Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
strace - śledź wywołania systemowe i sygnały
SKŁADNIA
strace [ -dffhiqrtttTvxx ] [ -akolumna ] [ -ewyraż ] ... [ -oplik ] [ -ppid ] ... [
-srozmiarnapisu ] [ -uużytkownik ] [ komenda [ arg ... ] ]
strace -c [ -ewyraż ] ... [ -Owydatki ] [ -Ssortuj ] [ komenda [ arg ... ] ]
OPIS
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
W najprostszym przypadku, strace wykonuje zadaną komendę `komenda' aż się ona nie skończy.
Strace przechwytuje i nagrywa wywołania systemowe, dokonane przez proces, oraz sygnały,
które do niego dotarły. Nazwa każdego wywołania, oraz jego argumenty, są wypisywane na
wyjście standardowe błędu, lub do pliku podanego w opcji -o.
strace jest użytecznym narzędziem diagnostyki, debuggowania. Administratorzy systemów,
diagnostycy i napotykacze problemów zauważą, że jest nieocenione dla rozwiązywania
problemów z programami, których źródeł nie ma wprost dostępnych. Strace bowiem nie
potrzebuje rekompilacji aby go użyć. Studenci, hackerzy i ogólnie zainteresowani zauważą,
że z śledzenia wywołań systemowych można się wiele nauczyć o systemie. Programiści
zauważą, że skoro wywołania systemowe i sygnały są zdarzeniami zachodzącymi na interfejsie
użytkownik/jądro, to ich bliska obserwacja może być bardzo użyteczna do izolowania błędów,
sprawdzania czystości i próbowania wyłapywania ulotnych warunków.
Każda śledzona linia zawiera nazwę wywołania systemowego, za którą następują jego
argumenty, otoczone nawiasami, oraz jego wartość zwracana. Przykładowe śledzenie komendy
``cat /dev/null'' daje:
open("/dev/null", O_RDONLY) = 3
Do błędów (zwykle wartości zwracane -1) dopisywany jest symbol errno i napis błędu.
open("/foo/bar", O_RDONLY) = -1 ENOENT (No such file or directory)
Sygnały są drukowane jako symbol, oraz napis sygnału. Fragment śledzenia i przerwania
komendy ``sleep 666'' to:
sigsuspend([] <unfinished ...>
--- SIGINT (Interrupt) ---
+++ killed by SIGINT +++
Argumenty są namiętnie drukowane w formie symbolicznej. Przykład ten pokazuje dokonanie
przekierowania ``>>xyzzy'':
open("xyzzy", O_WRONLY|O_APPEND|O_CREAT, 0666) = 3
Tutaj, wymienione trzy argumenty z open są zdekodowane poprzez rozbicie argumentu flagi na
jego bitowe składniki i wydrukowanie ich tradycyjnych nazw, oraz wartości ósemkowej praw.
Choć tradycyjne, lub natywne używanie różni się od ANSI lub POSIX, to te ostatnie formy są
jednak preferowane. W niektórych wypadkach, wyjście strace może być bardziej czytelne niż
źródła.
Wskaźniki struktury są dereferencjonowane, a członkowie są odpowiednio wyświetlani. We
wszystkich wypadkach argumenty są formatowane w stylu C. Na przykład, istota komendy ``ls
-l /dev/null'' jest przechwytywana jako:
lstat("/dev/null", {st_mode=S_IFCHR|0666, st_rdev=makedev(1, 3), ...}) = 0
Zauważ, jak zdereferencjonowano argument `struct stat' i jak wyświetlono każdego członka.
Praktycznie, zauważ jak ostrożnie został zdekodowany członek st_mode na jego maskę bitową.
Zauważ też, że w tym przykładzie, pierwszym argumentem lstat jest wejście wywołania
systemowego, a drugim jego wyjście. Ponieważ argumenty wyjściowe nie są modyfikowane jeśli
wywołanie zawiedzie, argumenty nie zawsze mogą zostać zdereferencjonowane. Na przykład
próba ``ls -l'' na nieistniejącym pliku da następującą linię:
lstat("/foo/bar", 0xb004) = -1 ENOENT (No such file or directory)
Wskaźniki znakowe są dereferencjonowane i wyświetlane jako napisy C. Niedrukowalne znaki
są reprezentowane w kodach eskejpowych. Drukowanych jest tylko pierwszych rozmiarnapisu
(domyślnie 32) bajtów napisu; dłuższe napisy mają za zamykającym cytatem dołączone
wielokropki. Oto przykład ``ls -l'', gdzie funkcja biblioteki getpwuid odczytuje plik z
hasłem:
read(3, "root::0:0:System Administrator:/"..., 1024) = 422
Podczas gdy struktury są notowane przy użyciu nawiasów klamrowych, zwykłe wskaźniki i
tablice są drukowane przy użyciu nawiasów kwadratowych, z przecinkami oddzielającymi
elementy. Oto przykład wywołania komendy ``id'' na systemie z dodatkowymi id grup:
getgroups(32, [100, 0]) = 2
Z drugiej strony, zbiory bitowe też są pokazywane w nawiasach kwadratowych, lecz elementy
są oddzielane tylko przez spację. Oto powłoka, przygotowująca się do wywołania komendy
zewnętrznej:
sigprocmask(SIG_BLOCK, [CHLD TTOU], []) = 0
Drugi argument jest zbiorem bitowym dwóch sygnałów, SIGCHLD i SIGTTOU. W niektórych
wypadkach, zbiory bitowe są tak pełne, że bardziej sensowne jest drukowanie nieustawionych
elementów. W takiej sytuacji zbiór jest poprzedzony tyldą, jak w następującym przykładzie:
sigprocmask(SIG_UNBLOCK, ~[], NULL) = 0
Drugi argument wskazuje, że ustawiono cały zestaw sygnałów.
OPCJE
-c Zliczaj czas, wywołania i błędy dla każdego wywołania systemowego i zgłoś na
końcu raport.
-d Przekaż na stderr wyjście debuggowe strace.
-f Śledź procesy potomne, tworzone prze obecnie śledzone procesy, jako rezultat
wywołania systemowego fork(2). Nowe procesy są dołączane tak szybko, jak
szybko zostaje uzyskany ich pid (poprzez wartość zwracaną fork(2) w procesie
rodzicielskim). Oznacza to, że takie dzieci mogą na chwilę być niekontrolowane
(szczególnie w wypadku vfork(2)), aż rodzic nie zostanie znów wyshedulowany do
dokończenia wywołania (v)fork(2). Jeśli rodzic zdecyduje zaczekać (wait(2))
na dziecko, które obecnie jest śledzone, zostaje on zawieszony aż potomek się
nie zakończy.
-ff opcja -o nazwapliku będzie działać, śledzenie każdego procesu jest zapisywane
do nazwapliku.pid, gdzie pid jest numerycznym identyfikatorem procesu.
-F Na SunOS 4.x opcja ta powoduje próbę podążania za vforkami poprzez triki
dynamicznego linkowania. W przeciwnym wypadku, vforki nie będą śledzone, nawet
z podaną opcją -f.
-h Wydrukuj podsumowanie pomocy.
-i Drukuj podczas wywołania systemowego wskaźnik instrukcji.
-q Zahamuj komunikaty o przyłączaniu, odłączaniu, etc. Dzieje się to
automatycznie gdy wyjście jest przekierowywane do pliku, a komenda jest
wykonywana bezpośrednio, zamiast przyłączania.
-r Drukuj względny timestamp podczas każdego wywołania systemowego. Nagruwa to
różnicę czasu między początkami kolejnych wywołań systemowych.
-t Poprzedź każdą linię trace czasem dnia.
-tt Jeśli podane dwukrotnie, wydrukowany czas włącza mikrosekundy.
-ttt Jeśli podane trzykrotnie, wydrukowany czas włącza mikrosekundy, a prowadząca
porcja będzie zawierać liczbę sekund od epoki.
-T Pokaż czas spędzony na wywołaniach systemowych. Nagrywa to różnice czasowe
między początkiem i końcem każdego wywołania systemowego.
-v Drukuj nieskrócone wersje wywołań environment, stat, termios, itp. Struktury
te są wspólne w wywołaniach, więc domyślne zachowanie wyświetla rozsądny
podzbiór członków. Gdy uzyjesz tej opcji, wyświetlone zostanie wszystko.
-V Wydrukuj numer wersji strace.
-x Drukuj wszystkie niedrukowalne napisy w formacie szesnastkowym.
-xx Drukuj wszystkie napisy w formacie szesnastkowym.
-a kolumna Justuj zwracane wartości w konkretnej kolumnie (domyślnie 40).
-e wyraż Wyrażenie kwalifikujące, określające które zdarzenia śledzić, lub jak je
śledzić. Formatem wyrażenia jest:
[kwalifikator=][!]wartość1[,wartość2]...
gdzie kwalifikator jest jednym z trace, abbrev, verbose, raw, signal, read,
lub write, a wartość jest zależnaym od kwalifikatora symbolem, lub liczbą.
Domyślnym kwalifikatorem jest trace (śledź). Użycie wykrzyknika neguje zbiór
wartości. Na przykład -eopen oznacza -e trace=open, co z kolei oznacza, by
śledzić tylko wywołania systemowe open. Odwrotnie, -etrace=!open oznacza, by
śledzić wszystkie wywołania poza wywołaniami open. Dodatkowo, istnieją
specjalne wartości all (wszystko) i none (nic).
Zauważ, że niektóre powłoki używają wykrzyknika dla rozszerzenia histori; nawet wewnątrz
cytowanych argumentów. Jeśli tak będzie, musisz wyeskejpować wykrzyknik odwrotnym
ukośnikiem.
-e trace=zbiór
Śledź tylko podany zbiór wywołań systemowych. Opcja -c jest użyteczna dla
określania, które wywołania systemowe mogą być użyteczne do śledzenia. Na przykład
trace=open,close,read,write oznacza, by śledzić tylko te cztery wywołania
systemowe. Uważaj z wyciąganiem wniosków o ramce użytkownik/jądro jeśli
monitorujesz tylko podzbiór używanych wywołań systemowych. Domyślnie, trace=all.
-e trace=file
Śledź wszystkie wywołania systemowe, które biorą nazwę pliku jako argument. Możesz
myśleć o tym jak o skrócie dla -e trace=open,stat,chmod,unlink,... co może być
użyteczne dla sprawdzenia, które pliki są ważne dla procesu. Co więcej, użycie
skrótu zapewni, że przypadkiem nie zapomnisz dołączyć wywołania w rodzaju lstat.
-e trace=process
Śledź wszystkie wywołania systemowe, które zajmują się zarządzaniem procesami. Jest
to przydatne do obserwowania kroków fork, wait i exec procesu.
-e trace=network
Śledź wszystkie wywołania związane z siecią.
-e trace=signal
Śledź wszystkie wywołania związane z sygnałami.
-e trace=ipc
Śledź wszystkie wywołania związane z IPC.
-e abbrev=zbiór
Skróć wyjście przez niedrukowanie każdego członka dużych struktur. Domyślnie
abbrev=all. Opcja -v ma efekt abbrev=none.
-e verbose=zbiór
Dereferencjuj struktury podanego zestawu wywołań systemowych. Domyślnie jest
verbose=all.
-e raw=zbiór
Drukuj czyste, niezdekodowane argumenty podanych wywołań systemowych. Opcja te
powoduje, że wszystkie argumenty są drukowane szesnastkowo. Jest to najbardziej
użyteczne, jeśli nie ufasz dekodowaniu, lub jeśli potrzebujesz znać właściwe
wartości numeryczne argumentów.
-e signal=zbiór
Śledź tylko podany zbiór sygnałów. Domyślnie jest signal=all. Na przykład
signal=!SIGIO (lub signal=!io) powoduje, że sygnały SIGIO nie będą śledzone.
-e read=zbiór
Dokonuj zrzutów szesnastkowych i ascii wszystkich danych odczytywanych z
deskryptorów podanych w zbiorze. Na przykład, by zobaczyć co dzieje się na wejściu
deskryptorów 3, 5, użyj: -e read=3,5. Zauważ, że jest to niezależne od normalnego
śledzenia wywołania read, które jest kontrolowane opcją -e trace=read.
-e write=zbiór
Dokonuj zrzutów szesnastkowych i ascii wszystkich danych zapisywanych do
deskryptorów podanych w zbiorze. Na przykład, by zobaczyć co dzieje się na wyjściu
deskryptorów 3, 5, użyj: -e write=3,5. Zauważ, że jest to niezależne od normalnego
śledzenia wywołania write, które jest kontrolowane opcją -e trace=write.
-o nazwapliku
Zapisuj wyjście śledzenia do pliku nazwapliku, a nie na standardowy błąd. Użyj
nazwapliku.pid jeśli użyto opcji -ff. Jesli argument zaczyna się od `|' lub od
`!', reszta argumentu traktowana jest jak komenda i całe wyjście jest do niej
przesyłane. Jest to przydatne dla przekierowywania wyjścia debuggowego, nie
dotykając przekierowań normalnego wyjścia programu.
-O wydatki
Ustaw wydatki na śledzenie wywołań systemowych na wydatki mikrosekund. Jest to
użyteczne dla przeciążenia domyślnej heurystyki dla zgadywania ile czasu jest
spędzanego na czystym mierzeniu podczas timingowaniu wywołań systemowych przy
użyciu opcji -c. Dokładność heurystyki może być ocenione przez timingowanie danego
programu bez śledzenia i porównanie zebranego czasu wywołań systemowych do
całkowitego, wydanego przy użyciu -c .
-p pid Podwieś się do procesu o podanym identyfikatorze ID pid i rozpocznij śledzenie.
Śledzenie może być zakończone w dowolnym momencie przez przerwanie z klawiatury
(CTRL-C). strace odpowie przez odwieszenie się od śledzonego procesu(ów),
pozostawiając go (je) w spokoju. Do podwieszenia się do kolejnych 32 procesów,
można używać wielu opcji -p, jako uzupełnienie komendy komenda (która jest
opcjonalna, jeśli podano przynajmniej jedną opcję -p).
-s wielkośćnapisu
Podaj maksymalną długość drukowanego napisu (domyślnie 32). Zauważ, że nazwy plików
nie są uważane za napisy i zawsze są drukowane w całości.
-S sortuj
Sotruj wyjściowy histogram opcji -c według podanego kryterium. Legalnymi
wartościami są time, calls, name, i nothing (domyślne to time).
-u użytkownik
Uruchom komendę z userid i groupid, oraz dodatkowymi grupami użytkownika. Opcja ta
jest użyteczna tylko podczas pracy z roota i umożliwia właściwe wywołanie binariów
z ustawionymi sgid/suid. Bez tej opcji, programy suid/sgid są wywoływane bez
efektywnych przywilejów.
INSTALACJA SETUID
Jeśli strace jest zainstalowane z suid root, to użytkownik wywołujący będzie mógł się
podłączyć i śledzić procesy dowolnego innego użytkownika. Dodatkowo, programy suid i sgid
będą wywoływane i śledzonez właściwymi efektywnymi przywilejami. Ponieważ robić to powinni
tylko zaufani użytkownicy z przywilejami roota, takie instalowanie strace ma sens tylko,
jeśli użytkownicy uprawnieni do jego wywoływania mają odpowiednie przywileje. Na przykład
sensowne jest instalowanie specjalnej wersji strace z prawami `rwsr-xr--', dla użytkownika
root i grupy trace, gdzie członkowie grupy trace są zaufanymi osobami. Jeśli używasz tej
właściwości, pamiętej by zainstalować niesuidowaną wersję strace dla zwykłych luserów.
ZOBACZ TAKŻE
ptrace(2), proc(4), time(1), trace(1), truss(1)
UWAGI
Szkoda, że w systemach z bibliotekami dzielonym jest produkowanych tyle śmieci podczas
śledzenia.
Jest dobrze myśleć o wejściach i wyjściach wywołań systemowych jak o przepływie danych
między przestrzenią użytkownika i jądra. Ponieważ przestrzeń użytkownika i przestrzeń
jądra są oddzielone granicą ochrony adresów, można czasem wyciągać wnioski dedukcyjne o
zachowaniu procesu na podstawie wartości wejścia i wyjścia.
W niektórych wypadkach wywołanie systemowe może różnić się od udokumentowanego zachowania,
lub mieć inną nazwę. Na przykład na systemach zgodnych z System V, rzeczywiste wywołanie
time(2) nie pobiera argumentu, a funkcja stat nazywana jest xstat i bierze dodatkowy
argument. Różnice te są normalne, lecz uczulone charakterystyki interfejsu wywołań
systemowych są obsługiwane przez wrappery biblioteki C.
Na niektórych platformach proces, który ma załączone śledzenie wywołań systemowych z opcją
-p otrzyma SIGSTOP. Sygnał ten może przerwać wywołanie systemowe, które nie jest
restartowalne. Może to mieć nieprzewidziane efekty na procesie, jeśli proces nie
podejmuje działań do restartowania wywołania systemowego.
BŁĘDY
Programy, które używają bitu setuid nie będą miały efektywnych uprawnień użytkownika
podczas śledzenia.
Śledzony proces ignoruje SIGSTOP (poza platformami SVR4).
Śledzony proces, próbujący zablokować SIGTRAP otrzyma SIGSTOP w próbie kontynuacji
śledzenia.
Śledzony program działa powoli.
Śledzone procesy, które schodzą z komendy komenda mogą zostać pozostawione po sygnale
przerwania (CTRL-C).
Pod Linuksem, śledzenie procesu init jest zabronione.
Opcja -i jest słabo wspierana.
HISTORIA
strace Oryginalny strace został napisany przez Paula Kranenburga dla SunOS, który został
zinspirowany narzędziem trace. Wersja SunOS strace została przeniesiona na Linuksa i
rozszerzona przez Branko Lankestera, który również napisał wsparcie jądra Linuksa. Mimo,
że Paul w 1992 wypuścił wersję 2.5 strace, prace Branko opierały się na strace 1.5 z 1991.
W 1993 Rick Sladkey połączył zmiany strace 2.5 z SunOS ze zmianami wersji linuksowej,
dodał wiele właściwości z truss'a z SVR4 i wydał wersję strace, która działała na obydwu
platformach. W 1994 Rick przeportował strace na SVR4 i Solaris, oraz napisał wsparcie
automatycznej konfiguracji. W 1995 przeportował strace na Irixa i zmęczył się pisaniem o
sobie w trzeciej osobie.
PROBLEMY
Problemy związane ze strace powinny być zgłaszane do obecnego opiekuna strace, którym jest
Rick Sladkey <jrs@world.std.com>.
INFORMACJE O TŁUMACZENIU
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może
nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym
zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną
(angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
man --locale=C 1 strace
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.
96/02/13 STRACE(1)