Ubuntu Manpage: ed, red - edytor tekstu

NAZWA

       ed, red - edytor tekstu

SKŁADNIA

       ed [-] [-Gs] [-p łańcuch] [plik]

       red [-] [-Gs] [-p łańcuch] [plik]

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

ed jest zorientowanym liniowo edytorem tekstu. Jest o używany do tworzenia, wyświetlania,
modyfikowania i innych działań na plikach tekstowych. red to ed zastrzeżony (restricted):
może edytować tylko pliki z bieżącego katalogu i nie może wykonywać komend powłoki.

Po wywołaniu z argumentem pliku, jego kopia jest odczytywana do bufora edytora. Wszelkie
zmiany robione są na tej kopii, nie na pliku jako takim. Podczas kończenia pracy z ed,
wszelkie zmiany, których nie zachowano komendą `w' są tracone.

Edycja jest dokonywana w dwóch różnych trybach: komend i wprowadzania. Po uruchomieniu,
ed jest w trybie komend. W trybie tym ze standardowego wejścia czytane są komendy, a
następnie są one wykonywane na zawartości bufora edytora. Przykładowa komenda może
wyglądać tak:

,s/old/new/g

co zamienia wszystkie pojawienia się napisu old na new.

Po podaniu komendy wprowadzania, takiej jak `a' (append--dopisz), `i' (insert--wstaw) lub
`c' (change-zmień), ed wchodzi w tryb wprowadzania. Jest to podstawowe narzędzie
wprowadzania tekstu do pliku. W trybie tym nie ma dostępnych żadnych komend. Zamiast
tego, standardowe wejście jest bezpośrednio zapisywane do bufora edytora. Linie składają
się z tekstu, aż do (łącznie) znaku nowej linii. Tryb wprowadzania jest przerywany
wprowadzeniem pojedynczej kropki w linii.

Wszystkie komendy ed operują na całych liniach, lub zakresach linii; np. komenda `d'
kasuje (delete) linie; komenda `m' przenosi linie, itp. Można też modyfikować tylko część
linii, korzystając z narzędzi podmiany, podanych np. w powyższym przykładzie. Jednak nawet
tu, komenda `s' tyczy się do całych linii naraz.

W ogólności, komendy ed składają się z zera lub więcej adresów linii, za którymi następuje
pojedynczy znak komendy i często dodatkowe parametry; komendy mają więc strukturę:

[adres [,adres]]komenda[parametry]

Adresy wskazują linię, lub zakres linii, których dotyczy komenda. Jeśli podano mniej
adresów niż potrzeba komendzie, używane są adresy domyślne.

OPCJE
-G Wymusza kompatybilność wsteczną. Dotyczy komend `G', `V', `f', `l', `m', `t', and
`!!'.

-s Powstrzymuje diagnostykę. Powinno być używane jeśli standardowe wejście ed'a jest
ze skryptu.

-p łańcuch
Podaje znak zachęty komend. Może to być włączane, lub wyłączane komendą `P'.

plik Określa nazwę odczytywanego pliku. Jeśli plik jest poprzedzony wykrzyknikiem (!),
to jest interpretowany jak komenda powłoki. W tym wypadku to, co jest czytane,
jest standardowym wyjściem pliku wywołanego przez sh(1). Aby odczytać plik,
którego nazwa rozpoczyna się od wykrzyknika, poprzedź go odwrotnym ukośnikiem (\).
Domyślna nazwa pliku jest ustawiana na file tylko jeśli nie jest poprzedzona
wykrzyknikiem.

ADRESOWANIE LINIOWE
Adres reprezentuje numer linii w buforze. ed obsługuje adres bieżący, który jest
zazwyczaj przekazywany komendom jako domyślny (w wypadku niepodania tego argumentu).
Podczas pierwszego odczytu pliku, adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię. Ogólnie,
adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię, dotkniętą przez komendę.

Adres linii jest konstruowany z jednej z baz z poniższej listy, za którą opcjonalnie może
następować offset numeryczny. Offsety mogą zawierać dowolne kombinacje cyfr, operatorów
(np. +, - i ^) i białych spacji. Adresy są czytane od lewej do prawej, a ich wartości są
obliczane względem adresu bieżącego.

Wyjątkiem reguły, że adresy reprezentują numery jest adres address 0 (zero). Oznacza to
"przed pierwszą linią," i jest legalne tam gdzie ma sens.

Zakres adresów to dwa adresy, oddzielone przecinkiem lub średnikiem. Wartość pierwszego
adresu w zakresie nie może być większa od drugiego. Jeśli w zakresie podany jest tylko
jeden adres, to drugi adres jest ustawiany na podany. Jeśli podano n-krotną parę adresów,
gdzie n > 2, to zakres jest określany przez ostatnie dwa adresy zestawu. Jeśli oczekiwany
jest tylko jeden adres, to używany jest ostatni.

Każdy adres w zakresie przecinkowym jest interpretowany względem adresu bieżącego. W
zakresie średnikowym, pierwszy adres jest używany do ustawienia adresu bieżącego, a drugi
względem pierwszego.

Rozpoznawane są następujące symbole adresowe.

. Adres bieżącej linii w buforze.

$ Adres ostatniej linii w buforze.

n nta linia w buforze, gdzie n jest liczbą w zakresie [0,$].

^ Poprzednia linia. Jest to równoważne -1 i może być powtarzane z rosnącym efektem.

-n

^n nta linia poprzednia, gdzie n jest liczbą nieujemną.

+ Następna linia. Jest to równoważne +1 i może być powtarzane z rosnącym efektem.

biała spacja n
nta następna linia, gdzie n jest liczbą nieujemną. Biała spacja, za którą
następuje liczba n jest interpretowana jako +n.

% Zakres od pierwszej do ostatniej linii. Jest to równoważne 1,$.

; Zakres od bieżącej do ostatniej linii. Jest to równoważne .,$.

/re/ Następna linia, zawierająca wyrażenie regularne re. Poszukiwanie gdy jest to
konieczne, zakręca na początek bufora i leci dalej aż do linii bieżącej. //
powtarza ostatnie szukanie.

?re? Poprzednia linia zawierająca wyrażenie regularne re. Poszukiwanie gdy jest to
konieczne, zakręca na koniec bufora i leci aż do linii bieżącej. ?? powtarza
ostatnie szukanie.

´lc Linia poprzednio zaznaczona przez komendę `k' (marK), gdzie lc jest małą literą.

WYRAŻENIA REGULARNE
Wyrażenia regularne są wzorcami, używanymi w wybieraniu tekstu. Na przykład, komenda ed

g/napis/

drukuje wszystkie linie, zawierające napis. Wyrażenia regularne są używane też przez
komendę `s', gdzie wybierają stary tekst, zastępowany nowym.

W dodatku do podawania napisów, wyrażenia regularne mogą reprezentować klasy łańcuchów
znakowych. Łańcuchy tak reprezentowane będą odpowiadać wyrażeniom regularnym. Jeśli jest
możliwe, by wyrażenie regularne dopasowało kilka napisów w linii, to wybierane jest
dopasowanie najbardziej z lewej.

Do konstruowania wyrażeń regularnych używane są następujące symbole:

c Dowolny znak c nie wymieniony niżej, łącznie z `{', '}', `(', `)', `<' i `>'
oznacza samego siebie.

\c Znak c
zacytowany lewym ukośnikiem, inny niż `{', '}', `(', `)', `<', `>', `b', 'B',
`w', `W', `+' i `?' oznacza właśnie ten znak.

. Oznacza pojedynczy znak. (dowolny)

[klasa-znaków]
Oznacza pojedynczy znak z klasy znaków. Aby do klasy znaków włączyć `]', musi to
być pierwszy znak. Zakres znaków można przekazać, rozdzielając jego końce znakiem
`-', np. `a-z', który oznacza wszystkie małe litery. Do podawania zestawów znaków
w klasie znaków można używać następujących literałów:

[:alnum:] [:cntrl:] [:lower:] [:space:]
[:alpha:] [:digit:] [:print:] [:upper:]
[:blank:] [:graph:] [:punct:] [:xdigit:]

Gdy znak `-' pojawia się jako pierwszy lub ostatni znak klasy-znaków, to
dopasowuje sam siebie. Wszystkie inne znaki klasy-znaków odpowiadają same sobie.

Wzorce w klasie-znaków postaci

[.col-elm.] lub [=col-elm=]

gdzie col-elm jest elementem porównawczym są interpretowane według locale(5) (nie
jest to obecnie obsługiwane). Zobacz regex(3) dla objaśnień tych konstrukcji.

[^klasa-znaków]
Odpowiada dowolnemu pojedynczemu znakowi, innemu niż nowa linia, który nie jest w
klasie-znaków. klasa-znaków jest definiowana podobnie jak wyżej.

^ Jeśli `^' jest pierwszym znakiem wyrażenia regularnego, to zaczepia wyrażenie
regularne na początku linii. W przeciwnym wypadku oznacza `^'.

$ Jeśli `$' jest ostatnim znakiem wyrażenia regularnego, to doczepia wyrażenie
regularne do końca linii. W przeciwnym wypadku oznacza `$'.

$re$ Definiuje podwyrażenie re. Podwyrażenia mogą być zagnieżdżane. Kolejne wsteczne
odniesienia postaci `\n', gdzie n jest cyfrą z zakresu [1,9], rozwijają się do
tekstu dopasowanego przez nte podwyrażenie. Na przykład, wyrażenie regularne
`$a.c$\1' odpowiada napisowi `abcabc', lecz nie `abcadc'. Podwyrażenia są
porządkowane względem ich lewego ogranicznika.

* Odpowiada dopasowaniu poprzedzającego znaku lub podwyrażenia zero lub więcej razy.
jeśli '*' jest pierwszym znakiem wyrażenia regularnego, lub podwyrażenia, to
oznacza '*'. Operator `*' daje czasem nieoczekiwane rezultaty. Na przykład
wyrażenie `b*' dopasowuje początek napisu `abbb', według podnapisu `bbb'.

\{n,m\}
\{n,\}
\{n\} Odpowiada poprzedzającemu jednoznakowemu wyrażeniu regularnemu, lub podwyrażeniu,
dopasowanemu przynajmniej n i najwięcej m razy. Jeśli m jest pominięte, to jest
tylko dolne ograniczenie. Jeśli pominięty jest też przecinek, dopasowanie wymaga
dokładnie n powtórzeń. Jeśli któraś z tych postaci pojawi się na początku, to jest
interpretowana literalnie. Np. `\{2\}' odpowiada `{2}', itd.

\<
\> Zaczepia wyrażenie znakowe, lub podwyrażenie do początku (\<) lub końca (\>)
słowa, czyli w ASCII maksymalnego łańcucha znaków alfanumerycznych, łącznie z
podkreśleniem (_).

Następujące rozszerzone operatory są poprzedzane lewym ukośnikiem, aby odróżnić je od
tradycyjnej składni ed.

\`
\' Bezwarunkowo dopasowuje początek (\`) lub koniec (\') linii.

\? Opcjonalnie odpowiada pojedynczemu znakowi, lub podwyrażeniu, które go poprzedza.
Np. wyrażenie `a[bd]\?c' odpowiada `abc', `adc' i `ac'. Jeśli \? pojawia się na
początku linii, to jest traktowane literalnie jako `?'.

\+ Odpowiada pojedynczemu znakowi, lub podwyrażeniu, poprzedzającemu go, a
powtarzającemu się jeden, lub więcej razy. Tak więc wyrażenie regularne `a+' jest
skrótem `aa*'. Jeśli \+ pojawi się na początku linii, to odpowiada literalnemu
`+'.

\b Odpowiada początkowi lub końcowi (łańcuch zerowy) słowa. Tak więc wyrażenie
regularne `\bhello\b' jest równoważne `\<hello\>'. Jednak, `\b\b' jest
prawidłowym wyrażeniem, podczas gdy `\<\>' nim nie jest.

\B Odpowiada (łańcuchowi zerowemu) w słowie.

\w Odpowiada dowolnemu znakowi w słowie.

\W Odpowiada dowolnemu znakowi nie będącemu w słowie.

KOMENDY
Wszystkie komendy ed to pojedyncze znaki, choć niektóre wymagają dodatkowych parametrów.
Jeśli parametry komendy rozciągają się na kilka linii, to każda linia poza ostatnią,
powinna być zakończona lewym ukośnikiem (\).

Ogólnie, na linię dozwolona jest najwięcej jedna komenda. Jednak większość komend
przyjmuje przyrostek drukowania, który może być dowolnym z `p' (drukuj-print), `l'
(listuj-list) , lub `n' (wyliczaj-eNumerate), który drukuje ostatnią linię, dotkniętą
przez komendę.

Przerwanie (zwykle ^C) ma znaczenie przerywania bieżącej komendy i powracania do trybu
komend.

ed rozpoznaje następujące komendy. Komendy pokazane są wraz z domyślnymi adresami, lub
zakresami, dostarczanymi gdy nie zostały podane (w nawiasach).

(.)a Dokleja do adresowanej linii bufora linię, która może być adresem zerowym. Tekst
jest wstawiany w trybie wprowadzania. Adres bieżący jest ustawiany na ostatnią
wprowadzoną linię.

(.,.)c Zmienia linie w buforze. Adresowane linie są kasowane, a w ich miejsce jest
wklejany tekst. Tekst wprowadzany jest w trybie wprowadzania. Bieżący adres jest
ustawiany na ostatnią wstawioną linię.

(.,.)d Kasuje adresowane linie z bufora. Jeśli za skasowanym zakresem jest linia, to
bieżący adres jest na nią ustawiany. W przeciwnym wypadku, jest ustawiany na linię
przed skasowanym zakresem.

e plik Edytuje plik, i ustawia domyślną nazwę pliku. Jeśli plik nie jest podany, używana
jest domyślna nazwa pliku. Wszelkie linie bufora są kasowane przed odczytem
nowego pliku. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

e !komenda
Edytuje standardowe wyjście `!komendy', (zobacz !komenda niżej). Domyślna nazwa
pliku nie jest zmieniana. Wszelkie linie bufora są kasowane przed odczytaniem
wyjścia komendy. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

E plik Edytuje bezwarunkowo plik. Jest to podobne do komendy e lecz niezapisane zmiany
są niszczone bez ostrzeżenia. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią odczytaną
linię.

f plik Ustawia domyślną nazwę pliku na plik. Jeśli plik nie jest podany, drukowana jest
niecytowana domyślna nazwa pliku.

(1,$)g/re/lista-komend
Aplikuje list-komend do każdej linii, odpowiadającej wyrażeniu regularnemu re.
Bieżący adres jest ustawiany na obecnie dopasowaną linię przed wykonaniem listy-
komend. Na końcu komendy `g' adres bieżący jest ustawiany na ostatnią linię,
dotkniętą przez listę-komend.

Każda komenda w liście komend musi być w oddzielnej liście, a każda linia poza
ostatnią musi być zakończona lewym ukośnikiem (\). Dozwolone są wszystkie komendy
poza `g', `G', `v', i `V'. Nowa linia w liście-komend jest równoważna komendzie
`p'.

(1,$)G/re/
Interaktywnie edytuje linie odpowiadające wyrażeniu regularnemu re. Dla każdej
linii, linia jest drukowana i ustawiany jest adres bieżący, a użytkownik jest
pytany o wstawienie listy-komend. Na końcu działania komendy `G', adres bieżący
jest ustawiany na ostatnią linię, dotkniętą przez listę-komend.

Format listy-komend jest taki sam jak w `g'. Samotna nowa linia działa jak zerowa
lista komend. Pojedynczy `&' powtarza ostatnią niezerową listę komend.

H Włącza drukowanie wyjaśnień błędów. Domyślnie nie są one drukowane. Zalecanym
jest, by skrypty rozpoczynały się tą komendą. Umożliwia to debuggowanie.

h Drukuje objaśnienie ostatniego błędu.

(.)i Wstawia tekst do bufora przed linię bieżącą. Tekst jest wstawiany w trybie
wstawiania. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią wstawioną linię.

(.,.+1)j
Łączy adresowane linie. Adresowane linie są kasowane z bufora i zamieniane przez
pojedynczą linię, zawierającą połączony tekst. Adres bieżący jest ustawiany na
wynikową linię.

(.)klc Zaznacza linię małą literą lc. Linia może być wtedy adresowana jako 'lc.
Znaczenie nie jest czyszczone aż do skasowania lub zmodyfikowania linii.

(.,.)l Drukuje niedwuznacznie adresowane linie. Jeśli jest wywołany z terminala, ed
pauzuje na końcu każdej strony, aż do wprowadzenia nowej linii. Bieżący adres jest
ustawiany na ostatnią drukowaną linię.

(.,.)m(.)
Przenosi linie w buforze. Adresowane linie są przenoszone za prawostronny adres
docelowy, który może być adresem 0 (zero). Bieżący adres jest ustawiany na
ostatnią przeniesioną linię.

(.,.)n Drukuje adresowane linie wraz z ich numerami linii. Bieżący adres jest ustawiany
na ostatnią drukowaną linię.

(.,.)p Drukuje adresowane linie. Jeśli jest wywołany z terminala, ed pauzuje na końcu
każdej strony aż do wprowadzenia nowej linii. Bieżący adres jest ustawiany na
ostatnią drukowaną linię.

P Włącza i wyłącza znak zachęty komend. O ile nie był on określony opcją linii
komend, -p napis, to jest domyślnie wyłączony.

q Kończy pracę z ed.

Q Kończy pracę bezwarunkowo. Jest to podobne do komendy q lecz niezapisane zmiany
są niszczone bez ostrzeżenia.

($)r plik
Odczytuje file za adresowaną linię. Jeśli plik nie jest podany, używana jest
domyślna nazwa pliku. Jeśli nie było wcześniej domyślnej nazwy pliku, domyślna
nazwa pliku jest ustawiana na plik. W przeciwnym wypadku, domyślna nazwa pliku
jest niezmieniana. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią odczytaną linię.

($)r !komenda
Wczytuje za adresowaną linią wyjście `!komendy', (zobacz !komenda niżej).
Domyślna nazwa pliku jest niezmieniona. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią
wczytaną linię.

(.,.)s/re/zamiana/
(.,.)s/re/zamiana/g
(.,.)s/re/zamiana/n
Zamienia tekst w adresowanych liniach, odpowiadający wyrażeniu regularnemu re na
zamianę. Domyślnie zamieniane jest tylko pierwsze dopasowanie linii. Po podaniu
przyrostka `g' (global) zamieniane jest każde dopasowanie. Przyrostek `n', gdzie
n jest liczbą dodatnią, powoduje że zmieniane jest tylko n-te dopasowanie. Błędem
jest, jeśli nie dokonano żadnych podstawień na żadnej z adresowanych linii.
Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią dotkniętą linię.

re i zamiana mogą być rozdzielane dowolnym znakiem innym niż spacja i nowa linia
(zobacz komendę `s', niżej). Jeśli jeden, lub dwa z ostatnich ograniczników są
pominięte, to ostatnia dotknięta linia jest drukowana tak, jakby podano przyrostek
`p'.

Niecytowany `&' w zamianie jest zamieniany na aktualnie dopasowany tekst.
Sekwencja `\m', gdzie m jest liczbą w zakresie [1,9] jest zamieniana m-tą
referencją wsteczną wyrażenia dopasowanego tekstu. Jeśli zamiana składa się z
pojedynczego `%', to używana jest zamiana z ostatniego podstawienia. W zamianie
można osadzać nowe linie po ich zacytowaniu lewym ukośnikiem (\).

(.,.)s Powtarza ostatnie podstawienie. Ta postać komendy `s' przyjmuje przyrostek
licznika `n', lub dowolną kombinację znaków `r', `g', i `p'. Jeśli podano
przyrostek licznika `n', to zmieniane jest tylko n-te dopasowanie. Przyrostek `r'
powoduje, że zamiast ostatnie podstawienia, używane jest wyrażenie regularne
ostatniego szukania. Przyrostek `g' włącza przyrostek global ostatniego
podstawienia. Przyrostek `p' włącza przyrostek drukowania ostatniego
podstawienia. Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią dotkniętą linię.

(.,.)t(.)
Kopiuje adresowane linie za adres, wskazany z prawej strony, który może być
adresem 0 (zero). Bieżący adres jest ustawiany na ostatnią kopiowaną linię.

u Cofa ostatnią komendę i odtwarza bieżący adres na taki, jaki był przed nią.
Komendy globalne `g', `G', `v', i `V'. są traktowane jako pojedyncze. `u' jest
samo dla siebie inwersją.

(1,$)v/re/lista-komend
Aplikuje listę-komend na każdej z adresowanych linii, nie pasujących do wyrażenia
regularnego re. Jest to podobne do komendy `g'.

(1,$)V/re/
Edytuje interaktywnie adresowane linie, nie odpowiadające wyrażeniu regularnemu
re. Jest to podobne do komendy `G'.

(1,$)w plik
Zapisuje adresowane linie do pliku. Wszelkie poprzednie zawartości pliku są
tracone bez ostrzeżenia. Jeśli nie ma domyślnej nazwy pliku, to jest ona
ustawiana na plik, a w przeciwnym wypadku nie jest zmieniana. Jeśli nie podano
nazwy pliku, używana jest nazwa domyślna. Bieżący adres nie jest zmieniany.

(1,$)wq plik
zapisuje adresowane linie do pliku, a następnie wykonuje komendę `q'.

(1,$)w !komenda
Zapisuje adresowane linie na standardowe wejście `!komendy', (zobacz !komenda
niżej). Domyślna nazwa pliku i bieżący adres nie są zmieniane.

(1,$)W plik
Dokleja adresowane linie do końca pliku. Jest to podobne do komendy `w', lecz
poprzednia zawartość pliku nie jest niszczona. Bieżący adres nie jest zmieniany.

(.)x Kopiuje (wstawia) zawartość bufora wycinania za adresowaną linię. Bieżący adres
jest ustawiany na ostatnią skopiowaną linię.

(.,.)y Kopiuje (wyszarpuje) adresowane linie do bufora wycinania. Bufor wycinania jest
nadpisywany przez dalsze wywołania `y', `s', `j', `d', lub `c'. Bieżący adres nie
jest zmieniany.

(.+1)zn Przewija n linii naraz, rozpoczynając od adresowanej linii. Jeśli n nie jest
podane, używany jest bieżący rozmiar okna. Bieżący adres jest ustawiany na
ostatnią drukowaną linię.

!komenda
Wykonuje komendę poprzez sh(1). Jeśli pierwszy znak komendy to `!', to jest on
zamieniany tekstem poprzedniej `!komendy'. ed nie przetwarza komendy w
poszukiwaniu cytatów lewoukośnikowych. Jedna niecytowany `%' jest zamieniany
domyślną nazwą pliku. Gdy powłoka kończy wykonywanie, na standardowym wyjściu
drukowany jest `!'. Bieżąca linia nie jest zmieniana.

(.,.)# Rozpoczyna komentarz; reszta linii, aż do nowej linii jest ignorowana. Jeśli po
adresie linii następuje średnik, to bieżący adres jest ustawiany na ten adres. W
przeciwnym wypadku adres nie jest zmieniany.

($)= Drukuje numer linii adresowanej linii.

(.+1)newline
Drukuje adresowaną linię i ustawia bieżący adres na tę linię.

PLIKI

       /tmp/ed.*           Plik buforowy
       ed.hup              Plik, do którego ed zapisuje gdy terminal jest zawieszany.

ZOBACZ TAKŻE

       vi(1), sed(1), regex(3), sh(1).

       USD:12-13

       B. W. Kernighan and P. J. Plauger, Software Tools in Pascal , Addison-Wesley, 1981.

OGRANICZENIA

       ed  przetwarza  argumenty  plikowe  z  cytatami  lewoukośnikowymi,  np.  wszystkie   znaki
       poprzedzone lewym ukośnikiem w nazwie pliku są interpretowane literalnie.

       Jeśli  plik  tekstowy  nie  jest zakończony znakiem nowej linii, ed podczas odczytu/zapisu
       dopisuje go. W przypadku pliku binarnego, ed tego nie robi.

DIAGNOSTYKA

       Po błędzie, jeśli wejście ed'a  następuje  z  pliku  regularnego,  lub  "dokumentu  tutaj"
       (dokumentu  włączonego)  to  kończy;  w  przeciwnym wypadku drukuje `?' i powraca do trybu
       komend.  Wyjaśnienie ostatniego błędu jest drukowane po komendzie `h' (help).

       Próba zakończenia ed lub edycji  innego  pliku  przed  zapisaniem  zmodyfikowanego  bufora
       powoduje  błąd.  Jeśli komenda jest wstawiona drugi raz, powiedzie się, lecz zmiany bufora
       będą utracone.

       ed kończy działanie z zerem, jeśli nie było błędów. W przeciwnym wypadku z wartością >0.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia  Manuali  i  może
       nie  być  aktualne.  W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym opisem a rzeczywistym
       zachowaniem opisywanego programu lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie  się  z  oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:
              man --locale=C 1 ed
       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

                                        10 listopada 1994                                   ED(1)