Provided by: manpages-pl-dev_4.23.1-1_all 
NAZWA
readv, writev, preadv, pwritev, preadv2, pwritev2 - czyta lub zapisuje dane do wielu
buforów
BIBLIOTEKA
Standardowa biblioteka C (libc, -lc)
SKŁADNIA
#include <sys/uio.h>
ssize_t readv(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt);
ssize_t writev(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt);
ssize_t preadv(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset);
ssize_t pwritev(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset);
ssize_t preadv2(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset, int flags);
ssize_t pwritev2(int fd, const struct iovec *iov, int iovcnt,
off_t offset, int flags);
Wymagane ustawienia makr biblioteki glibc (patrz feature_test_macros(7)):
preadv(), pwritev():
Od glibc 2.19:
_DEFAULT_SOURCE
glibc 2.19 i wcześniejsze:
_BSD_SOURCE
OPIS
Wywołanie systemowe readv() czyta liczbę iovcnt bloków z pliku skojarzonego z deskryptorem
pliku fd do wielu buforów opisanych przez iov („rozrzucone wejście”).
Funkcja writev() zapisuje co najwyżej iovcnt bloków opisanych przez iov do pliku
skojarzonego z deskryptorem pliku fd („zgromadzone wyjście”).
Wskaźnik iov prowadzi do struktury iovec, opisanej w iovec(3type).
Wywołanie systemowe readv() działa tak samo jak read(2), z tą różnicą że wypełnianych jest
wiele buforów.
Wywołanie systemowe writev() działa tak samo jak write(2), z tą różnicą że zapisywane dane
pochodzą z wielu buforów.
Bufory są przetwarzane w porządku, w którym zostały wymienione w tablicy. Oznacza to, że
readv() całkowicie zapełni iov[0] zanim przejdzie do iov[1] itd. (jeśli jest za mało
danych, to nie wszystkie bufory w iov zostaną wypełnione). Podobnie writev zapisuje
całkowicie zawartość iov[0], zanim przejdzie do iov[1], itd.
Transfery danych przeprowadzane przez readv() i writev() są atomowe: dane zapisywane przez
writev() są zapisywane jako pojedynczy blok danych, niekolidujący z danymi zapisywanymi
przez inne procesy. Analogicznie readv() gwarantuje przeczytanie sąsiadujących bloków
danych, niezależnie od operacji odczytu przeprowadzanych przez inne wątki lub procesy
mające deskryptory plików odnoszące się do tego samego otwartego pliku (patrz open(2)).
preadv() i pwritev()
Wywołanie systemowe preadv() łączy w sobie funkcjonalności dostarczane przez readv() i
przez pread(2). Wykonuje to samo zadanie, co readv(), ale dodaje czwarty argument, offset,
określający miejsce w pliku, w którym zostanie przeprowadzona operacja wejściowa.
Wywołanie systemowe pwritev() łączy w sobie funkcjonalności dostarczane przez writev() i
przez pwrite(2). Wykonuje to samo zadanie, co writev, ale dodaje czwarty argument, offset,
określający miejsce w pliku, w którym zostanie przeprowadzona operacja wyjściowa.
Opisywane wywołania systemowe nie zmieniają pozycji przesunięcia w pliku. Pliki wskazywane
przez fd muszą pozwalać na swobodny dostęp (przeszukiwanie).
preadv2() i pwritev2()
Te wywołania systemowe są podobne do wywołań preadv() i pwritev(), lecz dodają piąty
argument flags, modyfikujący zachowanie w zależności od wywołania.
W przeciwieństwie do preadv() i pwritev(), jeśli argument offset wynosi -1, to używane i
aktualizowane jest przesunięcie bieżącego pliku.
Argument flags zawiera sumę bitową (OR) z jednego lub więcej z następujących znaczników:
RWF_DSYNC (od Linuksa 4.7)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_DSYNC open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten ma
znaczenie jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie danych
zapisanych przez wywołanie systemowe.
RWF_HIPRI (od Linuksa 4.6)
Odczyt/zapis o wysokim priorytecie. Pozwala blokowym systemom plików na odpytywanie
urządzenia, co zapewnia niższe opóźnienia, lecz może wymagać dodatkowych zasobów
(obecnie ta funkcja nadaje się do użycia wyłącznie, jeśli deskryptor pliku otwarto
ze znacznikiem O_DIRECT).
RWF_SYNC (od Linuksa 4.7)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_SYNC open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten ma
znaczenie jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie danych
zapisanych przez wywołanie systemowe.
RWF_NOWAIT (od Linuksa 4.14)
Nie oczekuje na dane, które nie są natychmiast dostępne. Jeśli poda się ten
znacznik, to wywołanie systemowe preadv2() powróci natychmiast, jeśli miałoby
musieć odczytywać dane z nośnika nieulotnego lub czekać na blokadę. Jeśli jakieś
dane zostały pomyślnie odczytane, zwróci liczbę odczytanych bajtów. Jeśli nie
odczytano żadnych danych, zwróci -1 i ustawi errno na EAGAIN (lecz zobacz USTERKI).
Obecnie, znacznik ten ma znaczenie jedynie dla preadv2().
RWF_APPEND (od Linuksa 4.16)
Udostępnia ekwiwalent znacznika O_APPEND open(2), tyle że do zapisu. Znacznik ten
ma znaczenie jedynie dla pwritev2(), a jego efekty stosują się tylko w zakresie
danych zapisanych przez wywołanie systemowe. Argument offset nie wpływa na operację
zapisu; dane są zawsze dopisywane do końca pliku. Jednakże, jeśli argument offset
wynosi -1, bieżące przesunięcie pliku jest uaktualniane.
WARTOŚĆ ZWRACANA
Gdy się powiodą, funkcje readv(), preadv() i preadv2() zwracają liczbę przeczytanych
bajtów, a funkcje writev(), pwritev() i pwritev2() zwracają liczbę bajtów zapisanych.
Proszę zauważyć, że nie jest błędem przesłanie mniejszej liczby bajtów niż żądano przez
poprawne wywołanie (zob. read(2) i write(2)).
W razie wystąpienia błędu zwracane jest -1 i ustawiane errno wskazując błąd.
BŁĘDY
Zwracane błędy są takie same, jak w przypadku funkcji read(2) i write(2). Ponadto
preadv(), preadv2(), pwritev() i pwritev2() mogą także zwrócić błędy takie jak w przypadku
lseek(2). Dodatkowo zdefiniowane są następujące błędy:
EINVAL Suma wartości iov_len przekracza rozmiar ssize_t.
EINVAL Liczba iovcnt wektorów jest mniejsza niż zero lub większa niż dopuszczalne
maksimum.
EOPNOTSUPP
Jako flags podano nieznaną flagę.
WERSJE
Różnice biblioteki C/jądra
Surowe wywołania systemowe preadv() i pwritev() mają sygnatury wywołań różniące
się subtelnie od odpowiadających im w funkcji opakowującej biblioteki GNU C pokazanych w
SKŁADNI. Ostatni argument offset, jest rozpakowany przez funkcję opakowującą na dwa
argumenty wywołania systemowego:
unsigned long pos_l, unsigned long pos
Argumenty te zawierają 32 bitowy offset w kolejności odpowiednio, od najmniej i od
najbardziej znaczącego bitu.
STANDARDY
readv()
writev()
POSIX.1-2008.
preadv()
pwritev()
BSD.
preadv2()
pwritev2()
Linux.
HISTORIA
readv()
writev()
POSIX.1-2001, 4.4BSD (pojawiło się pierwotnie w 4.2BSD).
preadv(), pwritev(): Linux 2.6.30, glibc 2.10.
preadv2(), pwritev2(): Linux 4.6, glibc 2.26.
Historyczne różnice biblioteki C/jądra
Aby rozwiązać sytuację, gdy IOV_MAX było tak niskie we wczesnych wersjach Linuksa, funkcje
opakowujące readv() i writev() wykonywały pewne dodatkowe działania po wykryciu, że
odpowiednie wywołanie systemowe zakończyło się błędem z powodu przekroczenia limitu. W
takim wypadku funkcja readv() biblioteki glibc przydzielała tymczasowy bufor,
wystarczająco duży, by pomieścić wszystkie elementy określone przez iov, przekazywała ten
bufor wywołaniu systemowemu read(2), kopiowała dane z bufora tymczasowego do lokalizacji
określonych przez iov, a następnie zwalniała pamięć bufora. Funkcja glibc dla writev()
wykonywała analogiczne zadanie, używając bufora tymczasowego i wywołania funkcji write(2).
Potrzeba tych dodatkowych działań funkcji opakowujących glibc przestała istnieć od Linuksa
2.2. Jednak glibc wciąż udostępniał to zachowanie do glibc 2.10. Poczynając od wersji
glibc 2.9, funkcje opakowujące wykonywały to działanie tylko jeśli biblioteka wykryła, że
system działa pod kontrolą jądra Linux starszego niż Linux 2.6.18 (wybór tej wersji jądra
nie ma głębszej przyczyny). Od glibc 2.10 (wymagającej co najmniej Linuksa 2.6.32) funkcje
opakowujące glibc bezpośrednio przywołują wywołania systemowe.
UWAGI
POSIX.1 pozwala w implementacji umieścić ograniczenie liczby argumentów, które
mogą być przekazane w iov. Implementacja może rozgłosić ten limit definiując IOV_MAX w
<limits.h> lub w czasie uruchomienia, zwracaną wartością z sysconf(_SC_IOV_MAX). Na
współczesnych systemach Linux limit ten wynosi 1024. W czasach Linuksa 2.0 wynosił 16.
USTERKI
Linux 5.9 i Linux 5.10 są obarczone błędem: preadv2() ze znacznikiem RWF_NOWAIT może
zwrócić 0 nawet, gdy nie jest to koniec pliku.
PRZYKŁADY
Następujący przykładowy kod pokazuje użycie funkcji writev():
char *str0 = "witaj ";
char *str1 = "świecie\n";
ssize_t nwritten;
struct iovec iov[2];
iov[0].iov_base = str0;
iov[0].iov_len = strlen(str0);
iov[1].iov_base = str1;
iov[1].iov_len = strlen(str1);
nwritten = writev(STDOUT_FILENO, iov, 2);
ZOBACZ TAKŻE
pread(2), read(2), write(2)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Robert Luberda
<robert@debian.org> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji
można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3
⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩ lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ
ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej
⟨manpages-pl-list@lists.sourceforge.net⟩.