NAZWA

       make - narzędzie GNU Make do obsługi grup programów

SKŁADNIA

       make [OPCJA]... [OBIEKT]...

OPIS

       Celem  istnienia  narzędzia  make  jest  automatyczne  określanie,  które elementy dużego programu należy
       rekompilować oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji.  Podręcznik  ten  opisuje  implementację  GNU
       make,  napisaną  przez  Richarda  Stallmana i Rolanda McGratha, a obecnie utrzymywaną przez Paula Smitha.
       Nasze przykłady to programy w C, gdyż są one bardzo popularne.  Make może być jednak używany  z  dowolnym
       językiem  programowania,  którego kompilator można uruchomić z linii poleceń.  W rzeczywistości, make nie
       jest ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego zadania, w którym część plików
       musi być odświeżana automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one się zmienią.

       Aby przygotować się do używania  make,  należy  utworzyć  plik  zwany  makefile,  który  opisuje  związki
       zależności  między  plikami  danego programu oraz udostępnia komendy, wykonywane do odświeżania plików. W
       programie, zwykle plik wykonywalny jest aktualizowany z plików obiektów, które z kolei są tworzone  przez
       kompilację plików źródłowych.

       Gdy  istnieje  już  potrzebny  makefile,  za  każdą  zmianą  plików źródłowych wystarczy proste polecenie
       powłoki:

              make

       zajmie się ono wszelkimi niezbędnymi rekompilacjami. Program make używa  opisu  z  Makefile  oraz  czasów
       modyfikacji  plików  i  w  ten  sposób  decyduje,  który  z  nich  odświeżyć.  Dla każdego z wymagających
       odświeżenia plików wykonywane są komendy, zapisane w pliku makefile.

       make wykonuje komendy w makefile w celu odświeżenia jednego lub  więcej  celów,  gdzie  cel  jest  zwykle
       programem.  Jeśli  nie  poda  się  opcji  -f,  make  poszuka  plików  makefile w następującej kolejności:
       GNUmakefile, makefile i Makefile.

       Zwykle, powinno się nazywać swoje makefile jako makefile  lub  Makefile  (przy  czym  zalecamy  Makefile,
       ponieważ  pojawi  się  on wówczas na początku wypisywanej zawartości katalogu, obok innych ważnych plików
       takich jak README). W większości makefile nie zaleca się nazwy sprawdzanej jako pierwsza  —  GNUmakefile.
       Należy  jej  używać  tylko w przypadku makefile, który jest typowy dla GNU Make i nie zostałby zrozumiany
       przez inne wersje make. Jeśli makefile wyniesie „-”, odczytywane jest standardowe wejście.

       make aktualizuje cel, jeśli zależy on od plików wstępnych, które zostały zmodyfikowane od czasu ostatniej
       modyfikacji celu oraz gdy cel nie istnieje.

OPCJE

       -b, -m
            Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.

       -B, --always-make
            Bezwarunkowo tworzy wszystkie obiekty.

       -C katalog, --directory=katalog
            Zmienia przed odczytywaniem plików makefile katalog bieżący na katalog.  Jeśli podanych  jest  wiele
            opcji  -C  to  każda  jest interpretowana względem poprzedniej: -C / -C etc jest równoważne -C /etc.
            Jest to zazwyczaj używane w rekurencyjnych wywołaniach make.

       -d   Wypisuje informacje diagnostyczne. Informacje te mówią, które pliki wybrano  do  odświeżania,  które
            czasy  modyfikacji  były porównywane i z jakimi rezultatami, które pliki wymagają odświeżenia, które
            niejawne reguły są stosowane — wszystko co można wymyślić ciekawego o sposobie działania make.

       --debug[=FLAGI]
            Wyświetla informacje diagnostyczne oprócz zwykłych  komunikatów  przetwarzania.  Jeśli  pominie  się
            FLAGI,  to  zachowanie  jest  takie  samo,  jak  gdyby  podano -d. FLAGI mogą być dowolną kombinacją
            następujących nazw (w tym wszystkich), rozdzielonych  przecinkiem  lub  spacją.  Liczy  się  jedynie
            pierwszy znak, resztę można pominąć: all aby wyświetlać wszystkie informacje (odpowiednik -d), basic
            —  podstawowe,  verbose  —  podstawowe,  lecz  bardziej  szczegółowe,  implicit  — pokazuje operacje
            wyszukiwania wynikające z reguł  pośrednich,  jobs  —  szczegóły  wywoływania  poleceń,  makefile  —
            diagnostyka  przy ponownym tworzeniu makefile, print — pokazuje wszelkie uruchamiane przepisy, nawet
            gdy są ciche oraz why — pokazuje powody, dlaczego make zdecydował się  przebudować  każdy  cel.  Aby
            wyłączyć wszystkie poprzednie opcje diagnostyki należy podać none.

       -e, --environment-overrides
            Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików makefile.

       -E łańcuch, --eval łańcuch
            Interpretuje łańcuch przy pomocy funkcji eval, przed przetworzeniem plików makefile.

       -f plik, --file=plik, --makefile=PLIK
            Jako makefile używa pliku.

       -i, --ignore-errors
            Ignoruje wszelkie błędy komend wykonywanych przy odświeżaniu plików.

       -I katalog, --include-dir=katalog
            Podaje  katalog,  w którym szukać załączanych (included) plików makefile.  Jeśli podanych jest kilka
            opcji -I, to są on przeszukiwane w podanej kolejności.   W  przeciwieństwie  do  innych  flag  make,
            katalogi  podane  flagami  -I  mogą następować bezpośrednio po fladze: -Idir jest równoważne -I dir.
            Składnia ta jest udostępniona dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.

       -j [zadania], --jobs[=zadania]
            Podaje dozwoloną liczbę zadań (komend), którą można wykonywać naraz. Jeśli  jest  więcej  niż  jedna
            opcja  -j,  ostatnia  jest  znacząca.   Jeśli  opcja  -j  jest podana bez argumentu, make nie będzie
            ograniczać liczby możliwych zadań.

       --jobserver-style=styl
            Styl jobserver, który ma być używany. Styl może wynosić fifo, pipe lub sem (tylko Windows).

       -k, --keep-going
            Kontynuuje ile się da, po błędzie. Chociaż cel, który się  nie  powiódł  i  zależności  na  nim  się
            opierające nie mogą być zbudowane, to można przetworzyć inne zależności celów.

       -l [obciążenie], --load-average[=obciążenie]
            Określa,  że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli pracują już inne, a obciążenie wynosi
            co najmniej obciążenie (liczba zmiennoprzecinkowa).  Bez argumentów, usuwany jest poprzedni limit.

       -L, --check-symlink-times
            Używa ostatniego mtime między dowiązaniem a celem.

       -n, --just-print, --dry-run, --recon
            Wypisuje komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuje ich (z wyjątkiem pewnych okoliczności).

       -o plik, --old-file=plik, --assume-old=plik
            Nie odświeża pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i nie odświeża niczego na konto
            zmian pliku. Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a jego reguły są ignorowane.

       -O[typ], --output-sync[=typ]
            Przy uruchamianiu wielu zadań równoległe za pomocą -j, upewnia się, że wynik wszystkich  zadań  jest
            łączony,  zamiast  przepleciony  pomiędzy  sobą.  Jeśli  nie poda się typu lub gdy wynosi on target,
            grupowany jest wynik całego przepisu dla wszystkich celów. Jeśli typ  wynosi  line,  grupowany  jest
            wynik  każdego  wiersza polecenia z przepisu. Jeśli typem jest recurse, grupowany jest wynik każdego
            rekurencyjnego make. Jeśli typ wynosi none, synchronizacja wyjścia jest wyłączona.

       -p, --print-data-base
            Wypisuje bazę danych (reguły i wartości zmiennych), które wynikają z  odczytanych  plików  Makefile.
            Następnie  wykonuje  się  w  trybie normalnym, chyba że podano inaczej. Wypisuje to też informacje o
            wersji, podawane przez przełącznik -v (patrz niżej). Aby wypisać bazę danych bez odświeżania plików,
            proszę użyć make -p -f/dev/null.

       -q, --question
            „Tryb  pytania”.  Nie  uruchamia  żadnych  komend  i  niczego  nie  wypisuje;  zwraca  tylko  status
            zakończenia, który może być zerowy jeśli cele są świeże, lub niezerowy w innym przypadku.

       -r, --no-builtin-rules
            Eliminuje używanie wbudowanych reguł niejawnych. Czyści też domyślną listę reguł przyrostkowych.

       -R, --no-builtin-variables
            Wyłącza definiowanie wbudowanych zmiennych.

       -s, --silent, --quiet
            Ciche działanie; nie wypisuje wykonywanych komend.

       --no-silent
            Wyłącza -s.

       -S, --no-keep-going, --stop
            Wyłącza -k.

       -t, --touch
            Dotyka  plików  (zaznacza  je  jako  odświeżone,  bez  zmieniania  zawartości),  zamiast  normalnego
            uruchamiania komend. Jest to używane do udawania, że komendy  zostały  wykonane  w  celu  ogłupienia
            przyszłych wywołań make.

       --trace
            Wypisywana  jest  informacja  o  dyspozycji  każdego  celu (dlaczego cel jest przebudowywany i jakie
            polecenia są uruchamiane w celu przebudowania go).

       -v, --version
            Wyświetla wersję make, informację o prawach autorskich, listę  autorów  oraz  zastrzeżenie  o  braku
            gwarancji.

       -w, --print-directory
            Wypisuje  komunikat,  zawierający  katalog  bieżący  przed  i po działaniu. Może to być przydatne do
            śledzenia błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.

       --no-print-directory
            Wyłącza -w, nawet jeśli było ono włączone domyślnie.

       --shuffle[=TRYB]
            Włącza tasowanie kolejności celów i zależności wstępnych. TRYB jest jednym  z:  none,  aby  wyłączyć
            tasowanie,  random  aby  tasować  zależności  wstępne  w  losowej  kolejności, reverse, aby rozważać
            zależności wstępne w odwrotnej kolejności lub liczba <ziarno>, która włącza  tryb  random  z  podaną
            wartością ziarna. Jeśli pominie się TRYB, domyślną wartością jest random.

       -W plik, --what-if=plik, --new-file=plik, --assume-new=plik
            Udaje,  że cel plik został właśnie zmodyfikowany. Po użyciu z flagą -n, pokazuje to, co stałoby się,
            gdyby rzeczywiście zmodyfikowano ten plik.  Bez opcji -n, jest to prawie równoważne uruchomieniu  na
            podanym pliku komendy touch. Jedyną różnicą jest fakt, że czas modyfikacji jest tu zmieniany tylko w
            wyobraźni make.

       --warn-undefined-variables
            Ostrzega przy odwołaniach do niezdefiniowanych zmiennych.

STATUS ZAKOŃCZENIA

       GNU Make kończy działanie z zerem, jeśli wszystkie pliki makefile zostały pomyślnie przeanalizowane i nie
       wystąpiły  cele,  których  nie udało się zbudować. Status o wartości jeden zostanie zwrócony jeśli podano
       -q, a make stwierdził, że cel wymaga przebudowania. Status o wartości dwa oznacza wystąpienie błędów.

ZOBACZ TAKŻE

       Pełna dokumentacja dla programu make jest utrzymywana jako podręcznik Texinfo. Jeśli programy  info  oraz
       make są właściwie zainstalowane, polecenie

              info make

       powinno dać dostęp do pełnego podręcznika.

USTERKI

       Zob. rozdział „Problems and Bugs” w The GNU Make Manual.

AUTOR

       Podręcznik  ten  został  stworzony  przez  Dennisa  Morse'a z Uniwersytetu Stanforda. Dalsze aktualizacje
       wprowadził Mike Frysinger. Podręcznik został przepisany przez Rolanda McGratha. Utrzymuje go Paul Smith.

PRAWA AUTORSKIE

       Copyright © 1992-1993, 1996-2023 Free Software Foundation, Inc. Ten plik jest częścią GNU make.

       GNU Make jest wolnym oprogramowaniem;  można  go  dystrybuować  i/lub  modyfikować  zgodnie  z  warunkami
       licencji GNU General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation; w wersji 3 Licencji lub
       (wedle uznania) późniejszej.

       GNU  Make  rozpowszechniany  jest  z  nadzieją, iż będzie użyteczny - jednak BEZ JAKIEJKOLWIEK GWARANCJI,
       nawet domyślnej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ albo PRZYDATNOŚCI  DO  OKREŚLONYCH  ZASTOSOWAŃ.  W  celu
       uzyskania bliższych informacji sięgnij do Powszechnej Licencji Publicznej GNU.

       Wraz  z  make  powinieneś  otrzymać  egzemplarz  Powszechnej  Licencji Publicznej GNU (GNU General Public
       License) - zob. https://www.gnu.org/licenses/.

TŁUMACZENIE

       Tłumaczenie  niniejszej  strony  podręcznika:  Przemek  Borys  <pborys@dione.ids.pl>  i   Michał   Kułach
       <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze  tłumaczenie  jest  wolną  dokumentacją.  Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
       zapoznając  się  z  GNU General Public License w wersji 3  lub  nowszej.   Nie   przyjmuje   się   ŻADNEJ
       ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy  w  tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres  listy  dyskusyjnej manpages-pl-
       list@lists.sourceforge.net.

GNU                                              26 maja 2023 r.                                         MAKE(1)