Ubuntu Manpage: find - szuka plików w hierarchii katalogowej

NAZWA

       find - szuka plików w hierarchii katalogowej

SKŁADNIA

       find [-H] [-L] [-P] [-D opcje-debugowania] [-Opoziom] [ścieżka...] [wyrażenie]

OPIS

       Ta  strona  podręcznika man opisuje wersję GNU programu find.  GNU find przeszukuje drzewo
       katalogowe, zakorzenione w każdej  z  podanych  nazw  plików.  Wykonuje  przy  tym  podane
       wyrażenie  od  lewej do prawej, zgodnie z zasadami priorytetów (rozdział OPERATORY), aż do
       ustalenia wyniku (lewa strona jest fałszywa dla operacji and,  a  prawdziwa  dla  or),  co
       powoduje przejście do następnej nazwy pliku.

       W  przypadku  używania  find  w środowisku, w którym istotne jest bezpieczeństwo (np. przy
       przeszukiwaniu katalogów, które są zapisywalne dla innych użytkowników),  należy  zapoznać
       się  z  rozdziałem  "Security  Considerations" w dokumentacji findutils, pod nazwą Finding
       Files. Dokument ten  (w  języku  angielskim)  jest  bardziej  szczegółowy  i  opisowy  niż
       niniejsza  strona  podręcznika  systemowego,  więc może okazać się przydatniejszym źródłem
       informacji.

OPCJE

Opcje -H, -L i -P kontrolują sposób traktowania dowiązań symbolicznych. Kolejne argumenty
wiersza poleceń powinny być plikami lub katalogami do przeszukania, aż do pierwszego
argumentu rozpoczynającego się znakiem "-" albo argumentu "(" lub "!". Argumenty te (razem
z następnymi) są rozpoznawane jako wyrażenie opisujące to, co ma zostać przeszukane. Jeśli
nie zostanie podana ścieżka, użyty będzie bieżący katalog. W przypadku braku wyrażenia,
używane jest domyślne wyrażenie -print (lecz wówczas i tak zapewne lepsze byłoby
skorzystanie z -print0).

Niniejsza strona podręcznika opisuje "opcje" w liście wyrażeń. Opcje te kontrolują
zachowanie find, lecz są podane zaraz za ostatnią nazwą ścieżkową. Z kolei pięć
"prawdziwych" opcji (-H, -L, -P, -D i -O) musi pojawić się przed ścieżką, oczywiście jeśli
okażą się potrzebne. Podwójny dywiz -- może posłużyć do zasygnalizowania, że pozostałe
argumenty nie są opcjami (choć jeśli w liście punktów startowych używa się masek,
bezpieczniej jest zwykle poprzedzić je wszystkie "./" lub "/").

-P Nigdy nie podąża za dowiązaniami symbolicznymi. Jest to zachowanie domyślne. Gdy
find sprawdza lub wypisuje informacje o pliku, a jest on dowiązaniem symbolicznym,
to użyta informacja powinna być wzięta z właściwości samego dowiązania
symbolicznego.

-L Podąża za dowiązaniami symbolicznymi. Gdy find sprawdza lub wypisuje informacje o
plikach, to powinny być one wzięte z właściwości pliku, na który wskazuje
dowiązanie symboliczne, a nie z samego dowiązania (chyba, że jest to zerwane
dowiązanie symboliczne lub find nie może sprawdzić pliku, na który wskazuje
dowiązanie). Użycie tej opcji implikuje -noleaf. Jeśli użyje się później -P, to
-noleaf wciąż będzie działać. Jeśli działa -L, a find podczas wyszukiwania odkryje
dowiązanie symboliczne do podkatalogu, to przeszukany zostanie podkatalog, na który
wskazuje dowiązanie.

Gdy działa opcja -L, to wskazanie -type zawsze będzie dopasowane w odniesieniu do
typu pliku, na który wskazuje dowiązanie, zamiast do samego dowiązania (chyba, że
jest ono zerwane). Użycie -L spowoduje, że wskazanie -lname i -ilname zawsze zwróci
fałsz.

-H Nie podąża za dowiązaniami symbolicznymi, z wyjątkiem przetwarzania argumentów
wiersza polecenia. Gdy find sprawdza lub wypisuje informacje o plikach, powinny być
one brane z właściwości samego dowiązania symbolicznego. Jedynym wyjątkiem jest
sytuacja, gdy plik podany w wierszu polecenia jest dowiązaniem symbolicznym i może
być ono rozwiązane. Wówczas informacja jest brana z tego, na co wskazuje dowiązanie
(tj. podąża się za dowiązaniem). Informacja z samego dowiązania jest używana w
razie, gdy plik, na który wskazuje dowiązanie nie może być sprawdzony. Gdy działa
-H i jedna ze ścieżek podanych w wierszu polecenia jest dowiązaniem symbolicznym do
katalogu, sprawdzana jest zawartość tego katalogu (zapobiegnie temu skorzystanie z
-maxdepth 0).

Jeśli podano więcej niż jedną z opcji -H, -L i -P, każda przesłania poprzednią - liczy się
ostatnia podana w wierszu polecenia, Ponieważ opcja -P jest domyślna, powinno się ją uznać
za działającą, chyba że podano -H lub -L.

GNU find często sprawdza status plików podczas przetwarzania samego wiersza polecenia,
przed rozpoczęciem właściwego przeszukiwania. Opcje te mogą również wpływać na sposób
przetworzenia argumentów. Co więcej, istnieje wiele testów, które porównują pliki z
wiersza polecenia do aktualnie rozważanego pliku. W każdym przypadku, plik podany w
wierszu polecenia będzie sprawdzony i niektóre z jego właściwości zostaną zachowane.
Jeżeli nazwany plik jest w rzeczywistości dowiązaniem symbolicznym, a działa opcja -P (lub
nie podano -H, ani -L), to informacja użyta do porównania zostanie wzięta z właściwości
dowiązania symbolicznego. W przeciwnym razie, właściwości będą wzięte z pliku, na który
wskazuje dowiązanie. Jeżeli find nie może podążyć za dowiązaniem (np. ponieważ ma
niewystarczające uprawnienia lub dowiązanie wskazuje na nieistniejący plik) zostaną użyte
właściwości samego dowiązania.

Gdy działa opcja -H lub -L, rozwiązywane są wszystkie dowiązania symboliczne podane jako
argument do opcji -newer, a znaczniki czasowe będą wzięte z pliku, na który wskazuje
dowiązanie symboliczne. To samo dotczy opcji -newerXY, -anewer i -cnewer.

Opcja -follow ma podobne działanie do -L, choć działa tylko w miejscu pojawienia się (tj.
jeśli -L nie jest użyte, a skorzystano z -follow, to wszystkie dowiązania symboliczne
pojawiające się w wierszu poleceń za -follow zostaną rozwiązane, lecz umieszczone
wcześniej - nie).

-D opcje-debugowania
Wyświetla informacje diagnostyczne - może okazać się przydatna do zdiagnozowania
przypadków, gdy find nie robi tego czego od niego oczekujemy. Lista opcji
debugowania powinna być oddzielona przecinkami. Nie gwarantuje się kompatybilności
opcji debugowania pomiędzy wydaniami findutils. Pełną listę prawidłowych opcji
debugowania wyświetli polecenie find -D help. Są to między innymi:

help Objaśnia opcje debugowania

tree Wyświetla drzewko wyrażeń w formie oryginalnej i zoptymalizowanej.

stat Wyświetla komunikaty o plikach sprawdzanych przez wywołania systemowe stat i
lstat. Program find stara się zminimalizować liczbę takich wywołań.

opt Wyświetla informacje diagnostyczne związane z optymalizację drzewka wyrażeń;
patrz opcja -O.

rates Wyświetla podsumowanie wskazujące częstość sukcesu lub porażki każdego
wskazania.

-Opoziom
Włącza optymalizację zapytań. Program find zmienia kolejność testów, aby
przyspieszyć wykonanie przy zachowaniu efektu końcowego; tj. nie zmienia się
wskazań z efektami ubocznymi w stosunku do każdego innego. Optymalizacje są
przeprowadzane zgodnie z poniższymi poziomami optymalizacji.

0 Odpowiednik poziomu optymalizacji 1.

1 Jest to domyślny poziom optymalizacji i odnosi się do tradycyjnego
zachowania. Kolejność wyrażeń jest zmieniana w ten sposób, że testy
działające tylko na nazwach plików (np. -name lub -regex) są wykonywane jako
pierwsze.

2 Testy -type lub -xtype są wykonywane po testach działających tylko na
nazwach plików, lecz przed testami wymagającymi informacji z i-węzła. W
wielu współczesnych wersjach Uniksa, typy plików są zwracane przez
readdir(), a więc są szybsze do sprawdzenia niż wskazówki, które wymagają
uprzedniego wykonania stat.

3 Na tym poziomie optymalizacji, włączona jest pełna optymalizacja, działająca
w oparciu o koszt zapytań. Kolejność testów jest modyfikowana w taki sposób,
aby tanie (szybkie) testy były przeprowadzane wcześniej, a droższe -
później, jeśli to konieczne. Wewnątrz każdej grupy kosztowej, wskazania są
przeprowadzane wcześniej lub później, zgodnie z prawdopodobieństwem ich
powodzenia. Przy -o, wskazania o większym prawdopodobieństwie sukcesu są
przeprowadzane wcześniej, a przy -a, wcześniej wykonywane są wskazania o
większym prawdopodobieństwie niepowodzenia.

Optymalizator działający w oparciu o koszty, ma z góry przyjęte założenie o
prawdopodobieństwie powodzenia danego testu. W niektórych przypadkach,
prawdopodobieństwo bierze pod uwagę naturę testu (np. -type f powinien kończyć się
sukcesem częściej niż -type c). Optymalizator jest jeszcze w fazie kalkulacji.
Jeśli nie poprawi to wydajności programu find, zostanie ponownie usunięty.
Podobnie, optymalizacje, które udowodnią swą rzetelność, spójność i efektywność,
mogą w przyszłości zostać włączone na niższym poziomie optymalizacyjnym. Jednak
domyślne zachowanie (poziom optymalizacji 1) nie zmieni się w wydaniach 4.3.x.
Zestaw testów findutils wykonuje wszystkie testy find na każdym poziomie
optymalizacji, aby mieć pewność, że wyniki pozostają te same.

WYRAŻENIA

Wyrażenie jest złożone z opcji (które tyczą się raczej ogólnego działania, niż
przetwarzania konkretnego pliku i zawsze zwracają prawdę), testów (które sprawdzają
wartość prawdy lub fałszu) i akcji (które mają efekty uboczne i zwracają wartość prawdziwą
lub fałszywą); wszystkie te elementy są rozdzielone operatorami. -and jest domyślnym
operatorem, przyjmowanym w przypadku pominięcia go w jawnym zapisie.

Jeśli wyrażenie nie zawiera innych akcji niż -prune, to na wszystkich plikach, dla których
jest ono prawdziwe, wykonywany jest -print.

OPCJE
Wszystkie opcje zawsze zwracają prawdę. Z wyjątkiem -daystart, -foolow i -regextype, opcje
wpływają na wszystkie testy, w tym testy podane przed opcją. Jest tak, ponieważ opcje są
przetwarzane przy parsowaniu wiersza polecenia, a testy nie są wykonywane, do czasu
działania na plikach. Opcje -daystart, -follow i -regextype wyróżniają się pod tym
względem, ponieważ wpływają jedynie na testy pojawiające się w wierszu polecenia za nimi.
Z tego powodu, najprzejrzyściej jest umieszczać je na początku wyrażenia. Jeśli tak się
nie stanie, wypisywane jest ostrzeżenie.

-d Synonim -depth, ze względu na kompatybilność z FreeBSD, NetBSD, MacOS X i OpenBSD.

-daystart
Mierzy czasy (dla -amin, -atime, -cmin, -ctime, -mmin i -mtime) od dziś, a nie od
24 godzin temu. Opcja ta wpływa jedynie na testy, pojawiające się później w wierszu
polecenia.

-depth Przetwarza zawartość każdego katalogu przed samym katalogiem jako takim. Akcja
-delete implikuje także -depth.

-follow
Przestarzałe, proszę zamiast tego użyć opcji -L. Rozwiązuje dowiązania symboliczne.
Implikuje -noleaf. Opcja -foolow działa jedynie na testy pojawiające się w wierszu
polecenia za nią. O ile nie poda się opcji -H lub -L, pozycja opcji -follow zmienia
zachowanie wskazania -newer - pliki będące argumentami -newer zostaną rozwiązane,
jeśli są dowiązaniami symbolicznymi. To samo dotyczy opcji -newerXY, -anewer and
-cnewer. Podobnie, wskazanie -type zostanie zawsze dopasowane do pliku wskazanego
przez dowiązanie symboliczne, zamiast do samego dowiązania. Użycie -follow
powoduje, że wskazania -lname i -ilname zawsze zwracają fałsz.

-help, --help
Wypisuje sposób użycia find z wiersza poleceń i kończy pracę programu.

-ignore_readdir_race
Zwykle find wyświetla błąd, gdy nie uda mu się pobrać statusu pliku. Po podaniu tej
opcji i usunięciu pliku pomiędzy odczytem przez find nazwy pliku z katalogu i
momentem próby pobrania statusu, błąd nie zostanie wyświetlony. Dotyczy to również
plików i katalogów podanych w wierszu polecenia. Opcja ta zaczyna działać już przy
odczycie wiersza polecenia, co oznacza, że nie da się przeszukiwać systemu plików
częściowo z opcją włączoną i częściowo z wyłączoną (aby to zrobić, konieczne jest
dwukrotne uruchomienie polecenia find, jeden raz z opcją włączoną, a drugi - z
wyłączoną).

-maxdepth głębokość
Schodzi maksymalnie o głębokość (nieujemna liczba całkowita) poziomów katalogów od
argumentów wiersza poleceń. -maxdepth 0 oznacza, by testy i akcje stosować tylko do
argumentów wiersza poleceń.

-mindepth głębokość
Nie stosuje testów lub akcji w poziomach niższych niż głębokość (nieujemna liczba
całkowita). mindepth 1 oznacza przetwarzanie wszystkich plików poza argumentami
wiersza poleceń.

-mount Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików. Jest to alternatywna nazwa
dla -xdev, stworzona dla zgodności z innymi wersjami find.

-noignore_readdir_race
Wyłącza efekt opcji -ignore_readdir_race.

-noleaf
Zakazuje optymalizacji wykonywanej przez zakładanie, że katalogi zawierają o dwa
podkatalogi mniej niż ich licznik dowiązań zwykłych (twardych). Opcja ta jest
wymagana podczas przeszukiwania systemów plików, które nie używają uniksowej
konwencji wiązania katalogów, takich jak systemy plików CD-ROM, MS-DOS czy wolumeny
AFS. Każdy katalog w normalnym systemie uniksowym zawiera przynajmniej dwa twarde
dowiązania: jego nazwę i ".". Dodatkowo, jego podkatalogi będą do niego dowiązane
za pomocą ".." każdy. Gdy find testuje katalog po zbadaniu funkcją stat o 2 mniej
podkatalogów niż licznik dowiązań, wie, że reszta wpisów jest niekatalogowa (są to
"liście" - "leaf" w drzewie katalogów). Jeśli testowane mają być tylko nazwy
plików, to nie ma potrzeby ich sprawdzać; daje to znaczące przyspieszenie.

-regextype typ
Zmienia składnię wyrażeń regularnych rozumianych przez testy -regex i -iregex
podane później w wierszu poleceń. Obecnie zaimplementowanymi typami są: emacs
(domyślny), posix-awk, posix-basix, posix-egrep i posix-extended.

-version, --version
Wypisuje wersję i kończy pracę.

-warn, -nowarn
Odpowiednio: włącza lub wyłącza ostrzeżenia. Odnoszą się one wyłącznie do użycia
wiersza poleceń, a nie do warunków zastanych przez find podczas przeszukiwania
katalogów. Domyślne zachowanie odpowiada -warn gdy standardowym wejściem jest tty i
-nowarn w przeciwnym wypadku.

-xdev Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików.

TESTY
Niektóre testy np. -newerXY i -samefile pozwalają na porównanie pomiędzy aktualnie
sprawdzanym plikiem i plikiem odniesienia podanym w wierszu polecenia. Gdy te testy są
używane, interpretacja pliku odniesienia zależy od opcji -H, -L i -P i podanej wcześniej
-follow, lecz plik odniesienia jest sprawdzany tylko raz, przy przetwarzaniu wiersza
polecenia. Jeśli plik odniesienia nie może zostać sprawdzony (np. wywołanie systemowe
stat(2) nie powiedzie się na nim), wyświetlany jest błąd, a find wychodzi z niezerowym
kodem zakończenia.

Wartości numeryczne mogą być podawane jako

+n dla większych niż n,

-n dla mniejszych niż n,

n dla równych n.

-amin n
Dostęp do pliku nastąpił ostatnio n minut temu.

-anewer plik
Do pliku ostatnio dostano się wcześniej niż plik został zmodyfikowany. Jeśli plik
jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -L lub -H, to używany jest zawsze czas
dostępu pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-atime n
Dostęp do pliku miał miejsce n*24 godzin temu. Gdy find dowie się jak wiele okresów
24-godzinnych temu dostano się do pliku, ignorowana jest część ułamkowa; tak więc
aby dopasować -atime +1, dostęp do pliku musiał być co najwyżej dwa dni temu.

-cmin n
Status pliku został zmieniony n minut temu.

-cnewer plik
Status pliku był ostatnio zmieniony wcześniej niż zmodyfikowano plik. Jeśli plik
jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -L lub -H, to używany jest zawsze czas
modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-ctime n
Status pliku został zmieniony n*24 godzin temu. Proszę zapoznać się z komentarzami
do -atime, aby zrozumieć wpływ zaokrąglenia na interpretację czasu modyfikacji
pliku.

-empty Plik jest pusty i jest albo zwykłym plikiem, albo katalogiem.

-executable
Dopasowuje pliki wykonywalne i katalogi przeszukiwalne (w sensie tłumaczenia nazw
pliku). Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne zasady praw dostępu,
które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa wywołania systemowego
access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub
root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie
może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera. Ponieważ test ten działa
tylko w oparciu o wywołanie systemowe access(2), nie ma gwarancji, że plik dla
którego test się powiódł, może być w rzeczywistości wykonany.

-false Zawsze fałszywe.

-fstype typ
Plik jest na systemie plików o typie typ. Prawidłowe typy systemów plików różnią
się na różnych wersjach Uniksa; ich niekompletna lista, która jest przyjmowana w
części systemów to: ufs, 4.2, 4.3, nfs, tmp, mfs, S51K, S52K. Aby zobaczyć typy
swoich systemów plików, należy użyć -printf z dyrektywą %F.

-gid n Numeryczny GID pliku to n.

-group nazwag
Plik należy do grupy nazwag (numeryczny GID jest dopuszczalny).

-ilname wzorzec
Podobnie jak -lname, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Jeśli
działa opcja -L lub -follow, test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne
jest zerwane.

-iname pattern
Podobnie jak -name, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Na
przykład wzorce "fo*" i "F??" dopasują nazwy plików "Foo", "FOO", "foo", "fOo",
itp. W tych wzorcach, w przeciwieństwie do uzupełniania nazw plików przez powłokę,
początkowe "." może być dopasowane za pomocą "*" tzn. find -name *bar dopasuje plik
".foobar". Proszę zwrócić uwagę, że wzorce należy zacytować, ponieważ w przeciwnym
wypadku maski zostaną zinterpretowane przez powłokę.

-inum n
Plik ma numer i-węzła n. Zwykle łatwiej jest użyć testu -samefile.

-ipath wzorzec
Zachowuje się w ten sam sposób, co -iwholename. Opcja jest przestarzała, więc
proszę jej nie używać.

-iregex wzorzec
Podobne do -regex, lecz dopasowanie jest niewrażliwe na rozmiar liter.

-ilname pattern
Podobne do -wholename, lecz dopasowania są niewrażliwe na rozmiar liter.

-links n
Plik ma n dowiązań.

-lname wzorzec
Plik jest dowiązaniem symbolicznym, którego zawartość odpowiada wzorcowi powłoki
wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie "/" i ".". Jeśli działa opcja -L lub
-follow, to test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne jest zerwane.

-mmin n
Dane pliku były ostatnio modyfikowane n minut temu.

-mtime n
Dane pliku zostały ostatnio zmodyfikowane n*24 godziny temu. Proszę zapoznać się
komentarzami do opcji -atime, aby zrozumieć, w jaki sposób zaokrąglanie wpływa na
interpretację czasów modyfikacji pliku.

-name wzorzec
Część bazowa nazwy pliku (ścieżka bez początkowych katalogów) dopasowuje wzorzec
powłoki wzorzec. Metaznaki ("*", "?" i "[]") dopasowują "." na początku nazwy
bazowej (wprowadzono to w findutils-4.2.2; patrz rozdział ZGODNOŚĆ ZE STANDARDAMI).
Nawiasy klamrowe nie są rozpoznawane jako specjalne, niezależnie od faktu, że
niektóre powłoki, w tym Bash, nadają mu specjalne znaczenie we wzorcach powłoki.
Dopasowanie nazwy pliku jest przeprowadzane za pomocą funkcji bibliotecznej
fnmatch(3). Proszę nie zapomnieć ująć wzorca w cudzysłowy, aby zapobiec
interpretacji go przez powłokę.

-newer plik
Plik został zmodyfikowany później niż plik. Jeśli plik jest dowiązaniem
symbolicznym i działają opcje -H lub -L, to używany jest zawsze czas modyfikacji
pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-newerXY odniesienie
Porównuje znacznik czasowy bieżącego pliku z odniesieniem. Argument odniesienie
jest zwykle nazwą pliku (i jeden z jego znaczników jest użyty do porównania), lecz
może być to również łańcuch, opisujący czas bezwzględny. X i Y mają być zastąpione
innymi literami, które wybierają który czas pliku (X) i odniesienia (Y) jest
używany do porównania.

a Czas dostępu (ang. access) pliku odniesienie
B Czas powstania (ang. birth) pliku odniesienie
c Czas zmiany (ang. change) statusu i-węzła odniesienia
m Czas modyfikacji pliku odniesienie
t odniesienie jest interpr. bezpośrednio jako czas (ang. time)

Niektóre kombinacje są nieprawidłowe, np. X nie może być t. Część kombinacji nie
jest zaimplementowanych we wszystkich systemach, do takich należy np. B. Jeśli poda
się nieprawidłową lub nieobsługiwaną kombinację XY, otrzymuje się błąd krytyczny.
Określenia czasowe są interpretowane jak argument do opcji -d GNU date. Jeżeli czas
powstania pliku odniesienia nie może być ustalony, to przy próbie użycia go
wynikiem jest komunikat o błędzie krytycznym. Jeśli poda się test, odnoszący się do
czasu powstania sprawdzanych plików, to test ten nie powiedzie się dla wszystkich
plików, których czas ten jest nieznany.

-nogroup
Do numerycznego GID pliku nie pasuje żadna grupa.

-nouser
Do numerycznego UID pliku nie pasuje żaden użytkownik.

-path wzorzec
Nazwa pliku odpowiada wzorcowi powłoki wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie
"/" lub "."; tak więc na przykład,
find . -path "./sr*sc"
wypisze wpis katalogowy o nazwie "./src/misc" (jeśli taki istnieje). Aby
zignorować całe drzewo katalogowe, proszę użyć -prune, zamiast sprawdzać każdy plik
w drzewie. Na przykład, aby pominąć katalog "src/emacs" i wszystkie jego pliki i
katalogi oraz wypisać nazwy innych znalezionych plików, proszę użyć:
find . -path ./src/emacs -prune -o -print
Proszę zauważyć, że test dopasowuje wzorzec do całej nazwy pliku, poczynając od
punktu początkowego, podanego w wierszu polecenie. Jeśli punkt startowy jest
ścieżką absolutną, sens ma zastosowanie również wyłącznie ścieżki absolutnej.
Oznacza to, że poniższe polecenie nigdy niczego nie dopasuje.
find bar -path /foo/bar/myfile -print
Wskazanie -path jest obsługiwane również przez find HP-UX i zostanie uwzględnione w
kolejnej wersji standardu POSIX.

-perm prawa
Bity praw pliku są dokładnie takie, jak prawa (w formie ósemkowej lub
symbolicznej). Ponieważ wymagane jest dokładne dopasowanie, stosowanie tej formuły
w postaci symbolicznej wymaga podania dość skomplikowanego łańcucha praw. Na
przykład -perm g=w dopasuje jedynie pliki o trybie 0020 (tj. te, których prawo
zapisu dla grupy jest jedynym ustawionych uprawnieniem). Prawdopodobnie w takim
przypadku lepsze jest użycie form "/" lub "-", np. -perm -g=w, które dopasowuje
każdy plik z prawem zapisu dla grupy. Lepsze przykłady podano w rozdziale
PRZYKŁADY.

-perm -prawa
Wszystkie bity praw pliku są ustawione dla pliku. Akceptowane są tryby w postaci
symbolicznej i jest to zwykle wygodniejsza forma do użycia. W przypadku korzystania
z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g" lub "o". Lepsze przykłady podano w
rozdziale PRZYKŁADY.

-perm /prawa
Ustawiony jest dowolny z bitów praw pliku. Akceptowane są tryby w postaci
symbolicznej. W przypadku korzystania z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g"
lub "o". Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY. Jeśli nie ustawiono bitów
praw w trybie, to test dopasuje każdy plik (zgodnie z zamysłem, aby pozostać w
zgodzie z zachowaniem -perm -000).

-perm +prawa
Przestarzałe, stara metoda szukania plików z bitami uprawnień zgodnymi z prawami.
Obecnie należy używać -perm /prawa. Próba użycia + w składni z postacią
symboliczną, da zaskakujące wyniki. Przykładowo, "+u+x" jest prawidłowym trybem
symbolicznym (odpowiednikiem +u,+x np. 0111) i nie zostanie przetłumaczony na -perm
+prawa, lecz na dokładne określenie praw -perm prawa, dopasowane zostaną więc
jedynie plik o uprawnieniach dokładnie 0111, zamiast wszystkich plików z bitem
wykonywalności. Jeśli akapit ten nie jest jasny, to nic dziwnego - proszę używać po
prostu -perm /tryb. Ta postać testu -perm jest przestarzała, ponieważ POSIX wymaga
interpretacji początkowego "+" jako części postaci symbolicznej - dlatego właśnie
obecnie korzystamy z "/".

-readable
Dopasowuje odczytywalne pliki. Bierze się tu pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL)
i inne sprawy związane z uprawnieniami, które -perm ignoruje. Ten test używa
wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające
mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w
jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-regex wzorzec
Nazwa pliku odpowiada wyrażeniu regularnemu wzorzec. Dopasowanie stosuje się do
całej ścieżki, nie dla przeszukiwanej. Na przykład, aby dopasować plik o nazwie
"./fubar3", można użyć wyrażenia regularnego ".*bar" lub ".*b.*3", lecz nie
"f.*r3". Wyrażenia regularne rozumiane przez find są domyślnie wyrażeniami
regularnymi Emacsa, lecz można to zmienić opcją -regextype.

-samefile nazwa
Plik odnosi się do tego samego i-węzła co nazwa. Gdy działa opcja -L, obejmuje to
dowiązania symboliczne.

-size n[c|w|b|k|M|G]
Plik używa n jednostek miejsca. Można dodać następujące przyrostki:

b bloki 512-bajtowe (wartość domyślna, gdy nie użyto przyrostka)

c bajty

w słowa dwubajtowe

k kilobajty (1024 bajtów)

M megabajty (1048576 bajtów)

G gigabajty (1073741824 bajtów)

Rozmiar nie obejmuje bloków pośrednich, lecz wlicza bloki w tzw. plikach rzadkich,
które nie są w rzeczywistości zaalokowane. Proszę pamiętać, że określenia formatu
"%k" i "%b" akcji -printf obsługują pliki rzadkie w inny sposób. Przyrostek "b"
oznacza zawsze bloki 512-bajtowe, a nigdy nie jednokilobajtowe, co różni się od
zachowania -ls.

-true Zawsze prawda.

-type c
Plik jest typu c:

b blokowy (buforowany) plik specjalny

c znakowy (niebuforowany) plik specjalny (ang. character)

d katalog (ang. directory)

p łącze nazwane (FIFO, ang. pipe)

f zwykły plik (ang. file)

l dowiązanie symboliczne (link); nigdy nie jest to prawda, gdy działa opcja -L
lub -foolow, chyba że dowiązanie jest zerwane. Aby wyszukiwać dowiązania
symboliczne przy korzystaniu z opcji -L, należy użyć -xtype.

s gniazdo (ang. socket)

D door (Solaris)

-uid n Numeryczny UID pliku to n.

-used n
Do pliku ostatnio dostano się n dni po zmianie jego statusu.

-user unazwa
Właścicielem pliku jest użytkownik unazwa (numeryczny UID jest tu dozwolony).

-wholename wzorzec
Patrz -path. Ta alternatywa jest mniej przenośna niż wspomniana opcja.

-writable
Dopasowuje zapisywalne pliki. Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne
zasady praw dostępu, które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa
wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające
mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w
jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-xtype c
Jest to to samo co -type, chyba że plik jest dowiązaniem symbolicznym. Dla dowiązań
symbolicznych: jeśli podano -H lub -P, jest prawdziwe gdy plik jest dowiązaniem do
pliku typu c; jeśli podano -L, jest prawdziwe, jeśli c to "l". Innymi słowy, dla
dowiązań symbolicznych -xtype sprawdza typ pliku, którego nie sprawdza -type.

AKCJE
-delete
Usuwa pliki; prawdziwe gdy usunięcie powiedzie się. Jeśli nie, to wypisywany jest
błąd. Jeśli -delete zawiedzie, kod zakończenia find będzie niezerowy (gdy program
ostatecznie się zakończy). Użycie -delete automatycznie włącza opcję -depth.

Ostrzeżenie: Proszę nie zapomnieć, że wiersz poleceń find jest wykonywany jako
wyrażenie, więc umieszczenie -delete jako pierwszego spowoduje próbę usunięcie
wszystkiego poniżej podanych punktów początkowych. Podczas testowania wiersza
polecenia find, którą chce się później użyć z -delete, proszę podać bezpośrednio
-depth, aby uniknąć późniejszych niespodzianek. Ponieważ -delete implikuje -depth,
to nie da się użyć -prune i -delete w sposób przydatny.

-exec polecenie ;
Wykonuje polecenie; prawdziwe jeśli zwrócony został status 0. Wszelkie następne
argumenty find są brane za argumenty polecenia, aż nie zostanie napotkany argument,
składający się z ";". Łańcuch "{}' jest podmieniany na obecnie przetwarzaną nazwę
pliku, wszędzie, gdzie wystąpi ona w wierszu polecenia, nie tylko w argumentach,
gdzie jest ona sama, jak w niektórych wersjach find. Obydwie te konstrukcje być
może będą wymagały zacytowania (znakiem "\") aby uchronić je przed rozwinięciem
przez powłokę. Więcej informacji na temat użycia opcji -exec, zawiera rozdział
PRZYKŁADY. Polecenie jest wykonywane w katalogu startowym. W związku z akcją -exec
występują pewne nieuniknione zagrożenia związane z bezpieczeństwem, należy zamiast
niej używać -execdir.

-exec polecenie {} +
Ten wariant akcji -exec, wykonuje podane polecenie na wybranych plikach, lecz
wiersz polecenia jest budowany przez dodawanie każdej wybranej nazwy pliku na końcu
- całkowita liczba wywołań polecenia będzie znacznie mniejsza, niż liczba
dopasowanych plików. Wiersz polecenia jest budowany w ten sam sposób, w jaki xargs
buduje swój. W poleceniu dozwolone jest wystąpienie jedynie jednych nawiasów "{}".
Polecenie jest wykonywane w katalogu początkowym.

-execdir polecenie ;

-execdir polecenie {} +
Podobnie jak -exec, lecz podane polecenie jest uruchamiane z podkatalogu
zawierającego dopasowany plik, który nie jest zwykle tożsamy z katalogiem, w którym
uruchomiono find. Jest to o wiele bezpieczniejsza metoda wywoływania poleceń,
ponieważ zapobiega wyścigowi przy rozwiązywaniu ścieżek do dopasowanych plików.
Podobnie jak przy akcji -exec, postać z "+" -execdir zbuduje wiersz poleceń aby
przetworzyć więcej niż jeden dopasowany plik, lecz każde dane wywołanie polecenia
wypisze jedynie pliki, które istnieją w tym samym podkatalogu. Przy używaniu tej
opcji, trzeba się upewnić, że zmienna środowiskowa $PATH nie odnosi się do "." - w
takim wypadku atakujący mógłby uruchomić dowolne polecenie, przez pozostawienie
pliku o odpowiedniej nazwie w katalogu, w którym zostanie uruchomione -execdir. To
samo tyczy się wpisów w $PATH, które są puste lub nie są bezwzględną nazwą
katalogu.

-fls plik
Prawda; podobne do -ls, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest
tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE
NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint plik
Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku do pliku. Jeśli plik nie istnieje w czasie
działania find, zostanie utworzony; jeśli istnieje, zostanie obcięty. Nazwy plików
"/dev/stdout" i "/dev/stderr" są traktowane osobno; odnoszą się one odpowiednio do
standardowego wyjścia i standardowego wyjścia błędów. Plik wyjściowy jest tworzony
zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW
znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint0 plik
Prawda; podobne do -print0, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest
tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE
NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprintf plik format
Prawda; podobne do -printf, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest
tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE
NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ls Prawdziwe; wypisuje plik bieżący w formacie ls -dils na standardowe wyjście.
Liczniki bloków są 1K blokami, chyba że ustawiono zmienną środowiskową
POSIXLY_CORRECT, kiedy używane będą 512-bajtowe bloki. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY
PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ok polecenie ;
Jak -exec, lecz najpierw pyta użytkownika. Jeśli się on zgodzi - uruchamia
polecenie. W przeciwnym wypadku jedynie zwraca fałsz. Gdy polecenie jest
uruchomione, standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null.

Odpowiedź na pytanie jest dopasowywane do pary wyrażeń regularnych, aby określić,
czy jest pozytywna czy negatywna. Wyrażenie to jest pozyskiwane z systemu, jeśli
ustawiona jest zmienna środowiskowa POSIXLY_CORRECT, a w przeciwnym wypadku - z
katalogu tłumaczeń komunikatów find. Jeśli system nie posiada odpowiednich
definicji, użyta będzie własna definicja finda. W każdym przypadku, interpretacja
wyrażenia regularnego będzie zależała od zmiennej środowiskowej "LC_CTYPE" (klasy
znakowe) i "LC_COLLATE" (przedziały znaków i klasy równoważności).

-okdir polecenie ;
Jak -execdir, lecz najpierw wyświetlane jest pytanie, podobnie jak przy -ok. Jeśli
użytkownik nie zgodzi się, zwraca jedynie fałsz. Gdy polecenie jest uruchomione,
jego standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null.

-print Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście razem ze znakiem
nowego wiersza. Jeśli wyjście finda jest przekierowane za pomocą potoku do innego
programu i istnieje choć najmniejsza możliwość, że nazwa jednego z przeszukiwanych
plików może zawierać znak nowego wiersza, należy się poważnie zastanowić, czy
lepszym wyjściem nie będzie skorzystanie z opcji -print0, zamiast -print. Rozdział
NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW zawiera informacje nt. obsługi nietypowych znaków.

-print0
Prawdziwe; wypisje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście. Za nazwą daje znak
null (zamiast znaku nowego wiersza używanego przez -print. Umożliwia to poprawne
wyświetlenie plików, zawierających w nazwach znaki nowej linii w programach,
przetwarzających wyjście finda. Opcja ta odpowiada opcji -0 programu xargs.

-printf format
Prawdziwe; wypisuje format na standardowe wyjście, interpretując sekwencje
specjalne "\" i dyrektywy "%". Szerokości pól i precyzje mogą być podawane
dokładnie jak w funkcji "printf" z C. Proszę zauważyć, że wiele z pól jest
wypisywanych jako %s, a nie jako %d - może to oznaczać, że flagi nie będą działać
zgodnie z oczekiwaniami. Oznacza to również, że flaga "-" działa (wymusza
wyrównanie do lewej pól). W przeciwieństwie do -print, -printf nie dodaje znaku
nowego wiersza do końca łańcucha. Sekwencje specjalne i dyrektywy to:

\a Dzwonek.

\b Backspace.

\c Wstrzymuje wypisywanie tego formatu i natychmiast wymiata wyjście.

\f Wysuw wiersza.

\n Nowy wiersz.

\r Powrót karetki.

\t Tabulacja pozioma.

\v Tabulacja pionowa.

\0 ASCII NUL.

\\ Literalny lewy ukośnik ("\").

\NNN Znak o kodzie ASCII NNN (ósemkowo).

"\", za którym następuje dowolny inny znak, jest traktowany jak zwykły znak, więc
są wypisywane obydwa.

%% Literalny znak procenta.

%a Ostatni czas dostępu do pliku w formacie zwracanym przez funkcję "ctime" C.

%Ak Ostatni czas dostępu do pliku, w formacie określonym przez k, którym może
być "@", lub dyrektywa dla funkcji C "strftime". Możliwe wartości k są
wymienione niżej; niektóre z nich mogą nie być dostępne na wszystkich
systemach z powodu różnic w "strftime" między systemami.

@ Sekundy od 1 stycznia, 1970, 00:00 GMT, z częścią ułamkową.

Pola czasowe:

H godzina (00..23)

I godzina (01..12)

k godzina ( 0..23)

l godzina ( 1..12)

M minuta (00..59)

p przetłumaczone AM lub PM

r czas, 12-godzinny (gg:mm:ss)

S Sekundy (00.00 .. 61.00). Jest tu część ułamkowa.

T czas, 24-godzinny (gg:mm:ss)

+ Data i czas, oddzielona "+" np "2004-04-28+22:22:05.0". Jest to
rozszerzenie GNU. Czas jest podany w bieżącej strefie czasowej (na
którą wpływ może mieć ustawiona zmienna środowiskowa TZ). Pole
sekundowe zawiera część ułamkową.

X lokalna reprezentacja czasu (G:M:S)

Z strefa czasowa (np. EDT), lub nic jeśli nie da się jej określić

Pola daty:

a lokalny skrót nazwy tygodnia (nie..sob)

A lokalna pełna nazwa tygodnia, zmiennej długości (niedziela..sobota)

b lokalna skrócona nazwa miesiąca (sty..gru)

B lokalna pełna nazwa miesiąca, zmiennej długości (styczeń..grudzień)

c data i czas zgodnie z ustawieniami regionalnymi (sob, 4 lis 1989,
12:02:33). Format ten jest taki sam w przypadku ctime(3) i w celu
zachowania z nim kompatybilności, nie ma tu części ułamkowej w polu
sekund.

d dzień miesiąca (01..31)

D data (mm/dd/rr)

h to samo co b

j dzień roku (001..366)

m miesiąc (01..12)

U numer tygodnia w roku, z niedzielą liczoną jako pierwszy dzień
tygodnia (00..53)

w dzień tygodnia (0..6)

W numer tygodnia w roku, licząc z poniedziałkiem, jako pierwszym dniem
tygodnia (00..53)

x lokalna reprezentacja daty (mm.dd.rrrr)

y ostatnie dwie cyfry roku (00..99)

Y rok (1970...)

%b Wielkość przestrzeni dysku, użyta dla tego pliku w blokach 512-bajtowych.
Ponieważ przestrzeń dyskowa jest alokowana w wielokrotnościach rozmiaru
bloku systemu plików, jest to zwykle więcej niż %s/512, lecz może być to
również mniej, gdy plik jest tzw. plikiem rzadkim.

%c Ostatni czas zmiany statusu pliku, w formacie zwróconym przez funkcję
"ctime" z C.

%Ck Ostatni czas zmiany statusu pliku w formacie określonym przez k, w taki sam
sposób, jak dla %A.

%d Głębokość pliku w drzewie katalogowym; 0 oznacza plik w argumencie wiersza
poleceń.

%D Numer urządzenia, na którym istnieje plik (pole st_dev ze stat struct),
dziesiętnie.

%f Nazwa pliku z usuniętymi początkowymi katalogami (tylko ostatni element
nazwy).

%F Rodzaj systemu plików, na którym znajduje się plik; wartość ta może być
używana do -fstype.

%g Nazwa grupy pliku lub numeryczny GID, jeśli grupa nie ma nazwy.

%G Numeryczny GID pliku.

%h Początkowe katalogi z nazwy pliku (wszystkie, poza ostatnim elementem).
Jeśli nazwa pliku nie zawiera ukośników (ponieważ jest to katalog bieżący),
to %h daje ".".

%H Argument wiersza poleceń, pod którym plik został znaleziony.

%i Numer i-węzła pliku (dziesiętnie).

%k Wielkość przestrzeni dysku, użyta dla tego pliku w blokach o wielkości 1K
bajtów. Ponieważ przestrzeń dyskowa jest alokowana w wielokrotnościach
rozmiaru bloku systemu plików, jest to zwykle więcej niż %s/1024, lecz może
być to również mniej, gdy plik jest tzw. plikiem rzadkim.

%l Obiekt dowiązania symbolicznego (pusty łańcuch, jeśli plik nie jest
dowiązaniem symbolicznym).

%m Bity praw pliku (ósemkowo). Ta opcja korzysta z "tradycyjnych" liczb,
używanych przez większość implementacji Uniksowych, lecz jeśli dana, używana
obecnie implementacja, wykorzystuje dziwną kolejność ósemkowych bitów
uprawnień, widoczna będzie różnica pomiędzy prawami pliku i wynikiem %m.
Zwykle chce się tu użyć początkowego zera i aby to zrobić należy skorzystać
z flagi # (np. "%#m")

%M Uprawnienia pliku (w postaci symbolicznej, jak w ls). Ta dyrektywa jest
obsługiwana przez findutils 4.2.5 i późniejsze.

%n Liczba twardych dowiązań do pliku.

%p Nazwa pliku.

%P Nazwa pliku z usuniętą z początku nazwą argumentu wiersza poleceń, dla
którego ją znaleziono.

%s Rozmiar pliku w bajtach.

%S Rzadkość (dziurawość) pliku. Jest obliczana jako (ROZMIARBLOKU*st_blocks /
st_size). Dokładna wartość, jaką uzyska się dla danego zwykłego pliku o
określonej wielkości, jest zależna od systemu. Jednak pliki rzadkie będą
miały tę wartość zwykle mniejszą niż 1.0, a pliki używające bloków
pośrednich mogą mieć wartość większą niż 1.0. Wartość użyta dla ROZMIARBLOKU
zależy od systemu, lecz najczęściej jest to 512. Jeśli rozmiar bloku wynosi
zero, wypisywana wartość jest niezdefiniowana. W systemach nieobsługujących
st_blocks, rzadkość pliku przyjmuje się na 1.0.

%t Ostatni czas modyfikacji pliku w formacie zwróconym przez funkcję "ctime" z
C.

%Tk Ostatni czas modyfikacji pliku, w formacie określonym przez k, podobnie jak
dla %A.

%u Nazwa użytkownika pliku, lub numeryczny UID, jeśli użytkownik nie ma nazwy.

%U Numeryczny UID pliku.

%y Typ pliku (podobnie jak w ls -l), "U" to typ nieznany (ang. unknown, nie
powinien wystąpić).

%Y Typ pliku (jak %y), lecz podąża za dowiązaniami: "L" to pętla (ang. loop), a
"N" - oznacza nieistniejący.

Znak "%" po którym występuje dowolny inny znak jest ignorowany, lecz ten drugi znak
jest wypisywany (nie należy na tym polegać, gdyż mogą zostać wprowadzone nowe znaki
formatu). Symbol "%" na końcu argumentu formatu skutkuje niezdefiniowanym
zachowaniem, ponieważ brak jest następnego znaku. W niektórych ustawieniach
regionalnych opcja ta może ukryć klucz do domu, w innych usunąć ostatnią stronicę
czytanej powieści. Ostrzegaliśmy!

Dyrektywy %m i %d obsługują flagi #, 0 i +, lecz inne dyrektywy nie, nawet jeśli
wyświetlają liczby. Do dyrektyw liczbowych, które nie obsługują tych flag, należą
G, U, b, D, k i n. Flaga formatu "-" jest obsługiwana i zmienia wyrównanie pól z
prawego (domyślnego) na lewy.

Rozdział NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW zawiera informacje nt. obsługi nietypowych nazw
plików.

-prune Prawda; jeśli plik jest katalogiem, nie zagłębia się w niego. Jeśli podano -depth -
fałsz, brak działania. Ponieważ -delete implikuje -depth, nie da się użyć -prunt i
-delete łącznie.

-quit Natychmiast wychodzi. Nie są pozostawiane żadne działające procesy potomne, lecz
nie będzie przetworzone więcej ścieżek podanych w wierszu poleceń. Przykładowo,
find /tmp/foo /tmp/bar -print -quit wypisze jedynie /tmp/foo. Wiersze polecenia
zbudowane za pomocą -execdir ... () + zostaną wywołane przed zakończeniem find. Kod
zakończenia może wynosi zero lub nie, w zależności od tego, czy wystąpił dotychczas
błąd.

NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW
Wiele akcji find skutkuje wypisywaniem danych, będących pod kontrolą innych użytkowników.
Dotyczy to nazw plików, rozmiarów, czasów modyfikacji itp. Nazwy plików są potencjalnym
problemem, ponieważ mogą zawierać dowolne znaki oprócz "\0" i "/". Nietypowe znaki w
nazwach plików mogą robić nieoczekiwane i często nieprzewidywalne rzeczy z terminalem
użytkownika (np. zmieniać ustawienia klawiszy funkcyjnych niektórych terminali). Nietypowe
znaki są obsługiwane w różny sposób, w zależności od akcji, zgodnie z poniższym opisem.

-print0, -fprint0
Zawsze wypisuje dokładne nazwy plików, niezmienione, nawet jeśli wynik trafia na
terminal

-ls, -fls
Nietypowe znaki są zawsze cytowane. Białe znaki, odwrotny ukośnik i znak podwójnego
cudzysłowu jest wypisywany za pomocą cytowania w stylu C (np \f lub \" ). Inne
nietypowe znaki są wypisywane za pomocą cytowania ósemkowego. Inne znaki drukowalne
(dla -ls i -fls są to znaki pomiędzy ósemkowym 041 i 0176) są wypisywane bez zmian.

-printf, -fprintf
Jeśli wynik nie trafia na terminal, nic nie jest zmieniane. W przeciwnym razie,
wynik zależy od używanej dyrektywy. Dyrektywy %D, %F, %g, %G, %H, %Y i %y są
rozwijane do wartości, które nie są pod kontrolą właścicieli plików, są więc
wypisywane bez zmian. Dyrektywy %a, %b, %c, %d, %i, %k, %m, %M, %n, %s, %t, %u i %U
mają wartości będące pod kontrolą właścicieli plików, lecz nie mogą być one użyte
do wysłania dowolnych danych na terminal, dlatego są wypisywane bez zmian.
Dyrektywy %f, %h, %l, %p i %P są cytowane. Cytowanie jest wykonywane w ten sam
sposób, jak w GNU ls. Nie jest to ten sam mechanizm, co używany przez -ls i -fls.
Jeśli można zdecydować o formacie wyniku find lepiej jest zwykle skorzystać z "\0"
jako ogranicznika, zamiast używać znaku nowego wiersza, ponieważ nazwy plików mogą
zawierać białe znaki i znaki nowego wiersza. Ustawienie zmiennej środowiskowej
"LC_CTYPE" jest używane do określenia tego, które znaki mają być cytowane.

-print, -fprint
Cytowanie jest obsługiwane w ten sam sposób co w -printf i -fprintf. Jeśli używa
się find w skrypcie lub w sytuacji, gdzie dopasowywane pliki mogą mieć dowolne
nazwy, powinno się rozważyć skorzystanie z -print0 zamiast z -print.

Akcje -ok i -okdir wypisują bieżące nazwy plików bez zmian. Może się to zmienić w
kolejnych wydaniach.

OPERATORY
Wymienione według malejącego priorytetu:

( wyraż )
Wymusza pierwszeństwo. Ponieważ nawiasy są znakami specjalnymi dla powłoki, trzeba
je zwykle cytować. Wiele przykładów z niniejszej strony podręcznika używa do tego
celu odwrotnych ukośników: "$...$" zamiast "(...)".

! wyraż
Prawda, jeśli wyraż jest fałszywe. Znak ten zwykle wymaga również ochrony przed
interpretacją przez powłokę.

-not wyraż
Jak ! wyraż, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 wyraż2
Dwa wyrażenia z rzędu są traktowane, jakby były połączone jawnym i ("and"); wyraż2
nie jest analizowany jeśli wyraż1 jest fałszywe.

wyraż1 -a wyraż2
To samo, co wyraż1 wyraż2.

wyraż1 -and wyraż2
To samo, co wyraż1 wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 -o wyraż2
Lub ("or"); wyraż2 nie jest analizowane jeśli wyraż1 jest prawdziwe.

wyraż1 -or wyraż2
To samo, co wyraż1 -o wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 , wyraż2
Lista; zarówno wyraż1 jak i wyraż2 są zawsze analizowane. Wartość wyraż1 jest
pomijana; wartością listy jest wartość wyraż2. Operator w formie przecinka może być
przydatny do wyszukiwania wielu różnych typów rzeczy, lecz przechodząc przez
hierarchię systemu plików tylko raz. Do wypisania różnych dopasowań do wielu
różnych plików wyjściowych, można użyć akcji -fprintf.

ZGODNOŚĆ ZE STANDARDAMI

W celu najściślejszej zgodności ze standardem POSIX, należy ustawić zmienną środowiskową
POSIXLY_CORRECT. W standardzie POSIX (IEEE Std 1003.1, 2003 Edition) określono następujące
opcje:

-H Opcja jest obsługiwana.

-L Opcja jest obsługiwana.

-name Opcja jest obsługiwana, lecz zgodność z POSIX zależy od zgodności z POSIX
systemowej funkcji bibliotecznej fnmatch(3). Od wersji findutils-4.2.2 metaznaki
powłoki (np. "*", "?", "[]") dopasują początkowe ".", ponieważ wymaga tego
interpretacja 126 IEEE PASC. Jest to zmiana w stosunku do poprzednich wersji
findutils.

-type Obsługiwane. POSIX określa "b", "c", "d", "l", "p", "f" i "s". GNU find obsługuje
również "D", reprezentujące Door, w systemach, które to obsługują.

-ok Obsługiwane. Interpretacja odpowiedzi jest zgodna z wzorcami "yes" i "no" wybranymi
przez ustawienie zmiennej środowiskowej "LC_MESSAGES". Gdy ustawiona jest zmienna
środowiskowa "POSIXLY_CORRECT", wzorce te są wzięte z systemowych definicji
odpowiedzi pozytywnej (yes) lub negatywnej (no). Proszę zapoznać się z systemową
dokumentacją nl_langinfo(3), w szczególności YESEXPR i NOEXPR. Gdy
"POSIXLY_CORRECT" nie jest ustawiona, wzorce są brane z własnego katalogu
komunikatów find.

-newer Obsługiwane. Jeśli podany plik jest dowiązaniem symbolicznym, jest zawsze
rozwiązywany. Jest to zmiana w stosunku do wcześniejszego zachowania, gdy
odpowiedni czas był brany z samego dowiązania; patrz poniższy rozdział HISTORIA.

-perm Obsługiwane. Jeśli zmienna środowiskowa POSIXLY_CORRECT nie jest ustawiona, część
argumentów trybu (np. +a+x), która nie jest prawidłowa w POSIX, jest obsługiwana w
celu zachowania kompatybilności wstecznej.

Inne wskazania
Wszystkie wskazania: -atime, -ctime, -depth, -group, -links, -mtime, -nogroup,
-nouser, -print, -prune, -size, -user i -xdev są obsługiwane

Standard POSIX określa nawiasy "(", ")", negację "!" i operatory "and" oraz "or" (-a, -o).

Wszystkie inne opcje, wskazania, wyrażenia itd. są rozszerzeniami wykraczającymi poza
standard POSIX. Wiele z nich nie jest jednak unikalnych dla GNU find.

Standard POSIX wymaga wykrywania przez find pętli:

Narzędzie find powinno wykrywać pętle nieskończone, tj. gdy wchodzi do wcześniej
odwiedzonego katalogu, będącego przodkiem pliku, który wystąpił jako ostatni. Gdy
pętla nieskończona jest wykrywana, find powinien wypisać informację diagnostyczną
na standardowe wyjście błędów i powinien albo odzyskać swą pozycję w hierarchii
albo wyjść.

GNU find jest zgodny z tymi wymaganiami. Liczba dowiązań katalogów zawierających wpisy
będące dowiązaniami zwykłymi (twardymi) do katalogu nadrzędnego będzie często niższa, niż
powinna być. Oznacza to, że GNU find czasami zoptymalizuje liczbę sprawdzeń podkatalogów
będących dowiązaniem do katalogu nadrzędnego. Ponieważ find nie wchodzi w rzeczywistości
do każdego podkatalogu, może unikać wyświetlania komunikatu diagnostycznego. Choć to
zachowanie może być niekiedy mylące, jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek na nim
polegał. Jeśli optymalizacja "liściowa" (ang. leaf optimisation) zostanie wyłączona za
pomocą -noleaf, wpis katalogu zostanie zawsze sprawdzony, a gdy to będzie konieczne,
zostanie wypisany komunikat diagnostyczny. Dowiązanie symboliczne nie może być użyte do
tworzenia podobnych cykli systemu plików, lecz jeśli działa opcja -L lub -follow,
komunikat diagnostyczny zostanie wypisany, gdy find natrafi na pętlę dowiązań
symbolicznych. Podobnie jak w przypadku pętli z dowiązaniami zwykłymi (twardymi),
optymalizacja liściowa często będzie oznaczać, że find wie, iż nie musi wywoływać stat()
lub chdir() na dowiązaniu symbolicznym, więc taka diagnostyka często nie jest konieczna.

Opcja -d jest obsługiwana w celu kompatybilności z różnymi systemami BSD, lecz powinno się
w zamian używać zgodną z POSIX opcję -depth.

Zmienna środowiskowa POSIXLY_CORRECT nie wpływa na zachowanie testów -regex ani -iregex,
ponieważ opcje te nie są określone w standardzie POSIX.

ZMIENNE ŚRODOWISKOWE

LANG Dostarcza domyślną wartość do zmiennych dotyczących umiędzynarodowienia, które nie
są ustawione lub są puste.

LC_ALL Jeśli jest ustawiona na niepusty łańcuch, przesłania wartość wszystkich innych
zmiennych dotyczących umiędzynarodowienia.

LC_COLLATE
Standard POSIX określa, że ta zmienna wpływa na dopasowanie wzorców używanych przez
opcję -name. GNU find używa funkcji bibliotecznej fnmatch(3), w związku z tym
obsługa niniejszej zmiennej zależy od biblioteki systemowej. Zmienna ta wpływa
również na interpretację odpowiedzi na -ok - podczas gdy zmienna "LC_MESSAGES"
wybiera rzeczywisty wzorzec używany do interpretacji odpowiedzi na -ok,
interpretacja wyrażeń klamrowych we wzorcu będzie zależna od "LC_COLLATE"

LC_CTYPE
Zmienna wpływa na traktowanie klas znaków używanych w wyrażeniach regularnych, jak
również w teście -name, jeśli obsługuje to systemowa funkcja biblioteczna
fnmatch(3). Zmienna wpływa również na interpretację klas znakowych w wyrażeniach
regularnych używanych do interpretacji odpowiedzi na pytanie wydane przez -ok.
Zmienna środowiskowa "LC_CTYPE" wpływa również na to, które znaki są uważane za
niedrukowalne przy wypisywaniu nazw plików; patrz rozdział NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW.

LC_MESSAGES
Określa język (lokale) komunikatów. Jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa
"POSIXLY_CORRECT", to określa również interpretację na odpowiedź na pytanie zadane
przez akcję -ok.

NLSPATH
Określa lokalizację katalogów z przetłumaczonymi komunikatami.

PATH Wpływa na katalogi, które są przeszukiwane przez find w celu wykonania plików
wywołanych przez -exec, -execdir, -ok i -okdir.

POSIXLY_CORRECT
Określa rozmiar bloku używany przez -ls i -fls. Jeśli ustawiona jest zmienna
POSIXLY_CORRECT, bloki mają po 512 bajtów. W przeciwnym wypadku - 1024 bajtów.

Ustawienie tej zmiennej domyślnie wyłącza również ostrzeżenia (tzn. implikuje
-nowarn), ponieważ niezależnie od wyniku -ok, POSIX wymaga aby wszystkie komunikaty
wypisywane na standardowe wyjście błędów były diagnostyczne i wynikał z nich
niezerowy kod zakończenia.

Gdy POSIXLY_CORRECT nie jest ustawiona, -perm +zzz jest traktowane jak -perm /zzz
jeśli +zzz nie jest prawidłowym trybem symbolicznym. Gdy POSIXLY_CORRECT jest
ustawiona, takie konstrukcje są traktowane jako błąd.

Gdy POSIXLY_CORRECT jest ustawiona, odpowiedź na pytanie zadane przez akcję -ok
jest interpretowane zgodnie z katalogiem systemowym wiadomości, a nie zgodnie z
własnymi tłumaczeniami komunikatów programu find.

TZ Wpływa na strefę czasową używaną przez część związanych z czasem dyrektyw formatu
opcji -printf i -fprintf.

PRZYKŁADY

find /tmp -name core -type f -print | xargs /bin/rm -f

Znajduje pliki o nazwie core w lub poniżej katalogu /tmp i usuwa je. Proszę zauważyć, że
przykład nie będzie działał poprawnie, jeśli w którejś z nazw są znaki nowego wiersza,
pojedyncze lub podwójne cudzysłowy lub spacje.

find /tmp -name core -type f -print0 | xargs -0 /bin/rm -f

Znajduje pliki o nazwie core w lub poniżej katalogu /tmp i usuwa je, przetwarzając nazwy
plików w ten sposób, że nazwy zawierające pojedyncze lub podwójne cudzysłowy, spacji lub
znaki nowego wiersza są obsługiwane poprawnie. Test -name jest wykonywany przez -type, aby
zapobiec wywoływaniu stat(2) na każdym pliku.

find . -type f -exec file '{}' \;

Uruchamia "file" na każdym pliku w lub poniżej katalogu bieżącego. Proszę zwrócić uwagę,
że nawiasy klamrowe są ujęte w pojedyncze cudzysłowy, aby ochronić je przed interpretację
przez interpunkcję skryptów powłoki. Średnik jest również chroniony, przez odwrotny
ukośnik, choć pojedyncze cudzysłowy byłyby równie dobre.

find / \
$ -perm -4000 -fprintf /root/suid.txt %#m %u %p\n $ , \
$ -size +100M -fprintf /root/big.txt %-10s %p\n $

Przeszukuje system plików jeden raz, wypisując pliki i katalogi z setuid do pliku
/root/suid.txt, a duże pliki do /root/big.txt.

find $HOME -mtime 0

Wyszukuje pliki w katalogu domowym użytkownika, które zostały zmodyfikowane w ciągu
ostatnich 24 godzin. To polecenie działa w ten sposób, ponieważ czas od ostatniej
modyfikacji pliku jest podzielony przez 24 godziny, a reszta jest odrzucana. Oznacza to,
że aby pasować do -mtime 0, plik musiał być zmodyfikowany mniej niż 24 godziny temu.

find /sbin /usr/sbin -executable \! -readable -print

Wyszukuje pliki wykonywalne, lecz nieodczytywalne.

find . -perm 664

Wyszukuje pliki posiadające prawa odczytu i zapisu dla właściciela i grupy, które dla
innych są odczytywalne, lecz nie są zapisywalne. Pliki, które spełniają te kryteria lecz
mają ustawione inne bity praw (np. wykonywalności) nie są dopasowane.

find . -perm -664

Wyszukuje pliki posiadające prawa odczytu i zapisu dla właściciela i grupy, które dla
innych są odczytywalne, bez względu na obecność jakichś dodatkowych bitów praw (np. bitu
wykonywalności). Dopasowany będzie też np. plik z trybem 0777.

find . -perm /222

Wyszukuje pliki, które są przez kogoś zapisywalne (dla ich właściciela, grupy lub innych).

find . -perm /220
find . -perm /u+w,g+w
find . -perm /u=w,g=w

Wszystkie trzy polecenia wykonują to samo, lecz pierwsze używa reprezentacji ósemkowej
praw lików, a pozostałe dwa - postaci symbolicznej. Wszystkie polecenia wyszukują pliki,
które są zapisywalne albo przez ich właściciela, albo grupę. Pliki nie muszą być
zapisywalne zarówno przez właściciela jak i grupę, aby zostać dopasowane; wystarczy
spełnić jeden warunek.

find . -perm -220
find . -perm -g+w,u+w

Oba polecenia robią to samo: wyszukują pliki będące zapisywalne zarówno dla ich
właściciela jak i grupy.

find . -perm -444 -perm /222 ! -perm /111
find . -perm -a+r -perm /a+w ! -perm /a+x

Oba polecenia wyszukują pliki odczytywalne dla wszystkich (-perm -444 lub -perm -a+r),
mające ustawiony co najmniej jeden bit zapisu (-perm /222 lub -perm /a+w), lecz nie będące
wykonywalne dla kogokolwiek (odpowiednio ! -perm /111 i ! -perm /a+x).

cd /source-dir
find . -name .snapshot -prune -o $ \! -name *~ -print0 $|
cpio -pmd0 /dest-dir

Polecenie to kopiuje zawartość /source-dir do /dest-dir, lecz pomija pliki lub katalogi o
nazwach .snapshot (i wszystko wewnątrz ich). Pomija również pliki lub katalogi o nazwach
kończących się na ~, lecz nie ich zawartość. Konstrukcja -prune -o $ ... -print0 $ jest
dość częsta. Pomysł jest taki, że wyrażenie przed -prune dopasowuje rzeczy, które mają być
wycięte. Jednak sama akcja -prune zwraca prawdę, więc kolejna -o upewnia się, że prawa
strona jest obliczana tylko dla niewyciętych katalogów (zawartość wycinanych katalogów nie
jest nawet sprawdzana, więc ich zawartość jest nieistotna). Wyrażenie po prawej stronie
-o, znajduje się w nawiasach jedynie dla przejrzystości. Podkreśla, że akcja -print0 ma
miejsce jedynie do rzeczy, do których nie zastosowano -prune. Ponieważ domyślna zależność
"and" (i) jest ściślejsza niż -o, tak jest domyślnie, lecz nawiasy pomagają pokazać o co
chodzi.

find repo/ -exec test -d {}/.svn -o -d {}/.git -o -d {}/CVS ; \
-print -prune

Podając następujący katalog projektu i powiązany katalog administracyjny SCM, wykonuje
wydajne wyszukiwanie korzeni projektów:

repo/project1/CVS
repo/gnu/project2/.svn
repo/gnu/project3/.svn
repo/gnu/project3/src/.svn
repo/project4/.git

W tym przykładzie, -prune zapobiega niepotrzebnemu zagłębianiu się w już odkryte katalogi
(np. nie szuka się w project3/src, ponieważ znaleziono już project3/.svn), lecz znajduje
katalogi sąsiednie (project2 i project3).

KOD ZAKOŃCZENIA

       find  wychodzi ze statusem 0, gdy pomyślnie przetworzono wszystkie pliki i większym niż 0,
       gdy wystąpił błąd. Jest to bardzo ogólny opis, lecz gdy zwracaną wartością nie jest  zero,
       nie powinno się po prostu polegać na poprawności wyników find.

ZOBACZ TAKŻE

       locate(1),  locatedb(5),  updatedb(1),  xargs(1), chmod(1), fnmatch(3), regex(7), stat(2),
       lstat(2), ls(1), printf(3), strftime(3), ctime(3), Finding Files (on-line  w  Info  lub  w
       formie drukowanej).

HISTORIA

       Od  findutils-4.2.2,  metaznaki  powłoki  (np. "*", "?" lub "[]") używane we wzorcach nazw
       plików dopasują początkowe ".", ponieważ wymaga tego interpretacja 126 IEEE POSIX.

       Składnia -perm +TRYB została uznana za przestarzałą w findutils-4.2.21, na  korzyść  -perm
       /TRYB. Od findutils-4.3.3, -perm /000 dopasowuje wszystkie pliki, zamiast żadnego.

       W findutils-4.3.3 zaimplementowano nanosekundową rozdzielczość znaczników czasu.

       Od  findutils-4.3.11,  akcja  -delete  ustawia  kod zakończenia find na wartość niezerową,
       jeśli się nie powiedzie. find nie wyjdzie jednak od razu. Wcześniej, kod zakończenia  find
       nie zmieniał się pod wpływem niepowodzenia -delete.

       Funkcja                Dodana w   Pojawia się też w
       -newerXY               4.3.3      BSD
       -D                     4.3.1
       -O                     4.3.1
       -readable              4.3.0

       -writable              4.3.0
       -executable            4.3.0
       -regextype             4.2.24
       -exec ... +            4.2.12     POSIX
       -execdir               4.2.12     BSD
       -okdir                 4.2.12
       -samefile              4.2.11
       -H                     4.2.5      POSIX
       -L                     4.2.5      POSIX
       -P                     4.2.5      BSD
       -delete                4.2.3
       -quit                  4.2.3
       -d                     4.2.3      BSD
       -wholename             4.2.0
       -iwholename            4.2.0
       -ignore_readdir_race   4.2.0
       -fls                   4.0
       -ilname                3.8
       -iname                 3.8
       -ipath                 3.8
       -iregex                3.8

TO NIE SĄ BŁĘDY

       $ find . -name *.c -print
       find: ścieżki muszą poprzedzać wyrażenie
       Składnia: %s [-H] [-L] [-P] [-Opoziom] [-D help|tree|
       search|stat|rates|opt|exec] [ścieżka...] [wyrażenie]

       Powodem  takiego zachowania jest interpretacja *.c przez powłokę, co skutkuje następującym
       poleceniem otrzymanym przez program find.

       find . -name bigram.c code.c frcode.c locate.c -print

       To polecenie  oczywiście  nie  będzie  działać.  Poprawną  metodą  jset  ujęcie  wzorca  w
       cudzysłowy lub zacytowanie maski:
       $ find . -name \*.c -print

BŁĘDY

       Występują  pewne  zagrożenia związane z bezpieczeństwem, będące wynikiem tego, co standard
       POSIX przewiduje dla find - dlatego nie mogą być naprawione. Na przykład akcja -exec  jest
       niebezpieczna i powinno się używać w zamian -execdir. Proszę zapoznać się z Finding Files,
       aby dowiedzieć się więcej.

       Zmienna środowiskowa LC_COLLATE nie ma wpływu na akcję -ok.

       Najlepszą   drogą   do   zgłoszenia   błędu   jest   użycie    formularza    na    stronie
       http://savannah.gnu.org/bugs/?group=findutils.  Możliwe  jest  wówczas  śledzenie  postępu
       naprawiania  błędu.  Pozostałe  komentarze  dotyczące  find(1)  i  ogólnie,  nt.   pakietu
       findutils, można wysyłać na listę dyskusyjną bug-findutils. Aby się na nią zapisać, proszę
       wysłać list elektroniczny na adres bug-findutils-request@gnu.org.

TŁUMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek  Borys  (PTM)
       <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie  tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
       stronie  http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.  Jest  zgodne   z   wersją    4.4.2
       oryginału.

                                                                                          FIND(1)