Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
mount - montuje system plików
SKŁADNIA
mount [-lhV]
mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]
mount [-fnrsvw] [-o opcje[,opcje]...] urządzenie|katalog
mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie katalog
OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików,
zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach. Polecenie mount umożliwia
przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie,
polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.
Standardowa postać polecenia mount to
mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest typu typ) w
zadanym katalogu. Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz prawa katalogu katalog stają
się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog
odnosi się do korzenia systemu plików na podanym urządzeniu.
Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:
mount /katalog
to mount szuka punktu montowania, a jeśli go nie znajdzie, szuka urządzenia w pliku /etc/fstab.
Wypisywanie i pomoc.
Trzy formy wywołania niczego faktycznie nie montują:
mount -h
wypisuje komunikat pomocy
mount -V
wypisuje wersję
mount [-l] [-t typ]
pokazuje listę wszystkich zamontowanych systemów plików (typu typ). Opcja -l ujmuje w
zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.
Wskazanie urządzenia.
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np.
/dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS, urządzenie może
wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog. Specjalne urządzenie blokowe można wskazać podając jego
etykietę (LABEL) wolumenu lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej).
Zalecaną metodą jest używanie znaczników LABEL=<etykieta> lub UUID=<uuid>, zamiast dowiązań
symbolicznych /dev/disk/by-{label,uuid} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki są bardziej czytelne,
solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie dowiązań symbolicznych udev, tak więc
ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej przewagi nad LABEL=/UUID=. Aby dowiedzieć się więcej,
proszę zapoznać się z libblkid(3).
Proszę zauważyć, że mount(8) używa UUID-ów jako łańcuchów. UUID-y z wiersza poleceń lub fstab(5)
nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w reprezentacji łańcucha UUID
powinny być małymi literami.
System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania
zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc (zwyczajowy wybór none
jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount może być mylący).
Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts.
Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie są
zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji.
Polecenie
mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików (danego
typu) wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie
opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą montowane
równocześnie.
Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać tylko nazwę
urządzenia lub tylko punkt montowania.
Programy mount i umount zarządzają listą aktualnie zamontowanych systemów plików w pliku
/etc/mtab. Jeśli nie podano żadnych argumentów do mount, lista ta jest wypisywana.
Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab, jeśli podano urządzenie (lub LABEL/UUID) i katalog.
Na przykład:
mount /dev/foo /katalog
Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie:
mount urządzenie|katalog -o <opcje>
po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z /etc/fstab. Zwykłym
zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli opcje się powtarzają.
Gdy zamontowany jest system plików proc (powiedzmy, że w /proc), pliki /etc/mtab i /proc/mounts
mają bardzo podobną zawartość. Pierwszy ma trochę więcej informacji, takich jak opcje montowania,
lecz niekoniecznie jest aktualny. (zobacz opcję -n poniżej). Możliwe jest zastąpienie /etc/mtab
dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts, co, szczególnie jeśli posiada się bardzo dużą liczbę
montowań, będzie znacznie szybsze z użyciem dowiązania, ale w ten sposób tracona jest część
danych, a w szczególności użycie opcji "user" nie będzie działać.
Montowanie przez zwykłych użytkowników.
Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym
wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.
Tak więc, jeśli mamy wiersz
/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na CD-ROM-ie, posługując
się poleceniem
mount /dev/cdrom
lub
mount /cd
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go
odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab
należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik
musi być właścicielem odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd
jeśli skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli
właścicielem tego urządzenia. Opcja group jest podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi
być członkiem grupy pliku specjalnego.
Montowanie używając podpięcia (bind).
Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu.
Służy do tego wywołanie:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -B stary-katalog nowy-katalog
lub wpis fstab:
/stary-katalog /nowy-katalog none bind
Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach. Można również zamontować
ponownie pojedynczy plik (w pojedynczym pliku). Jest także możliwe użycie montowania "bind" do
utworzenia punktu montowania ze zwykłego katalogu, na przykład:
mount --bind foo foo
Wywołanie montowania za pomocą podpięcia dołącza tylko (część) pojedynczego systemu plików, bez
możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików, uwzględniając takie
montowania jest dołączana w drugie miejsce za pomocą
mount --rbind stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -R stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików pozostaną takie same jak te pierwotnego punktu
montowania i nie mogą być zmienione przez podanie opcji -o razem z --bind/--rbind. Opcje
montowania mogą zostać zmienione oddzielnym poleceniem ponownego montowania, na przykład:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro nowy-katalog
Proszę zauważyć, że zachowanie opcji ponownego montowania zależy od pliku /etc/mtab. Pierwsze
polecenie przechowuje flagę "bind" w pliku /etc/mtab, a drugie polecenie odczytuje flagę z pliku.
Jeśli bieżący system nie posiada pliku /etc/mtab lub jeśli jawnie zdefiniowano źródło i
przeznaczenie do polecenia ponownego montowania (a więc mount(8) nie odczyta /etc/mtab), konieczne
jest użycia flagi (lub opcji) bind również do poleceń ponownego montowania. Przykładowo:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro,bind stary-katalog nowy-katalog
Operacja przenoszenia.
Od wersji 2.5.1. Linuksa możliwe jest nierozdzielne (atomically) przeniesienie zamontowanego
drzewa w inne miejsce. Wywołaniem jest
mount --move stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -M stary-katalog nowy-katalog
Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w starym-katalogu, w
nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się. Proszę zauważyć, że stary-katalog musi
być punktem montowania.
Współdzielone operacje na poddrzewach.
Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako współdzielone
(shared), prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne (unbindable). Montowania
współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii takich montowań tak, że montowania i
odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy ich wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują
montowania i odmontowywania z montowania nadrzędnego, ale nie działa to w drugą stronę. Montowania
prywatne nie posiadają powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest montowaniem
prywatnym, które nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia (bind). Szczegółowe
wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w
drzewie źródeł jądra.
mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania
Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich montowań pod danym punktem
montowania.
mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania
OPCJE WIERSZA POLECEŃ
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu
plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem -o, a na koniec opcji -r lub
-w, o ile istnieją.
Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount:
-V, --version
Wypisuje wersję.
-h, --help
Wypisuje komunikat pomocy.
-v, --verbose
Tryb szczegółowy.
-a, --all
Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w fstab.
-F, --fork
(Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje
to równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa
szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że
montowania wykonywane są w niezdefiniowanej kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do
równoczesnego montowania /usr i /usr/spool.
-f, --fake
Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej. Jeśli nie jest to
oczywiste: "udaje" to montowanie systemu plików. W połączeniu z flagą -v przydaje się do
ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być też używana do dodawania wpisów dla
urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją -n. Opcje -f sprawdza istnienie rekordu w /etc/mtab
i zawodzi, jeśli rekord już istnieje (w przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie
jest wykonywane przez jądro).
-i, --internal-only
Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.<system-plików>, nawet jeśli istnieje.
-l Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać, mount musi
mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić taką etykietę dla ext2,
ext3 lub ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS - stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs
używając reiserfstune(8).
-n, --no-mtab
Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na
systemie plików tylko do odczytu.
--no-canonicalize
Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania normalizuje wszystkie ścieżki (z wiersza poleceń lub
fstab) i przechowuje znormalizowane ścieżki w pliku /etc/mtab. Opcja może być użyta razem z -f do
już znormalizowanych ścieżek absolutnych.
-p, --pass-fd numer
Jeżeli montowanie wymaga podania hasła, to jest ono czytane z deskryptora pliku numer zamiast z
terminala.
-s Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to
ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie
systemy plików rozpoznają tę opcję. Istnieje ona do obsługi linuksowego narzędzia automatycznego
montowania opartego na autofs.
-r, --read-only
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.
Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra, system może wciąż
zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 będzie odświeżał swój dziennik, jeśli system
plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu typowi dostępu do zapisu, można zamontować system
plików ext3 lub ext4 z opcją montowania "ro,noload" lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko
do odczytu, patrz polecenie blockdev(8).
-w, --rw
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie. Synonimem jest -o rw.
-L etykieta
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.
-U uuid
Montuje partycję mającą podany uuid. Te dwie opcje wymagają istnienia pliku /proc/partitions
(obecnego od wersji 2.1.116 Linuksa).
-t, --types typ_systemu_plików
Argument występujący po -t jest używany do wskazania rodzaju systemu plików. Obecnie obsługiwane
są: adfs, affs, autofs, cifs, coda, coherent, cramfs, debugfs, devpts, efs, ext, ext2, ext3, ext4,
hfs, hfsplus, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, nfs4, ntfs, proc, qnx4, ramfs,
reiserfs, romfs, squashfs, smbfs, sysv, tmpfs, ubifs, udf, ufs, umsdos, usbfs, vfat, xenix, xfs,
xiafs. Zauważ, że coherent, sysv i xenix są równoważne i że xenix oraz coherent zostaną kiedyś
usunięte — należy zamiast nich stosować sysv. Od jądra wersji 2.1.21 typy ext i xiafs już nie
istnieją. Wcześniej, usbfs miało nazwę usbdevfs. Proszę zauważyć, że rzeczywista lista
obsługiwanych systemów plików zależy od bieżącego jądra.
Programy mount i umount obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane przyrostkiem
".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji podtypów zamiast dodawać
jakieś przedrostki do źródła montowania (np. "sshfs#example.com" jest przestarzałe).
Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję systemową
mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla
kilku typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy
plików nfs, nfs4, cifs, smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite
traktowanie wszystkich typów, mount wywołany z typem TYP uruchamia program /sbin/mount.TYP (jeśli
takowy istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań, być
może /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.
Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć właściwy typ. Mount
używa biblioteki blkid do tego celu; jeśli nie zwróci to niczego, co wygląda znajomo, mount
postara się odczytać plik /etc/filesystems lub, jeśli on nie istnieje /proc/filesystems. Wszystkie
wypisane tam typy zostaną wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc
i nfs). Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później plik
/proc/filesystems.
Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku
/etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed
msdos lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu autoloadera.
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami. Lista typów systemów
plików może być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików, na których żadna akcja nie
powinna być wykonywana (może to mieć znaczenie z opcją -a). Na przykład polecenie:
mount -a -t nomsdos,ext
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub ext.
-O, --test-opts opcje
Używany w połączeniu z -a, aby ograniczyć grupę systemów plików, do której stosowana jest opcja
-a. Podobnie jak -t, z tym wyjątkiem, że jest bezużyteczna bez opcji -a. Na przykład polecenie:
mount -a -O no_netdev
montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją _netdev w polu opcji pliku
/etc/fstab.
Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na początku jednej
opcji, nie neguje pozostałych.
Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie
mount -a -t ext2 -O _netdev
montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy które są albo typu
ext2, albo mają podaną opcją _netdev.
-o, --options opcje
Opcje są podawane z flagą -o, po której następuje łańcuch z opcjami oddzielonymi przecinkami. Na
przykład:
mount LABEL=mydisk -o noatime,nouser
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD
SYSTEMU PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW.
-B, --bind
Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach).
Patrz wyżej.
-R, --rbind
Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami znajdującymi się poniżej,
w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w obu miejscach). Patrz wyżej.
-M, --move
Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej.
OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW
Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.
Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby sprawdzić bieżące
ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts.
Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie
je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3, fat, vfat i ufs):
async Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane asynchronicznie
(patrz również opcja sync).
atime Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany przez wartość
domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania strictatime i reatime.
noatime
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików (np. w celu
uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza działanie serwerów grup
dyskusyjnych).
auto System plików może być montowany opcją -a.
noauto Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego zamontowania).
context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst
Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów plików, które nie obsługują atrybutów
rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle
nie działają pod SELinuksem, takie jak dyski sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej
SELinuksa. Można również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa, takich jak
dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi xattr na
wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można zawsze oszczędzić
czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi jeden kontekst bezpieczeństwa.
Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest context=system_u:object_r:removable_t.
Dwiema innymi opcjami są fscontext i defcontext=, przy czym wykluczają one opcję context. Oznacza
to, że można użyć razem fscontext i defcontext, ale żadnej nie można użyć z context.
Opcja fscontext działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi xattr. Opcja
fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony kontekst bezpieczeństwa. Etykieta
systemu plików jest oddzielona od poszczególnych etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w
celu określonego typu sprawdzeń uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku.
Poszczególne etykiety pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w
rzeczywistości ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej
etykiety poszczególnych plików.
Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu opcji
defcontext=. Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do plików bez etykiety i
wymaga systemu plików obsługującego etykietowanie xattr.
Opcja rootcontext pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu plików przez
zamontowaniem jego lub i-węzła z powodu widoczności w przestrzeni użytkownika. Może być to
przydatne przy wykorzystaniu "stateless linux".
Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję context, nawet gdy
nie różni się ona od bieżącego kontekstu.
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8)
defaults
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.
dev Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.
nodev Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.
diratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak jest domyślnie.
nodiratime
Nie aktualizuje czasu dostępu katalogu zapisanego w i-węźle w danym systemie plików.
dirsync
Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana synchronicznie. Dotyka
to następujących wywołań systemowych: creat, link, unlink, symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.
exec Zezwala na uruchamianie plików binarnych.
noexec Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie plików (do niedawna
było możliwe obejście tego ograniczenia przy użyciu polecenia w stylu /lib/ld*.so /mnt/binary,
jednak ta sztuczka nie działa od Linuksa 2.4.25/2.6.0).
group Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika (tzn. nie roota), jeśli
jedna z jego grup pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są
przesłaniane przez następne opcje, jak w linii group,dev,suid).
encryption
Określa używany algorytm szyfrowania. Używane w połączeniu z opcją loop.
keybits
Określa rozmiar klucza używanego w algorytmie szyfrowania. Używane w połączeniu z opcjami loop i
encryption. nofail - nie informuje o błędach dla tego urządzenia, jeśli nie istnieje. iversion -
przy każdej modyfikacji i-węzła, pole i_version jest zwiększane.
noiversion
Nie zwiększa pola i-węzła i_version.
mand Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).
nomand Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.
_netdev
System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane aby zapobiec
montowania przez system takich systemów plików, dopóki sieć nie zostanie włączona w systemie).
nofail Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.
relatime
Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas dostępu jest
aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był wcześniejszy od bieżącego czasu
modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie psuje aplikacji mutt i innych, które
potrzebują informacji o tym, czy plik zostać przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).
Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez tę opcję (chyba
że podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać tradycyjny sposób działania.
Dodatkowo, od tej wersji Linuksa, czas ostatniego dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli
wynosi więcej niż 1 dzień.
norelatime
Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.
strictatime
Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne używanie relatime
lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć
się więcej o domyślnych, systemowych opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mount.
nostrictatime
Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu i-węzłów.
suid Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.
nosuid Nie pozwala na działanie bitów set-user-id i set-group-id (wygląda na bezpieczną, ale w
rzeczywistości raczej taka nie jest jeśli zainstalowano suidperl(1)).
silent Włącza flagę "cicho".
loud Wyłącza flagę "cicho".
owner Pozwala każdemu zwykłemu (tzn. nie rootowi) użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie systemu
plików, jeśli jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że
są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii owner,dev,suid).
remount
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany flag
montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do odczytu. Nie zmienia
urządzenia ani punktu montowania.
Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie mount działa z
opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab (lub mtab) wyłącznie wtedy,
jeśli podano urządzenie i katalog w sposób kompletny.
mount -o remount,rw /dev/foo /katalog
Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne rzeczy z fstab są
ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest tworzona i zarządzana wewnętrznie przez polecenie
mount.
mount -o remount,rw /katalog
Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab (lub mtab) i łączy te opcje z opcjami podanymi w wierszu
poleceń (-o).
ro Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.
rw Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
sync Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane synchroniczne.
W przypadku nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np. niektórych napędów flash) "sync" może
spowodować skrócenie trwałości nośnika.
user Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa montującego
użytkownika jest zapisywana do mtab, więc może on ponownie odmontować system plików. Opcja ta
implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w
linii user,exec,dev,suid).
nouser Zabrania zwykłemu użytkownikowi (tzn. innemu niż root) montowania systemu plików. Tak jest
domyślnie.
users Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików. Opcja ta
implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w
linii user,exec,dev,suid).
OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane według systemu
plików. Wszystkie występują po fladze -o.
To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej informacji można
uzyskać w podkatalogu źródeł jądra Documentation/filesystems.
Opcje montowania do adfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).
ownmask=wartość i othmask=wartość
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień 'innych' ADFS (domyślnie,
odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.
Opcje montowania do affs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0), lecz opcje uid lub gid
bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).
setuid=wartość i setgid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
mode=wartość
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa
przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.
protect
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
usemp Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do pierwszego sync
lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
verbose
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
prefix=napis
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.
volume=napis
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.
reserved=wartość
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
root=wartość
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
bs=wartość
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia przydziałów dyskowych (quota) mogą
reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).
Opcje montowania do xiafs
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika mount.cifs(8) (pakiet smbfs musi być zainstalowany).
Opcje montowania do coherent
Brak.
Opcje montowania do debugfs
System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Nie ma opcji
montowania.
Opcje montowania do devpts
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala,
proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany
pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli nie podano
żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o
GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć do grupy tty.
mode=wartość
Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i
gid=5 powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".
newinstance
Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w tej nowej
kopii są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach devpts.
Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw wskaźników pty (np.
tryb legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.
Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29. Co więcej, ta
opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym do pts/ptmx.
Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w kodzie źródłowym jądra Linux,
aby dowiedzieć się więcej.
ptmxmode=wartość
Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.
Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia posiada prywatny
węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły dev/pts/ptmx).
W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem nowego węzła ptmx
jest 0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla nowego węzła ptmx i jest wysoce
zalecany, gdy podana jest opcja newinstance.
Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29. Co więcej,
opcja ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Opcje montowania do ext
Brak. Proszę zauważyć, że system plików "ext" jest przedawniony. Proszę go nie używać. Od Linuksa w
wersji 2.1.21 kod źródłowy jądra nie zawiera już extfs.
Opcje montowania do ext2
System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w wersji 2.5.46, domyślne
wartości opcji montowania są określone przez superblok systemu plików. Ustawia się go za pomocą
tune2fs(8).
acl|noacl
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu (Access Control Lists) POSIX.
bsddf|minixdf
Ustala zachowanie funkcji systemowej statfs. Zachowanie minixdf to zwracanie w polu f_blocks
całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf (które jest domyślne) jest
odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i niedostępnych dla przechowywania plików.
Tak więc
% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2630655 86954 2412169 3% /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2543714 13 2412169 0% /k
(Zauważ, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do opcji podanych w
/etc/fstab.)
check={none|nocheck}
Podczas montowania nie przeprowadzane jest sprawdzanie. Jest to zachowanie domyślne. I szybkie.
Roztropnie jest wywoływać co jakiś czas e2fsck(8) np. w czasie rozruchu systemu.
debug Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików
jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje
i zatrzymuje system). Domyślne ustawienie jest wpisane w superbloku systemu plików i może być
zmienione za pomocą tune2fs(8).
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest
grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze
fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu
rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami, które
przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
oldalloc lub orlov
Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślnie używany jest Orlov.
resgid=n i resuid=n
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%, zobacz mke2fs(8) i
tune2fs(8)). Opcje te określają, kto może używać zarezerwowanych bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma
podany uid lub należy do podanej grupy.)
sb=n Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n. Może to być przydatne, gdy system plików został
uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w bloku 1, 8193, 16385, ...
(Dlatego na dużym systemie plików istnieją setki, lub nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji
1.08, mke2fs ma opcję -s (sparse superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od
wersji 1.15 jest ona domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone
przez nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.) Liczba bloków podawana
jest w jednostkach 1k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na systemie plików z blokami o
rozmiarze 4k, należy podać "sb=131072".
user_xattr|nouser_xattr
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".
Opcje montowania do ext3
System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o dziennik (journal). Przyjmuje takie same
opcje jak ext2 oraz dodatkowo:
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.
journal=inum
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym wypadku, określa numer
i-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików ext3; ext3 utworzy nowy dziennik, nadpisując
starą zawartość pliku, który zajmuje i-węzeł o numerze inum.
journal_dev=devnum
Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika zmieni się, ta opcja
umożliwia użytkownikowi na określenie nowego położenia dziennika. Urządzenie dziennika jest
identyfikowane przez główny/poboczny numer urządzenia, podany w devnum.
norecovery/noload
Nie ładuje dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system plików nie został
poprawnie odmontowany, pominięcie odtworzenia z dziennika może spowodować pozostawienie
niespójności w systemie plików, które mogą być następnie przyczyną wielu problemów.
data={journal|ordered|writeback}
Określa tryb dziennika do plików z danymi. Metadane są zawsze włączane do dziennika. Aby użyć
trybów innych niż ordered na głównym (root) systemie plików, proszę je podać do jądra jako
parametry rozruchowe np. rootflags=data=journal.
journal
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego systemu
plików.
ordered
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu plików zanim
ich metadane zostaną zapisane do dziennika.
writeback
Nie jest zachowywany porządek danych - mogą one zostać zapisane do głównego systemu plików
po zapisaniu metadanych do dziennika. Chodzą słuchy, że jest to opcja zapewniająca
największą wydajność. Zachowuje integralność systemu plików, jednakże po krachu systemu i
odtwarzaniu dziennika w plikach mogą się pojawić stare dane.
barrier=0 / barrier=1
Włącza/wyłącza bariery (barriers). barrier=0 wyłącza je, barrier=1 włącza. Bariery zapisu
wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku
bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. System plików ext3 nie włącza domyślnie
barier zapisu. Proszę się upewnić, że bariery są włączone, chyba że dyski mają w jakiś sposób
zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko błędu w systemie plików w przypadku
nagłego braku zasilania.
commit=liczba-sekund
Synchronizuje wszystkie dane i metadane co liczba-sekund sekund. Domyślną wartością jest 5 sekund.
Zero oznacza wartość domyślną.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona podręcznika
attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika acl(5).
Opcje montowania do ext4
System plików ext4 jest zaawansowaną postacią ext3, która posiada rozszerzenia skalowalności i
niezawodności, pomocne w przypadku dużych systemów plików.
Opcje journal_dev, noload, data, commit, orlov, oldalloc, [no]user_xattr [no]acl, bsddf, minixdf, debug,
errors, data_err, grpid, bsdgroups, nogrpid sysvgroups, resgid, resuid, sb, quota, noquota, grpquota i
usrquota są wstecznie kompatybilne z ext3 i ext2.
journal_checksum
Włącza tworzenie sum kontrolnych transakcji dziennika. Pozwala to na wykrycie błędów w jądrze
przez kod odzyskiwania w e2fsck i samo jądro. Jest to zmiana kompatybilna, ignorowana przez
starsze jądra.
journal_async_commit
Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk bez czekania na bloki deskryptora. Jeśli jest
włączona, starsze jądra nie mogą zamontować danego urządzenia. Opcja włącza wewnętrznie również
"journal_checksum".
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext4 do obecnego formatu.
barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
Włącza/wyłącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0 wyłącza ją, a barrier=1
włącza. Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery; jeśli jbd otrzyma błąd przy
zapisie barier wyłączy tę opcję ponownie, wypisując ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną
kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z
pewnym obniżeniem wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie, to
wyłączenie barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność. Do włączenia lub wyłączenia barier
można również użyć opcji montowania, odpowiednio, "barrier" i "nobarrier", aby zachować spójność z
innymi opcjami montowania ext4.
Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.
inode_readahead=n
Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów, które algorytm czytania z
wyprzedzeniem tablicy i-węzłów ext4 będzie ładował wstępnie do podręcznego buforu. Domyślną
wartością są 32 bloki.
stripe=n
Liczba bloków systemu plików, które mballoc będzie próbował używać do rozmiaru alokowania i
wyrównywania. Do systemów RAID 5/6 powinna być to liczba dysków z danymi * rozmiar części (chunk)
RAID w blokach systemu plików.
delalloc
Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.
nodelalloc
Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy dane są kopiowane z buforów (cache) użytkownika
do buforów stronicowania.
max_batch_time=mikrosekundy
Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na łączne, wsadowe wykonanie przez system plików
dodatkowych operacji, za pomocą synchronicznej operacji zapisu. Ponieważ synchroniczna operacja
zapisu wymusza wykonanie zapisu, a następnie czeka na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując
zbyt dużo i potencjalnie wykazując się znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez krótki czas
sprawdzając, czy nie można przy okazji zapisu synchronicznego dokonać również innych transakcji
zapisu. Używany algorytm jest zaprojektowany w celu automatycznego dostosowania do szybkości
dysku, mierząc (średni) czas jaki potrzebny jest do zakończenia wprowadzania transakcji w życie.
Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli czas, przez jaki działa transakcja jest mniejszy
od czasu wykonania, to ext4 spróbuje wstrzymać się przez czas wykonania, sprawdzając, czy inne
operacje nie mogą dołączyć się do transakcji. Czas wykonania jest ograniczony wielkością
max_batch_time, która domyślnie wynosi 15000 mikrosekund (15ms). Ta optymalizacja może być
całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości max_batch_time na 0.
min_batch_time=mikrosekundy
Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej) na minimum min_batch_time. Domyślnie jest to
0 mikrosekund. Zwiększanie tej wartości może poprawić przepływność przy wielowątkowym,
synchronicznym obciążeniu i bardzo szybkich dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.
journal_ioprio=prio
Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który powinien być
użyty do operacji wejścia/wyjścia przedstawionych przez kjournald2 podczas operacji wykonania.
Domyślnie zostanie użyta wartość 3, która jest nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny
priorytet wejścia/wyjścia.
abort Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona zwykle używana
podczas ponownego montowania systemu plików, który został już zamontowany.
auto_da_alloc|noauto_da_alloc
Wiele złych aplikacji nie używa fsync() podczas zastępowania plików za pomocą wzorców takich jak
fd = open("foo.new")/write(fd,..)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")
lub nawet gorzej
fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,..)/close(fd).
Jeśli opcja auto_da_alloc jest włączona, ext4 będzie wykrywał wzorce zamień-zmieniając-nazwę i
zamień-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki mające być zaalokowane z opóźnieniem są alokowane w
następnym wprowadzeniu dziennika, w domyślnym trybie data=ordered, a zapis bloków danych nowego
pliku jest wymuszany przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to podobny poziom
bezpieczeństwa co ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej długości", który mógłby się pojawić
przy załamaniu systemu przed zapisem bloków o opóźnionej alokacji.
discard/nodiscard
Kontroluje, czy ext4 powinien przeprowadzać polecenia discard/TRIM na podległym urządzeniu
blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń SSD i alokowania
elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN, ale domyślnie jest wyłączone do czasu odpowiedniego
przetestowania tej opcji.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami, które
przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
resize Pozwala na zmianę rozmiaru systemu plików do końca ostatniej istniejącej grupy bloków, dalsze
zmiany muszą być wykonane za pomocą resize2fs albo online, albo offline. Może być użyta tylko w
połączeniu z ponownym zamontowaniem.
block_validity/noblock_validity
Opcja pozwala na włączenie/wyłączenie wbudowanej w jądro możliwości śledzenia bloków metadanych
systemu plików w ramach wewnętrznych struktur danych. Umożliwia to szybką lokalizację przez
mechanizm alokowania wieloblokowego (i inne) ekstentów mogących zachodzić na bloki metadanych
systemu plików. Opcja jest przeznaczona do debugowania i ponieważ wpływa negatywnie na wydajność,
jest domyślnie wyłączona.
dioread_lock/dioread_nolock
Kontroluje, czy ext4 powinien używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano opcję dioread_nolock,
ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed zapisem bufora i konwersją ekstentu na
zainicjowany po wykonaniu wejścia/wyjścia. W ten sposób, kod ext4 może zapobiec wzajemnemu
wykluczaniu i-węzłów, poprawiając skalowalność na szybkich nośnikach. Niestety, opcja nie działa z
dziennikiem danych i dioread_nolock zostanie wówczas zignorowane wraz z ostrzeżeniem jądra. Proszę
zauważyć, że ścieżka kodu dioread_nolock jest używana tylko do plików wykorzystujących ekstenty. Z
powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona (tzn. dioread_lock).
i_version
Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.
Opcje montowania do fat
(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos
i vfat.)
blocksize={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
dmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu.
Wartość podawana jest ósemkowo.
fmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
allow_utime=wartość
Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime
20 Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić pieczątkę
czasową.
2 Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.
Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to dozwolone jest
również utime(2) np. ~dmask & 022).
Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada właściwość
CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku uid ani gid, więc zwykłe sprawdzenie
jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę sytuację.
check=wartość
Można wybrać trzy stopnie:
r[elaxed]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery. Części długich nazw
są obcinane (np. verylongname.foobar staje się verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje
są akceptowane jako każda część nazwy (nazwy i rozszerzenia).
n[ormal]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest
odrzucanych. Tak jest domyślnie.
s[trict]
Jak "normal", lecz nazwy nie mogą zawierać długich części i znaków specjalnych, które
czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS (+, =, spacje itp.)
codepage=wartość
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie
stosowana jest strona kodowa 437.
conv={b[inary]|t[ext]|a[uto]}
System plików fat może dokonywać konwersji CRLF<-->NL (format tekstowy MS-DOS na format tekstowy
UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:
binary brak konwersji. Domyślne.
text Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.
auto Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie znanego rozszerzenia
binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku fs/fat/misc.c (w wersji 2.0,
na liście są: exe, com, bin, app, sys, drv, ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha,
lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz, tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm,
vf, gf, pk, pxl, dvi).
Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji. Niektórzy ludzie
utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!
Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia konwersji (fromdos/todos). Ta
opcja jest przestarzała.
cvf_format=moduł
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł zamiast
automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja cvf_format=xxx steruje także
ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
cvf_option=opcja
Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
debug Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te dane
wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).
fat={12|16|32}
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego wykrywania typu FAT.
Używaj ostrożnie!
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu.
Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w formacie Unicode.
tz=UTC Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym przez Windows na
FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne szczególnie podczas montowania
urządzeń (np. aparatów cyfrowych), które są ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z
czasem lokalnym.
quiet Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się nie udają.
Używaj ostrożnie!
showexec
Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część rozszerzenia nazwy
jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.
sys_immutable
Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w Linuksie. Domyślnie
nie ustawiona.
flush Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej niż zwykle.
Domyślnie nie ustawione.
usefree
Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest ona używana do
pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest ona jednak domyślnie używana,
ponieważ ostatnie wersje Windows niekiedy nie aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania,
że wartość owych "wolnych klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec
skanowaniu dysku.
dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.
Opcje montowania do hpfs
creator=cccc, type=cccc
Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do tworzenia nowych
plików. Domyślne wartości: "????".
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub wszystkich plików i
katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).
session=n
Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana sterownikowi
CD-ROM-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego niż CD-ROM.
part=n Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów. Domyślnie, tablica
partycji nie jest w ogóle przetwarzana.
quiet Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.
Opcje montowania do hpfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
case={lower|asis}
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian (domyślnie: case=lower).
conv={binary|text|auto}
Do conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL) podczas
odczytu pliku. Do conv=auto, wybiera mniej lub bardziej losowo między conv=binary i conv=text.
Do conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak jest domyślnie.
nocheck
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.
Opcje montowania do iso9660
ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten jest również
wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).
Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości
nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela,
ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.
Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości.
Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają
wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego
uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).
norock Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
nojoliet
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
check={r[elaxed]|s[trict]}
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw przekształcana na małe
litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock i map=normal. (Domyślnie:
check=strict.)
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy, być może
przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge. (Domyślnie: uid=0,gid=0.)
map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery
ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z map=off nie jest dokonywana
konwersja nazw. Zobacz norock. (Domyślnie: map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal,
ale stosuje także rozszerzenia Acorn, jeśli występują.
mode=wartość
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa. (Domyślnie:
prawa dla odczytu dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie trzeba już podawać trybu dziesiętnie.
(Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na początku).
unhide Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub ukryte mają te
same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).
block={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)
conv={a[uto]|b[inary]|m[text]|t[ext]}
(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne ustawienia
bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego niszczenia danych).
cruft Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był
ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może być większy niż 16 MB.
session=x
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)
sbsector=xxx
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)
Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt zakodowanych
przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych znaków.
Domyślnie jest to iso8859-1.
utf8 Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.
Opcje montowania do jfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie jest
przeprowadzana. Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja wymaga ustawienia
CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra .config.
resize=wartość
Zmienia wielkość woluminu do wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie woluminu, nie
zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego montowania, gdy wolumin jest
zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize bez wartości, powiększy wolumin do pełnego
rozmiaru partycji.
nointegrity
Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość uzyskania wyższej wydajności
przy przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność woluminu nie jest gwarantowana, jeśli
system zostanie nieprawidłowo zamknięty.
integrity
Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do ponownego zamontowania
woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu przywrócenia normalnego zachowania.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu. (Albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików
jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje
i zatrzymuje system.)
noquota|quota|usrquota|grpquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
Opcje montowania do miniksa
Brak.
Opcje montowania do msdos
Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików
na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.
Opcje montowania do ncpfs
Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data) funkcji
systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.12) nic nie
wie o ncpfs.
Opcje montowania do nfs i nfs4
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika nfs(5) (pakiet nfs-common musi być zainstalowany).
Implementacja nfs i nfs4 oczekuje binarnego argumentu (struct nfs_mount_data) funkcji systemowej mount.
Argument ten jest konstruowany przez mount.nfs(8), a bieżąca wersja mount (2.13) nic nie wie o nfs i
nfs4.
Opcje montowania do ntfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje
nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.
nls=nazwa
Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.
utf8 Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
uni_xlate={0|1|2}
Dla 0 (lub `no' albo `false') nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub
`yes' albo `true') lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od
":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.
posix=[0|1]
Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze
8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta opcja jest przestarzała.
uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo. Domyślnie
właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.
Opcje montowania do proc
uid=wartość i gid=wartość
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.
Opcje montowania do ramfs
Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować - i pojawia się. Odmontowanie
usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie posiada opcji montowania.
Opcje montowania do reiserfs
Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.
conv Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików, używając
formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już zgodny z wersją 3.5
narzędzi reiserfs.
hash={rupasov|tea|r5|detect}
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
rupasov
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje lokalizację, mapując
nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na bliskie sobie wartości funkcji. Z
powodu wysokiego prawdopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
tea Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a. Używa mieszania
permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość wyników i teoretycznie małe
prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy
EHASHCOLLISION.
r5 Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem, jeżeli
system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych nazw plików.
detect Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie
montowany system plików, i zapisze tę informację w superbloku systemu reiserfs. Ta opcja
jest użyteczna przy pierwszym montowaniu systemu plików o starym formacie.
hashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie
wydajności systemu.
no_unhashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie
wydajności systemu.
noborder
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova. Może powodować
w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
nolog Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie wydajności systemu
kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest
włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie
zapisuje. Prace przy implementacji opcji nolog wciąż trwają.
notail Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim drzewie. Jest
to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych takich jak LILO(8). Ta opcja wyłącza
pakowanie plików do drzewa.
replayonly
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie używane przez
reiserfsck.
resize=liczba
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs
przyjmuje, że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z urządzeniami zarządzanymi
przez menedżera logicznych woluminów (LVM). Istnieje specjalne narzędzie resizer, które można
pobrać z ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona podręcznika
attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika acl(5).
barrier=none / barrier=flush
Włącza/wyłącza używanie barier zapisu w kodzie dziennika. barrier=none wyłącza je, barrier=flush
włącza. Bariery zapisu wymuszają właściwą kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne
bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, kosztem pewnego obniżenia wydajności. System plików
reiserfs nie włącza domyślnie barier zapisu. Proszę się upewnić, że bariery są włączone, chyba że
dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko błędu w
systemie plików w przypadku nagłego braku zasilania.
Opcje montowania do romfs
Brak.
Opcje montowania do squashfs
Brak.
Opcje montowania do smbfs
Tak jak nfs, implementacja smbfs oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data) do funkcji
systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca wersja mount (2.12) nie wie
nic o smbfs.
Opcje montowania do sysv
Brak.
Opcje montowania do tmpfs
size=nbajtów
Przesłania domyślny, maksymalny rozmiar systemu plików. Rozmiar jest podany w bajtach i
zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie zajmuję połowę pamięci. Parametr rozmiar akceptuje
również przyrostek %, w celu ograniczenia tej instancji tmpfs do danej liczby procent fizycznej
pamięci RAM: domyślnie, jeśli nie poda się ani rozmiaru (size) ani numeru bloków (nr_blocks),
rozmiar wynosi 50% (size=50%).
nr_blocks=
Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.
nr_inodes=
Maksymalna liczba i-węzłów dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa fizycznej stronicowanej
pamięci RAM lub (na komputerze z highmem) liczba pamięci stronicowanej RAM lowmem (używana jest
niższa z tych dwóch wartość)
Opcje montowania tmpfs dotyczące rozmiaru (size, nr_blocks i nr_inodes) akceptują przyrostek k, m lub g
dla Ki, Mi, Gi (binarne kilo, mega oraz giga) i mogą być zmienione w czasie ponownego montowania.
mode= Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.
uid= Identyfikator użytkownika
gid= Identyfikator grupy.
mpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]
Ustawia zasady (politykę) alokowania pamięci NUMA do wszystkich plików w danej instancji (jeśli
włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) - które może zostać dostosowana "w locie" za pomocą "mount -o
remount ...".
default
preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego
prefer:Węzeł
preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła
bind:ListaWęzłów
alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów
interleave
alokuje pamięć z każdego węzła po kolei
interleave:ListaWęzłów
alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.
Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych przecinkami) liczb dziesiętnych i
zakresów, gdzie zakres jest dwiema liczbami dziesiętnymi (oddzielonymi minusem) - najmniejszym i
największym numerem węzła w zakresie. Na przykład mpol=bind:0-3,5,7,9-15
Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się, jeśli działające
jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego lista węzłów uwzględnia węzeł, który
nie jest online. Jeśli bieżący system opiera się na założeniu, że tmpfs jest zamontowany, ale od
czasu do czasu jest uruchamiany z jądrem zbudowanym bez zdolności NUMA (prawdopodobnie jądro opcji
bezpiecznego odzyskiwania) lub jeśli liczba dostępnych węzłów może się zmniejszyć, zaleca się
pominąć opcję mpol przy opcjach automatycznego montowania. Można ją dodać później, gdy tmpfs jest
już zamontowany w PunktMontowania, za pomocą "mount -o remount,mpol=Policy:ListaWęzłów
PunktMontowania".
Opcje montowania do ubifs
UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że atime nie jest
obsługiwane i jest zawsze wyłączone.
Nazwa urządzenia może zostać podana jako
ubiX_Y numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y
ubiY numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y
ubiX:NAZWA
numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA
ubi:NAZWA
numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA
Zamiast : można użyć separatora !.
Dostępne są następujące opcje montowania:
bulk_read
Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on system plików.
Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może czytać szybciej, jeśli dane są
odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może
wykonać "read-while-load" gdy czyta więcej niż jedną stronę NAND.
no_bulk_read
Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.
chk_data_crc
Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.
no_chk_data_crc.
Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza sum kontrolnych
CRC-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej informacji indeksowania. Opcja wpływa jedynie
na odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są obliczane zawsze podczas zapisu danych.
compr={none|lzo|zlib}
Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da się odczytać
skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.
Opcje montowania do udf
udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical Storage
Technology Association i jest używany często na DVD-ROM-ach. Patrz też iso9660.
gid= Ustawia domyślną grupę.
umask= Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.
uid= Ustawia domyślnego użytkownika.
unhide Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
undelete
Pokazuje usunięte pliki na na listach.
nostrict
Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.
iocharset
Ustawia zestaw znaków NLS.
bs= Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)
novrs Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
session=
Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.
anchor=
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.
volume=
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
partition=
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
lastblock=
Ustawia ostatni blok systemu plików.
fileset=
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)
rootdir=
Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)
Opcje montowania do ufs
ufstype=wartość
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych. Problem
stanowią różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc
trudno rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za pomocą
opcji montowania. Możliwe wartości to:
old Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie zapomnieć podać opcji
-r).
44bsd Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD,FreeBSD,OpenBSD).
ufs2 Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.
5xbsd Synonim do ufs2.
sun Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
sunx86 Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
hp Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.
nextstep
Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie tylko do
odczytu).
nextstep-cd
Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
openstep
Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu). Ten sam typ
systemów plików jest również używany przez Mac OS X.
onerror=wartość
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
panic Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na
konsoli.
Opcje montowania do umsdos
Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.
Opcje montowania do vfat
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat.
Ponadto istnieją
uni_xlate
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie
kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w
wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'. Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na
systemie vfat jest w innych wypadkach niedozwolony. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla
znaku u, gdzie u jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
posix Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja jest przestarzała.
nonumtail
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.
utf8 UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany
przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików lub wyłączyć za pomocą utf8=0,
utf8=no lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione `uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.
shortname={lower|win95|winnt|mixed}
Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących się w schemacie
8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze preferowanym sposobem wyświetlania.
Istnieją cztery tryby:
lower Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter; przechowuje długą
nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
win95 Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter; przechowuje długą
nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
winnt Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery
krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.
mixed Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery
krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.
Opcje montowania do usbfs
devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs (domyślnie:
uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.
busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików usbfs
(domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.
listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444). Tryb jest
podany ósemkowo.
Opcje montowania do xenix
Brak.
Opcje montowania do xfs
allocsize=rozmiar
Ustawia rozmiar prealokowanego końca pliku przy buforowanym wejściu/wyjściu podczas wykonywania
opóźnionej alokacji zapisu (domyślny rozmiar: 64 KiB). Poprawnymi wartościami do tej opcji jest
rozmiar strony (z reguły 4 KiB), aż do 1 GiB, włącznie, w odstępach kolejnych potęg dwójki.
attr2|noattr2
Opcja włącza/wyłącza (domyślnie jest włączona) "oportunistyczne" ulepszenie, działające w ten
sposób, że wbudowane (inline) rozszerzone atrybuty są przechowywane na dysku. Gdy nowa forma
zostanie użyta po raz pierwszy (ustawiając lub usuwając rozszerzone atrybuty) pole funkcji
superbloku dysku zostanie zaktualizowane, aby odnosiło się do używanego formatu.
barrier
Włącza używanie warstwy blokowej barier zapisu do zapisu do dziennika i niezapisanych konwersji
ekstentów. Pozwala to na włączone buforów zapisu na poziomie sterownika, na urządzeniu, które
obsługuje bariery zapisu.
dmapi Włącza wyróżnione zdarzenia DMAPI (Data Management API). Używane z opcją mtpt.
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest
grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze
fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu
rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
ihashsize=wartość
Ustawia liczbę wartości funkcji mieszającej dostępnej do haszowania i-węzłów określonego punktu
montowania, znajdujących się w pamięci. Jeśli poda się zero, wartość wybrana przez domyślny
algorytm będzie wyświetlana w /proc/mounts.
ikeep|noikeep
Gdy klastry i-węzłów są opróżniane z i-węzłów, zatrzymuje je na dysku (ikeep) - jest to tradycyjne
zachowanie XFS i do chwili obecnej jest domyślne. Używając opcji noikeep, klastry i-węzłów są
zwracane do puli wolnego miejsca.
inode64
Wskazuje, że XFS może tworzyć i-węzły w dowolnej lokalizacji systemu plików, łącznie z taką, która
spowoduje zajęcie przez numer i-węzła więcej niż 32 bitów znaczących. Jest ona udostępniona w celu
kompatybilności wstecznej, ale wywołuje problemy w przypadku aplikacji do kopii zapasowych, które
nie potrafią obsłużyć dużych numerów i-węzłów.
largeio|nolargeio
Jeśli podano nolargeio, optymalne wejście/wyjście raportowane w st_blksize przez stat(2) będzie
tak małe, jak to tylko możliwe, aby pozwolić aplikacjom użytkownika zapobiec niewydajnym
odczytom/modyfikacji/zapisom wejścia/wyjścia. Jeśli podano largeio, system plików, któremu
określono opcję swidth zwróci wartość swidth w st_blksize (w bajtach). Jeśli jej nie określono,
ale podano allocsize, to zwrócone zostanie w zamian allocsize (w bajtach). Jeśli nie podano żadnej
z tych dwóch opcji, system plików zachowa się jak gdyby podano opcję nolargeio.
logbufs=wartość
Ustawia liczbę buforów logów w pamięci (in-memory). Poprawnymi wartościami są 2-8 (włącznie).
Domyślną wartością z każdym nowszym jądrem jest 8 buforów.
logbsize=wartość
Ustawia rozmiar każdego z buforów logów w pamięci (in-memory). Rozmiar można podać w bajtach, lub
w kilobajtach, z przyrostkiem "k". Poprawnymi rozmiarami do wersji 1 i 2 są 16384 (16k) and 32768
(32k). Do wersji 2 logów, poprawnymi rozmiarami są również 65536 (64k), 131072 (128k) and 262144
(256k). Domyślną wartością z każdym nowszym jądrem jest 32768.
logdev=urządzenie i rtdev=urządzenie
Używa zewnętrznego dziennika (rejestru metadanych) i/lub urządzenia czasu rzeczywistego. System
plików XFS ma do trzech części: sekcji danych, sekcji dziennika i sekcji czasu rzeczywistego.
Sekcja czasu rzeczywistego jest opcjonalna, a sekcja dziennika może być osobna od sekcji danych
albo może być w niej zawarta. Bliższe informacje podaje xfs(5).
mtpt=punkt-montowania
Używane z opcją dmapi. Wartość tu podana będzie uwzględniona w zdarzeniu montowania DMAPI i
powinna być ścieżką rzeczywistego punktu montowania, który jest używany.
noalign
Alokacja danych nie będzie wyrównywana na granicach jednostki paskowej (stripe unit).
noatime
Podczas odczytu pliku nie są aktualizowane znaczniki czasu dostępu.
norecovery
System plików zostanie zamontowany bez uruchamiania odzyskiwania dziennika. Jeśli system ten nie
był poprawnie odmontowany, to możliwe, że montowany w trybie norecovery będzie niespójny. Część
plików lub katalogów może z tego powodu być niedostępna. Systemy plików przy włączeniu trybu
norecovery muszą być montowane tylko do odczytu albo montowanie się nie powiedzie.
nouuid Nie sprawdza w celu wyszukania podwójnie zamontowanych systemów plików używając uuid systemu
pliku. Jest to użyteczne do montowania migawek woluminów LVM.
osyncisosync
Zapisy O_SYNC wykorzystują prawdziwe O_SYNC. BEZ tej opcji, linuksowe XFS zachowuje się tak, jakby
użyto opcję osyncisdsync, która powoduje, że zapisy do plików otwartych z ustawioną flagą O_SYNC
będą się zachowywać jakby zamiast niej użyto flagi O_DSYNC. Może to dać lepszą wydajność bez
naruszenia bezpieczeństwa danych. Jednakże, jeśli działa ta opcja, to w przypadku załamania się
systemu mogą zostać utracone aktualizacje znaczników czasu z O_SYNC. Jeśli aktualizowanie
znaczników czasu jest krytyczne, proszę użyć opcji osyncisosync.
uquota|usrquota|uqnoenforce|quota
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) użytkowników i wymuszenie (opcjonalnie)
limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
gquota|grpquota|gqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) grup i wymuszenie (opcjonalnie) limitów.
Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
pquota|prjquota|pqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) projektów i wymuszenie (opcjonalnie)
limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
sunit=wartość i swidth=wartość
Stosowane do określenia jednostki i szerokości paska dla urządzenia RAID lub wolumenu paskowego.
Wartość musi być podana jako liczba 512-bajtowych bloków. Jeśli nie podano tej opcji, a system
plików został utworzony na wolumenie paskowym lub podczas korzystania z mkfs podano szerokość albo
jednostkę paska dla urządzenia RAID, to funkcja systemowa mount odtworzy tę wartość z superbloku.
Dla systemów plików utworzonych bezpośrednio na urządzeniach RAID, opcji tych można użyć do
przesłonięcia informacji z superbloku jeśli po stworzeniu systemu zmienił się odnośny układ dysku.
Jeśli podano sunit, to opcja swidth jest wymagana i musi być wielokrotnością wartości sunit.
swalloc
Alokowanie danych będzie zaokrąglone w górę do szerokości granic paska, gdy bieżący koniec pliku
przesunie się i rozmiar pliku stanie się większy niż szerokość paska.
Opcje montowania do xiafs
Brak. Chociaż xiafs nic nie dolega, nie jest on używany zbyt często i nie jest rozwijany. Prawdopodobnie
nie powinno się go używać. Od Linuksa w wersji 2.1.21 xiafs nie występuje już w kodzie źródłowym jądra.
URZĄDZENIE LOOP
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie
mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop
ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie zamontuje to
urządzenie w /mnt.
Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć jakieś
nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład
mount /tmp/disk.img /mnt -o loop
Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano systemu plików
lub system plików jest znany libblkid, na przykład:
mount /tmp/disk.img /mnt
mount -t ext3 /tmp/disk.img /mnt
Ten typ montowań zna cztery opcje, loop, offset, sizelimit i encryption, które są tak naprawdę opcjami do
losetup(8). Jeśli montowanie wymaga hasła, użytkownik zostanie o nie zapytany, chyba że do odczytu podany
zostanie deskryptor pliku do opcji --pass-fd (opcje te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla
danego systemu plików).
Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop i każde urządzenie loop przydzielone
przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od /etc/mtab.
Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu "losetup -d" lub "umount -d".
KODY ZAKOŃCZENIA
mount posiada następujące kody zakończeń (bity mogą być złożone używając alternatywy - OR):
0 sukces
1 nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia
2 błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)
4 wewnętrzny błąd mount
8 przerwanie przez użytkownika
16 problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab
32 niepowodzenie montowania
64 cześć montowań powiodła się
UWAGI
Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:
/sbin/mount.<przyrostek> spec katalog [-sfnv] [-o opcje] [-t typ.podtyp]
gdzie <typ> jest typem systemu plików, a opcje -sfnvo mają to samo znaczenie, co standardowe opcje mount.
Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługa podtypów (np. /sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).
PLIKI
/etc/fstab tabela systemów plików
/etc/mtab tabela zamontowanych systemów plików
/etc/mtab~ plik blokady
/etc/mtab.tmp plik tymczasowy
/etc/filesystems lista systemów plików do wypróbowania
ZOBACZ TAKŻE
mount(2), umount(2), fstab(5), umount(8), swapon(8), nfs(5), xfs(5), e2label(8), xfs_admin(8), mountd(8),
nfsd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), losetup(8)
BŁĘDY
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync i -o dirsync (systemy ext2, ext3, fat i vfat
obsługują synchroniczne odświeżania (updates) (a la BSD), gdy zostaną zamontowane z opcją sync).
Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie parametry ext2fs,
poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można zmienić gid czy umask dla fatfs).
Montowanie za pomocą etykiety lub uuid działa tylko wtedy, gdy nazwy urządzeń są wypisane w
/proc/partitions. W szczególności, może się ono nie powieść, gdy jądro zostało skompilowane z devfs, ale
devfs nie jest zamontowany.
Zdarza się, że pliki /etc/mtab i /proc/mounts nie odpowiadają sobie. Pierwszy plik opiera się wyłącznie
na opcjach poleceń mount, a zawartość drugiego zależy również od jądra i innych ustawień (np. zdalnego
serwera NFS). W szczególnym przypadku, polecenie mount może dawać niepewne informacje o punkcie
montowania NFS; plik /proc/mounts zawiera z reguły pewniejsze informacje.
Sprawdzanie plików w systemie plików NFS, odnosząc się do deskryptorów pliku (np. rodziny funkcji fcntl i
ioctl) może powodować niespójne rezultaty, z powodu braku sprawdzania spójności w jądrze, nawet gdy
używane jest noac.
HISTORIA
Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
DOSTĘPNOŚĆ
Polecenie mount jest częścią pakietu util-linux i jest dostępne pod adresem
ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/.
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>, Andrzej M. Krzysztofowicz (PTM)
<ankry@green.mf.pg.gda.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 2.20.1 oryginału.
util-linux grudzień 2004 MOUNT(8)