Provided by: manpages-pl_0.6-2_all 
NAZWA
terminfo - baza właściwości terminala
SKŁADNIA
/usr/share/terminfo/*/*
OPIS
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Terminfo jes bazą danych, opisującą terminale, używaną przez programy obsługujące ekran, takie jak
nvi(1), rogue(1) i biblioteki takie, jak curses(3X). Terminfo opisuje terminale przez podawanie zestawu
ich właściwości, opisując jak wykonywać operacje ekranowe oraz podając wymagania wypełniania i sekwencje
inicjalizacji.
Wpisy w terminfo składają się z sekwencji pól, rozdzielonych przecinkami (osadzane przecinki można
cytować lewymi ukośnikami, lub zapisywać jako \072). Białe spacje po separatorze `,' są ignorowane.
Pierwszy wpis każdego terminala podaje nazwy, pod którymi znany jest terminal, rozdzielone znakami `|'.
Pierwsza podana nazwa jest najpopularniejszym skrótem terminala, a ostatnia nazwa jest długą nazwą, w
pełni identyfikującą terminal. Wszystkie nazwy są synonimiczne. Wszystkie nazwy poza ostatnią powinny być
pisane małymi literami i nie zawierać spacji; ostatnia nazwa może je zawierać dla czytelności.
Nazwy terminali (poza ostatnim, gadatliwym wpisem) powinny być wybierane wg. następujących konwencji:
Sprzęt, który składa się na terminal, powinien tworzyć korzeń nazwy, stąd ``hp2621''. Nazwa ta nie
powinna zawierać myślników. Tryby,w których sprzęt może się znajdować powinny być wskazywane przez
dodanie myślnika i przyrostka trybu. Tak więc vt100 w 132 kolumnowym trybie to vt100-w. Następujące
przyrostki powinny być używane tam gdzie to możliwe:
Przyrostek Znaczenie przykład
-nn Liczba wierszy ekranu aaa-60
-np Liczba stron pamięci c100-4p
-am Z automarginesami (zwykle domyślne) vt100-am
-m Tryb mono; powstrzymuje kolor ansi-m
-mc Magiczne ciastko; spacje przy podświetlaniu wy30-mc
-na Brak klawiszy strzałek (zostaw je w lokalnym) c100-na
-nam Bez automatycznych marginesów vt100-nam
-nl Bez linii statusu att4415-nl
-ns Bez linii statusu hp2626-ns
-rv Odwrócone kolory c100-rv
-s Włącza linię statusu vt100-s
-vb Używa wizualnego dzwonka zamiast audio wy370-vb
-w Szeroki tryb (> 80 kolumn, zwykle 132) vt100-w
Dla dalszych informacji o konwencjach nazywania, poczytaj stronę term(7).
Właściwości
Poniżej znajduje się kompletna liczba właściwości załączanych w bloku opisu terminfo i dostępnych dla
kodu, korzystającego z terminfo. W każdej linii tabeli
Zmienna jest nazwą, poprzez którą programista (na poziomie terminfo) dostaje się do właściwości.
Nazwawłaściwości jest krótką nazwą, używaną w tekście bazy danych, a korzysta z niej osoba aktualizująca
bazę. Jeśli to możliwe, nazwywłaściwości są wybierane w standardzie (przynajmniej zbliżonym do) ANSI
X3.64-1979 (który jest obecnie wypierany przez ECMA-48, używającego jednak podobnych nazw). Semantyka
powinna też odpowiadać specyfikacji.
Kod termcap jest starą nazwą właściwości termcap (niektóre własciwości są nowe i mają nazwy nie
pochodzące z termcap).
Nazwy właściwości nie mają sztywnego limitu długości, lecz przyjęto nieformalny limit 5 znakowy, który
zachowuje je w zwartej postaci i umożliwia tabulacjom w pliku Caps ładne zawijanie.
Na koniec, pole opisu próbuje przenieść semantykę właściwości. W polu opisu możesz znaleźć pewne kody:
(P) określa, że można podać wypełnianie (padding)
#[1-9] w polu opisu określa, że łańcuch jest przekazywany przez tparm z określonymi parametrami (#i).
(patrz lib_tparm.c z pakietu ncurses--przyp. tłum.)
(P*) określa, że wypełnianie może różnić się w zależności do liczby objętych nim linii.
(#i) określa ity parametr.
Oto właściwości logiczne:
Zmienna Nazwa- Kod Opis
Booleans właść. Tcap
auto_left_margin bw bw cub1 zawija z
kolumny 0 na
ostatnią
auto_right_margin am am terminal ma
marginesy
automatyczne
back_color_erase bce ut ekran jest
czyszczony kolorem
tła
can_change ccc cc terminal może
redefiniować
istniejące kolory
ceol_standout_glitch xhp xs tryb wyróżniony nie
kasowany przez
nadpisywanie (hp)
col_addr_glitch xhpa YA jedynie ruchy
dodatnie dla
właściwości hpa/mhpa
cpi_changes_res cpix YF zmienianie natężenia
(pitch) znaku
zmienia
rozdzielczość
cr_cancels_micro_mode crxm YB używanie cr wyłącza
tryb micro
dest_tabs_magic_smso xt xt tabulacje
destruktywne,
magiczny znak so
(t1061)
eat_newline_glitch xenl xn nowa linia jest
ignorowana po 80
kolumnach
erase_overstrike eo eo spacją można kasować
nadstuknięcia
(overstrikes)
generic_type gn gn podstawowy rodzaj
linii
hard_copy hc hc terminal hardcopy
hard_cursor chts HC kursor jest trudny
do zobaczenia
has_meta_key km km ma klawisz meta
(ustawia bit
parzystości)
has_print_wheel daisy YC drukarka wymaga do
zmiany zestawu
znaków operatora
has_status_line hs hs ma dodatkową linię
statusu
hue_lightness_saturation hls hl terminal używa tylko
notacji HLS kolorów
(Tektronix)
insert_null_glitch in in tryb wstawiania
(insert) rozróżnia
zera (nulls)
lpi_changes_res lpix YG zmienianie natężenia
(pitch) linii
zmienia
rozdzielczość
memory_above da da wyświetlacz może być
zachowywany ponad
ekranem
memory_below db db wyświetlacz może być
zachowywany pod
ekranem
move_insert_mode mir mi w trybie wstawiania
można się
bezpiecznie poruszać
move_standout_mode msgr ms w trybie wyróżnienia
można się
bezpiecznie poruszać
needs_xon_xoff nxon nx wypełnianie nie
zadziała, potrzeba
xon/xoff
no_esc_ctlc xsb xb ul ([terminal]
beehive) (f1=escape,
f2=ctrl C)
no_pad_char npc NP znak dopełniania nie
istnieje
non_dest_scroll_region ndscr ND przewijanie regionu
nie jest
destruktywne
non_rev_rmcup nrrmc NR smcup nie odwraca
rmcup
over_strike os os terminal może
nadstukiwać
prtr_silent mc5i 5i drukarka nie daje
echa na ekran
row_addr_glitch xvpa YD daje tylko dodatnie
ruchy dla właść.
vpa/mvpa
semi_auto_right_margin sam YE drukowanie ostatniej
kolumny powoduje cr
status_line_esc_ok eslok es w linii statusu
można używać escape
tilde_glitch hz hz nie można drukować
znaków ~
transparent_underline ul ul podkreślony znak
nadstukuje
xon_xoff xon xo terminal używa
potwierdzania
xon/xoff
A oto właściwości numeryczne:
Zmienna Nazwa- Kod Opis
numeryczna właść. tcap
columns cols co liczba kolumn w
linii
init_tabs it it początkowo tabulacje
co # spacji
label_height lh lh wiersze w każdej
etykiecie
label_width lw lw kolumny w każdej
etykiecie
lines lines li liczba linii na
ekranie lub stronie
lines_of_memory lm lm linie pamięci w
wypadku gdy > linii
ekranu. 0 => różni
się
magic_cookie_glitch xmc sg liczba spacji,
pozostawianych przez
smso lub rmso
max_attributes ma ma maksymalna liczba
połączonych
atrybutów, które
obsługuje terminal
max_colors colors Co maksymalna liczba
kolorów na ekranie
max_pairs pairs pa maksymalna liczba
par kolorów na
ekranie
maximum_windows wnum MW maksymalna liczna
definiowalnych okien
no_color_video ncv NC atrybuty wideo,
których nie można
używać z kolorami
num_labels nlab Nl liczba etykiet na
ekranie
padding_baud_rate pb pb najniższa szybkość
przesyłu (baud rate)
gdy wymagane jest
wypełnianie
(padding).
virtual_terminal vt vt liczba terminali
wirtualnych
(CB/unix)
width_status_line wsl ws liczba kolumn w
linii statusu
W strukturze term SVr4.0 istnieją też następujące właściwości numeryczne, lecz nie są one jeszcze
udokumentowane w podręczniku. Pochodzą one z SVr4-tego wsparcia dla drukarki.
Zmienna Nazwa- Kod Opis
Numeryczna właść Tcap
bit_image_entwining bitwin Yo liczba przejść
(passes) dla każdego
wiersza obrazu
bitowego
bit_image_type bitype Yp rodzaj urządzenia
obrazu bitowego
buffer_capacity bufsz Ya licza bajtów
buforowanych przed
drukowaniem
buttons btns BT liczba przycisków
myszy
dot_horz_spacing spinh Yc odstępy poprzeczne
punktów wyrażone w
punktach na cal
(DPI)
dot_vert_spacing spinv Yb odstępy pionowe
igieł (pins) w
igłach na cal
max_micro_address maddr Yd maksymalna wartość w
micro_..._address
max_micro_jump mjump Ye maksymalna wartość w
parm_..._micro
micro_col_size mcs Yf rozmiar kroku
znakowego w trybie
micro mode
micro_line_size mls Yg rozmiar kroku
liniowego w trybie
micro mode
number_of_pins npins Yh liczba igieł w
głowicy drukującej
(print-head)
output_res_char orc Yi rozdzielczość
poprzeczna w
jednostkach na linię
output_res_horz_inch orhi Yk rozdzielczość
poprzeczna w
jednostkach na cal
output_res_line orl Yj rozdzielczość
pionowa w
jednostkach na linię
output_res_vert_inch orvi Yl rozdzielczość
pionowa w
jednostkach na cal
print_rate cps Ym wydrukuj szybkość
przesyłu w znakach
na sekundę
wide_char_size widcs Yn rozmiar kroku znaku
w trybie podwojonej
szerokości
A oto właściwości napisowe:
Zmienna Nazwa- Kod Opis
Napisowa właść. Tcap
acs_chars acsc ac graficzne pary
zestawu znaków,
oparte o vt100
back_tab cbt bt wsteczna tabulacja
(P)
bell bel bl sygnał audiofoniczny
(dzwonek) (P)
carriage_return cr cr powrót karetki (P*)
(P*)
change_char_pitch cpi ZA Zmień liczbę znaków
na cal
change_line_pitch lpi ZB Zmień liczbę linii
na cal
change_res_horz chr ZC Zmień rozdzielczość
poprzeczną
change_res_vert cvr ZD Zmień rozdzielczość
pionową
change_scroll_region csr cs zmień region na
linię #1 do linii #2
(P)
char_padding rmp rP podobne do ip, lecz
w trybie wstawiania
(insert)
clear_all_tabs tbc ct czyść wszystkie
tabulatory (tab
stops) (P)
clear_margins mgc MC czyść wszystkie
miękkie lewe i prawe
marginesy
clear_screen clear cl czyść ekran i
wyzeruj kursor (home
cursor) (P*)
clr_bol el1 cb wyczyść początek
linii
clr_eol el ce wyczyść do końca
linii (P)
clr_eos ed cd wyczyść do końca
ekranu (P*)
column_address hpa ch pozycja pozioma #1
(P)
command_character cmdch CC ustawialny w
prototypie znak cmd
terminala !?
create_window cwin CW definiuj okno #1 od
#2,#3 do #4,#5
cursor_address cup cm przejdź do wiersza
#1 kolumny #2
cursor_down cud1 do w dół o 1 linię
cursor_home home ho kursor do domu
(jeśli bez cup)
cursor_invisible civis vi uczyń kursor
niewidzialnym
cursor_left cub1 le przejdź jedną spację
w lewo
cursor_mem_address mrcup CM adresowanie kursora
względem pamięci
cursor_normal cnorm ve spowoduj, że kursor
stanie się normalny
(odtwórz zmiany
civis/cvvis)
cursor_right cuf1 nd niedestruktywna
spacja (przejdź w
prawo o spację)
cursor_to_ll ll ll ostatnia linia,
pierwsza kolumna
(jeśli bez cup)
cursor_up cuu1 up w górę o 1 linię
cursor_visible cvvis vs uczyń kursor bardzo
widzialnym
define_char defc ZE zdefiniuj znak
delete_character dch1 dc usuń znak (P*)
delete_line dl1 dl usuń linię (P*)
dial_phone dial DI wykręć numer #1
dis_status_line dsl ds wyłącz linię statusu
display_clock dclk DK wyświetl w pozycji
(#1,#2) zegar
down_half_line hd hd pół linii w dół
ena_acs enacs eA włącz alternatywny
zestaw znaków
enter_alt_charset_mode smacs as rozpocznij tryb
alternatywnego
zestawu znaków (P)
enter_am_mode smam SA włącz automatyczne
marginesy
enter_blink_mode blink mb włącz migotanie
enter_bold_mode bold md włącz tryb
wytłuszczenia
(dodatkowe
rozjaśnienie)
enter_ca_mode smcup ti łańcuch do
rozpoczynania
programów,
używających cup
enter_delete_mode smdc dm wejdź w tryb
kasowania (delete)
enter_dim_mode dim mh włącz tryb
pół-rozjaśnienia
enter_doublewide_mode swidm ZF wejdź w tryb
podwójnej szerokości
enter_draft_quality sdrfq ZG wejdź w tryb jakości
draft
enter_insert_mode smir im wejdź w tryb
wstawiania (insert)
enter_italics_mode sitm ZH wejdź w tryb kursywy
enter_leftward_mode slm ZI rozpocznij
lewokierunkowy ruch
karetki
enter_micro_mode smicm ZJ rozpocznij tryb
micro-motion (mikro
ruchów)
enter_near_letter_quality snlq ZK wejdź w tryb NLQ
enter_normal_quality snrmq ZL wejdź w tryb
normalnej jakości
enter_protected_mode prot mp włącz tryb chroniony
enter_reverse_mode rev mr włącz tryb
inwersyjny wideo
enter_secure_mode invis mk włącz tryb
niewidzialny (znaki
niewidoczne)
enter_shadow_mode sshm ZM wejdź w tryb shadow-
print (cieniowego-
drukowania)
enter_standout_mode smso so rozpocznij tryb
wyróżniony
(standout)
enter_subscript_mode ssubm ZN wejdź w tryb indeksu
dolnego
enter_superscript_mode ssupm ZO wejdź w tryb indeksu
górnego
enter_underline_mode smul us rozpocznij tryb
podkreślenia
enter_upward_mode sum ZP rozpocznij
górnokierunkowy ruch
karetki
enter_xon_mode smxon SX włącz potwierdzenia
xon/xoff
erase_chars ech ec wykasuj #1 znaków
(P)
exit_alt_charset_mode rmacs ae zakończ [działanie]
alternatywnego
zestawu znaków (P)
exit_am_mode rmam RA wyłącz automatyczne
marginesy
exit_attribute_mode sgr0 me wyłącz wszystkie
atrybuty
exit_ca_mode rmcup te łańcuchy do
kończenia programów,
używających cup
exit_delete_mode rmdc ed zakończ tryb
kasowania
exit_doublewide_mode rwidm ZQ zakończ tryb
podwojonej
szerokości
exit_insert_mode rmir ei zakończ tryb
wstawiania
exit_italics_mode ritm ZR zakończ tryb kursywy
exit_leftward_mode rlm ZS zakończ tryb ruchu w
lewo
exit_micro_mode rmicm ZT zakończ tryb micro-
motion
exit_shadow_mode rshm ZU zakończ tryb shadow-
print
exit_standout_mode rmso se zakończ tryb
wyróżnienia
exit_subscript_mode rsubm ZV zakończ tryb indeksu
dolnego
exit_superscript_mode rsupm ZW zakończ tryb indeksu
górnego
exit_underline_mode rmul ue zakończ tryb
podkreślenia
exit_upward_mode rum ZX zakończ odwrócone
ruchy znaków
exit_xon_mode rmxon RX wyłącz potwierdzenia
xon/xoff
fixed_pause pause PA pauzuj przez 2-3
sekundy
flash_hook hook fh zaczep przełącznika
rozbłysku (flash
switch hook)
flash_screen flash vb widzialny dzwonek
(nie może ruszać
kursora)
form_feed ff ff Wyrzucenie strony z
terminala hardcopy
(P*)
from_status_line fsl fs powrót z linii
statusu
goto_window wingo WG idź do okna #1
hangup hup HU odwieś słuchawkę
init_1string is1 i1 łańcuch
inicjalizacji
init_2string is2 is łańcuch
inicjalizacji
init_3string is3 i3 łańcuch
inicjalizacji
init_file if if nazwa pliku
inicjalizacji
init_prog iprog iP ścieżka do programu
do inicjalizacji
initialize_color initc Ic inicjalizuj kolor #1
na (#2,#3,#4)
initialize_pair initp Ip inicjalizuj parę #1
kolorów na
fg=(#2,#3,#4),
bg=(#5,#6,#7)
insert_character ich1 ic wstaw znak (P)
insert_line il1 al wstaw linię (P*)
insert_padding ip ip wstaw wypełnienie
(padding) po
wstawionym znaku
key_a1 ka1 K1 lewy, górny róg
keypadu
key_a3 ka3 K3 prawy, górny róg
keypadu
key_b2 kb2 K2 środek keypadu
key_backspace kbs kb klawisz backspace
key_beg kbeg @1 klawisz begin
key_btab kcbt kB klawisz wstecznej
tabulacji
key_c1 kc1 K4 lewy, dolny róg
keypadu
key_c3 kc3 K5 prawy, dolny róg
keypadu
key_cancel kcan @2 klawisz cancel
(anulowania)
key_catab ktbc ka klawisz czyszczenia
wszystkich tabulacji
key_clear kclr kC klawisz czyszczenia
ekranu lub
wymazywania
key_close kclo @3 klawisz close
(zamykania)
key_command kcmd @4 klawisz poleceń
key_copy kcpy @5 klawisz copy
(kopiowania)
key_create kcrt @6 klawisz create
(tworzenia)
key_ctab kctab kt klawisz czyszczenia
tabulacji
key_dc kdch1 kD klawisz kasowania
znaku
key_dl kdl1 kL klawisz kasowania
linii
key_down kcud1 kd strzałka w dół
key_eic krmir kM wysyłane przez rmir
lub smir w trybie
wstawiania
key_end kend @7 klawisz end
key_enter kent @8 klawisz enter/send
key_eol kel kE klawisz kasowania do
końca linii
key_eos ked kS klawisz kasowania do
końca ekranu
key_exit kext @9 klawisz exit
(zakończenia)
key_f0 kf0 k0 klawisz funkcyjny F0
key_f1 kf1 k1 klawisz funkcyjny F1
key_f10 kf10 k; klawisz funkcyjny
F10
key_f11 kf11 F1 klawisz funkcyjny
F11
key_f12 kf12 F2 klawisz funkcyjny
F12
key_f13 kf13 F3 klawisz funkcyjny
F13
key_f14 kf14 F4 klawisz funkcyjny
F14
key_f15 kf15 F5 klawisz funkcyjny
F15
key_f16 kf16 F6 klawisz funkcyjny
F16
key_f17 kf17 F7 klawisz funkcyjny
F17
key_f18 kf18 F8 klawisz funkcyjny
F18
key_f19 kf19 F9 klawisz funkcyjny
F19
key_f2 kf2 k2 klawisz funkcyjny F2
key_f20 kf20 FA klawisz funkcyjny
F20
key_f21 kf21 FB klawisz funkcyjny
F21
key_f22 kf22 FC klawisz funkcyjny
F22
key_f23 kf23 FD klawisz funkcyjny
F23
key_f24 kf24 FE klawisz funkcyjny
F24
key_f25 kf25 FF klawisz funkcyjny
F25
key_f26 kf26 FG klawisz funkcyjny
F26
key_f27 kf27 FH klawisz funkcyjny
F27
key_f28 kf28 FI klawisz funkcyjny
F28
key_f29 kf29 FJ klawisz funkcyjny
F29
key_f3 kf3 k3 klawisz funkcyjny F3
key_f30 kf30 FK klawisz funkcyjny
F30
key_f31 kf31 FL klawisz funkcyjny
F31
key_f32 kf32 FM klawisz funkcyjny
F32
key_f33 kf33 FN klawisz funkcyjny
F33
key_f34 kf34 FO klawisz funkcyjny
F34
key_f35 kf35 FP klawisz funkcyjny
F35
key_f36 kf36 FQ klawisz funkcyjny
F36
key_f37 kf37 FR klawisz funkcyjny
F37
key_f38 kf38 FS klawisz funkcyjny
F38
key_f39 kf39 FT klawisz funkcyjny
F39
key_f4 kf4 k4 klawisz funkcyjny F4
key_f40 kf40 FU klawisz funkcyjny
F40
key_f41 kf41 FV klawisz funkcyjny
F41
key_f42 kf42 FW klawisz funkcyjny
F42
key_f43 kf43 FX klawisz funkcyjny
F43
key_f44 kf44 FY klawisz funkcyjny
F44
key_f45 kf45 FZ klawisz funkcyjny
F45
key_f46 kf46 Fa klawisz funkcyjny
F46
key_f47 kf47 Fb klawisz funkcyjny
F47
key_f48 kf48 Fc klawisz funkcyjny
F48
key_f49 kf49 Fd klawisz funkcyjny
F49
key_f5 kf5 k5 klawisz funkcyjny F5
key_f50 kf50 Fe klawisz funkcyjny
F50
key_f51 kf51 Ff klawisz funkcyjny
F51
key_f52 kf52 Fg klawisz funkcyjny
F52
key_f53 kf53 Fh klawisz funkcyjny
F53
key_f54 kf54 Fi klawisz funkcyjny
F54
key_f55 kf55 Fj klawisz funkcyjny
F55
key_f56 kf56 Fk klawisz funkcyjny
F56
key_f57 kf57 Fl klawisz funkcyjny
F57
key_f58 kf58 Fm klawisz funkcyjny
F58
key_f59 kf59 Fn klawisz funkcyjny
F59
key_f6 kf6 k6 klawisz funkcyjny F6
key_f60 kf60 Fo klawisz funkcyjny
F60
key_f61 kf61 Fp klawisz funkcyjny
F61
key_f62 kf62 Fq klawisz funkcyjny
F62
key_f63 kf63 Fr klawisz funkcyjny
F63
key_f7 kf7 k7 klawisz funkcyjny F7
key_f8 kf8 k8 klawisz funkcyjny F8
key_f9 kf9 k9 klawisz funkcyjny F9
key_find kfnd @0 klawisz find
(szukania)
key_help khlp %1 klawisz help
(pomocy)
key_home khome kh klawisz home
key_ic kich1 kI klawisz wstawiania
znaku
key_il kil1 kA klawisz wstawiania
linii
key_left kcub1 kl strzałka w lewo
key_ll kll kH dolna strzałka w
lewo (home down)
key_mark kmrk %2 klawisz mark
(zaznaczenia)
key_message kmsg %3 klawisz message
(komunikatu)
key_move kmov %4 klawisz move
(przemieszczenia)
key_next knxt %5 klawisz next
(następny)
key_npage knp kN klawisz następnej-
strony
key_open kopn %6 klawisz open
(otwarcia)
key_options kopt %7 klawisz options
(opcji)
key_ppage kpp kP klawisz poprzedniej-
strony
key_previous kprv %8 klawisz previous
(poprzedni)
key_print kprt %9 klawisz print
(drukowania)
key_redo krdo %0 klawisz redo
(odtworzenia)
key_reference kref &1 klawisz reference
key_refresh krfr &2 klawisz refresh
(odświeżenia)
key_replace krpl &3 klawisz replace
(podmienienia)
key_restart krst &4 klawisz restart
key_resume kres &5 klawisz resume
(wznowienia)
key_right kcuf1 kr strzałka w prawo
key_save ksav &6 klawisz save
(zapisania)
key_sbeg kBEG &9 przesunięty
(shifted) klawisz
rozpoczęcia (begin
key)
key_scancel kCAN &0 przesunięty klawisz
cancel (anulowania)
key_scommand kCMD *1 przesunięty klawisz
polecenia
key_scopy kCPY *2 przesunięty klawisz
copy (kopiowania)
key_screate kCRT *3 przesunięty klawisz
create (tworzenia)
key_sdc kDC *4 przesunięty klawisz
kasowania znaku
key_sdl kDL *5 przesunięty klawisz
kasowania linii
key_select kslt *6 klawisz wybrania
(select key)
key_send kEND *7 przesunięty klawisz
end
key_seol kEOL *8 przesunięty klawisz
czyszczenia do końca
linii
key_sexit kEXT *9 przesunięty klawisz
exit (zakończenia)
key_sf kind kF klawisz przewijania
w przód
key_sfind kFND *0 przesunięty klawisz
find (szukania)
key_shelp kHLP #1 przesunięty klawisz
help (pomocy)
key_shome kHOM #2 przesunięty klawisz
home
key_sic kIC #3 przesunięty klawisz
wstawiania znaku
key_sleft kLFT #4 przesunięta strzałka
w lewo
key_smessage kMSG %a przesunięty klawisz
message (komunikatu)
key_smove kMOV %b przesunięty klawisz
move
(przemieszczenia)
key_snext kNXT %c przesunięty klawisz
next
key_soptions kOPT %d przesunięty klawisz
options (opcji)
key_sprevious kPRV %e przesunięty klawisz
previous (poprzedni)
key_sprint kPRT %f przesunięty klawisz
print (drukowania)
key_sr kri kR klawisz przewijania
wstecz
key_sredo kRDO %g przesunięty klawisz
redo (odtworzenia)
key_sreplace kRPL %h przesunięty klawisz
replace
(podmienienia)
key_sright kRIT %i przesunięta strzałka
w prawo
key_srsume kRES %j przesunięty klawisz
resume (wznowienia)
key_ssave kSAV !1 przesunięty klawisz
save (zapisania)
key_ssuspend kSPD !2 przesunięty klawisz
suspend
(zawieszenia)
key_stab khts kT klawisz ustawienia
tabulacji (set-tab
key)
key_sundo kUND !3 przesunięty klawisz
undo (cofnięcia)
key_suspend kspd &7 klawisz suspend
(zawieszenia)
key_undo kund &8 klawisz undo
(cofnięcia)
key_up kcuu1 ku strzałka w górę
keypad_local rmkx ke zakończ tryb
'keyboard_transmit'
keypad_xmit smkx ks wejdź w tryb
'keyboard_transmit'
lab_f0 lf0 l0 etykieta na klawiszu
f0 to nie f0
lab_f1 lf1 l1 etykieta na klawiszu
f1 to nie f1
lab_f10 lf10 la etykieta na klawiszu
f10 to nie f10
lab_f2 lf2 l2 etykieta na klawiszu
f2 to nie f2
lab_f3 lf3 l3 etykieta na klawiszu
f3 to nie f3
lab_f4 lf4 l4 etykieta na klawiszu
f4 to nie f4
lab_f5 lf5 l5 etykieta na klawiszu
f5 to nie f5
lab_f6 lf6 l6 etykieta na klawiszu
f6 to nie f6
lab_f7 lf7 l7 etykieta na klawiszu
f7 to nie f7
lab_f8 lf8 l8 etykieta na klawiszu
f8 to nie f8
lab_f9 lf9 l9 etykieta na klawiszu
f9 to nie f9
label_format fln Lf format etykiety
label_off rmln LF wyłącz miękkie
etykiety
label_on smln LO włącz miękkie
etykiety
meta_off rmm mo wyłącz tryb meta
meta_on smm mm włącz tryb meta
(włączony 8 bit)
micro_column_address mhpa ZY podobne do
column_address w
trybie micro mode
micro_down mcud1 ZZ podobne do
cursor_down w trybie
micro mode
micro_left mcub1 Za podobne do
cursor_left w trybie
micro mode
micro_right mcuf1 Zb podobne do
cursor_right w
trybie micro mode
micro_row_address mvpa Zc podobne do
row_address w trybie
micro mode
micro_up mcuu1 Zd podobne do cursor_up
w trybie micro mode
newline nel nw nowa linia (zachowuj
się jak cr z lf)
order_of_pins porder Ze dopasuj bity
programowe do igieł
głowicy drukującej
orig_colors oc oc ustaw wszystkie pary
kolorów na wartości
oryginalne
orig_pair op op ustaw domyślną parę
na wartość
oryginalną
pad_char pad pc znak wypełniania
(zamiast zera)
parm_dch dch DC kasuj #1 znaków (P*)
parm_delete_line dl DL kasuj #1 linii (P*)
parm_down_cursor cud DO w dół o #1 linii
(P*)
parm_down_micro mcud Zf podobne do
parm_down_cursor w
trybie micro mode
parm_ich ich IC wstaw #1 znaków (P*)
parm_index indn SF przewiń w przód o #1
linii (P)
parm_insert_line il AL wstaw #1 linii (P*)
parm_left_cursor cub LE przesuń #1 znaków w
lewo (P)
parm_left_micro mcub Zg podobne do
parm_left_cursor w
trybie micro mode
parm_right_cursor cuf RI przesuń #1 znaków w
prawo (P*)
parm_right_micro mcuf Zh podobne do
parm_right_cursor w
trybie micro mode
parm_rindex rin SR przewiń wstecz o #1
linii (P)
parm_up_cursor cuu UP przejdź w górę o #1
linii (P*)
parm_up_micro mcuu Zi podobne do
parm_up_cursor w
trybie micro mode
pkey_key pfkey pk zaprogramuj klawisz
funkcyjny #1 na
wysyłanie łańcucha
#2
pkey_local pfloc pl zaprogramuj klawisz
funkcyjny #1 na
wykonywanie łańcucha
#2
pkey_xmit pfx px zaprogramuj klawisz
funkcyjny #1 na
transmitowanie
łańcucha #2
plab_norm pln pn zaprogramuj etykietę
#2 na pokazywanie
łańcucha #2
print_screen mc0 ps drukuj zawartość
ekranu
prtr_non mc5p pO włącz drukarkę na #1
bajtów
prtr_off mc4 pf wyłącz drukarkę
prtr_on mc5 po włącz drukarkę
pulse pulse PU wybierz wydzwanianie
pulsowe
quick_dial qdial QD wykręć numer #1 bez
sprawdzania
remove_clock rmclk RC usuń zegarek
repeat_char rep rp powtórz znak #1 #2
razy (P*)
req_for_input rfi RF wyślij następny znak
wejściowy (dla pty)
reset_1string rs1 r1 łańcuch resetowania
reset_2string rs2 r2 łańcuch resetowania
reset_3string rs3 r3 łańcuch resetowania
reset_file rf rf nazwa pliku
resetowania
restore_cursor rc rc odtwórz pozycję
kursora na ostatnie
save_cursor
row_address vpa cv absolutna pozycja
pionowa #1 (P)
save_cursor sc sc zapisz bieżącą
pozycję kursora (P)
scroll_forward ind sf przewiń tekst w górę
(P)
scroll_reverse ri sr przewiń tekst w dół
(P)
select_char_set scs Zj wybierz zestaw
znaków
set_attributes sgr sa zdefiniuj atrybuty
wideo #1-#9 (PG9)
set_background setb Sb Ustaw kolor tła #1
set_bottom_margin smgb Zk ustaw dolny margines
na bieżącej linii
set_bottom_margin_parm smgbp Zl ustaw dolny margines
na linii #1 lub #2
linii od dołu
set_clock sclk SC ustaw zegarek na
godzinę #1, minut
#2, #3 sekund
set_color_pair scp sp ustaw bieżącą parę
kolorów na #1
set_foreground setf Sf ustaw kolor #1
set_left_margin smgl ML ustaw lewy miękki
margines na bieżącej
kolumnie
set_left_margin_parm smglp Zm ustaw lewy (prawy)
margines na kolumnie
#1 (#2)
set_right_margin smgr MR ustaw prawy miękki
margines na bieżącej
kolumnie
set_right_margin_parm smgrp Zn ustaw prawy margines
na kolumnie #1
set_tab hts st ustaw tabulację w
każdym wierszu,
bieżąca kolumna (?)
set_top_margin smgt Zo ustaw górny margines
na bieżącej linii
set_top_margin_parm smgtp Zp ustaw górny (dolny)
margines w wierszu
#1 (#2)
set_window wind wi bieżące okno to
linie #1-#2 i
kolumny #3-#4
start_bit_image sbim Zq zacznij drukować
grafikę bitową
start_char_set_def scsd Zr rozpocznij definicję
zestawu znaków
stop_bit_image rbim Zs przestań drukować
grafikę bitową
stop_char_set_def rcsd Zt zakończ definicję
zestawu znaków
subscript_characters subcs Zu lista indeksowalnych
dolnie znaków
superscript_characters supcs Zv lista indeksowalnych
górnie znaków
tab ht ta tabuluj do
następnego
(sprzętowego)
8-spacjowego
tabulatora
these_cause_cr docr Zw drukowanie dowolnego
z nich spowoduje CR
to_status_line tsl ts przemieść się do
linii statusu
tone tone TO wybierz wydzwanianie
tonowe
underline_char uc uc podkreśl znak i
przesuń się za niego
up_half_line hu hu pół linii w górę
user0 u0 u0 łańcuch użytkownika
#0
user1 u1 u1 łańcuch użytkownika
#1
user2 u2 u2 łańcuch użytkownika
#2
user3 u3 u3 łańcuch użytkownika
#3
user4 u4 u4 łańcuch użytkownika
#4
user5 u5 u5 łańcuch użytkownika
#5
user6 u6 u6 łańcuch użytkownika
#6
user7 u7 u7 łańcuch użytkownika
#7
user8 u8 u8 łańcuch użytkownika
#8
user9 u9 u9 łańcuch użytkownika
#9
wait_tone wait WA czekaj na ton
dzwonienia
(dialtone)
xoff_character xoffc XF znak XOFF
xon_character xonc XN znak XON
zero_motion zerom Zx brak przemieszczenia
dla kolejnego znaku
Następujące właściwości łańcuchowe istnieją w strukturze term SVr4.0, lecz początkowo nie były opisane w
podręczniku man.
Zmienna Nazwa- Kod Opis
Łańcuchowa właść. TCap
alt_scancode_esc scesa S8 alternatywny
escape dla
emulacji scancode
bit_image_carriage_return bicr Yv przemieść się na
początek wiersza
bit_image_newline binel Zz przemieść się do
następnego wiersza
obrazu bitowego
bit_image_repeat birep Xy powtórz komórkę #1
obrazu bitowego #2
razy
char_set_names csnm Zy wymień nazwy
zestawów znaków
code_set_init csin ci inicjalizuj
sekwencję dla
wielokrotnych
zestawów kodów
color_names colornm Yw podaj nazwę dla
koloru #1
define_bit_image_region defbi Yx definiuj
prostokątny region
obrazu bitowego
device_type devt dv wskaż obsługę
języka/zestawu
kodów
display_pc_char dispc S1 wyświetl znak PC
end_bit_image_region endbi Yy zakończ region
obrazu bitowego
enter_pc_charset_mode smpch S2 wejdź w tryb
wyświetlania PC
enter_scancode_mode smsc S4 wejdź w tryb
scancode PC
exit_pc_charset_mode rmpch S3 zakończ tryb
wyświetlania
znaków PC
exit_scancode_mode rmsc S5 zakończ tryb
scancode PC
get_mouse getm Gm curses powinny
odbierać zdarzenia
myszy
key_mouse kmous Km pojawiło się
zdarzenie myszy
mouse_info minfo Mi informacja o
statusie myszy
pc_term_options pctrm S6 opcje terminala PC
pkey_plab pfxl xl zaprogramuj
klawisz funkcyjny
#1 na wpisywanie
łańcucha #2 i
pokazywanie
łańcucha #3.
req_mouse_pos reqmp RQ zażądaj pozycji
myszy
scancode_escape scesc S7 escape dla
emulacji scancode
set0_des_seq s0ds s0 przesuń do zestawu
kodów 0 (zestaw
EUC 0, ASCII)
set1_des_seq s1ds s1 przesuń do zestawu
kodów 1
set2_des_seq s2ds s2 przesuń do zestawu
kodów 2
set3_des_seq s3ds s3 przesuń do zestawu
kodów 3
set_a_background setab AB ustaw kolor tła
przy użyciu
sekwencji
specjalnej ANSI
set_a_foreground setaf AF ustaw kolor
pierwszego planu
przy użyciu
sekwencji
specjalnej ANSI
set_color_band setcolor Yz Change to ribbon
color #1 (?)
set_lr_margin smglr ML ustaw lewy i prawy
margines na #1, #2
set_page_length slines YZ ustaw rozmiar
strony na #1 linii
set_tb_margin smgtb MT ustawia górny i
dolny margines na
#1, #2
Standard XSI curses dodał te oto. Pochodzą one z niektórych po-4.1 wersji curses z Systemu V, np.
Solaris 2.5 i IRIX 6.x. Nazwy termcapu ncurses zostały dla nich wynalezione; według standardu XSI nie
mają one nazw termcap. Jeśli twoje skompilowane wpisy terminfo ich używają, mogą one nie być binarnie
kompatybilne z wpisami System V po SVr4.1; Strzeż się!
Zmienna Nazwa- Kod Opis
łańcuchowa właść. Tcap
enter_horizontal_hl_mode ehhlm Xh wejdź w tryb
poprzecznego
podświetlenia
enter_left_hl_mode elhlm Xl wejdź w tryb lewego
podświetlenia
enter_low_hl_mode elohlm Xo wejdź w tryb
niskiego
podświetlenia
enter_right_hl_mode erhlm Xr wejdź w tryb prawego
podświetlenia
enter_top_hl_mode ethlm Xt wejdź w tryb górnego
podświetlenia
enter_vertical_hl_mode evhlm Xv wejdź w tryb
podświetlenia
pionowego
set_a_attributes sgr1 sA zdefiniuj drugi
zestaw atrybutów
wideo #1-#6
set_pglen_inch slength sL YI ustaw długość
strony na #1 setnej
cala
Przykładowy wpis
Następujący opis, przeznaczony dla terminala ANSI jest reprezentatywną próbką opisu wyglądu nowoczesnych
terminali.
ansi|ansi/pc-term compatible with color,
mc5i,
colors#8, ncv#3, pairs#64,
cub=\E[%p1%dD, cud=\E[%p1%dB, cuf=\E[%p1%dC,
cuu=\E[%p1%dA, dch=\E[%p1%dP, dl=\E[%p1%dM,
ech=\E[%p1%dX, el1=\E[1K, hpa=\E[%p1%dG, ht=\E[I,
ich=\E[%p1%d@, il=\E[%p1%dL, indn=\E[%p1%dS, .indn=\E[%p1%dT,
kbs=^H, kcbt=\E[Z, kcub1=\E[D, kcud1=\E[B,
kcuf1=\E[C, kcuu1=\E[A, kf1=\E[M, kf10=\E[V,
kf11=\E[W, kf12=\E[X, kf2=\E[N, kf3=\E[O, kf4=\E[P,
kf5=\E[Q, kf6=\E[R, kf7=\E[S, kf8=\E[T, kf9=\E[U,
kich1=\E[L, mc4=\E[4i, mc5=\E[5i, nel=\r\E[S,
op=\E[37;40m, rep=%p1%c\E[%p2%{1}%-%db,
rin=\E[%p1%dT, s0ds=\E(B, s1ds=\E)B, s2ds=\E*B,
s3ds=\E+B, setab=\E[4%p1%dm, setaf=\E[3%p1%dm,
setb=\E[4%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
setf=\E[3%?%p1%{1}%=%t4%e%p1%{3}%=%t6%e%p1%{4}%=%t1%e%p1%{6}%=%t3%e%p1%d%;m,
sgr=\E[0;10%?%p1%t;7%;%?%p2%t;4%;%?%p3%t;7%;%?%p4%t;5%;%?%p6%t;1%;%?%p7%t;8%;%?%p8%t;11%;%?%p9%t;12%;m,
sgr0=\E[0;10m, tbc=\E[2g, u6=\E[%d;%dR, u7=\E[6n,
u8=\E[?%[;0123456789]c, u9=\E[c, vpa=\E[%p1%dd,
Wpisy mogą się ciągnąć na wiele linii dzięki poprzedzaniu kolejnych linii białymi spacjami (poza pierwszą
linią). Komentarze można załączać w poszczególnych liniach przy użyciu ``#''. Właściwości w terminfo
występują jako trzy typy: Właściwości logiczne, okreslające czy terminal ma jakąś właściwość; właściwości
numeryczne, określające rozmiar terminala, opóźnień; właściwości łańcuchowe, określające sekwencje
używane do dokonywania określonych operacji terminalowych.
Typy właściwości
Wszystkie właściwości mają nazwy. Na przykład fakt, że terminale ANSI mają automatyczne marginesy (tj.
automatyczny return i lf po osiągnięciu końca linii) jest określany właściwością am. Z tej przyczyny opis
ansi zawiera am. Właściwości numeryczne mają doklejony znak `#' i wartość dodatnią. Tak więc cols,
określające liczbę kolumn terminala, w przypadku ansi ma `80'. Wartości właściwości numerycznych można
podawać dziesiętnie, ósemkowo lub szesnastkowo, uzywając konwencji z języka C (np. 255, 0377, 0xff i
0xFF).
Właściwości napisowe, takie jak el (sekwencja czyszczenia do końca linii) są podawane w kodzie
dwuznakowym--najpierw jest `=', potem łańcuch, kończącyc się znakiem `,'.
Dla łatwego kodowania znaków udostępnione są we właściwościach o wartościach łańcuchowych sekwencje
specjalne. \E i \e odnoszą się do znaku ESCAPE, ^x odnosi się do control-x, a sekwencje \n \l \r \t \b \f
\s odpowiadają nowej linii, line-feed, powrotowi karetki, tabulacji, kasownikowi (backspace), form-feed,
i spacji. Inne sekwencje specjalne to m.in. \^ dla ^, \\ dla \, \, dla przecinka, \: dla :, i \0 for
zera (null). (\0 daje \200, co nie kończy łańcucha, lecz zachowuje się jak znak null na większości
terminali o ile podane jest CS7. Zobacz stty(1).) Znaki mogą być też podawane jako trzy cyfry ósemkowe
po \.
We właściwości łańcuchowej może występować opóźnienie, wyrażone w milisekundach. Jest ono ujmowane w
nawiasy $<..>, np. el=\EK$<5>. Znaki wypełnienia, zapewniające opóźnienie produkuje tputs. Opóźnienie
musi być liczbą o maksymalnie jednym miejscu precyzji dziesiętnej; może zawierać przyrostki `*', `/' lub
obydwa. `*' znaczy, że wymagane wypełnienie jest proporcjonalne do liczby linii, których dotyczy
operacja, a podany rozmiar wymagany jest na każdą "dotkniętą jednostkę". (w przypadku wstawiania znaku,
współczynnik jest wciąż liczbą dotkniętych linii.) Zazwyczaj wypełnianie jest zalecane jeśli urządzenie
ma właściwość xon; jest ono [wtedy] używane do obliczania kosztów, lecz nie wywołuje opóźnień. Znak `/'
wskazuje, że wypełnianie jest obowiązkowe i wymusza opóźnienie danej liczby milisekund, nawet na
urządzeniach, w których obecne jest xon, określające sterowanie przepływu.
[Wypełnianie jest używane na starych, wolnych terminalach bez sterowania przepływem. Istnieje dlatego, że
gdy nie ma sterowania, bufory wejściowe urządzenia mogą się przepełnić i pewne znaki mogą się zgubić.
Wypełnienie takiego niepewnego okresu nieznaczącymi znakami wypełnienia zapewnia, że istotne informacje
nie zostaną utracone--utracone zostaną jedynie ignorowane znaki wypełnienia. (przyp. tłum.)]
Czasem pewne właściwości muszą być wykomentowane. Aby to zrobić, wystarczy przed nazwą umieścić kropkę.
Na przykład zrobiono tak w drugim ind z powyższego przykładu.
Pobieranie skompilowanych opisów
Jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa TERMINFO, to jest ona używana jako ścieżka do katalogu,
zawierającego skompilowany opis tego, nad czym pracujesz. Przeszukiwany jest tylko ten katalog.
W przeciwnym przypadku, wersja ncurses czytnika terminfo będzie szukać skompilowanego opisu w katalogu
$HOME/.terminfo. Jeśli nic tam nie będzie, dalsze poszukiwania polecą według zmiennej środowiskowej
TERMINFO_DIRS (zawierającej rozdzieloną dwukropkami listę katalogów) (pusty wpis jest rozumiany jako
komenda szukania /usr/share/terminfo). Jeśli i tu nic nie zostanie znalezione, pobieranie kończy się
niepowodzeniem.
Jeśli nie ustawiono ani TERMINFO, ani TERMINFO_DIRS, szukanie odbędzie się w systemowym katalogu
terminfo, /usr/share/terminfo.
(Pod curses z Systemu V nie są obsługiwane pliki $HOME/.terminfo ani zmienna TERMINFO_DIRS.)
Przygotowywanie opisów
Wyjaśnimy teraz jak przygotowywać opisy terminali. Najefektywniejszym sposobem jest wykorzystanie
podobnego terminala z terminfo i budowanie opisu stopniowo, wykorzystując częściowe opisy z użyciem vi
lub innego zorientowanego ekranowo programu, sprawdzając je w ten sposób. Miej świadomość, że nietypowy
terminal może wykazywać ubytki w stosunku do opisującego go pliku terminfo lub, że kod testującego
programu jest nieprawidłowy.
Aby ustawić prawidłowo wypełnianie (padding) dla wstawiania linii (jeśli producent terminala tego nie
udokumentował), można wykonać test: edytuj duży plik przy 9600 bodów, następnie skasuj ok. 16 linii ze
środka ekranu, potem naciśnij kilka razy szybko `u'. Jeśli terminal się zaśmieci, wymagane jest większe
wypełnianie. Podobny test można zrobić do wstawiania znaku.
Podstawowe właściwości
Liczba kolumn terminala jest określana właściwością numeryczną cols. Jeśli terminal jest CRT, to liczba
linii ekranu jest podawana we właściwości lines. Jeśli terminal zawija linie po dojściu do prawego
marignesu, to powinien posiadać właściwość am. Jeśli terminal może czyścić swój ekran, pozostawiając
kursor w pozycji domowej, to powinno to być określone przez właściwość łańcuchową clear. Jeśli terminal
wykonuje nadstukiwanie (a nie czyści pozycji nadstukiwanej), to powinien posiadać właściwość os. Jeśli
terminal jest terminalem drukującym, bez jednostki soft copy, to powinien mieć zarówno hc jak i os. (os
dotyczy terminali z zakresem przechowywania, jak w serii TEKTRONIX 4010 ale także czy w terminalach
hardcopy i APL.) Jeśli istnieje kod, przenoszący kursor do lewego krańca bieżącego wiersza, to powinien
być on podany jako cr. (Zwykle jest to powrót karetki, control M.) Jeśli istnieje kod dzwonka (bell,
beep, itp.), to powinien być on podany jako bel.
Jeśli istnieje kod, przesuwający kursor o jedną pozycję w lewo (jak backspace), to właściwość ta powinna
być podana jako cub1. Podobnie, kod przesuwający w prawo, górę i dół powinien być podany jako cuf1,
cuu1, i cud1. Te lokalne ruchy kursora nie powinny zmieniać tekstu, który mijają, np. normalnie nie
używa się `cuf1= ', gdyż spacja skasowała by znak.
Ważnym spostrzeżeniem w tym momencie jest fakt, że lokalne ruchy kursora, zakodowane w terminfo nie są
zdefiniowane w lewych i górnych krańcach terminala CRT. Programy nie powinny więc używać backspace na
lewym krańcu, chyba że podane jest bw. Podobnie, nie powinny próbować iść w górę z pierwszej linii. Aby
przewinąć tekst do góry, program powinien przejść do dolnego, lewego narożnika ekranu i wysłać łańcuch
ind (index).
Aby przewinąć tekst w dół, program idzie do lewego górnego narożnika i wysyła łańcuch ri (reverse index).
Łańcuchy ind i ri nie są zdefiniowane w przypadku przebywania w nieodpowiednich miejscach ekranu.
Wersjami parametryzowanymi sekwencji przewijających są indn i rin, które mają taką samą semantykę jak ind
i ri, lecz dodatkowo pobierają parametr i przewijają tyle właśnie linii. Są one również niezdefiniowane
w nieodpowiednich obszarach ekranu.
Właściwość am mówi czy kursor trzyma się prawego krańca ekranu po wysłaniu tekstu, lecz niekoniecznie
tyczy się cuf1 z ostatniej kolumny. Jedyny ruch lokalny, który jest zdefiniowany z lewego krańca przy
podaniu bw to cub1, który przejdzie do prawego krańca poprzedniego wiersza. Jeśli bw nie jest podane,
efekt jest niezdefiniowany. Jest to przydatne np. do rysowania ramki wokół krańców ekranu. Jeśli terminal
ma przełączaną właściwość automatycznych marginesów, to plik terminfo zwykle przyjmuje, że jest ona
włączona, tj. am. Jeśli terminal ma polecenie, które przechodzi do pierwszej kolumny następnej linii, to
komenda ta może być podana jako nel (nowa linia). Nie ma znaczenia czy polecenie to czyści resztę
bieżącej linii, więc jeśli terminal nie posiada cr i lf to może wciąż uda się złożyć z czegoś działający
nel.
Właściwości te wystarczają do opisania terminala hard-copy i “glass-tty”. W konsekwencji, model teletype
33 jest opisany jako
33|tty33|tty|model 33 teletype,
bel=^G, cols#72, cr=^M, cud1=^J, hc, ind=^J, os,
a Lear Siegler ADM-3 jako
adm3|3|lsi adm3,
am, bel=^G, clear=^Z, cols#80, cr=^M, cub1=^H, cud1=^J,
ind=^J, lines#24,
Łańcuchy parametryzowane
Adresowanie kursora i inne łańcychy wymagające parametrów terminala są opisaywane przez właściwość
parametryzowanego łańcucha, w której występują sekwencje specjalne typu printf(3S), jak %x. Na przykład
aby adresować kursor, podana jest właściwość cup, używająca dwóch parametrów: wiersza i kolumny
adresowania. (wiersze i kolumny sa numerowane od zera i odnoszą się do fizycznego ekranu, widzianego
przez użytkownika, a nie do niewidzialnego obszaru pamięci.) Jeśli terminal posiada związane z pamięcią
adresowanie kursora, to może to być wskazywane przez mrcup.
Mechanizm parametrów używa stosu i specjalnych kodów % do jego obsługi. Zazwyczaj sekwencja powoduje
wepchnięcie jednego z parametrów na stos, a następnie jego wydrukowanie w pewnym formacie. Często
wymagane są bardziej złożone operacje.
Kodowania % mają następujące znaczenia:
%% daje `%'
%[[:]flagi][szerokość[.precyzja]][doxXs]
podobnie jak w printf, flagi to [-+#] i spacja
%c drukowanie pop() daje %c
%p[1-9] wepchnij i'ty parm
%P[a-z] ustaw zmienną dynamiczną [a-z] na pop()
%g[a-z] pobierz dynamiczną zmienną [a-z] i wepchnij ją
%P[A-Z] ustaw zmienną statyczną [a-z] na pop()
%g[A-Z] pobierz zmienną statyczną [a-z] i wepchnij ją
%'c' stała znakowa c
%{nn} stała całkowita nn
%l wepchnij strlen(pop)
%+ %- %* %/ %m
arytmetyka (%m to mod): push(pop() op pop())
%& %| %^ operacje bitowe: push(pop() op pop())
%= %> %< operacje logiczne: push(pop() op pop())
%A, %O operacje logiczne and i or (dla warunków)
%! %~ jednoargumentowe operacje push(op pop())
%i dodaj 1 do pierwszych dwóch parm (terminale ANSI)
%? expr %t częśćthen %e częśćelse %;
if-then-else, %e częśćelse jest opcjonalna.
Dopuszalne są else-if a'la Algol 68:
%? c1 %t b1 %e c2 %t b2 %e c3 %t b3 %e c4 %t b4 %e %;
ci są warunkami, bi są ciałami.
Operacje binarne są w postaci postfiksowej, z operandami w typowej kolejności. Znaczy to, że aby uzyskać
x-5, można użyć "%gx%{5}%-". Zmienne %P i %g są stałe podczas analizy łańcucha specjalnego.
Rozważ GP2645, w którym aby dostać się do 3 wiersza i 12 kolumny należało wysłać \E&a12c03Y, wypełnionego
na 6 milisekund. Zauważ, że kolejność wierszy i kolumn jest tu w inwersji i że są one drukowane jako dwie
cyfry. W efekcie jego właściwość cup to “cup=6\E&%p2%2dc%p1%2dY”.
Microterm ACT-IV wymaga poprzedzenia bieżącego wiersza i kolumny znakiem ^T i zakodowania wiersza i
kolumny binarnie, “cup=^T%p1%c%p2%c”. Terminale, używające “%c” muszą być w stanie cofnąć (backskpace)
kursor (cub1) i przesuwać go o jedną linię w górę na ekranie (cuu1). Jest to konieczne, gdyż nie zawsze
bezpiecznie jest transmitować \n, ^D i \r, ponieważ system może je zmienić lub pominąć. (funkcje
biblioteczne, obsługujące terminfo ustawiają tryby tty tak, aby tabulacje nigdy nie były rozwijane, więc
\t może wysyłać bez obaw. Jest to sprawa pierwszej wagi dla Ann Arbor 4080.)
Ostatnim przykładem jest LSI ADM-3a, który używa offsetów wiersza i kolumny ze spacją, “cup=\E=%p1%'
'%+%c%p2%' '%+%c”. Po wysłaniu `\E=', pierwszy parametr jest wpychany na stos, wpychana jest wartość
ASCII dla spacji (32), są one następnie dodawane (wpychanie na stos ich sumy i zamiana dwóch poprzednich
wartości) i produkowane jako znak. Następnie to samo jest wykonywane dla drugiego parametru. Możliwe są
również bardziej złożone działania arytmetyczne na stosie.
Ruchy kursora
Jeśli terminal posiada szybki sposób na zerowanie pozycji kursora (na lewy górny narożnik ekranu), to
może to być podane jako home; podobnie, szybkim sposobem dostania się do dolnego lewego narożnika jest
ll; może to wykonywać przejście w górę z pomocą cuu1 z pozycji zerowej, lecz program samodzielnie nie
powinien tego robić (chyba że ll tak robi), gdyż aplikacja nie może nic zakładać o rezultacie przejścia w
górę z pozycji zerowej. Zauważ, że zerowanie pozycji jest równoważne adresowaniu na (0,0): na lewy górny
narożnik ekranu, a nie pamięci. (Z tej przyczyny sekwencja \EH terminali HP nie może być używana jako
home.)
Jeśli terminal posiada bezwzględne (absolute) adresowanie wierszy lub kolumn, to może to być podane jako
pojedyncze właściwości parametryczne, hpa (bezwzględna pozycja pozioma) i vpa (bezwzględna pozycja
pionowa). Czasami są one krótsze niż bardziej ogólne sekwencje dwuparametrowe (np. dla hp2645) i mogą
być używane chętniej niż cup. Jeśli istnieją sparametryzowane ruchy lokalne (np. przesuń n spacji w
prawo), to mogą być one podane jako cud, cub, cuf i cuu z pojedynczym parametrem, określającym ilość
spacji przesunięcia. Sekwencje te są przydatne jeśli terminal nie ma cup, tak jak np. TEKTRONIX 4025.
Jeśli terminal podczas przcy z programem, używającym właściwości musi być w specjalnym trybie działania,
to kody wchodzenia i wychodzenia z tego trybu mogą być podane jako smcup i rmcup. Przyszło to m.in. z
terminali takich jak Concept, który miał więcej niż jedną stronę pamięci. Jeśli terminal ma tylko
związane z pamięcią adresowanie kursora (a nie związane z ekranem) to jednoekranowe okno musi być
poprawione w celu wymuszenia poprawnego działania adresowania kursora. Jest to używane również dla
TEKTRONIX 4025, gdzie smcup ustawia znak komendy na ten, używany przez terminfo. Jeśli sekwencja smcup
nie odtworzy ekranu po wysłaniu sekwencji rmcup (do stanu sprzed wysłania rmcup), podaj nrrmc.
Czyszczenie obszarów
Jeśli terminal może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca linii, pozostawiając kursor na swoim
miejscu, to powinno to być określone jako el. Jeśli terminal może czyścić ekran od końca linii, do
bieżącej pozycji, pozostawiając kursor na miejscu, to powinno to być określone jako el1. Jeśli terminal
może czyścić ekran od bieżącej pozycji do końca wyświetlacza, to powinno to być określane jako ed. Ed
jest zdefiniowane jedynie dla pierwszej kolumny linii. (Może więc być symulowane przez żądanie kasowania
wielkiej liczby linii jeśli prawidziwe ed nie jest dostępne.)
Wstawianie/kasowanie linii i ruchy pionowe
Jeśli terminal może otworzyć nową pustą linię przed linią, w której znajduje się kursor, to powinno to
być okreslone jako il1; jest to obsługiwane tylko z pierwszej pozycji w linii. Kursor musi potem pojawić
się na nowej, pustej linii. Jeśli terminal może kasować linię, na której znajduje się kursor, to powinno
to być określone przez dl1; może to być obsługiwane tylko z pierwszej pozycji na kasowanej linii. Wersje
il1 i dl1, które mogą pobierać parametr, określający ile linii skasować lub wstawić, mogą być podawane
jako il i dl.
Jeśli terminal ma ustawialny region przewijania (jak vt100), to komenda ustawiająca to może być opisana z
pomocą właściwości csr, pobierającej dwa parametry: górną i dolną linię regionu przewijania. Pozycja
kursora jest po użyciu tej komendy niestety niezdefiniowana.
Efekt wstawienia lub skasowania linii można osiągnąć z użyciem csr na odpowiednio wybranym regionie;
komendy sc i rc (zachowania i odtworzenia kursora) mogą być wówczas przydatne do zapewnienia, że
zestawiony łańcuch nie przesunie kursora. (Zauważ, że biblioteka ncurses(3X) dokonuje takiej syntezy
automatycznie, więc nie musisz komponować łańcuchów wstawienia/skasowania z użyciem csr).
Innym sposobem tworzenia wstawiania i kasowania może być użycie kombinacji właściwości index i memory-
lock, obecnych na niektórych terminalach (takich, jak HP-700/90, które jednak posiadają również
insert/delete).
Wstawianie linii na górze lub u dołu ekranu może być dokonywane również z użyciem ri lub ind, co często
może się okazać szybsze nawet od istniejących właściwości.
Wartość logiczna non_dest_scroll_region powinna być ustawiona jeśli każde okno przewijające jest
efektywnie widokiem na obraz o rozmiarze ekranu. Aby przetestować istnienie tej właściwości, utwórz w
środku ekranu region przewijania, napisz coś na dolnej linii, przesuń kursor na początek regionu i
wykonaj ri, a następnie dl1 lub ind. Jeśli dane przewijane z dołu regionu ri pojawią się ponownie, to
przewijanie nie jest destruktywne. Curses z Systemu V i XSI oczekują, że ind, ri, indn i rin symulują
przewijanie destruktywne; ich dokumentacja ostrzega by nie definiować csr, chyba że jest to prawda. Ta
implementacja curses jest bardziej liberalna i dokona jawnego kasowania po przewinięciu, jeśli
zdefiniowane jest ndstr.
Jeśli terminal potrafi definiować okno jako część pamięci, która współpracuje ze wszystkimi komendami, to
powinno być to określone przez parametryzowany łańcuch wind. Cztery parametry to kolejno: początkowe i
końcowe linie pamięci, początkowe oraz kończące kolumny pamięci.
Jeśli terminal potrafi zachowywać pamięć wyświetlacza powyżej, to podana powinna być właściwość da; jeśli
zachowana może być pamięć wyświetlacza poniżej, to podana powinna być właściwość db. Wskazują one, że
kasowanie linii lub przewijanie może spowodować pojawienie się niezerowych linii z dołu i że przewijanie
w tył z pomocą ri może przynieść niezerowe linie z góry.
Wstawianie/kasowanie znaku
Istnieją dwa podstawowe rodzaje inteligentnych terminali, jeśli brać pod uwagę obsługę
wstawiania/kasowania znaków opisywaną w terminfo. Najpopularniejsze operacje wstawiania/kasowania znaków
tyczą tylko znaków w bieżącej linii i sztywno przesuwają znaki w kierunku jej końca. Inne terminale,
takie jak Concept 100 i Perkin Elmer Owl rozróżniają spacje wstukane i niewstukane, przesuwając przy
wstawianiu/kasowaniu aż do najbliższej niewstukanej spacji, która jest następnie albo kasowana, albo
rozwijana na dwie niewstukane spacje. Rodzaj terminala można określić przez wyczyszczenie ekranu i
następnie wpisanie tekstu, rozdzielonego ruchami kursora. Wstukaj przy użyciu ruchów kursora (nie spacji)
“abc def”. Następnie ustaw kursor przed “abc” i włącz terminal w tryb wstawiania. Jeśli wpisywanie
znaków powoduje, że reszta linii sztywno przesuwa się w prawo, to terminal nie rozróżnia spacji
wstukanych od niewstukancyh. Jeśli “abc” przesunie się do “def” które następnie zacznie się posuwać wraz
z nim aż do końca linii, to masz drugi rodzaj terminala. W tym wypadku powinieneś podać właściwość in,
która oznacza “insert null”. Chociaż są to logicznie dwa oddzielne atrybuty (jednoliniowy vs.
wieloliniowy tryb wstawiania i specjalne traktowanie niewstukanych spacji), nie znaleźliśmy terminala,
którego tryb wstawiania nie mógłby zostać opisany pojedynczym atrybutem.
Terminfo może opisywać zarówno terminale posiadające tryb wstawiania, jak i terminale, które wysyłają
prostą sekwencję do otwierania pustej pozycji w bieżącej linii. Jako smir podaje się sekwencję wchodzenia
w tryb wstawiania. Jako rmir podaje się sekwencje do wychodzenia z trybu wstawiania. Jako ich1 podaje się
sekwencję, którą należy wysłać tuż przed wysłaniem wstawianego znaku. Większość terminali z prawdziwym
trybem wstawiania nie daje ich1; terminale, które wysyłają sekwencje do otwierania pozycji ekranu podają
ją.
Jeśli twój terminal posiada obydwie te właściwości, to zwykle wybierany jest tryb wstawiania.
Technicznie, nie powinieneś podawać obydwu, chyba że terminal wymaga ich łącznego działania. Niektóre
nie-curses-owe aplikacje mogą się pogubić jeśli podane są obydwie; symptomem są podwojone znaki we
wstawianiu używającym odświeżania. Wymaganie to jest obecnie rzadkie; większość sekwencji ich nie wymaga
poprzedzającego smir, a większość trybów wstawiania smir nie wymaga ich1 przed każdym znakiem. Dlatego
curses zakłada, że tak właśnie jest i używa albo rmir/smir albo ich/ich1 (ale nie obydwu). Jeśli musisz
napisać opis dla ncurses, dla terminala, wymagającego obydwu tych działań, załącz sekwencje rmir/smir w
ich1.
Jeśli po wstawieniu wymagane jest dopełnienie, podaj je jako liczbę milisekund w ip (opcja łańcuchowa).
Wszelkie inne sekwencje, które wymagają wysłania po wstawieniu pojedynczego znaku również mogą być podane
w ip. Jeśli twój terminal wymaga zarówno umieszczenia w `trybie wstawiania' jak i specjalnego kodu do
poprzedzania każdego wstawianego znaku, to podane mogą być smir/rmir oraz ich1 i obydwie sekwencje
zostaną użyte. Właściwość ich z jednym parametrem powtarza rezultat ich1 n-krotnie.
Jeśli między znakami wpisywanymi nie w trybie wstawiania wymagane jest wypełnianie, podaj je jako liczbę
milisekund wypełniania w rmp(???).
Czasami konieczne jest przesunięcie się w trybie wstawiania, aby usunąć znaki z tej samej linii (np.
jeśli za pozycją wstawiania znajduje się tabulacja). Jeśli twój terminal zezwala na ruchy podczas
przebywania w trybie wstawiania, to powinien mieć właściwość mir, przyspieszającą w tym przypadku
wstawianie. Pominięcie mir ma wpływ jedynie na szybkość. Niektóre terminale (np. Datamedia) nie mogą
mieć mir, gdyż ich tryb wstawiania działa tak, że na to nie pozwala.
Do kasowania pojedynczego znaku można podać dch1, albo dch do kasowania z parametrem n, który mówi, by
skasować n znaków, lub sekwencje wchodzenia (smdc) i wychodzenia (rmdc) z trybu kasowania (dowolny tryb,
którego terminal wymaga dla zadziałania dch1).
Komenda do kasowania n znaków (równoważna wypuszczeniu n spacji bez przesuwania kursora) może być
określona jako ech z jednym parametrem.
Podświetlanie, podkreślanie i wizualne dzwonki
Jeśli twój terminal ma jeden lub więcej rodzajów atrybutów wyświetlania, to mogą one być reprezentowane
na wiele różnych sposobów. Jedną z postaci wyświetlacza powinieneś określić jako tryb wyróżniony
(standout), reprezentujący dobry, kontrastowy, łatwy do odczytu format podświetlania komunikatów o
błędach i innych rzeczy wymagających zwrócenia uwagi. (Jeśli masz wybór, to dobrym pomysłem jest inwersja
kolorów plus średnie rozjaśnienie, lub też sama inwersja.) Sekwencje, przeznaczone do wchodzenia i
wychodzenia z trybu wyróżnionego są podawane jako smso i rmso. Jeśli kod zmiany na tryb wyróżniony
pozostawia na ekranie jedną lub dwie spacje (jak w TVI 912 i Teleray 1061), to należy podać xmc,
określające ile spacji jest pozostawianych.
Kody rozpoczynania podkreślenia i jego kończenia mogą być podawane jako smul i rmul. Jeśli terminal
posiada kod podkreślania bieżącego znaku i przesuwania kursora o jedną pozycję w prawo (jak w Microterm
Mime), to może to być podane jako uc.
Inne właściwości wchodzenia w różne tryby podświetlenia to blink (migotanie) bold (wytłuszczenie, lub
rozjaśnienie) dim (średnia-jasność) invis (tekst niewidzialny, lub `spacjowanie') prot (chronione) rev
(inwersja kolorów) sgr0 (wyłącz wszystkie tryby atrybutów) smacs (wejdź w tryb alternatywnego zestawu
znaków) i rmacs (wyjdź z trybu alternatywnego zestawu znaków). Włączenie dowolnego z tych trybów w
pojedynkę może lub może nie wyłączyć innych trybów.
Jeśli istnieje sekwencja do ustawiania kombinacji trybów, to powinna być podana jako sgr (ustaw
atrybuty), i pobierać 9 parametrów. Każdy z parametrów może być zerowy lub niezerowy, wskazując tak czy
odpowieni atrybut jest włączony czy nie. 9 parametrów to kolejno: wyróżnienie, podkreślenie, inwersja,
migotanie, średnia-jasność, wytłuszczenie, spacjowanie, chornienie, alternatywny zestaw znaków. Nie
wszystkie tryby muszą być wspierane przez sgr, powinny być natomiast te, dla których istnieją oddzielne
komendy atrybutów.
Na przykład DEC vt220 wspiera większość trybów:
parametr tparm atrybut sekwencja specjalna
brak brak \E[0m
p1 wyróżniony \E[0;1;7m
p2 podkreślony \E[0;4m
p3 inwersja \E[0;7m
p4 migotanie \E[0;5m
p5 średnia-jasność niedostępne
p6 wytłuszczenie \E[0;1m
p7 niewidzialność \E[0;8m
p8 chroń nieużywane
p9 altznaki ^O (off) ^N (on)
Każdą sekwencję specjalną rozpoczynamy od wyłączenia wszelkich istniejących trybów, gdyż nie ma prostego
sposobu na określenie czy są aktywne. Tryb wyróżnienia jest zestawiany jako kombinacja inwersji i
wytłuszczenia. Terminal vt220 ma tryb ochronny, lecz nie jest on wykorzystywany w sgr, gdyż chroni
również znaki ekranu przed kasowaniami stacji. Tryb alternatywnego zestawu znaków jest też inny; różni
się tym, że jest albo ^O, albo ^N, zależnie czy jest wyłączony czy włączony. Jeśli wszystkie tryby są
włączone, to wynikową sekwencją jest \E[0;1;4;5;7;8m^N.
Niektóre sekwencje są wspólne dla różnych trybów. Na przykład ;7 jest produkowane dla prawdziwych p1 lub
p3, tj. jeśli włączony jest tryb standout lub inwersji.
Spisanie powyższych sekwencji wraz z ich zależnościami daje
sekwencja kiedy wypuścić translacja terminfo
\E[0 zawsze \E[0
;1 gdy p1 lub p6 %?%p1%p6%|%t;1%;
;4 gdy p2 %?%p2%|%t;4%;
;5 gdy p4 %?%p4%|%t;5%;
;7 gdy p1 lub p3 %?%p1%p3%|%t;7%;
;8 gdy p7 %?%p7%|%t;8%;
m zawsze m
^N lub ^O gdy p9 ^N, inaczej ^O %?%p9%t^N%e^O%;
Wstawienie tego wszystkiego do sekwencji sgr daje:
sgr=\E[0%?%p1%p6%|%t;1%;%?%p2%t;4%;%?%p1%p3%|%t;7%;
%?%p4%t;5%;%?%p7%t;8%;m%?%p9%t\016%e\017%;,
Pamiętaj, że jeśli podajesz sgr, to musisz też podać sgr0.
Terminale z ``magic cookie'' (magiczne ciasteczko) (xmc) wystawiają specjalne ``ciasteczka'' gdy
odbierają sekwencje ustawiania trybu, które w zasadzie wpływają na algorytm wyświetlania, a nie na
dodatkowe bity dla każdego znaku. Niektóre terminale, jak HP 2621 automatycznie wychodzą z trybu
wyróżnionego gdy kursor przechodzi do nowej linii, lub gdy jest przeadresowany. Programy używające trybu
wyróżnionego powinny z niego wychodzić przed przesunięciem kursora lub wysłaniem znaku nowej linii.
Zwolnione mogą być z tego jedynie przy obecności właściwości msgr, zapewniającej, że przemieszczanie się
w trybie wyróżnionym jest bezpieczne.
Jeśli terminal posiada mechanizm zapalania ekranu dla sygnalizacji błędu (zamiennik dzwonka), to może to
być podane jako flash. Nie może to przemieszczać kursora.
Jeśli kursor może być bardziej widoczny niż zwykle, to podaj tą sekwencję jako cvvis. Jeśli istnieje
sposób na uniewidzialnienie kursora, to podaj to jako właściwość civis. Właściwość cnorm powinna dawać
możliwość powrotu do normalnego kursora.
Jeśli twój terminal potrafi poprawnie generować podkreślone znaki (bez specjalnych kodów), to jeśli
[nawet] nie wykonuje nadstukiwania, powinieneś nałożyć na niego właściwość ul. Jeśli nadstukiwanie
pozostawia widzialnym znak `pod spodem', to należy podać właściwość os. Jeśli nadstukiwania są kasowalne
spacją, to powinno to być wskazane właściwością eo.
Keypad i klawisze funkcyjne
Jeśli terminal posiada keypad, który przesyła kody przy naciskaniu klawiszy, to można podać te
informacje. Zauważ, że nie można obsługiwać terminali gdzie keypad działa tylko lokalnie (tyczy się to
np. części klawiszy HP 2621). Jeśli keypad można ustawić na przesyłanie, lub nieprzesyłanie, to należy
podać te kody jako smkx i rmkx. W przeciwnym wypadku zakłada się, że keypad zawsze przesyła kody. Kody
przesyłane przez strzałki w lewo, prawo, górę, dół oraz klawisz home mogą być podawane jako kcub1, kcuf1,
kcuu1, kcud1, i khome. Jeśli dostępne są klawisze funkcyjne, takie jak f0, f1, ..., f10, to ich kody
mogą być podane jako kf0, kf1, ..., kf10. Jeśli klawisze te mają inne etykiety niż domyślne f0 do f10,
to można je podać jako lf0, lf1, ...,fl10. Można również podać kody wysyłane przez inne klawisze
specjalne: kll (home down), kbs (backspace), ktbc (czyść wszystkie tabulacje), kctab (czyść tabulator w
tej kolumnie), kclr (klawisz czyszczenia ekranu klub wymazywania), kdch1 (klawisz kasowania (delete)),
kdl1 (kasowanie linii), krmir (wyjście z trybu wstawiania), kel (czyszczenie do końca linii), ked
(czyszczenie do końca ekranu), kich1 (wstaw znak, lub wejdź w tryb wstawiania), kil1 (wstaw linię), knp
(następna strona (next page)), kpp (poprzednia strona (previous page)), kind (przewijaj w przód), kri
(przewijaj w tył), khts (ustaw w tej kolumnie tabulator). Dodatkowo, jeśli keypad posiada tablicę 3x3
klawiszy, zawierającą 4 klawisze strzałek, to pozostałe pięć klawiszy można określić jako ka1, ka3, kb2,
kc1 oraz kc3. Klawisze te są przydatne gdy potrzebne są efekty kierunkowego padu 3x3.
Łańcuchy programowania klawiszy funkcyjnych mogą być podawane jako pfkey, pfloc oraz pfx. Łańcuch do
programowania etykiet ekranowych powinien być podawany jako pln. Każdy z tych łańcuchów pobiera dwa
parametry: numer kalwisza funcyjnego do programowania (0 do 10) oraz łańcuch, na który go zaprogramować.
Numery klawiszy funkcyjnych przekraczające ten zakres mogą programować niezdefiniowane klawisze, w sposób
zależny od terminala. Różnica między właściwościami polega na tym, że pfkey powoduje iż naciśnięcie
klawisza jest równoważne wklepaniu przez użytkownika danego łańcucha; pfloc powoduje, że łańcuch jest
wykonywany przez terminal lokalnie; pfx powoduje, że łańcuch jest przesyłany do komputera.
Właściwości nlab, lw i lh definiują liczbę programowalnych etykiet ekranowych wraz z ich szerokością i
wysokością. Jeśli istnieją komendy do wyłączania etykiet, to powinny być podane w smln i rmln. smln jest
zazwyczaj wysyłane po jednej, lub większej ilości sekwencji pln, aby upewnić się, że zmiana się
uwidoczni.
Tabulacje i inicjalizacja
Jeśli terminal posiada sprzętowe tabulacje, to komenda przejścia do następnego tabulatora może być podana
jako ht (zwykle control I). Komenda ``lewej-tabulacji'', przenosząca w lewo do poprzedzającego
tabulatora może być podana jako cbt. Konwencja mówi, że jeśli tryby teletype wskazują, że tabulacje są
rozwijane przez komputer, a nie są przesyłane do terminala, to programy nie powinny używać ht czy cbt
nawet jeśli są one obecne, gdyż użytkownik może nie mieć prawidłowo ustawionych tabulatorów. Jeśli
terminal posiada sprzętowe tabulatory, które sa początkowo ustawiane co n spacji, to powinien być podany
parametr numeryczny it, pokazujący odstępy między tabulatorami. Zazwyczaj jest to używane przez komendę
tset do określania czy ustawiać tryb dla sprzętowego rozwijania tabulacji i czy ustawiać tabulatory.
Jeśli terminal posiada tabulatory, które można zachować w nieulotnej pamięci, to opis terminfo może
zakładać, że są one poprawnie ustawione.
Inne właściwości zawierają łańcuchy is1, is2 oraz is3, służące do inicjalizacji terminala, iprog, czyli
ścieżkę do programu, używanego do inicjalizacji terminala oraz if, czyli nazwę pliku, zawierającego
długie łańcuchy inicjalizacyjne. Łańcuchy te powinny ustawić terminal na tryby współpracujące z
pozostałym opisem terminfo. Są one zwykle przesyłane do terminala poprzez opcję init programu tput przy
każdym logowaniu użytkownika. Są one drukowane w następującej kolejności: uruchom program iprog; wyślij
is1; is2; ustaw marginesy przy użyciu mgc, smgli smgr; ustaw tabulatory przy użyciu tbc i hts; wydrukuj
plik if; i w końcu wyślij is3.
Większość inicjalizacji jest wykonywana w is2. Tryby specjalne terminala można ustawiać bez duplikowania
łańcuchów, wstawiając wspólne sekwencje do is2, a specjalne elementy do is1 oraz is3. Para sekwencji,
która dokonuje twardego resetu z kompletnie nieznanego stanu może być podobnie podawana jako rs1, rs2, rf
i rs3, analogicznie do is2 oraz if. Łańcuchy te są wysyłane przez program reset, służący do naprawiania
terminala gdy ten wejdzie w dziwny stan. Komendy zazwyczaj są umieszczane w rs1, rs2 rs3 i rf jedynie
jeśli dają denerwujące efekty na ekranie i nie są konieczne podczas logowania sie. Na przykład komenda
ustawiania vt100 na 80 kolumn normalnie jest częścią is2, lecz powoduje denerwujące zakłócenie ekranu i
zwykle nie jest wymagana, gdyż terminal normalnie już jest w trybie 80-kolumnowym.
Jeśli istnieją komendy do ustawiania i czyszczenia tabulatorów, to mogą być one podawane jako tbc (czyść
wszystkie tabulatory) i hts (ustaw tabulator w bieżącej kolumnie w każdym wierszu). Jeśli do ustawienia
tabulatorów wymagana jest bardziej skomplikowana sekwencja, to może być ona umieszczona w is2 lub if.
Opóźnienia i wypełnianie
Wiele starszych i wolniejszych terminali nie obsługuje ani XON/XOFF ani potwierdzania DTR. Wliczać w to
można terminale hardcopy i pewne archaiczne CRT (np, DEC VT100). Wymagają one wypełniania znaków po
pewnych ruchach kursora i zmianach ekranu.
Jeśli terminal używa potwierdzania xon/xoff dla sterowania przepływu (to znaczy automatycznie wysyła ^S
do hosta gdy bufory wejściowe zbliżają się do przepełnienia), ustaw xon. Właściwość ta powstrzymuje
emisję wypełniania. Możesz też ustawić ją dla mapowanych w pamięć urządzeń konsolowych, które efektywnie
nie mają ograniczeń szybkości. Informacje wypełniające powinny wciąż być dołączane, aby procedury mogły
lepiej decydować o względnych kosztach, lecz rzeczywiste znaki wypełnienia nie będą wysyłane.
Jeśli podane jest pb (szybkość wypełniania), to wypełnianie nie jest używane przy szybkościach niższych
niż pb. Jeśli wpis nie zawiera szybkości, to emisja wypełniania w pełni zależy od xon.
Jeśli terminal wymaga innych niż zero znaków wypełniania, to powinno to być podawane jako pad. Z
łańcucha pad używany jest jedynie pierwszy znak.
Linie statusu
Niektóre terminale posiadają dodatkowe `linie statusu', które nie są normalnie używane przez
oprogramowanie (a więc nie liczą się jako właściwość lines terminala).
Najprostszym przypadkiem jest linia statusu, którą można adresować kursorem, lecz nie jest częścią
podstawowego regionu przewijania ekranu; taką linię statusu posiada Heathkit H19 oraz 24 liniowe VT100 z
23-liniowym regionem przewijania ustawianym na starcie. Sytuacja ta jest wskazywana przez właściwość hs.
Niektóre terminale z liniami statusu wymagają specjalnych sekwencji aby dostać się do tej linii. Mogą one
być wyrażane jako łańcuchy z pojedynczymi parametrami tsl, które pobierają pozycję kursora względem
zerowej kolumny linii statusu. Właściwość fsl musi powracać do pozycji ekranu głównego, gdzie wywołano
ostatnie tsl. Możliwe, że konieczne będzie osadzenie wartości łańcuchowych sc (zachowanie kursora) i rc
(odtworzenie kursora) w tsl i fsl.
Linia statusu jest zazwyczaj tej samej szerokości co szerokość terminala. Gdy nie jest to prawdą, należy
podać właściwość numeryczną wsl.
Komend kasowania linii statusu może być podawana jako dsl.
Wartość logiczna eslok określa, że sekwencje specjalne, tabulacje itp. działają w linii statusu
normalnie.
Implementacja ncurses nie używa jeszcze żadnej z tych właściwości Są one tu udokumentowane na wypadek,
gdyby stały się istotne.
Grafika liniowa
Wiele terminali posiada alternatywne zestawy znaków, przydatne do rysowania figur. Terminfo i curses mają
wsparcie do rysowania znaków wspieranych przez VT100 plus niektóre znaki z AT&T 4410v1. Alternatywny
zestaw znaków może być określony właściwością acsc.
Nazwa Nazwa Ascii Nazwa
glifu ACS domyślnie VT100
UK znak funta ACS_STERLING f }
strzałka w dół ACS_DARROW v .
strzałka w lewo ACS_LARROW < ,
strzałka w prawo ACS_RARROW > +
strzałka w górę ACS_UARROW ^ -
plansza kwadratów ACS_BOARD # h
kula ACS_BULLET o ~
plansza szachowa ACS_CKBOARD : a
symbol stopnia ACS_DEGREE \ f
diamond ACS_DIAMOND + `
większylubrówny ACS_GEQUAL > z
greckie pi ACS_PI * {
linia poprzeczna ACS_HLINE - q
symbol latarni ACS_LANTERN # i
duży plus/skrzyżowanie ACS_PLUS + n
mniejszylubrówny ACS_LEQUAL < y
lewy niski narożnik ACS_LLCORNER + m
prawy niski narożnik ACS_LRCORNER + j
nierówny ACS_NEQUAL ! |
plus/minus ACS_PLMINUS # g
scan line 1 ACS_S1 ~ o
scan line 3 ACS_S3 - p
scan line 7 ACS_S7 - r
scan line 9 ACS_S9 _ s
czysty blok kwadratowy ACS_BLOCK # 0
T wskazujące w dół ACS_TTEE + w
T wskazujące w lewo ACS_RTEE + u
T wskazujące w prawo ACS_LTEE + t
T wskazujące w górę ACS_BTEE + v
lewy wysoki narożnik ACS_ULCORNER + l
prawy wysoki narożnik ACS_URCORNER + k
linia pionowa ACS_VLINE | x
Najlepszym sposobem na zdefiniowanie zestawu graficznego nowego urządzenia jest dodanie do kopii tej
tabeli kolumny, podającej znak, jaki (po emisji między smacs/rmacs) został wyrenderowany jako
odpowiadająca [kodowi] grafika. Następnie przeczytaj pary VT100/twój terminal z prawa na lewo--będzie to
twój łańcuch ACSC.
Obsługa kolorów
Większość terminali kolorowych to albo terminale typu Tektronix, albo typu HP. Te pierwsze mają
predefiniowany zestaw N kolorów (N zwykle wynosi 8) i mogą ustawiać w komórkach znakowych niezależnie
kolor tła i pierwszego planu, tworząc N*N par kolorów. Na terminalach HP należy ustawiać każdą parę
kolorów osobno (tło i pierwszy plan nie są ustawiane niezależnie). Można zdefiniować M par kolorów z 2*M
dostępnych kolorów. Terminale zgodne z ANSI są typu Tektronix.
Pewne podstawowe właściwości kolorów są niezależne od metody kolorowania. Waściwości numeryczne colors i
pairs określają maksymalną liczbę kolorów i par kolorów, które można naraz wyświetlać. Łańcuch op (para
oryginalna) ustawia tło i pierwszy plan na domyślne wartości terminala. Łańcuch oc resetuje wszystkie
kolory i pary kolorów na domyślne wartości terminala. Niektóre terminala (włącznie z wieloma emulatorami
terminali PC) kasuje obszary ekranu z obecnym tłem, zamiast włączyć domyślne tło; powinny one posiadać
właściwość logiczną bce.
Aby zmienić bieżący kolor pierwszego planu lub tła na terminalu typu Tektronix, należy użyć setaf (ustaw
pierwszy plan ANSI) i setab (ustaw tło ANSI). Pobierają one jeden parametr--numer koloru. Dokumentacja
SVr4 opisuje tylko setaf/setab; draft XPG4 mówi, że "Jeśli terminal obsługuje sekwencje specjalne ANSI do
ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one zakodowane odpowiednio jako setab i setaf. Jeśli
terminal obsługuje inne sekewencje specjalne ustawiania tła i pierwszego planu, to powinny być one
kodowane jako setb i setf. Funkcja vidputs() i funkcje odświeżania używają (o ile są zdefiniowane) setaf
i setab."
Właściwości setaf/setab i setf/setb pobierają pojedynczy argument numeryczny. Wartości 0-7 są przenośnie
zdefiniowane w sposób następujący (środkowa kolumna to symboliczne wartości #define z nagłówków bibliotek
curses). Sprzęt terminala może mapować je jak chce, lecz wartości RGB określają normalne lokacje w
przestrzeni kolorów. space.
Kolor #define Wartość RGB
czarny COLOR_BLACK 0 0, 0, 0
czerwony COLOR_RED 1 max,0,0
zielony COLOR_GREEN 2 0,max,0
żółty COLOR_YELLOW 3 max,max,0
niebieski COLOR_BLUE 4 0,0,max
fioletowy COLOR_MAGENTA 5 max,0,max
cyjankowy COLOR_CYAN 6 0,max,max
biały COLOR_WHITE 7 max,max,max
Na terminalu typu HP używa się scp z numerem pary kolorów do ustawienia obecnej pary kolorów.
Na terminalu Tektronix może być obecna właściwość ccc. Wskazuje ona, że kolory można modyfikować. W tej
sytuacji właściwość initc pobiera numer koloru (0 do colors-1) i trzy dalsze parametry, opisujące kolor.
Parametry te są domyślnie interpretowane jako RGB. Jeśli obecna jest właściwość logiczna hls, to są one
interpretowane jako parametry HLS (Hue, Lightness, Saturation). Zakresy zależą od terminala.
Na terminalu w rodzaju HP, initp może dawać możliwość zmieniania wartości pary kolorów. Pobiera 7
parametrów; numer pary kolorów (0 do max_pairs-1) oraz dwie trójki, opisujące najpierw tło, a potem
pierwszy plan. Parametry te określają RGB lub HLS, zależnie od hls.
Na niektórych terminalach kolorowych, kolory kolidują z podświetleniami. Można zarejestrować te kolizje
we właściwośći ncv. Jest to maska bitowa atrybutów, które nie mogą być używane przy włączonych kolorach.
Odpowiedniość między atrybutami rozumianymi przez curses jest następująca:
Atrybut Bit Dziesiętnie
A_STANDOUT 0 1
A_UNDERLINE 1 2
A_REVERSE 2 4
A_BLINK 3 8
A_DIM 4 16
A_BOLD 5 32
A_INVIS 6 64
A_PROTECT 7 128
A_ALTCHARSET 8 256
Na przykład na wielu konsolach IBM PC atrybut podkreślenia koliduje z niebieskim kolorem pierwszego planu
i nie jest dostępny w trybie kolorowym. Powinny więc mieć ustawione właściwość ncv na 2.
Curses SVr4 nie używają w ogóle ncv, ncurses rozpoznają je i optymalizują wyjście.
Różności
Jeśli terminal wymaga innego znaku wypełniania niż zero, to jest on podawany jako pad. Z łańcucha pad
wykorzystywany jest tylko pierwszy znak. Jeśli terminal nie obsługuje znaku wypełniania, podaj npc.
Zauważ, że ncurses implementuje zgodną z termcap zmienną PC; dlatego aplikacje mogą ustawiać tę wartość
na coś innego niż zero, a ncurses spróbuje najpierw npc i użyje napms jeśli terminal nie posiada znaku
wypełnienia.
Jeśli terminal może przesuwać w górę lub w dół o pół linii, to może to być określone przez hu (pół-linii
w górę) i hd (pół-linii w dół). Jest to przede wszystkim przydatne dla indeksów górnych i dolnych w
terminalach hardcopy. Jeśli terminal hardcopy potrafi przejść na następną stronę (eject to the next page)
(tj. form feed), podaj to jako ff (zwykle control L).
Jeśli istnieje komenda do powtórzenia danego znaku podaną liczbę razy (aby zaoszczędzić na czasie
transmisji dużej liczby takich samych znaków), można to określić parametryzowanym łańcuchem rep.
Pierwszy parametr jest powtarzanym znakiem, a drugi liczbą powtórzeń. Tak więc tparm(repeat_char, 'x',
10) jest równoważne `xxxxxxxxxx'.
Jeśli terminal posiada ustawiany znak komendy, jak w TEKTRONIX, można to określić przez cmdch. Wybierany
jest prototypowy znak komendy, używany we wszystkich właściwościach. Znak ten jest podawany przez
właściwość cmdch. Na niektórych systemach uniksowych obsługiwana jest następująca konwencja: W
środowisku szukana jest zmienna CC i jeśli zostanie znaleziona, wszystkie pojawienia znaku prototypowego
są zamieniane na znak ze zmiennej środowiskowej.
Opisy terminala, które nie reprezentują konkretnych rodzajów znanych terminali, takie jak switch, dialup,
patch i network, powinny zawierać właściwość gn (generic), aby programy mogły stwierdzić, że nie wiedzą
jak rozmawiać z terminalem. (Właściwość ta nie tyczy się opisów terminali virtual, dla których znane są
sekwencje specjalne.)
Jeśli terminal posiada klawisz ``meta'', który zachowuje się jak klawisz przesunięcia, ustawiający ósmy
bit przesyłanego znaku, to fakt ten można wskazać z pomocą km. W przeciwnym wypadku, oprogramowanie
założy, że 8-my bit jest bitem parzystości i zazwyczaj będzie czyszczony. Jeśli istnieją łańcuchy,
włączające i wyłączające ten tryb ``meta'', to powinny być one określone jako smm i rmm.
Jeśli terminal ma więcej linii pamięci niż mieści się naraz na ekranie, to liczba tych linii powinna być
określana przez lm. Nadanie wartości lm#0 określa, że liczba linii nie jest ustalona, lecz mimo to jest
więcej pamięci niż linii ekranowych.
Jeśli terminal jest jednym z obsługiwanych przez uniksowy protokół wirtualnego terminala, to numer
terminala może być podany jako vt.
Łańcuchy media copy, sterujące zewnętrzną drukarką, podłączoną do terminala mogą być podawane jako mc0:
drukuj zawartość ekranu, mc4: wyłącz drukarkę i mc5: włącz drukarkę. Gdy drukarka jest włączona, tekst
przesyłany do terminala będzie przesyłany na drukarkę. Nie jest zdefiniowane czy tekst ma być wtedy
również wyświetlany na ekranie terminala. Wariacja mc5p pobiera jeden parametr i pozostawia drukarkę
włączoną na tyle znaków, ile podano w parametrze; wyłączając następnie drukarkę. Parametr nie powinien
przekraczać 255. Cały tekst, łącznie z mc4, jest podczas działania mc5p przezroczyście przekazywany
drukarce.
Zaburzenia i uszkodzenie mózgu
Terminale, które nie zezwalają na wyświetlanie znaków tyldy, powinny wskazywać to przez hz.
Terminale, które ignorują line-feed po zawinięciu am, takie jak Concept i vt100 powinny wskazywać to
przez xenl.
Jeśli do pozbycia się trybu wyróżnionego potrzebne jest el (zamiast zwyczajnego nadpisania na nim
normalnego tekstu), należy podać xhp.
Terminale teleray, gdzie tabulacje zmieniają przesuwane znaki na spacje, powinny podawać xt (destruktywne
tabulacje). Uwaga: zmienną, określającą to jest obecnie `dest_tabs_magic_smso'; w starszych wersjach
było to teleray_glitch. To zaburzenie oznacza również, że nie jest możliwe ustawienie kursora na
``magicznym ciasteczku'', że do skasowania trybu wyróżnionego należy skasować lub wstawić linię.
Implementacja ncurses ignoruje to.
Terminal Beehive Superbee, który nie potrafi poprawnie przesyłać znaków escape i control C ma właściwość
xsb, określającą, że zamiast escape używany jest klawisz f1, a zamiast control C używane jest f2.
(Problem ten występuje tylko w Superbee, zależnie od ROM.) Zauważ, że w starszych wersjach terminfo
właściwość ta była nazywana `beehive_glitch'; obecnie jest to `no_esc_ctl_c'.
Inne problemy związane z konkretnymi terminalami można naprawić dodając dalsze właściwości typu xx.
Podobne terminale
Jeśli istnieją dwa bardzo podobne terminale, gdzie jeden może być zdefiniowany tak samo jak drugi, z
pewnymi wyjątkami, to można wykorzystać właściwość use z nazwą podobnego terminala. Właściwości podane
przed use przesłaniają te z typu wybranego przez use. Właściwości można anulować poprzez umieszczanie na
lewo od definicji właściwości xx@, gdzie xx jest właściwością. Na przykład,
2621-nl, smkx@, rmkx@, use=2621,
definiuje 2621-nl, który nie posiada smkx, rmkx i z tego powodu nie włącza etykiet klawiszy funkcyjnych w
trybie wizualnym. Jest to przydatne dla innych trybów terminala lub dla innych preferencji użytkownika.
Pułapki długich wpisów
Długie wpisy terminfo rzadko są problemem; żaden wpis terminfo nie osiągnął jeszcze nawet 4K maksimum
przeznaczonego na tablicę łańcuchową. Niestety jednak, translacje termcap są bardziej ograniczone (do
1K). Z tego powodu, translacje termcap długich wpisów terminfo mogą powodować problemy.
Strony podręcznika man dla 4.3BSD i starszych wersji tgetent() mówią użytkownikowi, by alokował 1K bufor
na wpis termcap. Wpis jest zakończony zerem przez bibliotekę termcap, więc bezpieczną długością wpisu
termcap są 1023 bajty. Zależnie od tego, co robi dana aplikacja i biblioteka termcap i od tego gdzie w
pliku termcap znajduje typ terminala szukany przez tgetent(), mogą dziać się różne rzeczy.
Niektóre biblioteki termcap drukują komunikat ostrzegawczy i kończą działanie; inne nie; inne skracają
wpis do 1023 bajtów. Niektóre aplikacje alokują więcej niż wymagany 1K; inne nie.
Każdy wpis termcap zawiera związane ze sobą dwa ważne rozmiary: przed rozwinięciem "tc" i po rozwinięciu.
"tc" jest właściwością, która fastryguje inny wpis termcap do końca bieżącego, aby dodać jego
właściwości. Jeśli wpis termcap nie używa właściwości "tc", to oczywiście obydwa rozmiary są identyczne.
Długość przed rozwinięciem tc jest nawjażniejsza, gdyż dotyczy czegoś więcej niż tylko użytkowników
konkretnego terminala. Jest to długość wpisu istniejącego w /etc/termcap minus para lewy ukośnik/nowa
linia, które są pomijane przez tgetent() podczas odczytu. Niektóre biblioteki termcap obcinają również
końcową nową linię (GNU termcap tego nie robi). Załóż teraz, że:
* wpis termcap przed rozwinięciem ma więcej niż 1023 bajty,
* aplikacja zaalokowała jedynie 1K,
* biblioteka termcap (jak BSD/OS 1.1 i GNU) odczytuje cały wpis do bufora, niezależnie od długości,
aby zobaczyć czy jest to ten wpis co trzeba,
* a tgetent() szuka typu terminala, który jest albo długim wpisem, jak i znajduje się w pliku termcap
za długim wpisem, albo nie istnieje w pliku w ogóle (więc tgetent() musi przeszukiwać cały plik
termcap).
W tej sytuacji tgetent() nadpisze pamięć, być może również swój stos i prawdopodobnie rzuci korą.
Programy typu telnet są szczególnie okaleczalne; nowoczesne telnety przekazują wartości jak typ terminala
automatycznie. Wyniki są podobnie niechciane dla bibliotek termcap, jak SunOS 4.1.3 i Ultrix 4.4, które
drukują ostrzeżenia gdy odczytują zbyt długie wpisy termcap. Jeśli biblioteka termcap obcina długie
wpisy, jak OSF/1 3.0, to jest odporna na ten problem, lecz zwraca nieprawidłowe dane dla terminala.
Rozmiar "po rozwinięciu tc" ma podobne działanie na powyższe, lecz jedynie dla osób, które ustawiły TERM
na ten typ terminala, gdyż tgetent() dokonuje rozwinięcia "tc" tylko jeśli znajdzie odpowiedni typ.
Ogólnie, wpis termcap, który jest dłuższy niż 1023 bajty może spowodować zrzut core, ostrzeżenia lub
nieprawidłowe działanie. Jeśli jest zbyt długi przed rozwinięciem "tc", to będzie tak działał nawet dla
użytkowników innych typów terminal, i tych których zmienna TERM nie posiada opisu w pliku termcap.
W trybie -C (tłumaczenia na termcap), implementacja tic(1) z ncurses daje ostrzeżenia gdy długość przed-
tc wpisu termcap jest zbyt wielka. Opcja -c (check) sprawdza również rozwinięte (po tc) długości.
Kompatybilność binarna
Nie jest mądre liczyć na przenośność binarnych opisów terminfo między komercyjnymi wersjami uniksa.
Problem polega na tym, że istnieją przynajmniej dwie wersje terminfo (pod HP-UX i AUX), które pochodzą z
terminfo System V po SVr1 i dodały rozszerzone właściwości do tablicy łańcuchów które (binarnie) kolidują
z rozszerzeniami Systemu V i XSI Curses.
ROZSZERZENIA
Operator %x parametryzowanych łańcuchów jest typowy tylko dla implementacji tparm wykonanej w ncurses
(jest wymagany do obsługi niefortunnego formatu initc na konsoli Linux).
Niektóre implementacje curses z SVr4 i wszystkie poprzednie nie interpretują operatorów %A i %O z
parametryzowanych łańcuchów.
SVr4/XPG4 nie określają czy msgr zezwala na poruszanie w trybie alternatywnego zestawu znaków (takie
tryby mogą między innymi mapować CR oraz NL na znaki, które nie pociągają lokalnych przemieszczeń).
Implementacja ncurses ignoruje msgr w trybie ALTCHARSET. Przychodzi więc możliwość, że implementacja
XPG4, robiąca odwrotne założenie może wymagać wpisów terminfo z ncurses z wyłączonym msgr.
Biblioteka ncurses obsługuje tryby wstawiania znaku i wstawiania znaków w trochę niestandardowy sposób,
aby zyskać na efektywności. Zobacz wyżej sekcję Wstawianie/kasowanie znaków.
Podstawienia parametrów dla set_clock i display_clock nie są udokumentowane w SVr4 i w standardzie XSI.
Są one wydedukowane z dokumentacji terminala AT&T 505.
Uważaj z przyznawaniem własciwości kmous. ncurses zechcą interpretować to jako KEY_MOUSE dla użytku w
terminalach i w emulatorach (jak xterm), które potrafią zwracać informacje o śledzeniu myszy w strumieniu
wejściowym klawiatury.
Różne porty komercyjne terminfo i curses wspierają różne podzbiory standardu XSI curses i (w niektórych
przypadkach) różne zbiory rozszerzeń. Oto zestawienie, odpowiadające październikowi 1995:
SVR4, Solaris, ncurses -- Wspierają wszystkie właściwości SVr4.
SGI -- Wspiera zestaw SVr4 i dodaje jedną nieudokumentowaną właściwość łańcuchową (set_pglen).
SVr1, Ultrix -- Obsługują one ograniczony podzbiór właściwości terminfo. Wartości logiczne kończą się z
xon_xof; wartości numeryczne z width_status_line; a łańcuchowe z prtr_non.
HP/UX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus numeryka z SVr[234], a konkretnie num_labels, label_height,
label_width, plus klawisze funkcyjne 11 do 63, plus plab_norm, label_on, i label_off, plus pewne
niekompatybilne rozszerzenia tablicy łańcuchów.
AIX -- Wspiera podzbiór SVr1 plus klawisze funkcyjne 11 do 63 plus niekompatybilne rozszerzenia tablicy
łańcuchów.
OSF -- Wspiera zarówno zestaw SVr4 jak i rozszerzenia AIX.
PLIKI
/usr/share/terminfo/?/* pliki zawierające opisy terminala
ZOBACZ TAKŻE
tic(1M), curses(3X), printf(3S), term(5).
AUTORZY
Zeyd M. Ben-Halim, Eric S. Raymond.
INFORMACJE O TŁUMACZENIU
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
man --locale=C 5 terminfo
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.
TERMINFO(5)