Provided by: manpages-pl_0.5-1_all 
NAZWA
mount - montuje system plików
SKŁADNIA
mount [-lhV]
mount -a [-fFnrsvw] [-t typ-systemu] [-O lista-opcji]
mount [-fnrsvw] [-o opcje[,opcje]...] urządzenie|katalog
mount [-fnrsvw] [-t typ-systemu] [-o opcje] urządzenie katalog
OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie Unix są zorganizowane w jednym wielkim drzewie,
hierarchii plików, zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach.
Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu
do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.
Standardowa postać polecenia mount to
mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest
typu typ) w zadanym katalogu. Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz
prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego
systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na
podanym urządzeniu.
Jeśli podano jedynie urządzenie lub katalog, na przykład:
mount /katalog
to mount szuka punktu montowania, a jeśli go nie znajdzie, szuka urządzenia w pliku
/etc/fstab.
Wypisywanie i pomoc.
Trzy formy wywołania niczego faktycznie nie montują:
mount -h
wypisuje komunikat pomocy
mount -V
wypisuje wersję
mount [-l] [-t typ]
pokazuje listę wszystkich zamontowanych systemów plików (typu typ). Opcja
-l ujmuje w zestawieniu również etykiety. Patrz niżej.
Wskazanie urządzenia.
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia
blokowego), jak np. /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w
wypadku montowania NFS, urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/katalog.
Specjalne urządzenie blokowe można wskazać podając jego etykietę (LABEL) wolumenu
lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej).
Zalecaną metodą jest używanie znaczników LABEL=<etykieta> lub UUID=<uuid>, zamiast
dowiązań symbolicznych /dev/disk/by-{label,uuid} udev w pliku /etc/fstab. Znaczniki
są bardziej czytelne, solidne i przenośne. Polecenie mount(8) używa wewnętrznie
dowiązań symbolicznych udev, tak więc ich używanie w /etc/fstab nie daje żadnej
przewagi nad LABEL=/UUID=. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z
libblkid(3).
Proszę zauważyć, że mount(8) używa UUID-ów jako łańcuchów. UUID-y z wiersza poleceń
lub fstab(5) nie są konwertowane do wewnętrznej reprezentacji binarnej. Litery w
reprezentacji łańcucha UUID powinny być małymi literami.
System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego
montowania zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np.
proc (zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount
może być mylący).
Pliki /etc/fstab, /etc/mtab i /proc/mounts.
Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie
urządzenia gdzie są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji.
Polecenie
mount -a [-t typ] [-O lista-opcji]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów
plików (danego typu) wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo
kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka
procesów, tak że systemy plików będą montowane równocześnie.
Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab lub mtab, wystarczy podać
tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.
Programy mount i umount zarządzają listą aktualnie zamontowanych systemów plików w
pliku /etc/mtab. Jeśli nie podano żadnych argumentów do mount, lista ta jest
wypisywana.
Program mount nie odczytuje pliku /etc/fstab, jeśli podano urządzenie (lub
LABEL/UUID) i katalog. Na przykład:
mount /dev/foo /katalog
Aby przesłonić opcje montowania z /etc/fstab konieczne jest użycie:
mount urządzenie|katalog -o <opcje>
po czym opcje montowania z wiersza poleceń zostaną dodane do listy opcji z
/etc/fstab. Zwykłym zachowaniem jest działanie ostatniej opcji, jeśli opcje się
powtarzają.
Gdy zamontowany jest system plików proc (powiedzmy, że w /proc), pliki /etc/mtab i
/proc/mounts mają bardzo podobną zawartość. Pierwszy ma trochę więcej informacji,
takich jak opcje montowania, lecz niekoniecznie jest aktualny. (zobacz opcję -n
poniżej). Możliwe jest zastąpienie /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do
/proc/mounts, co, szczególnie jeśli posiada się bardzo dużą liczbę montowań, będzie
znacznie szybsze z użyciem dowiązania, ale w ten sposób tracona jest część danych,
a w szczególności użycie opcji "user" nie będzie działać.
Montowanie przez zwykłych użytkowników.
Tradycyjnie, tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab
w danym wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu
wpisowi system plików.
Tak więc, jeśli mamy wiersz
/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na
CD-ROM-ie, posługując się poleceniem
mount /dev/cdrom
lub
mount /cd
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może
ponownie go odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w
odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina
opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku
specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy
(login script) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego
urządzenia. Opcja group jest podobna, z tym ograniczeniem, że użytkownik musi być
członkiem grupy pliku specjalnego.
Montowanie używając podpięcia (bind).
Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w
innym miejscu. Służy do tego wywołanie:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -B stary-katalog nowy-katalog
lub wpis fstab:
/stary-katalog /nowy-katalog none bind
Po takim wywołaniu, ta sama zawartość jest dostępna w dwóch miejscach. Można
również zamontować ponownie pojedynczy plik (w pojedynczym pliku). Jest także
możliwe użycie montowania "bind" do utworzenia punktu montowania ze zwykłego
katalogu, na przykład:
mount --bind foo foo
Wywołanie montowania za pomocą podpięcia dołącza tylko (część) pojedynczego systemu
plików, bez możliwych montowań znajdujących się poniżej. Cała hierarchia plików,
uwzględniając takie montowania jest dołączana w drugie miejsce za pomocą
mount --rbind stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -R stary-katalog nowy-katalog
Proszę zauważyć, że opcje montowania systemu plików pozostaną takie same jak te
pierwotnego punktu montowania i nie mogą być zmienione przez podanie opcji -o razem
z --bind/--rbind. Opcje montowania mogą zostać zmienione oddzielnym poleceniem
ponownego montowania, na przykład:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro nowy-katalog
Proszę zauważyć, że zachowanie opcji ponownego montowania zależy od pliku
/etc/mtab. Pierwsze polecenie przechowuje flagę "bind" w pliku /etc/mtab, a drugie
polecenie odczytuje flagę z pliku. Jeśli bieżący system nie posiada pliku /etc/mtab
lub jeśli jawnie zdefiniowano źródło i przeznaczenie do polecenia ponownego
montowania (a więc mount(8) nie odczyta /etc/mtab), konieczne jest użycia flagi
(lub opcji) bind również do poleceń ponownego montowania. Przykładowo:
mount --bind stary-katalog nowy-katalog
mount -o remount,ro,bind stary-katalog nowy-katalog
Operacja przenoszenia.
Od wersji 2.5.1. Linuksa możliwe jest nierozdzielne (atomically) przeniesienie
zamontowanego drzewa w inne miejsce. Wywołaniem jest
mount --move stary-katalog nowy-katalog
lub krótka opcja
mount -M stary-katalog nowy-katalog
Spowoduje to pojawienie się zawartości, która wcześniej znajdowała się w
starym-katalogu, w nowym-katalogu. Fizyczne położenie plików nie zmienia się.
Proszę zauważyć, że stary-katalog musi być punktem montowania.
Współdzielone operacje na poddrzewach.
Od Linuksa 2.6.15 możliwe jest oznaczenie montowania i jego podmontowań jako
współdzielone (shared), prywatne (private), podrzędne (slave) i niepodpinalne
(unbindable). Montowania współdzielone udostępniają możliwość tworzenia kopii
takich montowań tak, że montowania i odmontowania którejkolwiek z kopii dotyczy ich
wszystkich. Montowania podrzędne otrzymują montowania i odmontowywania z montowania
nadrzędnego, ale nie działa to w drugą stronę. Montowania prywatne nie posiadają
powyższych właściwości. Montowanie niepodpinalne jest montowaniem prywatnym, które
nie może zostać sklonowane za pomocą operacji podpięcia (bind). Szczegółowe
wyjaśnienia można znaleźć w pliku dokumentacji
Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra.
mount --make-shared punkt-montowania
mount --make-slave punkt-montowania
mount --make-private punkt-montowania
mount --make-unbindable punkt-montowania
Następujące polecenia pozwalają na rekursywną zmianę typu wszystkich montowań pod
danym punktem montowania.
mount --make-rshared punkt-montowania
mount --make-rslave punkt-montowania
mount --make-rprivate punkt-montowania
mount --make-runbindable punkt-montowania
OPCJE WIERSZA POLECEŃ
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla
danego systemu plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych
argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile istnieją.
Opcje wiersza poleceń, dostępne do polecenia mount:
-V, --version
Wypisuje wersję.
-h, --help
Wypisuje komunikat pomocy.
-v, --verbose
Tryb szczegółowy.
-a, --all
Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w fstab.
-F, --fork
(Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy
mount. Powoduje to równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych
serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą
wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane są w niezdefiniowanej
kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania /usr i
/usr/spool.
-f, --fake
Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej.
Jeśli nie jest to oczywiste: "udaje" to montowanie systemu plików. W połączeniu z
flagą -v przydaje się do ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być
też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją
-n. Opcje -f sprawdza istnienie rekordu w /etc/mtab i zawodzi, jeśli rekord już
istnieje (w przypadku zwykłych, nieudawanych montowań, to sprawdzenie jest
wykonywane przez jądro).
-i, --internal-only
Nie wywołuje programu pomocniczego /sbin/mount.<system-plików>, nawet jeśli
istnieje.
-l Dokłada etykiety do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać,
mount musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Można ustawić
taką etykietę dla ext2, ext3 lub ext4 za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS -
stosując xfs_admin(8) lub dla reiserfs używając reiserfstune(8).
-n, --no-mtab
Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc
znajduje się na systemie plików tylko do odczytu.
--no-canonicalize
Nie normalizuje ścieżek. Polecenie montowania normalizuje wszystkie ścieżki (z
wiersza poleceń lub fstab) i przechowuje znormalizowane ścieżki w pliku /etc/mtab.
Opcja może być użyta razem z -f do już znormalizowanych ścieżek absolutnych.
-p, --pass-fd numer
Jeżeli montowanie wymaga podania hasła, to jest ono czytane z deskryptora pliku
numer zamiast z terminala.
-s Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem.
Powoduje to ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany
system plików. Nie wszystkie systemy plików rozpoznają tę opcję. Istnieje ona do
obsługi linuksowego narzędzia automatycznego montowania opartego na autofs.
-r, --read-only
Montuje system plików w trybie tylko do odczytu. Synonimem jest -o ro.
Proszę zauważyć że, w zależności od systemu plików, stanu i zachowania jądra,
system może wciąż zapisywać na urządzenie. Na przykład ext3 lub ext4 będzie
odświeżał swój dziennik, jeśli system plików jest zaśmiecony. Aby zapobiec takiemu
typowi dostępu do zapisu, można zamontować system plików ext3 lub ext4 z opcją
montowania "ro,noload" lub ustawić urządzenie blokowe w trybie tylko do odczytu,
patrz polecenie blockdev(8).
-w, --rw
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie. Synonimem
jest -o rw.
-L etykieta
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę.
-U uuid
Montuje partycję mającą podany uuid. Te dwie opcje wymagają istnienia pliku
/proc/partitions (obecnego od wersji 2.1.116 Linuksa).
-t, --types typ_systemu_plików
Argument występujący po -t jest używany do wskazania rodzaju systemu plików.
Obecnie obsługiwane są: adfs, affs, autofs, cifs, coda, coherent, cramfs, debugfs,
devpts, efs, ext, ext2, ext3, ext4, hfs, hfsplus, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos,
ncpfs, nfs, nfs4, ntfs, proc, qnx4, ramfs, reiserfs, romfs, squashfs, smbfs, sysv,
tmpfs, ubifs, udf, ufs, umsdos, usbfs, vfat, xenix, xfs, xiafs. Zauważ, że
coherent, sysv i xenix są równoważne i że xenix oraz coherent zostaną kiedyś
usunięte — należy zamiast nich stosować sysv. Od jądra wersji 2.1.21 typy ext i
xiafs już nie istnieją. Wcześniej, usbfs miało nazwę usbdevfs. Proszę zauważyć, że
rzeczywista lista obsługiwanych systemów plików zależy od bieżącego jądra.
Programy mount i umount obsługują podtypy systemów plików. Podtypy są definiowane
przyrostkiem ".podtyp". Przykładowo "fuse.sshfs". Zalecane jest używanie notacji
podtypów zamiast dodawać jakieś przedrostki do źródła montowania (np.
"sshfs#example.com" jest przestarzałe).
Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję
systemową mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym
systemie plików. Jednakże dla kilku typów (jak np. nfs, nfs4, cifs, smbfs, ncpfs)
konieczny jest niezaplanowany kod. Systemy plików nfs, nfs4, cifs, smbfs i ncpfs
mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie wszystkich
typów, mount wywołany z typem TYP uruchamia program /sbin/mount.TYP (jeśli takowy
istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje
wywołań, być może /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który
dobierze właściwe wywołanie.
Bez podania opcji -t lub gdy podany jest typ auto, mount postara się odgadnąć
właściwy typ. Mount używa biblioteki blkid do tego celu; jeśli nie zwróci to
niczego, co wygląda znajomo, mount postara się odczytać plik /etc/filesystems lub,
jeśli on nie istnieje /proc/filesystems. Wszystkie wypisane tam typy zostaną
wypróbowane, z wyjątkiem tych oznaczonych jako "nodev" (np. devpts, proc i nfs).
Jeśli /etc/filesystems kończy się wierszem z pojedynczą *, mount odczyta później
plik /proc/filesystems.
Typ auto może być przydatny do montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie
pliku /etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do
próbowania vfat przed msdos lub ext3 przez ext2) lub w przypadku stosowania modułu
autoloadera.
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami. Lista
typów systemów plików może być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików,
na których żadna akcja nie powinna być wykonywana (może to mieć znaczenie z opcją
-a). Na przykład polecenie:
mount -a -t nomsdos,ext
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub ext.
-O, --test-opts opcje
Używany w połączeniu z -a, aby ograniczyć grupę systemów plików, do której
stosowana jest opcja -a. Podobnie jak -t, z tym wyjątkiem, że jest bezużyteczna bez
opcji -a. Na przykład polecenie:
mount -a -O no_netdev
montuje wszystkie systemy plików z wyjątkiem posiadających podaną opcją _netdev w
polu opcji pliku /etc/fstab.
Różni się od -t tym, że każda opcja jest dopasowywana dokładnie; a podanie no na
początku jednej opcji, nie neguje pozostałych.
Opcje -t i -O łączą swe działanie; to jest polecenie
mount -a -t ext2 -O _netdev
montuje wszystkie systemy plików ext2 z opcją _netdev, a nie wszystkie systemy
które są albo typu ext2, albo mają podaną opcją _netdev.
-o, --options opcje
Opcje są podawane z flagą -o, po której następuje łańcuch z opcjami oddzielonymi
przecinkami. Na przykład:
mount LABEL=mydisk -o noatime,nouser
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z rozdziałami OPCJE MONTOWANIA
NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW i OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW
PLIKÓW.
-B, --bind
Montuje ponownie poddrzewo w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w
obu miejscach). Patrz wyżej.
-R, --rbind
Montuje ponownie poddrzewo wraz ze wszystkimi ewentualnymi montowaniami
znajdującymi się poniżej, w innym miejscu (tak, że jego zawartość jest dostępna w
obu miejscach). Patrz wyżej.
-M, --move
Przenosi poddrzewo w inne miejsce. Patrz powyżej.
OPCJE MONTOWANIA NIEZALEŻNE OD SYSTEMU PLIKÓW
Część opcji jest przydatna tylko wówczas, gdy znajdują się w pliku /etc/fstab.
Część tych opcji może zostać domyślnie włączona lub wyłączona przez jądro systemu. Aby
sprawdzić bieżące ustawienia, proszę sprawdzić opcje w /proc/mounts.
Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów
plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3, fat,
vfat i ufs):
async Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane
asynchronicznie (patrz również opcja sync).
atime Nie używa funkcji noatime, w związku z czym czas dostępu i-węzła jest kontrolowany
przez wartość domyślną jądra. Patrz również opis opcji montowania strictatime i
reatime.
noatime
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików
(np. w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza
działanie serwerów grup dyskusyjnych).
auto System plików może być montowany opcją -a.
noauto Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego
zamontowania).
context=kontekst, fscontext=kontekst, defcontext=kontekst i rootcontext=kontekst
Opcja context= jest przydatna podczas montowania systemów plików, które nie
obsługują atrybutów rozszerzonych, takich jak dyskietki lub dyski twarde
sformatowane w VFAT lub systemy które zwykle nie działają pod SELinuksem, takie jak
dyski sformatowane w ext3 ze stacji roboczej nie używającej SELinuksa. Można
również użyć opcji context= na systemach plików, którym się nie ufa, takich jak
dyskietki. Pomaga również w kompatybilności z systemami plików obsługującymi xattr
na wcześniejszych wersjach jądra 2.4.<x>. Nawet gdy xattr są obsługiwane, można
zawsze oszczędzić czas nie etykietując każdego pliku, a przypisując całemu dyskowi
jeden kontekst bezpieczeństwa.
Często używaną opcją w przypadku nośników wymiennych jest
context=system_u:object_r:removable_t.
Dwiema innymi opcjami są fscontext i defcontext=, przy czym wykluczają one opcję
context. Oznacza to, że można użyć razem fscontext i defcontext, ale żadnej nie
można użyć z context.
Opcja fscontext działa ze wszystkimi systemami plików, niezależnie od ich obsługi
xattr. Opcja fscontext ustawia nadrzędną etykietę systemu plików na określony
kontekst bezpieczeństwa. Etykieta systemu plików jest oddzielona od poszczególnych
etykiet plików. Reprezentuje cały system plików w celu określonego typu sprawdzeń
uprawnień, takich jak podczas montowania lub tworzenia pliku. Poszczególne etykiety
pliku są wciąż pobierane z xattrs z samych plików. Opcja context w rzeczywistości
ustawia zsumowany kontekst udostępniany przez fscontext, poza podawaniem samej
etykiety poszczególnych plików.
Można ustawić domyślny kontekst bezpieczeństwa do plików bez etykiety, przy użyciu
opcji defcontext=. Przesłania ona wartość ustawioną przez zasady (politykę) do
plików bez etykiety i wymaga systemu plików obsługującego etykietowanie xattr.
Opcja rootcontext pozwala na jawne podanie etykiety głównego i-węzła systemu plików
przez zamontowaniem jego lub i-węzła z powodu widoczności w przestrzeni
użytkownika. Może być to przydatne przy wykorzystaniu "stateless linux".
Proszę zauważyć, że jądro odrzuca żądania przemontowania, które zawierają opcję
context, nawet gdy nie różni się ona od bieżącego kontekstu.
Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z selinux(8)
defaults
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.
dev Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.
nodev Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.
diratime
Aktualizuje czas dostępu katalogu zapisany w i-węźle w danym systemie plików. Tak
jest domyślnie.
nodiratime
Nie aktualizuje czasu dostępu katalogu zapisanego w i-węźle w danym systemie
plików.
dirsync
Aktualizacja wszystkich katalogów w systemie plików powinna być wykonywana
synchronicznie. Dotyka to następujących wywołań systemowych: creat, link, unlink,
symlink, mkdir, rmdir, mknod i rename.
exec Zezwala na uruchamianie plików binarnych.
noexec Nie zezwala na bezpośrednie wywołanie plików binarnych w zamontowanym systemie
plików (do niedawna było możliwe obejście tego ograniczenia przy użyciu polecenia w
stylu /lib/ld*.so /mnt/binary, jednak ta sztuczka nie działa od Linuksa
2.4.25/2.6.0).
group Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika (tzn. nie
roota), jeśli jedna z jego grup pasuje do grup urządzenia. Opcja ta implikuje opcje
nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii
group,dev,suid).
encryption
Określa używany algorytm szyfrowania. Używane w połączeniu z opcją loop.
keybits
Określa rozmiar klucza używanego w algorytmie szyfrowania. Używane w połączeniu z
opcjami loop i encryption. nofail - nie informuje o błędach dla tego urządzenia,
jeśli nie istnieje. iversion - przy każdej modyfikacji i-węzła, pole i_version jest
zwiększane.
noiversion
Nie zwiększa pola i-węzła i_version.
mand Pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików. Patrz fcntl(2).
nomand Nie pozwala na ściśle egzekwowane blokady w systemie plików.
_netdev
System plików znajduje się na urządzeniu wymagającym połączenia sieciowego (używane
aby zapobiec montowania przez system takich systemów plików, dopóki sieć nie
zostanie włączona w systemie).
nofail Nie informuje o błędach urządzenia, jeśli ono nie istnieje.
relatime
Aktualizuje czas dostępu i-węzła relatywnie do czasu modyfikacji lub zmiany. Czas
dostępu jest aktualizowany tylko wówczas, jeśli poprzedni czas dostępu był
wcześniejszy od bieżącego czasu modyfikacji lub zmiany (podobne do noatime, ale nie
psuje aplikacji mutt i innych, które potrzebują informacji o tym, czy plik zostać
przeczytany od czasu jego ostatniej modyfikacji).
Od Linuksa w wersji 2.6.30, jądro używa domyślnie zachowania udostępnianego przez
tę opcję (chyba że podano noatime), a opcja strictatime jest wymagana, aby uzyskać
tradycyjny sposób działania. Dodatkowo, od tej wersji Linuksa, czas ostatniego
dostępu pliku jest aktualizowany zawsze, jeśli wynosi więcej niż 1 dzień.
norelatime
Nie używa funkcji relatime. Patrz również opcja montowania strictatime.
strictatime
Pozwala na jawne żądanie pełnych aktualizacji atime. Umożliwia jądru na domyślne
używanie relatime lub noatime, ale wciąż pozwala warstwie użytkownika na
przesłonięcie tych opcji. Aby dowiedzieć się więcej o domyślnych, systemowych
opcjach montowania należy zapoznać się z /proc/mount.
nostrictatime
Używa domyślnego zachowania jądra dotyczącego aktualizowania czasów dostępu
i-węzłów.
suid Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.
nosuid Nie pozwala na działanie bitów set-user-id i set-group-id (wygląda na bezpieczną,
ale w rzeczywistości raczej taka nie jest jeśli zainstalowano suidperl(1)).
silent Włącza flagę "cicho".
loud Wyłącza flagę "cicho".
owner Pozwala każdemu zwykłemu (tzn. nie rootowi) użytkownikowi na zamontowanie i
odmontowanie systemu plików, jeśli jest on właścicielem urządzenia. Opcja ta
implikuje opcje nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak
w linii owner,dev,suid).
remount
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany
flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko do
odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.
Funkcja ponownego montowania przestrzega standardowego sposobu, w jaki polecenie
mount działa z opcjami z fstab. Oznacza to, że polecenie mount nie odczytuje fstab
(lub mtab) wyłącznie wtedy, jeśli podano urządzenie i katalog w sposób kompletny.
mount -o remount,rw /dev/foo /katalog
Po tym wywołaniu wszystkie stare opcje montowania są zastępowane, a arbitralne
rzeczy z fstab są ignorowane, z wyjątkiem opcji loop=, która jest tworzona i
zarządzana wewnętrznie przez polecenie mount.
mount -o remount,rw /katalog
Po tym wywołaniu mount odczytuje fstab (lub mtab) i łączy te opcje z opcjami
podanymi w wierszu poleceń (-o).
ro Montuje system plików w trybie tylko do odczytu.
rw Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
sync Wszystkie operacje wejścia/wyjścia systemu plików powinny być wykonywane
synchroniczne. W przypadku nośników z ograniczoną liczbą cykli zapisu (np.
niektórych napędów flash) "sync" może spowodować skrócenie trwałości nośnika.
user Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Nazwa
montującego użytkownika jest zapisywana do mtab, więc może on ponownie odmontować
system plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są
przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).
nouser Zabrania zwykłemu użytkownikowi (tzn. innemu niż root) montowania systemu plików.
Tak jest domyślnie.
users Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików.
Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez
następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).
OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Są uporządkowane
według systemu plików. Wszystkie występują po fladze -o.
To, czy opcje są obsługiwane, zależy w pewnej mierze od działającego jądra. Więcej
informacji można uzyskać w podkatalogu źródeł jądra Documentation/filesystems.
Opcje montowania do adfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).
ownmask=wartość i othmask=wartość
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, uprawnień 'właściciela' i uprawnień 'innych'
ADFS (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także
/usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.
Opcje montowania do affs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0), lecz
opcje uid lub gid bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).
setuid=wartość i setgid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
mode=wartość
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne
prawa. Dodaje prawa przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu.
Wartość jest podawana ósemkowo.
protect
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
usemp Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do
pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
verbose
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
prefix=napis
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.
volume=napis
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem
symbolicznym.
reserved=wartość
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
root=wartość
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
bs=wartość
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane (jednakże narzędzia przydziałów
dyskowych (quota) mogą reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab).
Opcje montowania do xiafs
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika mount.cifs(8) (pakiet smbfs musi być
zainstalowany).
Opcje montowania do coherent
Brak.
Opcje montowania do debugfs
System plików debugfs jest pseudosystemem, montowanym tradycyjnie w /sys/kernel/debug. Nie
ma opcji montowania.
Opcje montowania do devpts
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania
pseudoterminala, proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer
pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli
nie podano żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład,
jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowo tworzone PTY będą należeć
do grupy tty.
mode=wartość
Nadaje trybowi nowo tworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość
mode=620 i gid=5 powoduje, że dla nowo utworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".
newinstance
Tworzy prywatną instancję systemu plików devpts tak, że wskaźniki pty zaalokowane w
tej nowej kopii są niezależne od wskaźników utworzonych w innych instancjach
devpts.
Wszystkie montowania devpts bez opcji newinstance współdzielą ten sam zestaw
wskaźników pty (np. tryb legacy). Każde zamontowanie devpts z opcją newinstance
tworzy prywatny zestaw wskaźników pty.
Opcja jest używana głównie do obsługi kontenerów, w jądrze Linux, od wersji 2.6.29.
Co więcej, ta opcja jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Aby użyć tej opcji w sposób efektywny, /dev/ptmx musi być dowiązaniem symbolicznym
do pts/ptmx. Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/filesystems/devpts.txt w
kodzie źródłowym jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.
ptmxmode=wartość
Ustawia tryb nowego węzła urządzenia ptmx w systemie plików devpts.
Z obsługą wielu instancji devpts (patrz powyżej: opcja newinstance), każda kopia
posiada prywatny węzeł ptmx w katalogu głównym systemu plików devpts (z reguły
dev/pts/ptmx).
W celu uzyskania kompatybilności ze starszymi wersjami jądra, domyślnym trybem
nowego węzła ptmx jest 0000. ptmxmode=wartość określa bardziej przydatny tryb dla
nowego węzła ptmx i jest wysoce zalecany, gdy podana jest opcja newinstance.
Opcja została zaimplementowana jedynie w wersjach jądra Linux poczynając od 2.6.29.
Co więcej, opcja ta jest poprawna jedynie, jeśli w konfiguracji jądra włączono
CONFIG_DEVPTS_MULTIPLE_INSTANCES.
Opcje montowania do ext
Brak. Proszę zauważyć, że system plików "ext" jest przedawniony. Proszę go nie używać. Od
Linuksa w wersji 2.1.21 kod źródłowy jądra nie zawiera już extfs.
Opcje montowania do ext2
System plików "ext2" jest standardowym systemem plików Linuksa. Od jądra w wersji 2.5.46,
domyślne wartości opcji montowania są określone przez superblok systemu plików. Ustawia
się go za pomocą tune2fs(8).
acl|noacl
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) listy kontroli dostępu (Access Control
Lists) POSIX.
bsddf|minixdf
Ustala zachowanie funkcji systemowej statfs. Zachowanie minixdf to zwracanie w
polu f_blocks całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf
(które jest domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i
niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc
% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2630655 86954 2412169 3% /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2543714 13 2412169 0% /k
(Zauważ, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do opcji
podanych w /etc/fstab.)
check={none|nocheck}
Podczas montowania nie przeprowadzane jest sprawdzanie. Jest to zachowanie
domyślne. I szybkie. Roztropnie jest wywoływać co jakiś czas e2fsck(8) np. w czasie
rozruchu systemu.
debug Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu (albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko
system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na
tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system). Domyślne ustawienie jest
wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za pomocą tune2fs(8).
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy
ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w
przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma
ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo
otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami,
które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
oldalloc lub orlov
Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślnie używany
jest Orlov.
resgid=n i resuid=n
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%, zobacz
mke2fs(8) i tune2fs(8)). Opcje te określają, kto może używać zarezerwowanych
bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do podanej grupy.)
sb=n Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n. Może to być przydatne, gdy system
plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w
bloku 1, 8193, 16385, ... (Dlatego na dużym systemie plików istnieją setki, lub
nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08, mke2fs ma opcję -s (sparse
superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od wersji 1.15 jest ona
domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez
nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.) Liczba bloków
podawana jest w jednostkach 1k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na
systemie plików z blokami o rozmiarze 4k, należy podać "sb=131072".
user_xattr|nouser_xattr
Obsługuje (lub odpowiednio: nie obsługuje) rozszerzonych atrybutów "user.".
Opcje montowania do ext3
System plików "ext3" jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o dziennik (journal).
Przyjmuje takie same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.
journal=inum
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym wypadku,
określa numer i-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików ext3; ext3
utworzy nowy dziennik, nadpisując starą zawartość pliku, który zajmuje i-węzeł o
numerze inum.
journal_dev=devnum
Gdy główny (major)/poboczny (minor) numer urządzenia rozszerzonego dziennika zmieni
się, ta opcja umożliwia użytkownikowi na określenie nowego położenia dziennika.
Urządzenie dziennika jest identyfikowane przez główny/poboczny numer urządzenia,
podany w devnum.
norecovery/noload
Nie ładuje dziennika w czasie montowania. Proszę zauważyć, że jeśli system plików
nie został poprawnie odmontowany, pominięcie odtworzenia z dziennika może
spowodować pozostawienie niespójności w systemie plików, które mogą być następnie
przyczyną wielu problemów.
data={journal|ordered|writeback}
Określa tryb dziennika do plików z danymi. Metadane są zawsze włączane do
dziennika. Aby użyć trybów innych niż ordered na głównym (root) systemie plików,
proszę je podać do jądra jako parametry rozruchowe np. rootflags=data=journal.
journal
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego
systemu plików.
ordered
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu
plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.
writeback
Nie jest zachowywany porządek danych - mogą one zostać zapisane do głównego
systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika. Chodzą słuchy, że jest
to opcja zapewniająca największą wydajność. Zachowuje integralność systemu
plików, jednakże po krachu systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach mogą
się pojawić stare dane.
barrier=0 / barrier=1
Włącza/wyłącza bariery (barriers). barrier=0 wyłącza je, barrier=1 włącza. Bariery
zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku, czyniąc ulotne
bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem wydajności. System
plików ext3 nie włącza domyślnie barier zapisu. Proszę się upewnić, że bariery są
włączone, chyba że dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym
wypadku istnieje ryzyko błędu w systemie plików w przypadku nagłego braku
zasilania.
commit=liczba-sekund
Synchronizuje wszystkie dane i metadane co liczba-sekund sekund. Domyślną wartością
jest 5 sekund. Zero oznacza wartość domyślną.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona
podręcznika attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
acl(5).
Opcje montowania do ext4
System plików ext4 jest zaawansowaną postacią ext3, która posiada rozszerzenia
skalowalności i niezawodności, pomocne w przypadku dużych systemów plików.
Opcje journal_dev, noload, data, commit, orlov, oldalloc, [no]user_xattr [no]acl, bsddf,
minixdf, debug, errors, data_err, grpid, bsdgroups, nogrpid sysvgroups, resgid, resuid,
sb, quota, noquota, grpquota i usrquota są wstecznie kompatybilne z ext3 i ext2.
journal_checksum
Włącza tworzenie sum kontrolnych transakcji dziennika. Pozwala to na wykrycie
błędów w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck i samo jądro. Jest to zmiana
kompatybilna, ignorowana przez starsze jądra.
journal_async_commit
Zatwierdzany blok może być zapisany na dysk bez czekania na bloki deskryptora.
Jeśli jest włączona, starsze jądra nie mogą zamontować danego urządzenia. Opcja
włącza wewnętrznie również "journal_checksum".
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext4 do obecnego formatu.
barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
Włącza/wyłącza wykorzystanie barier zapisu przy kodzie jbd. barrier=0 wyłącza ją, a
barrier=1 włącza. Opcja wymaga stosu wejścia/wyjścia zdolnego obsłużyć bariery;
jeśli jbd otrzyma błąd przy zapisie barier wyłączy tę opcję ponownie, wypisując
ostrzeżenie. Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność wpisów dziennika na dysku,
czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, z pewnym obniżeniem
wydajności. Jeśli dyski mają w jakiś sposób zabezpieczone zasilanie, to wyłączenie
barier może w bezpieczny sposób poprawić wydajność. Do włączenia lub wyłączenia
barier można również użyć opcji montowania, odpowiednio, "barrier" i "nobarrier",
aby zachować spójność z innymi opcjami montowania ext4.
Domyślnie, system plików ext4 posiada włączone bariery zapisu.
inode_readahead=n
Ten parametr kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów, które algorytm
czytania z wyprzedzeniem tablicy i-węzłów ext4 będzie ładował wstępnie do
podręcznego buforu. Domyślną wartością są 32 bloki.
stripe=n
Liczba bloków systemu plików, które mballoc będzie próbował używać do rozmiaru
alokowania i wyrównywania. Do systemów RAID 5/6 powinna być to liczba dysków z
danymi * rozmiar części (chunk) RAID w blokach systemu plików.
delalloc
Odroczona alokacja bloków do czasu zapisu.
nodelalloc
Wyłącza odroczoną alokacją. Bloki są alokowane gdy dane są kopiowane z buforów
(cache) użytkownika do buforów stronicowania.
max_batch_time=mikrosekundy
Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na łączne, wsadowe wykonanie przez
system plików dodatkowych operacji, za pomocą synchronicznej operacji zapisu.
Ponieważ synchroniczna operacja zapisu wymusza wykonanie zapisu, a następnie czeka
na zakończenie wejścia/wyjścia, nie kosztując zbyt dużo i potencjalnie wykazując
się znacznym zyskiem przepływności, czekamy przez krótki czas sprawdzając, czy nie
można przy okazji zapisu synchronicznego dokonać również innych transakcji zapisu.
Używany algorytm jest zaprojektowany w celu automatycznego dostosowania do
szybkości dysku, mierząc (średni) czas jaki potrzebny jest do zakończenia
wprowadzania transakcji w życie. Można nazwać ten czas "czasem wykonania". Jeśli
czas, przez jaki działa transakcja jest mniejszy od czasu wykonania, to ext4
spróbuje wstrzymać się przez czas wykonania, sprawdzając, czy inne operacje nie
mogą dołączyć się do transakcji. Czas wykonania jest ograniczony wielkością
max_batch_time, która domyślnie wynosi 15000 mikrosekund (15ms). Ta optymalizacja
może być całkowicie wyłączona przez ustawienie wartości max_batch_time na 0.
min_batch_time=mikrosekundy
Parametr ustawia czas wykonania (jak opisano powyżej) na minimum min_batch_time.
Domyślnie jest to 0 mikrosekund. Zwiększanie tej wartości może poprawić
przepływność przy wielowątkowym, synchronicznym obciążeniu i bardzo szybkich
dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.
journal_ioprio=prio
Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który
powinien być użyty do operacji wejścia/wyjścia przedstawionych przez kjournald2
podczas operacji wykonania. Domyślnie zostanie użyta wartość 3, która jest
nieznacznie wyższym priorytetem, niż domyślny priorytet wejścia/wyjścia.
abort Symuluje efekt wywołania funkcji ext4_abort() w celach debugowania. Jest ona zwykle
używana podczas ponownego montowania systemu plików, który został już zamontowany.
auto_da_alloc|noauto_da_alloc
Wiele złych aplikacji nie używa fsync() podczas zastępowania plików za pomocą
wzorców takich jak
fd = open("foo.new")/write(fd,..)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")
lub nawet gorzej
fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,..)/close(fd).
Jeśli opcja auto_da_alloc jest włączona, ext4 będzie wykrywał wzorce
zamień-zmieniając-nazwę i zamień-obcinając i wymuszał sytuację, że bloki mające być
zaalokowane z opóźnieniem są alokowane w następnym wprowadzeniu dziennika, w
domyślnym trybie data=ordered, a zapis bloków danych nowego pliku jest wymuszany
przed zatwierdzeniem operacji rename(). Zapewnia to podobny poziom bezpieczeństwa
co ext3 i zapobiega problemowi "plików zerowej długości", który mógłby się pojawić
przy załamaniu systemu przed zapisem bloków o opóźnionej alokacji.
discard/nodiscard
Kontroluje, czy ext4 powinien przeprowadzać polecenia discard/TRIM na podległym
urządzeniu blokowym, gdy bloki są zwalniane. Jest to przydatne w przypadku urządzeń
SSD i alokowania elastycznego/"rzadkiego" w jednostkach LUN, ale domyślnie jest
wyłączone do czasu odpowiedniego przetestowania tej opcji.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami,
które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.
resize Pozwala na zmianę rozmiaru systemu plików do końca ostatniej istniejącej grupy
bloków, dalsze zmiany muszą być wykonane za pomocą resize2fs albo online, albo
offline. Może być użyta tylko w połączeniu z ponownym zamontowaniem.
block_validity/noblock_validity
Opcja pozwala na włączenie/wyłączenie wbudowanej w jądro możliwości śledzenia
bloków metadanych systemu plików w ramach wewnętrznych struktur danych. Umożliwia
to szybką lokalizację przez mechanizm alokowania wieloblokowego (i inne) ekstentów
mogących zachodzić na bloki metadanych systemu plików. Opcja jest przeznaczona do
debugowania i ponieważ wpływa negatywnie na wydajność, jest domyślnie wyłączona.
dioread_lock/dioread_nolock
Kontroluje, czy ext4 powinien używać blokowania odczytu DIO. Jeśli podano opcję
dioread_nolock, ext4 będzie alokował niezainicjowane ekstenty przed zapisem bufora
i konwersją ekstentu na zainicjowany po wykonaniu wejścia/wyjścia. W ten sposób,
kod ext4 może zapobiec wzajemnemu wykluczaniu i-węzłów, poprawiając skalowalność na
szybkich nośnikach. Niestety, opcja nie działa z dziennikiem danych i
dioread_nolock zostanie wówczas zignorowane wraz z ostrzeżeniem jądra. Proszę
zauważyć, że ścieżka kodu dioread_nolock jest używana tylko do plików
wykorzystujących ekstenty. Z powodu tych ograniczeń, opcja jest domyślnie wyłączona
(tzn. dioread_lock).
i_version
Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja jest domyślnie wyłączona.
Opcje montowania do fat
(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików
msdos, umsdos i vfat.)
blocksize={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512). Opcja jest przestarzała.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest
umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
dmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do katalogów. Domyślnie używany jest umask
bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
fmask=wartość
Ustawia umask ustawiany wyłącznie do zwykłych plików. Domyślnie używany jest umask
bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
allow_utime=wartość
Opcja kontroluje sprawdzanie uprawnień mtime/atime
20 Jeśli bieżący proces jest w grupie identyfikatora grupy pliku, można zmienić
pieczątkę czasową.
2 Inny użytkownicy mogą zmieniać pieczątkę czasową.
Wartość domyślna jest ustawiana z opcji "dmask" (jeśli katalog jest zapisywalny, to
dozwolone jest również utime(2) np. ~dmask & 022).
Zwykle utime(2) sprawdza czy bieżący proces jest właścicielem pliku lub czy posiada
właściwość CAP_FOWNER. Jednak systemy plików FAT nie posiadają na dysku uid ani
gid, więc zwykłe sprawdzenie jest zbyt mało elastyczne. Opcja jest remedium na tę
sytuację.
check=wartość
Można wybrać trzy stopnie:
r[elaxed]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery.
Części długich nazw są obcinane (np. verylongname.foobar staje się
verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako każda część
nazwy (nazwy i rozszerzenia).
n[ormal]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje,
itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.
s[trict]
Jak "normal", lecz nazwy nie mogą zawierać długich części i znaków
specjalnych, które czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane
przez MS-DOS (+, =, spacje itp.)
codepage=wartość
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i
VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.
conv={b[inary]|t[ext]|a[uto]}
System plików fat może dokonywać konwersji CRLF<-->NL (format tekstowy MS-DOS na
format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:
binary brak konwersji. Domyślne.
text Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.
auto Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie znanego
rozszerzenia binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku
fs/fat/misc.c (w wersji 2.0, na liście są: exe, com, bin, app, sys, drv,
ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz,
tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf, gf, pk, pxl,
dvi).
Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji.
Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!
Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia konwersji
(fromdos/todos). Ta opcja jest przestarzała.
cvf_format=moduł
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł
zamiast automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja
cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na żądanie modułu CVF. Ta opcja jest
przestarzała.
cvf_option=opcja
Opcja przekazywana do modułu CVF. Ta opcja jest przestarzała.
debug Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te
dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).
fat={12|16|32}
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego
wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami
Unikodu. Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w
formacie Unicode.
tz=UTC Opcja wyłącza konwersję pieczątek czasowych pomiędzy czasem lokalnym (używanym
przez Windows na FAT) i UTC (używanym wewnętrznie przez Linuksa). Jest to przydatne
szczególnie podczas montowania urządzeń (np. aparatów cyfrowych), które są
ustawione na UTC, aby uniknąć pułapki związanej z czasem lokalnym.
quiet Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się
nie udają. Używaj ostrożnie!
showexec
Jeśli ustawiona, bit wykonywalności pliku jest dozwolony tylko, jeśli część
rozszerzenia nazwy jest jedną z .EXE, .COM lub .BAT. Domyślnie nie ustawiona.
sys_immutable
Jeśli ustawiona, atrybut ATTR_SYS w FAT jest obsługiwany jak flaga IMMUTABLE w
Linuksie. Domyślnie nie ustawiona.
flush Jeśli ustawiona, system plików będzie starał się opróżnić bufory na dysk wcześniej
niż zwykle. Domyślnie nie ustawione.
usefree
Używa wartości "wolnych klastrów" ("free clusters"), przechowywanej w FSINFO. Jest
ona używana do pozyskania liczby wolnych klastrów bez skanowania dysku. Nie jest
ona jednak domyślnie używana, ponieważ ostatnie wersje Windows niekiedy nie
aktualizują jej poprawnie. W przypadku przekonania, że wartość owych "wolnych
klastrów" w FSINFO jest poprawna, używając tej opcji można zapobiec skanowaniu
dysku.
dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.
Opcje montowania do hpfs
creator=cccc, type=cccc
Ustawia wartości creator/type pokazywane przez MacOS-owy Finder, używane do
tworzenia nowych plików. Domyślne wartości: "????".
uid=n, gid=n
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
dir_umask=n, file_umask=n, umask=n
Ustawia umask, używany do wszystkich katalogów, wszystkich zwykłych plików lub
wszystkich plików i katalogów. Domyślnie jest to umask bieżącego procesu).
session=n
Ustawia sesję CD-ROM-u do zamontowania. Domyślnie, decyzja jest pozostawiana
sterownikowi CD-ROM-u. Opcja nie powiedzie się, jeśli urządzeniem będzie coś innego
niż CD-ROM.
part=n Wybiera numer partycji n z urządzenia. Ma sens tylko w przypadku CD-ROM-ów.
Domyślnie, tablica partycji nie jest w ogóle przetwarzana.
quiet Nie informuje o nieprawidłowych opcjach montowania.
Opcje montowania do hpfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego
procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest
umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
case={lower|asis}
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian
(domyślnie: case=lower).
conv={binary|text|auto}
Do conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL)
podczas odczytu pliku. Do conv=auto, wybiera mniej lub bardziej losowo między
conv=binary i conv=text. Do conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak
jest domyślnie.
nocheck
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.
Opcje montowania do iso9660
ISO 9660 jest standardem opisującym strukturę systemu plików na CD-ROM-ach (system ten
jest również wykorzystywany na niektórych płytach DVD; patrz również system plików udf).
Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe
ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi
literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla
urządzeń znakowych/blokowych, itd.
Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne
właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim
rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system
plików jest nieodróżnialny od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest
tylko do odczytu, oczywiście).
norock Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
nojoliet
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne.
Zob. map.
check={r[elaxed]|s[trict]}
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw
przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock
i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy,
być może przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge.
(Domyślnie: uid=0,gid=0.)
map={n[ormal]|o[ff]|a[corn]}
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje
wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z
map=off nie jest dokonywana konwersja nazw. Zobacz norock. (Domyślnie:
map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także rozszerzenia
Acorn, jeśli występują.
mode=wartość
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa.
(Domyślnie: prawa dla odczytu dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie trzeba już
podawać trybu dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na początku).
unhide Pokazuje również pliki ukryte i powiązane (jeśli zwykłe pliki i pliki powiązane lub
ukryte mają te same nazwy plików, może to uczynić zwykłe pliki niedostępnymi).
block={512|1024|2048}
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)
conv={a[uto]|b[inary]|m[text]|t[ext]}
(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne
ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego niszczenia
danych).
cruft Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję
montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może
być większy niż 16 MB.
session=x
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)
sbsector=xxx
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)
Poniższe opcje są takie same jak do vfat i podawanie ich ma sens tylko przy używaniu płyt
zakodowanych przy użyciu rozszerzeń Joliet firmy Microsoft.
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji z 16-bitowych znaków Unikodu na CD do 8-bitowych
znaków. Domyślnie jest to iso8859-1.
utf8 Konwertuje 16-bitowe znaki Unikodu na CD do UTF-8.
Opcje montowania do jfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków, używany do konwersji z Unikodu do ASCII. Domyślnie konwersja nie
jest przeprowadzana. Proszę użyć iocharset=utf8 w celu tłumaczeń UTF-8. Opcja
wymaga ustawienia CONFIG_NLS_UTF8 w pliku jądra .config.
resize=wartość
Zmienia wielkość woluminu do wartość bloków. JFS obsługuje jedynie powiększanie
woluminu, nie zmniejszanie go. Opcja jest prawidłowa tylko podczas ponownego
montowania, gdy wolumin jest zamontowany do odczytu i zapisu. Słowo kluczowe resize
bez wartości, powiększy wolumin do pełnego rozmiaru partycji.
nointegrity
Nie zapisuje do dziennika. Głównym użyciem tej opcji jest możliwość uzyskania
wyższej wydajności przy przywracaniu woluminu z kopii zapasowej. Integralność
woluminu nie jest gwarantowana, jeśli system zostanie nieprawidłowo zamknięty.
integrity
Domyślne. Zapisuje zmiany metadanych do dziennika. Można użyć tej opcji do
ponownego zamontowania woluminu, gdy wcześniej użyto opcji nointegrity, w celu
przywrócenia normalnego zachowania.
errors={continue|remount-ro|panic}
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu. (Albo ignoruje błędy, zaznaczając
tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików
na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system.)
noquota|quota|usrquota|grpquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
Opcje montowania do miniksa
Brak.
Opcje montowania do msdos
Zobacz opcje do fat. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i
ustawia system plików na tylko do odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu
przez ponowne zamontowanie.
Opcje montowania do ncpfs
Tak jak przy nfs, implementacja ncpfs oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data)
funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca
wersja mount (2.12) nic nie wie o ncpfs.
Opcje montowania do nfs i nfs4
Patrz sekcja opcji na stronie podręcznika nfs(5) (pakiet nfs-common musi być
zainstalowany).
Implementacja nfs i nfs4 oczekuje binarnego argumentu (struct nfs_mount_data) funkcji
systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez mount.nfs(8), a bieżąca wersja
mount (2.13) nic nie wie o nfs i nfs4.
Opcje montowania do ntfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT,
NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić. Przestarzałe.
nls=nazwa
Nowa nazwa dla opcji zwanej wcześniej iocharset.
utf8 Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
uni_xlate={0|1|2}
Dla 0 (lub `no' albo `false') nie używa specjalnych kodowań nieznanych znaków
Unikodu. Dla 1 (lub `yes' albo `true') lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji
specjalnych w stylu vfat zaczynających się od ":". Liczba 2 oznacza kodowanie
little-endian, a 1 - kodowanie big-endian, z odwróconymi bajtami.
posix=[0|1]
Jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery.
Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane. Ta
opcja jest przestarzała.
uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Wartość umask powinna być podana ósemkowo.
Domyślnie właścicielem plików jest root i nikt inny nie może ich czytać.
Opcje montowania do proc
uid=wartość i gid=wartość
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiadomo, nie mają żadnego efektu.
Opcje montowania do ramfs
Ramfs jest systemem plików działającym w pamięci. Wystarczy go zamontować - i pojawia się.
Odmontowanie usuwa go. Obecny od Linuksa 2.3.99pre4. Nie posiada opcji montowania.
Opcje montowania do reiserfs
Reiserfs jest systemem plików z dziennikiem.
conv Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików,
używając formatu 3.6 dla nowo utworzonych plików. Ten system plików nie będzie już
zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.
hash={rupasov|tea|r5|detect}
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
rupasov
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje
lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na
bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego prawdopodobieństwa
kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
tea Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a.
Używa mieszania permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość
wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana,
jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.
r5 Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym
wyborem, jeżeli system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych
nazw plików.
detect Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana,
sprawdzając właśnie montowany system plików, i zapisze tę informację w
superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna przy pierwszym
montowaniu systemu plików o starym formacie.
hashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach
poprawienie wydajności systemu.
no_unhashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach
poprawienie wydajności systemu.
noborder
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova.
Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
nolog Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie
wydajności systemu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu
systemu. Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie
operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje. Prace przy implementacji
opcji nolog wciąż trwają.
notail Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim
drzewie. Jest to zachowanie mylące dla niektórych narzędzi użytkowych takich jak
LILO(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.
replayonly
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie
używane przez reiserfsck.
resize=liczba
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją
reiserfs przyjmuje, że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z
urządzeniami zarządzanymi przez menedżera logicznych woluminów (LVM). Istnieje
specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z
ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika (Extended User Attributes). Patrz strona
podręcznika attr(5).
acl Włącza listy kontroli dostępu (Acces Control Lists) POSIX. Patrz strona podręcznika
acl(5).
barrier=none / barrier=flush
Włącza/wyłącza używanie barier zapisu w kodzie dziennika. barrier=none wyłącza je,
barrier=flush włącza. Bariery zapisu wymuszają właściwą kolejność wpisów dziennika
na dysku, czyniąc ulotne bufory zapisu dysku bezpieczne w użyciu, kosztem pewnego
obniżenia wydajności. System plików reiserfs nie włącza domyślnie barier zapisu.
Proszę się upewnić, że bariery są włączone, chyba że dyski mają w jakiś sposób
zabezpieczone zasilanie. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko błędu w systemie
plików w przypadku nagłego braku zasilania.
Opcje montowania do romfs
Brak.
Opcje montowania do squashfs
Brak.
Opcje montowania do smbfs
Tak jak nfs, implementacja smbfs oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data) do
funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca
wersja mount (2.12) nie wie nic o smbfs.
Opcje montowania do sysv
Brak.
Opcje montowania do tmpfs
size=nbajtów
Przesłania domyślny, maksymalny rozmiar systemu plików. Rozmiar jest podany w
bajtach i zaokrąglony w górę do pełnych stron. Domyślnie zajmuję połowę pamięci.
Parametr rozmiar akceptuje również przyrostek %, w celu ograniczenia tej instancji
tmpfs do danej liczby procent fizycznej pamięci RAM: domyślnie, jeśli nie poda się
ani rozmiaru (size) ani numeru bloków (nr_blocks), rozmiar wynosi 50% (size=50%).
nr_blocks=
Podobnie jak size, ale w blokach PAGE_CACHE_SIZE.
nr_inodes=
Maksymalna liczba i-węzłów dla tej instancji. Domyślnie jest to połowa fizycznej
stronicowanej pamięci RAM lub (na komputerze z highmem) liczba pamięci
stronicowanej RAM lowmem (używana jest niższa z tych dwóch wartość)
Opcje montowania tmpfs dotyczące rozmiaru (size, nr_blocks i nr_inodes) akceptują
przyrostek k, m lub g dla Ki, Mi, Gi (binarne kilo, mega oraz giga) i mogą być zmienione w
czasie ponownego montowania.
mode= Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.
uid= Identyfikator użytkownika
gid= Identyfikator grupy.
mpol=[default|prefer:Node|bind:NodeList|interleave|interleave:NodeList]
Ustawia zasady (politykę) alokowania pamięci NUMA do wszystkich plików w danej
instancji (jeśli włączono opcję jądra CONFIG_NUMA) - które może zostać dostosowana
"w locie" za pomocą "mount -o remount ...".
default
preferuje alokowanie pamięci z węzła lokalnego
prefer:Węzeł
preferuje alokowanie pamięci z podanego Węzła
bind:ListaWęzłów
alokuje pamięć tylko z węzłów z ListyWęzłów
interleave
alokuje pamięć z każdego węzła po kolei
interleave:ListaWęzłów
alokuje pamięć z każdego z węzłów z ListyWęzłów po kolei.
Format ListyWęzłów jest następujący: jest to lista (oddzielonych przecinkami) liczb
dziesiętnych i zakresów, gdzie zakres jest dwiema liczbami dziesiętnymi
(oddzielonymi minusem) - najmniejszym i największym numerem węzła w zakresie. Na
przykład mpol=bind:0-3,5,7,9-15
Proszę zauważyć, że próba zamontowania tmpfs z opcją mpol nie powiedzie się, jeśli
działające jądro nie obsługuje NUMA oraz nie powiedzie się, jeśli jego lista węzłów
uwzględnia węzeł, który nie jest online. Jeśli bieżący system opiera się na
założeniu, że tmpfs jest zamontowany, ale od czasu do czasu jest uruchamiany z
jądrem zbudowanym bez zdolności NUMA (prawdopodobnie jądro opcji bezpiecznego
odzyskiwania) lub jeśli liczba dostępnych węzłów może się zmniejszyć, zaleca się
pominąć opcję mpol przy opcjach automatycznego montowania. Można ją dodać później,
gdy tmpfs jest już zamontowany w PunktMontowania, za pomocą "mount -o
remount,mpol=Policy:ListaWęzłów PunktMontowania".
Opcje montowania do ubifs
UBIFS jest systemem plików flash, którzy działa na woluminach UBI. Proszę zauważyć, że
atime nie jest obsługiwane i jest zawsze wyłączone.
Nazwa urządzenia może zostać podana jako
ubiX_Y numer urządzenia UBI X, numer woluminu Y
ubiY numer urządzenia UBI 0, numer woluminu Y
ubiX:NAZWA
numer urządzenia UBI X, wolumin o nazwie NAZWA
ubi:NAZWA
numer urządzenia UBI 0, wolumin o nazwie NAZWA
Zamiast : można użyć separatora !.
Dostępne są następujące opcje montowania:
bulk_read
Włącza bulk-read. Odczyt z wyprzedzeniem VFS jest wyłączony, ponieważ zwalnia on
system plików. Bulk-Read jest wewnętrzną optymalizacją. Część pamięci flash może
czytać szybciej, jeśli dane są odczytywane za jednym razem, zamiast przy użyciu
kilku żądań odczytu. Na przykład OneNAND może wykonać "read-while-load" gdy czyta
więcej niż jedną stronę NAND.
no_bulk_read
Nie wykonuje bulk-read. Tak jest domyślne.
chk_data_crc
Sprawdza sumy kontrolne CRC-32 danych. Tak jest domyślnie.
no_chk_data_crc.
Nie sprawdza sum kontrolnych CRC-32 danych. Z tą opcją system plików nie sprawdza
sum kontrolnych CRC-32 danych, lecz sprawdza je w celu wewnętrznej informacji
indeksowania. Opcja wpływa jedynie na odczyt, nie na zapis. Sumy CRC-32 są
obliczane zawsze podczas zapisu danych.
compr={none|lzo|zlib}
Wybiera domyślny tryb kompresji używany podczas zapisywania nowych plików. Nadal da
się odczytać skompresowane pliki, jeśli montowanie będzie wykonane z opcją none.
Opcje montowania do udf
udf jest uniwersalnym formatem dysku ("Universal Disk Format") zdefiniowanym przez Optical
Storage Technology Association i jest używany często na DVD-ROM-ach. Patrz też iso9660.
gid= Ustawia domyślną grupę.
umask= Ustawia domyślne umask. Wartość jest podana ósemkowo.
uid= Ustawia domyślnego użytkownika.
unhide Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
undelete
Pokazuje usunięte pliki na na listach.
nostrict
Wyłącza ustawianie ścisłej zgodności.
iocharset
Ustawia zestaw znaków NLS.
bs= Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)
novrs Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
session=
Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.
anchor=
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.
volume=
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
partition=
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
lastblock=
Ustawia ostatni blok systemu plików.
fileset=
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)
rootdir=
Przesłania położenie katalogu głównego. (nieużywane)
Opcje montowania do ufs
ufstype=wartość
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych.
Problem stanowią różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są
nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu
użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji montowania. Możliwe wartości to:
old Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu (proszę nie
zapomnieć podać opcji -r).
44bsd Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD
(NetBSD,FreeBSD,OpenBSD).
ufs2 Używane w FreeBSD 5.x obsługiwanego jako do odczytu i zapisu.
5xbsd Synonim do ufs2.
sun Do systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
sunx86 Do systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
hp Do systemów plików utworzonych przez HP-UX, tylko do odczytu.
nextstep
Do systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT)
(obecnie tylko do odczytu).
nextstep-cd
Do CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
openstep
Do systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu).
Ten sam typ systemów plików jest również używany przez Mac OS X.
onerror=wartość
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
panic Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko
komunikat na konsoli.
Opcje montowania do umsdos
Zobacz opcje do msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.
Opcje montowania do vfat
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje do fat. Opcja dotsOK jest jawnie
ubijana przez vfat. Ponadto istnieją
uni_xlate
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia
wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami
Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'.
Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie vfat jest w innych wypadkach
niedozwolony. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest
znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
posix Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter. Ta opcja
jest przestarzała.
nonumtail
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru
kolejnego.
utf8 UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest
wykorzystywany przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików
lub wyłączyć za pomocą utf8=0, utf8=no lub utf8=false. Jeśli zostanie ustawione
`uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.
shortname={lower|win95|winnt|mixed}
Definiuje zachowanie w przypadku tworzenia i wyświetlania nazw plików mieszczących
się w schemacie 8.3 znaków. Jeśli istnieje długa nazwa pliku, będzie zawsze
preferowanym sposobem wyświetlania. Istnieją cztery tryby:
lower Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą małych liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
win95 Wymusza na krótkiej nazwie wyświetlanie jej za pomocą wielkich liter;
przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie litery krótkiej nazwy są wielkie.
winnt Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie lub nie wszystkie są małe.
mixed Wyświetla krótką nazwę bez zmian; przechowuje długą nazwę, gdy nie wszystkie
litery krótkiej nazwy są wielkie. Ten tryb jest domyślny od Linuksa 2.6.32.
Opcje montowania do usbfs
devuid=uid i devgid=gid i devmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w plikach urządzeń systemu plików usbfs
(domyślnie: uid=gid=0, mode=0644). Tryb jest podany ósemkowo.
busuid=uid i busgid=gid i busmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb plików w katalogach szyny (bus) systemu plików
usbfs (domyślnie: uid=gid=0, mode=0555). Tryb podany jest ósemkowo.
listuid=uid i listgid=gid i listmode=tryb
Ustawia właściciela i grupę i tryb pliku devices (domyślnie: uid=gid=0, mode=0444).
Tryb jest podany ósemkowo.
Opcje montowania do xenix
Brak.
Opcje montowania do xfs
allocsize=rozmiar
Ustawia rozmiar prealokowanego końca pliku przy buforowanym wejściu/wyjściu podczas
wykonywania opóźnionej alokacji zapisu (domyślny rozmiar: 64 KiB). Poprawnymi
wartościami do tej opcji jest rozmiar strony (z reguły 4 KiB), aż do 1 GiB,
włącznie, w odstępach kolejnych potęg dwójki.
attr2|noattr2
Opcja włącza/wyłącza (domyślnie jest włączona) "oportunistyczne" ulepszenie,
działające w ten sposób, że wbudowane (inline) rozszerzone atrybuty są
przechowywane na dysku. Gdy nowa forma zostanie użyta po raz pierwszy (ustawiając
lub usuwając rozszerzone atrybuty) pole funkcji superbloku dysku zostanie
zaktualizowane, aby odnosiło się do używanego formatu.
barrier
Włącza używanie warstwy blokowej barier zapisu do zapisu do dziennika i
niezapisanych konwersji ekstentów. Pozwala to na włączone buforów zapisu na
poziomie sterownika, na urządzeniu, które obsługuje bariery zapisu.
dmapi Włącza wyróżnione zdarzenia DMAPI (Data Management API). Używane z opcją mtpt.
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy
ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w
przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma
ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo
otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
ihashsize=wartość
Ustawia liczbę wartości funkcji mieszającej dostępnej do haszowania i-węzłów
określonego punktu montowania, znajdujących się w pamięci. Jeśli poda się zero,
wartość wybrana przez domyślny algorytm będzie wyświetlana w /proc/mounts.
ikeep|noikeep
Gdy klastry i-węzłów są opróżniane z i-węzłów, zatrzymuje je na dysku (ikeep) -
jest to tradycyjne zachowanie XFS i do chwili obecnej jest domyślne. Używając opcji
noikeep, klastry i-węzłów są zwracane do puli wolnego miejsca.
inode64
Wskazuje, że XFS może tworzyć i-węzły w dowolnej lokalizacji systemu plików,
łącznie z taką, która spowoduje zajęcie przez numer i-węzła więcej niż 32 bitów
znaczących. Jest ona udostępniona w celu kompatybilności wstecznej, ale wywołuje
problemy w przypadku aplikacji do kopii zapasowych, które nie potrafią obsłużyć
dużych numerów i-węzłów.
largeio|nolargeio
Jeśli podano nolargeio, optymalne wejście/wyjście raportowane w st_blksize przez
stat(2) będzie tak małe, jak to tylko możliwe, aby pozwolić aplikacjom użytkownika
zapobiec niewydajnym odczytom/modyfikacji/zapisom wejścia/wyjścia. Jeśli podano
largeio, system plików, któremu określono opcję swidth zwróci wartość swidth w
st_blksize (w bajtach). Jeśli jej nie określono, ale podano allocsize, to zwrócone
zostanie w zamian allocsize (w bajtach). Jeśli nie podano żadnej z tych dwóch
opcji, system plików zachowa się jak gdyby podano opcję nolargeio.
logbufs=wartość
Ustawia liczbę buforów logów w pamięci (in-memory). Poprawnymi wartościami są 2-8
(włącznie). Domyślną wartością z każdym nowszym jądrem jest 8 buforów.
logbsize=wartość
Ustawia rozmiar każdego z buforów logów w pamięci (in-memory). Rozmiar można podać
w bajtach, lub w kilobajtach, z przyrostkiem "k". Poprawnymi rozmiarami do wersji 1
i 2 są 16384 (16k) and 32768 (32k). Do wersji 2 logów, poprawnymi rozmiarami są
również 65536 (64k), 131072 (128k) and 262144 (256k). Domyślną wartością z każdym
nowszym jądrem jest 32768.
logdev=urządzenie i rtdev=urządzenie
Używa zewnętrznego dziennika (rejestru metadanych) i/lub urządzenia czasu
rzeczywistego. System plików XFS ma do trzech części: sekcji danych, sekcji
dziennika i sekcji czasu rzeczywistego. Sekcja czasu rzeczywistego jest opcjonalna,
a sekcja dziennika może być osobna od sekcji danych albo może być w niej zawarta.
Bliższe informacje podaje xfs(5).
mtpt=punkt-montowania
Używane z opcją dmapi. Wartość tu podana będzie uwzględniona w zdarzeniu montowania
DMAPI i powinna być ścieżką rzeczywistego punktu montowania, który jest używany.
noalign
Alokacja danych nie będzie wyrównywana na granicach jednostki paskowej (stripe
unit).
noatime
Podczas odczytu pliku nie są aktualizowane znaczniki czasu dostępu.
norecovery
System plików zostanie zamontowany bez uruchamiania odzyskiwania dziennika. Jeśli
system ten nie był poprawnie odmontowany, to możliwe, że montowany w trybie
norecovery będzie niespójny. Część plików lub katalogów może z tego powodu być
niedostępna. Systemy plików przy włączeniu trybu norecovery muszą być montowane
tylko do odczytu albo montowanie się nie powiedzie.
nouuid Nie sprawdza w celu wyszukania podwójnie zamontowanych systemów plików używając
uuid systemu pliku. Jest to użyteczne do montowania migawek woluminów LVM.
osyncisosync
Zapisy O_SYNC wykorzystują prawdziwe O_SYNC. BEZ tej opcji, linuksowe XFS zachowuje
się tak, jakby użyto opcję osyncisdsync, która powoduje, że zapisy do plików
otwartych z ustawioną flagą O_SYNC będą się zachowywać jakby zamiast niej użyto
flagi O_DSYNC. Może to dać lepszą wydajność bez naruszenia bezpieczeństwa danych.
Jednakże, jeśli działa ta opcja, to w przypadku załamania się systemu mogą zostać
utracone aktualizacje znaczników czasu z O_SYNC. Jeśli aktualizowanie znaczników
czasu jest krytyczne, proszę użyć opcji osyncisosync.
uquota|usrquota|uqnoenforce|quota
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) użytkowników i wymuszenie
(opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
gquota|grpquota|gqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) grup i wymuszenie
(opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
pquota|prjquota|pqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) projektów i wymuszenie
(opcjonalnie) limitów. Patrz xfs_quota(8), aby dowiedzieć się więcej.
sunit=wartość i swidth=wartość
Stosowane do określenia jednostki i szerokości paska dla urządzenia RAID lub
wolumenu paskowego. Wartość musi być podana jako liczba 512-bajtowych bloków.
Jeśli nie podano tej opcji, a system plików został utworzony na wolumenie paskowym
lub podczas korzystania z mkfs podano szerokość albo jednostkę paska dla urządzenia
RAID, to funkcja systemowa mount odtworzy tę wartość z superbloku. Dla systemów
plików utworzonych bezpośrednio na urządzeniach RAID, opcji tych można użyć do
przesłonięcia informacji z superbloku jeśli po stworzeniu systemu zmienił się
odnośny układ dysku. Jeśli podano sunit, to opcja swidth jest wymagana i musi być
wielokrotnością wartości sunit.
swalloc
Alokowanie danych będzie zaokrąglone w górę do szerokości granic paska, gdy bieżący
koniec pliku przesunie się i rozmiar pliku stanie się większy niż szerokość paska.
Opcje montowania do xiafs
Brak. Chociaż xiafs nic nie dolega, nie jest on używany zbyt często i nie jest rozwijany.
Prawdopodobnie nie powinno się go używać. Od Linuksa w wersji 2.1.21 xiafs nie występuje
już w kodzie źródłowym jądra.
URZĄDZENIE LOOP
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie
mount /tmp/disk.img /mnt -t vfat -o loop=/dev/loop
ustawi urządzenie loop /dev/loop3 tak, aby odpowiadał plikowi /tmp/disk.img, a następnie
zamontuje to urządzenie w /mnt.
Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (tylko opcję -o loop), to mount spróbuje znaleźć
jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć je, na przykład
mount /tmp/disk.img /mnt -o loop
Polecenie mount automatycznie tworzy urządzenie loop ze zwykłego pliku, jeśli nie podano
systemu plików lub system plików jest znany libblkid, na przykład:
mount /tmp/disk.img /mnt
mount -t ext3 /tmp/disk.img /mnt
Ten typ montowań zna cztery opcje, loop, offset, sizelimit i encryption, które są tak
naprawdę opcjami do losetup(8). Jeśli montowanie wymaga hasła, użytkownik zostanie o nie
zapytany, chyba że do odczytu podany zostanie deskryptor pliku do opcji --pass-fd (opcje
te mogą być używane oprócz opcji specyficznych dla danego systemu plików).
Od Linuksa 2.6.25 obsługiwane jest samozniszczenie urządzeń loop i każde urządzenie loop
przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount niezależnie od /etc/mtab.
Można również zwolnić urządzenie loop ręcznie, przy użyciu "losetup -d" lub "umount -d".
KODY ZAKOŃCZENIA
mount posiada następujące kody zakończeń (bity mogą być złożone używając alternatywy -
OR):
0 sukces
1 nieprawidłowe wywołanie lub uprawnienia
2 błąd systemu (brak pamięci, niemożność wykonania fork, nie ma więcej urządzeń loop)
4 wewnętrzny błąd mount
8 przerwanie przez użytkownika
16 problemy podczas zapisu lub blokowania /etc/mtab
32 niepowodzenie montowania
64 cześć montowań powiodła się
UWAGI
Składnia zewnętrznych programów pomocniczych mount jest następująca:
/sbin/mount.<przyrostek> spec katalog [-sfnv] [-o opcje] [-t typ.podtyp]
gdzie <typ> jest typem systemu plików, a opcje -sfnvo mają to samo znaczenie, co
standardowe opcje mount. Opcja -t jest używana do systemów plików z obsługa podtypów (np.
/sbin/mount.fuse -t fuse.sshfs).
PLIKI
/etc/fstab tabela systemów plików
/etc/mtab tabela zamontowanych systemów plików
/etc/mtab~ plik blokady
/etc/mtab.tmp plik tymczasowy
/etc/filesystems lista systemów plików do wypróbowania
ZOBACZ TAKŻE
mount(2), umount(2), fstab(5), umount(8), swapon(8), nfs(5), xfs(5), e2label(8),
xfs_admin(8), mountd(8), nfsd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), losetup(8)
BŁĘDY
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync i -o dirsync (systemy ext2, ext3,
fat i vfat obsługują synchroniczne odświeżania (updates) (a la BSD), gdy zostaną
zamontowane z opcją sync).
Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie
parametry ext2fs, poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można
zmienić gid czy umask dla fatfs).
Montowanie za pomocą etykiety lub uuid działa tylko wtedy, gdy nazwy urządzeń są wypisane
w /proc/partitions. W szczególności, może się ono nie powieść, gdy jądro zostało
skompilowane z devfs, ale devfs nie jest zamontowany.
Zdarza się, że pliki /etc/mtab i /proc/mounts nie odpowiadają sobie. Pierwszy plik opiera
się wyłącznie na opcjach poleceń mount, a zawartość drugiego zależy również od jądra i
innych ustawień (np. zdalnego serwera NFS). W szczególnym przypadku, polecenie mount może
dawać niepewne informacje o punkcie montowania NFS; plik /proc/mounts zawiera z reguły
pewniejsze informacje.
Sprawdzanie plików w systemie plików NFS, odnosząc się do deskryptorów pliku (np. rodziny
funkcji fcntl i ioctl) może powodować niespójne rezultaty, z powodu braku sprawdzania
spójności w jądrze, nawet gdy używane jest noac.
HISTORIA
Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
DOSTĘPNOŚĆ
Polecenie mount jest częścią pakietu util-linux i jest dostępne pod adresem
ftp://ftp.kernel.org/pub/linux/utils/util-linux/.
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM)
<pborys@dione.ids.pl>, Robert Luberda (PTM) <robert@debian.org>, Andrzej M. Krzysztofowicz
(PTM) <ankry@green.mf.pg.gda.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na
stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 2.20.1
oryginału.