.5 licencji Creative Commons Attribution License[2]. Pozwala ona na redystrybucję i modyfikowanie w
potrzebnym zakresie tak długo, jak zostanie podane oryginalne źródło. Alternatywnie możesz traktować ten
dokument jako udostępniany na takiej samej licencji jak Nmap (opisanej wcześniej).
Dostępność kodu źródłowego i wkład społeczności
Kod źródłowy dla tego programowania jest dostępny, ponieważ uważamy, że użytkownicy mają prawo wiedzieć
dokładnie co program robi, zanim go uruchomią. Pozwala to także na przeprowadzenie audytu kodu pod kątem
bezpieczeństwa (jak dotąd nie wykryto problemu tego typu).
Kod źródłowy pozwala również na przenoszenie Nmapa na nowe platformy, na poprawianie błędów i dodawanie
nowych funkcji. Mocno zachęcamy do wysyłania swoich zmian na adres <fyodor@nmap.org> w celu możliwej
integracji z główną dystrybucją. Wysłanie tych zmian do Fyodora lub na jedną z list dyskusyjnych dla
deweloperów Insecure.Org, powoduje przekazanie praw do nielimitowanego, nie wyłącznego prawa do ponownego
wykorzystania, modyfikacji i relicencjonowania tego kodu. Nmap zawsze będzie dostępny jako Open Source,
lecz jest to istotne z powodu dewastujących problemów jakie pojawiały się w innych projektach Free
Software (takich jak KDE i NASM). Okazjonalnie licencjonujemy kod do firm trzecich, jak to wspomniano
wyżej. Jeśli chcesz dodać specjalną licencję dla swojego wkładu, wystarczy dołączyć odpowiednią
informację przy wysyłaniu kodu do nas.
Brak gwarancji
Program ten jest rozpowszechniany z nadzieją, że będzie użyteczny, jednak BEZ ŻADNEJ GWARANCJI; także bez
założonej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ lub PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Zobacz licencję
GNU General Public License dla dalszych szczegółów pod adresem http://www.gnu.org/copyleft/gpl.html, jej
polskie nieoficjalne tłumaczenie http://www.gnu.org.pl/text/licencja-gnu.html lub w pliku COPYING
dołączanym do Nmapa.
Należy również zwrócić uwagę, że Nmap okazjonalnie potrafi spowodować zaprzestanie działania źle
napisanych aplikacji, stosu TCP/IP lub nawet całego systemu operacyjnego. Jest to bardzo rzadko
spotykane, ale ważne jest, aby o tym pamiętać. Nmap nie powinien być nigdy uruchamiany przeciwko
systemom krytycznym, o ile nie jesteś przygotowany(a) na ewentualną przerwę w działaniu. Potwierdzamy, że
Nmap może spowodować awarię systemów lub sieci i wypieramy się jakiejkolwiek odpowiedzialności za
uszkodzenia lub problemy spowodowane przez jego działanie.
Nieodpowiednie użycie
Z powodu istnienia niewielkiego ryzyka spowodowania awarii i ponieważ niektóre czarne kapelusze lubią
używać Nmapa do wykonania rekonesansu przed atakiem systemu, administratorzy mogą się denerwować i
zgłaszać swoje protesty z powodu skanowania ich systemów. Z tego powodu, najczęściej zalecane jest
uzyskanie odpowiedniej zgody przed wykonaniem nawet delikatnego skanowania sieci.
Z powodów bezpieczeństwa, Nmap nie powinien być nigdy instalowany ze specjalnymi uprawnieniami (np. suid
root).
Oprogramowanie firm trzecich
Ten produkt zawiera oprogramowanie stworzone przez Apache Software Foundation[14]. Zmodyfikowana wersja
biblioteki Libpcap portable packet capture library[15] jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Wersja Nmapa
dla systemu Windows wykorzystuje opartą na libpcap bibliotekę WinPcap[16] (zamiast libpcap). Obsługę
wyrażeń regularnych zapewnia biblioteka PCRE[17], która jest oprogramowaniem open source, napisanym przez
Philip Hazel. Niektóre funkcje dotyczące niskiego poziomu sieci wykorzystują bibliotekę Libdnet[18],
napisaną przez Dug Songa. Zmodyfikowana jej wersja jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Nmap może być
opcjonalnie linkowany z biblioteką kryptograficzną OpenSSL[19], używaną do detekcji wersji SSL. Wszystkie
opisane w tym paragrafie programy firm trzecich są rozpowszechniane na licencji BSD.
Klasyfikacja eksportowa Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
US Export Control: Insecure.Com LLC wierzy, że Nmap kwalifikuje się pod oznaczenie US ECCN (export
control classification number) 5D992. Kategoria ta jest opisana jako „Oprogramowanie dotyczące
bezpieczeństwa informacji nie objęte 5D002”. Jedynym ograniczeniem tej kategorii jest AT
(anty-terroryzm), która odnosi się do większości dóbr i zabrania eksportu do niektórych awanturniczych
krajów takich jak Iran czy Północna Korea. Z tego powodu Nmap nie wymaga żadnej specjalnej licencji,
zgody lub innych autoryzacji rządu USA.
PRZYPISY
1. oryginalnej dokumentacji Nmapa
https://nmap.org/man/
2. Creative Commons Attribution License
http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/
3. HTML
https://nmap.org/man/pl/
4. NROFF
https://nmap.org/data/man-xlate/nmap-pl.1
5. XML
https://nmap.org/data/man-xlate/nmap-man-pl.xml
6. RFC 1122
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc1122.txt
7. RFC 792
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc792.txt
8. UDP
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc768.txt
9. TCP RFC
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc793.txt
10. RFC 959
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc959.txt
11. Nmap::Scanner
http://sourceforge.net/projects/nmap-scanner/
12. Nmap::Parser
http://www.nmapparser.com
13. Nmap license details
https://nmap.org/man/man-legal.html
14. Apache Software Foundation
http://www.apache.org
15. Libpcap portable packet capture library
http://www.tcpdump.org
16. WinPcap
http://www.winpcap.org
17. PCRE
http://www.pcre.org
18. Libdnet
http://libdnet.sourceforge.net
19. OpenSSL
http://www.openssl.org
[FIXME: source] 09/28/2018 NMAP(1)