Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
perlop - operatory perla i priorytety
STRESZCZENIE
Operatory perla mają następujące związki i priorytety, wymienione od najwyższych do
najniższych. Zauważ, że wszystkie operatory pożyczone z C zachowują tamtejsze związki,
choć te konwencje są trochę skopane. (Ułatwia to naukę perla programistom C.) Poza paroma
wyjątkami, wszystkie one operują na wartościach skalarnych, nie tablicowych.
lewe wyrażenia i lewostronne operatory list
lewe ->
niezwiązane ++ --
prawe **
prawe ! ~ \ and jednoargumentowy + and -
lewe =~ !~
lewe * / % x
lewe + - .
lewe << >>
niezwiązane nazwane operatory jednoargumentowe
niezwiązane < > <= >= lt gt le ge
niezwiązane == != <=> eq ne cmp
lewe &
lewe ⎪ ^
lewe &&
lewe ⎪⎪
niezwiązane .. ...
prawe ?:
prawe = += -= *= etc.
lewe , =>
niezwiązane prawostronne operatory list
prawe not
lewe and
lewe or xor
W następujących sekcjach, operatory te są opisane w kolejności priorytetowej.
OPIS
Wyrażenia i lewostronne operatory list
Wyrażenie ma w perlu najwyższy priorytet. Są to zmienne, cytaty, operatory w rodzaju
cytatów, dowolne wyrażenie w nawiasach, i dowolna funkcja, której argumenty są umieszczone
w nawiasach. W rzeczywistości, w perlu nie ma tak naprawdę funkcji w ogólnym sensie, są
tylko operatory listowe i operatory jednoargumentowe, zachowujące się jak funkcje, bo
ustawiasz wokół nich nawiasy. Są one opisane w podręczniku perlfunc(1).
Jeśli dowolny operator listowy (print() itp.), lub dowolny operator jednoargumentowy
(chdir()) ma za sobą lewy nawias, to operator i argumenty z nawiasów są brane w najwyższym
priorytecie, tak jak przy normalnym wywołaniu funkcji.
Gdy nawiasy nie są podane, priorytet operatorów listowych w rodzaju print, sort, lub chmod
jest albo bardzo wysoki, albo bardzo niski, zależnie od tego czy patrzysz na lewą stronę,
czy na prawą stronę operatora. Na przykład w
@ary = (1, 3, sort 4, 2);
print @ary; # drukuje 1324
przecinki po prawej stronie sort-a są analizowane przed sortowaniem, lecz przecinki po
lewej są analizowane później. Innymi słowy, operatory listowe pożerają wszystkie
argumenty, które za nimi następują, a potem zachowują się jak proste wyrażenie, szanujące
wyrażenie poprzedzające. Zauważ, że musisz być ostrożny z nawiasami:
# Wykonują exit przed drukowaniem:
print($foo, exit); # raczej nie to, czego chcesz
print $foo, exit; # ani to
# Te drukują przed wykonaniem exit
(print $foo), exit; # To jest to czego chcesz
print($foo), exit; # to też
print ($foo), exit; # nawet to
Zauważ też, że
print ($foo & 255) + 1, "\n";
Prawdopodobnie nie robi tego, co oczekujesz. Zobacz sekcję o nazwanych operatorach
jednoargumentowych.
Ponadto, jako wyrażenia przetwarzane są też konstrukcje do {} i eval {}, a także wywołania
podprocedur i metod, oraz anonimowe konstruktory [] i {}.
Zobacz też sekcję o operatorach cytowania, a także sekcję o operatorach I/O.
Operator strzałki
Podobnie jak w C i C++, "->" jest operatorem dereferencji. Jeśli prawa strona to element
[...] lub {...}, to lewa strona musi być twardą, lub symboliczną referencją do tablicy,
lub tablicy asocjacyjnej (lub miejsca, które jest w stanie przechowywać twardą referencję,
jeśli jest to lwartość (przypisywalna)). Zobacz stronę perlref(1).
W przeciwnym wypadku, prawa strona jest nazwą metody, lub prostą zmienną skalarną,
zawierającą nazwę metody, a lewa strona musi być albo obiektem (pobłogosławioną przez
bless referencją), lub nazwą klasy (tj. nazwą pakietu). Zobacz stronę perlobj(1).
Auto-inkrementacja i Auto-dekrementacja
"++" i "--" działają jak w C. To znaczy, jeśli są umieszczone przed zmienną, to
inkrementują lub dekrementują zmienną przed zwróceniem wartości, a jeśli są umieszczone za
zmienną, to powodują inkrementację lub dekrementację po zwróceniu wartości.
Operator auto-inkrementacji ma wbudowanych parę dodatkowych rzeczy. Jeśli inkrementujesz
zmienną, która jest numeryczna, lub która była kiedykolwiek użyta w kontekście
numerycznym, to uzyskasz normalną inkrementację. Jednak jeśli zmienna była używana tylko w
kontekstach łańcuchowych, a jej wartość nie jest nullem i odpowiada wzorcowi /^[a-zA-
Z]*[0-9]*$/, to inkrementacja jest dokonywana jak na łańcuchu, zachowując każdy znak w
zakresie, z przeniesieniem:
print ++($foo = '99'); # drukuje '100'
print ++($foo = 'a0'); # drukuje 'a1'
print ++($foo = 'Az'); # drukuje 'Ba'
print ++($foo = 'zz'); # drukuje 'aaa'
Operator autodekrementacji nie ma tych właściwości.
Potęga
Binarny "**" jest operatorem potęgowania. Zauważ, że łączy mocniej niż jednoargumentowy
minus, więc -2**4 to -(2**4), a nie (-2)**4. (Jest to zaimplementowane przy użyciu
funkcji pow(3) z C, która w rzeczywistości działa na liczbach typu podwójnej precyzji.)
Symboliczne operatory jednoargumentowe
Jednoargumentowy "!" wykonuje negację logiczną, czyli "not". Zobacz też not dla wersji o
niższym priorytecie.
Jednoargumentowy "-" dokonuje arytmetycznej negacji na numerycznym operandzie. Jeśli
operand jest identyfikatorem, zwracany jest łańcuch składający się ze znaku minus i z
identyfikatora. W przeciwnym wypadku, jeśli łańcuch rozpoczyna się znakiem plus lub
minus, zwracany jest łańcuch z przeciwnym znakiem. Jednym z efektów tego działania jest
to, że -bareword jest równoważne "-bareword".
Jednoargumentowy "~" dokonuje negacji bitowej. (Zobacz też sekcję o arytmetyce
całkowitej.)
Jednoargumentowy "+" nie daje żadnego efektu, nawet na łańcuchach. Jest przydatny do
rozdzielania nazwy funkcji od otoczonego nawiasami wyrażenia, które w przeciwnym wypadku
byłoby interpretowane jako całkowita lista argumentów funkcji. (Zobacz przykłady w sekcji
o wyrażeniach i lewostronnych operatorach listowych.)
Jednoargumentowy "\" tworzy referencję do tego, co po nim następuje. Zobacz podręcznik
perlref(1). Nie myl tego zachowania z zachowaniem w łańcuchu odwrotnego ukośnika, choć
obie postacie mają tę samą właściwość chronienia następnej rzeczy od interpretacji.
Operatory łączenia
Binarny "=~" łączy wyrażenie skalarne z obsługą wyrażenia regularnego. Pewne operacje
domyślnie szukają lub zmieniają łańcuch $_. Operator ten powoduje, że taka operacja
działa na innym łańcuchu. Prawy argument jest wzorcem przeszukiwania, podstawienia lub
translacji. Lewy argument jest przeszukiwanym łańcuchem, zamiast domyślnego $_. Wartość
zwracana określa sukces operacji. (Jeśli prawy argument jest raczej wyrażeniem niż wzorcem
przeszukiwania, podstawiania lub translacji, to jest interpretowany jako wzorzec
przeszukiwania czasu działania. Może to być mniej efektywne niż jawne szukanie, gdyż
wzorzec musi być za każdym razem kompilowany.
[Przyp. tłum: Na przykład "$lancuch="bla"; $lancuch=~s/l/q/; print $lancuch" da w wyniku
łańcuch "bqa".]
Binarny "!~" jest podobny do "=~" lecz wartość zwracana jest logicznie negowana.
Operatory mnożenia
Binarny "*" mnoży dwie liczby.
Binarny "/" dzieli dwie liczby.
Binarny "%" oblicza resztę (modulo) z dwóch liczb. Z całkowitymi operandami $a i $b: jeśli
$b jest dodatnie, to $a % $b to $a minus największa wielokrotność $b, która nie jest
większa od $a. Jeśli $b jest ujemne, to $a % $b to $a minus najmniejsza wielokrotność $b,
która nie jest mniejsza niż $a (np. wynik będzie mniejszy lub równy od zera).
Binarny "x" jest operatorem powtórzenia. W kontekście skalarnym, zwraca łańcuch
składający się z lewego operanda, powtórzonego tyle razy, ile podano w prawym. W
kontekście listowym, jeśli lewy operand jest listą w nawiasach, powtarzana jest lista.
print '-' x 80; # wydrukuj wiersz kresek
print "\t" x ($tab/8), ' ' x ($tab%8); # tabuluj poprzez
@ones = (1) x 80; # lista 80 jedynek
@ones = (5) x @ones; # ustaw wszystkie elementy na 5
Operatory dodawania
Binarny "+" zwraca sumę dwóch liczb.
Binarny "-" zwraca różnicę dwóch liczb.
Binarny "." łączy (konkatenuje) łańcuchy.
Operatory przesuwania
Binanry "<<" zwraca wartość swojego lewego argumentu, przesuniętego w lewo o ilość bitów,
podaną w prawym argumencie. Argumenty powinny być liczbami całkowitymi. (Zobacz też sekcję
o arytmetyce całkowitej.)
Binarny ">>" zwraca wartość swojego lewego argumentu, przesuniętego w prawo o ilość bitów,
podaną w prawym argumencie. Argumenty powinny być liczbami całkowitymi.
Nazwane operatory jednoargumentowe
Różne nazwane operatory jednoargumentowe są traktowane jak jednoargumentowe funkcje, z
opcjonalnymi nawiasami. Są to m.in testy plikowe, itp. Zobacz podręcznik perlfunc(1).
Jeśli za dowolnym operatorem listowym (print() itp.), lub operatorem jednoargumentowym
(chdir() itp.) następuje lewy nawias, to operator i argumenty w nawiasach są brane z
najwyższym priorytetem, tak jak przy wywołaniu funkcji. Przykłady:
chdir $foo ⎪⎪ die; # (chdir $foo) ⎪⎪ die
chdir($foo) ⎪⎪ die; # (chdir $foo) ⎪⎪ die
chdir ($foo) ⎪⎪ die; # (chdir $foo) ⎪⎪ die
chdir +($foo) ⎪⎪ die; # (chdir $foo) ⎪⎪ die
lecz ponieważ * ma wyższy priorytet niż ⎪⎪:
chdir $foo * 20; # chdir ($foo * 20)
chdir($foo) * 20; # (chdir $foo) * 20
chdir ($foo) * 20; # (chdir $foo) * 20
chdir +($foo) * 20; # chdir ($foo * 20)
rand 10 * 20; # rand (10 * 20)
rand(10) * 20; # (rand 10) * 20
rand (10) * 20; # (rand 10) * 20
rand +(10) * 20; # rand (10 * 20)
Zobacz też sekcję o wyrażeniach i lewostronnych operatorach listowych.
Operatory relacji
Binarny "<" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest numerycznie mniejszy niż prawy.
Binarny ">" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest numerycznie większy niż prawy.
Binarny "<=" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest numerycznie mniejszy lub równy
prawemu.
Binarny ">=" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest numerycznie większy lub równy
prawemu.
Binarny "lt" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest łańcuchowo mniejszy od prawego.
Binarny "gt" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest łańcuchowo większy od prawego.
Binarny "le" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest łańcuchowo mniejszy lub równy
prawemu.
Binarny "ge" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest łańcuchowo większy lub równy prawemu.
Operatory równości
Binarny "==" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest numerycznie równy prawemu.
Binarny "!=" zwraca prawdę, jeśli lewy argument nie jest numerycznie równy prawemu.
Binarny "<=>" zwraca -1, 0, lub 1, zależnie od tego czy lewy argument jest numerycznie
mniejszy, równy, lub większy od prawego.
Binarny "eq" zwraca prawdę, jeśli lewy argument jest łańcuchowo równy prawemu.
Binarny "ne" zwraca prawdę, jeśli lewy argument nie jest łańcuchowo równy prawemu.
Binarny "cmp" zwraca -1, 0, lub 1, zależnie od tego, czy lewy argument jest łańcuchowo
mniejszy, równy, lub większy od prawego.
"lt", "le", "ge", "gt" i "cmp" mogą używać kolejności sortowania, określonej przez bieżące
locale (gdy użyte jest use locale). Zobacz podręcznik perllocale(1).
Bitowy And
Binarny "&" zwraca jego operatory, połączone bitowo operacją logiczną AND. (Zobacz też
sekcję o arytmetyce całkowitej.)
Bitowy Or i Xor (eXclusive Or)
Binarny "⎪" zwraca swoje operatory, połączone bitowo operacją logiczną OR. (Zobacz też
sekcję o arytmetyce całkowitej).
Binarny "^" zwraca swoje operatory, połączone bitowo operacją XOR. (Zobacz też sekcję o
arytmetyce całkowitej.)
Logiczny And w stylu C
Binarny "&&" dokonuje logicznej operacji AND. Jeśli lewy operand jest fałszywy (false), to
prawy nie jest nawet analizowany. Kontekst skalarny, lub listowy propaguje do prawego
operatora, jeśli jest on analizowany.
Logiczny Or w stylu C
Binarny "⎪⎪" dokonuje logicznej operacji OR. To znaczy, że jeśli lewy operand jest
prawdziwy (true), to prawy nie jest nawet analizowany. Kontekst skalarny, lub listowy
propaguje do prawego operatora, jeśli jest on analizowany.
Operatory ⎪⎪ i && różnią się od C tym, że zwracają ostatnią analizowaną wartość zamiast 0
czy 1. Tak więc przenośnym sposobem znalezienia katalogu domowego (zakładając, że nie jest
"0"), może być:
$home = $ENV{'HOME'} ⎪⎪ $ENV{'LOGDIR'} ⎪⎪
(getpwuid($<))[7] ⎪⎪ die "You're homeless!\n";
Jako czytelniejsze alternatywy && i ⎪⎪, perl udostępnia operatory "and" i "or" (patrz
niżej). Zachowanie jest identyczne. Jednak ich priorytet jest niższy, więc możesz ich
bezpiecznie używać po operatorze listowym, bez konieczności używania nawiasów:
unlink "alpha", "beta", "gamma"
or gripe(), next LINE;
Z użyciem operatorów w stylu C, trzeba by było to zapisać jako:
unlink("alpha", "beta", "gamma")
⎪⎪ (gripe(), next LINE);
Operator zakresu
Binarny ".." jest operatorem zakresu, który jest w rzeczywistości dwoma innymi
operatorami, zależnymi od kontekstu. W kontekście listowym, zwraca tablicę wartości,
liczoną (po jednym) od wartości lewej do prawej. Jest to przydatne do zapisywania pętli
for (1..10) i robienia operacji wycinania (slice) na tablicach. Bądź świadom, że w
bieżącej implementacji tworzona jest tymczasowa tablica, więc potrzeba na to trochę
pamięci, jeśli zapiszesz coś takiego:
for (1 .. 1_000_000) {
# kod
}
W kontekście skalarnym, ".." zwraca wartość logiczną. Operator jest dwustanowy, jak flip-
flop i emuluje operator zakresu liniowego (przecinek) z sed(1), awk(1) i różnych edytorów.
Każdy operator ".." obsługuje swój własny stan logiczny. Jest on fałszywy tak długo, jak
długo lewy operand jest fałszywy. Gdy lewy operand stanie się prawdziwy, operator zakresu
pozostaje prawdziwy dopóki prawy argument jest prawdą, PO czym, operator zakresu przyjmuje
wartość fałszu. (Nie staje się fałszywym do czasu następnej jego analizy. Może testować
prawy operand i stać się fałszywym w tej samej analizie, kiedy stał się prawdziwym (jak w
awk(1)), lecz wciąż będzie raz zwracał prawdę. Jeśli nie chcesz by testował prawy operand
przed następną analizą (jak w sed(1)), użyj trzech kropek ("...") zamiast dwóch.) Prawy
operand nie jest analizowany podczas gdy operator jest w stanie fałszu, a lewy operand nie
jest analizowany gdy operator jest w stanie prawdy. Priorytet jest trochę niższy niż ⎪⎪ i
&&. Zwracana wartość jest albo łańcuchem null dla fałszu, lub liczbą sekwencyjną
(zaczynającą się od 1) dla prawdy. Liczba sekwencyjna jest resetowana dla każdego
napotkanego zakresu. Końcowa liczba sekwencyjna w zakresie ma doklejony łańcuch "E0®",
który nie ma jednak wpływu na wartość numeryczną, a za to daje coś, czego możesz oczekiwać
na końcu. Możesz wyłączyć punkt początkowy przez oczekiwanie aż liczba sekwencyjna stanie
się większa niż jeden. Jeśli któryś z operandów skalarnego ".." jest literałem
numerycznym, operand jest niejawnie porównywany ze zmienną $., bieżącym numerem linii.
Przykłady
Jako operator skalarny:
if (101 .. 200) { print; } # wydrukuj drugą setkę linii
next line if (1 .. /^$/); # pomiń linie nagłówka [pocztowego]
s/^/> / if (/^$/ .. eof()); # Cytuj ciało
Jako operator listowy:
for (101 .. 200) { print; } # drukuj 100 razy $_ 100
@foo = @foo[0 .. $#foo]; # kosztowny no-op
@foo = @foo[$#foo-4 .. $#foo]; # wytnij ostatnich 5 elementów
Operator zakresu (w kontekście listowym) używa w wypadku gdy operandy są łańcuchami
magicznego algorytmu autoinkrementacji. Możesz powiedzieć
@alphabet = ('A' .. 'Z');
i uzyskać tak wszystkie litery alfabetu, lub
$hexdigit = (0 .. 9, 'a' .. 'f')[$num & 15];
by uzyskać liczby szesnastkowe, lub
@z2 = ('01' .. '31'); print $z2[$mday];
by uzyskać daty z początkowymi zerami. Jeśli ostatnia podana wartość nie jest w sekwencji,
którą daje magiczna inkrementacja, to sekwencja idzie tak daleko, aż następna wartość nie
będzie dłuższa niż podana ostatnia wartość.
Operator warunkowy
"?:" jest operatorem warunkowym, zupełnie jak w C. Działa podobnie do konstrukcji if-then-
else. Jeśli argument przed ? jest prawdziwy, to zwracany jest argument przed :. W
przeciwnym wypadku, zwracany jest argument po :. Na przykład:
printf "Mam %d ps%s.\n", $n,
($n == 1) ? "a" : "y";
Kontekst skalarny, lub listowy propaguje do 2-giego lub 3-ciego argumentu, zależnie od
wyboru.
$a = $ok ? $b : $c; # weź skalar
@a = $ok ? @b : @c; # weź tablicę
$a = $ok ? @b : @c; # oops, to tylko licznik!
Operator może być przypisany jeśli obydwa argumenty -- 2-gi i 3-ci są legalnymi
lwartościami (co znaczy że można do nich przypisać):
($a_or_b ? $a : $b) = $c;
Niekoniecznie musi to jednak poprawić czytelność twojego programu.
Operatory przypisania
"=" jest zwykłym operatorem przypisania.
Operator przypisania działa jak w C. Tzn,
$a += 2;
jest równoważne
$a = $a + 2;
choć bez powielania efektów ubocznych, które może pociągać za sobą dereferencja lwartości,
tak jak dla tie(). Inne operatory przypisania działają podobnie. Rozpoznawane są
następujące:
**= += *= &= <<= &&=
-= /= ⎪= >>= ⎪⎪=
.= %= ^=
x=
Zauważ, że podczas gdy są one zgrupowane w rodziny, mają jednakowy priorytet przypisania.
W przeciwieństwie do C, operator przypisania daje prawidłową lwartość. Modyfikowanie
przypisania jest równoważne do robienia przypisania, a potem zmieniania przypisanej
zmiennej. jest to przydatne do modyfikowania kopii czegoś, np:
($tmp = $global) =~ tr [A-Z] [a-z];
Podobnie,
($a += 2) *= 3;
jest równoważne
$a += 2;
$a *= 3;
Operator przecinka
Binarny "," jest operatorem przecinka. W kontekście skalarnym analizuje swój lewy
argument, wyrzuca jego wartość i następnie analizuje prawy argument, zwracając jego
wartość. Jest to takie samo, jak operator przecinka z C.
W kontekście listowym, jest to po prostu separator listy i wstawia obydwa argumenty do
listy.
Znak => jest często synonimem operatora przecinka. Przydatny jest do dokumentowania
argumentów, które są w parach. Od wersji 5.001 wymusza to też interpretację każdego słowa
z lewej jako łańcucha.
Operatory listowe (w prawo)
Po prawej stronie operatora listowego, jest niski priorytet, taki że kontroluje on
wszystkie znalezione tam elementy, oddzielone przecinkami. Jedyne operatory o niższym
priorytecie to operatory logiczne "and", "or", i "not", które mogą być używane do
analizowania wywołań do operatorów listowych, bez potrzeby dodatkowych nawiasów:
open HANDLE, "filename"
or die "Can't open: $!\n";
Zobacz też dyskusję operatorów listowych w sekcji o wyrażeniach i operatorach listowych
lewostronnych.
Logiczny Not
Jednoargumentowy "not" zwraca logiczną negację prawego argumentu. Jest równoważny "!",
lecz ma niższy priorytet.
Logiczny And
Binarny "and" zwraca logiczną koniunkcję otaczających wyrażeń. Jest równoważny &&, lecz ma
niższy priorytet. Znaczy to, że prawe wyrażenie jest analizowane tylko jeśli lewe jest
prawdziwe.
Logiczny or i xor
Binarny "or" zwraca logiczną dyzjunkcję otaczających wyrażeń. Jest równoważny ⎪⎪, lecz ma
niższy priorytet. Znaczy to, że prawe wyrażenie jest wykonywane tylko jeśli lewe jest
fałszywe.
Binarny "xor" zwraca XOR otaczających wyrażeń. Nie może być oczywiście używany z
zawężeniem, jak or.
Operatory C, których brakuje w perlu
Oto operatory C, których perl nie posiada:
jednoargumentowy &
Operator adresu. (Lecz zobacz opis operatora "\".)
jednoargumentowy *
Operator dereferencji (wyłuskania) adresu. (Perlowe przedrostkowe operatory
dereferencji to: $, @, %, &.)
(TYP) Operator konwersji typów.
Operatory cytatów i cytatopodobne
Podczas gdy normalnie myślimy o cytatach jak o literalnych wartościach, w perlu mają one
funkcję operatorów, dając różne właściwości interpolowania i porównywania wzorców. Perl
daje dla tych zachowań tradycyjne znaki cytowania, lecz również sposób na wybieranie znaku
cytowania. W następującej tablicy, {} oznacza parę ograniczników, które wybierzesz.
Ograniczniki nienawiasowe używają tego samego znaku na początek i koniec, ale 4 rodzaje
nawiasów mogą się zagnieżdżać.
Zwyczajowy Standardowy Znaczenie Interpoluje
'' q{} Literał nie
"" qq{} Literał tak
`` qx{} Komenda tak
qw{} Lista słów nie
// m{} Porównanie ze wzorcem tak
s{}{} Podstawienie tak
tr{}{} Translacja nie
Dla konstrukcji, wykonujących interpolację, zmienne zaczynające się od "$" lub "@" są
interpolowane jako następujące sekwencje:
\t tab (HT, TAB)
\n nowalinia (LF, NL)
\r return (CR)
\f form feed (FF)
\b backspace (BS)
\a alarm (dzwonek) (BEL)
\e escape (ESC)
\033 znak ósemkowy
\x1b znak szesnastkowy
\c[ znak sterujący
\l zmień następny znak na małą literę
\u zmień następny znak na dużą literę
\L zmień na małą literę aż do \E
\U zmień na dużą literę aż do \E
\E koniec modyfikacji rozmiaru
\Q cytuj metaznaki regexp aż do \E
Jeśli używane jest use locale, mapa rozmiarów liter odpowiada lokalnej sytuacji. Zobacz
podręcznik perllocale(1).
Wzorce są podstawą do innego poziomu interpretacji -- jako wyrażenia regularne. Jest to
robione jako drugi przebieg, po interpolacji zmiennych, tak że wyrażenia regularne mogą
być włączane do wzorca ze zmiennych. Jeśli tego nie chcesz, użyj \Q.
Poza powyższym, nie ma wielokrotnych poziomów interpolacji. W rzeczywistości, w
przeciwieństwie do oczekiwań programistów powłokowych, odwrotne cudzysłowy nie interpolują
w podwójnych cudzysłowach, a pojedyncze otoczone w podwójnych cudzysłowach nie utrudniają
analizy zmiennych w nich zawartych.
Operatory cytatopodobne Regexp
Oto cytatopodobne operatory, które dotyczą się działań związanych z porównywaniem wzorców.
?WZORZEC?
Jest to coś w rodzaju przeszukiwania /wzorzec/, lecz między wywołaniami operatora
reset(), trafienie jest jednokrotne. Jest to przydatna optymalizacja, jeśli np.
chcesz zobaczyć tylko pierwsze pojawienie się czegoś w pliku, lub zbiorze.
Resetowane są tylko wzorce ??, lokalne dla bieżącego pakietu.
To użycie jest niezalecane i może być usunięte w przyszłych wersjach perla.
m/WZORZEC/gimosx
/WZORZEC/gimosx
Przeszukuje wzorzec dla trafienia i w kontekście skalarnym wzraca prawdę (1), lub
fałsz (''). Jeśli nie podano żadnego łańcucha poprzez operator =~, lub !~,
przeszukiwany jest łańcuch $_. (Łańcuch podany przez =~ nie musi być lwartością
-- może być wynikiem analizy wyrażenia, lecz pamiętaj, że =~ wiąże dość mocno.)
Zobacz też podręcznik perlre(1). Zobacz podręcznik perllocale(1) dla dyskusji o
dodatkowych sprawach, związanych z użyciem use locale.
Opcje to:
g Porównuj globalnie, na wszystkich pojawieniach
i Porównuj bez zwracania uwagi na wielkość liter
m Traktuj łańcuch jako wielokrotne linie
o Kompiluj wzorzec tylko raz
s Traktuj łańcuch jako pojedynczą linię
x Użyj rozszerzonych wyrażeń regularnych
Jeśli ogranicznikiem jest "/", to początkowe m jest opcjonalne. Używając m,
możesz wykorzystać jako ograniczniki dowolną parę nialfanumerycznych,
niebiałospacjowych znaków. Jest to przydatne do porównywania unixowych nazw
ścieżek, które mogą zawierać "/". Zapobiega to LTS (syndrom wąskiej wykałaczki).
Jeśli "?" jest ogranicznikiem, to stosowana jest reguła trafienia-tylko-raz
instrukcji ?WZORZEC?.
WZORZEC może zawierać zmienne, które będą interpolowane (a wzorzec rekompilowany)
za każdą analizą. (Zauważ, że $) i $⎪ mogą nie być interpolowane, gdyż wyglądają
jak testy końca łańcucha.) Jeśli chcesz, by takie wzorce były kompilowane tylko
raz, dodaj do ostatniego ogranicznika znak /o. Zapobiega to kosztownej kompilacji
czasu działania i jest przydatne, gdy wartość, z której korzystasz nie zmienia się
w czasie życia skryptu. Jednak pamiętaj, że opcja /o daje obietnicę, iż nie
zmienisz zmiennych ze wzorca. Jeśli je zmienisz, perl tego nie zauważy.
Jeśli WZORZEC zostanie zanalizowany jako łańcuch null, to użyte zostanie ostatnie
wykonane wyrażenie regularne.
W kontekście, wymagającym wartości listowej, porównanie wzorca zwraca listę,
składającą się z listy podwyrażeń, trafionych przez nawiasy z wzorca, np. ($1,
$2, $3...). (Zauważ, że ustawione tu są również $1 itp. i że różni się to od
zachowania perla 4.) Jeśli porównanie się nie powiedzie, zwracana jest tablica
null. Jeśli porównanie się powiedzie, lecz nie będzie nawiasów, zwracana zostanie
wartość listowa (1).
Przykłady:
open(TTY, '/dev/tty');
<TTY> =~ /^y/i && foo(); # zrób foo, jeśli trzeba
if (/Version: *([0-9.]*)/) { $version = $1; }
next if m#^/usr/spool/uucp#;
# grep biedaka
$arg = shift;
while (<>) {
print if /$arg/o; # kompiluj tylko raz
}
if (($F1, $F2, $Etc) = ($foo =~ /^(\S+)\s+(\S+)\s*(.*)/))
Ostatni przykład dzieli $foo na pierwsze dwa słowa i resztę linii. Przypisuje te
trzy pola do $F1, $F2 i $Etc. Warunek jest prawdziwy, jeśli przypisane zostały
wartości którejkolwiek ze zmiennych, czyli jeśli wzorzec został trafiony.
Modyfikator /g określa globalne porównywanie wzorców -- tj. takie, gdzie trafień
jest tyle ile się da w danym łańcuchu. Zachowanie tego zależy od kontektu -- w
listowym zwracana jest lista wszystkich podłańcuchów, trafionych przez wszystkie
nawaisy wyrażenia regularnego. Jeśli nie było nawiasów, zwracana jest lista
trafionych łańcuchów, tak jakby były nawiasy wokół całego wzorca.
W kontekście skalarnym, ,//g iteruje poprzez łańcuch, zwracając TRUE za każdym
trafieniem i FALSE przy braku trafienia. (Innymi słowy, zapamiętuje ostatnią
pozycję i restartuje od tego miejsca. Możesz znaleźć bieżącą pozycję trafienia
przy użyciu funkcji pos(); zobacz jej opis w podręczniku perlfunc(1).) Brak
trafienia normalnie resetuje pozycję przeszukiwania na początek łańcucha, lecz
możesz temu zapobiec, dodając modyfikator "c" (np. m//gc). Modyfikowanie łańcucha
docelowego również resetuje pozycję przeszukiwania.
Możesz mieszać porównania m//g z m/\G.../g, gdzie \G jest zapewnieniem zerowej
szerokości, które trafia w dokładnie tę samą pozycję, gdzie skończył ewentualny
poprzedni m//g. Zapewnienie \G nie jest obsługiwane bez modyfikatora /g; obecnie
bez /g, \G, zachowuje się zupełnie jak \A, lecz jest to przypadkowe i może się w
przyszłości zmienić.
Przykłady:
# kontekst listowy
($one,$five,$fifteen) = (`uptime` =~ /(\d+\.\d+)/g);
# kontekst skalarny
$/ = ""; $* = 1; # $*, niezalecany w nowoczesnych perlach
while (defined($paragraph = <>)) {
while ($paragraph =~ /[a-z]['")]*[.!?]+['")]*\s/g) {
$sentences++;
}
}
print "$sentences\n";
# używanie m//gc z \G
$_ = "ppooqppqq";
while ($i++ < 2) {
print "1: '";
print $1 while /(o)/gc; print "', pos=", pos, "\n";
print "2: '";
print $1 if /\G(q)/gc; print "', pos=", pos, "\n";
print "3: '";
print $1 while /(p)/gc; print "', pos=", pos, "\n";
}
Ostatni przykład powinien dać:
1: 'oo', pos=4
2: 'q', pos=5
3: 'pp', pos=7
1: '', pos=7
2: 'q', pos=8
3: '', pos=8
Przydatnym idiomem dla skanerów w rodzaju lex jest /\G.../gc. Możesz tak łączyć
różne rodzaje wyrażeń regularnych, mając tak możliwość przetwarzania łańcucha
kawałek po kawałku, dokonując różnych akcji, zależnie od tego, które wyrażenie
zostało trafione. Każde wyrażenie próbuje trafić tam, gdzie poprzednie zakończyło.
$_ = <<'EOL';
$url = new URI::URL "http://www/"; die if $url eq "xXx";
EOL
LOOP:
{
print(" digits"), redo LOOP if /\G\d+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" lowercase"), redo LOOP if /\G[a-z]+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" UPPERCASE"), redo LOOP if /\G[A-Z]+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" Capitalized"), redo LOOP if /\G[A-Z][a-z]+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" MiXeD"), redo LOOP if /\G[A-Za-z]+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" alphanumeric"), redo LOOP if /\G[A-Za-z0-9]+\b[,.;]?\s*/gc;
print(" line-noise"), redo LOOP if /\G[^A-Za-z0-9]+/gc;
print ". That's all!\n";
}
Oto wyjście (podzielone na kilka linii):
line-noise lowercase line-noise lowercase UPPERCASE line-noise
UPPERCASE line-noise lowercase line-noise lowercase line-noise
lowercase lowercase line-noise lowercase lowercase line-noise
MiXeD line-noise. That's all!
q/ŁAŃCUCH/
'ŁAŃCUCH'
Pojedynczo zacytowany łańcuch literalny. Odwrotny ukośnik oznacza odwrotny
ukośnik, chyba że znajduje się za nim ogranicznik lub inny odwrotny ukośnik -- w
tym wypadku odwrotny ukośnik, lub ogranicznik jest interpolowany.
$foo = q!I said, "You said, 'She said it.'"!;
$bar = q('This is it.');
$baz = '\n'; # łańcuch dwuznakowy
qq/ŁAŃCUCH/
""""ŁAŃCUCH""""
Łańcuch w podwójnych cudzysłowach, interpolowany.
$_ .= qq
(*** The previous line contains the naughty word "$1".\n)
if /(tcl⎪rexx⎪python)/; # :-)
$baz = "\n"; # łańcuch jednoznakowy
qx/ŁAŃCUCH/
`ŁAŃCUCH`
Łańcuch, który jest interpolowany, a następnie uruchamainay jako komenda
systemowa. Zebrane standardowe wyjście komendy jest zwracane. W kontekście
skalarnym, pojawia się jako pojedynczy, wieloliniowy łańcuch. W kontekście
listowym, jest rozdzielony na listę linii (jakkolwiek zdefiniowałeś linie $/ lub
$INPUT_RECORD_SEPARATOR).
$today = qx{ date };
Zobacz sekcję o operatorach I/O.
qw/ŁAŃCUCH/
Zwraca listę słów, wyciągniętych z łańcucha przy użyciu osadzonych białych spacji,
jako ograniczników słów. Jest to równoważne
split(' ', q/ŁAŃCUCH/);
Pewne często używane przykłady:
use POSIX qw( setlocale localeconv )
@EXPORT = qw( foo bar baz );
Częstym błędem jest próba rozdzielania słów przecinkiem, lub wstwianie do
wieloliniowych łańcuchów qw komentarzy. W tej sytuacji, przełącznik -w daje
ostrzeżenia jeśli łańcuch zawiera znaki "#".
s/WZORZEC/ZAMIANA/egimosx
Szuka w łańcuchu wzorca, a jeśli go znajdzie, to zamienia go tekstem zamiany i
zwraca liczbę zamian. W przeciwnym wypadku zwraca fałsz (specyficznie pusty
łańcuch).
Jeśli przez operator =~ lub !~ nie podano łańcucha, używana jest zmienna $_.
(Łańcuch podany przez =~ musi być zmienną skalarną, elementem tablicy, tablicy
asocjacyjnej, lub przypisaniem do jednego z nich, czyli lwartością.)
Jeśli wybrany ogranicznik jest pojedynczym cudzysłowem, nie dokonywana jest
interpolacja ani zmiennych WZORCA, ani ZAMIANY. W przeciwnym wypadku, jeśli
WZORZEC zawiera $, który wygląda bardziej jak zmienna, niż test końca łańcucha,
zmienna będzie interpolowana w czasie działania. Jeśli chcesz, by wzorzec był
kompilowany tylko raz, za pierwszą interpolacją zmiennej, użyj opcji /o. Jeśli
wzorzec jest analizowany jako łańcuch null, uzywane jest zamiast tego ostatnie
normalne wyrażenie regularne. Zobacz jeszcze podręcznik perlre(1). Zobacz też
perllocale(1), aby dowiedzieć się o wpływie use locale.
Opcje to:
e Analizuj prawą stronę jako wyrażenie
g Zamieniaj globalnie
i Nie zwracaj uwagi na wielkość liter
m Traktuj łańcuch jak wiele linii
o Kompiluj wzorzec tylko raz
s Traktuj łańcuch jako pojedynczą linię
x Użyj rozszerzonych wyrażeń regularnych
Ukośniki mogą być zamienione przez dowolny, niealfanumeryczny i niebiałospacjowy
ogranicznik. Jeśli użyte są pojedyncze cudzysłowy, nie dokonywana jest
interpretacja łańcucha zamiany (modyfikator /e przeciąża to zachowanie). W
przeciwnieństwie do perla 4, perl 5 traktuje odwrotne cudzysłowy jako normalne
ograniczniki; tekst zamiany nie jest wykonywany jako komenda. Jeśli WZORZEC jest
rozdzielany cytatami nawiasowymi, ZAMIANA ma swoją własną parę cytatów, która
może, lub nie, być cytatami nawiasowymi, np. s(foo)(bar) lub s<foo>/bar/. /e
spowoduje, że porcja zamiany zostanie zinterpretowana jako pełne perlowe wyrażenie
i zeval()owana zaraz potem. Jego składnia jest jednak sprawdzania podczas
kompilacji.
Przykłady:
s/\bgreen\b/mauve/g; # nie zmieniaj wintergreen
$path =~ s⎪/usr/bin⎪/usr/local/bin⎪;
s/Login: $foo/Login: $bar/; # wzorzec czasu działania
($foo = $bar) =~ s/this/that/;
$count = ($paragraph =~ s/Mister\b/Mr./g);
$_ = 'abc123xyz';
s/\d+/$&*2/e; # daje 'abc246xyz'
s/\d+/sprintf("%5d",$&)/e; # daje 'abc 246xyz'
s/\w/$& x 2/eg; # daje 'aabbcc 224466xxyyzz'
s/%(.)/$percent{$1}/g; # zmień eskejpy procentowe; bez /e
s/%(.)/$percent{$1} ⎪⎪ $&/ge; # teraz z wyrażenim, z /e
s/^=(\w+)/&pod($1)/ge; # użyj wywołania funkcji
# /e mogą się zagnieżdżać; to rozwinie
# proste zmienne osadzone w $_
s/(\$\w+)/$1/eeg;
# Usuń komentarze C
$program =~ s {
/\* # Traf na rozdzielacz otwierający.
.*? # Traf w minimalną liczbę znaków.
\*/ # Traf w rozdzielacz zamykający.
} []gsx;
s/^\s*(.*?)\s*$/$1/; # odetnij białą spację
s/([^ ]*) *([^ ]*)/$2 $1/; # zamień 1-sze 2 pola
Zauważ, że w ostatnim przykładzie zamiast $ użyto \. W przeciwieństwie do sed(1)a,
używamy postaci \<cyfra> tylko po lewej stronie. Wszędzie indziej, jest to
$<cyfra>.
Czasami nie można użyć po prostu /g, aby zaszły wszystkie zmiany. Oto dwa
popularne przypadki:
# wstaw przecinki we właściwych miejscach integera
1 while s/(.*\d)(\d\d\d)/$1,$2/g; # perl4
1 while s/(\d)(\d\d\d)(?!\d)/$1,$2/g; # perl5
# rozwiń tabulacje na 8-kolumnowe spacje
1 while s/\t+/' ' x (length($&)*8 - length($`)%8)/e;
tr/LISTASZUKANIA/LISTAZAMIANY/cds
y/LISTASZUKANIA/LISTAZAMIANY/cds
Tłumaczy wszystkie pojawienia się znaków, znalezione w liście szukania, na
odpowiadające znaki z listy zamiany. Zwraca liczbę zamienionych, lub skasowanych
znaków. Jeśli nie podano łańcucha w operatorze =~ lub !~, używane jest $_.
(Łańcuch określony przez =~ musi być zmienną skalarną, elementem tablicy,
elementem tablicy asocjacyjnej, lub przypisaniem do jednego z nich, czyli
lwartością). Dla miłośników edytora sed(1), udostępniono synonim tr pod nazwą y.
Jeśli LISTASZUKANIA jest rozdzielona nawiasami, to LISTAZAMIANY nie musi ich mieć,
np. tr[A-Z][a-z] lub tr(+-*/)/ABCD/.
Opcje:
c Dopełnij LISTĘSZUKANIA
d Kasuj znalezione, lecz niezamienione znaki
s Zmiażdż zduplikowane zamienione znaki
Jeśli podany jest modyfikator /c, zbiór znaków z LISTYSZUKANIA jest dopełniany.
Jeśli podany jest modyfikator /d, wszelkie znaki, podane w LIŚCIESZUKANIA, a nie
znalezione w LIŚCIEZAMIANY są kasowane. Jeśli podany jest modyfikator /s, to
sekwencje, które zostały przetłumaczone do tego samego znaku są miażdżone do
pojedynczej instancji tego znaku.
Jeśli użyty jest modyfikator /d, LISTAZAMIANY jest zawsze interpretowana tak, jak
jest podana. W przeciwnym wypadku, gdy LISTAZAMIANY jest krótsza niż
LISTASZUKANIA, ostatni jej znak jest replikowany tak długo, aż wypełni brakujące
miejsca. Jeśli LISTAZAMIANY jest null, to replikowana jest LISTASZUKANIA. Jest to
przydatne do zliczania znaków w klasie, lub dla miażdżenia sekwencji znakowych
klasy.
Przykłady:
$ARGV[1] =~ tr/A-Z/a-z/; # zmień na małe litery
$cnt = tr/*/*/; # zlicz gwiazdy w $_
$cnt = $sky =~ tr/*/*/; # zlicz gniazdy w $sky
$cnt = tr/0-9//; # zlicz cyfry w $_
tr/a-zA-Z//s; # bookkeeper -> bokeper
($HOST = $host) =~ tr/a-z/A-Z/;
tr/a-zA-Z/ /cs; # zmień niealfabetyczne na spacje
tr [\200-\377]
[\000-\177]; # skasuj 8-my bit
Jeśli dla znaku podano wiele translacji, używana jest tylko pierwsza:
tr/AAA/XYZ/
przetłumaczy A na X.
Zauważ, że z uwagi na to, że tablica translacji jest budowana w czasie kompilacji,
ani LISTASZUKANIA, ani LISTAZAMIANY nie podlegają interpolacji cudzysłowowej.
Znaczy to, że jeśli chcesz używać zmiennych, musisz użyć eval():
eval "tr/$oldlist/$newlist/";
die $@ if $@;
eval "tr/$oldlist/$newlist/, 1" or die $@;
Operatory I/O
Istnieje wiele operatorów I/O (wejścia/wyjścia), o których powinieneś wiedzieć. Łańcuch
ujęty w odwrotne cudzysłowy podlega najpierw podstawieniu zmiennych, podobnie jak łańcuch
ujęty w podwójne cudzysłowy. Następnie jest interpretowany jako komenda, a jej wyjście
jest wartością pseudoliterału, jak w powłoce. W kontekście skalarnym, zwracany jest
pojedynczy łańcuch, skłądający się z całego wyjścia. W kontekście listowym, zwracana jest
lista wartości dla każdej linii wyjścia. (Można ustawić $/, co przeciąży domyślny
terminator linii.) Komenda jest wykonywana przy każdej analizie pseudoliterału. Status
komendy jest zwracany do $? (zobacz podręcznik perlvar(1)). W przeciwieństwie do csh(1),
nie jest na danych zwracanych dokonywana translacja -- nowe linie pozostają nowymi
liniami. W przeciwieństwie do wszelkich innych powłok, pojedyncze cudzysłowyu nie ukrywają
nazw zmiennych w komendzie od interpretacji. Aby przekazać $ dalej, należy go wycytować
odwrotnym ukośnikiem. Ogólną postacią odwrotnych cudzysłowów jest qx//. (Ponieważ
podlegają one zawsze również rozwinięciu przez powłokę, zobacz podręcznik perlsec(1),
który opisuje problemy bezpieczeństwa.)
Analiza uchwytu pliku, który jest w nawiasach trójkątnych, wyciąga z pliku następną linię,
lub undef na jego końcu. Normalnie, musisz zmiennej przypisać wartość, lecz jest
sytuacja, w której następuje automatyczne przypisanie. Jeśli i TYLKO jeśli symbol wejścia
jest jedyną rzeczą wewnątrz warunku pętli while lub for(;;), to wartość jest przypisywana
automatycznie zmiennej $_. Przypisana wartość jest potem sprawdzana, by zobaczyć czy jest
zdefiniowane (Może się to wydawać trochę dziwne, lecz będziesz używać tej konstrukcji w
prawie każdym swoim skrypcie perlowym.) Następujące linijki są sobie równoważne:
while (defined($_ = <STDIN>)) { print; }
while (<STDIN>) { print; }
for (;<STDIN>;) { print; }
print while defined($_ = <STDIN>);
print while <STDIN>;
Uchwyty plików STDIN, STDOUT i STDERR to uchwyty predefiniowane. Uchwyty stdin, stdout i
stderr też będą działać, lecz nie w pakietach, w których są interpretowane jako lokalne
identyfikatory nie zaś jako globalne.) Dodatkowe uchwyty plików można tworzyć funkcją
open(). Zobacz jej opis w podręczniku perlfunc(1).
Jeśli <UCHWYTPLIKU jest używany w kontekście, oczekującym listy, zwracana jest lista,
składająca się ze wszystkich linii wejściowych, jedna linia na element listy. Łatwo jest
zająć tak duży obszar danych, więc używaj tego ostrożnie.
Zerowy uchwyt pliku <> jest specjalny i może być używany do emulacji zachowania edytora
sed(1), lub awk(1). Wejście z <> może nadchodzić zarówno ze standardowego wejścia, lub z
każdego pliku, wymienionego w linii komend. Oto jak to działa: za pierwszą analizą <>,
sprawdzana jest tablica @ARGV i jeśli jest zerowa, $ARGV[0] jest ustawiane na "-", co
oznacza po otwarciu standardowe wejście. Tablica @ARGV jest następnie przetwarzana jako
lista nazw plików. Pętla
while (<>) {
... # kod dla każdej linii
}
jest równoważna następującemu pseudokodowi:
unshift(@ARGV, '-') unless @ARGV;
while ($ARGV = shift) {
open(ARGV, $ARGV);
while (<ARGV>) {
... # kod dla każdej linii
}
}
poza tym, że jest trochę ładniejsza i działa. Naprawdę przesuwa tablicę @ARGV i wstawia
bieżącą nazwę pliku do zmiennej $ARGV. Używa też wewnętrznie uchwytu ARGV--<> jest po
prostu synonimem <ARGV>, który jest magiczny. (Powyższy pseudokod nie działa, gdyż
traktuje ARGV amagicznie.)
Przed pierwszym <> możesz modyfikować @ARGV, o ile tablica będzie zawierała listę plików,
których oczekujesz. Numey linii ($.) są liczone tak, jakby wejście było tylko jednym,
szczęśliwym plikiem. (Lecz zobacz przykład z eof(), aby zobaczyć jak zresetować numery
linii.)
Jeśli chcesz ustawić @ARGC na swoją własną listę plików, to nie ma sprawy. Jeśli chcesz
przekazać do swojego skryptu przełączniki, możesz użyć jednego z modułów Getopts, lub
wstawić na początku podobną pętlę:
while ($_ = $ARGV[0], /^-/) {
shift;
last if /^--$/;
if (/^-D(.*)/) { $debug = $1 }
if (/^-v/) { $verbose++ }
... # inne przełączniki
}
while (<>) {
... # kod dla każdej linii
}
Symbol <> zwraca FALSE tylko raz. Jesli wywołasz go po tym, założy, że przetwarzasz nową
listę @ARGV i jeśli jej nie ustawiłeś, pobierze wejście ze STDIN.
Jeśli łańcuch wewnątrz nawiasów trójkątnych jest wskazaniem do zmiennej skalarnej (np.
<$foo>), to zmienna ta przechowuje nazwę uchwytu, z którego pobierane jest wejście. Np:
$fh = \*STDIN;
$line = <$fh>;
Łańcuch w nawiasach trójkątnych nie jest uchwytem pliku, to jest interpretowany jako
wzorzec nazwy pliku do glob()owania i zwracana jest albo lista nazw pliku lub następna
nazwa pliku (zależnie od kontekstu). Najpierw dokonywany jest jeden poziom interpretacji
$, lecz nie można powiedzieć <$foo>, gdyż jest to niebezpośredni uchwyt pliku, opisany w
poprzednim paragrafie. (W starszych wersjach perla, programiści mogli wstawiać nawiasy do
wymuszania interpretacji jako nazwy pliku do globowania: <${foo}>. Dziś jednak, za
czystsze uważa się bezpośrednie wołanie funkcji wewnętrznej -- glob($foo). Przykład:
while (<*.c>) {
chmod 0644, $_;
}
jest równoważny
open(FOO, "echo *.c ⎪ tr -s ' \t\r\f' '\\012\\012\\012\\012'⎪");
while (<FOO>) {
chop;
chmod 0644, $_;
}
W rzeczywistości, obecnie jest to właśnie tak zaimplementowane. (Co znaczy, że nie będzie
działać na nazwach plików ze spacjami, chyba że masz u siebie csh(1).) Oczywiście
najkrótszym sposobem dokonania powyższego jest:
chmod 0644, <*.c>;
Ponieważ globowanie używa powłoki, często szybciej jest wywołać samodzielnie readdir() i
dokonać grep()a na nazwach plików. Co więcej, z powodu obecnej implementacji, wywołanie
glob() może napotkać błędy w rodzaju "Arg list too long" (chyba że zainstalowałeś tcsh(1L)
jako /bin/csh).
Glob analizuje swój (osadzony) argument tylko jeśli rozpoczyna nową listę. Wszystkie
wartości muszą być odczytane zanim znów rozpocznie. W kontekście listowym nie jest to
istotne, gdyż autmatycznie odczytujesz wszystkie. Jednak w kontekście skalarnym, operator
zwraca następną wartość za każdym wywołaniem, lub FALSE na końcu. Znowu, FALSE jest
zwracane tylko raz. Jeśli więc oczekujesz od globa pojedynczej wartości, to lepiej
powiedzieć
($file) = <blurch*>;
a nie
$file = <blurch*>;
gdyż to drugie będzie rozróżniać zwrócenie nazwy plików i zwrócenie FALSE.
Jeśli próbujesz dokonać interpolacji zmiennych, to zdecydowanie lepiej jest użyć funkcji
glob(), gdyż starsza notacja może spowodować zakłopotanie u niektórych osób.
@files = glob("$dir/*.[ch]");
@files = glob($files[$i]);
Zawijanie stałych
Podobnie jak C, perl posiada pewien zestaw analiz wyrażeń, wykonywanych podczas kompilacji
-- dzieje się to jeśli zauważy, że wszystkie argumenty operatora są statyczne i nie mają
efektów ubocznych. W szczególności, np. konkatenacja literałów bez podstawień zmiennych
jest dokonywana podczas kompilacji. Interpretacja odwrotnych ukośników następuje również
podczas kompilacji. Możesz powiedzieć
'Now is the time for all' . "\n" .
'good men to come to.'
a wszystko to wewnętrznie zredukuje się do jednego łańcucha. Podobnie, jeśli powiesz
foreach $file (@filenames) {
if (-s $file > 5 + 100 * 2**16) { ... }
}
to kompilator przeliczy liczby, które reprezentuje wyrażenie.
Arytmetyka całkowita
Domyślnie, perl wykonuje wszystkie obliczenia zmiennoprzecinkowo. Jednak powiedzenie
use integer;
mówi kompilatorowi, że może używać odtąd, do końca bloku operacji całkowitych. Wewnętrzne
bloki mogą temu zaprzeczyć, mówiąc
no integer;
co wystarcza do końca ich bloku.
Operatory bitowe ("&", "⎪", "^", "~", "<<", i ">>") zawsze dają wyniki całkowite. Jednak
use integer ma wciąż dla nich znaczenie. Domyślnie ich wyniki są interpretowane jako
liczby całkowite bez znaku. Po włączeniu tej opcji, sa interpretowane ze znakiem. Np. ~0
normalnie jest analizowane do wielkiej wartości całkowitej. Po use integer; ~0 staje się
-1.
Arytmetyka zmiennoprzecinkowa
Podczas gdy use integer daje arytmetykę całkowitą, nie ma podobnej instrukcji dla dawania
zaokrągleń, lub odcięć w konkretnych miejscach dziesiętnych. Dla zaokrągleń do określonej
ilości cyfr, najlepiej użyć sprintf() lub printf().
Moduł POSIX (część standardowej dystrybucji perla) implementuje funkcje ceil(), floor() i
kilka innych funkcji matematycznych i trygonometrycznych. Moduł Math::Complex (również
standardowy) definiuje sporo funkcji matematycznych, które mogą działać również na
liczbach rzeczywistych. Moduł Math::Complex nie jest tak wydajny jak POSIX, lecz POSIX nie
może działać na liczbach zespolonych.
Zaokrąglanie w aplikacjach finansowych może mieć poważne konsekwencje i używana metoda
powinna być podawana dokładnie. W tych wypadkach, lepiej nie ufać temu, który system
zaokrąglania jest używany przez perla, lecz zaimplementować taką funkcję samodzielnie.