Provided by: manpages-pl_0.7-1_all bug

NAZWA

       mount - montuje system plików

SKŁADNIA

       mount [-l|-h|-V]

       mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]

       mount [-fnrsvw] [-o opcje] urządzenie|katalog

       mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie katalog

OPIS

       Wszystkie  pliki  dostępne  w  systemie  Unix  są  zorganizowane w jednym wielkim drzewie,
       hierarchii plików, zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone  na  wielu  urządzeniach.
       Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu
       do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.

       Standardowa postać polecenia mount to:

              mount -t typ urządzenie katalog

       Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym  urządzeniu  (które  jest
       typu  typ)   w  zadanym katalogu.  Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz
       prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia  (zamontowania)  nowego
       systemu  plików.  W  tym  czasie  ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na
       podanym urządzeniu.

       Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:

              mount /katalog

       to mount szuka  punktu  montowania  (i  jeśli  go  nie  znajdzie  –  urządzenia)  w  pliku
       /etc/fstab.   Można  użyć  opcji  --target  lub  --source,  aby  uniknąć  niejednoznacznej
       interpretacji podanego argumentu np.:

              mount --target /mountpoint

   Wypisywanie montowań
       Tryby wypisywania są utrzymywane tylko dla wstecznej kompatybilności.

       Aby uzyskać spójniejsze i dające się konfigurować wyjście, proszę korzystać z  findmnt(8),
       w  szczególności w swoich skryptach. Proszę zauważyć, że znaki kontrolne w nazwach punktów
       montowania są zastępowane znakiem "?".

       Poniższe polecenie wypisze wszystkie zamontowane systemy plików (typu typ):

              mount [-l] [-t typ]

       Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.

   Wskazywanie urządzenia
       Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego),
       jak  np.   /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS,
       urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog.  Specjalne urządzenie  blokowe  można
       wskazać  również podając jego etykietę lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej) albo etykietę
       lub UUID partycji (identyfikatory partycji są obsługiwane np. przy  tabeli  partycji  typu
       GUID Partition Table – GPT).

       Proszę  nie  zapomnieć  o  tym,  że  nie  ma gwarancji, że etykiety i UUID-y są faktycznie
       unikalne, szczególnie jeśli kopiuje się, współdzieli lub  przenosi  urządzenie.  Polecenie
       lsblk -o +UUID,PARTUUID pozwoli na zweryfikowanie unikalności UUID-ów w bieżącym systemie.

       Zalecaną   metodą   jest   używanie   znaczników   (np.  LABEL=etykieta  zamiast  dowiązań
       symbolicznych  /dev/disk/by-{label,uuid,partuuid,partlabel}  udev  w   pliku   /etc/fstab.
       Znaczniki  są bardziej czytelne, solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie
       dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje  żadnej  przewagi
       nad znacznikami. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z libblkid(3).

       Proszę  zauważyć,  że  mount(8) używa UUID-ów jako łańcuchów. UUID-y z wiersza poleceń lub
       fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji
       łańcucha UUID powinny być małymi literami.

       System  plików  proc  nie  jest  związany  z  żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego
       montowania zamiast nazwy urządzenia można  użyć  dowolnego  słowa  kluczowego,  np.   proc
       (zwyczajowy  wybór  none  jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount może być
       mylący).

   Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts
       Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie
       są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji. Domyślne położenie pliku fstab(5) można
       przesłonić opcją wiersza poleceń --fstab ścieżka (więcej szczegółów poniżej).

       Polecenie

              mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]

       (zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów  plików
       (danego  typu)  wymienionych  w  fstab,  poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe
       noauto.  Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli  na  kilka  procesów,  tak  że
       systemy plików będą montowane równocześnie.

       Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać w wierszu
       poleceń tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.

       Programy mount i umount tradycyjnie opiekowały się listą  obecnie  zamontowanych  systemów
       plików w pliku /etc/mtab. Ten prawdziwy plik mtab jest wciąż obsługiwany, ale współcześnie
       lepiej uczynić go dowiązaniem symbolicznym do  /proc/mounts,  ponieważ  zwykły  plik  mtab
       funkcjonujący   w  przestrzeni  użytkownika  nie  działa  pewnie  z  przestrzeniami  nazw,
       kontenerami i innymi zaawansowanymi funkcjami Linuksa.

       Jeśli nie poda się argumentów do  mount,  wypisywana  jest  lista  zamontowanych  systemów
       plików.

       Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie opcji -o:

              mount urządzenie|katalog -o opcje

       po  czym  opcje  montowania  z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab.
       Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli występują sprzeczne.

       Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab jeśli podano  urządzenie  (lub  LABEL,  UUID,
       PARTUUID  lub  PARTLABEL)  oraz  katalog.  Na  przykład,  aby  zamontować urządzenie foo w
       /katalogu:

              mount /dev/foo /katalog

   Montowanie przez zwykłych użytkowników
       Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy  plików.  Jednak  jeśli  fstab  w
       danym  wierszu  zawiera  opcję  user,  to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi
       system plików.

       Tak więc, jeśli mamy wiersz

              /dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide

       to dowolny użytkownik może  zamontować  system  plików  iso9660  umieszczony  na  włożonym
       CD-ROM-ie, posługując się poleceniem

              mount /dev/cdrom
       lub
              mount /cd

       Szczegóły  opisuje  fstab(5).   Tylko  użytkownik,  który  zamontował  system  plików może
       ponownie  go  odmontować.   Jeżeli  zachodzi  potrzeba,  by  odmontowywać  mógł  każdy,  w
       odpowiednim  wierszu fstab należy zamiast user wpisać users.  Opcja owner przypomina opcję
       user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku  specjalnego.
       Jest  przydatna  np.  w  przypadku  /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni
       danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest
       podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być członkiem grupy pliku specjalnego.

   Montowanie z podpięciem (bind)
       Od  wersji  2.4.0  Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym
       miejscu. Służy do tego wywołanie:

              mount --bind stary-katalog nowy-katalog

       lub za pomocą tego wpisu fstab:

              /stary-katalog /nowy-katalog none bind

       Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest  dostępna  w  dwóch  miejscach.  Można  również
       zamontować  ponownie  pojedynczy  plik  (w  pojedynczym  pliku). Jest także możliwe użycie
       montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:

              mount --bind foo foo

       Wywołanie montowania z podpięciem dołącza tylko (część) pojedynczego systemu  plików,  bez
       możliwych  montowań  znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie
       montowania jest dołączana w drugie miejsce za pomocą:

              mount --rbind stary-katalog nowy-katalog

       Proszę zauważyć, że  opcje  montowania  systemu  plików  pozostaną  takie  same,  jak  ten
       pierwotnego punktu montowania.

       mount(8)  od  wersji 2.27 pozwala na zmianę opcji montowania przez przekazanie ich razem z
       --bind np.:

              mount --bind,ro foo foo

       Opcja ta nie jest obsługiwana przez  jądro  Linux,  jest  zaimplementowana  w  przestrzeni
       użytkownika  przez  dodatkowe  przemontowanie za pomocą wywołania systemowego mount(2). To
       rozwiązanie nie jest nierozdzielne (atomowe).

       Alternatywnym (klasycznym) sposobem utworzenia montowania z podpięciem, tylko do  odczytu,
       jest operacja przemontowania np.:

              mount --bind stary-katalog nowy-katalog
              mount -o remount,ro,bind stary-katalog nowy-katalog

       Proszę  zauważyć,  że tego typu montowanie utworzy punkt montowania tylko do odczytu (wpis
       VFS), ale oryginalny superblok systemu plików wciąż będzie zapisywalny, tzn. stary-katalog
       będzie zapisywalny, a nowy-katalog tylko do odczytu.

       Nie da się zmienić opcji montowania rekurencyjnie (np. dzięki -o rbind,ro).

   Operacja przenoszenia
       Od   wersji   2.5.1.   Linuksa   możliwe  jest  nierozdzielne  (atomically)  przeniesienie
       zamontowanego drzewa w inne miejsce. Wywołaniem jest:

              mount --move stary-katalog nowy-katalog

       Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w  starym-katalogu,
       dostępnej w nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Proszę zauważyć, że
       stary-katalog musi być punktem montowania.

       Proszę zauważyć, że przeniesienie punktu montowania leżącego  pod  współdzielonym  punktem
       montowania  jest  nieprawidłowe  i niewspierane. Proszę użyć findmnt -o TARGET,PROPAGATION
       aby sprawdzić bieżące flagi propagacji.

   Współdzielone operacje na poddrzewach
       Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone
       (shared),  prywatne (private),  podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania
       współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania  i
       odmontowania  którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują
       montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to  w  drugą  stronę.
       Montowania  prywatne  nie  posiadają powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest
       montowaniem prywatnym, które nie może  zostać  sklonowane  za  pomocą  operacji  podpięcia
       (bind).    Szczegółowe    wyjaśnienia    można    znaleźć    w    pliku   dokumentacji   w
       Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra.

       Obsługiwane są następujące operacje:

              mount --make-shared punkt-montowania
              mount --make-slave punkt-montowania
              mount --make-private punkt-montowania
              mount --make-unbindable punkt-montowania

       Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich  montowań  pod  danym
       punktem montowania.

              mount --make-rshared punkt-montowania
              mount --make-rslave punkt-montowania
              mount --make-rprivate punkt-montowania
              mount --make-runbindable punkt-montowania

       mount(8)   nie  odczytuje fstab(5)  gdy żądana jest operacja --make-*. Wszystkie potrzebne
       informacje trzeba podać w wierszu polecenia.

       Proszę zauważyć, że jądro Linux nie pozwala na zmianę wielu  flag  propagacji  pojedynczym
       wywołaniem  systemowych  mount(2),  flag  tych  nie  można również łączyć z innymi opcjami
       montowania.

       Od util-linux 2.23 polecenie mount pozwala na używanie wielu flag propagacji  jednocześnie
       oraz  łączenie  ich z innymi operacjami montowania. Funkcja ta jest EKSPERYMENTALNA. Flagi
       propagacji  korzystają  z  dodatkowych  wywołań  systemowych  mount(2),  wykonywanych   po
       pomyślnym zakończeniu wcześniejszych poleceń montowania. Proszę zauważyć, że w tym wypadku
       polecenie nie jest nierozdzielne (atomowe). Flagi propagacji można podać w  fstab(5)  jako
       opcje   montowania   (private,  slave,  shared,  unbindable,  rprivate,  rslave,  rshared,
       runbindable).

       Przykładowo:

              mount --make-private --make-unbindable /dev/sda1 /foo

       jest tym samym co:

              mount /dev/sda1 /foo
              mount --make-private /foo
              mount --make-unbindable /foo

OPCJE WIERSZA POLECEŃ

       Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla
       danego  systemu  plików  z  fstab,  a  następnie  zastosowanie  wszelkich  opcji  podanych
       argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile istnieją.

       Polecenie mount nie przekazuje wszystkich opcji wiersza poleceń do programów  pomocniczych
       /sbin/mount.przyrostek.   Interfejs  pomiędzy  mount  i  programami  pomocniczymi  opisano
       poniżej, w rozdziale ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE.

       Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount to:

       -a, --all
              Montuje wszystkie systemy plików  (zadanych  typów)  ujęte  w  fstab  (z  wyjątkiem
              pozycji,  których  wiersze  zawierają  słowo  kluczowe  noauto).  Systemy plików są
              montowane zgodnie z ich kolejnością w fstab.

       -B, --bind
              Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna  w
              obu miejscach). Patrz wyżej w rozdziale Montowanie z podpięciem (bind).

       -c, --no-canonicalize
              Nie  normalizuje  ścieżek.  Polecenie  montowania  domyślnie  normalizuje wszystkie
              ścieżki (z wiersza poleceń lub fstab). Opcja może być  użyta  razem  z  -f  do  już
              znormalizowanych   ścieżek  absolutnych.  Opcja  jest  przeznaczona  dla  programów
              pomocniczych wywołujących mount -i. Zdecydowanie nie zaleca się korzystania  z  tej
              opcji przy normalnych operacjach montowania.

              Proszę  zauważyć, że mount(8) nie przekazuje tej operacji do programów pomocniczych
              /sbin/mount.typ.

       -F, --fork
              (Użyte w połączeniu z -a.)  Dla każdego urządzenia tworzy  nowy  proces  równoległy
              mount.  Powoduje  to  równoległy  przebieg  montowania różnych urządzeń lub różnych
              serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS  będą
              wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane są w niezdefiniowanej
              kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania /usr i
              /usr/spool.

       -f, --fake
              Powoduje  wykonywanie  wszystkiego  poza  faktycznym wywołaniem funkcji systemowej.
              Jeśli nie jest to oczywiste: "udaje" to montowanie systemu plików.  W połączeniu  z
              flagą  -v  przydaje  się do ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount.  Może być
              też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które zamontowano wcześniej  z  opcją
              -n.  Opcja  -f  sprawdza  istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli rekord już
              istnieje  (w  przypadku  zwykłych,  nieudawanych  montowań,  to  sprawdzenie   jest
              wykonywane przez jądro).

       -i, --internal-only
              Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.system-plików, nawet jeśli istnieje.

       -L, --label etykieta
              Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.

       -l, --show-labels
              Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount.  Żeby opcja ta mogła działać,
              mount musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root).  Można  ustawić
              taką etykietę dla ext2, ext3 lub ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS -
              stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs używając reiserfstune(8).

       -M, --move
              Przenosi  poddrzewo  w  inne  miejsce.  Patrz  powyżej  w   podrozdziale   Operacja
              przenoszenia.

       -n, --no-mtab
              Montuje  bez  zapisywania  w  /etc/mtab.   Jest  to  niezbędne na przykład gdy /etc
              znajduje się na systemie plików tylko do odczytu.

       -O, --test-opts opcje
              Ogranicza grupę systemów plików do której stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t,
              z tym wyjątkiem, że -O jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie:

                     mount -a -O no_netdev

              montuje  wszystkie  systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją _netdev w
              polu opcji pliku /etc/fstab.

              Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a  podanie  no  na
              początku jednej opcji, nie neguje pozostałych.

              Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie

                     mount -a -t ext2 -O _netdev

              montuje  wszystkie  systemy  plików  ext2  z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy
              które są albo typu ext2, albo mają podaną opcją _netdev.

       -o, --options opcje
              Używa podanej opcji montowania. Argument opcje jest listą rozdzieloną  przecinkami.
              Na przykład:

                     mount LABEL=mydisk -o noatime,nodev,nosuid

              Aby  dowiedzieć  się  więcej,  proszę  zapoznać  się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA
              NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE  DLA  RÓŻNYCH  SYSTEMÓW
              PLIKÓW.

       -R, --rbind
              Montuje   ponownie   poddrzewo   wraz   ze   wszystkimi  ewentualnymi  montowaniami
              znajdującymi się poniżej, w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest  dostępna  w
              obu miejscach). Patrz wyżej w podrozdziale Montowania z podbięciem (bind).

       -r, --read-only
              Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.

              Proszę  zauważyć  że,  w  zależności  od  systemu plików, stanu i zachowania jądra,
              system może wciąż zapisywać  na  urządzenie.  Na  przykład  ext3  lub  ext4  będzie
              odświeżał  swój dziennik, jeśli system plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu
              typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików  ext3  lub  ext4  z  opcją
              montowania  ro,noload  lub  ustawić  urządzenie  blokowe w trybie tylko do odczytu,
              patrz polecenie blockdev(8).

       -s     Toleruje nieodpowiednie opcje montowania,  zamiast  kończyć  pracę  niepowodzeniem.
              Powoduje  to  ignorowanie  opcji  montowania,  które  nie są obsługiwane przez dany
              system plików. Nie wszystkie systemy plików rozpoznają tę opcję. Obecnie  jest  ona
              rozpoznawana jedynie przez program pomocniczy mount.nfs.

       --source urządzenie
              Jeśli  podano  tylko  jeden  argument  dla  polecenia montowania, to może on zostać
              zinterpretowany jako cel (punkt  montowania)  lub  źródło  (urządzenie).  Ta  opcja
              pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest źródłem montowania.

       --target katalog
              Jeśli  podano  tylko  jeden  argument  dla  polecenia montowania, to może on zostać
              zinterpretowany jako cel (punkt  montowania)  lub  źródło  (urządzenie).  Ta  opcja
              pozwala jawnie zdefiniować, że argument jest celem montowania.

       -T, --fstab ścieżka
              Określa alternatywny plik fstab. Jeśli ścieżka jest katalogiem, to pliki w katalogu
              są  sortowane  za  pomocą  strverscmp(3);  pliki  zaczynające  się   od   "."   lub
              nieposiadające  rozszerzenia  .fstab są ignorowane. Można podać tę opcję więcej niż
              jeden raz. Jest ona właściwie przeznaczona dla skryptów  chroot  i  initramfs,  gdy
              podawana jest dodatkowa konfiguracja poza standardową konfiguracją systemu.

              Proszę  zauważyć,  że  mount(8)  nie przekazuje opcji --fstab programom pomocniczym
              /sbin/mount.typ, co oznacza, że alternatywne pliki fstab będą dla nich niewidoczne.
              Nie jest to problemem przy normalnych montowaniach, ale montowania wykonywane przez
              użytkownika (nie roota) zawsze wymagają fstab w celu weryfikacji jego uprawnień.

       -t, --types typ_systemu_plików
              Argument opcji -t określa typ systemu plików. To, jakie  typy  systemów  plików  są
              obecnie  obsługiwane,  zależy od jądra. Pełną listę można uzyskać sprawdzając pliki
              /proc/filesystems i /lib/modules/$(uname -r)/kernel/fs. Najpopularniejsze typy  to:
              ext2, ext3, ext4, xfs, btrfs, vfat, sysfs, proc, nfs i cifs.

              Programy  mount  i umount obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane
              przyrostkiem ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane  jest  używanie  notacji
              podtypów   zamiast   dodawać   jakieś   przedrostki   do   źródła  montowania  (np.
              "sshfs#example.com" jest przestarzałe).

              Bez podania opcji -t lub gdy podany jest  typ  auto,  mount  postara  się  odgadnąć
              właściwy  typ.  Mount  używa  biblioteki  blkid  do  tego celu; jeśli nie zwróci to
              niczego, co wygląda znajomo, mount postara się odczytać plik /etc/filesystems  lub,
              jeśli  on  nie  istnieje  /proc/filesystems.  Wszystkie  wypisane  tam typy zostaną
              wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts,  proc  i  nfs).
              Jeśli  /etc/filesystems  kończy  się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później
              plik /proc/filesystems. Podczas tych prób,  wszystkie  typy  systemów  plików  będę
              montowane z opcją montowania silent.

              Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek.  Utworzenie
              pliku /etc/filesystems przydaje się do  zmiany  kolejności  rozpoznawania  (np.  do
              próbowania  vfat przed msdos lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu
              autoloadera.

              Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami do opcji
              -t  jak  również jako wpis /etc/fstab. Lista typów systemów plików do opcji -t może
              być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików, na których żadna  akcja  nie
              powinna być wykonywana. Przedrostek no nie działa przy wpisach w /etc/fstab.

              Przedrostek no może być przydatny przy opcji -a. Na przykład polecenie

                     mount -a -t nomsdos,smbfs

              montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub smbfs.

              Dla  większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję
              systemową mount(2), i nie  jest  tu  wymagana  żadna  szczegółowa  wiedza  o  danym
              systemie  plików.  Jednakże dla kilku typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs)
              konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs, nfs4, cifs,  smbfs  i  ncpfs
              mają  osobny  program  montujący.  Żeby  umożliwić jednolite traktowanie wszystkich
              typów, mount wywołany z typem typ uruchamia program /sbin/mount.typ  (jeśli  takowy
              istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań,
              być może  /sbin/mount.smb  będzie  musiał  być  skryptem  powłoki,  który  dobierze
              właściwe wywołanie.

       -U, --uuid uuid
              Montuje partycję posiadającą podany uuid.

       -v, --verbose
              Tryb szczegółowy.

       -w, --rw, --read-write
              Montuje  system  plików  w  trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie.  Synonimem
              jest -o rw.

       -V, --version
              Wypisuje informację o wersji programu i wychodzi.

       -h, --help
              Wyświetla pomoc i wychodzi.

OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW

       Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.

       Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona  przez  jądro  systemu.  Aby
       sprawdzić  bieżące  ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts. Proszę zauważyć, że
       istnieją również domyślne opcje montowania charakterystyczne dla  poszczególnych  systemów
       plików (zob. np. wynik tune2fs -l dla systemów plików extN).

       Poniższe  opcje  dotyczą  dowolnego  montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów
       plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko  na  ext2,  ext3,  fat,
       vfat i ufs):

       async  Wszelkie  operacje  wejścia/wyjścia  dla tego systemu plików powinny być wykonywane
              asynchronicznie (patrz również opcja sync).

       atime  Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest  kontrolowany
              przez  wartość  domyślną  jądra.  Patrz  również  opis  opcji montowania relatime i
              strictatime.

       noatime
              Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie  plików
              (np.  w  celu  uzyskania  szybszego  dostępu  do  bufora wiadomości, co przyspiesza
              działanie serwerów grup dyskusyjnych). Działa  to  dla  wszystkich  typów  i-węzłów
              (również katalogów), co implikuje nodiratime.

       auto   System plików może być montowany opcją -a.

       noauto Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego
              zamontowania).

       context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst
              i rootcontext=kontekst Opcja context= jest przydatna  podczas  montowania  systemów
              plików, które nie obsługują atrybutów rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski
              twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie  działają  pod  SELinuksem,
              takie  jak  dyski  sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej SELinuksa.
              Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie  ufa,  takich
              jak  dyskietki.  Pomaga  również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi
              xattr na wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet  gdy  xattr  są  obsługiwane,
              można  zawsze  oszczędzić  czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu
              dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.

              Często    używaną    opcją     w     przypadku     nośników     wymiennych     jest
              context="system_u:object_r:removable_t".

              Dwiema  innymi  opcjami  są fscontext i defcontext=, przy czym wykluczają one opcję
              context. Oznacza to, że można użyć razem fscontext i  defcontext,  ale  żadnej  nie
              można użyć z context.

              Opcja  fscontext= działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi
              xattr. Opcja fscontext ustawia  nadrzędną  etykietę  systemu  plików  na  określony
              kontekst  bezpieczeństwa. Etykieta systemu plików jest oddzielona od poszczególnych
              etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w celu określonego  typu  sprawdzeń
              uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku. Poszczególne etykiety
              pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context  w  rzeczywistości
              ustawia  zsumowany  kontekst  udostępniany  przez  fscontext, poza podawaniem samej
              etykiety poszczególnych plików.

              Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy  użyciu
              opcji  defcontext=.  Przesłania  ona  wartość  ustawioną przez zasady (politykę) do
              plików bez etykiety i wymaga systemu plików obsługującego etykietowanie xattr.

              Opcja rootcontext= pozwala na  jawne  podanie  etykiety  głównego  i-węzła  systemu
              plików  przez  tym,  zanim  ten  system  plików lub i-węzeł stanie się widoczny dla
              przestrzeni użytkownika. Może być  to  przydatne  przy  wykorzystaniu  bezdyskowego
              Linuksa.

              Proszę  zauważyć,  że  jądro  odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję
              context, nawet gdy nie różni się ona od bieżącego kontekstu.

              Uwaga: wartość context może zawierać przecinki, ale musi  być  wówczas  odpowiednio
              cytowana,  ponieważ  w  przeciwnym  wypadku  mount(8)  zinterpretuje przecinki jako
              separatory pomiędzy punktami montowań. Proszę  nie  zapomnieć,  że  powłoka  usunie
              cytowanie, dlatego konieczne jest podwójne cytowanie np.:

                     mount -t tmpfs none /mnt -o \
                       'context="system_u:object_r:tmp_t:s0:c127,c456",noexec'

              Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8).

       defaults
              Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.

              Proszę  zauważyć, że rzeczywisty zestaw domyślnych opcji montowania zależy od jądra
              i typu systemu plików. Więcej szczegółów na początku tego rozdziału.

       dev    Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.

       nodev  Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.

       diratime
              Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie  plików.  Tak
              jest domyślnie. (Ta opcja jest ignorowana, gdy ustawiono noatime).

       nodiratime
              Aktualizuje  czas  dostępu  katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików (ta
              opcja jest dorozumiana, gdy ustawiono noatime).

       dirsync
              Aktualizacja  wszystkich  katalogów  w  systemie  plików  powinna  być   wykonywana
              synchronicznie.  Dotyka  to następujących wywołań systemowych: creat, link, unlink,
              symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.

       exec   Zezwala na uruchamianie plików binarnych.

       noexec Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie  plików  binarnych  w  zamontowanym  systemie
              plików (do niedawna było możliwe obejście tego ograniczenia przy użyciu polecenia w
              stylu  /lib/ld*.so  /mnt/binary,  jednak  ta  sztuczka  nie   działa   od   Linuksa
              2.4.25/2.6.0).

       group  Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika, jeśli jedna
              z grup tego użytkownika pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid,
              i   nodev   (chyba   że   są   przesłaniane  przez  następne  opcje,  jak  w  linii
              group,dev,suid).

       iversion
              Przy każdej modyfikacji i-węzła zwiększane jest pole i_version.

       noiversion
              Nie zwiększa pola i-węzła i_version.

       mand   Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).

       nomand Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.

       _netdev
              System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane
              aby  zapobiec  montowania  przez  system  takich  systemów  plików, dopóki sieć nie
              zostanie włączona w systemie).

       nofail Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.

       relatime
              Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub  zmiany.  Czas
              dostępu  jest  aktualizowany  tylko  wówczas,  jeśli  poprzedni  czas  dostępu  był
              wcześniejszy od bieżącego czasu modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie
              psuje  aplikacji  mutt i innych, które potrzebują informacji o tym, czy plik zostać
              przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).

              Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania  udostępnianego  przez
              tę  opcję (chyba że podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać
              tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od  tej  wersji  Linuksa,  czas  ostatniego
              dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli wynosi więcej niż 1 dzień.

       norelatime
              Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.

       strictatime
              Pozwala  na  jawne  żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne
              używanie  relatime  lub  noatime,  ale  wciąż  pozwala  warstwie   użytkownika   na
              przesłonięcie  tych  opcji.  Aby  dowiedzieć  się  więcej o domyślnych, systemowych
              opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mount.

       nostrictatime
              Używa  domyślnego  zachowania  jądra  dotyczącego  aktualizowania  czasów   dostępu
              i-węzłów.

       lazytime
              Aktualizuje   czasy   (atime,  mtime,  ctime)  wyłącznie  w  wersji  i-węzła  pliku
              przechowywanej w pamięci.

              Opcja ta zdecydowanie ogranicza zapisy  do  tablicy  i-węzłów,  jeśli  czynione  są
              częste, losowe zapisy do wstępnie zaalokowanych plików.

              Znaczniki czasu przechowywane na dysku są aktualizowane tylko wtedy, gdy:

              -  i-węzeł  musi  być zaktualizowany w związku ze zmianą niezwiązaną ze znacznikami
              czasu

              - aplikacja wykorzystuje fsync(2), syncfs(2) lub sync(2)

              - przywrócony (po usunięciu) i-węzeł jest wyrzucany z pamięci

              - minęło ponad 24 godziny od czasu zapisania i-węzła na dysk.

       nolazytime
              Nie używa funkcji lazytime.

       suid   Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.

       nosuid Nie pozwala na działanie bitom set-user-id i set-group-id.

       silent Włącza flagę "cicho".

       loud   Wyłącza flagę "cicho".

       owner  Pozwala każdemu zwykłemu  użytkownikowi  na  zamontowanie  i  odmontowanie  systemu
              plików,  jeśli  jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i
              nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii owner,dev,suid).

       remount
              Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany
              flag  montowania  systemu,  szczególnie  aby  umożliwić zapis na systemach tylko do
              odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.

              Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu,  w  jaki  polecenie
              mount  działa z opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab
              (lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli podano zarówno urządzenie jak katalog.

                  mount -o remount,rw /dev/foo /katalog

              Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje  montowania  są  zastępowane,  a  arbitralne
              rzeczy  z  fstab  (lub  mtab)  są  ignorowane,  z wyjątkiem opcji loop=, która jest
              tworzona i zarządzana wewnętrznie przez polecenie mount.

                  mount -o remount,rw /katalog

              Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab i  łączy  te  opcje  z  opcjami  podanymi  w
              wierszu  poleceń  (-o).  Jeśli  we  fstab nie będzie podanego punktu montowania, to
              dopuszczalne jest przemontowanie z niezdefiniowanego źródła.

       ro     Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.

       rw     Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.

       sync   Wszystkie  operacje  wejścia/wyjścia  systemu   plików   powinny   być   wykonywane
              synchroniczne.   W przypadku  nośników  z  ograniczoną  liczbą  cykli  zapisu  (np.
              niektórych napędów flash) "sync może spowodować skrócenie trwałości nośnika.

       user   Pozwala na zamontowanie tego  systemu  plików  przez  zwykłego  użytkownika.  Nazwa
              montującego  użytkownika  jest  zapisywana  do  pliku  mtab  (lub  prywatnego pliku
              libmount w /run/mount w  systemach  bez  zwykłego  mtab),  więc  może  on  ponownie
              odmontować  system  plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba
              że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).

       nouser Zabrania zwykłemu użytkownikowi montowania systemu plików. Tak jest domyślnie, przy
              czym nie implikuje to żadnych innych opcji.

       users  Pozwala  każdemu  użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików,
              nawet gdy zamontował go inny, zwykły użytkownik.  Opcja ta implikuje opcje  noexec,
              nosuid,  i  nodev  (chyba  że  są  przesłaniane  przez  następne opcje, jak w linii
              user,exec,dev,suid).

       x-*    Wszystkie opcje poprzedzone  "x-"  są  interpretowane  jako  komentarze  lub  opcje
              aplikacji  działających  w przestrzeni użytkownika. Opcje te nie są przechowywane w
              pliku mtab, ani przekazywane  do  programów  pomocniczych  mount.typ,  ani  też  do
              wywołania  systemowego  mount(2). Sugerowany format to x-nazwa-aplikacji.opcja (np.
              x-systemd.automount).

       x-mount.mkdir[=tryb]
              Pozwala na utworzenie docelowego katalogu (punktu montowania). Opcjonalny  argument
              tryb  określa  tryb  dostępu  systemu  plików  dla  mkdir(2)  w  zapisie ósemkowym.
              Domyślnym trybem jest 0755. Funkcja ta jest obsługiwana tylko dla roota.

OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW

       Następujące opcje stosuje się tylko  do  określonych  systemów  plików.  Są  uporządkowane
       według systemu plików. Wszystkie występują po fladze -o.

       To,  czy  opcje  są  obsługiwane,  zależy  w  pewnej  mierze od działającego jądra. Więcej
       informacji można uzyskać w podkatalogu źródeł jądra Documentation/filesystems.

   Opcje montowania do adfs
       uid=wartość i gid=wartość
              Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).

       ownmask=wartość i othmask=wartość
              Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i  uprawnień  'innych'
              ADFS (domyślnie,      odpowiednio:      0700     i     0077).      Zobacz     także
              /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.

   Opcje montowania do affs
       uid=wartość i gid=wartość
              Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików  (domyślnie:  uid=gid=0),  lecz
              opcje uid lub gid bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).

       setuid=wartość i setgid=wartość
              Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.

       mode=wartość
              Ustawia  prawa  wszystkich  plików  na  wartość  & 0777, nie zważając na oryginalne
              prawa.  Dodaje prawa  przeszukiwania  dla  katalogów,  które  mają  prawo  odczytu.
              Wartość jest podawana ósemkowo.

       protect
              Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.

       usemp  Ustawia  uid  i  gid  korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do
              pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...

       verbose
              Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.

       prefix=napis
              Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.

       volume=napis
              Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem
              symbolicznym.

       reserved=wartość
              (Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.

       root=wartość
              Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).

       bs=wartość
              Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.

       grpquota|noquota|quota|usrquota
              Opcje  te  są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia limitów dyskowych
              (quota) mogą reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).

   Opcje montowania do btrfs
       Btrfs jest systemem plików do systemu Linux,  korzystającym  z  kopiowania  przy  zapisie,
       który  ma  posiadać  zaawansowane  funkcje,  a  jednocześnie kłaść nacisk na tolerancję na
       błędy, naprawianie i łatwą administrację.

       alloc_start=bajty
              Opcje  debugowania  wymuszające,  aby  wszystkie  alokacje  bloków  zachodziły   za
              określonym  miejscem  na  każdym  urządzeniu  blokowym.  Wartość ta jest wyrażona w
              bajtach,  opcjonalnie  z  przyrostkiem  K,  M  lub  G  (wielkość  znaków  jest  bez
              znaczenia). Domyślna wartość to 1MB.

       autodefrag
              Wyłącza/włącza  automatyczną  defragmentację.  Automatyczna  defragmentacja wykrywa
              małe, losowe zapisy do plików i kolejkuje je w sposób  sprzyjający  defragmentacji.
              Działa  najlepiej  dla małych plików, nie sprawdza się zbyt dobrze w zastosowaniach
              bazodanowych.

       check_int|check_int_data|check_int_print_mask=wartość
              Te  opcje  debugowania  kontrolują  zachowanie  modułu  sprawdzania   integralności
              (wymagana jest opcja konfiguracji BTRFS_FS_CHECK_INTEGRITY)

              check_int włącza moduł sprawdzania integralności, który testuje wszystkie zapisy do
              bloków, aby zapewnić spójność dysku, przy znacznym obciążeniu pamięci i procesora.

              check_int_data obejmuje dane ekstentów przy sprawdzaniu integralności  i  implikuje
              opcję check_int.

              check_int_print_mask  przyjmuje  wartości mapy bitowej BTRFSIC_PRINT_MASK_* tak jak
              zdefiniowano je w fs/btrfs/check-integrity.c,  aby  kontrolować  zachowanie  modułu
              sprawdzania integralności.

              Więcej informacji na początku pliku fs/btrfs/check-integrity.c.

       commit=sekundy
              Ustawia  przerwę  między  okresowym  zatwierdzeniem,  domyślnie  30  sekund. Wyższe
              wartości odraczają synchronizację danych z trwałym  nośnikiem,  co  daje  oczywiste
              konsekwencje  przy  załamaniu  systemu.  Górny  limit nie jest określony, ale jeśli
              wartość wynosi ponad 300 sekund (5 minut) wypisywane jest ostrzeżenie.

       compress|compress=typ|compress-force|compress-force=typ
              Kontroluję kompresję danych plików w BTRFS. Jako typ można podać zlib, lzo, lub  no
              (brak  kompresji,  używane  przy  ponownym  montowaniu).  Jeśli  nie poda się typu,
              używany jest zlib. Po podaniu compress-force  kompresowane  będą  wszystkie  pliki,
              także  te  kiepsko  się  kompresujące.  Po  włączeniu  kompresji wyłączane są opcje
              nodatacow i nodatasum.

       degraded
              Pozwala na kontynuowanie montowania przy  brakujących  urządzeniach.  Montowanie  w
              trybie  do  zapisu  i  odczytu  może  nie  powieść  się przy zbyt wielu brakujących
              urządzeniach, np jeśli zabraknie całego bloku danych.

       device=ścieżka-urządzenia
              Określa  urządzenie  podczas  montowania,  dzięki  czemu  można  uniknąć  ioctl  na
              urządzeniu kontrolnym. Jest to szczególnie przydatne przy próbie zamontowania wielu
              urządzeń jako root. Można podać wiele razy dla wielu urządzeń.

       discard
              Wyłącza/włącza opcję montowania discard. Funkcja discard wysyła częste polecenia do
              urządzenia  blokowego aby odnowić przestrzeń zwolnioną przez system plików. Jest to
              przydatne w przypadku urządzeń SSD, LUN-ów korzystających  z  thin  provisioning  i
              obrazów  maszyn  wirtualnych, lecz może mieć duży wpływ na wydajność (dostępne jest
              również polecenie fstrim do zainicjowania wsadowych  operacji  trim  z  przestrzeni
              użytkownika).

       enospc_debug
              Wyłącza/włącza  opcję debugowania dającą więcej komunikatów w niektórych sytuacjach
              ENOSPC.

       fatal_errors=akcja
              Akcja która ma nastąpić przy błędzie krytycznym:
                "bug" - BUG() przy błędzie krytycznym. Tak jest domyślnie.
                "panic" - panic() przy błędzie krytycznym.

       flushoncommit
              Opcja montowania flushoncommit wymusza zatwierdzenie wszystkich danych  zmienionych
              przez  zapis  we wcześniejszej transakcji jako część bieżącego zatwierdzenia. W ten
              sposób zatwierdzony stan staje się  w  pełni  spójnym  widokiem  systemu  plików  z
              perspektywy aplikacji (tzn. obejmuje wszystkie zakończone operacje systemu plików).
              Wcześniej działo się tak tylko przy tworzeniu migawki.

       inode_cache
              Włącza buforowanie wolnych numerów i-węzłów. Domyślnie wyłączone z powodu  problemu
              przepełnienia, gdy wolna przestrzeń cyklicznych kodów nadmiarowych (CRC) nie mieści
              się w pojedynczej stronie.

       max_inline=bajty
              Określa maksymalną wielkość przestrzeni (w bajtach),  jaka  może  być  wstawiona  w
              metadane   liścia   B-drzewa.  Wartość  jest  podawana  w  bajtach,  opcjonalnie  z
              przyrostkami K, M lub G, przy czym wielkość znaków nie  ma  znaczenia.  W  praktyce
              wartość ta jest ograniczona rozmiarem głównego sektora oraz niedostępnością pewnych
              przestrzeni ze względu na nagłówki liścia. Przy rozmiarze  sektora  4k,  maksymalne
              wstawiane dane to ~3900 bajtów.

       metadata_ratio=wartość
              Określa,  że  1  część  metadanych  powinna  być  alokowana co każdą wartość części
              danych. Domyślnie wyłączone.

       noacl  Wyłącza/włącza obsługę list kontroli dostępu (Access Control Lists  –  ACL)  POSIX.
              Więcej informacji o ACL znajduje się w podręczniku acl(5).

       nobarrier
              Włącza/wyłącza używanie barier zapisu na poziomie bloków. Bariery zapisu zapewniają
              że określone wejście/wyjście pomija  bufor  dysku  i  jest  zapisywane  na  trwałym
              nośniku.  Jeśli  wyłączy  się  tę  opcję  na  urządzeniu  z  ulotną  (bez zasilania
              bateryjnego) pamięcią podręczną z buforowaniem zapisu, opcja  nobarrier  doprowadzi
              do uszkodzenia systemu plików przy załamaniu systemu lub utracie zasilania.

       nodatacow
              Włącza/wyłącza  kopiowanie przy zapisie danych dla nowo tworzonych plików. Opcja ta
              implikuje nodatasum i wyłącza kompresję.

       nodatasum
              Włącza/wyłącza sumy kontrolne danych dla nowo tworzonych plików. Opcja ta implikuje
              datacow

       notreelog
              Włącza/wyłącza rejestrowanie drzew używane przy zapisach O_SYNC i fsync.

       recovery
              Włącza  próbę  automatycznego  odzyskiwania  jeśli  w  chwili montowania znalezione
              zostanie nieprawidłowe główne drzewo. Obecnie powoduje to  skanowanie  listy  kilku
              poprzednich głównych drzew i próba użycia pierwszego czytelnego drzewa.

       rescan_uuid_tree
              Wymusza  procedurę sprawdzania i odbudowania dla drzew UUID. Zwykle nie powinno być
              to konieczne.

       skip_balance
              Pomija automatyczne wznowienie przerwanej operacji  balance  po  montowaniu.  Można
              wznowić poleceniem "btrfs balance resume".

       nospace_cache
              Wyłącza ładowanie bufora wolnej przestrzeni, bez czyszczenia bufora.

       clear_cache
              Wymusza czyszczenie i odbudowę bufora przestrzeni dysku jeśli coś pójdzie nie tak.

       ssd|nossd|ssd_spread
              Opcje  kontrolują  schematy  alokacji  ssd.  Domyślnie  BTRFS  włączy  lub  wyłączy
              heurystykę alokacji ssd w zależności czy używany  jest  dysk  talerzowy,  czy  nie.
              Opcje ssd i nossd mogą przesłonić to automatyczne wykrywanie.

              Opcja  montowania ssd_spread próbuje alokować duże części nieużywanej przestrzeni i
              może spisywać się lepiej na tanich nośnikach ssd. Opcja ssd_spread  implikuje  ssd,
              włączając również całą pozostałą heurystykę ssd.

       subvol=ścieżka
              Montuje  podwolumin ze ścieżki zamiast głównego podwoluminu. Ścieżka jest relatywna
              w odniesieniu do podwoluminu głównego poziomu.

       subvolid=ID
              Montuje podwolumin podany za pomocą numeru ID zamiast głównego podwoluminu. Pozwala
              to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu zamontowanego systemu plików.
              Można użyć "btrfs subvolume list" aby poznać numery ID.

       subvolrootid=id-obiektu  (przestarzałe)
              Montuje podwolumin podany za pomocą numeru id-obiektu zamiast głównego podwoluminu.
              Pozwala to na montowanie podwoluminów które nie są w korzeniu zamontowanego systemu
              plików. Można użyć "btrfs subvolume show" aby poznać id-obiektu podwoluminu.

       thread_pool=liczba
              Liczba wątków roboczych do przydzielenia. Domyślnie jest to liczba procesorów +  2,
              ale co najmniej 8.

       user_subvol_rm_allowed
              Pozwala  na  usuwanie  podwoluminów  przez  użytkowników  innych  niż  root. Używać
              ostrożnie.

   Opcje montowania do cifs
       Patrz sekcja opcji na  stronie  podręcznika  mount.cifs(8)  (pakiet  cifs-utils  musi  być
       zainstalowany).

   Opcje montowania do coherent
       Brak.

   Opcje montowania do debugfs
       System  plików  debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Z
       jądrem w wersji 3.4 debugfs ma następujące opcje:

       uid=n, gid=n
              Ustawia właściciela i grupę wszystkich punktów montowania.

       mode=wartość
              Ustawia tryb punktu montowania.

   Opcje montowania do devpts
       devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts.   W  celu  uzyskania
       pseudoterminala,   proces   otwiera   /dev/ptmx.    Jest  mu  wówczas  udostępniany  numer
       pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.

       uid=wartość i gid=wartość
              Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych  wartości.   Jeśli
              nie  podano  żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego.  Na przykład,
              jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć
              do grupy tty.

       mode=wartość
              Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600.  Wartość
              mode=620 i gid=5 powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".

       newinstance
              Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w
              tej  nowej  kopii  są  niezależne  od  wskaźników  utworzonych w innych instancjach
              devpts.

              Wszystkie montowania devpts  bez  opcji  newinstance  współdzielą  ten  sam  zestaw
              wskaźników  pty  (np.  tryb  legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance
              tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.

              Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29.
              Co  więcej,  ta  opcja  jest  poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
              CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

              Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem  symbolicznym
              do  pts/ptmx.  Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w
              kodzie źródłowym jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.

       ptmxmode=wartość

              Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.

              Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja  newinstance),  każda  kopia
              posiada  prywatny  węzeł  ptmx  w  katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły
              dev/pts/ptmx).

              W celu uzyskania kompatybilności ze  starszymi  wersjami  jądra,  domyślnym  trybem
              nowego  węzła  ptmx jest 0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla
              nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany, gdy podana jest opcja newinstance.

              Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29.
              Co  więcej,  opcja  ta  jest  poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
              CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.

   Opcje montowania do ext2
       System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w wersji  2.5.46,
       domyślne  wartości  opcji  montowania są określone przez superblok systemu plików. Ustawia
       się go za pomocą tune2fs(8).

       acl|noacl
              Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu  (Access  Control
              Lists) POSIX.

       bsddf|minixdf
              Ustala  zachowanie  funkcji  systemowej  statfs.  Zachowanie minixdf to zwracanie w
              polu f_blocks całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf
              (które  jest  domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i
              niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc

              % mount /k -o minixdf; df /k; umount /k

              Filesystem  1024-blocks   Used  Available  Capacity  Mounted on
              /dev/sda6     2630655    86954   2412169      3%     /k

              % mount /k -o bsddf; df /k; umount /k

              Filesystem  1024-blocks  Used  Available  Capacity  Mounted on
              /dev/sda6     2543714      13   2412169      0%     /k

              (Proszę zauważyć, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do
              opcji podanych w /etc/fstab.)

       check=none lub nocheck
              Przy  montowaniu  nie  dokonuje  się  sprawdzenia.  Jest  to domyślne zachowanie. I
              szybkie. Zaleca się wywoływanie co jakiś czas e2fsck(8) np. przy rozruchu  systemu.
              Zachowanie  inne  niż  domyślne nie jest obsługiwane (usunięto opcje check=normal i
              check=strict). Proszę zauważyć, że te  opcje  montowania  niekoniecznie  muszą  być
              obsługiwane,  jeśli  sterownik  jądra  ext4  jest używany do systemów plików ext2 i
              ext3.

       debug  Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.

       errors={continue|remount-ro|panic}
              Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając  tylko
              system  plików  jako  błędny  i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na
              tylko do odczytu, albo panikuje i  zatrzymuje  system).  Domyślne  ustawienie  jest
              wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za pomocą tune2fs(8).

       grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
              Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy
              ustawiony jest  grpid,  to  pobiera  gid  katalogu,  w  którym  jest  utworzony;  w
              przeciwnym  wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma
              ustawiony bit setgid, wówczas pobiera  gid  katalogu  rodzicielskiego  i  dodatkowo
              otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.

       grpquota|noquota|quota|usrquota
              Opcja  montowanie  usrquota  (podobnie  jak quota) włącza obsługę limitów dyskowych
              użytkownika w systemie plików. grpquota  włącza  obsługę  limitów  dyskowych  grup.
              Konieczne  są  narzędzia  quota,  aby  móc  faktycznie włączyć i zarządzać systemem
              limitów dyskowych.

       nouid32
              Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze  starszymi  jądrami,
              które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.

       oldalloc lub orlov
              Używa  starego  alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślnie używany
              jest Orlov.

       resgid=n i resuid=n
              System plików ext2 rezerwuje pewną ilość  wolnego  miejsca  (domyślnie  5%,  zobacz
              mke2fs(8)   i  tune2fs(8)).   Opcje  te  określają, kto może używać zarezerwowanych
              bloków.  (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do podanej grupy.)

       sb=n   Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n.  Może to być przydatne, gdy  system
              plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w
              bloku 1, 8193, 16385, ...  (Dlatego na dużym systemie plików  istnieją  setki,  lub
              nawet  tysiące  kopii  superbloku.  Od  wersji  1.08,  mke2fs  ma  opcję -s (sparse
              superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od wersji  1.15  jest  ona
              domyślna.  Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez
              nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem  2.0.*.)   Liczba  bloków
              podawana  jest  w  jednostkach  1 k.  Dlatego,  aby  użyć logicznego bloku 32768 na
              systemie plików z blokami o rozmiarze 4 k, należy podać "sb=131072".

       user_xattr|nouser_xattr
              Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".

   Opcje montowania do ext3
       System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną  o  dziennik.  Przyjmuje  takie
       same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:

       journal=update
              Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.

       journal=i-węzeł
              Jeżeli  dziennik  już  istnieje,  ta  opcja  jest ignorowana. W przeciwnym wypadku,
              określa numer i-węzła,  który  reprezentuje  dziennik  systemu  plików  ext3;  ext3
              utworzy  nowy  dziennik,  nadpisując starą zawartość pliku, który zajmuje i-węzeł o
              numerze i-węzeł.

       journal_dev=numer-urządzenia/journal_path=ścieżka
              Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika zmieni
              się,  te  opcje umożliwiają użytkownikowi na określenie nowego położenia dziennika.
              Urządzenie dziennika jest identyfikowane przez  główny/poboczny  numer  urządzenia,
              podany w numerze-urządzenia lub przez ścieżkę do urządzenia.

       norecovery/noload
              Nie  ładuje  dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system plików
              nie  został  poprawnie  odmontowany,  pominięcie  odtworzenia  z   dziennika   może
              spowodować  pozostawienie  niespójności w systemie plików, które mogą być następnie
              przyczyną wielu problemów.

       data={journal|ordered|writeback}
              Określa tryb  dziennika  do  plików  z  danymi.  Metadane  są  zawsze  włączane  do
              dziennika.  Aby  użyć  trybów innych niż ordered na głównym (root) systemie plików,
              proszę je podać do jądra jako parametry rozruchowe np. rootflags=data=journal.

              journal
                     Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego
                     systemu plików.

              ordered
                     Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu
                     plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.

              writeback
                     Nie jest zachowywany porządek danych – mogą one zostać zapisane do  głównego
                     systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika.  Chodzą słuchy, że jest
                     to opcja zapewniająca największą wydajność.  Zachowuje integralność  systemu
                     plików,  jednakże  po  krachu systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach mogą
                     się pojawić stare dane.

       data_err=ignore
              Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w  trybie  ordered  wypisuje  jedynie
              komunikat o nim.

       data_err=abort
              Przy wystąpieniu błędu w buforze danych pliku w trybie ordered przerywa dziennik.

       barrier=0 / barrier=1
              Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0 wyłącza ją, a
              barrier=1 włącza (domyślne). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia  zdolnego  obsłużyć
              bariery;  jeśli  jbd  otrzyma  błąd  przy  zapisie barier wyłączy bariery ponownie,
              wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika
              na  dysku,  czyniąc  ulotne  bufory  zapisu  dysku  bezpieczne  w  użyciu, z pewnym
              obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie,  to
              wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność.

       commit=liczba-sekund
              Synchronizuje wszystkie dane i metadane co liczba-sekund sekund. Domyślną wartością
              jest 5 sekund. Zero oznacza wartość domyślną.

       user_xattr
              Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User  Attributes).  Patrz  strona
              podręcznika attr(5).

       acl    Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
              acl(5).

       usrjquota=aquota.user|grpjquota=aquota.group|jqfmt=vfsv0
              Oprócz starego systemu limitów dyskowych (jak w ext2, jqfmt=vfsold  czyli  quota  w
              wersji  1)  ext3 obsługuje również limity dyskowe z dziennikiem (quota w wersji 2).
              jqfmt=vfsv0 włącza limity dyskowe z dziennikiem. Do limitów dyskowych z dziennikiem
              wymagane   są  opcje  montowania  usrjquota=aquota.user  i  grpjquota=aquota.group,
              ponieważ przekazują one systemowi limitów dyskowych które pliki bazy danych limitów
              dyskowych  użyć. Limity dyskowe z dziennikiem mają tę zaletę, że nawet po załamaniu
              systemu nie ma potrzeby sprawdzania limitów dyskowych.

   Opcje montowania do ext4
       System  plików  ext4  jest  zaawansowaną  postacią  ext3,   która   posiada   rozszerzenia
       skalowalności i niezawodności, pomocne w przypadku dużych systemów plików.

       Opcje  journal_dev,  norecovery,  noload,  data,  commit,  orlov, oldalloc, [no]user_xattr
       [no]acl, bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid,  bsdgroups,  nogrpid  sysvgroups,
       resgid,  resuid,  sb,  quota,  noquota, grpquota, usrquota usrjquota, grpjquota i jqfmt są
       wstecznie kompatybilne z ext3 lub ext2.

       journal_checksum
              Włącza tworzenie sum kontrolnych  transakcji  dziennika.  Pozwala  to  na  wykrycie
              błędów  w  jądrze  przez  kod  odzyskiwania  w  e2fsck i samo jądro. Jest to zmiana
              kompatybilna, ignorowana przez starsze jądra.

       journal_async_commit
              Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk  bez  czekania  na  bloki  deskryptora.
              Jeśli  jest  włączona,  starsze  jądra nie mogą zamontować danego urządzenia. Opcja
              włącza wewnętrznie również "journal_checksum".

       barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
              Te opcje montowania mają to samo działanie co w ext3. Opcje montowania "barrier"  i
              "nobarrier"  dodano  w  celu  zachowania spójności z pozostałymi opcjami montowania
              ext4.

              Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.

       inode_readahead_blks=n
              Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów,  które  algorytm
              czytania   z  wyprzedzeniem  tablicy  i-węzłów  ext4  będzie  ładował  wstępnie  do
              podręcznego buforu. Wartość musi być potęgą 2. Domyślną wartością są 32 bloki.

       stripe=n
              Liczba bloków systemu plików, które mballoc  będzie  próbował  używać  do  rozmiaru
              alokowania  i  wyrównywania.  Do  systemów  RAID 5/6 powinna być to liczba dysków z
              danymi * rozmiar części (chunk) RAID w blokach systemu plików.

       delalloc
              Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.

       nodelalloc
              Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy  dane  są  kopiowane  z  buforów
              (cache) użytkownika do buforów stronicowania.

       max_batch_time=mikrosekundy
              Maksymalny  czas,  jaki  ext4  powinien  czekać  na łączne, wsadowe wykonanie przez
              system plików dodatkowych  operacji,  za  pomocą  synchronicznej  operacji  zapisu.
              Ponieważ  synchroniczna operacja zapisu wymusza wykonanie zapisu, a następnie czeka
              na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując zbyt dużo  i  potencjalnie  wykazując
              się  znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez krótki czas sprawdzając, czy nie
              można przy okazji zapisu synchronicznego dokonać również innych transakcji  zapisu.
              Używany   algorytm  jest  zaprojektowany  w  celu  automatycznego  dostosowania  do
              szybkości  dysku,  mierząc  (średni)  czas  jaki  potrzebny  jest  do   zakończenia
              wprowadzania  transakcji  w  życie. Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli
              czas, przez jaki działa transakcja  jest  mniejszy  od  czasu  wykonania,  to  ext4
              spróbuje  wstrzymać  się  przez  czas wykonania, sprawdzając, czy inne operacje nie
              mogą dołączyć  się  do  transakcji.  Czas  wykonania  jest  ograniczony  wielkością
              max_batch_time,  która  domyślnie  wynosi 15000 [mc]s (15ms). Ta optymalizacja może
              być całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości max_batch_time na 0.

       min_batch_time=mikrosekundy
              Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej)  na  minimum  min_batch_time.
              Domyślnie   jest   to   0  mikrosekund.  Zwiększanie  tej  wartości  może  poprawić
              przepływność  przy  wielowątkowym,  synchronicznym  obciążeniu  i  bardzo  szybkich
              dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.

       journal_ioprio=prio
              Priorytet  wejścia/wyjścia  (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który
              powinien być użyty do operacji  wejścia/wyjścia  przedstawionych  przez  kjournald2
              podczas  operacji  wykonania.  Domyślnie  zostanie  użyta  wartość  3,  która  jest
              nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny priorytet wejścia/wyjścia.

       abort  Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona zwykle
              używana podczas ponownego montowania systemu plików, który został już zamontowany.

       auto_da_alloc|noauto_da_alloc
              Wiele  złych  aplikacji  nie  używa  fsync()  podczas zastępowania plików za pomocą
              wzorców takich jak

              fd = open("foo.new")/write(fd,...)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")

              lub nawet gorzej

              fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,...)/close(fd).

              Jeśli  opcja   auto_da_alloc   jest   włączona,   ext4   będzie   wykrywał   wzorce
              zamień-zmieniając-nazwę i zamień-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki mające być
              zaalokowane z opóźnieniem  są  alokowane  w  następnym  wprowadzeniu  dziennika,  w
              domyślnym  trybie  data=ordered,  a zapis bloków danych nowego pliku jest wymuszany
              przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to podobny  poziom  bezpieczeństwa
              co  ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej długości", który mógłby się pojawić
              przy załamaniu systemu przed zapisem bloków o opóźnionej alokacji.

       noinit_itable
              Nie inicjuje niezainicjowanych bloków tablicy i-węzłów  w  tle.  Tę  funkcję  można
              zastosować  na  płycie instalacyjnej, dzięki czemu proces instalacji może zakończyć
              się tak szybko  jak  to  możliwe;  proces  zainicjowania  tablicy  i-węzłów  będzie
              odroczony do czasu następnego zamontowania systemu plików.

       init_itable=n
              Kod  inicjujący  leniwą  i-tablicę  poczeka  n  razy  liczbę milisekund jaką zajmie
              wyzerowanie poprzedniego bloku grupy tablicy i-węzłów.  Minimalizuje  to  skutek  z
              jakim na wydajność systemu wpływa inicjalizacja tablicy i-węzłów systemu plików.

       discard/nodiscard
              Kontroluje,  czy  ext4  powinien  przeprowadzać polecenia discard/TRIM na podległym
              urządzeniu blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń
              SSD  i  alokowania  elastycznego/"rzadkiego"  w jednostkach LUN, ale domyślnie jest
              wyłączone do czasu odpowiedniego przetestowania tej opcji.

       nouid32
              Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze  starszymi  jądrami,
              które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.

       block_validity/noblock_validity
              Opcja  pozwala  na  włączenie/wyłączenie  wbudowanej  w  jądro możliwości śledzenia
              bloków metadanych systemu plików w ramach wewnętrznych struktur  danych.  Umożliwia
              to  szybką lokalizację przez mechanizm alokowania wieloblokowego (i inne) ekstentów
              mogących zachodzić na bloki metadanych systemu plików. Opcja jest  przeznaczona  do
              debugowania i ponieważ wpływa negatywnie na wydajność, jest domyślnie wyłączona.

       dioread_lock/dioread_nolock
              Kontroluje,  czy  ext4  powinien  używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano opcję
              dioread_nolock, ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed zapisem  bufora
              i  konwersją  ekstentu  na zainicjowany po wykonaniu wejścia/wyjścia. W ten sposób,
              kod ext4 może zapobiec wzajemnemu wykluczaniu i-węzłów, poprawiając skalowalność na
              szybkich   nośnikach.   Niestety,   opcja   nie   działa  z  dziennikiem  danych  i
              dioread_nolock zostanie wówczas  zignorowane  wraz  z  ostrzeżeniem  jądra.  Proszę
              zauważyć,   że   ścieżka   kodu   dioread_nolock   jest  używana  tylko  do  plików
              wykorzystujących ekstenty. Z powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona
              (tzn. dioread_lock).

       max_dir_size_kb=n
              Ogranicza rozmiar katalogów w ten sposób, że każda próba przekroczenia wyznaczonego
              limitu podanego w kilobajtach spowoduje wystąpienie błędu ENOSPC. Jest to przydatne
              w  środowiskach  o  ograniczonej pamięci, gdzie bardzo duży katalog może spowodować
              bardzo poważne problemy  z  wydajnością,  a  nawet  wywołać  OOM  Killer  (np.  gdy
              dostępnych  jest  jedynie  512  MB pamięci, 176 MB katalog może spowodować chwilowy
              poważny spadek wydajności).

       i_version
              Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.

   Opcje montowania do fat
       (Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików
       msdos, umsdos i vfat.)

       blocksize={512|1024|2048}
              Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.

       uid=wartość i gid=wartość
              Ustawia  właściciela  i  grupę  wszystkich  plików  (domyślnie: uid i gid bieżącego
              procesu).

       umask=wartość
              Ustawia umask (maskę bitową praw, które  nie  występują).  Domyślnie  używany  jest
              umask bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.

       dmask=wartość
              Ustawia  umask  ustawiany  wyłącznie  do  katalogów.  Domyślnie  używany jest umask
              bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.

       fmask=wartość
              Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest  umask
              bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.

       allow_utime=wartość
              Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime

              20     Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić
                     pieczątkę czasową.

              2      Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.

              Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to
              dozwolone jest również utime(2) np. ~dmask & 022)

              Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada
              właściwość CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają  na  dysku  uid  ani
              gid,  więc  zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę
              sytuację.

       check=wartość
              Można wybrać trzy stopnie ścisłości:

              r[elaxed]
                     Akceptowane i równoważne sobie  są  zarówno  wielkie,  jak  i  małe  litery.
                     Części   długich  nazw  są  obcinane  (np.   verylongname.foobar  staje  się
                     verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako każda  część
                     nazwy (nazwy i rozszerzenia).

              n[ormal]
                     Podobnie  jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje,
                     itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.

              s[trict]
                     Jak "normal", lecz nazwy które zawierają długie części  i  znaki  specjalne,
                     które  czasem  są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS
                     (+, = itp.) są odrzucane.

       codepage=wartość
              Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików  FAT  i
              VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.

       conv=tryb
              System plików fat może dokonywać CRLF<-->NL (konwersja formatu tekstowego MS-DOS na
              format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:

              b[inary]
                     Brak konwersji. Domyślne.

              t[ext] Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.

              a[uto] Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie  znanego
                     rozszerzenia  binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku
                     fs/fat/misc.c (w wersji 2.0, na liście są: exe, com,  bin,  app,  sys,  drv,
                     ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz,
                     tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf, gf,  pk,  pxl,
                     dvi).

              Programy,  które  dokonują  obliczonych  lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji.
              Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!

              Dla systemów zamontowanych w  trybie  binarnym,  dostępne  są  narzędzia  konwersji
              (fromdos/todos). Ta opcja jest przestarzała.

       cvf_format=moduł
              Wymusza  na  sterowniku  stosowanie  modułu  CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł
              zamiast  automatycznego  wykrywania.  Jeżeli  jądro  obsługuje   kmod,   to   opcja
              cvf_format=xxx  steruje  także  ładowaniem  na  żądanie  modułu  CVF. Ta opcja jest
              przestarzała.

       cvf_option=opcja
              Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.

       debug  Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików  (te
              dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).

       discard
              Jeśli  ustawione,  powoduje  wydawanie poleceń discard/TRIM na urządzeniu blokowym,
              gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku  urządzeń  SSD  i  alokowania
              elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN.

       dos1xfloppy
              Jeśli  ustawione,  używa  domyślnej, zapasowej konfiguracji BIOS Parameter Block, w
              zależności od rozmiaru danego urządzenia. Te statyczne parametry przyjmują domyślne
              wartości  DOS-a  1.x  dla dyskietek i obrazów dyskietek 160 kiB, 180 kiB, 320 kiB i
              360 kiB.

       errors={panic|continue|remount-ro}
              Określa zachowanie FAT przy błędach krytycznych:  panika,  kontynuacja  bez  żadnej
              akcji, lub przemontowanie w tryb tylko do odczytu (tak jest domyślnie).

       fat={12|16|32}
              Określa  fat  12-,  16-  lub  32-bitowy.  To  przesłania  procedurę  automatycznego
              wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!

       iocharset=wartość
              Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi  znakami
              Unikodu.  Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w
              formacie Unicode.

       nfs={stale_rw|nostale_ro}
              Tę opcję należy włączyć przy eksporcie systemu plików FAT przez NFS.

              stale_rw: Opcja ta zarządza indeksem (buforem) i-węzłów katalogów  używanych  przez
              kod związany z nfs do usprawnienia wyszukiwań. Operacja pełnoplikowe (odczyt/zapis)
              przez NFS są obsługiwane,  ale  przy  usuwaniu  bufora  na  serwerze  NFS  może  to
              powodować fałszywe błędy ESTALE.

              nostale_ro:  Ta  opcja bazuje na numerze i-węzła i uchwycie pliku w położeniu pliku
              na dysku we wpisie katalogu FAT. Zapewnia to, że nie zostanie  zwrócone  ESTALE  po
              usunięciu pliku z bufora i-węzła. Jednak skutkuje to również tym, że operacja takie
              jak zmiana nazwy, utworzenie i  usunięcie  (unlink)  może  spowodować,  że  uchwyty
              plików  wskazujące  na  jakiś plik zaczną wskazywać na inny, powodując potencjalnie
              uszkodzenie danych. Z tego powodu, opcja ta montuje jednocześnie system plików jako
              tylko do odczytu.

              Aby  zachować  kompatybilność  wsteczną,  akceptowana  jest również opcja "-o nfs",
              która daje stale_rw.

       tz=UTC Opcja wyłącza konwersję pieczątek  czasowych  pomiędzy  czasem  lokalnym  (używanym
              przez Windows na FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne
              szczególnie  podczas  montowania  urządzeń  (np.  aparatów  cyfrowych),  które   są
              ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.

       time_offset=minuty
              Ustawia przesunięcie do przeliczania pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym z
              FAT na UTC, tj. liczba minut zostanie odjęta  od  każdej  pieczątki  czasowej,  aby
              przeliczyć  ją do czasu UTC używanego wewnętrznie przez Linuksa. Jest to przydatne,
              gdy strefa czasowa ustawiana przez jądro za pomocą settimeofday(2) nie pokrywa  się
              ze  strefą  czasową  systemu  plików.  Proszę  zauważyć,  że  ta opcja wciąż nie da
              prawidłowych pieczątek czasowych w przypadkach korzystania z  czasu  letniego  –  w
              innym ustawieniu czasu letniego wystąpi godzina różnicy.

       quiet  Włącza  flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się
              nie udają.  Używaj ostrożnie!

       rodir  FAT ma atrybut ATTR_RO (tylko  do  odczytu).  W  systemie  Windows  atrybut  ten  w
              przypadku  katalogu  zostanie  zignorowany  i jest używany tylko przez aplikacje, w
              dodatku  jako  flaga  (np.  jest  ustawiany  dla  folderów  skonfigurowanych  przez
              użytkownika).

              Jeśli  atrybut ATTR_RO ma służyć jako flaga "tylko do odczytu" nawet dla katalogów,
              proszę ustawić tę opcję.

       showexec
              Jeśli ustawiona,  bit  wykonywalności  pliku  jest  dozwolony  tylko,  jeśli  część
              rozszerzenia nazwy jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.

       sys_immutable
              Jeśli  ustawiona,  atrybut  ATTR_SYS  w  FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w
              Linuksie. Domyślnie nie ustawiona.

       flush  Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk  wcześniej
              niż zwykle. Domyślnie nie ustawione.

       usefree
              Używa  wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest
              ona używana do pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania  dysku.  Nie  jest
              ona  jednak  domyślnie  używana,  ponieważ  ostatnie  wersje  Windows  niekiedy nie
              aktualizują jej poprawnie. W  przypadku  przekonania,  że  wartość  owych  "wolnych
              klastrów"  w  FSINFO  jest  poprawna,  używając tej opcji można zapobiec skanowaniu
              dysku.

       dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
              Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.

   Opcje montowania do hpfs
       creator=cccc, type=cccc
              Ustawia  wartości  creator/type  pokazywane  przez  MacOS-owy  Finder,  używane  do
              tworzenia nowych plików. Domyślne wartości: "????".

       uid=n, gid=n
              Ustawia  właściciela  i  grupę  wszystkich  plików  (domyślnie: uid i gid bieżącego
              procesu).

       dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
              Ustawia umask, używany do wszystkich  katalogów,  wszystkich  zwykłych  plików  lub
              wszystkich plików i katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).

       session=n
              Ustawia  sesję  CD-ROM-u  do  zamontowania.  Domyślnie,  decyzja  jest pozostawiana
              sterownikowi CD-ROM-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego
              niż CD-ROM.

       part=n Wybiera  numer  partycji  n  z  urządzenia.  Ma  sens  tylko w przypadku CD-ROM-ów.
              Domyślnie, tablica partycji nie jest w ogóle przetwarzana.

       quiet  Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.

   Opcje montowania do hpfs
       uid=wartość i gid=wartość
              Ustawia właściciela i grupę wszystkich  plików  (domyślnie:  uid  i  gid  bieżącego
              procesu).

       umask=wartość
              Ustawia  umask  (maskę  bitową  praw,  które nie występują). Domyślnie używany jest
              umask bieżącego procesu.  Wartość podawana jest ósemkowo.

       case={lower|asis}
              Konwertuje  wszystkie  nazwy  plików  na  małe  litery  lub  pozostawia  bez  zmian
              (domyślnie: case=lower).

       conv={binary|text|auto}
              Do conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL)
              podczas odczytu pliku.  Do conv=auto, wybiera  mniej  lub  bardziej  losowo  między
              conv=binary  i conv=text.  Do conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak
              jest domyślnie.

       nocheck
              Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.

   Opcje montowania do iso9660
       ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików  na  CD-ROM-ach  (system  ten
       jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).

       Normalne  nazwy  plików  iso9660  pojawiają  się  w  formacie  8.3 (tzn. występują DOS-owe
       ograniczenia długości nazw plików),  a  w  dodatku  wszystkie  znaki  pisane  są  wielkimi
       literami.   Poza  tym  nie  ma  pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla
       urządzeń znakowych/blokowych, itd.

       Rozszerzeniem iso9660  jest  Rock  Ridge,  który  udostępnia  wszystkie  te  uniksopodobne
       właściwości.   Najprościej   mówiąc,   dla  każdego  wpisu  katalogowego  istnieją  w  nim
       rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje.  Gdy używane jest Rock Ridge, system
       plików  jest  nieodróżnialny  od  normalnego  uniksowego systemu plików (poza tym, że jest
       tylko do odczytu, oczywiście).

       norock Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.

       nojoliet
              Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli  są  dostępne.
              Zob. map.

       check={r[elaxed]|s[trict]}
              Z   check=relaxed,   nazwa   pliku   przed   dokonywaniem  podglądu  jest  najpierw
              przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z  norock
              i map=normal.  (Domyślnie: check=strict.)

       uid=wartość i gid=wartość
              Nadaje  wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy,
              być  może  przesłaniając  informacje  znalezione  w  rozszerzeniach   Rock   Ridge.
              (Domyślnie: uid=0,gid=0.)

       map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
              Dla  wolumenów  typu  innego  niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje
              wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1'  i  zamienia  `;'  na  `.'.   Z
              map=off   nie   jest   dokonywana   konwersja  nazw.  Zobacz  norock.   (Domyślnie:
              map=normal.)  map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także  rozszerzenia
              Acorn, jeśli występują.

       mode=wartość
              Dla  wolumenów  typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa.
              (Domyślnie: prawa do odczytu i wykonania dla wszystkich.)  Od  Linuksa  2.1.37  nie
              trzeba  już  podawać  trybu  dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na
              początku).

       unhide Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub
              ukryte mają te same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).

       block={512|1024|2048}
              Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie.  (Domyślnie: block=1024.)

       conv={a[uto]|b[inary]|m[text]|t[ext]}
              (Domyślnie: conv=binary.)  Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne
              ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego  niszczenia
              danych).

       cruft  Jeśli  starszy  bajt  długości  pliku  zawiera  inne śmieci, warto ustawić tę opcję
              montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku  nie  może
              być większy niż 16 MB.

       session=x
              Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)

       sbsector=xxx
              Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)

       Poniższe  opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt
       zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.

       iocharset=wartość
              Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych
              znaków. Domyślnie jest to iso8859-1.

       utf8   Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.

   Opcje montowania do jfs
       iocharset=nazwa
              Zestaw  znaków,  używany  do  konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie
              jest przeprowadzana. Proszę użyć  iocharset=utf8  w  celu  tłumaczeń  UTF-8.  Opcja
              wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra .config.

       resize=wartość
              Zmienia  wielkość  woluminu  do  wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie
              woluminu, nie zmniejszanie  go.  Opcja  jest  prawidłowa  tylko  podczas  ponownego
              montowania, gdy wolumin jest zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize
              bez wartości, powiększy wolumin do pełnego rozmiaru partycji.

       nointegrity
              Nie zapisuje do dziennika. Głównym  użyciem  tej  opcji  jest  możliwość  uzyskania
              wyższej  wydajności  przy  przywracaniu  woluminu  z  kopii zapasowej. Integralność
              woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system zostanie nieprawidłowo zamknięty.

       integrity
              Domyślne. Zapisuje  zmiany  metadanych  do  dziennika.  Można  użyć  tej  opcji  do
              ponownego  zamontowania  woluminu,  gdy  wcześniej  użyto opcji nointegrity, w celu
              przywrócenia normalnego zachowania.

       errors={continue|remount-ro|panic}
              Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając  tylko
              system  plików  jako  błędny  i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na
              tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system).

       noquota|quota|usrquota|grpquota
              Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.

   Opcje montowania do miniksa
       Brak.

   Opcje montowania do msdos
       Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia
       system  plików  na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez
       ponowne zamontowanie.

   Opcje montowania do ncpfs
       Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data)
       funkcji  systemowej  mount.  Argument  ten  jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca
       wersja mount (2.12) nic nie wie o ncpfs.

   Opcje montowania do nfs i nfs4
       Patrz  sekcja  opcji  na  stronie  podręcznika   nfs(5)   (pakiet   nfs-utils   musi   być
       zainstalowany).

       Implementacja  nfs  i  nfs4  oczekuje binarnego argumentu (struct nfs_mount_data)  funkcji
       systemowej mount. Argument ten jest konstruowany  przez  mount.nfs(8),  a  bieżąca  wersja
       mount (2.13) nic nie wie o nfs i nfs4.

   Opcje montowania do ntfs
       iocharset=nazwa
              Zestaw  znaków  stosowany  przy  zwracaniu nazw plików.  W przeciwieństwie do VFAT,
              NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.

       nls=nazwa
              Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.

       utf8   Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.

       uni_xlate={0|1|2}
              Dla 0 (lub "no" albo "false")  nie  używa  specjalnych  kodowań  nieznanych  znaków
              Unikodu.   Dla  1  (lub  "yes"  albo  "true")  lub  2  używa  4-bajtowych sekwencji
              specjalnych w stylu vfat zaczynających się  od  ":".  Liczba  2  oznacza  kodowanie
              little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.

       posix=[0|1]
              Jeśli  jest  włączone  (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery.
              Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde,  a  nie  pomijane.  Ta
              opcja jest przestarzała.

       uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
              Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo.
              Domyślnie właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.

   Opcje montowania do overlay
       Od Linuksa 3.18 pseudosystem plików overlay implementuje  łączone  montowanie  dla  innych
       systemów plików.

       Overlay łączy dwa systemy plików – górny i dolny. Gdy jakaś nazwa istnieje w obu systemach
       plików, widoczny jest obiekt z górnego, a obiekt z  dolnego  jest  albo  ukryty,  albo,  w
       przypadku katalogów, łączony z górnym obiektem.

       Dolnym  system  plików może być dowolny, obsługiwany przez Linuksa system plików. Nie musi
       być on zapisywalny. Dolny system plików może być nawet  kolejnym  systemem  typu  overlay.
       Górny  system  plików  zwykle jest zapisywalny i jeśli tak jest, musi obsługiwać tworzenie
       rozszerzonych  atrybytów  trusted.*  oraz  zapewniać  prawidłowe  d_type  w  odpowiedziach
       readdir; z tego powodu NFS jest nieodpowiedni.

       Overlay tylko o odczytu z dwóch systemów plików będących tylko do odczytu może korzystać z
       dowolnego typu systemu plików. Opcje lowerdir i upperdir są łączone do połączone  katalogu
       za pomocą:

              mount -t overlay  overlay  \
              -olowerdir=/dolny,upperdir=/gorny,workdir=/katal-rob  /poloczone

       lowerdir=katalog
              Dowolny system plików, nie musi być zapisywalny.

       upperdir=katalog
              Katalog górny jest zwykle na zapisywalnym systemie plików.

       workdir=katalog
              Katalog roboczy musi być pustym katalogiem na tym samym systemie plików, co katalog
              górny.

   Opcje montowania do proc
       uid=wartość i gid=wartość
              Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.

   Opcje montowania do ramfs
       Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować - i pojawia się.
       Odmontowanie usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie posiada opcji montowania.

   Opcje montowania do reiserfs
       Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.

       conv   Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików,
              używając formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie  już
              zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.

       hash={rupasov|tea|r5|detect}
              Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.

              rupasov
                     Funkcja  haszująca  autorstwa  Yury  Yu.  Rupasova.  Jest szybka i zachowuje
                     lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w  porządku  leksykograficznym  na
                     bliskie  sobie  wartości  funkcji.  Z  powodu  wysokiego  prawdopodobieństwa
                     kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.

              tea    Funkcja  Davis-Meyera  zaimplementowana  przez  Jeremy'ego   Fitzhardinge'a.
                     Używa  mieszania  permutującego  bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość
                     wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji.  Może  być  używana,
                     jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.

              r5     Zmodyfikowana  wersja  funkcji  rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym
                     wyborem, jeżeli system plików nie zawiera  dużych  katalogów  i  niezwykłych
                     nazw plików.

              detect Powoduje,   że   mount  wykryje,  która  funkcja  mieszająca  jest  używana,
                     sprawdzając właśnie montowany system  plików,  i  zapisze  tę  informację  w
                     superbloku  systemu  reiserfs.   Ta  opcja  jest  użyteczna  przy  pierwszym
                     montowaniu systemu plików o starym formacie.

       hashed_relocation
              Stroi mechanizm przydzielania bloków.  Może  powodować  w  pewnych  okolicznościach
              poprawienie wydajności systemu.

       no_unhashed_relocation
              Stroi  mechanizm  przydzielania  bloków.  Może  powodować w pewnych okolicznościach
              poprawienie wydajności systemu.

       noborder
              Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego  Yu.  Rupasova.
              Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.

       nolog  Wyłącza  dziennik.  Może  w  pewnych  sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie
              wydajności systemu  kosztem  utracenia  szybkiego  odzyskiwania  danych  po  krachu
              systemu.  Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie
              operacje związane z dziennikiem, ale go  nie  zapisuje.  Prace  przy  implementacji
              opcji nolog wciąż trwają.

       notail Domyślnie  reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim
              drzewie. Jest to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi  użytkowych  takich  jak
              LILO(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.

       replayonly
              Powtarza  transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików.  Głównie
              używane przez reiserfsck.

       resize=liczba
              Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs.   Z  tą  opcją
              reiserfs  przyjmuje,  że  na  urządzeniu  jest liczba bloków.  Opcja jest używana z
              urządzeniami zarządzanymi przez menedżera  logicznych  woluminów  (LVM).   Istnieje
              specjalne       narzędzie       resizer,       które       można      pobrać      z
              ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.

       user_xattr
              Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User  Attributes).  Patrz  strona
              podręcznika attr(5).

       acl    Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
              acl(5).

       barrier=none / barrier=flush
              Wyłącza/włącza wykorzystanie barier zapisu w  kodzie  dziennikowania.  barrier=none
              wyłącza,  a  barrier=flush  włącza  (domyślnie). Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia
              zdolnego obsłużyć bariery; jeśli reiserfs otrzyma błąd przy zapisie barier  wyłączy
              bariery   ponownie,   wypisując  ostrzeżenie.  Bariery  zapisu  wymuszają  poprawną
              kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku  bezpieczne
              w  użyciu,  z  pewnym  obniżeniem  wydajności.  Jeśli  dyski  mają  w  jakiś sposób
              zabezpieczone zasilanie, to wyłączenie barier może  w  bezpieczny  sposób  poprawić
              wydajność.

   Opcje montowania do romfs
       Brak.

   Opcje montowania do squashfs
       Brak.

   Opcje montowania do smbfs
       Tak  jak nfs, implementacja smbfs oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data)  do
       funkcji systemowej mount. Argument ten jest  konstruowany  przez  smbmount(8)   a  bieżąca
       wersja mount (2.12) nie wie nic o smbfs.

   Opcje montowania do sysv
       Brak.

   Opcje montowania do tmpfs
       size=nbajtów
              Przesłania  domyślny,  maksymalny  rozmiar  systemu  plików.  Rozmiar jest podany w
              bajtach i zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie  zajmuję  połowę  pamięci.
              Parametr  rozmiar akceptuje również przyrostek %, w celu ograniczenia tej instancji
              tmpfs do danej liczby procent fizycznej pamięci RAM: domyślnie, jeśli nie poda  się
              ani rozmiaru (size) ani numeru bloków (nr_blocks), rozmiar wynosi 50% (size=50%).

       nr_blocks=
              Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.

       nr_inodes=
              Maksymalna  liczba  i-węzłów  dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa fizycznej
              stronicowanej  pamięci  RAM  lub  (na  komputerze   z   highmem)   liczba   pamięci
              stronicowanej RAM lowmem (używana jest niższa z tych dwóch wartość)

       Opcje  montowania  tmpfs  dotyczące  rozmiaru  (size,  nr_blocks  i  nr_inodes)  akceptują
       przyrostek k, m lub g dla Ki, Mi, Gi (binarne: kilo (kibi), mega (mebi) oraz giga  (gibi))
       i mogą być zmienione w czasie ponownego montowania.

       mode=  Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.

       uid=   Identyfikator użytkownika

       gid=   Identyfikator grupy.

       mpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]
              Ustawia  zasady  (politykę)  alokowania  pamięci  NUMA do wszystkich plików w danej
              instancji (jeśli włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) – które może zostać  dostosowana
              "w locie" za pomocą "mount -o remount ...".

              default
                     preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego

              prefer:Węzeł
                     preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła

              bind:ListaWęzłów
                     alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów

              interleave
                     alokuje pamięć z każdego węzła po kolei

              interleave:ListaWęzłów
                     alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.

              Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych przecinkami) liczb
              dziesiętnych  i  zakresów,  gdzie  zakres   jest   dwiema   liczbami   dziesiętnymi
              (oddzielonymi  "dywizem-minusem")  -  najmniejszym  i  największym  numerem węzła w
              zakresie. Na przykład mpol=bind:0–3,5,7,9–15

              Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się,  jeśli
              działające jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego lista węzłów
              uwzględnia węzeł, który nie  jest  online.  Jeśli  bieżący  system  opiera  się  na
              założeniu,  że  tmpfs  jest  zamontowany,  ale od czasu do czasu jest uruchamiany z
              jądrem zbudowanym bez  zdolności  NUMA  (prawdopodobnie  jądro  opcji  bezpiecznego
              odzyskiwania)  lub  jeśli  liczba dostępnych węzłów może się zmniejszyć, zaleca się
              pominąć opcję mpol przy opcjach automatycznego montowania. Można ją dodać  później,
              gdy   tmpfs   jest   już   zamontowany  w  PunktMontowania,  za  pomocą  "mount  -o
              remount,mpol=Policy:ListaWęzłów PunktMontowania".

   Opcje montowania do ubifs
       UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach  UBI.  Proszę  zauważyć,  że
       atime nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.

       Nazwa urządzenia może zostać podana jako
              ubiX_Y numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y

              ubiY   numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y

              ubiX:NAZWA
                     numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA

              ubi:NAZWA
                     numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA
       Zamiast : można użyć separatora !.

       Dostępne są następujące opcje montowania:

       bulk_read
              Włącza  bulk-read.  Odczyt  z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on
              system plików. Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część  pamięci  flash  może
              czytać  szybciej,  jeśli  dane  są odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu
              kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może wykonać "read-while-load"  gdy  czyta
              więcej niż jedną stronę NAND.

       no_bulk_read
              Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.

       chk_data_crc
              Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.

       no_chk_data_crc.
              Nie  sprawdza  sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza
              sum kontrolnych CRC-32 danych, lecz  sprawdza  je  w  celu  wewnętrznej  informacji
              indeksowania.  Opcja  wpływa  jedynie  na  odczyt,  nie  na  zapis.  Sumy CRC-32 są
              obliczane zawsze podczas zapisu danych.

       compr={none|lzo|zlib}
              Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da
              się odczytać skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.

   Opcje montowania do udf
       udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical
       Storage Technology Association i jest używany często na DVD-ROM-ach. Patrz też iso9660.

       gid=   Ustawia domyślną grupę.

       umask= Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.

       uid=   Ustawia domyślnego użytkownika.

       unhide Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.

       undelete
              Pokazuje usunięte pliki na na listach.

       nostrict
              Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.

       iocharset
              Ustawia zestaw znaków NLS.

       bs=    Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)

       novrs  Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.

       session=
              Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.

       anchor=
              Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.

       volume=
              Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)

       partition=
              Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)

       lastblock=
              Ustawia ostatni blok systemu plików.

       fileset=
              Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)

       rootdir=
              Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)

   Opcje montowania do ufs
       ufstype=wartość
              UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach  operacyjnych.
              Problem  stanowią  różnice  pomiędzy  implementacjami.   Cechy niektórych z nich są
              nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać automatycznie typ ufs.  Z tego  powodu
              użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji montowania.  Możliwe wartości to:

              old    Stary  format  ufs,  jest  to  typ  domyślny,  tylko  do odczytu (proszę nie
                     zapomnieć podać opcji -r).

              44bsd  Dla systemów plików utworzonych przez  system  typu  BSD  (NetBSD,  FreeBSD,
                     OpenBSD).

              ufs2   Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.

              5xbsd  Synonim do ufs2.

              sun    Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.

              sunx86 Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.

              hp     Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.

              nextstep
                     Do  systemów  plików  utworzonych  przez  NeXTStep (na stacji roboczej NeXT)
                     (obecnie tylko do odczytu).

              nextstep-cd
                     Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.

              openstep
                     Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie  tylko  do  odczytu).
                     Ten sam typ systemów plików jest również używany przez Mac OS X.

       onerror=wartość
              Ustala zachowanie w przypadku błędu:

              panic  Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.

              [lock|umount|repair]
                     Te  opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko
                     komunikat na konsoli.

   Opcje montowania do umsdos
       Zobacz opcje do msdos.  Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.

   Opcje montowania do vfat
       Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie  opcje  do  fat.   Opcja  dotsOK  jest  jawnie
       ubijana przez vfat.  Ponadto istnieją

       uni_xlate
              Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe.  To umożliwia
              wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami
              Unikodu.  Bez  tej  opcji,  w  wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'.
              Znakiem unikowym jest ':', ponieważ  na  systemie  vfat  jest  w  innych  wypadkach
              nieprawidłowy.  Sekwencja  specjalna,  która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest
              znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).

       posix  Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko  wielkością  liter.  Ta  opcja
              jest przestarzała.

       nonumtail
              Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru
              kolejnego.

       utf8   UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego  kodowania  Unikodu,  który  jest
              wykorzystywany  przez  konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików
              lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no lub  utf8=false.  Jeśli  zostanie  ustawione
              `uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.

       shortname=tryb
              Definiuje  zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących
              się w schemacie 8.3  znaków.  Jeśli  istnieje  długa  nazwa  pliku,  będzie  zawsze
              preferowanym sposobem wyświetlania. Istnieją cztery tryby:

              lower  Wymusza  na  krótkiej  nazwie  wyświetlanie  jej  za  pomocą  małych  liter;
                     przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

              win95  Wymusza na krótkiej  nazwie  wyświetlanie  jej  za  pomocą  wielkich  liter;
                     przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.

              winnt  Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
                     litery krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.

              mixed  Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
                     litery krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.

   Opcje montowania do usbfs
       devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
              Ustawia  właściciela  i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs
              (domyślnie: uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.

       busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
              Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus)  systemu  plików
              usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.

       listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
              Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444).
              Tryb jest podany ósemkowo.

   Opcje montowania do xenix
       Brak.

   Opcje montowania do xfs
       Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika xfs(5) (pakiet xfsprogs musi być zainstalowany).

URZĄDZENIE LOOP

       Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie

              mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop3

       ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img,  a  następnie
       zamontuje to urządzenie w /mnt.

       Jeśli  nie  podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć
       jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład

              mount /tmp/disk.img /mnt -o loop

       Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli  nie  podano
       systemu plików lub system plików jest znany libblkid, na przykład:

              mount /tmp/disk.img /mnt

              mount -t ext3 /tmp/disk.img /mnt

       Ten  typ  montowań zna trzy opcje, loop, offset i sizelimit, które są tak naprawdę opcjami
       do losetup(8) (opcje te mogą być używane oprócz opcji  specyficznych  dla  danego  systemu
       plików).

       Od  Linuksa  2.6.25  obsługiwane  jest samozniszczenie urządzeń loop, co oznacza, że każde
       urządzenie loop przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez  umount  niezależnie  od
       /etc/mtab.

       Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu losetup -d lub umount -d.

KODY ZAKOŃCZENIA

       mount posiada  następujące  kody  zakończeń  (bity mogą być złożone używając alternatywy -
       OR):

       0      sukces

       1      nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia

       2      błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)

       4      wewnętrzny błąd mount

       8      przerwanie przez użytkownika

       16     problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab

       32     niepowodzenie montowania

       64     cześć montowań powiodła się

       Polecenie mount -a zwraca 0 (wszystkie się powiodły), 32 (wszystkie nie powiodły się)  lub
       64 (część się powiodła, a część nie).

ZEWNĘTRZNE PROGRAMY POMOCNICZE

       Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:

           /sbin/mount.przyrostek spec katalog [-sfnv] [-o opcje] [-t typ.podtyp]

       gdzie typ jest typem systemu plików, a opcje -sfnvo mają to samo znaczenie, co standardowe
       opcje  mount.  Opcja  -t  jest  używana  do  systemów  plików  z  obsługa  podtypów   (np.
       /sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).

       Polecenie   mount  nie  przekazuje  opcji  montowania  unbindable,  runbindable,  private,
       rprivate, slave, rslave, shared, rshared, auto, noauto, comment, x-*,  loop,  offset,  ani
       sizelimit  do programów pomocniczych mount.<przyrostek>. Wszystkie inne opcje są w postaci
       listy (rozdzielonej przecinkami) przekazanej jako argument do opcji -o.

PLIKI

       /etc/fstab        tabela systemów plików

       /etc/mtab         tabela zamontowanych systemów plików

       /etc/mtab~        plik blokady

       /etc/mtab.tmp     plik tymczasowy

       /etc/filesystems  lista systemów plików do wypróbowania

ŚRODOWISKO

       LIBMOUNT_FSTAB=<ścieżka>
              przesłania domyślne położenie pliku fstab (ignorowane dla suid)

       LIBMOUNT_MTAB=<ścieżka>
              przesłania domyślne położenie pliku mtab (ignorowane dla suid)

       LIBMOUNT_DEBUG=all
              włącza wyjście debugowania libmount

       LIBBLKID_DEBUG=all
              włącza wyjście debugowania libblkid

       LOOPDEV_DEBUG=all
              włącza wyjście debugowania konfiguracji urządzenia loop

ZOBACZ TAKŻE

       mount(2), umount(2), umount(8), fstab(5), findmnt(8), nfs(5), nfsd(8), xfs(5),
       xfs_admin(8), mountd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), e2label(8), swapon(8), losetup(8)

BŁĘDY

       Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.

       Niektóre  linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync i -o dirsync (systemy ext2, ext3,
       fat i  vfat  obsługują  synchroniczne  odświeżania  (updates)  (a  la  BSD),  gdy  zostaną
       zamontowane z opcją sync).

       Opcja  -o  remount  może  nie  być  w  stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie
       parametry ext2fs, poza sb, dają się zmieniać przy  ponownym  montowaniu,  lecz  nie  można
       zmienić gid czy umask dla fatfs).

       Zdarza  się,  że  pliki  /etc/mtab  i  /proc/mounts nie odpowiadają sobie, na systemach ze
       zwykłym plikiem mtab. Pierwszy plik opiera się  wyłącznie  na  opcjach  poleceń  mount,  a
       zawartość  drugiego zależy również od jądra i innych ustawień (np. na zdalnym serwerze NFS
       – w szczególnych przypadkach, polecenie mount może dawać  niepewne  informacje  o  punkcie
       montowania NFS; plik /proc/mounts zawiera z reguły pewniejsze informacje). Jest to kolejny
       powód do zastąpienia pliku mtab dowiązaniem symbolicznym do pliku /proc/mounts.

       Sprawdzanie plików w systemie plików NFS, odnosząc się do deskryptorów pliku (np.  rodziny
       funkcji  fcntl  i  ioctl)  może  powodować  niespójny rezultat, z powodu braku sprawdzania
       spójności w jądrze, nawet gdy używane jest noac.

       Opcja loop używana razem z opcjami offset lub sizelimit może nie powieść  się,  gdy  używa
       się  starszych  jąder,  a  polecenie  mount  nie  może  potwierdzić, że rozmiar urządzenia
       blokowego został skonfigurowany zgodnie z żądaniem.  Można  to  obejść  wywołując  ręcznie
       polecenie  losetup  przed  wywołaniem  polecenia  mount już ze skonfigurowanym urządzeniem
       blokowym.

HISTORIA

       Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.

AUTORZY

       Karel Zak <kzak@redhat.com>

DOSTĘPNOŚĆ

       Polecenie  mount  jest  częścią  pakietu  util-linux   i   jest   dostępne   pod   adresem
       ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/.

TŁUMACZENIE

       Autorami  polskiego  tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
       <pborys@dione.ids.pl>, Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>, Andrzej M. Krzysztofowicz
       (PTM) <ankry@green.mf.pg.gda.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie  tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
       stronie  http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.  Jest  zgodne  z   wersją    2.28.2
       oryginału.