Ubuntu Manpage: patch - dołącz plik różnicowy do oryginału

nazwa
składnia
opis
opcje
środowisko
pliki
zobacz także
uwagi dla wysyłających łaty
diagnostyka
zastrzeżenia
kwestie zgodności
błędy
kopiowanie
autorzy
informacje o tłumaczeniu

NAZWA

       patch - dołącz plik różnicowy do oryginału

SKŁADNIA

       patch [opcje] [plikoryginalny [plikzłatą]]

       lecz zazwyczaj po prostu

       patch -pnum <plikzłatą

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Patch pobiera plik z łatą, który może zawierać jedną z czterech postaci różnic, dawanych przez program
diff(1). Jeśli plikzłatą jest pominięty lub jest myślnikiem, to łata będzie czytana ze standardowego
wejścia. Następnie dołącza te różnice do pliku oryginalnego, dając w efekcie wersję załataną. Domyślnie,
wersja załatana jest podstawiana na miejsce oryginału. Może też tworzyć kopie zapasowe zmienianego
oryginału, zob. opcja -b lub --backup. Kopia oryginału jest zapisywana obok, z rozszerzeniem ".orig" (w
systemach nie obsługujących długich nazw plików "~"). Postać nazwy kopii zapasowej można kontrolować
przez opcje -b (--suffix), -B (--prefix), lub -V (--version-control).

Nazwy plików do załatania są zwykle brane z pliku łaty, ale jeśli łatany będzie tylko jeden plik, to
można podać go w wierszu poleceń jako plikoryginalny.

Podczas uruchamiania, patch próbuje sam określić rodzaj listingu różnicowego. Można to zrobić też
ręcznie, opcjami -c (--context), -e (--ed), -n (--normal) lub -u (--unified). Różnice typu context
(starego rodzaju, nowego rodzaju i unifikowane (unified)) są nanoszone na oryginał wprost przez program
patch, podczas gdy różnice ed są po prostu przesyłane poprzez potok do edytora ed(1).

Patch próbuje automatycznie pominąć wszelkie śmieci znajdujące się przed fragmentem różnicowym, dokonać
załatania i znowu pominąć śmieci, znajdujące się za różnicą. Tak więc przekazanie patchowi, różnicy
znajdującej się np. w wiadomości pocztowej, powinno działać. Jeśli całość różnic jest wcięta o ten sam
rozmiar, lub różnice kontekstowe zawierają linie zakończone parami CRLF, lub są raz bądź wielokrotnie
zakapsułkowane przez poprzedzenie ciągiem "- " linii zaczynających się od "-", jak podano w RFC 934, to
jest to poprawnie uwzględniane w łataniu.

W przypadku różnic typu context i w mniejszym stopniu różnic typu normal, patch potrafi wykryć, kiedy
numery linii wymienione w łacie są nieprawidłowe i spróbuje znaleźć właściwe miejsce. Jako pierwszy
strzał, używany jest numer linii użyty w badanym kawałku plus lub minus offset użyty do zaaplikowania
poprzedniego kawałka. Jeśli nie jest to właściwe miejsce, nastąpi skanowanie w przód i wstecz w
poszukiwaniu zestawu linii odpowiadającego podanemu kontekstowi. Na początek, szukane jest miejsce, do
którego pasują wszystkie linie fragmentu. Jeśli nie uda się go znaleźć i mamy do czynienia z różnicami
kontekstowymi a współczynnik `maximum fuzz factor' jest ustawiony na 1 lub więcej, to skanowanie jest
powtarzane, lecz teraz ignoruje pierwszą i ostatnią linię kontekstu. Jeśli i to zawiedzie, a wyżej
wymieniony współczynnik jest ustawiony na 2 lub więcej, to ignorowane będą dwie pierwsze i dwie ostatnie
linie. (Domyślnym współczynnikiem jest 2.) Jeśli patch nie może znaleźć właściwego miejsca do
zaaplikowania fragmentu różnicy, to wstawi go do pliku odrzuceń, który normalnie ma nazwę pliku
wyjściowego, z dopisaną końcówką .rej (lub # jeśli .rej utworzyłoby zbyt długą nazwę pliku. Jeśli dodanie
nawet pojedynczego znaku # powoduje, że nazwa pliku staje się za długa, to # zastępuje ostatni znak
nazwy). (Zauważ, że odrzucony fragment zostanie wyprodukowany jako różnica typu context, niezależnie od
postaci łaty wejściowej. Jeśli była ona typu normal, wiele kontekstów będzie po prostu pustych.) Numery
linii w pliku odrzuceń mogą być inne niż w łacie: odzwierciedlają one przypuszczalną pozycję w nowym
pliku, do której prawdopodobnie należą odrzucone fragmenty.

Gdy obróbka fragmentu jest zakończona, zostaniesz poinformowany, czy zakończyła się sukcesem, czy też się
nie powiodła i w której linii (nowego pliku) wg patcha ten fragment powinien się znaleźć. Jeśli jest ona
inna od numeru linii, podanego w pliku różnicowym, zostaniesz poinformowany o offsecie. Pojedynczy duży
offset może być wskazówką, że fragment zainstalowano w złym miejscu. Jeśli do porównania użyto
współczynnika `fuzz factor', to też będziesz o tym poinformowany, gdyż może to być podejrzane. Jeśli
użyłeś opcji --verbose, zostaniesz też powiadomiony o fragmentach dopasowanych dokładnie.

Jeśli w linii komend nie podano żadnego pliku oryginalnego, patch spróbuje go odgadnąć ze śmieci,
zawartych w pliku z różnicą, stosując poniższe zasady.

Najpierw buduje uporządkowaną listę kandydatur według takich reguł:

• Jeśli nagłówek jest nagłówkiem różnicy typu context, nazwa starego i nowego pliku odczytywana jest z
niego. Nazwa pliku jest ignorowana jeśli ma za mało ukośników dla opcji -pnum lub --strip=num. Nazwa
/dev/null jest również ignorowana.

• Jeśli w początkowych śmieciach jest linia Index: i albo brakuje obu nazw, starego i nowego pliku, albo
patch działa zgodnie z POSIX, to pobierana jest nazwa z tej linii.

• W poniższych regułach zakłada się, że rozważane nazwy plików są uporządkowane (stary, nowy, indeks),
niezależnie od kolejności, w jakiej występują w nagłówku.

Następnie patch wybiera nazwę pliki z listy potencjalnych nazw:

• Jeśli któryś z wymienionych plików istnieje, to wybierana jest pierwsza nazwa zgodna z POSIX, w
przeciwnym razie najlepsza.

• Jeżeli patch nie ignoruje RCS, ClearCase i SCCS (zob. opcję -g num lub --get=num), a tak wskazany plik
istnieje, ale znaleziono główną (master) pozycję RCS, ClearCase lub SCCS, wybrany zostanie pierwszy
plik wymieniony w tej pozycji.

• Jeśli nie istnieje plik o danej nazwie, nie znaleziono głównej pozycji RCS, ClearCase lub SCCS, podano
jakieś nazwy, patch nie stosuje się do POSIX, zaś łata wymaga utworzenia pliku, to wybierana jest
najlepsza nazwa wymagająca stworzenia najmniejszej liczby katalogów.

• Jeśli powyższy algorytm heurystyczny nie da żadnej nazwy pliku, to zostaniesz o nią zapytany. Poza
tym, jeśli w prowadzących śmieciach znajduje linia "Prereq: ", patch spróbuje pobrać pierwsze słowo z
tej linii (zwykle numer wersji) i sprawdzić czy istnieje ono w pliku wejściowym. Jeśli nie, patch
zapyta o potwierdzenie przed kontynuacją.

Efektem tego wszystkiego jest to, że powinieneś być w stanie podać w interfejsie newsów następujące:

| patch -d /usr/src/local/blurfl

i tym samym załatać katalog blurfl bezpośrednio z artykułu, który zawiera łatę.

Jeśli plik z łatą składa się z więcej niż jednej łaty, program patch spróbuje zaaplikować je tak, jakby
przyszły w osobnych plikach z łatami. Znaczy to między innymi tyle, że nazwa łatanego pliku jest
określana dla każdego listingu różnic z osobna i że śmieci, znajdujące się przed każdym z listingów będą
analizowane jak opisano wyżej. Do kolejnych łat można przekazywać opcje (i inną oryginalną nazwę pliku),
oddzielając odpowiadające listy argumentów znakiem '+'. (Lista argumentów kolejnej łaty nie musi jednak
podawać nowej nazwy pliku z łatą.)

OPCJE

-b, --backup
Tworzy pliki kopii zapasowych. To znaczy, przy łataniu pliku, zamiast usuwania oryginału tworzy jego
kopię lub zmienia nazwę. Jako kopia zapasowa pliku, który nie istniał tworzony jest pusty plik,
zastępczo reprezentujący nieistniejący oryginał. Sposób ustalania nazw plików kopii zapasowych
opisano przy opcjach -V lub --version-control.

--backup-if-mismatch
Tworzy kopię zapasową jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku a nie zażądano w inny sposób tworzenia
kopii. Jest to zachowanie domyślne, chyba że patch działa zgodnie z POSIX.

--no-backup-if-mismatch
Nie tworzy kopii zapasowej jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku i jeśli nie zażądano w inny sposób
tworzenia kopii. Jest to zachowanie domyślne gdy patch działa zgodnie z POSIX.

-B pref, --prefix=pref
Poprzedza przedrostkiem pref nazwę pliku podczas tworzenia nazwy zwykłej kopii. Na przykład, przy
-B /junk/ nazwą zwykłej kopii dla src/patch/util.c jest /junk/src/patch/util.c.

--binary
Za wyjątkiem standardowego wyjścia i /dev/tty, wszystkie pliki czyta i zapisuje w trybie binarnym.
Opcja ta nie ma żadnych skutków na systemach zgodnych z POSIX. Na systemach podobnych do DOS, gdzie
ma znaczenie, łata powinna być tworzona przy użyciu diff -a --binary.

-c, --context
Wymusza interpretację pliku z łatą jako różnicy typu context.

-d kat, --directory=katalog
Powoduje interpretację katalogu jako katalogu, który ma być bieżącym i przechodzi do niego przed
zrobieniem czegokolwiek innego.

-D symb, --ifdef=symb
Powoduje używanie konstrukcji "#ifdef...#endif" do oznaczania zmian. symb będzie symbolem
różnicującym.

--dry-run
Wypisuje wynik łatania bez faktycznego zmieniania plików.

-e, --ed
Wymusza interpretację pliku z łatą jako skryptu ed.

-E, --remove-empty-files
Powoduje, że usuwane są pliki wyjściowe, które po zaaplikowaniu łat są puste. Zwykle użycie tej opcji
nie jest konieczne, gdyż program potrafi zbadać znaczniki czasu w nagłówku i stwierdzić, czy po
naniesieniu łat plik powinien istnieć. Jeśli jednak wejście nie jest plikiem różnic kontekstowych lub
gdy patch działa zgodnie z POSIX, puste załatane pliki nie będą usuwane, dopóki nie zostanie podana ta
opcja. Podczas usuwania pliku patch usiłuje usunąć również jego puste katalogi nadrzędne.

-f, --force
Wymusza założenie, że użytkownik dokładnie wie co robi i powoduje niezadawanie pytań. Pomija łaty, z
których nagłówków nie wynika, jaki plik powinien być załatany; pliki są łatane nawet jeśli mają złą
wersję dla linii Prereq:; zakłada, że łaty nie są odwrócone, nawet jeśli tak wyglądają. Opcja ta nie
eliminuje komentarzy; do tego użyj -s.

-F num, --fuzz=num
Ustawia współczynnik `maximum fuzz factor'. Opcja ta tyczy się tylko różnic typu context i powoduje,
że patch ignoruje maksymalnie tyle linii, zaglądając w miejsca, gdzie ma zainstalować fragment łaty.
Zauważ, że duży współczynnik zwiększa prawdopodobieństwo nieprawidłowego naniesienia łaty. Domyślną
wartością jest 2 i nie może być ustawiona na więcej niż liczba linii kontekstu w różnicy, czyli zwykle
3.

-g num, --get=num
Steruje akcjami programu patch gdy oryginalny plik jest pod kontrolą RCS lub SCCS, a nie istnieje lub
jest przeznaczony tylko dla odczytu. Także wtedy, gdy jest pod kontrolą ClearCase, a nie istnieje.
Jeżeli num jest dodatnie, to pobiera (get) lub aktualizuje (check out) plik z danego systemu kontroli
wersji (revision control system). Jeśli wynosi zero, patch ignoruje system kontroli wersji i nie
pobiera pliku; jeśli num jest ujemne, to pyta użytkownika czy pobrać plik. Domyślna wartość tej opcji
określana jest wartością zmiennej środowiska PATCH_GET jeśli takowa istnieje; jeśli nie, to wartość
domyślna jest zerem, gdy patch działa zgodnie z POSIX, w przeciwnym razie jest ujemna.

-i plikłaty, --input=plikłaty
Odczytuje łatę z plikułaty. Jeśli plikiemłaty jest -, to ze standardowego wejścia, domyślnie.

-l, --ignore-whitespace
Wykonuje swobodniejsze porównywanie wzorców, w przypadku, gdy w pliku pozamieniano tabulacje i spacje.
Dowolna sekwencja białych spacji (znaków tabulacji lub spacji) w linii pliku łaty będzie odpowiadać
dowolnej sekwencji białych spacji oryginalnego pliku. Ciągi białych spacji występujące na końcach
linii są ignorowane. Normalne znaki muszą wciąż dokładnie pasować. Każda linia kontekstu nadal musi
pasować do linii oryginalnego pliku.

-n, --normal
Powoduje, że plik z łatą jest interpretowany jak różnica typu `normal'.

-N, --forward
powoduje ignorowanie łat, które wydają się być odwrócone lub już zaaplikowane. Zobacz też -R.

-o plik-wyj, --output=plik-wyj
Zamiast łatania bezpośrednio oryginalnych plików, wynik jest kierowany do plik-wyj.

-pnum, --strip=num
Z każdej nazwy pliku znalezionej w pliku łaty ujmuje najmniejszy przedrostek zawierający num
początkowych ukośników. Ciąg kilku sąsiadujących ukośników liczy się za jeden ukośnik. Opcję
przewidziano na wypadek gdybyś przechowywał pliki w innym katalogu niż osoba, która przesłała łatę.
Na przykład, załóżmy, że nazwa pliku w łacie miała wartość

/u/howard/src/blurfl/blurfl.c

ustawienie -p lub -p0 nie zmienia jej, -p1 daje

u/howard/src/blurfl/blurfl.c

bez początkowego ukośnika, a -p4 daje

blurfl/blurfl.c

natomiast niepodanie -p w ogóle, daje po prostu blurfl.c. Wynik tej operacji jest poszukiwany albo w
katalogu bieżącym, albo w katalogu podanym przez opcję -d.

--posix
Postępuje bardziej zgodnie ze standardem POSIX:

• Dociekając nazw plików z nagłówków różnic z listy (stary, nowy, indeks) bierze pierwszy istniejący
plik.

• Nie usuwa plików, które po załataniu stają się puste.

• Nie pyta o pobieranie plików z RCS, ClearCase czy SCCS.

• Wymaga, by w wierszu poleceń wszystkie opcje występowały przed nazwami plików.

• Nie tworzy kopii zapasowych przy wystąpieniu niezgodności.

--quoting-style=wyraz
Używa stylu wyraz do cytowania nazw wyjściowych. Wyraz powinien być jednym z poniższych:

literal
Wypisuje nazwy bez zmian.

shell Cytuje nazwy dla powłoki jeśli zawierają metaznaki powłoki lub spowodowałyby dwuznaczność
wyniku.

shell-always
Cytuje nazwy dla powłoki, nawet wtedy, gdy normalnie nie wymagałyby cytowania.

c Cytuje nazwy jak dla łańcuchów w języku C.

escape Cytuje jak z c, z wyjątkiem tego, iż pomija otaczające znaki cudzysłowu.

Wartość domyślną opcji --quoting-style można określić za pomocą zmiennej środowiska QUOTING_STYLE.
Jeśli nie jest ona ustawiona, to wartością domyślną jest shell.

-r plik-odrz, --reject-file=plik-odrz
Odrzucone poprawki są umieszczane w zadanym pliku-odrz, a nie w domyślnym pliku odrzuceń .rej.

-R, --reverse
Mówi, że łata ta została utworzona przy zamienionych miejscami starych i nowych plikach [tłum. zamiast
`diff -c stary nowy' użyto pomyłkowo `diff -c nowy stary']. (Tak, obawiam się że czasem się to
zdarza, natura ludzka jest jaka jest.) Patch Spróbuje zamienić każdy fragment przed jego
zaaplikowaniem. Odrzucenia wyjdą w formacie zamienionym (swapped). Opcja -R nie działa ze skryptami
różnicowymi eda gdyż jest tam zbyt mało danych do zrekonstruowania operacji odwrotnej.

Jeśli pierwszy fragment łaty zawiedzie, patch odwraca ten fragment, sprawdzając czy nie może być tak
zaaplikowany. Jeśli może, zostaniesz zapytany czy chcesz ustawić opcję -R. Jeśli nie, łata będzie
aplikowana dalej w sposób tradycyjny. (Uwaga: metoda ta nie może wykryć łaty odwróconej jeśli jest to
różnica typu normal i jeśli pierwszą komendą jest doklejanie (append) (tj. powinno to być kasowanie --
delete). Jest tak dlatego, że doklejanie zawsze działa, gdyż pusty kontekst pasuje wszędzie.
Szczęśliwym trafem, wiele łat raczej dodaje lub zmienia linie niż je kasuje, więc większość
odwróconych różnic typu normal zaczyna się od kasowania, co zawiedzie i wywoła heurystykę.)

-s, --silent, --quiet
Powoduje, że patch działa cicho, chyba że pojawi się błąd.

-t, --batch
Podobne do -f, gdyż eliminuje pytania, lecz działa według innych założeń: pomija łaty, których
nagłówki nie zawierają nazw plików (tak samo jak -f), pomija łaty dla plików ze złymi wersjami Prereq:
i przyjmuje, że łaty są odwrócone, jeśli na takie wyglądają.

-T, --set-time
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników czasu podanych w
nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują czas lokalny. Opcja ta jest
niezalecana, gdyż użycie łat korzystających z czasu lokalnego przez osoby z innych stref czasowych nie
jest łatwe. Ponadto znaczniki czasu lokalnego nie są jednoznaczne w przypadku, gdy zegar lokalny jest
cofany w związku z dostosowywaniem do czasu letniego. Zamiast tej opcji, powinno się tworzyć łaty z
czasem uniwersalnym (UTC) i stosować opcję -Z lub --set-utc.

-u, --unified
Wymusza interpretację łaty jako różnicy typu unified context (zunifikowana różnica kontekstowa).

-V metoda, --version-control=metoda
-V metoda, --version--control=metoda Powoduje, że metoda staje się metodą tworzenia nazw plików
zapasowych. Rodzaje robionych kopii zapasowych można również podać w zmiennej środowiskowej
PATCH_VERSION_CONTROL (lub, jeśli nie jest ustawiona, zmienną VERSION_CONTROL), która jest
przesłaniana przez tę opcję. Wybrana metoda nie ma wpływu na to, czy kopie zapasowe będą wykonywane,
i w jakich przypadkach. Określa tylko sposób tworzenia nazw plików zapasowych. Wartość metody jest
podobna jak zmiennej `version-control' GNU Emacsa. Patch rozpoznaje też ich bardziej opisowe
synonimy. Poprawne wartości to (przyjmowane są rozróżnialne skróty):

numbered lub t
Tworzy zawsze numerowane kopie zapasowe. Nazwą numerowanej kopii zapasowej pliku F jest F.~N~
gdzie N to numer wersji.

existing lub nil
Tworzy numerowane kopie zapasowe plików, które już je mają, a zwykłe kopie dla pozostałych. Tak
jest domyślnie.

`never' lub `simple'
Zawsze robi zwykłe kopie zapasowe. Opcje -B lub --prefix, -Y lub --basename-prefix i -z lub
--suffix określają nazwę pliku zwykłej kopii zapasowej. Jeżeli nie podano żadnej z nich, to
stosowany jest przyrostek zwykłej kopii zapasowej. Jest to wartość zmiennej środowiska
SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, jeśli jest ona ustawiona, lub .orig w przeciwnym razie.

Przy kopiach numerowanych lub zwykłych, jeśli nazwa pliku kopii zapasowej jest zbyt długa, to zamiast
niej używa się przyrostka kopii ~. Jeżeli nawet dodanie ~ spowodowałoby, że nazwa będzie za długa, to
~ zastępuje ostatni znak nazwy pliku.

--verbose
Wypisuje dodatkowe informacje o wykonywanej pracy.

-x num, --debug=num
ustawia wewnętrzne flagi debuggowe. Ma to znaczenie tylko dla łataczy programu patch.

-Y pref, --basename-prefix=pref
Przy tworzeniu nazwy zwykłej kopii poprzedza przedrostkiem pref podstawową część nazwy pliku. Na
przykład, przy -Y .del/ nazwą pliku zwykłej kopii zapasowej dla src/patch/util.c jest
src/patch/.del/util.c.

-z suffix, --suffix=suffix
Powoduje, że suff jest interpretowane jako przyrostek nazw zwykłych kopii zapasowych. Na przykład,
przy -z - nazwą pliku zwykłej kopii kopii dla src/patch/util.c jest src/patch/util.c-. Przyrostek
kopii można też określić za pomocą zmiennej środowiska SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, która jest przesłaniana
przez tę opcję.

-Z, --set-utc
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników czasu podanych w
nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują czas uniwersalny - Coordinated
Universal Time (UTC, znany też jako czas średni Greenwich GMT). Zobacz też opcja -T lub --set-time.

Opcje -Z lub --set-utc i -T lub --set-time normalnie powstrzymują się od ustawiania czasu pliku jeśli
jego oryginalny czas nie pasuje do czasu podanego w nagłówku łaty lub jej zawartość nie pasuje
dokładnie do łaty. Jednak, jeśli podano opcję -f lub --force, to czas pliku jest ustawiany bez
względu na niezgodności.

Z powodu ograniczeń formatu wyjściowego stosowanego przez diff, opcje te nie potrafią aktualizować
czasów plików, których zawartość się nie zmieniła. Wykorzystując te opcje powinno się pamiętać o
usunięciu (np. za pomocą make clean) wszystkich plików, które zależą od załatanych, by późniejsze
wywołania make nie zostały zmylone czasem załatanych plików.

--help
Wypisuje listę opcji i kończy działanie.

-v, --version
Wypisuje wersję programu i kończy działanie.

ŚRODOWISKO

       PATCH_GET
          Określa, czy patch powinien domyślnie pobierać brakujące lub przeznaczone tylko  do  odczytu  pliki  z
          RCS, ClearCase lub SCCS. Zobacz opis opcji -g lub --get.

       POSIXLY_CORRECT
          Jeśli  jest  ustawiona,  patch  ściślej stosuje się do standardu POSIX w zachowaniu domyślnym.  Zobacz
          opis opcji --posix.

       QUOTING_STYLE
          Domyślna wartość opcji --quoting-style.

       SIMPLE_BACKUP_SUFFIX
          Przyrostek stosowany do tworzenia nazw plików zwykłych kopii zapasowych .orig.

       TMPDIR, TMP, TEMP
          Katalog do przechowywania plików tymczasowych.  patch wykorzystuje pierwszą zmienną środowiska  z  tej
          listy,  jaka  jest  ustawiona.  Jeśli żadna nie jest, wartość domyślna zależy od systemu: normalnie na
          maszynach uniksowych jest to /tmp.

       VERSION_CONTROL lub PATCH_VERSION_CONTROL
          Wybiera metodę kontroli wersji kopii pliku; zobacz opcja -v lub --version-control.

PLIKI

       $TMPDIR/p∗
          pliki tymczasowe

       /dev/tty
          terminal sterujący; używany do uzyskania odpowiedzi na pytania zadawane użytkownikowi.

ZOBACZ TAKŻE

       diff(1) ed(1).

       Marshall T. Rose and Einar A. Stefferud, Proposed Standard for Message Encapsulation,  Internet  RFC  934
       <URL:ftp://ftp.isi.edu/in-notes/rfc934.txt> (1985-01).

UWAGI DLA WYSYŁAJĄCYCH ŁATY

Istnieje kilka rzeczy, o których należy pamiętać przy wysyłaniu łat.

Twórz łatę według sprawdzonego schematu. Dobrą metodą jest polecenie diff -Naur stary nowy gdzie stary i
nowy identyfikują stary i nowy katalog. Nazwy stary i nowy nie powinny zawierać żadnych ukośników.
Nagłówki z poleceń diff powinny zawierać daty i czasy czasu uniwersalnego (UTC) z zastosowaniem
tradycyjnego formatu uniksowego, by odbiorcy łaty mogli skorzystać z opcji -Z lub --set-utc. Oto
przykładowe polecenie, z użyciem składni powłoki Bourne'a:

LC_ALL=C TZ=UTC0 diff -Naur gcc-2.7 gcc-2.8

Powiadom odbiorców, jak zaaplikować łatę, wskazując, do którego katalogu przejść cd i jakich opcji patch
użyć. Zalecany jest łańcuch opcji -Np1. Wypróbuj procedurę stawiając się na miejscu odbiorcy i stosując
łatę na kopię oryginalnych plików.

Możesz oszczędzić ludziom wielu problemów, zachowując plik patchlevel.h Jest on łatany aby zwiększyć
poziom łaty (patch level). Umieść go jako pierwszą różnicę w pliku z łatą, który wysyłasz. Jeśli do
łaty wstawisz linię Prereq:, to nie pozwoli ona na stosowanie łat poza kolejnością bez ostrzeżenia.

Możesz utworzyć plik u odbiorcy wysyłając mu różnicę z porównania /dev/null lub pusty plik o dacie równej
Epoce (1970-01-01 00:00:00 UTC) z plikiem, który chcesz stworzyć. Zadziała to tylko jeśli plik taki
jeszcze nie istnieje w katalogu docelowym. I odwrotnie, możesz usunąć plik wysyłając różnicę kontekstową
porównującą plik do usunięcia z pustym plikiem datowanym na Epokę. Plik nie zostanie usunięty jeśli
patch działa zgodnie z POSIX a nie podano opcji -E lub --remove-empty-files. Prostą metodą generowania
łat, które tworzą i usuwają pliki jest użycie opcji -N lub --new-file programu GNU diff. Jeśli
spodziewasz się, że odbiorca użyje opcji -pN, nie wysyłaj wyjścia wyglądającego tak:

diff -Naur v2.0.29/prog/README prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

bo obie nazwy plików mają różną liczbę ukośników, a rozmaite wersje patch różnie interpretują nazwy
plików. Unikniesz mylnej interpretacji, wysyłając zamiast tego takie wyjście:

diff -Naur v2.0.29/prog/README v2.0.30/prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ v2.0.30/prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

Unikaj wysyłania łat porównujących pliki o takich nazwach, jakie mają kopie zapasowe, jak np.
README.orig, gdyż może to zmylić patch, tak że będzie nakładał łatę na plik kopii zamiast na rzeczywisty
plik. Zamiast tego powinieneś wysyłać łaty porównujące pliki o takich samych nazwach podstawowych,
położone w różnych katalogach, np. old/README i new/README.

Uważaj by nie wysyłać łat odwrotnych, gdyż powoduje to, że ludzie zastanawiają się czy już załączyli
łatę.

Nie próbuj budować łat, które zmieniały by pliki pochodne (np. plik configure, w którym jest linia
configure: configure.in w swoim makefile), ponieważ odbiorca i tak powinien być w stanie je odtworzyć.
Jeśli musisz wysłać różnice plików pochodnych, utwórz je używając czasu uniwersalnego UTC; odbiorcy
powinni zaaplikować łątę stosując opcję -Z lub --set-utc, a następnie usunąć wszystkie niełatane pliki,
które zależą od właśnie załatanych (np. za pomocą make clean).

Mimo iż można umieścić 582 listingów różnic w jednym pliku, to lepiej wstawić grupy powiązanych łat do
osobnych plików.

Poza tym, upewnij się, że podałeś poprawnie nazwy plików, zarówno w nagłówku różnicy kontekstowej, jak i
w linii Index:. Jeśli łatasz coś w podkatalogu, upewnij się, że powiadomiłeś użytkownika, by podał opcję
-p.

DIAGNOSTYKA

       Zbyt wiele by tu wymieniać, lecz ogólnie wskazują, że patch nie mógł przetworzyć pliku z łatą.

       Jeśli  podano  opcję --verbose, komunikat Hmm... wskazuje, że w pliku z łatą jest nieprzetworzony tekst i
       że patch próbuje domyślić się, czy znajduje się w nim łata, a jeśli tak, to jakiego jest rodzaju.

       Patch kończy pracę z kodem 0 jeśli wszystkie kawałki zaaplikowano poprawnie, 1 jeśli jakieś nie mogły być
       zaaplikowane, a 2 w przypadku poważniejszych kłopotów.  Podczas aplikowania zbioru łat w pętli, umożliwia
       ci sprawdzenie tego kodu, tak by nie dołączać już reszty łat do częściowo połatanego pliku.

ZASTRZEŻENIA

       Różnice kontekstowe nie mogą wiarygodnie odwzorowywać tworzenia  lub  usuwania  pustych  plików,  pustych
       katalogów  czy  plików  specjalnych,  jak dowiązania symboliczne.  Nie potrafią też reprezentować zmian w
       metadanych pliku, takich jak właściciel, grupa, prawa czy to, że jeden plik jest twardym  dowiązaniem  do
       drugiego.   Jeśli  takie  zmiany  są również wymagane, łacie powinny towarzyszyć osobne instrukcje (np. w
       postaci skryptu powłoki).

       Patch nie potrafi stwierdzić, czy w skrypcie ed nie istnieją numery linii, a w normalnych różnicach  może
       wykryć  niewłaściwe  numery  tylko  gdy  odnajdzie  zmianę lub usunięcie.  Różnica kontekstowa, używająca
       współczynnika  `fuzz  factor'  3  może  mieć  podobne  problemy.  Dopóki  nie  zostanie  dodany  właściwy
       interaktywny  interfejs  użytkownika,  powinieneś  raczej  w  tych  wypadkach robić różnice typu context.
       Zobaczysz czy zmiany mają sens. Oczywiście kompilowanie bez błędów jest  całkiem  dobrym  wskazaniem,  że
       łata zadziałała, lecz nie jest to zawsze prawda.

       Patch  zwykle  daje  prawidłowe  wyniki,  nawet  gdy  musi dużo zgadywać. Jednak rezultaty mają gwarancję
       prawidłowości tylko wtedy, gdy łaty aplikowane są do dokładnie tej samej wersji pliku, z  której  zostały
       wygenerowane.

KWESTIE ZGODNOŚCI

Standard POSIX podaje zachowanie, które różni się od tradycyjnego zachowania się patcha. Powinieneś
pamiętać o tych różnicach jeśli musisz współpracować z patch w wersji 2.1 lub wcześniejszymi, które nie
są zgodne z POSIX.

• W tradycyjnym patchu argument opcji -p był opcjonalny, a gołe -p było równoważne -p0. Obecnie opcja
-p wymaga argumentu, a -p 0 jest teraz równoważnikiem -p0. Dla zachowania maksymalnej zgodności,
stosuj opcje typu -p0 i -p1.

Ponadto, tradycyjny patch po prostu zlicza ukośniki przy obcinaniu przedrostków ścieżkowych; patch
liczy obecnie składowe nazwy pliku. To znaczy, ciąg sąsiadujących ukośników liczy się obecnie za
jeden ukośnik. Dla zachowania maksymalnej zgodności, unikaj wysyłania łat zawierających // w nazwach
plików.

• W tradycyjnym patchu, tworzenie kopii zapasowych było włączone domyślnie. Zachowanie to jest teraz
włączane opcją -b lub --backup.

I odwrotnie, w POSIX-owym patch, kopie nigdy nie są tworzone, nawet jeśli wystąpi niedopasowanie łaty.
W GNU patch, zachowanie to jest włączane opcją --no-backup-if-mismatch lub przez włączenie zgodności z
POSIX opcją --posix albo ustawieniem zmiennej środowiska POSIXLY_CORRECT.

Opcja -b suffix tradycyjnego patch jest równoważna opcjom -b -z suffix dla GNU patch.

• Tradycyjny patch stosuje skomplikowaną (i nie w pełni udokumentowaną) metodę domyślania się z nagłówka
łaty nazwy pliku do załatania. Metoda ta nie jest zgodna z POSIX i ma kilka niepoprawnie zakodowanych
fragmentów [gotchas]. Obecny patch korzysta z innej, równie skomplikowanej (ale lepiej
udokumentowanej) metody, która jest opcjonalnie zgodna z POSIX; mamy nadzieję, że ma mniej błędów.
Obie te metody są ze sobą zgodne jeśli nazwy plików w nagłówku różnicy kontekstowej i w linii Index:
po obcięciu przedrostka są identyczne. Normalnie łata jest zgodna jeśli wszystkie nazwy plików w
nagłówku zawierają tę samę liczbę ukośników.

• Gdy tradycyjny patch zadawał użytkownikowi pytanie, kierował je na standardowe wyjście błędów i
oczekiwał odpowiedzi z pierwszego pliku poniższej listy będącego terminalem: standardowe wyjście
błędów, standardowe wyjście, /dev/tty, i standardowe wejście. Teraz patch wysyła pytania na
standardowe wyjście i pobiera odpowiedzi z /dev/tty. Zmieniono domyślne odpowiedzi na niektóre z
pytań. Dzięki temu patch nigdy nie wchodzi w nieskończoną pętlę przy stosowaniu domyślnych
odpowiedzi.

• Tradycyjny patch kończył działanie z kodem równym liczbie błędnych fragmentów, albo z kodem 1 jeśli
napotkano poważny problem. Obecnie patch kończy działanie z kodem 1 jeśli nie udało się zaaplikować
jakichś fragmentów, albo 2 jeśli napotkano poważny problem.

• Wysyłając instrukcje określające sposób skorzystania z łaty przez kogoś pracującego z GNU patch,
tradycyjnym patchem, lub patch em zgodnym z POSIX ogranicz się do podanych niżej opcji. W tym
zestawieniu spacje są znaczące, a argumenty wymagane.

-c
-d kat
-D symb
-e
-l
-n
-N
-o plik-wyj
-pnum
-R
-r plik-odrz

BŁĘDY

       Zgłoszenia błędów proszę wysyłać do <bug-gnu-utils@gnu.org>.

       Mógłby być sprytniejszy  co  do  częściowych  trafień,  nadmiernie  odbiegających  od  normy  offsetów  i
       zamienionego kodu, lecz wymagałoby to dodatkowego przebiegu.

       Jeśli kod został powielony (np. #ifdef STARYKOD ... #else ... #endif), patch nie może załatać obu wersji,
       i jeśli w ogóle zadziała, prawdopodobnie załata niewłaściwą i powie, że udało mu się z obydwiema.

       Jeśli aplikujesz łatę, którą już zaaplikowałeś, patch pomyśli  że  jest  to  odwrotna  łata  i  zaoferuje
       zdjęcie łaty.  Można to uważać za zaprojektowaną funkcję programu.

KOPIOWANIE

       Copyright 1984, 1985, 1986, 1988 Larry Wall.
       Copyright 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998 Free Software Foundation, Inc.

       Permission is granted to make and distribute verbatim copies of this manual provided the copyright notice
       and this permission notice are preserved on all copies.

       Permission is granted to copy and distribute modified versions of this manual under  the  conditions  for
       verbatim  copying,  provided  that  the entire resulting derived work is distributed under the terms of a
       permission notice identical to this one.

       Permission is granted to copy and distribute translations of this manual into another language, under the
       above  conditions  for  modified  versions,  except  that  this  permission  notice  may  be  included in
       translations approved by the copyright holders instead of in the original English.

AUTORZY

       Larry Wall napisał pierwotną wersję  patcha.   Paul  Eggert  usunął  istniejące  w  programie  arbitralne
       ograniczenia.   Dodał  obsługę  plików binarnych, ustawianie czasów pliku i usuwanie plików, i uczynił go
       bardziej zgodnym z POSIX-em.  Swój wkład wnieśli też Wayne Davison, który dodał obsługę formatu  unidiff,
       i David MacKenzie, który dołożył obsługę ustawień i kopii zapasowych.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne.
       W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym  zachowaniem  opisywanego  programu  lub
       funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 patch

       Prosimy   o   pomoc   w   aktualizacji   stron   man  -  więcej  informacji  można  znaleźć  pod  adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.