Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4
SKŁADNIA
mke2fs [ -c | -l nazwa-pliku ] [ -b rozmiar-bloku ] [ -D ] [ -f rozmiar-fragmentu ] [ -g bloki-na-grupę ]
[ -G liczba-grup ][ -i bajty-na-i-węzeł ] [ -I rozmiar-i-węzła ] [ -j ] [ -J opcje-dziennika ] [ -N
liczba-i-węzłów ] [ -n ] [ -m procent-zarezerwowanych-bloków ] [ -o tworzący-os ] [ -O właściwość[,...] ]
[ -q ] [ -r rewizja-fs ] [ -E opcje-rozszerzone ] [ -v ] [ -F ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -M
katalog-ostatniego-montowania ] [ -S ] [ -t typ-systemu-plików ][ -T typ-użycia ] [ -U UUID ] [ -V ]
urządzenie [ liczba-bloków ]
mke2fs -O journal_dev [ -b rozmiar-bloku ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -n ] [ -q ] [ -v ]
zewnętrzny-dziennik [ liczba-bloków ]
OPIS
mke2fs jest używany do tworzenia linuksowego systemu plików ext2, ext3 lub ext4, zwykle na partycji dysku
twardego. Urządzenie jest specjalnym plikiem odpowiadającym urządzeniu (np. /dev/hdXX). Liczba-bloków
jest liczbą bloków na urządzeniu. Jeśli jest pominięta, mke2fs wykrywa ją automatycznie. Gdy program jest
wywołany jako mkfs.ext3 tworzony jest dziennik, tak jak gdyby była podana opcja -j.
Domyślne parametry do nowo tworzonych systemów plików, jeśli nie są przesłonięte przez poniższe opcje, są
kontrolowane przez plik konfiguracyjny /etc/mke2fs.conf. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej
szczegółów na ten temat.
OPCJE
-b rozmiar-bloku
Określa rozmiar bloku w bajtach. Poprawnymi wartościami są 1024, 2048 oraz 4096 bajtów na blok.
Gdy wartość ta zostanie pominięta, rozmiar-bloku mke2fs jest ustalany na podstawie rozmiaru
systemu plików oraz oczekiwanej jego eksploatacji (zobacz opcję -T). Jeśli rozmiar-bloku jest
poprzedzony minusem ("-"), to mke2fs używa heurystyki, aby określić poprawny rozmiar bloku z tym
ograniczeniem, że będzie on wynosił co najmniej rozmiar-bloku bajtów. Jest to przydatne przy
sprzęcie wymagającym rozmiaru bloku będącego wielokrotnością 2k.
-c Powoduje, że przed utworzeniem systemu plików, urządzenie zostanie sprawdzone w poszukiwaniu
uszkodzonych bloków. Gdy opcja ta zostanie podana dwa razy, wykonany będzie wolniejszy test w
trybie odczyt-zapis, zamiast szybkiego testu w trybie tylko-do-odczytu.
-C cluster-size
Określa rozmiar klastra w bajtach w przypadku systemów plików używających funkcji bigalloc.
Poprawnymi wartościami rozmiaru klastra są od 2048 do 256M bajtów na klaster. Domyślnie (jeśli
włączone jest bigalloc i nie poda się za pomocą tej opcji innego rozmiaru klastra) rozmiar klastra
wynosi szesnastokrotność wielkości bloku.
-D Używa bezpośredniego wejścia/wyjścia podczas zapisu na dysk. Zapobiega to zajmowaniu przez mke2fs
wielu buforów podręcznych, które mogą wpłynąć na inne aplikacje, podczas działania na obciążonym
serwerze. Opcja ta spowoduje znaczne spowolnienie działania mke2fs, więc jest to pójście na
kompromis.
-E opcje-rozszerzone
Ustawia rozszerzone opcje systemu plików. Opcje rozszerzone są oddzielone przecinkami i mogą
zawierać argument podany po znaku równości ("="). Opcja -E była nazwana -R we wcześniejszych
wersjach mke2fs i jest wciąż akceptowana w celu zachowania kompatybilności wstecznej. Obsługiwane
są następujące opcje:
mmp_update_interval=interwał
Dostosowuje pierwotny interwał aktualizacji MMP do interwał sekund. Podanie wartości 0
spowoduje użycia domyślnego interwału. Podany interwał musi być mniejszy niż 300
sekund. Wymaga włączonej funkcji mmp.
stride=rozmiar-części
Konfiguruje system plików do macierzy RAID z rozmiarem-części (ang. stride size lub
chunk size) bloków systemu plików. Jest to liczba bloków odczytywanych lub
zapisywanych na dysk przed przejściem na następny dysk. To ustawienie wpływa głównie
na położenie metadanych systemu plików, takich jak mapy bitów podczas wykonywania
mke2fs, aby zapobiec umieszczeniu ich na jednym dysku, co mogłoby negatywnie wpłynąć
na wydajność. Może być również użyte przez alokator bloków.
stripe_width=szerokość-paska
Konfiguruje system plików do macierzy for RAID z rozmiarem-paska (ang. stripe width)
bloków systemu plików na pasek. Zazwyczaj jest to rozmiar-części * N, gdzie N jest
liczbą dysków z danymi w macierzy RAID (np. przy RAID 5, gdzie jest jeden dysk
parzystości, M jest liczbą dysków w macierzy minus jeden). Pozwala to alokatorowi
bloków na przeciwdziałanie cyklowi odczytu-modyfikacji-zapisu w pasku RAID, jeśli to
możliwe, przy zapisie danych.
resize=maksymalna-zmiana-online
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tablica deskryptora grupy bloków może się
powiększyć, aby obsłużyć system plików z maksymalną-zmianą-online bloków.
lazy_itable_init[= <0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone oraz włączona jest funkcja uninit_bg, to tabela i-węzłów nie
będzie w pełni inicjowana przez mke2fs. Przyspiesza to znacznie inicjalizację systemu
plików, lecz wymaga zakończenia inicjowania systemu plików w tle, przez jądro, podczas
gdy system plików jest wcześniej zamontowany. Jeśli pominie się wartość opcji, jest
używana domyślnie 1, aby włączyć zerowanie leniwej tabeli i-węzłów.
lazy_journal_init[= <0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone, to i-węzeł dziennika nie będzie w pełni zerowany przez mke2fs.
Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu, ale niesie niewielkie ryzyko, jeśli
system załamie się przed pełnym, jednokrotnym nadpisaniem dziennika. Jeśli opcja
zostanie pominięta, przyjmuje domyślną wartość 1, włączając leniwe zerowanie i-węzła
dziennika.
root_owner[=uid:gid]
Określa numeryczny identyfikator użytkownika (UID) i grupy (GID) w katalogu głównym.
Jeśli nie poda się UID:GID, używa identyfikatora użytkownika i grupy użytkownika
uruchamiającego mke2fs. W mke2fs 1.42 i wcześniejszych, UID i GID katalogu głównego
były ustawiane domyślnie na UID i GID użytkownika uruchamiającego polecenie mke2fs.
Opcja root_owner= pozwala na jawne podanie tych wartości i zapobiega efektom ubocznym
dla użytkowników, którzy nie spodziewają się domyślnego zachowania programu mke2fs.
test_fs
Ustawia flagę superbloku systemu plików, oznaczającą, że może być on montowany przy
użyciu eksperymentalnego kodu jądra, np. kodu systemu plików ext4dev.
discard
Próbuje wykonać operację discard na blokach w czasie tworzenia systemu (jest to
przydatne na SSD albo tzw. rzadkich dyskach lub dyskach dynamicznie alokowanych). Gdy
urządzenie informuje że operacja discard również zeruje dane (każde kolejne odczytanie
po tej operacji, a przed zapisem, zwraca zero), to wszystkie jeszcze niewyzerowane
tabele i-węzłów są oznaczane jako wyzerowane. Znacznie przyspiesza to inicjowanie
systemu. Tak jest domyślnie.
nodiscard
Nie próbuje wykonać operacji discard na blokach w czasie tworzenia systemu plików.
quotatype
Określa typ udziałów ("usr" lub "grp"), który ma być zainicjowany. Opcja ma znaczenie
jedynie, jeśli ustawiona jest funkcja quota. Bez tej opcji rozszerzonej, domyślnym
zachowaniem jest inicjowanie zarówno udziałów użytkownika jak i grupy.
-f rozmiar-fragmentu
Określa rozmiar fragmentów w bajtach.
-F Wymusza na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli podane urządzenie nie jest partycją na
specjalnym urządzeniu blokowym lub inne parametry nie mają sensu. Aby wymusić na mke2fs utworzenie
systemu plików, nawet jeśli wygląda na to, że system plików jest w użyciu lub jest zamontowany
(jest to niezwykle niebezpieczne), to opcja musi zostać podana dwukrotnie.
g bloki-na-grupę
Określa liczbę bloków w grupie bloków. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma powodu, aby użytkownik musiał
kiedykolwiek ustawiać ten parametr, ponieważ wartość domyślna jest optymalna dla systemu plików
(administratorzy, którzy tworzą systemy plików na macierzach RAID, powinny używać parametru RAID
stride jako część opcji -E, zamiast zmieniać liczbą bloków na grupę). Opcja jest przeznaczona dla
deweloperów, którzy używają jej w sytuacjach testowych.
Jeśli włączona jest funkcja bigalloc, to opcja -g określa liczbę klastrów w grupie bloków.
-G liczba-grup
Określa liczbę grup bloków, która będzie spakowana razem, tworząc większą, wirtualną grupę bloków
(lub "flex_bg group") w systemie plików ext4. Usprawnia to lokowanie metadanych i wydajność
metadanych przy dużym obciążeniu. Liczba grup musi być potęgą dwójki i może być podana jedynie gdy
włączona jest funkcja systemu plików flex_bg.
-i bajty-na-i-węzeł
Określa współczynnik bajty/i-węzeł. mke2fs tworzy i-węzeł co każde bajty-na-i-węzeł bajtów dysku.
Im większy współczynnik bajty-na-i-węzeł, tym więcej i-węzłów. Generalnie, wartość ta nie powinna
być mniejsza od rozmiaru bloku w systemie plików, gdyż wtedy byłoby utworzonych zbyt dużo
i-węzłów. Ostrzeżenie: wartość ta nie może być już zmieniona po utworzeniu systemu plików, więc
należy ostrożnie dobrać wartość tego parametru.
-I rozmiar-i-węzła
Określa rozmiar każdego i-węzła w bajtach. mke2fs tworzy domyślnie 256-bajtowe i-węzły. W jądrach
w wersji późniejszej niż 2.6.10 i od niektórych wcześniejszych dostawców jąder, jest możliwe
wykorzystanie i-węzłów większych niż 128 bajtów, do przechowania rozszerzonych atrybutów, do
zwiększenia wydajności. Wartość rozmiaru-i-węzła musi być potęgą dwójki, większą lub równą 128.
Większy rozmiar rozmiaru-i-węzła powoduje zwiększenie powierzchni zajmowanej przez tabelę i-węzłów
i zredukowanie użytecznej powierzchni systemu plików, a może również negatywnie wpłynąć na
wydajność. Atrybuty rozszerzone przechowywane w dużych i-węzłach nie są widziane przez starsze
jądra i takie systemy plików nie będą w ogóle montowalne przez jądra 2.4. Nie da się zmienić tej
wartości po utworzeniu systemu plików.
-j Powoduje utworzenie system plików z księgowaniem ext3. Gdy nie podano opcji -J, przy tworzeniu
dziennika zostaną użyte domyślne parametry oraz dobrany będzie właściwy rozmiar tego dziennika (na
podstawie wielkości systemu plików) przechowywanego we wnętrzu systemu plików. Proszę zauważyć, że
trzeba korzystać z jądra posiadającego wsparcie dla ext3, aby móc używać dziennika.
-J opcje-dziennika
Tworzy dziennik ext3 używając opcji podanych z linii poleceń. Opcje te są oddzielone przecinkami i
mogą posiadać argument, podawany po znaku równości ('='). Obsługiwane są następujące opcje:
size=rozmiar-dziennika
Tworzy wewnętrzny dziennik (np. przechowywany wewnątrz systemu plików) o rozmiarze
rozmiar-dziennika megabajtów. Rozmiar dziennika musi wynosić co najmniej 1024 bloki
systemu plików (np. 1MB przy korzystaniu z bloków 1k, 4MB przy blokach 4k, itd.) i nie
może być większy niż 10 240 000 bloków systemu plików lub połowę całkowitego rozmiaru
systemu plików (mniejsza z tych dwóch wartości).
device=zewnętrzny-dziennik
Przyłącza dziennik system plików do urządzenia blokowego znajdującego się na
zewnętrzny-dziennik. Zewnętrzny dziennik musi być utworzony za pomocą polecenia
mke2fs -O journal_dev zewnętrzny-dziennik
Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi zostać utworzony z tą samą wielkością
bloku jak nowy system plików. Dodatkowo, o ile obsługa dołączania wielu systemów
plików do pojedynczego dziennika zewnętrznego jest obecna, jądro Linux i e2fsck(8) nie
obsługuje na razie dzielonych dzienników zewnętrznych.
Zamiast bezpośredniego podawania nazwy urządzenia, zewnętrzny-dziennik można podać w
postaci LABEL=etykieta lub UUID=UUID. Wtedy zewnętrzny dziennik zostanie znaleziony
poprzez etykietę woluminu lub UUID przechowywany w superbloku ext2 na początku
dziennika. Do wyświetlenia nazwy woluminu oraz UUID urządzenia dziennika użyj
dumpe2fs(8). Zobacz także opcję -L tune2fs(8).
Dla danego systemu plików można podać tylko jedną z opcji: size lub device.
-l nazwa-pliku
Powoduje odczytanie listy uszkodzonych bloków z nazwy-pliku. Proszę zauważyć, że numery bloków na
liście zepsutych bloków muszą być wygenerowane przy użyciu takiego samego rozmiaru bloków jaki
użyty był w mke2fs. W rezultacie opcja -c do mke2fs jest prostszą i mniej podatną na błędy metodą
sprawdzenia dysku pod kątem zepsutych bloków przed formatowaniem go, gdyż mke2fs automatycznie
podaje odpowiednie parametry do programu badblocks.
-L nowa-etykieta-woluminu
Ustawia etykietę woluminu systemu plików na nową-etykietę-woluminu. Maksymalna długość etykiety
woluminu to 16 bajtów.
-m procent-zarezerowanych-bloków
Określa procent bloków systemu plików, zarezerwowanych dla superużytkownika. Zapobiega to
fragmentacji i pozwala demonom działających z uprawnieniami roota, takim jak syslogd(8), na
poprawne kontynuowanie działania po tym, gdy procesy nieuprzywilejowane nie będą już mogły
zapisywać do systemu plików. Domyślna wartość to 5%.
-M ostatnio-zamontowany-katalog
Ustawia katalog ostatniego montowania systemu plików. Opcja ta może być użyteczna ze względu na
aplikacje, dla których katalog ostatniego montowania wskazuje, gdzie należy zamontować dany system
plików.
-n Powoduje, że mke2fs nie tworzy systemu plików, lecz wyświetla co zrobiłby, gdyby miał go utworzyć.
Można wykorzystać tę opcję do określenia położenia zapasowych superbloków danego systemu plików
tak długo, jak parametry mke2fs, które były podane podczas pierwotnego tworzenia systemu plików,
są ponownie użyte (oczywiście z dodaną opcją -n).
-N liczba-i-węzłów
Zmienia domyślnie wyliczoną liczbę i-węzłów, które powinny być zarezerwowane dla systemu plików (a
która bazuje na liczbie bloków i współczynniku bajty-na-i-węzeł). To pozwala użytkownikowi podać
bezpośrednio liczbę żądanych i-węzłów.
-o tworzący-os
Służy do ręcznej zmiany domyślnej wartości pola "creator operating system" (tworzący system
operacyjny) systemu plików. Normalnie pole to jest ustawiane na nazwę systemu operacyjnego, do
którego skompilowano plik wykonywalny mke2fs.
-O właściwość[,...]
Tworzy system plików z podanymi właściwościami (opcjami systemu plików), przesłaniając domyślne
opcje systemu plików. Właściwości, które są włączane domyślnie, są podane w relacji base_features,
albo w sekcji [defaults] pliku /etc/mke2fs.conf , albo w podsekcji [fs_types] w przypadku typów
użycia, zgodnie z opcją -T, zmodyfikowane później przez relację features z podsekcji [fs_types] w
przypadku systemu plików i typów użycia. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej
szczegółów. Konfiguracja charakterystyczna dla danego system plików mieszcząca się w sekcji
[fs_types] przesłoni domyślne opcje globalne z sekcji [defaults].
Właściwość systemu plików będzie edytowana później albo przez zestaw właściwości podanych przez tę
opcję lub, jeśli nie użyto tej opcji, przez relację default_features do tworzonych typów systemów
plików, lub w sekcji [defaults] pliku konfiguracyjnego.
Zestaw właściwości systemu plików składa się z listy właściwości, oddzielonych przecinkami, które
mają być włączone. Aby wyłączyć którąś funkcję, należy poprzedzić nazwę właściwości znakiem
karetki ("^"). Pseudo-właściwość "none" wyłączy wszystkie właściwości systemu plików.
bigalloc
Funkcja ta włącza przydzielanie klastrowe, dzięki czemu jednostką przydzielenia jest
potęga dwójki liczby bloków. Każdy bit w tym, co dotąd było znane jako mapą bitową
alokacji bloków, obecnie wskazuje, czy klaster jest używany czy nie, a klaster jest
domyślnie złożony z 16 bloków. Funkcja ta może zmniejszyć czas tracony na
przydzielaniu bloków i zmniejszyć fragmentację, szczególnie w przypadku dużych plików.
Rozmiar można podać opcją -C.
Ostrzeżenie: Funkcja bigalloc znajduje się wciąż w trakcie rozwoju i może nie być w
pełni obsługiwana w jądrze użytkownika, może też zawierać różne błędy. Więcej
informacji można znaleźć na stronie internetowej
http://ext4.wiki.kernel.org/index.php/Bigalloc.
dir_index
Używa haszowanych B-drzew, aby przyspieszyć przeszukiwanie dużych katalogów.
extents
Zamiast używać pośredniego schematu bloków do przechowywania położenia bloków z danymi
w i-węźle, używa w zamian ekstentów. Jest to znacznie wydajniejsze kodowanie, które
przyspiesza dostęp do systemu plików, szczególnie do dużych plików. Uwaga: obsługiwane
są obie nazwy: extent i extents z powodów historycznych i kompatybilności wstecznej.
filetype
Przechowuje informacje o typach plików we wpisach katalogów.
flex_bg
Pozwala metadanym grup bloków (mapom bitów i tabelom i-węzłów) na bycie umieszczanym w
dowolnym miejscu nośnika. Co więcej, mke2fs będzie umieszczał je razem, poczynając od
pierwszej grupy bloków każdego "flex_bg group". Rozmiar flex_bg group można podać przy
użyciu opcji -G.
has_journal
Tworzy dziennik ext3 (tak jak przy użyciu opcji -j).
journal_dev
Tworzy zewnętrzny dziennik ext3 na podanym urządzeniu zamiast w systemie plików ext2.
Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi być utworzony z takim samym rozmiarem
bloku jak system plików, który będzie go używał.
large_file
System plików może zawierać pliki większe niż 2 GB (obecne jądra ustawiają tę funkcję
automatycznie, gdy tylko tworzony jest plik większy niż 2 GB).
quota Tworzy i-węzły udziałów (trzeci i-węzeł do udziałów użytkownika i czwarty do udziałów
grupy) i ustawia je w superbloku. Z tą właściwością, udziały są włączane
automatycznie, przy montowaniu systemu plików.
resize_inode
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tabela deskryptora grupy bloków może się
powiększyć w przyszłości. Przydatne do zmiany rozmiaru "w locie" za pomocą resize2fs.
Domyślnie, mke2fs będzie próbował zarezerwować wystarczającą przestrzeń, aby system
plików mógł powiększyć się 1024 razy. Można to zmienić, przy użyciu opcji rozszerzonej
resize.
sparse_super
Tworzy system plików z mniejszą liczbą kopii zapasowych superbloku (oszczędza miejsce
na dużych systemach plików).
uninit_bg
Tworzy system plików, bez inicjowania wszystkich grup bloków. Ta właściwość włącza
również sumy kontrolne i statystyki najwyższego użytego i-węzła w każdej grupie
bloków. Funkcja ta może znacznie przyspieszyć tworzenie systemu plików (jeśli włączono
lazy_itable_init), może również zdecydowanie zmniejszyć czas potrzebny na wykonanie
e2fsck. Jest obsługiwana wyłącznie przez system plików ext4, w ostatnich jądrach
Linux.
-q Ciche wywołanie. Przydatne gdy mke2fs jest uruchamiany ze skryptu.
-r rewizja
Ustawia rewizję (wersję) systemu plików dla nowego systemu plików. Proszę zauważyć, że jądra 1.2
wspierają jedynie systemy plików o rewizji 0. Domyślnie tworzone są systemy plików o rewizji 1.
-S Zapisuje jedynie superblok i deskryptory grupy. Przydaje się, gdy uszkodzony zostanie cały
superblok i kopie zapasowe superbloków. Jest to ostateczna metoda odzyskania. Powoduje ona, że
mke2fs ponownie inicjuje superblok i deskryptory grup, lecz nie dotyka tablicy i-węzłów, bloku,
ani map bitowych i-węzłów. Natychmiast po użyciu tej opcji należy uruchomić program e2fsck, a i
tak nie jest pewne, czy że uda się odzyskać jakiekolwiek dane. Podczas korzystania z tej opcji
najważniejsze jest ustawienie dobrego rozmiaru bloku systemu plików. Bez tego nie ma żadnej szansy
na odzyskanie danych.
-T typ-systemu-plików
Określa typ systemu plików (np. ext2, ext3, ext4 itp.) do utworzenia. Jeśli nie poda się tej
opcji, mke2fs wybierze domyślny na podstawie polecenia, które go uruchomiło (np. mkfs.ext2,
mkfs.ext3 itd.) lub na podstawie domyślnego systemu plików, zdefiniowanego plikiem
/etc/mke2fs.conf. Opcja kontroluje, który system plików jest używany jako domyślny, na podstawie
wpisu konfiguracyjnego fstypes w /etc/mke2fs.conf.
Jeśli opcja -O jest użyta do jawnego dodania lub usunięcia opcji systemu plików, które powinny być
ustawiane w nowo tworzonych systemach plików, to wynikowy system plików może nie być obsługiwany
przez żądany typ-systemu-plików. (np. "mke2fs -t ext3 -O extent /dev/sdXX" utworzy system plików,
który nie jest obsługiwany przez implementację ext3 w jądrze Linux, a "mke2fs -t ext3 -O
^has_journal /dev/hdXX" utworzy system plików nieposiadający dziennika i, w związku z tym,
nieobsługiwany przez kod systemu plików ext3 w jądrze Linux).
-T typ-użycia[,...]
Określa, w jaki sposób dany system plików będzie wykorzystywany. Dzięki temu mke2fs może wybrać
optymalne parametry dla systemu plików. Obsługiwane typy użycia są zdefiniowane w pliku
konfiguracyjnym /etc/mke2fs.conf. Użytkownik może podać jeden lub więcej typów użycia, za pomocą
listy, oddzielając poszczególne pozycje przecinkiem.
Jeśli nie poda się tej opcji, to mke2fs wybierze pojedynczy, domyślny typ użycia, bazując na
rozmiarze tworzonego systemu plików. Jeśli rozmiar systemu plików jest równy lub mniejszy od 3
megabajtów, to mke2fs użyje typu floppy (dyskietka) systemu plików. Jeśli rozmiar będzie się
zawierał w przedziale 3-512 megabajtów, to mke2fs utworzy system plików typu small (mały). Jeśli
rozmiar systemu plików będzie większy lub równy 4 terabajty, ale mniejszy niż 16 terabajtów,
użytym typem będzie big (duży). W przypadku systemu plików o wielkości ponad 16 terabajtów, użyty
zostanie typ huge (ogromny). W pozostałych przypadkach, mke2fs(8) użyje domyślnego typu systemu
plików: default.
-U UUID
Tworzy system plików z podanym UUID-em.
-v Wypisuje szczegółowe informacje.
-V Wypisuje numer wersji mke2fs i wychodzi.
ŚRODOWISKO
MKE2FS_SYNC
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia
częstości wywoływania sync(2) podczas inicjowania tabeli i-węzłów.
MKE2FS_CONFIG
Określa położenie pliku konfiguracyjnego (patrz mke2fs.conf(5)).
MKE2FS_FIRST_META_BG
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia
pierwszej grupy metabloków. Przeznaczona jest głównie do debugowania.
MKE2FS_DEVICE_SECTSIZE
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia
fizycznego rozmiaru sektora urządzenia.
MKE2FS_SKIP_CHECK_MSG
Jeśli jest ustawiona, nie są pokazywane wiadomości automatycznego sprawdzania systemu plików,
spowodowane liczbą montowań lub interwałem sprawdzania.
AUTOR
Ta wersja mke2fs została napisana przez Theodora Ts'o <tytso@mit.edu>.
BŁĘDY
mke2fs przyjmuje opcję -f, lecz obecnie ją ignoruje, gdyż drugi rozszerzony system plików jeszcze nie
obsługuje fragmentów.
Mogą być też inne. Proszę zgłaszać je autorowi.
DOSTĘPNOŚĆ
mke2fs jest częścią pakietu e2fsprogs i jest dostępne na stronie http://e2fsprogs.sourceforge.net.
ZOBACZ TAKŻE
mke2fs.conf(5), badblocks(8), dumpe2fs(8), e2fsck(8), tune2fs(8)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Grzegorz Goławski (PTM) <grzegol@pld.org.pl> i Michał Kułach
<michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 1.42.8 oryginału.
E2fsprogs wersja 1.42.8 lipiec 2013 MKE2FS(8)