Provided by: manpages-pl_0.6-2_all 
NAZWA
bash - GNU Bourne-Again SHell
SKŁADNIA
bash [opcje] [łańcuch_polecenia | plik]
PRAWA AUTORSKIE
Bash is Copyright (C) 1989-2013 by the Free Software Foundation, Inc.
OPIS
Bash jest zgodnym z sh interpreterem języka poleceń, wykonującym polecenia ze
standardowego wejścia bądź z pliku. Włączono doń również przydatne cechy zaczerpnięte z
powłoki Korna i powłoki C (ksh i csh).
Bash w zamierzeniu jest implementacją zgodną z POSIX-ową specyfikacją powłok i narzędzi --
IEEE POSIX Shell and Utilities specification (IEEE Standard 1003.1). Bash może być
skonfigurowany w ten sposób, aby był domyślnie zgodny z normą POSIX.
OPCJE
Oprócz jednoznakowych opcji powłoki udokumentowanych w opisie wbudowanego polecenia set,
polecenia wbudowane mogą być użyte jako opcje przy wywołaniu powłoki. Dodatkowo, bash przy
wywołaniu interpretuje poniższe opcje:
-c Jeśli występuje opcja -c, to polecenia odczytywane są z pierwszego argumentu,
niebędącego opcją łańcucha_polecenia. Jeżeli po łańcuchu_polecenia istnieją
argumenty, to są one przypisywane do argumentów pozycyjnych, poczynając od $0.
-i Jeżeli występuje opcja -i, to powłoka jest interaktywna.
-l Program bash będzie działał jakby został wywołany jako powłoka zgłoszeniowa
(patrz niżej WYWOŁANIE).
-r Jeżeli występuje opcja -r, to powłoka staje się powłoką okrojoną (restricted).
Patrz poniżej POWŁOKA OKROJONA.
-s Jeśli występuje opcja -s lub po przetworzeniu opcji nie pozostają żadne
argumenty, to polecenia odczytywane są ze standardowego wejścia. Opcja ta
umożliwia na ustawienie parametrów pozycyjnych podczas wywołania powłoki
interaktywnej.
-D Na standardowym wyjściu wypisywana jest lista łańcuchów cytowanych cudzysłowem
poprzedzonych znakiem $. Są to łańcuchy będące przedmiotem tłumaczenia języka,
gdy bieżącym ustawieniem regionalnym (locale) nie jest C ani POSIX. Implikuje
to opcję -n; nie zostaną wykonane żadne polecenia.
[-+]O [opcja_shopt]
opcja_shopt jest jedną z opcji powłoki akceptowanych przez polecenie wbudowane
shopt (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Jeśli występuje
opcja_shopt, to -O nadaje wartość tej opcji, zaś +O unieważnia ją. Jeżeli nie
podano opcji_shopt, to na standardowym wyjściu wypisywane są nazwy i wartości
opcji powłoki akceptowanych przez shopt. Jeśli opcją wywołania jest +O,
tworzone wyjście jest formatowane w taki sposób, by można było wykorzystać je
jako wejście.
-- Zapis -- sygnalizuje koniec opcji i wyłącza dalsze ich przetwarzanie. Argumenty
występujące po -- traktowane są jako nazwy plików i argumenty. Argument - jest
równoważnikiem --.
Bash interpretuje także wiele opcji wieloznakowych. Jeśli mają zostać rozpoznane, opcje
te muszą pojawić się w wierszu poleceń przed opcjami jednoznakowymi,
--debugger
Ustawia profil debuggera do wykonania, przed uruchomieniem powłoki. Włącza
rozszerzony tryb debugowania (patrz opis opcji extdebug do wbudowanego polecenia
shopt poniżej).
--dump-po-strings
Równoważne -D, ale wyjście jest w formacie pliku GNU gettext po (portable object).
--dump-strings
Równoważnik -D.
--help Wyświetla na standardowym wyjściu komunikat o użytkowaniu i pomyślnie kończy pracę.
--init-file plik
--rcfile plik
Wykonuje polecenia z podanego pliku zamiast ze standardowego systemowego pliku
inicjującego /etc/bash.bashrc i osobistego pliku inicjującego ~/.bashrc, jeśli
powłoka jest interaktywna. Zobacz WYWOŁANIE poniżej.
--login
Równoważne -l.
--noediting
Nie używa biblioteki GNU readline do odczytu wierszy poleceń w trybie
interaktywnym.
--noprofile
Nie odczytuje ani ogólnosystemowego pliku startowego /etc/profile ani żadnego z
osobistych plików inicjujących ~/.bash_profile, ~/.bash_login czy ~/.profile.
Domyślnie, bash czyta te pliki gdy jest wywołany jako powłoka zgłoszeniowa (zobacz
WYWOŁANIE poniżej).
--norc Nie odczytuje i nie wykonuje systemowego pliku inicjującego /etc/bash.bashrc oraz
osobistego pliku inicjującego ~/.bashrc jeśli powłoka jest interaktywna. Opcja ta
jest domyślnie włączona, jeżeli powłokę wywołano jako sh.
--posix
Zmienia zachowanie bash tam, gdzie domyślne działanie różni się od standardu POSIX,
tak by spełniać standard (tryb posix). Więcej informacji o tym, jak tryb posix
wpływa na zachowanie powłoki można znaleźć w dokumencie do którego odsyła ZOBACZ
TAKŻE.
--restricted
Powłoka staje się okrojona (zobacz POWŁOKA OKROJONA poniżej).
--verbose
Równoważnik opcji -v.
--version
Pokazuje na standardowym wyjściu informację o wersji tego egzemplarza bash i
pomyślnie kończy pracę.
ARGUMENTY
Jeśli po przetworzeniu opcji pozostają jakieś argumenty, a nie podano ani opcji -c ani -s,
to zakłada się, że pierwszy argument jest nazwą pliku zawierającego polecenia powłoki.
Jeżeli bash został wywołany w taki sposób, to $0 przypisywana jest nazwa pliku z
poleceniami, a parametrom pozycyjnym pozostałe argumenty. Bash odczytuje i wykonuje
polecenia z tego pliku, a następnie kończy pracę. Kod zakończenia basha jest wówczas kodem
zakończenia ostatniego wykonanego polecenia skryptu. Jeśli nie wykonano żadnego polecenia,
to kod zakończenia wynosi 0. Najpierw wykonywana jest próba otworzenia pliku w bieżącym
katalogu, a następnie, jeśli się ona nie powiedzie, powłoka przeszukuje katalogi w PATH
szukając skryptu.
WYWOŁANIE
Powłoka zgłoszeniowa (login shell) to taka, w której pierwszym znakiem zerowego argumentu
jest -, lub taka, którą uruchomiono z opcją --login.
Powłoka interaktywna to taka, którą uruchomiono bez argumentów innych niż opcje i bez
opcji -c; zarówno jej standardowe wejście jak i wyjście powiązane jest z terminalami (tak
jak określiła to funkcja isatty(3)), albo taka, którą uruchomiono z opcją -i. Jeśli bash
jest interaktywny, to ustawiane jest PS1 zaś $- zawiera i; pozwala to skryptowi powłoki
lub plikowi startowemu na sprawdzanie tego stanu.
Poniższe akapity opisują, jak bash wykonuje swoje pliki startowe. Jeśli któryś z tych
plików istnieje, ale nie może być odczytany, to bash zgłasza błąd. Tyldy (~) w nazwach
plików interpretowane są według reguł opisanych poniżej w części Interpretacja tyld sekcji
INTERPRETACJA.
Gdy bash wywoływany jest jako powłoka zgłoszeniowa lub jako powłoka nie-interaktywna z
opcją --login, w pierwszej kolejności czyta i wykonuje polecenia z pliku /etc/profile,
jeśli takowy istnieje. Po odczytaniu tego pliku, szuka ~/.bash_profile, ~/.bash_login i
~/.profile, w tej kolejności, po czym odczytuje i wykonuje polecenia z pierwszego
istniejącego i dającego się odczytać. Można posłużyć się opcją --noprofile podczas
uruchamiania powłoki, by zakazać takiego zachowania.
Podczas kończenia pracy powłoki zgłoszeniowej, bash czyta i wykonuje polecenia z pliku
~/.bash_logout, jeśli taki istnieje.
Jeżeli uruchamiana jest powłoka interaktywna nie będąca powłoką zgłoszeniową, bash czyta i
wykonuje polecenia z /etc/bash.bashrc i ~/.bashrc, jeśli takie pliki istnieją. Może to
być zakazane za pomocą opcji --norc. Opcja --rcfile plik wymusi odczyt i wykonanie
poleceń z pliku zamiast z /etc/bash.bashrc i ~/.bashrc.
Jeśli bash startuje w trybie nie-interaktywnym, na przykład w celu uruchomienia skryptu
powłoki, to szuka w środowisku zmiennej BASH_ENV, interpretuje jej wartość, jeśli ją
znalazł, i używa otrzymanej wartości jako nazwy pliku do odczytania i wykonania. Bash
zachowuje się tak, jakby były wykonane następujące polecenia:
if [ -n "$BASH_ENV" ]; then . "$BASH_ENV"; fi
ale do szukania nazwy pliku nie jest używana wartość zmiennej PATH.
Jeżeli bash wywołano pod nazwą sh, to próbuje on naśladować zachowanie startowe
historycznych wersji sh tak ściśle jak to jest możliwe, przy równoczesnym spełnianiu
standardu POSIX. Wywołany jako powłoka interaktywna lub powłoka nie-interaktywna z opcją
--login, usiłuje na początku odczytać i wykonać polecenia z /etc/profile i ~/.profile, w
tej kolejności. W celu zakazania tego zachowania można użyć opcji --noprofile. Wywołany
jako powłoka interaktywna pod nazwą sh, bash poszukuje zmiennej ENV, interpretuje jej
wartość, jeśli jest zdefiniowana, i posługuje się otrzymaną wartością jako nazwą pliku,
który ma być odczytany i wykonany. Ponieważ powłoka wywołana jako sh nie usiłuje czytać
ani wykonywać poleceń z jakichkolwiek innych plików startowych, opcja --rcfile nie ma
żadnych skutków. Powłoka nie-interaktywna wywołana pod nazwą sh nie próbuje czytać
żadnych plików startowych. Wywołany jako sh, bash wchodzi w tryb posix po odczycie plików
startowych.
Gdy bash uruchomiony jest w trybie posix, jak z opcją --posix wiersza poleceń, kieruje się
standardem POSIX dla plików startowych. W trybie tym, powłoka interaktywna interpretuje
zmienną ENV a polecenia odczytywane i wykonywane są z pliku, którego nazwą jest
zinterpretowana wartość. Nie są czytane inne pliki startowe.
Bash usiłuje rozstrzygnąć, czy jest uruchomiony ze standardowym wejściem podpiętym do
połączenia sieciowego, przez demona powłoki zdalnej, zwykle rshd lub przez bezpiecznego
demona powłoki sshd. Jeżeli stwierdzi, że został uruchomiony w ten sposób, to odczytuje
i wykonuje polecenia z ~/.bashrc, jeśli plik ten istnieje i daje się czytać. Nie będzie
tego robił wywołany jako sh. Można posłużyć się opcją --norc, by zakazać tego zachowania
oraz opcją --rcfile, by wymusić czytanie innego pliku, ale ani rshd, ani sshd zazwyczaj
nie wywołuje powłoki z tymi opcjami ani nie pozwala na ich podanie.
Jeśli powłoka została uruchomiona z efektywnym id użytkownika (grupy) różnym od id
rzeczywistego, a nie podano opcji -p, to nie są odczytywane żadne pliki startowe, funkcje
powłoki nie są dziedziczone ze środowiska, zmienne SHELLOPTSP, BASHOPTS, CDPATH, i
GLOBIGNORE, jeśli jest takie występują w środowisku, są ignorowane a efektywny
identyfikator użytkownika jest ustawiany na jego identyfikator rzeczywisty. Jeśli przy
wywołaniu podano opcję -p, to zachowanie startowe jest takie samo, ale nie jest resetowany
efektywny id użytkownika.
DEFINICJE
W pozostałej części tego dokumentu używane są poniższe definicje.
odstęp Spacja lub znak tabulacji.
słowo Sekwencja znaków uważana przez powłokę za pojedynczą jednostkę. Znana też jako
token.
nazwa Jest to słowo składające się wyłącznie ze znaków alfanumerycznych i znaków
podkreślenia, i rozpoczynające się znakiem alfabetycznym lub podkreśleniem.
Wspominane również jako identyfikator.
metaznak
Znak, który, gdy nie jest cytowany, oddziela słowa. Jeden z poniższych:
| & ; ( ) < > space tab
operator sterujący
token pełniący funkcję sterującą. Jest to jeden z poniższych symboli:
|| & && ; ;; ( ) | |& <newline>
SŁOWA ZASTRZEŻONE
Słowa zastrzeżone (reserved words) to takie, które mają dla powłoki specjalne znaczenie.
Następujące słowa są rozpoznawane jako zastrzeżone, gdy nie są cytowane i występują albo
jako pierwsze słowo polecenia prostego (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI poniżej) albo trzecie
słowo poleceń case lub for;
! case coproc do done elif else esac fi for function if in select then until while { }
time [[ ]]
GRAMATYKA POWŁOKI
Polecenia proste
Polecenie proste jest sekwencją opcjonalnych przypisań zmiennych, po której następują
rozdzielane przez odstęp słowa i przekierowania, a zakończoną operatorem sterującym.
Pierwsze słowo określa polecenie, jakie ma zostać wykonane i jest przekazywane jako
argument numer zero. Pozostałe słowa są przekazywane jako argumenty wywoływanego
polecenia.
Wartością zwracaną polecenia prostego jest jego kod zakończenia lub 128+n jeżeli polecenie
przerwane jest sygnałem n.
Potoki
Potok jest sekwencją jednego lub więcej poleceń rozdzielonych jednym z operatorów
kontrolnych | lub |&. Formatem potoku jest:
[time [-p]] [ ! ] polecenie [ [|⎪|&] polecenie2 ... ]
Standardowe wyjście z polecenia połączone jest za pośrednictwem potoku ze standardowym
wejściem polecenia2. Połączenie to wykonywane jest przed możliwymi przekierowaniami
podanymi dla polecenia (zobacz poniżej PRZEKIEROWANIE. Jeśli użyte jest |&, to standardowe
wyjście błędów polecenia razem z jego standardowym wyjściem jest połączone ze standardowym
wejściem polecenia2 za pomocą potoku; jest to skrócona forma 2>&1 |. To bezpośrednie
przekierowanie standardowego wyjścia błędów jest przeprowadzane po wszystkich
przekierowaniach określonych przez polecenie.
Zwracanym kodem zakończenia potoku jest kod zakończenia ostatniego polecenia, chyba że
włączono opcję pipefail. W takim przypadku kod zakończenia potoku jest wartością
ostatniego (po prawej) polecenia, które zakończyło się kodem niezerowym lub zero, jeśli
wszystkie polecenia zakończyły się powodzeniem. Jeżeli potok poprzedza zastrzeżone słowo
!, to kod zakończenia takiego potoku jest negacją (NOT) kodu zakończenia ostatniego
polecenia, zgodnie z powyższym opisem. Powłoka oczekuje na zakończenie (terminate)
wszystkich poleceń w potoku przed zwróceniem wartości.
Jeżeli potok jest poprzedzony słowem zastrzeżonym time, to po jego zakończeniu podawany
jest czas wykonywania, jak również czas użytkownika i czas systemu zużyty na wykonanie.
Opcja -p zmienia format tworzonych wyników na określony przez POSIX. Jeśli powłoka
znajduje się w trybie posix, to nie rozpoznaje time jako słowa zastrzeżonego, jeśli
kolejny token rozpoczyna się znakiem "-". Do sformatowania łańcucha określającego, jak
powinna być wyświetlana informacja o czasach, można ustawić zmienną TIMEFORMAT; zobacz
opis TIMEFORMAT w Zmienne powłoki poniżej.
Jeśli powłoka znajduje się w trybie posix, to po time może wystąpić znak nowego wiersza. W
takim przypadku, powłoka wyświetla całkowity czas użytkownika i systemu, skonsumowany
przez powłokę i jej potomków. Zmienną TIMEFORMAT można określić format informacji o
czasie.
Każde polecenie w potoku uruchamiane jest jako odrębny proces (tj. w podpowłoce).
Listy
Lista jest potokiem lub sekwencją kilku potoków rozdzielonych jednym z operatorów ;, &, &&
lub ⎪⎪, i opcjonalnie zakończoną jednym ze znaków ;, & lub <nowy-wiersz>.
Spośród tych operatorów listowych, && i ⎪⎪ mają ten sam priorytet, następujące po nich ; i
&, również mają równy między sobą priorytet.
W zastępstwie średnika, w liście może pojawić się sekwencja jednego lub więcej znaków
nowego wiersza.
Jeśli polecenie zakończone jest operatorem sterującym &, to powłoka wykonuje je w tle
(background) w podpowłoce. Powłoka macierzysta nie oczekuje na zakończenie polecenia, a
zwracany kod wynosi 0. Polecenia oddzielane znakiem średnika ; wykonywane są sekwencyjnie;
powłoka oczekuje na zakończenie pracy przez każde z nich po kolei. Zwracany kod jest kodem
zakończenia ostatniego wykonanego polecenia.
Listy AND i OR są sekwencjami jednego lub więcej potoków oddzielonych odpowiednio
operatorami sterującymi && i ||. Listy AND i OR są wykonywane z pozostawioną łącznością.
Lista AND ma postać
polecenie1 && polecenie2
polecenie2 wykonywane jest wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca zerowy kod
zakończenia.
Lista OR ma postać
polecenie1 ⎪⎪ polecenie2
polecenie2 jest wykonywane wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca niezerowy kod
zakończenia. Kod zwracany przez listy AND i OR jest kodem zakończenia ostatniego
wykonanego polecenia listy.
Polecenia złożone
Polecenie złożone jest jednym z poniższych. W większości przypadków lista w opisie
polecenia może być oddzielona od reszty polecenie jedną lub więcej znakami nowego wiersza,
a po niej zamiast średnika może wystąpić znak nowego wiersza.
(lista)
Lista wykonywana jest w podpowłoce (patrz ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ poniżej).
Przypisania zmiennych i polecenia wbudowane wpływające na środowisko powłoki nie
zachowują swoich skutków po zakończeniu polecenia. Zwracanym kodem jest kod
zakończenia listy.
{ lista; }
Lista jest po prostu wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. Lista musi być
zakończona znakiem nowej linii lub średnika. Nazywane jest to poleceniem
grupowania. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy. Należy pamiętać, że w
przeciwieństwie do metaznaków ( i ), { i } są słowami zastrzeżonymi i aby zostały
rozpoznane muszą się pojawić tam, gdzie dozwolone jest użycie słów zastrzeżonych.
Ponieważ nie powodują podziału na słowa, muszą być oddzielone od listy za pomocą
białego znaku lub innego metaznaku powłoki.
((wyrażenie))
Wyrażenie interpretowane jest zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji
OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Jeśli wartość wyrażenia jest niezerowa, to
kodem zwracanym jest 0; w przeciwnym razie kodem zwracanym jest 1. Jest to ściśle
równoważne konstrukcji let "wyrażenie".
[[ wyrażenie ]]
Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyrażenie.
Wyrażenia złożone są ze składowych (primaries) opisanych poniżej w opcji WYRAŻENIA
WARUNKOWE. Na słowach pomiędzy [[ a ]] nie są wykonywane rozwinięcia nazw plików
ani podział na słowa; są natomiast wykonywane: interpretacja tyld, parametrów i
zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych, podstawianie wyników poleceń,
podstawianie wyników procesów i usunięcia cytowań. Operatory warunkowe, takie jak
-f, nie mogą być cytowane, jeśli mają zostać rozpoznane jako składowe.
Operatory < i >, gdy są używane z [[, sortują zgodnie z porządkiem
leksykograficznym, używając bieżącego ustawienia locale.
Proszę zapoznać się z wbudowanym poleceniem test (rozdział WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI
poniżej), aby dowiedzieć się jak obsługiwane są parametry (np. sytuacja gdy ich nie
podano).
Jeśli używane są operatory == i !=, to łańcuch po prawej stronie operatora jest wzorcem i
jest dopasowany zgodnie z opisanymi poniżej regułami Dopasowania wzorca, jakby włączono
opcję powłoki extglob. Operator = jest równoważny ==. Jeśli włączono opcję powłoki
nocasematch, to przy dopasowaniu ignorowana jest wielkość liter. Zwracaną wartością jest 0
gdy łańcuch pasuje (==) lub nie pasuje (!=) i 1 w przeciwnym wypadku. Każda część wzorca
może być cytowana, aby wymusić jej dopasowanie jako łańcuch.
Dostępny jest dodatkowy operator dwuargumentowy =~, który ma ten sam priorytet co == i !=.
Gdy zostanie użyty, łańcuch po prawej stronie operatora jest rozszerzonym wyrażeniem
regularnym i jest odpowiednio dopasowywany (jak przez regex(3)). Zwracaną wartością jest 0
gdy łańcuch pasuje do wzorca i 1 w przeciwnym wypadku. Jeśli wyrażenie regularne ma
nieprawidłową składnię, zwracane jest 2. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to przy
dopasowaniu ignorowana jest wielkość liter. Każda część wzorca może być cytowana, aby
wymusić jej dopasowanie jako łańcuch. Wyrażenia w nawiasach będące częścią
wyrażeń regularnych muszą być traktowane z dużą ostrożnością, ponieważ zwykłe znaki
cytowania trasą swe znaczenie między nawiasami. Jeśli wzorzec jest przechowywany w
zmiennej powłoki, zacytowanie go wymusza dopasowanie całego wzorca jako łańcucha.
Podłańcuch dopasowany przez podwyrażenie ujęte w nawiasy wewnątrz wyrażenia regularnego,
jest zapisywany w zmiennej tablicowej BASH_REMATCH. Element BASH_REMATCH z indeksem 0 jest
częścią łańcucha pasującą do całego wyrażenia regularnego. Element tej zmiennej z indeksem
n jest częścią łańcucha pasującą do n-tego podwyrażenia ujętego w nawiasy.
Wyrażenia można łączyć przy pomocy następujących operatorów, wymienionych w kolejności
malejącego priorytetu:
( wyrażenie )
Zwraca wartość wyrażenia. Może służyć do unieważnienia zwykłej kolejności
operatorów.
! wyrażenie
Prawda jeżeli wyrażenie jest fałszywe.
wyrażenie1 && wyrażenie2
Prawda jeśli zarówno wyrażenie1 jak i wyrażenie2 są prawdziwe.
wyrażenie1 || wyrażenie2
Prawda jeśli choć jedno spośród wyrażenie1 lub wyrażenie2 jest prawdziwe.
Operatory && i || nie wykonują wyrażenia2 jeżeli wartość wyrażenia1 wystarcza do
określenia wartości, jaka zostanie zwrócona przez całe wyrażenie warunkowe.
for nazwa [ [ in [ słowo ... ] ] ; ] do lista ; done
Interpretowane są słowa następujące po in, tworząc listę elementów. Zmiennej nazwa
nadawana jest kolejno wartość każdego elementu tej listy i każdorazowo wykonywana
jest lista poleceń. Jeżeli pominięto in słowo, to polecenie for wykonuje listę po
jednym razie dla każdego ustawionego parametru pozycyjnego (zobacz PARAMETRY
poniżej). Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia.
Jeśli interpretacja elementów następujących po in daje w wyniku pustą listę, to nie
są wykonywane żadne polecenia i zwracany jest kod 0.
for (( wyr1 ; wyr2 ; wyr3 )) ; do lista ; done
Na początku obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr1, zgodnie z zasadami
opisanymi poniżej w OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Następnie wielokrotnie
obliczane jest wyr2, aż do osiągnięcia przez nie wartości zero. Każdorazowo gdy
obliczone wyr2 jest niezerowe, wykonywana jest lista i obliczane jest wyrażenie
arytmetyczne wyr3. Jeśli pominięto któreś z wyrażeń, to zachowuje się ono tak,
jakby przyjmowało wartość 1. Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego
wykonanego polecenia listy, lub fałsz jeśli któreś z wyrażeń jest niepoprawne.
select nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done
Interpretowana jest lista słów następujących po in, tworząc listę elementów. Zestaw
zinterpretowanych słów wypisywany jest na standardowym wyjściu, każde poprzedzone
liczbą kolejną. Jeśli pominięto in słowo, to wypisywane są parametry pozycyjne
(zobacz PARAMETRY poniżej). Następnie wyświetlany jest znak zachęty PS3 i czytany
jest wiersz ze standardowego wejścia. Jeżeli wiersz składa się z liczby
odpowiadającej jednemu z wyświetlonych słów, to zmiennej nazwa przypisywana jest
wartość tego słowa. Jeśli wiersz jest pusty, słowa i zachęta wyświetlane są
ponownie. Jeżeli odczytano EOF, to polecenie kończy pracę. Każda inna wartość
powoduje, że nazwie zostanie przypisany łańcuch pusty. Odczytany wiersz zachowywany
jest w zmiennej REPLY. lista wykonywana jest po każdym wyborze, dopóki nie
zostanie wykonane polecenie break. Kodem zakończenia select jest kod zakończenia
ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli nie wykonano żadnych poleceń.
case słowo in [ [(] wzorzec [ | wzorzec ] ... ) lista ;; ] ... esac
Polecenie case najpierw interpretuje słowo i próbuje dopasować uzyskany wynik
każdego z wzorców po kolei, posługując się tymi samymi regułami dopasowywania, co
dla rozwijania nazw ścieżkowych (zobacz Rozwijanie nazw ścieżkowych poniżej). Słowo
jest interpretowane zgodnie z interpretacją tyldy, podstawianiem parametrów i
zmiennych, podstawianiem wyrażeń arytmetycznych, wyników poleceń i wyników procesów
oraz usunięciem cytowań. Każdy sprawdzany wzorzec podlega interpretacji tyldy,
podstawianiu parametrów i zmiennych, podstawianiu wyrażeń arytmetycznych, wyników
poleceń i wyników procesów. Jeśli włączono opcję powłoki nocasematch, to
dopasowanie jest przeprowadzane bez uwzględniania wielkości liter. Gdy znalezione
zostanie dopasowanie, wykonywana jest odpowiadająca mu lista. Jeśli użyto operatora
;;, nie przeprowadza się próby kolejnego dopasowania po znalezieniu pierwszego
pasującego wzorca. Użycie ;& w miejsce ;; powoduje kontynuowanie wykonywania z
powiązaną listą, z następnym zestawem wzorców. Jeśli użyje się w zamian ;;&, to
powłoka sprawdza następną listę wzorców twierdzenia (jeśli istnieje) i wykonuje
każdą powiązaną listę w przypadku pomyślnego dopasowania. Jeżeli żaden ze wzorców
nie pasuje, to kodem zakończenia jest zero. W przeciwnym razie jest on równy kodowi
zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy.
if lista; then lista; [ elif lista; then lista; ] ... [ else lista; ] fi
Wykonywana jest lista występująca po if. Jeżeli jej kod zakończenia jest zerowy,
to wykonywana jest lista klauzuli then. W przeciwnym wypadku, wykonywana jest lista
każdego elif po kolei; jeśli kod zakończenia którejś wynosi 0, to wykonywana jest
lista then i polecenie jest kończone. Jeżeli nie wystąpił żaden z powyższych
przypadków, to wykonywana jest lista występująca po klauzuli else, jeśli takowa
istnieje. Kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero
jeśli żaden z warunków nie okazał się prawdziwy.
while lista-1; do lista-2; done
until lista-1; do lista-2; done
Polecenie while wykonuje listę lista-2 w sposób ciągły dopóty, dopóki ostatnie
polecenie listy lista-1 nie zwróci kodu zakończenia równego zero. Polecenie until
działa podobnie do polecenia while, a jedyną różnicą jest to, że test jest
zanegowany - lista-2 jest wykonywana tak długo, aż ostatnie polecenie listy-1 nie
zwróci kodu zakończenia różnego od zera. Kod wyjścia poleceń while i until jest
kodem zakończenia ostatniego polecenia wykonanego z listy-2 lub zerem, jeśli żadne
z nich nie zostało wykonane.
Współprocesy (koprocesy)
Współproces jest poleceniem powłoki poprzedzonym słowem zastrzeżonym coproc. Współproces
jest wykonywany w podpowłoce w sposób asynchroniczny, jeśli polecenie zostało zakończone
operatorem kontrolnym &, z ustawionym dwustronnym potokiem pomiędzy wykonującą go powłoką
a współprocesem.
Format współprocesu jest następujący:
coproc [NAZWA] polecenie [przekierowania]
W ten sposób tworzy jest współproces o nazwie NAZWA. Jeśli nie podano NAZWY, domyślną jest
COPROC. NAZWA nie może zostać podana, jeśli polecenie jest poleceniem prostym (patrz
powyżej), w przeciwnym wypadku jest interpretowane jako pierwsze słowo polecenia prostego.
Gdy współproces jest wykonywany, powłoka tworzy zmienną tablicową (patrz Tablice poniżej)
o nazwie NAZWA w kontekście wykonywanej powłoki. Standardowe wyjście polecenia jest
połączone potokiem z deskryptorem pliku wykonywanej powłoki, a ten jest przypisany do
NAZWA[0]. Standardowe wejście polecenia jest połączone potokiem z deskryptorem pliku
wykonywanej powłoki, a ten jest przypisany do NAZWA[1]. Ten potok jest ustawiany przed
wszystkimi przekierowaniami podanymi z poleceniem (patrz PRZEKIEROWANIE poniżej).
Deskryptory pliku mogą zostać użyte jako argumenty do poleceń powłoki i przekierowań,
korzystając ze standardowych interpretacji słów. Deskryptory plików nie są dostępne w
podpowłokach. Identyfikator procesu powłoki utworzonej do wykonania współprocesu jest
dostępny jako wartość zmiennej NAZWA_PID. Do czekania na zakończenie współprocesu można
użyć wbudowanego polecenia wait.
Ponieważ współproces jest tworzony jako polecenie asynchroniczne, polecenie coproc zawsze
zwróci powodzenie. Zwracanym statusem współprocesu jest kod zakończenia polecenia.
Definiowanie funkcji powłoki
Funkcja powłoki jest obiektem wywoływanym podobnie jako polecenie proste i wykonującym
polecenie złożone z nowym zestawem parametrów pozycyjnych. Funkcje powłoki deklaruje się w
następujący sposób:
nazwa () polecenie-złożone [przekierowanie]
function nazwa [()] polecenie-złożone [przekierowanie]
W ten sposób definiowana jest funkcja o nazwie nazwa. Słowo zastrzeżone function
jest opcjonalne. Jeśli je podano, to nawiasy są opcjonalne. Ciałem funkcji jest
polecenie złożone polecenie-złożone (patrz Polecenia złożone powyżej). Polecenie
jest zwykle listą poleceń objętych nawiasami klamrowymi { i }, ale może to być
dowolne z poleceń wypisanych powyżej w rozdziale Polecenia złożone.
Polecenie-złożone jest wykonywane ilekroć podano nazwę jako nazwę polecenia
prostego. W trybie_posix nazwa nie może być taka sama, jak jedno ze specjalnych
słów wbudowanych POSIX. Wszystkie przekierowania (patrz PRZEKIEROWANIE poniżej)
podane podczas definiowania funkcji są wykonywane gdy funkcja jest wykonywana. Kod
zakończenia definicji funkcji wynosi zero, chyba że wystąpił błąd składni, lub
istnieje już funkcja tylko do odczytu o tej samej nazwie. Podczas wykonywania,
kodem wyjścia funkcji jest kod zakończenia ostatniego polecenia wykonanego w jej
ciele. Patrz również FUNKCJE poniżej.
KOMENTARZE
W powłoce nie-interaktywnej lub w powłoce interaktywnej, w której włączono opcję
interactive_comments do opcji wbudowanych shopt (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI
poniżej) słowo rozpoczynające się od znaku # powoduje, że słowo to i wszystkie pozostałe
znaki w tym wierszu będą ignorowane. Powłoka interaktywna bez włączonej opcji
interactive_comments nie pozwala na komentarze. Opcja interactive_comments jest domyślnie
włączona w powłokach interaktywnych.
CYTOWANIE
Cytowanie służy do usuwania specjalnego znaczenia dla powłoki pewnych znaków lub słów.
Cytowanie można stosować do wyłączania specjalnego traktowania znaków specjalnych,
zapobiegania rozpoznawaniu słów zastrzeżonych jako takich oraz do zapobiegania
podstawianiu parametrów.
Każdy z metaznaków podanych powyżej w DEFINICJACH posiada dla powłoki specjalne znaczenie
i musi być cytowany, jeśli ma oznaczać samego siebie.
Gdy używane są funkcje interpretacji historii poleceń (patrz INTERPRETACJA HISTORII), znak
interpretacji historii, zwykle !, musi być cytowany, jeśli chce się uniknąć interpretacji
historii.
Istnieją trzy mechanizmy cytowania: znak specjalny (escape character), apostrofy
(pojedyncze cudzysłowy) i cudzysłowy zwykłe (podwójne).
Niecytowany odwrotny ukośnik (\) jest znakiem specjalnym. Chroni on przed interpretacją
dosłowną wartość następującego po nim znaku, z wyjątkiem <nowejlinii>. Jeśli pojawi się
para \<nowalinia> a sam odwrotny ukośnik nie jest cytowany, to traktowana jest ona jak
kontynuacja wiersza (to znaczy, usuwana jest ze strumienia wejściowego i w efekcie
ignorowana).
Ujęcie znaków w apostrofy chroni dosłowne wartości każdego z nich. Apostrof nie może
pojawić się pomiędzy innymi apostrofami, nawet jeśli jest poprzedzony odwrotnym
ukośnikiem.
Ujęcie znaków w cudzysłowy chroni dosłowne wartości każdego z nich, za wyjątkiem $, ` i \
oraz, gdy włączone jest dopełnianie z historii, !. Znaki $ i ` zachowują swe specjalne
znaczenie wewnątrz cudzysłowów. Odwrotny ukośnik zachowuje specjalne znaczenie tylko, gdy
występuje po nim jeden z poniższych znaków: $, `, ", \ lub <nowalinia>. Cudzysłów może
być cytowany wewnątrz cudzysłowów przez poprzedzenie go odwrotnym ukośnikiem. Jeśli
dopełnianie z historii jest włączone, to będzie wykonane, chyba że znak ! jest ujęty w
cudzysłowy lub cytowany odwrotnym ukośnikiem. Odwrotny ukośnik poprzedzający ! nie jest
usuwany.
Parametry specjalne * i @ posiadają specjalne znaczenie wewnątrz cudzysłowów (zobacz
PARAMETRY poniżej).
Słowa postaci $'łańcuch' traktowane są specjalnie. Słowo takie interpretowane jako
łańcuch, w którym znaki poprzedzone odwrotnym ukośnikiem zastępowane są według standardu
ANSI C. Sekwencje specjalne z odwrotnym ukośnikiem, jeśli występują, dekodowane są
następująco:
\a alarm (dzwonek)
\b backspace
\e
\E znak escape
\f znak wysuwu strony (form feed)
\n znak nowego wiersza (new line)
\r powrót karetki (carriage return)
\t tabulacja pozioma (horizontal tab)
\v tabulacja pionowa (vertical tab)
\\ odwrotny ukośnik (backslash)
\' apostrof
\" cudzysłów
\nnn ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do
trzech cyfr)
\xHH ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna lub
dwie cyfry szesnastkowe)
\uHHHH znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHH (jedna do
czterech cyfr szesnastkowych)
\UHHHHHHHH
znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHHHHHH (jedna do
ośmiu cyfr szesnastkowych)
\cx znak kontrolny x
Przetłumaczony wynik jest pojedynczo cytowany, tak jakby nie było znaku dolara.
Ujęty w cudzysłowy łańcuch poprzedzony znakiem dolara ($"łańcuch") spowoduje, że łańcuch
zostanie zinterpretowany zgodnie z bieżącymi ustawieniami regionalnymi (locale). Jeśli
ustawione są one na C lub POSIX, to znak dolara jest ignorowany. Jeżeli łańcuch jest
tłumaczony i zamieniany, to zastąpienie jest podwójnie cytowane.
PARAMETRY
Parametr jest elementem przechowującym wartości. Może on być nazwą, liczbą lub jednym ze
znaków specjalnych podanych poniżej w sekcji Parametry specjalne. Dla celów powłoki
zmienna jest parametrem oznaczanym przez nazwę. Zmienna posiada wartość i zero lub więcej
atrybutów. Wartość atrybutom przypisuje się za pomocą polecenia wbudowanego declare
(zobacz opis tego polecenia poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).
Parametr jest ustawiony jeśli przypisano mu wartość. Łańcuch pusty jest poprawną
wartością. Po ustawieniu zmiennej, może być ona unieważniona wyłącznie przez użycie
wbudowanego polecenia unset (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI ).
Do zmiennej można wykonać przypisanie przy pomocy instrukcji postaci
nazwa=[wartość]
Jeżeli nie podano wartości, to zmiennej przypisywany jest łańcuch pusty. Wszystkie
wartości przechodzą przez interpretację tyld, podstawianie parametrów, interpretację
zmiennych, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń arytmetycznych i usuwanie
cytowań (zobacz poniżej INTERPRETACJA). Jeżeli zmienna ma ustawiony atrybut integer
(całkowita), to wartość podlega interpretacjom wyrażeń arytmetycznych, nawet jeśli nie
użyto interpretacji $((...)). Zobacz poniżej Interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Nie
jest wykonywane dzielenie na słowa, z wyjątkiem "$@", jak wyjaśniono to poniżej w sekcji
Parametry specjalne. Nie jest wykonywane rozwijanie nazw plików. Instrukcje przypisania
mogą się też pojawiać jako argumenty poleceń wbudowanych alias, declare, typeset, export,
readonly i local. W trybie posix te słowa wbudowane mogą wystąpić w poleceniu po jednym
lub większej liczby wystąpień polecenia wbudowanego command i zachowują właściwości
instrukcji przypisania.
W kontekście, w którym instrukcja przypisania przypisuje wartość do zmiennej powłoki lub
do tablicy indeksowanej, operator += może posłużyć do dołączenia lub dodania do
poprzedniej wartości zmiennej. Gdy += jest stosowane do zmiennej z ustawionym atrybutem
liczby całkowitej, to wartość jest obliczana jako wyrażenie arytmetyczne i dodawana do
bieżącej wartości zmiennej, która również jest obliczana. Gdy += jest stosowane do
zmiennej tablicowej używając przypisania złożonego (patrz Tablice poniżej), wartość
zmiennej nie jest niszczona (jak to ma miejsce przy użyciu =), a nowe wartości są
dołączane do tablicy poczynając od indeksu większego o jeden on maksymalnego indeksu
tablicy (w przypadku tablic indeksowanych) lub jest dodawana jako dodatkowa para
klucz-wartość (w przypadku tablic asocjacyjnych). Gdy += jest stosowane do zmiennej
łańcuch-wartość, to wartość jest interpretowana i dołączana do wartości zmiennej.
Zmiennej można przypisać atrybut nazwa referencyjna (ang. nameref) za pomocą opcji -n
przekazanej poleceniom wbudowanym declare lub local (zob. opisy declare i local niżej) aby
utworzyć nazwę referencyjną lub odniesienie do innej zmiennej. Pozwala to na pośrednie
operowanie na zmiennych. Gdy zmienna nazwy referencyjnej jest przywoływana lub
przypisywana, operacja ta jest w rzeczywistości wykonywana na zmiennej określonej
wartością zmiennej nazwy odniesienia. Nazwa referencyjna jest często używana aby odnieść
się do zmiennej, której nazwa jest przekazywana jako argument do funkcji. Przykładowo
nazwa zmiennej jest przekazywana do funkcji powłoki w pierwszym argumencie, wykonując
declare -n ref=$1
wewnątrz funkcji tworzącej zmienną nazwy referencyjnej ref, której wartością jest nazwa
zmiennej przekazana jako pierwszy argument. Odniesienie lub przypisanie ref jest
traktowane jako odniesienie lub przypisania do zmiennej, której nazwę przekazano jako $1.
Jeśli zmienna kontrolujące pętle for ma atrybut nazwy referencyjnej, lista słów może
być listą zmiennych powłoki, a nazwa zostanie przypisana za każdemu słowu z listy, w
kolejności, przy wykonywaniu pętli. Zmienne tablicowe nie mogą otrzymać atrybutu -n,
jednak do zmiennych nazw referencyjnych mogą odnosić się zmienne tablicowe i wskaźniki
zmiennych tablicowych. Nazwy referencyjne można usunąć stosując opcję -n do polecenia
wbudowanego unset. W przeciwnym razie, gdy unset jest wykonywane z nazwą referencyjną jako
argument, zmienna do której odnosi się nazwa referencyjna zostanie usunięta.
Parametry pozycyjne
Parametr pozycyjny to parametr określany cyfrą lub cyframi, innymi niż pojedyncza cyfra 0.
Parametrom pozycyjnym nadawane są wartości argumentów powłoki (w czasie jej wywołania).
Wartości te mogą być ponownie nadawane przy pomocy wbudowanego polecenia set. Do
parametrów pozycyjnych nie można wykonać przypisania przy pomocy instrukcji przypisania.
Parametry pozycyjne są tymczasowo zastępowane podczas wykonywania funkcji powłoki (zobacz
poniżej FUNKCJE).
Jeżeli interpretowany jest parametr pozycyjny określany więcej niż jedną cyfrą, to musi
być ujęty w nawiasy (zobacz poniżej INTERPRETACJA).
Parametry specjalne
Powłoka kilka parametrów traktuje specjalnie. Do parametrów tych można się wyłącznie
odwoływać; nie jest dozwolone przypisywanie im wartości.
* Interpretowane jest jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy
interpretacja nie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, każdy parametr pozycyjny jest
interpretowany jako oddzielne słowo. W kontekście w jakim występują, te słowa
ulegają kolejnemu podziałowi na słowa i rozwijaniu ścieżek. Gdy interpretacja
pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to parametr ten interpretowany jest jako
pojedyncze słowo z wartościami każdego z parametrów rozdzielonymi pierwszym znakiem
zmiennej specjalnej IFS. To znaczy, "$*" jest równoważne "$1c$2c...", gdzie c jest
pierwszym znakiem wartości zmiennej IFS. Jeżeli IFS nie jest ustawione, to
parametry oddzielane są spacjami. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to parametry są
ze sobą połączone bez rozdzielających je separatorów.
@ Interpretowane jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja
pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to każdy parametr interpretowany jest jako
odrębne słowo. To znaczy, "$@" jest równoważne "$1" "$2" ... Jeśli wewnątrz słowa
zachodzi interpretacja (ujęta w cudzysłowy), to pierwszy zinterpretowany parametr
jest łączony z początkiem oryginalnego słowa, a interpretacja ostatniego parametru
jest łączona z końcem oryginalnego słowa. Jeśli nie ma żadnych parametrów
pozycyjnych, "$@" i $@ interpretowane są jako nic (tj. są usuwane).
# Interpretowane jako liczba parametrów pozycyjnych, podana dziesiętnie.
? Interpretowane jako kod zakończenia ostatnio wykonanego potoku pierwszoplanowego.
- Interpretowane jako bieżące flagi opcji, takie jakie zostały podane podczas
wywołania, ustawione przy pomocy wbudowanego polecenia set lub ustawione przez samą
powłokę (tak jak opcja -i).
$ Interpretowany jest jako identyfikator procesu powłoki. W podpowłoce (),
interpretowany jest jako ID procesu bieżącej powłoki, nie zaś podpowłoki.
! Interpretowany jako ID procesu ostatnio wykonywanego polecenia tła, gdy jest
wykonywane jako polecenie asynchroniczne lub używając słowa wbudowanego bg (zob.
niżej KONTROLA ZADAŃ).
0 Interpretowany jako nazwa powłoki lub skryptu powłoki. Ustawiane jest to na etapie
inicjowania powłoki. Jeżeli bash wywoływany został z plikiem poleceń, to $0
ustawiane jest na nazwę tego pliku. Jeśli bash został uruchomiony z opcją -c, to $0
jest ustawiane na pierwszy argument po łańcuchu, jaki ma zostać wywołany, jeśli
taki występuje. W przeciwnym wypadku, ustawiany jest na nazwę pliku użytą do
wywołania bash, jaką podaje argument zerowy.
_ Podczas uruchamiania powłoki, ustawiany na bezwzględną nazwę powłoki lub
wykonywanego skryptu powłoki przekazanego w liście argumentów. Następnie,
interpretowany jest jako ostatni argument poprzedniego polecenia, po interpretacji.
Ustawiany również na pełną nazwę pliku każdego polecenia wykonanego i umieszczonego
w środowisku eksportowanym do tego polecenia. Podczas sprawdzania poczty parametr
ten przechowuje nazwę aktualnie sprawdzanego pliku poczty.
Zmienne powłoki
Powłoka ustawia następujące zmienne:
BASH Interpretowane jako pełna nazwa pliku użyta do wywołania tego przebiegu bash.
BASHOPTS
Oddzielana dwukropkiem lista włączonych opcji powłoki. Każde słowo na liście jest
poprawnym argumentem do opcji -s wbudowanego polecenia shopt (patrz
WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w BASHOPTS są tymi,
które są raportowane jako włączone (on) przez shopt. Jeśli ta zmienna występuje w
środowisku podczas uruchamiania bash, to każda opcja powłoki z listy będzie
włączona przed odczytaniem plików startowych. Ta zmienna jest tylko do odczytu.
BASHPID
Zmienna przechowuje identyfikator bieżącego procesu bash. W określonych
przypadkach, takich jak sytuacja, gdy podpowłoki nie wymagają ponownej
inicjalizacji bash, różni się od $$.
BASH_ALIASES
Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście aliasów
zarządzanych przez wbudowane polecenie alias. Elementy dodawane do tablicy
pojawiają się na liście aliasów, usunięcie elementów tablicy powoduje usunięcie
aliasów z listy aliasów.
BASH_ARGC
Zmienna tablicowa, której wartościami są liczby parametrów każdej ramki w bieżącym
stosie wywołania bash. Liczba parametrów bieżącego podprogramu (funkcji powłoki lub
skryptu wykonywanego przez . lub source) znajduje się na górze stosu. Gdy
podprogram jest wykonywany, liczba przekazanych parametrów jest przypisywana do
BASH_ARGC. Powłoka ustawia BASH_ARGC wyłącznie w rozszerzonym trybie debugowania
(patrz opis opcji extdebug wbudowanego polecenie shopt poniżej).
BASH_ARGV
Zmienna tablicowa zawierająca wszystkie parametry bieżącego stosu wywołania bash.
Ostatni parametr ostatniego wywołania podprogramu jest umieszczony na wierzchołku
stosu, natomiast pierwszy parametr pierwszego wywołania na spodzie. Gdy podprogram
jest wykonywany, liczba przekazanych parametrów jest przypisywana do BASH_ARGV.
Powłoka ustawia BASH_ARGV wyłącznie w rozszerzonym trybie debugowania (patrz opis
opcji extdebug wbudowanego polecenie shopt poniżej).
BASH_CMDS
Zmienna tablicy asocjacyjnej, której wpisy odpowiadają wewnętrznej liście skrótów
poleceń, zarządzanej przez wbudowane polecenie hash. Elementy dodawane do tablicy
pojawiają się na liście skrótów, usunięcie elementów tablicy powoduje usunięcie ich
z tablicy skrótów.
BASH_COMMAND
Aktualnie wykonywane polecenie lub polecenie przeznaczone do wykonania, chyba że
powłoka wykonuje aktualnie polecenie będące wynikiem zadziałania pułapki - wówczas
jest to polecenie wykonywane w czasie zadziałania pułapki.
BASH_EXECUTION_STRING
Argument polecenia do opcji wywołania -c.
BASH_LINENO
Zmienna tablicowa, której wartościami są numery wierszy plików źródłowych, w
których przywołano każdy odpowiednik ze zmiennej FUNCNAME. ${BASH_LINENO[$i]} jest
numerem wiersza w pliku źródłowym (${BASH_SOURCE[$i+1]}), gdzie przywołano
${FUNCNAME[$i]} (lub ${BASH_LINENO[$i-1]}, jeśli odnosi się do innej funkcji
powłoki). Proszę użyć LINENO, aby pobrać bieżący numer wiersza.
BASH_REMATCH
Zmienna tablicowa, której wartości są przypisywane operatorem dwuargumentowym =~ do
polecenia warunkowego [[. Element o indeksie 0 jest częścią łańcucha pasującego do
całego wyrażenia regularnego. Element o indeksie n jest częścią łańcucha pasującego
do n-tego podwyrażenia ujętego w nawiasy. Zmienna jest tylko do odczytu.
BASH_SOURCE
Zmienna tablicowa, której wartościami są nazwy plików źródłowych, w których
zdefiniowano odpowiadające nazwy funkcji powłoki w zmiennej tablicowej FUNCNAME.
Funkcja powłoki ${FUNCNAME[$i]} jest zdefiniowana w pliku ${BASH_SOURCE[$i]} i
wywoływana z ${BASH_SOURCE[$i+1]}..
BASH_SUBSHELL
Zwiększana o jeden, wewnątrz każdej powłoki lub środowiska podpowłoki, gdy powłoka
rozpoczyna wykonywanie w tym środowisku. Wartością początkową jest 0.
BASH_VERSINFO
Zmienna tablicowa tylko do odczytu, której elementy zawierają informacje o wersji
uruchomionego bash. Wartości przypisane elementom tablicy są następujące:
BASH_VERSINFO[0] Główny numer wersji, wydanie (release).
BASH_VERSINFO[1] Poboczny numer wersji (version).
BASH_VERSINFO[2] Poziom łat (patch level).
BASH_VERSINFO[3] Wersja kompilatu (build version).
BASH_VERSINFO[4] Status wydania (np. beta1).
BASH_VERSINFO[5] Wartość MACHTYPE.
BASH_VERSION
Interpretowane jako łańcuch opisujący wersję uruchomionego bash.
COMP_CWORD
Indeks w ${COMP_WORDS} słowa zawierającego bieżącą pozycję kursora. Zmienna ta
jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego
uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).
COMP_KEY
Klawisz (lub ostatni klawisz w sekwencji klawiszy) użyty do wywołania bieżącej
funkcji uzupełniania.
COMP_LINE
Bieżący wiersz poleceń. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i
poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania
(zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).
COMP_POINT
Indeks bieżącej pozycji kursora względem początku bieżącego polecenia. Jeżeli
kursor jest na końcu bieżącego polecenia, to wartość tej zmiennej jest równa
${#COMP_LINE}. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach
zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej
Programowalne uzupełnianie).
COMP_TYPE
Ustawiana na wartość całkowitą odpowiadającą typowi uzupełnienia, którego próbę
przeprowadzono, które spowodowało wywołanie funkcji uzupełnienia: TAB, do
normalnego uzupełnienia, ?, do wypisywania uzupełnień po udanej tabulacji, !, do
wypisywania alternatyw częściowego uzupełnienia słowa, @, do wypisania uzupełnień,
jeśli słowo nie zostało zmodyfikowane lub %, do uzupełnienia menu. Zmienna ta jest
dostępna tylko w funkcjach powłoki i zewnętrznych poleceniach wywołanych przez
narzędzia programowalnego uzupełnienia powłoki (patrz poniżej Programowalne
uzupełnienie).
COMP_WORDBREAKS
Zestaw znaków traktowanych przez bibliotekę readline jako separatory słów, podczas
przeprowadzania uzupełnień słów. Jeśli unieważniono COMP_WORDBREAKS, to traci swe
specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawiona.
COMP_WORDS
Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) składająca się z pojedynczych słów z
aktualnego wiersza poleceń. Wiersz jest dzielony na słowa tak, jak podzieliłby go
readline, używając COMP_WORDBREAKS, zgodnie z opisem powyżej. Zmienna ta jest
dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego
uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).
COPROC Zmienna tablicowa (patrz poniżej Tablice) tworzona do zatrzymania deskryptorów
plików z wyjścia lub wejścia nienazwanych współprocesów (zobacz Współprocesy
(koprocesy) powyżej).
DIRSTACK
Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zawierająca bieżącą zawartość stosu
katalogów. Katalogi pojawiają się na stosie w kolejności, w jakiej są wyświetlane
przez wbudowane dirs. Przypisanie do elementów tej zmiennej tablicowej może
posłużyć do zmiany katalogów już występujących na stosie, ale do dodania i
usunięcia katalogów muszą być użyte wbudowane pushd i popd. Przypisanie wartości
tej zmiennej nie zmieni bieżącego katalogu. Jeśli DIRSTACK jest unieważnione, to
traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.
EUID Interpretowane jako efektywny identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy
uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.
FUNCNAME
Zmienna tablicowa zawierająca nazwy wszystkich funkcji powłoki obecnych w stosie
wywołań. Element z indeksem 0 jest nazwą aktualnie wykonywanej funkcji powłoki.
Najniższy element (tzn. z najwyższym numerem indeksu) to "main". Zmienna istnieje
tylko gdy wykonywana jest funkcja powłoki. Przypisania do FUNCNAME nie odnoszą
skutku i zwracają kod błędu. Jeśli FUNCNAME jest unieważniona, to traci swe
specjalne właściwości, nawet jeśli jest następnie ponownie ustawiona.
Zmienna ta może zostać użyta razem z BASH_LINENO i BASH_SOURCE. Każdy element
FUNCNAME ma swój odpowiednik w BASH_LINENO i BASH_SOURCE opisujący stos wywołania.
Na przykład, ${FUNCNAME[$i]} została wywołana z pliku ${BASH_SOURCE[$i+1]} w
wierszu o numerze ${BASH_LINENO[$i]}. Wbudowane polecenie caller wyświetla bieżący
stos wywołania używając tej informacji.
GROUPS Zmienna tablicowa zawierająca listę grup, których członkiem jest bieżący
użytkownik. Próby przypisywania wartości do GROUPS nie odnoszą efektu i zwracają
kod błędu. Jeżeli GROUPS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości,
nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.
HISTCMD
Licznik historii (indeks na liście historii poleceń) bieżącego polecenia. Jeżeli
HISTCMD jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest
następnie ponownie ustawione.
HOSTNAME
Automatycznie ustawiane na nazwę aktualnego hosta.
HOSTTYPE
Automatycznie ustawiane na łańcuch unikalnie opisujący typ maszyny, na której jest
wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.
LINENO Przy każdym odwołaniu do tego parametru powłoka zastępuje jego wartość liczbą
dziesiętną reprezentującą aktualny kolejny numer wiersza (poczynając od 1) skryptu
lub funkcji. Nie zapewnia się, by wartość ta miała znaczenie poza skryptem bądź
funkcją. Jeśli LINENO jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet
jeżeli jest następnie ponownie ustawione.
MACHTYPE
Automatycznie ustawiane na łańcuch w pełni opisujący typ systemu, na którym jest
wykonywany bash, w standardowym formacie GNU cpu-firma-system. Wartość domyślna
zależy od systemu.
MAPFILE
Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) tworzona do zatrzymania tekstu
odczytywanego przez wbudowane polecenie mapfile, gdy nie podano nazwy zmiennej.
OLDPWD Poprzedni katalog roboczy ustawiony poleceniem cd.
OPTARG Wartość ostatniego, będącego opcją, argumentu przetworzonego przez wbudowane
polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).
OPTIND Numer (indeks) następnego argumentu, jaki ma zostać przetworzony przez wbudowane
polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).
OSTYPE Automatycznie ustawiane na łańcuch opisujący system operacyjny, w którym jest
wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.
PIPESTATUS
Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zwierająca listę kodów zakończenia z
procesów w ostatnio wykonywanym potoku pierwszoplanowym (który może zawierać
pojedyncze polecenie).
PPID Identyfikator procesu macierzystego powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.
PWD Bieżący katalog roboczy, ustawiony poleceniem cd.
RANDOM Za każdym razem, gdy następuje odwołanie do tego parametru, generowana jest
całkowita liczba losowa z zakresu od 0 do 32767. Sekwencję liczb losowych można
zainicjować przypisując wartość do RANDOM. Jeżeli RANDOM jest unieważniona, to
traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawiona.
READLINE_LINE
Zawartość bufora wiersza realine, do użycia z "bind -x" (patrz WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI poniżej).
READLINE_POINT
Pozycja punktu wprowadzania w buforze wiersza readline, do użycia z "bind -x"
(patrz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).
REPLY Ustawiona na wiersz wejścia odczytany wbudowanym poleceniem read jeśli nie podano
żadnych jego argumentów.
SECONDS
Każdorazowo, gdy występuje odwołanie do tego parametru, zwracana jest liczba
sekund, jakie upłynęły od wywołania powłoki. Jeżeli do SECONDS zostanie przypisana
wartość, to wartość zwracana przez kolejne odwołania jest równa liczbie sekund od
czasu przypisania plus przypisana wartość. Jeżeli SECONDS jest unieważnione, to
traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.
SHELLOPTS
Lista, rozdzielonych dwukropkami, włączonych opcji powłoki. Każde słowo listy jest
poprawnym argumentem opcji -o wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w SHELLOPTS to te, które są zgłaszane jako
włączone (on) przez set -o. Jeśli zmienna ta istnieje w środowisku podczas
uruchamiania bash, to każda z opcji powłoki występująca na tej liście zostanie
włączona przed odczytem jakichkolwiek plików startowych. Jest to zmienna tylko do
odczytu.
SHLVL Inkrementowana każdorazowo, gdy uruchamiane jest kolejne wystąpienie bash.
UID Interpretowane jako identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy
uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.
Poniższe zmienne są używane przez powłokę. W niektórych przypadkach bash przypisuje im
domyślne wartości; przypadki te są odnotowane niżej.
BASH_COMPAT
Wartość używana do ustawienia poziomu kompatybilności powłoki. Opis różnych
poziomów kompatybilności i ich skutki znajduje się przy poleceniu wbudowanym shopt
w rozdziale WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI. Wartość może być liczbą dziesiętną (np.
4.2) lub całkowitą (np. 42) określającą dany poziom kompatybilności. Jeśli
BASH_COMPAT jest nieustawione, lub przypisano mu łańcuch pusty, to poziom
kompatybilności jest ustawiony na domyślny dla bieżącej wersji. Jeśli BASH_COMPAT
ustawiono na wartość niebędącą poprawnym poziomem kompatybilności, to powłoka
wypisze komunikat o błędzie i ustawi poziom kompatybilności na domyślny dla
bieżącej wersji. Poprawne poziomy kompatybilności są takie jak opcje
kompatybilności akceptowane przez polecenie wbudowane shopt opisane poniżej (np.
compat42 oznacza, że poprawnymi wersjami są 4.2 i 42). Bieżąca wersja również jest
poprawną wartością.
BASH_ENV
Jeżeli parametr ten jest ustawiony podczas wykonywania przez bash skryptu, to jego
wartość interpretowana jest jako nazwa pliku zawierającego polecenia do
zainicjowania powłoki, jak w ~/.bashrc. Wartość BASH_ENV podlega interpretacji
parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacjom wyrażeń arytmetycznych
przed interpretacją jej jako nazwy pliku. Zmienna PATH nie jest używana do
znalezienia pliku o powstałej w ten sposób nazwie.
BASH_XTRACEFD
Jeśli ustawiono liczbę całkowitą odpowiadającą poprawnemu deskryptorowi pliku, to
bash zapisze wyjście stosu wygenerowane gdy set -x jest włączone do tego
deskryptora pliku. Deskryptor pliku jest zamykany gdy BASH_XTRACEFD jest usuwana
lub przy przypisaniu nowej wartości. Usunięcie BASH_XTRACEFD lub przypisanie jej
łańcucha pustego powoduje wysłanie stosu na standardowe wyjście błędów. Proszę
zauważyć, że ustawienie BASH_XTRACEFD na 2 (deskryptor pliku wyjścia błędów), a
następnie usunięcie jej spowoduje zamknięcie standardowego wyjścia błędów.
CDPATH Ścieżka wyszukiwania dla polecenia cd. Jest to lista rozdzielonych dwukropkami
katalogów, w których powłoka szuka katalogów docelowych podanych przez polecenie
cd. Przykładową wartością jest ".:~:/usr".
CHILD_MAX
Ustawia liczbę wartości kodów wyjścia zakończonych procesów potomnych, które ma
zapamiętać powłoka. Bash nie pozwoli na zmniejszenie tej wartości poniżej minimum
określonego normą POSIX, istnieje również wartość maksymalna (obecnie 8192), której
nie można przekroczyć. Minimalna wartość jest zależna od systemu.
COLUMNS
Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia szerokości terminala przy
wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie, gdy włączono opcję checkwinsize
oraz w powłoce interaktywnej po otrzymaniu SIGWINCH.
COMPREPLY
Zmienna tablicowa, z której bash czyta możliwe uzupełnienia tworzone przez funkcję
powłoki wywołaną przez usługę programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej
Programowalne uzupełnianie). Każdy element tablicy zawiera jedno możliwe
uzupełnienie.
EMACS Gdy bash znajdzie opisywaną zmienną w środowisku podczas uruchamiania powłoki, z
wartością ustawioną na "t", to przyjmuje, że powłoka działa w buforze powłoki
Emacsa i wyłącza edycję wiersza.
ENV Podobnie jak BASH_ENV; używana gdy powłoka jest wywołana w trybie POSIX.
FCEDIT Domyślny edytor dla wbudowanego polecenia fc.
FIGNORE
Lista rozdzielonych dwukropkami przyrostków, jakie mają być ignorowane podczas
uzupełniania nazw plików (zobacz READLINE poniżej). Nazwa pliku o przyrostku
pasującym do jednej z pozycji FIGNORE wyłączana jest z listy dopasowanych nazw
plików. Przykładową wartością jest ".o:~" (cytowanie jest niezbędne przy
przypisywaniu do tej zmiennej wartości zawierającej tyldy).
FUNCNEST
Gdy jest ustawiona na wartość numeryczną większą od zera, definiuje maksymalny
poziom zagnieżdżenia funkcji. Wywołania funkcji przekraczające określony poziom
będą powodowały przerwanie bieżącego polecenia.
GLOBIGNORE
Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców definiujących zestaw nazw plików, jakie
mają być ignorowane podczas rozwijania nazw plików. Jeżeli plik pasujący do wzorca
rozwijającego nazwę ścieżkową pasuje również do któregoś z wzorców w GLOBIGNORE, to
jest on usuwany z listy dopasowanych.
HISTCONTROL
Lista rozdzielonych dwukropkami wartości, określającymi sposób zapisywania w liście
historii. Jeżeli posiada wartość ignorespace, to wiersze rozpoczynające się od
znaku spacji nie są wprowadzane do listy historii. Jeśli posiada wartość
ignoredups, to wiersze pasujące do ostatniego wiersza historii nie są wprowadzane.
Wartość ignoreboth łączy obie te możliwości. Wartość erasedups powoduje usunięcie z
historii wszystkich wcześniejszych wierszy, pasujących do bieżącego, przed
zapisaniem listy. Wszystkie wartości poza wymienionymi powyżej są ignorowane. Jeśli
zmienna ta nie jest zdefiniowana lub ma wartość inną od powyższych, to wszystkie
wiersze przeczytane przez analizator składni zachowywane są w liście historii,
stosownie do wartości HISTIGNORE. Drugi i kolejne wiersze złożonego polecenia
wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość
HISTCONTROL.
HISTFILE
Nazwa pliku, w którym zachowywana jest historia poleceń (zobacz HISTORIA poniżej).
Wartością domyślną jest ~/.bash_history. Jeśli ustawienie tej zmiennej zostanie
skasowane, to historia poleceń nie będzie zachowana po zakończeniu pracy powłoki.
HISTFILESIZE
Maksymalna liczba wierszy zawartych w pliku historii. Podczas przypisywania
wartości tej zmiennej, jeżeli jest to niezbędne, plik historii jest obcinany tak,
by nie zawierał więcej wierszy, przez usunięcie najstarszych wpisów. Plik historii
jest także obcinany do tego rozmiaru po zapisaniu go w czasie kończenia pracy przez
powłokę. Jeśli wartość wynosi 0, plik historii jest obcinany do zera. Wartości
nienumeryczne i wartości numeryczne mniejsze niż zero wstrzymują obcinanie. Powłoka
ustawia wartość domyślną do wartości HISTSIZE po odczytaniu plików początkowych
powłoki.
HISTIGNORE
Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców służących do decydowania, jakie wiersze
poleceń powinny być zachowane w liście historii. Każdy z wzorców zakotwiczony jest
na początku wiersza i musi pasować do całego wiersza (nie jest dodawane żadne
niejawne `*'). Każdy z wzorców sprawdzany jest z bieżącym wierszem po wykonaniu
kontroli określonych przez HISTCONTROL. Oprócz zwykłych znaków dopasowywania
wzorców używanych przez powłokę, `&' dopasowuje poprzedni wiersz historii. Literał
`&' można uzyskać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik jest
usuwany przed próbą dopasowania. Druga i kolejne wiersze złożonego polecenia
wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość
HISTIGNORE.
HISTSIZE
Liczba poleceń do zapamiętania w historii poleceń (zob. HISTORIA poniżej). Jeśli
wartość wynosi 0, polecenia nie są zachowywane w historii. Wartości numeryczne
mniejsze niż zero powodują, że każde polecenie jest zapamiętywane w historii (znosi
limit). Powłoka ustawia wartość domyślną 500 po odczytaniu plików początkowych
powłoki.
HISTTIMEFORMAT
Gdy ta zmienna jest ustawiona i nie jest pusta, jej wartość jest użyta jak format
łańcucha do strftime(3), w celu wyświetlenia pieczątki czasowej związanej z każdym
wpisem historii, wyświetlanym przez wbudowane polecenie history. Gdy zmienna jest
ustawiona, pieczątki czasowe są zapisywane do pliku historii, dzięki czemu mogą być
zachowywane między sesjami powłoki. Używany jest wówczas znak komentarza historii,
aby odróżnić pieczątki czasowe od pozostałych wierszy historii.
HOME Katalog domowy bieżącego użytkownika; domyślny argument wbudowanego polecenia cd.
Wartość tej zmiennej wykorzystywana jest też przy wykonywaniu interpretacji tyld.
HOSTFILE
Zawiera nazwę pliku o tym samym formacie co /etc/hosts który powinien być czytany,
gdy powłoka potrzebuje uzupełnić nazwę hosta. Listę możliwych uzupełnień można
zmieniać podczas pracy powłoki. Następnym razem, gdy wykonywana jest próba
uzupełnienia nazwy hosta bash dodaje zawartość nowego pliku do już istniejącej
listy. Jeżeli HOSTFILE jest ustawione, ale nie posiada wartości, bash usiłuje
uzyskać listę możliwych uzupełnień nazw hostów czytając /etc/hosts Gdy HOSTFILE
jest unieważniane, lista hostów jest czyszczona.
IFS Wewnętrzny Separator Pól (Internal Field Separator) używany do podziału na słowa po
interpretacjach i dzieleniu wierszy na słowa we wbudowanym poleceniu read. Jego
domyślną wartością jest ,,<spacja><tabulacja><nowalinia>”.
IGNOREEOF
Steruje działaniem powłoki interaktywnej przy otrzymaniu przez nią znaku EOF jako
jedynego znaku wejścia. Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest liczbą kolejnych
znaków EOF jakie muszą być wpisane jako pierwsze znaki wiersza wprowadzania przed
zakończeniem pracy przez bash. Jeśli zmienna ta istnieje, ale nie zawiera wartości
numerycznej lub nie ma wartości, to wartością domyślną jest 10. Jeżeli nie
istnieje, to EOF wskazuje powłoce koniec wprowadzanych danych.
INPUTRC
Nazwa pliku startowego dla readline, unieważniająca domyślny plik ~/.inputrc
(zobacz READLINE poniżej).
LANG Służy do wyznaczania kategorii locale dla wszystkich kategorii nie
wyszczególnionych przez zmienne rozpoczynające się od znaków LC_.
LC_ALL Zmienna ta unieważnia wartość LANG i wszelkich innych zmiennych LC_ określających
kategorie locale.
LC_COLLATE
Ta zmienna wyznacza kolejność (collation order) używaną przy sortowaniu wyników
rozwijania nazw plików, decyduje też o zachowaniu wielu wyrażeń, klas równoważnych
i sekwencje sortowania (collating sequences) w rozwijaniu nazw plików i
dopasowywaniu wzorców.
LC_CTYPE
Ta zmienna decyduje o interpretacji znaków i zachowaniu się klas znaków wewnątrz
rozwijania nazw plików i dopasowywania wzorców.
LC_MESSAGES
Ta zmienna decyduje o ustawieniu locale używanym do tłumaczenia ujętych w
cudzysłowy łańcuchów poprzedzonych znakiem $.
LC_NUMERIC
Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania liczb.
LINES Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia długości kolumn przy
wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie gdy włączono opcję checkwinsize
oraz w powłoce interaktywnej po otrzymaniu po otrzymaniu SIGWINCH.
MAIL Jeżeli parametrowi temu jest przypisana nazwa pliku, a nie jest ustawiona zmienna
MAILPATH, to bash informuje użytkownika o nadejściu poczty do podanego pliku lub
katalogu w formacie Maildir.
MAILCHECK
Określa jak często (w sekundach) bash sprawdza pocztę. Domyślnie jest to 60 sekund.
Gdy nadchodzi pora sprawdzenia poczty, powłoka wykonuje to przed wyświetleniem
głównej zachęty. Jeśli zmienna ta nie jest ustawiona lub jest ustawiona na wartość
nie większą od zera lub zero, to powłoka wyłącza sprawdzanie poczty.
MAILPATH
Lista rozdzielonych dwukropkami nazw plików, w jakich ma być sprawdzana poczta.
Można podać komunikat, jaki ma zostać wyświetlony, gdy do danego pliku przybędzie
wiadomość pocztowa, przez oddzielenie nazwy pliku od komunikatu znakiem '?'. Użyte
w tekście komunikatu, $_ interpretowane jest jako nazwa bieżącego pliku pocztowego.
Przykład:
MAILPATH='/var/mail/bfox?"You have mail":~/shell-mail?"$_ has mail!"'
Bash zapewnia tej zmiennej wartość domyślną, ale położenie plików pocztowych
użytkownika, jakim się posługuje zależy od systemu (np. /var/mail/$USER).
OPTERR Jeżeli ustawiono na wartość 1, bash wyświetla komunikaty o błędach generowanych
przez wbudowane polecenie getopts (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).
OPTERR inicjowane jest na 1 każdorazowo, gdy wywoływana jest powłoka lub wykonywany
jest skrypt powłoki.
PATH Ścieżka wyszukiwania poleceń. Jest to lista rozdzielanych dwukropkami katalogów, w
których powłoka szuka poleceń (zobacz WYKONYWANIE POLECEŃ poniżej). Nazwa katalogu
zerowej długości (pusta) oznacza katalog bieżący. Pusty katalog można podać jako
dwa złączone dwukropki lub początkowy albo końcowy dwukropek. Domyślna ścieżka
zależy od systemu i ustawiana jest przez administratora instalującego bash.
Powszechną wartością jest
``/usr/local/bin:/usr/local/sbin:/usr/bin:/usr/sbin:/bin:/sbin''.
POSIXLY_CORRECT
Jeśli podczas uruchamiania bash w środowisku istnieje ta zmienna, to powłoka przed
odczytem plików startowych wchodzi w tryb posix, tak jakby przy jej wywołaniu
podano opcję --posix. Jeśli zmienna ta zostanie ustawiona podczas pracy powłoki,
to bash włącza tryb posix, tak jakby zostało wykonane polecenie set -o posix
PROMPT_COMMAND
Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest wykonywana jako polecenie przed każdym
wysłaniem zachęty głównej.
PROMPT_DIRTRIM
Gdy jest ustawiona na liczbę większa od zera, jej wartość jest używana jako liczba
początkowych składowych katalogów do usunięcia podczas interpretowania sekwencji
specjalnych łańcucha zachęty \w i \W (patrz poniżej ZACHĘTA POWŁOKI). Usuwane znaki
są zastępowane wielokropkiem.
PS1 Wartość tego parametru jest interpretowana (zobacz poniżej ZACHĘTA) i używana jako
główny łańcuch zachęty. Jego wartością domyślną jest "\s-\v\$ ".
PS2 Wartość tego parametru jest interpretowana jak PS1 i używana jako wtórny
(secondary) łańcuch zachęty. Domyślnie jest to "> ".
PS3 Wartość tego parametru służy jako zachęta w poleceniu select (zobacz powyżej
GRAMATYKA POWŁOKI).
PS4 Wartość tego parametru interpretowana jest jak PS1 i wypisywana przed każdym
poleceniem wyświetlanym przez bash podczas śledzenia wykonywania. Pierwszy znak
PS4, w razie potrzeby, powtarzany jest wielokrotnie, by wskazać wiele poziomów
zagnieżdżenia. Domyślnie jest to "+ ".
SHELL Pełna ścieżka powłoki jest przechowywana w tej zmiennej środowiskowej. Jeśli nie
jest ustawiona podczas uruchamiania powłoki, bash przypisuje jej wartość pełnej
ścieżki powłoki zgłoszeniowej bieżącego użytkownika.
TIMEFORMAT
Wartość tego parametru służy jako łańcuch formatu określającego, jak powinna być
wyświetlana informacja o czasach dla potoków poprzedzonych słowem zastrzeżonym
time. Znak % rozpoczyna sekwencję specjalną, która jest interpretowana jako wartość
czasu lub inna informacja. Sekwencje specjalne i ich znaczenie są następujące;
nawiasy kwadratowe opisują części opcjonalne.
%% Dosłowny znak %.
%[p][l]R Czas, jaki upłynął, w sekundach.
%[p][l]U Liczba sekund, jakie CPU zużył w trybie użytkownika.
%[p][l]S Liczba sekund, jakie CPU zużył w trybie systemowym.
%P Procent wykorzystania CPU, liczony jako (%U + %S) / %R.
Opcjonalne p jest cyfrą określającą dokładność (precision), liczbę cyfr ułamkowych
po kropce dziesiętnej. Wartość zero powoduje, że nie będzie wyświetlana ani kropka
dziesiętna ani część ułamkowa. Mogą być podane co najwyżej trzy miejsca po kropce
dziesiętnej; wartości p większe od 3 zmieniane są na 3. Jeżeli nie podano p, to
używana jest wartość 3.
Opcjonalne l określa dłuższy (longer) format wyników, zawierający minuty, w postaci
MMmSS.FFs. O tym, czy występuje ułamkowa część sekund decyduje wartość p.
Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, to bash działa tak, jakby miała ona wartość
$'\nreal\t%3lR\nuser\t%3lU\nsys\t%3lS'. Jeżeli jej wartością jest pusty łańcuch, to
nie jest wyświetlana żadna informacja o czasach (timing). Podczas wyświetlania
łańcucha formatu dodawany jest kończący znak nowej linii.
TMOUT Jeśli ustawione na wartość większą od zera, to TMOUT jest interpretowane jako
domyślny czas oczekiwania wbudowanego read. Polecenie select kończy się, jeśli dane
nie zostaną wprowadzone po liczbie TMOUT sekund, jeżeli wejście pochodzi z
terminala. W przypadku powłok interaktywnych, wartość jest interpretowana jako
liczba sekund określającą czas, przez jaki powłoka ma czekać na wprowadzenie
wiersza danych po wyświetleniu głównej zachęty. Bash kończy pracę po odczekaniu
tego czasu jeśli pełen wiersz danych nie pojawił się.
TMPDIR Jeśli jest ustawiona, bash używa jej wartości jako nazwy katalogu w którym tworzy
pliki tymczasowe do użytku powłoki.
auto_resume
Zmienna ta steruje sposobem interakcji powłoki z użytkownikiem i sposobem kontroli
zadań. Jeżeli jest ustawiona, to jednowyrazowe polecenia proste bez przekierowań
traktowane są jako aspirujące do wznowienia istniejącego zatrzymanego zadania. Nie
pozwala się na żadną dwuznaczność; jeśli jest więcej niż jedno zadanie
rozpoczynające się od wpisanego łańcucha, wybierane jest zadanie, do którego
ostatnio sięgano. Nazwa zatrzymanego zadania, w tym kontekście, jest wierszem
poleceń użytym do jego uruchomienia. Jeśli posiada wartość exact, to podany
łańcuch musi pasować dokładnie do nazwy zatrzymanego zadania; Jeśli jest ustawione
na substring, to podany łańcuch powinien pasować do podłańcucha nazwy zatrzymanego
zadania. Wartość substring zapewnia funkcjonalność analogiczną do identyfikatora
zadania %? (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI poniżej). Jeśli ustawiono inną wartość, to
podany łańcuch musi być przedrostkiem nazwy zatrzymanego zadania; zapewnia to
funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %.
histchars
Dwa lub trzy znaki sterujące interpretacją historii i podziałem na leksemy (zobacz
poniżej INTERPRETACJA HISTORII). Pierwszy znak jest znakiem interpretacji
historii, sygnalizującym początek interpretacji historii, zwykle `!'. Drugi znak
jest znakiem szybkiego podstawiania, ("quick substitution"), służącym jako skrót do
powtórnego uruchamiania poprzednio wprowadzonego polecenia, podstawiającym w
poleceniu jeden łańcuch za inny. Domyślnym znakiem szybkiego podstawiania jest
`^'. Opcjonalny, trzeci znak jest znakiem wskazującym, że pozostała część wiersza,
w którym występuje on jako pierwszy znak słowa, jest komentarzem. Zwykle znakiem
tym jest `#'. Znak komentarza historii powoduje, że dla pozostałych słów wiersza
podstawianie historii jest pomijane. Niekoniecznie powoduje to traktowanie reszty
wiersza jako komentarza przez analizator składni powłoki.
Tablice
Bash udostępnia indeksowane i asocjacyjne zmienne tablicowe jednowymiarowe. Jako tablica
może zostać użyta dowolna zmienna; wbudowane declare jawnie zadeklaruje tablicę. Nie ma
maksymalnego rozmiaru tablic, ani wymagania, by wszystkie jej elementy były indeksowane
czy przypisywane w sposób ciągły. Do tablic indeksowanych można się odwołać przy pomocy
liczb całkowitych (w tym wyrażeń arytmetycznych), począwszy od zera; natomiast tablice
asocjacyjne używają konkretnych łańcuchów. Jeśli nie zaznaczono inaczej, indeksy tablic
indeksowanych muszą być nieujemnymi liczbami całkowitymi.
Tablica indeksowana tworzona jest automatycznie jeśli wykonywane jest przypisanie do
jakiejś zmiennej przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość. Wskaźnik tablicy traktowany
jest jako wyrażenie arytmetyczne, które musi po interpretacji dać liczbę. Chcąc jawnie
zadeklarować tablicę indeksowaną, użyj declare -a nazwa (zobacz WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI poniżej). declare -a nazwa[wskaźnik] jest również akceptowane; wskaźnik jest
wówczas ignorowany.
Tablice asocjacyjne są tworzone za pomocą konstrukcji declare -A nazwa.
Atrybuty mogą być podane do zmiennej tablicy przy użyciu declare i readonly. Każdy z
atrybutów stosowany jest do wszystkich elementów tablicy.
Przypisania do tablic wykonywane są przy pomocy przypisań złożonych postaci
nazwa=(wartość1 ... wartośćn), gdzie każda wartość ma postać [wskaźnik]=łańcuch.
Przypisania tablic indeksowanych nie wymagają niczego oprócz łańcucha. Jeżeli podano
opcjonalne nawiasy i wskaźnik, to wartość jest przypisywana wskazanemu elementowi tablicy
indeksowanej; w przeciwnym wypadku wartość przypisywana jest elementowi o indeksie o jeden
większym od ostatniego elementu z przypisaną wartością. Indeks jest liczony od zera.
Przy przypisywaniu do tablicy asocjacyjnej konieczne jest podanie wskaźnika.
Składnia ta jest akceptowana także przy poleceniu wbudowanym declare. Pojedyncze elementy
tablicy można przypisać za pomocą składni nazwa[wskaźnik]=wartość wprowadzonej powyżej.
Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako
przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do
ostatniego elementu tablicy).
Do elementu tablicy można odwoływać się używając ${nazwa[wskaźnik]}. Nawiasy są wymagane,
by uniknąć konfliktów z rozwijaniem nazw plików. Jeśli wskaźnikiem jest @ lub *, to
powyższe słowo interpretowane jest jako wszystkie elementy nazwy. Wskaźniki te różnią się
tylko wtedy, gdy słowo pojawia się w cudzysłowach. Jeśli słowo ujęto w cudzysłowy, to
${nazwa[*]} interpretowane jest jako pojedyncze słowo o wartości wszystkich elementów
tablicy rozdzielonych pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS, zaś ${nazwa[@]}
interpretuje każdy z elementów nazwa jako odrębne słowo. Jeśli brak jest elementów
tablicy, to ${nazwa[@]} interpretowane jest jako nic. Jeśli wewnątrz słowa zachodzi
interpretacja (ujęta w cudzysłowy), to pierwszy zinterpretowany parametr jest łączony z
początkiem oryginalnego słowa, a interpretacja ostatniego parametru jest łączona z końcem
oryginalnego słowa. Jest to zachowanie analogiczne do interpretacji parametrów specjalnych
* i @ (zobacz powyżej Parametry specjalne). ${#nazwa[wskaźnik]} interpretowane jest jako
długość ${nazwa[wskaźnik]}. Jeśli wskaźnikiem jest * lub @, to interpretacją jest liczba
elementów w tablicy. Odwoływania się do zmiennej tablicowej bez podania wskaźnika jest
równoważne odwołaniu do elementu numer zero. Jeśli wskaźnik da po interpretacji liczbę
mniejszą od zera, to jest używany jako przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus
jeden (wskaźnik -1 odnosi się więc do ostatniego elementu tablicy).
Zmienna tablicowa jest ustawiona, jeśli do wskaźnika przypisano wartość. Łańcuch pusty
jest poprawną wartością.
Można pozyskać zarówno Klucze (wskaźniki) tablicy jak i wartości. ${!nazwa[@]} i
${!nazwa[*]} są interpretowane jako wskaźniki przypisane do zmiennej nazwa tablicy. expand
to the indices assigned in array variable name. Gdy zastosowany jest cudzysłów, powłoka
zachowuje się podobnie jak w przypadku interpretacji specjalnych parametrów @ i * w
cudzysłowach.
Do niszczenia tablic służy wbudowane polecenie unset. unset nazwa[wskaźnik] niszczy
element tablicy o indeksie wskaźnik. Ujemne wskaźniki tablic indeksowany są intepretowane
zgodnie z opisem powyżej. Konieczne jest zachowanie wzmożonej uwagi, aby zapobiec
niechcianym skutkom rozwijania nazw plików. Polecenie unset nazwa, gdzie nazwa jest
tablicą, lub unset nazwa[wskaźnik], gdzie wskaźnikiem jest * lub @, usuwa całą tablicę.
Każde z wbudowanych declare, local i readonly akceptuje opcję -a do określania tablic
indeksowanych i opcję -A do określania tablic asocjacyjnych. Jeśli podano obie opcje, to
pierwszeństwo ma -A. Polecenie read akceptuje opcję -a do przypisywania tablicy listy słów
przeczytanych ze standardowego wejścia. set i declare wyświetlają wartości tablicowe w
sposób umożliwiający ponowne ich użycie w przypisaniach.
INTERPRETACJA
Interpretacja wykonywana jest na wierszu poleceń po jego podziale na słowa. Istnieje
siedem rodzajów wykonywanych interpretacji: interpretacja nawiasów (brace expansion),
interpretacja tyld (tilde expansion), podstawianie parametrów i interpretacja zmiennych
(parameter and variable expansion), podstawienie wyników poleceń (command substitution),
interpretacja wyrażeń arytmetycznych (arithmetic expansion), podział na słowa (word
splitting) i rozwinięcie nazw plików (pathname expansion).
Kolejność interpretacji: interpretacja nawiasów, interpretacja tyld, interpretacja
parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyników
poleceń (wykonywane od lewej do prawej), podział na słowa i rozwijanie nazw ścieżek.
Na systemach potrafiących to obsłużyć, istnieje dodatkowa dostępna interpretacja:
podstawienie wyników procesów (process substitution). Jest to przeprowadzane w tym samym
czasie, jak interpretacja tyld, parametrów, zmiennych i wyrażeń arytmetycznych oraz
poleceń.
Tylko interpretacja nawiasów, dzielenie na słowa i rozwinięcie nazw plików mogą zmienić
liczbę słów interpretowanego wyrażenia; pozostałe interpretacje rozwijają pojedyncze słowo
w pojedyncze słowo. Jedynymi wyjątkami są interpretacje "$@" i "${nazwa[@]}" wyjaśnione
powyżej (zobacz PARAMETRY).
Interpretacja nawiasów
Interpretacja nawiasów jest mechanizmem, przez który mogą być generowane dowolne łańcuchy.
Mechanizm ten przypomina rozwinięcia nazw plików, ale generowane nazwy plików nie muszą
określać plików istniejących. Wzorce, mające podlegać interpretacji nawiasów mają postać
opcjonalnej preambuły, po której występują serie separowanych przecinkami łańcuchów
pomiędzy parą nawiasów klamrowych, po których następuje opcjonalny dopisek (postscript).
Preambuła stanowi przedrostek dla każdego z łańcuchów zawartych w nawiasach, a dopisek
dodawany jest do każdego łańcucha wynikowego, przy interpretacji od lewej do prawej.
Interpretacja nawiasów może być zagnieżdżana. Wyniki każdego zinterpretowanego łańcucha
nie są sortowane; zachowywana jest kolejność od lewej do prawej. Na przykład, a{d,c,b}e
interpretowane jest jako "ade ace abe".
Sekwencja wyrażeń przyjmuje postać {x..y[..krok]}, gdzie x i y są albo liczbami
całkowitymi, albo pojedynczymi znakami, a opcjonalny krok jest liczbą całkowitą. Gdy
podane są liczby całkowite, to wyrażenie jest rozwijane do wszystkich liczb pomiędzy x i y
(włącznie). Podane liczby mogą być poprzedzone 0, które wymusza identyczną szerokość
każdej z wynikowych liczb. Gdy x lub y zaczynają się zerem, to powłoka próbuje wymusić
utworzenie liczb zawierających tę samą liczbę cyfr, uzupełniając je zerami tam, gdzie
zachodzi taka potrzeba. Gdy podano znaki, wyrażenie jest rozwijane do wszystkich znaków,
znajdujących się leksykalnie (w domyślnych locale C) pomiędzy x a y (włącznie). Proszę
odnotować, że x i y muszą być tego samego typu. Gdy podano krok, to jest on używany jako
różnica pomiędzy poszczególnymi wynikami. W zależności od podanych wartości, domyślnym
krokiem jest 1 lub -1.
Interpretacja nawiasów wykonywana jest przed innymi rodzajami interpretacji, a znaki o
specjalnym znaczeniu dla innych interpretacji są zachowywane w wyniku. Jest ściśle
tekstowa. Bash nie stosuje żadnej interpretacji składniowej do kontekstu interpretacji czy
tekstu pomiędzy nawiasami.
Poprawnie zbudowana interpretacja nawiasów musi zawierać niecytowany nawias otwierający i
zamykający i co najmniej jeden niecytowany przecinek. Wszelkie niepoprawnie skonstruowane
interpretacje nawiasów są pozostawiane bez zmian. { lub , można cytować przy pomocy
odwrotnego ukośnika, co chroni je przed przyjmowaniem za część wyrażenia nawiasowego. Dla
uniknięcia konfliktu z interpretacją parametrów, łańcuch ${ nie jest traktowany jako
spełniający warunki interpretacji nawiasów.
Typowym zastosowaniem tej konstrukcji jest skrót, wtedy gdy wspólny przedrostek łańcuchów
do utworzenia jest dłuższy niż w powyżej podanym przykładzie, np.:
mkdir /usr/local/src/bash/{old,new,dist,bugs}
lub
chown root /usr/{ucb/{ex,edit},lib/{ex?.?*,how_ex}}
Interpretacja nawiasów wprowadza niewielką niezgodność z historycznymi wersjami sh. sh
nie traktuje nawiasów otwierających i zamykających w specjalny sposób gdy pojawiają się
one jako część słowa, i zachowuje je w wyniku. W bash konsekwencją interpretacji nawiasów
jest usuwanie nawiasów ze słów. Na przykład, słowo wprowadzone do sh jako plik{1,2}
pojawi się w identycznej postaci na wyjściu. To samo słowo po interpretacji przez bash
daje plik1 plik2. Jeżeli pożądana jest ścisła zgodność z sh, uruchom bash z opcją +B lub
wyłącz interpretację nawiasów przy pomocy opcji +B polecenia set (zobacz WBUDOWANE
POLECENIA POWŁOKI poniżej).
Interpretacja tyldy
Jeżeli słowo rozpoczyna się niecytowanym znakiem tyldy (`~'), to wszystkie znaki
poprzedzające pierwszy niecytowany ukośnik (lub wszystkie znaki, gdy nie ma ukośnika)
uważane są za przedrostek tyldy (tilde-prefix). Jeżeli żaden ze znaków w przedrostku
tyldy nie jest cytowany, to jego znaki następujące po znaku tyldy traktowane są jako
możliwa nazwa logowania (login name). Jeśli ta nazwa logowania jest łańcuchem pustym, to
tylda zastępowana jest wartością parametru powłoki HOME. Jeżeli HOME nie jest ustawione,
to podstawiany jest za nie katalog domowy użytkownika uruchamiającego powłokę. W
przeciwnym wypadku, przedrostek tyldy zastępowany jest katalogiem domowym skojarzonym z
określoną nazwą logowania.
Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~+', to jest on zastępowany wartością zmiennej PWDpowłoki.
Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~-', to jest on zastępowany wartością zmiennej powłoki
OLDPWD, jeśli jest ona ustawiona. Jeżeli występujące w przedrostku po tyldzie znaki
składają się z liczby N, opcjonalnie poprzedzonej przez `+' lub `-', to przedrostek tyldy
zastępowany jest odpowiednim elementem stosu katalogów, jaki zostałby wyświetlony przez
wbudowane dirs, wywołane z przedrostkiem tyldy jako argumentem. Jeżeli w przedrostku
tyldy znaki występujące po tyldzie składają się z liczby bez początkowego `+' lub `-', to
przyjmowane jest `+'.
Jeśli nazwa logowania jest nieprawidłowa lub interpretacja tyldy nie powiodła się, to
słowo z tyldą pozostaje niezmienione.
Każde z przypisań do zmiennej sprawdzane jest na obecność niecytowanych przedrostków tyldy
występujących bezpośrednio po : lub =. W tych przypadkach również jest wykonywana jest
interpretacja tyldy. Na skutek tego, można posługiwać się nazwami plików z tyldami w
przypisaniach do PATH, MAILPATH i CDPATH, a powłoka przypisze zinterpretowaną wartość.
Podstawianie parametrów
Znak `$' wprowadza podstawianie parametrów, podstawianie wyników poleceń i interpretację
wyrażeń arytmetycznych. Podlegająca interpretacji nazwa parametru lub symbol mogą być
ujęte w nawiasy klamrowe, które są opcjonalne, ale służą do ochrony interpretowanej
zmiennej przed znakami, jakie występują bezpośrednio po niej, a które mogłyby zostać
zinterpretowane jako część nazwy.
Gdy używane są nawiasy, pasującym nawiasem kończącym jest pierwszy `}', nie chroniony
przez odwrotny ukośnik, nie znajdujący się wewnątrz cytowanego łańcucha ani nie osadzony w
wyrażeniu arytmetycznym, podstawieniu wyniku polecenia czy podstawieniu parametru.
${parametr}
Podstawiana jest wartość parametru. Nawiasy wymagane są gdy parametr jest
parametrem pozycyjnym o więcej niż jednej cyfrze, lub gdy po parametrze występuje
znak, który nie powinien być interpretowany jako część jego nazwy. Parametr jest
parametrem powłoki opisanych powyżej PARAMETRY lub odniesieniem do tablicy
(Tablice).
Jeżeli pierwszym znakiem parametru jest wykrzyknik, to rozpoczyna on poziom zagnieżdżenia
zmiennej pośredniej. Bash posługuje się wartością zmiennej utworzonej z reszty parametru
jako nazwą zmiennej; zmienna ta jest następnie interpretowana a w dalszym podstawianiu
używana jest otrzymana wartość zamiast wartości samego parametru. Znane jest to jako
interpretacja pośrednia (indirect expansion). Wyjątkami są interpretacja ${!przedrostek*}
i ${!nazwa[@]} opisane poniżej. Aby wprowadzić interpretację pośrednią, wykrzyknik musi
występować bezpośrednio po lewym nawiasie klamrowym.
W każdym z poniższych przypadków, słowo podlega interpretacji tyldy, podstawianiu
parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych.
Gdy nie przeprowadza interpretacji podłańcuchów, za pomocą opisanych poniżej formuł (np.
:-) bash sprawdza czy parametr nie jest pusty lub nieustawiony. Pominięcie dwukropka
skutkuje sprawdzeniem jedynie tego, czy parametr nie jest nieustawiony.
${parametr:-słowo}
Używa wartości domyślnych. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to
podstawiane jest zinterpretowane słowo. W przeciwnym razie, podstawiana jest
wartość parametru.
${parametr:=słowo}
Przypisuje wartości domyślne. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to jest
mu przypisywane zinterpretowane słowo. Następnie podstawiana jest wartość
parametru. Nie można w ten sposób przypisywać wartości parametrom pozycyjnym ani
parametrom specjalnym.
${parametr:?słowo}
Wyświetla błąd jeśli pusty lub nieustawiony. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub
pusty, to na standardowe wyjście błędów zapisywane jest zinterpretowane słowo (lub
komunikat o takim wyniku, jeśli brak słowa). Jeśli powłoka nie jest interaktywna,
to kończy pracę. W przeciwnym wypadku, podstawiana jest wartość parametru.
${parametr:+słowo}
Używa wartości alternatywnej. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to nic
nie jest podstawiane, w przeciwnym razie podstawiane jest zinterpretowane słowo.
${parametr:przesunięcie}
${parametr:przesunięcie:długość}
Interpretacja podłańcuchów. Interpretuje do długości znaków wartości parametru,
poczynając od znaku określonego przesunięciem. Jeśli parametrem jest @, tablica
indeksowana ze wskaźnikiem @ lub * lub nazwa tablicy asocjacyjnej, wynik różni się,
zgodnie z poniższym opisem. Jeśli nie poda się długości, to interpretuje podłańcuch
wartości parametru poczynając od znaku określonego przesunięciem i kończąc z końcem
wartości. Długość i przesunięcie są wyrażeniami arytmetycznymi (zob. OBLICZANIE
WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH poniżej).
Jeśli przesunięcie wyniesie mniej niż zero, wartość jest używana jako przesunięcie
w znakach od końca wartości parametru. Jeśli długość wyniesie mniej niż zero, jest
interpretowana jako przesunięcie w znakach od końca wartości parametru, a nie jako
liczba znaków, a interpretacja będzie dotyczyć znaków pomiędzy przesunięciem i tym
wynikiem. Proszę zauważyć, że ujemne przesunięcie musi być oddzielone od dwukropka
przynajmniej jedną spacją aby zapobiec pomyleniu z wyrażeniem :-.
Jeśli parametrem jest @, to wynikiem jest długość parametrów pozycyjnych poczynając
od przesunięcia. Ujemne przesunięcie jest liczone w odniesieniu do parametru o
jeden więcej niż największy parametr pozycyjny, więc przesunięcie -1 jest
interpretowane jako ostatni parametr pozycyjny. Jeśli długość będzie mniejsza od
zera wystąpi błąd interpretacji.
Jeśli parametr jest nazwą tablicy indeksowanej z wskaźnikiem @ lub *, to wynikiem
jest długość elementów tablicy poczynając od ${parametr[przesunięcie]}. Jeśli
wskaźnik da po interpretacji liczbę mniejszą od zera, to jest używany jako
przesunięcie od maksymalnego indeksu tablicy plus jeden. Jeśli długość będzie
mniejsza od zera wystąpi błąd interpretacji.
Interpretacja podłańcucha zastosowana do tablicy asocjacyjnej da w wyniku
niezdefiniowany rezultat.
Indeksowanie podłańcuchów zaczyna się od zera, chyba że używane są parametry
pozycyjne, wówczas indeksy liczy się domyślnie od 1. Jeśli przesunięcie wyniesie 0
i użyje się parametrów pozycyjnych, do listy włącza się na początku $0.
${!przedrostek*}
${!przedrostek@}
Nazywa pasujący przedrostek. Rozwija się w listę nazw tych zmiennych, których nazwy
rozpoczynają się od przedrostka, rozdzielonych od siebie pierwszym znakiem zmiennej
specjalnej IFS. Jeśli używane jest @, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy, to
każda nazwa zmiennej jest interpretowana jako oddzielne słowo.
${!nazwa[@]}
${!nazwa[*]}
Lista kluczy z tablicy. Jeśli nazwa jest zmienną tablicową, jest rozwijana do listy
wskaźników (kluczy) tablicowych przypisanych do nazwy. Jeśli nazwa nie jest
tablicą, interpretowana jest do 0, jeśli nazwa jest ustawiona lub pozostaje pusta w
przeciwnym wypadku. Gdy używane jest !, a interpretacja jest ujęta w cudzysłowy,
każdy klucz jest rozwijany do oddzielnego słowa.
${#parametr}
Długość parametru. Podstawiana jest długość, w znakach, wartości parametru. Jeżeli
parametrem jest * lub @, wartość podstawiana jest liczbą parametrów pozycyjnych.
Jeżeli parametr jest nazwą tablicy o indeksowanej przez * lub @, wartość
podstawiana jest liczbą elementów tablicy.
${parametr#słowo}
${parametr##słowo}
Usuwanie pasującego wzorca przedrostka. Słowo jest interpretowane tworząc wzorzec,
tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do początku
wartości parametru, to wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość
parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,#”) lub najdłuższym (przypadek
,,##”) pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia
wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem
interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową
indeksowaną przez @ lub *, to operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei
na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.
${parametr%słowo}
${parametr%%słowo}
Usuwanie pasującego wzorca przyrostka. Słowo jest interpretowane tworząc wzorzec,
tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do końcowej części
zinterpretowanego parametru, wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość
parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,%”) lub najdłuższym (przypadek
,,%%”) pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia
wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem
interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową
indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na
każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.
${parametr/wzorzec/łańcuch}
Zastępowanie wzorca. Wzorzec jest interpretowany w identyczny sposób jak to ma
miejsce przy rozwijaniu nazw plików. Parametr jest rozwijany, a najdłuższe
dopasowanie wzorca do jego wartości jest zastępowane łańcuchem. Jeśli wzorzec
rozpoczyna się /, to wszystkie dopasowania wzorca są zastępowane łańcuchem.
Normalnie, zastępowane jest tylko pierwsze dopasowanie. Jeśli wzorzec rozpoczyna
się #, to musi pasować do początku zinterpretowanej wartości parametru. Jeśli
zaczyna się %, musi natomiast pasować do końca tej wartości. Jeśli łańcuch jest
pusty, wszystkie dopasowania wzorca są usuwane, a początkowy / wzorca może zostać
pominięty. Jeśli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania jest
przeprowadzana na każdym parametrze pozycyjnym z kolei, a zinterpretowanym wynikiem
jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową, w której jako indeks
podano @ lub *, to operacja podstawiania jest przeprowadzana na każdym jej wpisie
po kolei, a zinterpretowanym wynikiem jest powstała lista.
${parametr^wzorzec}
${parametr^^wzorzec}
${parametr,wzorzec}
${parametr,,wzorzec}
Modyfikacja wielkości znaków. Ta interpretacja modyfikuje wielkość zawartych liter
zgodnie z parametrem. Wzorzec jest interpretowany w taki sposób, jak czyni to
rozwijanie nazw plików. Każdy znak w interpretowanej wartości parametru jest
sprawdzany ze wzorcem i jeśli do niego pasuje, wielkość litery jest zmieniana.
Wzorzec nie powinien dopasowywać więcej niż jednego znaku. Operator ^ konwertuje
małe litery pasujące do wzorca na wielkie, operator , działa odwrotnie. ^^ i ,,
konwertują każdy dopasowany znak interpretowanej wartości, natomiast ^ i ,
konwertują jedynie jej pierwszy znak. Jeśli nie podano wzorca, to przyjmuje się za
niego ?, co powoduje dopasowanie każdego znaku. Jeśli parametrem jest @ lub *, to
operacja podstawiania stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś
wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową
indeksowaną przez @ lub *, operacja podstawiania jest przeprowadzana po kolei na
każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.
Podstawianie wyników poleceń
Podstawianie wyników poleceń (command substitution) pozwala na zastępowanie nazwy
polecenia wyjściem (wynikiem) z jego działania. Posiada dwie postaci:
$(polecenie)
lub
`polecenie`
Bash wykonuje interpretację wykonując polecenie i zastępując podstawiane polecenie jego
utworzonym standardowym wyjściem, z usuniętymi końcowymi znakami nowej linii. Zawarte
wewnątrz wyniku znaki nowej linii nie są usuwane, ale mogą być usunięte podczas podziału
na słowa. Podstawienie wyniku polecenia $(cat plik) można zastąpić równoważnym, ale
szybszym $(< plik).
Gdy używane jest podstawianie w starym stylu, z użyciem odwrotnych apostrofów, odwrotny
ukośnik zachowuje swe znaczenie dosłowne, z wyjątkiem przypadków, gdy jest poprzedzony
przez $, ` lub \. Pierwszy odwrotny apostrof (`) nie poprzedzony odwrotnym ukośnikiem
kończy podstawianie wyniku polecenia. Podczas posługiwania się postacią $(polecenie),
polecenie tworzą wszystkie znaki pomiędzy nawiasami; żaden nie jest traktowany specjalnie.
Podstawianie wyników poleceń może być zagnieżdżane. W celu zagnieżdżenia postaci z
odwrotnymi apostrofami zabezpiecz wewnętrzne przed interpretacją używając odwrotnych
ukośników.
Jeżeli podstawianie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to na wynikach nie jest
przeprowadzany podział na słowa ani rozwinięcie nazw plików.
Interpretacja wyrażeń arytmetycznych
Interpretacja wyrażeń arytmetycznych pozwala na obliczanie wyrażeń arytmetycznych i
podstawianie wyniku. Format interpretacji arytmetycznej:
$((wyrażenie))
Stary format $[wyrażenie] jest przestarzały i zostanie usunięty w przyszłych wersjach
basha.
wyrażenie traktowane jest tak, jakby było ujęte w cudzysłowy, ale cudzysłów wewnątrz
nawiasów nie jest traktowany specjalnie. Wszystkie tokeny w wyrażeniu podlegają
interpretacji parametrów i zmiennych, podstawianiu wyników poleceń i usuwaniu cudzysłowów.
Wynik jest traktowany jako wyrażenie arytmetyczne do obliczenia. Wyrażenia arytmetyczne
mogą być zagnieżdżane.
Interpretacja przeprowadzana jest zgodnie z zasadami podanymi poniżej w sekcji OBLICZENIA
ARYTMETYCZNE. Jeżeli wyrażenie jest nieprawidłowe, bash wypisuje komunikat o
niepowodzeniu i nie występuje żadne podstawienie.
Podstawianie wyników procesów (Process substitution)
Podstawianie wyników procesów obsługiwane jest na systemach obsługujących potoki nazwane
(FIFO) lub metodę /dev/fd nazywania otwartych plików. Przybiera ono postać <(lista) lub
>(lista). Proces lista uruchamiany jest z wejściem i wyjściem podłączonym do FIFO lub
jakiegoś pliku w /dev/fd. W wyniku interpretacji nazwa tego pliku przesyłana jest jako
argument bieżącego polecenia. Jeżeli posłużono się postacią >(lista), zapis do pliku
będzie stanowić wejście dla listy. Jeżeli posłużono się postacią <(lista), plik przekazany
jako argument powinien zostać odczytany w celu uzyskania wyjścia listy.
Gdy jest to możliwe, podstawianie wyników procesu wykonywane jest równocześnie z
interpretacją parametrów i zmiennych, podstawianiem wyników poleceń i interpretacją
wyrażeń arytmetycznych.
Podział na słowa
Powłoka przeszukuje wyniki interpretacji parametrów, podstawiania poleceń i interpretacji
wyrażeń arytmetycznych, które nie pojawiają się wewnątrz cudzysłowów, w celu
przeprowadzenia podziału na słowa.
Powłoka traktuje każdy znak IFS jak separator i dzieli na słowa wyniki innych
interpretacji, używając ich jako separatorów pól. Jeżeli IFS nie jest ustawione lub jego
wartością jest dokładnie <spacja><tab><nowalinia>, wartość domyślna, to sekwencje
składające się ze <spacji>, <tabulatora> i <nowejlinii> na początku i końcu wyników
poprzednich interpretacji są ignorowane, a do podziału na słowa służy dowolna sekwencja
znaków IFS, jeżeli nie znajduje się na początku lub końcu. Jeżeli IFS posiada wartość
inną niż domyślna, to sekwencje białych znaków spacji i tabulacji są ignorowane na
początku i końcu słowa, dopóki biały znak występuje w wartości IFS (biały znak IFS). Inne
znaki w IFS nie będące białymi znakami IFS, łącznie z dowolnymi przyległymi białymi
znakami IFS, ograniczają pole. Sekwencja białych znaków IFS jest również traktowana jako
ogranicznik. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to nie występuje podział na słowa.
Jawnie puste argumenty ("" lub '') są pozostawiane. Niecytowane argumenty puste
niejawnie, wynikające z interpretacji parametrów nie posiadających wartości, są usuwane.
Jeśli parametr bez wartości interpretowany jest wewnątrz cudzysłowów, to wynikiem jest
argument pusty i jest on zachowywany.
Zauważ, że jeśli nie występuje interpretacja, to nie jest również wykonywany podział.
Rozwijanie nazw plików (Pathname Expansion)
Po podziale na słowa, jeżeli nie ustawiona została opcja -f, przegląda każde słowo w
poszukiwaniu znaków *, ? i [. Jeśli pojawia się jeden z nich, to słowo uważane jest za
wzorzec i zastępowane jest posortowaną alfabetycznie listą nazw plików pasujących do
wzorca (zob. Dopasowanie wzorca. Jeżeli nie znaleziono pasujących nazw a wyłączona jest
opcja nullglob powłoki, słowo pozostawiane jest bez zmian. Jeżeli nullglob jest włączone,
a nie znaleziono dopasowań, to słowo jest usuwane. Jeśli ustawiona jest opcja failglob
powłoki i nie znaleziono dopasowań, to wyświetlany jest komunikat o błędzie, a polecenie
nie jest wykonywane. Jeżeli włączona jest opcja nocaseglob powłoki, to dopasowywanie
wzorca wykonywane jest bez zwracania uwagi na wielkość liter. Proszę zwrócić uwagę, ze gdy
użyte są wyrażenia zakresowe, takie jak [a-z] (patrz niżej), mogą również zostać
uwzględnione litery innej wielkości, w zależności od ustawienia LC_COLLATE. Gdy do
rozwinięcia nazw plików używa się wzorca, to znak "." na początku nazwy lub bezpośrednio
po ukośniku musi zostać dopasowany dosłownie, chyba że ustawiono opcję dotglob powłoki.
Podczas dopasowywania nazwy pliku znak ukośnika musi zawsze zostać dopasowany dosłownie.
W pozostałych przypadkach, kropka ". nie jest traktowana specjalnie. Zobacz poniżej opis
shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI, gdzie znajdziesz omówienie opcji powłoki
nocaseglob, nullglob, failglob i dotglob.
Do ograniczenia zestawu nazw plików pasujących do wzorca można wykorzystać zmienną powłoki
GLOBIGNORE. Jeżeli GLOBIGNORE jest ustawione, każda z pasujących nazw plików pasująca
również do jednego ze wzorców w GLOBIGNORE jest usuwana z listy dopasowań. Nazwy plików
"." i ".." są zawsze ignorowane, nawet gdy GLOBIGNORE jest ustawione. Jednakże, ustawienie
GLOBIGNORE skutkuje włączeniem opcji dotglob, tak że będą dopasowywane wszystkie inne
nazwy plików rozpoczynające się od kropki. W celu uzyskania starego zachowania,
ignorującego nazwy zaczynające się ".", jednym ze wzorców w GLOBIGNORE należy zrobić ".*".
Opcja dotglob jest wyłączana, gdy kasowane jest GLOBIGNORE.
Dopasowanie wzorca
Każdy znak pojawiający się we wzorcu, różny od specjalnych znaków wzorca opisanych
poniżej, dopasowuje sam siebie. Znak NUL nie może wystąpić we wzorcu. Odwrotny ukośnik
cytuje następujący po nim znak; sam ukośnik jest pomijany podczas dopasowania. Specjalne
znaki wzorca muszą być cytowane, jeżeli mają być dopasowane dosłownie.
Specjalne znaki wzorca mają następujące znaczenie:
* Dopasowuje dowolny łańcuch, łącznie z łańcuchem pustym. Jeśli włączona jest
opcja globstar powłoki, a * jest użyte w kontekście rozwijania nazw plików,
to dwa złączone znaki * użyte w pojedynczym wzorcu dopasują wszystkie pliki
wraz z zerem lub więcej katalogów i podkatalogów. Jeśli po dwóch gwiazdkach
* wystąpi ukośnik /, to dopasowane będą wyłącznie katalogi i podkatalogi.
? Dopasowuje dowolny pojedynczy znak.
[...] Dopasowuje jeden z ujętych w nawiasy kwadratowe znaków. Para znaków
rozdzielona myślnikiem opisuje wyrażenie zakresu; dopasowywany jest nim
dowolny znak, który przy sortowaniu leksykalnym, z zastosowaniem bieżącego
ustawienia locale i zestawu znaków, wypada między tymi dwoma znakami,
włącznie z nimi. Jeżeli pierwszym znakiem występującym po [ jest ! lub ^,
to dopasowywany jest dowolny znak nie zawarty w nawiasach. Kolejność
sortowania znaków w wyrażeniach zakresu określona jest przez bieżące
ustawienie locale i wartość zmiennej środowiskowej LC_COLLATE, jeśli
istnieje. Znak - można dopasować włączając go jako pierwszy lub ostatni ze
znaków zestawu. Znak ] można dopasować włączając go jako pierwszy znak
zestawu.
Wewnątrz [ i ], można podawać klasy znaków (character classes), używając
składni [:klasa:], gdzie klasa jest jedną z poniższych klas zdefiniowanych w
standardzie POSIX:
alnum alpha ascii blank cntrl digit graph lower print punct space upper word
xdigit
Klasa znaków dopasowuje dowolny znak należący do tej klasy. Klasa znaków
word dopasowuje litery, cyfry i znak podkreślenia "_".
Wewnątrz [ i ], można podać klasę równoważności, używając składni [=z=],
która dopasowuje wszystkie znaki o tej samej wadze sortowania (zdefiniowaną
w bieżącym ustawieniu locale) co znak z.
Wewnątrz [ i ], składnia [.symbol.] dopasowuje symbol sortowania (collating
symbol) symbol.
Jeżeli przy pomocy wbudowanego shopt włączono opcję extglob, to rozpoznawane jest kilka
rozszerzonych operatorów dopasowania wzorców. W poniższym opisie, lista-wzorców jest
listą złożoną z jednego lub więcej wzorców rozdzielonych znakiem |. Wzorce złożone można
konstruować przy pomocy jednego lub więcej poniższych pod-wzorców:
?(lista-wzorców)
Dopasowuje zero lub jedno wystąpienie zadanych wzorców
*(lista-wzorców)
Dopasowuje zero lub więcej wystąpień zadanych wzorców
+(lista-wzorców)
Dopasowuje jedno lub więcej wystąpień zadanych wzorców
@(lista-wzorców)
Dopasowuje jeden z zadanych wzorców
!(lista-wzorców)
Dopasowuje cokolwiek prócz jednego z zadanych wzorców
Usunięcie cytowań
Po poprzednich interpretacjach, wszystkie niecytowane wystąpienia znaków \, ' i ", które
nie wynikły z jednej z powyższych interpretacji, są usuwane.
PRZEKIEROWANIE
Przed wykonaniem polecenia, jego wejście i wyjście mogą zostać przekierowane przy pomocy
specjalnej notacji interpretowanej przez powłokę. Przekierowania pozwalają deskryptorom
plików poleceń na powielanie, otwieranie, zamykanie, tworzenie odniesień do różnych plików
oraz mogą zmieniać pliki, które odczytuje polecenie i do którego pisze. Przekierowań można
też używać do modyfikowania deskryptorów plików w środowiska wykonywania bieżącej powłoki.
Poniższe operatory przekierowania mogą występować przed lub pojawiać się gdziekolwiek
wewnątrz polecenia prostego lub występować po poleceniu. Przekierowania przetwarzane są w
kolejności występowania, od lewej do prawej.
Każde przekierowanie, które może być poprzedzone numerem deskryptora pliku, może być w
zamian poprzedzone słowem zapisanym następująco: {nazwa-zmiennej}. W takim przypadku, dla
każdego operatora przekierowania, z wyjątkiem >&- i <&-, powłoka nada deskryptor pliku
większy lub równy 10 i przypisze go do nazwy-zmiennej. Jeśli >&- lub <&- jest poprzedzone
{nazwą-zmiennej}, to wartość nazwy-zmiennej definiuje deskryptor pliku przeznaczony do
zamknięcia.
W poniższych opisach, jeśli pominięto deskryptor pliku, a pierwszym znakiem operatora
przekierowania jest <, przekierowanie dotyczy standardowego wejścia (deskryptor pliku 0).
Jeżeli pierwszym znakiem operatora przekierowania jest >, przekierowanie dotyczy
standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1).
Słowo następujące do operatorze przekierowania w poniższych opisach podlega, chyba że
podano inaczej, interpretacji nawiasów, interpretacji tyldy, interpretacji parametrów i
zmiennych, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych, usuwaniu
cytowań, rozwijaniu nazw plików i podziałowi na słowa. Jeśli zinterpretowane zostanie
jako więcej niż jedno słowo, to bash zgłosi błąd.
Zauważ, że kolejność przekierowań jest znacząca. Na przykład, polecenie
ls > dirlist 2>&1
kieruje zarówno standardowe wyjście jak i wyjście diagnostyczne (stderr) do pliku
dirlist, podczas gdy polecenie
ls 2>&1 > dirlist
kieruje tylko standardowe wyjście do pliku dirlist, gdyż wyjście błędów zostało
zduplikowane jako standardowe wyjście przed przekierowaniem wyjścia do dirlist.
Bash obsługuje kilka nazw plików w sposób specjalny gdy są one użyte w przekierowaniach.
Opisano to w poniższej tablicy:
/dev/fd/fd
Jeżeli fd jest poprawną liczbą całkowitą, to duplikowany jest deskryptor
pliku fd.
/dev/stdin
Duplikowany jest deskryptor pliku 0.
/dev/stdout
Duplikowany jest deskryptor pliku 1.
/dev/stderr
Duplikowany jest deskryptor pliku 2.
/dev/tcp/host/port
Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest
liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje
otworzyć połączenie do odpowiedniego gniazda TCP.
/dev/udp/host/port
Jeśli host jest poprawną nazwą hosta lub adresem internetowym, a port jest
liczbą całkowitą określającą numer portu lub nazwą usługi, to bash usiłuje
otworzyć połączenie do odpowiedniego gniazda UDP.
Nieudane otwarcie lub utworzenie pliku powoduje niepowodzenie przekierowania.
Przekierowania używające deskryptorów plików, większych niż 9 muszą być używane z dużą
ostrożnością, gdyż mogą być w konflikcie z deskryptorami plików używanymi wewnętrznie
przez powłokę.
Proszę zauważyć, że wbudowane polecenie exec może tworzyć przekierowania odnoszące się do
bieżącej powłoki.
Przekierowanie wejścia
Przekierowanie wejścia powoduje otwarcie do odczytu pliku, którego nazwa wynika z
interpretacji słowa. Odczyt będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego
wejścia (zerowy deskryptor pliku) jeśli nie podano n.
Ogólny format przekierowania wejścia:
[n]<słowo
Przekierowanie wyjścia
Przekierowanie wyjścia powoduje otwarcie do zapisu pliku, którego nazwa wynika z
interpretacji słowa. Zapis będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego
wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony;
jeżeli istnieje obcinany jest do rozmiaru zerowego.
Ogólny format przekierowania wyjścia:
[n]>słowo
Jeżeli operatorem przekierowania jest >, a została włączona opcja noclobber wbudowanego
polecenia set, to przekierowanie nie powiedzie się jeżeli plik o nazwie wynikającej z
interpretacji słowa istnieje i jest zwykłym plikiem. Jeżeli operatorem przekierowania
jest >|, albo operatorem jest > przy niewłączonej opcji noclobber, to wykonywana jest
próba przekierowania, nawet jeśli plik słowo istnieje.
Dołączanie przekierowanego wyjścia
Przekierowanie wyjścia w ten sposób powoduje, że plik o nazwie wynikającej z interpretacji
słowa zostanie otwarty do dołączania (append). Dołączanie będzie wykonywane z deskryptora
pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik
nie istnieje jest tworzony.
Ogólny format dołączania wyjścia:
[n]>>słowo
Przekierowanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów
Bash pozwala, przy pomocy tej konstrukcji, przekierować standardowe wyjście (deskryptor
pliku 1) i standardowe wyjście błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest
zinterpretowane słowo.
Istnieją dwie postaci takiego przekierowania:
&>słowo
i
>&słowo
Spośród nich, zalecaną jest pierwsza forma. Jest ona semantycznie równoważna
>słowo 2>&1
Przy używaniu drugiej postaci, słowo nie może zostać zinterpretowane jako liczba ani -.
Jeśli tak się stanie, zadziała inny operator przekierowania (zob. Powielanie deskryptorów
plików poniżej) z powodu kompatybilności wstecznej.
Dołączanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów
Ta konstrukcja pozwala na dołączanie, standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) i
standardowego wyjścia błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest
zinterpretowane słowo.
Format dołączania standardowego wyjścia i wyjścia błędów:
&>>słowo
Jest to semantycznie równoważne
>>słowo 2>&1
(zob. Powielanie deskryptorów plików poniżej).
Dokumenty włączone (Here Documents)
Ten typ przekierowania instruuje powłokę, by czytała wejście z bieżącego źródła aż do
napotkania wiersza zawierającego tylko słowo (bez żadnych kończących odstępów). Wszystkie
wiersze przeczytane do tego momentu są następnie używane jako standardowe wejście
polecenia.
Format dokumentów włączonych jest następujący:
<<[-]słowo
dokument włączony
ogranicznik
Na słowie nie jest wykonywana interpretacja parametrów ani zmiennych, podstawiania wyników
poleceń, rozwijanie nazw plików ani interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Jeżeli jakieś
znaki w słowie są cytowane, to ogranicznik jest wynikiem usunięcia cytowań ze słowa, a
wiersze w dokumencie włączonym nie są interpretowane. Jeżeli słowo nie jest cytowane,
wszystkie wiersze dokumentu włączonego podlegają interpretacji parametrów, podstawianiu
poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. Sekwencja \<nowalinia> jest ignorowana, a
do cytowania znaków \, $ i ` musi być użyte \.
Jeżeli operatorem przekierowania jest <<-, to wszystkie początkowe znaki tabulacji są
obcinane z wierszy wejściowych i wiersza zawierającego ogranicznik. Pozwala to na
ustawienie naturalnych wcięć dla dokumentów włączonych w skryptach powłoki.
Łańcuchy włączone (Here Strings)
Wariant dokumentów włączonych, którego format jest następujący:
<<<słowo
Słowo podlega interpretacji nawiasów, interpretacji tyldy, interpretacji parametrów i
zmiennych, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji wyrażeń arytmetycznych i usuwaniu
cytowań. Rozwijanie nazw plików i podział na słowa nie jest przeprowadzane. Wynik jest
przekazywany poleceniu jako pojedynczy łańcuch na jego standardowe wejście.
Powielanie deskryptorów plików
Operator przekierowania
[n]<&słowo
służy do powielania deskryptorów plików wejściowych. Jeżeli słowo zinterpretowane
zostanie jako jedna lub więcej cyfr, to deskryptor pliku oznaczony przez n czyniony jest
kopią tego deskryptora. Jeżeli cyfry w słowie nie określają otwartego dla wejścia
deskryptora, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zinterpretowane jest jako -,
deskryptor pliku n jest zamykany. Jeżeli n nie zostało określone, to stosowane jest
standardowe wejście (deskryptor pliku 0).
Operator
[n]>&słowo
podobnie, służy do powielania deskryptorów standardowego wyjścia. Jeżeli nie określono n,
stosowane jest standardowe wyjście (deskryptor pliku 1). Jeżeli cyfry w słowie nie
określają deskryptora pliku otwartego do wyjścia, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli
słowo zostanie zinterpretowane jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. W przypadku
specjalnym, jeżeli pominięto n, a słowo nie jest interpretowane jako jedna lub więcej cyfr
lub -, to przekierowywane są standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów, jak opisano
poprzednio.
Przenoszenie deskryptorów plików
Operator przekierowania
[n]<&słowo-
przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na
standardowe wejście (deskryptor pliku 0). Słowo jest zamykane po zduplikowaniu do n.
Podobnie, operator przekierowania
[n]>&słowo-
przenosi deskryptor pliku słowo do deskryptora pliku n lub, jeśli nie podano n, na
standardowe wyjście (deskryptor pliku 1).
Otwieranie deskryptorów plików do odczytu i zapisu
Operator przekierowania
[n]<>słowo
powoduje, że plik o nazwie wynikłej z interpretacji słowa zostanie otwarty do odczytu i
zapisu. Odczyt i zapis będą wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia
(deskryptor pliku 0) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje, to jest tworzony.
ALIASY
Aliasy (czyli synonimy) pozwalają na zastąpienie słowa łańcuchem, gdy zostanie ono użyte
jako pierwsze słowo w poleceniu prostym. Powłoka utrzymuje listę aliasów, które mogą być
ustawiane i unieważniane przy pomocy wbudowanych poleceń alias i unalias (zobacz poniżej
WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI). Dla pierwszego słowa każdego polecenia, jeśli nie jest
cytowane, następuje sprawdzenie, czy posiada ono alias. Jeżeli tak, to słowo to jest
zastępowane tekstem aliasu. Znaki /, $, ` i = i wszystkie metaznaki powłoki oraz znaki
cytowania wypisane powyżej nie mogą być nazwą aliasu. Tekst zastępujący może zawierać
dowolne poprawne wejście powłoki, łącznie z metaznakami powłoki. Pierwsze słowo tekstu
zastępującego jest z kolei sprawdzane na aliasy, ale słowo identyczne z interpretowanym
właśnie aliasem nie jest interpretowane powtórnie. Oznacza to, że można mieć alias ls do
ls -F, na przykład, a bash nie będzie usiłował rekurencyjnie interpretować zastępującego
tekstu. Jeżeli ostatnim znakiem wartości aliasu jest odstęp, to następne słowo polecenia
występujące po aliasie ma również sprawdzaną interpretację aliasów.
Aliasy są tworzone i pokazywane poleceniem alias, a usuwane poleceniem unalias.
Nie ma żadnego mechanizmu posługiwania się argumentami w tekście zastępującym. Jeśli
potrzebne są argumenty, powinna zostać użyta funkcja powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE).
Aliasy nie są interpretowane, gdy powłoka nie jest interaktywna, chyba że ustawiono opcję
powłoki expand_aliases przy pomocy shopt (zobacz opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI poniżej).
Reguły dotyczące definiowania i używania aliasów są nieco zagmatwane. Bash zawsze czyta
co najmniej jeden pełny wiersz z wejścia przed wykonaniem jakichkolwiek poleceń tego
wiersza. Aliasy interpretowane są w czasie odczytu polecenia, nie podczas jego
wykonywania. Z tego powodu, definicja aliasu występująca w tym samym wierszu, co inne
polecenie nie zadziała aż do przeczytania następnego wiersza wejścia. Na polecenia
występujące po definicji aliasu, w tym samym wierszu, nowy alias nie ma wpływu.
Zachowanie to ujawnia się także podczas wykonywania funkcji. Aliasy interpretowane są w
czasie odczytu definicji funkcji, nie zaś podczas jej wykonywania, gdyż sama definicja
funkcji stanowi polecenie złożone. W skutek tego aliasy zdefiniowane w funkcji nie są
dostępne, aż do chwili po wykonaniu funkcji. Dla bezpieczeństwa, zawsze umieszczaj
definicje aliasów w odrębnym wierszu i nie używaj alias w poleceniach złożonych.
Prawie w każdym zastosowaniu aliasy są wyparte przez funkcje powłoki.
FUNKCJE
Punkcja powłoki, zdefiniowana jak opisano powyżej, w sekcji GRAMATYKA POWŁOKI, przechowuje
szereg poleceń do późniejszego wykonania. Gdy nazwa funkcji powłoki używana jest jako
nazwa polecenia prostego, wykonywana jest lista poleceń związanych z tą nazwą funkcji.
Funkcje wykonywane są w kontekście bieżącej powłoki; do ich interpretacji nie jest
tworzony żaden nowy proces (zauważ różnicę w stosunku do wykonania skryptu powłoki).
Podczas wykonywania funkcji, przekazane jej argumenty stają się parametrami pozycyjnymi.
Aktualizowany jest specjalny parametr #, tak by odzwierciedlał zmianę. Parametr pozycyjny
0 nie jest zmieniany. Zmienna FUNCNAME podczas wykonywania funkcji ustawiana jest na jej
nazwę.
Wszystkie inne aspekty środowiska wykonywania powłoki są identyczne między funkcją i jej
wywołującym, z następującymi wyjątkami: pułapki (trap) DEBUG i RETURN (zobacz opis
wbudowanego trap poniżej, w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI) nie są dziedziczone, chyba
że funkcja ma podany atrybut trace (patrz opis wbudowanego declare poniżej) lub opcja
powłoki -o functrace została włączona wbudowanym set (w takim przypadku wszystkie funkcje
dziedziczą pułapki DEBUG i RETURN). Pułapka ERR nie jest dziedziczona, chyba że włączono
opcję -o errtrace powłoki.
Zmienne lokalne dla funkcji mogą być deklarowane przy pomocy wbudowanego polecenia local.
Zwykle zmienne i ich wartości są wspólne dla funkcji i jej wołającego.
Jeśli zmienna FUNCNEST zostanie ustawiona na wartość liczbową większą od 0, to będzie
definiować maksymalny poziom zagnieżdżenia funkcji. Wywołania funkcji przekraczające ten
poziom będą powodowały przerwanie całego polecenia.
Jeżeli w funkcji wywoływane jest wbudowane polecenie return, funkcja kończy działanie i
wykonywanie wznawiane jest od następnego polecenia po wywołaniu funkcji. Każda funkcja
powiązana z pułapką RETURN jest wykonywana przed wznowieniem wykonywania. Gdy funkcja
kończy działanie, parametrom pozycyjnym i parametrowi specjalnemu # przywracane są
wartości, jakie posiadały one przed wykonaniem funkcji.
Listę nazw i definicji funkcji można uzyskać przy pomocy opcji -f wbudowanych poleceń
declare lub typeset. Opcja -F poleceń declare lub typeset podaje same nazwy funkcji (i
opcjonalnie plik źródłowy oraz numer wiersza, jeśli włączono opcję powłoki extdebug).
Funkcje można eksportować, tak że będą one automatycznie zdefiniowane w podpowłokach.
Wykonuje się to przy pomocy opcji -f wbudowanego polecenia export. Definicję funkcji można
usunąć opcją -f lub wbudowanym unset. Proszę zauważyć, że funkcje i zmienne powłoki
posiadające tę samą nazwę mogą dać w wyniku wiele wpisów o identycznych nazwach w
środowisku, przekazywanym do potomków powłoki. Należy zachować ostrożność w przypadkach, w
których może to powodować problemy.
Funkcje mogą być rekurencyjne. Zmienna FUNCNEST może posłużyć do ograniczenia głębokości
stosu wywołań funkcji i liczby wywołań funkcji. Domyślnie, nie ma narzuconego ograniczenia
na liczbę rekurencyjnych wywołań.
OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH
Powłoka pozwala, pod pewnymi warunkami, na obliczanie wartości wyrażeń arytmetycznych
(zobacz wbudowane polecenie let i Interpretacja wyrażeń arytmetycznych). Obliczenia
wykonywane są na liczbach całkowitych o ustalonej wielkości (fixed-width), bez kontroli
przepełnienia (overflow), mimo iż dzielenie przez 0 jest przechwytywane i oznaczane jako
błąd. Operatory i ich priorytety oraz sposób ich dołączania są takie same jak w języku C.
Poniższa lista operatorów pogrupowana jest w poziomy operatorów o jednakowym priorytecie.
Poziomy podano w kolejności malejącego priorytetu.
id++ id--
post-inkrementacja i post-dekrementacja zmiennej
++id --id
pre-inkrementacja i pre-dekrementacja zmiennej
- + jednoargumentowy minus i plus
! ~ negacja logiczna i bitowa
** potęgowanie
* / % mnożenie, dzielenie, reszta z dzielenia
+ - dodawanie, odejmowanie
<< >> lewo i prawostronne przesunięcie bitowe
<= >= < >
porównanie
== != równości i nierówność
& bitowa koniunkcja (AND)
^ bitowa alternatywa wyłączna (XOR)
| bitowa alternatywa (OR)
&& logiczna koniunkcja (AND)
|| logiczna alternatywa (OR)
wyraż?wyraż:wyraż
operator warunkowy
= *= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=
przypisanie
wyraż1 , wyraż2
przecinek
Jako operandy dozwolone są zmienne powłoki; interpretacja parametrów przeprowadzana jest
przed obliczeniem wyrażenia. Wewnątrz wyrażenia, do zmiennych powłoki można się też
odwoływać przez nazwę, bez użycia składni interpretacji parametrów. Zmienna powłoki, która
jest pusta lub nieustawiona jest przyjmowana jako 0, gdy odwołuje się do jej nazwy bez
używania składni interpretacji parametrów. Gdy wystąpi odwołanie się do zmiennej lub gdy
przypisano wartość zmiennej, której nadano wcześniej atrybut liczby całkowitej przy użyciu
declare -i, to jej wartość obliczana jest jako wyrażenie arytmetyczne. Pusta wartość jest
interpretowana jako 0. Zmienna powłoki nie musi mieć włączonego atrybutu liczby całkowitej
by mogła być użyta w wyrażeniu.
Stałe z początkowym 0 interpretowane są jako liczby ósemkowe. Początkowe 0x lub 0X oznacza
liczbę szesnastkową. W pozostałych przypadkach liczby mają postać [podstawa#]n, gdzie
opcjonalna podstawa jest liczbą dziesiętną pomiędzy 2 a 64 reprezentującą podstawę układu
pozycyjnego, zaś n liczbą w układzie o tej podstawie. Jeśli pominięto podstawa#, to
używana jest podstawa 10. Gdy poda się n, cyfry większe< niż 9 reprezentowane są przez
małe litery, wielkie litery, @ i _, w tej kolejności. Jeżeli podstawa jest mniejsza bądź
równa 36, to do zapisu liczb pomiędzy 10 a 35 można używać zamiennie małych i wielkich
liter.
Operatory interpretowane są w kolejności priorytetu. Podwyrażenia w nawiasach obliczane są
jako pierwsze i mogą unieważnić podane wyżej reguły priorytetów.
WYRAŻENIA WARUNKOWE
Wyrażenia warunkowe używane są przez polecenie złożone [[ oraz polecenia wbudowane test i
[ do testowania atrybutów pliku i wykonywania porównań łańcuchowych i arytmetycznych.
Wyrażenia złożone są z poniższych jedno- i dwuargumentowych składowych. Jeśli któryś z
argumentów plikowych jednej z składowych jest w postaci /dev/fd/n, to sprawdzany jest
deskryptor pliku n. Jeżeli argument plik którejś składowej jest jednym z /dev/stdin,
/dev/stdout lub /dev/stderr, to sprawdzany jest, odpowiednio, deskryptor 0, 1 lub 2.
Jeśli nie określono inaczej, składowe operujące na plikach podążają za dowiązaniami
symbolicznymi i działają na celu dowiązania, a nie na samym dowiązaniu.
Gdy operatory < i > są używane z poleceniem [[, to sortują zgodnie z porządkiem
leksykograficznym, używając bieżącego ustawienia locale. Polecenie test sortuje
korzystając z kolejności ASCII.
-a plik
Prawda jeśli plik istnieje.
-b plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest blokowym plikiem specjalnym.
-c plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest znakowym plikiem specjalnym.
-d plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest katalogiem.
-e plik
Prawda jeśli plik istnieje.
-f plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest plikiem zwykłym.
-g plik
Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-group-id.
-h plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.
-k plik
Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit ochrony (sticky bit).
-p plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest potokiem nazwanym (FIFO).
-r plik
Prawda jeśli plik istnieje i daje się czytać.
-s plik
Prawda jeśli plik istnieje i ma rozmiar większy niż zero.
-t fd Prawda jeśli deskryptor pliku fd jest otwarty i odnosi się do terminala.
-u plik
Prawda jeśli plik istnieje i ma ustawiony bit set-user-id.
-w plik
Prawda jeśli plik istnieje i daje się doń zapisać.
-x plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest wykonywalny.
-G plik
Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id grupy.
-L plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest dowiązaniem symbolicznym.
-N plik
Prawda jeśli plik istnieje i został zmodyfikowany od czasu jego ostatniego odczytu.
-0 plik
Prawda jeśli plik istnieje i jego właścicielem jest efektywny id użytkownika.
-S plik
Prawda jeśli plik istnieje i jest gniazdem.
plik1 -ef plik2
Prawda jeśli plik1 i plik2 odnoszą się do tego samego urządzenia i numeru i-węzła.
plik1 -nt plik2
Prawda, jeśli plik1 jest nowszy (według daty modyfikacji) niż plik2 lub plik1
istnieje a plik2 nie.
plik1 -ot plik2
Prawda, jeśli plik1 jest starszy niż plik2 lub plik2 istnieje a plik1 nie.
-o nazwa_opcji
Prawda jeśli opcja powłoki nazwa_opcji jest włączona. Zobacz zestawienie opcji w
opisie opcji -o wbudowanego set, poniżej.
-v nazwa-zmiennej
Prawda, jeśli zmienna powłoki zmienna-powłoki jest ustawiona (została jej
przypisana wartość).
-R nazwa-zmiennej
Prawda, jeśli zmienna powłoki zmienna-powłoki jest ustawiona i jest nazwą
referencyjną.
-z łańcuch
Prawda jeśli długość łańcucha wynosi zero.
string
-n łańcuch
Prawda jeśli łańcuch ma długość niezerową.
łańcuch1 == łańcuch2
łańcuch1 = łańcuch2
Prawda, jeśli łańcuchy są sobie równe. = powinno być używane z poleceniem test, w
celu zachowania zgodności z normą POSIX. Gdy używane jest z poleceniem [[,
przeprowadzane jest dopasowanie do wzorca, zgodnie z opisem powyżej Polecenia
złożone).
łańcuch1 != łańcuch2
Prawda jeśli łańcuchy nie są równe.
łańcuch1 < łańcuch2
Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby przed łańcuchem2 według
bieżącego ustawienia locale.
łańcuch1 > łańcuch2
Prawda jeśli łańcuch1 przy sortowaniu występowałby po łańcuchu2 według bieżącego
ustawienia locale.
arg1 OP arg2
OP jest jednym z -eq, -ne, -lt, -le, -gt lub -ge. Te arytmetyczne operatory
dwuargumentowe zwracają prawdę jeśli arg1 jest odpowiednio równe (eq), nie równe
(ne), mniejsze niż (lt), mniejsze bądź równe (le), większe niż (gt) lub większe
bądź równe (ge) arg2. Arg1 i arg2 mogą być dodatnimi lub ujemnymi liczbami
całkowitymi.
INTERPRETACJA POLECEŃ PROSTYCH
Gdy wykonywane jest polecenie proste, powłoka wykonuje następujące interpretacje,
przypisania i przekierowania, od lewej do prawej.
1. Słowa oznaczone przez analizator składni jako przypisania zmiennych (poprzedzające
nazwę polecenia) i przekierowania zachowywane są do późniejszego przetworzenia.
2. Słowa, nie będące przypisaniami zmiennych ani przekierowaniami są interpretowane.
Jeżeli po interpretacji pozostaną jakieś słowa, to pierwsze z nich przyjmowane jest
za nazwę polecenia a pozostałe za argumenty.
3. Wykonywane są przekierowania, jak opisano powyżej w sekcji PRZEKIEROWANIE.
4. W każdym przypisaniu zmiennej tekst po znaku równości = podlega interpretacji
tyldy, interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń, interpretacji
wyrażeń arytmetycznych i usuwaniu cudzysłowów, zanim zostanie przypisany do
zmiennej.
Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, to przypisania zmiennych dotyczą środowiska
aktualnej powłoki. W przeciwnym razie, zmienne są dodawane do środowiska wykonywanego
polecenia i nie mają wpływu na środowisko bieżącej powłoki. jeżeli któreś z przypisań
usiłuje nadać wartość zmiennej read-only, pojawia się błąd, a polecenie kończy pracę z
niezerowym kodem.
Jeżeli nie otrzymano żadnej nazwy polecenia, wykonywane są przekierowania, ale nie mają
one wpływu na bieżące środowisko powłoki. Błąd przekierowania powoduje, że polecenie
kończy pracę z niezerowym kodem.
Jeżeli po interpretacji istnieje nazwa polecenia, to wykonywanie odbywa się jak opisano
poniżej. W przeciwnym wypadku, polecenie kończy pracę. Jeżeli jednym z wykonanych kroków
było podstawienie wyników polecenia, to zwracany kod zakończenia jest kodem ostatniego
wykonanego podstawienia polecenia. Jeśli nie wystąpiło podstawianie poleceń, to polecenie
kończy pracę z kodem zerowym.
WYKONYWANIE POLECEŃ
Po podziale polecenia na słowa, jeśli jego wynikiem jest polecenie proste z opcjonalną
listą argumentów, podejmowane są poniższe akcje.
Jeśli polecenie nie zawiera ukośników, powłoka usiłuje je zlokalizować. Jeżeli istnieje
funkcja powłoki o tej nazwie, wywoływana jest ta funkcja, jak opisano powyżej w sekcji
FUNKCJE. Jeżeli nazwa nie pasuje do funkcji, powłoka szuka jej na liście poleceń
wbudowanych. Jeżeli znaleziono pasujące, to jest ono wywoływane.
Jeżeli nazwa nie jest ani funkcją powłoki ani poleceniem wbudowanym i nie zawiera
ukośników, to bash przeszukuje każdy element z PATH usiłując znaleźć katalog zawierający
plik wykonywalny o takiej nazwie. Bash posługuje się tablicą mieszającą (hash table) do
zapamiętywania pełnych nazw plików wykonywalnych (zobacz hash w WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI poniżej). Pełne przeszukiwanie katalogów z PATH wykonywane jest tylko wtedy, gdy
polecenia nie znaleziono w tablicy mieszającej. Jeżeli wyszukiwanie nie powiedzie się,
powłoka szuka zdefiniowanej funkcji powłoki o nazwie command_not_found_handle. Jeśli ta
funkcja istnieje, jest wywoływana z pierwotnym poleceniem i jego argumentami użytymi jako
jej argumenty, a kod wyjścia funkcji staje się kodem wyjścia powłoki. Jeśli funkcja nie
jest zdefiniowana, powłoka wypisuje komunikat o błędzie i zwraca kod zakończenia równy
127.
Jeżeli poszukiwanie było pomyślne lub jeśli nazwa polecenia zawiera jeden lub więcej
ukośników, powłoka wykonuje zadany program w odrębnym środowisku wykonania. Argumentowi 0
przypisywana jest podana nazwa, a pozostałym argumentom polecenia podane argumenty, jeśli
były takowe.
Jeżeli wykonanie to nie powiedzie się, gdyż plik nie ma formatu wykonywalnego, a nie jest
katalogiem, to zakłada się, że jest on skryptem powłoki, plikiem zawierającym polecenia
powłoki. Powoływana jest podpowłoka do jego wykonania. Powłoka ta reinicjuje się, zatem
efekt jest taki, jakby do obsługi skryptu została wywołana nowa powłoka, z wyjątkiem tego,
że położenia poleceń zapamiętane przez rodzica (zobacz hash poniżej w WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI są zachowywane przez potomka.
Jeżeli program jest plikiem o zawartości rozpoczynającej się od #!, to reszta pierwszego
wiersza określa interpreter dla tego programu. Powłoka uruchamia podany interpreter na
systemach operacyjnych, które same nie obsługują tego formatu wykonywalnego. Argumenty dla
interpretera składają się z pojedynczego opcjonalnego argumentu występującego po nazwie
interpretera w pierwszym wierszu programu, następującej po nim nazwy programu i
następujących po niej argumentów polecenia, jeśli były takowe.
ŚRODOWISKO WYKONYWANIA POLECEŃ
Powłoka posiada środowisko wykonywania (execution environment), na które składają się:
• otwarte pliki odziedziczone przez powłokę przy wywołaniu, zmodyfikowane przez
przekierowania przekazane do wbudowanego polecenia exec
• bieżący katalog roboczy ustawiony przez cd, pushd lub popd, albo odziedziczony
przez powłokę przy wywołaniu
• maska trybu tworzonych plików ustawioną przez umask albo odziedziczoną po rodzicu
powłoki
• bieżące pułapki ustawione przez trap
• parametry powłoki ustawione przez przypisania zmiennych przy pomocy set albo
odziedziczone ze środowiska rodzica powłoki
• funkcje powłoki zdefiniowane podczas wykonywania lub odziedziczone ze środowiska
rodzica powłoki
• opcje włączone przy wywołaniu (albo domyślnie albo przy pomocy argumentów wiersza
poleceń) albo przez set
• opcje włączone przez shopt
• aliasy powłoki zdefiniowane przy pomocy alias
• różne id procesów, łącznie z identyfikatorami zadań tła, wartość $$ i wartość $PPID
Gdy ma zostać wykonane polecenie proste inne niż funkcja powłoki lub polecenie wbudowane,
wywoływane jest w odrębnym środowisku wykonania, składających się z poniższych elementów.
Jeśli nie podano inaczej, wartości dziedziczone są z powłoki.
• otwarte pliki powłoki, plus modyfikacje i dodatki określone przez przekierowania
polecenia
• bieżący katalog roboczy
• maska trybu tworzonych plików
• zmienne powłoki oznaczone do wyeksportowania, razem ze zmiennymi wyeksportowanymi
do polecenia, przekazane w środowisku
• pułapki przechwycone przez powłokę resetowane są do wartości odziedziczonych przez
nią od rodzica, a pułapki ignorowane przez powłokę są ignorowane.
Polecenie wywołane w odrębnym środowisku nie może wpływać na środowisko wykonywania
powłoki.
Podstawienia wyników poleceń i polecenia asynchroniczne wywoływane są w środowisku
podpowłoki, które jest kopią środowiska powłoki, z wyjątkiem tego, że pułapki przechwycone
przez powłokę są resetowane do wartości, jakie powłoka odziedziczyła po rodzicu podczas
wywołania. Polecenia wbudowane wywoływane jako część potoku również wykonywane są w
środowisku podpowłoki. Zmiany wykonane w środowisku podpowłoki nie mogą wpływać na
środowisko wykonywania powłoki.
Podpowłoki utworzone do wykonania podstawiania wyników poleceń dziedziczą wartość opcji -e
z powłoki macierzystej. Jeśli bash nie działa w trybie posix, to czyści opcję -e w takich
podpowłokach.
Jeżeli po poleceniu występuje &, a nie uaktywniono sterowania zadaniami, to domyślnym
standardowym wejściem dla tego polecenia jest pusty plik /dev/null. W przeciwnym razie
wywoływane polecenie dziedziczy deskryptory plików po wołającej powłoce, zmodyfikowane
przekierowaniami.
ŚRODOWISKO
Podczas wywoływania program otrzymuje tablicę łańcuchów zwaną środowiskiem (environment).
Jest to lista par nazwa-wartość, o postaci nazwa=wartość.
Powłoka pozwala na manipulowanie środowiskiem na kilka sposobów. Przy wywołaniu,
przeszukuje ona własne środowisko i tworzy parametr dla każdej znalezionej nazwy,
automatycznie zaznaczając go do wyeksportowania do procesów potomnych. Wykonywane
polecenia dziedziczą środowisko. Polecenia export i declare -x pozwalają na dodawanie i
usuwanie ze środowiska parametrów i funkcji. Jeżeli w środowisku zmieniana jest wartość
parametru, to nowa wartość staje się częścią środowiska, zastępując starą. Środowisko
dziedziczone przez każde wykonywane polecenie składa się z początkowego środowiska
powłoki, którego wartości mogą być w powłoce zmieniane, minus ewentualne pary usunięte
poleceniem unset, plus dodane poprzez polecenia export i declare -x.
Środowisko dla dowolnego polecenia prostego czy funkcji może być tymczasowo powiększone
przez poprzedzenie polecenia przypisaniem parametrów, jak opisano powyżej w sekcji
PARAMETRY. Te instrukcje przypisania mają wpływ wyłącznie na środowisko postrzegane przez
to polecenie.
Jeżeli ustawiona jest opcja -k (zobacz poniżej opis wbudowanego polecenia set), to
wszystkie przypisania parametrów umieszczane są w środowisku polecenia, a nie tylko te,
które poprzedzają nazwę polecenia.
Gdy bash wywołuje polecenie zewnętrzne, zmienna _ ustawiana jest na pełną nazwę pliku
polecenia i przekazywana temu poleceniu w jego środowisku.
KOD ZAKOŃCZENIA
Kod zakończenia wykonanego polecenia jest wartością zwracaną przez wywołanie systemowe
waitpid lub funkcję będącą jego odpowiednikiem. Kody zakończenia mieszczą się w zakresie
od 0 do 255, przy czym, jak wyjaśniono poniżej, powłoka może używać wartości powyżej 125 w
sposób specjalny. Kod zakończenia z wbudowanych poleceń powłoki i poleceń złożonych
również są ograniczone do powyższego przedziału. W szczególnych przypadkach, powłoka używa
wartości specjalnych aby poinformować o konkretnym trybie błędu.
Dla celów powłoki, polecenie, które zakończyło pracę z zerowym kodem zakończenia, powiodło
się. Zerowy kod oznacza powodzenie. Niezerowy kod oznacza niepowodzenie. Gdy polecenie
kończy pracę z błędem krytycznym N, bash posługuje się wartością 128+N jako kodem
zakończenia.
Jeżeli nie znaleziono polecenia, proces potomny powołany do jego wykonania zwraca kod 127.
Jeżeli polecenie zostało znalezione, ale nie jest wykonywalne, kod zakończenia wynosi 126.
Jeżeli polecenie nie powiodło się z powodu błędu podczas interpretacji lub przekierowania,
kod zakończenia jest większy od zera.
Wbudowane polecenia powłoki zwracają kod 0 (true prawda) jeśli się powiodły, i niezerowy
(false fałsz) jeśli podczas ich wykonywania pojawił się błąd. Wszystkie polecenia
wbudowane zwracają kod 2 dla wskazania niepoprawnego użycia.
Sam Bash zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia, chyba że pojawi się błąd
składni, wówczas kończy pracą z wartością niezerową. Zobacz też poniżej polecenie
wbudowane exit.
SYGNAŁY
Gdy bash jest interaktywny, przy braku jakichkolwiek pułapek (przechwytywania sygnałów),
ignoruje on SIGTERM (tak, że kill 0 nie zabija powłoki interaktywnej), a SIGINT jest
przechwytywany i obsługiwany (tak, że wbudowane polecenie wait daje się przerwać). We
wszystkich przypadkach, bash ignoruje SIGQUIT. Jeżeli działa kontrola zadań, bash
ignoruje SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.
Zadania synchroniczne uruchomione przez bash mają procedury obsługi sygnałów (signal
handlers) ustawione na wartości odziedziczone przez powłokę po rodzicu. Jeżeli nie pracuje
kontrola zadań, to polecenia asynchroniczne ignorują również SIGINT i SIGQUIT. Polecenia
uruchamiane wskutek podstawiania poleceń ignorują generowane z klawiatury sygnały kontroli
zadań SIGTTIN, SIGTTOU i SIGTSTP.
Powłoka domyślnie kończy pracę po otrzymaniu SIGHUP. Przed zakończeniem, powłoka
interaktywna rozsyła otrzymany SIGHUP do wszystkich zadań, pracujących lub zatrzymanych.
Do zatrzymanych zadań wysyłany jest SIGCONT by upewnić się, że otrzymują SIGHUP. Chcąc
uniknąć wysłania sygnału przez powłokę do konkretnego zadania, należy usunąć je z tablicy
zadań przy pomocy wbudowanego polecenia disown (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA
POWŁOKI) lub oznakować, by nie otrzymywało SIGHUP, posługując się disown -h.
Jeżeli przy pomocy shopt została ustawiona opcja huponexit powłoki, bash wysyła SIGHUP do
wszystkich zadań, gdy kończy pracę interaktywna powłoka zgłoszeniowa.
Gdy bash podczas oczekiwania na ukończenie polecenia otrzymuje sygnał, dla którego
ustawiono pułapkę, pułapka ta nie zostanie wykonana aż do zakończenia pracy polecenia.
Gdy bash oczekuje na polecenie asynchroniczne za pośrednictwem wbudowanego wait, odbiór
sygnału, dla którego ustawiono przechwytywanie spowoduje, że wbudowane wait natychmiast
skończy pracę z kodem większym od 128, po czym natychmiast zostanie wywołana pułapka.
KONTROLA ZADAŃ
Kontrola zadań odnosi się do możliwości selektywnego zatrzymywania (zawieszania - suspend)
wykonywania procesów i późniejszej kontynuacji (wznawiania - resume) ich wykonywania.
Użytkownik zwykle wykorzystuje to udogodnienie za pośrednictwem interaktywnego interfejsu
obsługiwanego wspólnie przez systemowy sterownik terminala i bash.
Powłoka kojarzy z każdym potokiem zadanie. Przechowuje tablicę aktualnie wykonywanych
zadań, którą można przeglądać za pomocą polecenia jobs. Gdy bash uruchamia zadanie
asynchronicznie (w tle), wypisuje wiersz w rodzaju:
[1] 25647
wskazujący, że zadanie to ma numer 1 a ID ostatniego procesu w potoku związanym z zadaniem
wynosi 25647. Wszystkie procesy w jednym potoku należą do tego samego zadania. Bash
posługuje się abstrakcją (abstraction) zadania jako podstawą kontroli zadań.
Dla ułatwienia implementacji interfejsu użytkownika do kontroli zadań, system operacyjny
utrzymuje pojęcie ID grupy procesów bieżącego terminala (current terminal process group
ID). Elementy tej grupy procesów (procesy, których ID grupy procesów jest równy ID grupy
procesów bieżącego terminala) otrzymują generowane z klawiatury sygnały, takie jak SIGINT.
Mówimy, że procesy te pracują pierwszoplanowo. Procesy tła to takie, których ID grupy
procesów różni się od terminala; procesy takie są odporne na sygnały pochodzące z
klawiatury. Tylko procesom pierwszoplanowym wolno czytać i, jeśli użytkownik ustawi stty
tostop, pisać na terminal. Do procesów tła usiłujących czytać z (i pisać do, jeśli działa
stty tostop) terminala wysyłany jest przez sterownik terminala sygnał SIGTTIN (SIGTTOU),
który, jeśli nie zostanie przechwycony, wstrzymuje proces.
Jeżeli system operacyjny, na którym działa bash obsługuje kontrolę zadań, bash zawiera
funkcje do jej wykorzystywania. Naciśnięcie klawisza wstrzymania (zwykle ^Z, Control-Z)
podczas pracy procesu powoduje, że proces ten zostanie zatrzymany a sterowanie zostanie
zwrócone do bash. Naciśnięcie klawisza opóźnione wstrzymanie (zwykle ^Y, Control-Y)
powoduje, że proces zostanie zatrzymywany gdy będzie usiłował czytać wejście z terminala,
a sterowanie powróci do bash. Użytkownik może następnie zmieniać stan takiego zadania,
posługując się poleceniem bg do kontynuacji zadania w tle, fg do kontynuacji na pierwszym
planie lub poleceniem kill do zabicia zadania. ^Z działa natychmiast i ma efekt uboczny:
powoduje odrzucenie oczekującego wyjścia i wprowadzonych, a nieprzetworzonych naciśnięć
klawiszy (typeahead).
Istnieje kilka sposobów wskazywania zadania w powłoce. Znak % poprzedza nazwę zadania.
Zadanie numer n można wskazać jako %n. Zadanie może być też określone przez użycie
przedrostka nazwy użytej do jego uruchomienia lub podłańcucha, jaki występuje w jego
wierszu poleceń. Na przykład, %ce odnosi się do zatrzymanego zadania ce. Jeśli
przedrostek pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Z drugiej strony,
użycie %?ce, wskazuje na zadanie zawierające podłańcuch ce w swym wierszu poleceń. Jeżeli
łańcuch pasuje do więcej niż jednego zadania, bash zgłasza błąd. Symbole %% i %+ określają
rozumiane przez powłokę bieżące zadanie, będące ostatnim zadaniem zatrzymanym, gdy było na
pierwszym planie lub uruchomionym w tle. Do poprzedniego zadania można odwoływać się przy
pomocy %-. W wyjściu odnoszącym się do zadań (np. wyjście polecenia jobs), bieżące
zadanie jest zawsze zaznaczone znakiem +, a zadanie poprzednie -. Pojedynczy % (bez
towarzyszącego określenia zadania) również odnosi się do bieżącego zadania.
Do przywrócenia zadania na pierwszy plan można posłużyć się po prostu jego nazwą: %1 jest
synonimem dla ,,fg %1”, przywracającego zadanie 1 z tła na pierwszy plan. Podobnie, ,,%1
&” wznawia zadanie 1 w tle, równoważnie do ,,bg %1””.
Powłoka natychmiast dowiaduje się czy zadanie zmieniło stan. Normalnie, bash czeka ze
zgłoszeniem zmian do momentu, gdy ma wyświetlić zachętę, by nie przerywać innego wyjścia.
Jeżeli włączono opcję -b wbudowanego polecenia set, bash zgłasza takie zmiany natychmiast.
Dla każdego kończącego pracę procesu potomnego wykonywana jest ewentualna pułapka
przechwytująca SIGCHLD.
Jeżeli wykonano próbę zakończenia pracy bash przy istniejących zatrzymanych zadaniach
(lub, gdy włączono opcję powłoki checkjobs używając wbudowanego shopt, działających
zadaniach), powłoka wypisuje komunikat ostrzegawczy i, jeśli włączono opcję checkjobs
wypisuje zadania wraz z ich stanem. Można wówczas posłużyć się poleceniem jobs do
sprawdzenia ich stanu. Jeżeli wykonywana jest druga próba zakończenia pracy bez
wystąpienia wtrąconego między nie polecenia, powłoka nie wypisuje kolejnego ostrzeżenia a
zatrzymane zadania są przerywane.
ZACHĘTA POWŁOKI
Przy wykonywaniu interaktywnym bash wyświetla główny symbol zachęty (primary prompt) PS1
kiedy jest gotowa na odczyt polecenia, zaś wtórną (secondary) zachętę PS2 kiedy potrzebuje
więcej danych z wejścia do uzupełnienia polecenia. Bash pozwala na dostosowywanie tych
łańcuchów zachęty poprzez wstawianie wielu znaków specjalnych rozpoczynających się
odwrotnym ukośnikiem, które są dekodowane jak następuje:
\a znak dzwonka ASCII (07)
\d data w formacie "DzieńTyg Miesiąc Dzień" (np. "Tue May 26")
\D{format}
format jest przekazywany do strftime(3), a wynik jest wstawiany do łańcucha
zachęty. Pusty format daje w wyniku czas w lokalnym formacie. Nawiasy
klamrowe są wymagane
\e znak escape ASCII (033)
\h nazwa hosta do pierwszej kropki `.'
\H nazwa hosta
\j liczba zadań aktualnie obsługiwanych przez powłokę
\l główna część nazwy urządzenia terminala powłoki
\n znak nowej linii
\r powrót karetki (carriage return)
\s nazwa powłoki, główna część nazwy $0 (fragment występujący po ostatnim
ukośniku)
\t bieżący czas w formacie 24-godzinnym GG:MM:SS
\T bieżący czas w formacie 12-godzinnym GG:MM:SS
\@ bieżący czas w 12-godzinnym formacie am/pm
\A bieżący czas w 24-godzinnym formacie GG:MM
\u nazwa bieżącego użytkownika (username)
\v wersja programu bash (np. 2.00)
\V wydanie bash, wersja+poziom łat (np., 2.00.0)
\w bieżący katalog roboczy, z $HOME zapisanym w skrócie tyldą (używa wartości
ze zmiennej PROMPT_DIRTRIM)
\W główna część nazwy bieżącego katalogu roboczego, z $HOME zapisanym w skrócie
tyldą
\! numer tego polecenia w historii
\# numer polecenia tego polecenia
\$ jeżeli efektywnym UID jest 0, to #, w przeciwnym razie $
\nnn znak odpowiadający ósemkowej liczbie nnn
\\ odwrotny ukośnik
\[ początek sekwencji znaków niedrukowalnych, która może służyć do osadzenia w
zachęcie sekwencji sterujących terminalem
\] koniec sekwencji znaków niedrukowalnych
Numer polecenia i numer w historii są zwykle różne: numer polecenia w historii jest jego
pozycją na liście historii, która może obejmować polecenia odtworzone z pliku historii
(zobacz poniżej HISTORIA), podczas gdy numer polecenia jest pozycją w sekwencji poleceń
wykonanych w obecnej sesji powłoki. Po zdekodowaniu, łańcuch jest interpretowany poprzez
interpretację parametrów, podstawianie wyników poleceń, interpretację wyrażeń
arytmetycznych, interpretację łańcuchów i usuwanie cytowań, zgodnie z wartością opcji
promptvars powłoki (zobacz opis polecenia shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI
poniżej).
READLINE
Jest to biblioteka obsługująca odczytywanie wejścia podczas posługiwania się powłoką
interaktywną, chyba że przy wywołaniu powłoki podano opcję --noediting. Domyślnie,
polecenia edycji wiersza są podobne do występujących w macsie. Dostępny jest także
interfejs edycji wiersza w stylu vi. Edycja wiersza może zostać włączona w dowolnym
czasie, przy użyciu opcji -o emacs lub -o vi wbudowanego polecenia set. By wyłączyć edycję
wiersza po uruchomieniu powłoki, użyj opcji +o emacs lub +o vi wbudowanego polecenia set
(zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).
Notacja Readline
W tej sekcji, do zapisu naciśnięć klawiszy używana jest notacja w stylu emacsa. Klawisze
Control zapisywane są jako C-klawisz, np., C-n oznacza Control-N. Podobnie, meta klawisze
zapisywane są jako M-klawisz, zatem M-x oznacza Meta-X. (Na klawiaturach bez klawisza
meta M-x oznacza ESC x, tj. naciśnij klawisz Escape a następnie klawisz x. Czyni to ESC
przedrostkiem meta (meta prefix). Kombinacja M-C-x oznacza ESC-Control-x, lub naciśnij
klawisz Escape, następnie przytrzymaj klawisz Control podczas naciskania klawisza x.)
Poleceniom readline można podawać numeryczne argumenty, które normalnie działają jako
licznik powtórzeń. Czasami jednak, znaczący jest znak argumentu. Przekazanie ujemnego
argumentu poleceniu, które działa w przód (np. kill-line) powoduje, że będzie ono działać
odwrotnym kierunku (wstecz). Polecenia, których zachowanie z argumentami odbiega od
podanego odnotowano poniżej.
Gdy polecenie opisano jako usuwające (killing) tekst, tekst ten jest zachowywany to
ewentualnego późniejszego odzyskania (przywołania yanking). Kolejne usunięcia powodują, że
tekst jest zbierany w jedną całość, którą można odzyskać naraz. Polecenia nie usuwające
tekstu oddzielają kawałki tekstu w stosie usuwania (killing ring).
Inicjalizacja Readline
Readline dostosowywane jest przy pomocy poleceń umieszczanych w pliku inicjującym (plik
inputrc). Nazwa tego pliku brana jest z wartości zmiennej INPUTRC. Jeżeli zmienna ta nie
jest ustawiona, domyślną nazwą jest ~/.inputrc. Gdy startuje program używający biblioteki
readline, odczytywany jest plik inicjujący, po czym ustawiane są przypisania klawiszy i
zmienne. Istnieje tylko kilka podstawowych konstrukcji dozwolonych w pliku inicjacji
readline. Puste wiersze są ignorowane. Wiersze rozpoczynające się od # są komentarzami.
Wiersze rozpoczynające się od $ wskazują konstrukcje warunkowe. Inne wiersze wyznaczają
przypisania klawiszy i ustawienia zmiennych.
Domyślne przypisania klawiszy można zmienić przy pomocy pliku inputrc. Inne programy
posługujące się tą biblioteką mogą dodawać własne polecenia i przypisania.
Na przykład, umieszczenie
M-Control-u: universal-argument
lub
C-Meta-u: universal-argument
w inputrc spowodowałoby, że M-C-u wywoływałoby polecenie readline universal-argument.
Rozpoznawane są następujące symboliczne nazwy znaków: RUBOUT, DEL, ESC, LFD, NEWLINE, RET,
RETURN, SPC, SPACE i TAB.
Oprócz nazw poleceń readline pozwala przypisywać klawisze do łańcucha. Łańcuch ten
zostanie wstawiony po naciśnięciu klawisza (makro).
Przypisania klawiszy Readline
Składnia przypisań klawiszy sterujących w pliku inputrc jest prosta. Wymagana jest
wyłącznie nazwa polecenia lub tekst makra i sekwencja klawiszy, do której powinno być
przypisane. Klawisze mogą być podane na dwa sposoby: jako symboliczna nazwa klawisza, może
być z przedrostkami Meta- lub Control-, lub jako sekwencja klawiszy.
Przy użyciu postaci nazwa-klaw:nazwa-funkcji lub makro, nazwa-klaw jest nazwą klawisza
zapisaną w jęz.angielskim. Na przykład:
Control-u: universal-argument
Meta-Rubout: backward-kill-word
Control-o: "> output"
W powyższym przykładzie, C-u przypisane jest do funkcji universal-argument, M-DEL
przypisane jest do funkcji backward-kill-word a C-o przypisane do uruchamiania makra
wyrażonego po prawej (to jest, wstawiania tekstu ``> output'' w wiersz).
W drugiej postaci, "sekw-klaw":nazwa-funkcji lub makro, sekw-klaw różni się od nazwa-klaw
powyżej tym, że przez umieszczenie sekwencji w cudzysłowach można podać łańcuchy
oznaczające całą sekwencję klawiszy. Można posłużyć się niektórymi kombinacjami klawiszy w
stylu GNU Emacs-a, jak w poniższym przykładzie, nie są jednak rozpoznawane symboliczne
nazwy znaków:
"\C-u": universal-argument
"\C-x\C-r": re-read-init-file
"\e[11~": "Klawisz funkcyjny 1"
W tym przykładzie, C-u jest ponownie przypisane do funkcji universal-argument. C-x C-r
przypisane jest do funkcji re-read-init-file, zaś ESC [ 1 1 ~ przypisane jest do
wstawienia tekstu ``Function Key 1''.
Oto pełny zestaw sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacs
\C- przedrostek control
\M- przedrostek meta
\e znak escape
\\ odwrotny ukośnik (backslash)
\" dosłowny cudzysłów "
\' dosłowny apostrof '
Oprócz sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacsa, dostępny jest drugi zestaw sekwencji z
użyciem odwrotnego ukośnika:
\a alarm (dzwonek)
\b backspace
\d delete
\f znak wysuwu strony (form feed)
\n znak nowej linii
\r powrót karetki (carriage return)
\t tabulacja pozioma (horizontal tab)
\v tabulacja pionowa (vertical tab)
\nnn ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do
trzech cyfr)
\xHH ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna lub
dwie cyfry szesnastkowe)
Podczas wprowadzania tekstu makra, do wskazania jego definicji muszą być użyte pojedyncze
lub podwójne cudzysłowy. Zakłada się, że tekst niecytowany jest nazwą funkcji. W ciele
makra interpretowane są sekwencje specjalne z użyciem odwrotnego ukośnika opisane powyżej.
odwrotny ukośnik cytuje dowolny inny znak w tekście makra, łącznie z " i '.
Bash umożliwia wyświetlanie i zmianę bieżących przypisań klawiszy readline za pomocą
wbudowanego polecenia bind. Tryb edycji można przełączać podczas używania interaktywnego
przez posłużenie się opcją -o wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANE
POLECENIA POWŁOKI).
Zmienne Readline
Readline posiada zmienne, których można używać do dodatkowego dostosowania jej zachowania.
Zmienna może być ustawiana w pliku inputrc przy pomocy instrukcji postaci
set nazwa-zmiennej wartość
Z wymienionymi niżej wyjątkami, zmienne readline mogą przyjmować wartości On lub Off
(wielkość znaków nie ma znaczenia). Nierozpoznane nazwy zmiennych są ignorowane. Gdy
odczytywana jest wartość zmiennej, puste lub wyzerowane wartości, "on" (bez względu na
wielkość liter) i "1" są równoważne On. Wszystkie pozostałe wartości są równoważne Off. A
oto zmienne i ich wartości domyślne:
bell-style (audible)
Kontroluje, co dzieje się gdy readline chce użyć sygnału dźwiękowego terminala.
Jeśli ustawiona na none, readline nigdy nie emituje sygnału. Jeśli ustawiona na
visible, readline posługuje się "widzialnym dzwonkiem" (visible bell), jeśli jest
dostępny. Jeżeli ustawiona na audible, readline usiłuje uzyskać sygnał dźwiękowy z
terminala.
bind-tty-special-chars (On)
Jeśli ustawiona na On, readline będzie próbował przypiąć znaki kontrolne traktowane
w sposób specjalny przez sterownik terminala jądra do ich odpowiedników readline.
colored-stats (Off)
Jeśli ustawiona na On, readline wyświetli możliwe dopasowania za pomocą używając
kolorów wskazujących na ich typ pliku. Wzory kolorów są brane z wartości zmiennej
środowiskowej LS_COLORS.
comment-begin (,,#”)
Łańcuch wstawiany, gdy wykonywane jest polecenie insert-comment readline.
Polecenie to jest przypisane do M-# w trybie emacs, zaś do # w trybie vi.
completion-ignore-case (Off)
Jeżeli ustawiona na On, readline wykonuje dopasowywanie i uzupełnianie nazw plików
bez rozróżniania wielkości liter.
completion-prefix-display-length (0)
Długość (w znakach) wspólnego przedrostka listy możliwych uzupełnień, które są
wyświetlane bez modyfikacji. Gdy jest ustawiona na wartość większą od zera, wspólne
przedrostki dłuższe od tej wartości są zastępowane wielokropkiem podczas
wyświetlania dostępnych uzupełnień.
completion-query-items (100)
Określa, kiedy użytkownik jest pytany o oglądanie takiej liczby możliwych
uzupełnień tworzonych przez polecenie possible-completions. Może być ustawiona na
dowolną liczbę całkowitą większą lub równą zero. Jeżeli liczba możliwych
uzupełnień jest większa bądź równa wartości tej zmiennej, to użytkownik jest pytany
czy chce je oglądnąć; w przeciwnym razie są one po prostu pokazywane na terminalu.
convert-meta (On)
Jeśli ustawione na On, readline będzie zamieniał znaki z ustawionym ósmym bitem na
sekwencje klawiszy ASCII przez obcięcie ósmego bitu i poprzedzenie znakiem escape
(w efekcie, używając escape jako przedrostka meta).
disable-completion (Off)
Jeśli ustawione na On, readline zabroni uzupełniania słów. Znaki uzupełniania
zostaną wstawione w wiersz tak, jakby zostały przypisane do self-insert.
editing-mode (emacs)
Kontroluje czy readline rozpoczyna pracę z zestawem przypisań klawiszy podobnym do
emacs czy do vi. editing-mode może być ustawiane albo na emacs albo na vi.
echo-control-characters (On)
Jeśli ustawione na On, readline wyświetla znak odpowiadający sygnałowi otrzymanemu
z klawiatury, w systemach które informują o obsługiwaniu tej właściwości.
enable-keypad (Off)
Gdy jest ustawione na On, readline będzie usiłować włączyć numeryczny blok
klawiatury (application keypad) przy wywołaniu. Niektóre systemy potrzebują tego
do włączenia klawiszy strzałek.
enable-meta-key (On)
Gdy jest ustawiona na On, readline próbuje włączyć dostępne modyfikujące klawisze
meta, o których obsługiwaniu zapewnia terminal, gdy są wywoływane. Na wielu
terminalach meta klawisz jest używany do wysyłania znaków ośmiobitowych.
expand-tilde (Off)
Jeżeli ustawione na On, podczas próby uzupełniania słów readline wykonuje
interpretację tyldy.
history-preserve-point (Off)
Ustawione na on powoduje, że kod obsługi historii poleceń usiłuje w każdym wierszu
poleceń odzyskanym za pomocą previous-history lub next-history umieścić punkt
(bieżącą pozycję kursora) w tym samym miejscu.
history-size (0)
Ustawia maksymalną liczbę wpisów historii zapisywanych w liście historii. Gdy jest
ustawiona na zero, istniejące wpisy są usuwane, a nowe nie są zapisywane. Gdy
wartość jest mniejsza od zera, liczba wpisów w liście historii jest nieograniczona.
Domyślnie liczba wpisów w liście historii jest nieograniczona.
horizontal-scroll-mode (Off)
Ustawione na On powoduje, że readline do wyświetlania posługuje się pojedynczym
wierszem. Jeśli wejście jest dłuższe niż szerokość ekranu, to jego zawartość jest
wówczas przewijana w poziomie w pojedynczym wierszu ekranu, zamiast zawijania do
następnego wiersza.
input-meta (Off)
Jeśli ustawiona na On, readline dopuści ośmiobitowe wejście (to znaczy, nie będzie
obcinać ósmego bitu z odczytywanych znaków), bez względu na to, co twierdzi
terminal o możliwości obsługi. Nazwa meta-flag jest synonimem tej zmiennej.
isearch-terminators (,,C-[C-J”)
Łańcuch znaków, który powinien przerywać wyszukiwanie krokowe (incremental search)
bez późniejszego wykonywania znaku jako polecenia. Jeżeli zmiennej tej nie nadano
wartości, to wyszukiwanie krokowe będą przerywać ESC i C-J.
keymap (emacs)
Ustawia bieżące mapowanie klawiatury readline. Zestawami poprawnych mapowań są
emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-command i vi-insert. vi jest
równoważnikiem dla vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard. Domyślną
wartością jest emacs; wartość editing-mode również wpływa na domyślne mapowanie.
keyseq-timeout (500)
Określa czas, jaki readline poczeka na znak, gdy odczytuje wieloznaczną sekwencję
klawiszy (taką, która z dotychczasowego wejścia może utworzyć kompletną sekwencję
klawiszy lub może otrzymać dodatkowe wejście, aby utworzyć kompletną, dłuższą
sekwencję klawiszy). Jeżeli wejście nie zostanie wprowadzone w trakcie czasu
oczekiwania, readline użyje krótszej kompletnej sekwencji klawiszy. Wartość jest
określona w milisekundach, dlatego 1000 oznacza, że readline poczeka sekundę na
dodatkowe wejście. Jeśli ta zmienna jest ustawiona na wartość mniejszą lub
równą zero, lub na wartość nienumeryczną, readline poczeka na wciśnięcie
dodatkowego klawisza, aby zdecydować którą sekwencję klawiszy uzupełnić.
mark-directories (On)
Jeżeli ustawione na On, to uzupełniane nazwy katalogów mają dołączany końcowy
ukośnik.
mark-modified-lines (Off)
Jeżeli ustawione na On, wiersze historii, które zostały zmienione wyświetlane są z
poprzedzającą je gwiazdką (*).
mark-symlinked-directories (Off)
Gdy ustawiona na On, uzupełniane nazwy będące dowiązaniami symbolicznymi do
katalogów, mają dodany znak ukośnika (przedmiot wartości mark-directories).
match-hidden-files (On)
Ta zmienna, gdy jest ustawiona na On, powoduje, że readline wykonując uzupełnianie
nazw plików dopasowuje pliki, których nazwy zaczynają się od kropki `.' (pliki
ukryte). Gdy ustawiona na Off, początkowa kropka w nazwie jaka ma być uzupełniona,
musi być wpisana przez użytkownika.
menu-complete-display-prefix (Off)
Gdy ustawiona na On, uzupełnianie menu wyświetla wspólny przedrostek listy
możliwych uzupełnień (który może być pusty) przed cyklicznym przełączaniem się
między pozycjami z listy.
output-meta (Off)
Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla znaki z ustawionym ósmym bitem wprost
zamiast jako sekwencje specjalne z meta-przedrostkiem.
page-completions (On)
Gdy ustawione na On, readline używa wewnętrznego programu wyświetlającego podobnego
do more, do wyświetlania pełnego ekranu możliwych uzupełnień na raz.
print-completions-horizontally (Off)
Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla dopasowane uzupełnienia w kolejności
alfabetycznej poziomo, zamiast w dół ekranu.
revert-all-at-newline (Off)
Gdy ustawione na On, readline anuluje wszystkie zmiany w wierszach historii przed
powrotem, gdy wykonywane jest accept-line. Domyślnie, wiersze historii mogą zostać
zmodyfikowane i zachować swe listy anulowań poprzez odwołania do readline.
show-all-if-ambiguous (Off)
Zmienia to domyślne zachowanie funkcji uzupełniania. Jeżeli jest ustawione na on,
to słowa mające więcej niż jedno możliwe uzupełnienie powodują, że natychmiast
zostaną podane dopasowania zamiast wyemitowania sygnału dźwiękowego.
show-all-if-unmodified (Off)
Zmienna modyfikuje domyślne zachowanie funkcji uzupełnienia w sposób podobny do
show-all-if-ambiguous. Gdy jest ustawiona na On, słowa które mają więcej niż jedno
możliwe uzupełnienie bez możliwych uzupełnień częściowych (możliwe uzupełnienia nie
posiadają wspólnego przedrostka), są wypisywane natychmiast, bez wcześniejszego
używania brzęczyka.
show-mode-in-prompt (Off)
Jeśli jest ustawiona na On, dodaje znak na początku znaku zachęty wskazujący tryb
edycji: emacs (@), wiersz polecenia vi (:) lub tryb wstawiania vi (+).
skip-completed-text (Off)
Gdy jest ustawiona na On, modyfikuje domyślne zachowanie uzupełniania gdy do
wiersza wstawiane jest pojedyncze dopasowanie. Jest to aktywne tylko podczas
przeprowadzania uzupełnienia w środku słowa. Gdy jest włączona, readline nie
wstawia znaków z uzupełniania, które pasują do znaków w miejscu wprowadzania w
uzupełnianym słowie, dzięki czemu części słowa za kursorem, nie są duplikowane.
visible-stats (Off)
Jeżeli ustawione na On, to przy wyświetlaniu możliwych uzupełnień do nazwy pliku
zostanie dołączony znak określający typ pliku wskazywany przez stat(2).
Konstrukcje warunkowe Readline
Readline implementuje udogodnienie podobne duchem do funkcji kompilacji warunkowej
preprocesora C, pozwalające na wykonywanie przypisań klawiszy i ustawień zmiennych w
zależności od wyniku testów. Używane są cztery dyrektywy analizatora składni.
$if Konstrukcja $if pozwala na wykonanie przypisań klawiszy w oparciu o tryb edycji,
używany terminal lub aplikację korzystającą z readline. Tekst testu rozciąga się do
końca wiersza; do jego wydzielenia nie są wymagane żadne znaki.
mode Postać mode= dyrektywy $if służy do sprawdzania czy readline jest w trybie
emacs czy vi. Może być wykorzystywana, na przykład, w połączeniu z
poleceniem set keymap, do ustawienia przypisań w mapowaniach emacs-standard
i emacs-ctlx tylko jeśli readline uruchamia się w trybie emacs.
term Postać term= można wykorzystywać do włączenia specyficznych dla terminala
przypisań klawiszy, być może do przypisania wyjścia dla sekwencji klawiszy
funkcyjnych terminala. Słowo po prawej stronie = sprawdzane jest z zarówno
pełną nazwą terminala, jaki i częścią jego nazwy przed pierwszym -.
Umożliwia to, na przykład, dopasowanie przez sun zarówno sun jak i sun-cmd.
aplikacja
Konstrukcja aplikacja służy do włączania ustawień specyficznych dla
aplikacji. Każdy program korzystający z biblioteki readline ustawia nazwę
aplikacji (application name), a plik inicjujący może sprawdzić czy ma ona
jakąś szczególną wartość. Może to być używane do przypisywania sekwencji
klawiszy funkcjom przydatnym w danym programie. Na przykład, poniższe
polecenie dodaje sekwencję klawiszy wykonującą w bash cytowanie bieżącego
lub poprzedniego słowa:
$if Bash
# Cytuj bieżące lub poprzednie słowo
"\C-xq": "\eb\"\ef\""
$endif
$endif Polecenie to, jak widać w poprzednim przykładzie, kończy wykonywanie polecenia $if.
$else Polecenia w tej gałęzi dyrektywy $if wykonywane są gdy nie powiedzie się
sprawdzenie warunku.
$include
Dyrektywa ta pobiera jako argument pojedynczą nazwę pliku i odczytuje polecenia i
przypisania z tego pliku. Na przykład, poniższa dyrektywa odczytałaby /etc/inputrc:
$include /etc/inputrc
Wyszukiwanie
Readline zapewnia polecenia do wyszukiwania w historii poleceń (zobacz poniżej HISTORIA)
wierszy zawierających zadany łańcuch. Istnieją dwa tryby wyszukiwania: krokowy
(incremental) i nie-niekrokowy (non-incremental).
Wyszukiwania krokowe rozpoczynają się przed zakończeniem wpisywania przez użytkownika
szukanego tekstu. Po wpisaniu każdego znaków szukanego łańcucha readline wyświetla
następną pozycję historii pasującą do wpisanego do tej pory łańcucha. Wyszukiwanie
krokowe wymaga tylko tylu znaków ile potrzebne jest do znalezienia pożądanej pozycji
historii. Znaki występujące w wartości zmiennej isearch-terminators służą do przerwania
wyszukiwania krokowego. Jeżeli zmienna ta nie ma przypisanej wartości, to wyszukiwanie
przerywają znaki Escape i Control-J. Control-G porzuca wyszukiwanie krokowe i przywraca
pierwotny wiersz. Gdy przerwie się wyszukiwanie, pozycja historii zawierająca poszukiwany
łańcuch staje się bieżącym wierszem.
W celu odnalezienia innych pasujących pozycji, należy nacisnąć odpowiednio Control-S lub
Control-R. Wyszukuje to wstecz lub w przód kolejną pasującą do dotychczas wpisanego
łańcucha pozycję historii. Wszystkie inne sekwencje klawiszy przypisane do polecenia
readline przerywają wyszukiwanie i wykonują zadane polecenie. Na przykład, znak nowej
linii przerywa wyszukiwanie i akceptuje wiersz, wykonując skutkiem tego polecenie z listy
historii.
Readline pamięta łańcuch użyty w ostatnim wyszukiwaniu krokowym. Jeżeli Control-R zostanie
naciśnięte dwa razy, bez wprowadzenia pomiędzy naciśnięciami innych znaków definiujących
nowy łańcuch szukania, to wykorzystywany jest uprzednio zapamiętany łańcuch.
Wyszukiwania nie-krokowe czytają cały szukany łańcuch przed rozpoczęciem wyszukiwania
pasujących wierszy historii. Łańcuch może być wpisany przez użytkownika lub być częścią
zawartości bieżącego wiersza.
Nazwy poleceń Readline
Poniżej podano listę nazw poleceń i domyślnych sekwencji klawiszy, do których są one
przypisane. Nazwy poleceń bez towarzyszącej sekwencji klawiszy są domyślnie
nieprzypisane. W poniższych opisach, punkt oznacza bieżącą pozycję kursora, zaś
zaznaczenie do pozycji kursora zapamiętanej przez polecenie set-mark. Tekst pomiędzy
punktem a zaznaczeniem nazywany jest obszarem.
Polecenia ruchu
beginning-of-line (C-a)
Przesuwa na początek bieżącego wiersza.
end-of-line (C-e)
Przesuwa na koniec wiersza.
forward-char (C-f)
Przesuwa o znak w przód.
backward-char (C-b)
Przesuwa o znak wstecz.
forward-word (M-f)
Przesuwa na koniec następnego słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych
(liter i cyfr).
backward-word (M-b)
Przesuwa na początek bieżącego, lub poprzedniego, słowa. Słowa złożone są ze znaków
alfanumerycznych (liter i cyfr).
shell-forward-word
Przesuwa na koniec następnego słowa w przód. Słowa są oddzielone niecytowanymi
metaznakami powłoki.
shell-backward-word
Przesuwa na początek bieżącego lub poprzedniego słowa w tył. Słowa są oddzielone
niecytowanymi metaznakami powłoki.
clear-screen (C-l)
Czyści ekran pozostawiając bieżący wiersz na górze ekranu. Z argumentem, odświeża
bieżący wiersz bez czyszczenia ekranu.
redraw-current-line
Odświeża bieżący wiersz.
Polecenia operujące na historii
accept-line (Newline, Return)
Akceptuje wiersz bez względu na to, gdzie znajduje się kursor. Jeżeli wiersz ten
nie jest pusty, to dodaje go do listy historii stosownie do stanu zmiennej
HISTCONTROL. Jeżeli wiersz jest zmienionym wierszem historii, to odtwarza wiersz
historii do stanu pierwotnego.
previous-history (C-p)
Sprowadza poprzednie polecenie z listy historii, przesuwając się wstecz listy.
next-history (C-n)
Ściąga następne polecenie z listy historii, przesuwając się do przodu na liście.
beginning-of-history (M-<)
Przesuwa na pierwszy wiersz w historii.
end-of-history (M->)
Przesuwa na koniec historii wprowadzania, tj. obecnie wprowadzanego wiersza.
reverse-search-history (C-r)
Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie
potrzeby, 'w górę' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.
forward-search-history (C-s)
Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie
potrzeby, 'w dół' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.
non-incremental-reverse-search-history (M-p)
Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem
nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.
non-incremental-forward-search-history (M-n)
Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem
nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.
history-search-forward
Wyszukuje w przód w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza
a punktem. Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.
history-search-backward
Wyszukuje wstecz w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a
bieżącą pozycją kursora (punkt). Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.
yank-nth-arg (M-C-y)
Wstawia pierwszy argument poprzedniego polecenia (zwykle drugie słowo z
poprzedniego wiersza) w punkt (bieżącą pozycję kursora). Z argumentem n, wstawia
n-te słowo poprzedniego polecenia (słowa w poprzednim poleceniu zaczynają się od
słowa 0). Argument ujemny wstawia n-te słowo od końca poprzedniego polecenia. Po
obliczeniu argumentu n, jest on wyodrębniany w taki sposób, jak gdyby podano opcję
interpretowania historii "!n".
yank-last-arg (M-., M-_)
Wstawia ostatni argument poprzedniego polecenia (ostatnie słowo poprzedniej pozycji
historii). Z argumentem numerycznym, zachowuje się dokładnie tak, jak yank-nth-arg.
Kolejne wywołania yank-last-arg przesuwają wstecz listy historii, wstawiając po
kolei ostatni argument (lub słowo określone przez argument do pierwszego wywołania)
każdego wiersza. Każdy argument numeryczny podany do pomyślnego wywołania określa
kierunek ruchu w historii. Argument ujemny zmienia kierunek poruszania się (w tył
lub w przód). Możliwości interpretacji historii są używane do wyodrębnienia
ostatniego słowa, podobnie jak gdyby wybrano interpretację historii za pomocą "!$".
shell-expand-line (M-C-e)
Interpretuj wiersz, jak czyni to powłoka. Wykonuje to aliasy i interpretację
historii, jak również interpretację słów powłoki. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII
poniżej.
history-expand-line (M-^)
Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz
INTERPRETACJA HISTORII poniżej.
magic-space
Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza i wstawia spację.
Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.
alias-expand-line
Wykonuje interpretację aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz ALIASY
powyżej.
history-and-alias-expand-line
Wykonuje interpretację historii i aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza.
insert-last-argument (M-., M-_)
Synonim yank-last-arg.
operate-and-get-next (C-o)
Akceptuje do wykonania bieżący wiersz i ściąga do edycji następny względem
bieżącego wiersz z historii. Argumenty są ignorowane.
edit-and-execute-command (C-xC-e)
Przywołuje edytor w bieżącym wierszu poleceń i wykonuje wynik jako polecenie
powłoki. Bash stara się wywołać $VISUAL, $EDITOR i emacs jako edytor, w tej
kolejności.
Polecenia zmiany tekstu
koniec-pliku (zwykle C-d)
Znak wskazujący koniec pliku, jak ustawiony np. przez ``stty''. Jeśli znak tej
jest odczytany, gdy nie ma żadnych innych znaków w wierszu, a punkt jest początkiem
wiersza, Readline interpretuje to jako koniec wejścia i zwraca EOF.
delete-char (C-d)
Usuwa znak w tym punkcie. Jeżeli funkcja jest przypisana do tego samego znaku, jak
znak EOF tty, jak często bywa z C-d, efekt jest opisany powyżej.
backward-delete-char (Rubout)
Usuwa znak przed kursorem. Jeżeli podano argument numeryczny, zachowuje usunięty
tekst na stosie usunięć.
forward-backward-delete-char
Usuwa znak pod kursorem, chyba że kursor znajduje się na końcu wiersza, wówczas
usuwany jest znak przed kursorem.
quoted-insert (C-q, C-v)
Dodaje następny znak do wiersza dosłownie. W ten sposób wstawiane są znaki takie,
jak na przykład C-q.
tab-insert (C-v TAB)
Wstawia znak tabulacji.
self-insert (a, b, A, 1, !, ...)
Wstawia wpisany znak.
transpose-chars (C-t)
Zamienia miejscami znak sprzed punktu ze znakiem w punkcie, równocześnie
przesuwając punkt w przód. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to
miejscami dwa znaki przed punktem. Argumenty ujemne nie skutkują.
transpose-words (M-t)
Zamienia miejscami słowo sprzed punktu ze słowem za punktem, przesuwając
równocześnie punkt za przesunięte sprzed niego słowo. Jeżeli punkt jest na końcu
wiersza to zamienia to miejscami dwa ostanie słowa wiersza.
upcase-word (M-u)
Zamienia na wielkie litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym
zamienia na wielkie litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.
downcase-word (M-l)
Zamienia na małe litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia
na małe litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.
capitalize-word (M-c)
Zamienia na kapitaliki (pierwsza litera wielka, pozostałe małe) bieżące (następne)
słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na kapitaliki poprzednie słowo, ale nie
przesuwa punktu.
overwrite-mode
Przełącza tryb nadpisywania. Z jawnym, dodatnim argumentem liczbowym, przełącza do
trybu nadpisywania. Z jawnym, niedodatnim argumentem liczbowym, przełącza do trybu
wstawiania. Polecenie dotyczy jedynie trybu emacs, tryb vi nadpisuje w inny sposób.
Każde odwołania do readline() jest uruchamiane w trybie wstawiania. W trybie
nadpisywania, znaki przypisane do self-insert zastępują tekst pod kursorem, zamiast
przesuwać go w prawą stronę. Znaki przypisane do backward-delete-char zastępują
znak przed kursorem spacją. Domyślnie, to polecenie nie jest przypisane.
Usuwanie i wklejanie
kill-line (C-k)
Usuwa tekst od punktu do końca wiersza.
backward-kill-line (C-x Rubout)
Usuwa wstecz do początku wiersza.
unix-line-discard (C-u)
Usuwa wstecz od punktu do początku wiersza. Usuwany tekst jest zachowywany na
stosie usunięć.
kill-whole-line
Usuwa wszystkie znaki bieżącego wiersza, bez względu na położenie punktu.
kill-word (M-d)
Usuwa od punktu do końca bieżącego słowa, lub jeśli użyte pomiędzy słowami, do
końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez forward-word.
backward-kill-word (M-Rubout)
Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez
backward-word.
shell-kill-word (M-d)
Usuwa od kursora do końca bieżącego słowa lub, jeśli kursor znajduje się pomiędzy
słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez
shell-forward-word.
shell-backward-kill-word (M-Rubout)
Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez
shell-backward-word.
unix-word-rubout (C-w)
Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków. Usunięty
tekst zachowywany jest na stosie usunięć.
unix-filename-rubout
Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków i
ukośnika.Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.
delete-horizontal-space (M-\)
Usuwa wszystkie spacje i tabulatory wokół punktu.
kill-region
Usuwa tekst w bieżącym obszarze.
copy-region-as-kill
Kopiuje tekst obszaru do bufora usuwania.
copy-backward-word
Kopiuje słowo sprzed punktu do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak
dla backward-word.
copy-forward-word
Kopiuje słowo występujące po punkcie do bufora usuwania. Granice słów są takie
same, jak dla forward-word.
yank (C-y)
Wkleja wierzchołek stosu usunięć do bufora w punkcie (w miejscu kursora).
yank-pop (M-y)
Obraca stos usunięć i wkleja nowy wierzchołek. Działa tylko następując po yank lub
yank-pop.
Argumenty numeryczne
digit-argument (M-0, M-1, ..., M--)
Dodaje tę cyfrę do już składanego argumentu lub rozpoczyna nowy argument. M--
rozpoczyna argument ujemny.
universal-argument
Jest to inna metoda podawania argumentu. Jeżeli po tym poleceniu występuje jedna
lub więcej cyfr, z opcjonalnym początkowym znakiem minus, to cyfry te definiują
argument. Jeżeli po poleceniu występują cyfry, to powtórne wykonanie
universal-argument kończy argument numeryczny, ale w przeciwnym wypadku jest
ignorowane. W przypadku specjalnym, jeżeli bezpośrednio po tym poleceniu występuje
znak nie będący ani cyfrą ani znakiem minus, to argument licznik dla następnego
polecenia mnożony jest przez cztery. Argument licznik [zwykle powtórzeń] wynosi
początkowo cztery, toteż wykonanie tej funkcji po raz pierwszy nadaje mu wartość
cztery, po raz drugi szesnaście, i tak dalej.
Uzupełnianie
complete (TAB)
Usiłuje przeprowadzić uzupełnianie tekstu przed punktem. Bash próbuje uzupełniania
traktując tekst kolejno: jako zmienną (jeżeli tekst zaczyna się od $), nazwę
użytkownika (jeśli tekst zaczyna się od ~), nazwę hosta (jeśli tekst zaczyna się od
@) lub polecenie (łącznie z aliasami i funkcjami). Jeżeli żadne z powyższych nie
daje dopasowania, to próbowane jest uzupełnianie nazw plików.
possible-completions (M-?)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu przed punktem.
insert-completions (M-*)
Wstawia przed punktem wszystkie uzupełnienia tekstu, które zostałyby wygenerowane
przez possible-completions.
menu-complete
Podobne do complete, ale zastępuje słowo, jakie ma zostać uzupełnione pojedynczym
uzupełnieniem z listy możliwych. Powtarzane wykonanie menu-complete powoduje
krokowe przechodzenie przez listę możliwych uzupełnień i wstawianie każdego z nich
po kolei (zamiast uzupełnianego słowa). Na końcu listy uzupełnień emitowany jest
sygnał dźwiękowy (zależny od ustawienia bell-style) i przywracany jest pierwotny
tekst. Argument n przesuwa n pozycji w przód na liście dopasowań; do przesuwania
się wstecz można użyć argumentu ujemnego. Polecenie w zamierzeniu ma być przypisane
do klawisza TAB, ale domyślnie nie jest przypisane.
menu-complete-backward
Podobne do menu-complete, ale przemieszcza się wstecz po liście możliwych
uzupełnień, identycznie gdyby menu-complete podano ujemny argument. To polecenie
jest domyślnie nieprzypisane.
delete-char-or-list
Usuwa znak pod kursorem, jeśli nie jest to początek bądź koniec wiersza (jak
delete-char). Na końcu wiersza, zachowuje się identycznie jak possible-completions.
To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.
complete-filename (M-/)
Usiłuje wykonać uzupełnianie nazw plików na tekście sprzed kursora.
possible-filename-completions (C-x /)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę pliku.
complete-username (M-~)
Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę
użytkownika.
possible-username-completions (C-x ~)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę
użytkownika.
complete-variable (M-$)
Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną
powłoki.
possible-variable-completions (C-x $)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną
powłoki.
complete-hostname (M-@)
Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.
possible-hostname-completions (C-x @)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.
complete-command (M-!)
Usiłuje uzupełnić tekst sprzed punktu, traktując go jak nazwę polecenia.
Uzupełnianie polecenia próbuje dopasować tekst kolejno do aliasów, słów
zastrzeżonych, funkcji powłoki, poleceń wbudowanych powłoki i wreszcie nazw plików
wykonywalnych.
possible-command-completions (C-x !)
Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę
polecenia.
dynamic-complete-history (M-TAB)
Usiłuje uzupełnić tekst sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień
porównując go z wierszami listy historii.
dabbrev-expand
Usiłuje wykonać uzupełnienie menu na tekście sprzed kursora, w celu odnalezienia
możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.
complete-into-braces (M-{)
Wykonuje uzupełnianie nazwy pliku i wstawia listę możliwych uzupełnień ujętą w
nawiasy klamrowe, tak że jest ona dostępna dla powłoki (zobacz powyżej
Interpretacja nawiasów).
Makra klawiaturowe
start-kbd-macro (C-x ()
Rozpoczyna zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym.
end-kbd-macro (C-x ))
Zatrzymuje zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym i
przechowuje definicję.
call-last-kbd-macro (C-x e)
Ponownie wykonuje zdefiniowane makro klawiaturowe, powodując pojawianie się znaków
makra tak, jakby zostały wpisane z klawiatury.
print-last-kbd-macro ()
Wypisuje ostatnie makro klawiaturowe, w formacie przeznaczonym do pliku inputrc.
Różne
re-read-init-file (C-x C-r)
Odczytuje zawartość pliku inputrc i dołącza wszystkie znalezione tam przypisania
klawiszy i zmiennych.
abort (C-g)
Zaniechuje bieżącego polecenia edycji i emituje sygnał dźwiękowy terminala (zgodnie
z ustawieniami bell-style).
do-uppercase-version (M-a, M-b, M-x, ...)
Jeżeli poprzedzony przedrostkiem meta znak x jest małą literą, uruchamia plecenie,
które jest przypisane do odpowiedniej wielkiej litery.
prefix-meta (ESC)
Poprzedza przedrostkiem meta następny wpisany znak. ESC f jest równoważne Meta-f.
undo (C-_, C-x C-u)
Krokowe cofnięcie operacji, pamiętane odrębnie dla każdego wiersza.
revert-line (M-r)
Cofa wszystkie zmiany wykonane na tym wierszu. Podobne do wykonania polecenia undo
wystarczająco wiele razy, by przywrócić wiersz do stanu początkowego.
tilde-expand (M-&)
Wykonuje interpretację tyldy w odniesieniu do bieżącego słowa.
set-mark (C-@, M-<spacja>)
stawia znacznik (mark) w bieżącym punkcie. Jeżeli podano argument numeryczny,
znacznik jest ustawiany na takiej pozycji.
exchange-point-and-mark (C-x C-x)
Zamień punkt ze znacznikiem. Aktualna pozycja kursora ustawiana jest na
zapamiętaną, a dotychczasowa pozycja zachowywana jako znacznik.
character-search (C-])
Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na następne wystąpienie tego znaku.
Licznik ujemny wyszukuje poprzednie wystąpienia.
character-search-backward (M-C-])
Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na poprzednie wystąpienie tego znaku.
Licznik ujemny wyszukuje kolejne wystąpienia.
skip-csi-sequence
Odczytuje wystarczająco wiele znaków, aby pobrać sekwencje wielu klawiszy, np.
zdefiniowaną przez klawisze takie jak Home i End. Takie sekwencje zaczynają się
znacznikiem sekwencji kontrolnej (Control Sequence Indicator - CSI), z reguły
ESC-[. Jeśli taka sekwencja jest przypisana do "\[", to klawisze wchodzące w skład
tej sekwencji nie będą działać (chyba że zostały jawnie przypisane do polecenia
readline) zamiast wstawiać niepowiązane znaki do bufora edycyjnego. Domyślnie, to
polecenie jest nieprzypisane, ale przypisanie powinno przeważnie odnosić się do
ESC-[.
insert-comment (M-#)
Bez argumentu numerycznego, na początek bieżącego wiersza wstawiana jest wartość
zmiennej comment-begin readline. Jeśli podano numeryczny argument, to polecenia
działa jak przełącznik: jeśli znaki na początku wiersza nie pasują do wartości
comment-begin, to wartość jest wstawiana, w przeciwnym wypadku znaki w
comment-begin są usuwane z początku każdego wiersza. W każdym przypadku wiersz jest
akceptowany tak, jakby wprowadzono znak nowej linii. Domyślna wartość
comment-begin powoduje, że polecenie to czyni bieżący wiersz komentarzem powłoki.
Jeśli numeryczny argument powoduje usunięcie znaku komentarza, to dany wiersze
będzie wykonany przez powłokę.
glob-complete-word (M-g)
Słowo sprzed kursora jest traktowane jako wzorzec rozwijania nazw plików, bez
jawnego dodania gwiazdki (asterysku). Ten wzorzec może zostać użyty do
wygenerowania listy pasujących nazw plików do możliwych uzupełnień.
glob-expand-word (C-x *)
Słowo sprzed kursora traktowane jest jak wzorzec rozwijania nazw plików i wstawiana
jest lista pasujących nazw, zastępując słowo-wzorzec. Jeśli podano numeryczny
argument, to przed rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).
glob-list-expansions (C-x g)
Wyświetlana jest lista rozwinięć, jakie zostałyby utworzone przez glob-expand-word,
a wiersz jest ponownie wyświetlany. Jeśli podano numeryczny argument, to przed
rozwijaniem nazw plików dodawana jest gwiazdka (asterysk).
dump-functions
Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie funkcje i ich przypisania
klawiszy. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki
sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.
dump-variables
Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie ustawialne zmienne readline i
ich wartości. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki
sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.
dump-macros
Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie
dają w wyniku. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki
sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.
display-shell-version (C-x C-v)
Wyświetla informację o wersji aktualnego egzemplarza bash.
Programowalne uzupełnianie
Gdy następuje próba uzupełnienia słowa dla argumentu polecenia, dla którego zdefiniowano
specyfikację uzupełniania (completion specification, compspec) przy pomocy wbudowanego
polecenia complete (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), wywoływane są usługi
programowalnego uzupełniania.
Po pierwsze, identyfikowana jest nazwa polecenia. Jeśli słowo polecenia jest łańcuchem
pustym (próba uzupełniania następuje na początku pustego wiersza), używany jest każdy
compspec zdefiniowany opcją -E do complete. Jeżeli dla tego polecenia zdefiniowano
compspec, to compspec jest używane do utworzenia listy możliwych uzupełnień słowa. Jeżeli
słowo polecenia jest pełną nazwą ścieżkową, to najpierw szukane jest compspec dla pełnej
nazwy. Jeśli nie zostanie odnalezione, to następuje próba znalezienia compspec dla części
występującej po ostatnim ukośniku. Jeśli powyższe wyszukiwania nie dają wyniku w compspec,
to jako domyślne używane są compspec zdefiniowane opcją -D do complete.
Po odnalezieniu compspec, jest ono używane do utworzenia listy pasujących słów. Jeżeli
compspec nie zostało znalezione, to wykonywane jest domyślne uzupełnianie basha, jak
opisano powyżej w Uzupełnianie.
Na początek, używane są akcje określone przez compspec. Zwracane są wyłącznie dopasowania
poprzedzone dopasowywanym słowem. Gdy do uzupełniania nazw plików lub katalogów użyto
opcji -f lub -d, do filtrowania dopasowań wykorzystywana jest zmienna powłoki FIGNORE.
W następnej kolejności tworzone są ewentualne uzupełnienia określone przez wzorzec
rozwinięcia nazw plików opcji -G. Słowa tworzone przez wzorzec nie muszą pasować do
uzupełnianego słowa. Zmienna powłoki GLOBIGNORE nie jest używana do filtrowania
dopasowań, ale zmienna FIGNORE jest używana.
Następnie, brany jest pod uwagę łańcuch podany jako argument opcji -W. Łańcuch jest
najpierw rozbijany przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów.
Honorowane jest cytowanie powłoki. Później każde ze słów interpretowane jest z
wykorzystaniem interpretacji nawiasów, interpretacji tyld, podstawiania parametrów,
interpretacji zmiennych i wyrażeń arytmetycznych i podstawiania wyników poleceń, jak
opisano powyżej w sekcji INTERPRETACJA. Wyniki są rozbijane z zastosowaniem reguł
opisanych powyżej w sekcji Podział na słowa. Wyniki interpretacji są dopasowywane
przedrostkiem z uzupełnianym słowem, a pasujące słowa stają się możliwymi uzupełnieniami.
Po utworzeniu tych dopasowań, wywoływana jest funkcja lub polecenie określone opcjami -F i
-C. Podczas wywoływania polecenia czy funkcji, zmiennym COMP_LINE, COMP_POINT, COMP_KEY i
COMP_TYPE przypisywane są wartości, jak opisano to powyżej w sekcji Zmienne powłoki.
Jeżeli wywoływana jest funkcja powłoki, ustawiane są również zmienne COMP_WORDS i
COMP_CWORD. Kiedy wywoływana jest funkcja czy polecenie, pierwszym argumentem ($1) staje
się nazwa polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem ($2) --
uzupełniane słowo, a trzecim słowem ($3) poprzedzające w wierszu poleceń słowo aktualnie
uzupełniane. Nie jest wykonywane żadne filtrowanie utworzonych uzupełnień stosownie do
uzupełnianego słowa. Funkcja czy polecenie mają pełną swobodę tworzenia dopasowań.
W pierwszej kolejności wywoływana jest funkcja określona przez -F. Do tworzenia dopasowań
może ona korzystać z dowolnych możliwości powłoki, łącznie z opisanym poniżej poleceniem
wbudowanym compgen. Funkcja musi umieścić możliwe uzupełnienia w zmiennej tablicowej
COMPREPLY, jedno na element tablicy.
Następnie, wywoływane jest polecenie określone opcją -C, działające w środowisku
równoważnym podstawianiu poleceń. Powinno ono wypisać listę uzupełnień, po jednym w
wierszu, na standardowe wyjście. Jeżeli jest to niezbędne, do utworzenia znaku nowej
linii można użyć odwróconego ukośnika.
Po utworzeniu wszelkich możliwych uzupełnień, do listy tej stosowany jest filtr określony
opcją -X. Filtr jest takim wzorcem, jak używany przy rozwijaniu nazw ścieżkowych. Znak &
we wzorcu zastępowany jest tekstem uzupełnianego słowa. Literał & można otrzymać
poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik zostanie usunięty przed próbą
dopasowania. Wszystkie uzupełnienia pasujące do wzorca będą usunięte z listy. Początkowy
! daje zaprzeczenie wzorca. Będą wówczas usuwane uzupełnienia nie pasujące do wzorca.
Na koniec, do każdego elementu listy dodawane są przedrostek i przyrostek określone
opcjami -P i -S, a wynik zwracany jest do kodu uzupełniania readline jako lista możliwych
uzupełnień.
Jeśli poprzednio zastosowane działania nie utworzyły żadnych dopasowań, zaś przy
definiowaniu compspec podano opcję -o dirnames polecenia complete, to dokonywana jest
próba uzupełnienia nazwy katalogu.
Jeśli do complete podano opcję -o plusdir gdy istnieje zdefiniowane compspec, to próba
dopasowania nazw katalogów jest przeprowadzana, a ewentualne dopasowania są dodawane do
wyników innych akcji.
Domyślnie, jeżeli znaleziono compspec, to cokolwiek ono utworzy zwracane jest do kodu
uzupełniającego jako pełny zestaw możliwych uzupełnień. Nie są próbowane domyślne
uzupełnienia bash, a domyślne uzupełnianie nazw ścieżkowych przez readline jest wyłączone.
Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o bashdefault, to jeżeli compspec nie
utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnienia bash. Jeśli przy
definiowaniu compspec podano opcję -o default polecenia complete, to jeżeli compspec nie
utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnianie z readline (i, jeśli
próbowano domyślnych uzupełnień bash, także one).
Gdy compspec informuje o żądaniu uzupełnienia nazwy katalogu, funkcje programowalnego
uzupełnienia wymuszają na readline dodanie ukośnika, do uzupełnianych nazw będących
dowiązaniami symbolicznymi do katalogów, które są przedmiotem wartości zmiennej
mark-direstories readline, niezależnie od ustawienia zmiennej mark-symlinked-directories
readline.
Istnieje pewna obsługa uzupełnień modyfikowanych dynamicznie. Jest to szczególnie
użyteczne w kombinacji z domyślnym uzupełnianiem z opcją complete -D. W przypadku funkcji
powłoki, wykonywanych jako odpowiedzialne za uzupełnianie, możliwe jest poinformowanie że
uzupełnienie powinno być ponowione za pomocą kodu zakończenia równego 124. Jeśli funkcja
powłoki zwróci 124 i zmieni powiązany compspec poleceniem, którego próbę uzupełnienia
podjęto (podanego jako pierwszy argument gdy funkcja jest wykonywana), programowalne
uzupełnianie rozpoczyna od początku, próbując znaleźć nowy compspec dla polecenia. Pozwala
na ustawianie uzupełnień budowanych dynamicznie po wykonanej próbie uzupełnienia, zamiast
ładowania ich wszystkich naraz.
Przykładowo, przyjmując że istnieje biblioteka składająca się z compspec, każda
przechowywana w pliku odpowiadającym nazwie polecenia, to następująca domyślna funkcja
uzupełnienia załaduje uzupełnienia dynamicznie:
_completion_loader()
{
. "/etc/bash_completion.d/$1.sh" >/dev/null 2>&1 && return 124
}
complete -D -F _completion_loader -o bashdefault -o default
HISTORIA
Jeżeli włączona jest opcja -o history wbudowanego polecenia set, to powłoka zapewnia
dostęp do historii poleceń, listy poleceń poprzednio wprowadzonych. Wartość zmiennej
HISTSIZE wykorzystywana jest jako liczba poleceń do zachowania na liście historii.
Zachowywany jest tekst ostatnich HISTSIZE poleceń (domyślnie 500). Powłoka przechowuje
każde polecenie na liście przed podstawieniem wartości parametrów i zmiennych (zobacz
powyżej INTERPRETACJA), ale przed wykonaniem interpretacji historii, w zależności od
wartości zmiennych powłoki HISTIGNORE i HISTCONTROL.
Przy uruchamianiu, historia inicjowana jest z pliku o nazwie wskazanej zmienną HISTFILE
(domyślnie ~/.bash_history). Plik o nazwie wziętej z wartości HISTFILE jest obcinany,
jeśli zachodzi potrzeba, by zawierał nie więcej wierszy niż określono to wartością
zmiennej HISTFILESIZE. Jeśli HISTFILESIZE jest nieustawione lub ustawione na zero, wartość
nienumeryczną lub wartość numeryczną mniejszą od zera, plik historii nie jest obcinany.
Gdy plik historii jest odczytywany, wiersze zaczynające się od znaku komentarza historii,
po którym występuje bezpośrednio cyfra, są interpretowane jako czasy poprzedzającego
wcześniejszego historii. Czasy te mogą być opcjonalnie wyświetlane, w zależności od
wartości zmiennej HISTTIMEFORMAT. Podczas kończenia pracy powłoki z włączoną historią,
ostatnie $HISTSIZE wierszy kopiowane jest z listy historii do $HISTFILE. Jeżeli włączona
jest opcja powłoki histappend (zobacz opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI
poniżej), to wiersze są dodawane na koniec pliku historii, w przeciwnym razie plik
historii jest nadpisywany. Jeżeli HISTFILE nie jest ustawione lub plik historii nie daje
się zapisać, to historia nie jest zachowywana. Jeśli zmienna HISTTIMEFORMAT jest
ustawiona, to pieczątki czasowe oznaczone znakiem komentarza historii są zapisywane do
pliku historii, tak więc mogą być one zachowywane pomiędzy sesjami powłoki. Znak historii
komentarza jest wykorzystywany w celu odróżnienia pieczątek czasowych od innych wierszy
historii. Po zapisaniu, plik historii jest obcinany, by nie zawierał więcej niż
HISTFILESIZE wierszy. Jeśli HISTFILESIZE nie jest ustawione albo jest ustawione na null,
wartość nienumeryczną lub wartość numeryczną mniejszą od zera, to plik historii nie jest
obcinany.
Do edycji lub ponownego wykonania części listy historii można korzystać z wbudowanego
polecenia fc (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Wbudowanego polecenia history
można używać do wyświetlania lub zmiany listy historii i manipulacji plikiem historii.
Podczas posługiwania się edycją wiersza poleceń, w każdym z trybów edycji umożliwiających
dostęp do listy historii, dostępne są polecenia przeszukiwania.
Powłoka umożliwia kontrolę nad tym, jakie polecenia są zachowywane na liście. Można
ustawić zmienne HISTCONTROL i HISTIGNORE, co spowoduje, że powłoka będzie zachowywać tylko
podzbiór wprowadzonych poleceń. Opcja powłoki cmdhist, jeżeli jest włączona, powoduje, że
powłoka będzie usiłować zachować każdy wiersz polecenia wielowierszowego w tej samej
pozycji historii, dodając, gdzie jest to niezbędne, średniki, by zachować poprawność
składni. Opcja powłoki lithist powoduje, że powłoka będzie zachowywać polecenia z
osadzonymi znakami nowej linii zamiast średników. Zobacz opis wbudowanego shopt poniżej, w
sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI, gdzie znajdziesz informacje o ustawianiu i kasowaniu
opcji powłoki.
INTERPRETACJA HISTORII
Powłoka obsługuje funkcję interpretacji historii, podobną do interpretacji historii w csh.
Ta sekcja opisuje dostępne możliwości składni. Funkcja ta jest domyślnie włączona dla
powłok interaktywnych i może być wyłączona przy pomocy opcji +H wbudowanego polecenia set
(zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI). Powłoki nie-interaktywne domyślnie nie
wykonują interpretacji historii.
Interpretacja historii wprowadza słowa z listy historii do strumienia wejściowego,
ułatwiając powtarzanie poleceń lub poprawianie szybkie błędów w poprzednich poleceniach.
Interpretacja historii przeprowadzana jest bezpośrednio po przeczytaniu pełnego wiersza,
przed jego podziałem na słowa przez powłokę. Odbywa się w dwu częściach. Pierwszą jest
określenie, który wiersz z listy historii ma zostać użyty podczas podstawiania. Drugą
stanowi wybór części tego wiersza do włączenia w bieżący. Wybrany z historii wiersz jest
zdarzeniem (event), a jego części na których wykonywane są działania są słowami. Dostępne
są różne modyfikatory do manipulowania wybranymi słowami. Wiersz rozbijany jest na słowa
w ten sam sposób jak podczas odczytu wejścia, tak że kilka słów separowanych metaznakami
ujętych w cudzysłowy traktowanych jest jak jedno słowo. Interpretacja historii
wprowadzana są obecnością znaku rozwijającego historię, którym domyślnie jest !. Cytować
ten znak mogą wyłącznie odwrotny ukośnik (\) i pojedyncze cudzysłowy.
Następujące znaki powstrzymują interpretację historii jeśli zostaną znalezione
bezpośrednio za znakiem interpretacji historii, nawet jeśli jest niecytowany: spacja,
tabulacja, znak nowego wiersza, znak powrotu karetki i =. Jeśli włączono opcję powłoki
extglob, to ( również zapobiegnie interpretacji.
Kilka opcji powłoki ustawianych przy pomocy shopt może służyć do śledzenia działania
interpretacji historii. Jeżeli opcja histverify powłoki jest włączona (zobacz opis
wbudowanego shopt) i używane jest readline, to podstawienia historii nie są natychmiast
przesyłane do analizatora składni (parsera) powłoki. Zamiast tego, zinterpretowany wiersz
jest ponownie ładowany do bufora edycyjnego readline w celu dalszej modyfikacji. Jeżeli
wykorzystywane jest readline i włączona jest opcja histreedit, to zakończone
niepowodzeniem podstawienie historii zostanie ponownie załadowane do bufora edycyjnego
readline w celu poprawienia. Opcją -p wbudowanego polecenia history można posłużyć się do
oglądnięcia, co zrobi interpretacja historii przed jej zastosowaniem. Opcji -s
wbudowanego polecenia history można użyć w celu dodania poleceń na koniec listy historii
bez faktycznego ich wykonania, tak że będą dostępne dla następnych przywołań.
Powłoka pozwala na kontrolowanie różnych znaków stosowanych przez mechanizm interpretacji
historii (zobacz opis histchars powyżej, w sekcji Zmienne powłoki). Do oznaczania
pieczątek czasowych, powłoka używa znaku komentarza historii podczas zapisywania pliku
historii.
Desygnatory zdarzeń (Event Designators)
Desygnator zdarzenia jest odwołaniem do pozycji wiersza poleceń na liście historii. O ile
odwołanie nie jest absolutne, zdarzenia są relatywne w stosunku do bieżącej pozycji w
liście historii.
! Rozpoczyna podstawianie historii, z wyjątkiem sytuacji, gdy występuje po nim
odstęp, znak nowej linii, = lub ( (gdy włączono opcję powłoki extglob używając
wbudowanego shopt).
!n Wskazuje na n-ty wiersz poleceń.
!-n Wskazuje na wiersz poleceń bieżący minus n.
!! Wskazuje na poprzednie polecenie. jest to synonim `!-1'.
!łańcuch
Wskazuje na ostatnie poleceniem rozpoczynające się od łańcucha.
!?łańcuch[?]
Wskazuje na ostatnie polecenie poprzedzające bieżącą pozycję w liście historii,
zawierające łańcuch. Kończące ? można pominąć jeśli bezpośrednio po łańcuchu
występuje znak nowej linii.
^łańcuch1^łańcuch2^
Szybkie podstawianie. Powtarza ostatnie polecenie, wymieniając łańcuch1 na
łańcuch2. Równoważnik ,,!!:s/łańcuch1/łańcuch/” (zobacz poniżej Modyfikatory).
!# Cały wiersz poleceń wpisany do tego momentu.
Desygnatory słów (Word Designators)
Desygnatory słów służą do wybierania ze zdarzenia żądanych słów. Dwukropek : oddziela
określenie zdarzenia od desygnatora słowa. Może być pominięty jeśli desygnator słowa
rozpoczyna się od ^, $, *, - lub %. Słowa numerowane są od początku wiersza, przy czym
pierwsze ma numer 0 (zero). Słowa są wstawiane do bieżącego wiersza, rozdzielane
pojedynczymi spacjami.
0 (zero)
Słowo zerowe. Dla powłoki jest to słowo polecenia.
n n-te słowo.
^ Pierwszy argument. To znaczy, słowo 1.
$ Ostatnie słowo. Jest to zwykle ostatni argument, ale jest interpretowany jako
zerowe słowo, gdy jest tylko jedno słowo w wierszu.
% Słowo dopasowane przez ostatnie wyszukanie `?łańcuch?'.
x-y Zakres słów; `-y' jest skróconym `0-y'.
* Wszystkie słowa prócz zerowego. jest to synonim dla `1-$'. Nie jest błędem użycie
* jeśli w zdarzeniu jest tylko jedno słowo; w tym przypadku zwracany jest łańcuch
pusty.
x* Skrót od x-$.
x- Skrót od x-$ podobnie jak x*, ale pomija ostatnie słowo.
jeśli desygnator słowa podano bez określenia zdarzenia, za zdarzenie przyjmowane jest
poprzednie polecenie.
Modyfikatory
Po opcjonalnym desygnatorze słowa może pojawić się sekwencja jednego lub więcej poniższych
modyfikatorów, każdy poprzedzony dwukropkiem `:'.
h Usuwa końcową składową nazwy pliku, pozostawiając tylko początek.
t Usuwa wszystkie początkowe składowe nazwy pliku, pozostawiając koniec.
r Usuwa kończący przyrostek postaci .xxx, pozostawiając główną część nazwy
(basename).
e Usuwa wszystko prócz końcowego przyrostka.
p Wypisuje nowe polecenie, ale go nie wykonuje.
q Cytuje podstawiane słowa, zabezpieczając je przed dalszym podstawianiem.
x Cytuje podstawiane słowa jak q, ale rozbija na słowa w miejscach odstępów i znaków
nowej linii.
s/stary/nowy/
Zastępuje nowym pierwsze wystąpienie starego w wierszu zdarzenia. Zamiast / może
zostać użyty dowolny ogranicznik. Końcowy ogranicznik jest opcjonalny jeżeli jest
ostatnim znakiem wiersza zdarzenia. Separator może być cytowany w nowym i starym
przy pomocy pojedynczego odwrotnego ukośnika. Jeżeli w nowym pojawia się &, to jest
zastępowany starym. Pojedynczy odwrotny ukośnik będzie cytował &. Jeżeli stary
jest pusty, to ustawiany jest na ostatni podstawiany stary lub, jeśli nie było
poprzednich podstawień historii, ostatni łańcuch w wyszukiwaniu !?łańcuch[?].
& Powtarza poprzednie podstawienie.
g Powoduje, że zmiany zostaną zastosowane do całego wiersza zdarzenia. Używany w
połączeniu z `:s' (np. `:gs/stary/nowy/') lub `:&'. Jeśli użyty z `:s', to zamiast
/ można posłużyć się dowolnym separatorem, a ostatni separator jest opcjonalny
jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia.
G Stosuje następujący po nim modyfikator "s" raz do każdego słowa w wierszu
zdarzenia.
WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI
Jeśli nie podano inaczej, każde z poleceń wbudowanych opisanych w niniejszej sekcji jako
akceptujące opcje poprzedzone - akceptuje również symbol -- określający koniec opcji.
Wbudowane :, true, false i test nie akceptują opcji i nie traktują -- w sposób specjalny.
Wbudowane exit, logout, break, continue, let i shift akceptują i przetwarzają argumenty
zaczynające się od -, bez wymogu podania --. Inne wbudowane polecenia, które akceptują
argumenty, lecz nie są opisane jako akceptujące opcje, interpretują argumenty zaczynające
się od - jako opcje nieprawidłowe i wymagają --, aby zapobiec takiej interpretacji,
: [argumenty]
Bez efektów; polecenie to nie robi niczego poza interpretacją argumentów i
wykonaniem ewentualnych podanych przekierowań. Zwracany jest zerowy kod
zakończenia.
. plik [argumenty]
source plik [argumenty]
Odczytuje i wykonuje polecenia z zadanego pliku w aktualnym środowisku powłoki i
zwraca kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia z tego pliku. Jeżeli nazwa
pliku nie zawiera ukośnika, to do znalezienia katalogu go zawierającego używana
jest zmienna PATH. Plik poszukiwany w PATH nie musi być wykonywalny. Jeśli bash
nie jest w trybie posix, wówczas jeżeli nie znaleziono pliku w PATH, to
przeszukiwany jest katalog bieżący. Jeśli we wbudowanym poleceniu shopt wyłączona
jest opcja sourcepath, to PATH nie jest przeszukiwane. jeśli podano jakieś
argumenty, to stają się one parametrami pozycyjnymi podczas wykonywania pliku. W
przeciwnym razie argumenty pozycyjne pozostają bez zmian. Kod zakończenia jest
kodem ostatniego zakończonego przez skrypt polecenia (0 jeśli nie wykonano żadnego
polecenia), a fałszem jeżeli nie znaleziono pliku lub nie można go odczytać.
alias [-p] [nazwa[=wartość] ...]
Alias bez argumentów bądź z opcją -p wypisuje na standardowym wyjściu listę aliasów
w postaci alias nazwa=wartość. Jeśli nie dostarczono argumentów, to definiowany
jest alias (synonim) dla każdej nazwy, dla której podano wartość. Początkowa
spacja w wartości powoduje, że podczas interpretacji aliasu następne słowo będzie
sprawdzane na podstawianie aliasów. Dla każdej nazwy z listy argumentów, dla
której nie podano wartości, wypisywana jest nazwa i wartość aliasu. Alias zwraca
prawdę, chyba że podano nazwę, dla której nie został zdefiniowany żaden alias.
bg [spec_zad]
Wznawia w tle zawieszone zadanie spec_zad, tak jakby zostało ono uruchomione z &.
Jeśli spec_zad nie występuje, to używane jest bieżące zadanie, określone tak, jak
je pojmuje powłoka. bg spec_zad zwraca 0, chyba że uruchomiono je przy wyłączonej
kontroli zadań (job control) lub uruchomiono z włączoną kontrolą zadań, jeśli nie
znaleziono spec_zad lub uruchomiono bez kontroli zadań.
bind [-m mapa-klawiszy] [-lpsvPSVX]
bind [-m mapa-klawiszy] [-q funkcja] [-u funkcja] [-r sekw_klaw]
bind [-m mapa-klawiszy] -f plik
bind [-m mapa-klawiszy] -x sekw_klaw:polec_powłoki
bind [-m mapa-klawiszy] sekw_klaw:nazwa_funkcji
bind polecenie-readline
Wyświetla bieżące ustawienia przypisań (bindings) klawiszy i funkcji readline lub
przypisuje sekwencję klawiszy to funkcji lub makra readline. Składnia tych
przypisań jest identyczna jak dla .inputrc, ale każde z przypisań musi być
przesłane jako osobny argument; np., '"\C-x\C-r": re-read-init-file'. Opcje, jeśli
je podano, mają następujące znaczenie:
-m mapa-klawiszy
Wykorzystuje mapę-klawiszy jako mapę klawiszy, do której mają być
zastosowane następne przypisania. Akceptowanymi nazwami map-klawiszy są
emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-move, vi-command i
vi-insert. vi równoważne jest vi-command; emacs jest równoważne
emacs-standard.
-l Podaje nazwy wszystkich funkcji readline.
-p Wyświetla nazwy funkcji i przypisania w taki sposób, że mogą być ponownie
odczytane.
-P Podaje bieżące przypisania i nazwy funkcji readline.
-s Wyświetla nazwy i wartości zmiennych readline w taki sposób, że mogą być
ponownie odczytane.
-S Wyświetla sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie
one wysyłają.
-v Wyświetla sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie
one wysyłają w taki sposób, że mogą być ponownie odczytane.
-V Podaje bieżące nazwy i wartości zmiennych readline.
-f plik
Czyta przypisania klawiszy z pliku.
-q funkcja
Podaje, które klawisze wywołują podaną funkcję.
-u funkcja
Odwołuje przypisania wszystkich klawiszy przypisanych do danej funkcji.
-r sekw_klaw
Usuwa bieżące przypisania dla sekwencji klawiszy.
-x sekw_klaw:polec_powłoki
Powoduje, że za każdym naciśnięciem sekwencji klawiszy zostanie wykonane
polecenie powłoki. Gdy polecenie powłoki jest wykonywane, powłoka ustawia
zmienną READLINE_LINE na zawartość bufora wiersza readline oraz zmienną
READLINE_POINT na bieżące położenie miejsca wprowadzania znaków. Jeśli
wykonywane polecenie zmienia wartość READLINE_LINE lub READLINE_POINT, to te
nowe wartości zostaną uwzględnione podczas edytowania.
-X Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy przypisane do poleceń powłoki i
powiązane polecenia w formacie, który można użyć ponownie jako wejście.
Zwracana jest wartość 0, chyba że podano nierozpoznaną opcję lub pojawił się błąd.
break [n]
Opuszcza pętlę for, while, until lub select. Jeżeli podano n, przerywa działanie
do n-tego poziomu. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest większe od liczby obejmujących
polecenie pętli, to kończone są wszystkie obejmujące pętle. Wartością zwracaną jest
0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli podczas wykonania break.
builtin wbudowane [argumenty]
Wykonuje zadane polecenie wbudowane powłoki, przesyłając mu argumenty i zwraca jego
kod zakończenia. Przydatne podczas definiowania funkcji o nazwie tożsamej z nazwą
wbudowanego polecenia powłoki, zachowując funkcjonalność polecenia wbudowanego
wewnątrz funkcji. Wbudowane cd jest powszechnie redefiniowane w ten sposób. Kodem
zakończenia jest fałsz jeśli wbudowane nie jest wbudowanym poleceniem powłoki.
caller [wyrażenie]
Zwraca kontekst aktywnego wywołania podprogramu (funkcji powłoki lub skryptu
wykonywanego wbudowanymi poleceniami . lub source). Bez wyrażenia, caller wyświetla
numer wiersza i plik źródłowy bieżącego wywołania podprogramu. Jeśli do wyrażenia
przekazano nieujemną liczbę całkowitą, to caller wyświetla numer wiersza, nazwę
podprogramu i plik źródłowy związany z pozycją w bieżącym stosie wywołania. Te
dodatkowe informacje mogą być użyte np. do wyświetlenia stosu wywołania. Bieżąca
ramka jest ramką 0. Zwracaną wartością jest 0, chyba że powłoka nie wykonuje
wywołania podprogramu lub wyrażenie nie odnosi się do prawidłowej pozycji w stosie
wywołania.
cd [-L|[-P [-e]] [-@]] [katalog]
Zmienia bieżący katalog roboczy na katalog. Jeśli nie poda się katalogu, domyślnie
jest to wartość zmiennej powłoki HOME. Wszelkie dodatkowe argumenty po katalogu są
ignorowane. Zmienna CDPATH definiuje ścieżkę przeszukiwań dla katalogu
zawierającego katalog: każda nazwa katalogu w CDPATH jest przeszukiwana pod kątem
katalogu. Alternatywne nazwy katalogów w CDPATH rozdzielane są dwukropkiem (:).
Pusta nazwa katalogu w CDPATH jest tym samym, co katalog bieżący, tj. ".". Jeżeli
katalog rozpoczyna się ukośnikiem (/), to CDPATH nie jest używane. Opcja -P
nakazuje użycie fizycznej struktury katalogów podążając za dowiązaniami
symbolicznymi przy przechodzeniu przez katalog i przed przetwarzaniem wystąpień ..
w katalogu (zobacz też opcja -P wbudowanego polecenia set). Opcja -L wymusza
podążanie za dowiązaniami symbolicznymi po przetworzeniu wystąpień .. w katalogu.
Jeśli w katalogu pojawi się .., to jest ono pzetwarzane przez usunięcie
występującej zaraz przed nim składowej ścieżki z katalogu, aż do ukośnika
rozpoczynającego katalog. Jeśli z -P użyto opcji -e, a bieżący katalog roboczy nie
może zostać pomyślnie określony po pomyślnej zmianie katalogu, to cd zwróci kod
oznaczający niepowodzenie. W systemach które to obsługują, opcja -@ przedstawia
atrybuty rozszerzone powiązane z plikiem jak i katalogiem. Argument - jest
przetwarzany na $OLDPWD przed przeprowadzeniem próby zmiany katalogu.Jeśli użyta
jest niepusta nazwa katalogu z CDPATH lub jeśli - jest pierwszym argumentem, a
zmiana katalogu odbyła się pomyślnie, na standardowe wyjście wypisywana jest
ścieżka absolutna do nowego katalogu roboczego. Wartością zwracaną jest prawda
jeśli pomyślnie zmieniono katalog; w przeciwnym przypadku fałsz.
command [-pVv] polecenie [arg ...]
Uruchamia polecenie z argumentami zakazując zwykłego wyszukiwania funkcji przez
powłokę. Wykonywane są wyłącznie polecenia wbudowane i polecenia znalezione w
PATH. Jeżeli podano opcję -p, wyszukiwanie polecenia wykonywane jest przy użyciu
domyślnej PATH, która gwarantuje znalezienie wszystkich standardowych narzędzi.
Jeśli użyto albo opcji -V albo -v, to wypisywany jest opis polecenia. Opcja -v
powoduje, że zostanie wyświetlone pojedyncze słowo wskazujące polecenie lub nazwę
pliku, użyte do wywołania polecenia; opcja -V tworzy bardziej obszerny opis.
Jeżeli podano opcję -V lub -v, to kodem zakończenia jest 0 gdy odnaleziono
polecenie, zaś 1 gdy nie. Jeśli nie podano żadnej z tych opcji i pojawił się błąd
lub nie można znaleźć polecenia, to kod zakończenia wynosi 127. W przeciwnym
wypadku kodem zakończenia wbudowanego polecenia command jest kod zakończenia
polecenia.
compgen [opcja] [słowo]
Tworzy możliwe dopasowania uzupełnień dla słowa zgodnie z opcjami, które mogą być
dowolnymi z opcji akceptowanych przez wbudowane polecenie complete, z wyjątkiem -p
i -r, i wypisuje dopasowania na standardowe wyjście. Przy stosowaniu opcji -F lub
-C, różne zmienne powłoki ustawiane przez usługi programowalnego uzupełniania, gdy
są dostępne, nie będą mieć użytecznych wartości.
Dopasowania będą tworzone w ten sam sposób, jakby kod uzupełniania programowalnego
tworzył je wprost ze specyfikacji uzupełniania z tymi samymi flagami. Jeżeli
podano słowo, to wyświetlone zostaną wyłącznie uzupełnienia doń pasujące.
Wartością zwracaną jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję lub nie zostały
utworzone żadne dopasowania.
complete [-abcdefgjksuv] [-o opcjacomp] [-DE] [-A akcja] [-G wzglob] [-W listasłów] [-F
funkcja] [-C polecenie]
[-X wzfiltr] [-P przedrostek] [-C przyrostek] nazwa [nazwa ...]
complete -pr [-DE] [nazwa ...]
Określa, w jaki sposób będą uzupełniane argumenty dla każdej z nazw. Jeżeli podano
opcję -p, lub nie podano żadnych opcji, to wypisywane są istniejące specyfikacje
uzupełniania - w sposób, który pozwala na ich ponowne wykorzystanie jako wejścia.
Opcja -r usuwa specyfikację uzupełniania dla każdej z nazw, lub jeśli nazw nie
podano, wszystkie specyfikacje uzupełniania. Opcja -D wskazuje, że pozostałe opcje
i akcje powinny dotyczyć "domyślnego" polecenia uzupełniania, to jest uzupełniania,
którego próbę podjęto na poleceniu o niezdefiniowanym wcześniej uzupełnieniu. Opcja
-E oznacza, że pozostałe opcje i akcje powinny dotyczyć "pustego" polecenia
uzupełniania, tzn. uzupełniania, którego próbę podjęto na pustym wierszu.
Proces stosowania tych specyfikacji uzupełnień podczas prób uzupełniania słów
omówiono powyżej w sekcji Programowalne uzupełnianie.
Pozostałe opcje, jeśli je podano, mają niżej opisane znaczenie. Argumenty opcji
-G, -W i -X (i, jeśli to niezbędne, -P i -S) powinny być cytowane dla ochrony przed
interpretacją jaka wystąpi zanim zostanie wywołane polecenie complete.
-o opcjacomp
Wartość opcjacomp reguluje kilka aspektów zachowania się compspec
wykraczających poza zwykłe tworzenie uzupełnień. opcjacomp przyjmuje jedną
z wartości:
bashdefault
Wykonuje pozostałe z domyślnych uzupełnień bash, jeśli compspec nie
utworzy żadnych dopasowań.
default Stosuje domyślne uzupełnianie readline jeśli compspec nie utworzy
żadnych dopasowań.
dirnames
Wykonuje uzupełnianie nazw katalogów jeśli compspec nie utworzy
żadnych dopasowań.
filenames
Powiadamia readline, że compspec tworzy nazwy plików, zatem może
wykonać przetwarzanie specyficzne dla takich nazw (jak dodanie
ukośnika do nazw katalogów czy usunięcie końcowych spacji).
Zaprojektowane do stosowania z funkcjami powłoki.
noquote Przekazuje readline, aby nie cytowało uzupełnianych słów, jeśli są
nazwami plików (domyślnie nazwy plików są cytowane).
nospace Przekazuje readline, aby nie dodawało spacji (domyślnie) do
uzupełnionych słów, na końcu wiersza.
plusdirs
Po utworzeniu dopasowań zdefiniowanych przez compspec,
przeprowadzana jest próba dopasowania nazw katalogów, a ewentualne
dopasowania są dodawane do wyników innych akcji.
-A akcja
akcja może być jedną z poniższych, tworzących listę możliwych dopasowań:
alias Nazwy aliasów. Można też podać jako -a.
arrayvar
Nazwy zmiennych tablicowych.
binding Nazwy przypisań klawiszy readline.
builtin Nazwy wbudowanych poleceń powłoki. Można też podać jako -b.
command Nazwy poleceń. Można też podać jako -c.
directory
Nazwy katalogów. Można też podać jako -d.
disabled
Nazwy wyłączonych poleceń wbudowanych powłoki.
enabled Nazwy włączonych poleceń wbudowanych powłoki.
export Nazwy wyeksportowanych zmiennych powłoki. Można też podać jako -e.
file Nazwy plików. Można też podać jako -f.
function
Nazwy funkcji powłoki.
group Nazwy grup. Można też podać jako -g.
helptopic
Tematy pomocy akceptowane przez wbudowane polecenie help.
hostname
Nazwy hostów, pobrane z pliku określonego przez zmienną powłoki
HOSTFILE.
job Nazwy zadań, jeżeli aktywne jest sterowanie zadaniami. Można też
podać jako -j.
keyword Zastrzeżone słowa powłoki. Można też podać jako -k.
running Nazwy działających zadań, jeżeli aktywne jest sterowanie zadaniami.
service Nazwy usług. Można też podać jako -s.
setopt Dozwolone argumenty opcji -o polecenia wbudowanego set.
shopt Nazwy opcji powłoki, takie, jakie akceptuje polecenie wbudowane
shopt.
signal Nazwy sygnałów.
stopped Nazwy zatrzymanych zadań, jeśli aktywne jest sterowanie zadaniami.
user Nazwy użytkowników. Można też podać jako -u.
variable
Nazwy wszystkich zmiennych powłoki. Można też podać jako -v.
-C polecenie
polecenie jest wykonywane w środowisku podpowłoki, a jego wyjście jest
używane jako możliwe uzupełnienia.
-F funkcja
Funkcja powłoki funkcja jest wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. Gdy
funkcja jest wykonywana, pierwszy argument ($1) jest nazwą polecenia,
którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem ($2) jest uzupełniane
słowo, a trzecim ($3) jest słowo poprzedzające uzupełniane słowo w bieżącym
wierszu polecenia. Po zakończeniu, możliwe uzupełnienia są pozyskiwane z
wartości zmiennej tablicowej COMPREPLY.
-G wzglob
Wzorzec rozwijania nazw plików wzglob jest rozwijany, tworząc listę
możliwych uzupełnień.
-P przedrostek
na początku każdego z możliwych uzupełnień, po zastosowaniu wszystkich
innych opcji, dodawany jest przedrostek.
-S przyrostek
na końcu każdego z możliwych uzupełnień, po zastosowaniu wszystkich innych
opcji, dodawany jest przyrostek.
-W listasłów
listasłów jest rozbijana przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej
IFS jako separatorów, a każde ze słów wynikowych jest interpretowane.
Możliwe uzupełnienia są elementami listy wynikowej, pasującymi do
uzupełnianego słowa.
-X wzfiltr
wzfiltr jest wzorcem używanym do rozwijania nazw plików. Stosowany jest do
listy możliwych uzupełnień utworzonej przez poprzedzające go opcje i
argumenty, a każde pasujące do niego uzupełnienie jest usuwane z listy.
Początkowy ! w wzfiltr powoduje negację wzorca; usuwane są wówczas
uzupełnienia nie pasujące do wzfiltr.
Wartością zwracana jest prawda, chyba że podano niepoprawną opcję, podano bez
argumentu nazwa opcję inną niż -p lub -r, usiłowano usunąć specyfikację
uzupełniania dla nazwy, dla której nie istnieje żadna specyfikacja, albo też
podczas dodawania specyfikacji uzupełniania wystąpił błąd.
compopt [-o opcja] [-DE] [+o opcja] [nazwa]
Modyfikuje opcje uzupełniania dla każdej nazwy, zgodnie z opcjami lub dla właśnie
wykonywanego uzupełnienia, jeśli nie podano nazwy. Jeśli nie podano opcji,
wyświetla opcje uzupełniania dla każdej nazwy lub dla bieżącego uzupełniania.
Możliwymi wartościami opcji są opcje, które są poprawne do wbudowanego polecenia
complete. Opcja -D oznacza, że pozostałe opcje powinny być stosowane do
"domyślnego" polecenia uzupełniania, tzn. uzupełniania, którego próbę
przeprowadzono dla polecenia, dla którego nie zdefiniowano wcześniej uzupełnień.
Opcja -E oznacza, że pozostałe opcje powinny być zastosowane do "pustego" polecenia
uzupełniania, tzn. uzupełnienia, którego próbę przeprowadzono na pustym wierszu.
Zwracaną wartością jest prawda, chyba że podano nieprawidłową opcję, przeprowadzono
próbę zmodyfikowania opcji dla nazwy, dla której nie istnieje specyfikacja
uzupełniania lub wystąpił błąd wyjścia.
continue [n]
Wznawia następną iterację obejmującej je pętli for, while, until lub select.
Jeżeli podano n, wznawia n-tą obejmującą pętlę. n musi być ≥ 1. Jeżeli n jest
większe niż liczba obejmujących pętli, to wznawiana jest ostatnia z pętli
(,,najwyższa”). Wartość zwracana wynosi 0, chyba że powłoka nie wykonuje pętli
podczas wykonywania continue.
declare [-aAfFgilnrtux] [-p] [nazwa[=wartość] ...]
typeset [-aAfFgilnrtux] [-p] [nazwa[=wartość] ...]
Deklaruje zmienne i/lub nadaje im atrybuty. Jeśli nie podano żadnych nazw,
wyświetla wartości zmiennych. Opcja -p będzie wyświetlać atrybuty i wartości
każdej nazwy. Gdy używane jest -p z argumentami nazwa, ignorowane są dodatkowe
opcje inne niż -f lub -F. Opcja -p podana bez argumentów nazwa wyświetli atrybuty i
wartości wszystkich zmiennych posiadających atrybuty określone przez dodatkowe
opcje. Jeśli nie podano innych opcji z -p, declare wyświetli atrybuty i wartości
wszystkich zmiennych powłoki. Opcja -f ograniczy wyświetlanie do funkcji powłoki.
Opcja -F zabrania wyświetlania definicji funkcji; wypisywane są tylko nazwy i
atrybuty funkcji. Jeśli włączono opcję powłoki extdebug przy użyciu shopt, to
wyświetlane są również nazwa pliku źródłowego i numer wiersza, w którym
zdefiniowano funkcję. Opcja -F implikuje -f. Opcja -f wymusza tworzenie i
modyfikację zmiennych na poziomie globalnym, nawet gdy declare jest wykonywane w
funkcji powłoki. Jest ona ignorowana we wszystkich innych przypadkach. Poniższych
opcji można użyć do ograniczenia wyników do zmiennych o określonym atrybucie lub do
nadania zmiennym atrybutów:
-a Każda z nazw jest indeksowaną zmienną tablicową (zobacz Tablice powyżej).
-A Każda z nazw jest asocjacyjną zmienną tablicową (zobacz Tablice powyżej).
-f Używa wyłącznie nazw funkcji.
-i Zmienna jest traktowana jak całkowita; gdy zmiennej jest przypisywana
wartość, wykonywana jest interpretacja wyrażeń arytmetycznych (zobacz
OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH).
-l Gdy zmiennej przypisano wartość, wszystkie wielkie litery są zamieniane na
małe. Przypisania za pomocą wielkich liter są wyłączone.
-n Nadaje każdej nazwie atrybut nazwa referencyjna, czyniąc ją nazwą
referencyjną odnoszącą się do innej zmiennej. Ta inna zmienna jest
definiowana w wartości nazwy. Wszystkie odniesienia i przypisania do nazwy,
z wyjątkiem zmiany samego atrybutu -n są wykonywane na zmiennej do której
odnosi się wartość nazwy. Atrybutu -n nie można zastosować do zmiennych
tablicowych.
-r Powoduje, że dane nazwy stają się tylko-do-odczytu (readonly). Nazwom tym
nie można przypisać wartości następnymi poleceniami przypisania. Nie można
też ich usunąć za pomocą unset.
-t Nadaje każdej nazwie atrybut trace. Funkcje z tym atrybutem dziedziczą
pułapki DEBUG i RETURN z wywołującej je funkcji. Atrybut ten nie ma
specjalnego znaczenia dla zmiennych.
-u Gdy zmiennej przypisano wartość, wszystkie małe litery są zamieniane na
wielkie. Przypisania za pomocą małych liter są wyłączone.
-x Zaznacza nazwę do wyeksportowania przez środowisko do kolejnych poleceń.
Użycie `+' zamiast `-' wyłącza atrybut, z wyjątkiem tego, że +a nie może być
używane do niszczenia zmiennej tablicowej. a +r nie usunie atrybutu tylko do
odczytu. Użyte w funkcji declare i typeset powodują, że każda z nazw staje się
lokalna, jak przy pomocy polecenia local, chyba że podano opcję -g. Przy używaniu
-a lub -A oraz składni polecenia złożonego do utworzenia zmiennych tablicowych,
dodatkowe atrybuty nie dają efektu aż do kolejnych przypisań. Jeśli po zmiennej
występuje =wartość, to wartość zmiennej jest ustawiana na wartość. Zwracana jest
wartość 0, chyba że napotkano niepoprawną opcję, próbę zdefiniowania funkcji przy
pomocy ``-f foo=bar'', przypisania wartości zmiennej readonly, przypisania wartości
zmiennej tablicowej bez użycia składni przypisania złożonego (zobacz Tablice
powyżej), jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki, usiłowano wyłączyć
status readonly dla zmiennej tylko do odczytu, wyłączyć status tablicy dla zmiennej
tablicowej albo próbowano wyświetlić nieistniejącą funkcję przy pomocy -f.
dirs [-clpv] [+n] [-n]
Bez opcji wyświetla listę aktualnie zapamiętanych katalogów. Domyślnie wyświetlana
jest ona w pojedynczym wierszu, z nazwami katalogów rozdzielonymi spacjami.
Katalogi dodawane są do listy poleceniem pushd polecenie popd usuwa pozycje z
listy.
-c Czyści stos katalogów usuwając wszystkie jego pozycje.
-l Tworzy listing używając pełnych ścieżek; domyślnie format listingu posługuje
się tyldą do oznaczania katalogu domowego.
-p Wypisuje stos katalogów po jednej pozycji na wiersz.
-v Wypisuje stos katalogów po jednej pozycji na wiersz, poprzedzając każdą z
nich jej pozycją (indeksem) w stosie.
+n Wyświetla ntą pozycję licząc od lewej na liście pokazywanej przez dirs przy
wywołaniu bez opcji; początkową jest zero.
-n Wyświetla ntą pozycję licząc od prawej na liście pokazywanej przez dirs przy
wywołaniu bez opcji; początkową jest zero.
Wartością zwracaną jest 0, chyba że podano nieprawidłową opcję lub n wskazuje poza
koniec stosu katalogów.
disown [-ar] [-h] [zadanie ...]
Bez opcji, usuwa każde z podanych zadań z tablicy zadań aktywnych. Jeśli nie podano
zadania i nie użyto ani opcji -a ani -r, to używane jest zadanie bieżące. Jeśli
użyto opcji -h, każde zadanie nie jest usuwane z tablicy, ale jest jako takie
zaznaczane, tak że do zadania nie jest wysyłany sygnał SIGHUP jeśli powłoka
otrzymuje SIGHUP. Jeżeli podano zadanie, opcja -a oznacza usunięcie lub zaznaczenie
wszystkich zadań; opcja -r bez argumentu zadania ogranicza akcję do działających
zadań. Wartością zwracaną jest 0, chyba że zadanie nie określa poprawnego zadania.
echo [-neE] [argument ...]
Wyświetla argumenty, rozdzielone spacjami, zakończone znakiem nowej linii. Kodem
zakończenia jest zawsze 0, chyba że wystąpi błąd zapisu. Jeżeli podano -n, to nie
jest wysyłany kończący znak nowej linii. Jeżeli podano opcję -e, włączana jest
interpretacja podanych niżej znaków specjalnych. Opcja -E wyłącza interpretację
tych znaków, nawet na systemach, gdzie są one domyślnie interpretowane. Do
dynamicznego sprawdzania, czy echo interpretuje domyślnie te znaki, czy nie, służy
opcja powłoki xpg_echo. echo nie interpretuje -- jako oznaczenia końca opcji.
echo interpretuje następujące sekwencje specjalne:
\a alarm (dzwonek)
\b backspace
\c pomiń kończący znak nowej linii
\e
\E znak escape
\f znak wysuwu strony (form feed)
\n znak nowego wiersza (new line)
\r powrót karetki (carriage return)
\t tabulacja pozioma (horizontal tab)
\v tabulacja pionowa (vertical tab)
\\ odwrotny ukośnik (backslash)
\0nnn ośmiobitowy znak, którego wartością jest ósemkowa liczba nnn (jedna do
trzech cyfr)
\xHH ośmiobitowy znak, którego wartością jest szesnastkowa liczba nnn (jedna lub
dwie cyfry szesnastkowe)
\uHHHH znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHH (jedna do
czterech cyfr szesnastkowych)
\UHHHHHHHH
znak Unicode (ISO/IEC 10646) o wartości szesnastkowej HHHHHHHH (jedna do
ośmiu cyfr szesnastkowych)
enable [-a] [-dnps] [-f plik] [nazwa ...]
Włącza i wyłącza wbudowane polecenia powłoki. Wyłączenie poleceń wbudowanych
umożliwia wykonanie polecenia dyskowego mającego tę samą nazwę, co wbudowane, bez
podawania jego pełnej nazwy ścieżkowej, mimo iż powłoka normalnie szuka poleceń
wbudowanych przed poleceniami dyskowymi. Jeżeli posłużono się opcją -n, wyłączana
jest każda z nazw; w przeciwnym razie nazwy są włączone. Na przykład, chcąc użyć
pliku binarnego test znalezionego przez PATH zamiast wersji wbudowanej w powłokę,
należy uruchomić ``enable -n test''. Opcja -f oznacza załadowanie nowego polecenia
wbudowanego nazwa z obiektu dzielonego (shared object) plik, na systemach
obsługujących dynamiczne ładowanie. Opcja -d usunie polecenie wbudowane załadowane
poprzednio przez -f. Jeżeli nie podano żadnych argumentów nazwa lub jeśli podano
opcję -p, wypisywana jest lista poleceń wbudowanych powłoki. Bez innych argumentów
opcyjnych, lista ta składa się ze wszystkich włączonych poleceń wbudowanych. Jeśli
podano -n, wypisywane są tylko wyłączone polecenia wbudowane. Jeżeli podano -a,
wypisywana lista zawiera wszystkie polecenia wbudowane, ze wskazaniem przy każdym
czy jest ono włączone czy też nie. Jeżeli podano -s, wyjście ograniczone jest do
POSIX-owych ,,specjalnych” poleceń wbudowanych. Wartością zwracaną jest 0, chyba
że nazwa nie jest poleceniem wbudowanym powłoki lub wystąpił błąd podczas ładowania
nowego polecenia wbudowanego z obiektu dzielonego.
eval [argument ...]
Argumenty są czytane i łączone w pojedyncze polecenie. Polecenie to jest następnie
odczytywane i wykonywane przez powłokę, zaś jego kod zakończenia jest zwracany jako
wartość eval. Jeżeli nie na żadnych argumentów, lub wszystkie argumenty są puste,
eval zwraca 0.
exec [-cl] [-a nazwa] [polecenie [argumenty]]
Jeżeli podano polecenie, zastępuje ono powłokę. Nie tworzony jest żaden nowy
proces. Argumenty stają się argumentami polecenia. Jeśli podano opcję -l, umieszcza
kreskę na początku zerowego argumentu przesyłanego do polecenia. Tak samo, jak robi
to login(1). Opcja -c powoduje, że polecenie zostanie wykonane z pustym
środowiskiem. Jeżeli podano -a, powłoka przesyła do wykonywanego polecenia nazwę
jako zerowy argument. Jeżeli polecenie z jakiegoś powodu nie może zostać wykonane,
to powłoka nie-interaktywna kończy pracę, chyba że włączona jest opcja powłoki
execfail, wówczas zwraca niepowodzenie. Powłoka interaktywna zwraca niepowodzenie
jeśli plik nie może zostać wykonany. Jeżeli nie podano polecenia, przekierowania
skutkują w bieżącej powłoce, a kodem zakończenia jest 0. W przypadku błędu
przekierowania kod zakończenia wynosi 1.
exit [n]
Powoduje, że powłoka kończy pracę z kodem równym n. Jeśli pominięto n, kodem
zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia. Przed końcem pracy powłoki
wykonywane jest przechwycenie sygnału EXIT.
export [-fn] [nazwa[=słowo]] ...
export -p
Podane nazwy zaznaczane są do automatycznego wyeksportowania do środowiska
następnych wykonywanych poleceń. Jeśli podano opcję -f, to nazwy odnoszą się do
funkcji. Jeżeli nie podano żadnych nazw lub jeżeli podano opcję -p, to wypisywana
jest lista nazw wszystkich eksportowanych w tej powłoce zmiennych. Opcja -n
powoduje usunięcie cechy eksportowania z podanych zmiennych. Jeśli po nazwie
zmiennej występuje =słowo, to wartość zmiennej jest ustawiana na słowo. export
zwraca zerowy kod zakończenia, chyba że napotkano nieprawidłową opcję, jedna z nazw
nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki lub podano -f z nazwą, która nie jest
funkcją.
fc [-e nazwa_e] [-lnr] [pierwsze] [ostatnie]
fc -s [wzorzec=zastąpienie] [polecenie]
W pierwszej postaci, wybiera zakres poleceń od pierwszego do ostatniego z listy
historii i wypisuje lub edytuje oraz wykonuje je ponownie. Pierwsze i ostatnie mogą
być podawane jako łańcuch (do odnalezienia ostatniego polecenia rozpoczynającego
się tym łańcuchem) lub jako liczba (indeks w liście historii, gdzie liczba ujemna
używana jest jako offset od numeru bieżącego polecenia), Jeżeli nie określono
ostatniego, to jest ono ustawiane na bieżące polecenie w przypadku listowania (tak
że ``fc -l -10'' wypisuje ostatnich 10 poleceń) i na pierwsze w pozostałych
przypadkach. Jeżeli nie określono pierwszego polecenia, to jest ono ustawiane na
poprzednie polecenie w przypadku edycji a na -16 przy listowaniu.
Opcja -n wstrzymuje wyświetlanie numerów poleceń podczas listowania. Opcja -r
odwraca kolejność poleceń. Jeżeli podano opcję -l, to polecenia listowane są na
standardowym wyjściu. W przeciwnym razie dla pliku zawierającego te polecenia
wywoływany jest edytor podany przez nazwa_e. Jeżeli nie podano nazwa_e, używana
jest wartość FCEDIT, a wartość EDITOR jeśli nie ustawiono FCEDIT. Jeżeli nie
ustawiono żadnej z nich, używany jest vi Po zakończeniu edycji, wysyłane edytowane
polecenia są wyświetlane przez echo i wykonywane.
W drugiej postaci, polecenie jest ponownie wykonywane po każdej wymianie
wystąpienia wzorca przez zastąpienie. Polecenie jest interpretowane podobnie jak
pierwsze powyżej. Przydatnym aliasem do wykorzystania z tą formą jest ``r="fc
-s"'', tak, że napisanie ``r cc'' uruchamia ostatnie polecenie rozpoczynające się
od ``cc'' a napisanie ``r'' ponownie wykonuje ostatnie polecenie.
Jeżeli użyta została pierwsza postać, to wartością zwracaną jest 0, chyba że
napotkano nieprawidłową opcję lub pierwszy albo ostatni określają wiersze historii
spoza zakresu. Jeżeli podano opcję -e, wartością zwracaną jest wartość ostatniego
wykonanego polecenia lub niepowodzenie jeśli pojawił się błąd tymczasowego pliku
poleceń. Jeżeli użyta została druga postać, to zwracanym kodem jest kod ponownie
wykonanego polecenia, chyba że polecenie nie określa poprawnego wiersza poleceń --
wówczas fc zwraca porażkę.
fg [zadanie]
Wznawia zadanie na pierwszym planie i czyni je zadaniem bieżącym. Jeżeli nie
podano zadania, używane jest bieżące zadanie w pojęciu powłoki. Wartością zwracaną
jest wartość polecenia umieszczonego na pierwszym planie, lub porażka jeżeli fb
uruchomiono przy wyłączonej kontroli zadań, lub uruchomiono je przy włączonej
kontroli zadań, ale zadanie nie określa prawidłowego zadania lub zadanie określa
zadanie, które zostało uruchomione bez kontroli zadań.
getopts łańcuch_opcji nazwa [argumenty]
getopts używane jest przez procedury powłoki do analizy parametrów pozycyjnych.
Łańcuch opcji zawiera znaki opcji, jakie mają być rozpoznawane; jeżeli po znaku
występuje dwukropek, to oczekuje się, że opcja będzie posiadać argument, który
powinien być od niej oddzielony białym znakiem. Jako znaki opcji nie mogą wystąpić
dwukropek i znak zapytania. Przy każdym wywołaniu getopts umieszcza następną opcję
w zmiennej powłoki nazwa, inicjując nazwę jeśli nie istniała. Indeks następnego
argumentu do przetwarzania umieszczany jest w zmiennej OPTIND. OPTIND inicjowany
jest na 1 za każdym razem, gdy wywoływana jest powłoka lub skrypt powłoki. Gdy
opcja wymaga argumentu, getopts umieszcza go w zmiennej OPTARG. Powłoka nie
resetuje OPTIND automatycznie; musi być on resetowany ręcznie pomiędzy
wielokrotnymi odwołaniami do getopts w tym samym wywołaniu powłoki, jeśli używany
ma być nowy zestaw parametrów.
Po napotkaniu końca opcji, getopts kończy pracę zwracając wartość większą od zera.
OPTIND ustawiane jest na indeks pierwszego argumentu nie będącego opcją, zaś nazwa
ustawiana jest na ?.
getopts normalnie analizuje parametry pozycyjne, ale jeśli w argumentach, podano
więcej argumentów, to getopts przetwarza je zamiast parametrów pozycyjnych.
getopts może zgłaszać błędy na dwa sposoby. Jeżeli pierwszym znakiem łańcucha opcji
jest dwukropek, to stosowane jest ciche (silent) zgłaszanie błędów. Przy zwykłej
pracy komunikaty diagnostyczne wypisywane są przy napotkaniu nieprawidłowych opcji
lub brakujących argumentów opcji. Jeżeli zmienna OPTERR ustawiona jest na 0, nie
będą wyświetlane żadne komunikaty błędów, nawet jeśli pierwszym znakiem łańcucha
opcji nie jest dwukropek.
Przy napotkaniu nieprawidłowej opcji getopts umieszcza ? w nazwie i, jeśli nie
pracuje w trybie cichym, wypisuje komunikat błędu i kasuje OPTARG. Jeżeli getopts
pracuje w trybie cichym, to znaleziony znak opcji umieszczany jest w OPTARG i nie
jest wypisywany żaden komunikat diagnostyczny.
Jeśli nie znaleziono wymaganego argumentu, a getopts nie pracuje w trybie cichym, w
nazwa umieszczany jest znak zapytania (?), kasowane jest OPTARG i wyświetlany jest
komunikat błędu. Jeżeli getopts pracuje w trybie cichym, to w nazwie umieszczany
jest dwukropek (:), a OPTARG ustawiane jest na znaleziony znak opcji.
getopts zwraca prawdę, jeśli znaleziono określoną lub nie określoną opcję. Zwraca
fałsz jeżeli napotkano koniec opcji lub pojawił się błąd.
hash [-lr] [-p plik] [-dt] [nazwa]
Dla każdej nazwy określana i zapamiętywana jest pełna nazwa plikowa polecenia
wyszukanego w katalogach $PATH. Jeżeli podano opcję -p, nie jest wykonywane
przeszukanie ścieżki, a plik używane jest jako pełna nazwa pliku polecenia. Opcja
-r powoduje, że powłoka zapomina wszystkie zapamiętane wcześniej miejsca. Opcja -d
powoduje, że powłoka zapomina wszystkie zapamiętane wcześniej miejsca dla każdej
nazwy. Jeśli podano opcję -t, to wypisywana jest odpowiadająca nazwie pełna nazwa
pliku. Jeżeli przy więcej niż jednym argumencie nazwy podano -t, to przed każdą
przechowywaną pełną nazwą wypisywana jest nazwa. Opcja -l powoduje wyświetlanie
wyniku w formacie, który może zostać ponownie wykorzystany jako wejście. Jeżeli nie
podano żadnych argumentów, to wypisywana jest informacja o zapamiętanych
poleceniach. Kodem zwracanym jest prawda, chyba że nie odnaleziono nazwy lub
podano nieprawidłową opcję.
help [-dms] [wzorzec]
Wyświetla pomocne informacje o poleceniach wbudowanych. Jeżeli podano wzorzec, to
help daje szczegółową pomoc dotyczącą wszystkich poleceń pasujących do wzorca; w
przeciwnym razie wypisywana jest pomoc dla wszystkich poleceń wbudowanych i
struktur sterujących powłoki.
-d Wyświetla krótki opis dla każdego wzorca
-m Wyświetla opis dla każdego wzorca w formacie podobnym do strony man
-s Wyświetla jedynie krótkie podsumowanie użycia każdego wzorca
Kodem zakończenia jest 0, chyba nie nie dopasowano żadnego polecenia do wzorca.
history [n]
history -c
history -d przesunięcie
history -anrw [plik]
history -p arg [arg ...]
history -s arg [arg ...]
Bez żadnych opcji, wyświetla listę historii poleceń z numerami wierszy. Wiersze
ukazane z * zostały zmienione. Argument n pokazuje jedynie ostatnich n wierszy.
Jeśli ustawiono zmienną powłoki HISTTIMEFORMAT i nie jest ona pusta, to do
wyświetlania pieczątek czasowych związanych z każdym wyświetlanym wpisem historii
używany jest format łańcucha do strftime(3). Pomiędzy formatowaną pieczątką czasową
a wierszem historii nie jest wstawiany odstęp. Jeżeli podano plik, to używany jest
on jako nazwa pliku historii; jeśli nie, to używana jest wartość HISTFILE. Opcje,
jeżeli je podano, mają następujące znaczenie:
-c Czyści listę historii usuwając wszystkie jej pozycje.
-d przesunięcie
Usuwa wpis historii z pozycji przesunięcie.
-a Dodaje ,,nowe” wiersze (wprowadzone od początku bieżącej sesji bash) do
pliku historii.
-n Wczytuje do bieżącej listy wiersze jeszcze nie przeczytane z pliku historii.
Są to wiersze dołączone do pliku historii od chwili rozpoczęcia bieżącej
sesji pracy bash.
-r Czyta zawartość pliku historii i dodaje ją do bieżącej listy historii.
-w Zapisuje bieżącą listę historii do pliku historii, nadpisując jego
zawartość.
-p Na zadanych argumentach wykonuje podstawianie historii (history
substitution). Wyświetla wyniki na standardowym wyjściu. Nie zachowuje
wyników na liście. Każdy z argumentów musi być cytowany, by wyłączyć
normalną interpretację historii.
-s Zachowuje argumenty na liście historii jako pojedynczą pozycję. Przed
dodaniem argumentów z listy usuwane jest ostatnie polecenie.
Jeśli ustawiona jest zmienna HISTTIMEFORMAT, to do pliku historii zapisywana jest
informacja o czasie związanym z każdym wpisem historii, oznaczona znakiem
komentarza historii. Gdy plik historii jest odczytywany, wiersze zaczynające się
znakiem komentarza historii, po którym występuje bezpośrednio cyfra, są
interpretowane jako czasy poprzedniego wiersza historii. Wartością zwracaną jest 0,
chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podczas odczytu czy zapisu pliku
historii pojawił się błąd, podano niepoprawny argument offset opcji -d, lub nie
powiodła się interpretacja historii podanej jako argument -p.
jobs [-lnprs] [ zadanie ... ]
jobs -x polecenie [ argumenty ... ]
Pierwsza postać podaje aktywne zadania. Opcje mają następujące znaczenie:
-l Oprócz zwykłej informacji podaje identyfikatory procesów.
-n Wyświetla wyłącznie informację o zadaniach, które zmieniły status od chwili,
gdy użytkownik był ostatnio powiadamiany o ich statusie.
-p Listuje tylko ID procesu lidera grupy procesów zadania.
-r Wyświetla jedynie działające zadania.
-s Wyświetla jedynie zatrzymane zadania.
Jeżeli podano zadanie, wyniki ograniczane są do informacji o tym zadaniu. Kodem
zwracanym jest 0, chyba że napotkano nieprawidłową opcję lub podano nieprawidłowe
zadanie.
Jeżeli podano opcję -x, to jobs zastępuje wszelkie zadania znalezione w poleceniu
lub argumentach odpowiednim ID grupy procesów, wykonuje polecenie przesyłając mu
argumenty, i zwraca jego kod zakończenia.
kill [-s sigspec | -n signum | -sigspec] [pid | jobspec] ...
kill -l [sigspec | exit_status]
Wysyła sygnały określony przez sigspec lub signum do procesu określonego przez pid
lub jobspec. sigspec jest albo nazwą sygnału, jak np. SIGKILL (z lub bez
przedrostka SIG) albo numerem sygnału; signum jest numerem sygnału. Jeśli nie
podano sigspec, to przyjmuje się SIGTERM. Opcja -l listuje nazwy sygnałów. Jeżeli
przy podanym -l użyto jakichś argumentów, to listowane są sygnały odpowiadające tym
argumentom, a kodem zwracanym jest 0. Argument exit_status opcji -l jest liczbą
określającą numer sygnału lub kod zakończenia procesu przerwanego przez sygnał.
kill zwraca prawdę, jeśli przynajmniej jeden z sygnałów został pomyślnie przesłany,
lub fałsz, jeśli pojawił się błąd lub napotkano niepoprawną opcję.
let arg [arg ...]
Każdy argument jest wyrażeniem arytmetycznym, jakie ma zostać zinterpretowane
(zobacz OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH). Jeżeli ostatni z nich interpretowany
jest jako zero, to let zwraca 1; w przeciwnym wypadku zwracane jest 0.
local [opcja] [nazwa[=wartość] ...]
Dla każdego argumentu tworzona jest zmienna lokalna o nazwie nazwa i jest jej
przypisywana wartość. Opcją może być każda z opcji akceptowanych przez declare.
Gdy local używane jest wewnątrz funkcji, powoduje, że zmienna nazwa ma zasięg
widzialności ograniczony do tej funkcji i jej potomków. Bez operandów, local
wysyła listę zmiennych lokalnych na standardowe wyjście. Błędem jest użycie local
poza funkcją. Zwracany jest kod 0, chyba że local zostanie użyte poza funkcją lub
podano nieprawidłową nazwę, albo nazwa jest zmienną tylko do odczytu.
logout Kończy pracę powłoki zgłoszeniowej.
mapfile [-n liczba] [-O indeks] [-s liczba] [-t] [-u fd] [-C wywoł-zwr] [-c wielkość]
[tablica]
readarray [-n liczba] [-O indeks] [-s liczba] [-t] [-u fd] [-C wywoł-zwr] [-c wielkość]
[tablica]
Odczytuje wiersze ze standardowego wejścia do indeksowanej zmiennej tablicowej
tablica lub, jeśli podano opcję -u, z deskryptora pliku fd. Domyślną tablicą jest
zmienna MAPFILE Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:
-n Kopiuje najwyżej liczbę wierszy. Gdy liczba wynosi 0, kopiowane są wszystkie
wiersze.
-O Rozpoczyna przypisywanie do tablicy od indeksu indeks. Domyślnym jest 0.
-s Pomija pierwsze liczba wierszy.
-t Usuwa końcowe znaki nowego wiersza z każdego odczytanego wiersza.
-u Odczytuje wiersze z deskryptora pliku fd zamiast ze standardowego wejścia.
-C Oblicza wywoł-zwr po każdym odczytaniu liczby wielkość wierszy. Opcja -c
określa wielkość.
-c Określa liczbę wierszy odczytanych pomiędzy każdym odwołaniem do wywoł-zwr.
Jeśli podano -C bez -c, to domyślną wielkością jest 5000. Gdy wykonywane jest
wywoł-zwr, jako dodatkowe argumenty przekazywane są mu indeks następnego elementu
tablicy do przypisania i wiersza, który ma być przypisy do tego elementu. Wywoł-zwr
jest wykonywane po odczytaniu wiersza, ale przed przypisaniem elementu tablicy.
Jeśli nie podano indeksu, mapfile wyczyści tablicę przed przypisaniem do niej
wartości.
Polecenie mapfile zwraca sukces, chyba że podano nieprawidłową opcję lub argument
opcji, tablica jest nieprawidłowa, nie da się do niej przypisać wartości lub nie
jest tablicą indeksowaną.
popd [-n] [+n] [-n]
Usuwa pozycje ze stosu katalogów. Bez argumentów, usuwa katalog z wierzchołka stosu
i wykonuje cd do nowego katalogu na wierzchołku. Argumenty, jeśli występują, mają
następujące znaczenie:
-n Nie wykonuje zwykłej zmiany katalogu podczas usuwania katalogów ze stosu,
tak że zmieniany jest tylko stos.
+n Usuwa ntą pozycję, licząc od lewej, listy pokazywanej przez dirs, zaczynając
od zera. Na przykład ``popd +0'' usuwa pierwszy katalog, a ``popd +1''
drugi.
-n Usuwa ntą pozycję, licząc od prawej, listy pokazywanej przez dirs,
zaczynając od zera. Na przykład ``popd -0'' usuwa ostatni katalog, a ``popd
-1'' przedostatni.
Jeżeli polecenie popd powiedzie się, to wykonywane jest również dirs, a kodem
zwracanym jest 0. popd zwraca fałsz jeśli napotkano nieprawidłową opcję, stos
katalogów jest pusty, podano nieistniejącą pozycję stosu lub nie udała się zmiana
katalogu.
printf [-v zmienna] format [argumenty]
Zapisuje sformatowane argumenty na standardowe wyjście przy pomocy zadanego
formatu. Opcja -v przypisuje wynik do zmiennej zmienna zamiast wyświetlać je na
standardowe wyjściowe.
format jest łańcuchem znakowym zawierającym trzy rodzaje obiektów: zwykłe znaki,
które są po prostu kopiowane na standardowe wyjście, sekwencje specjalne, które są
konwertowane i kopiowane na standardowe wyjście, i specyfikacje formatu, z których
każda powoduje wypisanie następnego kolejnego argumentu. Oprócz standardowych
formatów printf(1), interpretuje on również następujące rozszerzenia:
%b powoduje, że printf interpretuje sekwencje specjalne w odpowiednim
argumencie, (z wyjątkiem \c, które przerywa wypisywanie, odwrotnych
ukośników w \', \" i \?, które nie są usuwane i cytowań ósemkowych
zaczynających się od \0, które mogą zawierać do czterech cyfr).
%q powoduje, że printf wysyła odpowiedni argument w formacie, jaki może być
ponownie wykorzystany jako wejście powłoki.
%(format-daty)T
powoduje, że printf wyświetla łańcuch daty/czasu jako rezultat użycia
formatu-daty jako łańcucha formatu do strftime(3). Powiązany argument jest
liczba całkowitą odpowiadającą liczbie sekund od początku epoki [Uniksa].
Można użyć dwóch specjalnych wartości argumentu: -1 reprezentuje bieżący
czas, a -2 odpowiada czasowi wywołania powłoki. Jeśli nie poda się
argumentu, konwersja przebiega tak, jak gdyby podano -1. Jest to wyjątek w
zwyczajnym zachowaniu printf.
Argumenty do specyfikacji formatu niebędących łańcuchami są traktowane jako stałe
C, z wyjątkiem początkowego znaku plus lub minus, który jest dozwolony oraz
przypadku gdy pierwszy znak jest pojedynczym lub podwójnym apostrofem, gdy
wartością jest wartość ASCII następującego po cudzysłowie znaku.
W razie potrzeby format wykorzystywany jest ponownie, aż do obsłużenia wszystkich
argumentów. Jeżeli format wymaga większej ilości argumentów niż podano, to
dodatkowe specyfikacje formatu zachowują się tak, jakby dostarczono im odpowiednio
wartość zerową lub łańcuch pusty. Zwracana jest wartość zero w przypadku
powodzenia, niezerowa przy porażce.
pushd [-n] [+n] [-n]
pushd [-n] [katalog]
Dodaje katalog na wierzchołek stosu katalogów, albo obraca stos, czyniąc nowy
wierzchołek stosu bieżącym katalogiem roboczym. Bez argumentów, zamienia miejscami
dwa najwyższe katalogi stosu [wierzchołek i następny] i zwraca 0, chyba że stos
jest pusty. Argumenty, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:
-n Nie wykonuje zwykłej zmiany katalogu podczas dodawania katalogów do stosu,
tak że zmieniany jest tylko stos.
+n Obraca stos, tak że nty katalog (licząc od lewej listy pokazywanej przez
dirs, poczynając od zera) staje się wierzchołkiem.
-n Obraca stos, tak że nty katalog (licząc od prawej listy pokazywanej przez
dirs, poczynając od zera) staje się wierzchołkiem.
katalog
Odkłada katalog na wierzchołek stosu, czyniąc go nowym bieżącym katalogiem
roboczym, jak gdyby podano go jako argument do polecenia wbudowanego cd.
Jeżeli polecenie pushd powiodło się, to wykonywane jest również dirs. Jeżeli
używana jest pierwsza postać pushd, to zwracane jest 0, chyba że nie udało się cd
na katalog. Przy drugiej postaci, pushd zwraca 0, chyba że stos katalogów jest
pusty, podano nieistniejący element stosu lub nie powiodła się zmiana katalogu na
zadany nowy katalog bieżący.
pwd [-LP]
Wypisuje bezwzględną nazwę pliku bieżącego katalogu roboczego. Pokazana nazwa nie
zawiera żadnych dowiązań symbolicznych jeśli podano opcję -P albo włączona jest
opcja -o physical wbudowanego polecenia set. Jeśli użyto opcji -L, wypisana nazwa
ścieżkowa może zawierać dowiązania symboliczne. Zwracany kod wynosi 0, chyba że
podczas odczytu nazwy bieżącego katalogu pojawi się błąd lub podano nieprawidłową
opcję.
read [-ers] [-a anazwa] [-d znak-odst] [-i tekst] [-n nznaki] [-N nznaki] [-p zachęta] [-t
czas-oczek] [-u fd] [nazwa ...]
Czytany jest pojedynczy wiersz ze standardowego wejścia lub z deskryptora pliku fd
podanego jako argument do opcji -u, a jego pierwsze słowo jest przypisywane do
pierwszej nazwy, drugie słowo do drugiej nazwy i tak dalej, przy czym pozostałe na
koniec słowa i rozdzielające je separatory przypisane zostaną do ostatniej nazwy.
Jeżeli ze standardowego wejścia przeczytano mniej słów niż podanych zostało nazw,
to pozostałym nazwom przypisywane są puste wartości. Do podziału wiersza na słowa
wykorzystywane są znaki z IFS, korzystając z tych samych zasad, jakich powłoka
używa do interpretacji (opisanych powyżej w rozdziale Podział na słowa). Znaku
odwrotnego ukośnika (\) można użyć do usunięcia specjalnego znaczenia następnego
czytanego znaku oraz do oznaczenia kontynuacji wiersza. Opcje, jeśli je podano,
mają następujące znaczenie:
-a anazwa
Słowa są przypisywane do kolejnych indeksów zmiennej tablicowej anazwa,
poczynając od 0. anazwa jest kasowana przed przypisaniem nowych wartości.
Inne argumenty nazwa są ignorowane.
-d sep Pierwszy znak sep służy do zakończenia wiersza wejścia, zamiast znaku nowej
linii.
-e Jeżeli standardowe wejście pochodzi z terminala, to do uzyskania wiersza
używane jest readline (zobacz READLINE powyżej). Readline używa bieżących
(lub domyślnych, jeśli edycja wiersza nie była wcześniej aktywna) ustawień
edycyjnych.
-i tekst
Gdy do odczytu wiersza jest używane readline, tekst jest umieszczany w
buforze edycyjnym przed rozpoczęciem edycji.
-n nznaki
read powraca po przeczytaniu nznaki znaków, zamiast czekać na cały wiersz
wejścia, ale przestrzega znaku odstępu jeśli odczytano mniej niż nznaki
znaków przed odstępem.
-N nznaki
Polecenie read powraca pod przeczytaniu dokładnie nznaków, zamiast czekać na
cały wiersz wejścia, chyba że wystąpił koniec wiersza lub czas oczekiwania
read minął. Znaki odstępu napotkane w wejściu nie są traktowane w sposób
specjalny i nie powodują powrotu read, dopóki nie zostanie przeczytanych
nznaków.
-p zachęta
Wyświetla zachętę (prompt) na standardowym wyjściu błędów, bez kończącego
znaku nowej linii, przed próbą odczytu wejścia. Zachęta wyświetlana jest
tylko jeśli wejście pochodzi z terminala.
-r Odwrotny ukośnik nie działa jako znak specjalny. Traktowany jest jako część
wiersza. W szczególności, para odwrotny ukośnik-znak nowej linii nie może
być wykorzystana jako kontynuacja wiersza.
-s Tryb cichy. Jeżeli wejście pochodzi z terminala, to znaki nie są powtarzane
(bez echa).
-t czas-oczek
Powoduje, że read zwraca niepowodzenie, jeśli w ciągu czas-oczek sekund nie
zostanie przeczytany pełny wiersz wejścia (lub określona liczba znaków).
Czas-oczek może być liczbą dziesiętną z częścią ułamkową po znaku kropce.
Opcja działa jedynie gdy read odczytuje wejście z terminala, potoku lub
innego pliku specjalnego, nie działa natomiast podczas czytania ze zwykłych
plików. Jeśli read przeterminuje się, read zachowuje odczytane częściowe
wejście do podanej zmiennej nazwa. Jeśli czas-oczek ustawiono na 0, to read
zwraca kod zakończenia natychmiast, bez próby odczytu jakichkolwiek danych.
Kodem zakończenia jest 0, jeśli wejście jest dostępne na określonym
deskryptorze pliku lub zwraca kod niezerowy w przeciwnym wypadku. Kod
zakończenia jest większy od 128, jeśli przekroczono czas oczekiwania.
-u fd Czyta wejście z deskryptora pliku fd.
Jeśli nie podano żadnych nazw, odczytany wiersz przypisywany jest zmiennej REPLY.
Zwracany kod wynosi 0, chyba że napotkano koniec pliku lub read przekroczy czas
oczekiwania (w takim przypadku jest on większy od 128) wystąpi błąd przypisania
zmiennej (takich jak przypisanie do zmiennej tylko do odczytu) lub jako argument do
-u podano nieprawidłowy deskryptor pliku.
readonly [-aAf] [-p] [nazwa[=słowo] ...]
Podane nazwy oznaczane są jako readonly; wartości tych nazw nie mogą być zmieniane
następującymi później przypisaniami. Jeśli podano opcję -f, oznaczane są funkcje o
nazwach odpowiadających nazwom. Opcja -a ogranicza zmienne do tablic
indeksowanych, a -A do tablic asocjacyjnych. Jeśli podano obie opcje, pierwszeństwo
ma opcja -A. Jeśli nie podano argumentów nazw lub jeśli podano opcję -p, wypisywane
jest zestawienie wszystkich nazw o atrybucie readonly. Inne opcje mogą zostać
użyte do ograniczenia wyniku do podzbioru nazw readonly. Opcja -p powoduje, że
wyniki będą wyświetlane w formacie, który może być ponownie wykorzystany jako
wejście. Jeśli po nazwie zmiennej występuje =słowo, to wartość zmiennej jest
ustawiana na słowo. Zwracany jest kod równy 0, chyba że napotkano nieprawidłową
opcję, jedna z nazw nie jest poprawną nazwą zmiennej powłoki lub podano -f z nazwą,
która nie jest funkcją.
return [n]
Powoduje, że funkcja przerywa wykonywanie i zwraca wartość określoną przez n do
wywołującego. Jeśli pominięto n, kodem zakończenia jest kod ostatniego polecenia
wykonanego w ciele funkcji. Jeżeli return zostanie użyte poza funkcją, ale podczas
wykonywania skryptu przez polecenie . (source), powoduje zatrzymanie wykonywania
tego skryptu przez powłokę i zwrócenie albo n albo kodu zakończenia ostatniego
wykonanego w skrypcie polecenia. Jeśli poda się n, zwracaną wartością jest 8 bitów
najmniej znaczących. Kod zakończenia jest niezerowy, jeśli return poda się argument
nienumeryczny lub jeżeli jest ono użyte poza funkcją i nie podczas wykonywania
skryptu przez . lub source. Wszystkie polecenia związane z pułapką (trap) RETURN są
wykonywane przez wznowieniem wykonywania po powrocie do funkcji lub skryptu.
set [--abefhkmnptuvxBCEHPT] [-o opcja] [arg ...]
set [+abefhkmnptuvxBCEHPT] [+o opcja] [arg ...]
Bez opcji, wyświetlane są nazwa i wartość każdej ze zmiennych powłoki, w formacie
który może być ponownie wykorzystany jako wejście do ustawiania lub ponownego
ustawiania aktualnie ustawionych zmiennych. Zmienne tylko do odczytu nie mogą być
ponownie ustawiane. W trybie posix, wypisywane są jedynie zmienne powłoki. Wyniki
są sortowane zgodnie z bieżącymi ustawieniami locale. Gdy podane są opcje,
ustawiają one lub kasują atrybuty powłoki. Argumenty pozostałe po przetworzeniu
opcji traktowane są jako wartości parametrów pozycyjnych i przypisywane, kolejno,
do $1, $2, ... $n. Opcje, jeśli je podano, mają następujące znaczenie:
-a Automatycznie zaznacza zmienione lub utworzone zmienne i funkcje do
wyeksportowania ich do środowiska kolejnych poleceń.
-b Natychmiast podaje status zakończonych zadań drugoplanowych, zamiast czynić
to przed następną podstawową zachętą. Działa tylko jeśli włączona jest
kontrola zadań.
-e Zakończ natychmiast, jeśli potok (który może składać się z pojedynczego
polecenia prostego), listy lub polecenia złożonego (zob. GRAMATYKA POWŁOKI
powyżej) kończy pracę z kodem niezerowym. Powłoka nie kończy pracy jeśli
polecenie, które się nie powiodło znajduje się zaraz za słowem kluczowym
while lub until, jest częścią tekstu po słowach zastrzeżonych if lub elif,
jest częścią listy && lub ⎪⎪, jest częścią każdego poza ostatnim poleceniem
potoku, lub wartość zwrócona przez polecenie została odwrócona przez !.
Jeśli polecenie złożone inne niż podpowłoka zwróci niezerowy status z
powodu niepowodzenia polecenia, gdy -e było ignorowane, powłoka nie
wyjdzie. Przed zakończeniem pracy powłoki wykonywana jest pułapka na sygnał
ERR, jeśli była ustawiona. Ta opcja stosuje się do środowiska powłoki i
oddzielnie do każdej podpowłoki środowiska (zobacz ŚRODOWISKO WYKONYWANIA
POLECEŃ powyżej) i może spowodować zakończenie podpowłok przed wykonaniem
wszystkich poleceń w podpowłoce.
Jeśli polecenie złożone lub funkcja powłoki jest wykonywana w kontekście, w
którym -e jest ignorowane, to żadne z poleceń wykonywanych w poleceniu
złożonym lub ciele funkcji nie zostanie dotknięte ustawieniem -e, nawet
jeśli -e jest ustawione, a polecenie zwróci kod błędu. Jeśli polecenie
złożone lub funkcja powłoki ustawi -e w trakcie wykonywania w kontekście, w
którym -e jest ignorowane, to ustawienie nie odniesie żadnego skutku dopóki
polecenie złożone lub polecenie zawierające wywołanie funkcji nie zakończy
się.
-f Wyłącza rozwijanie nazw plików.
-h Zapamiętuje położenie poleceń przy wyszukiwania ich do wykonania.
Domyślnie włączone.
-k Wszystkie argumenty występujące w postaci instrukcji przypisania
umieszczane są w środowisku polecenia, nie zaś tylko te, które poprzedzają
nazwę polecenia.
-m Tryb monitorowania. Włączona jest kontrola zadań. Opcja ta jest domyślnie
włączona dla powłok interaktywnych na systemach ją obsługujących (zobacz
STEROWANIE ZADANIAMI powyżej). Wszystkie procesy działają w odrębnej grupie
procesów. Gdy zadanie działające w tle zakończy się, powłoka wypisuje
wiersz zawierający jego kod zakończenia.
-n Odczytuje polecenia, ale nie ich nie wykonuje. Może być wykorzystane do
sprawdzenia błędów składni w skrypcie powłoki. Ignorowane przez powłoki
interaktywne.
-o nazwa-opcji
Nazwą-opcji może być jedna z poniższych:
allexport
To samo, co -a.
braceexpand
To samo, co -B.
emacs Użyj interfejsu edycji wiersza poleceń w stylu emacsa. Włączone
domyślnie, jeśli powłoka jest interaktywna, chyba że została
uruchomiona z opcją --noediting. Wpływa to również na interfejs
edycyjny używany przez read -e.
errexit To samo, co -e.
errtrace
To samo, co -E.
functrace
To samo, co -T.
hashall To samo, co -h.
histexpand
To samo, co -H.
history Włącza historię poleceń, jak opisano powyżej w sekcji HISTORII.
Opcja ta jest domyślnie włączona w powłokach interaktywnych.
ignoreeof
Efekt jest taki, jakby zostało wykonane polecenie powłoki
``IGNOREEOF=10'' (zobacz powyżej Zmienne powłoki).
keyword To samo, co -k.
monitor To samo, co -m.
noclobber
To samo, co -C.
noexec To samo, co -n.
noglob To samo, co -f.
nolog Obecnie ignorowane.
notify To samo, co -b.
nounset To samo, co -u.
onecmd To samo, co -t.
physical
To samo, co -P.
pipefail
Gdy ustawione, zwracana wartość potoku jest wartością ostatniego
(po prawej) polecenia, które zakończyło się z kodem niezerowym lub
zero, gdy wszystkie polecenia w potoku zakończyły się sukcesem.
Opcja jest domyślnie wyłączona.
posix Zmienia zachowanie bash tam, gdzie domyślne działanie różni się od
standardu POSIX, tak by spełniać standard (tryb posix). Więcej
informacji o tym, jak tryb posix wpływa na zachowanie powłoki można
znaleźć w dokumencie do którego odsyła ZOBACZ TAKŻE.
privileged
To samo, co -p.
verbose To samo, co -v.
vi Używa interfejsu edycji wiersza poleceń w stylu vi. Wpływa to
również na interfejs edycyjny używany przez read -e.
xtrace To samo, co -x.
Jeżeli podano -o bez nazwy-opcji, to wypisywane są wartości bieżących
opcji. Jeżeli podano +o bez nazwy-opcji, na standardowym wyjściu
wyświetlana jest seria poleceń set potrzebnych do odtworzenia aktualnych
ustawień opcji.
-p Włącza tryb uprzywilejowany (privileged). W tym trybie pliki $ENV i
$BASH_ENV nie są przetwarzane, funkcje powłoki nie są dziedziczone ze
środowiska, a zmienne SHELLOPTS, BASHOPTS, CDPATH i GLOBIGNORE, jeśli
występują w środowisku, są ignorowane. Jeśli powłoka została uruchomiona z
efektywnym id użytkownika (grupy) różnym od id rzeczywistego a nie podano
opcji -p, to podejmowane są opisane wyżej akcje a efektywny id użytkownika
jest ustawiany na identyfikator rzeczywisty. Jeżeli przy uruchamianiu
podano opcję -p, to efektywny identyfikator użytkownika nie jest
resetowany. Wyłączenie tej opcji powoduje, że identyfikatory efektywne
użytkownika i grupy zostaną ustawione na identyfikatory rzeczywiste.
-t Kończy pracę po przeczytaniu i wykonaniu jednego polecenia.
-u Podczas interpretacji parametrów traktuje nieustawione zmienne i parametry
(poza parametrami specjalnymi "@" i "*") jako błąd. Jeżeli wykonywana jest
próba interpretacji nieustawionej zmiennej, to powłoka wypisuje komunikat o
błędzie i, jeśli nie jest interaktywna, kończy pracę z niezerowym kodem.
-v Wypisuje wiersze wejściowe powłoki przy ich odczytywaniu.
-x Po interpretacji każdego polecenia prostego, poleceń for, case i select lub
polecenia arytmetycznego for wyświetla zinterpretowaną wartość PS4, po
której następuje polecenie i jego zinterpretowane argumenty lub powiązana
lista słów.
-B Powłoka wykonuje interpretacją nawiasów (zobacz Interpretacja nawiasów
powyżej). Domyślnie włączone.
-C Jeśli włączone, bash nie nadpisuje istniejącego pliku przy użyciu
operatorów przekierowania >, >& i <>. Można to ominąć tworząc pliki
wyjściowe przy użyciu operatora przekierowania >| zamiast >.
-E Gdy ustawiona, pułapka ERR jest dziedziczona przez funkcje powłoki,
uzupełnienia poleceń i polecenia wykonywane w środowisku podpowłoki.
Pułapka ERR normalnie nie jest dziedziczona w takich przypadkach.
-H Włącza zastępowanie historii w stylu !. Opcja ta jest domyślnie włączona
dla powłoki interaktywnej.
-P Jeżeli jest ustawiona, to powłoka nie rozwiązuje dowiązań symbolicznych
podczas wykonywania poleceń zmieniających bieżący katalog roboczy, jak cd.
Używa zamiast tego fizycznej struktury katalogów. Domyślnie, bash podąża za
logicznym łańcuchem katalogów podczas wykonywania poleceń zmieniających
bieżący katalog roboczy.
-T Gdy ustawiona, pułapki DEBUG i RETURN są dziedziczone przez funkcje
powłoki, uzupełnienia poleceń i polecenia wykonywane w środowisku
podpowłoki. Pułapki DEBUG i RETURN nie są normalnie dziedziczone w takich
przypadkach.
-- Jeżeli po tej opcji nie występują żadne argumenty, to parametry pozycyjne
są kasowane. W przeciwnym razie, parametry pozycyjne ustawiane są na
argumenty, nawet jeśli niektóre z nich zaczynają się od znaku -.
- Sygnalizuje koniec opcji, powodując przypisanie wszystkich pozostałych
argumentów do parametrów pozycyjnych. Opcje -x i -v są wyłączane. Jeżeli
nie ma argumentów, to parametry pozycyjne pozostają bez zmian.
Opcje są domyślnie wyłączone, chyba że wskazano inaczej. Użycie + zamiast -
spowoduje, że opcje te zostaną wyłączone. Opcje mogą także zostać określone jako
argumenty wywołania powłoki. Bieżący zestaw opcji można znaleźć w $-. Zwracanym
kodem jest zawsze prawda, chyba że napotkano nieprawidłową opcję.
shift [n]
Parametrom pozycyjnym od n+1 ... zmienia nazwy na $1 ..... Parametry reprezentowane
przez liczby $# w dół do $#-n+1 są usuwane. n musi być liczbą nieujemną mniejszą
lub równą $#. Jeżeli n wynosi 0, parametry nie są zmieniane. Jeżeli nie podano n,
zakłada się, że wynosi 1. Jeżeli n jest większe od $#, parametry pozycyjne nie są
zmieniane. Kod zakończenia jest większy od zera jeżeli n jest większe od $# lub
mniejsze od zera; w przeciwnym wypadku 0.
shopt [-pqsu] [-o] [nazwa_opcji ...]
Przełącza wartości ustawień sterujących opcjonalnym zachowaniem powłoki.
Ustawieniami mogą być te wypisane poniżej lub, gdy użyje się opcji -o, ustawienia
dostępne z opcją -o do polecenia wbudowanego set.Bez żadnych opcji, albo z opcją
-p, wyświetlana jest lista wszystkich dających się ustawić opcji, ze wskazaniem dla
każdej czy jest ona ustawiona czy nie. Opcja -p powoduje, że wyniki będą
wyświetlane w postaci dającej się ponownie wykorzystać jako wejście. Pozostałe
opcje mają następujące znaczenie:
-s Włącz (ustaw) każdą nazwę_opcji.
-u Wyłącz (usuń) każdą nazwę_opcji.
-q Zaniechaj zwykłego wyświetlania (tryb cichy); zwracany kod wskazuje na to
czy nazwa_opcji jest ustawiona czy nie ustawiona. Jeżeli z -q podano wiele
argumentów nazw_opcji, to zwracanym kodem jest zero, gdy wszystkie
nazwy_opcji są włączone; w przeciwnym razie kod jest niezerowy.
-o Ogranicza wartości nazwy_opcji do wartości zdefiniowanych dla opcji -o
wbudowanego polecenia set.
Jeżeli użyto albo -s albo -u bez argumentów nazw_opcji, shopt pokazuje jedynie te
opcji, które, odpowiednio, są ustawione bądź nieustawione. Jeżeli nie wskazano
inaczej, opcje shopt są domyślnie wyłączone (nie ustawione).
Przy listowaniu opcji zwracany jest kod zerowy jeśli wszystkie nazwy_opcji są
włączone, niezerowy w przeciwnym wypadku. Przy ustawianiu lub kasowaniu opcji
zwracany jest zerowy kod, chyba że nazwa_opcji nie jest poprawną opcją powłoki.
Lista opcji shopt obejmuje:
autocd Jeśli jest ustawiona, nazwa polecenia będąca nazwą katalogu jest wykonywana
identycznie, jak gdyby była argumentem polecenia cd. Opcja ta jest używana
tylko w powłokach interaktywnych.
cdable_vars
Jeśli jest ustawiona, to nie będący katalogiem argument wbudowanego
polecenia cd uważany jest za nazwę zmiennej; wartością tej zmiennej jest
katalog, na który ma nastąpić zmiana.
cdspell Jeśli jest ustawiona, to pomniejsze błędy w pisowni składowej katalogu w
poleceniu cd będą poprawiane. Sprawdzenie takich błędów obejmuje znaki
zamienione miejscami, znaki pominięte i pojedyncze zbędne znaki. Jeżeli
znaleziono poprawkę, wypisywana jest poprawna nazwa pliku a polecenie
kontynuuje działanie. Opcja ta jest wykorzystywana tylko przez powłoki
interaktywne.
checkhash
Jeśli jest ustawiona, bash sprawdza przed próbą wykonania polecenia
znalezionego w tablicy mieszającej, czy polecenie to istnieje. Jeżeli już
nie istnieje, to wykonywane jest zwykłe przeszukiwanie ścieżki.
checkjobs
Jeśli jest ustawiona, bash wypisuje status każdego zatrzymanego i
działającego zadania, przed wyjściem z powłoki interaktywnej. Jeśli jakieś
zadanie działa, powoduje to odroczenia wyjścia do momentu, gdy zostanie
przeprowadzona druga próba wyjścia, bez uruchamiania dodatkowych poleceń
pomiędzy próbami (patrz KONTROLA ZADAŃ powyżej). Powłoka zawsze wstrzymuje
wychodzenie, gdy jakiekolwiek zadanie jest zatrzymane.
checkwinsize
Jeżeli jest ustawione, bash sprawdza rozmiar okna po każdym poleceniu i,
jeśli zachodzi potrzeba, aktualizuje wartość LINES i COLUMNS.
cmdhist Jeżeli jest ustawione, bash usiłuje zapisać wszystkie wiersze polecenia
wielowierszowego w tej samej pozycji historii. Pozwala to na łatwą ponowną
edycję poleceń obejmujących wiele wierszy.
compat31
Gdy jest ustawiona, bash używa swego zachowania z wersji 3.1, respektując
argumenty cytowane do operatora =~ polecenia warunkowego [[
orazporównywanie łańcuchów z uwzględnieniem locale, gdy używane są
operatory < i > polecenia warunkowego [[. Wersje do bash-4.1 używają
kolejności ASCII i strcmp(3); wersje od bash-4.1 używają bieżącej
kolejności locale i strcoll(3).
compat32
Gdy jest ustawiona, bash używa swego zachowania z wersji 3.2, respektując
porównywanie łańcuchów z uwzględnieniem locale, gdy używane są operatory <
i > polecenia warunkowego [[ (patrz poprzedni wpis powyżej).
compat40
Gdy jest ustawiona, bash używa swego zachowania z wersji 4.0, respektując
porównywanie łańcuchów z uwzględnieniem locale, gdy używane są operatory <
i > polecenia warunkowego [[ (zob. opis compat31) oraz efekt przerywania
listy poleceń. Bash w wersji 4.0 i późniejszych przerywa listę jeśli
powłoka otrzyma przerwanie; poprzednie wersje kontynuowały do następnego
polecenia w liście.
compat41
Gdy ustawiona, bash, gdy jest w trybie posix, traktuje pojedyncze
cudzysłowy w interpretacji ujętej w podwójne cudzysłowy, jako znak
specjalny. Pojedynczy cudzysłów musi pasować (musi występować ich parzysta
liczba), a znaki pomiędzy pojedynczymi cudzysłowami są traktowane jako
cytowane. Jest to zachowanie trybu posix w wersji 4.1. Domyślne zachowania
basha pozostaje takie samo, jak w poprzednich wersjach.
compat42
Gdy ustawiona, bash nie przeprowadza zamiany łańcuchów przy w podstawianiu
wzorców rozwijanych słów za pomocą usuwania cytowań.
complete_fullquote
Gdy ustawiona, bash cytuje wszystkie metaznaki powłoki w nazwach plików i
katalogów w trakcie wykonywania uzupełniania. Gdy nieustawiona, bash usuwa
metaznaki takie jak znak dolara z zestawu cytowanych znaków w uzupełnianych
nazwach plików, gdy te metaznaki pojawiają się w odniesieniach do zmiennych
powłoki, w słowach do uzupełnienia. Oznacza to, że znaki dolara w nazwach
zmiennych uzupełnianych do katalogów nie będą cytowane, jednak znaki dolara
pojawiające się w nazwach plików w ogóle nie będą cytowane. Jest to aktywne
tylko wówczas, gdy bash używa odwrotnego ukośnika do cytowania
uzupełnianych nazw plików. Zmienna ta jest domyslnie ustawiana, co jest
domyślnym zachowaniem basha w wersjach do 4.2.
direxpand
Gdy ustawiona, bash zastępuje nazwy katalogów wynikami rozwijania słów przy
przeprowadzaniu uzupełnienia nazw plików. W ten sposób zmieniana jest
zawartość bufora edycji readline. Jeśli nie jest ustawiona, bash stara się
zachować treść wpisaną przez użytkownika.
dirspell
Jeżeli jest ustawiona, bash stara się poprawić pomyłki w nazwach katalogów
podczas uzupełniania słów, jeśli nazwa katalogu wprowadzonego pierwotnie,
nie istnieje.
dotglob Jeżeli jest ustawione, to bash do wyników rozwinięcia nazw plików włącza
także nazwy plików rozpoczynające się kropką `.'.
execfail
Jeżeli jest ustawione, to powłoka nie-interaktywna nie zakończy pracy nie
mogąc wykonać pliku określonego jako argument wbudowanego polecenia exec.
Powłoka interaktywna nie kończy pracy, jeśli exec zawiedzie.
expand_aliases
Jeżeli jest ustawiona, aliasy są interpretowane jak opisano powyżej w
ALIASY. Opcja ta jest włączona domyślnie dla powłok interaktywnych.
extdebug
Gdy jest ustawiona, włączone jest zachowanie przeznaczone do użycia przez
debuggery:
1. Opcja -F wbudowanego polecenia declare wyświetla nazwę pliku
źródłowego i numer wiersza odpowiadający każdej nazwie funkcji
podanej jako argument.
2. Jeśli polecenie uruchomione przez pułapkę DEBUG zwraca wartość
niezerową, kolejne polecenie jest pomijane i nie jest wykonywane.
3. Jeśli polecenie uruchamiane przez pułapkę DEBUG zwróci wartość 2, a
powłoka wykonywana w podprogramie (funkcja powłoki lub skrypt
powłoki wykonywany wbudowanymi . lub source), to symulowane jest
wywołanie do return.
4. BASH_ARGC i BASH_ARGV są aktualizowane zgodnie z opisem w opisie
tych zmiennych powyżej.
5. Włączone jest śledzenie funkcji: podstawianie poleceń, funkcje
powłoki i podpowłoki przywołane za pomocą ( polecenie ) dziedziczą
pułapki DEBUG i RETURN.
6. Włączone jest śledzenie błędów: podstawianie poleceń, funkcje
powłoki i podpowłoki przywołane za pomocą ( polecenie ) dziedziczą
pułapkę ERR.
extglob Jeśli jest włączona, włączane są rozszerzone funkcje dopasowywania wzorców
opisane powyżej w Rozwijanie nazw plików.
extquote
Jeżeli jest włączona, cytowania $'łańcuch' and $"łańcuch" są przeprowadzane
wewnątrz interpretacji ${parametr} ujętych w podwójne cudzysłowy. Opcja
jest domyślnie włączona.
failglob
Jeśli jest włączona, wzorce do których nie dopasowano nazw plików podczas
rozwinięcia nazw plików, dają w wyniku błąd rozwinięcia (interpretacji).
force_fignore
Jeśli jest ustawiona, przyrostki określone zmienną powłoki FIGNORE powodują
ignorowanie słów podczas przeprowadzania uzupełniania słów nawet, gdy
ignorowane słowa są jedynymi dostępnymi uzupełnieniami. Proszę zapoznać się
z ZMIENNE POWŁOKI, aby uzyskać opis FIGNORE. Opcja jest domyślnie włączona.
globasciiranges
Jeśli jest ustawiona, wyrażenia zakresu użyte we wzorcu dopasowującego
wyrażenia nawiasowe (zob. Dopasowanie wzorca powyżej) zachowują się jak w
tradycyjnym locale C przy przeprowadzaniu porównań. Znaczy to, że sekwencja
sortowania bieżącego locale nie jest brana pod uwagę, więc b nie jest
sortowane między A i B, a wielkie i małe znaki ASCII są sortowane razem.
globstar
Gdy jest ustawiona, wzorzec ** używany w kontekście rozwijania nazw plików,
dopasowuje wszystkie pliki i zero lub więcej katalogów i podkatalogów.
Jeśli po wzorcu występuje /, to dopasowywane są jedynie katalogi i
podkatalogi.
gnu_errfmt
Jeżeli jest ustawiona, komunikaty błędów powłoki są wypisywane w
standardowym formacie błędów GNU.
histappend
Jeżeli jest ustawiona, to do pliku o nazwie wskazanej zmienną HISTFILE
podczas kończenia pracy przez powłokę dodawana jest lista historii, zamiast
nadpisywania tego pliku listą.
histreedit
Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, to użytkownik ma możliwość
ponownej edycji nieudanego podstawienia historii historii.
histverify
Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, to wyniki podstawiania
historii nie są natychmiast przesyłane do analizatora powłoki. Zamiast
tego, wiersz wynikowy ładowany jest do bufora edycyjnego readline,
pozwalając na dalsze zmiany.
hostcomplete
Jeżeli jest ustawione, a używane jest readline, bash będzie usiłować
wykonać uzupełnianie nazwy hosta podczas uzupełniania słowa zawierającego @
(zobacz Uzupełnianie w READLINE powyżej). Domyślnie włączone.
huponexit
Jeżeli jest ustawione, to bash wyśle SIGHUP do wszystkich zadań podczas
kończenia pracy interaktywnej powłoki zgłoszeniowej.
interactive_comments
Jeśli jest włączone, pozwala by słowo rozpoczynające się od # powodowało
pominięcie tego słowa i wszystkich pozostałych znaków wiersza w powłoce
interaktywnej (zobacz powyżej KOMENTARZE). Opcja domyślnie włączona.
lastpipe
Jeśli jest ustawiona, a kontrola zadań nie jest aktywna, powłoka uruchamia
ostatnie polecenie potoku, który nie jest wykonywany w tle, w bieżącym
środowisku powłoki.
lithist Jeśli jest ustawione, a włączona jest opcja cmdhist, to polecenia
wielowierszowe zachowywane są w historii w miarę możliwości z osadzonymi
znakami nowej linii zamiast przy użyciu średników jako separatorów.
login_shell
Powłoka ustawia tę opcję jeśli zostanie uruchomiona jako zgłoszeniowa
(zobacz WYWOŁANIE powyżej). Ta wartość nie może być zmieniona.
mailwarn
Jeżeli jest ustawione, zaś do pliku, w którym sprawdza pocztę bash sięgano
od czasu ostatniego sprawdzania, to zostanie wyświetlony komunikat ,,The
mail in plikpoczty has been read” (Poczta w plikpoczty została
przeczytana).
no_empty_cmd_completion
Jeśli jest ustawione, i stosowane jest readline, to bash nie będzie
usiłował szukać w PATH możliwych uzupełnień, gdy próba uzupełniania wystąpi
w pustym wierszu.
nocaseglob
Jeśli zostało ustawione, to bash przy rozwijaniu nazw plików dopasowuje je
nie zwracając uwagi na wielkość liter (zobacz Rozwijanie nazw plików
powyżej).
nocasematch
Gdy jest ustawiona, bash dopasowuje wzorce ignorując wielkość liter,
podczas wykonywania dopasowania, w czasie wykonywania poleceń warunkowych
case lub [[.
nullglob
Jeśli jest ustawione, to, bash pozwala by wzorce nie dopasowujące żadnych
plików (zobacz Rozwijanie nazw plików powyżej) rozwijały się w łańcuch
pusty, zamiast na same siebie.
progcomp
Jeżeli jest ustawione, to włączone są usługi programowalnego uzupełniania
(zobacz powyżej Programowalne uzupełnianie). Domyślnie włączone.
promptvars
Jeżeli jest ustawione, to łańcuchy zachęty podlegają interpretacji
zmiennych i podstawianiu parametrów po interpretacji zachęty opisanej w
ZACHĘTA powyżej. Opcja ta jest domyślnie włączona.
restricted_shell
Powłoka ustawia tę opcję jeśli została uruchomiona w trybie okrojonym
(zobacz POWŁOKA OKROJONA poniżej). Wartość ta nie może być zmieniona. Nie
jest ona resetowana podczas odczytu plików startowych, pozwalając im na
odkrycie czy powłoka jest okrojona czy nie.
shift_verbose
Jeżeli jest ustawiona, to wbudowane shift wypisuje komunikat o błędzie gdy
liczba przesunięć (przez shift) przekracza liczbę parametrów pozycyjnych.
sourcepath
Jeśli jest ustawiona, to polecenie wbudowane source (.) posługuje się
wartością PATH do znalezienia katalogu zawierającego plik podany jako
argument. Opcja domyślnie włączona.
xpg_echo
Jeżeli jest ustawiona, to dla wbudowanego polecenia echo włączane jest
domyślne interpretowanie sekwencji specjalnych z odwrotnym ukośnikiem.
suspend [-f]
Zawiesza wykonywanie tej powłoki do otrzymania przez nią sygnału SIGCONT. Opcja -f
mówi, by nie narzekać, jeśli użyto suspend w powłoce zgłoszeniowej; po prostu
zawiesić mimo to. Kodem zwracanym jest 0, chyba że powłoka jest powłoką
zgłoszeniową i nie podano opcji -f, lub gdy nie jest włączona kontrola zadań.
test wyraż
[ wyraż ]
Zwraca kod 0 (prawda) lub 1 (fałsz) w zależności od interpretacji wyrażenia
warunkowego wyraż. każdy operator i operand musi być odrębnym argumentem.
Wyrażenia składając się ze składowych opisanych powyżej w WYRAŻENIA WARUNKOWE. test
nie akceptuje żadnych opcji, ani nie akceptuje i nie ignoruje argumentu -- jako
wskaźnika końca opcji.
Wyrażenia mogą być łączone przy użyciu poniższych operatorów, podanych w kolejności
malejącego priorytetu. Ich interpretacja zależy od liczby argumentów; patrz niżej.
Priorytet operatorów jest używany gdy występuje pięć argumentów lub więcej.
! wyraż
Prawda jeśli wyraż jest fałszem.
( wyraż )
Zwraca wartość wyraż. Może być stosowane do obejścia zwykłej kolejności
operatorów.
wyraż1 -a wyraż2
Prawda jeśli oba: wyraż1 i wyraż2 są prawdziwe.
wyraż1 -o wyraż2
Prawda jeśli wyraż1 lub wyraż2 jest prawdziwe.
test i [ interpretują wyrażenia warunkowe posługując się zestawem reguł opartych o
liczbę argumentów.
0 argumentów
Wyrażenie jest fałszywe.
1 argument
Wyrażenie jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy gdy argument nie jest pusty
(null).
2 argumenty
Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wyrażenie jest prawdziwe wtedy i tylko
wtedy gdy drugi argument jest pusty. Jeśli pierwszy argument jest jednym z
jednoargumentowych operatorów warunkowych podanych powyżej w WYRAŻENIA
WARUNKOWE, to wyrażenie jest prawdziwe jeżeli test jednoargumentowy jest
prawdziwy. Jeżeli pierwszy argument nie jest poprawnym jednoargumentowym
operatorem warunkowym, to wyrażenie ma wartość fałsz.
3 argumenty
Następujące warunki są stosowane w wypisanej kolejności. Jeżeli drugi
argument jest jednym z dwuargumentowych operatorów warunkowych podanych
powyżej w WYRAŻENIA WARUNKOWE, to wynik wyrażenia jest wynikiem
dwuargumentowego testu z zastosowaniem pierwszego i trzeciego argumentu jako
operandów. Operatory -a i -o są uważane za dwuargumentowe, jeśli występują
trzy argumenty. Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wartość stanowi
negację testu dwuargumentowego przy użyciu drugiego i trzeciego argumentu.
Jeśli pierwszym argumentem jest dokładnie ( a trzecim argumentem dokładnie
), to wynik jest jednoargumentowym testem drugiego argumentu. W pozostałych
przypadkach wyrażenie jest fałszywe.
4 argumenty
Jeśli pierwszym argumentem jest !, to wynik jest negacją trójargumentowego
wyrażenia złożonego z pozostałych argumentów. W przeciwnym wypadku,
wyrażenie jest poddawanie analizie składni i interpretowane zgodnie z
priorytetami przy zastosowaniu reguł podanych powyżej.
5 lub więcej argumentów
Wyrażenie jest poddawanie analizie składni i interpretowane zgodnie z
priorytetami przy zastosowaniu reguł podanych powyżej.
Gdy operatory < i > są używane z test lub [, sortują zgodnie z porządkiem
leksykograficznym używając kolejności ASCII.
times Wypisuje sumaryczne czasy użytkownika i systemu dla powłoki i procesów z niej
uruchomionych. Kodem zwracanym jest 0.
trap [-lp] [argument] [sigspec ...]
Polecenie argument ma zostać odczytane i wykonane, gdy powłoka otrzyma sygnał(y)
sigspec. Jeśli nie występuje argument (i występuje pojedynczy sigspec) lub jest to
-, to wszystkie podane sygnały resetowane są do swych wartości pierwotnych
(wartości, jakie miały przy wejściu do powłoki). Jeżeli argument jest łańcuchem
pustym, to sygnał określony przez każde sigspec jest ignorowany przez powłokę i
polecenia, jakie ona wywołuje. Jeżeli nie wystąpił argument a podano -p,
wyświetlane są polecenia związane z przechwyceniem każdego z sygnałów sigspec.
Jeżeli nie podano żadnych argumentów lub jeśli podano tylko -p, to trap wypisuje
listę poleceń związanych z każdym z numerów sygnałów. Każde -l powoduje wypisanie
przez powłokę listy nazw sygnałów i odpowiadających im nazw. Każdy sigspec jest
albo nazwą sygnału zdefiniowaną w <signal.h> albo numerem sygnału. Wielkość liter
nazw sygnałów nie ma znaczenia, a przedrostek SIG jest opcjonalny.
Jeżeli sigspec jest sygnałem EXIT (0), to polecenie argument wykonywane jest przy
kończeniu pracy przez powłokę. Jeżeli sigspec jest równe DEBUG, to polecenie
argument wykonywane jest po każdym poleceniu prostym, poleceniach for, case i
select, każdym poleceniem arytmetycznym for i przed wykonaniem pierwszego polecenia
w funkcji powłoki (zobacz GRAMATYKA POWŁOKI powyżej). Proszę zapoznać się z opisem
opcji extdebug do wbudowanego shopt, aby dowiedzieć się więcej na temat jej wpływu
na pułapkę DEBUG. Jeśli sigspec to RETURN, to polecenie argument jest wykonywane
zawsze, gdy funkcja powłoki lub skrypt wykonywany wbudowanymi . lub source kończą
swe wykonanie.
Jeśli sigspec jest ERR, wówczas polecenie argument wykonywane gdy potok (mogący
składać się z jednego polecenia prostego), lista, lub polecenie złożone zwróci
niezerowy kod zakończenia. Pułapka zastawiona na ERR nie jest wykonywana gdy
polecenie, które zakończyło się niepowodzeniem jest występuje bezpośrednio po
słowach kluczowych while lub until, jest częścią testu instrukcji if, częścią
poleceń wykonywanych w listach && lub || z wyjątkiem polecenia za ostatnim && lub
||, dowolnym poleceniem w potoku z wyjątkiem ostatniego lub jeśli wartość zwracana
przez to polecenie jest wstawiana za pomocą !. Identyczne warunki są przestrzegane
przez opcję errexit.
Sygnały ignorowane przy wejściu do powłoki nie mogą być przechwycone ani
zresetowane. W procesie potomnym, podczas jego tworzenia, sygnały przechwycone
resetowane są do swych wartości pierwotnych. Zwracanym kodem jest fałsz jeśli
którykolwiek z sigspec jest nieprawidłowy; w przeciwnym razie trap zwraca true.
type [-aftpP] nazwa [nazwa ...]
Bez opcji wskazuje, jak powinna być interpretowana każda z nazw, jeśli zostanie
użyta jako nazwa polecenia. Jeżeli użyto opcji -t, to type wypisuje łańcuch będący
jednym z alias, keyword, function, builtin lub file, jeśli nazwa jest odpowiednio
aliasem, zastrzeżonym słowem powłoki, funkcją, poleceniem wbudowanym lub plikiem
dyskowym. Jeśli nie znaleziono nazwy, to nie jest wypisywane nic i jako kod
zakończenia zwracany jest fałsz. Jeśli posłużono się opcją -p to type zwraca albo
nazwę pliku dyskowego, który zostałby wykonany jeśli nazwa zostałaby podana jako
nazwa polecenia, albo nic jeśli ``type -t name'' nie zwróciłoby file. Opcja -P
wymusza na PATH wyszukiwanie każdego name, nawet jeśli ``type -t name'' nie
zwróciłoby file. Jeśli polecenie zostało zapamiętane poleceniem hash, to -p i -P
wypisuje jego wartość, który niekoniecznie jest plikiem pojawiającym się jako
pierwszy w PATH. Jeśli użyto opcji -a, to type wypisuje wszystkie miejsca
zawierające plik wykonywalny o nazwie nazwa. Aliasy i funkcje są uwzględniane
wyłącznie jeśli nie podano również opcji -p. Tablica zapamiętanym poleceń nie jest
sprawdzana, jeśli użyto -a. Opcja -f przesłania funkcję wyszukiwania powłoki jak
wbudowanym command. type zwraca prawdę jeśli odnaleziono wszystkie argumenty i
fałsz, gdy któregoś z nich nie odnaleziono.
ulimit [-HSTabcdefilmnpqrstuvx [limit]]
Zapewnia kontrolę nad zasobami dostępnymi powłoce i procesów jakie ona uruchamia,
na systemach umożliwiających taką kontrolę. Opcje -H i -S określają, że dla danego
zasobu ustawiane jest twarde (hard) lub miękkie (soft) ograniczenie. Ograniczenie
twarde nie może być zwiększane przez zwykłego użytkownika po ustawieniu;
ograniczenie miękkie może być zwiększane aż do wartości ograniczenia twardego.
Jeśli nie podano ani -H ani -S, to ustawiane jest zarówno ograniczenie miękkie jak
i twarde. Ograniczenie limit może być liczbą w jednostkach określonych dla zasobu
lub jedną ze specjalnych wartości: hard, soft lub unlimited, oznaczających
odpowiednio: bieżące twarde ograniczenie, bieżące miękkie ograniczenie oraz brak
ograniczenia. Jeżeli pominięto limit, wypisywana jest bieżąca wartość ograniczenia
miękkiego danego zasobu, chyba że podano opcję -H. Gdy podano więcej niż jedno
określenie zasobu, przed wartością wypisywana jest nazwa ograniczenia i jednostka
miary. Inne opcje interpretowane są następująco:
-a Podawane są wszystkie bieżące ograniczenia
-b Maksymalny rozmiar bufora gniazda
-c Maksymalny rozmiar tworzonych plików core
-d Maksymalny rozmiar segmentu danych procesu
-e Maksymalny priorytet planisty ("nice")
-f Maksymalny rozmiar plików zapisywanych przez powłokę i jej potomków
-i Maksymalna liczba oczekujących sygnałów
-l Maksymalny rozmiar, jaki może zostać zablokowany w pamięci
-m Maksymalny rozmiar części rezydentnej (wiele systemów nie przestrzega tego
limitu)
-n Maksymalna liczba otwartych deskryptorów pliku (większość systemów nie
pozwala na ustawianie tej wartości)
-p Rozmiar potoku w blokach 512-bajtowych (może nie być ustawione)
-q Maksymalny rozmiar kolejek komunikatów POSIX, w bajtach
-r Maksymalny priorytet rzeczywisty planisty
-s Maksymalny rozmiar stosu
-t Maksymalny czas CPU w sekundach
-u Maksymalna liczba procesów dostępnych dla pojedynczego użytkownika
-v Maksymalna wielkość pamięci wirtualnej dostępna dla powłoki i, w niektórych
systemach, dla jej potomków.
-x Maksymalna liczba plików blokad
-T Maksymalna liczba wątków
Jeżeli podano limit i nie użyto opcji -a, to limit staje się nową wartością
ograniczenia zadanego zasobu. Jeżeli nie podano żadnej opcji, to zakłada się opcję
-f. Wartości podawane są przyrostowo co 1024-bajty, z wyjątkiem -t, podawanego w
sekundach, -p, w jednostkach 512-bajtowych bloków, oraz -T, -b, -n, and -u,
będących wartościami bez miana. Zwracanym kodem jest 0, chyba że podano
nieprawidłową opcję lub argument albo podczas ustawiania nowego ograniczenia
wystąpił błąd.
umask [-p] [-S] [tryb]
Maska praw dostępu dla plików tworzonych przez użytkownika ustawiana jest na tryb.
Jeżeli tryb rozpoczyna się od cyfry, jest interpretowany jako liczba ósemkowa; w
przeciwnym razie interpretowany jest jako maska w trybie symbolicznym, podobnie jak
akceptowane przez chmod(1). Jeżeli pominięto tryb wypisywana jest aktualna wartość
maski. Opcja -S powoduje, że maska zostanie wypisana w postaci symbolicznej;
domyślne wyjście jest w postaci liczby ósemkowej. Jeżeli podano opcję -p i
pominięto tryb, to wyjście ma postać, która może być powtórnie wykorzystana jako
wejście. Kodem zwracanym jest 0 jeśli pomyślnie zmieniono tryb lub nie podano
argumentu tryb, zaś fałsz w pozostałych sytuacjach.
unalias [-a] [nazwa ...]
Usuwa każdą z nazw z listy zdefiniowanych aliasów. Jeżeli podano -a, to usuwane są
definicje wszystkich aliasów. Zwracanym kodem jest prawda, chyba że podana nazwa
nie jest zdefiniowanym aliasem.
unset [-fv] [-n] [nazwa ...]
Dla każdej nazwy, usuwa odpowiadającą jej wartość lub funkcję. Jeżeli podano opcję
-v, to każda z nazw odnosi się do zmiennej powłoki. Zmienne read-only nie mogą być
kasowane. Jeżeli podano -f, to każda z nazw wskazuje na funkcję powłoki, a
definicja funkcji jest usuwana. Jeśli podano opcję -n, a nazwa jest zmienną z
parametrem nazwa referencyjna, to zostanie usunięta nazwa zamiast zmiennej
referencyjnej. -n nie daje efektu, jeśli podano opcję -f. Jeśli nie podano żadnych
opcji, każda z nazw odnosi się do zmiennej; jeśli nie ma zmiennej o tej nazwie, to
usunięte zostaną funkcje z tą nazwą. Każda z usuniętych zmiennych lub funkcji
usuwana jest ze środowiska przesyłanego następnym poleceniom. Jeśli usunięta
zostanie któraś ze zmiennych COMP_WORDBREAKS, RANDOM, SECONDS, LINENO, HISTCMD,
FUNCNAME, GROUPS, lub DIRSTACK, to traci ona swe specjalne właściwości, nawet jeśli
zostanie następnie ponownie ustawiona. Kodem zakończenia jest prawda, chyba że
nazwa nie istnieje lub jest readonly.
wait [-n] [n ...]
Czeka na każdy podany proces potomny i zwraca jego kod zakończenia. n może być
identyfikatorem procesu lub określeniem zadania; jeśli podano określenie zadania,
to nastąpi oczekiwanie na wszystkie procesy w potoku tego zadania. Jeżeli nie
podano n, następuje oczekiwanie na wszystkie aktualnie aktywne procesy potomne i
zwracany jest kod zerowy. Jeśli podano opcję -n, to wait czeka na zakończenie
każdego zadania i zwraca jego kod zakończenia. Jeśli n określa nieistniejący proces
lub zadanie, to zwracany jest kod 127. W pozostałych przypadkach zwracany jest kod
zakończenia ostatniego procesu lub zadania na jakie czekano.
POWŁOKA OKROJONA
Jeśli bash uruchomiony jest pod nazwą rbash, lub przy jego wywołaniu posłużono się opcją
-r, to staje się powłoką okrojoną (restricted). Powłoka okrojona służy do ustawienia
środowiska lepiej kontrolowanego niż powłoka standardowa. Zachowuje się ona identycznie
jak bash z wyjątkiem tego, że poniższe nie są dozwolone lub nie są wykonywane:
• zmiana katalogów przy pomocy cd
• ustawianie lub kasowanie wartości SHELL, PATH, ENV lub BASH_ENV
• podawanie nazw poleceń zawierających /
• podawanie nazw plików zawierających / jako argumentu wbudowanego polecenia .
(kropka).
• podawanie nazwy pliku zawierającej ukośnik jako argument do opcji -p wbudowanego
polecenia hash.
• importowanie definicji funkcji ze środowiska powłoki przy uruchamianiu
• analiza wartości SHELLOPTS ze środowiska powłoki przy uruchamianiu
• przekierowywanie wyjścia przy pomocy operatorów >, >|, <>, >&, &> i >>
• posługiwanie się wbudowanym poleceniem exec w celu zastąpienia powłoki innym
poleceniem
• dodawanie lub usuwanie poleceń przy pomocy opcji -f i -d wbudowanego polecenia
enable
• używanie wbudowanego polecenia enable do włączania wyłączonych wbudowanych poleceń
powłoki
• podawanie opcji -p wbudowanego polecenia command
• wyłączanie trybu okrojonego za pomocą set +r lub set +o restricted.
Powyższe ograniczenia wymuszane są po przeczytaniu plików uruchomieniowych.
Jeśli wykonywane polecenie okaże się skryptem powłoki (patrz WYKONYWANIE POLECEŃ powyżej),
to rbash wyłącza wszelkie ograniczenia w powłoce zrodzonej do wykonania skryptu.
ZOBACZ TAKŻE
Bash Features, Brian Fox i Chet Ramey
The Gnu Readline Library, Brian Fox i Chet Ramey
The Gnu History Library, Brian Fox i Chet Ramey
Portable Operating System Interface (POSIX) Part 2: Shell and Utilities, IEEE --
http://pubs.opengroup.org/onlinepubs/9699919799/
http://tiswww.case.edu/~chet/bash/POSIX -- opis trybu posix
sh(1), ksh(1), csh(1)
emacs(1), vi(1)
readline(3)
PLIKI
/bin/bash
Plik wykonywalny powłoki bash
/etc/profile
Ogólnosystemowy plik inicjujący, wykonywany dla powłok zgłoszeniowych
/etc/bash.bashrc
Ogólnosystemowy plik startowy dla powłoki interaktywnej
/etc/bash.bash.logout
Ogólnosystemowy plik porządkujący dla powłoki zgłoszeniowej, wykonywany podczas
kończenia przez nią pracy
~/.bash_profile
Osobisty plik inicjujący, wykonywany dla powłok zgłoszeniowych
~/.bashrc
Indywidualny plik startowy dla powłoki trybu interaktywnego
~/.bash_logout
Indywidualny plik porządkujący dla powłoki zgłoszeniowej, wykonywany podczas
kończenia przez nią pracy
~/.inputrc
Indywidualny plik inicjujący do readline
AUTORZY
Brian Fox, Free Software Foundation
bfox@gnu.org
Chet Ramey, Case Western Reserve University
chet.ramey@case.edu
ZGŁOSZENIA BŁĘDÓW
Jeśli znajdziesz w bash błąd, powinieneś go zgłosić. Ale najpierw powinieneś upewnić się,
że rzeczywiście jest to błąd i że pojawia się w najświeższej wersji bash jaką masz. Jest
ona zawsze dostępna pod adresem ftp://ftp.gnu.org/pub/gnu/bash/.
Po ustaleniu, że błąd faktycznie istnieje, użyj polecenia bashbug do wysłania zgłoszenia
błędu. Jeśli masz poprawkę usuwającą problem, zachęcamy do przesłania jej również!
Sugestie i `filozoficzne' zgłoszenia błędów mogą być przesyłane [w języku angielskim] do
bug-bash@gnu.org lub wysyłane na grupę dyskusyjną gnu.bash.bug.
WSZYSTKIE zgłoszenia błędów powinny zawierać:
Numer wersji bash
Sprzęt i system operacyjny
Użyty kompilator
Opis błędnego zachowania
Krótki skrypt lub przepis na uzyskanie błędu
bashbug wstawia pierwsze trzy pozycje automatycznie do szablonu jaki udostępnia w celu
wypełnienia zgłoszenia błędów.
Komentarze i zgłoszenia błędów dotyczące tej strony podręcznika [oryginału] powinny być
kierowane na adres chet.ramey@case.edu.
BŁĘDY
Jest za duży i zbyt wolny.
Istnieje trochę subtelnych różnic pomiędzy bash a tradycyjnymi wersjami sh, głównie z
powodu specyfikacji POSIX.
Aliasy w niektórych zastosowaniach wprawiają w zakłopotanie.
Poleceń wbudowanych powłoki i funkcji nie można zatrzymywać/wznawiać.
Polecenia złożone i sekwencje poleceń postaci `a ; b ; c' nie są obsługiwane przychylnie
przy próbie wstrzymania procesu. Gdy proces jest zatrzymany, powłoka natychmiast wykonuje
następne polecenie sekwencji. Wystarcza umieszczanie sekwencji poleceń wewnątrz nawiasów
by wymusić wykonanie ich przez podpowłokę, która może być zatrzymana jako całość.
Zmienne tablicowe nie mogą być (na razie) eksportowane.
Może istnieć tylko jeden aktywny współproces w danym czasie.
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Wojtek Kotwica (PTM)
<wkotwica@post.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 4.3 oryginału.