plucky (5) ext4.5.gz

Provided by: manpages-pl_4.25.1-1_all bug

NAZWA

       ext2 - drugi rozszerzony (ang. extended) system plików
       ext3 - trzeci rozszerzony system plików
       ext4 - czwarty rozszerzony system plików

OPIS

       Drugi,  trzeci  i  czwarty  rozszerzone  systemy  plików,  znane  powszechnie  jako ext2, ext3 i ext4, są
       linuksowymi systemami plików, które były historycznie domyślnymi systemami plików w  wielu  dystrybucjach
       Linuksa.  Są  to  systemy plików ogólnego zastosowania, zaprojektowane w celu uzyskania rozszerzalności i
       kompatybilności wstecznej. W szczególności, systemy plików mające być uprzednio używane jako ext2 i ext3,
       można  zamontować  za  pomocą  sterownika  systemu  plików  ext4. W wielu współczesnych dystrybucjach, do
       obsługi żądań zamontowania systemów plików ext2 i ext3, skonfigurowano właśnie sterownik  systemu  plików
       ext4.

CECHY SYSTEMU PLIKÓW

       System  plików  sformatowany  jako ext2, ext3 lub ext4 może mieć włączony pewien zestaw z poniższych cech
       funkcji systemu plików. Część cech nie jest obsługiwane we wszystkich implementacjach sterowników systemu
       plików  ext2,  ext3  i  ext4,  zależy to od używanej wersji jądra Linux. W innych systemach operacyjnych,
       takich jak GNU/HURD czy FreeBSD, w ich implementacjach ext2 może być obsługiwany jedynie  wąski  podzbiór
       cech systemu plików.

       64bit
              Umożliwia  osiągnięcie  przez  system  plików  rozmiaru większego niż 2^32 bloków. Cecha ta jest w
              razie potrzeby włączana automatycznie, ale można  ją  również  podać  jawnie,  jeśli  system  może
              wymagać  zmiany  rozmiaru  na  ponad  2^32  bloków, a był mniejszy niż ten próg, gdy go pierwotnie
              tworzono. Proszę zauważyć, że niektóre starsze  jądra  oraz  starsze  wersje  e2fsprogs  nie  będą
              obsługiwały systemu plików z włączoną niniejszą cechą ext4.

       bigalloc
              Cecha  ext4  umożliwiająca  przydzielanie  klastra  bloków  tak, że jednostką alokacji jest liczba
              bloków do kwadratu. Oznacza to, że każdy bit tradycyjnie będący mapą bitową alokacji bloków, teraz
              staje  się  wskaźnikiem,  mówiącym czy klaster jest używany, czy też nie, przy czym klaster składa
              się domyślnie z 16 bloków. Cecha może zmniejszyć czas,  jaki  zajmuje  przydzielanie  bloków  oraz
              zmniejszyć  fragmentację,  szczególnie  w  przypadku  dużych  plików. Rozmiar można określić opcją
              mke2fs -C.

              Uwaga: Cecha bigalloc jest wciąż rozwijana i może nie być w pełni obsługiwana przez używane  jądro
              oraz       posiadać      błędy.      Szczegóły      opisano      na      stronie      internetowej
              http://ext4.wiki.kernel.org/index.php/Bigalloc. Opcja może interferować z opóźnioną alokacją (zob.
              opcję montowania nodelalloc).

              Cecha wymaga włączenia funkcji extent.

       casefold
              Cecha  ext4  zapewnia  obsługę kodowania dla katalogów z włączoną flagą casefold (+F), na poziomie
              systemu plików. Cecha ta zachowuje nazwy na dysku, lecz  pozwala  aplikacjom  odszukanie  pliku  w
              systemie plików za pomocą wersji równoważnej kodowania nazwy pliku.

       dir_index
              Używa  b-drzew  z  kluczem  do  przyspieszenia  wyszukiwania  w  dużych  katalogach. Jest to cecha
              obsługiwana w systemach plików ext3 i ext4, a ignorowana przez system plików ext2.

       dir_nlink
              I-węzeł nie może mieć zwykle w ext4 więcej niż 65 000 dowiązań  zwykłych  (twardych).  Dotyczy  to
              zarówno  zwykłych  plików  jak i katalogów, zatem oznacza to również, że katalog nie może posiadać
              więcej niż 64 998 podkatalogów (ponieważ każdy z wpisów „.” i „..”, jak również  wpis  katalogu  w
              jego   katalogu   nadrzędnym,  liczą  się  jako  dowiązania  zwykłe).  Niniejsza  cecha  umożliwia
              podniesienie tego limitu, przez co ext4 użyje wartości dowiązań zwykłych równej 1 jako  wskaźnika,
              że  liczba  dowiązań  zwykłych  do  katalogu nie jest znana, gdy liczba dowiązań mogła przekroczyć
              maksymalny limit.

       ea_inode
              Atrybuty rozszerzone pliku wraz z powiązanymi metadanymi, muszą zwykle zmieścić się w i-węźle  lub
              w  bloku  atrybutów  rozszerzonych  związanym  z  i-węzłem.  Cecha  ta pozwala, jeśli zajdzie taka
              potrzeba, na umieszczenie wartości każdego atrybutu rozszerzonego  w  blokach  danych  oddzielnego
              i-węzła, zwiększając limity rozmiaru i liczby atrybutów rozszerzonych na plik.

       encrypt
              Włącza  obsługę  szyfrowania bloków z danymi oraz nazw plików na poziomie systemu plików. Metadane
              i-węzłów (znaczniki czasu, rozmiar pliku, własność użytkownika/grupy itp.) nie są szyfrowane.

              Cecha ta jest najbardziej przydatna w  systemach  plików  z  wieloma  użytkownikami  lub  gdy  nie
              wszystkie  pliki  mają  być  zaszyfrowane.  W wielu przypadkach, szczególnie w systemach używanych
              przez jednego użytkownika, szyfrowanie na poziomie urządzenia blokowego, za pomocą dm-crypt,  może
              zapewnić zdecydowanie większe bezpieczeństwo.

       ext_attr
              Cecha włącza korzystanie z atrybutów rozszerzonych. Jest obsługiwana w ext2, ext3 i ext4.

       extent
              Ta cecha ext4 pozwala na przechowywanie przypisań numerów bloków logicznych określonego i-węzła do
              bloków fizycznych na urządzeniu dyskowym w postaci drzewa  ekstentów,  które  jest  efektywniejszą
              strukturą  danych  od  tradycyjnych  bloków  niebezpośrednich, używanych w systemach plików ext2 i
              ext3. Używanie drzewa ekstentów zmniejsza narzut bloków  metadanych,  poprawia  wydajność  systemu
              plików  i  zmniejsza  czas potrzebny do wykonania e2fsck(8) na systemie plików (uwaga: ze względów
              historycznych/kompatybilności wstecznej, jako prawidłowa  nazwa  akceptowana  jest  oprócz  extent
              także extents).

       extra_isize
              Ta  cecha ext4 rezerwuje określoną ilość miejsca w każdym i-węźle na metadane, takie jak znaczniki
              nanosekundowe i czas utworzenia pliku, nawet jeśli aktualne jądro nie wymaga rezerwacji tak  dużej
              przestrzeni. Bez tej cechy, jądro zarezerwuje przestrzeń na funkcje, których aktualnie potrzebuje,
              a reszta może być zajęta przez atrybuty rozszerzone.

              W przypadku tej cechy, użyteczny rozmiar i-węzła musi wynosić co najmniej 256 bajtów.

       filetype
              Cecha włącza  przechowywanie  informacji  o  typie  pliku  we  wpisach  katalogu.  Cecha  ta  jest
              obsługiwana w ext2, ext3 i ext4.

       flex_bg
              Ta  cecha  ext4  pozwala  na  umieszczanie  metadanych  grup  poszczególnych bloków (mapy bitowych
              alokacji oraz tablic i-węzłów) w dowolnym miejscu nośnika. Dodatkowo, mke2fs(8)  umieści  metadane
              grup  poszczególnych  bloków  razem,  począwszy  od pierwszej grupy bloków każdej „grupy flex_bg”.
              Rozmiar grupy flex_bg można określić za pomocą opcji -G.

       has_journal
              Tworzy dziennik, aby  zapewnić  spójność  systemu  plików  nawet  po  wystąpieniu  nieprawidłowego
              zamknięcia.  Ustawienie  tej  cechy  systemu  plików  jest  równoważne podaniu opcji -j programowi
              mke2fs(8) lub tune2fs(8). Cecha ta jest obsługiwana  przez  ext3  i  ext4  oraz  ignorowana  przez
              sterownik systemu plików ext2.

       huge_file
              Ta cecha ext4 pozwala na osiąganie przez pliki rozmiaru większego niż 2 terabajty.

       inline_data
              Pozwala na przechowywanie danych w przestrzeni i-węzła i atrybutów rozszerzonych.

       journal_dev
              Ta  cecha jest włączana na superbloku, znajdującym się w zewnętrznym urządzeniu dziennika. Rozmiar
              bloku zewnętrznego dziennika musi być taki sam, jak w przypadku używającego go systemu plików.

              The  external  journal  device  can  be  used  by   a   file   system   by   specifying   the   -J
              device=<external-device> option to mke2fs(8)  or tune2fs8).

       large_dir
              Cecha  ta  zwiększa  limit  liczby  plików  na  katalog,  przez  zwiększenie maksymalnego rozmiaru
              katalogów i, w przypadku  katalogów  korzystających  z  b-drzewami  z  kluczem  (zob.  dir_index),
              maksymalną wysokość b-drzewa z kluczem, używanego do przechowywania wpisów katalogów.

       large_file
              Ten  znacznik  cechy  jest ustawiany automatycznie przez współczesne jądra, gdy utworzy się plik o
              rozmiarze większym niż 2 gigabajty. Bardzo stare jądra nie potrafią obsłużyć dużych plików,  zatem
              cecha  ta  służyła  do  zapobiegania  montowania  systemów  plików,  których stare jądra nie mogły
              zrozumieć.

       metadata_csum
              Ta cecha ext4 włącza sumy kontrolne  metadanych.  Sumy  kontrolne  dotyczą  wszystkich  metadanych
              systemu  plików  (superbloku,  bloków deskryptora grupy, map bitowych i-węzła i bloku, katalogów i
              bloków drzewa ekstentów). Algorytm sum kontrolnych używany  do  bloków  metadanych  różni  się  od
              wykorzystywanego  do  deskryptorów  grup,  przy  włączonej  funkcji  uninit_bg.  Te  dwie cechy są
              niekompatybilne i preferowana jest cecha metadata_csum, zamiast uninit_bg.

       metadata_csum_seed
              Cecha  pozwala  na  przechowywanie  przez  system  plików  ziarna  sum  kontrolnych  metadanych  w
              superbloku,  co  pozwala  na  zmianę,  przez  administratora,  UUID-u  systemu  plików używającego
              metadata_csum, gdy jest on zamontowany.

       meta_bg
              Ta cecha ext4 pozwala  na  zmianę  systemów  plików  online,  bez  potrzeby  jawnego  rezerwowania
              przestrzeni  na  wzrost  rozmiaru  deskryptorów  grupy bloków. Schemat ten służy również do zmiany
              systemów plików, które mają więcej niż 2^32 bloków. Nie  zaleca  się  ustawiania  tej  cechy  przy
              tworzeniu  systemu  plików, ponieważ ta alternatywna metoda przechowywania bloku deskryptorów grup
              spowolni montowania systemu plików, a nowsze jądra mogą ją automatycznie włączyć,  gdy  będzie  to
              konieczne  przy  dokonywaniu  zmiany  rozmiaru  systemu  plików  online, gdy zabraknie przestrzeni
              dostępnej w zmienianym rozmiarze i-węzła.

       mmp
              Ta cecha ext4 udostępnia ochronę przed wielokrotnym montowaniem (ang. multiple mount protection  —
              MMP).  MMP  pomaga  chronić  system  plików  przed  wielokrotnym  zamontowaniem i jest przydatna w
              środowiskach korzystających z wspólnych nośników danych.

       orphan_file
              This ext4 feature fixes a potential scalability bottleneck for workloads that are  doing  a  large
              number  of  truncate  or  file  extensions in parallel.  It is supported by Linux kernels starting
              version 5.15, and by e2fsprogs starting with version 1.47.0.

       project
              Ta  cecha  ext4  udostępnia  obsługę  przydziałów  dyskowych  na  projekt.  Dzięki  tej  cesze,  w
              zamontowanym systemie plików pilnowany będzie identyfikator projektu i-węzła.

       quota
              Tworzy  i-węzły przydziałów dyskowych (i-węzeł #3 do przydziałów użytkownika (userquota) i i-węzeł
              #4 do przydziałów grupy (group quota)) i ustawia je w superbloku. Dzięki tej cesze, w zamontowanym
              systemie plików przydziały będą automatycznie włączone.

              Powoduje,  że  pliki  przydziałów  dyskowych  (tj.  user.quota  i  group.quota,  które  istniały w
              zaprojektowanych dawniej przydziałach dyskowych) będą ukrytymi i-węzłami.

       resize_inode
              Cecha systemu plików wskazuje, że zarezerwowano  przestrzeń,  dzięki  której  tablica  deskryptora
              grupy  bloków  może  być  rozszerzona przy zmianie rozmiaru zamontowanego systemu plików. Operacja
              zmiany rozmiaru zamontowanego systemu plików jest dokonywana przez jądro,  po  jej  wyzwoleniu  za
              pomocą resize2fs(8). Domyślnie, mke2fs(8) postara się zarezerwować wystarczająco dużo miejsca, aby
              system plików mógł być zwiększony do rozmiaru 1024 razy większego niż rozmiar początkowy. Można to
              zmienić za pomocą rozszerzonej opcji resize.

              Cecha ta wymaga włączenia cechy sparse_super lub sparse_super2.

       sparse_super
              Cecha ustawiana na wszystkich współczesnych systemach plików ext2, ext3 i ext4. Wskazuje, że kopie
              deskryptorów grupy bloków  i  superbloku  są  dostępne  tylko  w  kilku  grupach  bloków,  nie  we
              wszystkich.

       sparse_super2
              Cecha  ta  wskazuje,  że  będą  występowały  co  najwyżej  dwie  kopie deskryptorów grupy bloków i
              superbloku. Grupy bloków przechowujące kopię/kopie  deskryptorów  grupy  bloków  i  superbloku  są
              przechowywane  w  superbloku, ale zwykle jedna będzie przechowywana na początku grupy bloków #1, a
              jeden w ostatniej grupie bloków w systemie plików. Cechy te  są  generalnie  bardziej  ekstremalną
              wersją sparse_super i są zaprojektowane w celu udostępnienia znacznie większej ciągłej przestrzeni
              dysku plikom z danymi.

       stable_inodes
              Oznacza numery i-węzłów  i  UUID  systemu  plików  jako  stabilne.  resize2fs(8)  nie  pozwoli  na
              zmniejszanie systemu plików z tą cechą, a tune2fs(8) nie pozwoli na zmienianie jego UUID. Cecha ta
              pozwala na korzystanie z wyspecjalizowanych ustawień  szyfrowania,  używających  numerów  i-węzłów
              oraz UUID-u. Proszę zauważyć, że wciąż trzeba oddzielnie włączyć cechę encrypt. stable_inodes jest
              cechą typu „compat”, tak więc starsze jądra dozwalają ją.

       uninit_bg
              Ta cecha systemu plików ext4 wskazuje, że  deskryptory  grupy  bloków  będą  zabezpieczone  sumami
              kontrolnymi,  dzięki  czemu  mke2fs(8)  może  bezpiecznie  utworzyć  system plików bez inicjowania
              wszystkich grup bloków. Jądro będzie utrzymywało wartość  nieużywanych  i-węzłów  oraz  zainicjuje
              bloki  i tablicę i-węzłów w sposób leniwy. Cecha ta przyspiesza również sprawdzanie systemu plików
              za pomocą e2fsck(8) oraz przyspiesza utworzenie systemu plików przy użyciu mke2fs(8).

       verity
              Włącza obsługę zabezpieczeń plików verity. Pliki verity są tylko do  odczytu,  a  ich  dane  są  w
              sposób  przezroczysty weryfikowane wobec drzewa Merkle, ukrytego za końcem pliku. Za pomocą skrótu
              korzenia drzewa Merkle, plik verity może być w sposób efektywny  uwierzytelniony,  niezależnie  od
              jego rozmiaru.

              Cecha  jest  najbardziej przydatna do uwierzytelniania ważnych plików tylko do odczytu w systemach
              plików do odczytu i zapisu. Jeśli sam system plików jest tylko do odczytu, to  używanie  dm-verity
              do uwierzytelnienia całego urządzenia blokowego może zapewnić znacznie wyższe bezpieczeństwo.

OPCJE MONTOWANIA

       Niniejszy  rozdział  opisuje  opcje  montowania, które są typowe dla ext2, ext3 i ext4. Oprócz tego można
       używać ogólnych opcji montowania; więcej szczegółów w podręczniku mount(8).

Opcje montowania ext2

       System plików „ext2” jest standardowym  linuksowym  systemem  plików.  Od  Linuksa  2.5.46,  w  przypadku
       większości  opcji,  ustawienie  domyślne  zależy  od  superbloku systemu plików. Ustawia się je za pomocą
       tune2fs(8).

       acl|noacl
              Obsługa list kontroli dostępu (ang. Access Control Lists) POSIX (lub  nie).  Więcej  szczegółów  w
              podręczniku acl.

       bsddf|minixdf
              Ustawia  zachowanie  wywołania  systemowego  statfs.  Zachowanie  minixdf  zwraca  w polu f_blocks
              całkowitą liczbę bloków w systemie plików, natomiast zachowanie bsddf  (domyślne)  odejmuje  bloki
              narzutu,  wykorzystywane przez system plików ext2, które nie są dostępne do przechowywania danych.
              Oto efekt:

              % mount /k -o minixdf; df /k; umount /k

              System plików  1K-bl    użyte  dostępne  %uż  zamont. na
              /dev/sda6      2630655  86954  2412169   3%   /k

              % mount /k -o bsddf; df /k; umount /k

              System plików  1K-bl    użyte  dostępne  %uż  zamont. na
              /dev/sda6      2543714     13  2412169   0%   /k

              Proszę zauważyć, że ten przykład ukazuje dodanie opcji wiersza poleceń  do  opcji  przekazanych  w
              /etc/fstab.

       check=none lub nocheck
              Przy  zamontowaniu  nie  jest  dokonywane  sprawdzanie. Jest to zachowanie domyślne. Jest szybkie.
              Rozsądnym jest wykonywać co jakiś czas e2fsck(8) np. w czasie rozruchu  systemu.  Zachowania  inne
              niż  domyślne  nie są już obsługiwane (opcje check=normal i check=strict zostały usunięte). Proszę
              zauważyć, że te opcje montowania nie muszą być obsługiwane, jeśli do systemów pliku  ext2  i  ext3
              użyto sterownika jądra ext4.

       debug  Wypisuje informacje debugowania przy każdym montowaniu (oraz ponownym montowaniu).

       errors={continue|remount-ro|panic}
              Określa  zachowanie  przy  wystąpieniu  błędu  (odpowiednio:  ignoruje  błędy, oznacza system jako
              zawierający błędy i kontynuuje; montuje system ponownie jako tylko do odczytu; prowadzi do  paniki
              jądra  i  zatrzymania  systemu).  Zachowanie domyślne jest ustawiane w superbloku systemu plików i
              można je zmienić za pomocą tune2fs(8).

       grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
              Opcje te określają jaki identyfikator grupy otrzymuje nowo  utworzony  plik.  Gdy  ustawione  jest
              grpid  jest  to  identyfikator grupy katalogu, w którym go utworzono. W przeciwnym razie (tak jest
              domyślnie) otrzymuje identyfikator grupy  systemu  plików  (fsgid)  bieżącego  procesu,  chyba  że
              katalog  ma  ustawiony bit uprawnień sgid — wówczas plik otrzymuje identyfikator grupy katalogu, w
              którym go utworzono, a jeśli nowy plik jest katalogiem, to dziedziczy również bit sgid.

       grpquota|noquota|quota|usrquota
              Opcja montowania usrquota (równoważna: quota) włącza obsługę przydziałów dyskowych  użytkownika  w
              systemie  plików.  Opcja  grpquota  włącza obsługę przydziałów grup. Konieczne jest skorzystanie z
              narzędzi do przydziałów dyskowych, aby faktycznie włączyć i zarządzać przydziałami dyskowymi.

       nouid32
              Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y. Umożliwia to współdziałanie ze starszymi jądrami, które zachowują
              wartości 16-bitowe i ich oczekują.

       oldalloc lub orlov
              Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślny jest Orlov.

       resgid=n i resuid=n
              System plików ext2 rezerwuje określony procent dostępnej przestrzeni (domyślnie 5%, zob. mke2fs(8)
              i  tune2fs(8)).  Opcje  te  określają  tego,  kto  może  korzystać  z  zarezerwowanych  bloków  (w
              przybliżeniu:  kto  ma  określony  identyfikator  użytkownika (resuid) lub należy do podanej grupy
              (resgid)).

       sb=n   Zamiast używania zwykłego superbloku, używa alternatywnego superbloku podanego w n. Opcja ta  może
              się przydać, gdy podstawowy superblok został uszkodzony. Położenie superbloku zapasowego zależy od
              rozmiaru bloku systemu plików, liczby bloków na grupę oraz cech takich jak sparse_super.

              Additional backup superblocks can be determined by using the mke2fs program using the -n option to
              print  out  where  the  superblocks  exist,  supposing  mke2fs is supplied with arguments that are
              consistent with the file system's layout (e.g., blocksize, blocks per group, sparse_super, etc.).

              Numer bloku używa 1000 jednostek. Zatem aby użyć logicznego bloku 32768 w systemie plików  z  4000
              bloków, należy podać „sb=131072”.

       user_xattr|nouser_xattr
              Obsługuje (lub nie) atrybuty rozszerzone „user.”

Opcje montowania ext3

       System  plików  ext3 jest wersją systemu plików ext2 poszerzoną o dziennikowanie. Obsługuje te same opcje
       co ext2, a dodatkowo następujące:

       journal_dev=numer-urządzenia/journal_path=ścieżka
              Gdy zmianie ulegną numery główne/poboczne urządzenia zewnętrznego dziennika,  opcje  te  pozwalają
              wskazać  nowe  położenie dziennika. Urządzenie dziennika jest identyfikowane albo nowymi numerami:
              głównym i pobocznym zakodowanymi w numerze-urządzenia, albo ścieżką do urządzenia.

       norecovery/noload
              Nie ładuje dziennika przy montowaniu. Proszę zauważyć, że jeśli system plików został  niepoprawnie
              odmontowany,  to  pominięcie  odtworzenie  dziennika  spowoduje  istnienie niespójności w systemie
              plików, co może doprowadzić do wielu problemów.

       data={journal|ordered|writeback}
              Określa tryb dziennikowania plików z danymi. Metadane są  zawsze  dziennikowane.  Aby  użyć  trybu
              innego  niż  ordered  w  głównym  systemie  plików,  należy przekazać tryb do jądra, jako parametr
              rozruchowy np. rootflags=data=journal.

              journal
                     Wszystkie dane są zatwierdzane do dziennika, przed zapisem do głównego systemu plików.

              ordered
                     Tryb domyślny. Wymuszane  jest  zapisywanie  wszystkich  danych  bezpośrednio  do  głównego
                     systemu plików, zanim ich metadane są zatwierdzane w dzienniku.

              writeback
                     Kolejność danych nie jest zachowywana – dane mogą być zapisywane do głównego systemu plików
                     po zatwierdzeniu ich metadanych do dziennika.  Ma  to  być  opcja  zapewniająca  największą
                     przepustowość.   Gwarantuje   wewnętrzną  spójność  systemu  plików,  ale  może  spowodować
                     pojawienie się starych plików po załamaniu i odtworzeniu dziennika.

       data_err=ignore
              Gdy wystąpi błąd w buforze plików danych w trybie ordered,  ogranicza  się  jedynie  do  wypisania
              komunikatu o błędzie.

       data_err=abort
              Gdy wystąpi błąd w buforze plików danych w trybie ordered, przerywa dziennik.

       barrier=0 / barrier=1
              Wyłącza  /  włącza używanie barier zapisu w kodzie jbd (urządzenia blokowego dziennika). barrier=0
              wyłącza je, a barrier=1 włącza (tak jest domyślnie). Wymagany jest  również  stos  wejścia/wyjścia
              potrafiący  obsługiwać  bariery,  a  jeśli  jbd otrzyma błąd przy zapisie barier, ponownie wyłączy
              bariery wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność na  dysku  w  przypadku
              zatwierdzeń  dziennika,  co czyni dyskowe ulotne bufory zapisu bezpiecznymi do użycia, przy pewnym
              uszczerbku  wydajności.  Jeśli  dyski  komputera  są  w  jakiś  sposób  zabezpieczone  bateryjnie,
              wyłączenie barier może bezpiecznie zwiększyć wydajność.

       commit=liczba-sekund
              Uruchamia  zatwierdzenie  dziennika  co  liczbę-sekund. Domyślna wartość to 5 sekund. Zero oznacza
              wartość domyślną.

       user_xattr
              Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika. Więcej informacji w podręczniku xattr(7).

       jqfmt={vfsold|vfsv0|vfsv1}
              Oprócz starego systemu przydziałów dyskowych (jak w ext2, jqfmt=vfsold, inaczej quota w wersji  1)
              ext3  obsługuje  również  przydziały dziennikowane (quota w wersji 2). jqfmt=vfsv0 lub jqfmt=vfsv1
              włącza przydziały dziennikowane. Mają one tę przewagę,  że  nawet  po  załamaniu  systemu  nie  ma
              konieczności  sprawdzania przydziałów. Gdy włączona jest cecha systemu plików quota, to przydziały
              dziennikowane są używane automatycznie, a ta opcja montowania jest ignorowana.

       usrjquota=aquota.user|grpjquota=aquota.group
              Przy przydziałach dziennikowanych (jqfmt=vfsv0 lub  jqfmt=vfsv1),  wymagane  są  opcje  montowania
              usrjquota=aquota.user i grpjquota=aquota.group, wskazujące systemowi przydziałów pliki bazy danych
              przydziałów, które mają być używane. Gdy włączona jest cecha systemu plików quota,  to  przydziały
              dziennikowane są używane automatycznie, a ta opcja montowania jest ignorowana.

Opcje montowania ext4

       System  plików  ext4  stanowi  wyższy  poziom  zaawansowania  systemu  plików ext3 i zawiera usprawnienia
       skalowalności i niezawodności w celu obsługi dużych systemów plików.

       Opcje journal_dev, journal_path, norecovery,  noload,  data,  commit,  orlov,  oldalloc,  [no]user_xattr,
       [no]acl,  bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid, bsdgroups, nogrpid, sysvgroups, resgid, resuid,
       sb, quota, noquota, nouid32, grpquota, usrquota, usrjquota, grpjquota i jqfmt są wstecznie kompatybilne z
       ext3 i ext2.

       journal_checksum | nojournal_checksum
              Opcja journal_checksum włącza sumy kontrolne transakcji dziennika. Pozwoli to na wykrywanie błędów
              w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck  i  jądrze.  Jest  to  zmiana  kompatybilna,  która  jest
              ignorowana przez starsze jądra.

       journal_async_commit
              Bloki  zatwierdzeń  mogą  być  zapisywane na dysk bez czekania na bloki deskryptora. Po włączeniu,
              starsze  jądra  nie  będą  mogły  zamontować  urządzenia.  Powoduje  wewnętrzne  włączenie   opcji
              journal_checksum.

       barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
              Te opcje montowania mają taki sam skutek jak w ext3. W celu zapewnienia spójności z innymi opcjami
              montowania ext4 dodano opcje montowania „barrier” i „nobarrier”.

              System plików ext4 domyślnie włącza bariery zapisu.

       inode_readahead_blks=n
              Ten parametr dostosowania kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy  i-węzłów,  którą  zbuforuje
              algorytm  odczytania  z  wyprzedzeniem  tablicy  i-węzłów  ext4.  Wartość  musi być potęgą dwójki.
              Domyślną wartością są 32 bloki.

       stripe=n
              Liczba bloków systemu plików, których mballoc spróbuje użyć do przydzielenia danych i  wyrównania.
              W przypadku systemów RAID5/6, powinna być to liczba dysków z danych * rozmiar cząstki (ang. chunk)
              RAID w blokach systemu plików.

       delalloc
              Opóźnia przydzielenie bloków do czasu zapisu.

       nodelalloc
              Wyłącza opóźnioną alokację. Bloki są przydzielane, gdy dane są kopiowane z bufora  użytkownika  do
              bufora strony.

       max_batch_time=mikrosekundy
              Maksymalny  czas, jaki ext4 powinien czekać na dodatkowe operacje systemu plików, w celu dokonania
              wspólnej, synchronicznej operacji zapisu. Ze względu  na  to,  że  synchroniczne  operacje  zapisu
              wymuszają  zatwierdzenie,  a  później  odczekują  na  zakończenie  wejścia/wyjścia,  nie  jest  to
              kosztowne, a może dać duży  zysk  przepustowości,  oczekuje  się  niewielki  czas,  aby  sprawdzić
              ewentualne  inne  transakcje  mogące  być  podczepione  do zapisu synchronicznego. Algorytm został
              zaprojektowany do automatycznego dostosowania się do szybkości dysku, mierząc czas,  jaki  zajmuje
              (przeciętnie)  zakończenie zatwierdzenia transakcji. Można to nazwać „czasem zatwierdzenia”. Jeśli
              czas, jaki trwała transakcja był mniejszy od czasu zatwierdzenia, ext4  będzie  próbował  odczekać
              przez   czas   zatwierdzenia,  aby  sprawdzić  czy  inne  operacje  dołączą  do  transakcji.  Czas
              zatwierdzenia jest ograniczony przez max_batch_time, które domyślnie wynosi 15000 µs  (15 ms).  Tę
              optymalizację można całkowicie wyłączyć ustawiając max_batch_time na 0.

       min_batch_time=mikrosekundy
              Ten  parametr  ustawia  czas zatwierdzenia (zgodnie z powyższym opisem) na minimum min_batch_time.
              Domyślnie wynosi to zero mikrosekund. Zwiększenie tego  parametru  może  zwiększyć  przepustowość,
              przy obciążeniach wielowątkowych, synchronicznych na bardzo szybkich dyskach, kosztem zwiększonych
              opóźnień.

       journal_ioprio=priorytet
              Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym  priorytetem),  który  powinien  być
              użyty do operacji wejścia/wyjścia przedkładanych przez kjournald2 podczas zatwierdzenia. Domyślnie
              ustawi wartość 3, czyli nieco więcej niż domyślny priorytet wejścia/wyjścia.

       abort  Symuluje efekt wywołania ext4_abort() do celów debugowania. Opcja  używana  zwykle  przy  ponownym
              montowaniu już zamontowanego systemu plików.

       auto_da_alloc|noauto_da_alloc
              Wiele  niechlujnych  aplikacji  nie  używa  fsync() przy zastępowaniu istniejących plików wzorcami
              takimi jak

              fd = open("foo.new")/write(fd,...)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")

              albo nawet gorzej

              fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,...)/close(fd).

              Jeśli włączona jest opcja auto_da_alloc, to ext4 wykryje wzorce „zastąp przez zmianę  nazwy”  oraz
              „zastąp przez docięcie” i wymusi sytuację, w której odroczone przydzielenia bloków są przydzielane
              w ten sposób, że przy następnym zatwierdzeniu dziennika, w domyślnym  trybie  data=ordered,  przed
              zatwierdzeniem  operacji rename() wymuszany jest zapis bloków danych nowego pliku na dysk. To daje
              zbliżony poziom  gwarancji  jak  ext3,  i  zapobiega  problemowi  „zerowej  długości”,  jaki  może
              przydarzyć się przy załamaniu systemu, przed wymuszeniem bloków odroczonej alokacji na dysk.

       noinit_itable
              Nie  inicjuje  niezainicjowanych  bloków  tablicy  i-węzłów  w  tle.  Funkcja przydatna na płytach
              instalacyjnych, dzięki czemu proces instalacji może zakończyć  się  tak  szybko  jak  to  możliwe;
              proces  inicjalizacji  tablicy  i-węzłów będzie wtedy odroczony do następnego zamontowania systemu
              plików.

       init_itable=n
              Leniwy  kod  inicjacji  i-węzłów  odczeka  n  razy  liczbę  milisekund,  jaką  zajęło  wyzerowanie
              poprzedniej  grupy  bloków  w tabeli i-węzłów. Minimalizowany jest w ten sposób wpływ na wydajność
              systemu, jaki wywiera inicjowanie tabeli i-węzłów systemu plików.

       discard/nodiscard
              Kontroluje, czy ext4 powinien wydawać polecenia discard/TRIM do podległego urządzenia blokowego  w
              momencie  zwolnienia  bloków.  Przydatne  do  urządzeń  SSD oraz rozszerzalnych LUN-ów używających
              plików z dziurami, lecz domyślnie jest wyłączona, do momentu aż zostanie  wystarczająco  dokładnie
              przetestowana.

       block_validity/noblock_validity
              Ta  opcja  włącza/wyłącza  mechanizm jądra służący do śledzenia bloków metadanych systemu plików w
              wewnętrznych strukturach danych. Pozwala m.in wieloblokowemu  alokatorowi  na  szybką  lokalizację
              ekstentów,  które mogą się nakładać na bloki metadanych systemu plików. Opcja jest przeznaczona do
              celów debugowania i jest domyślnie wyłączona, ponieważ negatywnie wpływa na wydajność.

       dioread_lock/dioread_nolock
              Kontroluje,  czy  ext4  powinien  używać  (czy  nie)  blokowania   odczytu   DIO   (bezpośredniego
              wejścia/wyjścia).  Jeśli  podano  opcję dioread_nolock, to ext4 przydzieli niezainicjowany ekstent
              przed zapisem  bufora  i  przekształci  ekstent  w  celu  jego  zainicjowania  już  po  ukończeniu
              wejścia/wyjścia.  Takie  podejście  pozwala  na  uniknięcie  używania  przez  kod  ext4 zatrzasków
              i-węzłów, co zwiększa skalowalność na nośnikach  o  dużej  szybkości.  Nie  współdziała  jednak  z
              dziennikowaniem  danych,  opcja  dioread_nolock  zostanie  wówczas  zignorowana,  a  jądro wypisze
              ostrzeżenie.  Proszę  zauważyć,  że  kod  dioread_nolock  jest   używany   wyłącznie   do   plików
              korzystających  z  ekstentów.  Ze  względu na wszystkie opisane ograniczenia, opcja jest domyślnie
              wyłączona (obowiązuje dioread_lock).

       max_dir_size_kb=n
              This limits the size of the directories so that any attempt to expand them  beyond  the  specified
              limit  in kilobytes will cause an ENOSPC error. This is useful in memory-constrained environments,
              where a very large directory can cause severe performance problems or  even  provoke  the  Out  Of
              Memory  killer.  (For  example, if there is only 512 MiB memory available, a 176 MiB directory may
              seriously cramp the system's style.)

       i_version
              Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja domyślnie wyłączona.

       nombcache
              Opcja wyłącza korzystanie z mbcache w celu  deduplikacji  atrybutów  rozszerzonych.  W  systemach,
              gdzie atrybuty rozszerzone są rzadko (lub nigdy) dzielone między plikami, użycie bufora mbcache do
              deduplikacji niepotrzebnie zwiększa narzut obliczeniowy.

       prjquota
              Opcja montowania prjquota włącza w systemie  plików  obsługę  przydziałów  dyskowych  na  poziomie
              projektu.  Konieczne jest skorzystanie z narzędzi do przydziałów dyskowych, aby faktycznie włączyć
              i zarządzać przydziałami dyskowymi.  Niniejsza  opcja  montowania  wymaga  cechy  project  systemu
              plików.

ATRYBUTY PLIKU

       Systemy  plików  ext2, ext3 i ext4 obsługują ustawianie następujących atrybutów plików w systemach Linux,
       za pomocą narzędzia chattr(1):

       a - tylko dopisywanie (ang. append)

       A - bez aktualizacji czasu dostępu (atime)

       d - bez zrzucania (ang. dump)

       D - synchroniczna aktualizacja katalogu (ang. directory)

       i - niezmienialny (ang. immutable)

       S - aktualizacje synchroniczne

       u - odwracalne kasowanie (ang. undeletable)

       Oprócz tego, systemy plików ext3 i ext4 obsługują także:

       j - dziennikowanie danych (ang. journaling)

       Ponadto, system plików ext4 obsługuje również:

       e - format ekstentów

       Opis każdego z atrybutów znajduje się w podręczniku systemowym chattr(1).

OBSŁUGA W JĄDRZE

       Niniejszy rozdział opisuje sterownik systemu plików (np. ext2, ext3, ext4) oraz wersję  jądra,  w  której
       dodano  obsługę  danej  cechy  systemu  plików.  Proszę  zauważyć,  że  niekiedy  cecha  była  obecna  we
       wcześniejszych wersjach jądra, ale znane były poważne błędy. W  niektórych  przypadkach  cecha  może  być
       wciąż   uważana  za  eksperymentalną.  Proszę  również  zwrócić  uwagę,  że  w  niektórych  dystrybucjach
       przeniesiono obsługę cech do starszych jąder; w szczególności wersje jądra  w  niektórych  „dystrybucjach
       biznesowych” mogą być niezwykle mylące.

       filetype            ext2, 2.2.0

       sparse_super        ext2, 2.2.0

       large_file          ext2, 2.2.0

       has_journal         ext3, 2.4.15

       ext_attr            ext2/ext3, 2.6.0

       dir_index           ext3, 2.6.0

       resize_inode        ext3, 2.6.10 (zmiana rozmiaru online)

       64bit               ext4, 2.6.28

       dir_nlink           ext4, 2.6.28

       extent              ext4, 2.6.28

       extra_isize         ext4, 2.6.28

       flex_bg             ext4, 2.6.28

       huge_file           ext4, 2.6.28

       meta_bg             ext4, 2.6.28

       uninit_bg           ext4, 2.6.28

       mmp                 ext4, 3.0

       bigalloc            ext4, 3.2

       quota               ext4, 3.6

       inline_data         ext4, 3.8

       sparse_super2       ext4, 3.16

       metadata_csum       ext4, 3.18

       encrypt             ext4, 4.1

       metadata_csum_seed  ext4, 4.4

       project             ext4, 4.5

       ea_inode            ext4, 4.13

       large_dir           ext4, 4.13

       casefold            ext4, 5.2

       verity              ext4, 5.4

       stable_inodes       ext4, 5.5

ZOBACZ TAKŻE

       mke2fs(8), mke2fs.conf(5), e2fsck(8), dumpe2fs(8), tune2fs(8), debugfs(8), mount(8), chattr(1)

TŁUMACZENIE

       Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze  tłumaczenie  jest  wolną  dokumentacją.  Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać
       zapoznając się z GNU General Public License w wersji  3  ⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩  lub
       nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy  w  tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres  listy dyskusyjnej ⟨manpages-pl-
       list@lists.sourceforge.net⟩.