Ubuntu Manpage: patch - dołącz plik różnicowy do oryginału

NAZWA

       patch - dołącz plik różnicowy do oryginału

SKŁADNIA

       patch [opcje] [plikoryginalny [plikzłatą]]

       lecz zazwyczaj po prostu

       patch -pnum <plikzłatą

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Patch pobiera plik z łatą, który może zawierać jedną z czterech postaci różnic, dawanych
przez program diff(1). Jeśli plikzłatą jest pominięty lub jest myślnikiem, to łata będzie
czytana ze standardowego wejścia. Następnie dołącza te różnice do pliku oryginalnego,
dając w efekcie wersję załataną. Domyślnie, wersja załatana jest podstawiana na miejsce
oryginału. Może też tworzyć kopie zapasowe zmienianego oryginału, zob. opcja -b lub
--backup. Kopia oryginału jest zapisywana obok, z rozszerzeniem ".orig" (w systemach nie
obsługujących długich nazw plików "~"). Postać nazwy kopii zapasowej można kontrolować
przez opcje -b (--suffix), -B (--prefix), lub -V (--version-control).

Nazwy plików do załatania są zwykle brane z pliku łaty, ale jeśli łatany będzie tylko
jeden plik, to można podać go w wierszu poleceń jako plikoryginalny.

Podczas uruchamiania, patch próbuje sam określić rodzaj listingu różnicowego. Można to
zrobić też ręcznie, opcjami -c (--context), -e (--ed), -n (--normal) lub -u (--unified).
Różnice typu context (starego rodzaju, nowego rodzaju i unifikowane (unified)) są
nanoszone na oryginał wprost przez program patch, podczas gdy różnice ed są po prostu
przesyłane poprzez potok do edytora ed(1).

Patch próbuje automatycznie pominąć wszelkie śmieci znajdujące się przed fragmentem
różnicowym, dokonać załatania i znowu pominąć śmieci, znajdujące się za różnicą. Tak więc
przekazanie patchowi, różnicy znajdującej się np. w wiadomości pocztowej, powinno działać.
Jeśli całość różnic jest wcięta o ten sam rozmiar, lub różnice kontekstowe zawierają linie
zakończone parami CRLF, lub są raz bądź wielokrotnie zakapsułkowane przez poprzedzenie
ciągiem "- " linii zaczynających się od "-", jak podano w RFC 934, to jest to poprawnie
uwzględniane w łataniu.

W przypadku różnic typu context i w mniejszym stopniu różnic typu normal, patch potrafi
wykryć, kiedy numery linii wymienione w łacie są nieprawidłowe i spróbuje znaleźć właściwe
miejsce. Jako pierwszy strzał, używany jest numer linii użyty w badanym kawałku plus lub
minus offset użyty do zaaplikowania poprzedniego kawałka. Jeśli nie jest to właściwe
miejsce, nastąpi skanowanie w przód i wstecz w poszukiwaniu zestawu linii odpowiadającego
podanemu kontekstowi. Na początek, szukane jest miejsce, do którego pasują wszystkie
linie fragmentu. Jeśli nie uda się go znaleźć i mamy do czynienia z różnicami
kontekstowymi a współczynnik `maximum fuzz factor' jest ustawiony na 1 lub więcej, to
skanowanie jest powtarzane, lecz teraz ignoruje pierwszą i ostatnią linię kontekstu.
Jeśli i to zawiedzie, a wyżej wymieniony współczynnik jest ustawiony na 2 lub więcej, to
ignorowane będą dwie pierwsze i dwie ostatnie linie. (Domyślnym współczynnikiem jest 2.)
Jeśli patch nie może znaleźć właściwego miejsca do zaaplikowania fragmentu różnicy, to
wstawi go do pliku odrzuceń, który normalnie ma nazwę pliku wyjściowego, z dopisaną
końcówką .rej (lub # jeśli .rej utworzyłoby zbyt długą nazwę pliku. Jeśli dodanie nawet
pojedynczego znaku # powoduje, że nazwa pliku staje się za długa, to # zastępuje ostatni
znak nazwy). (Zauważ, że odrzucony fragment zostanie wyprodukowany jako różnica typu
context, niezależnie od postaci łaty wejściowej. Jeśli była ona typu normal, wiele
kontekstów będzie po prostu pustych.) Numery linii w pliku odrzuceń mogą być inne niż w
łacie: odzwierciedlają one przypuszczalną pozycję w nowym pliku, do której prawdopodobnie
należą odrzucone fragmenty.

Gdy obróbka fragmentu jest zakończona, zostaniesz poinformowany, czy zakończyła się
sukcesem, czy też się nie powiodła i w której linii (nowego pliku) wg patcha ten fragment
powinien się znaleźć. Jeśli jest ona inna od numeru linii, podanego w pliku różnicowym,
zostaniesz poinformowany o offsecie. Pojedynczy duży offset może być wskazówką, że
fragment zainstalowano w złym miejscu. Jeśli do porównania użyto współczynnika `fuzz
factor', to też będziesz o tym poinformowany, gdyż może to być podejrzane. Jeśli użyłeś
opcji --verbose, zostaniesz też powiadomiony o fragmentach dopasowanych dokładnie.

Jeśli w linii komend nie podano żadnego pliku oryginalnego, patch spróbuje go odgadnąć ze
śmieci, zawartych w pliku z różnicą, stosując poniższe zasady.

Najpierw buduje uporządkowaną listę kandydatur według takich reguł:

• Jeśli nagłówek jest nagłówkiem różnicy typu context, nazwa starego i nowego pliku
odczytywana jest z niego. Nazwa pliku jest ignorowana jeśli ma za mało ukośników dla
opcji -pnum lub --strip=num. Nazwa /dev/null jest również ignorowana.

• Jeśli w początkowych śmieciach jest linia Index: i albo brakuje obu nazw, starego i
nowego pliku, albo patch działa zgodnie z POSIX, to pobierana jest nazwa z tej linii.

• W poniższych regułach zakłada się, że rozważane nazwy plików są uporządkowane (stary,
nowy, indeks), niezależnie od kolejności, w jakiej występują w nagłówku.

Następnie patch wybiera nazwę pliki z listy potencjalnych nazw:

• Jeśli któryś z wymienionych plików istnieje, to wybierana jest pierwsza nazwa zgodna z
POSIX, w przeciwnym razie najlepsza.

• Jeżeli patch nie ignoruje RCS, ClearCase i SCCS (zob. opcję -g num lub --get=num), a
tak wskazany plik istnieje, ale znaleziono główną (master) pozycję RCS, ClearCase lub
SCCS, wybrany zostanie pierwszy plik wymieniony w tej pozycji.

• Jeśli nie istnieje plik o danej nazwie, nie znaleziono głównej pozycji RCS, ClearCase
lub SCCS, podano jakieś nazwy, patch nie stosuje się do POSIX, zaś łata wymaga
utworzenia pliku, to wybierana jest najlepsza nazwa wymagająca stworzenia najmniejszej
liczby katalogów.

• Jeśli powyższy algorytm heurystyczny nie da żadnej nazwy pliku, to zostaniesz o nią
zapytany. Poza tym, jeśli w prowadzących śmieciach znajduje linia "Prereq: ", patch
spróbuje pobrać pierwsze słowo z tej linii (zwykle numer wersji) i sprawdzić czy
istnieje ono w pliku wejściowym. Jeśli nie, patch zapyta o potwierdzenie przed
kontynuacją.

Efektem tego wszystkiego jest to, że powinieneś być w stanie podać w interfejsie newsów
następujące:

| patch -d /usr/src/local/blurfl

i tym samym załatać katalog blurfl bezpośrednio z artykułu, który zawiera łatę.

Jeśli plik z łatą składa się z więcej niż jednej łaty, program patch spróbuje zaaplikować
je tak, jakby przyszły w osobnych plikach z łatami. Znaczy to między innymi tyle, że
nazwa łatanego pliku jest określana dla każdego listingu różnic z osobna i że śmieci,
znajdujące się przed każdym z listingów będą analizowane jak opisano wyżej. Do kolejnych
łat można przekazywać opcje (i inną oryginalną nazwę pliku), oddzielając odpowiadające
listy argumentów znakiem '+'. (Lista argumentów kolejnej łaty nie musi jednak podawać
nowej nazwy pliku z łatą.)

OPCJE

-b, --backup
Tworzy pliki kopii zapasowych. To znaczy, przy łataniu pliku, zamiast usuwania
oryginału tworzy jego kopię lub zmienia nazwę. Jako kopia zapasowa pliku, który nie
istniał tworzony jest pusty plik, zastępczo reprezentujący nieistniejący oryginał.
Sposób ustalania nazw plików kopii zapasowych opisano przy opcjach -V lub
--version-control.

--backup-if-mismatch
Tworzy kopię zapasową jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku a nie zażądano w inny
sposób tworzenia kopii. Jest to zachowanie domyślne, chyba że patch działa zgodnie z
POSIX.

--no-backup-if-mismatch
Nie tworzy kopii zapasowej jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku i jeśli nie
zażądano w inny sposób tworzenia kopii. Jest to zachowanie domyślne gdy patch działa
zgodnie z POSIX.

-B pref, --prefix=pref
Poprzedza przedrostkiem pref nazwę pliku podczas tworzenia nazwy zwykłej kopii. Na
przykład, przy -B /junk/ nazwą zwykłej kopii dla src/patch/util.c jest
/junk/src/patch/util.c.

--binary
Za wyjątkiem standardowego wyjścia i /dev/tty, wszystkie pliki czyta i zapisuje w
trybie binarnym. Opcja ta nie ma żadnych skutków na systemach zgodnych z POSIX. Na
systemach podobnych do DOS, gdzie ma znaczenie, łata powinna być tworzona przy użyciu
diff -a --binary.

-c, --context
Wymusza interpretację pliku z łatą jako różnicy typu context.

-d kat, --directory=katalog
Powoduje interpretację katalogu jako katalogu, który ma być bieżącym i przechodzi do
niego przed zrobieniem czegokolwiek innego.

-D symb, --ifdef=symb
Powoduje używanie konstrukcji "#ifdef...#endif" do oznaczania zmian. symb będzie
symbolem różnicującym.

--dry-run
Wypisuje wynik łatania bez faktycznego zmieniania plików.

-e, --ed
Wymusza interpretację pliku z łatą jako skryptu ed.

-E, --remove-empty-files
Powoduje, że usuwane są pliki wyjściowe, które po zaaplikowaniu łat są puste. Zwykle
użycie tej opcji nie jest konieczne, gdyż program potrafi zbadać znaczniki czasu w
nagłówku i stwierdzić, czy po naniesieniu łat plik powinien istnieć. Jeśli jednak
wejście nie jest plikiem różnic kontekstowych lub gdy patch działa zgodnie z POSIX,
puste załatane pliki nie będą usuwane, dopóki nie zostanie podana ta opcja. Podczas
usuwania pliku patch usiłuje usunąć również jego puste katalogi nadrzędne.

-f, --force
Wymusza założenie, że użytkownik dokładnie wie co robi i powoduje niezadawanie pytań.
Pomija łaty, z których nagłówków nie wynika, jaki plik powinien być załatany; pliki są
łatane nawet jeśli mają złą wersję dla linii Prereq:; zakłada, że łaty nie są
odwrócone, nawet jeśli tak wyglądają. Opcja ta nie eliminuje komentarzy; do tego użyj
-s.

-F num, --fuzz=num
Ustawia współczynnik `maximum fuzz factor'. Opcja ta tyczy się tylko różnic typu
context i powoduje, że patch ignoruje maksymalnie tyle linii, zaglądając w miejsca,
gdzie ma zainstalować fragment łaty. Zauważ, że duży współczynnik zwiększa
prawdopodobieństwo nieprawidłowego naniesienia łaty. Domyślną wartością jest 2 i nie
może być ustawiona na więcej niż liczba linii kontekstu w różnicy, czyli zwykle 3.

-g num, --get=num
Steruje akcjami programu patch gdy oryginalny plik jest pod kontrolą RCS lub SCCS, a
nie istnieje lub jest przeznaczony tylko dla odczytu. Także wtedy, gdy jest pod
kontrolą ClearCase, a nie istnieje. Jeżeli num jest dodatnie, to pobiera (get) lub
aktualizuje (check out) plik z danego systemu kontroli wersji (revision control
system). Jeśli wynosi zero, patch ignoruje system kontroli wersji i nie pobiera pliku;
jeśli num jest ujemne, to pyta użytkownika czy pobrać plik. Domyślna wartość tej opcji
określana jest wartością zmiennej środowiska PATCH_GET jeśli takowa istnieje; jeśli
nie, to wartość domyślna jest zerem, gdy patch działa zgodnie z POSIX, w przeciwnym
razie jest ujemna.

-i plikłaty, --input=plikłaty
Odczytuje łatę z plikułaty. Jeśli plikiemłaty jest -, to ze standardowego wejścia,
domyślnie.

-l, --ignore-whitespace
Wykonuje swobodniejsze porównywanie wzorców, w przypadku, gdy w pliku pozamieniano
tabulacje i spacje. Dowolna sekwencja białych spacji (znaków tabulacji lub spacji) w
linii pliku łaty będzie odpowiadać dowolnej sekwencji białych spacji oryginalnego
pliku. Ciągi białych spacji występujące na końcach linii są ignorowane. Normalne
znaki muszą wciąż dokładnie pasować. Każda linia kontekstu nadal musi pasować do linii
oryginalnego pliku.

-n, --normal
Powoduje, że plik z łatą jest interpretowany jak różnica typu `normal'.

-N, --forward
powoduje ignorowanie łat, które wydają się być odwrócone lub już zaaplikowane. Zobacz
też -R.

-o plik-wyj, --output=plik-wyj
Zamiast łatania bezpośrednio oryginalnych plików, wynik jest kierowany do plik-wyj.

-pnum, --strip=num
Z każdej nazwy pliku znalezionej w pliku łaty ujmuje najmniejszy przedrostek
zawierający num początkowych ukośników. Ciąg kilku sąsiadujących ukośników liczy się
za jeden ukośnik. Opcję przewidziano na wypadek gdybyś przechowywał pliki w innym
katalogu niż osoba, która przesłała łatę. Na przykład, załóżmy, że nazwa pliku w łacie
miała wartość

/u/howard/src/blurfl/blurfl.c

ustawienie -p lub -p0 nie zmienia jej, -p1 daje

u/howard/src/blurfl/blurfl.c

bez początkowego ukośnika, a -p4 daje

blurfl/blurfl.c

natomiast niepodanie -p w ogóle, daje po prostu blurfl.c. Wynik tej operacji jest
poszukiwany albo w katalogu bieżącym, albo w katalogu podanym przez opcję -d.

--posix
Postępuje bardziej zgodnie ze standardem POSIX:

• Dociekając nazw plików z nagłówków różnic z listy (stary, nowy, indeks) bierze
pierwszy istniejący plik.

• Nie usuwa plików, które po załataniu stają się puste.

• Nie pyta o pobieranie plików z RCS, ClearCase czy SCCS.

• Wymaga, by w wierszu poleceń wszystkie opcje występowały przed nazwami plików.

• Nie tworzy kopii zapasowych przy wystąpieniu niezgodności.

--quoting-style=wyraz
Używa stylu wyraz do cytowania nazw wyjściowych. Wyraz powinien być jednym z
poniższych:

literal
Wypisuje nazwy bez zmian.

shell Cytuje nazwy dla powłoki jeśli zawierają metaznaki powłoki lub spowodowałyby
dwuznaczność wyniku.

shell-always
Cytuje nazwy dla powłoki, nawet wtedy, gdy normalnie nie wymagałyby cytowania.

c Cytuje nazwy jak dla łańcuchów w języku C.

escape Cytuje jak z c, z wyjątkiem tego, iż pomija otaczające znaki cudzysłowu.

Wartość domyślną opcji --quoting-style można określić za pomocą zmiennej środowiska
QUOTING_STYLE. Jeśli nie jest ona ustawiona, to wartością domyślną jest shell.

-r plik-odrz, --reject-file=plik-odrz
Odrzucone poprawki są umieszczane w zadanym pliku-odrz, a nie w domyślnym pliku
odrzuceń .rej.

-R, --reverse
Mówi, że łata ta została utworzona przy zamienionych miejscami starych i nowych plikach
[tłum. zamiast `diff -c stary nowy' użyto pomyłkowo `diff -c nowy stary']. (Tak,
obawiam się że czasem się to zdarza, natura ludzka jest jaka jest.) Patch Spróbuje
zamienić każdy fragment przed jego zaaplikowaniem. Odrzucenia wyjdą w formacie
zamienionym (swapped). Opcja -R nie działa ze skryptami różnicowymi eda gdyż jest tam
zbyt mało danych do zrekonstruowania operacji odwrotnej.

Jeśli pierwszy fragment łaty zawiedzie, patch odwraca ten fragment, sprawdzając czy nie
może być tak zaaplikowany. Jeśli może, zostaniesz zapytany czy chcesz ustawić opcję
-R. Jeśli nie, łata będzie aplikowana dalej w sposób tradycyjny. (Uwaga: metoda ta
nie może wykryć łaty odwróconej jeśli jest to różnica typu normal i jeśli pierwszą
komendą jest doklejanie (append) (tj. powinno to być kasowanie -- delete). Jest tak
dlatego, że doklejanie zawsze działa, gdyż pusty kontekst pasuje wszędzie. Szczęśliwym
trafem, wiele łat raczej dodaje lub zmienia linie niż je kasuje, więc większość
odwróconych różnic typu normal zaczyna się od kasowania, co zawiedzie i wywoła
heurystykę.)

-s, --silent, --quiet
Powoduje, że patch działa cicho, chyba że pojawi się błąd.

-t, --batch
Podobne do -f, gdyż eliminuje pytania, lecz działa według innych założeń: pomija łaty,
których nagłówki nie zawierają nazw plików (tak samo jak -f), pomija łaty dla plików ze
złymi wersjami Prereq: i przyjmuje, że łaty są odwrócone, jeśli na takie wyglądają.

-T, --set-time
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników
czasu podanych w nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują
czas lokalny. Opcja ta jest niezalecana, gdyż użycie łat korzystających z czasu
lokalnego przez osoby z innych stref czasowych nie jest łatwe. Ponadto znaczniki czasu
lokalnego nie są jednoznaczne w przypadku, gdy zegar lokalny jest cofany w związku z
dostosowywaniem do czasu letniego. Zamiast tej opcji, powinno się tworzyć łaty z
czasem uniwersalnym (UTC) i stosować opcję -Z lub --set-utc.

-u, --unified
Wymusza interpretację łaty jako różnicy typu unified context (zunifikowana różnica
kontekstowa).

-V metoda, --version-control=metoda
-V metoda, --version--control=metoda Powoduje, że metoda staje się metodą tworzenia
nazw plików zapasowych. Rodzaje robionych kopii zapasowych można również podać w
zmiennej środowiskowej PATCH_VERSION_CONTROL (lub, jeśli nie jest ustawiona, zmienną
VERSION_CONTROL), która jest przesłaniana przez tę opcję. Wybrana metoda nie ma wpływu
na to, czy kopie zapasowe będą wykonywane, i w jakich przypadkach. Określa tylko
sposób tworzenia nazw plików zapasowych. Wartość metody jest podobna jak zmiennej
`version-control' GNU Emacsa. Patch rozpoznaje też ich bardziej opisowe synonimy.
Poprawne wartości to (przyjmowane są rozróżnialne skróty):

numbered lub t
Tworzy zawsze numerowane kopie zapasowe. Nazwą numerowanej kopii zapasowej pliku F
jest F.~N~ gdzie N to numer wersji.

existing lub nil
Tworzy numerowane kopie zapasowe plików, które już je mają, a zwykłe kopie dla
pozostałych. Tak jest domyślnie.

`never' lub `simple'
Zawsze robi zwykłe kopie zapasowe. Opcje -B lub --prefix, -Y lub --basename-prefix
i -z lub --suffix określają nazwę pliku zwykłej kopii zapasowej. Jeżeli nie podano
żadnej z nich, to stosowany jest przyrostek zwykłej kopii zapasowej. Jest to
wartość zmiennej środowiska SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, jeśli jest ona ustawiona, lub
.orig w przeciwnym razie.

Przy kopiach numerowanych lub zwykłych, jeśli nazwa pliku kopii zapasowej jest zbyt
długa, to zamiast niej używa się przyrostka kopii ~. Jeżeli nawet dodanie ~
spowodowałoby, że nazwa będzie za długa, to ~ zastępuje ostatni znak nazwy pliku.

--verbose
Wypisuje dodatkowe informacje o wykonywanej pracy.

-x num, --debug=num
ustawia wewnętrzne flagi debuggowe. Ma to znaczenie tylko dla łataczy programu patch.

-Y pref, --basename-prefix=pref
Przy tworzeniu nazwy zwykłej kopii poprzedza przedrostkiem pref podstawową część nazwy
pliku. Na przykład, przy -Y .del/ nazwą pliku zwykłej kopii zapasowej dla
src/patch/util.c jest src/patch/.del/util.c.

-z suffix, --suffix=suffix
Powoduje, że suff jest interpretowane jako przyrostek nazw zwykłych kopii zapasowych.
Na przykład, przy -z - nazwą pliku zwykłej kopii kopii dla src/patch/util.c jest
src/patch/util.c-. Przyrostek kopii można też określić za pomocą zmiennej środowiska
SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, która jest przesłaniana przez tę opcję.

-Z, --set-utc
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników
czasu podanych w nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują
czas uniwersalny - Coordinated Universal Time (UTC, znany też jako czas średni
Greenwich GMT). Zobacz też opcja -T lub --set-time.

Opcje -Z lub --set-utc i -T lub --set-time normalnie powstrzymują się od ustawiania
czasu pliku jeśli jego oryginalny czas nie pasuje do czasu podanego w nagłówku łaty lub
jej zawartość nie pasuje dokładnie do łaty. Jednak, jeśli podano opcję -f lub --force,
to czas pliku jest ustawiany bez względu na niezgodności.

Z powodu ograniczeń formatu wyjściowego stosowanego przez diff, opcje te nie potrafią
aktualizować czasów plików, których zawartość się nie zmieniła. Wykorzystując te opcje
powinno się pamiętać o usunięciu (np. za pomocą make clean) wszystkich plików, które
zależą od załatanych, by późniejsze wywołania make nie zostały zmylone czasem
załatanych plików.

--help
Wypisuje listę opcji i kończy działanie.

-v, --version
Wypisuje wersję programu i kończy działanie.

ŚRODOWISKO

       PATCH_GET
          Określa,  czy  patch  powinien  domyślnie  pobierać brakujące lub przeznaczone tylko do
          odczytu pliki z RCS, ClearCase lub SCCS. Zobacz opis opcji -g lub --get.

       POSIXLY_CORRECT
          Jeśli jest ustawiona, patch  ściślej  stosuje  się  do  standardu  POSIX  w  zachowaniu
          domyślnym.  Zobacz opis opcji --posix.

       QUOTING_STYLE
          Domyślna wartość opcji --quoting-style.

       SIMPLE_BACKUP_SUFFIX
          Przyrostek stosowany do tworzenia nazw plików zwykłych kopii zapasowych .orig.

       TMPDIR, TMP, TEMP
          Katalog  do  przechowywania  plików  tymczasowych.  patch wykorzystuje pierwszą zmienną
          środowiska z tej listy, jaka jest ustawiona.  Jeśli żadna nie  jest,  wartość  domyślna
          zależy od systemu: normalnie na maszynach uniksowych jest to /tmp.

       VERSION_CONTROL lub PATCH_VERSION_CONTROL
          Wybiera metodę kontroli wersji kopii pliku; zobacz opcja -v lub --version-control.

PLIKI

       $TMPDIR/p∗
          pliki tymczasowe

       /dev/tty
          terminal sterujący; używany do uzyskania odpowiedzi na pytania zadawane użytkownikowi.

ZOBACZ TAKŻE

       diff(1) ed(1).

       Marshall  T.  Rose  and  Einar  A. Stefferud, Proposed Standard for Message Encapsulation,
       Internet RFC 934 <URL:ftp://ftp.isi.edu/in-notes/rfc934.txt> (1985-01).

UWAGI DLA WYSYŁAJĄCYCH ŁATY

Istnieje kilka rzeczy, o których należy pamiętać przy wysyłaniu łat.

Twórz łatę według sprawdzonego schematu. Dobrą metodą jest polecenie
diff -Naur stary nowy gdzie stary i nowy identyfikują stary i nowy katalog. Nazwy stary i
nowy nie powinny zawierać żadnych ukośników. Nagłówki z poleceń diff powinny zawierać
daty i czasy czasu uniwersalnego (UTC) z zastosowaniem tradycyjnego formatu uniksowego, by
odbiorcy łaty mogli skorzystać z opcji -Z lub --set-utc. Oto przykładowe polecenie, z
użyciem składni powłoki Bourne'a:

LC_ALL=C TZ=UTC0 diff -Naur gcc-2.7 gcc-2.8

Powiadom odbiorców, jak zaaplikować łatę, wskazując, do którego katalogu przejść cd i
jakich opcji patch użyć. Zalecany jest łańcuch opcji -Np1. Wypróbuj procedurę stawiając
się na miejscu odbiorcy i stosując łatę na kopię oryginalnych plików.

Możesz oszczędzić ludziom wielu problemów, zachowując plik patchlevel.h Jest on łatany aby
zwiększyć poziom łaty (patch level). Umieść go jako pierwszą różnicę w pliku z łatą,
który wysyłasz. Jeśli do łaty wstawisz linię Prereq:, to nie pozwoli ona na stosowanie
łat poza kolejnością bez ostrzeżenia.

Możesz utworzyć plik u odbiorcy wysyłając mu różnicę z porównania /dev/null lub pusty plik
o dacie równej Epoce (1970-01-01 00:00:00 UTC) z plikiem, który chcesz stworzyć. Zadziała
to tylko jeśli plik taki jeszcze nie istnieje w katalogu docelowym. I odwrotnie, możesz
usunąć plik wysyłając różnicę kontekstową porównującą plik do usunięcia z pustym plikiem
datowanym na Epokę. Plik nie zostanie usunięty jeśli patch działa zgodnie z POSIX a nie
podano opcji -E lub --remove-empty-files. Prostą metodą generowania łat, które tworzą i
usuwają pliki jest użycie opcji -N lub --new-file programu GNU diff. Jeśli spodziewasz
się, że odbiorca użyje opcji -pN, nie wysyłaj wyjścia wyglądającego tak:

diff -Naur v2.0.29/prog/README prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

bo obie nazwy plików mają różną liczbę ukośników, a rozmaite wersje patch różnie
interpretują nazwy plików. Unikniesz mylnej interpretacji, wysyłając zamiast tego takie
wyjście:

diff -Naur v2.0.29/prog/README v2.0.30/prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ v2.0.30/prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

Unikaj wysyłania łat porównujących pliki o takich nazwach, jakie mają kopie zapasowe, jak
np. README.orig, gdyż może to zmylić patch, tak że będzie nakładał łatę na plik kopii
zamiast na rzeczywisty plik. Zamiast tego powinieneś wysyłać łaty porównujące pliki o
takich samych nazwach podstawowych, położone w różnych katalogach, np. old/README i
new/README.

Uważaj by nie wysyłać łat odwrotnych, gdyż powoduje to, że ludzie zastanawiają się czy już
załączyli łatę.

Nie próbuj budować łat, które zmieniały by pliki pochodne (np. plik configure, w którym
jest linia configure: configure.in w swoim makefile), ponieważ odbiorca i tak powinien być
w stanie je odtworzyć. Jeśli musisz wysłać różnice plików pochodnych, utwórz je używając
czasu uniwersalnego UTC; odbiorcy powinni zaaplikować łątę stosując opcję -Z lub
--set-utc, a następnie usunąć wszystkie niełatane pliki, które zależą od właśnie
załatanych (np. za pomocą make clean).

Mimo iż można umieścić 582 listingów różnic w jednym pliku, to lepiej wstawić grupy
powiązanych łat do osobnych plików.

Poza tym, upewnij się, że podałeś poprawnie nazwy plików, zarówno w nagłówku różnicy
kontekstowej, jak i w linii Index:. Jeśli łatasz coś w podkatalogu, upewnij się, że
powiadomiłeś użytkownika, by podał opcję -p.

DIAGNOSTYKA

       Zbyt wiele by tu wymieniać, lecz ogólnie wskazują, że patch nie mógł przetworzyć  pliku  z
       łatą.

       Jeśli  podano  opcję  --verbose,  komunikat  Hmm...  wskazuje,  że  w  pliku  z  łatą jest
       nieprzetworzony tekst i że patch próbuje domyślić się, czy znajduje  się  w  nim  łata,  a
       jeśli tak, to jakiego jest rodzaju.

       Patch  kończy  pracę  z  kodem  0  jeśli wszystkie kawałki zaaplikowano poprawnie, 1 jeśli
       jakieś nie mogły być zaaplikowane, a  2  w  przypadku  poważniejszych  kłopotów.   Podczas
       aplikowania  zbioru  łat  w pętli, umożliwia ci sprawdzenie tego kodu, tak by nie dołączać
       już reszty łat do częściowo połatanego pliku.

ZASTRZEŻENIA

       Różnice kontekstowe nie mogą  wiarygodnie  odwzorowywać  tworzenia  lub  usuwania  pustych
       plików,  pustych  katalogów  czy  plików  specjalnych,  jak  dowiązania  symboliczne.  Nie
       potrafią też reprezentować zmian w metadanych pliku, takich jak właściciel,  grupa,  prawa
       czy to, że jeden plik jest twardym dowiązaniem do drugiego.  Jeśli takie zmiany są również
       wymagane, łacie powinny towarzyszyć osobne instrukcje (np. w postaci skryptu powłoki).

       Patch nie potrafi stwierdzić, czy w skrypcie ed nie istnieją numery linii, a w  normalnych
       różnicach  może  wykryć  niewłaściwe  numery  tylko  gdy  odnajdzie  zmianę lub usunięcie.
       Różnica kontekstowa, używająca współczynnika `fuzz factor' 3 może mieć  podobne  problemy.
       Dopóki  nie zostanie dodany właściwy interaktywny interfejs użytkownika, powinieneś raczej
       w tych wypadkach robić różnice typu context.  Zobaczysz czy zmiany mają  sens.  Oczywiście
       kompilowanie  bez błędów jest całkiem dobrym wskazaniem, że łata zadziałała, lecz nie jest
       to zawsze prawda.

       Patch zwykle daje prawidłowe wyniki, nawet gdy musi dużo zgadywać. Jednak  rezultaty  mają
       gwarancję  prawidłowości tylko wtedy, gdy łaty aplikowane są do dokładnie tej samej wersji
       pliku, z której zostały wygenerowane.

KWESTIE ZGODNOŚCI

Standard POSIX podaje zachowanie, które różni się od tradycyjnego zachowania się patcha.
Powinieneś pamiętać o tych różnicach jeśli musisz współpracować z patch w wersji 2.1 lub
wcześniejszymi, które nie są zgodne z POSIX.

• W tradycyjnym patchu argument opcji -p był opcjonalny, a gołe -p było równoważne -p0.
Obecnie opcja -p wymaga argumentu, a -p 0 jest teraz równoważnikiem -p0. Dla
zachowania maksymalnej zgodności, stosuj opcje typu -p0 i -p1.

Ponadto, tradycyjny patch po prostu zlicza ukośniki przy obcinaniu przedrostków
ścieżkowych; patch liczy obecnie składowe nazwy pliku. To znaczy, ciąg sąsiadujących
ukośników liczy się obecnie za jeden ukośnik. Dla zachowania maksymalnej zgodności,
unikaj wysyłania łat zawierających // w nazwach plików.

• W tradycyjnym patchu, tworzenie kopii zapasowych było włączone domyślnie. Zachowanie
to jest teraz włączane opcją -b lub --backup.

I odwrotnie, w POSIX-owym patch, kopie nigdy nie są tworzone, nawet jeśli wystąpi
niedopasowanie łaty. W GNU patch, zachowanie to jest włączane opcją
--no-backup-if-mismatch lub przez włączenie zgodności z POSIX opcją --posix albo
ustawieniem zmiennej środowiska POSIXLY_CORRECT.

Opcja -b suffix tradycyjnego patch jest równoważna opcjom -b -z suffix dla GNU patch.

• Tradycyjny patch stosuje skomplikowaną (i nie w pełni udokumentowaną) metodę domyślania
się z nagłówka łaty nazwy pliku do załatania. Metoda ta nie jest zgodna z POSIX i ma
kilka niepoprawnie zakodowanych fragmentów [gotchas]. Obecny patch korzysta z innej,
równie skomplikowanej (ale lepiej udokumentowanej) metody, która jest opcjonalnie
zgodna z POSIX; mamy nadzieję, że ma mniej błędów. Obie te metody są ze sobą zgodne
jeśli nazwy plików w nagłówku różnicy kontekstowej i w linii Index: po obcięciu
przedrostka są identyczne. Normalnie łata jest zgodna jeśli wszystkie nazwy plików w
nagłówku zawierają tę samę liczbę ukośników.

• Gdy tradycyjny patch zadawał użytkownikowi pytanie, kierował je na standardowe wyjście
błędów i oczekiwał odpowiedzi z pierwszego pliku poniższej listy będącego terminalem:
standardowe wyjście błędów, standardowe wyjście, /dev/tty, i standardowe wejście.
Teraz patch wysyła pytania na standardowe wyjście i pobiera odpowiedzi z /dev/tty.
Zmieniono domyślne odpowiedzi na niektóre z pytań. Dzięki temu patch nigdy nie wchodzi
w nieskończoną pętlę przy stosowaniu domyślnych odpowiedzi.

• Tradycyjny patch kończył działanie z kodem równym liczbie błędnych fragmentów, albo z
kodem 1 jeśli napotkano poważny problem. Obecnie patch kończy działanie z kodem 1
jeśli nie udało się zaaplikować jakichś fragmentów, albo 2 jeśli napotkano poważny
problem.

• Wysyłając instrukcje określające sposób skorzystania z łaty przez kogoś pracującego z
GNU patch, tradycyjnym patchem, lub patch em zgodnym z POSIX ogranicz się do podanych
niżej opcji. W tym zestawieniu spacje są znaczące, a argumenty wymagane.

-c
-d kat
-D symb
-e
-l
-n
-N
-o plik-wyj
-pnum
-R
-r plik-odrz

BŁĘDY

       Zgłoszenia błędów proszę wysyłać do <bug-gnu-utils@gnu.org>.

       Mógłby być sprytniejszy co do  częściowych  trafień,  nadmiernie  odbiegających  od  normy
       offsetów i zamienionego kodu, lecz wymagałoby to dodatkowego przebiegu.

       Jeśli  kod  został  powielony  (np.  #ifdef STARYKOD ... #else ... #endif), patch nie może
       załatać obu wersji, i jeśli w ogóle zadziała, prawdopodobnie załata niewłaściwą  i  powie,
       że udało mu się z obydwiema.

       Jeśli  aplikujesz  łatę, którą już zaaplikowałeś, patch pomyśli że jest to odwrotna łata i
       zaoferuje zdjęcie łaty.  Można to uważać za zaprojektowaną funkcję programu.

KOPIOWANIE

       Copyright 1984, 1985, 1986, 1988 Larry Wall.
       Copyright 1989, 1990, 1991, 1992,  1993,  1994,  1995,  1996,  1997,  1998  Free  Software
       Foundation, Inc.

       Permission  is  granted to make and distribute verbatim copies of this manual provided the
       copyright notice and this permission notice are preserved on all copies.

       Permission is granted to copy and distribute modified versions of this  manual  under  the
       conditions  for  verbatim  copying,  provided  that  the  entire resulting derived work is
       distributed under the terms of a permission notice identical to this one.

       Permission is granted to copy and distribute translations  of  this  manual  into  another
       language,  under  the  above conditions for modified versions, except that this permission
       notice may be included in translations approved by the copyright holders instead of in the
       original English.

AUTORZY

       Larry  Wall  napisał  pierwotną  wersję patcha.  Paul Eggert usunął istniejące w programie
       arbitralne ograniczenia.  Dodał  obsługę  plików  binarnych,  ustawianie  czasów  pliku  i
       usuwanie  plików,  i uczynił go bardziej zgodnym z POSIX-em.  Swój wkład wnieśli też Wayne
       Davison, który dodał obsługę formatu unidiff, i David  MacKenzie,  który  dołożył  obsługę
       ustawień i kopii zapasowych.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe  tłumaczenie  pochodzi  z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może
       nie być aktualne. W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym  opisem  a  rzeczywistym
       zachowaniem  opisywanego  programu  lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie się z oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 patch

       Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji  można  znaleźć  pod  adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.