Ubuntu Manpage: bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

NAZWA

       bootparam - wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux

OPIS

Jądro (kernel) Linux przyjmuje pewne "opcje wiersza poleceń"", lub "parametry rozruchowe" podczas
uruchamiania. Ogólnie jest to używane do przekazywania jądru informacji o parametrach sprzętu, których
samodzielnie nie potrafi ono określić lub by zapobiec wartościom, które jądro by normalnie wykryło.

Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez BIOS (powiedzmy, że z dyskietki, na którą je skopiowano
używając `cp zImage /dev/fd0'), nie ma możliwości przekazywania żadnych parametrów. Tak więc, aby móc
mieć tę możliwość, trzeba używać programu rozruchowego zdolnego do przekazywania parametrów, takiego jak
GRUB.

Lista argumentów
Wiersz poleceń jądra jest przetwarzany w listę łańcuchów (argumentów rozruchowych) rozdzielonych
spacjami. Większość argumentów rozruchowych przyjmuje postać:

nazwa[=wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_10]

gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do określania, która część jądra ma
otrzymać związane z nim wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są zwyczajnie oddzielone spacjami, w
formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10 wartości jest rzeczywisty, jako że obecnie kod
obsługuje jedynie 10 oddzielonych przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego
samego słowa kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).

Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra init/main.c. Najpierw jądro sprawdza czy
argument jest jednym ze specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub "debug". Znaczenie tych
specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.

Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy podany tekst argumentu (taki jak
"foo") nie jest związany z funkcją konfigurującą ("foo_setup()") dla konkretnego urządzenia, lub części
jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to przeszuka ono tablice bootsetupowe aby sprawdzić,
czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli było, wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup())
i przekazuje jej argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.

Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja konfigurująca, jak opisano
powyżej, zostaje zinterpretowane jako zmienna środowiskowa, która ma być ustawiona. (Bezużytecznym?)
przykładem może być użycie "TERM=vt100" jako argumentu rozruchowego.

Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były zinterpretowane jako zmienne
środowiskowe, zostają potem przekazane procesowi jeden, którym zwykle jest program init(1).
Najpopularniejszym argumentem, który jest przekazywany procesowi init jest słowo "single", które mówi mu,
by uruchomił komputer w trybie pojedynczego użytkownika, żeby nie odpalał wszystkich normalnych demonów.
Proszę sprawdzić na stronie podręcznika init(1), jakie argumenty przyjmuje.

Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia
'init=...'
Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono ustawione lub nie może
zostać znalezione, to jądra wypróbowuje /sbin/init, następnie /etc/init, później /bin/init i w
końcu /bin/sh a ostatecznie panikuje, jeśli wszystkie te próby zawiodą.

'nfsaddrs=...'
Ustawia adres rozruchowy nfs na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest używany w przypadku rozruchu
sieciowego.

'nfsroot=...'
Ustawia nazwę katalogu głównego nfs na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie rozpoczyna się od
"/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez "/tftpboot/". Ta nazwa katalogu głównego jest
używana w przypadku rozruchu sieciowego.

'no387'
Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre koprocesory i387 mają błędy, które pojawiają się
gdy używa się ich w 32 bitowym trybie chronionym. Np. niektóre wczesne chipy ULSI-387 miały
wadliwe operacje zmiennoprzecinkowe. Używanie `no387' powoduje, że Linux ignoruje koprocesor.
Oczywiście w tym wypadku trzeba mieć jądro skompilowane ze wsparciem dla emulacji koprocesora.

'no-hlt'
Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre z pierwszych chipów i486DX-100 miały problem z
instrukcją "hlt", przez co nie mogły normalnie powracać do trybu operacyjnego po jej użyciu.
Używanie "no-hlt" mówi Linuksowi, by zwyczajnie wykonywał nieskończoną pętlę gdy nie ma nic do
roboty, a nie mówił stop procesorowi. Pozwala to osobom z tym wadliwym chipem korzystać z Linuksa.

'root=...'
Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu plików podczas rozruchu.
Domyślna wartość tego ustawienia jest skonfigurowana podczas kompilacji i zwykle jest wartością
urządzenia głównego systemu, na którym zbudowano jądro. Aby nadpisać tę wartość i wybrać na
urządzenie główne np. drugi napęd dyskietek, należy użyć "root=/dev/fd1".

Urządzenie główne może zostać określone symbolicznie, lub numerycznie. Specyfikacja symboliczna
ma format /dev/XXYN, gdzie XX określa typ urządzenia ("hd" dla dysków twardych kompatybilnych z
ST-506, z Y w zakresie "a"-"h"; "sd" dla dysków SCSI, z Y w zakresie "a"-"e"; "ad" dla dysków ACSI
Atari, z Y w zakresie "a"-"e", "ez" dla dysków wysuwalnych portu równoległego Syquest EZ135, z
Y="a", "xd" dla dysków kompatybilnych z XT, z Y "a" lub "b"; "fd" dla stacji dyskietek, z Y
określającym numer stacji - fd0 będzie dosowym dyskiem "A:", a fd1 "B:"), Y literę napędu lub jego
numer, a N numer partycji na tym urządzeniu (nieobecne w przypadku dyskietek). Ostatnie wersje
jądra obsługują wiele innych typów, w większości do CD-ROM-ów: nfs, ram, scd, mcd, cdu535, aztcd,
cm206cd, gscd, sbpcd, sonycd, bpcs (typ nfs odnosi się do rozruchu sieciowego, a ram do ramdysku)

Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych urządzeń w bieżącym systemie.
Część "/dev/" jest tylko konwencją.

Powyższe urządzenia można przekazywać także w niewygodnej i mniej przenośnej reprezentacji
numerycznej, która jest kombinacją numerów głównych/pobocznych (major/minor) urządzeń. (np.
/dev/sda3 ma numer główny 8 i poboczny 3, więc można użyć "root=0x803" jako alternatywy).

'rootfstype=...'
Opcja 'rootfstype' nakazuje jądru zamontowanie głównego systemu plików tak, jak gdyby był on
podanego typu. Może być to przydatne (przykładowo) do zamontowania systemu plików ext3 jako ext2 i
usunięcia dziennika w głównym systemie plików, cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez
potrzeby rozruchu komputera z innego nośnika.

'ro' i 'rw'
Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony tylko do odczytu, aby
fsck mógł pracować na nieruchomym systemie plików. Żaden proces nie może zapisywać plików na
systemie plików, dopóki nie zostanie remontowany jako przeznaczony do odczytu i zapisu, np.
poprzez "mount -w -n -o remount /" (patrz też mount(8)).

Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony do odczytu/zapisu. Tak
jest domyślnie.

'resume=...'
Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których chce się wznowić pracę systemu po
hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik wymiany. Przykład:

resume=/dev/hda2

'reserve=...'
Ta komenda jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed sondowaniem. Postać
polecenia:

reserve=iobase,extent[,iobase,extent]...

W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń od szukania urządzeń
(autosondowanie) w określonych regionach. Może to wynikać z błędnej reakcji sprzętu, możliwej
błędnej identyfikacji lub po prostu z tego, że nie chce się tego sprzętu inicjalizować.

Argument reserve podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być sondowany. Sterownik
urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego regionu, chyba że inny argument rozruchowy
wyjątkowo mu to nakaże.

Na przykład, wiersz rozruchowy

reserve=0x300,32 blah=0x300

powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od sondowania 0x300-0x31f.

'mem=...'
Funkcja BIOS-u zdefiniowana w specyfikacji PC, zwracająca wielkość zainstalowanej pamięci, była
skonstruowana do zwracania wartości maksymalnie 64MB. Linux używa tej funkcji podczas rozruchu,
aby sprawdzić ile jest zainstalowanej pamięci. Jeśli ma się więcej niż 64MB, można użyć tego
argumentu, aby powiedzieć Linuksowi o wielkości pamięci. Wartości mogą być przekazywane
dziesiętnie lub szesnastkowo (przedrostek 0x), z opcjonalnymi końcówkami `k' (razy 1024) lub `M'
(razy 1046576). Oto cytat Linusa o używaniu parametru "mem=".

Jądro przyjmie dowolny parametr 'mem=xx', jaki mu się poda, lecz jeśli okaże się, że je
okłamałeś, wcześniej czy później załamie się straszliwie. Parametr wskazuje na najwyższy
adresowalny adres RAM, więc 'mem=0x1000000' oznacza na przykład, że masz 16 MB pamięci. Na
maszynie z 96MB byłoby to 'mem=0x6000000'.

UWAGA: niektóre komputery mogą używać górną część pamięci dla buforowania BIOS-u lub innych
rzeczy, więc w rzeczywistości można mieć mniej niż pełne 96MB adresowalnej pamięci. Odwrotny
przypadek też może być prawdziwy: niektóre chipsety mapują pamięć fizyczną, która jest
przykryta przez obszar BIOS-u w obszar tuż za górą pamięci, więc wierzchołek pamięci będzie w
tym wypadku wynosił np. 96MB + 384 KB. Jeśli powie się Linuksowi, że ma się więcej pamięci
niż w rzeczywistości, staną się złe rzeczy: może nie naraz, ale w końcu z pewnością.

Można również użyć parametru rozruchowego "mem=nopentium", aby wyłączyć 4 megabajtowe tabele stron
na jądrach skonfigurowanych do systemów IA32 z procesorem Pentium lub nowszym.

'panic=N'
Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej opcji można spowodować, że
jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N sekundach (jeśli N jest większe niż zero). Czas ten
można również ustawić za pomocą

echo N > /proc/sys/kernel/panic".

'reboot=[warm|cold][,[bios|hard]]'
Tylko gdy zdefiniowano CONFIG_BUGi386. Od wersji 2.0.22 ponowne uruchomienie jest domyślnie
"zimne" (cold). Można również wybrać stare ustawienie za pomocą 'reboot=warm'. "Zimny" restart
może wymagać zresetowania określonego sprzętu, może również zniszczyć jeszcze nie zapisane dane w
buforach dysku. "Ciepły" restart może być szybszy. Domyślnie, ponowne uruchomienie jest "twarde"
(hard), poprzez żądanie pulsowania bitu 0 na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz istnieje
przynajmniej jeden typ płyt głównych, z którym to nie działa. Opcja 'reboot=bios' może w zamian
przeskoczyć przez BIOS.

'nosmp' i 'maxcpus=N'
Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub 'maxcpus=0' wyłączy całkowicie
aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N' ograniczy maksymalną liczbę aktywowanych procesorów w
trybie SMP do N.

Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra
'debug'
Komunikaty jądra są przekazywane do klogd, demona logowania jądra, tak że mogą zostać zapisane na
dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej console_loglevel są także wypisywane na konsoli
(<linux/kernel.h> zawiera informacje na temat poziomów priorytetów). Domyślnie ta zmienna jest
ustawiona na logowanie wszystkiego co ważniejsze niż wiadomości debugowania. Ten argument
rozruchowy dodatkowo nakazuje wypisywanie wiadomości o priorytecie DEBUG. Poziom logowania konsoli
można również ustawić podczas pracy systemu dzięki opcjom klogd. Patrz klogd(8).

'profile=N'
Możliwe jest włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co jądro zużywa cykle
procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą ustawienia zmiennej prof_shift na wartość
niezerową. Można to zrobić podając CONFIG_PROFILE w chwili kompilacji lub używając opcji
'profile='. Wartość prof_shift będzie wynosić N, jeśli zostanie podana lub CONFIG_PROFILE_SHIFT,
gdy poda się ją, lub 2 - wartość domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona
rozdrobnienie profilowania: za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra, licznik
jest zwiększany:

profile[address >> prof_shift]++;

Surowe informacje profilowania można odczytać z /proc/profile. Prawdopodobnie będzie trzeba użyć
narzędzia takiego jak readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis do /proc/profile wyczyści
liczniki.

'swap=N1,N2,N3,N4,N5,N6,N7,N8'
Ustawia osiem parametrów: max_page_age, page_advance, page_decline, page_initial_age,
age_cluster_fract, age_cluster_min, pageout_weight, bufferout_weight, które kontrolują algorytm
korzystania z pamięci wymiany (swapu) przez jądro. Tylko dla dostosowujących jądro.

'buff=N1,N2,N3,N4,N5,N6'
Ustawia sześć parametrów: max_buff_age, buff_advance, buff_decline, buff_initial_age,
bufferout_weight, buffermem_grace, które kontrolują zarządzanie pamięcią buforów jądra. Tylko dla
dostosowujących jądro.

Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem
Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM. Generalnie, złym pomysłem jest używanie
ramdysku w Linuksie - system sam będzie korzystał z dostępnej pamięci bardziej wydajnie. Jednak w trakcie
rozruchu (lub podczas tworzenia dyskietek rozruchowych) często przydatne okazuje się załadowanie
zawartości dyskietki na ramdysk. Może się również okazać, że pewne moduły (np. do systemu plików lub
sprzętu) muszą zostać załadowane przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.

W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej, pamięć była alokowana
statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który określał jego rozmiar. Mogło to również służyć do
ustawienia obrazu jądra w czasie kompilacji. Obecnie, ramdysk używa buforów i powiększa się w sposób
dynamiczny. Wiele informacji w połączeniu z nową konfiguracją ramdysku) zawiera plik źródeł jądra
Documentation/blockdev/ramdisk.txt (w starszych jądrach Documentation/ramdisk.txt).

Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.

'load_ramdisk=N'
Jeśli N=1 - ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest domyślnie).

'prompt_ramdisk=N'
Jeśli N=1 - prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 - nie prosi (dlatego
parametr ten nigdy nie jest potrzebny).

'ramdisk_size=N' lub (przestarzałe) 'ramdisk=N'
Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).

'ramdisk_start=N'
Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się rozpoczyna) na N. Jest
to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za obrazem jądra.

'noinitrd'
Tylko gdy jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM i CONFIG_BLK_DEV_INITRD. Obecnie, można
skompilować jądro tak, aby używało initrd. Gdy ta funkcja jest włączona, proces rozruchowy
załaduje jądro i początkowy ramdysk; następnie jądro konwertuje initrd do "normalnego" ramdysku,
który jest montowany w trybie do odczytu i zapisu, jako urządzenie główne; następnie wykonywane
jest /linuxrc; później montowany jest "rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd
jest przenoszony do /initrd; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa (np. wywołanie
/sbin/init).

Szczegółowy opis funkcji initrd zawiera plik źródeł jądra Documentation/initrd.txt.

Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane w celu działania z initrd, to nie
powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić dane initrd w /dev/initrd. To urządzenie
może być użyte jedynie jednokrotnie: dane są zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je
używał zamknie /dev/initrd.

Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI
Ogólne pojęcia w tej sekcji:

iobase -- pierwszy port I/O, który zajmuje host SCSI. Są one podawane w notacji heksadecymalnej i
zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.

irq -- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe wartości zależą od rozpatrywanej karty,
lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11, 12 i 15. Inne wartości są zwykle używane w peryferiach takich jak
dyski twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.

scsi-id -- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie na szynie SCSI. Tylko niektóre
adaptery umożliwiają zmianę tej wartości, jako że większość ma ją trwale ustaloną wewnątrz. Częstą
wartością domyślną jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain TMC-950 używają 6.

parity -- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń dostarczania wartości parzystości
przy wymianach informacji. Podanie jedynki oznacza, że sprawdzanie parzystości jest włączone, a zero ją
wyłącza. Znowu jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie zachowania parzystości podczas rozruchu.

'max_scsi_luns=...'
Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim samym. Najpopularniejszym przykładem
jest jeden z nowych CD-ROM-ów SCSI, który obsługuje naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest
adresowany jako "Logical Unit Number" (LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego urządzenia.
Jednak większość urządzeń takich jak twarde dyski, napędy kasetowe i inne jest pojedynczymi
urządzeniami z LUN równym zero.

Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie mogą obsłużyć sondowania LUN nierównego zeru.
Dlatego, jeśli flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie była ustawiona, nowe jądra sondują
domyślnie tylko LUN zero.

Aby podać ilość sondowanych LUN-ów podczas rozruchu, wpisuje się 'max_scsi_luns=n' jako argument
rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a 8. Aby zapobiec problemom opisanym wyżej, używa się
n=1 aby zapobiec denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.

Konfiguracja napędu kasetowego SCSI
Niektóre parametry konfiguracji sterownika kasetowego SCSI mogą być osiągnięte przez użycie
następującego:

st=buf_size[,write_threshold[,max_bufs]]

Pierwsze dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość buf_size to 32 KB, a
maksymalna wartość to 16384 KB. Wartość write_threshold jest wartością przy której bufor jest
przekazywany na kasetę z domyślną wartością 30 KB. Maksymalna liczba buforów zmienia się z liczbą
wykrytych napędów, a domyślną wartością jest 2. Przykładowym użyciem może być:

st=32,30,2

Szczegóły można znaleźć w pliku Dcumentation/scsi/st.txt (lub drivers/scsi/README.st w starszych
jądrach) w źródłach jądra Linux.

Konfiguracja Adapteca aha151x, aha152x, aic6260, aic6360, SB16-SCSI
Numery aha odnoszą się do kart, a numery aic odnoszą się do rzeczywistych chipów SCSI na tych
kartach, włączając SoundBlaster-16 SCSI.

Kod sondujący dla tych hostów SCSI szuka zainstalowanego BIOS-u, a jeśli nie ma takowego, sonda
nie znajduje danej karty. Można wtedy użyć argumentu rozruchowego w postaci:

aha152x=iobase[,irq[,scsi-id[,reconnect[,parity]]]]

Jeśli sterownik był skompilowany z włączonym debugowaniem, szósta wartość może ustawić poziom
debugowania.

Wszystkie parametry są opisane na górze tej sekcji, a wartość reconnect umożliwia
rozłączanie/podłączanie urządzenia jeśli użyto wartości niezerowej. Przykład:

aha152x=0x340,11,7,1

Proszę zauważyć, że parametry muszą być podane po kolei, co znaczy, że aby podać ustawienie
parity, należy podać iobase, irq, scsi-id i wartość reconnect.

Konfiguracja Adapteca aha154x
Seria kart aha1542 ma na pokładzie kontroler dyskietek i82077, podczas gdy aha1540 go nie ma. Są
to karty rządzące szyną, i mają parametry określające "uczciwość" z jaką dzielą szynę między
innymi urządzeniami. Argument rozruchowy wygląda następująco:

aha1542=iobase[,buson,busoff[,dmaspeed]]

Prawidłowe wartości iobase to zwykle jedno z: 0x130, 0x134, 0x230, 0x234, 0x330, 0x334. Klony mogą
dozwalać inne wartości.

Wartości buson, busoff odnoszą się do liczby mikrosekund, którymi dominuje na szynie ISA.
Domyślnie jest tu 11us na parametr on i 4us na off, więc inne karty (takie jak ISA LANCE Ethernet)
mają szansę na uzyskanie dostępu do szyny ISA.

Wartość dmaspeed odnosi się do częstotliwości (w MB/s), z jaką następuje DMA (Direct Memory
Access). Domyślnie jest to 5 MB/s. Nowsze karty umożliwiają wybranie tej wartości jako części
konfiguracji programowej, starsze karty poprzez zworki. Można używać wartości do 10 MB/s,
zakładając, że dana płyta główna potrafi tyle obsłużyć. Proszę eksperymentować z rezerwą jeśli
używa się wartości ponad 5 MB/s.

Konfiguracja Adapteca aha274x, aha284x, aic7xxx
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

aic7xxx=extended,no_reset

Wartość extended o ile jest niezerowa, wskazuje że translacja rozszerzona (extended translation)
dla dużych dysków jest włączona. Wartość no_reset o ile jest niezerowa, mówi sterownikowi by nie
resetował szyny SCSI kiedy konfiguruje adapter podczas rozruchu.

Konfiguracja AdvanSys SCSI Hosts ('advansys=')
Sterownik AdvanSys może akceptować do czterech adresów wejścia/wyjścia, które będą próbkowane do
karty AdvanSys SCSI. Proszę zauważyć, że wartości te (jeśli są używane) nie wpływają w żaden
sposób na próbkowanie EISA lub PCI. Są używane wyłącznie przy próbkowaniu kart ISA i VLB.
Dodatkowo, jeśli tylko sterownik został skompilowany z włączonym debugowaniem, poziom wyjścia
debugowania może zostać ustawiony przed dodanie parametru 0xdeb[0-f]. 0-f pozwala na ustawienie
poziomu wiadomości debugowania na któryś z 16 poziomów szczegółowości.

AM53C974
Składnia:

AM53C974=host-scsi-id,target-scsi-id,max-rate,max-offset

Konfiguracja BusLogic SCSI Hosts ('BusLogic=')

Składnia:
BusLogic=N1,N2,N3,N4,N5,S1,S2,...

Szczegółowe omówienie parametrów wiersza polecenia BusLogic zawiera plik źródeł jądra
drivers/scsi/BusLogic.c. Poniższy tekst jest bardzo skróconym podsumowaniem.

Parametry N1-N5 są liczbami całkowitymi. Parametry S1,... są łańcuchami. N1 jest adresem
wejścia/wyjścia, na którym zlokalizowany jest adapter hosta. N2 to Tagged Queue Depth do użycia z
urządzeniami typu Target, które obsługują Tagged Queuing. N3 to Bus Settle Time, w sekundach. Jest
to czas do odczekania pomiędzy twardymi resetami adaptera hosta, które inicjują reset szyny SCSI i
wykonaniami poleceń SCSI. N4 to opcje lokalne (do jednego adaptera hosta). N5 to opcje globalne
(do wszystkich adapterów hostów).

Opcje łańcuchowe są używane do dostarczenia kontroli nad Tagged Queuing (Q:Default, TQ:Enable,
TQ:Disable, TQ:<Per-Target-Spec>), nad Error Recovery (ER:Default, ER:HardReset,
ER:BusDeviceReset, ER:None, ER:<Per-Target-Spec>) i nad Host Adapter Probing (NoProbe, NoProbeISA,
NoSortPCI).

Konfiguracja EATA/DMA
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten sposób
zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja Future Domain TMC-16x0
Składnia:

fdomain=iobase,irq[,adapter_id]

Konfiguracja kontrolera SCSI Great Valley Products (GVP)
Składnia:

gvp11=dma_transfer_bitmask

Konfiguracja Future Domain TMC-8xx, TMC-950
Składnia:

tmc8xx=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa karta. Jest to
zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja IN2000
Składnia:

in2000=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów
słowo-kluczowe[:wartość]. Rozpoznawane słowa-kluczowe (ewentualnie z wartością) to: ioport:addr,
noreset, nosync:x, period:ns, disconnect:x, debug:x, proc:x. Funkcja tych parametrów jest opisana
w pliku źródeł jądra drivers/scsi/in2000.c.

Konfiguracja NCR5380 i NCR53C400
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

ncr5380=iobase,irq,dma

lub

ncr53c400=iobase,irq

Jeśli karta nie używa przerwań, to wartość IRQ równa 255 (0xff) wyłączy je. Wartość IRQ równa 254
oznacza automatyczne próbkowanie. Więcej szczegółów zawiera plik Documentation/scsi/g_NCR5380.txt
(lub drivers/scsi/README.g_NCR5380 w starszych jądrach) w źródłach jądra Linux.

Konfiguracja NCR53C8xx
Składnia:

ncr53c8xx=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów słowo-kluczowe:wartość.
Rozpoznawanymi słowami kluczowymi są mpar (master_parity), spar (scsi_parity), disc
(disconnection), specf (special_features), ultra (ultra_scsi), fsn (force_sync_nego), tags
(default_tags), sync (default_sync), verb (verbose), debug (debug), burst (burst_max). Funkcja
przypisanych wartość znajduje się w pliku źródeł jądra drivers/scsi/ncr53c8xx.c.

Konfiguracja NCR53c406a
Składnia:

ncr53c406a=iobase[,irq[,fastpio]]

Proszę podać irq = 0 w celu trybu bezprzerwaniowego. Ustawienie fastpio = 1 poskutkuje trybem
szybkiego pio, a 0 wolnego.

Konfiguracja Pro Audio Spectrum
PAS16 używa chipa SCSI NC5380, a nowsze modele wspierają bezzworkową konfigurację. Argument
rozruchowy ma postać:

pas16=iobase,irq

Jedyną różnicą jest to, że trzeba podać wartość IRQ 255, która mówi sterownikowi by pracował bez
przerwań, choć ze stratą wydajności. iobase zwykle wynosi 0x388.

Konfiguracja Seagate ST-0x
Jeśli dana karta nie jest wykrywana podczas rozruchu, należy użyć argumentu następującej postaci:

st0x=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa karta. Jest to
zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja Trantor T128
Te karty również bazują na chipie NCR5380 i przyjmują następujące opcje:

t128=mem_base,irq

Prawidłowe wartości do mem_base to: 0xcc000, 0xc8000, 0xdc000, 0xd8000.

Konfiguracja UltraStor 14F/34F
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten sposób
zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja WD7000
Składnia:

wd7000=irq,dma,iobase

Konfiguracja kontrolera SCSI Commodore Amiga A2091/590
Składnia:

wd33c93=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z opcji rozdzielonych przecinkiem. Rozpoznawanymi opcjami
są: nosync:bitmask, nodma:x, period:ns, disconnect:x, debug:x, clock:x, next. Więcej szczegółów
można znaleźć w pliku źródeł jądra drivers/scsi/wd33c93.c.

Dyski twarde
Parametry sterownika dysków/CD-ROM-ów IDE
Sterownik IDE przyjmuje wiele parametrów, od specyfikacji geometrii dysku do wsparcia dla
wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być podawane poprzez użycie "hdX=" z X
pomiędzy "a"-"h".

Opcje niespecyficzne napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę zauważyć, że używanie
przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej opcji także zadziała, a opcja zostanie
zaaplikowana tak jak oczekiwano.

Proszę zauważyć także, że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego niepodanego napędu w
sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach, opcja "hd=" będzie cytowana dla zwięzłości.
Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/ide.txt (lub drivers/block/README.ide w przypadku
starszych jąder) w źródłach jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.

Opcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'
Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie pierwsze trzy wartości są
wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi używanym przez fdisk. Wartość wpcom (write
precompensation) jest ignorowana dla dysków IDE. Podana wartość IRQ będzie używana dla interfejsu,
na którym rezyduje napęd i nie jest tak naprawdę parametrem specyficznym napędowi.

Opcja 'hd=serialize'
Chip CMD-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy napędy z drugiego
interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego, dane ulegają zniszczeniu. Używanie tej
opcji mówi sterownikowi by upewnił się, że oba interfejsy nigdy nie są używane naraz.

Opcja 'hd=dtc2278'
Opcja ta mówi sterownikowi, że istnieje interfejs IDE DTC-2278D. Sterownik próbuje dokonać wtedy
specyficznych DTC operacji, aby włączyć drugi interfejs i włączyć szybsze tryby transferu.

Opcja 'hd=noprobe'
Nie sonduje danego dysku. Np.

hdb=noprobe hdb=1166,7,17

wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie zarejestrowany jako prawidłowe
urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać do użytku.

Opcja 'hd=nowerr'
Niektóre napędy czasami mają trwale załączony bit WRERR_STAT. To usprawnia działanie tych
wadliwych urządzeń.

Opcja 'hd=cdrom'
Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD-ROM typu ATAPI. W większości
wypadków, CD-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz jeśli tak nie jest, to to powinno pomóc.

Opcje standardowego sterownika dysków ST-506 ('hd=')
Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków podobnie do sterownika
IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie trzech wartości (C/H/S) -- więcej lub mniej
spowoduje ciche zignorowanie podanego polecenia. Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako
argument, np. "hda=" jest tu nieprawidłowe. Format jest następujący:

hd=cylindry,głowice,sektory

Jeśli są tam zainstalowane dwa dyski, powyższe jest powtarzane z parametrami geometrii dla
drugiego dysku.

Opcje sterownika dysków XT ('xd=')
Jeśli ma się pecha i używa jednej z tych starych 8 bitowych kart, które transferują dane z
szybkością 125KB/s, to jest to właściwa opcja. Jeśli karta nie jest rozpoznawana, należy użyć
argumentu rozruchowego postaci:

xd=type,irq,iobase,dma_chan

Typ wartości określa danego producenta karty, przesłaniając automatyczne wykrywanie. Aby poznać
dostępne typy, proszę zapoznać się z plikiem drivers/block/xd.c w źródłach używanego jądra. Typ
jest indeksem w liście xd_sigs, a w międzyczasie, dodano lub usunięto typy ze środka listy,
zmieniając wszystkie ich numery. Obecnie (Linux 2.5.0) są to: 0=standardowy; 1=DTC 5150cx; 2,3=DTC
5150x; 4,5=Western Digital; 6,7,8=Seagate; 9=Omti; 10=XEBEC (w przypadku typów z kilkoma
oznaczeniami, są one sobie równoważne).

Funkcja xd_setup() nie sprawdza wartości i przyjmuje, że wprowadzono wszystkie cztery wartości.
Nie należy jej zawieść. Oto przykład dla kontrolera WD1002 z wyłączonym/usuniętym BIOS-em, przy
użyciu "domyślnych" parametrów kontrolera XT:

xd=2,5,0x320,3

Dyski wymienne Syquest's EZ*
Składnia:

ez=iobase[,irq[,rep[,nybble]]]

Urządzenia szyny MCA IBM
Patrz też plik w źródłach jądra Documentation/mca.txt.

Dyski twarde ESDI PS/2
Można podać określoną geometrię w czasie rozruchu:

ed=cylindry,głowice,sektory

W przypadku ThinkPad-720, proszę dodać opcję

tp720=1.

Konfiguracja podsystemu SCSI IBM Microchannel
Składnia:

ibmmcascsi=N

gdzie N jest pun (identyfikatorem SCSI) podsystemu.

Interfejs Aztech
Składnia do karty tego typu to:

aztcd=iobase[,liczba_magiczna]

Jeśli ustawi się magic_number na 0x79, to sterownik spróbuje i ruszy nawet mimo wszystko w
przypadku nieznanej wersji firmware. Wszystkie inne wartości są ignorowane.

Sterowniki portu równoległego CD-ROM-u
Składnia:

pcd.driveN=prt,pro,uni,mod,slv,dly
pcd.nice=nice

gdzie "port" jest adresem bazowym, "pro" jest numerem protokołu, 'uni' jest wyborem jednostki (dla
powiązanych urządzeń), "mod" jest trybem (lub -1 aby wybrać automatycznie najlepszy), "slv" jest 1
jeśli napęd powinien być podrzędny (slave), a "dly" jest niewielką liczbą całkowitą do
spowalniania dostępu do portu. Parametr "nice" kontroluje użycie wolnego czasu procesora przez
sterownik, kosztem szybkości działania.

Interfejs Sony CDU-31A i CDU-33A
Ten interfejs CD-ROM można znaleźć na niektórych kartach Pro Audio Spectrum i innych kartach z
interfejsami Sony. Składnia jest następująca:

cdu31a=iobase,[irq[,is_pas_card]]

Podanie wartości IRQ zero mówi sterownikowi, że przerwania sprzętowe nie są wspierane (jak na
niektórych kartach PAS). Jeśli dana karta wspiera przerwania, należy ich użyć, bo zmniejszają
użycie CPU przez sterownik.

Parametr is_pas_card powinien być wprowadzony jako "PAS", jeśli używana jest karta Pro Audio
Spectrum, lub nie powinien być podawany w ogóle.

Interfejs Sony CDU-535
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

sonycd535=iobase[,irq]

Zero może być użyte dla bazy I/O jako "wypełniacz miejsca", jeśli chce się podać wartość IRQ.

Interfejs GoldStar
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

gscd=iobase

Interfejs CD-ROM-u ISP16
Składnia:

isp16=[iobase[,irq[,dma[,type]]]]

Trzy liczby całkowite i łańcuch: jeśli podany typ to "noisp16", to interfejs nie będzie
konfigurowany. Inne rozpoznawane typy to "Sanyo", "Sony", "Panasonic" i "Mitsumi".

Standardowy interfejs Mitsumi
Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

mcd=iobase,[irq[,wait_value]]

Wartość wait_value jest używana jako wewnętrzna wartość oczekiwania dla ludzi, którzy mają
problemy ze swoimi napędami i może lecz nie musi być zaimplementowana, zależnie od #define podczas
kompilacji. Mitsumi FX400 jest odtwarzaczem CD-ROM IDE/ATAPI i nie używa sterownika mcd.

Interfejs Mitsumi XA/MultiSession
Jest to do takiego samego sprzętu jak powyżej, lecz sterownik ma rozszerzone właściwości.
Składnia:

mcdx=iobase[,irq]

Interfejs nośników Optics
Składnia do karty tego typu to:

optcd=iobase

Interfejs Phillips CM206
Składnia do karty tego typu to:

cm206=[iobase][,irq]

Sterownik zakłada, że numery pomiędzy 3 a 11 są wartościami IRQ, a numery między 0x300 i 0x370 są
portami I/O, więc można podać jeden, lub dwa numery w dowolnym porządku. Przyjmuje też
"cm206=auto", włączające autosondowanie.

Interfejs Sanyo
Składnia do karty tego typu to:

sjcd=iobase[,irq[,dma_channel]]

Interfejs SoundBlaster Pro
Składnia do karty tego typu to:

sbpcd=iobase,type

gdzie typ jest jednym z następujących (uwaga małe/duże litery) określeń: "SoundBlaster",
"LaserMate", lub "SPEA". Baza I/O jest bazą interfejsu CD-ROM, a nie tą z części dźwiękowej karty.

Urządzenie ethernetowe
Różne sterowniki używają różnych parametrów, ale wszystkie przynajmniej dzielą IRQ, wartość bazowego
portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie wygląda to tak:

ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa

Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości param_n (jeśli mają zastosowanie)
zwykle mają różne znaczenia dla różnych kart/sterowników. Typowe wartości param_n są używane do podawania
rzeczy takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru interfejsu, kanału DMA i podobnych.

Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania drugiej karty ethernetowej,
jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna. Można tego dokonać prostym:

ether=0,0,eth1

Proszę zauważyć, że wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie mówią sterownikowi, by je
wysondował automatycznie.

Ethernet-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o specyficznych
implementacjach karta/sterownik wartości param_n. Zainteresowani powinni odnieść się do odpowiedniej
sekcji w tamtym dokumencie.

Sterownik stacji dyskietek
Istnieje wiele opcji sterownika stacji dyskietek i wszystkie są wymienione w Documentation/floppy.txt
(lub drivers/block/README.fd w przypadku starszych jąder) w źródle jądra Linux. Tutejsze informacje
pochodzą bezpośrednio z tamtego pliku.

floppy=mask,allowed_drive_mask
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na maskę. Domyślnie, dozwolone są jedynie jednostki 0 i 1
dla każdego kontrolera stacji dysków. Jest tak ponieważ niektóre niestandardowe urządzenia (płyty
główne ASUS PCI) mieszają z klawiaturą, jeśli odwołuje się do jednostek 2 lub 3. Ta opcja jest
niejako przedawniona dzięki opcji cmos.

floppy=all_drives
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na wszystkie napędy. Proszę użyć tego, jeśli ma sie
więcej niż dwa napędy podłączone do kontrolera stacji dysków.

floppy=asus_pci
Ustawia maskę bitową aby dozwolić tylko jednostki 0 i 1. (Domyślne)

floppy=daring
Mówi, sterownikowi stacji dysków, że kontroler stacji dyskietek należy do tych dobrze
zachowujących się. Umożliwia to efektywniejsze i łagodniejsze operacje, lecz może nie przejść na
niektórych kontrolerach.

floppy=0,daring
Mówi sterownikowi, że kontroler stacji dysków powinien być używany ostrożnie.

floppy=one_fdc
Mówi sterownikowi, że jest tylko jeden kontroler stacji dysków (domyślne)

floppy=two_fdc lub floppy=address,two_fdc
Mówi sterownikowi, że są dwa kontrolery stacji stacji dysków. Drugi kontroler powinien być pod
podanym adresem. Jeśli adres nie jest podany, zakłada się 0x370.

floppy=thinkpad
Mówi sterownikowi, że jest to Thinkpad. Thinkpady używają odwróconej konwencji linii zmiany dysku.

floppy=0,thinkpad
Mówi sterownikowi, że to nie jest Thinkpad.

floppy=drive,type,cmos
Ustawia typ cmos napędu na typ. Dodatkowo ten napęd jest dozwolony przez maskę bitową. Jest to
przydatne jeśli ma się więcej niż dwie stacje dysków (tylko dwie mogą być opisane przez fizyczny
cmos), lub jeśli ten BIOS używa niestandardowych typów CMOS. Ustawienie CMOS na 0 dla pierwszych
dwóch napędów (domyślne) powoduje, że sterownik stacji dysków odczytuje dla nich fizyczne dane
cmos.

floppy=unexpected_interrupts
Wypisuje wiadomość ostrzegawczą jeśli otrzyma nieoczekiwane przerwanie (domyślne zachowanie)

floppy=no_unexpected_interrupts lub floppy=L40SX
Nie wypisuje wiadomości kiedy pojawi się nieoczekiwane przerwanie. Jest to potrzebne laptopom IBM
L40SX przy niektórych trybach wideo. Wydaje się być tam interakcja między video a stacją dysków.
Nieoczekiwane przerwania zawalają tylko wydajność i mogą być spokojnie ignorowane.

Sterownik dźwięku
Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty rozruchowe do przesłonięcia wartości wkompilowanych.
Nie jest to zalecane i jest raczej złożone. Jest to opisane w pliku w źródłach jądra Linux
Documentation/sound/oss/README.OSS (drivers/sound/Readme.linux w przypadku starszych wersji jądra).
Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:

sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]

gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte następująco:

T - rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16, 7=SB16-MPU401

aaa - heksadecymalnie zapisany adres I/O.

I - heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)

d - kanał DMA.

Jak widać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej wkompilować swoje własne wartości do
sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik dźwięku.

Sterowniki ISDN
Sterownik ICN ISDN
Składnia:

icn=iobase,membase,icn_id1,icn_id2

gdzie icn_id1,icn_id2 to dwa łańcuchy używane do zidentyfikowania karty w wiadomościach jądra.

Sterownik PCBIT ISDN
Składnia:

pcbit=membase1,irq1[,membase2,irq2]

gdzie membaseN jest bazą pamięci dzielonej N-tej karty, a irqN jest ustawieniem przerwania N-tej
karty. Domyślnie używane są IRQ 5 i membase 0xD0000.

Sterownik Teles ISDN
Składnia:

teles=iobase,irq,membase,protocol,teles_id

gdzie iobase to adres portu wejścia/wyjścia karty, membase to adres bazy pamięci dzielonej karty,
irq to kanał przerwań używany przez karty, natomiast teles_id to unikalny łańcuch ASCII będący
identyfikatorem.

Sterowniki portu szeregowego
Sterownik RISCom/8 Multiport Serial ('riscom8=')
Składnia:

riscom=iobase1[,iobase2[,iobase3[,iobase4]]]

Więcej szczegółów znajduje się w pliku źródeł jądra Documentation/riscom8.txt.

Sterownik DigiBoard ('digi=')
Jeśli ta opcja jest używana, powinna mieć dokładnie sześć parametrów. Składnia:

digi=status,type,altpin,numports,iobase,membase

Parametry mogą być podane jako liczby całkowite lub łańcuchy. W przypadku łańcuchów, iobase i
membase powinny być podane w formie szesnastkowych. Argumenty całkowite (można podać mniej) są w
kolejności: status (włącza(1) lub wyłącza(0) kartę), type (PC/Xi(0), PC/Xe(1), PC/Xeve(2),
PC/Xem(3)), altpin (włącza(1) lub wyłącza(0) alternatywny schemat pinów), numports (liczba portów
tej karty), iobase (port wejścia/wyjścia, na którym skonfigurowana jest karta (szesnastkowo)),
membase (baza okna pamięci (szesnastkowo)). W związku z tym, następujące dwa argumenty rozruchowe
są równoważne:

digi=E,PC/Xi,D,16,200,D0000
digi=1,0,0,16,0x200,851968

Więcej szczegółów można znaleźć w pliku źródeł jądra Documentation/digiboard.txt.

Baycom Serial/Parallel Radio Modem
Składnia:

baycom=iobase,irq,modem

Są dokładnie 3 parametry: w przypadku wielu karty, należy podać wiele poleceń "baycom=". Parametr
modem jest łańcuchem, który może przyjąć jedną z wartości ser12, ser12*, par96, par96*. * oznacza
oprogramowanie DCD do użycia, a ser12/par96 wybiera pomiędzy obsługiwanymi typami modemu. Więcej
szczegółów zawiera plik Documentation/networking/baycom.txt (lub drivers/net/README.baycom w
przypadku starszych jąder) w źródłach jądra Linux.

Sterownik Soundcard radio modem
Składnia:

soundmodem=iobase,irq,dma[,dma2[,serio[,pario]]],0,mode

Wszystkie parametry poza ostatnim są liczbami całkowitymi. Dodatkowe 0 jest wymagane ze względu na
błąd w kodzie konfiguracyjnym. Parametr mode jest łańcuchem o składni: hw:modem, gdzie hw jest
jednym z sbc, wss, wssfdx, a modem: afsk1200 lub fsk9600.

Sterownik drukarki wierszowej
'lp='
Składnia:

lp=0
lp=auto
lp=reset
lp=port[,port...]

Można przekazać sterownikowi drukarki, który port ma użyć, a którego nie. To ostatnie przydaje
się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął wszystkie dostępne porty równoległe, dzięki
czemu inne sterowniki (np. PLIP, PPA) mogą ich użyć w zamian.

Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje pierwszego portu równoległego
do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały sterownik drukarki, można użyć lp=0.

Sterownik WDT500/501
Składnia:

wdt=io,irq

Sterowniki myszy
'bmouse=irq'
Sterownik busmouse przyjmuje tylko jeden argument, będący wartością używanego przerwania
sprzętowego.

'msmouse=irq'
Dokładnie to samo tyczy się sterownika msmouse.

Konfiguracja myszy ATARI
Składnia:

atamouse=threshold[,y-threshold]

Jeśli poda się tylko jeden argument, to używany jest on zarówno w stosunku do progu x jak i y. W
przeciwnym wypadku, pierwszy argument jest progiem x, a drugi progiem y. Wartości te muszą mieścić
się w zakresie 1-20 (włącznie), domyślną jest 2.

Sprzęt wideo
'no-scroll'
Ta opcja przekazuje sterownikowi konsoli, aby nie używać przewijania sprzętowego (gdzie
przewijanie dotyczy przewijania pochodzenia ekranu w pamięci wideo, nie przesuwania danych). Jest
wymagany przez określone urządzenia Braille'a.

ZOBACZ TAKŻE

       lilo.conf(5), klogd(8), lilo(8), mount(8)

       Ta strona została napisana na podstawie Boot Parameter  HOWTO  (wersja  1.0.1),  napisanego  przez  Paula
       Gortmakera.  W  HOWTO  można  znaleźć  więcej  (lub  aktualniejszych)  informacji  niż  w tym dokumencie.
       Zaktualizowane źródło informacji znajduje się w pliku źródeł jądra Documentation/kernel-parameters.txt.

O STRONIE

       Angielska wersja tej strony pochodzi  z  wydania  3.52  projektu  Linux  man-pages.  Opis  projektu  oraz
       informacje dotyczące zgłaszania błędów można znaleźć pod adresem http://www.kernel.org/doc/man-pages/.

TŁUMACZENIE

       Autorami   polskiego   tłumaczenia   niniejszej   strony   podręcznika   man   są:  Przemek  Borys  (PTM)
       <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie tłumaczenie jest częścią  projektu  manpages-pl;  uwagi,  pomoc,  zgłaszanie  błędów  na  stronie
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją  3.52 oryginału.

Linux                                              2013-06-08                                       BOOTPARAM(7)