Ubuntu Manpage: ip - Implementacja protokołu IPv4 dla systemu Linux

NAZWA

       ip - Implementacja protokołu IPv4 dla systemu Linux

SKŁADNIA

       #include <sys/socket.h>
       #include <netinet/in.h>
       #include <netinet/ip.h> /* nadzbiór poprzedniego */

       tcp_socket = socket(AF_INET, SOCK_STREAM, 0);
       udp_socket = socket(AF_INET, SOCK_DGRAM, 0);
       raw_socket = socket(AF_INET, SOCK_RAW, protocol);

OPIS

Linux implementuje protokół IPv4 opisany w RFC 791 i RFC 1122. ip zawiera drugi poziom
implementacji adresowania grupowego (multicasting) zgodny z RFC 1112. Zawiera też router
IP, włączając w to filtr pakietów.

Interfejs programistyczny jest zgodny z gniazdami BSD. Więcej informacji na temat gniazd
można znaleźć, przeglądając socket(7).

Gniazdo IP jest tworzone za pomocą socket(2):

socket(AF_INET, typ_gniazda, protokół);

Prawidłowe typy gniazd obejmują SOCK_STREAM do otwarcia gniazda strumieniowego, SOCK_DGRAM
do otwarcia gniazda datagramowego i SOCK_RAW do otwarcia gniazda raw(7) w celu
bezpośredniego dostępu do protokołu IP.

protocol jest protokołem IP w nagłówku IP, który ma być otrzymany lub wysłany. Prawidłowe
wartości protocol to:

• 0 i IPPROTO_TCP dla gniazd strumieniowych tcp(7);

• 0 i IPPROTO_UDP dla gniazd datagramowych udp(7);

• IPPROTO_SCTP dla gniazd strumieniowych sctp(7); oraz

• IPPROTO_UDPLITE dla gniazd datagramowych udplite(7).

W przypadku SOCK_RAW można podać prawidłowe liczby przypisane w RFC 1700 protokołowi IP
IANA.

Kiedy proces chce odbierać nowe, nadchodzące pakiety lub połączenia, powinien podłączyć
gniazdo do adresu lokalnego interfejsu za pomocą funkcji bind(2). W takim przypadku do
dowolnej lokalnej pary (adres, port) można podłączyć tylko jedno gniazdo IP. Gdy w
wywołaniu bind(2) podana jest wartość INADDR_ANY, to gniazdo zostanie dowiązane do
wszystkich lokalnych interfejsów sieciowych. Gdy do niedowiązanego gniazda wywoływane jest
listen(2), to gniazdo zostanie automatycznie dowiązane do losowo wybranego wolnego portu,
przy czym adres lokalny zostanie ustawiony na INADDR_ANY. Gdy dla niedowiązanego gniazda
zostanie wywołane connect(2), gniazdo to zostanie automatycznie dowiązane do losowo
wybranego wolnego portu lub do używalnego portu dzielonego, przy czym adres lokalny
zostanie ustawiony na INADDR_ANY.

Przypisywanie (często w literaturze: "nazywanie") lokalnego gniazda TCP jest niemożliwe
przez pewien okres czasu po jego zamknięciu, chyba że zostanie dla tego gniazda ustawiony
atrybut SO_REUSEADDR. Należy używać tego atrybutu z rozwagą, gdyż czyni on TCP mniej
niezawodnym.

Format adresu
Adres gniazda IP jest przedstawiony za pomocą kombinacji adresu interfejsu IP i
16-bitowego numeru portu. Podstawowy protokół IP nie zawiera numerów portów, są one
zaimplementowane w protokołach wyższej warstwy, takich jak udp(7) i tcp(7). Dla gniazd
surowych sin_port jest ustawione na protokół IP.

struct sockaddr_in {
sa_family_t sin_family; /* rodzina adresów: AF_INET */
in_port_t sin_port; /* port - sieciowa kolejność bajtów */
struct in_addr sin_addr; /* adres internetowy */
};

/* adres internetowy */
struct in_addr {
uint32_t s_addr; /* adres - sieciowa kolejność bajtów */
};

sin_family ma zawsze wartość AF_INET. Jest to wymagane; w Linuksie 2.2 większość funkcji
sieciowych zwraca EINVAL, jeśli brakuje tego ustawienia. sin_port zawiera numer portu
podany w sieciowej kolejności bajtów. Numery portów niższe niż 1024 są nazywane portami
uprzywilejowanymi (lub czasem portami zarezerwowanymi). Tylko procesy uprzywilejowane (na
Linuksie: proces z przywilejem CAP_NET_BIND_SERVICE w przestrzeni nazw użytkownika
zarządzającą swoją sieciową przestrzenią nazw) mogą wywołać bind(2) dla tego rodzaju
gniazd. Należy zauważyć, że surowy protokół IPv4 jako taki nie zawiera pojęcia portu
(takie rozróżnienie jest dopiero w warstwie transportowej, a to jest warstwa sieciowa).
Numery portów występują dopiero w protokołach wyższej warstwy, takich jak tcp(7) i udp(7).

sin_addr to adres IP komputera (maszyny). Pole s_addr struktury struct in_addr zawiera
adres interfejsu maszyny w sieciowej kolejności bajtów. Polu in_addr należy albo przypisać
jedną z wartości INADDR_* (np. INADDR_LOOPBACK) za pomocą htonl(3), albo użyć funkcji
bibliotecznych inet_aton(3), inet_addr(3), inet_makeaddr(3) do ustawienia wartości, albo
ustawić bezpośrednio przez funkcję obsługi nazw (patrz też gethostbyname(3)).

Adresy IPv4 dzielimy na pojedyncze (unicast), rozgłoszeniowe (broadcast) i grupowe
(multicast). Adresy pojedyncze określają pojedynczy interfejs maszyny, adresy
rozgłoszeniowe określają wszystkie maszyny w obrębie jakiejś sieci (podsieci), a adresy
grupowe wszystkie maszyny w obrębie jakiejś grupy odbiorców. Datagramy kierowane do
adresów rozgłoszeniowych trafiają do odbiorcy tylko wtedy, gdy jego gniazdo ma ustawiony
atrybut rozgłoszenia SO_BROADCAST. Ten sam atrybut musi być też ustawiony, gdy zachodzi
potrzeba wysłania datagramów rozgłoszenia. W obecnej implementacji gniazda połączeniowe
mogą używać wyłącznie adresów pojedynczych.

Należy zauważyć, że dla adresu i portu zawsze jest używana sieciowa kolejność bajtów. W
szczególności oznacza to, że trzeba używać funkcji htons(3) dla numeru przypisanego do
portu. Wszystkie funkcje standardowej biblioteki manipulujące adresem/portem automatycznie
przekształcają podaną wartość na jej sieciową reprezentację.

Adresy specjalne i zarezerwowane
Istnieje wiele adresów specjalnych:

INADDR_LOOPBACK (127.0.0.1)
zawsze odnosi się do komputera lokalnego za pośrednictwem urządzenia pętli zwrotnej
(loopback);

INADDR_ANY (0.0.0.0)
oznacza każdy adres, do kojarzenia gniazd;

INADDR_BROADCAST (255.255.255.255)
ma w przypadku bind(2), ze względów historycznych, taki sam skutek jak INADDR_ANY.
Pakiet zaadresowany do INADDR_BROADCAST za pośrednictwem gniazda z ustawionym
SO_BROADCAST będzie rozgłaszał do wszystkich stacji w segmencie sieci lokalnej, tak
długo, jak połączenie ma możliwość rozgłaszania.

Najwyższe numery adresów
Najniższe numery adresów
W każdej podsieci lokalnej, innej niż punkt do punktu, z połączeniem obsługującym
rozgłaszanie, adres o najwyższym możliwym numerze (np. adres .255 w podsieci z
maską sieciową 255.255.255.0) służy jako adres rozgłoszeniowy. Nie można go
użytecznie przypisać do indywidualnego interfejsu i można go zaadresować jedynie
gniazdem z ustawioną opcją SO_BROADCAST. Standardy internetowe historycznie
rezerwowały również adres o najniższym możliwym numerze (np. adres .0 w podsieci z
maską sieciową 255.255.255.0) do rozgłaszania, choć nazywały go „przestarzałym” do
tego celu (część źródeł odnosi się do niego również jako do „adresu sieci”). Od
Linuksa 5.14 jest on traktowany jako standardowy adres pojedynczy i może być
przypisany do interfejsu.

Standardy internetowe tradycyjnie rezerwowały również różne adresy do określonych celów,
choć Linux części z nich nie traktuje już w specjalny sposób.

[0.0.0.1, 0.255.255.255]
[240.0.0.0, 255.255.255.254]
Adresy w tych zakresach (0/8 i 240/4) są zarezerwowane globalnie. Od Linuksa 5.3 i
Linuksa 2.6.25 adresy, odpowiednio, 0/8 i 240/4, inne niż INADDR_ANY i
INADDR_BROADCAST są traktowane jako zwykłe adresy pojedyncze. Systemy
przestrzegające tradycyjnego zachowania mogą nie współpracować z tymi zakresami
historycznie zarezerwowanych adresów.

[127.0.0.1, 127.255.255.254]
Adresy w tym zakresie (127/8) są traktowane jako adresy pętli zwrotnej, podobnie do
standardowego adresu pętli zwrotnej INADDR_LOOPBACK (127.0.0.1);

[224.0.0.0, 239.255.255.255]
Adresy w tym zakresie (224/4) są przeznaczone do użycia grupowego (multicast).

Opcje gniazda
IP wspiera niektóre opcje specyficzne dla protokołu, które mogą być ustawione przy użyciu
setsockopt(2) i odczytane z pomocą getsockopt(2). Poziom opcji gniazda dla IP to
IPPROTO_IP. Dla każdego ze znaczników logicznych wartość całkowita zero oznacza fałsz, a
każda inna - prawdę.

Gdy poda się nieprawidłową opcję gniazda, getsockopt(2) i setsockopt(2) zwrócą błąd
ENOPROTOOPT.

IP_ADD_MEMBERSHIP (od Linuksa 1.2)
Przyłącza grupę adresów. Argumentem jest struktura ip_mreqn .

struct ip_mreqn {
struct in_addr imr_multiaddr; /* grupowy adres IP */
struct in_addr imr_address; /* adres IP interfejsu
lokalnego */
int imr_ifindex; /* indeks interfejsu */
};

imr_multiaddr zawiera adres grupy, którą aplikacja chce podłączyć lub rozłączyć.
Musi być to poprawny adres grupowy (multicast; w przeciwnym wypadku setsockopt(2)
zwróci błąd EINVAL). imr_address jest to adres lokalnego interfejsu, przez który
system powinien połączyć grupę; jeśli jest równy INADDR_ANY, to odpowiedni
interfejs jest wybierany przez system. imr_ifindex jest indeksem interfejsu, który
powinien być podłączony/odłączony do obsługi grupy imr_multiaddr lub 0, by wskazać
na dowolny interfejs.

Struktura ip_mreqn jest dostępna tylko od wersji 2.2 Linuksa. Dla kompatybilności,
stara struktura ip_mreq wciąż jest obsługiwana. Różni się wprawdzie od ip_mreqn,
lecz tylko tym, że nie zawiera pola imr_ifindex (jądro określa którą strukturę
zastosowano na podstawie rozmiaru podanego w optlen).

IP_ADD_MEMBERSHIP jest prawidłowe wyłącznie dla setsockopt(2).

IP_ADD_SOURCE_MEMBERSHIP (od Linuksa 2.4.22 / Linuksa 2.5.68)
Przyłącza adres grupowy (multicast) i zezwala na otrzymywanie danych jedynie z
podanego źródła. Argumentem jest struktura ip_mreq_source.

struct ip_mreq_source {
struct in_addr imr_multiaddr; /* grupowy adres IP */
struct in_addr imr_interface; /* adres IP interfejsu
lokalnego */
struct in_addr imr_sourceaddr; /* adres IP
grupowego źródła */
};

Struktura ip_mreq_source jest podobna do ip_mreqn opisanej pod hasłem
IP_ADD_MEMBERSHIP. Pole imr_multiaddr zawiera adres grupowy do którego aplikacja ma
zamiar dołączyć lub opuścić go. Pole imr_interface jest adresem interfejsu
lokalnego z którego system powinien dołączyć do adresu grupowego. Pole
imr_sourceaddr zawiera adres źródłowy, z którego aplikacja ma zamiar otrzymywać
dane.

Opcja może być użyta kilkakrotnie aby otrzymywać dane z kilku źródeł.

IP_BIND_ADDRESS_NO_PORT (od Linuksa 4.2)
Informuje jądro, aby nie rezerwować portu efemerycznego przy korzystaniu z bind(2)
z numerem portu 0. Port będzie wybrany automatycznie później, w trakcie wykonywania
connect(2), w sposób umożliwiający współdzielenie portu źródłowego tak długo, jak
długo unikatowa jest czteroelementowa krotka.

IP_BLOCK_SOURCE (od Linuksa 2.4.22 / 2.5.68)
Kończy otrzymywanie danych grupowych z podanego źródła i podanej grupy. Jest to
odpowiednie jedynie po zapisaniu się do adresu grupowego za pomocą
IP_ADD_MEMBERSHIP lub IP_ADD_SOURCE_MEMBERSHIP.

Argumentem jest struktura ip_mreq_source opisana w części dotyczącej
IP_ADD_SOURCE_MEMBERSHIP.

IP_DROP_MEMBERSHIP (od Linuksa 1.2)
Odłącza się od grupy adresów. Argumentem jest struktura ip_mreqn lub ip_mreq
podobna do IP_ADD_MEMBERSHIP.

IP_DROP_SOURCE_MEMBERSHIP (od Linuksa 2.4.22 / 2.5.68)
Odłącza się od grupy z podanego źródła — zaprzestaje otrzymywania danych z podanej
grupy adresów pochodzącej z podanego źródła. Jeśli programy zostały przypisane do
wielu źródeł z tej samej grupy, dane z pozostałych źródeł wciąż będą dostarczane.
Aby zatrzymać otrzymywanie danych ze wszystkich źródeł na raz, należy użyć
IP_DROP_MEMBERSHIP.

Argumentem jest struktura ip_mreq_source opisana w części dotyczącej
IP_ADD_SOURCE_MEMBERSHIP.

IP_FREEBIND (od Linuksa 2.4)
Jeśli jest włączona, to ta opcja logiczna pozwala na przypisanie do adresu
nielokalnego lub (jeszcze) nieistniejącego. Pozwala to na nasłuchiwanie na
gnieździe bez wymagania, żeby interfejs sieciowy niższej warstwy lub podany
dynamiczny adres IP były ustawione podczas próby przypisania gniazda przez
aplikację. Ta opcja jest odpowiednikiem - dla pojedynczego gniazda - opisanego
poniżej interfejsu /proc ip_nonlocal_bind.

IP_HDRINCL (od Linuksa 2.0)
Jeśli włączone, to dopuszczalne jest tworzenie przez użytkownika własnego nagłówka
IP przed danymi użytkownika. Działa to jedynie dla gniazd SOCK_RAW, patrz raw(7),
by uzyskać więcej informacji. Gdy ten znacznik jest włączony, to wartości ustawiane
przez IP_OPTIONS, IP_TTL i IP_TOS są ignorowane.

IP_LOCAL_PORT_RANGE (od Linuksa 6.3)
Ustawia lub pobiera domyślny przedział lokalnych portów przypisany do gniazda.
Opcji tej można użyć do zawężenia dla danego gniazda, globalnego przedziału
lokalnych portów, zdefiniowanego w interfejsie /proc ip_local_port_range opisanym
poniżej.

Opcja przyjmuje wartość uint32_t, gdzie wysokie 16 bitów ustawia górną granicę
przedziału (włącznie), a niskie 16 bitów ustawia dolną granicę przedziału
(włącznie). Wartości 16-bitowe powinny przestrzegać kolejności bajtów komputera.

Dolna granica przedziału musi być mniejsza od górnej granicy przedziału, a żadna
nie może wynosić zero. Przy naruszeniu tych warunków, ustawienie opcji zawiedzie z
błędem EINVAL.

Jeśli któraś z granic jest poza globalnym przedziałem portów lokalnych lub wynosi
zero, to przedział nie ma zastosowania.

Aby zresetować ustawienie, należy podać zero jako zarówno górną jak i dolną granicę
przedziału.

IP_MSFILTER (od Linuksa 2.4.22 / 2.5.68)
Opcja pozwala na uzyskanie dostępu do zaawansowanego interfejsu filtrowania
pełnostanowego. Argumentem jest struktura ip_msfilter.

struct ip_msfilter {
struct in_addr imsf_multiaddr; /* grupowy adres IP
struct in_addr imsf_interface; /* adres IP interfejsu
lokalnego */
uint32_t imsf_fmode; /* Tryb filtrowania */

uint32_t imsf_numsrc; /* Liczba źródeł
w poniższej tablicy */
struct in_addr imsf_slist[1]; /* Tablica źródeł
adresów */
};

Do określenia trybu filtrowania służą dwa makra - MCAST_INCLUDE i MCAST_EXCLUDE.
Makro IP_MSFILTER_SIZE(n) służy natomiast do określenia wielkości pamięci
potrzebnej do przechowania struktury ip_msfilter z n źródeł w liście źródeł.

Pełny opis filtrowania źródeł adresów zawiera dokument RFC 3376.

IP_MTU (od Linuksa 2.2)
Pobiera bieżącą wartość MTU ścieżki obecnego gniazda. Zwraca liczbę całkowitą.

IP_MTU jest poprawne tylko do getsockopt(2) i można go użyć wyłącznie gdy gniazdo
zostało połączone.

IP_MTU_DISCOVER (od Linuksa 2.2)
Ustawia lub pobiera opcję badania MTU ścieżki (ang. Path MTU Discovery) dla
gniazda. Gdy opcja ta jest włączona, to Linux będzie przeprowadzał badanie MTU
ścieżki dla gniazd SOCK_STREAM zgodnie z definicją zawartą w RFC 1191. W przypadku
gniazd nie będących gniazdami SOCK_STREAM, IP_PMTUDISC_DO wymusza ustawienie we
wszystkich pakietach wychodzących znacznika zakazu fragmentacji. Za poprawne zgodne
z wartością MTU, podzielenie na pakiety i za wykonanie ewentualnych retransmisji
jest odpowiedzialny program użytkownika. Jądro odrzuci (z błędem EMSGSIZE) pakiety
większe niż znane MTU ścieżki. Ustawienie znacznika IP_PMTUDISC_WANT spowoduje
sfragmentowanie datagramu, jeśli MTU ścieżki tego wymaga, albo - w przeciwnym
wypadku - ustawienie znacznika zakazującego fragmentacji.

Domyślną dla systemu wartość można ustawić na IP_PMTUDISC_WANT lub na
IP_PMTUDISC_DONT, wpisując odpowiednio - zero lub wartość niezerową - do pliku
/proc/sys/net/ipv4/ip_no_pmtu_disc.

Wart. badan. MTU ścieżki Znaczenie
IP_PMTUDISC_WANT Używaj ustawień zależnych od trasy.
IP_PMTUDISC_DONT Nie badaj MTU ścieżki.
IP_PMTUDISC_DO Zawsze badaj MTU ścieżki.
IP_PMTUDISC_PROBE Ustawia bit DF, ale ignoruje MTU ścieżki.

Gdy włączone jest badanie MTU ścieżki, jądro automatycznie namierza wartości MTU
ścieżki dla każdego komputera docelowego. Gdy aktywne jest połączenie z danym
komputerem, można wygodnie odczytać aktualnie rozpoznaną wartość MTU ścieżki za
pomocą connect(2) używając opcji gniazda IP_MTU (np. po wystąpieniu błędu
EMSGSIZE). Wartość MTU ścieżki może się zmieniać z czasem. Dla gniazd
bezpołączeniowych z wieloma komputerami docelowymi MTU dla danego, również nowego,
komputera docelowego można uzyskać za pomocą kolejki błędów (zobacz IP_RECVERR). Po
nadejściu każdej aktualizacji MTU zostanie skolejkowany nowy błąd.

W trakcie rozpoznawania MTU, pakiety inicjujące z gniazd datagramowych mogą zostać
porzucone. Programy korzystające z UDP powinny być tego świadome i nie brać tego
pod uwagę w swojej strategii retransmisji pakietów.

Aby zainicjować proces badania MTU ścieżki dla gniazd niepołączonych, można
rozpocząć z dużym rozmiarem datagramu (nagłówek o długości do 64 kilobajtów) i
pozwolić na jego zmniejszenie w wyniku aktualizacji MTU ścieżki.

Aby oszacować inicjalne MTU ścieżki, należy podłączyć gniazdo datagramowe do adresu
docelowego za pomocą connect(2) i pobrać MTU, wołając getsockopt(2) z opcją IP_MTU.

Poprzez ustawienie wartości w IP_PMTUDISC_PROBE (dostępnej od Linuksa 2.6.22)
możliwe jest zaimplementowanie opisanego w RFC 4821 próbkowania MTU dla gniazd
SOCK_DGRAM lub SOCK_RAW. Jest to szczególnie użyteczne w narzędziach
diagnostycznych typu tracepath(8), które w sposób zamierzony chcą wysyłać pakiety
testowe większe niż zaobserwowane MTU ścieżki.

IP_MULTICAST_ALL (od Linuksa 2.6.31)
Tej opcji można użyć do modyfikacji zasad dostarczania wiadomości grupowych.
Argument wynosi 0 lub 1 (domyślnie 1). Gdy jest ustawiony na 1, to gniazdo otrzyma
wiadomości ze wszystkich grup, które dołączono globalnie z całego systemu. W
przeciwnym razie dostarczone będą tylko wiadomości z grup dołączonych jawnie (np.
opcją IP_ADD_MEMBERSHIP) do tego konkretnego gniazda.

IP_MULTICAST_IF (od Linuksa 1.2)
Ustawia lokalne urządzenie dla gniazda grupowego. Argumentem do setsockopt(2) jest
ip_mreqn lub (od Linuksa 3.5) ip_mreq, struktura podobna do IP_ADD_MEMBERSHIP; albo
struktura in_addr (jądro określa którą strukturę się podało na podstawie rozmiaru
przekazanego w optlen). Do getsockopt(2) argumentem jest struktura in_addr.

IP_MULTICAST_LOOP (od Linuksa 1.2)
Ustawia lub pobiera logiczny argument typu całkowitego, określający, czy przesyłane
pakiety grupowe powinny wracać do lokalnego gniazda.

IP_MULTICAST_TTL (od Linuksa 1.2)
Ustawia lub pobiera wartość czasu życia pakietu dla wychodzących z tego gniazda
pakietów grupowych. Jest bardzo istotne w przypadku adresowania grupowego, by
ustawić najmniejszą możliwą wartość TTL. Domyślnie jest to 1, co oznacza, że
pakiety grupowe nie opuszczają sieci lokalnej, chyba że program użytkownika
wyraźnie tego żąda. Argument jest liczbą całkowitą.

IP_NODEFRAG (od Linuksa 2.6.36)
Jeśli włączone (argument jest niezerowy), łączenie pakietów wychodzących przez
warstwę netfilter jest wyłączone. Argumentem jest liczba całkowita.

Ta opcja jest prawidłowa tylko dla gniazd SOCK_RAW.

IP_OPTIONS (od Linuksa 2.0)
Ustawia lub pobiera opcje IP, które będą wysyłane z każdym pakietem z danego
gniazda. Argumenty są wskaźnikiem do bufora pamięci zawierającego opcje i ich
długości. setsockopt(2) ustawia opcje IP skojarzone z gniazdem. Maksymalny rozmiar
opcji dla IPv4 to 40 bajtów. Zobacz RFC 791, by poznać możliwe opcje. Gdy pakiet
wstępnego potwierdzenia połączenia (ACK) dla gniazda typu SOCK_STREAM zawiera opcje
IP, to opcje wychodzącego pakietu IP będą automatycznie pobrane z opcji IP
pobranego pakietu z odwróconymi nagłówkami mówiącymi o trasie. Po ustanowieniu
połączenia przychodzące pakiety nie są uprawnione do zmiany swoich opcji.
Przetwarzanie wszystkich przychodzących opcji źródła jest domyślnie wyłączone, ale
można je włączyć ustawiając accept_source_route w interfejsie /proc. W przypadku
gniazd datagramowych opcje IP mogą być ustawione jedynie przez użytkownika
lokalnego. Funkcja getsockopt(2) z argumentem IP_OPTIONS zwróci obecnie wysłane
opcje przez umieszczenie ich w dostarczonym buforze.

IP_PASSSEC (od Linuksa 2.6.17)
Jeśli na stacjach wysyłających i przyjmujących skonfigurowano etykietowany IPSEC
lub NetLabel, opcja ta włącza kontekst bezpieczeństwa drugiego gniazda, w
komunikacie pomocniczym typu SCM_SECURITY, odbieranym za pomocą recvmsg(2). Opcja
jest wspierana tylko dla gniazd UDP; w przypadku gniazd TCP lub SCTP proszę
przeczytać opis opcji SO_PEERSEC poniżej.

Podana wartość jest argumentem do setsockopt(2), a zwracana jako wynik
getsockopt(2) jest flaga logiczna będąca liczbą całkowitą.

Kontekst bezpieczeństwa zwrócony przez komunikat pomocniczy SCM_SECURITY ma ten sam
format, jak opisany przy opcji SO_PEERSEC poniżej.

Uwaga: ponowne użycie typu komunikatu SCM_SECURITY dla opcji gniazda IP_PASSSEC
było prawdopodobnie pomyłką, jako że pozostałe komunikaty kontrolne IP mają swój
schemat numeracji w przestrzeni nazw IP i często używają wartości opcji gniazda
jako typu komunikatu. Obecnie nie występuje konflikt, ponieważ opcją IP z taką samą
wartością jak SCM_SECURITY jest IP_HDRINCL, a ona nigdy nie jest używana do typu
komunikatów kontrolnych.

IP_PKTINFO (od Linuksa 2.2)
Przekazuje pomocniczy komunikat IP_PKTINFO zawierający strukturę pktinfo
dostarczającą trochę informacji o przychodzącym pakiecie. Działa to jedynie dla
gniazd datagramowych. Argument jest znacznikiem mówiącym gniazdu, czy należy
przekazać komunikat IP_PKTINFO, czy też nie. Sam komunikat może zostać
przesłany/otrzymany wraz z pakietem jedynie jako komunikat sterujący za pomocą
recvmsg(2) lub sendmsg(2).

struct in_pktinfo {
unsigned int ipi_ifindex; /* Indeks interfejsu */
struct in_addr ipi_spec_dst; /* Adres lokalny */
struct in_addr ipi_addr; /* Nagłówek adresu
docelowego */
};

ipi_ifindex jest unikatowym indeksem interfejsu, przez który pakiet został
odebrany. Adres ipi_spec_dst jest lokalnym adresem pakietu, a ipi_addr jest adresem
docelowym wynikającym z nagłówka pakietu. Jeśli IP_PKTINFO jest przekazane do
sendmsg(2), a ipi_spec_dst ma wartość niezerową, to zostanie użyte jako źródłowy
adres lokalny podczas przeszukiwania tablicy trasowania i dla ustawienia opcji
trasowania według adresu źródłowego. Gdy ipi_ifindex ma wartość niezerową, to
podstawowy adres lokalny interfejsu wskazywanego przez ten indeks nadpisuje
ipi_spec_dst podczas przeszukiwania tablicy trasowania.

Nieobsługiwane w przypadku gniazd SOCK_STREAM.

IP_RECVERR (od Linuksa 2.2)
Włącza przekazywanie dodatkowych komunikatów o błędach, zwiększając niezawodność
połączenia. Gdy jest to ustawione w gnieździe datagramowym, to wszystkie generowane
błędy będą zapamiętane w specjalnej kolejce błędów przypisanej do gniazda. Gdy
użytkownik (proces użytkownika) otrzyma błąd (przez zwrócony kod błędu operacji na
gnieździe), to może go odebrać, używając funkcji recvmsg(2) z ustawionym
znacznikiem MSG_ERRQUEUE. Struktura opisująca błąd sock_extended_err zostanie
przekazana w pomocniczym komunikacie o typie IP_RECVERR i poziomie IPPROTO_IP. Jest
to niezwykle pomocne przy niezawodnym przechwytywaniu błędów niepołączonych gniazd.
Odbierana z kolejki błędów porcja danych zawiera pakiet z informacją o błędzie.

Komunikat sterujący IP_RECVERR zawiera strukturę sock_extended_err zdefiniowaną
następująco:

#define SO_EE_ORIGIN_NONE 0
#define SO_EE_ORIGIN_LOCAL 1
#define SO_EE_ORIGIN_ICMP 2
#define SO_EE_ORIGIN_ICMP6 3

struct sock_extended_err {
uint32_t ee_errno; /* numer błędu */
uint8_t ee_origin; /* źródło błędu */
uint8_t ee_type; /* typ */
uint8_t ee_code; /* kod */
uint8_t ee_pad;
uint32_t ee_info; /* informacje dodatkowe */
uint32_t ee_data; /* inne dane */
/* Dalej mogą wystąpić dodatkowe dane */
};

struct sockaddr *SO_EE_OFFENDER(struct sock_extended_err *);

ee_errno zawiera numer errno błędu kolejki. ee_origin jest kodem miejsca
pochodzenia błędu. Pozostałe pola są zależne od protokołu. Makro SO_EE_OFFENDER
zwraca wskaźnik do adresu obiektu sieciowego, z którego pochodził błąd o zadanym
wskaźniku do komunikatu pomocniczego. Gdy ten adres nie jest znany, pole sa_family
struktury sockaddr zawiera wartość AF_UNSPEC a pozostałe pola tej struktury
sockaddr są niezdefiniowane.

IP używa struktury sock_extended_err w następujący sposób: ee_origin ustawione na
SO_EE_ORIGIN_ICMP dla błędów odbieranych jako pakiet ICMP albo też
SO_EE_ORIGIN_LOCAL dla błędów generowanych lokalnie. Nieznane wartości należy
ignorować. ee_type i ee_code są ustawiane zgodnie z typem i kodem pól w nagłówku
ICMP. ee_info zawiera rozpoznaną wartość MTU dla błędów EMSGSIZE. Komunikat zawiera
również sockaddr_in węzła, który spowodował błąd, a do którego można uzyskać dostęp
za pomocą makra SO_EE_OFFENDER. Pole sin_family adresu SO_EE_OFFENDER ma wartość
AF_UNSPEC, gdy źródło błędu nie jest znane. Gdy błąd pochodzi z sieci, wszystkie
opcje IP (IP_OPTIONS, IP_TTL itd.) włączone w gnieździe i zawarte w pakiecie błędu
są przekazywane jako komunikaty kontrolne. Właściwe dane pakietu, który spowodował
błąd są zwracane jako normalne dane. Należy zauważyć, że TCP nie ma kolejki błędów;
MSG_ERRQUEUE jest nielegalne w przypadku gniazd SOCK_STREAM. IP_RECVERR jest
poprawne dla TCP, ale wszystkie błędy są przekazywane przez zwracaną wartość
funkcji albo przez SO_ERROR.

Dla gniazd surowych, IP_RECVERR włącza przepuszczanie do aplikacji wszystkich
odebranych komunikatów ICMP o błędach. W przeciwnym przypadku błędy są zgłaszane
tylko dla gniazd połączonych.

Ustawia lub pobiera znacznik logiczny zapisany za pomocą liczby całkowitej.
IP_RECVERR jest domyślnie wyłączone.

IP_RECVOPTS (od Linuksa 2.2)
Przekazuje użytkownikowi wszystkie nadchodzące opcje IP z komunikatu sterującego
IP_OPTIONS. Nagłówek wyboru trasy i inne opcje są już wstępnie wypełnione
informacjami o lokalnej maszynie. Nieobsługiwane w przypadku gniazd typu
SOCK_STREAM.

IP_RECVORIGDSTADDR (od Linuksa 2.6.29)
Ta opcja logiczna włącza komunikat pomocniczy IP_ORIGDSTADDR w recvmsg(2), w którym
jądro zwraca oryginalny adres docelowy otrzymywanego właśnie datagramu. Ten
komunikat pomocniczy zawiera strukturę struct sockaddr_in. Nieobsługiwane w
przypadku gniazd SOCK_STREAM.

IP_RECVTOS (od Linuksa 2.2)
Jeśli jest ustawione, to pomocniczy komunikat IP_TOS jest przepuszczany razem z
nadchodzącymi pakietami. Zawiera on bajt, który określa pole zdefiniowane także
jako bajt znajdujące się w nagłówku pakietu, a zwane Typ Usługi/Pierwszeństwa.
Wymaga logicznego znacznika w postaci liczby całkowitej. Nieobsługiwane w przypadku
gniazd SOCK_STREAM.

IP_RECVTTL (od Linuksa 2.2)
Gdy ten znacznik jest ustawiony, przepuszczany jest komunikat pomocniczy IP_TTL,
zawierający pole określane mianem „czas życia” odbieranego pakietu w postaci
32-bitowej liczby. Nie jest to wspierane w przypadku strumieniowych gniazd typu
SOCK_STREAM.

IP_RETOPTS (od Linuksa 2.2)
Działanie identyczne do IP_RECVOPTS, ale zwraca surowe, nieprzetworzone opcje,
włącznie z rekordem opcji, mówiącym o znaczniku czasowym i trasie, niewypełnionym
wartościami w tym przejściu pakietu. Nieobsługiwane w przypadku gniazd SOCK_STREAM.

IP_ROUTER_ALERT (od Linuksa 2.2)
Przekazuje wszystkie pakiety z opcją alarmu rutera IP, które miałyby być
przekazywane (ang. forwarded) do tego gniazda. Działa tylko dla gniazd surowych.
Jest to przydatne na przykład dla demonów RSVP działających w przestrzeni
użytkownika. Wykorzystane pakiety nie są przekazywane (ang. forwarded) przez jądro.
Ponowne ich wysłanie należy do obowiązków programu użytkownika. Dowiązywanie
gniazda jest w tym przypadku ignorowane, pakiety te są filtrowane jedynie na
podstawie protokołu. Wymaga liczby całkowitej jako argumentu.

IP_TOS (od Linuksa 1.0)
Ustawia lub pobiera pole znacznika Typ-Usługi (ang. Type-Of-Service, w skrócie
TOS), które jest przesyłane z każdym pakietem IP pochodzącym z danego gniazda.
Służy do ustalenia priorytetów pakietów w sieci. TOS jest bajtem. Oto definicje
niektórych standardowych znaczników TOS: IPTOS_LOWDELAY - minimalizacja opóźnienia
we wzajemnym ruchu, IPTOS_THROUGHPUT - optymalizacja wyjścia, IPTOS_RELIABILITY -
optymalizacja pod kątem niezawodności, a IPTOS_MINCOST powinna być używana jako
„dane wypełniające” tam, gdzie szybkość transmisji nie ma większego znaczenia.
Można podać najwyżej jedną z powyższych wartości TOS. Inne bity są niepoprawne i
powinny być wyzerowane. Linux domyślnie wysyła najpierw datagram IPTOS_LOWDELAY,
ale dokładne zachowanie zależy od konfiguracji właściwości szeregowania. Niektóre
poziomy o wysokim priorytecie mogą wymagać uprawnień administratora (ustawionego
atrybutu CAP_NET_ADMIN).

IP_TRANSPARENT (od Linuksa 2.6.24)
Ustawienie tej opcji logicznej włącza przezroczyste (ang. „transparent”) proxy dla
tego gniazda. Ta opcja gniazda pozwala wywołującej aplikacji przypisanie gniazda do
nielokalnego adresu IP i operowanie jako zarówno klient, jak i serwer z zewnętrznym
adresem IP dla lokalnego punktu docelowego. UWAGA: wymaga to takiego ustawienia
reguł trasowania, żeby pakiety wysyłane na ten adres zewnętrzny były przekazywane
przez TProxy (tj. system na którym działa aplikacja korzysta z opcji gniazda
IP_TRANSPARENT). Włączenie tej opcji wymaga uprawnień administratora (przywilej
CAP_NET_ADMIN).

Przekierowanie TProxy używające celu TPROXY z iptables(8) także wymagają włączenia
tej opcji w przekierowywanym gnieździe.

IP_TTL (od Linuksa 1.0)
Ustawia lub pobiera pole „czas życia” (ang. Time-To-Live, w skrócie TTL) dla
każdego wychodzącego z danego gniazda pakietu IP.

IP_UNBLOCK_SOURCE (od Linuksa 2.4.22 / 2.5.68)
Odblokowuje zablokowaną uprzednio grupę adresów. Zwraca EADDRNOTAVAIL gdy podane
źródło nie było zablokowane.

Argumentem jest struktura ip_mreq_source opisana w części dotyczącej
IP_ADD_SOURCE_MEMBERSHIP.

SO_PEERSEC (od Linuksa 2.6.17)
Jeśli na stacjach wysyłających i przyjmujących skonfigurowano etykietowany IPSEC
lub NetLabel, ta opcja gniazda tylko do odczytu zwraca kontekst bezpieczeństwa
drugiego gniazda połączonego z tym gniazdem. Domyślnie będzie to taka sama wartość
jak wartość kontekstu procesu tworzącego drugie gniazdo, chyba że zostanie
przesłoniona zasadami lub procesem z wymaganymi uprawnieniami.

Argumentem do getsockopt(2) jest wskaźnik do bufora określonej długości w bajtach,
którego łańcuch kontekstu bezpieczeństwa ma zostać skopiowany. Jeśli długość bufora
jest mniejsza niż długość łańcucha kontekstu bezpieczeństwa, to getsockopt(2)
zwróci -1, ustawi errno na ERANGE i zwróci wymaganą długość za pomocą optlen.
Wywołujący powinien początkowo przydzielić co najmniej NAME_MAX bajtów dla bufora,
choć nie ma gwarancji, że będzie to wielkość wystarczająca. Może zajść konieczność
dostosowania wielkości bufora do zwróconej długości i wykonanie drugiego podejścia.

Łańcuch kontekstu bezpieczeństwa może zawierać kończący znak null w zwracanej
długości, ale nie jest to gwarantowane. Kontekst bezpieczeństwa "foo" może być
reprezentowany jako {'f','o','o'} o długości 3 lub {'f','o','o','\0'} o długości 4,
oba te warianty są uważane za równorzędne. Łańcuch jest drukowalny, nie zawiera
znaków null innych niż kończące łańcuch oraz ma nieokreślone kodowanie (w
szczególności, nie gwarantuje się kodowania ASCII lub UTF-8).

Użycie tej opcji do gniazd w rodzinie adresowej AF_INET jest obsługiwane od Linuksa
2.6.17 w przypadku gniazd TCP, a od Linuksa 4.17 w przypadku gniazd SCTP.

W przypadku SELinuksa, NetLabel przenosi jedynie część MLS kontekstu bezpieczeństwa
partnera poprzez łącze, pozostała część kontekstu bezpieczeństwa uzyskuje wartości
domyślne, zdefiniowane w początkowym identyfikatorze bezpieczeństwa (SID) netmsg.
NetLabel można jednak skonfigurować, w celu przesyłania pełnego kontekstu
bezpieczeństwa pętlą zwrotną. Etykietowany IPSEC zawsze przekazuje pełny kontekst
bezpieczeństwa, jako część ustanawiania powiązania bezpieczeństwa (ang. security
association – SA) i sprawdza je w zależności od powiązania dla każdego pakietu.

Interfejsy /proc
Protokół IP obsługuje zbiór interfejsów /proc i korzysta z niech do ustawiania niektórych
parametrów globalnych. Parametry są dostępne przez zapis lub odczyt plików z katalogu
/proc/sys/net/ipv4/. Interfejsy opisane jako logiczne pobierają liczbę całkowitą, której
wartość niezerowa („prawda”) oznacza, że dana opcja jest włączona, a zero („fałsz”),
oznacza, że opcja jest wyłączona.

ip_always_defrag (logiczna; od Linuksa 2.2.13)
[Nowa w Linuksie 2.2.13; we wcześniejszych wersjach jądra funkcją tą sterowało się
w czasie kompilacji za pomocą opcji CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG, która nie jest już
obecna w Linuksie 2.4.x i kolejnych]

Gdy ten znacznik logiczny jest włączony (różny od 0), przychodzące fragmenty
(części pakietów IP, które się pojawiają, gdy pewien komputer pomiędzy komputerem
źródłowym a docelowym zdecyduje, że pakiety były za duże i podzieli je na kawałki)
będą ponownie złożone (zdefragmentowane) przed ich przetworzeniem, nawet jeśli mają
być przekazane dalej (and. forwarded).

Należy włączać jedynie przy działającej zaporze sieciowej, stanowiącej główne
wejście do danej sieci lub działającym przezroczystym proxy; nigdy nie należy tego
włączać na zwykłym routerze lub komputerze. W przeciwnym przypadku łączność może
zostać zakłócona, gdy fragmenty będą podróżować innymi łączami. Defragmentacja
powoduje również znaczne wykorzystanie pamięci i czasu procesora.

Jest to włączane automagicznie, gdy skonfigurowane jest maskowanie lub
przezroczyste proxy.

ip_autoconfig (od Linuksa 2.2 do Linuksa 2.6.17)
Nie udokumentowane.

ip_default_ttl (liczba, domyślnie: 64; od Linuksa 2.2)
Ustawia domyślną wartość „czasu życia” (ang. time-to-live) wychodzących pakietów.
Może być ona zmieniona dla gniazda za pomocą opcji IP_TTL.

ip_dynaddr (logiczna; domyślnie: wyłączona; od Linuksa 2.0.31)
Włącza dynamiczne adresowanie gniazda oraz przepisywanie adresu dla maskowania przy
zmianie adresu interfejsu. Jest to bardzo przydatne w przypadku korzystania z
interfejsu sprzęgniętego z linią telefoniczną, którego adres IP może się zmieniać.
0 oznacza brak przepisywania, 1 włącza przepisywanie, a 2 włącza tryb rozwlekły
(ang. verbose).

ip_forward(logiczna; domyślnie: wyłączona; od Linuksa 1.2)
Włącza przekazywanie (ang. forwarding) pakietów przy użyciu logicznego znacznika.
Może być ustawione także na podstawie interfejsu.

ip_local_port_range (od Linuksa 2.2)
Plik zawierający dwa liczby całkowite określające domyślny zakres lokalnych portów
przypisanych do gniazd niebędących bezpośrednio przydzielonych do portu — tj.
zakres ten jest używany do portów efemerycznych (portów przypisywanych
dynamicznie). Port efemeryczny jest przydzielany do gniazda w następujących
sytuacjach:

• numer portu w adresie gniazda jest określony jako 0 w trakcie wywoływania
bind(2);

• listen(2) jest wywoływane na gnieździe strumieniowym, które nie było wcześniej
przydzielone;

• connect(2) była wywołana na gnieździe, które nie było wcześniej przydzielone;

• sendto(2) jest wywoływane na gnieździe datagramowym, które nie było wcześniej
przydzielone.

Przypisywanie portów efemerycznych rozpoczyna się od pierwszego numeru w
ip_local_port_range i kończy się na drugim numerze. Jeśli wyczerpie się zakres
portów efemerycznych, to odpowiednie wywołanie systemowe zwróci błąd (ale proszę
sprawdzić rozdział USTERKI!).

Proszę zauważyć, że zakres portów w ip_local_port_range nie powinien pokrywać się z
zakresem portów wykorzystywanym do maskowania (chociaż taka sytuacja jest
obsługiwana). Dowolny wybór może również powodować problemy z niektórymi zaporami
sieciowymi, które robią pewne założenia odnośnie do portów używanych lokalnie.
Pierwsza liczba powinna być większa niż 1024, albo - co byłoby lepsze - większa niż
4096, aby uniknąć konfliktów z dobrze znanymi portami i zminimalizować problemy z
zaporami sieciowymi.

ip_no_pmtu_disc (logiczna; domyślnie: wyłączona; od Linuksa 2.2)
Jeśli jest to włączone, to domyślnie nie będzie wykonywane badanie MTU ścieżki dla
gniazd TCP. Badanie MTU może się nie sprawdzać w przypadku źle skonfigurowanych
zapór sieciowych (odrzucających wszelkie pakiety ICMP) lub źle skonfigurowanych
interfejsów (np. połączenie typu point-to-point, gdzie oba końce nie zgadzają się
na MTU). Lepiej poprawić wszelkie wadliwie skonfigurowane rutery po drodze niż
całkowicie wyłączyć badanie MTU ścieżki, ponieważ niewykonywanie tej operacji
pociąga za sobą duże straty w obrębie sieci.

ip_nonlocal_bind (logiczna; domyślnie: wyłączona; od Linuksa 2.4)
Jeżeli ustawione, pozwala procesowi na wywołanie funkcji bind() z nielokalnym
adresem IP, co może być całkiem przydatne, ale może popsuć niektóre aplikacje.

ip6frag_time (liczba; domyślnie: 30)
Czas w sekundach przetrzymywania w pamięci fragmentu IPv6.

ip6frag_secret_interval (liczba; domyślnie: 600)
Interwał (w sekundach) odświeżania sekretnego klucza funkcji mieszającej (lub czasu
życia tego klucza) dla fragmentów IPv6.

ipfrag_high_thresh (liczba)
ipfrag_low_thresh (liczba)
Jeśli liczba zebranych w kolejce fragmentów IP osiągnie wartość określoną przez
ipfrag_high_thresh, wtedy kolejka jest opróżniana do ilości określonej w
ipfrag_low_thresh. Zawiera ona liczbę całkowitą z podaną liczbą bajtów.

neigh/*
Patrz arp(7).

Kontrolki systemowe (ioctl)
Do protokołu ip mają zastosowanie wszystkie kontrolki wejścia/wyjścia opisane w socket(7).

Kontrolki konfigurowania ogólnych parametrów urządzenia są opisane w netdevice(7).

BŁĘDY

EACCES Użytkownik próbował wykonać operację, nie mając potrzebnych praw. Obejmuje to:
wysyłanie pakietu na adres rozgłoszeniowy bez ustawionego znacznika SO_BROADCAST,
wysyłanie pakietu zakazaną drogą, próbę modyfikacji ustawień zapory sieciowej, nie
mając uprawnień administratora (ustawionego przywileju CAP_NET_ADMIN), próbę
przypisania uprzywilejowanego portu, nie mając uprawnień administratora
(ustawionego przywileju CAP_NET_BIND_SERVICE).

EADDRINUSE
Próbowano przypisać port do adresu będącego już w użyciu.

EADDRNOTAVAIL
Zażądano nieistniejącego interfejsu lub żądany adres źródłowy nie jest adresem
lokalnym.

EAGAIN Operacja na gnieździe z wyłączonym blokowaniem spowodowałaby zablokowanie.

EALREADY
Operacja łączenia na gnieździe nieblokującym już trwa.

ECONNABORTED
Połączenie zostało zamknięte podczas accept(2).

EHOSTUNREACH
Brak wpisu określającego adres docelowy w tabeli trasowania. Błąd ten może być
wywołany przez komunikat ICMP od zdalnego routera lub dla lokalnej tabeli
trasowania.

EINVAL Przypisano niewłaściwy argument. W przypadku operacji wysyłania może to być
spowodowane przez wysyłanie drogą przypisaną do czarnej dziury.

EISCONN
connect(2) była wywołana na już połączonym gnieździe.

EMSGSIZE
Datagram jest większy niż wartość MTU po drodze do celu i nie może być podzielony.

ENOBUFS
ENOMEM Niewystarczająca ilość dostępnej pamięci. Często oznacza to, że przydzielanie
pamięci jest ograniczone przez ograniczenia bufora gniazda, a nie przez
ograniczenia pamięci systemowej. Jednak nie jest to pewne na 100%.

ENOENT SIOCGSTAMP było wywołane na gnieździe, do którego nie dotarł żaden pakiet.

ENOPKG Podsystem jądra nie był konfigurowany.

ENOPROTOOPT i EOPNOTSUPP
Przypisano niewłaściwą opcję gniazda.

ENOTCONN
Operacja może być wykonana tylko na połączonym gnieździe, a gniazdo nie zostało
połączone.

EPERM Użytkownik nie ma praw do ustawiania wysokiego priorytetu, zmiany konfiguracji lub
wysyłania sygnałów do żądanych procesów lub grup procesów.

EPIPE Połączenie zostało nieoczekiwanie zamknięte lub wyłączył się drugi koniec.

ESOCKTNOSUPPORT
Gniazdo nie jest skonfigurowane lub zażądano nieznanego typu gniazda.

Inne błędy mogą być generowane przez protokoły wyższych warstw; obejrzyj tcp(7), raw(7),
udp(7) i socket(7).

UWAGI

IP_FREEBIND, IP_MSFILTER, IP_MTU, IP_MTU_DISCOVER, IP_RECVORIGDSTADDR, IP_PASSSEC,
IP_PKTINFO, IP_RECVERR, IP_ROUTER_ALERT, and IP_TRANSPARENT są typowo Linuksowe.

Należy być bardzo ostrożnym przy stosowaniu opcji SO_BROADCAST - nie jest ona w systemie
Linux uprzywilejowana, jest więc łatwo przeciążyć sieć za pomocą niedbale użytych
rozgłoszeń. W przypadku protokołów nowych aplikacji lepiej używać grupy adresowej zamiast
rozgłoszeń. Stosowanie adresów rozgłoszeniowych jest niezalecane. W RFC 6762 pokazany jest
przykład protokołu (mDNS) korzystającego z nowocześniejszego podejścia do komunikacji z
otwartą grupą stacji w sieci lokalnej.

Niektóre inne implementacje gniazd BSD dopuszczają dla gniazd opcje IP_RCVDSTADDR i
IP_RECVIF używane do pobierania adresu przeznaczenia i interfejsu odbieranych datagramów.
Linux udostępnia bardziej ogólną opcję IP_PKTINFO, robiącą to samo.

Niektóre implementacja gniazd BSD także udostępniają opcję IP_RECVTTL, ale łącznie z
przychodzącym pakietem jest przekazywany pomocniczy komunikat o typie IP_RECVTTL. W tym
właśnie różni się to od opcji IP_TTL, używanej w Linuksie.

Używanie poziomu opcji gniazd SOL_IP jest nieprzenośne; gniazda oparte na BSD używają
poziomu IPPROTO_IP.

INADDR_ANY (0.0.0.0) i INADDR_BROADCAST (255.255.255.255) są neutralne pod kątem
kolejności bajtów. Oznacza to, że nie wpływa na nie htonl(3).

Zgodność
Dla zgodności z Linuksem 2.0, wciąż jest dopuszczalna przestarzała składnia
socket(AF_INET, SOCK_PACKET, protokół), by stworzyć gniazdo typu packet(7). Nie jest to
zbyt poprawne i powinno być zastępowane przez socket(AF_PACKET, SOCK_RAW, protokół).
Głównym powodem jest różnica w strukturze adresowej sockaddr_ll przechowującej informacje
dla warstwy łącza (dokładniej: warstwy kanałowej), które kiedyś przechowywane były w
sockaddr_pkt.

USTERKI

       Jest zbyt wiele nieokreślonych wartości błędów.

       Błąd używany do zdiagnozowania wyczerpania się  zakresu  portów  efemerycznych  różni  się
       między poszczególnymi wywołaniami systemowymi (connect(2), bind(2), listen(2), sendto(2)),
       które przypisują porty efemeryczne.

       Nie są opisane kontrolki wejścia/wyjścia do  konfigurowania  specyficznych  dla  IP  opcji
       interfejsu i tabele ARP.

       Pobieranie  pierwotnego  adresu docelowego za pomocą wywołania recvmsg(2) z MSG_ERRQUEUE w
       msg_name nie działa w niektórych jądrach Linux 2.2.

ZOBACZ TAKŻE

       recvmsg(2), sendmsg(2), byteorder(3),  capabilities(7),  icmp(7),  ipv6(7),  netdevice(7),
       netlink(7), raw(7), socket(7), tcp(7), udp(7), ip(8)

       Plik źródeł jądra Documentation/networking/ip-sysctl.txt.

       RFC 791  -  oryginalny  opis  IP.  RFC 1122  - wymagania stacji IPv4. RFC 1812 - wymagania
       rutera IPv4.

TŁUMACZENIE

       Autorami  polskiego   tłumaczenia   niniejszej   strony   podręcznika   są:   Paweł   Wilk
       <siefca@pl.qmail.org>,    Robert    Luberda    <robert@debian.org>    i    Michał   Kułach
       <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe  informacje  o  warunkach  licencji
       można   uzyskać   zapoznając   się   z   GNU   General   Public   License   w   wersji   3
       ⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩  lub  nowszej.  Nie   przyjmuje   się   ŻADNEJ
       ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy  w  tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres listy dyskusyjnej
       ⟨manpages-pl-list@lists.sourceforge.net⟩.