oracular (7) bootparam.7.gz

Provided by: manpages-pl_4.23.1-1_all bug

NAZWA

       bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

OPIS

       Jądro  (kernel)  Linux  przyjmuje  pewne  "opcje  wiersza  poleceń"",  lub "parametry rozruchowe" podczas
       uruchamiania. Ogólnie jest to używane do przekazywania jądru informacji o  parametrach  sprzętu,  których
       samodzielnie nie potrafi ono określić lub by zapobiec wartościom, które jądro by normalnie wykryło.

       Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez BIOS, nie ma możliwości przekazywania żadnych parametrów.
       Tak więc, aby móc mieć tę możliwość,  trzeba  używać  programu  rozruchowego  zdolnego  do  przekazywania
       parametrów, takiego jak GRUB.

   Lista argumentów
       Wiersz  poleceń  jądra  jest  przetwarzany  w  listę  łańcuchów  (argumentów  rozruchowych) rozdzielonych
       spacjami. Większość argumentów rozruchowych przyjmuje postać:

           nazwa[=wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_10]

       gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do określania,  która  część  jądra  ma
       otrzymać  związane z nim wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są zwyczajnie oddzielone spacjami, w
       formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10 wartości  jest  rzeczywisty,  jako  że  obecnie  kod
       obsługuje  jedynie  10  oddzielonych  przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego
       samego słowa kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).

       Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra init/main.c.  Najpierw  jądro  sprawdza  czy
       argument  jest  jednym  ze  specjalnych  argumentów  "root=",  "ro",  "rw"  lub  "debug".  Znaczenie tych
       specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.

       Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy podany tekst argumentu  (taki  jak
       "foo")  nie  jest związany z funkcją konfigurującą ("foo_setup()") dla konkretnego urządzenia, lub części
       jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to przeszuka ono tablice bootsetupowe aby  sprawdzić,
       czy  "foo" było zarejestrowane. Jeśli było, wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup())
       i przekazuje jej argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.

       Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja  konfigurująca,  jak  opisano
       powyżej,  zostaje  zinterpretowane  jako  zmienna  środowiskowa, która ma być ustawiona. (Bezużytecznym?)
       przykładem może być użycie "TERM=vt100" jako argumentu rozruchowego.

       Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były zinterpretowane jako  zmienne
       środowiskowe,   zostają   potem   przekazane  procesowi  PID  1,  którym  zwykle  jest  program  init(1).
       Najpopularniejszym argumentem, który jest przekazywany procesowi init jest słowo "single", które mówi mu,
       by  uruchomił komputer w trybie pojedynczego użytkownika, żeby nie odpalał wszystkich normalnych demonów.
       Proszę sprawdzić na stronie podręcznika init(1), jakie argumenty przyjmuje.

   Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia
       'init=...'
              Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono ustawione lub nie może
              zostać  znalezione,  to  jądra  wypróbowuje /sbin/init, następnie /etc/init, później /bin/init i w
              końcu /bin/sh a ostatecznie panikuje, jeśli wszystkie te próby zawiodą.

       'nfsaddrs=...'
              Ustawia adres rozruchowy NFS na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest używany w przypadku rozruchu
              sieciowego.

       'nfsroot=...'
              Ustawia  nazwę  katalogu  głównego  NFS na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie rozpoczyna się od
              "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez "/tftpboot/". Ta  nazwa  katalogu  głównego  jest
              używana w przypadku rozruchu sieciowego.

       'root=...'
              Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu plików podczas rozruchu.
              Domyślna wartość tego ustawienia jest skonfigurowana podczas kompilacji i  zwykle  jest  wartością
              urządzenia  głównego  systemu,  na  którym  zbudowano  jądro.  Aby nadpisać tę wartość i wybrać na
              urządzenie główne np. drugi napęd dyskietek, należy użyć "root=/dev/fd1".

              Główne urządzenie można  określić  symbolicznie  lub  numerycznie.  Forma  symboliczna  ma  postać
              /dev/XXYN,  gdzie  XX określa typ urządzenia (np. 'hd' do twardych dysków zgodnych z ST-506, z Y z
              zakresu 'a'–'d'; 'sd' do dysków zgodnych z SCSI, z Y z zakresu 'a'–'e'), Y jest literą lub numerem
              napędu, a N numerem (dziesiętnie) partycji na tym urządzeniu.

              Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych urządzeń w bieżącym systemie.
              Część "/dev/" jest tylko konwencją.

              Powyższe urządzenia można  przekazywać  także  w  niewygodnej  i  mniej  przenośnej  reprezentacji
              numerycznej,  która  jest  kombinacją  numerów  głównych/pobocznych  (major/minor)  urządzeń. (np.
              /dev/sda3 ma numer główny 8 i poboczny 3, więc można użyć "root=0x803" jako alternatywy).

       'rootdelay='
              Parametr ustawia przerwę (w sekundach) przed próbą zamontowania głównego systemu plików.

       'rootflags=...'
              Parametr ustawia łańcuch opcji montowania dla głównego systemu plików (więcej informacji również w
              fstab(5)).

       'rootfstype=...'
              Opcja  'rootfstype'  nakazuje  jądru  zamontowanie  głównego  systemu plików tak, jak gdyby był on
              podanego typu. Może być to przydatne (przykładowo) do zamontowania systemu plików ext3 jako ext2 i
              usunięcia dziennika w głównym systemie plików, cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez
              potrzeby rozruchu komputera z innego nośnika.

       'ro' i 'rw'
              Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony tylko do odczytu, aby
              fsck  mógł  pracować  na  nieruchomym  systemie  plików. Żaden proces nie może zapisywać plików na
              systemie plików, dopóki nie zostanie remontowany  jako  przeznaczony  do  odczytu  i  zapisu,  np.
              poprzez "mount -w -n -o remount /" (patrz też mount(8)).

              Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony do odczytu/zapisu. Tak
              jest domyślnie.

       'resume=...'
              Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których chce się wznowić pracę systemu  po
              hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik wymiany. Przykład:

                  resume=/dev/hda2

       'reserve=...'
              Ta  komenda  jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed sondowaniem.  Postać
              polecenia:

                  reserve=iobase,extent[,iobase,extent]...

              W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń od  szukania  urządzeń
              (autosondowanie)  w  określonych  regionach.  Może  to wynikać z błędnej reakcji sprzętu, możliwej
              błędnej identyfikacji lub po prostu z tego, że nie chce się tego sprzętu inicjalizować.

              Argument reserve podaje region portu  wejścia/wyjścia,  który  nie  ma  być  sondowany.  Sterownik
              urządzenia  nie  będzie  sondować  zarezerwowanego  regionu,  chyba  że  inny  argument rozruchowy
              wyjątkowo mu to nakaże.

              Na przykład, wiersz rozruchowy

                  reserve=0x300,32 blah=0x300

              powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od sondowania 0x300-0x31f.

       'panic=N'
              Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej opcji można spowodować, że
              jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N sekundach (jeśli N jest większe niż zero). Czas ten
              można również ustawić za pomocą

                  echo N > /proc/sys/kernel/panic.

       'reboot=[warm|cold][,[bios|hard]]'
              Od Linuksa 2.0.22 ponowne uruchomienie jest domyślnie "zimne" (cold). Można również  wybrać  stare
              ustawienie za pomocą 'reboot=warm'. "Zimny" restart może wymagać zresetowania określonego sprzętu,
              może również zniszczyć jeszcze nie zapisane dane w  buforach  dysku.  "Ciepły"  restart  może  być
              szybszy.  Domyślnie,  ponowne uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez żądanie pulsowania bitu 0
              na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz istnieje  przynajmniej  jeden  typ  płyt  głównych,  z
              którym to nie działa. Opcja 'reboot=bios' może w zamian przeskoczyć przez BIOS.

       'nosmp' i 'maxcpus=N'
              Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub 'maxcpus=0' wyłączy całkowicie
              aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N' ograniczy maksymalną liczbę aktywowanych  procesorów  w
              trybie SMP do N.

   Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra
       'debug'
              Komunikaty  jądra  są  przekazywane  do  demona  (np.  klogd(8) lub podobnego), tak że mogą zostać
              zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach  powyżej  console_loglevel  są  także  wypisywane  na
              konsoli  (informacje  na temat poziomów priorytetów zawiera syslog(2)). Domyślnie console_loglevel
              jest ustawiona na logowanie wszystkiego co ważniejsze  niż  KERN_DEBUG.  Ten  argument  rozruchowy
              dodatkowo  nakazuje  wypisywanie  wiadomości  o  priorytecie KERB_DEBUG.. Poziom logowania konsoli
              można również ustawić podczas pracy systemu dzięki plikowi  /proc/sys/kernel/printk  (opisanemu  w
              syslog(2)), operacji syslog(2) SYSLOG_ACTION_CONSOLE_LEVEL lub dmesg(8).

       'profile=N'
              Możliwe  jest  włączenie  funkcji  profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co jądro zużywa cykle
              procesora. Profilowanie jest  włączane,  za  pomocą  ustawienia  zmiennej  prof_shift  na  wartość
              niezerową.  Można  to  zrobić  podając  CONFIG_PROFILE  w  chwili  kompilacji  lub  używając opcji
              'profile='. Wartość prof_shift będzie wynosić N, jeśli zostanie podana  lub  CONFIG_PROFILE_SHIFT,
              gdy  poda  się  ją,  lub  2  -  wartość  domyślną.  Ważność  tej  zmiennej  jest taka, że daje ona
              rozdrobnienie profilowania: za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra, licznik
              jest zwiększany:

                  profile[address >> prof_shift]++;

              Surowe  informacje  profilowania można odczytać z /proc/profile. Prawdopodobnie będzie trzeba użyć
              narzędzia takiego  jak  readprofile.c,  aby  je  uporządkować.  Zapis  do  /proc/profile  wyczyści
              liczniki.

   Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem
       Tylko  jeśli  jądro  zostało  skompilowane  z CONFIG_BLK_DEV_RAM. Generalnie, złym pomysłem jest używanie
       ramdysku w Linuksie — system sam będzie korzystał z dostępnej pamięci bardziej wydajnie. Jednak w trakcie
       rozruchu  często  przydatne  okazuje  się  załadowanie  zawartości dyskietki na ramdysk. Może się również
       okazać, że pewne moduły (np. do systemu plików lub sprzętu)  muszą  zostać  załadowane  przed  uzyskaniem
       dostępu do głównego dysku.

              W  Linuksie  1.3.48,  obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej, pamięć była alokowana
              statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który określał jego rozmiar. Mogło to również służyć do
              ustawienia  obrazu  jądra  w  czasie  kompilacji. Obecnie, ramdysk używa buforów i powiększa się w
              sposób dynamiczny. Wiele informacji o bieżącej konfiguracji ramdysku  zawiera  plik  źródeł  jądra
              Documentation/blockdev/ramdisk.txt (w starszych jądrach Documentation/ramdisk.txt).

              Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.

       'load_ramdisk=N'
              Jeśli N=1 - ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest domyślnie).

       'prompt_ramdisk=N'
              Jeśli  N=1  -  prosi  o  włożenie  dyskietki  (tak jest domyślnie), jeśli N=0 - nie prosi (dlatego
              parametr ten nigdy nie jest potrzebny).

       'ramdisk_size=N' lub (przestarzałe) 'ramdisk=N'
              Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).

       'ramdisk_start=N'
              Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się rozpoczyna) na N.  Jest
              to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za obrazem jądra.

       'noinitrd'
              Tylko  gdy jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM i CONFIG_BLK_DEV_INITRD. Obecnie, można
              skompilować jądro tak, aby używało  initrd.  Gdy  ta  funkcja  jest  włączona,  proces  rozruchowy
              załaduje  jądro  i początkowy ramdysk; następnie jądro konwertuje initrd do "normalnego" ramdysku,
              który jest montowany w trybie do odczytu i zapisu, jako urządzenie  główne;  następnie  wykonywane
              jest  /linuxrc;  później montowany jest "rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd
              jest przenoszony do /initrd; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa  (np.  wywołanie
              /sbin/init).

              Szczegółowy  opis  funkcji  initrd  zawiera plik źródeł jądra Documentation/admin-guide/initrd.rst
              (lub Documentation/initrd.txt przed Linuksem 4.10).

              Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane  w  celu  działania  z  initrd,  to  nie
              powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić dane initrd w /dev/initrd. To urządzenie
              może być użyte jedynie jednokrotnie: dane są zwalniane w chwili,  gdy  ostatni  proces,  który  je
              używał zamknie /dev/initrd.

   Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI
       Ogólne pojęcia w tej sekcji:

       iobase  --  pierwszy  port  I/O,  który  zajmuje  host  SCSI. Są one podawane w notacji heksadecymalnej i
       zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.

       irq -- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe wartości zależą od rozpatrywanej karty,
       lecz  zwykle  są  to  5, 7, 9, 10, 11, 12 i 15.  Inne wartości są zwykle używane w peryferiach takich jak
       dyski twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.

       scsi-id -- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie na szynie SCSI. Tylko  niektóre
       adaptery  umożliwiają  zmianę  tej  wartości,  jako  że  większość ma ją trwale ustaloną wewnątrz. Częstą
       wartością domyślną jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain TMC-950 używają 6.

       parity -- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń  dostarczania  wartości  parzystości
       przy  wymianach  informacji. Podanie jedynki oznacza, że sprawdzanie parzystości jest włączone, a zero ją
       wyłącza. Znowu jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie zachowania parzystości podczas rozruchu.

       'max_scsi_luns=...'
              Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim samym. Najpopularniejszym przykładem
              jest  jeden  z  nowych  CD-ROM-ów SCSI, który obsługuje naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest
              adresowany jako "Logical Unit Number" (LUN)  (ang.  logiczny  numer  jednostki)  tego  urządzenia.
              Jednak  większość  urządzeń  takich  jak  twarde  dyski,  napędy kasetowe i inne jest pojedynczymi
              urządzeniami z LUN równym zero.

              Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie  mogą  obsłużyć  sondowania  LUN  nierównego  zeru.
              Dlatego,  jeśli  flaga  kompilacji  CONFIG_SCSI_MULTI_LUN  nie  była ustawiona, nowe jądra sondują
              domyślnie tylko LUN zero.

              Aby podać ilość sondowanych LUN-ów podczas rozruchu, wpisuje się 'max_scsi_luns=n'  jako  argument
              rozruchowy,  gdzie  n  jest liczbą między 1 a 8.  Aby zapobiec problemom opisanym wyżej, używa się
              n=1 aby zapobiec denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.

       Konfiguracja napędu kasetowego SCSI
              Niektóre parametry konfiguracji sterownika  kasetowego  SCSI  mogą  być  osiągnięte  przez  użycie
              następującego:

                  st=buf_size[,write_threshold[,max_bufs]]

              Pierwsze  dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość buf_size to 32k B, a
              maksymalna wartość to 16384 kB.  Wartość write_threshold jest wartością  przy  której  bufor  jest
              przekazywany  na kasetę z domyślną wartością 30 kB. Maksymalna liczba buforów zmienia się z liczbą
              wykrytych napędów, a domyślną wartością jest 2.  Przykładowym użyciem może być:

                  st=32,30,2

              Szczegóły można znaleźć w pliku Dcumentation/scsi/st.txt (lub drivers/scsi/README.st  w  starszych
              jądrach) w źródłach jądra Linux.

   Dyski twarde
       Parametry sterownika dysków/CD-ROM-ów IDE
              Sterownik  IDE  przyjmuje  wiele  parametrów,  od  specyfikacji  geometrii  dysku  do wsparcia dla
              wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być podawane poprzez użycie "hdX="  z  X
              pomiędzy "a"–"h".

              Opcje  niespecyficzne  napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę zauważyć, że używanie
              przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej  opcji  także  zadziała,  a  opcja  zostanie
              zaaplikowana tak jak oczekiwano.

              Proszę  zauważyć  także,  że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego niepodanego napędu w
              sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach, opcja "hd=" będzie  cytowana  dla  zwięzłości.
              Proszę  zapoznać  się  z  plikiem Documentation/ide/ide.txt (lub Documentation/ide.txt w starszych
              jądrach albo  drivers/block/README.ide  w  archaicznych  jądrach)  w  źródłach  jądra  Linux,  aby
              dowiedzieć się więcej.

       Opcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'
              Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie pierwsze trzy wartości są
              wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi używanym  przez  fdisk.  Wartość  wpcom  (write
              precompensation) jest ignorowana dla dysków IDE. Podana wartość IRQ będzie używana dla interfejsu,
              na którym rezyduje napęd i nie jest tak naprawdę parametrem specyficznym napędowi.

       Opcja 'hd=serialize'
              Chip CMD-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że  gdy  napędy  z  drugiego
              interfejsu  są  używane równocześnie z napędami pierwszego, dane ulegają zniszczeniu. Używanie tej
              opcji mówi sterownikowi by upewnił się, że oba interfejsy nigdy nie są używane naraz.

       Opcja 'hd=noprobe'
              Nie sonduje danego dysku. Np.

                  hdb=noprobe hdb=1166,7,17

              wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie  zarejestrowany  jako  prawidłowe
              urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać do użytku.

       Opcja 'hd=nowerr'
              Niektóre  napędy  czasami  mają  trwale  załączony  bit  WRERR_STAT.  To  usprawnia działanie tych
              wadliwych urządzeń.

       Opcja 'hd=cdrom'
              Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD-ROM typu ATAPI.  W  większości
              wypadków, CD-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz jeśli tak nie jest, to to powinno pomóc.

       Opcje standardowego sterownika dysków ST-506 ('hd=')
              Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków podobnie do sterownika
              IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie trzech wartości (C/H/S) --  więcej  lub  mniej
              spowoduje  ciche  zignorowanie  podanego  polecenia.  Podobnie  też,  przyjmuje jedynie "hd=" jako
              argument, np. "hda=" jest tu nieprawidłowe. Format jest następujący:

                  hd=cylindry,głowice,sektory

              Jeśli są tam zainstalowane dwa  dyski,  powyższe  jest  powtarzane  z  parametrami  geometrii  dla
              drugiego dysku.

   Urządzenie ethernetowe
       Różne  sterowniki  używają  różnych  parametrów,  ale wszystkie przynajmniej dzielą IRQ, wartość bazowego
       portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie wygląda to tak:

           ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa

       Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości  param_n  (jeśli  mają  zastosowanie)
       zwykle mają różne znaczenia dla różnych kart/sterowników. Typowe wartości param_n są używane do podawania
       rzeczy takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru interfejsu, kanału DMA i podobnych.

       Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania drugiej  karty  ethernetowej,
       jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna.  Można tego dokonać prostym:

           ether=0,0,eth1

       Proszę  zauważyć,  że  wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie mówią sterownikowi, by je
       wysondował automatycznie.

       Ethernet-Howto  zawiera  rozległą  dokumentację  o  używaniu   wielorakich   kart   i   o   specyficznych
       implementacjach  karta/sterownik  wartości  param_n.  Zainteresowani  powinni odnieść się do odpowiedniej
       sekcji w tamtym dokumencie.

   Sterownik stacji dyskietek
       Istnieje   wiele    opcji    sterownika    stacji    dyskietek    i    wszystkie    są    wymienione    w
       Documentation/blockdev/floppy.txt    (lub    Documentation/floppy.txt    w    starszych    jądrach   albo
       drivers/block/README.fd w archaicznych jądrach) w źródle  jądra  Linux.  Tam  można  znaleźć  szczegółowe
       informacje.

   Sterownik dźwięku
       Sterownik  dźwięku  może  także akceptować argumenty rozruchowe do przesłonięcia wartości wkompilowanych.
       Nie jest  to  zalecane  i  jest  raczej  złożone.  Jest  to  opisane  w  pliku  w  źródłach  jądra  Linux
       Documentation/sound/oss/README.OSS  (drivers/sound/Readme.linux  w  przypadku  starszych  wersji  jądra).
       Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:

           sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]

       gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte następująco:

       T - rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16, 7=SB16-MPU401

       aaa - heksadecymalnie zapisany adres I/O.

       I - heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)

       d - kanał DMA.

       Jak widać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej  wkompilować  swoje  własne  wartości  do  sterownika.
       Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik dźwięku.

   Sterownik drukarki wierszowej
       'lp='
              Składnia:

                  lp=0
                  lp=auto
                  lp=reset
                  lp=port[,port...]

              Można  przekazać  sterownikowi  drukarki,  który port ma użyć, a którego nie. To ostatnie przydaje
              się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął wszystkie dostępne porty  równoległe,  dzięki
              czemu inne sterowniki (np. PLIP, PPA) mogą ich użyć w zamian.

              Format  argumentu  to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje pierwszego portu równoległego
              do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały sterownik drukarki, można użyć lp=0.

ZOBACZ TAKŻE

       klogd(8), mount(8)

       Aktualne informacje znajdują się w pliku źródeł jądra Documentation/admin-guide/kernel-parameters.txt.

TŁUMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Przemek  Borys  <pborys@dione.ids.pl>  i
       Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze  tłumaczenie  jest  wolną  dokumentacją.  Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
       zapoznając się z GNU General Public License w wersji  3  ⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩  lub
       nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy  w  tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres  listy dyskusyjnej ⟨manpages-pl-
       list@lists.sourceforge.net⟩.