Provided by: util-linux-locales_2.41-4ubuntu4_all 
NAZWA
mount - montuje system plików
SKŁADNIA
mount [-h|-V]
mount [-l] [-t typ-syst-pl]
mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-syst-pl] [-O lista-opcji]
mount [-fnrsvw] [-o opcje] urządzenie|punkt-montowania
mount [-fnrsvw] [-t typ-syst-pl] [-o opcje] urządzenie punkt-montowania
mount --bind|--rbind|--move stary-katalog nowy-katalog
mount --make-[shared|slave|private|unbindable|rshared|rslave|rprivate|runbindable] punkt-montowania
OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików,
zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach. Polecenie mount umożliwia
przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie,
polecenie umount(8) powoduje odłączenie go. System plików służy do kontroli sposobu przechowywania danych
na urządzeniu albo udostępnienia ich w wirtualnej postaci przez sieć lub inne usługi.
Standardowa postać polecenia mount to:
mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest typu typ) w
zadanym katalogu. Opcja -t typ jest opcjonalna. Polecenie mount potrafi zwykle rozpoznać system plików.
Domyślnie, do zamontowania systemu plików wymagane są uprawnienia roota. Więcej informacji znajduje się
poniżej, w rozdziale "Montowanie przez zwykłych użytkowników". Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i
właściciel oraz prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego
systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na podanym urządzeniu.
Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:
mount /katalog
to mount szuka punktu montowania (a jeśli go nie znajdzie – urządzenia) w pliku /etc/fstab. Można użyć
opcji --target lub --source, aby uniknąć niejednoznacznej interpretacji podanego argumentu np.:
mount --target /punkt_montowania
Ten sam system plików można zamontować kilka razy, a w niektórych przypadkach (np. sieciowe systemy
plików) może być zamontowany wielokrotnie nawet w tym samym punkcie montowania. Polecenie mount nie
implementuje żadnych zasad kontrolujących to zachowanie. Jest to zadanie jądra i zwykle zależy od danego
sterownika systemu plików. Wyjątkiem jest --all - w tym przypadku wszystkie już zamontowane systemy
plików zostaną zignorowane (więcej informacji w opisie opcji --all poniżej).
Wypisywanie montowań
Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.
Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać z findmnt(8), w szczególności
w swoich skryptach. Proszę zauważyć, że znaki kontrolne w nazwach punktów montowania są zastępowane
znakiem "?".
Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu typ):
mount [-l] [-t typ]
Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.
Wskazywanie urządzenia i systemu plików
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np.
/dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w przypadku montowania NFS, urządzenie może
wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog.
Nazwy urządzeń partycji dysku są niestabilne i mogą ulec zmianie na skutek zmiany konfiguracji sprzętu
albo dodaniu lub usunięciu urządzenia. Z tego względu usilnie zaleca się używanie UUID lub LABEL
(etykiet) do identyfikowania systemów plików i partycji. Obecnie obsługiwane są następujące
identyfikatory (znaczniki):
LABEL=etykieta
Identyfikator systemu plików czytelny dla człowieka. Zob. również -L.
UUID=uuid
Uniwersalny, unikatowy identyfikator systemu plików. UUID składa się zwykle z liczb szesnastkowych
oddzielonych minusem. Zob. też -U.
Proszę zauważyć, że mount używa UUID-ów jako łańcuchów tekstowych. UUID-y z wiersza poleceń lub
fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji łańcucha
UUID powinny być małymi literami.
PARTLABEL=etykieta
Identyfikator partycji czytelny dla człowieka. Identyfikator ten jest niezależny od systemu plików i
nie zmienia się po wykonaniu mkfs lub mkswap. Jest obsługiwany np. przez tablicę partycji GUID (ang.
GUID Partition Table - GPT).
PARTUUID=uuid
Uniwersalny, unikatowy identyfikator partycji. Identyfikator ten jest niezależny od systemu plików i
nie zmienia się po wykonaniu mkfs lub mkswap. Jest obsługiwany np. przez tablicę partycji GUID (GPT).
ID=id
Identyfikator sprzętowego urządzenia blokowego taki, jak generowany przez udevd. Zwykle opiera się na
WWN (unikalnym identyfikatorze pamięci) i jest nadawany przez producenta sprzętu. Więcej informacji
da wykonanie polecenia ls /dev/disk/by-id; przy czym wymagane jest istnienie tego katalogu oraz
działający udevd. Identyfikator ten nie jest zalecany do ogólnego zastosowania, jako że nie jest
ściśle zdefiniowany oraz jest zależny od udev, reguł udev oraz sprzętu.
Polecenie lsblk --fs udostępni przegląd systemów plików, etykiet (LABEL) oraz UUID-ów dla dostępnych
urządzeń blokowych. Polecenie blkid -p <urządzenie> wypisze szczegóły o systemie plików na podanym
urządzeniu.
Proszę nie zapomnieć o tym, że nie ma gwarancji, iż etykiety i UUID-y są faktycznie unikalne, szczególnie
jeśli kopiuje się, współdzieli lub przenosi urządzenie. Polecenie lsblk -o +UUID,PARTUUID pozwoli na
zweryfikowanie unikalności UUID-ów w bieżącym systemie.
Zalecaną metodą jest używanie znaczników (np. UUID=uuid) zamiast dowiązań symbolicznych
/dev/disk/by-{label,uuid,id,partuuid,partlabel} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne,
solidne i przenośne. Polecenie mount(8) korzysta wewnętrznie z dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich
używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę
zapoznać się z podręcznikiem libblkid(3).
System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania, zamiast
nazwy urządzenia, można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc (zwyczajowy wybór none jest mniej
udany: komunikat błędu "none jest już zamontowany" od umount może być mylący).
Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts
Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, gdzie są zazwyczaj montowane które
urządzenia i przy użyciu jakich opcji. Domyślne położenie pliku fstab(5) można przesłonić opcją wiersza
poleceń --fstab ścieżka (więcej szczegółów poniżej).
Polecenie
mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików wymienionych w
fstab (odpowiedniego typu i/lub posiadające, lub nie, odpowiednie opcje), poza tymi, których wpisy
zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów,
tak że systemy plików będą montowane równocześnie.
Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać w wierszu poleceń tylko
nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.
Programy mount i umount(8) tradycyjnie opiekowały się listą obecnie zamontowanych systemów plików w pliku
/etc/mtab. Obsługa klasycznego pliku /etc/mtab domyślnie jest całkowicie wyłączona przy kompilacji,
ponieważ na aktualnych systemach linuksowych lepiej uczynić /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do
/proc/mounts. Zwykły plik mtab funkcjonujący w przestrzeni użytkownika nie działa stabilnie z
przestrzeniami nazw, kontenerami i innymi zaawansowanymi funkcjami systemu Linux. Jeśli obsługa
klasycznego pliku mtab jest włączona, możliwe jest korzystanie z niego lub z dowiązania symbolicznego.
Jeśli nie poda się argumentów do mount, wypisywana jest lista zamontowanych systemów plików.
Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie opcji -o:
mount urządzenie|katalog -o opcje
po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab. To domyślne
zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-mode. Zwykłym zachowaniem jest działanie
ostatniej opcji, jeśli występują sprzeczne.
Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab jeśli podano urządzenie (lub LABEL, UUID, ID, PARTUUID lub
PARTLABEL) oraz katalog. Na przykład, aby zamontować urządzenie foo w /katalogu:
mount /dev/foo /katalog
To domyślne zachowanie można zmienić opcją wiersza poleceń --options-source-force, aby zawsze odczytywać
konfigurację z fstab. W przypadku zwykłych użytkowników, mount zawsze odczytuje konfigurację fstab.
Montowanie przez zwykłych użytkowników
Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu
zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.
Tak więc, jeśli mamy wiersz
/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na włożonym CD-ROM-ie, posługując
się poleceniem
mount /cd
Proszę zauważyć, że mount jest bardzo restrykcyjny w przypadku zwykłych użytkowników; wszystkie ścieżki
podane w wierszu poleceń są weryfikowane, przed przetworzeniem fstab lub wykonaniem programu
pomocniczego. Usilnie zaleca się używanie prawidłowego punktu montowania przy podawaniu systemu plików, w
innym przypadku mount może zwrócić błąd. Złym pomysłem jest na przykład użycie źródła CIFS lub NFS w
wierszu poleceń.
Od util-linux 2.35, mount nie wychodzi, w przypadku gdy uprawnienia użytkownika są niezgodnie z
wewnętrznymi regułami bezpieczeństwa libmount. Program porzuca wówczas uprawnienia suid i kontynuuje jako
zwykły użytkownik. To zachowanie pozwala na obsługę przypadków, gdy uprawnienia roota nie są wymagane
(np. systemy plików w przestrzeni użytkownika, przestrzeń nazw użytkownika itp).
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go odmontować.
Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user
wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem
odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd, jeśli skrypt zgłoszeniowy
(logowania) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli, właścicielem tego urządzenia. Opcja group
jest podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.
Opcja montowania user jest akceptowana, gdy nie określa żadnej nazwy użytkownika. Jeśli użyje się jej w
postaci user=ktoś, opcja zostanie po cichu zignorowana i będzie widoczna tylko dla zewnętrznych programów
pomocniczych (/sbin/mount.<typ>), ze względu na kompatybilność z niektórymi sieciowymi systemami plików.
Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount)
Możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
lub za pomocą tego wpisu fstab:
/stary-katalog /nowy-katalog none bind
Po tym wywołaniu ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach.
Ważne jest zrozumienie, że w wirtualnym systemie plików jądra (VFS) operacja ta nie tworzy żadnego węzła
gorszego sortu, czy specjalnego typu. Jest to jedynie inny sposób na dołączenie systemu plików.
Informacja o tym, że system plików został podpięty za pomocą "bind" nie jest nigdzie przechowywana.
Stary-katalog i nowy-katalog są niezależne od siebie, a stary-katalog może być odmontowany.
Można również zamontować ponownie pojedynczy plik (na pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie
montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:
mount --bind foo foo
Wywołanie montowania przez podpięcie dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez możliwych
montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie montowania, może być
dołączana w drugie miejsce za pomocą:
mount --rbind stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików zarządzane przez jądro pozostaną takie same, jak te
pierwotnego punktu montowania. Opcje montowania w przestrzeni użytkownika (np. _netdev) nie zostaną
skopiowane przez mount i trzeba je jawnie podać w wierszu polecenia mount.
Od util-linux 2.27 mount pozwala zmieniać opcje montowania przez przekazanie ich razem z --bind np.:
mount -o bind,ro foo foo
Opcja ta nie jest obsługiwana przez jądro Linux, jest zaimplementowana w przestrzeni użytkownika przez
dodatkowe przemontowanie za pomocą wywołania systemowego mount(2). To rozwiązanie nie jest nierozdzielne
(atomowe).
Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania przez podpięcie, tylko do odczytu, jest
operacja przemontowania np.:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,bind,ro stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do odczytu (wpis VFS), ale
oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie zapisywalny, tzn. stary-katalog będzie zapisywalny, a
nowy-katalog tylko do odczytu.
Można również zmienić następujące znaczniki wejściowe wirtualnego systemu plików: nosuid, nodev, noexec,
noatime, nodiratime, relatime i nosymfollow operacją "remount,bind". Inne znaczniki (np. zależne od
systemu plików) są po cichu ignorowane. Klasyczne wywołanie systemowe mount(2) nie pozwala zmieniać opcji
montowania rekurencyjnie (np. za pomocą -o rbind,ro). Zachowanie rekurencyjne umożliwia nowe wywołanie
systemowe jądra mount_setattr(2), które jest obsługiwane od biblioteki libmount z util-linux v2.39 przez
nowy, eksperymentalny argument "recursive" opcji (np. -o rbind,ro=recursive). Więcej informacji w
rozdziale OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW.
Od util-linux 2.31, mount ignoruje flagę bind z /etc/fstab podczas operacji remount (jeśli podano "-o
remount" w wierszu polecenia). Jest to konieczne do uzyskania pełnej kontroli nad opcjami montowania przy
przemontowywaniu za pomocą wiersza poleceń. W poprzednich wersjach flaga bind była zawsze stosowana i nie
dało się zmienić opcji montowania bez interakcji z semantyką bind. To zachowanie mount nie wpływa na
sytuację, gdy "remount,bind" podano w pliku /etc/fstab.
Od util-linux 2.39, mount może korzystać z nowego API montowań jądra, jeśli takie jest dostępne. Ten nowy
interfejs jądra udostępnia precyzyjniejszy sposób na pracę z atrybutami punktów montowań. Przykładowo,
operacja -o bind,rw utworzy węzeł w trybie do odczytu i zapisu nawet, gdy pierwotny węzeł był tylko do
odczytu. Było to niewykonalne za pomocą starego, klasycznego wywołania systemowego mount(2), ponieważ
flaga tylko do odczytu VFS była dziedziczona z pierwotnego węzła.
Operacja przenoszenia
Przenosi nierozdzielne (atomowo) zamontowane drzewo w inne miejsce. Wywołaniem jest:
mount --move stary-katalog nowy-katalog
Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu, w
nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Istotne jest, że stary-katalog musi być
punktem montowania.
Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego pod współdzielonym punktem montowania jest
nieprawidłowe i niewspierane. Proszę użyć findmnt -o TARGET,PROPAGATION, aby sprawdzić bieżące flagi
propagacji.
Współdzielone operacje na poddrzewach
Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone (shared),
prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania współdzielone udostępniają
możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy
ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale
nie działa to w drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie
niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia
(bind). Szczegółowe wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji w
Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra; zob. też mount_namespaces(7).
Obsługiwane są następujące operacje:
mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania
Następujące polecenia pozwalają na rekurencyjną zmianę typu wszystkich montowań pod danym punktem
montowania.
mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania
mount nie odczytuje fstab(5) gdy żądana jest operacja --make-*. Wszystkie potrzebne informacje trzeba
podać w wierszu polecenia.
Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala zmieniać wielu flag propagacji pojedynczym wywołaniem
systemowym mount(2), flag tych nie można również łączyć z innymi opcjami i operacjami montowania.
Od util-linux 2.23 polecenia mount można użyć do wykonania wielu zmian propagacji (topologii)
jednocześnie, jednym wywołaniem mount(8) oraz łączenia ich również z innymi operacjami montowania. Flagi
propagacji korzystają z dodatkowych wywołań systemowych mount(2), wykonywanych po pomyślnym zakończeniu
wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym wypadku polecenie nie jest nierozdzielne
(atomowe). Flagi propagacji można podać w fstab(5) jako opcje montowania (private, slave, shared,
unbindable, rprivate, rslave, rshared, runbindable).
Na przykład:
mount --make-private --make-unbindable /dev/sda1 /foo
jest tym samym co:
mount /dev/sda1 /foo
mount --make-private /foo
mount --make-unbindable /foo
OPCJE WIERSZA POLECEŃ
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu
plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem -o, a na koniec opcji -r lub
-w, o ile istnieją.
Polecenie mount nie przekazuje wszystkich opcji wiersza poleceń do programów pomocniczych
/sbin/mount.przyrostek. Interfejs pomiędzy mount i programami pomocniczymi opisano poniżej, w rozdziale
ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE.
Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount to:
-a, --all
Montuje wszystkie systemy plików (podanych typów) zawarte w fstab (z wyłączeniem wierszy
zawierających słowo kluczowe noauto). Systemy plików są montowane w kolejności, w jakiej występują w
fstab. Polecenie mount porównuje źródło i cel systemu plików (i korzeń systemu plików w przypadku
montowań bind lub systemu plików btrfs), aby wykryć już zamontowane. Tablica jądra z już
zamontowanymi systemami plików jest buforowana podczas mount --all. Oznacza to, że wszystkie
zduplikowane wpisy fstab zostaną zamontowane.
Prawidłowa funkcjonalność zależy od /proc (wykrywanie już zamontowanych systemów plików) oraz /sys
(sprawdzanie znaczników systemów plików, takich jak UUID= lub LABEL=). Usilnie zaleca się montować
systemy plików /proc i /sys przed wykonywaniem mount -a albo utrzymywać /proc i /sys na początku
pliku fstab.
Opcję --all można użyć również do operacji ponownego montowania (przemontowania). W takim przypadku
wszystkie filtry (-t i -O) są stosowane do tablicy już zamontowanych systemów plików.
Od wersji 2.35, opcji wiersza poleceń -o można użyć do modyfikacji parametrów montowania z fstab
(zob. też --options-mode).
Proszę zauważyć, że złą praktyką jest używanie mount -a do sprawdzenia fstab. Zalecane jest
korzystanie w zamian z findmnt --verify.
-B, --bind
Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach).
Patrz wyżej w podrozdziale Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).
-c, --no-canonicalize
Nie normalizuje żadnych ścieżek ani znaczników przy montowaniu. Polecenie mount automatycznie
normalizuje wszystkie ścieżki (z wiersza poleceń lub fstab). Opcja może być użyta łącznie z -f do
ścieżek już znormalizowanych. Opcja jest przeznaczona dla programów pomocniczych wywołujących mount
-i. Zdecydowanie nie zaleca się korzystania z tej opcji wiersza polecenia przy normalnych operacjach
montowania. Zob. też opcje montowania X-mount.nocanonicalize.
Proszę zauważyć, że mount nie przekazuje tej opcji do programów pomocniczych /sbin/mount.typ.
-F, --fork
(Użyte w połączeniu z -a). Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje to
równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa
szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że kolejność
montowania jest niezdefiniowana. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania
/usr i /usr/spool.
-f, --fake
Powoduje, że zostanie dokonane wszystko, poza wywołaniami systemowymi związanymi z montowaniem. Opcję
--fake pierwotnie zaprojektowano w celu zapisania wpisu do pliku /etc/mtab, bez faktycznego
montowania.
Plik /etc/mtab nie jest już utrzymywany w przestrzeni użytkownika, a od wersji 2.39, operacja
montowania może być złożonym łańcuchem działań z zależnościami pomiędzy wywołaniami systemowymi.
Opcja --fake wymusza na libmount pomijanie: wszystkich przygotowań źródeł montowań, analizy opcji
montowań i samego procesu montowania.
Różnica pomiędzy wykonaniem typu fake i zwykłym jest znaczna. Jest to powód, dla którego w aktualnej
implementacji mount(8), opcja --fake ma znikome znaczenie, i jest utrzymywana głównie ze względu na
kompatybilność wsteczną.
-i, --internal-only
Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.system-plików, nawet jeśli taki istnieje.
-L, --label etykieta
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.
-l, --show-labels
Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać, mount musi mieć
prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić taką etykietę dla ext2, ext3 lub
ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS - stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs - używając
reiserfstune(8).
-M, --move
Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Zob. powyżej w podrozdziale Operacja przenoszenia.
-m, --mkdir[=tryb]
Pozwala na utworzenie katalogu docelowego (punktu montowania), jeśli taki jeszcze nie istnieje.
Równoważne "-o X-mount.mkdir[=tryb]"; domyślnym trybem jest 0755. Więcej informacji w opisie
X-mount.mkdir poniżej.
--map-groups, --map-users wewn:zewn:liczba
Dodaje określone mapowania użytkownika/grupy do mapy X-mount.idmap. Opcje te można podawać
wielokrotnie, aby utworzyć pełne mapowania dla użytkowników i grup. Więcej szczegółów, w opisie
X-mount.idmap poniżej.
--map-users /proc/PID/ns/user
Używa podanej przestrzeni nazw użytkownika dla mapowań użytkownika i grupy w montowaniu korzystającym
z mapowań identyfikatorów (typu id-mapped). Jest to alias opcji"-o X-mount.idmap=/proc/PID/ns/user" i
nie można go podać dwukrotnie, ani łączyć z formatem opcji wewn:zewn:liczba opisanym wyżej. Więcej
szczegółów w opisie *X-mount.idmap*poniżej.
-n, --no-mtab
Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na systemie
plików tylko do odczytu.
-N, --namespace przestrzeń-nazw
Przeprowadza operację montowania w przestrzeni nazw montowań zdefiniowanej w przestrzeni-nazw.
Przestrzeń-nazw to albo PID procesu działającego w tej przestrzeni nazw albo plik specjalny
reprezentujący tę przestrzeń.
mount przełącza się na przestrzeń nazw gdy odczytuje /etc/fstab, zapisuje /etc/mtab (lub pisze do
/run/mount) i wywołuje mount(2), w innych przypadkach działa w oryginalnej przestrzeni nazw. Oznacza
to, że docelowa przestrzeń nazw nie musi zawierać żadnych bibliotek lub innych wymaganych składników
do wykonania wywołania mount(2).
Więcej informacji można znaleźć w podręczniku mount_namespaces(7).
-O, --test-opts opcje
Ogranicza grupę systemów plików do której stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t, z tym wyjątkiem,
że -O jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie
mount -a -O no_netdev
montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcję netdev w polu opcji pliku
/etc/fstab.
Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na początku jednej
opcji, nie neguje pozostałych.
Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie
mount -a -t ext2 -O _netdev
montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy które są albo typu
ext2, albo mają podaną opcją _netdev.
-o, --options opcje
Używa podanych opcji montowania. Argument opcje jest listą rozdzieloną przecinkami. Na przykład:
mount LABEL=moj_dysk -o noatime,nodev,nosuid
Proszę zauważyć, że kolejność opcji ma znaczenie, ponieważ w przypadku występowania sprzecznych
opcji, pod uwagę brana jest ostatnia. Opcje z wiersza polecenia przesłaniają również domyślnie opcje
z fstab.
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU
PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW.
--onlyonce
Zmusza polecenie mount do sprawdzenia, czy system plików nie został już zamontowany. Jest to
zachowanie domyślne przy opcji --all; w innych przypadkach zależy od sterownika systemu plików w
jądrze. Niektóre systemy plików mogą być zamontowane więcej niż jeden raz, w tym samym punkcie
montowania (np. tmpfs).
--options-mode tryb
Kontroluje sposób łączenia opcji z fstab/mtab z opcjami z wiersza poleceń. Tryb może być jednym z
następujących: ignore (ignoruj), append (dołącz za), prepend (dołącz przed) lub replace (zastąp).
Tryb append oznacza na przykład, że opcje fstab są dołączane po opcjach z wiersza poleceń. Domyślną
wartością jest prepend — co oznacza że opcje wiersza poleceń są przetwarzane po opcjach fstab. Proszę
zauważyć, że w przypadku konfliktu, wygrywa opcja znajdująca się na końcu.
--options-source źródło
Źródło opcji domyślnych. Źródło to lista, w której można uwzględnić: fstab, mtab i disable,
rozdzielana przecinkiem. Wpis disable wyłącza fstab i mtab i włącza --options-source-force. Domyślną
wartością jest: fstab,mtab.
--options-source-force
Używa opcji z fstab/mtab nawet gdy podano zarówno urządzenie jak i katalog.
-R, --rbind
Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami znajdującymi się poniżej, w
innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej w podrozdziale
Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).
-r, --read-only
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.
Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra, system może wciąż
zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 odtworzy dziennik, jeśli system plików jest
zmodyfikowany (dirty). Aby zapobiec takiemu typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików
ext3 lub ext4 z opcją montowania ro,noload lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko do odczytu,
patrz polecenie blockdev(8).
-s
Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to
ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie
systemy plików rozpoznają tę opcję. Obecnie jest ona rozpoznawana jedynie przez program pomocniczy
mount.nfs.
--source urządzenie
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać zinterpretowany jako
cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest
źródłem montowania.
--target katalog
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać zinterpretowany jako
cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest
celem montowania.
--target-prefix katalog
Dodaje podany katalog na początku wszystkich celów montowań. Przydatne do honorowania zapisów fstab,
lecz z punktami montowania w innym miejscu, np.
mount --all --target-prefix /chroot -o X-mount.mkdir
montuje wszystkie systemy plików z fstab do katalogu /chroot, przy czym tworzone są wszystkie
brakujące punkty montowań (ze względu na opcję X-mount.mkdir). Patrz też opcja --fstab, pozwalającą
na użycie alternatywnego pliku fstab.
-T, --fstab ścieżka
Określa alternatywny plik fstab. Jeśli ścieżka jest katalogiem, to pliki w katalogu są sortowane za
pomocą strverscmp(3); pliki zaczynające się od "." lub nieposiadające rozszerzenia .fstab są
ignorowane. Można podać tę opcję więcej niż jeden raz. Jest ona właściwie przeznaczona dla skryptów
chroot i initramfs, gdy podawana jest dodatkowa konfiguracja, poza standardową konfiguracją systemu.
Proszę zauważyć, że mount nie przekazuje opcji --fstab programom pomocniczym /sbin/mount.typ, co
oznacza, że alternatywne pliki fstab będą dla nich niewidoczne. Nie jest to problemem przy normalnych
montowaniach, ale montowania wykonywane przez użytkownika (nie roota) zawsze wymagają fstab w celu
weryfikacji jego uprawnień.
-t, --types typ_systemu_plików
Argument opcji -t określa typ systemu plików. To, jakie typy systemów plików są obecnie obsługiwane,
zależy od działającego jądra. Pełną listę można uzyskać sprawdzając pliki /proc/filesystems i
/lib/modules/$(uname -r)/kernel/fs. Najpopularniejsze typy to: ext2, ext3, ext4, xfs, btrfs, vfat,
sysfs, proc, nfs i cifs.
Programy mount i umount(8) obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane przyrostkiem
".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji podtypów zamiast dodawać jakieś
przedrostki do źródła montowania (np. "sshfs#example.com" jest przestarzałe).
Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć właściwy typ. mount
używa do tego celu biblioteki libblkid(3); jeśli nie zwróci to niczego, co wygląda znajomo, mount
postara się odczytać plik /etc/filesystems lub, jeśli on nie istnieje, /proc/filesystems. Wypróbowane
zostaną wszystkie wypisane tam typy, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc i
nfs). Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później plik
/proc/filesystems. Podczas tych prób, wszystkie typy systemów plików będą montowane z opcją
montowania silent.
Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku
/etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos
lub ext3 przed ext2) lub w przypadku stosowania modułu jądra autoloader.
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami do opcji -t, jak również
jako wpis /etc/fstab. Lista typów systemów plików do opcji -t może być poprzedzona słowem no aby
określić systemy plików, na których żadna akcja nie powinna być wykonywana. Przedrostek no nie działa
przy wpisach w /etc/fstab.
Przedrostek no może być przydatny przy opcji -a. Na przykład polecenie
mount -a -t nomsdos,smbfs
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub smbfs.
Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje wywołanie systemowe
mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku
typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs,
nfs4, cifs, smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie
wszystkich typów, mount wywołany z typem typ uruchamia program /sbin/mount.typ (jeśli takowy
istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań, być może
/sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.
-U, --uuid uuid
Montuje partycję posiadającą podany uuid.
-v, --verbose
Włącza tryb szczegółowy. Od wersji 2.41, jeśli dostępne jest nowe API montowań jądra, wypisze również
komunikaty informacyjne jądra.
-w, --rw, --read-write
Montuje system plików do odczytu i zapisu. Jest to domyślne ustawienie jądra, a mount domyślnie
montuje system plików w trybie tylko do odczytu w przypadku, gdy poprzednie wywołanie systemowe
mount(2) z flagą read-write zawiodło, ponieważ wykonano je na nośniku zabezpieczonym przed zapisem.
Synonimem jest -o rw.
Proszę zauważyć, że podanie -w w wierszu polecenia wymusza na mount pominięcie próby zamontowania w
trybie tylko do odczytu na nośnikach zabezpieczonych przed zapisem lub w przypadku systemów plików
już zamontowanych w trybie tylko do odczytu.
-h, --help
Wyświetla ten tekst i wychodzi.
-V, --version
Wyświetla wersję i wychodzi.
OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW
Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.
Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby odnaleźć bieżące
ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts. Proszę zauważyć, że istnieją również domyślne opcje
montowania charakterystyczne dla poszczególnych systemów plików (zob. np. wynik tune2fs -l dla systemów
plików extN).
Uwagi nt. wirtualnego systemu plików (VFS)
Wirtualny system plików (ang. Virtual File System - VFS) jest warstwą abstrakcji w jądrze, która
udostępnia interfejs systemu plików programom w przestrzeni użytkownika. Zapewnia również abstrakcję
wewnątrz jądra, pozwalającą na współistnienie różnych implementacji systemu plików. Część z opcji
montowania tyczy się tylko tej warstwy.
Opcje nosuid, noexec, nodiratime, relatime, noatime, strictatime i nosymfollow są interpretowane tylko
przez warstwę wirtualnego systemu plików jądra i są stosowane wobec węzła punktu montowania, a nie do
samego systemu plików. Pełny przegląd opcji systemów plików i VFS da polecenie:
findmnt -o TARGET,VFS-OPTIONS,FS-OPTIONS
Od v2.39 libmount może korzystać z nowego interfejsu montowania jądra, aby ustawiać atrybuty VFS
rekurencyjnie. Ze względu na kompatybilność wsteczną, funkcja ta nie jest domyślnie włączona, nawet gdy
zażądano operacji rekurencyjnej (takiej jak rbind). Można korzystać z nowego argumentu opcji "recursive"
np.:
mount -orbind,ro=recursive,noexec=recursive,nosuid /foo /bar
To rekurencyjnie podpina systemy plików z /foo do /bar; czyniąc /bar i wszystkie jego podmontowania
dostępnymi tylko do odczytu oraz "noexec", lecz jedynie /bar będzie "nosuid". Opcjonalny argument
"recursive" do opcji montowania VFS jest EKSPERYMENTALNY.
Uwagi nt. ustawienia tylko do odczytu
Ustawienie tylko do odczytu (ro lub rw) jest interpretowane przez wirtualny system plików i przez system
plików, a zależy to od sposobu w jaki podano opcję w wierszu polecenia mount(8). Ze względu na
kompatybilność wsteczną, domyślnym zachowanie jest użycie go do obu warstw, podczas standardowych
operacji montowania.
Operacja "-o bind,remount,ro" jest stosowana tylko wobec punktu montowania VFS, natomiast operacja "-o
remount,ro" jest stosowana wobec VFS oraz superbloku systemu plików. Takie zachowanie pozwala na
tworzenie punktów montowania tylko do odczytu, pozwalając przy tym na zapisywanie do systemu plików z
innego punktu montowania.
Od wersji 2.41, libmount ma możliwość używania opcjonalnych argumentów vfs i fs (np. ro=fs) określających
do czego stosowane ma być ustawienie tylko do odczytu. Na przykład polecenie:
mount -o ro=vfs /dev/sdc1 /A
zamontuje system plików do odczytu i zapisu na poziomie superbloku, lecz węzeł /A będzie ustawiony jako
tylko do odczytu. W poprzednich wersjach, to uzyskania tego samego rezultatu konieczne było
przeprowadzenie dodatkowej operacji "-o bind,remount,ro".
Ogólne opcje montowania
Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie
je honoruje, np. opcja sync wpływa tylko na systemy plików ext2, ext3, ext4, fat, vfat, ufs i xfs):
async
Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane asynchronicznie
(patrz również opcja sync).
atime
Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany przez wartość
domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania relatime i strictatime.
noatime
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików (np. w celu
uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza działanie serwerów grup
dyskusyjnych). Działa to dla wszystkich typów i-węzłów (również katalogów), co implikuje nodiratime.
auto
System plików może być montowany opcją -a.
noauto
Dany system plików może być montowany tylko wprost (np. opcja -a nie spowoduje jego zamontowania).
context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst
Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów plików, które nie obsługują atrybutów
rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie
działają pod SELinuksem, takie jak dyski sformatowane w ext3 lub ext4 ze stacji roboczej nie
używającej SELinuksa. Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa,
takich jak dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi xattr na
wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można zawsze oszczędzić czas
nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.
Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest context="system_u:object_r:removable_t.
Opcja fscontext= działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi xattr. Opcja
fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony kontekst bezpieczeństwa. Etykieta
systemu plików jest oddzielona od poszczególnych etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w
celu określonego typu sprawdzeń uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku.
Poszczególne etykiety pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w
rzeczywistości ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej
etykiety poszczególnych plików.
Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu opcji defcontext=.
Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do plików bez etykiety i wymaga systemu
plików obsługującego etykietowanie xattr.
Opcja rootcontext= pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu plików przed tym, zanim
ten system plików lub i-węzeł stanie się widoczny dla przestrzeni użytkownika. Może być to przydatne
przy wykorzystaniu bezdyskowego Linuksa. Wartość specjalna @target przypisze aktualny kontekst
położenia docelowego punktu montowania.
Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję context, nawet gdy
nie różni się ona od bieżącego kontekstu.
Uwaga: wartość context może zawierać przecinki, ale musi być wówczas odpowiednio cytowana, ponieważ w
przeciwnym wypadku mount zinterpretuje przecinki jako separatory pomiędzy punktami montowań. Proszę
nie zapomnieć, że powłoka usunie cytowanie, dlatego konieczne jest podwójne cytowanie np.:
mount -t tmpfs none /mnt -o \
'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8).
defaults
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.
Proszę zauważyć, że rzeczywisty zestaw domyślnych opcji montowania zależy od jądra i typu systemu
plików. Więcej szczegółów na początku tego rozdziału.
dev
Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.
nodev
Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.
diratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak jest domyślnie. (Ta
opcja jest ignorowana, gdy ustawiono noatime).
nodiratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików (ta opcja jest
dorozumiana, gdy ustawiono noatime).
dirsync
Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana synchronicznie. Wpływa to
na następujące wywołania systemowe: creat(2), link(2), unlink(2), symlink(2), mkdir(2), rmdir(2),
mknod(2) i rename(2).
exec
Zezwala na uruchamianie plików binarnych i innych plików wykonywalnych.
noexec
Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie plików.
group
Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika, jeśli jedna z grup tego
użytkownika pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są
przesłaniane przez następne opcje, jak w wierszu opcji group,dev,suid).
iversion
Przy każdej modyfikacji i-węzła zwiększane jest pole i_version.
noiversion
Nie zwiększa pola i-węzła i_version.
mand
Pozwala na blokady obowiązujące (przymusowe) w tym systemie plików. Zob. fcntl(2). Opcja jest
przestarzała od Linuksa 5.15.
nomand
Nie pozwala na blokady obowiązujące (przymusowe) w systemie plików.
_netdev
System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane aby zapobiec
montowania przez system takich systemów plików, dopóki w systemie nie zostanie włączona sieć).
nofail
Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.
relatime
Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas dostępu jest
aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był wcześniejszy lub równy bieżącemu
czasowi modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie psuje aplikacji mutt(1) i innych, które
potrzebują informacji o tym, czy plik został przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).
Od Linuksa 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez tę opcję (chyba że podano
noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od
Linuksa 2.6.30, czas ostatniego dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli wynosi więcej niż 1
dzień.
norelatime
Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.
strictatime
Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne używanie relatime
lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się
więcej o domyślnych, systemowych opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mounts.
nostrictatime
Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu i-węzłów.
lazytime
Aktualizuje czasy (atime, mtime, ctime) wyłącznie w wersji i-węzła pliku przechowywanej w pamięci.
Opcja ta zdecydowanie ogranicza zapisy do tablicy i-węzłów, jeśli czynione są częste, losowe zapisy
do wstępnie zaalokowanych plików.
Znaczniki czasu przechowywane na dysku są aktualizowane tylko wtedy, gdy:
• i-węzeł musi być zaktualizowany w związku ze zmianą niezwiązaną ze znacznikami czasu
• aplikacja wykorzystuje fsync(2), syncfs(2) lub sync(2)
• przywrócony (po usunięciu) i-węzeł jest wyrzucany z pamięci
• minęło ponad 24 godziny od czasu zapisania i-węzła na dysk.
nolazytime
Nie używa funkcji lazytime.
suid
Honoruje bity lub przywileje plików set-user-ID i set-group-ID przy wykonywaniu programów z tego
systemu plików.
nosuid
Nie honoruje bitów lub przywilejów plików set-user-ID i set-group-ID przy wykonywaniu programów z
tego systemu plików. Dodatkowo, zmiana domeny SELinux wymaga uprawnienia nosuid_transition, które z
kolei wymaga również funkcji polityki nnp_nosuid_transition.
silent
Włącza flagę "cicho".
loud
Wyłącza flagę "cicho".
owner
Pozwala każdemu zwykłemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie systemu plików, jeśli jest on
właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez
następne opcje, jak w wierszu opcji owner,dev,suid).
remount
Usiłuje ponownie zamontować (przemontować) już zamontowany system plików. Często używane do zmiany
flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do odczytu. Nie zmienia
urządzenia ani punktu montowania.
Operacja przemontowywania razem z flagą bind ma specjalną semantykę. Patrz powyżej w podrozdziale
Operacja montowania przez podpięcie (ang. bind mount).
Domyślnym zachowaniem jądra wobec flag montowania VFS (nodev,nosuid,noexec,ro) jest zresetowanie
wszystkich niepodanych flag przy przemontowaniu. To dlatego mount(8) stara się utrzymać aktualne
ustawienia zgodnie z fstab lub /proc/self/mountinfo. Opisane zachowanie domyślne można zmienić opcją
--options-mode. Rekurencyjna zmiana flag montowania (obsługiwana od v2.39 w systemach z wywołaniem
systemowym mount_setattr(2)) np. mount -o remount,ro=recursive, nie stosuje zachowania "zresetuj
nieokreślone", lecz działa jako prosta operacja dodania/usunięcie, a flagi niepodane nie są
modyfikowane.
Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie mount działa z
opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab (lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli
podano zarówno urządzenie jak katalog.
mount -o remount,rw /dev/foo /katalog
Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne rzeczy z fstab (lub
mtab) są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest tworzona i zarządzana wewnętrznie przez
polecenie mount.
mount -o remount,rw /katalog
Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab i łączy te opcje z opcjami podanymi w wierszu poleceń (-o).
Jeśli we fstab nie będzie podanego punktu montowania, to zostaną użyte domyślnie opcje montowania z
/proc/self/mountinfo.
mount zezwala na użycie opcji --all do ponownego zamontowania już zamontowanych systemów plików,
które pasują do podanego filtra (-O i -t). Przykładowo:
mount --all -o remount,ro -t vfat
przemontuje wszystkie już zamontowane systemy plików vfat w tryb tylko do odczytu. Każdy z systemów
plików jest przemontowywany zgodnie z semantyką mount -o remount,ro /katalog. Oznacza to, że
polecenie mount odczyta fstab lub mtab i połączy te opcje, z opcjami podanymi w wierszu polecenia.
ro[=(recursive|vfs|fs)]
Montuje system plików jako tylko do odczytu. Opcjonalnym argumentem jest eksperymentalna funkcja,
obsługiwana jedynie przez API montowania jądra korzystającego z deskryptorów plików, która jest po
cichu ignorowana przez starsze wywołanie systemowe mount(2).
Argument recursive wymusza rekurencyjne stosowanie atrybutu VFS.
Argumenty vfs i fs określają warstwę, na jakiej ma być zastosowana flaga tylko do odczytu. Argument
fs oznacza superblok systemu plików (unikalne wystąpienie systemu plików w jądrze), a vfs oznacza
węzeł montowania. Jeśli nie poda się żadnego atrybutu, ustawienie tylko do odczytu jest stosowane na
obu warstwach.
Więcej szczegółów w rozdziale Uwagi nt. ustawienia tylko do odczytu.
rw[=(recursive|vfs|fs)]
Montuje system plików w trybie do odczytu i zapisu.
sync
Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane synchroniczne. W przypadku
nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np. niektórych napędów flash) sync może spowodować
skrócenie trwałości nośnika.
user
Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa montującego użytkownika
jest zapisywana do pliku mtab (lub prywatnego pliku libmount w /run/mount w systemach bez zwykłego
mtab), więc może on ponownie odmontować system plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i
nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w wierszu opcji user,exec,dev,suid).
nouser
Zabrania zwykłemu użytkownikowi montowania systemu plików. Tak jest domyślnie, przy czym nie
implikuje to żadnych innych opcji.
users
Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików, nawet gdy
zamontował go inny, zwykły użytkownik. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są
przesłaniane przez następne opcje, jak w wierszu opcji user,exec,dev,suid).
X-*
Wszystkie opcje poprzedzone "X-" są interpretowane jako komentarze lub opcje aplikacji działających w
przestrzeni użytkownika. Opcje te nie są przechowywane w przestrzeni użytkownika (np. pliku mtab),
ani przekazywane do programów pomocniczych mount.typ, ani też do wywołania systemowego mount(2).
Sugerowany format to X-nazwa-aplikacji.opcja.
x-*
Podobnie jak opcje X-*, lecz są przechowywane na stałe w przestrzeni użytkownika. Oznacza to, że
opcje te są dostępne również dla umount(8) lub do innych działań. Proszę zauważyć, że przechowywanie
opcji montowania w przestrzeni użytkownika jest skomplikowane, ponieważ konieczne jest używanie
narządzi korzystających z biblioteki libmount; nie ma też gwarancji, że te opcje będą zawsze dostępne
(np. po operacji przeniesienia montowania lub w przestrzeni nazw, która nie jest współdzielona).
Proszę zauważyć, że przed util-linux v2.30 opcje x-* nie były utrzymywane przez libmount, ani
przechowywane w przestrzeni użytkownika (czyli odpowiadały aktualnej opcji X-*), jednak ze względu na
rosnącą liczbę zastosowań (w initrd, systemd itp.) funkcjonalność ta została rozszerzona, utrzymując
działanie istniejących konfiguracji fstab bez konieczności dokonywania zmian.
X-mount.auto-fstypes=lista
Określa listę dozwolonych lub zakazanych systemów plików do celów automatycznego wykrywania systemów
plików.
Lista jest rozdzieloną przecinkami listą nazw systemów plików. Automatyczne wykrywanie systemów
plików jest wyzwalane typem systemu plików "auto" lub gdy nie poda się typu systemu plików.
Lista jest przetwarzana wg sposobu rozpoznawania wzorców typów (więcej szczegółów w opisie opcji -t).
Dozwolone są tylko podane systemy plików albo wszystkie podane typy są zakazane, jeśli lista jest
poprzedzona przedrostkiem "no".
Na przykład X-mount.auto-fstypes="ext4,btrfs" dozwala jedynie ext4 i btrfs, a
X-mount.auto-fstypes="novfat,xfs" akceptuje wszystkie systemy plików poza vfat i xfs.
Proszę zauważyć, że jako separator pomiędzy opcjami montowania jest używany przecinek, co oznacza, że
wartości automatycznych systemów plików muszą być poprawnie cytowane; proszę nie zapomnieć, że
powłoka usunie cytowanie, dlatego konieczne jest podwójne cytowanie np.:
mount -t auto -o’X-mount.auto-fstypes="noext2,ext3"' /dev/sdc1 /mnt/test
X-mount.mkdir[=tryb]
Pozwala na utworzenie docelowego katalogu (punktu montowania), o ile jeszcze nie istnieje. Opcjonalny
argument tryb określa tryb dostępu systemu plików dla mkdir(2) w zapisie ósemkowym. Domyślnym trybem
jest 0755. Funkcja ta jest obsługiwana tylko dla roota lub gdy montowanie jest wykonywane bez
uprawnień suid. Opcja ta jest obsługiwana również jako x-mount.mkdir, przy czym ten format jest
przestarzały od wersji 2.30. Zob. też opcja wiersza poleceń --mkdir.
X-mount.nocanonicalize[=typ]
Pozwala na wyłączenie normalizacji ścieżek dla źródeł i celów montowania. Domyślnie, polecenie mount
tłumaczy wszystkie ścieżki na ścieżki absolutne bez dowiązań symbolicznych. To zachowanie może być
jednak nieprzydatne w pewnych sytuacjach, na przykład przy podpisaniu montowania przez dowiązanie
symboliczne lub przez dowiązanie symboliczne poprzez katalog lub inne dowiązanie symboliczne.
Opcjonalnym argumentem typ może być "source" - źródło lub "target" - cel (punktu montowania). Jeśli
nie poda się typu, normalizacja jest wyłączona dla obu typów. Ta opcja montowania nie wpływa na
konwersję znaczników źródła (np. LABEL= lub UUID=) oraz przetwarzanie fstab.
The command-line option --no-canonicalize overrides this mount option and affects all path and tag
conversions in all situations, but for backward compatibility, it does not modify open_tree syscall
flags and does not allow the bind-mount over a symlink use case.
Proszę zauważyć, że mount(8) wciąż oczyszcza i normalizuje ścieżki źródła i celu podane w wierszu
polecenia przez użytkowników innych niż root, niezależnie od ustawienia X-mount.nocanonicalize.
X-mount.noloop
Nie tworzy i nie montuje urządzenia pętli (loop), nawet jeśli źródło montowania jest zwykłym plikiem.
X-mount.subdir=*katalog
Pozwala zamontować podkatalog z systemu plików, zamiast jego katalogu głównego. Obecnie, funkcja ta
jest zaimplementowana za pomocą tymczasowego zamontowania głównego katalogu systemu plików w
przestrzeni nazw, która nie jest dzielona, a następnie podpięcie podkatalogu do ostatecznego punktu
montowania i odmontowania katalogu głównego. Montowanie podkatalogu uwidacznia się dla reszty systemu
jako operacja niepodzielna, pomimo tego, że została zaimplementowana wieloma wywołaniami systemowymi
mount(2).
Proszę zauważyć, że funkcja ta nie zadziała w sesjach z niedzielonymi, prywatnymi przestrzeniami nazw
montowań (po unshare --mount), w starszych jądrach albo z programem mount(8) nieobsługującym API
jądra dotyczącego montowań przy użyciu deskryptorów plików. W takim przypadku należy wykonać unshare
--mount --propagation shared.
Ta funkcja jest EKSPERYMENTALNA.
X-mount.owner=nazwa-użytkownika|UID, X-mount.group=grupa|GID
Ustawia własność punktu-montowania po zamontowaniu. Nazwy są rozwiązywane w docelowej przestrzeni
nazw montowań, zob. -N.
X-mount.mode=tryb
Ustawia tryb punktu-montowania po zamontowaniu.
X-mount.idmap=ident-typu:ident-montowania:ident-pierwotny:zakres-ident
[ident-typu:ident-montowania:ident-pierwotny:zakres-ident], X-mount.idmap=plik
Opcja ta służy do utworzenia montowania korzystającego z mapowań identyfikatorów (typu idmapped).
Montowanie takie pozwala na zmianę własności wszystkich plików położonych w danym montowaniu, zgodnie
z mapowaniem identyfikatorów powiązanym z przestrzenią nazw użytkownika. Zmiana własności jest
nierozerwalnie związana z istnieniem danego montowania i jest w nim zlokalizowana. Odpowiednie
mapowania identyfikatorów można podać na dwa sposoby:
• Użytkownik może podać mapowania identyfikatorów bezpośrednio.
Mapowania identyfikatorów muszą być podane zgodnie ze składnią:
ident-typu:ident-montowania:ident-pierwotny:zakres-ident. Podanie u jako przedrostek ident-typu
tworzy mapowanie UID-ów, g tworzy mapowania GID-ów, a pominięcie ident-typu lub podanie b tworzy
oba typy mapowań: identyfikatorów użytkowników i grup. Parametr ident-montowania określa
początkowy numer identyfikatora w nowym montowaniu. Parametr ident-pierwotny określa początkowy
numer identyfikatora w systemie plików. Parametr zakres-ident określa jak wiele identyfikatorów
ma być zmapowanych. Można podać wiele mapowań identyfikatorów.
Poszczególne mapowania należy rozdzielić spacją. Proszę zauważyć, że w pliku /etc/fstab spacje są
interpretowane jako separatory między polami. Aby temu zapobiec, konieczne jest zastąpienie
spacji przez \040. Oto przykład: X-mount.idmap=0:0:1\040500:1000:1.
Na przykład mapowanie identyfikatorów: X-mount.idmap=u:1000:0:1 g:1001:1:2 5000:1000:2 tworzy
montowanie typu idmapped gdzie UID 0 jest zmapowany do UID-u 1000, GID 1 jest zmapowany do GID-u
1001, GID 2 jest zmapowany do GID-u 1002, UID i GID 1000 jest zmapowany do 5000, a UID i GID 1001
jest zmapowany do 5001, w określanym montowaniu.
Gdy mapowanie identyfikatorów jest określane bezpośrednio, do żądanych mapowań identyfikatorów
zostanie zaalokowana nowa przestrzeń nazw użytkownika. Ta nowo utworzona przestrzeń nazw
użytkownika zostanie dołączona do montowania.
• Użytkownik może podać plik przestrzeni nazw użytkownika.
Przestrzeń nazw użytkownika zostanie następnie dołączona do montowania, a mapowania
identyfikatorów przestrzeni nazw użytkownika staną się mapowaniami identyfikatorów montowania.
Na przykład X-mount.idmap=/proc/PID/ns/user dołączy do montowania przestrzeń nazw użytkownika
procesu o numerze PID.
nosymfollow
Nie podąża za dowiązaniami symbolicznymi, przy przetwarzaniu ścieżek. Wciąż można tworzyć dowiązania
symboliczne, a polecenia readlink(1), readlink(2), realpath(1) i realpath(3) będą działać poprawnie.
OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW
Niniejszy rozdział opisuje opcje charakterystyczne dla niektórych systemów plików. Tam gdzie to możliwe,
należy zapoznać się z podręcznikiem systemowym dotyczącym danego systemu plików. Kilka z nich wymieniono
w poniższej tabeli.
┌──────────────────┬──────────────────────┐
│ │ │
│ System(y) plików │ Podręcznik systemowy │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ btrfs │ btrfs(5) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ cifs │ mount.cifs(8) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ ext2, ext3, ext4 │ ext4(5) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ fuse │ fuse(8) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ nfs │ nfs(5) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ tmpfs │ tmpfs(5) │
├──────────────────┼──────────────────────┤
│ │ │
│ xfs │ xfs(5) │
└──────────────────┴──────────────────────┘
Proszę zauważyć, że niektóre z powyższych podręczników mogą być dostępne dopiero po zainstalowaniu
odpowiednich narzędzi.
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane według systemu
plików. Wszystkie występują po fladze -o.
To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej informacji można
uzyskać w plikach dotyczących odpowiedniego systemu plików, w podkatalogu źródeł jądra
Documentation/filesystems.
Opcje montowania do adfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).
ownmask=wartość i othmask=wartość
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień "właściciela" i uprawnień "innych" ADFS (domyślnie,
odpowiednio: 0700 i 0077). Zob. też /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.rst.
Opcje montowania do affs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0, lecz opcje uid lub gid bez
podanej wartości pobierają UID i GID bieżącego procesu).
setuid=wartość i setgid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
mode=wartość
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa
przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.
protect
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
usemp
Ustawia UID i GID korzenia systemu plików na UID i GID punktu montowania, aż do pierwszego sync lub
umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
verbose
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
prefix=łańcuch
Przedrostek używany przed nazwą woluminu, przy podążaniu za dowiązaniem.
volume=łańcuch
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed "/" przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.
reserved=wartość
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
root=wartość
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
bs=wartość
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia limitów dyskowych (quota) mogą
reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).
Opcje montowania do debugfs
System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Z jądrem w wersji
3.4 debugfs ma następujące opcje:
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich punktów montowania.
mode=wartość
Ustawia tryb punktu montowania.
Opcje montowania do devpts
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala,
proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany
pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowo tworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli nie podano żadnych,
to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5
spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć do grupy tty.
mode=wartość
Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i gid=5
powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".
newinstance
Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w tej nowej kopii
są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach devpts.
Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw wskaźników pty (tj. tryb
legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.
Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów w jądrze Linux. Zaimplementowano ją w wersjach
jądrach Linux od 2.6.29. Co więcej, ta opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra
włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym do pts/ptmx.
Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w drzewie źródeł jądra Linux, aby
dowiedzieć się więcej.
ptmxmode=wartość
Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.
Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia posiada prywatny
węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły dev/pts/ptmx).
W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem nowego węzła ptmx jest
0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany,
gdy podana jest opcja newinstance.
Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29. Co więcej, opcja
ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Opcje montowania do fat
(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos
i vfat).
blocksize={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
dmask=wartość
Ustawia umask stosowany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu.
Wartość podawana jest ósemkowo.
fmask=wartość
Ustawia umask stosowany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu.
Wartość podawana jest ósemkowo.
allow_utime=wartość
Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime.
20
Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić pieczątkę czasową.
2
Inni użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.
Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to dozwolone jest
również utime(2) tj. ~dmask & 022)
Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada przywilej CAP_FOWNER.
Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku UID ani GID, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało
elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.
check=wartość
Można wybrać trzy stopnie ścisłości:
r[elaxed]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery. Części długich nazw są
obcinane (np. bardzodluganazwa.foobar staje się bardzodl.foo), początkowe i wtrącone spacje są
akceptowane jako każda część nazwy (nazwy i rozszerzenia).
n[ormal]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest
odrzucanych. Tak jest domyślnie.
s[trict]
Jak "normal", lecz nazwy które zawierają długie części i znaki specjalne, które czasem są używane
pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS (+, = itp.) są odrzucane.
codepage=wartość
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie
stosowana jest strona kodowa 437.
conv=tryb
Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.
cvf_format=moduł
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvfmoduł_ zamiast automatycznego
wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja cvf_format=xxx__ steruje także ładowaniem na
żądanie modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
cvf_option=opcja
Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
debug
Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te dane wypisywane są
też, jeśli parametry wyglądają na niespójne).
discard
Jeśli ustawione, powoduje wydawanie poleceń discard/TRIM na urządzeniu blokowym, gdy bloki są
zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w
jednostkach LUN.
dos1xfloppy
Jeśli ustawione, używa domyślnej, zapasowej konfiguracji BIOS Parameter Block, w zależności od
rozmiaru powiązanego urządzenia. Te statyczne parametry przyjmują domyślne wartości DOS-a 1.x dla
dyskietek i obrazów dyskietek 160 kiB, 180 kiB, 320 kiB i 360 kiB.
errors={panic|continue|remount-ro}
Określa zachowanie FAT przy błędach krytycznych: panika, kontynuacja bez żadnej akcji, lub
przemontowanie w tryb tylko do odczytu (tak jest domyślnie).
fat={12|16|32}
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego wykrywania typu FAT.
Używać ostrożnie!
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu. Domyślnym
jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w formacie Unicode.
nfs={stale_rw|nostale_ro}
Tę opcję należy włączyć przy eksporcie systemu plików FAT przez NFS.
stale_rw: Opcja ta zarządza indeksem (buforem) i-węzłów katalogów używanych przez kod związany z nfs
do usprawnienia wyszukiwań. Operacje pełnoplikowe (odczyt/zapis) przez NFS są obsługiwane, ale przy
usuwaniu bufora na serwerze NFS może to powodować fałszywe błędy ESTALE.
nostale_ro: Ta opcja bazuje na numerze i-węzła i uchwycie pliku w położeniu pliku na dysku we wpisie
katalogu FAT. Zapewnia to, że nie zostanie zwrócone ESTALE po usunięciu pliku z bufora i-węzła.
Jednak skutkuje to również tym, że operacja takie jak zmiana nazwy, utworzenie i usunięcie (unlink)
może spowodować, że uchwyty plików wskazujące na jakiś plik zaczną wskazywać na inny, powodując
potencjalnie uszkodzenie danych. Z tego powodu, opcja ta montuje jednocześnie system plików jako
tylko do odczytu.
Aby zachować kompatybilność wsteczną, akceptowana jest również opcja -o nfs, która daje stale_rw.
tz=UTC
Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym przez Windows na FAT)
i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne szczególnie podczas montowania urządzeń
(np. aparatów cyfrowych), które są ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.
time_offset=minuty
Ustawia przesunięcie do przeliczania pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym z FAT na UTC, tj.
liczba minut zostanie odjęta od każdej pieczątki czasowej, aby przeliczyć ją do czasu UTC używanego
wewnętrznie przez Linuksa. Jest to przydatne, gdy strefa czasowa ustawiana przez jądro za pomocą
settimeofday(2) nie pokrywa się ze strefą czasową systemu plików. Proszę zauważyć, że ta opcja wciąż
nie da prawidłowych pieczątek czasowych w przypadkach korzystania z czasu letniego – w innym
ustawieniu czasu letniego wystąpi godzina różnicy.
quiet
Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się nie udają. Używać
ostrożnie!
rodir
FAT ma atrybut ATTR_RO (tylko do odczytu). W systemie Windows atrybut ten w przypadku katalogu
zostanie zignorowany i jest używany tylko przez aplikacje, w dodatku jako flaga (np. jest ustawiany
dla folderów skonfigurowanych przez użytkownika).
Jeśli atrybut ATTR_RO ma służyć jako flaga "tylko do odczytu" nawet dla katalogów, proszę ustawić tę
opcję.
showexec
Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część rozszerzenia nazwy jest
jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie jest ustawiona.
sys_immutable
Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w Linuksie. Domyślnie
nie jest ustawiona.
flush
Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej niż zwykle.
Domyślnie nie jest ustawiona.
usefree
Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Będzie wykorzystana do
pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest jednak używana domyślnie, ponieważ
ostatnie wersje Windows niekiedy nie aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania, że wartość
owych "wolnych klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec skanowaniu dysku.
dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-a na systemie plików FAT.
Opcje montowania do hfs
creator=cccc, type=cccc
Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do tworzenia nowych plików.
Domyślne wartości: "????".
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).
dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub wszystkich plików i
katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu.
session=n
Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana sterownikowi CD-ROM-u.
Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego niż CD-ROM.
part=n
Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów. Domyślnie, tablica
partycji nie jest w ogóle przetwarzana.
quiet
Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.
Opcje montowania do hpfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: UID i GID bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
case={lower|asis}
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian (domyślnie: case=lower).
conv=tryb
Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.
nocheck
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.
Opcje montowania do iso9660
ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten jest również
wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).
Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości
nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela,
ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.
Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości.
Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają
wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego
uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).
norock
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
nojoliet
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
check={r[elaxed]|s[trict]}
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw przekształcana na małe litery.
Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock i map=normal (domyślnie: check=strict).
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy, być może
przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge (domyślnie: uid=0,gid=0).
map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
Dla woluminów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery ASCII
na małe, porzuca kończące ";1" i zamienia ";" na ".". Z map=off nie jest dokonywana konwersja nazw.
Zob. norock. (Domyślnie: map=normal). map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także
rozszerzenia Acorn, jeśli występują.
mode=wartość
Dla woluminów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa (domyślnie: prawa do
odczytu i wykonania dla wszystkich). Wartości w trybie ósemkowym wymagają 0 na początku.
unhide
Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub ukryte mają te
same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).
block={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku na wskazaną wartość (domyślnie: block=1024).
conv=tryb
Przestarzała opcja, może zwrócić błąd lub zostać zignorowana.
cruft
Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był
ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może być większy niż 16 MB.
session=x
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych.
sbsector=xxx
Sesja zaczyna się od sektora xxx.
Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt zakodowanych
przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych znaków. Domyślnie
jest to iso8859-1.
utf8
Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.
Opcje montowania do jfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie jest przeprowadzana.
Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku
jądra .config.
resize=wartość
Zmienia wielkość woluminu do wartości bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie woluminu, nie
zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego montowania, gdy wolumin jest
zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize bez wartości, powiększy wolumin do pełnego
rozmiaru partycji.
nointegrity
Nie zapisuje do dziennika. Głównym zastosowaniem tej opcji jest możliwość uzyskania wyższej
wydajności przy przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność woluminu nie jest gwarantowana,
jeśli system zostanie nieprawidłowo zamknięty.
integrity
Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do ponownego zamontowania
woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu przywrócenia normalnego zachowania.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików jako
błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i
zatrzymuje system).
noquota|quota|usrquota|grpquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
Opcje montowania do msdos
Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików
na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.
Opcje montowania do ncpfs
Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data) wywołania
systemowego mount(2). Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.12) nic
nie wie o ncpfs.
Opcje montowania do ntfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje nazwy
zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.
nls=nazwa
Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.
utf8
Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
uni_xlate={0|1|2}
Dla 0 (lub "no" albo "false") nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub
"yes" albo "true") lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od
":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.
posix=[0|1]
Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze 8.3
są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta opcja jest przestarzała.
uid=wartość, gid=wartość oraz umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo. Domyślnie
właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich odczytywać.
Opcje montowania do overlay
Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje łączone montowanie dla innych systemów plików.
Overlay łączy dwa systemy plików – górny i dolny. Gdy jakaś nazwa istnieje w obu systemach plików,
widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z dolnego jest albo ukryty, albo, w przypadku katalogów, łączony
z górnym obiektem.
Dolnym systemem plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system plików. Nie musi być on
zapisywalny. Dolny system plików może być nawet kolejnym systemem typu overlay. Górny system plików
zwykle jest zapisywalny i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie rozszerzonych atrybutów trusted.*
oraz zapewniać prawidłowe d_type w odpowiedziach readdir; z tego powodu NFS jest nieodpowiedni.
Overlay tylko o odczytu utworzony z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu może korzystać z
dowolnego typu systemu plików. Opcje lowerdir i upperdir są łączone do złączonego katalogu za pomocą:
mount -t overlay overlay \
-olowerdir=/dolny,upperdir=/górny,workdir=/katal-rob /połączone
lowerdir=katalog
Dowolny system plików, nie musi być zapisywalny.
upperdir=katalog
Katalog górny jest zwykle położony na zapisywalnym systemie plików.
workdir=katalog
Katalog roboczy musi być pustym katalogiem na tym samym systemie plików, co katalog górny.
userxattr
Używa przestrzeni nazw xattr "user.overlay." zamiast "trusted.overlay.". Przydatne przy montowaniu
overlayfs jako użytkownik nieuprzywilejowany.
redirect_dir={on|off|follow|nofollow}
Jeśli włączono funkcję redirect_dir, to katalog zostanie skopiowany (ale bez zawartości). Następnie
rozszerzony atrybut "{trusted|user}.overlay.redirect" jest ustawiany na ścieżkę pierwotnej
lokalizacji z korzenia overlay. Na końcu, katalog jest przenoszony do nowej lokalizacji.
on
Przekierowania są włączone.
off
Przekierowania nie są tworzone, a są honorowane tylko jeśli włączono funkcję
"redirect_always_follow" w konfiguracji jądra/modułu.
follow
Przekierowania nie są tworzone, ale są honorowane.
nofollow
Przekierowania nie są tworzone, ani honorowane (równoważne "redirect_dir=off" jeśli nie włączono
funkcji "redirect_always_follow").
index={on|off}
Indeks i-węzłów. Jeśli wyłączono tę funkcję, a skopiowany zostanie plik z wieloma dowiązaniami
zwykłymi (twardymi), to takie ustawienie "zepsuje" dowiązania. Zmiany nie będą uwzględniane dla
innych nazw odnoszących się do tego samego i-węzła.
uuid={on|off}
Może służyć do zastąpienia UUID-u przedmiotowego (ang. underlying) systemu plików w uchwycie pliku
przez null, efektywnie wyłączając sprawdzanie UUID-u. Może być to przydatne w sytuacji, gdy
przedmiotowy dysk jest kopiowany i UUID tej kopii zmieni się. Ma to zastosowanie tylko w przypadku,
gdy dolne/górne/robocze katalogi są w tym samym systemie plików, w innych przypadkach awaryjnie
zostanie zastosowane zwykłe zachowanie.
nfs_export={on|off}
Gdy przedmiotowe (ang. underlying) systemy plików obsługują eksportowanie NFS i funkcja "nfs_export"
jest włączona, to system plików overlay może być eksportowany do NFS.
Gdy funkcja "nfs_export" jest aktywna, copy_up na dolnym obiekcie spowoduje, że wpis indeksu jest
tworzony w katalogu indeksu. Nazwa wpisu indeksu jest szesnastkowym przedstawieniem, skopiowanego w
górę, uchwytu pierwotnego pliku. W przypadku obiektu innego niż katalog, wpis indeksu jest
dowiązaniem zwykłym do górnego i-węzła. W przypadku obiektu będącego katalogiem, wpis indeksu ma
atrybut rozszerzony ustawiony na "{trusted|user}.overlay.upper", z zakodowanym uchwytem pliku i-węzła
górnego katalogu.
Przy kodowaniu uchwytu pliku z obiektu systemu plików overlay, stosowane są następujące reguły:
• Dla obiektu niebędącego górnym obiektem, kodowany jest dolny uchwyt pliku z dolnego i-węzła
• Dla obiektu indeksowanego, kodowany jest uchwyt dolnego pliku z położenia copy_up
• Dla obiektu czysto górnego, oraz dla nieindeksowanego obiektu górnego, kodowany jest uchwyt
górnego pliku z górnego i-węzła.
Zakodowany uchwyt pliku overlay obejmuje:
• Nagłówek, w tym informacje o typie ścieżki (np. dolna/górna)
• UUID przedmiotowego systemu plików
• Kodowanie przedmiotowego systemu plików dla przedmiotowego i-węzła
Ten format kodowania jest identyczny z formatem kodowania uchwytu pliku, który jest przechowywany w
atrybucie rozszerzonym "{trusted|user}.overlay.origin". Przy kodowaniu uchwytu pliku overlay,
dokonywane są następujące kroki:
• Odnalezienie przedmiotowej warstwy za pomocą UUID-u i informacji o typie ścieżki.
• Dekodowanie uchwytu pliku przedmiotowego systemu plików do przedmiotowego dentry.
• Dla dolnego uchwytu pliku, odszukanie uchwytu w katalogu indeksu za pomocą nazwy.
• Jeśli w indeksie zostanie odnalezione wymazanie, zwrócone będzie ESTALE. W ten sposób
reprezentowany jest obiekt overlay, który został usunięty po tym, jak jego uchwyt pliku
został zakodowany.
• W przypadku innym niż katalogi, utworzenie odłączonego dentry overlay z zakodowanego
przedmiotowego dentry, typu ścieżki i i-węzła indeksu, jeśli go odnaleziono.
• W przypadku katalogów, użycie połączonego, zdekodowanego przedmiotowego dentry, typu ścieżki
i indeksu, do wyszukania połączonego dentry overlay.
Zdekodowanie uchwytu pliku innego niż katalog może zwrócić odłączony dentry. copy_up takiego
odłączonego dentry utworzy górny wpis indeksu, bez górnego aliasu.
Jeśli system plików overlay ma wiele niższych warstw, katalog środkowej warstwy może mieć
"przekierowanie" do niższego katalogu. Ponieważ "przekierowania" środkowej warstwy nie są
indeksowane, uchwyt dolnego pliku, który został zdekodowany z pierwotnego katalogu "przekierowania",
nie może posłużyć do odnalezienia katalogu środkowej lub górnej warstwy. Podobnie, uchwyt dolnego
pliku, który został zdekodowany z potomka pierwotnego katalogu "przekierowania" nie może posłużyć do
odtworzenia połączonej ścieżki overlay. Aby uniknąć wystąpienia przypadków katalogów, których nie da
się odkodować z uchwytu dolnego pliku, te katalogi są kopiowane w górę przy kodowaniu i są kodowane
jako uchwyt górnego pliku. W systemie plików overlay, który nie ma górnej warstwy to nie zadziała;
eksporty NFS w takiej konfiguracji wymagają wyłączenia podążania za przekierowaniami (np.
"redirect_dir=nofollow").
System plików overlay nie obsługuje łączenia uchwytów plików niebędących katalogami, zatem eksport z
konfiguracji exportfs subtree_check spowoduje błędy przy odszukiwaniu plików poprzez NFS.
Gdy funkcja eksportu NFS jest włączona, wszystkie wpisu indeksów katalogów są weryfikowane w trakcie
montowania, aby zapewnić, że górne uchwyty plików nie są nieaktualne. W niektórych przypadkach, ta
weryfikacja może stanowić znaczny narzut.
Uwaga: opcje montowania index=off,nfs_export=on są niekompatybilne z montowaniami do odczytu i
zapisu, zatem wywołają błąd.
xino={on|off|auto}
Właściwość "xino" łączy unikalny identyfikator obiektu z rzeczywistego obiektu st_ino i
przedmiotowego (ang. underlying) indeksu fsid. Właściwość "xino" korzysta z wysokich bitów numeru
i-węzła dla fsid, ponieważ przedmiotowe systemy plików rzadko korzystają z wysokich bitów numerów
i-węzłów. W przypadku, gdy podrzędny numer i-węzła przepełni (nadpisze) wysokie bity xino, system
plików overlay awaryjnie nie użyje dla danego i-węzła zachowania xino.
Więcej informacji o wpływie tej opcji znajduje się pod adresem:
https://docs.kernel.org/filesystems/overlayfs.html
metacopy={on|off}
Gdy włączona jest właściwość kopiowania wyłącznie metadanych w górę, overlayfs skopiuje w górę
wyłącznie metadane (a nie cały plik), gdy dokonano operacji ograniczającej się do zmiany metadanych,
takiej jak chown/chmod. Pełny plik zostanie skopiowany w górę później, gdy plik zostanie otworzony do
operacji ZAPISU.
Innymi słowy, jest to opóźniona operacja kopiowania danych, gdzie dane są kopiowane w górę tylko
wtedy, gdy faktycznie zachodzi potrzeba modyfikacji danych.
volatile
Montowania ulotne nie dają gwarancji przetrwania załamania. Zaleca się, aby montowania ulotne były
używane tylko wtedy, gdy dane zapisywane do overlay mogą być łatwo odtworzone.
Zaletą montowania z opcją "volatile" jest to, że pomija się wywołania synchronizacji górnego systemu
plików we wszelkiej postaci.
Aby uniknąć fałszywego poczucia bezpieczeństwa, zachowanie syncfs (i fsync) wobec montowań ulotnych
jest nieco inne, niż wobec pozostałych VFS. Jeśli w górnym systemie plików zajdzie jakiś błąd zapisu
zwrotnego, po utworzeniu montowania ulotnego, wszelkie funkcje synchronizacji zwrócą błąd. Po
osiągnięciu takiego stanu, system plików nie zostanie odzyskany, lecz wszystkie następne wywołania
sync zwrócą błąd, nawet jeśli w górnym katalogu nie miał miejsca nowy błąd, od ostatniego wywołania
synchronizującego.
Jeśli overlay jest zamontowany z opcją "volatile", tworzony jest katalog
"$workdir/work/incompat/volatile". Przy następnym montowaniu, overlay sprawdza czy katalog ten
istnieje, i jeśli tak jest - odmówi zamontowania. Jest to istotne wskazanie sytuacji, w której
użytkownik powinien odrzucić katalogi górny i roboczy i utworzyć nowy. W bardzo niewielu przypadkach,
gdy użytkownik wie, że system się nie załamał, a zawartość górnego katalogu jest nienaruszona, można
usunąć katalog "volatile".
Opcje montowania do reiserfs
Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.
conv
Nakazuje wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików, używając
formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już zgodny z wersją 3.5
narzędzi reiserfs.
hash={rupasov|tea|r5|detect}
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
rupasov
Funkcja haszująca autorstwa Yury’ego Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje lokalizację, mapując
nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu
wysokiego prawdopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
tea
Funkcja Davisa-Meyera zaimplementowana przez Jeremy’ego Fitzhardinge’a. Używa mieszania
permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość wyników i teoretycznie małe
prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.
r5
Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem, jeżeli system
plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych nazw plików.
detect
Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie montowany
system plików, i zapisze tę informację w superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna
przy pierwszym montowaniu systemu plików o starym formacie.
hashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności
systemu.
no_unhashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności
systemu.
noborder
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury’ego Yu. Rupasova. Może powodować w
pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
nolog
Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie wydajności systemu
kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest
włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje.
Prace przy implementacji opcji nolog wciąż trwają.
notail
Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i "końcówki plików" bezpośrednio w swoim drzewie. Jest to
zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych takich jak lilo(8). Ta opcja wyłącza pakowanie
plików do drzewa.
replayonly
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie używane przez
reiserfsck.
resize=liczba
Opcja przemontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs przyjmuje,
że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera
logicznych woluminów (LVM). Istnieje specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z
ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Zob. strona podręcznika attr(1).
acl
Włącza listy kontroli dostępu (Access Control Lists) POSIX. Zob. strona podręcznika acl(5).
barrier=none / barrier=flush
Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu w kodzie dziennikowania. barrier=none wyłącza, a
barrier=flush włącza (domyślnie). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery; jeśli
reiserfs otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy bariery ponownie, wypisując ostrzeżenie. Bariery
zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku
bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone
zasilanie, to wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność.
Opcje montowania do ubifs
UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że atime nie jest
obsługiwane i jest zawsze wyłączone.
Nazwa urządzenia może zostać podana jako
ubiX_Y
numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y
ubiY
numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y
ubiX:NAZWA
numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA
ubi:NAZWA
numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA
Zamiast : można użyć separatora !.
Dostępne są następujące opcje montowania:
bulk_read
Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączany, ponieważ spowalnia system plików.
Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może czytać szybciej, jeśli dane są
odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może
wykonać "read-while-load" gdy czyta więcej niż jedną stronę NAND.
no_bulk_read
Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.
chk_data_crc
Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.
no_chk_data_crc.
Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza sum kontrolnych
CRC-32 danych, lecz sprawdza je wobec wewnętrznych informacji indeksowania. Opcja wpływa jedynie na
odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są obliczane zawsze podczas zapisu danych.
compr={none|lzo|zlib}
Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da się odczytać
skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.
Opcje montowania do udf
UDF jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical Storage
Technology Association (OSTA) i jest używany często na DVD-ROM-ach, nierzadko w postaci hybrydowego
systemu plików UDF/ISO-9660. Jest on jednak w pełni użyteczny jako samodzielny system plików na płytach,
pendrivach i innych urządzeniach blokowych. Zob. też iso9660.
uid=
Czyni wszystkie pliki w systemie plików własnością danego użytkownika. uid=forget można podać
niezależnie od (a często razem z) uid=<użytkownik>; wówczas w UDF nie są przechowywane identyfikatory
użytkownika. Zapisywany identyfikator użytkownika stanowi w rzeczywistości przepełnienie 32 bitów
wynoszące -1, zgodnie z definicją standardu UDF. Wartość podana jest albo jako <użytkownik> będący
prawidłową nazwą użytkownika, albo odpowiadający identyfikator użytkownika zapisany liczbą
dziesiętną, albo specjalny łańcuch "forget".
gid=
Czyni wszystkie pliki w systemie plików własnością danej grupy. gid=forget można podać niezależnie od
(a często razem z) gid=<grupa>; wówczas w UDF nie są przechowywane identyfikatory grupy. Zapisywany
identyfikator grupy stanowi w rzeczywistości przepełnienie 32 bitów wynoszące -1, zgodnie z definicją
standardu UDF. Wartość podana jest albo jako <grupa> będąca prawidłową nazwą grupy, albo
odpowiadający identyfikator grupy zapisany liczbą dziesiętną, albo specjalny łańcuch "forget".
umask=
Używa podanych uprawnień jako odwrotnej maski wobec wszystkich odczytywanych i-węzłów systemu plików.
Wartość podawana jest ósemkowo.
mode=
Jeśli ustawiony jest mode=, prawa wszystkich odczytywanych z systemu plików i-węzłów, niebędących
katalogami, są ustawiane na podany tryb. Wartość podawana jest ósemkowo.
dmode=
Jeśli ustawiony jest dmode=, prawa wszystkich odczytywanych z systemu plików i-węzłów, będących
katalogami, są ustawiane na podany tryb. Wartość podawana jest ósemkowo.
bs=
Ustawia rozmiar bloku, Domyślną wartością przed wersją 2.6.30 jądra było 2048. Od 2.6.30 i przed
4.11, był to logiczny rozmiar bloku urządzenia lub awaryjnie 2048. Od 4.11 jest to logiczny rozmiar
bloku, a awaryjnie dowolny prawidłowy rozmiar bloku, będący wartością pomiędzy logicznym rozmiarem
bloku urządzenia a 4096.
Więcej szczegółów opisano w podręczniku mkudffs(8) 2.0+, w rozdziałach COMPATIBILITY (KOMPATYBILNOŚĆ)
i BLOCK SIZE (ROZMIAR BLOKU).
unhide
Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
undelete
Pokazuje usunięte pliki w listach.
adinicb
Osadza dane w i-węźle (domyślnie).
noadinicb
Nie osadza danych w i-węźle.
shortad
Używa krótkich opisów adresów UDF.
longad
Używa długich opisów adresów UDF (domyślnie).
nostrict
Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.
iocharset=
Ustawia zestaw znaków NLS. Wymaga to jądra skompilowanego z opcją CONFIG_UDF_NLS.
utf8
Ustawia zestaw znaków UTF-8.
Opcje montowania służące do debugowania i odzyskiwania
novrs
Ignoruje Volume Recognition Sequence (sekwencję służącą do rozpoznania woluminu) i próbuje i tak
dokonać montowania.
session=
Ustawia numer sesji dla nośnika optycznego, zapisanego jako wielosesyjny (domyślnie=ostatnia sesja)
anchor=
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor; domyślnie: 256).
lastblock=
Ustawia ostatni blok systemu plików.
Nieużywane, historyczne opcje montowania, które mogą się pojawiać i należy je usuwać
uid=ignore
Ignorowane, należy korzystać z uid=<użytkownik>.
gid=ignore
Ignorowane, należy korzystać z gid=<grupa>.
volume=
Niezaimplementowane i ignorowane.
partition=
Niezaimplementowane i ignorowane.
fileset=
Niezaimplementowane i ignorowane.
rootdir=
Niezaimplementowane i ignorowane.
Opcje montowania do ufs
ufstype=wartość
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych. Problem stanowią
różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno
rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji
montowania. Możliwe wartości to:
old
Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie zapomnieć podać opcji -r).
44bsd
Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD, FreeBSD, OpenBSD).
ufs2
Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.
5xbsd
Synonim do ufs2.
sun
Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
sunx86
Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
hp
Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.
nextstep
Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie tylko do
odczytu).
nextstep-cd
Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
openstep
Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu). Ten sam typ systemów
plików jest również używany przez macOS.
onerror=wartość
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
panic
Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania obecnie niczego nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na
konsoli.
Opcje montowania do umsdos
Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.
Opcje montowania do vfat
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat.
Ponadto istnieją
uni_xlate
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie kopii
zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku
braku możliwości konwersji używane jest "?". Znakiem unikowym jest ":", ponieważ na systemie vfat
jest w innych wypadkach nieprawidłowy. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u
jest znakiem Unikodu to: ":", (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
posix
Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja jest przestarzała.
nonumtail
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.
utf8
UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany przez
konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no
lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione uni_xlate, UTF8 jest wyłączane.
shortname=tryb
Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących się w schemacie
8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze preferowanym sposobem wyświetlania.
Istnieją cztery tryby:
lower
Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter; przechowuje długą nazwę, gdy
nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
win95
Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter; przechowuje długą nazwę,
gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
winnt
Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej
nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.
mixed
Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej
nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.
Opcje montowania do usbfs
devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs (domyślnie:
uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.
busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików usbfs (domyślnie:
uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.
listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444). Tryb jest podany
ósemkowo.
OBSŁUGA DM-VERITY
Cel verity device-mappera udostępnia przezroczyste sprawdzanie integralności urządzeń blokowych, za
pomocą API kryptograficznego jądra (crypto) w trybie tylko do odczytu. Polecenie mount może otworzyć
urządzenie dm-verity i dokonać weryfikacji integralności przed zamontowaniem systemu plików urządzenia.
Wymaga libcryptsetup w libmount (opcjonalnie za pomocą dlopen(3)). Jeśli libcryptsetup obsługuje
wyodrębnianie głównego skrótu na już zamontowanym urządzeniu, istniejące urządzenia zostaną automatycznie
użyte ponownie, jeśli zostaną dopasowane. Opcje montowania dm-verity:
verity.hashdevice=ścieżka
Ścieżka do urządzenia drzewa skrótów związanego ze źródłowym woluminem, przekazywana dm-verity.
verity.roothash=szesn
Zapisany szesnastkowo skrót głównego verity.hashdevice. Wzajemnie wyklucza się z verity.roothashfile.
verity.roothashfile=ścieżka
Ścieżka do pliku zawierającego zapisany szesnastkowo skrót głównego verity.hashdevice. Wzajemnie
wyklucza się z verity.roothash.
verity.hashoffset=przesunięcie
Jeśli urządzenie drzewa skrótów jest osadzone w woluminie źródłowym, do uzyskania dostępu przez
dm-verity do drzewa używane jest przesunięcie (domyślnie: 0).
verity.fecdevice=ścieżka
Ścieżka do urządzenia Forward Error Correction (FEC), związanego z woluminem źródłowym, przekazywana
dm-verity. Opcjonalne. Wymaga jądra zbudowanego z CONFIG_DM_VERITY_FEC.
verity.fecoffset=przesunięcie
Jeśli urządzenie FEC jest osadzone w woluminie źródłowym, do uzyskania dostępu przez dm-verity do
przestrzeni FEC używane jest przesunięcie (domyślnie: 0). Opcjonalne.
verity.fecroots=wartość
Bajty parzystości dla FEC (domyślnie: 2). Opcjonalne.
verity.roothashsig=ścieżka
Ścieżka do podpisu szesnastkowego łańcucha głównego skrótu. Wymaga crypt_activate_by_signed_key() z
cryptsetup oraz jądra zbudowanego z CONFIG_DM_VERITY_VERIFY_ROOTHASH_SIG. W przypadku ponownego
użycia urządzenia, podpisy muszą być używane albo przez wszystkie montowania, albo przez żadne z
nich. Opcjonalne.
verity.oncorruption=ignore|restart|panic
Określa zachowanie jądra przy wykryciu uszkodzenia: zignorowanie, ponowne uruchomienie lub panika
jądra. Domyślnie zawiedzie jedynie operacja wejścia/wyjścia. Wymaga Linuksa 4.1 lub nowszego oraz
libcrypsetup 2.3.4 lub nowszej. Opcjonalne.
Obsługiwane od util-linux v2.35.
Przykładowo polecenia:
mksquashfs /etc /tmp/etc.raw
veritysetup format /tmp/etc.raw /tmp/etc.verity --root-hash-file=/tmp/etc.roothash
openssl smime -sign -in /tmp/etc.roothash -nocerts -inkey private.key \
-signer private.crt -noattr -binary -outform der -out /tmp/etc.roothash.p7s
mount -o verity.hashdevice=/tmp/etc.verity,verity.roothashfile=/tmp/etc.roothash,\
verity.roothashsig=/tmp/etc.roothash.p7s /tmp/etc.raw /mnt
utworzą obraz squashfs z katalogu /etc, urządzenie skrótu verity i zamontują zweryfikowany obraz systemu
plików w /mnt. Jądro zweryfikuje, czy główny skrót jest podpisany kluczem ze zbioru kluczy jądra, jeśli
używany jest roothashsig.
OBSŁUGA URZĄDZENIA PĘTLI (LOOP)
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie
mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop3
ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie zamontuje to
urządzenie w /mnt.
Jeśli nie podano jawnie urządzenia pętli (tylko opcję "-o loop"), to mount spróbuje znaleźć jakieś
nieużywane urządzenie pętli i go użyć, na przykład
mount /tmp/disk.img /mnt -o loop
Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano systemu plików
lub system plików jest znany libblkid, na przykład:
mount /tmp/disk.img /mnt
mount -t ext4 /tmp/disk.img /mnt
Ten typ montowań zna trzy opcje, loop, offset i sizelimit, które są tak naprawdę opcjami do losetup(8)
(opcje te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla danego systemu plików).
Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop, co oznacza, że każde urządzenie loop
przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od /etc/mtab.
Można również zwolnić urządzenie pętli ręcznie, przy użyciu losetup -d lub umount -d.
Od util-linux v2.29, mount używa ponownie urządzenia pętli, zamiast inicjować nowe, jeśli ten sam
powiązany plik, jest już używany dla jakiegoś urządzenia pętli, z tym samym przesunięciem (offset) i
limitem rozmiaru (sizelimit). Jest to konieczne, aby uniknąć uszkodzenia systemu plików.
STATUS ZAKOŃCZENIA
mount posiada następujące wartości statusu zakończenia (bity mogą być złożone używając alternatywy - OR):
0
sukces
1
nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia
2
błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)
4
wewnętrzny błąd mount
8
przerwanie przez użytkownika
16
problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab
32
niepowodzenie montowania
64
cześć montowań powiodła się
Polecenie mount -a zwraca 0 (wszystkie się powiodły), 32 (wszystkie się nie powiodły) lub 64 (część
się powiodła, a część nie).
126
Nie udało się wykonać zewnętrznego programu pomocniczego /sbin/mount.<typ> (od util-linux v2.41)
ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE
Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:
/sbin/mount.przyrostek spec katalog [-sfnv] [-N przestrzeń-nazw] [-o opcje] [-t typ.podtyp]
gdzie przyrostek jest typem systemu plików, a opcje -sfnvoN mają to samo znaczenie, co standardowe opcje
mount. Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługą podtypów (np. /sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).
Polecenie mount nie przekazuje opcji montowania unbindable, runbindable, private, rprivate, slave,
rslave, shared, rshared, auto, noauto, comment, x-*, loop, offset, ani sizelimit do programów
pomocniczych mount.<przyrostek>. Wszystkie inne opcje są używane w postaci listy (rozdzielonej
przecinkami) przekazanej jako argument do opcji -o.
Wartość statusu zakończenia programu pomocniczego jest zwracana jako status zakończenia mount(8). Wartość
126 jest ustawiona, jeśli odnaleziono program pomocniczy, lecz execl() zawiodło.
ŚRODOWISKO
LIBMOUNT_FORCE_MOUNT2={always|never|auto}
wymusza użycie klasycznego wywołania systemowego mount(2) (wymaga obsługi nowego API montowań
korzystającego z deskryptorów plików). Domyślnie: auto; w takim przypadku libmount próbuje zachować
się mądrzej i korzysta z klasycznego mount(2) tylko w przypadku znanych problemów. Jeśli nowe API
montowań jest niedostępne, libmount wciąż może korzystać z tradycyjnego mount(2), choć
LIBMOUNT_FORCE_MOUNT2 jest ustawione na never.
LIBMOUNT_FSTAB=<ścieżka>
przesłania domyślne położenie pliku fstab (ignorowane dla suid)
LIBMOUNT_DEBUG=all
włącza komunikaty debugowania biblioteki libmount
LIBBLKID_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania libblkid
LOOPDEV_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania konfiguracji urządzenia loop
PLIKI
Zob. też rozdział "Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts" powyżej
/etc/fstab
tabela systemów plików
/run/mount
uruchomieniowy, prywatny katalog libmount
/etc/mtab
tabela zamontowanych systemów plików lub dowiązanie symboliczne do /proc/mounts
/etc/mtab~
blik blokady (nieużywany w systemach z dowiązaniem symbolicznym mtab)
/etc/mtab.tmp
plik tymczasowy (nieużywany w systemach z dowiązaniem symbolicznym mtab)
/etc/filesystems
lista systemów plików do wypróbowania
HISTORIA
Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
USTERKI
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync i -o dirsync (systemy ext2, ext3, ext4, fat i
vfat obsługują synchroniczne odświeżania (updates) (a la BSD), gdy zostaną zamontowane z opcją sync).
Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie parametry ext2fs,
poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można zmienić gid czy umask dla fatfs).
Zdarza się, że pliki /etc/mtab i /proc/mounts nie odpowiadają sobie, na systemach ze zwykłym plikiem
mtab. Pierwszy plik opiera się wyłącznie na opcjach poleceń mount, a zawartość drugiego zależy również od
jądra i innych ustawień (np. na zdalnym serwerze NFS – w szczególnych przypadkach, polecenie mount może
dawać niepewne informacje o punkcie montowania NFS; plik /proc/mounts zawiera z reguły pewniejsze
informacje). Jest to kolejny powód do zastąpienia pliku mtab dowiązaniem symbolicznym do pliku
/proc/mounts.
W w systemie plików NFS, sprawdzanie plików, do których odniesieniami są deskryptory plików (tj. rodziny
funkcji fcntl i ioctl) może powodować niespójny rezultat, z powodu braku sprawdzania spójności w jądrze,
nawet gdy używana jest opcja montowania noac.
Opcja loop używana razem z opcjami offset lub sizelimit może nie powieść się, gdy używa się starszych
jąder, a polecenie mount nie może potwierdzić, że rozmiar urządzenia blokowego został skonfigurowany
zgodnie z żądaniem. Można to obejść wywołując ręcznie polecenie losetup(8) przed wywołaniem polecenia
mount już ze skonfigurowanym urządzeniem blokowym.
AUTORZY
Karel Zak <kzak@redhat.com>
ZOBACZ TAKŻE
mount(2), umount(2), filesystems(5), fstab(5), nfs(5), xfs(5), mount_namespaces(7), xattr(7), e2label(8),
findmnt(8), losetup(8), lsblk(8), mke2fs(8), mountd(8), nfsd(8), swapon(8), tune2fs(8), umount(8),
xfs_admin(8)
ZGŁASZANIE BŁĘDÓW
Problemy należy zgłaszać w systemie śledzenia błędów <https://github.com/util-linux/util-linux/issues>.
DOSTĘPNOŚĆ
Polecenie mount jest częścią pakietu util-linux, który można pobrać ze strony Archiwum jądra Linux
<https://www.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/>.
util-linux 2.41 2025-09-06 MOUNT(8)