Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4
SKŁADNIA
mke2fs [ -c | -l nazwa-pliku ] [ -b rozmiar-bloku ] [ -D ] [ -f rozmiar-fragmentu ] [ -g
bloki-na-grupę ] [ -G liczba-grup ][ -i bajty-na-i-węzeł ] [ -I rozmiar-i-węzła ] [ -j ] [
-J opcje-dziennika ] [ -N liczba-i-węzłów ] [ -n ] [ -m procent-zarezerwowanych-bloków ] [
-o tworzący-os ] [ -O właściwość[,...] ] [ -q ] [ -r rewizja-fs ] [ -E opcje-rozszerzone ]
[ -v ] [ -F ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -M katalog-ostatniego-montowania ] [ -S ] [ -t
typ-systemu-plików ][ -T typ-użycia ] [ -U UUID ] [ -V ] urządzenie [ liczba-bloków ]
mke2fs -O journal_dev [ -b rozmiar-bloku ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -n ] [ -q ] [ -v ]
zewnętrzny-dziennik [ liczba-bloków ]
OPIS
mke2fs jest używany do tworzenia linuksowego systemu plików ext2, ext3 lub ext4, zwykle na
partycji dysku twardego. Urządzenie jest specjalnym plikiem odpowiadającym urządzeniu (np.
/dev/hdXX). Liczba-bloków jest liczbą bloków na urządzeniu. Jeśli jest pominięta, mke2fs
wykrywa ją automatycznie. Gdy program jest wywołany jako mkfs.ext3 tworzony jest dziennik,
tak jak gdyby była podana opcja -j.
Domyślne parametry do nowo tworzonych systemów plików, jeśli nie są przesłonięte przez
poniższe opcje, są kontrolowane przez plik konfiguracyjny /etc/mke2fs.conf. Strona
podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów na ten temat.
OPCJE
-b rozmiar-bloku
Określa rozmiar bloku w bajtach. Poprawnymi wartościami są 1024, 2048 oraz 4096
bajtów na blok. Gdy wartość ta zostanie pominięta, rozmiar-bloku mke2fs jest
ustalany na podstawie rozmiaru systemu plików oraz oczekiwanej jego eksploatacji
(zobacz opcję -T). Jeśli rozmiar-bloku jest poprzedzony minusem ("-"), to mke2fs
używa heurystyki, aby określić poprawny rozmiar bloku z tym ograniczeniem, że
będzie on wynosił co najmniej rozmiar-bloku bajtów. Jest to przydatne przy sprzęcie
wymagającym rozmiaru bloku będącego wielokrotnością 2k.
-c Powoduje, że przed utworzeniem systemu plików, urządzenie zostanie sprawdzone w
poszukiwaniu uszkodzonych bloków. Gdy opcja ta zostanie podana dwa razy, wykonany
będzie wolniejszy test w trybie odczyt-zapis, zamiast szybkiego testu w trybie
tylko-do-odczytu.
-C cluster-size
Określa rozmiar klastra w bajtach w przypadku systemów plików używających funkcji
bigalloc. Poprawnymi wartościami rozmiaru klastra są od 2048 do 256M bajtów na
klaster. Domyślnie (jeśli włączone jest bigalloc i nie poda się za pomocą tej opcji
innego rozmiaru klastra) rozmiar klastra wynosi szesnastokrotność wielkości bloku.
-D Używa bezpośredniego wejścia/wyjścia podczas zapisu na dysk. Zapobiega to
zajmowaniu przez mke2fs wielu buforów podręcznych, które mogą wpłynąć na inne
aplikacje, podczas działania na obciążonym serwerze. Opcja ta spowoduje znaczne
spowolnienie działania mke2fs, więc jest to pójście na kompromis.
-E opcje-rozszerzone
Ustawia rozszerzone opcje systemu plików. Opcje rozszerzone są oddzielone
przecinkami i mogą zawierać argument podany po znaku równości ("="). Opcja -E była
nazwana -R we wcześniejszych wersjach mke2fs i jest wciąż akceptowana w celu
zachowania kompatybilności wstecznej. Obsługiwane są następujące opcje:
mmp_update_interval=interwał
Dostosowuje pierwotny interwał aktualizacji MMP do interwał sekund.
Podanie wartości 0 spowoduje użycia domyślnego interwału. Podany
interwał musi być mniejszy niż 300 sekund. Wymaga włączonej funkcji
mmp.
stride=rozmiar-części
Konfiguruje system plików do macierzy RAID z rozmiarem-części (ang.
stride size lub chunk size) bloków systemu plików. Jest to liczba
bloków odczytywanych lub zapisywanych na dysk przed przejściem na
następny dysk. To ustawienie wpływa głównie na położenie metadanych
systemu plików, takich jak mapy bitów podczas wykonywania mke2fs, aby
zapobiec umieszczeniu ich na jednym dysku, co mogłoby negatywnie
wpłynąć na wydajność. Może być również użyte przez alokator bloków.
stripe_width=szerokość-paska
Konfiguruje system plików do macierzy for RAID z rozmiarem-paska (ang.
stripe width) bloków systemu plików na pasek. Zazwyczaj jest to
rozmiar-części * N, gdzie N jest liczbą dysków z danymi w macierzy RAID
(np. przy RAID 5, gdzie jest jeden dysk parzystości, M jest liczbą
dysków w macierzy minus jeden). Pozwala to alokatorowi bloków na
przeciwdziałanie cyklowi odczytu-modyfikacji-zapisu w pasku RAID, jeśli
to możliwe, przy zapisie danych.
resize=maksymalna-zmiana-online
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tablica deskryptora grupy bloków
może się powiększyć, aby obsłużyć system plików z
maksymalną-zmianą-online bloków.
lazy_itable_init[= <0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone oraz włączona jest funkcja uninit_bg, to tabela
i-węzłów nie będzie w pełni inicjowana przez mke2fs. Przyspiesza to
znacznie inicjalizację systemu plików, lecz wymaga zakończenia
inicjowania systemu plików w tle, przez jądro, podczas gdy system
plików jest wcześniej zamontowany. Jeśli pominie się wartość opcji,
jest używana domyślnie 1, aby włączyć zerowanie leniwej tabeli
i-węzłów.
lazy_journal_init[= <0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone, to i-węzeł dziennika nie będzie w pełni zerowany
przez mke2fs. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu, ale niesie
niewielkie ryzyko, jeśli system załamie się przed pełnym, jednokrotnym
nadpisaniem dziennika. Jeśli opcja zostanie pominięta, przyjmuje
domyślną wartość 1, włączając leniwe zerowanie i-węzła dziennika.
root_owner[=uid:gid]
Określa numeryczny identyfikator użytkownika (UID) i grupy (GID) w
katalogu głównym. Jeśli nie poda się UID:GID, używa identyfikatora
użytkownika i grupy użytkownika uruchamiającego mke2fs. W mke2fs 1.42 i
wcześniejszych, UID i GID katalogu głównego były ustawiane domyślnie na
UID i GID użytkownika uruchamiającego polecenie mke2fs. Opcja
root_owner= pozwala na jawne podanie tych wartości i zapobiega efektom
ubocznym dla użytkowników, którzy nie spodziewają się domyślnego
zachowania programu mke2fs.
test_fs
Ustawia flagę superbloku systemu plików, oznaczającą, że może być on
montowany przy użyciu eksperymentalnego kodu jądra, np. kodu systemu
plików ext4dev.
discard
Próbuje wykonać operację discard na blokach w czasie tworzenia systemu
(jest to przydatne na SSD albo tzw. rzadkich dyskach lub dyskach
dynamicznie alokowanych). Gdy urządzenie informuje że operacja discard
również zeruje dane (każde kolejne odczytanie po tej operacji, a przed
zapisem, zwraca zero), to wszystkie jeszcze niewyzerowane tabele
i-węzłów są oznaczane jako wyzerowane. Znacznie przyspiesza to
inicjowanie systemu. Tak jest domyślnie.
nodiscard
Nie próbuje wykonać operacji discard na blokach w czasie tworzenia
systemu plików.
quotatype
Określa typ udziałów ("usr" lub "grp"), który ma być zainicjowany.
Opcja ma znaczenie jedynie, jeśli ustawiona jest funkcja quota. Bez tej
opcji rozszerzonej, domyślnym zachowaniem jest inicjowanie zarówno
udziałów użytkownika jak i grupy.
-f rozmiar-fragmentu
Określa rozmiar fragmentów w bajtach.
-F Wymusza na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli podane urządzenie nie jest
partycją na specjalnym urządzeniu blokowym lub inne parametry nie mają sensu. Aby
wymusić na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli wygląda na to, że system
plików jest w użyciu lub jest zamontowany (jest to niezwykle niebezpieczne), to
opcja musi zostać podana dwukrotnie.
g bloki-na-grupę
Określa liczbę bloków w grupie bloków. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma powodu, aby
użytkownik musiał kiedykolwiek ustawiać ten parametr, ponieważ wartość domyślna
jest optymalna dla systemu plików (administratorzy, którzy tworzą systemy plików na
macierzach RAID, powinny używać parametru RAID stride jako część opcji -E, zamiast
zmieniać liczbą bloków na grupę). Opcja jest przeznaczona dla deweloperów, którzy
używają jej w sytuacjach testowych.
Jeśli włączona jest funkcja bigalloc, to opcja -g określa liczbę klastrów w grupie
bloków.
-G liczba-grup
Określa liczbę grup bloków, która będzie spakowana razem, tworząc większą,
wirtualną grupę bloków (lub "flex_bg group") w systemie plików ext4. Usprawnia to
lokowanie metadanych i wydajność metadanych przy dużym obciążeniu. Liczba grup musi
być potęgą dwójki i może być podana jedynie gdy włączona jest funkcja systemu
plików flex_bg.
-i bajty-na-i-węzeł
Określa współczynnik bajty/i-węzeł. mke2fs tworzy i-węzeł co każde
bajty-na-i-węzeł bajtów dysku. Im większy współczynnik bajty-na-i-węzeł, tym więcej
i-węzłów. Generalnie, wartość ta nie powinna być mniejsza od rozmiaru bloku w
systemie plików, gdyż wtedy byłoby utworzonych zbyt dużo i-węzłów. Ostrzeżenie:
wartość ta nie może być już zmieniona po utworzeniu systemu plików, więc należy
ostrożnie dobrać wartość tego parametru.
-I rozmiar-i-węzła
Określa rozmiar każdego i-węzła w bajtach. mke2fs tworzy domyślnie 256-bajtowe
i-węzły. W jądrach w wersji późniejszej niż 2.6.10 i od niektórych wcześniejszych
dostawców jąder, jest możliwe wykorzystanie i-węzłów większych niż 128 bajtów, do
przechowania rozszerzonych atrybutów, do zwiększenia wydajności. Wartość
rozmiaru-i-węzła musi być potęgą dwójki, większą lub równą 128. Większy rozmiar
rozmiaru-i-węzła powoduje zwiększenie powierzchni zajmowanej przez tabelę i-węzłów
i zredukowanie użytecznej powierzchni systemu plików, a może również negatywnie
wpłynąć na wydajność. Atrybuty rozszerzone przechowywane w dużych i-węzłach nie są
widziane przez starsze jądra i takie systemy plików nie będą w ogóle montowalne
przez jądra 2.4. Nie da się zmienić tej wartości po utworzeniu systemu plików.
-j Powoduje utworzenie system plików z księgowaniem ext3. Gdy nie podano opcji -J,
przy tworzeniu dziennika zostaną użyte domyślne parametry oraz dobrany będzie
właściwy rozmiar tego dziennika (na podstawie wielkości systemu plików)
przechowywanego we wnętrzu systemu plików. Proszę zauważyć, że trzeba korzystać z
jądra posiadającego wsparcie dla ext3, aby móc używać dziennika.
-J opcje-dziennika
Tworzy dziennik ext3 używając opcji podanych z linii poleceń. Opcje te są
oddzielone przecinkami i mogą posiadać argument, podawany po znaku równości ('=').
Obsługiwane są następujące opcje:
size=rozmiar-dziennika
Tworzy wewnętrzny dziennik (np. przechowywany wewnątrz systemu plików)
o rozmiarze rozmiar-dziennika megabajtów. Rozmiar dziennika musi
wynosić co najmniej 1024 bloki systemu plików (np. 1MB przy korzystaniu
z bloków 1k, 4MB przy blokach 4k, itd.) i nie może być większy niż
10 240 000 bloków systemu plików lub połowę całkowitego rozmiaru
systemu plików (mniejsza z tych dwóch wartości).
device=zewnętrzny-dziennik
Przyłącza dziennik system plików do urządzenia blokowego znajdującego
się na zewnętrzny-dziennik. Zewnętrzny dziennik musi być utworzony za
pomocą polecenia
mke2fs -O journal_dev zewnętrzny-dziennik
Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi zostać utworzony z tą samą
wielkością bloku jak nowy system plików. Dodatkowo, o ile obsługa
dołączania wielu systemów plików do pojedynczego dziennika zewnętrznego
jest obecna, jądro Linux i e2fsck(8) nie obsługuje na razie dzielonych
dzienników zewnętrznych.
Zamiast bezpośredniego podawania nazwy urządzenia, zewnętrzny-dziennik
można podać w postaci LABEL=etykieta lub UUID=UUID. Wtedy zewnętrzny
dziennik zostanie znaleziony poprzez etykietę woluminu lub UUID
przechowywany w superbloku ext2 na początku dziennika. Do wyświetlenia
nazwy woluminu oraz UUID urządzenia dziennika użyj dumpe2fs(8). Zobacz
także opcję -L tune2fs(8).
Dla danego systemu plików można podać tylko jedną z opcji: size lub device.
-l nazwa-pliku
Powoduje odczytanie listy uszkodzonych bloków z nazwy-pliku. Proszę zauważyć, że
numery bloków na liście zepsutych bloków muszą być wygenerowane przy użyciu takiego
samego rozmiaru bloków jaki użyty był w mke2fs. W rezultacie opcja -c do mke2fs
jest prostszą i mniej podatną na błędy metodą sprawdzenia dysku pod kątem zepsutych
bloków przed formatowaniem go, gdyż mke2fs automatycznie podaje odpowiednie
parametry do programu badblocks.
-L nowa-etykieta-woluminu
Ustawia etykietę woluminu systemu plików na nową-etykietę-woluminu. Maksymalna
długość etykiety woluminu to 16 bajtów.
-m procent-zarezerowanych-bloków
Określa procent bloków systemu plików, zarezerwowanych dla superużytkownika.
Zapobiega to fragmentacji i pozwala demonom działających z uprawnieniami roota,
takim jak syslogd(8), na poprawne kontynuowanie działania po tym, gdy procesy
nieuprzywilejowane nie będą już mogły zapisywać do systemu plików. Domyślna wartość
to 5%.
-M ostatnio-zamontowany-katalog
Ustawia katalog ostatniego montowania systemu plików. Opcja ta może być użyteczna
ze względu na aplikacje, dla których katalog ostatniego montowania wskazuje, gdzie
należy zamontować dany system plików.
-n Powoduje, że mke2fs nie tworzy systemu plików, lecz wyświetla co zrobiłby, gdyby
miał go utworzyć. Można wykorzystać tę opcję do określenia położenia zapasowych
superbloków danego systemu plików tak długo, jak parametry mke2fs, które były
podane podczas pierwotnego tworzenia systemu plików, są ponownie użyte (oczywiście
z dodaną opcją -n).
-N liczba-i-węzłów
Zmienia domyślnie wyliczoną liczbę i-węzłów, które powinny być zarezerwowane dla
systemu plików (a która bazuje na liczbie bloków i współczynniku bajty-na-i-węzeł).
To pozwala użytkownikowi podać bezpośrednio liczbę żądanych i-węzłów.
-o tworzący-os
Służy do ręcznej zmiany domyślnej wartości pola "creator operating system"
(tworzący system operacyjny) systemu plików. Normalnie pole to jest ustawiane na
nazwę systemu operacyjnego, do którego skompilowano plik wykonywalny mke2fs.
-O właściwość[,...]
Tworzy system plików z podanymi właściwościami (opcjami systemu plików),
przesłaniając domyślne opcje systemu plików. Właściwości, które są włączane
domyślnie, są podane w relacji base_features, albo w sekcji [defaults] pliku
/etc/mke2fs.conf , albo w podsekcji [fs_types] w przypadku typów użycia, zgodnie z
opcją -T, zmodyfikowane później przez relację features z podsekcji [fs_types] w
przypadku systemu plików i typów użycia. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera
więcej szczegółów. Konfiguracja charakterystyczna dla danego system plików
mieszcząca się w sekcji [fs_types] przesłoni domyślne opcje globalne z sekcji
[defaults].
Właściwość systemu plików będzie edytowana później albo przez zestaw właściwości
podanych przez tę opcję lub, jeśli nie użyto tej opcji, przez relację
default_features do tworzonych typów systemów plików, lub w sekcji [defaults] pliku
konfiguracyjnego.
Zestaw właściwości systemu plików składa się z listy właściwości, oddzielonych
przecinkami, które mają być włączone. Aby wyłączyć którąś funkcję, należy
poprzedzić nazwę właściwości znakiem karetki ("^"). Pseudo-właściwość "none"
wyłączy wszystkie właściwości systemu plików.
bigalloc
Funkcja ta włącza przydzielanie klastrowe, dzięki czemu jednostką
przydzielenia jest potęga dwójki liczby bloków. Każdy bit w tym, co
dotąd było znane jako mapą bitową alokacji bloków, obecnie wskazuje,
czy klaster jest używany czy nie, a klaster jest domyślnie złożony z 16
bloków. Funkcja ta może zmniejszyć czas tracony na przydzielaniu bloków
i zmniejszyć fragmentację, szczególnie w przypadku dużych plików.
Rozmiar można podać opcją -C.
Ostrzeżenie: Funkcja bigalloc znajduje się wciąż w trakcie rozwoju i
może nie być w pełni obsługiwana w jądrze użytkownika, może też
zawierać różne błędy. Więcej informacji można znaleźć na stronie
internetowej http://ext4.wiki.kernel.org/index.php/Bigalloc.
dir_index
Używa haszowanych B-drzew, aby przyspieszyć przeszukiwanie dużych
katalogów.
extents
Zamiast używać pośredniego schematu bloków do przechowywania położenia
bloków z danymi w i-węźle, używa w zamian ekstentów. Jest to znacznie
wydajniejsze kodowanie, które przyspiesza dostęp do systemu plików,
szczególnie do dużych plików. Uwaga: obsługiwane są obie nazwy: extent
i extents z powodów historycznych i kompatybilności wstecznej.
filetype
Przechowuje informacje o typach plików we wpisach katalogów.
flex_bg
Pozwala metadanym grup bloków (mapom bitów i tabelom i-węzłów) na bycie
umieszczanym w dowolnym miejscu nośnika. Co więcej, mke2fs będzie
umieszczał je razem, poczynając od pierwszej grupy bloków każdego
"flex_bg group". Rozmiar flex_bg group można podać przy użyciu opcji
-G.
has_journal
Tworzy dziennik ext3 (tak jak przy użyciu opcji -j).
journal_dev
Tworzy zewnętrzny dziennik ext3 na podanym urządzeniu zamiast w
systemie plików ext2. Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi być
utworzony z takim samym rozmiarem bloku jak system plików, który będzie
go używał.
large_file
System plików może zawierać pliki większe niż 2 GB (obecne jądra
ustawiają tę funkcję automatycznie, gdy tylko tworzony jest plik
większy niż 2 GB).
quota Tworzy i-węzły udziałów (trzeci i-węzeł do udziałów użytkownika i
czwarty do udziałów grupy) i ustawia je w superbloku. Z tą
właściwością, udziały są włączane automatycznie, przy montowaniu
systemu plików.
resize_inode
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tabela deskryptora grupy bloków
może się powiększyć w przyszłości. Przydatne do zmiany rozmiaru "w
locie" za pomocą resize2fs. Domyślnie, mke2fs będzie próbował
zarezerwować wystarczającą przestrzeń, aby system plików mógł
powiększyć się 1024 razy. Można to zmienić, przy użyciu opcji
rozszerzonej resize.
sparse_super
Tworzy system plików z mniejszą liczbą kopii zapasowych superbloku
(oszczędza miejsce na dużych systemach plików).
uninit_bg
Tworzy system plików, bez inicjowania wszystkich grup bloków. Ta
właściwość włącza również sumy kontrolne i statystyki najwyższego
użytego i-węzła w każdej grupie bloków. Funkcja ta może znacznie
przyspieszyć tworzenie systemu plików (jeśli włączono
lazy_itable_init), może również zdecydowanie zmniejszyć czas potrzebny
na wykonanie e2fsck. Jest obsługiwana wyłącznie przez system plików
ext4, w ostatnich jądrach Linux.
-q Ciche wywołanie. Przydatne gdy mke2fs jest uruchamiany ze skryptu.
-r rewizja
Ustawia rewizję (wersję) systemu plików dla nowego systemu plików. Proszę zauważyć,
że jądra 1.2 wspierają jedynie systemy plików o rewizji 0. Domyślnie tworzone są
systemy plików o rewizji 1.
-S Zapisuje jedynie superblok i deskryptory grupy. Przydaje się, gdy uszkodzony
zostanie cały superblok i kopie zapasowe superbloków. Jest to ostateczna metoda
odzyskania. Powoduje ona, że mke2fs ponownie inicjuje superblok i deskryptory grup,
lecz nie dotyka tablicy i-węzłów, bloku, ani map bitowych i-węzłów. Natychmiast po
użyciu tej opcji należy uruchomić program e2fsck, a i tak nie jest pewne, czy że
uda się odzyskać jakiekolwiek dane. Podczas korzystania z tej opcji najważniejsze
jest ustawienie dobrego rozmiaru bloku systemu plików. Bez tego nie ma żadnej
szansy na odzyskanie danych.
-T typ-systemu-plików
Określa typ systemu plików (np. ext2, ext3, ext4 itp.) do utworzenia. Jeśli nie
poda się tej opcji, mke2fs wybierze domyślny na podstawie polecenia, które go
uruchomiło (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 itd.) lub na podstawie domyślnego systemu
plików, zdefiniowanego plikiem /etc/mke2fs.conf. Opcja kontroluje, który system
plików jest używany jako domyślny, na podstawie wpisu konfiguracyjnego fstypes w
/etc/mke2fs.conf.
Jeśli opcja -O jest użyta do jawnego dodania lub usunięcia opcji systemu plików,
które powinny być ustawiane w nowo tworzonych systemach plików, to wynikowy system
plików może nie być obsługiwany przez żądany typ-systemu-plików. (np. "mke2fs -t
ext3 -O extent /dev/sdXX" utworzy system plików, który nie jest obsługiwany przez
implementację ext3 w jądrze Linux, a "mke2fs -t ext3 -O ^has_journal /dev/hdXX"
utworzy system plików nieposiadający dziennika i, w związku z tym, nieobsługiwany
przez kod systemu plików ext3 w jądrze Linux).
-T typ-użycia[,...]
Określa, w jaki sposób dany system plików będzie wykorzystywany. Dzięki temu mke2fs
może wybrać optymalne parametry dla systemu plików. Obsługiwane typy użycia są
zdefiniowane w pliku konfiguracyjnym /etc/mke2fs.conf. Użytkownik może podać jeden
lub więcej typów użycia, za pomocą listy, oddzielając poszczególne pozycje
przecinkiem.
Jeśli nie poda się tej opcji, to mke2fs wybierze pojedynczy, domyślny typ użycia,
bazując na rozmiarze tworzonego systemu plików. Jeśli rozmiar systemu plików jest
równy lub mniejszy od 3 megabajtów, to mke2fs użyje typu floppy (dyskietka) systemu
plików. Jeśli rozmiar będzie się zawierał w przedziale 3-512 megabajtów, to mke2fs
utworzy system plików typu small (mały). Jeśli rozmiar systemu plików będzie
większy lub równy 4 terabajty, ale mniejszy niż 16 terabajtów, użytym typem będzie
big (duży). W przypadku systemu plików o wielkości ponad 16 terabajtów, użyty
zostanie typ huge (ogromny). W pozostałych przypadkach, mke2fs(8) użyje domyślnego
typu systemu plików: default.
-U UUID
Tworzy system plików z podanym UUID-em.
-v Wypisuje szczegółowe informacje.
-V Wypisuje numer wersji mke2fs i wychodzi.
ŚRODOWISKO
MKE2FS_SYNC
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
określenia częstości wywoływania sync(2) podczas inicjowania tabeli i-węzłów.
MKE2FS_CONFIG
Określa położenie pliku konfiguracyjnego (patrz mke2fs.conf(5)).
MKE2FS_FIRST_META_BG
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
określenia pierwszej grupy metabloków. Przeznaczona jest głównie do debugowania.
MKE2FS_DEVICE_SECTSIZE
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
określenia fizycznego rozmiaru sektora urządzenia.
MKE2FS_SKIP_CHECK_MSG
Jeśli jest ustawiona, nie są pokazywane wiadomości automatycznego sprawdzania
systemu plików, spowodowane liczbą montowań lub interwałem sprawdzania.
AUTOR
Ta wersja mke2fs została napisana przez Theodora Ts'o <tytso@mit.edu>.
BŁĘDY
mke2fs przyjmuje opcję -f, lecz obecnie ją ignoruje, gdyż drugi rozszerzony system plików
jeszcze nie obsługuje fragmentów.
Mogą być też inne. Proszę zgłaszać je autorowi.
DOSTĘPNOŚĆ
mke2fs jest częścią pakietu e2fsprogs i jest dostępne na stronie
http://e2fsprogs.sourceforge.net.
ZOBACZ TAKŻE
mke2fs.conf(5), badblocks(8), dumpe2fs(8), e2fsck(8), tune2fs(8)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Grzegorz Goławski (PTM) <grzegol@pld.org.pl> i Michał Kułach
<michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 1.42.8
oryginału.