NAZWA

       inetd — super-serwer internetu

SKŁADNIA

       inetd [-d] [plik konfiguracyjny]

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Inetd  powinien  być  wywoływany  podczas  startu  systemu z /etc/rc.local (zobacz rc(8)).  Nasłuchuje on
       później połączeń na określonych gniazdach internetowych. Gdy na jednym z  gniazd  zaistnieje  połączenie,
       decyduje  on,  jakiej  usłudze  to  gniazdo  odpowiada  i  wywołuje  program,  który obsłuży żądanie.  Po
       zakończeniu programu, inetd  kontynuuje  nasłuchiwania  gniazda  (poza  niektórymi  wypadkami,  opisanymi
       poniżej).  Ogólnie,  inetd  umożliwia  używanie jednego daemona do wywoływania wielu innych, zmniejszając
       wymagane obciążenie systemu.

       Opcje dostępne dla inetd:

       -d      Włącza debuggowanie.

       Podczas uruchamiania, inetd odczytuje swoją konfigurację z pliku konfiguracyjnego, którym domyślnie  jest
       /etc/inetd.conf.  Musi tam być wpis dla każdego pola pliku konfiguracyjnego, z poszczególnymi wpisami dla
       danego  pola;  wpisy są oddzielane znakiem tabulacji lub spacji.  Komentarze są zaznaczane przez ``#'' na
       początku linii. Musi istnieć wpis dla każdego pola. Pola pliku konfiguracyjnego są następujące:

             nazwa usługi (service name)
             rodzaj gniazda (socket type)
             protokół (protocol)
             określenie, czy usługa ma "zwlekać" (wait/nowait[.max])
             użytkownik[.grupa] (user[.group])
             program serwera (server program)
             argumenty programu serwera (server program arguments)

       Aby podać usługę opartą o Sun-RPC , wpis powinien zawierać te pola.

             nazwa usługi/wersja (service name/version)
             rodzaj gniazda (socket type)
             rpc/protokół (rpc/protocol)
             zwłoka (wait/nowait[.max])
             użytkownik[.grupa] (user[.group])
             program serwera (server program)
             argumenty programu serwera (server program arguments)

       Wpis nazwa-usługi jest  nazwą  prawidłowej  usługi,  zdefiniowanej  w  pliku  /etc/services.   Dla  usług
       “wewnętrznych”  (internal)  (opisanych  niżej),  nazwa  usługi musi być oficjalną nazwą usługi (to znaczy
       pierwszym wpisem w /etc/services).  Podczas podawania usługi opartej o Sun-RPC , pole to jest  prawidłową
       nazwą  usługi RPC, zdefiniowaną w pliku /etc/rpc.  Część na prawo od “/” jest numerem wersji RPC. Może to
       być zwyczajny argument numeryczny, lub zakres wersji. Zakres jest obramowany od niższej wersji do wyższej
       - “rusers/1-3”.

       Wpis rodzaj gniazda powinien być jednym z “stream”, “dgram”, “raw”, “rdm”, lub “seqpacket”,  zależnie  od
       tego,  czy  gniazdo  jest strumieniowe (stream), datagramowe (datagram), lub typu raw, reliably delivered
       message, czy też sequenced packet.

       Pole protokół musi być prawidłowym protokołem, zdefiniowanym  w  /etc/protocols.   Przykładami  mogą  być
       “tcp” lub “udp”.  Usługi oparte o RPC są określane przez “rpc/tcp” lub “rpc/udp.”

       Wpis  zwłoka  jest  używany  tylko  dla  gniazd datagramowych (inne gniazda powinny mieć wpis “nowait” ).
       Jeśli serwer datagramowy łączy się ze swoim rozmówcą, zwalniając gniazdo w  ten  sposób,  że  inetd  może
       odbierać  dalsze  wiadomości  z  tego  gniazda, to mówi się o nim jako o serwerze “wielowątkowym” (multi-
       threaded) i  powinno  się  używać  wpisu  “nowait”  Serwery  datagramowe,  które  przetwarzają  wszystkie
       nadchodzące  do  gniazda  datagramy,  ewentualnie  mające  timeouty,  nazywa się “jednowątkowymi” (single
       threaded) i powinno używać się dla nich wpisu “wait.” Comsat(8) (biff(1)) i talkd(8) są przykładami  tego
       drugiego  rodzaju  serwerów  datagramowych.   Tftpd(8)  jest wyjątkiem; jest to serwer datagramowy, który
       zestawia pseudopołączenia.  Musi być zdefiniowany jako “wait” aby zapobiec  wyścigowi;  serwer  odczytuje
       pierwszy  pakiet,  tworzy  nowe  gniazdo,  następnie  forkuje  i  wychodzi,  aby inetd mógł robić swoje i
       oczekiwać na nowe żądania usług, które (jak zwykle) przyłącza następnie do odpowiednich innych  serwerów.
       Opcjonalny  przyrostek  “max”  (oddzielony  od  “wait”  lub  “nowait”  kropką)  określa maksymalną liczbę
       instancji serwera, jakie mogą zostać  postawione  przez  inetd  w  czasie  60  sekund.  Gdy  zostanie  to
       pominięte, “max” przyjmuje wartość 40.

       Wpis  użytkownik  powinien  zawierać  nazwę  użytkownika  użytkownika, pod którym powinien uruchamiać się
       serwer. Umożliwia to serwerom posiadanie mniejszych praw niż prawa roota. Opcjonalnie, po dodaniu  kropki
       do  nazwy  użytkownika,  można  podać  w  tym  polu  nazwę  grupy.  Umożliwia  to  serwerom pracę w innym
       (podstawowym) id grupy niż ten, podany w pliku z hasłami. Jeśli grupa jest podana, a użytkownik nie  jest
       rootem, to uzupełniające grupy związane z użytkownikiem wciąż będą ustawione.

       Wpis  program  serwera  powinien  zawierać  ścieżkę  programu,  który  ma  być  wywoływany przez inetd po
       otrzymaniu żądania na gnieździe. Jeśli inetd udostępnia tę usługę wewnętrznie, to wpis ten  powinien  być
       wpisem “internal”.

       Wpis  argumenty programu serwera powinien wyglądać tak jak zwykłe argumenty, poczynając od argv[0], który
       jest nazwą programu.  Jeśli  usługa  jest  udostępniana  wewnętrznie,  to  wpis  powinien  przyjąć  nazwę
       “internal.”

       Inetd  udostępnia  wiele “trywialnych” usług wewnętrznie, używając do tego swoich własnych procedur. Tymi
       usługami są “echo”, “discard”, “chargen” (generator  znaków),  “daytime”  (odczytywalny  przez  człowieka
       czas) oraz “time” (czas odczytywalny przez maszynę, liczba sekund od północy 1 stycznia 1900).  Wszystkie
       te  usługi  są  oparte o tcp. Dla dalszych szczegółów o tych usługach, skonsultuj się z odpowiednim RFC z
       Centrum Informacji Sieci (Network Information Center).

       Inetd odczytuje swój plik konfiguracyjny od nowa gdy otrzyma sygnał zawieszenia (hangup),  czyli  SIGHUP.
       Usługi  mogą być tak dodawane, kasowane lub modyfikowane.  Inetd tworzy plik /etc/inetd.pid który zawiera
       jego identyfikator procesu (PID).

ZOBACZ TAKŻE

       comsat(8), fingerd(8), ftpd(8), rexecd(8), rlogind(8), rshd(8), telnetd(8), tftpd(8)

HISTORIA

       Komenda  pojawiła  się  w  4.3BSD.   Wsparcie  dla  usług  opartych  o  Sun-RPC  zostało  zmodelowane  wg
       udostępnionego przez Sun-OS 4.1.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
       W  razie  zauważenia  różnic  między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
       funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
       man --locale=C 8 inetd

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji  stron  man  -   więcej   informacji   można   znaleźć   pod   adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

4.3 Berkeley Distribution                        16 Marzec, 1991                                        INETD(8)