Provided by: manpages-pl_0.7-1_all 
NAZWA
mount - montuje system plików
SKŁADNIA
mount [-l|-h|-V]
mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]
mount [-fnrsvw] [-o opcje] urządzenie|katalog
mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie katalog
OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie,
hierarchii plików, zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach.
Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu
do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.
Standardowa postać polecenia mount to:
mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest
typu typ) w zadanym katalogu. Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz
prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego
systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na
podanym urządzeniu.
Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:
mount /katalog
to mount szuka punktu montowania (i jeśli go nie znajdzie – urządzenia) w pliku
/etc/fstab. Można użyć opcji --target lub --source, aby uniknąć niejednoznacznej
interpretacji podanego argumentu np.:
mount --target /mountpoint
Wypisywanie montowań
Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.
Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać z findmnt(8),
w szczególności w swoich skryptach. Proszę zauważyć, że znaki kontrolne w nazwach punktów
montowania są zastępowane znakiem "?".
Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu typ):
mount [-l] [-t typ]
Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.
Wskazywanie urządzenia
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego),
jak np. /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS,
urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog. Specjalne urządzenie blokowe można
wskazać również podając jego etykietę lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej) albo etykietę
lub UUID partycji (identyfikatory partycji są obsługiwane np. przy tabeli partycji typu
GUID Partition Table – GPT).
Proszę nie zapomnieć o tym, że nie ma gwarancji, że etykiety i UUID-y są faktycznie
unikalne, szczególnie jeśli kopiuje się, współdzieli lub przenosi urządzenie. Polecenie
lsblk -o +UUID,PARTUUID pozwoli na zweryfikowanie unikalności UUID-ów w bieżącym systemie.
Zalecaną metodą jest używanie znaczników (np. LABEL=etykieta zamiast dowiązań
symbolicznych /dev/disk/by-{label,uuid,partuuid,partlabel} udev w pliku /etc/fstab.
Znaczniki są bardziej czytelne, solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie
dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi
nad znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z libblkid(3).
Proszę zauważyć, że mount(8) używa UUID-ów jako łańcuchów. UUID-y z wiersza poleceń lub
fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji
łańcucha UUID powinny być małymi literami.
System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego
montowania zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc
(zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount może być
mylący).
Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts
Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie
są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji. Domyślne położenie pliku fstab(5) można
przesłonić opcją wiersza poleceń --fstab ścieżka (więcej szczegółów poniżej).
Polecenie
mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików
(danego typu) wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe
noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że
systemy plików będą montowane równocześnie.
Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać w wierszu
poleceń tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.
Programy mount i umount tradycyjnie opiekowały się listą obecnie zamontowanych systemów
plików w pliku /etc/mtab. Ten prawdziwy plik mtab jest wciąż obsługiwany, ale współcześnie
lepiej uczynić go dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts, ponieważ zwykły plik mtab
funkcjonujący w przestrzeni użytkownika nie działa pewnie z przestrzeniami nazw,
kontenerami i innymi zaawansowanymi funkcjami Linuksa.
Jeśli nie poda się argumentów do mount, wypisywana jest lista zamontowanych systemów
plików.
Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie opcji -o:
mount urządzenie|katalog -o opcje
po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab.
Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli występują sprzeczne.
Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab jeśli podano urządzenie (lub LABEL, UUID,
PARTUUID lub PARTLABEL) oraz katalog. Na przykład, aby zamontować urządzenie foo w
/katalogu:
mount /dev/foo /katalog
Montowanie przez zwykłych użytkowników
Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w
danym wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi
system plików.
Tak więc, jeśli mamy wiersz
/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na włożonym
CD-ROM-ie, posługując się poleceniem
mount /dev/cdrom
lub
mount /cd
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może
ponownie go odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w
odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina opcję
user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku specjalnego.
Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni
danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest
podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.
Montowanie z podpięciem (bind)
Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym
miejscu. Służy do tego wywołanie:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
lub za pomocą tego wpisu fstab:
/stary-katalog /nowy-katalog none bind
Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach. Można również
zamontować ponownie pojedynczy plik (w pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie
montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:
mount --bind foo foo
Wywołanie montowania z podpięciem dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez
możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie
montowania jest dołączana w drugie miejsce za pomocą:
mount --rbind stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików pozostaną takie same, jak ten
pierwotnego punktu montowania.
mount(8) od wersji 2.27 pozwala na zmianę opcji montowania przez przekazanie ich razem z
--bind np.:
mount --bind,ro foo foo
Opcja ta nie jest obsługiwana przez jądro Linux, jest zaimplementowana w przestrzeni
użytkownika przez dodatkowe przemontowanie za pomocą wywołania systemowego mount(2). To
rozwiązanie nie jest nierozdzielne (atomowe).
Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania z podpięciem, tylko do odczytu,
jest operacja przemontowania np.:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro,bind stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do odczytu (wpis
VFS), ale oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie zapisywalny, tzn. stary-katalog
będzie zapisywalny, a nowy-katalog tylko do odczytu.
Nie da się zmienić opcji montowania rekurencyjnie (np. dzięki -o rbind,ro).
Operacja przenoszenia
Od wersji 2.5.1. Linuksa możliwe jest nierozdzielne (atomically) przeniesienie
zamontowanego drzewa w inne miejsce. Wywołaniem jest:
mount --move stary-katalog nowy-katalog
Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu,
dostępnej w nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Proszę zauważyć, że
stary-katalog musi być punktem montowania.
Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego pod współdzielonym punktem
montowania jest nieprawidłowe i niewspierane. Proszę użyć findmnt -o TARGET,PROPAGATION
aby sprawdzić bieżące flagi propagacji.
Współdzielone operacje na poddrzewach
Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone
(shared), prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania
współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i
odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują
montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to w drugą stronę.
Montowania prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest
montowaniem prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia
(bind). Szczegółowe wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji w
Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra.
Obsługiwane są następujące operacje:
mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania
Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich montowań pod danym
punktem montowania.
mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania
mount(8) nie odczytuje fstab(5) gdy żądana jest operacja --make-*. Wszystkie potrzebne
informacje trzeba podać w wierszu polecenia.
Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala na zmianę wielu flag propagacji pojedynczym
wywołaniem systemowych mount(2), flag tych nie można również łączyć z innymi opcjami
montowania.
Od util-linux 2.23 polecenie mount pozwala na używanie wielu flag propagacji jednocześnie
oraz łączenie ich z innymi operacjami montowania. Funkcja ta jest EKSPERYMENTALNA. Flagi
propagacji korzystają z dodatkowych wywołań systemowych mount(2), wykonywanych po
pomyślnym zakończeniu wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym wypadku
polecenie nie jest nierozdzielne (atomowe). Flagi propagacji można podać w fstab(5) jako
opcje montowania (private, slave, shared, unbindable, rprivate, rslave, rshared,
runbindable).
Przykładowo:
mount --make-private --make-unbindable /dev/sda1 /foo
jest tym samym co:
mount /dev/sda1 /foo
mount --make-private /foo
mount --make-unbindable /foo
OPCJE WIERSZA POLECEŃ
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla
danego systemu plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych
argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile istnieją.
Polecenie mount nie przekazuje wszystkich opcji wiersza poleceń do programów pomocniczych
/sbin/mount.przyrostek. Interfejs pomiędzy mount i programami pomocniczymi opisano
poniżej, w rozdziale ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE.
Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount to:
-a, --all
Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w fstab (z wyjątkiem
pozycji, których wiersze zawierają słowo kluczowe noauto). Systemy plików są
montowane zgodnie z ich kolejnością w fstab.
-B, --bind
Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w
obu miejscach). Patrz wyżej w rozdziale Montowanie z podpięciem (bind).
-c, --no-canonicalize
Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania domyślnie normalizuje wszystkie
ścieżki (z wiersza poleceń lub fstab). Opcja może być użyta razem z -f do już
znormalizowanych ścieżek absolutnych. Opcja jest przeznaczona dla programów
pomocniczych wywołujących mount -i. Zdecydowanie nie zaleca się korzystania z tej
opcji przy normalnych operacjach montowania.
Proszę zauważyć, że mount(8) nie przekazuje tej operacji do programów pomocniczych
/sbin/mount.typ.
-F, --fork
(Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy
mount. Powoduje to równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych
serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą
wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane są w niezdefiniowanej
kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania /usr i
/usr/spool.
-f, --fake
Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej.
Jeśli nie jest to oczywiste: "udaje" to montowanie systemu plików. W połączeniu z
flagą -v przydaje się do ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być
też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją
-n. Opcja -f sprawdza istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli rekord już
istnieje (w przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie jest
wykonywane przez jądro).
-i, --internal-only
Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.system-plików, nawet jeśli istnieje.
-L, --label etykieta
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.
-l, --show-labels
Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać,
mount musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić
taką etykietę dla ext2, ext3 lub ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS -
stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs używając reiserfstune(8).
-M, --move
Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej w podrozdziale Operacja
przenoszenia.
-n, --no-mtab
Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc
znajduje się na systemie plików tylko do odczytu.
-O, --test-opts opcje
Ogranicza grupę systemów plików do której stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t,
z tym wyjątkiem, że -O jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie:
mount -a -O no_netdev
montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją _netdev w
polu opcji pliku /etc/fstab.
Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na
początku jednej opcji, nie neguje pozostałych.
Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie
mount -a -t ext2 -O _netdev
montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy
które są albo typu ext2, albo mają podaną opcją _netdev.
-o, --options opcje
Używa podanej opcji montowania. Argument opcje jest listą rozdzieloną przecinkami.
Na przykład:
mount LABEL=mydisk -o noatime,nodev,nosuid
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA
NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW
PLIKÓW.
-R, --rbind
Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami
znajdującymi się poniżej, w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w
obu miejscach). Patrz wyżej w podrozdziale Montowania z podbięciem (bind).
-r, --read-only
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.
Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra,
system może wciąż zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 będzie
odświeżał swój dziennik, jeśli system plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu
typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików ext3 lub ext4 z opcją
montowania ro,noload lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko do odczytu,
patrz polecenie blockdev(8).
-s Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem.
Powoduje to ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany
system plików. Nie wszystkie systemy plików rozpoznają tę opcję. Obecnie jest ona
rozpoznawana jedynie przez program pomocniczy mount.nfs.
--source urządzenie
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać
zinterpretowany jako cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja
pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest źródłem montowania.
--target katalog
Jeśli podano tylko jeden argument dla polecenia montowania, to może on zostać
zinterpretowany jako cel (punkt montowania) lub źródło (urządzenie). Ta opcja
pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest celem montowania.
-T, --fstab ścieżka
Określa alternatywny plik fstab. Jeśli ścieżka jest katalogiem, to pliki w katalogu
są sortowane za pomocą strverscmp(3); pliki zaczynające się od "." lub
nieposiadające rozszerzenia .fstab są ignorowane. Można podać tę opcję więcej niż
jeden raz. Jest ona właściwie przeznaczona dla skryptów chroot i initramfs, gdy
podawana jest dodatkowa konfiguracja poza standardową konfiguracją systemu.
Proszę zauważyć, że mount(8) nie przekazuje opcji --fstab programom pomocniczym
/sbin/mount.typ, co oznacza, że alternatywne pliki fstab będą dla nich niewidoczne.
Nie jest to problemem przy normalnych montowaniach, ale montowania wykonywane przez
użytkownika (nie roota) zawsze wymagają fstab w celu weryfikacji jego uprawnień.
-t, --types typ_systemu_plików
Argument opcji -t określa typ systemu plików. To, jakie typy systemów plików są
obecnie obsługiwane, zależy od jądra. Pełną listę można uzyskać sprawdzając pliki
/proc/filesystems i /lib/modules/$(uname -r)/kernel/fs. Najpopularniejsze typy to:
ext2, ext3, ext4, xfs, btrfs, vfat, sysfs, proc, nfs i cifs.
Programy mount i umount obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane
przyrostkiem ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji
podtypów zamiast dodawać jakieś przedrostki do źródła montowania (np.
"sshfs#example.com" jest przestarzałe).
Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć
właściwy typ. Mount używa biblioteki blkid do tego celu; jeśli nie zwróci to
niczego, co wygląda znajomo, mount postara się odczytać plik /etc/filesystems lub,
jeśli on nie istnieje /proc/filesystems. Wszystkie wypisane tam typy zostaną
wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc i nfs).
Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później
plik /proc/filesystems. Podczas tych prób, wszystkie typy systemów plików będę
montowane z opcją montowania silent.
Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie
pliku /etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do
próbowania vfat przed msdos lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu
autoloadera.
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami do opcji
-t jak również jako wpis /etc/fstab. Lista typów systemów plików do opcji -t może
być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików, na których żadna akcja nie
powinna być wykonywana. Przedrostek no nie działa przy wpisach w /etc/fstab.
Przedrostek no może być przydatny przy opcji -a. Na przykład polecenie
mount -a -t nomsdos,smbfs
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub smbfs.
Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję
systemową mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym
systemie plików. Jednakże dla kilku typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs)
konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs, nfs4, cifs, smbfs i ncpfs
mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie wszystkich
typów, mount wywołany z typem typ uruchamia program /sbin/mount.typ (jeśli takowy
istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań,
być może /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze
właściwe wywołanie.
-U, --uuid uuid
Montuje partycję posiadającą podany uuid.
-v, --verbose
Tryb szczegółowy.
-w, --rw, --read-write
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie. Synonimem
jest -o rw.
-V, --version
Wypisuje informację o wersji programu i wychodzi.
-h, --help
Wyświetla pomoc i wychodzi.
OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW
Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.
Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby
sprawdzić bieżące ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts. Proszę zauważyć, że
istnieją również domyślne opcje montowania charakterystyczne dla poszczególnych systemów
plików (zob. np. wynik tune2fs -l dla systemów plików extN).
Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów
plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3, fat,
vfat i ufs):
async Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane
asynchronicznie (patrz również opcja sync).
atime Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany
przez wartość domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania relatime i
strictatime.
noatime
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików
(np. w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza
działanie serwerów grup dyskusyjnych). Działa to dla wszystkich typów i-węzłów
(również katalogów), co implikuje nodiratime.
auto System plików może być montowany opcją -a.
noauto Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego
zamontowania).
context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst
i rootcontext=kontekst Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów
plików, które nie obsługują atrybutów rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski
twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie działają pod SELinuksem,
takie jak dyski sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej SELinuksa.
Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa, takich
jak dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi
xattr na wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane,
można zawsze oszczędzić czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu
dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.
Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest
context="system_u:object_r:removable_t".
Dwiema innymi opcjami są fscontext i defcontext=, przy czym wykluczają one opcję
context. Oznacza to, że można użyć razem fscontext i defcontext, ale żadnej nie
można użyć z context.
Opcja fscontext= działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi
xattr. Opcja fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony
kontekst bezpieczeństwa. Etykieta systemu plików jest oddzielona od poszczególnych
etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w celu określonego typu sprawdzeń
uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku. Poszczególne etykiety
pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w rzeczywistości
ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej
etykiety poszczególnych plików.
Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu
opcji defcontext=. Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do
plików bez etykiety i wymaga systemu plików obsługującego etykietowanie xattr.
Opcja rootcontext= pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu
plików przez tym, zanim ten system plików lub i-węzeł stanie się widoczny dla
przestrzeni użytkownika. Może być to przydatne przy wykorzystaniu bezdyskowego
Linuksa.
Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję
context, nawet gdy nie różni się ona od bieżącego kontekstu.
Uwaga: wartość context może zawierać przecinki, ale musi być wówczas odpowiednio
cytowana, ponieważ w przeciwnym wypadku mount(8) zinterpretuje przecinki jako
separatory pomiędzy punktami montowań. Proszę nie zapomnieć, że powłoka usunie
cytowanie, dlatego konieczne jest podwójne cytowanie np.:
mount -t tmpfs none /mnt -o \
'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8).
defaults
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.
Proszę zauważyć, że rzeczywisty zestaw domyślnych opcji montowania zależy od jądra
i typu systemu plików. Więcej szczegółów na początku tego rozdziału.
dev Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.
nodev Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.
diratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak
jest domyślnie. (Ta opcja jest ignorowana, gdy ustawiono noatime).
nodiratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików (ta
opcja jest dorozumiana, gdy ustawiono noatime).
dirsync
Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana
synchronicznie. Dotyka to następujących wywołań systemowych: creat, link, unlink,
symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.
exec Zezwala na uruchamianie plików binarnych.
noexec Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie
plików (do niedawna było możliwe obejście tego ograniczenia przy użyciu polecenia w
stylu /lib/ld*.so /mnt/binary, jednak ta sztuczka nie działa od Linuksa
2.4.25/2.6.0).
group Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika, jeśli jedna
z grup tego użytkownika pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid,
i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii
group,dev,suid).
iversion
Przy każdej modyfikacji i-węzła zwiększane jest pole i_version.
noiversion
Nie zwiększa pola i-węzła i_version.
mand Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).
nomand Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.
_netdev
System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane
aby zapobiec montowania przez system takich systemów plików, dopóki sieć nie
zostanie włączona w systemie).
nofail Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.
relatime
Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas
dostępu jest aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był
wcześniejszy od bieżącego czasu modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie
psuje aplikacji mutt i innych, które potrzebują informacji o tym, czy plik zostać
przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).
Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez
tę opcję (chyba że podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać
tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od tej wersji Linuksa, czas ostatniego
dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli wynosi więcej niż 1 dzień.
norelatime
Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.
strictatime
Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne
używanie relatime lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na
przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się więcej o domyślnych, systemowych
opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mount.
nostrictatime
Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu
i-węzłów.
lazytime
Aktualizuje czasy (atime, mtime, ctime) wyłącznie w wersji i-węzła pliku
przechowywanej w pamięci.
Opcja ta zdecydowanie ogranicza zapisy do tablicy i-węzłów, jeśli czynione są
częste, losowe zapisy do wstępnie zaalokowanych plików.
Znaczniki czasu przechowywane na dysku są aktualizowane tylko wtedy, gdy:
- i-węzeł musi być zaktualizowany w związku ze zmianą niezwiązaną ze znacznikami
czasu
- aplikacja wykorzystuje fsync(2), syncfs(2) lub sync(2)
- przywrócony (po usunięciu) i-węzeł jest wyrzucany z pamięci
- minęło ponad 24 godziny od czasu zapisania i-węzła na dysk.
nolazytime
Nie używa funkcji lazytime.
suid Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.
nosuid Nie pozwala na działanie bitom set-user-id i set-group-id.
silent Włącza flagę "cicho".
loud Wyłącza flagę "cicho".
owner Pozwala każdemu zwykłemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie systemu
plików, jeśli jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i
nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii owner,dev,suid).
remount
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany
flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do
odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.
Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie
mount działa z opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab
(lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli podano zarówno urządzenie jak katalog.
mount -o remount,rw /dev/foo /katalog
Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne
rzeczy z fstab (lub mtab) są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest
tworzona i zarządzana wewnętrznie przez polecenie mount.
mount -o remount,rw /katalog
Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab i łączy te opcje z opcjami podanymi w
wierszu poleceń (-o). Jeśli we fstab nie będzie podanego punktu montowania, to
dopuszczalne jest przemontowanie z niezdefiniowanego źródła.
ro Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.
rw Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
sync Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane
synchroniczne. W przypadku nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np.
niektórych napędów flash) "sync może spowodować skrócenie trwałości nośnika.
user Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa
montującego użytkownika jest zapisywana do pliku mtab (lub prywatnego pliku
libmount w /run/mount w systemach bez zwykłego mtab), więc może on ponownie
odmontować system plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba
że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).
nouser Zabrania zwykłemu użytkownikowi montowania systemu plików. Tak jest domyślnie, przy
czym nie implikuje to żadnych innych opcji.
users Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików,
nawet gdy zamontował go inny, zwykły użytkownik. Opcja ta implikuje opcje noexec,
nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii
user,exec,dev,suid).
x-* Wszystkie opcje poprzedzone "x-" są interpretowane jako komentarze lub opcje
aplikacji działających w przestrzeni użytkownika. Opcje te nie są przechowywane w
pliku mtab, ani przekazywane do programów pomocniczych mount.typ, ani też do
wywołania systemowego mount(2). Sugerowany format to x-nazwa-aplikacji.opcja (np.
x-systemd.automount).
x-mount.mkdir[=tryb]
Pozwala na utworzenie docelowego katalogu (punktu montowania). Opcjonalny argument
tryb określa tryb dostępu systemu plików dla mkdir(2) w zapisie ósemkowym.
Domyślnym trybem jest 0755. Funkcja ta jest obsługiwana tylko dla roota.
OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane
według systemu plików. Wszystkie występują po fladze -o.
To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej
informacji można uzyskać w podkatalogu źródeł jądra Documentation/filesystems.
Opcje montowania do adfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).
ownmask=wartość i othmask=wartość
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień 'innych'
ADFS (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także
/usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.
Opcje montowania do affs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0), lecz
opcje uid lub gid bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).
setuid=wartość i setgid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
mode=wartość
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne
prawa. Dodaje prawa przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu.
Wartość jest podawana ósemkowo.
protect
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
usemp Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do
pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
verbose
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
prefix=napis
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.
volume=napis
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem
symbolicznym.
reserved=wartość
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
root=wartość
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
bs=wartość
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia limitów dyskowych
(quota) mogą reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).
Opcje montowania do btrfs
Btrfs jest systemem plików do systemu Linux, korzystającym z kopiowania przy zapisie,
który ma posiadać zaawansowane funkcje, a jednocześnie kłaść nacisk na tolerancję na
błędy, naprawianie i łatwą administrację.
alloc_start=bajty
Opcje debugowania wymuszające, aby wszystkie alokacje bloków zachodziły za
określonym miejscem na każdym urządzeniu blokowym. Wartość ta jest wyrażona w
bajtach, opcjonalnie z przyrostkiem K, M lub G (wielkość znaków jest bez
znaczenia). Domyślna wartość to 1MB.
autodefrag
Wyłącza/włącza automatyczną defragmentację. Automatyczna defragmentacja wykrywa
małe, losowe zapisy do plików i kolejkuje je w sposób sprzyjający defragmentacji.
Działa najlepiej dla małych plików, nie sprawdza się zbyt dobrze w zastosowaniach
bazodanowych.
check_int|check_int_data|check_int_print_mask=wartość
Te opcje debugowania kontrolują zachowanie modułu sprawdzania integralności
(wymagana jest opcja konfiguracji BTRFS_FS_CHECK_INTEGRITY)
check_int włącza moduł sprawdzania integralności, który testuje wszystkie zapisy do
bloków, aby zapewnić spójność dysku, przy znacznym obciążeniu pamięci i procesora.
check_int_data obejmuje dane ekstentów przy sprawdzaniu integralności i implikuje
opcję check_int.
check_int_print_mask przyjmuje wartości mapy bitowej BTRFSIC_PRINT_MASK_* tak jak
zdefiniowano je w fs/btrfs/check-integrity.c, aby kontrolować zachowanie modułu
sprawdzania integralności.
Więcej informacji na początku pliku fs/btrfs/check-integrity.c.
commit=sekundy
Ustawia przerwę między okresowym zatwierdzeniem, domyślnie 30 sekund. Wyższe
wartości odraczają synchronizację danych z trwałym nośnikiem, co daje oczywiste
konsekwencje przy załamaniu systemu. Górny limit nie jest określony, ale jeśli
wartość wynosi ponad 300 sekund (5 minut) wypisywane jest ostrzeżenie.
compress|compress=typ|compress-force|compress-force=typ
Kontroluję kompresję danych plików w BTRFS. Jako typ można podać zlib, lzo, lub no
(brak kompresji, używane przy ponownym montowaniu). Jeśli nie poda się typu,
używany jest zlib. Po podaniu compress-force kompresowane będą wszystkie pliki,
także te kiepsko się kompresujące. Po włączeniu kompresji wyłączane są opcje
nodatacow i nodatasum.
degraded
Pozwala na kontynuowanie montowania przy brakujących urządzeniach. Montowanie w
trybie do zapisu i odczytu może nie powieść się przy zbyt wielu brakujących
urządzeniach, np jeśli zabraknie całego bloku danych.
device=ścieżka-urządzenia
Określa urządzenie podczas montowania, dzięki czemu można uniknąć ioctl na
urządzeniu kontrolnym. Jest to szczególnie przydatne przy próbie zamontowania wielu
urządzeń jako root. Można podać wiele razy dla wielu urządzeń.
discard
Wyłącza/włącza opcję montowania discard. Funkcja discard wysyła częste polecenia do
urządzenia blokowego aby odnowić przestrzeń zwolnioną przez system plików. Jest to
przydatne w przypadku urządzeń SSD, LUN-ów korzystających z thin provisioning i
obrazów maszyn wirtualnych, lecz może mieć duży wpływ na wydajność (dostępne jest
również polecenie fstrim do zainicjowania wsadowych operacji trim z przestrzeni
użytkownika).
enospc_debug
Wyłącza/włącza opcję debugowania dającą więcej komunikatów w niektórych sytuacjach
ENOSPC.
fatal_errors=akcja
Akcja która ma nastąpić przy błędzie krytycznym:
"bug" - BUG() przy błędzie krytycznym. Tak jest domyślnie.
"panic" - panic() przy błędzie krytycznym.
flushoncommit
Opcja montowania flushoncommit wymusza zatwierdzenie wszystkich danych zmienionych
przez zapis we wcześniejszej transakcji jako część bieżącego zatwierdzenia. W ten
sposób zatwierdzony stan staje się w pełni spójnym widokiem systemu plików z
perspektywy aplikacji (tzn. obejmuje wszystkie zakończone operacje systemu plików).
Wcześniej działo się tak tylko przy tworzeniu migawki.
inode_cache
Włącza buforowanie wolnych numerów i-węzłów. Domyślnie wyłączone z powodu problemu
przepełnienia, gdy wolna przestrzeń cyklicznych kodów nadmiarowych (CRC) nie mieści
się w pojedynczej stronie.
max_inline=bajty
Określa maksymalną wielkość przestrzeni (w bajtach), jaka może być wstawiona w
metadane liścia B-drzewa. Wartość jest podawana w bajtach, opcjonalnie z
przyrostkami K, M lub G, przy czym wielkość znaków nie ma znaczenia. W praktyce
wartość ta jest ograniczona rozmiarem głównego sektora oraz niedostępnością pewnych
przestrzeni ze względu na nagłówki liścia. Przy rozmiarze sektora 4k, maksymalne
wstawiane dane to ~3900 bajtów.
metadata_ratio=wartość
Określa, że 1 część metadanych powinna być alokowana co każdą wartość części
danych. Domyślnie wyłączone.
noacl Wyłącza/włącza obsługę list kontroli dostępu (Access Control Lists – ACL) POSIX.
Więcej informacji o ACL znajduje się w podręczniku acl(5).
nobarrier
Włącza/wyłącza używanie barier zapisu na poziomie bloków. Bariery zapisu zapewniają
że określone wejście/wyjście pomija bufor dysku i jest zapisywane na trwałym
nośniku. Jeśli wyłączy się tę opcję na urządzeniu z ulotną (bez zasilania
bateryjnego) pamięcią podręczną z buforowaniem zapisu, opcja nobarrier doprowadzi
do uszkodzenia systemu plików przy załamaniu systemu lub utracie zasilania.
nodatacow
Włącza/wyłącza kopiowanie przy zapisie danych dla nowo tworzonych plików. Opcja ta
implikuje nodatasum i wyłącza kompresję.
nodatasum
Włącza/wyłącza sumy kontrolne danych dla nowo tworzonych plików. Opcja ta implikuje
datacow
notreelog
Włącza/wyłącza rejestrowanie drzew używane przy zapisach O_SYNC i fsync.
recovery
Włącza próbę automatycznego odzyskiwania jeśli w chwili montowania znalezione
zostanie nieprawidłowe główne drzewo. Obecnie powoduje to skanowanie listy kilku
poprzednich głównych drzew i próba użycia pierwszego czytelnego drzewa.
rescan_uuid_tree
Wymusza procedurę sprawdzania i odbudowania dla drzew UUID. Zwykle nie powinno być
to konieczne.
skip_balance
Pomija automatyczne wznowienie przerwanej operacji balance po montowaniu. Można
wznowić poleceniem "btrfs balance resume".
nospace_cache
Wyłącza ładowanie bufora wolnej przestrzeni, bez czyszczenia bufora.
clear_cache
Wymusza czyszczenie i odbudowę bufora przestrzeni dysku jeśli coś pójdzie nie tak.
ssd|nossd|ssd_spread
Opcje kontrolują schematy alokacji ssd. Domyślnie BTRFS włączy lub wyłączy
heurystykę alokacji ssd w zależności czy używany jest dysk talerzowy, czy nie.
Opcje ssd i nossd mogą przesłonić to automatyczne wykrywanie.
Opcja montowania ssd_spread próbuje alokować duże części nieużywanej przestrzeni i
może spisywać się lepiej na tanich nośnikach ssd. Opcja ssd_spread implikuje ssd,
włączając również całą pozostałą heurystykę ssd.
subvol=ścieżka
Montuje podwolumin ze ścieżki zamiast głównego podwoluminu. Ścieżka jest relatywna
w odniesieniu do podwoluminu głównego poziomu.
subvolid=ID
Montuje podwolumin podany za pomocą numeru ID zamiast głównego podwoluminu. Pozwala
to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu zamontowanego systemu plików.
Można użyć "btrfs subvolume list" aby poznać numery ID.
subvolrootid=id-obiektu (przestarzałe)
Montuje podwolumin podany za pomocą numeru id-obiektu zamiast głównego podwoluminu.
Pozwala to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu zamontowanego systemu
plików. Można użyć "btrfs subvolume show" aby poznać id-obiektu podwoluminu.
thread_pool=liczba
Liczba wątków roboczych do przydzielenia. Domyślnie jest to liczba procesorów + 2,
ale co najmniej 8.
user_subvol_rm_allowed
Pozwala na usuwanie podwoluminów przez użytkowników innych niż root. Używać
ostrożnie.
Opcje montowania do cifs
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika mount.cifs(8) (pakiet cifs-utils musi być
zainstalowany).
Opcje montowania do coherent
Brak.
Opcje montowania do debugfs
System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Z
jądrem w wersji 3.4 debugfs ma następujące opcje:
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich punktów montowania.
mode=wartość
Ustawia tryb punktu montowania.
Opcje montowania do devpts
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania
pseudoterminala, proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer
pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli
nie podano żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład,
jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć
do grupy tty.
mode=wartość
Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość
mode=620 i gid=5 powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".
newinstance
Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w
tej nowej kopii są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach
devpts.
Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw
wskaźników pty (np. tryb legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance
tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.
Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29.
Co więcej, ta opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym
do pts/ptmx. Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w
kodzie źródłowym jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.
ptmxmode=wartość
Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.
Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia
posiada prywatny węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły
dev/pts/ptmx).
W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem
nowego węzła ptmx jest 0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla
nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany, gdy podana jest opcja newinstance.
Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29.
Co więcej, opcja ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Opcje montowania do ext2
System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w wersji 2.5.46,
domyślne wartości opcji montowania są określone przez superblok systemu plików. Ustawia
się go za pomocą tune2fs(8).
acl|noacl
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu (Access Control
Lists) POSIX.
bsddf|minixdf
Ustala zachowanie funkcji systemowej statfs. Zachowanie minixdf to zwracanie w
polu f_blocks całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf
(które jest domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i
niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc
% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2630655 86954 2412169 3% /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2543714 13 2412169 0% /k
(Proszę zauważyć, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do
opcji podanych w /etc/fstab.)
check=none lub nocheck
Przy montowaniu nie dokonuje się sprawdzenia. Jest to domyślne zachowanie. I
szybkie. Zaleca się wywoływanie co jakiś czas e2fsck(8) np. przy rozruchu systemu.
Zachowanie inne niż domyślne nie jest obsługiwane (usunięto opcje check=normal i
check=strict). Proszę zauważyć, że te opcje montowania niekoniecznie muszą być
obsługiwane, jeśli sterownik jądra ext4 jest używany do systemów plików ext2 i
ext3.
debug Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko
system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na
tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system). Domyślne ustawienie jest
wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za pomocą tune2fs(8).
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy
ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w
przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma
ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo
otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcja montowanie usrquota (podobnie jak quota) włącza obsługę limitów dyskowych
użytkownika w systemie plików. grpquota włącza obsługę limitów dyskowych grup.
Konieczne są narzędzia quota, aby móc faktycznie włączyć i zarządzać systemem
limitów dyskowych.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami,
które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
oldalloc lub orlov
Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślnie używany
jest Orlov.
resgid=n i resuid=n
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%, zobacz
mke2fs(8) i tune2fs(8)). Opcje te określają, kto może używać zarezerwowanych
bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do podanej grupy.)
sb=n Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n. Może to być przydatne, gdy system
plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w
bloku 1, 8193, 16385, ... (Dlatego na dużym systemie plików istnieją setki, lub
nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08, mke2fs ma opcję -s (sparse
superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od wersji 1.15 jest ona
domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez
nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.) Liczba bloków
podawana jest w jednostkach 1 k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na
systemie plików z blokami o rozmiarze 4 k, należy podać "sb=131072".
user_xattr|nouser_xattr
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".
Opcje montowania do ext3
System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o dziennik. Przyjmuje takie
same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.
journal=i-węzeł
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym wypadku,
określa numer i-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików ext3; ext3
utworzy nowy dziennik, nadpisując starą zawartość pliku, który zajmuje i-węzeł o
numerze i-węzeł.
journal_dev=numer-urządzenia/journal_path=ścieżka
Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika zmieni
się, te opcje umożliwiają użytkownikowi na określenie nowego położenia dziennika.
Urządzenie dziennika jest identyfikowane przez główny/poboczny numer urządzenia,
podany w numerze-urządzenia lub przez ścieżkę do urządzenia.
norecovery/noload
Nie ładuje dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system plików
nie został poprawnie odmontowany, pominięcie odtworzenia z dziennika może
spowodować pozostawienie niespójności w systemie plików, które mogą być następnie
przyczyną wielu problemów.
data={journal|ordered|writeback}
Określa tryb dziennika do plików z danymi. Metadane są zawsze włączane do
dziennika. Aby użyć trybów innych niż ordered na głównym (root) systemie plików,
proszę je podać do jądra jako parametry rozruchowe np. rootflags=data=journal.
journal
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego
systemu plików.
ordered
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu
plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.
writeback
Nie jest zachowywany porządek danych – mogą one zostać zapisane do głównego
systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika. Chodzą słuchy, że jest
to opcja zapewniająca największą wydajność. Zachowuje integralność systemu
plików, jednakże po krachu systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach mogą
się pojawić stare dane.
data_err=ignore
Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w trybie ordered wypisuje jedynie
komunikat o nim.
data_err=abort
Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w trybie ordered przerywa dziennik.
barrier=0 / barrier=1
Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0 wyłącza ją, a
barrier=1 włącza (domyślne). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć
bariery; jeśli jbd otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy bariery ponownie,
wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika
na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym
obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie, to
wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność.
commit=liczba-sekund
Synchronizuje wszystkie dane i metadane co liczba-sekund sekund. Domyślną wartością
jest 5 sekund. Zero oznacza wartość domyślną.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona
podręcznika attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
acl(5).
usrjquota=aquota.user|grpjquota=aquota.group|jqfmt=vfsv0
Oprócz starego systemu limitów dyskowych (jak w ext2, jqfmt=vfsold czyli quota w
wersji 1) ext3 obsługuje również limity dyskowe z dziennikiem (quota w wersji 2).
jqfmt=vfsv0 włącza limity dyskowe z dziennikiem. Do limitów dyskowych z dziennikiem
wymagane są opcje montowania usrjquota=aquota.user i grpjquota=aquota.group,
ponieważ przekazują one systemowi limitów dyskowych które pliki bazy danych limitów
dyskowych użyć. Limity dyskowe z dziennikiem mają tę zaletę, że nawet po załamaniu
systemu nie ma potrzeby sprawdzania limitów dyskowych.
Opcje montowania do ext4
System plików ext4 jest zaawansowaną postacią ext3, która posiada rozszerzenia
skalowalności i niezawodności, pomocne w przypadku dużych systemów plików.
Opcje journal_dev, norecovery, noload, data, commit, orlov, oldalloc, [no]user_xattr
[no]acl, bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid, bsdgroups, nogrpid sysvgroups,
resgid, resuid, sb, quota, noquota, grpquota, usrquota usrjquota, grpjquota i jqfmt są
wstecznie kompatybilne z ext3 lub ext2.
journal_checksum
Włącza tworzenie sum kontrolnych transakcji dziennika. Pozwala to na wykrycie
błędów w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck i samo jądro. Jest to zmiana
kompatybilna, ignorowana przez starsze jądra.
journal_async_commit
Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk bez czekania na bloki deskryptora.
Jeśli jest włączona, starsze jądra nie mogą zamontować danego urządzenia. Opcja
włącza wewnętrznie również "journal_checksum".
barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
Te opcje montowania mają to samo działanie co w ext3. Opcje montowania "barrier" i
"nobarrier" dodano w celu zachowania spójności z pozostałymi opcjami montowania
ext4.
Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.
inode_readahead_blks=n
Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów, które algorytm
czytania z wyprzedzeniem tablicy i-węzłów ext4 będzie ładował wstępnie do
podręcznego buforu. Wartość musi być potęgą 2. Domyślną wartością są 32 bloki.
stripe=n
Liczba bloków systemu plików, które mballoc będzie próbował używać do rozmiaru
alokowania i wyrównywania. Do systemów RAID 5/6 powinna być to liczba dysków z
danymi * rozmiar części (chunk) RAID w blokach systemu plików.
delalloc
Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.
nodelalloc
Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy dane są kopiowane z buforów
(cache) użytkownika do buforów stronicowania.
max_batch_time=mikrosekundy
Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na łączne, wsadowe wykonanie przez
system plików dodatkowych operacji, za pomocą synchronicznej operacji zapisu.
Ponieważ synchroniczna operacja zapisu wymusza wykonanie zapisu, a następnie czeka
na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując zbyt dużo i potencjalnie wykazując
się znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez krótki czas sprawdzając, czy nie
można przy okazji zapisu synchronicznego dokonać również innych transakcji zapisu.
Używany algorytm jest zaprojektowany w celu automatycznego dostosowania do
szybkości dysku, mierząc (średni) czas jaki potrzebny jest do zakończenia
wprowadzania transakcji w życie. Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli
czas, przez jaki działa transakcja jest mniejszy od czasu wykonania, to ext4
spróbuje wstrzymać się przez czas wykonania, sprawdzając, czy inne operacje nie
mogą dołączyć się do transakcji. Czas wykonania jest ograniczony wielkością
max_batch_time, która domyślnie wynosi 15000 [mc]s (15ms). Ta optymalizacja może
być całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości max_batch_time na 0.
min_batch_time=mikrosekundy
Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej) na minimum min_batch_time.
Domyślnie jest to 0 mikrosekund. Zwiększanie tej wartości może poprawić
przepływność przy wielowątkowym, synchronicznym obciążeniu i bardzo szybkich
dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.
journal_ioprio=prio
Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który
powinien być użyty do operacji wejścia/wyjścia przedstawionych przez kjournald2
podczas operacji wykonania. Domyślnie zostanie użyta wartość 3, która jest
nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny priorytet wejścia/wyjścia.
abort Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona zwykle
używana podczas ponownego montowania systemu plików, który został już zamontowany.
auto_da_alloc|noauto_da_alloc
Wiele złych aplikacji nie używa fsync() podczas zastępowania plików za pomocą
wzorców takich jak
fd = open("foo.new")/write(fd,...)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")
lub nawet gorzej
fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,...)/close(fd).
Jeśli opcja auto_da_alloc jest włączona, ext4 będzie wykrywał wzorce
zamień-zmieniając-nazwę i zamień-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki mające być
zaalokowane z opóźnieniem są alokowane w następnym wprowadzeniu dziennika, w
domyślnym trybie data=ordered, a zapis bloków danych nowego pliku jest wymuszany
przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to podobny poziom bezpieczeństwa
co ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej długości", który mógłby się pojawić
przy załamaniu systemu przed zapisem bloków o opóźnionej alokacji.
noinit_itable
Nie inicjuje niezainicjowanych bloków tablicy i-węzłów w tle. Tę funkcję można
zastosować na płycie instalacyjnej, dzięki czemu proces instalacji może zakończyć
się tak szybko jak to możliwe; proces zainicjowania tablicy i-węzłów będzie
odroczony do czasu następnego zamontowania systemu plików.
init_itable=n
Kod inicjujący leniwą i-tablicę poczeka n razy liczbę milisekund jaką zajmie
wyzerowanie poprzedniego bloku grupy tablicy i-węzłów. Minimalizuje to skutek z
jakim na wydajność systemu wpływa inicjalizacja tablicy i-węzłów systemu plików.
discard/nodiscard
Kontroluje, czy ext4 powinien przeprowadzać polecenia discard/TRIM na podległym
urządzeniu blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń
SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN, ale domyślnie jest
wyłączone do czasu odpowiedniego przetestowania tej opcji.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami,
które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
block_validity/noblock_validity
Opcja pozwala na włączenie/wyłączenie wbudowanej w jądro możliwości śledzenia
bloków metadanych systemu plików w ramach wewnętrznych struktur danych. Umożliwia
to szybką lokalizację przez mechanizm alokowania wieloblokowego (i inne) ekstentów
mogących zachodzić na bloki metadanych systemu plików. Opcja jest przeznaczona do
debugowania i ponieważ wpływa negatywnie na wydajność, jest domyślnie wyłączona.
dioread_lock/dioread_nolock
Kontroluje, czy ext4 powinien używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano opcję
dioread_nolock, ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed zapisem bufora
i konwersją ekstentu na zainicjowany po wykonaniu wejścia/wyjścia. W ten sposób,
kod ext4 może zapobiec wzajemnemu wykluczaniu i-węzłów, poprawiając skalowalność na
szybkich nośnikach. Niestety, opcja nie działa z dziennikiem danych i
dioread_nolock zostanie wówczas zignorowane wraz z ostrzeżeniem jądra. Proszę
zauważyć, że ścieżka kodu dioread_nolock jest używana tylko do plików
wykorzystujących ekstenty. Z powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona
(tzn. dioread_lock).
max_dir_size_kb=n
Ogranicza rozmiar katalogów w ten sposób, że każda próba przekroczenia wyznaczonego
limitu podanego w kilobajtach spowoduje wystąpienie błędu ENOSPC. Jest to przydatne
w środowiskach o ograniczonej pamięci, gdzie bardzo duży katalog może spowodować
bardzo poważne problemy z wydajnością, a nawet wywołać OOM Killer (np. gdy
dostępnych jest jedynie 512 MB pamięci, 176 MB katalog może spowodować chwilowy
poważny spadek wydajności).
i_version
Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.
Opcje montowania do fat
(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików
msdos, umsdos i vfat.)
blocksize={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest
umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
dmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask
bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
fmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask
bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
allow_utime=wartość
Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime
20 Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić
pieczątkę czasową.
2 Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.
Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to
dozwolone jest również utime(2) np. ~dmask & 022)
Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada
właściwość CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku uid ani
gid, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę
sytuację.
check=wartość
Można wybrać trzy stopnie ścisłości:
r[elaxed]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery.
Części długich nazw są obcinane (np. verylongname.foobar staje się
verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako każda część
nazwy (nazwy i rozszerzenia).
n[ormal]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje,
itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.
s[trict]
Jak "normal", lecz nazwy które zawierają długie części i znaki specjalne,
które czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS
(+, = itp.) są odrzucane.
codepage=wartość
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i
VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.
conv=tryb
System plików fat może dokonywać CRLF<-->NL (konwersja formatu tekstowego MS-DOS na
format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:
b[inary]
Brak konwersji. Domyślne.
t[ext] Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.
a[uto] Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie znanego
rozszerzenia binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku
fs/fat/misc.c (w wersji 2.0, na liście są: exe, com, bin, app, sys, drv,
ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz,
tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf, gf, pk, pxl,
dvi).
Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji.
Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!
Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia konwersji
(fromdos/todos). Ta opcja jest przestarzała.
cvf_format=moduł
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł
zamiast automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja
cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta opcja jest
przestarzała.
cvf_option=opcja
Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
debug Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te
dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).
discard
Jeśli ustawione, powoduje wydawanie poleceń discard/TRIM na urządzeniu blokowym,
gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD i alokowania
elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN.
dos1xfloppy
Jeśli ustawione, używa domyślnej, zapasowej konfiguracji BIOS Parameter Block, w
zależności od rozmiaru danego urządzenia. Te statyczne parametry przyjmują domyślne
wartości DOS-a 1.x dla dyskietek i obrazów dyskietek 160 kiB, 180 kiB, 320 kiB i
360 kiB.
errors={panic|continue|remount-ro}
Określa zachowanie FAT przy błędach krytycznych: panika, kontynuacja bez żadnej
akcji, lub przemontowanie w tryb tylko do odczytu (tak jest domyślnie).
fat={12|16|32}
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego
wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami
Unikodu. Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w
formacie Unicode.
nfs={stale_rw|nostale_ro}
Tę opcję należy włączyć przy eksporcie systemu plików FAT przez NFS.
stale_rw: Opcja ta zarządza indeksem (buforem) i-węzłów katalogów używanych przez
kod związany z nfs do usprawnienia wyszukiwań. Operacja pełnoplikowe (odczyt/zapis)
przez NFS są obsługiwane, ale przy usuwaniu bufora na serwerze NFS może to
powodować fałszywe błędy ESTALE.
nostale_ro: Ta opcja bazuje na numerze i-węzła i uchwycie pliku w położeniu pliku
na dysku we wpisie katalogu FAT. Zapewnia to, że nie zostanie zwrócone ESTALE po
usunięciu pliku z bufora i-węzła. Jednak skutkuje to również tym, że operacja takie
jak zmiana nazwy, utworzenie i usunięcie (unlink) może spowodować, że uchwyty
plików wskazujące na jakiś plik zaczną wskazywać na inny, powodując potencjalnie
uszkodzenie danych. Z tego powodu, opcja ta montuje jednocześnie system plików jako
tylko do odczytu.
Aby zachować kompatybilność wsteczną, akceptowana jest również opcja "-o nfs",
która daje stale_rw.
tz=UTC Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym
przez Windows na FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne
szczególnie podczas montowania urządzeń (np. aparatów cyfrowych), które są
ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.
time_offset=minuty
Ustawia przesunięcie do przeliczania pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym z
FAT na UTC, tj. liczba minut zostanie odjęta od każdej pieczątki czasowej, aby
przeliczyć ją do czasu UTC używanego wewnętrznie przez Linuksa. Jest to przydatne,
gdy strefa czasowa ustawiana przez jądro za pomocą settimeofday(2) nie pokrywa się
ze strefą czasową systemu plików. Proszę zauważyć, że ta opcja wciąż nie da
prawidłowych pieczątek czasowych w przypadkach korzystania z czasu letniego – w
innym ustawieniu czasu letniego wystąpi godzina różnicy.
quiet Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się
nie udają. Używaj ostrożnie!
rodir FAT ma atrybut ATTR_RO (tylko do odczytu). W systemie Windows atrybut ten w
przypadku katalogu zostanie zignorowany i jest używany tylko przez aplikacje, w
dodatku jako flaga (np. jest ustawiany dla folderów skonfigurowanych przez
użytkownika).
Jeśli atrybut ATTR_RO ma służyć jako flaga "tylko do odczytu" nawet dla katalogów,
proszę ustawić tę opcję.
showexec
Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część
rozszerzenia nazwy jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.
sys_immutable
Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w
Linuksie. Domyślnie nie ustawiona.
flush Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej
niż zwykle. Domyślnie nie ustawione.
usefree
Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest
ona używana do pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest
ona jednak domyślnie używana, ponieważ ostatnie wersje Windows niekiedy nie
aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania, że wartość owych "wolnych
klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec skanowaniu
dysku.
dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.
Opcje montowania do hpfs
creator=cccc, type=cccc
Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do
tworzenia nowych plików. Domyślne wartości: "????".
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub
wszystkich plików i katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).
session=n
Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana
sterownikowi CD-ROM-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego
niż CD-ROM.
part=n Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów.
Domyślnie, tablica partycji nie jest w ogóle przetwarzana.
quiet Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.
Opcje montowania do hpfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest
umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
case={lower|asis}
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian
(domyślnie: case=lower).
conv={binary|text|auto}
Do conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL)
podczas odczytu pliku. Do conv=auto, wybiera mniej lub bardziej losowo między
conv=binary i conv=text. Do conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak
jest domyślnie.
nocheck
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.
Opcje montowania do iso9660
ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten
jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).
Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe
ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi
literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla
urządzeń znakowych/blokowych, itd.
Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne
właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim
rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system
plików jest nieodróżnialny od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest
tylko do odczytu, oczywiście).
norock Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
nojoliet
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne.
Zob. map.
check={r[elaxed]|s[trict]}
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw
przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock
i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy,
być może przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge.
(Domyślnie: uid=0,gid=0.)
map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje
wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z
map=off nie jest dokonywana konwersja nazw. Zobacz norock. (Domyślnie:
map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także rozszerzenia
Acorn, jeśli występują.
mode=wartość
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa.
(Domyślnie: prawa do odczytu i wykonania dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie
trzeba już podawać trybu dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na
początku).
unhide Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub
ukryte mają te same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).
block={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)
conv={a[uto]|b[inary]|m[text]|t[ext]}
(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne
ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego niszczenia
danych).
cruft Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję
montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może
być większy niż 16 MB.
session=x
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)
sbsector=xxx
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)
Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt
zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych
znaków. Domyślnie jest to iso8859-1.
utf8 Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.
Opcje montowania do jfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie
jest przeprowadzana. Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja
wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra .config.
resize=wartość
Zmienia wielkość woluminu do wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie
woluminu, nie zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego
montowania, gdy wolumin jest zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize
bez wartości, powiększy wolumin do pełnego rozmiaru partycji.
nointegrity
Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość uzyskania
wyższej wydajności przy przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność
woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system zostanie nieprawidłowo zamknięty.
integrity
Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do
ponownego zamontowania woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu
przywrócenia normalnego zachowania.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko
system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na
tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system).
noquota|quota|usrquota|grpquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
Opcje montowania do miniksa
Brak.
Opcje montowania do msdos
Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia
system plików na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez
ponowne zamontowanie.
Opcje montowania do ncpfs
Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data)
funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca
wersja mount (2.12) nic nie wie o ncpfs.
Opcje montowania do nfs i nfs4
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika nfs(5) (pakiet nfs-utils musi być
zainstalowany).
Implementacja nfs i nfs4 oczekuje binarnego argumentu (struct nfs_mount_data) funkcji
systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez mount.nfs(8), a bieżąca wersja
mount (2.13) nic nie wie o nfs i nfs4.
Opcje montowania do ntfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT,
NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.
nls=nazwa
Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.
utf8 Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
uni_xlate={0|1|2}
Dla 0 (lub "no" albo "false") nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków
Unikodu. Dla 1 (lub "yes" albo "true") lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji
specjalnych w stylu vfat zaczynających się od ":". Liczba 2 oznacza kodowanie
little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.
posix=[0|1]
Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery.
Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta
opcja jest przestarzała.
uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo.
Domyślnie właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.
Opcje montowania do overlay
Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje łączone montowanie dla innych
systemów plików.
Overlay łączy dwa systemy plików – górny i dolny. Gdy jakaś nazwa istnieje w obu systemach
plików, widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z dolnego jest albo ukryty, albo, w
przypadku katalogów, łączony z górnym obiektem.
Dolnym system plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system plików. Nie musi
być on zapisywalny. Dolny system plików może być nawet kolejnym systemem typu overlay.
Górny system plików zwykle jest zapisywalny i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie
rozszerzonych atrybytów trusted.* oraz zapewniać prawidłowe d_type w odpowiedziach
readdir; z tego powodu NFS jest nieodpowiedni.
Overlay tylko o odczytu z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu może korzystać z
dowolnego typu systemu plików. Opcje lowerdir i upperdir są łączone do połączone katalogu
za pomocą:
mount -t overlay overlay \
-olowerdir=/dolny,upperdir=/gorny,workdir=/katal-rob /poloczone
lowerdir=katalog
Dowolny system plików, nie musi być zapisywalny.
upperdir=katalog
Katalog górny jest zwykle na zapisywalnym systemie plików.
workdir=katalog
Katalog roboczy musi być pustym katalogiem na tym samym systemie plików, co katalog
górny.
Opcje montowania do proc
uid=wartość i gid=wartość
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.
Opcje montowania do ramfs
Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować - i pojawia się.
Odmontowanie usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie posiada opcji montowania.
Opcje montowania do reiserfs
Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.
conv Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików,
używając formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już
zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.
hash={rupasov|tea|r5|detect}
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
rupasov
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje
lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na
bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego prawdopodobieństwa
kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
tea Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a.
Używa mieszania permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość
wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana,
jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.
r5 Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym
wyborem, jeżeli system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych
nazw plików.
detect Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana,
sprawdzając właśnie montowany system plików, i zapisze tę informację w
superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna przy pierwszym
montowaniu systemu plików o starym formacie.
hashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach
poprawienie wydajności systemu.
no_unhashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach
poprawienie wydajności systemu.
noborder
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova.
Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
nolog Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie
wydajności systemu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu
systemu. Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie
operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje. Prace przy implementacji
opcji nolog wciąż trwają.
notail Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim
drzewie. Jest to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych takich jak
LILO(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.
replayonly
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie
używane przez reiserfsck.
resize=liczba
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją
reiserfs przyjmuje, że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z
urządzeniami zarządzanymi przez menedżera logicznych woluminów (LVM). Istnieje
specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z
ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona
podręcznika attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
acl(5).
barrier=none / barrier=flush
Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu w kodzie dziennikowania. barrier=none
wyłącza, a barrier=flush włącza (domyślnie). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia
zdolnego obsłużyć bariery; jeśli reiserfs otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy
bariery ponownie, wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną
kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne
w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób
zabezpieczone zasilanie, to wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić
wydajność.
Opcje montowania do romfs
Brak.
Opcje montowania do squashfs
Brak.
Opcje montowania do smbfs
Tak jak nfs, implementacja smbfs oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data) do
funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca
wersja mount (2.12) nie wie nic o smbfs.
Opcje montowania do sysv
Brak.
Opcje montowania do tmpfs
size=nbajtów
Przesłania domyślny, maksymalny rozmiar systemu plików. Rozmiar jest podany w
bajtach i zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie zajmuję połowę pamięci.
Parametr rozmiar akceptuje również przyrostek %, w celu ograniczenia tej instancji
tmpfs do danej liczby procent fizycznej pamięci RAM: domyślnie, jeśli nie poda się
ani rozmiaru (size) ani numeru bloków (nr_blocks), rozmiar wynosi 50% (size=50%).
nr_blocks=
Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.
nr_inodes=
Maksymalna liczba i-węzłów dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa fizycznej
stronicowanej pamięci RAM lub (na komputerze z highmem) liczba pamięci
stronicowanej RAM lowmem (używana jest niższa z tych dwóch wartość)
Opcje montowania tmpfs dotyczące rozmiaru (size, nr_blocks i nr_inodes) akceptują
przyrostek k, m lub g dla Ki, Mi, Gi (binarne: kilo (kibi), mega (mebi) oraz giga (gibi))
i mogą być zmienione w czasie ponownego montowania.
mode= Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.
uid= Identyfikator użytkownika
gid= Identyfikator grupy.
mpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]
Ustawia zasady (politykę) alokowania pamięci NUMA do wszystkich plików w danej
instancji (jeśli włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) – które może zostać dostosowana
"w locie" za pomocą "mount -o remount ...".
default
preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego
prefer:Węzeł
preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła
bind:ListaWęzłów
alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów
interleave
alokuje pamięć z każdego węzła po kolei
interleave:ListaWęzłów
alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.
Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych przecinkami) liczb
dziesiętnych i zakresów, gdzie zakres jest dwiema liczbami dziesiętnymi
(oddzielonymi "dywizem-minusem") - najmniejszym i największym numerem węzła w
zakresie. Na przykład mpol=bind:0–3,5,7,9–15
Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się, jeśli
działające jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego lista węzłów
uwzględnia węzeł, który nie jest online. Jeśli bieżący system opiera się na
założeniu, że tmpfs jest zamontowany, ale od czasu do czasu jest uruchamiany z
jądrem zbudowanym bez zdolności NUMA (prawdopodobnie jądro opcji bezpiecznego
odzyskiwania) lub jeśli liczba dostępnych węzłów może się zmniejszyć, zaleca się
pominąć opcję mpol przy opcjach automatycznego montowania. Można ją dodać później,
gdy tmpfs jest już zamontowany w PunktMontowania, za pomocą "mount -o
remount,mpol=Policy:ListaWęzłów PunktMontowania".
Opcje montowania do ubifs
UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że
atime nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.
Nazwa urządzenia może zostać podana jako
ubiX_Y numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y
ubiY numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y
ubiX:NAZWA
numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA
ubi:NAZWA
numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA
Zamiast : można użyć separatora !.
Dostępne są następujące opcje montowania:
bulk_read
Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on
system plików. Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może
czytać szybciej, jeśli dane są odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu
kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może wykonać "read-while-load" gdy czyta
więcej niż jedną stronę NAND.
no_bulk_read
Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.
chk_data_crc
Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.
no_chk_data_crc.
Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza
sum kontrolnych CRC-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej informacji
indeksowania. Opcja wpływa jedynie na odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są
obliczane zawsze podczas zapisu danych.
compr={none|lzo|zlib}
Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da
się odczytać skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.
Opcje montowania do udf
udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical
Storage Technology Association i jest używany często na DVD-ROM-ach. Patrz też iso9660.
gid= Ustawia domyślną grupę.
umask= Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.
uid= Ustawia domyślnego użytkownika.
unhide Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
undelete
Pokazuje usunięte pliki na na listach.
nostrict
Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.
iocharset
Ustawia zestaw znaków NLS.
bs= Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)
novrs Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
session=
Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.
anchor=
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.
volume=
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
partition=
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
lastblock=
Ustawia ostatni blok systemu plików.
fileset=
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)
rootdir=
Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)
Opcje montowania do ufs
ufstype=wartość
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych.
Problem stanowią różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są
nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu
użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji montowania. Możliwe wartości to:
old Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie
zapomnieć podać opcji -r).
44bsd Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD, FreeBSD,
OpenBSD).
ufs2 Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.
5xbsd Synonim do ufs2.
sun Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
sunx86 Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
hp Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.
nextstep
Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT)
(obecnie tylko do odczytu).
nextstep-cd
Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
openstep
Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu).
Ten sam typ systemów plików jest również używany przez Mac OS X.
onerror=wartość
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
panic Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko
komunikat na konsoli.
Opcje montowania do umsdos
Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.
Opcje montowania do vfat
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie
ubijana przez vfat. Ponadto istnieją
uni_xlate
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia
wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami
Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'.
Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie vfat jest w innych wypadkach
nieprawidłowy. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest
znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
posix Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja
jest przestarzała.
nonumtail
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru
kolejnego.
utf8 UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest
wykorzystywany przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików
lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione
`uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.
shortname=tryb
Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących
się w schemacie 8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze
preferowanym sposobem wyświetlania. Istnieją cztery tryby:
lower Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
win95 Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
winnt Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.
mixed Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.
Opcje montowania do usbfs
devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs
(domyślnie: uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.
busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików
usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.
listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444).
Tryb jest podany ósemkowo.
Opcje montowania do xenix
Brak.
Opcje montowania do xfs
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika xfs(5) (pakiet xfsprogs musi być zainstalowany).
URZĄDZENIE LOOP
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie
mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop3
ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie
zamontuje to urządzenie w /mnt.
Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć
jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład
mount /tmp/disk.img /mnt -o loop
Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano
systemu plików lub system plików jest znany libblkid, na przykład:
mount /tmp/disk.img /mnt
mount -t ext3 /tmp/disk.img /mnt
Ten typ montowań zna trzy opcje, loop, offset i sizelimit, które są tak naprawdę opcjami
do losetup(8) (opcje te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla danego systemu
plików).
Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop, co oznacza, że każde
urządzenie loop przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od
/etc/mtab.
Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu losetup -d lub umount -d.
KODY ZAKOŃCZENIA
mount posiada następujące kody zakończeń (bity mogą być złożone używając alternatywy -
OR):
0 sukces
1 nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia
2 błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)
4 wewnętrzny błąd mount
8 przerwanie przez użytkownika
16 problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab
32 niepowodzenie montowania
64 cześć montowań powiodła się
Polecenie mount -a zwraca 0 (wszystkie się powiodły), 32 (wszystkie nie powiodły się) lub
64 (część się powiodła, a część nie).
ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE
Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:
/sbin/mount.przyrostek spec katalog [-sfnv] [-o opcje] [-t typ.podtyp]
gdzie typ jest typem systemu plików, a opcje -sfnvo mają to samo znaczenie, co standardowe
opcje mount. Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługa podtypów (np.
/sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).
Polecenie mount nie przekazuje opcji montowania unbindable, runbindable, private,
rprivate, slave, rslave, shared, rshared, auto, noauto, comment, x-*, loop, offset, ani
sizelimit do programów pomocniczych mount.<przyrostek>. Wszystkie inne opcje są w postaci
listy (rozdzielonej przecinkami) przekazanej jako argument do opcji -o.
PLIKI
/etc/fstab tabela systemów plików
/etc/mtab tabela zamontowanych systemów plików
/etc/mtab~ plik blokady
/etc/mtab.tmp plik tymczasowy
/etc/filesystems lista systemów plików do wypróbowania
ŚRODOWISKO
LIBMOUNT_FSTAB=<ścieżka>
przesłania domyślne położenie pliku fstab (ignorowane dla suid)
LIBMOUNT_MTAB=<ścieżka>
przesłania domyślne położenie pliku mtab (ignorowane dla suid)
LIBMOUNT_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania libmount
LIBBLKID_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania libblkid
LOOPDEV_DEBUG=all
włącza wyjście debugowania konfiguracji urządzenia loop
ZOBACZ TAKŻE
mount(2), umount(2), umount(8), fstab(5), findmnt(8), nfs(5), nfsd(8), xfs(5),
xfs_admin(8), mountd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), e2label(8), swapon(8), losetup(8)
BŁĘDY
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync i -o dirsync (systemy ext2, ext3,
fat i vfat obsługują synchroniczne odświeżania (updates) (a la BSD), gdy zostaną
zamontowane z opcją sync).
Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie
parametry ext2fs, poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można
zmienić gid czy umask dla fatfs).
Zdarza się, że pliki /etc/mtab i /proc/mounts nie odpowiadają sobie, na systemach ze
zwykłym plikiem mtab. Pierwszy plik opiera się wyłącznie na opcjach poleceń mount, a
zawartość drugiego zależy również od jądra i innych ustawień (np. na zdalnym serwerze NFS
– w szczególnych przypadkach, polecenie mount może dawać niepewne informacje o punkcie
montowania NFS; plik /proc/mounts zawiera z reguły pewniejsze informacje). Jest to kolejny
powód do zastąpienia pliku mtab dowiązaniem symbolicznym do pliku /proc/mounts.
Sprawdzanie plików w systemie plików NFS, odnosząc się do deskryptorów pliku (np. rodziny
funkcji fcntl i ioctl) może powodować niespójny rezultat, z powodu braku sprawdzania
spójności w jądrze, nawet gdy używane jest noac.
Opcja loop używana razem z opcjami offset lub sizelimit może nie powieść się, gdy używa
się starszych jąder, a polecenie mount nie może potwierdzić, że rozmiar urządzenia
blokowego został skonfigurowany zgodnie z żądaniem. Można to obejść wywołując ręcznie
polecenie losetup przed wywołaniem polecenia mount już ze skonfigurowanym urządzeniem
blokowym.
HISTORIA
Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
AUTORZY
Karel Zak <kzak@redhat.com>
DOSTĘPNOŚĆ
Polecenie mount jest częścią pakietu util-linux i jest dostępne pod adresem
ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/.
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>, Andrzej M. Krzysztofowicz
(PTM) <ankry@green.mf.pg.gda.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 2.28.2
oryginału.