Ubuntu Manpage: ed, red - edytor tekstu

NAZWA

       ed, red - edytor tekstu

SKŁADNIA

       ed [-] [-Gs] [-p łańcuch] [plik]

       red [-] [-Gs] [-p łańcuch] [plik]

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

ed jest zorientowanym liniowo edytorem tekstu. Jest o używany do tworzenia, wyświetlania, modyfikowania
i innych działań na plikach tekstowych. red to ed zastrzeżony (restricted): może edytować tylko pliki z
bieżącego katalogu i nie może wykonywać komend powłoki.

Po wywołaniu z argumentem pliku, jego kopia jest odczytywana do bufora edytora. Wszelkie zmiany robione
są na tej kopii, nie na pliku jako takim. Podczas kończenia pracy z ed, wszelkie zmiany, których nie
zachowano komendą `w' są tracone.

Edycja jest dokonywana w dwóch różnych trybach: komend i wprowadzania. Po uruchomieniu, ed jest w trybie
komend. W trybie tym ze standardowego wejścia czytane są komendy, a następnie są one wykonywane na
zawartości bufora edytora. Przykładowa komenda może wyglądać tak:

,s/old/new/g

co zamienia wszystkie pojawienia się napisu old na new.

Po podaniu komendy wprowadzania, takiej jak `a' (append--dopisz), `i' (insert--wstaw) lub `c' (change-
zmień), ed wchodzi w tryb wprowadzania. Jest to podstawowe narzędzie wprowadzania tekstu do pliku. W
trybie tym nie ma dostępnych żadnych komend. Zamiast tego, standardowe wejście jest bezpośrednio
zapisywane do bufora edytora. Linie składają się z tekstu, aż do (łącznie) znaku nowej linii. Tryb
wprowadzania jest przerywany wprowadzeniem pojedynczej kropki w linii.

Wszystkie komendy ed operują na całych liniach, lub zakresach linii; np. komenda `d' kasuje (delete)
linie; komenda `m' przenosi linie, itp. Można też modyfikować tylko część linii, korzystając z narzędzi
podmiany, podanych np. w powyższym przykładzie. Jednak nawet tu, komenda `s' tyczy się do całych linii
naraz.

W ogólności, komendy ed składają się z zera lub więcej adresów linii, za którymi następuje pojedynczy
znak komendy i często dodatkowe parametry; komendy mają więc strukturę:

[adres [,adres]]komenda[parametry]

Adresy wskazują linię, lub zakres linii, których dotyczy komenda. Jeśli podano mniej adresów niż potrzeba
komendzie, używane są adresy domyślne.

OPCJE
-G Wymusza kompatybilność wsteczną. Dotyczy komend `G', `V', `f', `l', `m', `t', and `!!'.

-s Powstrzymuje diagnostykę. Powinno być używane jeśli standardowe wejście ed'a jest ze skryptu.

-p łańcuch
Podaje znak zachęty komend. Może to być włączane, lub wyłączane komendą `P'.

plik Określa nazwę odczytywanego pliku. Jeśli plik jest poprzedzony wykrzyknikiem (!), to jest
interpretowany jak komenda powłoki. W tym wypadku to, co jest czytane, jest standardowym wyjściem
pliku wywołanego przez sh(1). Aby odczytać plik, którego nazwa rozpoczyna się od wykrzyknika,
poprzedź go odwrotnym ukośnikiem (\). Domyślna nazwa pliku jest ustawiana na file tylko jeśli
nie jest poprzedzona wykrzyknikiem.

ADRESOWANIE LINIOWE
Adres reprezentuje numer linii w buforze. ed obsługuje adres bieżący, który jest zazwyczaj przekazywany
komendom jako domyślny (w wypadku niepodania tego argumentu). Podczas pierwszego odczytu pliku, adres
bieżący jest ustawiany na ostatnią linię. Ogólnie, adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię,
dotkniętą przez komendę.

Adres linii jest konstruowany z jednej z baz z poniższej listy, za którą opcjonalnie może następować
offset numeryczny. Offsety mogą zawierać dowolne kombinacje cyfr, operatorów (np. +, - i ^) i białych
spacji. Adresy są czytane od lewej do prawej, a ich wartości są obliczane względem adresu bieżącego.

Wyjątkiem reguły, że adresy reprezentują numery jest adres address 0 (zero). Oznacza to "przed pierwszą
linią," i jest legalne tam gdzie ma sens.

Zakres adresów to dwa adresy, oddzielone przecinkiem lub średnikiem. Wartość pierwszego adresu w zakresie
nie może być większa od drugiego. Jeśli w zakresie podany jest tylko jeden adres, to drugi adres jest
ustawiany na podany. Jeśli podano n-krotną parę adresów, gdzie n > 2, to zakres jest określany przez
ostatnie dwa adresy zestawu. Jeśli oczekiwany jest tylko jeden adres, to używany jest ostatni.

Każdy adres w zakresie przecinkowym jest interpretowany względem adresu bieżącego. W zakresie
średnikowym, pierwszy adres jest używany do ustawienia adresu bieżącego, a drugi względem pierwszego.

Rozpoznawane są następujące symbole adresowe.

. Adres bieżącej linii w buforze.

$ Adres ostatniej linii w buforze.

n nta linia w buforze, gdzie n jest liczbą w zakresie [0,$].

^ Poprzednia linia. Jest to równoważne -1 i może być powtarzane z rosnącym efektem.

-n

^n nta linia poprzednia, gdzie n jest liczbą nieujemną.

+ Następna linia. Jest to równoważne +1 i może być powtarzane z rosnącym efektem.

biała spacja n
nta następna linia, gdzie n jest liczbą nieujemną. Biała spacja, za którą następuje liczba n
jest interpretowana jako +n.

% Zakres od pierwszej do ostatniej linii. Jest to równoważne 1,$.

; Zakres od bieżącej do ostatniej linii. Jest to równoważne .,$.

/re/ Następna linia, zawierająca wyrażenie regularne re. Poszukiwanie gdy jest to konieczne, zakręca
na początek bufora i leci dalej aż do linii bieżącej. // powtarza ostatnie szukanie.

?re? Poprzednia linia zawierająca wyrażenie regularne re. Poszukiwanie gdy jest to konieczne, zakręca
na koniec bufora i leci aż do linii bieżącej. ?? powtarza ostatnie szukanie.

´lc Linia poprzednio zaznaczona przez komendę `k' (marK), gdzie lc jest małą literą.

WYRAŻENIA REGULARNE
Wyrażenia regularne są wzorcami, używanymi w wybieraniu tekstu. Na przykład, komenda ed

g/napis/

drukuje wszystkie linie, zawierające napis. Wyrażenia regularne są używane też przez komendę `s', gdzie
wybierają stary tekst, zastępowany nowym.

W dodatku do podawania napisów, wyrażenia regularne mogą reprezentować klasy łańcuchów znakowych.
Łańcuchy tak reprezentowane będą odpowiadać wyrażeniom regularnym. Jeśli jest możliwe, by wyrażenie
regularne dopasowało kilka napisów w linii, to wybierane jest dopasowanie najbardziej z lewej.

Do konstruowania wyrażeń regularnych używane są następujące symbole:

c Dowolny znak c nie wymieniony niżej, łącznie z `{', '}', `(', `)', `<' i `>' oznacza samego
siebie.

\c Znak c
zacytowany lewym ukośnikiem, inny niż `{', '}', `(', `)', `<', `>', `b', 'B', `w', `W', `+' i
`?' oznacza właśnie ten znak.

. Oznacza pojedynczy znak. (dowolny)

[klasa-znaków]
Oznacza pojedynczy znak z klasy znaków. Aby do klasy znaków włączyć `]', musi to być pierwszy
znak. Zakres znaków można przekazać, rozdzielając jego końce znakiem `-', np. `a-z', który
oznacza wszystkie małe litery. Do podawania zestawów znaków w klasie znaków można używać
następujących literałów:

[:alnum:] [:cntrl:] [:lower:] [:space:]
[:alpha:] [:digit:] [:print:] [:upper:]
[:blank:] [:graph:] [:punct:] [:xdigit:]

Gdy znak `-' pojawia się jako pierwszy lub ostatni znak klasy-znaków, to dopasowuje sam siebie.
Wszystkie inne znaki klasy-znaków odpowiadają same sobie.

Wzorce w klasie-znaków postaci

[.col-elm.] lub [=col-elm=]

gdzie col-elm jest elementem porównawczym są interpretowane według locale(5) (nie jest to obecnie
obsługiwane). Zobacz regex(3) dla objaśnień tych konstrukcji.

[^klasa-znaków]
Odpowiada dowolnemu pojedynczemu znakowi, innemu niż nowa linia, który nie jest w klasie-znaków.
klasa-znaków jest definiowana podobnie jak wyżej.

^ Jeśli `^' jest pierwszym znakiem wyrażenia regularnego, to zaczepia wyrażenie regularne na
początku linii. W przeciwnym wypadku oznacza `^'.

$ Jeśli `$' jest ostatnim znakiem wyrażenia regularnego, to doczepia wyrażenie regularne do końca
linii. W przeciwnym wypadku oznacza `$'.

$re$ Definiuje podwyrażenie re. Podwyrażenia mogą być zagnieżdżane. Kolejne wsteczne odniesienia
postaci `\n', gdzie n jest cyfrą z zakresu [1,9], rozwijają się do tekstu dopasowanego przez nte
podwyrażenie. Na przykład, wyrażenie regularne `$a.c$\1' odpowiada napisowi `abcabc', lecz nie
`abcadc'. Podwyrażenia są porządkowane względem ich lewego ogranicznika.

* Odpowiada dopasowaniu poprzedzającego znaku lub podwyrażenia zero lub więcej razy. jeśli '*' jest
pierwszym znakiem wyrażenia regularnego, lub podwyrażenia, to oznacza '*'. Operator `*' daje
czasem nieoczekiwane rezultaty. Na przykład wyrażenie `b*' dopasowuje początek napisu `abbb',
według podnapisu `bbb'.

\{n,m\}
\{n,\}
\{n\} Odpowiada poprzedzającemu jednoznakowemu wyrażeniu regularnemu, lub podwyrażeniu, dopasowanemu
przynajmniej n i najwięcej m razy. Jeśli m jest pominięte, to jest tylko dolne ograniczenie.
Jeśli pominięty jest też przecinek, dopasowanie wymaga dokładnie n powtórzeń. Jeśli któraś z tych
postaci pojawi się na początku, to jest interpretowana literalnie. Np. `\{2\}' odpowiada `{2}',
itd.

\<
\> Zaczepia wyrażenie znakowe, lub podwyrażenie do początku (\<) lub końca (\>) słowa, czyli w ASCII
maksymalnego łańcucha znaków alfanumerycznych, łącznie z podkreśleniem (_).

Następujące rozszerzone operatory są poprzedzane lewym ukośnikiem, aby odróżnić je od tradycyjnej składni
ed.

\`
\' Bezwarunkowo dopasowuje początek (\`) lub koniec (\') linii.

\? Opcjonalnie odpowiada pojedynczemu znakowi, lub podwyrażeniu, które go poprzedza. Np. wyrażenie
`a[bd]\?c' odpowiada `abc', `adc' i `ac'. Jeśli \? pojawia się na początku linii, to jest
traktowane literalnie jako `?'.

\+ Odpowiada pojedynczemu znakowi, lub podwyrażeniu, poprzedzającemu go, a powtarzającemu się jeden,
lub więcej razy. Tak więc wyrażenie regularne `a+' jest skrótem `aa*'. Jeśli \+ pojawi się na
początku linii, to odpowiada literalnemu `+'.

\b Odpowiada początkowi lub końcowi (łańcuch zerowy) słowa. Tak więc wyrażenie regularne `\bhello\b'
jest równoważne `\<hello\>'. Jednak, `\b\b' jest prawidłowym wyrażeniem, podczas gdy `\<\>' nim
nie jest.

\B Odpowiada (łańcuchowi zerowemu) w słowie.

\w Odpowiada dowolnemu znakowi w słowie.

\W Odpowiada dowolnemu znakowi nie będącemu w słowie.

KOMENDY
Wszystkie komendy ed to pojedyncze znaki, choć niektóre wymagają dodatkowych parametrów. Jeśli parametry
komendy rozciągają się na kilka linii, to każda linia poza ostatnią, powinna być zakończona lewym
ukośnikiem (\).

Ogólnie, na linię dozwolona jest najwięcej jedna komenda. Jednak większość komend przyjmuje przyrostek
drukowania, który może być dowolnym z `p' (drukuj-print), `l' (listuj-list) , lub `n' (wyliczaj-
eNumerate), który drukuje ostatnią linię, dotkniętą przez komendę.

Przerwanie (zwykle ^C) ma znaczenie przerywania bieżącej komendy i powracania do trybu komend.

ed rozpoznaje następujące komendy. Komendy pokazane są wraz z domyślnymi adresami, lub zakresami,
dostarczanymi gdy nie zostały podane (w nawiasach).

(.)a Dokleja do adresowanej linii bufora linię, która może być adresem zerowym. Tekst jest wstawiany
w trybie wprowadzania. Adres bieżący jest ustawiany na ostatnią wprowadzoną linię.

(.,.)c Zmienia linie w buforze. Adresowane linie są kasowane, a w ich miejsce jest wklejany tekst. Tekst
wprowadzany jest w trybie wprowadzania. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią wstawioną linię.

(.,.)d Kasuje adresowane linie z bufora. Jeśli za skasowanym zakresem jest linia, to bieżący adres jest
na nią ustawiany. W przeciwnym wypadku, jest ustawiany na linię przed skasowanym zakresem.

e plik Edytuje plik, i ustawia domyślną nazwę pliku. Jeśli plik nie jest podany, używana jest domyślna
nazwa pliku. Wszelkie linie bufora są kasowane przed odczytem nowego pliku. Bieżący adres jest
ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

e !komenda
Edytuje standardowe wyjście `!komendy', (zobacz !komenda niżej). Domyślna nazwa pliku nie jest
zmieniana. Wszelkie linie bufora są kasowane przed odczytaniem wyjścia komendy. Bieżący adres
jest ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

E plik Edytuje bezwarunkowo plik. Jest to podobne do komendy e lecz niezapisane zmiany są niszczone bez
ostrzeżenia. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

f plik Ustawia domyślną nazwę pliku na plik. Jeśli plik nie jest podany, drukowana jest niecytowana
domyślna nazwa pliku.

(1,$)g/re/lista-komend
Aplikuje list-komend do każdej linii, odpowiadającej wyrażeniu regularnemu re. Bieżący adres
jest ustawiany na obecnie dopasowaną linię przed wykonaniem listy-komend. Na końcu komendy `g'
adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię, dotkniętą przez listę-komend.

Każda komenda w liście komend musi być w oddzielnej liście, a każda linia poza ostatnią musi być
zakończona lewym ukośnikiem (\). Dozwolone są wszystkie komendy poza `g', `G', `v', i `V'. Nowa
linia w liście-komend jest równoważna komendzie `p'.

(1,$)G/re/
Interaktywnie edytuje linie odpowiadające wyrażeniu regularnemu re. Dla każdej linii, linia jest
drukowana i ustawiany jest adres bieżący, a użytkownik jest pytany o wstawienie listy-komend. Na
końcu działania komendy `G', adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię, dotkniętą przez
listę-komend.

Format listy-komend jest taki sam jak w `g'. Samotna nowa linia działa jak zerowa lista komend.
Pojedynczy `&' powtarza ostatnią niezerową listę komend.

H Włącza drukowanie wyjaśnień błędów. Domyślnie nie są one drukowane. Zalecanym jest, by skrypty
rozpoczynały się tą komendą. Umożliwia to debuggowanie.

h Drukuje objaśnienie ostatniego błędu.

(.)i Wstawia tekst do bufora przed linię bieżącą. Tekst jest wstawiany w trybie wstawiania. Bieżący
adres jest ustawiany na ostatnią wstawioną linię.

(.,.+1)j
Łączy adresowane linie. Adresowane linie są kasowane z bufora i zamieniane przez pojedynczą
linię, zawierającą połączony tekst. Adres bieżący jest ustawiany na wynikową linię.

(.)klc Zaznacza linię małą literą lc. Linia może być wtedy adresowana jako 'lc. Znaczenie nie jest
czyszczone aż do skasowania lub zmodyfikowania linii.

(.,.)l Drukuje niedwuznacznie adresowane linie. Jeśli jest wywołany z terminala, ed pauzuje na końcu
każdej strony, aż do wprowadzenia nowej linii. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią drukowaną
linię.

(.,.)m(.)
Przenosi linie w buforze. Adresowane linie są przenoszone za prawostronny adres docelowy, który
może być adresem 0 (zero). Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią przeniesioną linię.

(.,.)n Drukuje adresowane linie wraz z ich numerami linii. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią
drukowaną linię.

(.,.)p Drukuje adresowane linie. Jeśli jest wywołany z terminala, ed pauzuje na końcu każdej strony aż
do wprowadzenia nowej linii. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią drukowaną linię.

P Włącza i wyłącza znak zachęty komend. O ile nie był on określony opcją linii komend, -p napis,
to jest domyślnie wyłączony.

q Kończy pracę z ed.

Q Kończy pracę bezwarunkowo. Jest to podobne do komendy q lecz niezapisane zmiany są niszczone bez
ostrzeżenia.

($)r plik
Odczytuje file za adresowaną linię. Jeśli plik nie jest podany, używana jest domyślna nazwa
pliku. Jeśli nie było wcześniej domyślnej nazwy pliku, domyślna nazwa pliku jest ustawiana na
plik. W przeciwnym wypadku, domyślna nazwa pliku jest niezmieniana. Bieżący adres jest
ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

($)r !komenda
Wczytuje za adresowaną linią wyjście `!komendy', (zobacz !komenda niżej). Domyślna nazwa pliku
jest niezmieniona. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią wczytaną linię.

(.,.)s/re/zamiana/
(.,.)s/re/zamiana/g
(.,.)s/re/zamiana/n
Zamienia tekst w adresowanych liniach, odpowiadający wyrażeniu regularnemu re na zamianę.
Domyślnie zamieniane jest tylko pierwsze dopasowanie linii. Po podaniu przyrostka `g' (global)
zamieniane jest każde dopasowanie. Przyrostek `n', gdzie n jest liczbą dodatnią, powoduje że
zmieniane jest tylko n-te dopasowanie. Błędem jest, jeśli nie dokonano żadnych podstawień na
żadnej z adresowanych linii. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią dotkniętą linię.

re i zamiana mogą być rozdzielane dowolnym znakiem innym niż spacja i nowa linia (zobacz komendę
`s', niżej). Jeśli jeden, lub dwa z ostatnich ograniczników są pominięte, to ostatnia dotknięta
linia jest drukowana tak, jakby podano przyrostek `p'.

Niecytowany `&' w zamianie jest zamieniany na aktualnie dopasowany tekst. Sekwencja `\m', gdzie
m jest liczbą w zakresie [1,9] jest zamieniana m-tą referencją wsteczną wyrażenia dopasowanego
tekstu. Jeśli zamiana składa się z pojedynczego `%', to używana jest zamiana z ostatniego
podstawienia. W zamianie można osadzać nowe linie po ich zacytowaniu lewym ukośnikiem (\).

(.,.)s Powtarza ostatnie podstawienie. Ta postać komendy `s' przyjmuje przyrostek licznika `n', lub
dowolną kombinację znaków `r', `g', i `p'. Jeśli podano przyrostek licznika `n', to zmieniane
jest tylko n-te dopasowanie. Przyrostek `r' powoduje, że zamiast ostatnie podstawienia, używane
jest wyrażenie regularne ostatniego szukania. Przyrostek `g' włącza przyrostek global ostatniego
podstawienia. Przyrostek `p' włącza przyrostek drukowania ostatniego podstawienia. Bieżący adres
jest ustawiany na ostatnią dotkniętą linię.

(.,.)t(.)
Kopiuje adresowane linie za adres, wskazany z prawej strony, który może być adresem 0 (zero).
Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią kopiowaną linię.

u Cofa ostatnią komendę i odtwarza bieżący adres na taki, jaki był przed nią. Komendy globalne
`g', `G', `v', i `V'. są traktowane jako pojedyncze. `u' jest samo dla siebie inwersją.

(1,$)v/re/lista-komend
Aplikuje listę-komend na każdej z adresowanych linii, nie pasujących do wyrażenia regularnego re.
Jest to podobne do komendy `g'.

(1,$)V/re/
Edytuje interaktywnie adresowane linie, nie odpowiadające wyrażeniu regularnemu re. Jest to
podobne do komendy `G'.

(1,$)w plik
Zapisuje adresowane linie do pliku. Wszelkie poprzednie zawartości pliku są tracone bez
ostrzeżenia. Jeśli nie ma domyślnej nazwy pliku, to jest ona ustawiana na plik, a w przeciwnym
wypadku nie jest zmieniana. Jeśli nie podano nazwy pliku, używana jest nazwa domyślna. Bieżący
adres nie jest zmieniany.

(1,$)wq plik
zapisuje adresowane linie do pliku, a następnie wykonuje komendę `q'.

(1,$)w !komenda
Zapisuje adresowane linie na standardowe wejście `!komendy', (zobacz !komenda niżej). Domyślna
nazwa pliku i bieżący adres nie są zmieniane.

(1,$)W plik
Dokleja adresowane linie do końca pliku. Jest to podobne do komendy `w', lecz poprzednia
zawartość pliku nie jest niszczona. Bieżący adres nie jest zmieniany.

(.)x Kopiuje (wstawia) zawartość bufora wycinania za adresowaną linię. Bieżący adres jest ustawiany na
ostatnią skopiowaną linię.

(.,.)y Kopiuje (wyszarpuje) adresowane linie do bufora wycinania. Bufor wycinania jest nadpisywany
przez dalsze wywołania `y', `s', `j', `d', lub `c'. Bieżący adres nie jest zmieniany.

(.+1)zn Przewija n linii naraz, rozpoczynając od adresowanej linii. Jeśli n nie jest podane, używany jest
bieżący rozmiar okna. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią drukowaną linię.

!komenda
Wykonuje komendę poprzez sh(1). Jeśli pierwszy znak komendy to `!', to jest on zamieniany
tekstem poprzedniej `!komendy'. ed nie przetwarza komendy w poszukiwaniu cytatów
lewoukośnikowych. Jedna niecytowany `%' jest zamieniany domyślną nazwą pliku. Gdy powłoka kończy
wykonywanie, na standardowym wyjściu drukowany jest `!'. Bieżąca linia nie jest zmieniana.

(.,.)# Rozpoczyna komentarz; reszta linii, aż do nowej linii jest ignorowana. Jeśli po adresie linii
następuje średnik, to bieżący adres jest ustawiany na ten adres. W przeciwnym wypadku adres nie
jest zmieniany.

($)= Drukuje numer linii adresowanej linii.

(.+1)newline
Drukuje adresowaną linię i ustawia bieżący adres na tę linię.

PLIKI

       /tmp/ed.*           Plik buforowy
       ed.hup              Plik, do którego ed zapisuje gdy terminal jest zawieszany.

ZOBACZ TAKŻE

       vi(1), sed(1), regex(3), sh(1).

       USD:12-13

       B. W. Kernighan and P. J. Plauger, Software Tools in Pascal , Addison-Wesley, 1981.

OGRANICZENIA

       ed przetwarza argumenty plikowe z  cytatami  lewoukośnikowymi,  np.  wszystkie  znaki  poprzedzone  lewym
       ukośnikiem w nazwie pliku są interpretowane literalnie.

       Jeśli  plik  tekstowy  nie  jest zakończony znakiem nowej linii, ed podczas odczytu/zapisu dopisuje go. W
       przypadku pliku binarnego, ed tego nie robi.

DIAGNOSTYKA

       Po błędzie,  jeśli  wejście  ed'a  następuje  z  pliku  regularnego,  lub  "dokumentu  tutaj"  (dokumentu
       włączonego)  to  kończy;  w  przeciwnym  wypadku  drukuje  `?'  i  powraca  do trybu komend.  Wyjaśnienie
       ostatniego błędu jest drukowane po komendzie `h' (help).

       Próba zakończenia ed lub edycji innego pliku przed zapisaniem zmodyfikowanego bufora powoduje błąd. Jeśli
       komenda jest wstawiona drugi raz, powiedzie się, lecz zmiany bufora będą utracone.

       ed kończy działanie z zerem, jeśli nie było błędów. W przeciwnym wypadku z wartością >0.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
       W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym  zachowaniem  opisywanego  programu  lub
       funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
              man --locale=C 1 ed
       Prosimy   o   pomoc   w   aktualizacji   stron   man  -  więcej  informacji  można  znaleźć  pod  adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

                                                10 listopada 1994                                          ED(1)