Ubuntu Manpage: smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp

NAZWA

       smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp

SKŁADNIA

       smbclient  nazwausługi  [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP] [-O opcje gniazd] [-R porządek
       sprawdzania nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i  zasięg]  [-N]  [-n  nazwa  NetBIOS]  [-d  poziom
       debugowania]  [-P]  [-p  port] [-l podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa
       użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod terminala] [-m maksymalny  poziom  protokołu]  [-W
       grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D katalog] [-c lista komend]

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Ten program jest częścią pakietu Samba.

       smbclient  jest  klientem,  który  potrafi  ´rozmawiać´  z  serwerem  SMB/CIFS. Oferuje on
       interfejs podobny do tego z programu ftp (zobacz ftp (1)). Umożliwia on rzeczy  takie  jak
       pobieranie plików z serwera na lokalny komputer, umieszczanie plików z lokalnego komputera
       na serwer, pobieranie informacji o katalogach z serwera itp.

OPCJE

nazwa usługi
nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze, z której chcesz skorzystać. Nazwa
usługi na postać //serwer/usługa, gdzie serwer jest nazwą NetBIOS serwera SMB/CIFS
oferującego pożądaną usługę, a usługa jest nazwą pożądanej usługi. Aby w taki
sposób połączyć się z usługą drukarka na serwerze SMB/CIFS serwersmb, powinieneś
użyć nazwy usługi

//serwersmb/drukarka

Zauważ, że nazwą serwera nie musi być nazwą IP (DNS) hosta tego serwera. Wymaganą
nazwą jest nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak adres IP (DNS)
serwera.

Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie z parametrem -R smbclienta lub używając
parametru name resolve order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na
zmianę porządku i metod znajdywania nazw.

hasło parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania dostępu do określonej usługi na
określonym serwerze. Jeśli ten parametr jest podany, opcja -N (pomiń zapytanie o
hasło) jest brana pod uwagę.

Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano hasła przy wywołaniu programu (używając
tego parametru lub dodając hasło do opcji -U (zobacz niżej)) i nie została podana
opcja -N klient zapyta się o hasło, nawet jeśli pożądana usługa nie wymaga
takowego. (Jeśli hasło nie jest potrzebne, po prostu wciśnij ENTER aby podać zerowe
hasło.)

Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają
hasła pisanego dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane mogą być
odrzucone przez te serwery.

Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do skryptów.

-s smb.conf
Ten parametr określa ścieżkę do pliku konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten
plik kontroluje wszystkie aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także
musi przeczytać ten plik.

-B adres IP
Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu rozgłoszeniowego.

-O opcje gniazd
Opcje gniazd TCP do ustawienia przez klienta. Zobacz parametr opcje gniazd na
stronie podręcznika systemowego smb.conf (5) aby sprawdzić listę poprawnych opcji.

-R porządek sprawdzania nazw
Ta opcja pozwala użytkownikowi programu smbclient na ustalenie, jakie usługi
sprawdzania nazw zostaną użyte do sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym chcesz
się połączyć.

Opcjami są:

o lmhosts : Sprawdzanie adresów IP w pliku lmhosts Samby. Plik lmhosts jest
przechowywany w tym samym katalogu, co plik smb.conf.

o host : Przeprowadź standardową zamianę nazwy hosta na adres IP korzystając z pliku
systemowego /etc/hosts, służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta metoda sprawdzania
nazw jest zależna od systemu operacyjnego.

o wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP podanym w parametrze wins server z
pliku smb.conf. Jeśli nie podano żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.

o bcast : Rozgłoś zapytanie na każdym ze znanych lokalnych interfejsów sieciowych
wymienionych w parametrze interfaces z pliku smb.conf. Jest to najmniej wiarygodna
metoda sprawdzania nazw, ponieważ zależy ona od tego, czy docelowy host jest
aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać konkretny adres rozgłoszeniowy można
użyć opcji -B.

Jeśli ten parametr nie jest ustawiony, użyta zostanie opcja name resolve order z
pliku smb.conf.

Domyślną kolejnością jest lmhosts, host, wins, bcast. Bez parametru -R lub bez
żadnego wpisu w parametrze "name resolve order" z pliku smb.conf metody sprawdzania
nazw będą używane w tej kolejności.

-M nazwa NetBIOS
Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na inny komputer przy użyciu protokołu
"WinPopup". Po ustanowieniu połączenia wpisz swoją wiadomość. Aby zakończyć
wpisywanie wciśnij ^D (control-D).

Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony WinPopup, użytkownik otrzyma wpisaną
wiadomość i prawdopodobnie usłyszy sygnał dźwiękowy. Jeśli WinPopup nie jest
uruchomiony, wiadomość nie zostanie doręczona a żadna wiadomość o błędzie się nie
pojawi.

Wiadomość zostanie obcięta, jeśli jej rozmiar przekracza 1600 bajtów. Jest to
ograniczenie protokołu.

Przydatną sztuczką jest wysłanie wiadomości na standardowe wejście programu
smbclient. Na przykład

cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK

wyśle wiadomość z pliku mojawiadomość.txt na komputer JANEK.

Mogą się też przydać opcje -U i -I, które kontrolują części OD i DO wiadomości.

Zobacz opcję message command z pliku smb.conf (5) opisującą zachowanie się Samby w
przypadku otrzymania wiadomości WinPopup.

Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy autostart systemu Windows, jeśli
chcesz zawsze mieć możliwość odbierania wiadomości.

-i zasięg
Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który smbclient będzie używał do komunikowania się
przy generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje dotyczące zasięgów NetBIOS
możesz znaleźć w rfc1001.txt i rfc1002.txt. Zasięgi NetBIOS są bardzo rzadko
używane. Zmieniaj te ustawienia tylko jeśli jesteś administratorem wszystkich
systemów NetBIOS, z którymi chcesz się komunikować.

-N Jeśli ta opcja jest ustawiona, pomijane jest normalne zapytanie klienta o hasło
użytkownika. Ta opcja jest przydatna przy łączeniu się z usługą, która nie wymaga
hasła.

Normalnie klient pyta o hasło, chyba że hasło podane jest w linii poleceń lub
posłużono się tym parametrem.

-n nazwa NetBIOS
Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta (dużymi literami) jako swojej nazwy
NetBIOS. Ten parametr pozwala na ustalenie dowolnej nazwy NetBIOS.

-d poziom debugowania
poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub literą ´A´.

Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną wartością jest zero.

Im wyższa jest ta wartość, tym więcej szczegółów będą zawierały logi. Przy
poziomie 0 raportowane będą tylko krytyczne błędy i poważne ostrzeżenia. Poziom 1
jest sensowny dla normalnej pracy - generuje małą, ale wystarczającą ilość
informacji o przeprowadzanych operacjach.

Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną ilość danych i powinny być używane tylko przy
poszukiwaniu przyczyn problemów. Poziomy powyżej 3 są zaprojektowane tylko dla
deweloperów i generują OGROMNĄ ilość danych, przy czym większość jest nieczytelna.
Jeśli poziom debugowania będzie ustawiony na ´A´, zostaną zapisane wszystkie
informacje. Ta opcja jest tylko dla deweloperów, i to tylko takich, którzy naprawdę
chcą wiedzieć, jak działa kod.

Ten parametr unieważni opcję log level z pliku smb.conf (5).

-P Ta opcja nie jest już używana. Kod programu Samba2.0 pozwala serwerowi na
decydowanie o typie urządzenie, więc nie jest potrzebna flaga drukarki.

-p port
To jest numer portu TCP, który zostanie użyty przy ustanawianiu połączenia z
serwerem. Standardowy ("dobrze znany" - well-known) numer portu TCP dla serwera
SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem domyślnym.

-l podstawa nazwy logów
Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o podstawie nazwy pliku, do którego
będą zapisywane informacje o działaniach klienta.

Domyślna podstawa nazwy jest określana przy kompilacji.

Podstawa nazwy jest używana do utworzenia ostatecznej nazwy pliku. Na przykład
jeśli podaną podstawą jest "log", ostateczną nazwą pliku będzie log.client.

Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany przez klienta.

-h Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.

-I adres IP
Jest to adres IP serwera, do którego chcesz się podłączyć. Powinna to być
standardowa notacja "a.b.c.d".

Normalnie klient próbuje zlokalizować serwer SMB/CIFS przez mechanizm sprawdzania
nazw NetBIOS opisany powyżej w parametrze name resolve order Użycie tego parametru
wymusza na kliencie użycie podanego adresu IP i podana nazwa NetBIOS będzie
zignorowana.

Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru. Jeśli ta wartość nie zostanie podana,
będzie ona ustalona automatycznie przez klienta w sposób opisany powyżej.

-E Ten parametr wywołuje zapisywanie wiadomości przez klienta do standardowego
strumienia błędów (stderr).

Normalnie te wiadomości są wysyłane do standardowego strumienia wyjścia - zazwyczaj
konsola użytkownika.

-U nazwa użytkownika
Ten parametr określa nazwę użytkownika, która zostanie użyta przy nawiązywaniu
połączenia, zakładając że twój serwer nie używa wersji protokołu, który łączy hasła
z udziałami, ale z nazwami użytkowników.

Niektóre serwery są wybredne co do wielkości znaków tej nazwy, a niektóre wymagają,
aby była to ważna nazwa NetBIOS.

Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika, użyta zostanie wersja pisana dużymi
literami zmiennej środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności). Jeśli nie
podano żadnej nazwy użytkownika i żadna ze zmiennych środowiskowych nie istnieje,
to użyta zostanie nazwa użytkownika "GUEST".

Jeśli zmienna środowiskowa USER zawiera znak ´%´, wszystko po tym znaku będzie
traktowane jako hasło. To pozwala na ustawienie zmiennej środowiskowej na
USER=użytkownik%hasło, w związku z czym hasło nie jest podawane w linii poleceń,
gdzie może być podejrzane przez komendę ps.

Jeśli usługa, do której chcesz się podłączyć wymaga hasła, może ono być podane przy
pomocy opcji -U, przez dodanie symbolu procentu ("%") i hasła do nazwy użytkownika.
Na przykład, aby podłączyć się do usługi jako użytkownik "janek" z hasłem "sekret",
możesz użyć opcji

-U janek%sekret

w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji wokół symbolu procentu.

Jeśli podasz hasło jako część nazwy użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń
zapytanie o hasło).

Jeśli podasz hasło jako parametr i jako część nazwy użytkownika, to pierwszeństwo
ma hasło podane jako część nazwy użytkownika. Nie podanie niczego przed lub po
znaku procentu spowoduje użycie odpowiednio pustej nazwy użytkownika lub pustego
hasła.

Hasło może też być podane przez ustawienie zmiennej środowiskowej PASSWORD, która
zawiera hasło użytkownika. Zauważ, że może to być bardzo niebezpieczne na
niektórych systemach, ale na innych umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend
smbclienta bez możliwości podejrzenia hasła na liście procesów w przypadku podania
go w linii poleceń.

Bądź ostrożny przy dopisywaniu haseł do skryptów lub przy ustawianiu zmiennej
środowiskowej PASSWORD. Na wielu systemach linia poleceń działającego procesu może
być podejrzana przy pomocy polecenia ps. Aby mieć pewność bezpieczeństwa pozwalaj
programowi smbclient na pytanie o hasło i wpisuj je bezpośrednio.

-L Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych na serwerze. Lista pojawi się po
użyciu w taki sposób: "smbclient -L host". Opcja -I może być przydatna jeśli twoje
nazwy NetBIOS nie są takie same jak nazwy DNS hostów TCP/IP lub jeśli próbujesz
połączyć się z hostem z innej sieci.

-t kod terminala
Ta opcja mówi programowi smbclient jak interpretować nazwy plików pochodzące ze
zdalnego serwera. Zazwyczaj azjatyckojęzyczne wielobajtowe implementacje Uniksów
używają innych zestawów znaków niż serwery SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS).
Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi smbclient na prawidłową konwersję
między nazwami plików Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów SMB. Ta opcja nie
została porządnie sprawdzona i mogą być z nią problemy.

Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7, jis8, junet, hex, cap. To nie jest
pełna lista. Pełna lista znajduje się w kodzie źródłowym pakietu Samba.

-m maksymalny poziom protokołu
Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient zawsze próbuje nawiązać połączenie
z najwyższym poziomem protokołu jaki serwer obsługuje. Ten parametr jest zachowany
dla wstecznej kompatybilności, ale dowolny ciąg, który znajduje się po opcji -m
zostanie zignorowany.

-W grupa robocza
Unieważnia domyślną grupę roboczą określoną w parametrze workgroup z pliku smb.conf
dla tego połączenia. Ta opcja może być niezbędna do połączenia się z niektórymi
serwerami.

-T opcje programu tar
smbclient może być użyty do stworzenia kopii zapasowej wszystkich plików
znajdujących się na udziale SMB/CIFS, kompatybilnego z formatem tar (1).
Drugorzędne flagi tar, które mogą być podane to:

c Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi znajdować się nazwa pliku, pliku
urządzenia streamera lub "-" dla standardowego wyjścia. Jeśli użyjesz
standardowego wyjścia musisz użyć najniższej wartości poziomu debugowania -d0, aby
uniknąć uszkodzenia pliku tar. Ta flaga nie może być podana razem z flagą x.

x Rozpakuj lokalny plik tar z powrotem na udział. Jeśli opcja -D nie została podana,
struktura plików i katalogów pliku tar zostanie odtworzona od głównego katalogu
udziału. Po tej opcji musi znajdować się nazwa pliku tar, urządzenia lub -D dla
standardowego wejścia. Flaga ta nie może być łączona z flagą c. Odtworzonym plikom
zostanie nadana taka data stworzenia (modyfikacji), jaka została zapisana w pliku
tar. Nie zostaje natomiast przywrócona data katalogom.

I Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne zachowanie, kiedy pliki są wymienione
powyżej. Powoduje to branie pod uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu
(a zatem wszystko inne zostaje wyłączone z tych działań). Zobacz przykład poniżej.

X Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to wyłączenie pliku tar z działań rozpakowywania
lub tworzenia. Zobacz przykład poniżej.

b Rozmiar bloku. Po nim musi następować dozwolona (większa niż zero) wielkość bloku.
Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512)
blokach.

g Przyrostowe. Archiwizuj tylko te pliki, które mają ustawiony bit "archive".
Przydatne tylko z flagą c.

q Ciche. Powstrzymuje tara przed wypisywaniem informacji diagnostycznych podczas
pracy. Ten sam efekt daje tarmode quiet.

r Włączanie lub wyłączanie oparte na wyrażeniach regularnych. Używa wyrażeń
regularnych aby sprawdzić, czy dany plik należy włączyć lub wyłączyć z działań.
Działa to jedynie jeśli Samba została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże ten
tryb może być bardzo wolny. Jeśli Samba nie została skompilowana z HAVE_REGEX_H,
wykonywane jest porównywanie oparte na maskach (użycie znaków * i ?).

N Nowszy niż. Po tej opcji musi być nazwa pliku, którego data będzie porównywana z
plikami znalezionymi w udziale podczas tworzenia archiwum. Tylko pliki nowsze niż
podany plik zostaną zarchiwizowane do pliku tar. Przydatne tylko z flagą c.

a Ustaw bit "archive". Powoduje usunięcie bitu "archive" podczas archiwizowania
pliku. Przydatne z flagami g i c.

Długie nazwy w plikach tar

Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy plików zarówno przy archiwizowaniu
jak i rozpakowywaniu. Jednakże pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi mieć mniej
niż 1024 bajty. Kiedy smbclient tworzy archiwum tar zapisywane są ścieżki względne,
nie absolutne.

Nazwy plików w archiwach tar

Wszystkie nazwy plików mogą być podane jako ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem)
lub jako ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)

Przykłady

o Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na mójpc (bez hasła).

smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tx backup.tar

o Odtwórz wszystko oprócz users/docs

smbclient //mójpc/mójudział "" -N -TXx backup.tar users/docs

o Stwórz plik tar złożony z plików poniżej users/docs.

smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar users/docs

o Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale używając ścieżki DOS.

smbclient //mójpc/mójudział "" -N -tc backup.tar users\edocs

o Stwórz plik tar złożony ze wszystkich plików i katalogów z udziału.

smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc backup.tar *

-D początkowy katalog
Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem. Prawdopodobnie jedynym wykorzystaniem
jest opcja tar -T.

-c lista komend
Lista komend jest to ciąg komend oddzielony średnikami, które mają być wykonane
zamiast oczekiwania na podawanie komend przez standardowe wejście. -N jest
wymuszana przez -c.

Ta opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu standardowego wejścia do
serwera, np. -c ´print -´.

OPERACJE

Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien pokazać się znak zachęty:

smb:\>

Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje bieżący katalog roboczy na serwerze, który
zmieni się, jeśli zostanie zmieniony bieżący katalog roboczy.

Znak zachęty wskazuje na to, że klient jest gotowy i czeka na polecenia. Każda komenda
jest pojedynczym słowem, opcjonalnie po nim mogą nastąpić parametry specyficzne dla danej
komendy. Komendy i parametry są rozdzielone spacjami, chyba że opis konkretnej komendy
stanowi inaczej. Wszystkie komendy są niewrażliwe na wielkość znaków. To, czy istotna jest
wielkość znaków parametrów przekazywanych do komend zależy od konkretnych komend.

Parametry pokazane w nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]") są opcjonalne. Jeśli nie
zaznaczono inaczej, do komendy stosują się zasady ogólne. Parametry podane w nawiasach
kątowych (np. "<parametr>") są obowiązkowe.

Zauważ, że wszystkie komendy wykonywane na serwerze są wykonywane przez przekazanie
żądania do serwera. Tak więc zachowanie jest zależne od tego, jak serwer został
zaimplementowany.

Komendy podane są w porządku alfabetycznym.

? [komenda]
Jeśli "komenda" jest określona, to komenda ? wyświetli krótką informację dotyczącą
podanej komendy. Jeśli pominięty zostanie parametr "komenda", wyświetlona zostanie
lista dostępnych komend.

! [komenda powłoki]
Jeśli podana jest "komenda powłoki", komenda ! uruchomi lokalnie powłokę i wykona
zadaną komendę. Jeśli nie zostanie podana żadna komenda powłoki, uruchomiona
zostanie lokalna powłoka.

cd [nazwa katalogu]
Jeśli zostanie podana "nazwa katalogu", to bieżący katalog roboczy na serwerze
zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
powodu do katalogu nie ma dostępu.

Jeśli nie zostanie podana żadna nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

del <maska>
Klient zażąda od serwera próby usunięcia wszystkich plików pasujących do maski z
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

dir <maska>
Wyświetla listę plików pasujących do maski w bieżącym katalogu roboczym na
serwerze.

exit Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z programu.

get <nazwa pliku zdalnego> [nazwa pliku lokalnego]
Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku zdalnego" na lokalny komputer. Jeśli
drugi parametr jest podany, to plik zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie
"nazwa pliku lokalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też
komendę lowercase.

help [komenda]
Zobacz komendę ? powyżej.

lcd [nazwa katalogu]
Jeśli "nazwa katalogu" jest podana, to bieżący roboczy na komputerze lokalnym
zostanie zmieniony na zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
powodu do katalogu nie ma dostępu.

Jeśli nie zostanie podana nazwa katalogu, wyświetlona zostanie nazwa bieżącego
katalogu roboczego na lokalnym komputerze.

lowercase
Włącza wyświetlanie nazw plików małymi literami dla komend get i mget.

Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi literami jest włączone, przy używaniu komend
get i mget lokalne nazwy plików będą konwertowane do małych liter. Jest to często
przydatne przy kopiowaniu plików MSDOS z serwera, ponieważ małe litery w nazwach
plików są standardem w systemach Uniksowych.

ls <maska>
Zobacz komendę dir powyżej.

mask <maska>
Ta komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski, która będzie używana podczas
wykonywania operacji rekurencyjnych przez komendy get i mget.

Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane do komend get i mget działają jak
filtry do plików, nie do katalogów.

Maska określona komendą mask jest niezbędna do filtrowania plików zawartych w tych
katalogach. Na przykład, jeśli maską podaną komendzie mget jest "source*" a maską
podaną komendzie mask jest "*.c" a rekurencja jest włączona, komenda mget pobierze
wszystkie pliki pasujące do maski "*&.c" we wszystkich katalogach poniżej
pasujących do maski "source*" w bieżącym katalogu roboczym.

Zauważ, że domyślna wartość dla maski jest pusta (jej równoważnością jest "*") i
pozostaje taka dopóki nie zostanie użyta komenda mask do jej zmiany. Najczęściej
maska pozostaje niezdefiniowana. Aby uniknąć nieoczekiwanych rezultatów dobrze jest
przywrócić wartość maski na "*" po użyciu komendy mget lub mput.

md <nazwa katalogu>
Zobacz komendę mkdir.

mget <maska>
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer, na którym uruchomiony jest
klient.

Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i
nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.

mkdir <nazwa katalogu>
Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają na to uprawnienia) z podaną nazwą.

mput <maska>
Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z bieżącego katalogu roboczego komputera
lokalnego do bieżącego katalogu roboczego na serwerze.

Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach rekurencyjnych i
nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.

print <nazwa pliku>
Wydrukuj podany plik z lokalnego komputera używając drukarki podłączonej do
serwera.

Zobacz też komendę printmode.

printmode <graphics lub text>
Ustawia tryb drukowania tak, aby obsługiwać dane binarne (takie jak grafika) albo
tekst. Późniejsze komendy drukowania będą używały trybu ustawionego przez to
polecenie.

prompt Przełącza pytanie o nazwy plików podczas działania komend mget i mput.

Kiedy jest włączone, użytkownik będzie proszony o potwierdzenie transferu każdego z
plików podczas działania tych komend. Kiedy jest wyłączone, wszystkie pliki zostaną
przesłane bez zapytania o potwierdzenie.

put <nazwa pliku lokalnego> [nazwa pliku zdalnego]
Skopiuj plik o nazwie "nazwa pliku lokalnego" z komputera lokalnego na serwer.
Jeśli zostanie podany drugi parametr, plik na serwerze zostanie nazwany "nazwa
pliku zdalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też komendę
lowercase.

queue Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując identyfikator zadania, nazwę, rozmiar i
aktualny stan.

quit Zobacz komendę exit.

rd <nazwa katalogu>
Zobacz komendę rmdir.

recurse
Przełącza stosowanie rekurencji dla komend mget i mput.

Kiedy jest włączona, te komendy będą przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się
w katalogu początkowym i będą przeglądały ich zawartość jeśli nazwa danego katalogu
pasuje do maski podanej komendzie. Pobrane będą tylko pliki pasujące do maski
ustalonej za pomocą polecenia mask. Zobacz także polecenie mask.

Jeśli rekurencja jest wyłączona, kopiowane będą tylko pliki znajdujące się w
bieżącym katalogu roboczym na komputerze źródłowym pasujące do maski podanej jako
parametr polecenia mget lub mput, a maska ustalona za pomocą polecenia mask będzie
zignorowana.

rm <maska>
Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera wszystkie pliki pasujące do maski.

rmdir <nazwa katalogu>
Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa dostępu) z serwera.

tar <c|x>[IXbgNa]
Przeprowadza operację tar - zobacz opcję -T powyżej. Na zachowanie może wpływać
komenda tarmode (zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N (nowsze niż) wpłynie
na ustawienia tarmode. Zauważ, że użycie opcji "-" z opcją x może nie działać -
zamiast tego użyj linii poleceń.

blocksize <rozmiar bloku>
Rozmiar bloku. Po nim musi następować dopuszczalna (większa niż zero) wielkość
bloku. Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi
zazwyczaj 512) blokach.

tarmode <full|inc|reset|noreset>
Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu "archive". W trybie "full" polecenia
tar zarchiwizuje wszystko nie zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive" (jest to
tryb domyślny). W trybie "inc" (incremental - przyrostowy) tar zarchiwizuje tylko
pliki z ustawionym bitem "archive". W trybie "reset" tar usunie bit "archive" ze
wszystkich plików, które archiwizuje (wymaga możliwości zapisywania w udziale).

setmode <nazwa pliku> <perm=[+|\-]rsha>
Wersja DOSowej komendy attribm służącej do ustawiania atrybutów pliku. Na przykład:

setmode mójplik +r

sprawi, że plik "mójplik" będzie tylko do odczytu.

UWAGI

       Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków  podanej  nazwy  użytkownika,  hasła,
       nazwy  udziału  (nazywanego  także  nazwą  usługi)  i  nazw serwerów. Jeśli nie możesz się
       połączyć z serwerem spróbuj podać wszystkie parametry dużymi literami.

       Często niezbędne jest użycie opcji -n przy łączeniu się z niektórymi typami  serwerów.  Na
       przykład  LanManager  OS/2  wymaga  użycia  prawidłowej  nazwy  NetBIOS, więc musisz podać
       prawidłową nazwę, która może być znana serwerowi.

       smbclient obsługuje długie nazwy plików,  jeśli  serwer  obsługuje  protokół  LANMAN2  lub
       nowszy.

ZMIENNE ŚRODOWISKOWE

       Zmienna  USER może zawierać nazwę użytkownika osoby używającej klienta. Ta informacja jest
       użyta tylko wtedy, gdy poziom protokołu  jest  na  tyle  wysoki,  że  obsługuje  hasła  na
       poziomie sesji.

       Zmienna  PASSWORD  może zawierać hasło osoby używającej klienta.  Ta informacja jest użyta
       tylko jeśli poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła na poziomie sesji.

INSTALACJA

       Lokalizacja programu klienta  jest  indywidualną  kwestią  administratora  systemu.  Dalej
       znajdują się tylko sugestie.

       Zaleca    się,    aby    oprogramowanie   smbclienta   było   zainstalowane   w   katalogu
       /usr/local/samba/bin lub /usr/samba/bin. Ten katalog może być czytany przez  wszystkich  a
       zapisywany  tylko  przez roota. Każdy powinien mieć możliwość uruchomienia klienta. Klient
       nie powinien mieć ustawionych uprawnień setuid czy setgid!

       Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być  umieszczane  w  katalogu,  którego
       zawartość może być odczytywana i zapisywana tylko przez danego użytkownika.

       Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy serwera SMB/CIFS.  Istnieje możliwość
       uruchomienia smbd (8) jako zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako demona na  porcie
       dostępnym  dla  użytkownika  (zazwyczaj  dowolny  port powyżej 1024) dostarczy serwera, na
       którym będzie można przeprowadzać testy.

DIAGNOSTYKA

       Większość  informacji  diagnostycznych  wysyłanych  przez  klienta  jest  rejestrowana   w
       odpowiednim  pliku.  Nazwa  tego  pliku  jest  ustalana  podczas  kompilacji, ale może być
       zmieniona przez parametr podany z linii poleceń.

       Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od poziomu debugowania ustalonego  przez
       klienta. Jeśli masz problemy, ustaw poziom debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.

WERSJA

       Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0 pakietu Samba.

AUTOR

       Oryginalne  oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia zostały stworzone przez Andrew
       Tridgella samba-bugs@samba.org. Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team  jako  projekt
       typu Open Source, podobny do sposobu rozwijania jądra Linuksa.

       Oryginalne  strony  podręcznika  systemowego  pakietu  Samba  zostały napisane przez Karla
       Auera. Strony podręcznika systemowego  zostały  skonwertowane  do  formatu  YODL  (kolejne
       wspaniałe       oprogramowanie       Open      Source,      dostępne      pod      adresem
       ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/)  i  odświeżone  dla  wersji  2.0  pakietu   Samba   przez
       Jeremy'ego  Allisona.  samba-bugs@samba.org.

       Zobacz  samba  (7).  Znajdziesz  tam  pełną listę współpracowników i informacje jak wysłać
       informacje o błędach, komentarze itp.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia  Manuali  i  może
       nie  być  aktualne.  W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym opisem a rzeczywistym
       zachowaniem opisywanego programu lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie  się  z  oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 smbclient

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.