NAZWA

       setfont - ładuj font konsolowy ekranu dla EGA/VGA

SKŁADNIA

       setfont  [-O font+umap.orig] [-o font.orig] [-om cmap.orig] [-ou umap.orig] [-N] [font.new
       ...]  [-m cmap] [-u umap] [-hH] [-v] [-V] X setfont polecenie  setfont polecenie

OPIS

        Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

       Komenda setfont Wczytuje czcionkę z pliku font.new i ładuje do generatora znaków  EGA/VGA,
       a opcjonalnie wypisuje poprzedni font. Może ona również wczytać różne tablice odwzorowań i
       wypisać zawartość poprzednich.

       Jeżeli nie podano żadnych argumentów (lub tylko opcję -N  dla  jakiejś  liczby  N),  wtedy
       ładowana  jest  domyślna czcionka (8xN) (zobacz poniżej). Można podać wiele małych fontów,
       zawierających tablice unikodowe, a setfont połączy je i wczyta całość.  Typowe użycie:

       setfont
              Wczytaj domyślną czcionkę.

       setfont drdos8x16
              Wszytaj podaną czcionkę (tutaj 448-glifowy [448-glyph] font drdos).

       setfont cybercafe -u cybercafe
              Wczytaj podaną czcionkę, który nie posiada mapy unikodowej i dostarcz ją.

       setfont LatArCyrHeb-19 -m 8859-2
              Wczytaj podaną czcionkę (tutaj 512-glifowy łączący różne zestawy znaków)  i  wskaż,
              że lokalnym zestawem znaków jest ISO 8859-2.

FORMATY CZCIONEK

       Standardowym  formatem  czcionek  w  Linuksie  jest  PSF.  Posiada  on  nagłówek opisujący
       własności fontu takie jak rozmiar znaku, po którym występuje mapa bitowa glifów, po której
       opcjonalnie  występować  może tablica odwzorowań unikodowego, dająca wartość unikodową dla
       każdego glifu.  Rozpoznawanych jest również wiele innych (przestarzałych)  formatów.   Gdy
       plik wejściowy ma format strony kodowej (prawdopodobnie z rozszerzeniem .cp), zawierającej
       trzy czcionki o rozmiarach np. 8x8, 8x14 i 8x16, wtedy jedna z opcji -8 lub  -14  lub  -16
       musi  być podana, by wybrać jeden z nich. Surowe pliki z czcionkami są plikami binarnymi o
       rozmiarze 256*N bajtów, zawierającymi obrazy bitowe każdego z 256 znaków, po jednym bajcie
       na  każdą  skanowaną  linię  i  po  N bajtów na znak (0 < N <= 32).  Większość czcionek ma
       szerokość 8 bitów, lecz z urządzeniem bufora ramki (fb) użyte mogą być inne szerokości.

WYSOKOŚĆ CZCIONKI

       Program setfont nie posiada wbudowanych informacji na temat trybów graficznych VGA, ale po
       prostu  prosi  jądro  o  wczytanie  pewnej  mapy  bitowej  do  pamięci  znakowej ROM karty
       graficznej. Jednak od Linuksa 1.3.1 jądro wie wystarczająco o trybach graficznych  EGA/VGA
       aby  wybrać inną odległość lini (line distance). Domyślną wysokością znaku będzie liczba N
       wyciągnięta z czcionki lub podana jako opcja. Użytkownik jednak może podać  inną  wysokość
       znaku H, używając opcji -h.

MAPY KONSOLI

       W  drodze  od  wyjścia programu użytkownika do wyświetlenia na konsoli zaangażowanych jest
       kilka odwzorowań. Gdy konsola jest w trybie utf8  (zobacz  start_unicode(1))  wtedy  jądro
       oczekuje,  że  wyjście  programu  użytkownika jest kodowane jako UTF-8 (zobacz utf-8(7)) i
       konwertuje je do Unikodu (ucs2).  W  przeciwnym  razie,  8-bitowe  wyjście  programu  jest
       zamieniane  na  16-bitowe  wartości  unikodowe  za pomocą tablicy translacji. Taka tablica
       nazywana jest unikodową mapą konsoli (Unicode console map).  Są cztery takie tablice: trzy
       wbudowane  w  jądro i czwarta, która może być ustawiona, dzięki opcji -m programu setfont.
       Między tymi tablicami wybiera sekwencja eskejpowa; po wczytaniu cmap, setfont  wyrzuci  na
       wyjściu eskejpową sekwencję Esc ( to sprawia, że jest to aktywna translacja).

       Przykładami argumentów dla opcji -m są 8859-1, 8859-2, ..., 8859-15, cp437, ..., cp1250.

       Jądro  znajduje  prawidłowy  glif  dla  podanej  wartości unikodowej symbolu, który ma być
       wyświetlony, używając informacji o odwzorowaniu unikodowym czcionki i wyświetla go.

       Stare czcionki nie posiadają informacji o odwzorowaniu unikodowym i dlatego istnieją  mapy
       bezpośrednio-do-fontu (direct-to-font maps) (wczytywane także dzięki opcji -m), które dają
       zgodność (correspondence) pomiędzy bajtami użytkownika, a pozycjami czcionek.  Najbardziej
       powszechną zgodnością jest ta podana w pliku trivial (gdzie wartości bajtów użytkownika są
       używane bezpośrednio jako pozycje czcionek). Czasami preferowane są inne  zgodności,  gdyż
       sprzęt PC video oczekuje, że znaki rysowane będą na pewnych pozycjach fontów.

       Gdy  podany  zostanie  argument  -m  none wczytanie i aktywacja tablicy odwzorowań zostaną
       powstrzymane. Poprzednia mapa konsoli może być zachowana dzięki opcji -om plik.  Te  opcje
       sprawiają,  że mapscrn(8) jest przestarzały. (Jednak może być użyteczny przy czytaniu tego
       podręcznika).

UNIKODOWE MAPY CZCIONEK

       Zgodność między glifami w foncie a wartościami unikodowymi jest  opisana  przez  unikodową
       tablicę  odwzorowań. W wielu plikach z czcionkami zawarte są unikodowe tablice odwzorowań,
       które mogą być wskazane przez opcję -u.  Program setfont  wczyta  taką  unikodową  tablicę
       odwzorowań,  chyba  że  podana  została  opcja  -ou  none.   Poprzednia  unikodowa tablica
       odwzorowań będzie zachowana jako część zapisanego pliku z czcionką, gdy użyta będzie opcja
       -O. Tablica ta może być także zapisana w oddzielnym pliku dzięki opcji -ou plik.  Te opcje
       sprawiają, że loadunimap(8) jest przestarzały.

       Unikodowa tablica odwzorowań powinna  przydzielić  kilka  glifów  do  ´brakującego  znaku'
       (missing  character)  o  wartości  U+fffd.  W  przeciwnym  razie  brakujące  znaki  nie są
       tłumaczone, dając pogmatwane rezultaty.

       Zazwyczaj nie jest potrzebna tablica odwzorowań, a unikodowa tablica odwzorowań  jest  już
       zawarta  w foncie (czasami wskazyje na to rozszerzenie .psfu), więc większość użytkowników
       nie musi się martwić dokładnym znaczeniem i funkcjonalnością tych tablic.

       Każdy może dodać unikodową tablicę odwzorowań do czcionki psf używając psfaddtable(1).

OPCJE

       -h H   Zmień wysokość czcionki.

       -m plik
              Wczytaj mapę konsoli lub unikodową mapę konsoli z plik.

       -o plik
              Zachowaj poprzednią czcionkę w plik.

       -O plik
              Zachowaj poprzednią czcionkę i mapę unikodową w plik.

       -om plik
              Przechowaj mapę konsoli w plik.

       -ou plik
              Zachowaj poprzednią mapę unikodową w plik.

       -u plik
              Wczytaj tablicę unikodową opisującą czcionkę z plik.

       -v     Bądź gadatliwy.

       -V     Wypisz numer wersji i wyjdź.

PLIKI

       /usr/share/consolefonts jest domyślnym katalogiem na  czcionki.   /usr/share/unimaps  jest
       domyślnym katalogiem na mapy unikodowe.  /usr/share/consoletrans jest domyślnym katalogiem
       na mapowania ekranu.  Domyślną czcionką jest  plik  default  (lub  default8xN  gdy  podana
       została  opcja  -N  dla jakiejś liczby N), z możliwym odpowiednim rozszerzeniem (takim jak
       .psf).

ZOBACZ TAKŻE

       psfaddtable(1), start_unicode(1), loadunimap(8), utf-8(7), mapscrn(8)

AUTORZY

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia  Manuali  i  może
       nie  być  aktualne.  W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym opisem a rzeczywistym
       zachowaniem opisywanego programu lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie  się  z  oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 8 setfont

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

                                          11 lutego 2001                               SETFONT(8)