Ubuntu Manpage: ksh - Publiczna implementacja powłoki Korna

NAZWA

       ksh - Publiczna implementacja powłoki Korna

WYWOŁANIE

       ksh [+-abCefhikmnprsuvxX] [+-o opcja] [ [ -c łańcuch_komend [nazwa_komendy]|-s|plik ]
       [argument ...] ]

OPIS

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

ksh to interpreter komend zaprojektowany zarówno do interakcyjnej pracy z systemem, jak i
do wykonywania skryptów. Jego język komend jest nadzbiorem (superset) języka powłoki
sh(1).

Uruchamianie powłoki
Następujące opcje mogą być użyte wyłącznie w linii komend:

-c łańcuch_komend
powłoka wykonuje komendę(y) zawartą(e) w łańcuchu_komend

-i tryb interakcyjny — patrz poniżej

-l powłoka zameldowania — patrz poniżej tryb interakcyjny — patrz poniżej

-s powłoka wczytuje komendy ze standardowego wejścia; wszelkie argumenty nie będące
opcjami są argumentami pozycyjnymi

-r tryb ograniczony — patrz poniżej

Ponadto wszelkie opcje, opisane w omówieniu wbudowanej komendą set, mogą również zostać
użyte w linii poleceń.

Jeśli nie została podana ani opcja -c, ani opcja -s, wówczas pierwszy argument nie będący
opcją, określa plik, z którego zostaną wczytane komendy. Jeśli brak jest argumentów nie
będących opcjami, to powłoka wczytuje komendy ze standardowego wejścia. Nazwa powłoki
(tj. zawartość parametru $0) jest ustalana jak następuje: jeśli użyto opcji -c i podano
argument nie będący opcją, to jest on nazwą; jeśli komendy są wczytywane z pliku, wówczas
nazwa tego pliku zostaje użyta jako nazwa powłoki; w każdym innym przypadku zostaje użyta
nazwa, pod którą powłoka została wywołana (tzn. wartość argv[0]).

Powłoka jest interakcyjna, jeśli użyto opcji -i lub jeśli zarówno standardowe wejście, jak
i standardowe wyjście błędów, jest skojarzone z jakimś terminalem. W interakcyjnej
powłoce kontrola zadań (jeśli takowa jest dostępna w danym systemie) jest włączona oraz
ignorowane są następujące sygnały: INT, QUIT oraz TERM. Ponadto powłoka wyświetla zachętę
przed odczytywaniem poleceń (patrz parametry PS1 i PS2). Dla nieinterakcyjnych powłok,
uaktywnia się domyślnie opcja trackall (patrz poniżej: komenda set).

Powłoka jest ograniczona, jeśli zastosowano opcję -r lub gdy albo główna część nazwy
(basename), pod jaką wywołano powłokę, albo parametr SHELL, pasują do wzorca *r*sh (na
przykład: rsh, rksh, rpdksh itp.). Po przetworzeniu przez powłokę wszystkich plików
profili i $ENV włączane są następujące ograniczenia:
• niedostępna jest komenda cd
• nie mogą być zmieniane parametry: SHELL, ENV i PATH.
• nazwy poleceń nie mogą być podawane z użyciem ścieżek bezwzględnych lub względnych
[tłum.: tj. dostępne są tylko przez nazwę bez ścieżki]
• niedostępna jest opcja -p wbudowanego polecenia command
• nie mogą być używane przekierowania tworzące pliki (np.: >, >|, >>, <>)

Powłoka jest uprzywilejowana, jeśli zastosowano opcję -p lub jeśli rzeczywisty
identyfikator użytkownika lub jego grupy nie jest zgodny z efektywnym identyfikatorem
użytkownika czy grupy (patrz: getuid(2), getgid(2)). Uprzywilejowana powłoka nie
przetwarza ani $HOME/.profile, ani parametru ENV (patrz poniżej), przetwarza za to plik
/etc/suid_profile. Wykasowanie opcji uprzywilejowania powoduje, że powłoka ustawia swój
efektywny identyfikator użytkownika i grupy na wartości faktycznego identyfikatora
użytkownika (user-id) i jego grupy (group-id).

Jeśli główna część nazwy, pod jaką dana powłoka została wywołana (tzn. argv[0]) zaczyna
się od - lub użyto opcji -l, to zakłada się, że powłoka ma być powłoką zgłoszeniową i
wczytywana jest zawartość plików /etc/profile i $HOME/.profile, jeśli takie istnieją i
można je odczytać.

Jeżeli parametr ENV jest ustawiony podczas uruchamiania powłoki (albo w wypadku powłok
zgłoszeniowych - po przetworzeniu dowolnych plików profilowych), to jego zawartość zostaje
poddana zastępowaniu. Zastępowane są parametry, komendy, wyrażenia arytmetyczne oraz
tylda. Następnie wynikająca z tej operacji nazwa jest interpretowana jako nazwa pliku,
podlegającego wczytaniu i wykonaniu. Jeśli parametr ENV jest pusty (i niezerowy), a pdksh
został skompilowany ze zdefiniowanym makrem DEFAULT_ENV, to po wykonaniu wszelkich już
wyżej wymienionych podstawień, zostaje wczytany plik określony tym makrem.

Kod wyjścia powłoki wynosi 127, jeśli plik komend podany we linii wywołania nie mógł
zostać otwarty, lub kod wyjścia jest niezerowy, jeśli wystąpił krytyczny błąd składni
podczas wykonywania tego skryptu. W razie braku błędów krytycznych, kod wyjścia jest
równy kodowi ostatnio wykonanej komendy lub zeru, jeśli nie wykonano żadnej komendy.

Składnia poleceń
Powłoka rozpoczyna analizę składniową wejścia od podziału go na poszczególne słowa word.
Słowa, stanowiące ciągi znaków, ograniczane są niecytowanymi białymi znakami whitespace
(spacja, tabulator i nowa linia) lub metaznakami (<, >, |, ;, &, ( i )). Poza
ograniczaniem słów spacje i tabulatory są ignorowane. Natomiast znaki zmiany linii zwykle
rozgraniczają komendy. Metaznaki stosowane są do tworzenia następujących symboli: <, <&,
<<, >, >&, >>, itd., służących do określania przekierowań (patrz: "Przekierowywanie
wejścia/wyjścia" poniżej); | służy do tworzenia potoków; |& służy do tworzenia koprocesów
(patrz: "Koprocesy" poniżej); ; służy do oddzielania komend; & służy do tworzenia potoków
asynchronicznych; && i || służą do określenia wykonania warunkowego; ;; jest używany w
poleceniach case; (( .. )) są używane w wyrażeniach arytmetycznych; i w końcu, ( .. )
służą do tworzenia podpowłok.

Białe znaki lub metaznaki można zacytowywać pojedynczo przy użyciu znaku odwrotnego
ukośnika (\) lub grupami w podwójnych (") lub pojedynczych (') cudzysłowach. Zauważ, iż
następujące znaki podlegają również specjalnej interpretacji przez powłokę i muszą być
cytowane, jeśli mają być użyte dosłownie: \, ", ', #, $, `, ~, {, }, *, ? i [. Pierwsze
trzy to wyżej wspomniane symbole cytowania (patrz: "Cytowanie" poniżej); #, na początku
słowa rozpoczyna komentarz — wszystko po znaku #, aż do końca linii jest ignorowane; $
służy do wprowadzenia podstawienia parametru, komendy lub wyrażenia arytmetycznego (patrz:
"Podstawienia" poniżej); ` rozpoczyna podstawienia komendy w starym stylu (patrz:
"Podstawienia" poniżej); ~ rozpoczyna rozwinięcie katalogu (patrz: "Rozwijanie tyld"
poniżej); { i } obejmują alternacje w stylu csh(1) (patrz: "Rozwijanie nawiasów" poniżej);
i na koniec, *, ? oraz [ są stosowane przy tworzeniu nazw plików (patrz: "Wzorce nazw
plików" poniżej).

W trakcie analizy słów i symboli, powłoka tworzy komendy, których wyróżnia się dwa
rodzaje: komendy proste, zwykle programy do wykonania, oraz komendy złożone, takie jak
dyrektywy for i if, struktury grupujące i definicje funkcji.

Polecenie proste składa się z kombinacji przyporządkowań wartości parametrom (patrz:
"Parametry"), przekierowań wejścia/wyjścia (patrz: "Przekierowania wejścia/wyjścia") i
słów komend; Jedynym ograniczeniem jest to, że wszelkie podstawienia wartości parametrów
muszą występować przed słowami komend. Słowa komend, jeśli zostały podane, określają
polecenie, które należy wykonać, wraz z jego argumentami. Komenda może być komendą
wbudowaną powłoki, funkcją lub komendą zewnętrzną, tzn. oddzielnym plikiem wykonywalnym,
który jest odnajdowany przy użyciu wartości parametru PATH (patrz: "Wykonywanie komend"
poniżej). Trzeba zauważyć, że wszystkie komendy mają swój kod zakończenia: dla poleceń
zewnętrznych jest on powiązany z kodem zwracanym przez wait(2) (jeśli komenda nie została
odnaleziona, wówczas kod wynosi 127, natomiast jeśli nie można było jej wykonać, to kod
wynosi 126). Kody zwracane przez inne polecenia (komendy wbudowane, funkcje, potoki,
listy, itp.) są precyzyjnie określone, a ich opis towarzyszy opisowi danego konstruktu.
Kod wyjścia komendy zawierającej jedynie przyporządkowania wartości parametrom, odpowiada
kodowi ostatniego wykonanego podczas tego podstawienia lub zeru, jeśli żadne podstawienia
nie miały miejsca.

Przy pomocy symbolu | komendy mogą zostać powiązane w potoki. W potokach standardowe
wyjście wszystkich komend poza ostatnim, zostaje wyprowadzone (patrz pipe(2)) na
standardowe wejście następnej komendy. Kod wyjścia potoku jest równy kodowi zwróconemu
przez ostatnią komendę potoku. Potok może zostać poprzedzony zarezerwowanym słowem !,
powodującym zmianę kodu wyjścia na jego logiczne przeciwieństwo. Tzn. jeśli pierwotnie
kod wyjścia wynosił 0, to będzie on miał wartość 1, natomiast jeśli pierwotną wartością
nie było 0, to kodem przeciwstawnym jest 0.

Listę komend tworzymy rozdzielając potoki jednym z następujących symboli: &&, ||, &, |& i
;. Pierwsze dwa oznaczają warunkowe wykonanie: cmd1 && cmd2 wykonuje cmd2 tylko wtedy,
jeżeli kod wyjścia cmd1 był zerowy. Natomiast || zachowuje się dokładnie odwrotnie. —
cmd2 zostaje wykonane jedynie, jeśli kod wyjścia cmd1 był różny od zera. && i || wiążą
równoważnie, a zarazem mocniej niż &, |& i ;, które z kolei również posiadają tę samą siłę
wiązania. Symbol & powoduje, że poprzedzająca go komenda zostanie wykonana
asynchronicznie, tzn. powłoka uruchamia daną komendę, jednak nie czeka na jej zakończenie
(powłoka śledzi dokładnie wszystkie asynchroniczne komendy — patrz: "Kontrola zadań"
poniżej). Jeśli komenda asynchroniczna jest uruchomiona przy wyłączonej kontroli zadań
(tj. w większości skryptów), wówczas jest ona uruchamiana z wyłączonymi sygnałami INT i
QUIT oraz przekierowanym wejściem do /dev/null (aczkolwiek przekierowania, ustalone w
samej komendzie asynchronicznej mają tu pierwszeństwo). Operator |& rozpoczyna koproces,
stanowiący specjalnego rodzaju komendę asynchroniczną (patrz: "Koprocesy" poniżej).
Zauważ, że po operatorach && i || musi występować komenda, podczas gdy nie jest to
konieczne po &, |& i ;. Kodem wyjścia listy komend jest kod ostatniego wykonanego w niej
polecenia, z wyjątkiem list asynchronicznych, dla których kod wynosi 0.

Komendy złożone tworzymy przy pomocy następujących słów zarezerwowanych — słowa te są
rozpoznane tylko wtedy, gdy nie są zacytowane i występują jako pierwsze wyrazy w komendzie
(tj. nie są poprzedzone żadnymi przyporządkowywaniami wartości parametrom czy
przekierowaniami):

case else function then !
do esac if time [[
done fi in until {
elif for select while }
Uwaga: Niektóre powłoki (lecz nie nasza) wykonują polecenia sterujące w podpowłoce, gdy
przekierowano jeden lub więcej z ich deskryptorów plików, tak więc wszelkiego rodzaju
zmiany otoczenia w nich mogą nie działać. Aby zachować przenośność należy stosować
polecenie exec do przekierowań deskryptorów plików przed poleceniem sterującym.

W poniższym opisie poleceń złożonych, listy komend (zaznaczone przez lista), po których
następuje słowo zarezerwowane, muszą kończyć się średnikiem, przełamaniem wiersza lub
(poprawnym gramatycznie) słowem zarezerwowanym. Przykładowo,
{ echo foo; echo bar; }
{ echo foo; echo bar<newline>}
{ { echo foo; echo bar; } }
są poprawne, natomiast
{ echo foo; echo bar }
nie.

( lista )
Wykonaj listę w podpowłoce. Nie ma bezpośredniej możliwości przekazania wartości
parametrów podpowłoki z powrotem do jej powłoki macierzystej.

{ lista }
Konstrukcja złożona; lista zostaje wykonana, lecz nie w podpowłoce. Zauważ, że { i
} to zarezerwowane słowa, a nie metaznaki.

case słowo in [ [(] wzorzec [| wzorzec] ... ) lista ;; ] ... esac
Wyrażenie case stara się dopasować słowo do jednego z danych wzorców; wykonywana
jest lista powiązana z pierwszym poprawnie dopasowanym wzorcem. Wzorce stosowane w
wyrażeniach case odpowiadają wzorcom stosowanym do specyfikacji nazw plików z
wyjątkiem tego, że nie obowiązują ograniczenia związane z . i /. Proszę zwrócić
uwagę na to, że wszelkie niecytowane białe znaki przed wzorcem i po nim zostają
usunięte; wszelkie spacje we wzorcu muszą być cytowane. Zarówno słowa, jak i
wzorce podlegają podstawieniom parametrów, rozwinięciom arytmetycznym oraz
podstawieniu tyldy. Ze względów historycznych, możemy zastosować nawiasy
otwierający i zamykający zamiast in i esac (w szczególności więc, case $foo { *)
echo bar; }). Kodem wyjścia wyrażenia case jest kod wykonanej listy; jeśli nie
została wykonana żadna lista, wówczas kod wyjścia wynosi zero.

for nazwa [ in słowo ... zakończenie ] do lista done
gdzie zakończenie jest albo znakiem końca linii, albo ;. Dla każdego słowa w
podanej liście słów, parametr nazwa zostaje ustawiony na to słowo i lista zostaje
wykonana. Jeżeli nie będzie użyte in do specyfikacji listy słów, to zamiast tego
zostaną użyte parametry pozycyjne ("$1", "$2", itp.). Ze względów historycznych,
możemy zastosować nawiasy otwierający i zamykający zamiast do i done (w
szczególności, for i; { echo $i; }). Kodem wyjścia wyrażenia for jest ostatni kod
wyjścia danej listy; jeśli lista nie została w ogóle wykonana, wówczas kod wynosi
zero.

if lista then lista [elif lista then lista] ... [else lista] fi
Jeśli kod wyjścia pierwszej listy jest zerowy, to zostaje wykonana druga lista; w
przeciwnym razie, jeśli mamy takową, zostaje wykonana lista po elif, z podobnymi
konsekwencjami. Jeśli wszystkie listy po if i elif wykażą błąd (tzn. zwrócą
niezerowy kod), to zostanie wykonana lista po else. Kodem wyjścia wyrażenia if
jest kod wykonanej listy, niestanowiącej warunku. Jeśli żadna nieokreślająca
warunku lista nie zostanie wykonana, wówczas kod wyjścia wynosi zero.

select nazwa [ in słowo ... zakończenie ] do lista done
gdzie zakończenie jest albo przełamaniem wiersza, albo ;. Wyrażenie select
umożliwia automatyczną prezentację użytkownikowi menu, wraz z możliwością wyboru z
niego. Przeliczona lista wykazanych słów zostaje wypisana na standardowym wyjściu
błędów, po czym zostaje wyświetlony symbol zachęty (PS3, czyli domyślnie `#? ').
Następnie zostaje wczytana liczba odpowiadająca danemu punktowi menu ze
standardowego wejścia, po czym nazwie zostaje przyporządkowane w ten sposób wybrane
słowo (lub wartość pusta, jeżeli wybór był niewłaściwy), zmiennej REPLY zostaje
przyporządkowane to, co zostało wczytane (po usunięciu początkowych i końcowych
białych znaków), i lista zostaje wykonana. Jeśli wprowadzono pustą linię
(dokładniej: zero lub więcej znaczków IFS), wówczas menu zostaje ponownie
wyświetlone, bez wykonywania listy. Gdy wykonanie listy zostaje zakończone,
wówczas przeliczona lista wyborów zostaje wyświetlona ponownie, jeśli REPLY jest
zerowe, ponownie wyświetlany jest symbol zachęty i tak dalej. Proces ten się
powtarza, aż do wczytania znaku końca pliku, otrzymania sygnału przerwania lub
wykonania polecenia przerwania (break) w środku pętli. Jeśli opuszczono in słowo
..., wówczas użyte zostają parametry pozycyjne (tzn., "$1", "$2", itp.). Ze
względów historycznych, możemy zastosować nawiasy otwierający i zamykający zamiast
do i done (w szczególności, select i; { echo $i; }). Kodem wyjścia wyrażenia
select jest zero, jeśli użyto polecenia przerwania do wyjścia z pętli albo niezero
w przeciwnym wypadku.

until lista do lista done
Działa dokładnie jak while, z wyjątkiem tego, że zawartość pętli jest wykonywana
jedynie wtedy, gdy kod wyjścia pierwszej listy jest niezerowy.

while lista do lista done
Wyrażenie while określa pętlę o warunku sprawdzanym przed wykonaniem. Zawartość
pętli jest wykonywana dopóki, dopóty kod wyjścia pierwszej listy jest zerowy.
Kodem wyjścia wyrażenia while jest ostatni kod wyjścia listy w zawartości tej
pętli; gdy zawartość nie zostanie w ogóle wykonana, wówczas kod wynosi zero.

function nazwa { lista }
Definiuje funkcję o nazwie nazwa. Patrz: "Funkcje" poniżej. Proszę zwrócić uwagę,
że przekierowania tuż po definicji funkcji zostają zastosowane podczas wykonywania
jej zawartości, a nie podczas przetwarzania jej definicji.

nazwa () polecenie
Niemal dokładnie to samo co w function. Patrz: "Funkcje" poniżej.

(( wyrażenie ))
Wartość wyrażenia arytmetycznego wyrażenie zostaje przeliczona; równoważne do let
"wyrażenie". patrz: "Wyrażenia arytmetyczne" i opis polecenia let poniżej..

[[ expression ]]
Podobne do komend test i [ ... ] (które opisujemy później), z następującymi
różnicami:
• Rozdzielanie pól i generacja nazw plików nie są wykonywane na argumentach.
• Operatory -a (i) oraz -o (lub) zostają zastąpione odpowiednio przez && i ||.
• Operatory (dokładniej: -f, =, !, itp.) nie mogą być cytowane.
• Drugi operand dla != i = jest traktowany jako wzorzec (w szczególności,
porównanie
[[ foobar = f*r ]]
jest sukcesem).
• Mamy do dyspozycji dwa dodatkowe operatory binarne: < i >, które zwracają
prawdę, gdy pierwszy łańcuchowy operand jest odpowiednio mniejszy lub
większy od drugiego operandu łańcuchowego.
• Jednoargumentowa postać operacji test, która sprawdza, czy jedyny operand
jest długości zerowej, jest niedozwolona - operatory zawsze muszę być
wykazywane jawnie, w szczególności, zamiast
[ ciąg ]
należy użyć
[[ -n ciąg ]]
• Podstawienia parametrów, komend i arytmetyczne zostają wykonane w trakcie
wyliczania wyrażenia. Do operatorów && i || stosowana jest metoda
uproszczonego określania ich wartości. To znaczy, że w wyrażeniu
[[ -r foo && $(< foo) = b*r ]]
wartość $(< foo) zostaje wyliczona wtedy i tylko wtedy, gdy plik o nazwie
foo istnieje i jest czytelny.

Cytowanie
Cytowanie stosuje się do zapobiegania traktowaniu przez powłokę pewnych znaków czy słów w
specjalny sposób. Istnieją trzy metody cytowania: Po pierwsze, \ cytuje następny znak,
chyba że mieści się on na końcu wiersza, wówczas zarówno \ jak i znak nowej linii zostają
usunięte. Po drugie pojedynczy cudzysłów (') wycytowywuje wszystko, aż po następny
pojedynczy cudzysłów (wraz ze zmianami linii włącznie). Po trzecie, podwójny cudzysłów
(") wycytowywuje wszystkie znaki, poza $, ` i \, aż po następny niecytowany podwójny
cudzysłów. $ i ` wewnątrz podwójnych cudzysłowów zachowują zwykłe znaczenie (tzn.
oznaczają podstawienie wartości parametru, komendy lub wyrażenia arytmetycznego), jeśli
tylko nie zostanie wykonany jakikolwiek podział pól na wyniku podwójnymi cudzysłowami
wycytowanych podstawień. Jeśli po \, wewnątrz ciągu znaków cytowanego podwójnymi
cudzysłowami następuje \, $, ` lub ", to zostaje on zastąpiony drugim z tych znaków.
Jeśli po nim następuje znak nowej linii, wówczas zarówno \, jak i znak zmiany linii
zostają usunięte; w przeciwnym razie zarówno znak \, jak i następujący po nim znak nie
podlegają żadnej zamianie.

Uwaga: patrz "Tryb POSIX" poniżej pod względem szczególnych reguł obowiązujących sekwencje
znaków postaci "...`...\"...`..".

Aliasy
Istnieją dwa rodzaje aliasów: normalne aliasy komend i aliasy śledzone. Aliasy komend
stosowane są zwykle jako skróty dla długich a często stosowanych komend. Powłoka rozwija
aliasy komend (tzn. podstawia pod nazwę aliasu jego zawartość), gdy wczytuje pierwsze
słowo komendy. Rozwinięty alias zostaje ponownie przetworzony, aby uwzględnić ewentualne
występowanie dalszych aliasów. Jeśli alias komendy kończy się spacją lub tabulatorem, to
wówczas następne słowo zostaje również sprawdzone pod względem rozwinięcia aliasów. Proces
rozwijania aliasów kończy się przy napotkaniu słowa, które nie jest aliasem, gdy napotka
się wycytowane słowo, lub gdy napotka się alias, który jest właśnie eksportowany.

Następujące aliasy są definiowane domyślnie przez powłokę:
autoload='typeset -fu'
functions='typeset -f'
hash='alias -t'
history='fc -l'
integer='typeset -i'
local='typeset'
login='exec login'
newgrp='exec newgrp'
nohup='nohup '
r='fc -e -'
stop='kill -STOP'
suspend='kill -STOP $$'
type='whence -v'

Śledzone aliasy pozwalają powłoce na zapamiętanie, gdzie odnalazła ona konkretną komendę.
Gdy powłoka po raz pierwszy szuka w ścieżce pocenia oznaczonego jako alias śledzony, to
zapamiętuje sobie pełną ścieżkę tej komendy. Gdy powłoka następnie wykonuje daną komendę
po raz drugi, wówczas sprawdza, czy ta ścieżka jest nadal aktualna i jeśli tak jest, to
nie przegląda już więcej pełnej ścieżki w poszukiwaniu danej komendy. Śledzone aliasy
można wyświetlić lub stworzyć stosując alias -t. Zauważ, że zmieniając wartość parametru
PATH czyścimy również ścieżki dla wszelkich śledzonych aliasów. Jeśli została włączona
opcja trackall (tzn., set -o trackall lub set -h), wówczas powłoka śledzi wszelkie
komendy. Ta opcja zostaje włączona domyślnie dla wszelkich nieinterakcyjnych powłok. Dla
powłok interakcyjnych jedynie następujące komendy są śledzone domyślnie: cat, cc, chmod,
cp, date, ed, emacs, grep, ls, mail, make, mv, pr, rm, sed, sh, vi i who.

Podstawienia
Pierwszym krokiem, jaki wykonuje powłoka podczas wykonywania prostej komendy, jest
przeprowadzenia podstawień na słowach tej komendy. Istnieją trzy rodzaje podstawień:
parametrów, komend i arytmetyczne. Podstawienia parametrów, które dokładniej opiszemy w
następnej sekcji, mają postać $name lub ${...}; podstawienia komend mają postać $(command)
lub `command`; a podstawienia arytmetyczne: $((expression)).

Jeśli podstawienie występuje poza podwójnymi cudzysłowami, wówczas wynik tego podstawienia
podlega zwykle podziałowi słów lub pól, w zależności od bieżącej wartości parametru IFS.
Parametr IFS określa listę znaków, służących jako separatory w podziale łańcuchów
znakowych na pojedyncze wyrazy. Wszelkie znaki z tego zestawu oraz tabulator, spacja i
nowa linia włącznie, nazywane są białymi znakami IFS. Ciągi jednego lub wielu białych
znaków z IFS w powiązaniu z zerem oraz jednym lub więcej białych znaków nie wymienionych w
IFS, rozgraniczają pola. Wyjątkowo początkowe i końcowe białe znaki IFS są usuwane (tzn.
nie są przez nie tworzone żadne początkowe czy końcowe puste pola); natomiast początkowe
lub końcowe białe znaki spoza IFS tworzą puste pola. Przykładowo: jeśli IFS zawiera
`<spacja>:', to ciąg znaków `<spacja>A<spacja>:<spacja><spacja>B::D' zawiera cztery pola:
`A', `B', `' i `D'. Proszę zauważyć, że jeśli parametr IFS jest ustawiony na pusty ciąg
znaków, to wówczas żaden podział pól nie ma miejsca; gdy parametr ten nie jest ustawiony w
ogóle, wówczas stosuje się domyślnie jako rozgraniczniki spacji, tabulatora i nowej linii.

Jeśli nie podajemy inaczej, to wynik podstawienia podlega również rozwijaniu nawiasów i
nazw plików (patrz odpowiednie akapity poniżej).

Podstawienie komendy zostaje zastąpione wyjściem, wygenerowanym podczas wykonania danej
komendy przez podpowłokę. Dla podstawienia $(komenda) zachodzą normalne reguły cytowania
podczas analizy komendy, choć jednak dla postaci `komenda`, znak \ z jednym z $, ` lub \
tuż po nim, zostaje usunięty (znak \ z następstwem jakiegokolwiek innego znaku zostaje
niezmieniony). Jako przypadek wyjątkowy podczas podstawiania komend, komenda postaci <
plik zostaje zinterpretowana, jako oznaczająca podstawienie zawartości pliku plik ($(<
foo) ma więc ten sam efekt co $(cat foo), jest jednak bardziej efektywne albowiem nie
zostaje odpalony żaden dodatkowy proces).
UWAGA: Wyrażenia $(komenda) są analizowane obecnie poprzez odnajdywanie zaległego nawiasu,
niezależnie od wycytowań. Miejmy nadzieję, że zostanie to możliwie szybko poprawione.

Podstawienia arytmetyczne zostają zastąpione wartością wyniku danego wyrażenia.
Przykładowo więc, komenda echo $((2+3*4)) wyświetla 14. Patrz: "Wyrażenia arytmetyczne",
aby odnaleźć opis wyrażeń.

Parametry
Parametry to zmienne w powłoce; można im przyporządkowywać wartości oraz wyczytywać je
przez podstawienia parametrów. Nazwa parametru jest albo jednym ze znaków
interpunkcyjnych o specjalnym znaczeniu lub cyfrą, jakie opisujemy poniżej, lub literą z
następstwem jednej lub więcej liter albo cyfr (`_' zalicza się to liter). Podstawienia
parametrów mają postać $nazwa lub ${nazwa}, gdzie nazwa jest nazwą danego parametru. Gdy
podstawienie zostanie wykonane na parametrze, który nie został ustalony, wówczas zerowy
ciąg znaków jest jego wynikiem, chyba że została włączona opcja nounset (set -o nounset
lub set -u), co oznacza, że występuje wówczas błąd.

Wartości można przyporządkowywać parametrom na wiele różnych sposobów. Po pierwsze,
powłoka domyślnie ustala pewne parametry, takie jak #, PWD, itp.; to jedyny sposób, w jaki
są ustawiane specjalnymi parametry o długości jednego znaku. Po drugie, parametry zostają
importowane z otocznia powłoki podczas jej uruchamiania. Po trzecie, parametrom można
przypisać wartości w wierszu poleceń, tak jak np. `FOO=bar' przypisuje parametrowi FOO
wartość bar; wielokrotne przypisania wartości są możliwe w jednym wierszu komendy i może
po nich występować prosta komenda, co powoduje, że przypisania te są wówczas jedynie
aktualne podczas wykonywania danej komendy (tego rodzaju przypisania zostają również
wyeksportowane, patrz poniżej, co do tego konsekwencji). Proszę zwrócić uwagę, iż aby
powłoka rozpoznała je jako przypisanie wartości parametrowi, zarówno nazwa parametru jak i
= nie mogą być cytowane. Czwartym sposobem ustawiania parametrów jest zastosowanie jednej
z komend: export, readonly lub typeset; patrz ich opisy w rozdziale "Wykonywanie komend".
Po czwarte, pętle for i select ustawiają parametry, tak jak i również komendy getopts,
read i set -A. Na zakończenie, parametrom można przyporządkowywać wartości stosując
operatory nadania wartości wewnątrz wyrażeń arytmetycznych (patrz: "Wyrażenia
arytmetyczne" poniżej) lub stosując postać ${nazwa=wartość} podstawienia parametru (patrz
poniżej).

Parametry opatrzone atrybutem eksportowania (ustawianego przy pomocy komendy export lub
typeset -x albo przez przyporządkowanie wartości parametru z następującą prostą komendą)
zostają umieszczone w otoczeniu (patrz environ(5)) poleceń wykonywanych przez powłokę jako
pary nazwa=wartość. Kolejność, w jakiej parametry występują w otoczeniu komendy jest
bliżej nieustalona. Podczas uruchamiania powłoka pozyskuje parametry ze swojego otoczenia
i automatycznie ustawia na tych parametrach atrybut eksportowania.

Można stosować modyfikatory do postaci ${nazwa} podstawienia parametru:

${nazwa:-słowo}
jeżeli parametrnazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiona jego
własna wartość, w przeciwnym razie zostaje podstawione słowo.

${nazwa:+słowo}
jeśli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawione słowo,
inaczej nic nie zostaje podstawione.

${nazwa:=słowo}
jeśli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiony on
sam, w przeciwnym razie zostaje mu przyporządkowana wartość słowo i wartość
wynikająca ze słowa zostaje podstawiona.

${nazwa:?słowo}
jeżeli parametr nazwa jest ustawiony i niezerowy, wówczas zostaje podstawiona jego
własna wartość, w przeciwnym razie słowo zostaje wyświetlone na standardowym
wyjściu błędów (tuż po nazwa:) i zachodzi błąd (powodujący normalnie zakończenie
całego skryptu powłoki, funkcji lub .-skryptu). Jeśli słowo zostało pominięte,
wówczas zamiast niego zostaje użyty łańcuch `parameter null or not set'.

W powyższych modyfikatorach możemy ominąć :, czego skutkiem będzie, że warunki będą
jedynie wymagać, aby nazwa był ustawiony lub nie (a nie żeby był ustawiony i niezerowy).
Jeśli potrzebna jest wartość słowo, wówczas zostają na nim wykonane podstawienia
parametrów, komend, arytmetyczne i tyldy; natomiast, jeśli słowo okaże się niepotrzebne,
wówczas jego wartość nie zostanie obliczana.

Można stosować, również podstawienia parametrów o następującej postaci:

${#nazwa}
Liczba parametrów pozycyjnych, jeśli nazwą jest *, @ lub nie jest podana albo
długość ciągu będącego wartością parametru nazwa.

${#nazwa[*]}, ${#nazwa[@]}
Liczba elementów w tablicy nazwa.

${nazwa#wzorzec}, ${nazwa##wzorzec}
Gdy wzorzec nakłada się na początek wartości parametru nazwa, wówczas pasujący
tekst zostaje pominięty w wynikającym z tego podstawieniu. Pojedynczy # oznacza
najkrótsze możliwe dopasowanie do wzorca, a dwa # oznaczają jak najdłuższe
dopasowanie.

${nazwa%wzorzec}, ${nazwa%%wzorzec}
Podobnie jak w podstawieniu ${..#..}, tylko że dotyczy końca wartości.

Następujące specjalne parametry zostają ustawione domyślnie przez powłokę i nie można
przyporządkowywać jawnie wartości nadanych:

! Id ostatniego uruchomionego w tle procesu. Jeśli nie ma aktualnie procesów
uruchomionych w tle, wówczas parametr ten jest nieustawiony.

# Liczba parametrów pozycyjnych (tzn., $1, $2, itp.).

$ ID procesu odpowiadającego danej powłoce lub PID pierwotnej powłoki, jeśli mamy do
czynienia z podpowłoką.

- Konkatenacja bieżących opcji jednoliterowych (patrz komenda set poniżej, aby poznać
dostępne opcje).

? Kod wyjścia ostatniej wykonanej komendy nieasynchronicznej. Jeśli ostatnia komenda
została zabita sygnałem, wówczas $? przyjmuje wartość 128 plus numer danego
sygnału.

0 Nazwa, pod jaką dana powłoka została wywołana (tzn., argv[0]), lub nazwa komendy,
która została wywołana przy użyciu opcji -c i nazwa komendy została podana, lub
argument plik, jeśli taki został podany. Jeśli opcja posix nie jest ustawiona, to
$0 zawiera nazwę bieżącej funkcji lub skryptu.

1 ... 9
Pierwszych dziewięć parametrów pozycyjnych podanych powłoce czy funkcji lub
.-skryptowi. Dostęp do dalszych parametrów pozycyjnych odbywa się przy pomocy
${liczba}.

* Wszystkie parametry pozycyjne (z wyjątkiem parametru 0), tzn., $1 $2 $3.... Gdy
użyte poza podwójnymi cudzysłowami, wówczas parametry zostają rozgraniczone w
pojedyncze słowa (podlegające rozgraniczaniu słów); jeśli użyte pomiędzy podwójnymi
cudzysłowami, wówczas parametry zostają rozgraniczone pierwszym znakiem podanym
przez parametr IFS (albo pustymi ciągami znaków, jeśli IFS jest zerowy).

@ Tak jak $*, z wyjątkiem zastosowania w podwójnych cudzysłowach, gdzie oddzielne
słowo zostaje wygenerowane dla każdego parametru pozycyjnego z osobna - jeśli brak
parametrów pozycyjnych, wówczas nie generowane jest żadne słowo ("$@" może być
użyte aby otrzymać dostęp bezpośredni do argumentów bez utraty argumentów zerowych
lub rozgraniczania ich przerwami).

Następujące parametry są ustawiane przez powłokę:

_ (podkreślenie)
Gdy jakaś komenda zostaje wykonywana przez powłokę, ten parametr przyjmuje w
otoczeniu odpowiedniego nowego procesu wartość ścieżki tej komendy. W
interakcyjnym trybie pracy, ten parametr przyjmuje w pierwotnej powłoce ponadto
wartość ostatniego słowa poprzedniej komendy Podczas wartościowania wiadomości typu
MAILPATH, parametr ten zawiera więc nazwę pliku, który się zmienił (patrz parametr
MAILPATH poniżej).

CDPATH Ścieżka przeszukiwania dla wbudowanej komendy cd. Działa tak samo jak PATH dla
katalogów nierozpoczynających się od / w komendach cd. Proszę zwrócić uwagę, że
jeśli CDPATH jest ustawiony i nie zawiera ani . ani ścieżki pustej, to wówczas
katalog bieżący nie jest przeszukiwany.

COLUMNS
Liczba kolumn terminala lub okienka. Obecnie ustawiany wartością cols zwracaną
przez komendę stty(1), jeśli ta wartość nie jest równa zeru. Parametr ten ma
znaczenie w interakcyjnym trybie edycji wiersza komendy i dla komend select, set -o
oraz kill -l, w celu właściwego formatowania zwracanych informacji.

EDITOR Jeśli nie został ustawiony parametr VISUAL, wówczas kontroluje on tryb edycji
wiersza komendy w powłokach interakcyjnych. Patrz parametr VISUAL poniżej, aby się
dowiedzieć, jak to działa.

ENV Jeśli parametr ten okaże się być ustawionym po przetworzeniu wszelkich plików
profilowych, wówczas jego rozwinięta wartość zostaje wykorzystana jako nazwa pliku
zawierającego dalsze komendy inicjujące powłoki. Zwykle zawiera definicje funkcji i
aliasów.

ERRNO Całkowita wartość odpowiadająca zmiennej errno powłoki — wskazuje przyczynę
wystąpienia błędu, gdy ostatnie wywołanie systemowe nie powiodło się.

Jak dotychczas niezaimplementowane.

EXECSHELL
Jeśli ustawiono, to wówczas zawiera powłokę, jakiej należy użyć do wykonywania
komend, których nie zdołał wykonać execve(2), a które nie zaczynają się od ciągu
`#! powłoka'.

FCEDIT Edytor używany przez komendę fc (patrz poniżej).

FPATH Podobnie jak PATH, jeśli powłoka natrafi na niezdefiniowaną funkcję podczas pracy,
stosowane do lokalizacji pliku zawierającego definicję tej funkcji. Również
przeszukiwane, gdy komenda nie została odnaleziona przy użyciu PATH. Patrz
"Funkcje" poniżej co do dalszych informacji.

HISTFILE
Nazwa pliku używanego do zapisu historii komend. Jeśli wartość została ustalona,
wówczas historia zostaje załadowana z danego pliku. Podobnie wielokrotne wcielenia
powłoki będą korzystały z jednej historii, jeśli dla nich wartości parametru
HISTFILE wskazuje na jeden i ten sam plik.
UWAGA: jeśli HISTFILE nie zostało ustawione, wówczas żaden plik historii nie
zostaje użyty. W oryginalnej wersji powłoki Korna natomiast, przyjmuje się
domyślnie $HOME/.sh_history; w przyszłości może pdksh, będzie również stosował
domyślny plik historii.

HISTSIZE
Liczba komend zapamiętywana w historii, domyślnie 128.

HOME Domyślna wartość dla komendy cd oraz podstawiana pod niewycytowane ~ (patrz:
"Rozwijanie tyldy" poniżej).

IFS Wewnętrzny separator pól, stosowany podczas podstawień i wykonywania komendy read,
do rozdzielania wartości na oddzielne argumenty; domyślnie spacja, tabulator i
przełamanie wiersza. Szczegóły zostały opisane w punkcie "Podstawienia" powyżej.
Uwaga: ten parametr nie jest importowany z otoczenia, podczas uruchamiania powłoki.

KSH_VERSION
Wersja i data kompilacji powłoki (tylko do odczytu). Patrz również na komendy
wersji w "Interakcyjnej edycji wiersza poleceń w trybie emacs" i "Edycji wiersza
poleceń vi" poniżej.

LINENO Numer wiersza w funkcji lub aktualnie wykonywanym skrypcie.

LINES Ilość wierszy terminala lub okienka pracy.

Jeszcze niezaimplementowane.

MAIL Jeśli ustawiony, to użytkownik jest informowany o nadejściu nowej poczty do
wymienionego w tej opcji pliku docelowego. Ten parametr jest ignorowany, jeśli
został ustawiony parametr MAILPATH.

MAILCHECK
Jak często powłoka ma sprawdzać, czy pojawiła się nowa poczta w plikach podanych
przez MAIL lub MAILPATH. Jeśli 0, to powłoka sprawdza przed każdą nową zachętą.
Wartością domyślną jest 600 (10 minut).

MAILPATH
Lista plików sprawdzanych w poszukiwaniu nowej poczty. Lista ta rozdzielana jest
dwukropkami, ponadto po nazwie każdego z plików można podać ? i wiadomość, która ma
być wyświetlona, jeśli nadeszła nowa poczta. Dla danej wiadomości zostaną wykonane
podstawienia komend, parametrów i arytmetyczne. Podczas podstawień parametr $_
zawiera nazwę tego pliku. Domyślnym zawiadomieniem o nowej poczcie jest you have
mail in $_ (masz pocztę w $_).

OLDPWD Poprzedni katalog roboczy. Nieustalony, jeśli cd nie zmieniło z powodzeniem
katalogu od czasu uruchomienia powłoki lub jeśli powłoka nie wie, gdzie się
aktualnie znajduje.

OPTARG Podczas używania getopts zawiera argument dla aktualnie rozpoznawanej opcji, jeśli
jest on oczekiwany.

OPTIND Indeks ostatniego przetworzonego argumentu podczas używania getopts.
Przyporządkowanie 1 temu parametrowi spowoduje, że ponownie wywołane getopts
przetworzy argumenty od początku.

PATH Lista rozdzielonych dwukropkiem katalogów, które są przeszukiwane podczas
odnajdywania jakiejś komendy lub plików typu .. Pusty łańcuch wynikający z
początkowego lub końcowego dwukropka, albo dwóch sąsiednich dwukropków jest
traktowany jako `.', czyli katalog bieżący.

POSIXLY_CORRECT
Ustawienie tego parametru powoduje włączenie opcji posix. Patrz: "Tryb POSIX"
poniżej.

PPID Identyfikator ID procesu rodzicielskiego powłoki (tylko do odczytu).

PS1 PS1 to podstawowy symbol zachęty dla powłok interakcyjnych. Podlega podstawieniom
parametrów, komend i arytmetycznym, ponadto ! zostaje zastąpione kolejnym numerem
polecenia (patrz komenda fc poniżej). Sam znak ! może zostać umieszczony w zachęcie
używając !! w PS1. Zauważ, że ponieważ edytory wiersza komendy starają się
obliczyć, jak długi jest symbol zachęty (aby móc ustalić, ile miejsca pozostaje
wolnego do prawego brzegu ekranu), sekwencje wyjściowe w zachęcie zwykle
wprowadzają pewien bałagan. Istnieje możliwość podpowiedzenia powłoce, żeby nie
uwzględniała pewnych ciągów znaków (takich jak kody wyjścia) przez podanie
przedrostka na początku symbolu zachęty będącego niewyświetlalnym znakiem (takim
jak np. control-A) z następstwem przełamania wiersza oraz odgraniczając następnie
kody wyjścia przy pomocy tego niewyświetlalnego znaku. Gdy brak niewyświetlalnych
znaków, to nie ma żadnej rady... Nawiasem mówiąc, nie ja jestem odpowiedzialny za
ten hack. To pochodzi z oryginalnego ksh. Domyślną wartością jest `$ ' dla
nieuprzywilejowanych użytkowników, a `# ' dla roota..

PS2 Drugorzędna zachęta, o domyślnej wartości `> ', która jest stosowana, gdy wymagane
są dalsze wprowadzenia w celu dokończenia komendy.

PS3 Zachęta stosowana przez wyrażenie select podczas wczytywania wyboru z menu.
Domyślnie `#? '.

PS4 Stosowany jako przedrostek komend, które zostają wyświetlone podczas śledzenia toku
pracy (patrz polecenie set -x poniżej). Domyślnie `+ '.

PWD Obecny katalog roboczy. Może być nieustawiony lub zerowy, jeśli powłoka nie wie,
gdzie się znajduje.

RANDOM Prosty generator liczb pseudolosowych. Za każdym razem, gdy odnosimy się do RANDOM,
jego wartości zostaje przyporządkowana następna liczba z przypadkowego ciągu liczb.
Miejsce w danym ciągu może zostać ustawione nadając wartość RANDOM (patrz rand(3)).

REPLY Domyślny parametr komendy read, jeśli nie pozostaną podane jej żadne nazwy.
Stosowany również w pętlach select do zapisu wartości wczytywanej ze standardowego
wejścia.

SECONDS
Liczba sekund, które upłynęły od czasu uruchomienia powłoki lub jeśli parametrowi
została nadana wartość całkowita, liczba sekund od czasu nadania tej wartości plus
ta wartość.

TMOUT Gdy ustawiony na pozytywną wartość całkowitą, większą od zera, wówczas ustala w
interakcyjnej powłoce czas w sekundach, przez jaki będzie ona czekała na
wprowadzenie jakiegoś polecenia po wyświetleniu podstawowego symbolu zachęty (PS1).
Po przekroczeniu tego czasu powłoka zakończy swoje działanie.

TMPDIR Katalog, w którym umieszczane są tymczasowe pliki powłoki. Jeśli parametr ten nie
jest ustawiony lub gdy nie zawiera pełnej ścieżki do zapisywalnego katalogu,
wówczas domyślnie tymczasowe pliki mieszczą się w /tmp.

VISUAL Jeśli został ustawiony, ustala tryb edycji wiersza komend w powłokach
interakcyjnych. Jeśli ostatni element ścieżki podanej w tym parametrze zawiera ciąg
znaków vi, emacs lub gmacs, to odpowiednio zostaje uaktywniony tryb edycji: vi,
emacs lub gmacs (Gosling emacs).

Rozwijanie tyldy
Rozwijanie znaków tyldy, które ma miejsce równolegle do podstawień parametrów, zostaje
wykonane na słowach rozpoczynających się niecytowanym ~. Znaki po tyldzie do pierwszego /,
jeśli taki występuje, są domyślnie traktowane jako nazwa użytkownika. Jeśli nazwa
użytkownika jest pusta lub ma wartość + albo -, to zostaje podstawiona wartość parametrów
odpowiednioHOME, PWD lub OLDPWD. W przeciwnym razie zostaje przeszukany plik haseł (plik
passwd) w celu odnalezienia danej nazwy użytkownika i w miejscu wystąpienia tyldy zostaje
podstawiony katalog domowy danego użytkownika. Jeśli nazwa użytkownika nie zostanie
odnaleziona w pliku haseł lub gdy w nazwie użytkownika występuje jakiekolwiek cytowanie
albo podstawienie parametru, wówczas nie zostaje wykonane żadne podstawienie.

W ustawieniach parametrów (tych poprzedzających proste komendy lub tych występujących w
argumentach dla alias, export, readonly, i typeset), rozwijanie znaków tyld zostaje
wykonywane po jakimkolwiek niewycytowanym (:) i nazwy użytkowników zostają ujęte w
dwukropki.

Katalogi domowe poprzednio rozwiniętych nazw użytkowników zostają umieszczone w pamięci
podręcznej i przy ponownym użyciu zostają stamtąd pobierane. Komenda alias -d może być
użyta do wylistowania, zmiany i dodania do tej pamięci podręcznej (w szczególności, `alias
-d fac=/usr/local/facilities; cd ~fac/bin').

Rozwijanie nawiasów (przemiany)
Rozwinięcia nawiasów przyjmujące postać
prefiks{ciąg1,...,ciągN}sufiks
zostają rozwinięte w N wyrazów, z których każdy zawiera konkatenację prefiks, ciągn i
sufiks (w szczególności., `a{c,b{X,Y},d}e' zostaje rozwinięte do czterech wyrazów: ace,
abXe, abYe i ade). Jak już wyżej wspomniano, rozwinięcia nawiasów mogą być nakładane na
siebie, a wynikające słowa nie są sortowane. Wyrażenia nawiasowe muszą zawierać
niecytowany przecinek (,), aby nastąpiło rozwijanie (tak więc {} i {foo} nie zostają
rozwinięte). Rozwinięcie nawiasów następuje po podstawieniach parametrów i przed
generowaniem nazw plików.

Wzorce nazw plików
Wzorcem nazwy pliku jest słowo zwierające jeden lub więcej z niecytowanych symboli ? lub *
lub sekwencji [..]. Po wykonaniu rozwinięcia nawiasów, powłoka zamienia wzorce nazw
plików na uporządkowane nazwy plików, które pasują do tego wzorca (jeśli żadne pliki nie
pasują, wówczas dane słowo zostaje pozostawione bez zmian). Elementy wzorców mają
następujące znaczenia:

? oznacza dowolny pojedynczy znak.

* oznacza dowolną sekwencję znaków.

[..] oznacza każdy ze znaków pomiędzy klamrami. Można podać zakresy znaków używając -
pomiędzy dwoma ograniczającymi zakres znakami, tzn. [a0-9] oznacza literę a lub
dowolną cyfrę. Aby przedstawić sam znak - należy go albo zacytować albo musi być
to pierwszy lub ostatni znak w liście znaków. Podobnie ] musi albo być
wycytowywane, albo być pierwszym lub ostatnim znakiem w liście, jeśli ma oznaczać
samego siebie, a nie zakończenie listy. Również ! występujący na początku listy ma
specjalne znaczenie (patrz poniżej), tak więc aby reprezentował samego siebie musi
zostać wycytowany lub występować dalej w liście.

[!..] podobnie jak [..], tylko że oznacza dowolny znak niewystępujący pomiędzy klamrami.

*(wzorzec| ... |wzorzec)
oznacza każdy ciąg zawierający zero lub więcej wystąpień podanych wzorców.
Przykładowo: wzorzec *(foo|bar) obejmuje ciągi `', `foo', `bar', `foobarfoo', itp..

+(wzorzec| ... |wzorzec)
obejmuje każdy ciąg znaków obejmujący jedno lub więcej wystąpień danych wzorców.
Przykładowo: wzorzec +(foo|bar) obejmuje ciągi `foo', `bar', `foobarfoo', itp..

?(wzorzec| ... |wzorzec)
oznacza ciąg pusty lub ciąg obejmujący jeden z danych wzorców. Przykładowo:
wzorzec ?(foo|bar) obejmuje jedynie ciągi `', `foo' i `bar'.

@(wzorzec| ... |wzorzec)
obejmuje ciąg obejmujący jeden z podanych wzorców. Przykładowo: wzorzec @(foo|bar)
obejmuje wyłącznie ciągi `foo' i `bar'.

!(wzorzec| ... |wzorzec)
obejmuje dowolny ciąg nie obejmujący żadnego z danych wzorców. Przykładowo:
wzorzec !(foo|bar) obejmuje wszystkie ciągi poza `foo' i `bar'; wzorzec !(*) nie
obejmuje żadnego ciągu; wzorzec !(?)* obejmuje wszystkie ciągi (proszę się nad tym
zastanowić).

Proszę zauważyć, że wzorce w pdksh obecnie nigdy nie obejmują . i .., w przeciwieństwie do
oryginalnej powłoki ksh, Bourne'a sh i basha, tak więc to będzie musiało się ewentualnie
zmienić (na złe).

Proszę zauważyć, że powyższe elementy wzorców nigdy nie obejmują kropki (.) na początku
nazwy pliku ani ukośnika (/), nawet gdy zostały one podane jawnie w sekwencji [..];
ponadto nazwy . i .. nigdy nie są obejmowane, nawet poprzez wzorzec .*.

Jeśli została ustawiona opcja markdirs, wówczas, wszelkie katalogi wynikające z generacji
nazw plików zostają oznaczone kończącym /.

POSIX-owe klasy znaków (tzn., [:nazwa_klasy:] wewnątrz wyrażenia typu [..]) jak na razie
nie zostały zaimplementowane.

Przekierowanie wejścia/wyjścia
Podczas wykonywania komendy, jej standardowe wejście, standardowe wyjście i standardowe
wyjście błędów (odpowiednio deskryptory plików 0, 1 i 2) są zwykle dziedziczone po
powłoce. Trzema wyjątkami od tej reguły są komendy w potokach, dla których standardowe
wejście i/lub standardowe wyjście odpowiadają tym, ustalonym przez potok, komendy
asychroniczne, tworzone jeśli kontrola prac została wyłączona, których standardowe wejście
zostaje ustawione na /dev/null, oraz komendy, dla których zostało ustawione jedno lub
kilka z następujących przekierowań:

> plik Standardowe wyjście zostaje przekierowane do plik-u. Jeśli plik nie istnieje,
wówczas zostaje utworzony; jeśli istnieje i jest to regularny plik oraz została
ustawiona opcja noclobber, wówczas występuje błąd, w przeciwnym razie dany plik
zostaje ucięty do początku. Proszę zwrócić uwagę, iż oznacza to, że komenda
jakaś_komenda < foo > foo otworzy plik foo do odczytu, a następnie skasuje jego
zawartość, gdy otworzy go do zapisu, zanim jakaś_komenda otrzyma szansę
przeczytania czegokolwiek z foo.

>| plik
tak jak dla >, tylko że zawartość pliku zostanie skasowana niezależnie od
ustawienia opcji noclobber.

>> plik
tak jak dla >, tylko że jeśli dany plik już istnieje, to nowe dane będą dopisywane
do niego, zamiast kasowania poprzedniej jego zawartości. Ponadto plik ten zostaje
otwarty w trybie dopisywania, tak więc wszelkiego rodzaju operacje zapisu na nim
dotyczą jego aktualnego końca. (patrz open(2)).

< plik standardowe wejście zostaje przekierowane do pliku, który jest otwierany w trybie
do odczytu.

<> plik
tak jak dla <, tylko że plik zostaje otworzony w trybie zapisu i czytania.

<< znacznik
po wczytaniu wiersza komendy zawierającego tego rodzaju przekierowanie (zwane tu-
dokumentem), powłoka kopiuje wiersze z komendy do tymczasowego pliku, aż do
natrafienia na wiersz odpowiadający znacznikowi. Podczas wykonywania polecenia
jego standardowe wejście jest przekierowane do pewnego pliku tymczasowego. Jeśli
znacznik nie zawiera wycytowanych znaków, zawartość danego pliku tymczasowego
zostaje przetworzona tak, jakby zawierała się w podwójnych cudzysłowach za każdym
razem, gdy dana komenda jest wykonywana. Tak więc zostaną na nim wykonane
podstawienia parametrów, komend i arytmetyczne wraz z interpretacją odwrotnego
ukośnika (\) i znaków wyjść dla $, `, \ i \nowa_linia. Jeśli wiele tu-dokumentów
zostanie zastosowanych w jednym i tym samym wierszy komendy, to są one zachowane w
podanej kolejności.

<<- znacznik
tak jak dla <<, tylko że początkowe tabulatory zostają usunięte z tu-dokumentu.

<& fd standardowe wejście zostaje powielone z deskryptora pliku fd. fd może być
pojedynczą cyfrą, wskazującą na numer istniejącego deskryptora pliku, literą p,
wskazującą na plik powiązany w wyjściem obecnego koprocesu, lub znakiem -,
wskazującym, że standardowe wejście powinno zostać zamknięte.

>& fd tak jak dla <&, tylko że operacja dotyczy standardowego wyjścia.

W każdym z powyższych przekierowań, można podać jawnie deskryptor pliku, którego ma ono
dotyczyć, (tzn. standardowego wejścia lub standardowego wyjścia) przez poprzedzającą
odpowiednią pojedynczą cyfrę. Podstawienia parametrów komend, arytmetyczne, tyld, tak jak
i (gdy powłoka jest interakcyjna) generacje nazw plików - zostaną wykonane na argumentach
przekierowań plik, znacznik i fd. Trzeba jednak zauważyć, że wyniki wszelkiego rodzaju
generowania nazw plików zostaną użyte tylko wtedy, gdy określają nazwę jednego pliku;
jeśli natomiast obejmują one wiele plików, wówczas zostaje zastosowane dane słowo bez
rozwinięć wynikających z generacji nazw plików. Proszę zwrócić uwagę, że w powłokach
ograniczonych, przekierowania tworzące nowe pliki nie mogą być stosowane.

Dla prostych poleceń, przekierowania mogą występować w dowolnym miejscu komendy, w
komendach złożonych (wyrażeniach if, itp.), wszelkie przekierowania muszą znajdować się na
końcu. Przekierowania są przetwarzane po tworzeniu potoków i w kolejności, w jakiej
zostały podane, tak więc
cat /foo/bar 2>&1 > /dev/null | cat -n
wyświetli błąd z numerem linii wiersza poprzedzającym go.

Wyrażenia arytmetyczne
Całkowite wyrażenia arytmetyczne mogą być stosowane przy pomocy komendy let, wewnątrz
wyrażeń $((..)), wewnątrz odwołań do tablic (w szczególności, nazwa[wyrażenie]), jako
numeryczne argumenty komendy test, i jako wartości w przyporządkowywaniach do całkowitych
parametrów.

Wyrażenia mogą zawierać alfanumeryczne identyfikatory parametrów, odwołania do tablic i
całkowite stałe. Mogą zostać również połączone następującymi operatorami języka C:
(wymienione i zgrupowane w kolejności rosnącego priorytetu).

Operatory unarne:
+ - ! ~ ++ --

Operatory binarne:
,
= *= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=
||
&&
|
^
&
== !=
< <= >= >
<< >>
+ -
* / %

Operator trinarny:
?: (priorytet jest bezpośrednio wyższy od przyporządkowania)

Operatory grupujące:
( )

Stałe całkowite mogą być podane w dowolnej bazie, stosując notację baza#liczba, gdzie baza
jest dziesiętną liczbą całkowitą specyfikującą bazę, a liczba jest liczbą zapisaną w danej
bazie.

Operatory są wyliczane w następujący sposób:

unarny +
wynikiem jest argument (podane wyłącznie dla pełności opisu).

unary -
negacja.

! logiczna negacja; wynikiem jest 1 jeśli argument jest zerowy, a 0 jeśli nie.

~ arytmetyczna negacja (bit-w-bit).

++ inkrement; musi być zastosowanym do parametru (a nie literału lub innego
wyrażenia) - parametr zostaje powiększony o 1. Jeśli został zastosowany
jako operator przedrostkowy, wówczas wynikiem jest inkrementowana wartość
parametru, a jeśli został zastosowany jako operator przyrostkowy, to
wynikiem jest pierwotna wartość parametru.

-- podobnie do ++, tylko że wynikiem jest zmniejszenie parametru o 1.

, Rozdziela dwa wyrażenia arytmetyczne; lewa strona zostaje wyliczona jako
pierwsza, a następnie prawa strona. Wynikiem jest wartość wyrażenia po
prawej stronie.

= przyporządkowanie; zmiennej po lewej zostaje nadana wartość po prawej.

*= /= %= += -= <<= >>= &= ^= |=
operatory przyporządkowania; <var> <op>= <expr> jest tym samym co <var> =
<var> <op> ( <expr> ).

|| logiczna alternatywa; wynikiem jest 1 jeśli przynajmniej jeden z argumentów
jest niezerowy, 0 gdy nie. Argument po prawej zostaje wyliczony jedynie,
gdy argument po lewej jest zerowy.

&& logiczna koniunkcja; wynikiem jest 1 jeśli obydwa argumenty są niezerowe, 0
gdy nie. Prawy argument zostaje wyliczony jedynie, gdy lewy jest niezerowy.

| arytmetyczna alternatywa (bit-w-bit).

^ arytmetyczne albo (bit-w-bit).

& arytmetyczna koniunkcja (bit-w-bit).

== równość; wynikiem jest 1, jeśli obydwa argumenty są sobie równe, 0 gdy nie.

!= nierówność; wynikiem jest 0, jeśli obydwa argumenty są sobie równe, 1 gdy
nie.

< mniejsze od; wynikiem jest 1, jeśli lewy argument jest mniejszy od prawego,
0 gdy nie.

<= >= >
mniejsze lub równe, większe lub równe, większe od. Patrz <.

<< >> przesuń w lewo (prawo); wynikiem jest lewy argument z bitami przesuniętymi
na lewo (prawo) o liczbę pól podaną w prawym argumencie.

+ - * /
suma, różnica, iloczyn i iloraz.

% reszta; wynikiem jest reszta z dzielenia lewego argumentu przez prawy. Znak
wyniku jest nieustalony, jeśli któryś z argumentów jest ujemny.

<arg1> ? <arg2> : <arg3>
jeśli <arg1> jest niezerowy, to wynikiem jest <arg2>, w przeciwnym razie
<arg3>.

Koprocesy
Koproces to potok stworzony poprzez operator |&, który jest procesem asynchronicznym, do
którego powłoka może zarówno pisać (używając print -p), jak i czytać (używając read -p).
Wejściem i wyjściem koprocesu można również manipulować przy pomocy przekierowań >&p i
odpowiednio <&p. Po uruchomieniu koprocesu, następne nie mogą być uruchomione dopóki dany
koproces nie zakończy pracy lub dopóki wejście koprocesu nie zostanie przekierowane przez
exec n>&p. Jeśli wejście koprocesu zostanie przekierowane w ten sposób, to następny w
kolejce do uruchomienia koproces będzie współdzielił wyjście z pierwszym koprocesem, chyba
że wyjście pierwszego koprocesu zostało przekierowane przy pomocy exec n<&p.

Pewne uwagi dotyczące koprocesów:
• jedyną możliwością zamknięcia wejścia koprocesu (tak aby koproces wczytał
zakończenie pliku) jest przekierowanie wejścia na numerowany deskryptor pliku, a
następnie zamknięcie tego deskryptora (w szczególności, exec 3>&p;exec 3>&-).
• aby koprocesy mogły współdzielić jedno wyjście, powłoka musi zachować otwartą część
wpisową danego potoku wyjściowego. Oznacza to, że zakończenie pliku nie zostanie
wykryte do czasu, aż wszystkie koprocesy współdzielące wyjście zostaną zakończone
(gdy zostaną one zakończone, wówczas powłoka zamyka swoją kopię potoku). Można
temu zapobiec przekierowując wyjście na numerowany deskryptor pliku (ponieważ
powoduje to również zamknięcie przez powłokę swojej kopii). Proszę zwrócić uwagę,
iż to zachowanie jest nieco odmienne od oryginalnej powłoki Korna, która zamyka
część zapisową swojej kopii wyjścia koprocesu, gdy ostatnio uruchomiony koproces
(zamiast gdy wszystkie współdzielące koprocesy) zostanie zakończony.
• print -p ignoruje sygnał SIGPIPE podczas zapisu, jeśli dany sygnał nie został
przechwycony lub zignorowany; nie zachodzi to jednak, gdy wejście koprocesu zostało
powielone na inny deskryptor pliku i stosowane jest print -un.

Funkcje
Funkcje definiuje się albo przy pomocy syntaktyki powłoki Korna function name, albo
syntaktyki powłoki Bourne'a/POSIX-owej: name() (patrz poniżej, co do różnic zachodzących
pomiędzy tymi dwiema formami). Funkcje, tak jak i .-skrypty, są wykonywane w bieżącym
otoczeniu, aczkolwiek, w przeciwieństwie do .-skryptów, argumenty powłoki (tzn. argumenty
pozycyjne, $1, itd.) nigdy nie są widoczne wewnątrz nich. Podczas ustalania położenia
komendy, funkcje są przeszukiwane po przeszukaniu specjalnych komend wbudowanych, zaś
przed regularnymi oraz nieregularnymi komendami wbudowanymi i przed przeszukaniem PATH.

Istniejąca funkcja może zostać usunięta poprzez unset -f nazwa-funkcji. Listę funkcji
można otrzymać poprzez typeset +f, a definicje funkcji można otrzymać poprzez typeset -f.
autoload (co jest aliasem dla typeset -fu) może zostać użyte do tworzenia
niezdefiniowanych funkcji. Jeśli ma być wykonana niezdefiniowana funkcja, wówczas powłoka
przeszukuje ścieżkę podaną w parametrze FPATH szukając pliku o nazwie identycznej z nazwą
danej funkcji. Jeśli plik taki zostanie odnaleziony, to będzie wczytany i wykonany. Jeśli
po wykonaniu tego pliku dana funkcja będzie zdefiniowana, wówczas zostanie ona wykonana, w
przeciwnym razie zostanie wykonane zwykłe odnajdywanie komend (tzn., powłoka przeszukuje
tablicę zwykłych komend wbudowanych i PATH). Proszę zwrócić uwagę, że jeśli komenda nie
zostanie odnaleziona na podstawie PATH, wówczas zostaje podjęta próba odnalezienia funkcji
przez FPATH (jest to nieudokumentowanym zachowaniem się oryginalnej powłoki Korna).

Funkcje mogą mieć dwa atrybuty - śledzenia i eksportowania, które mogą być ustawiane przez
typeset -ft i odpowiednio typeset -fx. Podczas wykonywania funkcji śledzonej, opcja
xtrace powłoki zostaje włączona na czas danej funkcji, w przeciwnym razie opcja xtrace
pozostaje wyłączona. Atrybut eksportowania nie jest obecnie używany. W oryginalnej
powłoce Korna, wyeksportowane funkcje są widoczne dla skryptów powłoki, gdy są one
wykonywane.

Ponieważ funkcje są wykonywane w obecnym kontekście powłoki, przyporządkowania parametrów
wykonane wewnątrz funkcji pozostają widoczne po zakończeniu danej funkcji. Jeśli jest to
niepożądane, wówczas komenda typeset może być zastosowana wewnątrz funkcji do tworzenia
lokalnych parametrów. Proszę zwrócić uwagę, iż w żaden sposób nie można ograniczyć
widoczności parametrów specjalnych (tzn. $$, $!).

Kodem wyjścia funkcji jest kod wyjścia ostatniej wykonanej w niej komendy. Funkcję można
przerwać bezpośrednio przy pomocy komendy return; można to również zastosować do jawnego
określenia kodu wyjścia.

Funkcje zdefiniowane przy pomocy zarezerwowanego słowa function, są traktowane odmiennie w
następujących punktach od funkcji zdefiniowanych poprzez notację ():
• parametr $0 zostaje ustawiony na nazwę funkcji (funkcje w stylu Bourne'a nie
dotykają $0).
• przyporządkowania wartości parametrom poprzedzające wywołanie funkcji nie zostają
zachowane w bieżącym kontekście powłoki (wykonywanie funkcji w stylu Bourne'a
zachowuje te przyporządkowania).
• OPTIND zostanie zachowany i skasowany na początku oraz następnie odtworzony na
zakończenie funkcji, tak więc getopts może być poprawnie stosowane zarówno wewnątrz
funkcji, jak i poza nimi (funkcje w stylu Bourne'a nie dotykają OPTIND, tak więc
stosowanie getopts wewnątrz funkcji jest niezgodne ze stosowaniem getopts poza
funkcjami).
W przyszłości zostaną dodane również następujące różnice:
• Podczas wykonywania funkcji będzie stosowany oddzielny kontekst śledzenia/sygnałów.
Tak więc śledzenia ustawione wewnątrz funkcji nie będą miały wpływu na śledzenia i
sygnały powłoki, nieignorowane przez nią (które mogą być przechwytywane), i będą
miały domyślne ich znaczenie wewnątrz funkcji.
• Śledzenie EXIT-a, jeśli zostanie ustawione wewnątrz funkcji, zostanie wykonane po
zakończeniu funkcji.

Tryb POSIX-owy
Dana powłoka ma być w zasadzie zgodna ze standardem POSIX, jednak, w niektórych
przypadkach, zachowanie zgodne ze standardem POSIX jest albo sprzeczne z zachowaniem
oryginalnej powłoki Korna, albo z wygodą użytkownika. To, jak powłoka zachowuje się w
takich wypadkach, jest ustalane stanem opcji posix (set -o posix) — jeśli jest ona
włączona, to zachowuje się zgodnie z POSIX-em, a w przeciwnym razie - nie. Opcja posix
zostaje automatycznie ustawiona, jeśli powłoka startuje w otoczeniu zawierającym ustawiony
parametr POSIXLY_CORRECT. (Powłokę można również skompilować tak, aby zachowanie zgodne z
POSIX-em było domyślnie ustawione, ale jest to zwykle niepożądane).

A oto lista wpływów ustawienia opcji posix:
• \" wewnątrz cytowanych podwójnymi cudzysłowami `..` podstawień komend: w trybie
POSIX-owym, \" jest interpretowany podczas interpretacji komendy; w trybie nie-
POSIX-owym, odwrotny ukośnik zostaje usunięty przed interpretacją podstawienia
komendy. Na przykładecho "`echo \"hi\"`" produkuje `"hi"' w trybie POSIX-owym,
`hi' a w trybie nie-POSIX-owym. W celu uniknięcia problemów, proszę stosować
postać $(...) podstawienia komend.
• wyjście kill -l: w trybie POSIX-owym nazwy sygnałów są wymieniane wiersz po
wierszu; w nie-POSIX-owym trybie numery sygnałów, ich nazwy i opis zostają
wymienione w kolumnach. W przyszłości zostanie dodana nowa opcja (zapewne -v) w
celu rozróżnienia tych dwóch zachowań.
• kod wyjścia fg: w trybie POSIX-owym, kod wyjścia wynosi 0, jeśli nie wystąpiły
żadne błędy; w trybie nie-POSIX-owym, kod wyjścia odpowiada kodowi ostatniego
zadania wykonywanego w pierwszym planie.
• kod wyjścia poleceniaeval: jeżeli argumentem eval będzie puste polecenie (np.: eval
"`false`"), to jego kodem wyjścia w trybie POSIX-owym będzie 0. W trybie nie-
POSIX-owym, kodem wyjścia będzie kod wyjścia ostatniego podstawienia komendy, które
zostało dokonane podczas przetwarzania argumentów polecenia eval (lub 0, jeśli nie
było podstawień komend).
• getopts: w trybie POSIX-owym, opcje muszą zaczynać się od -; w trybie nie-POSIX-
owym, opcje mogą się zaczynać albo od -, albo od +.
• rozwijanie nawiasów (zwane również przemianą): w trybie POSIX-owym rozwijanie
nawiasów jest wyłączone; w trybie nie-POSIX-owym rozwijanie nawiasów jest włączone.
Proszę zauważyć, że set -o posix (lub ustawienie parametru POSIXLY_CORRECT)
automatycznie wyłącza opcję braceexpand, może ona być jednak jawnie włączona
później.
• set -: w trybie POSIX-owym, nie wyłącza to ani opcji verbose, ani xtrace; w trybie
nie-POSIX-owym, wyłącza.
• kod wyjścia set: w trybie POSIX-owym, kod wyjścia wynosi 0, jeśli nie wystąpiły
żadne błędy; w trybie nie-POSIX-owym, kod wyjścia odpowiada kodowi wszelkich
podstawień komend wykonywanych podczas generacji komendy set. Przykładowo, `set --
`false`; echo $?' wypisuje 0 w trybie POSIX-owym, a 1 w trybie nie-POSIX-owym.
Taka konstrukcja stosowana jest w większości skryptów powłoki stosujących stary
wariant komendy getopt(1).
• rozwijanie argumentów komend alias, export, readonly i typeset: w trybie POSIX-
owym, następuje normalne rozwijanie argumentów; w trybie nie-POSIX-owym,
rozdzielanie pól, dopasowywanie nazw plików, rozwijanie nawiasów i (zwykłe)
rozwijanie tyld są wyłączone, ale rozwijanie tyld w przyporządkowaniach pozostaje
włączone.
• specyfikacja sygnałów: w trybie POSIX-owym, sygnały mogą być podawane jedynie
cyframi, jeśli numery sygnałów są zgodne z wartościami z POSIX-a (tzn. HUP=1,
INT=2, QUIT=3, ABRT=6, KILL=9, ALRM=14 i TERM=15); w trybie nie-POSIX-owym, sygnały
zawsze mogą być podane cyframi.
• rozwijanie aliasów: w trybie POSIX-owym, rozwijanie aliasów zostaje jedynie
wykonywane, podczas wczytywania słów komend; w trybie nie-POSIX-owym, rozwijanie
aliasów zostaje wykonane również na każdym słowie po jakimś aliasie, które kończy
się białą przerwą. Na przykład następująca pętla for
alias a='for ' i='j'
a i in 1 2; do echo i=$i j=$j; done
używa parametru i w trybie POSIX-owym, natomiast j w trybie nie-POSIX-owym.
• test: w trybie POSIX-owym, wyrażenie "-t" (poprzedzone pewną liczbą argumentów "!")
zawsze jest prawdziwe, gdyż jest ciągiem o długości niezerowej; w nie-POSIX-owym
trybie, sprawdza czy deskryptor pliku 1 jest jakimś tty (tzn., argument fd do testu
-t może zostać pominięty i jest domyślnie równy 1).

Wykonywanie komend
Po wyliczeniu argumentów wiersza komendy, wykonaniu przekierowań i przyporządkowań
parametrów, zostaje ustalony typ komendy: specjalna wbudowana, funkcja, regularna
wbudowana lub nazwa pliku, który należy wykonać, znajdowanego przy pomocy parametru PATH.
Testy te zostają wykonane w wyżej podanym porządku. Specjalne wbudowane komendy różnią
się tym od innych komend, że do ich odnalezienia nie jest używany parametr PATH, błąd
podczas ich wykonywania może spowodować zakończenie powłoki nieinterakcyjnej i
przyporządkowania wartości parametrów poprzedzające komendę zostają zachowane po jej
wykonaniu. Aby tylko wprowadzić zamieszanie, jeśli opcja posix została włączona (patrz
komenda set poniżej), to pewne specjale komendy stają się bardzo specjalne, gdyż nie jest
wykonywane rozdzielanie pól, rozwijanie nazw plików, rozwijanie nawiasów, ani rozwijanie
tyld na argumentach, które wyglądają jak przyporządkowania. Zwykłe wbudowane komendy
wyróżniają się jedynie tym, że do ich odnalezienia nie jest stosowany parametr PATH.

Oryginalny ksh i POSIX różnią się nieco w tym, jakie komendy są traktowane jako specjalne,
a jakie jako zwykłe:

Specjalne polecenia w POSIX

. continue exit return trap
: eval export set unset
break exec readonly shift

Dodatkowe specjalne komendy w ksh

builtin times typeset

Bardzo specjalne komendy (tryb nie-POSIX-owy)

alias readonly set typeset

Regularne komendy w POSIX

alias command fg kill umask
bg false getopts read unalias
cd fc jobs true wait

Dodatkowe regularne komendy ksh

[ let pwd ulimit
echo print test whence

W przyszłości dodatkowe specjalne komendy oraz regularne komendy ksh mogą być traktowane
odmiennie od specjalnych i regularnych komand POSIX.

Po ustaleniu typu komendy, wszelkie przyporządkowania wartości parametrów zostają wykonane
i wyeksportowane na czas trwania komendy.

Poniżej opisujemy specjalne i regularne polecenia wbudowane:

. plik [arg1 ...]
Wykonaj komendy z pliku w bieżącym otoczeniu. Plik zostaje odszukiwany przy użyciu
katalogów z PATH. Jeśli zostały podane argumenty, to parametry pozycyjne mogą być
używane w celu uzyskania dostępu do nich podczas wykonywania pliku. Jeżeli nie
zostały podane żadne argumenty, to argumenty pozycyjne odpowiadają tym z bieżącego
otoczenia, w którym dana komenda została użyta.

: [ ... ]
Komenda zerowa. Kodem wyjścia jest zero.

alias [ -d | +-t [-r] ] [+-px] [+-] [name1[=value1] ...]
Bez argumentów, alias wyświetla wszystkie obecne aliasy. Dla każdej nazwy bez
podanej wartości zostaje wyświetlony istniejący odpowiedni alias. Każda nazwa z
podaną wartością definiuje alias (patrz: "Aliasy" powyżej).

Do wyświetlania aliasów używany jest jeden z dwóch formatów: zwykle aliasy są
wyświetlane jako nazwa=wartość, przy czym wartość jest cytowana; jeśli opcje miały
przedrostek + lub samo + zostało podane we wierszu komendy, tylko nazwa zostaje
wyświetlona. Ponadto, jeśli została zastosowana opcja -p, to dodatkowo każdy
wiersz zaczyna się od ciągu "alias ".

Opcja -x ustawia (a +x kasuje) atrybut eksportu dla aliasu, lub jeśli nie podano
żadnych nazw, wyświetla aliasy wraz z ich atrybutem eksportu (eksportowanie aliasu
nie ma ma żadnego efektu).

Opcja -t wskazuje, że śledzone aliasy mają być wyświetlone/ustawione (wartości
podane w wierszu komendy zostają zignorowane dla śledzonych aliasów). Opcja -r
wskazuje, że wszystkie śledzone aliasy mają zostać usunięte.

Opcja -d nakazuje wyświetlenie lub ustawienie aliasów katalogów, które są stosowane
w rozwinięciach tyld (patrz: "Rozwinięcia tyld" powyżej).

bg [job ...]
Podejmij ponownie wymienione zatrzymane zadanie(-a) w tle. Jeśli nie podano
żadnego zadania, to przyjmuje się domyślnie %+. Ta komenda jest dostępna jedynie w
systemach obsługujących kontrolę zadań. Dalsze informacje można znaleźć poniżej w
rozdziale "Kontrola zadań".

bind [-m] [klawisz[=komenda-edycji] ...]
Ustawienie lub wyliczenie obecnych przyporządkowań klawiszy/makr w emacsowym trybie
edycji komend. Patrz "Interakcyjna edycja wiersza poleceń w trybie emacs" w celu
pełnego opisu.

break [poziom]
break przerywa poziom zagnieżdżenia w pętlach for, select, until lub while.
Domyślnie poziom wynosi 1.

builtin komenda [arg1 ...]
Wykonuje wbudowaną komendę komenda.

cd [-LP] [katalog]
Ustawia aktualny katalog roboczy na katalog. Jeśli został ustawiony parametr
CDPATH, to wypisuje listę katalogów, w których będzie szukać katalogu. Pusta
zawartość w CDPATH oznacza katalog bieżący. Jeśli zostanie użyty niepusty katalog
z CDPATH, to na standardowym wyjściu będzie wyświetlona jego pełna ścieżka. Jeśli
nie podano katalogu, to zostanie użyty katalog domowy $HOME. Jeśli katalogiem jest
-, to zostanie zastosowany poprzedni katalog roboczy (patrz parametr OLDPWD).
Jeśli użyto opcji -L (ścieżka logiczna) lub jeśli nie została ustawiona opcja
physical (patrz komenda set poniżej), wówczas odniesienia do .. w katalogu są
względne wobec ścieżki zastosowanej do dojścia do danego katalogu. Jeśli podano
opcję -P (fizyczna ścieżka) lub gdy została ustawiona opcja physical, to .. jest
względne wobec drzewa katalogów systemu plików. Parametry PWD i OLDPWD zostają
uaktualnione tak, aby odpowiednio zawierały bieżący i poprzedni katalog roboczy.

cd [-LP] stary nowy
Ciąg nowy zostaje podstawiony w zamian za stary w bieżącym katalogu i powłoka
próbuje przejść do nowego katalogu.

command [-pvV] komenda [arg1 ...]
Jeśli nie została podana opcja -v ani opcja -V, to komenda zostaje wykonana
dokładnie tak, jakby nie podano command, z dwoma wyjątkami: po pierwsze, komenda
nie może być funkcją w powłoce, oraz po drugie, specjalne wbudowane komendy tracą
swoją specjalność (tzn. przekierowania i błędy w użyciu nie powodują, że powłoka
zostaje zakończona, a przyporządkowania parametrów nie zostają wykonane). Jeśli
podano opcję -p, zostaje zastosowana pewna domyślna ścieżka zamiast obecnej
wartości PATH (wartość domyślna ścieżki jest zależna od systemu, w jakim pracujemy:
w systemach POSIX-owych jest to wartość zwracana przez
getconf CS_PATH
).

Jeśli podano opcję -v, to zamiast wykonania polecenia komenda, zostaje podana
informacja, co by zostało wykonane (i to samo dotyczy również arg1 ...): dla
specjalnych i zwykłych wbudowanych komend i funkcji, zostają po prostu wyświetlone
ich nazwy, dla aliasów, zostaje wyświetlona komenda definiująca dany alias, oraz
dla komend odnajdowanych przez przeszukiwanie zawartości parametru PATH, zostaje
wyświetlona pełna ścieżka danej komendy. Jeśli komenda nie zostanie odnaleziona,
(tzn. przeszukiwanie ścieżki nie powiedzie się), nic nie zostaje wyświetlone i
command zostaje zakończone z niezerowym kodem wyjścia. Opcja -V jest podobna do
opcji -v, tylko że bardziej gadatliwa.

continue [poziom]
continue skacze na początek poziomu z najgłębiej zagnieżdżonej pętli for, select,
until lub while. level domyślnie 1.

echo [-neE] [arg ...]
Wyświetla na standardowym wyjściu swoje argumenty (rozdzielone spacjami),
zakończone przełamaniem wiersza. Przełamanie wiersza nie następuje, jeśli
którykolwiek z parametrów zawiera sekwencję odwrotnego ukośnika \c. Patrz komenda
print poniżej, co do listy innych rozpoznawanych sekwencji odwrotnych ukośników.

Następujące opcje zostały dodane dla zachowania zgodności ze skryptami z systemów
BSD: -n wyłącza końcowe przełamanie wiersza, -e włącza interpretację odwrotnych
ukośników (operacja zerowa, albowiem ma to domyślnie miejsce) oraz -E wyłączające
interpretację odwrotnych ukośników.

eval komenda ...
Argumenty zostają powiązane (z przerwami pomiędzy nimi) do jednego ciągu, który
następnie powłoka rozpoznaje i wykonuje w obecnym otoczeniu.

exec [komenda [arg ...]]
Komenda zostaje wykonana bez rozwidlania (fork), zastępując proces powłoki.

Jeśli nie podano żadnych argumentów wszelkie przekierowania wejścia/wyjścia są
dozwolone i powłoka nie zostaje zastąpiona. Wszelkie deskryptory plików większe
niż 2 otwarte lub zdup(2)-owane w ten sposób nie są dostępne dla innych
wykonywanych komend (tzn., komend nie wbudowanych w powłokę). Zauważ, że powłoka
Bourne'a różni się w tym: przekazuje bowiem deskryptory plików.

exit [kod]
Powłoka zostaje zakończona z podanym kodem wyjścia. Jeśli kod nie został podany,
wówczas kod wyjścia przyjmuje bieżącą wartość parametru ?.

export [-p] [parametr[=wartość]] ...
Ustawia atrybut eksportu danego parametru. Eksportowane parametry zostają
przekazywane w otoczeniu do wykonywanych komend. Jeśli podano wartości, to zostają
one również przyporządkowane danym parametrom.

Jeśli nie podano żadnych parametrów, wówczas nazwy wszystkich parametrów z
atrybutem eksportu zostają wyświetlone wiersz po wierszu, chyba że użyto opcji -p,
wtedy zostają wyświetlone komendy export definiujące wszystkie eksportowane
parametry wraz z ich wartościami.

false Komenda kończąca się z niezerowym kodem powrotu.

fc [-e edytor | -l [-n]] [-r] [pierwszy [ostatni]]
pierwszy i ostatni wybierają komendy z historii. Komendy możemy wybierać przy
pomocy ich numeru w historii lub podając ciąg znaków określający ostatnio użytą
komendę rozpoczynającą się od tegoż ciągu. Opcja -l wyświetla daną komendę na
stdout, a -n wyłącza domyślne numery komend. Opcja -r odwraca kolejność komend w
liście historii. Bez -l, wybrane komendy podlegają edycji przez edytor podany
poprzez opcję -e, albo jeśli nie podano -e, przez edytor podany w parametrze FCEDIT
(jeśli nie został ustawiony ten parametr, wówczas stosuje się /bin/ed), i następnie
wykonana przez powłokę.

fc [-e - | -s] [-g] [stare=nowe] [prefiks]
Wykonuje ponownie wybraną komendę (domyślnie poprzednią komendę) po wykonaniu
opcjonalnej zamiany stare na nowe. Jeśli podano -g, wówczas wszelkie wystąpienia
stare zostają zastąpione przez nowe. Z tej komendy korzysta się zwykle przy pomocy
zdefiniowanego domyślnie aliasu r='fc -e -'.

fg [zadanie ...]
Przywraca na pierwszy plan zadanie(-nia). Jeśli nie podano jawnie żadnego zadania,
wówczas odnosi się to domyślnie do %+. Ta komenda jest jedynie dostępna na
systemach wspomagających kontrolę zadań. Patrz "Kontrola zadań" dla dalszych
informacji.

getopts ciągopt nazwa [arg ...]
getopts jest stosowany przez procedury powłoki do rozpoznawania podanych argumentów
(lub parametrów pozycyjnych, jeśli nie podano żadnych argumentów) i do sprawdzenia
zasadności opcji. ciągopt zawiera litery opcji, które getopts ma rozpoznawać.
Jeśli po literze występuje przecinek, wówczas oczekuje się, że opcja ma argument.
Opcje niemające argumentów mogą być grupowane w jeden argument. Jeśli opcja
oczekuje argumentu i znak opcji nie jest ostatnim znakiem argumentu, w którym się
znajduje, wówczas reszta argumentu zostaje potraktowana jako argument danej opcji.
W przeciwnym razie następny argument jest argumentem opcji.

Za każdym razem, gdy zostaje wywołane getopts, umieszcza się następną opcję w
parametrze powłoki nazwa i indeks następnego argumentu pod obróbkę w parametrze
powłoki OPTIND. Jeśli opcja została podana z +, to opcja zostaje umieszczana w
nazwa z przedrostkiem +. Jeśli opcja wymaga argumentu, to getopts umieszcza go w
parametrze powłoki OPTARG. Jeśli natrafi się na niedopuszczalną opcję lub brakuje
argumentu opcji, wówczas w nazwa zostaje umieszczony znak zapytania albo dwukropek
(wskazując na nielegalną opcję, albo odpowiednio brak argumentu) i OPTARG zostaje
ustawiony na znak, który był przyczyną tego problemu. Ponadto zostaje wówczas
wyświetlony komunikat o błędzie na standardowym wyjściu błędów, jeśli ciągopt nie
zaczyna się od dwukropka.

Gdy napotkamy na koniec opcji, getopts przerywa pracę niezerowym kodem wyjścia.
Opcje kończą się na pierwszym (nie podlegającym opcji) argumencie, który nie
rozpoczyna się od -, albo jeśli natrafimy na argument --.

Rozpoznawanie opcji może zostać ponowione ustawiając OPTIND na 1 (co następuje
automatycznie za każdym razem, gdy powłoka lub funkcja w powłoce zostaje wywołana).

Ostrzeżenie: Zmiana wartości parametru powłoki OPTIND na wartość większą niż 1, lub
rozpoznawanie odmiennych zestawów parametrów bez ponowienia OPTIND może doprowadzić
do nieoczekiwanych wyników.

hash [-r] [nazwa ...]
Jeśli brak argumentów, wówczas wszystkie ścieżki wykonywalnych komend z kluczem są
wymieniane. Opcja -r nakazuje wyrzucenia wszelkim komend z kluczem z tablicy
kluczy. Każda nazwa zostaje odszukiwana tak, jak by to była nazwa komendy i dodana
do tablicy kluczy jeśli jest to wykonywalna komenda.

jobs [-lpn] [zadanie ...]
Wyświetl informacje o danych zadaniach; gdy nie podano żadnych zadań wszystkie
zadania zostają wyświetlone. Jeśli podano opcję -n, wówczas informacje zostają
wyświetlone jedynie o zadaniach, których stan zmienił się od czasu ostatniego
powiadomienia. Zastosowanie opcji -l powoduje dodatkowo wykazanie identyfikatora
każdego procesu w zadaniach. Opcja -p powoduje, że zostaje wyświetlona jedynie
jedynie grupa procesowa każdego zadania. patrz "Kontrola zadań" dla informacji o
formie parametru zdanie i formacie, w którym zostają wykazywane zadania.

kill [-s nazsyg | -numsyg | -nazsyg ] { job | pid | -pgrp } ...
Wyślij dany sygnał do danych zadań, procesów z danym id, lub grup procesów. Jeśli
nie podano jawnie żadnego sygnału, wówczas domyślnie zostaje wysłany sygnał TERM.
Jeśli podano zadanie, wówczas sygnał zostaje wysłany do grupy procesów danego
zadania. Patrz poniżej "Kontrola zadań" dla informacji o formacie zadania.

kill -l [kod_wyjścia ...]
Wypisz nazwę sygnału, który zabił procesy, które zakończyły się danym
kodem_wyjścia. Jeśli brak argumentów, wówczas zostaje wyświetlona lista wszelkich
sygnałów i ich numerów, wraz z krótkim ich opisem.

let [wyrażenie ...]
Każde wyrażenie zostaje wyliczone, patrz "Wyrażenia arytmetyczne" powyżej. Jeśli
wszelkie wyrażenia zostały poprawnie wyliczone, kodem wyjścia jest 0 (1), jeśli
wartością ostatniego wyrażenia
nie było zero (zero). Jeśli wystąpi błąd podczas rozpoznawania lub wyliczania
wyrażenia, kod wyjścia jest większy od 1. Ponieważ może zajść konieczność
wycytowania wyrażeń, więc (( wyr. )) jest syntaktycznie słodszym wariantem let
"wyr".

print [-nprsun | -R [-en]] [argument ...]
Print wyświetla swe argumenty na standardowym wyjściu, rozdzielone przerwami i
zakończone przełamaniem wiersza. Opcja -n zapobiega domyślnemu przełamaniu wiersza.
Domyślnie pewne wyprowadzenia z C zostają odpowiednio przetłumaczone. Wśród nich
mamy \b, \f, \n, \r, \t, \v, i \0### (# oznacza cyfrę w systemie ósemkowym, tzn. od
0 po 3). \c jest równoważne z zastosowaniem opcji -n. \ wyrażeniom można zapobiec
przy pomocy opcji -r. Opcja -s powoduje wypis do pliku historii zamiast
standardowego wyjścia, a opcja -u powoduje wypis do deskryptora pliku n (n wynosi
domyślnie 1 przy pominięciu), natomiast opcja -p pisze do do koprocesu (patrz
"Koprocesy" powyżej).

Opcja -R jest stosowana do emulacji, w pewnym stopniu, komendy echo w wydaniu BSD,
która nie przetwarza sekwencji \ bez podania opcji -e. Jak powyżej opcja -n
zapobiega końcowemu przełamaniu wiersza.

pwd [-LP]
Wypisz bieżący katalog roboczy. Przy zastosowaniu opcji -L lub gdy nie została
ustawiona opcja physical (patrz komenda set poniżej), zostaje wyświetlona ścieżka
logiczna (tzn. ścieżka konieczna aby wykonać cd do bieżącego katalogu). Przy
zastosowaniu opcji -P (ścieżka fizyczna) lub gdy została ustawiona opcja physical,
zostaje wyświetlona ścieżka ustalona przez system plików (śledząc katalogi .. aż po
katalog główny).

read [-prsun] [parametr ...]
Wczytuje wiersz wprowadzenia ze standardowego wejścia, rozdziela ten wiersz na pola
przy uwzględnieniu parametru IFS ( patrz "Podstawienia" powyżej) i przyporządkowuje
pola odpowiednio danym parametrom. Jeśli mamy więcej parametrów niż pól, wówczas
dodatkowe parametry zostają ustawione na zero, a natomiast jeśli jest więcej pól
niż paramterów to ostatni parametr otrzymuje jako wartość wszystkie dodatkowe pola
(wraz ze wszelkimi rozdzielającymi przerwami). Jeśli nie podano żadnych
parametrów, wówczas zostaje zastosowany parametr REPLY. Jeśli wiersz wprowadzania
kończy się odwrotnym ukośnikiem i nie podano opcji -r, to odwrotny ukośnik i
przełamanie wiersza zostają usunięte i zostaje wczytana dalsza część danych. Gdy
nie zostanie wczytane żadne wprowadzenie, read kończy się niezerowym kodem wyjścia.

Pierwszy parametr może mieć dołączony znak zapytania i ciąg, co oznacza, że dany
ciąg zostanie zastosowany jako zachęta do wprowadzenia (wyświetlana na standardowym
wyjściu błędów zanim zostanie wczytane jakiekolwiek wprowadzenie) jeśli wejście
jest terminalem (e.g., read ncoś?'ile cośków: ').

Opcje -un i -ppowodują, że wprowadzenia zostanie wczytywane z deskryptora pliku n
albo odpowiednio bieżącego koprocesu (patrz komentarze na ten temat w "Koprocesy"
powyżej). Jeśli zastosowano opcję -s, wówczas wprowadzenie zostaje zachowane w
pliku historii.

readonly [-p] [parametr[=wartość]] ...
Patrz parametr wyłącznego odczytu nazwanych parametrów. Jeśli zostały podane
wartości wówczas zostają one nadane parametrom przed ustawieniem danego atrybutu.
Po nadaniu cechy wyłącznego odczytu parametrowi, nie ma więcej możliwości
wykasowania go lub zmiany jego wartości.

Jeśli nie podano żadnych parametrów, wówczas zostają wypisane nazwy wszystkich
parametrów w cechą wyłącznego odczytu wiersz po wierszu, chyba że zastosowano opcję
-p, co powoduje wypisanie pełnych komend readonly definiujących parametry
wyłącznego odczytu wraz z ich wartościami.

return [kod]
Powrót z funkcji lub . skryptu, z kodem wyjścia kod. Jeśli nie podano wartości
kod, wówczas zostaje domyślnie zastosowany kod wyjścia ostatnio wykonanej komendy.
Przy zastosowaniu poza funkcją lub . skryptem, komenda ta ma ten sam efekt co exit.
Proszę zwrócić uwagę, iż pdksh traktuje zarówno profile jak i pliki z $ENV jako .
skrypty, podczas gdy oryginalny Korn shell jedynie profile traktuje jako . skrypty.

set [+-abCefhkmnpsuvxX] [+-o [opcja]] [+-A nazwa] [--] [arg ...]
Komenda set służy do ustawiania (-) albo kasowania (+) opcji powłoki, ustawiania
parametrów pozycyjnych lub ustawiania parametru ciągowego. Opcje mogą być
zmienione przy pomocy syntaktyki +-o opcja, gdzie opcja jest pełną nazwą pewnej
opcji lub stosując postać +-litera, gdzie litera oznacza jednoliterową nazwę danej
opcji (niewszystkie opcje posiadają jednoliterową nazwę). Następująca tablica
wylicza zarówno litery opcji (gdy mamy takowe), jak i pełne ich nazwy wraz z opisem
wpływów danej opcji.

-A Ustawia elementy parametru
ciągowego nazwa na arg ...;
Jeśli zastosowano -A, ciąg
zostaje uprzednio ponowiony
(tzn., wyczyszczony); Jeśli
zastosowano +A, zastają
ustawione pierwsze N elementów
(gdzie N jest ilością argsów),
reszta pozostaje niezmieniona.
-a allexport wszystkie nowe parametry
zostają tworzone z cechą
eksportowania
-b notify Wypisuj komunikaty o zadaniach
asynchronicznie, zamiast tuż
przed zachętą. Ma tylko
znaczenia jeśli została
włączona kontrola zadań (-m).
-C noclobber Zapobiegaj przepisywaniu
istniejących już plików
poprzez przekierowania > (do
wymuszenia przepisania musi
zostać zastosowane >|).
-e errexit Wyjdź (po wykonaniu komendy
pułapki ERR) tuż po
wystąpieniu błędu lub
niepomyślnym wykonaniu jakiejś
komendy (tzn., jeśli została
ona zakończona niezerowym
kodem wyjścia). Nie dotyczy
to komend, których kod wyjścia
zostaje jawnie przetestowany
konstruktem powłoki takim jak
wyrażenia if, until, while, &&
lub ||.
-f noglob Nie rozwijaj wzorców nazw
plików.
-h trackall Twórz śledzone aliasy dla
wszystkich wykonywanych komend
(patrz "Aliasy" powyżej).
Domyślnie włączone dla
nieinterakcyjnych powłok.
-i interactive Włącz tryb interakcyjny - może
zostać włączone/wyłączone
jedynie podczas odpalania
powłoki.
-k keyword Przyporządkowania wartości
parametrom zostają
rozpoznawane gdziekolwiek w
komendzie.
-l login Powłoka ma być powłoką
zameldowania - może zostać
włączone/wyłączone jedynie
podczas odpalania powłoki
(patrz "Uruchamianie powłoki"
powyżej).
-m monitor Włącz kontrolę zadań (domyślne
dla powłok interakcyjnych).
-n noexec Nie wykonuj jakichkolwiek
komend - przydatne do
sprawdzania syntaktyki
skryptów (ignorowane dla
interakcyjnych powłok).
-p privileged Ustawiane automatycznie, jeśli
gdy powłoka zostaje odpalona i
rzeczywiste uid lub gid nie
jest identyczne z odpowiednio
efektywnym uid lub gid. Patrz
"Uruchamianie powłoki" powyżej
dla opisu, co to znaczy.

-r restricted Ustaw tryb ograniczony — ta
opcja może zostać jedynie
zastosowana podczas odpalania
powłoki. Patrz "Uruchamianie
powłoki" dla opisu, co to
znaczy.
-s stdin Gdy zostanie zastosowane
podczas odpalania powłoki,
wówczas komendy zostają
wczytywane ze standardowego
wejścia. Ustawione
automatycznie, jeśli powłoka
została odpalona bez
jakichkolwiek argumentów.

Jeśli -s zostaje zastosowane w
komendzie set, wówczas podane
argumenty zostają
uporządkowane zanim zostaną
one przydzielone parametrom
pozycyjnym (lub ciągowi nazwa,
jeśli -A zostało zastosowane).
-u nounset Odniesienie do nieustawionego
parametru zostaje traktowane
jako błąd, chyba że został
zastosowany jeden z
modyfikatorów -, + lub =.
-v verbose Wypisuj wprowadzenia powłoki
na standardowym wyjściu błędów
podczas ich wczytywania.
-x xtrace Wypisuj komendy i
przyporządkowania parametrów
podczas ich wykonywania
poprzedzone wartością PS4.
-X markdirs Podczas generowania nazw
plików oznaczaj katalogi
kończącym /.
bgnice Zadania w tle zostają
wykonywane z niższym
priorytetem.
braceexpand Włącz rozwijanie nawiasów
(aka, alternacja).
emacs Włącz edycję wiersza komendy
w stylu BRL emacsa (dotyczy
wyłącznie powłok
interakcyjnych); patrz
"Interakcyjna edycja wiersza
poleceń w trybie emacs".
gmacs Włącz edycję wiersza komendy w
stylu gmacsa (Gosling emacs)
(dotyczy wyłącznie powłok
interakcyjnych); obecnie
identyczne z trybem edycji
emacs z wyjątkiem tego, że
przemiana (^T) zachowuje się
nieco inaczej.
ignoreeof Powłoka nie zostanie
zakończona jeśli zostanie
wczytany znak zakończenia
pliku. Należy użyć jawnie
exit.

nohup Nie zabijaj bieżących zadań
sygnałem HUP gdy powłoka
zameldowania zostaje
zakończona. Obecnie ustawione
domyślnie, co się jednak
zmieni w przyszłości w celu
poprawienia kompatybilności z
oryginalnym Korn shell (który
nie posiada tej opcji,
aczkolwiek wysyła sygnał HUP).
nolog Bez znaczenia - w oryginalnej
powłoce Korn. Zapobiega
sortowaniu definicji funkcji w
pliku historii.
physical Powoduje, że komendy cd oraz
pwd stosują `fizyczne' (tzn.
pochodzące od systemu plików)
.. katalogi zamiast
`logicznych' katalogów (tzn.,
że powłoka interpretuje .., co
pozwala użytkownikowi nie
troszczyć się o dowiązania
symboliczne do katalogów).
Domyślnie wykasowane. Proszę
zwrócić uwagę, iż ustawianie
tej opcji nie wpływa na
bieżącą wartość parametru PWD;
jedynie komenda cd zmienia
PWD. Patrz komendy cd i pwd
powyżej dla dalszych
szczegółów.
posix Włącz tryb POSIX-owy. Patrz:
"Tryb POSIX" powyżej.
vi Włącz edycję wiersza komendy
w stylu vi (dotyczy tylko
powłok interakcyjnych).
viraw Bez znaczenia - w oryginalnej
powłoce Korna, dopóki nie
zostało ustawione viraw, tryb
wiersza komendy vi pozostawiał
pracę napędowi tty aż do
wprowadzenia ESC (^[). pdksh
jest zawsze w trybie viraw.
vi-esccomplete W trybie edycji wiersza
komendy vi wykonuj rozwijania
komend / plików gdy zostanie
wprowadzone escape (^[) w
trybie komendy.
vi-show8 Dodaj przedrostek `M-' dla
znaków z ustawionym ósmym
bitem. Jeśli nie zostanie
ustawiona ta opcja, wówczas,
znaki z zakresu 128-160
zostają wypisane bez zmian, co
może być przyczyną problemów.
vi-tabcomplete W trybie edycji wiersza
komendy vi wykonuj rozwijania
komend/ plików jeśli tab (^I)
zostanie wprowadzone w trybie
wprowadzania.

Tych opcji można użyć również podczas odpalania powłoki. Obecny zestaw opcji (z
jednoliterowymi nazwami) znajduje się w parametrze -. set -o bez podania nazwy
opcji wyświetla wszystkie opcja i informację o ich ustawieniu lub nie; set +o
wypisuje pełne nazwy opcji obecnie włączonych.

Pozostałe argumenty, jeśli podano takowe, są traktowane jako parametry pozycyjne i
zostają przyporządkowane, przy zachowaniu kolejności, parametrom pozycyjnym (tzn.,
1, 2, itd.). Jeśli opcje kończą się -- i brak dalszych argumentów, wówczas
wszystkie parametry pozycyjne zostają wyczyszczone. Jeśli nie podano żadnych opcji
lub argumentów, wówczas zostają wyświetlone wartości wszystkich nazw. Z nieznanych
historycznych powodów, samotna opcja - zostaje traktowana specjalnie: kasuje
zarówno opcję -x, jak i -v.

shift [liczba]
Parametry pozycyjne liczba+1, liczba+2 itd. zostają przeniesione pod 1, 2, itd.
liczba wynosi domyślnie 1.

test wyrażenie

[ wyrażenie ]
test wylicza wyrażenia i zwraca kod wyjścia zero jeśli prawda, i kod 1 jeden jeśli
fałsz, a więcej niż 1 jeśli wystąpił błąd. Zostaje zwykle zastosowane jako komenda
warunkowa wyrażeń if i while. Mamy do dyspozycji następujące podstawowe wyrażenia:

ciąg ciąg ma niezerową długość.
Proszę zwrócić uwagę, iż
mogą wystąpić trudności
jeśli ciąg okaże się być
operatorem (dokładniej, -r)
- ogólnie lepiej jest
zamiast tego stosować test
postaci
[ X"ciag" != X
]
(podwójne wycytowania
zostają zastosowane
jeśli ciąg zawiera
przerwy lub znaki
rozwijania plików).
-r plik plik istnieje i jest
czytelny
-w plik plik istnieje i jest
zapisywalny
-x plik plik istnieje i jest
wykonywalny
-a plik plik istnieje
-e plik plik istnieje
-f plik plik jest zwykłym plikiem
-d plik plik jest katalogiem
-c plik plik jest specjalnym plikiem
napędu ciągowego
-b plik plik jest specjalnym plikiem
napędu blokowego
-p plik plik jest potokiem nazwanym
-u plik plik o ustawionym bicie
setuid
-g plik plik' o ustawionym bicie
setgid
-k plik plik o ustawionym bicie
lepkości
-s plik plik nie jest pusty
-O plik właściciel pliku zgadza się
z efektywnym user-id powłoki
-G plik grupa pliku zgadza się z
efektywną group-id powłoki
-h plik plik jest symbolicznym [WK:
twardym?] dowiązaniem
-H plik plik jest zależnym od
kontekstu katalogiem (tylko
sensowne pod HP-UX)
-L plik plik jest symbolicznym
dowiązaniem
-S plik plik jest gniazdem

-o opcja Opcja powłoki jest ustawiona
(patrz komenda set powyżej
dla listy możliwych opcji).
Jako niestandardowe
rozszerzenie, jeśli opcja
zaczyna się od !, to wynik
testu zostaje negowany; test
wypada zawsze negatywnie gdy
dana opcja nie istnieje (tak
więc
[ -o coś -o -o
!coś ]
zwraca prawdę tylko i
tylko wtedy, gdy
opcja coś istnieje).
plik -nt plik pierwszy plik jest nowszy od
następnego pliku
plik -ot plik pierwszy plik jest starszy
od następnego pliku
plik -ef plik pierwszy plik jest tożsamy z
drugim plikiem
-t [fd] Deskryptor pliku jest
przyrządem tty. Jeśli nie
została ustawiona opcja
posix (set -o posix, patrz
"Tryb POSIX" powyżej),
wówczas fd może zostać
pominięty, co oznacza
przyjęcie domyślnej wartości
1 (zachowanie się jest
wówczas odmienne z powodu
specjalnych reguł POSIX-a
opisywanych powyżej).
ciąg ciąg jest niepusty
-z ciąg ciąg jest pusty
-n ciąg ciąg jest niepusty
ciąg = ciąg ciągi są sobie równe
ciąg == ciąg ciągi są sobie równe
ciąg != ciąg ciągi się różnią
liczba -eq liczba liczby są równe
liczba -ne liczba liczby różnią się
liczba -ge liczba liczba jest większa lub
równa od drugiej
liczba -gt liczba liczba jest większa od
drugiej
liczba -le liczba liczba jest mniejsza lub
równa od drugiej
liczba -lt liczba liczba jest mniejsza od
drugiej

Powyższe podstawowe wyrażenie, w których unarne operatory mają pierwszeństwo przed
operatorami binarnymi, mogą być stosowane w połączeniu z następującymi operatorami
(wymienionymi w kolejności odpowiadającej ich pierwszeństwu):

wyrażenie -o wyrażenie logiczne lub
wyrażenie -a wyrażenie logiczne i
! wyrażenie logiczna negacja
( wyrażenie ) grupowanie

W systemie operacyjny niewspomagający napędów /dev/fd/n (gdzie n jest numerem
deskryptora pliku), komenda test stara się je emulować dla wszystkich testów
operujących na plikach (z wyjątkiem testu -e). W szczególności., [ -w /dev/fd/2 ]
sprawdza czy jest dostępny zapis na deskryptor pliku 2.

Proszę zwrócić uwagę, że zachodzą specjalne reguły (zawdzięczane ), jeśli liczba
argumentów do test lub [ ... ] jest mniejsza od pięciu: jeśli pierwsze argumenty !
mogą zostać pominięte, tak że pozostaje tylko jeden argument, wówczas zostaje
przeprowadzony test długości ciągu (ponownie, nawet jeśli dany argument jest
unarnym operatorem); jeśli pierwsze argumenty ! mogą zostać pominięte tak, że
pozostają trzy argumenty i drugi argument jest operatorem binarnym, wówczas zostaje
wykonana dana binarna operacja (nawet jeśli pierwszy argument jest unarnym
operatorem operator, wraz z nieusuniętym !).

Uwaga: Częstym błędem jest stosowanie if [ $coś = tam ], co daje wynik negatywny
jeśli parametr coś jest zerowy lub nieustawiony, zawiera przerwy (tzn., znaki z
IFS), lub gdy jest operatorem jednoargumentowym, takim jak ! lub -n. Proszę
zamiast tego stosować testy typu if [ "X$coś" = Xtam ].

times Wyświetla zgromadzony czas w przestrzeni użytkownika oraz systemu, który
potrzebowała powłoka i w niej wystartowane procesy, które się zakończyły.

trap [obrabiacz sygnał ...]
Ustawia obrabiacz, który należy wykonać w razie odebrania danego sygnału.
Obrabiacz może być albo zerowym ciągiem, wskazującym na zamiar ignorowania sygnałów
danego typu, albo minusem (-), wskazującym, że ma zostać podjęta akcja domyślna dla
danego sygnału (patrz signal(2 lub 3)), albo ciągiem zawierającym komendy powłoki
które mają zostać wyliczone i wykonane przy pierwszej okazji (tzn. po zakończeniu
bieżącej komendy lub przed wypisaniem następnego symboli zachęty PS1) po odebraniu
jednego z danych sygnałów. Signal jest nazwą danego sygnału (tak jak np., PIPE lub
ALRM) lub jego numerem (patrz komenda kill -l powyżej). Istnieją dwa specjalne
sygnały: EXIT (również znany jako 0), który zostaje wykonany tuż przed zakończeniem
powłoki, i ERR który zostaje wykonany po wystąpieniu błędu (błędem jest coś, co
powodowałoby zakończenie powłoki jeśli zostały ustawione opcje -e lub errexit —
patrz komendy set powyżej). Obrabiacze EXIT zostają wykonane w otoczeniu ostatniej
wykonywanej komendy. Proszę zwrócić uwagę, że dla powłok nieinterakcyjnych
obrabiacz wykroczeń nie może zostać zmieniony dla sygnałów, które były ignorowane
podczas startu danej powłoki.

Bez argumentów, trap wylicza, jako seria komend trap, obecny status wykroczeń,
które zostały ustawione od czasu startu powłoki.

Traktowanie sygnałów DEBUG oraz ERR i EXIT i oryginalnej powłoki Korna w funkcjach
nie zostało jak do tej pory jeszcze zrealizowane.

true Komenda kończąca się zerową wartością kodu wyjścia.

typeset [[+-Ulprtux] [-L[n]] [-R[n]] [-Z[n]] [-i[n]] | -f [-tux]] [nazwa[=wartość] ...]
Wyświetlaj lub ustawiaj wartości atrybutów parametrów. Bez argumentów nazwa,
zostają wyświetlone atrybuty parametrów: jeśli brak argumentów będących opcjami,
zostają wyświetlone atrybuty wszystkich parametrów jako komendy typeset; jeśli
podano opcję (lub - bez litery opcji) wszystkie parametry i ich wartości
posiadające dany atrybut zostają wyświetlone; jeśli opcje zaczynają się od +, to
nie zostają wyświetlone wartości parametrów.

Jeśli podano argumenty If nazwa, zostają ustawione atrybuty danych parametrów (-)
lub odpowiednio wykasowane (+). Wartości parametrów mogą zostać ewentualnie
podane. Jeśli typeset zostanie zastosowane wewnątrz funkcji, wszystkie
nowotworzone parametry pozostają lokalne dla danej funkcji.

Jeśli zastosowano -f, wówczas typeset operuje na atrybutach funkcji. Tak jak dla
parametrów, jeśli brak nazws, zostają wymienione funkcje wraz z ich wartościami
(tzn., definicjami), chyba że podano opcje zaczynające się od +, w którym wypadku
zostają wymienione tylko nazwy funkcji.

-Ln Atrybut przyrównania do lewego brzegu: n
oznacza szerokość pola. Jeśli brak n, to
zostaje zastosowana bieżąca szerokość
parametru (lub szerokość pierwszej
przyporządkowywanej wartości). Prowadzące
białe przerwy (tak jak i zera, jeśli
ustawiono opcję -Z) zostają wykasowane.
Jeśli trzeba, wartości zostają albo obcięte
lub dodane przerwy do osiągnięcia wymaganej
szerokości.

-Rn Atrybut przyrównania do prawego brzegu: n
oznacza szerokość pola. Jeśli brak n, to
zostaje zastosowana bieżąca szerokość
parametru (lub szerokość pierwszej
przyporządkowywanej wartości). Białe przerwy
na końcu zostają usunięte. Jeśli trzeba,
wartości zostają albo pozbawione prowadzących
znaków albo przerwy zostają dodane do
osiągnięcia wymaganej szerokości.
-Zn Atrybut wypełniania zerami: jeśli nie
skombinowany z -L, to oznacza to samo co -R,
tylko, że do rozszerzania zostaje zastosowane
zero zamiast przerw.
-in Atrybut całkowitości: n podaje bazę do
zastosowania podczas wypisywania danej
wartości całkowitej (jeśli nie podano, to
baza zostaje zaczerpnięta z bazy zastosowanej
w pierwszym przyporządkowaniu wartości).
Parametrom z tym atrybutem mogą być
przyporządkowywane wartości zawierające
wyrażenia arytmetyczne.
-U Atrybut dodatniej całkowitości: liczby
całkowite zostają wyświetlone jako wartości
bez znaku (stosowne jedynie w powiązaniu z
opcją -i). Tej opcji brak w oryginalnej
powłoce Korna.
-f Tryb funkcji: wyświetlaj lub ustawiaj funkcje
i ich atrybuty, zamiast parametrów.
-l Atrybut małej litery: wszystkie znaki z dużej
litery zostają w wartości zamienione na małe
litery. (W oryginalnej powłoce Korna,
parametr ten oznaczał `długi całkowity' gdy
był stosowany w połączeniu z opcją -i).
-p Wypisuj pełne komendy typeset, które można
następnie zastosować do odtworzenia danych
atrybutów (lecz nie wartości) parametrów. To
jest wynikiem domyślnym (opcja ta istnieje w
celu zachowania kompatybilności z ksh93).
-r Atrybut wyłącznego odczytu: parametry z danym
atrybutem nie przyjmują nowych wartości i nie
mogą zostać wykasowane. Po ustawieniu tego
atrybutu nie można go już więcej odaktywnić.
-t Atrybut zaznaczenia: bez znaczenia dla
powłoki; istnieje jedynie do zastosowania w
aplikacjach.

Dla funkcji -t, to atrybut śledzenia. Jeśli
zostają wykonywane funkcje z atrybutem
śledzenia, to opcja powłoki xtrace (-x)
zostaje tymczasowo włączona.
-u Atrybut dużej litery: wszystkie znaki z małej
litery w wartościach zostają przestawione na
duże litery. (W oryginalnej powłoce Korna,
ten parametr oznaczał `całkowity bez znaku'
jeśli został zastosowany w połączeniu z opcją
-i, oznaczało to, że nie można było stosować
dużych liter dla baz większych niż 10. patrz
opcja -U).

Dla funkcji, -u to atrybut niezdefiniowania.
Patrz "Funkcje" powyżej dla implikacji tego.
-x Atrybut eksportowania: parametry (lub
funkcje) zostają umieszczone w otoczenia
wszelkich wykonywanych komend. Eksportowanie
funkcji nie zostało jeszcze do tej pory
zrealizowane.

ulimit [-acdfHlmnpsStvw] [wartość]
Wyświetl lub ustaw ograniczenia dla procesów. Jeśli brak opcji, to ograniczenie
ilości plików (-f) zostaje przyjęte jako domyśle. wartość, jeśli podana, może być
albo wyrażeniem arytmetycznym lub słowem unlimited (nieograniczone). Ograniczenia
dotyczą powłoki i wszelkich procesów przez nią tworzonych po nadaniu ograniczenia.
Proszę zwrócić uwagę, iż niektóre systemy mogą zabraniać podnoszenia wartości
ograniczeń po ich nadaniu. Ponadto proszę zwrócić uwagę, że rodzaje dostępnych
ograniczeń zależą od danego systemu - niektóre systemy posiadają jedynie możliwość
ograniczania -f.

-a Wyświetla wszystkie ograniczenia; jeśli nie podano -H, to zostają
wyświetlone ograniczenia miękkie.

-H Ustaw jedynie ograniczenie twarde (domyślnie zostają ustawione zarówno
ograniczenie twarde jak też i miękkie).

-S Ustaw jedynie ograniczenie miękkie (domyślnie zostają ustawione zarówno
ograniczenie twarde jak też i miękkie).

-c Ogranicz wielkości plików zrzutów core do n bloków.

-d Ogranicz wielkość obszaru danych do n kilobajtów.

-f Ogranicz wielkość plików zapisywanych przez powłokę i jej programy pochodne
do n bloków (pliki dowolnej wielkości mogą być wczytywane).

-l Ogranicz do n kilobajtów ilość podkluczonej (podpiętej) fizycznej pamięci.

-m Ogranicz do n kilobajtów ilość używanej fizycznej pamięci.

-n Ogranicz do n liczbę jednocześnie otwartych deskryptorów plików.

-p Ogranicz do n liczbę jednocześnie wykonywanych procesów danego użytkownika.

-s Ogranicz do n kilobajtów rozmiar obszaru stosu.

-t Ogranicz do n sekund czas zużywany przez pojedyncze procesy.

-v Ogranicz do n kilobajtów ilość używanej wirtualnej pamięci; pod niektórymi
systemami jest to maksymalny stosowany wirtualny adres (w bajtach, a nie w
kilobajtach).

-w Ogranicz do n kilobajtów ilość stosowanego obszaru odkładania.

Dla ulimit blok to zawsze 512 bajtów.

umask [-S] [maska]
Wyświetl lub ustaw maskę zezwoleń w tworzeniu plików, lub umask (patrz umask(2)).
Jeśli zastosowano opcję -S, maska jest wyświetlana lub podawana symbolicznie, w
przeciwnym razie jako liczba ósemkowa.

Symboliczne maski są podobne do tych stosowanych przez chmod(1):
[ugoa]{{=+-}{rwx}*}+[,...]
gdzie pierwsza grupa znaków jest częścią kto, a druga grupa częścią op, i ostatnio
grupa częścią perm. Część kto określa, która część umaski ma zostać zmodyfikowana.
Litery oznaczają:

u prawa użytkownika

g prawa grupy

o prawa pozostałych (nieużytkownika, niegrupy)

a wszelkie prawa naraz (użytkownika, grupy i pozostałych)

Część op wskazuję jak prawa kto mają być zmienione:

= nadaj

+ dodaj do

- usuń z

Część perm wskazuje które prawa mają zostać nadane, dodane lub usunięte:

r prawo czytania

w prawo zapisu

x prawo wykonywania

Gdy stosuje się maski symboliczne, to opisują one, które prawa mogą zostać
udostępnione (w przeciwieństwie do masek ósemkowych, w których ustawienie bitu
oznacza, że ma on zostać wykasowany). Przykład: `ug=rwx,o=' ustawia maskę tak, że
pliki nie będą odczytywalne, zapisywalne i wykonywalne przez `innych'. Jest ono
równoważne (w większości systemów) oktalnej masce `07'.

unalias [-adt] [nazwa1 ...]
Aliasy dla danej nazwy zostają usunięte. Gdy zastosowano opcję -a, to wszelkie
aliasy zostają usunięte. Gdy zastosowano opcję -t lub -d, to wymienione operacje
zostają wykonane jedynie na śledzonych lub odpowiednio aliasach katalogów.

unset [-fv] parametr ...
Kasuj wymienione parametry (-v, oznacza domyślne) lub funkcje (-f). Status
zakończenia jest niezerowy jeśli któryś z danych parametrów był już wykasowany, a
zero z przeciwnym razie.

wait [zadanie]
Czekaj na zakończenie danego zadania/zadań. Kodem wyjścia wait jest kod ostatniego
podanego zadania: jeśli dane zadanie zostało zabite sygnałem, kod wyjścia wynosi
128 + numer danego sygnału (patrz kill -l kod_wyjścia powyżej); jeśli ostatnie dane
zadanie nie może zostać odnalezione (bo nigdy nie istniało lub już zostało
zakończone), to kod zakończenia wait wynosi 127. Patrz "Kontrola zadań" poniżej w
celu informacji o formacie zadanie. Wait zostaje zakończone jeśli zajdzie sygnał,
na który został ustawiony obrabiacz, lub gdy zostanie odebrany sygnał HUP, INT lub
QUIT.

Jeśli nie podano zadań, wait wait czeka na zakończenie wszelkich obecnych zadań
(jeśli istnieją takowe) i kończy się zerowym kodem wyjścia. Jeśli kontrola zadań
została włączona, to zostaje wyświetlony kod wyjścia zadań (to nie ma miejsca,
jeśli zadania zostały jawnie podane).

whence [-pv] [nazwa ...]
Dla każdej nazwy zostaje wymieniony odpowiednio typ komendy (reserved word, built-
in, alias, function, tracked alias lub executable). Jeśli podano opcję -p, to
zostaje odszukana ścieżka dla nazw, będących zarezerwowanymi słowami, aliasami,
itp. Bez opcji -v whence działa podobnie do command -v, poza tym, że whence
odszukuje zarezerwowane słowa i nie wypisuje aliasów jako komendy alias; z opcją
-v, whence to to samo co command -V. Zauważ, że dla whence, opcja -p nie ma wpływu
na przeszukiwaną ścieżkę, tak jak dla command. Jeśli typ jednej lub więcej spośród
nazw nie mógł zostać ustalony to kod wyjścia jest niezerowy.

Kontrola zadań
Kontrola zadań oznacza zdolność powłoki to monitorowania i kontrolowania wykonywanych
zadań, które są procesami lub grupami procesów tworzonych przez komendy lub potoki.
Powłoka przynajmniej śledzi status obecnych zadań w tle (tzn., asynchronicznych); tę
informację można otrzymać wykonując komendę jobs. Jeśli została uaktywniona pełna
kontrola zadań (stosując set -m lub set -o monitor), tak jak w powłokach interakcyjnych,
to procesy pewnego zadania zostają umieszczane we własnej grupie procesów, pierwszoplanowe
zadnia mogą zostać zatrzymane przy pomocy klawisza wstrzymania z terminalu (zwykle ^Z),
zadania mogą zostać ponownie podjęte albo na pierwszym planie albo w tle, stosując
odpowiednio komendy fg i bg, i status terminala zostaje zachowany a następnie odtworzony,
jeśli zadanie na pierwszym planie zostaje zatrzymane lub odpowiednio wznowione.

Proszę zwrócić uwagę, że tylko komendy tworzące procesy (tzn., komendy asynchroniczne,
komendy podpowłok i niewbudowane komendy nie będące funkcjami) mogą zostać wstrzymane;
takie komendy jak read nie mogą tego.

Gdy zostaje stworzone zadanie, to przyporządkowuje mu się numer zadania. Dla
interakcyjnych powłok, numer ten zostaje wyświetlony w [..], i w następstwie
identyfikatory procesów w zadaniu, jeśli zostaje wykonywane asynchroniczne zadanie. Do
zadania możemy odnosić się w komendach bg, fg, jobs, kill i wait albo poprzez id
ostatniego procesu w potoku komend (tak jak jest on zapisywany w parametrze $!) lub
poprzedzając numer zadania znakiem procentu (%). Również następujące sekwencję z
procentem mogą być stosowane do odnoszenia się do zadań:

%+ Ostatnio zatrzymane zadanie lub, gdy brak
zatrzymanych zadań, najstarsze wykonywane
zadanie.
%%, % To samo co %+.
%- Zadanie, które byłoby pod %+ gdyby nie
zostało zakończone.
%n Zadanie z numerem zadania n.
%?ciąg Zadanie zawierające ciąg ciąg (występuje
błąd, gdy odpowiada mu kilka zadań).
%ciąg Zadanie zaczynające się ciągiem ciąg
(występuje błąd, gdy odpowiada mu kilka
zadań).

Jeśli zadanie zmienia status (tzn., gdy zadanie w tle zostaje zakończone lub zadanie na
pierwszym planie zostaje wstrzymane), powłoka wyświetla następujące informacje o statusie:
[numer] flaga status komenda
gdzie

numer to numer danego zadania.

flaga jest + lub - jeśli zadaniem jest odpowiednio zadanie z %+ lub %-, lub przerwa jeśli
nie jest ani jednym ani drugim.

status
Wskazuje obecny stan danego zadania i może to być

Running
Zadanie nie jest ani wstrzymane ani zakończone (proszę zwrócić uwagę, iż
przebieg nie koniecznie musi oznaczać spotrzebowywanie czasu CPU — proces
może być zablokowany, czekając na pewne zajście).

Done [(numer)]
zadanie zakończone. numer to kod wyjścia danego zadania, który zostaje
pominięty, jeśli wynosi on zero.

Stopped [(sygnał)]
zadanie zostało wstrzymane danym sygnałem sygnał (gdy brak sygnału, to
zadanie zostało zatrzymane przez SIGTSTP).

opis-sygnału [(core dumped)]
zadanie zostało zabite sygnałem (tzn., Memory fault, Hangup, itp. — zastosuj
kill -l dla otrzymania listy opisów sygnałów). Wiadomość (core dumped)
wskazuje, że proces stworzył plik zrzutu core.

command
to komenda, która stworzyła dany proces. Jeśli dane zadanie zawiera kilka
procesów, to każdy proces zostanie wyświetlony w osobnym wierszy pokazującym jego
command i ewentualnie jego status, jeśli jest on odmienny od statusu poprzedniego
procesu.

Jeśli próbuje się zakończyć powłokę, podczas gdy istnieją zadania w stanie zatrzymania, to
powłoka ostrzega użytkownika, że są zadania w stanie zatrzymania i nie kończy pracy. Gdy
tuż potem zostanie podjęta ponowna próba zakończenia powłoki, to zatrzymane zadania
otrzymują sygnał HUP i powłoka kończy pracę. podobnie, jeśli nie została ustawiona opcja
nohup, i są zadania w pracy, gdy zostanie podjęta próba zakończenia powłoki zameldowania,
powłoka ostrzega użytkownika i nie kończy pracy. Gdy tuż potem zostanie ponownie podjęta
próba zakończenia pracy powłoki, to bieżące procesy otrzymują sygnał HUP i powłoka kończy
pracę.

Interakcyjna edycja wiersza poleceń w trybie emacs
Jeśli została ustawiona opcja emacs,jest włączona interakcyjna edycja wiersza wprowadzeń.
Ostrzeżenie: Ten tryb zachowuje się nieco inaczej niż tryb emacsa w oryginalnej powłoce
Korna i 8-my bit zostaje wykasowany w trybie emacsa. W trybie tym różne komendy edycji
(zazwyczaj podłączone pod jeden lub więcej znaków sterujących) powodują natychmiastowe
akcje bez odczekiwania następnego przełamania wiersza. Wiele komend edycji jest
związywanych z pewnymi znakami sterującymi podczas odpalania powłoki; te związki mogą
zostać zmienione przy pomocy następujących komend:

bind Obecne związki zostają wyliczone.

bind ciąg=[komenda-edycji]
Dana komenda edycji zostaje podwiązana pod dany ciąg, który powinien składać się ze
znaku sterującego (zapisanego przy pomocy strzałki w górę ^X), poprzedzonego
ewentualnie jednym z dwóch znaków przedsionkownych. Wprowadzenie danego ciągu
będzie wówczas powodowało bezpośrednie wywołanie danej komendy edycji. Proszę
zwrócić uwagę, że choć tylko dwa znaki przedsionkowe (zwykle ESC i ^X) są
wspomagane, to mogą również zostać podane niektóre ciągi wieloznakowe. Następujące
podłącza klawisze terminala ANSI lub xterm (które są w domyślnych podwiązaniach).
Oczywiście niektóre sekwencje wyprowadzenia nie chcą działać tak gładko:

bind '^[['=prefix-2
bind '^XA'=up-history
bind '^XB'=down-history
bind '^XC'=forward-char
bind '^XD'=backward-char

bind -l
Wymień nazwy funkcji, do których można podłączyć klawisze.

bind -m ciąg=[podstawienie]
Dany ciąg wprowadzenia ciąg zostanie zamieniony bezpośrednio na dane podstawienie,
które może zawierać komendy edycji.

Następuje lista dostępnych komend edycji. Każdy z poszczególnych opisów zaczyna się nazwą
komendy, literą n, jeśli komenda może zostać poprzedzona licznikiem, i wszelkimi
klawiszami, do których dana komenda jest podłączona domyślnie (w zapisie stosującym
notację strzałkową, tzn., znak ASCII ESC jest pisany jako ^[). Licznik poprzedzający
komendę wprowadzamy stosując ciąg ^[n, gdzie n to ciąg składający się z jednej lub więcej
cyfr; chyba że podano inaczej licznik, jeśli został pominięty, wynosi domyślnie 1. Proszę
zwrócić uwagę, że nazwy komend edycji stosowane są jedynie w komendzie bind. Ponadto,
wiele komend edycji jest przydatnych na terminalach z widocznym kursorem. Domyślne
podwiązania zostały wybrane tak, aby były zgodne z odpowiednimi podwiązaniami Emacsa.
Znaki użytkownika tty (w szczególności, ERASE) zostały podłączenia do stosownych
podstawień i kasują domyślne podłączenia.

abort ^G
Przydatne w odpowiedzi na zapytanie o wzorzec przeszukiwania_historii do przerwania
tego szukania.

auto-insert n
Powoduje po prostu wyświetlenie znaku jako bezpośrednie wprowadzenie. Większość
zwykłych znaków jest pod to podłączona.

backward-char n ^B
Przesuwa kursor n znaków wstecz.

backward-word n ^[B
Przesuwa kursor wstecz na początek słowa; słowa składają się ze znaków
alfanumerycznych, podkreślenia (_) i dolara ($).

beginning-of-history ^[<
Przesuwa na początek historii.

beginning-of-line ^A
Przesuwa kursor na początek edytowanego wiersza wprowadzenia.

capitalize-word n ^[c, ^[C
Przemienia pierwszy znak w następnych n słowach na dużą literę, pozostawiając
kursor za końcem ostatniego słowa. Jeśli bieżący wiersz nie zaczyna się od znaku
komentarza, zostaje on dodany na początku wiersza i wiersz zostaje wprowadzony (tak
jakby naciśnięto przełamanie wiersza), w przeciwnym razie istniejące znaki
komentarza zostają usunięte i kursor zostaje umieszczony na początku wiersza.

complete ^[^[
Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne w nazwie komendy lub nazwie pliku
zawierającej kursor. Jeśli cała pozostała część komendy lub nazwy pliku jest
jednoznaczna to przerwa zostaje wyświetlona po wypełnieniu, chyba że jest to nazwa
katalogu, w którym to razie zostaje dołączone /. Jeśli nie ma komendy lub nazwy
pliku zaczynającej się od takiej części słowa, to zostaje wyprowadzony znak dzwonka
(zwykle powodujacy słyszalne zabuczenie).

complete-command ^X^[
Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne z nazwy komendy zawierającej
częściowe słowo przed kursorem, tak jak w komendzie complete opisanej powyżej.

complete-file ^[^X
Automatycznie dopełnia tyle ile jest jednoznaczne z nazwy pliku zawierającego
częściowe słowo przed kursorem, tak jak w komendzie complete opisanej powyżej.

complete-list ^[=
Wymień możliwe dopełnienia bieżącego słowa.

delete-char-backward n ERASE, ^?, ^H
Skasuj n znaków przed kursorem.

delete-char-forward n
Skasuj n znaków po kursorze.

delete-word-backward n ^[ERASE, ^[^?, ^[^H, ^[h
Skasuj n słów przed kursorem.

delete-word-forward n ^[d
Kasuje znaki po kursorze, aż do końca n słów.

down-history n ^N
Przewija bufor historii w przód n wierszy (później). Każdy wiersz wprowadzenia
zaczyna się oryginalnie tuż po ostatnim miejscu w buforze historii, tak więc down-
history nie jest przydatny dopóki nie wykonano search-history lub up-history.

downcase-word n ^[L, ^[l
Zamień na małe litery następnych n słów.

end-of-history ^[>
Porusza do końca historii.

end-of-line ^E
Przesuwa kursor na koniec wiersza wprowadzenia.

eot ^_ Działa jako koniec pliku; Jest to przydatne, albowiem tryb edycji wprowadzenia
wyłącza normalną regularyzację wprowadzenia terminala.

eot-or-delete n ^D
Działa jako eot jeśli jest samotne na wierszu; w przeciwnym razie działa jako
delete-char-forward.

error Error (ring the bell).

exchange-point-and-mark ^X^X
Umieść kursor na znaczniku i ustaw znacznik na miejsce, w którym był kursor.

expand-file ^[*
Dodaje * do bieżącego słowa i zastępuje dane słowo wynikiem rozwinięcia nazwy pliku
na danym słowie. Gdy nie pasują żadne pliki, zadzwoń.

forward-char n ^F
Przesuwa kursor naprzód o n znaków.

forward-word n ^[f
Przesuwa kursor naprzód na zakończenie n-tego słowa.

goto-history n ^[g
Przemieszcza do historii numer n.

kill-line KILL
Kasuje cały wiersz wprowadzenia.

kill-region ^W
Kasuje wprowadzenie pomiędzy kursorem a znacznikiem.

kill-to-eol n ^K
Jeśli ominięto n, to kasuje wprowadzenia od kursora do końca wiersza, w przeciwnym
razie kasuje znaki pomiędzy kursorem a n-tą kolumną.

list ^[?
Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw komend lub nazw plików (jeśli są
takowe), które mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor. Do nazw
katalogów zostaje dołączone /.

list-command ^X?
Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw komend (jeśli są takowe), które
mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor.

list-file ^X^Y
Wyświetla sortowaną, skolumnowaną listę nazw plików (jeśli są takowe), które
mogłyby dopełnić częściowe słowo zawierające kursor. Specyfikatory rodzaju plików
zostają dołączone tak jak powyżej opisano pod list.

newline ^J, ^M
Powoduje przetworzenie bieżącego wiersza wprowadzeń przez powłokę. Kursor może
znajdować się aktualnie gdziekolwiek w wierszu.

newline-and-next ^O
Powoduje przetworzenie bieżącego wiersza wprowadzeń przez powłokę, po czym następny
wiersz z historii staje się wierszem bieżącym. Ma to tylko sens po poprzednim up-
history lub search-history.

no-op QUIT
Nie robi nic.

prefix-1 ^[
Przedsionek 1-znakowej sekwencji komendy.

prefix-2 ^X

prefix-2 ^[[
Przedsionek 2-znakowej sekwencji komendy.

prev-hist-word n ^[., ^[_
Ostatnie (n-te) słowo poprzedniej komendy zostaje wprowadzone na miejscu kursora.

quote ^^
Następny znak zostaje wzięty dosłownie zamiast jako komenda edycji.

redraw ^L
Przerysuj ponownie zachętę i bieżący wiersz wprowadzenia.

search-character-backward n ^[^]
Szukaj w tył w bieżącym wierszu n-tego wystąpienia następnego wprowadzonego znaku.

search-character-forward n ^]
Szukaj w przód w bieżącym wierszu n-tego wystąpienia następnego wprowadzonego
znaku.

search-history ^R
Wejdź w kroczący tryb szukania. Wewnętrzna lista historii zostaje przeszukiwana
wstecz za komendami odpowiadającymi wprowadzeniu. początkowe ^ w szukanym ciągu
zakotwicza szukanie. Klawisz przerwania powoduje opuszczenie trybu szukania. Inne
komendy zostaną wykonywane po opuszczeniu trybu szukania. Ponowne komendy search-
history kontynuują szukanie wstecz do następnego poprzedniego wystąpienia wzorca.
Bufor historii zawiera tylko skończoną ilość wierszy; dla potrzeby najstarsze
zostają wyrzucone.

set-mark-command ^[<space>
Postaw znacznik na bieżącej pozycji kursora.

stuff Pod systemami to wspomagającymi, wypycha podłączony znak z powrotem do wejścia
terminala, gdzie może on zostać specjalnie przetworzony przez terminal. Jest to
przydatne np. dla opcji BRL ^T minisystata.

stuff-reset
Działa tak jak stuff, a potem przerywa wprowadzenie tak jak przerwanie.

transpose-chars ^T
Na końcu wiersza lub jeśli włączono opcję gmacs, zamienia dwa poprzedzające znaki;
w przeciwnym razie zamienia poprzedni i bieżący znak, po czym przesuwa kursor jeden
znak na prawo.

up-history n ^P
Przewija bufor historii n wierszy wstecz (wcześniej).

upcase-word n ^[U, ^[u
Zamienia następnych n słów w duże litery.

version ^V
Wypisuje wersję ksh. Obecny bufor edycji zostaje odtworzony gdy tylko zostanie
naciśnięty jakikolwiek klawisz (po czym ten klawisz zostaje przetworzony, chyba że
jest to przerwa).

yank ^Y
Wprowadź ostatnio skasowany ciąg tekstu na bieżącą pozycję kursora.

yank-pop ^[y
bezpośrednio po yank, zamienia wprowadzony tekst na następny poprzednio skasowany
ciąg tekstu.

Interkacyjny tryb edycji wiersza poleceń vi
Edytor vi wiersza komendy w ksh obsługuje w zasadzie te same komendy co edytor vi (patrz
vi(1)), poza następującymi wyjątkami:

• zaczyna w trybie wprowadzania,

• ma komendy uzupełniania nazw plików i komend (=, \, *, ^X, ^E, ^F i, opcjonalnie,
<tab>),

• komenda _ działa odmiennie (w ksh jest to komenda ostatniego argumentu, a w vi
przechodzenie do początku bieżącego wiersza),

• komendy / i G poruszają się w kierunkach odwrotnych do komendy j

• brak jest komend, które nie mają znaczenia w edytorze obsługującym jeden wiersz (w
szczególności, przewijanie ekranu, komendy ex :, itp.).

Proszę zwrócić uwagę, że ^X oznacza control-X; oraz <esc>, <space> i <tab> stosowane są za
escape, space i tab, odpowiednio (bez żartów).

Tak jak w vi, są dwa tryby: tryb wprowadzania i tryb komend. W trybie wprowadzania,
większość znaków zostaje po prostu umieszczona w buforze na bieżącym miejscu kursora w
kolejności ich wpisywania, chociaż niektóre znaki zostają traktowane specjalnie. W
szczególności następujące znaki odpowiadają obecnym ustawieniom tty (patrz stty(1)) i
zachowują ich normalne znaczenia (normalne wartości są podane w nawiasach): skasuj (^U),
wymaż (^?), wymaż słowo (^W), eof (^D), przerwij (^C) i zakończ (^\). Poza powyższymi
dodatkowo również następujące znaki zostają traktowane specjalnie w trybie wprowadzania:

^H kasuje poprzedni znak
^V bezpośrednio następny: następny naciśnięty
znak nie zostaje traktowany specjalnie (można
tego użyć do wprowadzenia opisywanych tu
znaków)
^J ^M koniec wiersza: bieżący wiersz zostaje
wczytany, rozpoznany i wykonany przez powłokę
<esc> wprowadza edytor w tryb komend (patrz
poniżej)
^E wyliczanie komend i nazw plików (patrz
poniżej)
^F dopełnianie nazw plików (patrz poniżej).
Jeśli zostanie użyte dwukrotnie, to wówczas
wyświetla listę możliwych dopełnień; jeśli
zostanie użyte trzykrotnie, to kasuje
dopełnienie.
^X rozwijanie nazw komend i plików (patrz
poniżej)
<tab> opcjonalnie dopełnianie nazw plików i komend
(patrz ^F powyżej), włączane przez set -o vi-
tabcomplete

Jeśli jakiś wiersz jest dłuższy od szerokości ekranu (patrz parametr COLUMNS), to zostaje
wyświetlony znak >, + lub < w ostatniej kolumnie, wskazujący odpowiednio na więcej znaków
po, przed i po, oraz przed obecną pozycją. Wiersz jest przewijany poziomo w razie
potrzeby.

W trybie komend, każdy znak zostaje interpretowany jako komenda. Znaki którym nie
odpowiada żadna komenda, które są niedopuszczalną komendą lub są komendami nie do
wykonania, wszystkie wyzwalają dzwonek. W następujących opisach komend, n wskazuje, że
komendę można poprzedzić numerem (tzn., 10l przesuwa w prawo o 10 znaków); gdy brak
przedrostka numerowego, to zakłada się, że n jest równe 1, chyba że powiemy inaczej.
Zwrot `bieżąca pozycja' odnosi się do pozycji pomiędzy kursorem a znakiem przed nim.
`Słowo' to ciąg liter, cyfr lub podkreśleń albo ciąg nie nieliter, niecyfr, niepodkreśleń,
niebiałych-znaków (tak więc, ab2*&^ zawiera dwa słowa), oraz `duże słowo' jest ciągiem
niebiałych znaków.

Specjalne ksh komendy vi
Następujących komend brak lub są one odmienne od tych w normalnym edytorze plików
vi:

n_ wprowadź przerwę z następstwem n-tego dużego słowa z ostatniej komendy w
historii na bieżącej pozycji i wejdź w tryb wprowadzania; jeśli nie podano n
to domyślnie zostaje wprowadzone ostatnie słowo.

# wprowadź znak komentarza (#) na początku bieżącego wiersza i przekaż ten
wiersz do powłoki ( tak samo jak I#^J).

ng tak jak G, z tym że, jeśli nie podano n to dotyczy to ostatnio zapamiętanego
wiersza.

nv edytuj wiersze n stosując edytor vi; jeśli nie podano n, to edytuje bieżący
wiersz. Właściwą wykonywaną komendą jest `fc -e ${VISUAL:-${EDITOR:-vi}}
n'.

* i ^X dopełnianie komendy lub nazwy pliku zostaje zastosowane do obecnego dużego
słowa (po dodaniu *, jeśli to słowo nie zawiera żadnych znaków dopełniania
nazw plików) - duże słowo zostaje zastąpione słowami wynikowymi. Jeśli
bieżące duże słowo jest pierwszym w wierszu (lub występuje po jednym z
następujących znaków: ;, |, &, (, )) i nie zawiera ukośnika (/) to
rozwijanie komendy zostaje wykonane, w przeciwnym razie zostaje wykonane
rozwijanie nazwy plików. Rozwijanie komend podpasowuje duże słowo pod
wszelkie aliasy, funkcje i wbudowane komendy jak i również wszelkie
wykonywalne pliki odnajdywane przeszukując katalogi wymienione w parametrze
PATH. Rozwijanie nazw plików dopasowuje duże słowo do nazw plików w
bieżącym katalogu. Po rozwinięciu, kursor zostaje umieszczony tuż po
ostatnim słowie na końcu i edytor jest w trybie wprowadzania.

n\, n^F, n<tab> i n<esc>
dopełnianie nazw komend/plików: zastępuje bieżące duże słowo najdłuższym,
jednoznacznym dopasowaniem otrzymanym przez rozwinięcie nazwy komendy/pliku.
<tab> zostaje jedynie rozpoznane jeśli została włączona opcja vi-
tabcomplete, podczas gdy <esc> zostaje jedynie rozpoznane jeśli została
włączona opcja vi-esccomplete (patrz set -o). Jeśli podano n to zostaje
użyte n-te możliwe dopełnienie (z tych zwracanych przez komendę wyliczania
dopełnień nazw komend/plików).

= i ^E wyliczanie nazw komend/plików: wymień wszystkie komendy lub pliki pasujące
pod obecne duże słowo.

^V wyświetl wersję pdksh; jest ona wyświetlana do następnego naciśnięcia
klawisza (ten klawisz zostaje zignorowany).

@c rozwinięcie makro: wykonaj komendy znajdujące się w aliasie _c.

Komendy przemieszczania w wierszu

nh i n^H
przesuń się na lewo n znaków.

nl i n<space>
przesuń się w prawo n znaków.

0 przesuń się do kolumny 0.

^ przesuń się do pierwszego niebiałego znaku.

n| przesuń się do kolumny n.

$ przesuń się do ostatniego znaku.

nb przesuń się wstecz n słów.

nB przesuń się wstecz n dużych słów.

ne przesuń się na przód do końca słowo n razy.

nE przesuń się na przód do końca dużego słowa n razy.

nw przesuń się na przód o n słów.

nW przesuń się na przód o n dużych słów.

% odnajdź wzór: edytor szuka do przodu najbliższego nawiasu zamykającego
(okrągłego, prostokątnego lub klamrowego), a następnie przesuwa się między
nim a odpowiadającym mu nawiasem otwierającym.

nfc przesuń się w przód do n-tego wystąpienia znaku c.

nFc przesuń się w tył do n-tego wystąpienia znaku c.

ntc przesuń się w przód tuż przed n-te wystąpienie znaku c.

nTc przesuń się w tył tuż przed n-te wystąpienie znaku c.

n; powtarza ostatnią komendę f, F, t lub T.

n, powtarza ostatnią komendę f, F, t lub T, lecz porusza się w przeciwnym
kierunku.

Komendy przemieszczania między wierszami

nj, n+ i n^N
przejdź do n-tego następnego wiersza w historii.

nk, n- i n^P
przejdź do n-tego poprzedniego wiersza w historii.

nG przejdź do wiersza n w historii; jeśli brak n, to przenosi się do pierwszego
zapamiętanego wiersza w historii.

ng tak jak G, tylko, że jeśli nie podano n to idzie do ostatnio zapamiętanego
wiersza.

n/ciąg szukaj wstecz w historii n-tego wiersza zawierającego ciąg; jeśli ciąg
zaczyna się od ^, to reszta ciągu musi występować na samym początku wiersza
historii aby pasowała.

n?string
tak jak /, tylko, że szuka do przodu w historii.

nn szukaj n-tego wystąpienia ostatnio szukanego ciągu; kierunek jest ten sam co
kierunek ostatniego szukania.

nN szukaj n-tego wystąpienia ostatnio szukanego ciągu; kierunek jest przeciwny
do kierunku ostatniego szukania.

Komendy edycji

na dodaj tekst n-krotnie: przechodzi w tryb wprowadzania tuż po bieżącej
pozycji. Dodanie zostaje jedynie wykonane, jeśli zostanie ponownie
uruchomiony tryb komendy (tzn., jeśli <esc> zostanie użyte).

nA tak jak a, z tą różnicą, że dodaje do końca wiersza.

ni dodaj tekst n-krotnie: przechodzi w tryb wprowadzania na bieżącej pozycji.
Dodanie zostaje jedynie wykonane, jeśli zostanie ponownie uruchomiony tryb
komendy (tzn., jeśli <esc> zostanie użyte).

nI tak jak i, z tą różnicą, że dodaje do tuż przed pierwszym niebiałym znakiem.

ns zamień następnych n znaków (tzn., skasuj te znaki i przejdź do trybu
wprowadzania).

S zastąp cały wiersz: wszystkie znaki od pierwszego niebiałego znaku do końca
wiersza zostają skasowane i zostaje uruchomiony tryb wprowadzania.

nckomenda-przemieszczenia
przejdź z bieżącej pozycji do pozycji wynikającej z n komenda-
przemieszczenias (tj., skasuj wskazany region i wejdź w tryb wprowadzania);
jeśli komendą-przemieszczenia jest c, to wiersz zostaje zmieniony od
pierwszego niebiałego znaku począwszy.

C zmień od obecnej pozycji do końca wiersza (tzn. skasuj do końca wiersza i
przejdź do trybu wprowadzania).

nx skasuj następnych n znaków.

nX skasuj poprzednich n znaków.

D skasuj do końca wiersza.

ndmove-cmd
skasuj od obecnej pozycji do pozycji wynikającej z n krotnego move-cmd;
move-cmd może być komendą przemieszczania (patrz powyżej) lub d, co powoduje
skasowanie bieżącego wiersza.

nrc zamień następnych n znaków na znak c.

nR zamień: wejdź w tryb wprowadzania lecz przepisuj istniejące znaki zamiast
wprowadzania przed istniejącymi znakami. Zamiana zostaje wykonana n
krotnie.

n~ zmień wielkość następnych n znaków.

nymove-cmd
wytnij od obecnej pozycji po pozycję wynikającą z n krotnego move-cmd do
bufora wycinania; jeśli move-cmd jest y, to cały wiersz zostaje wycięty.

Y wytnij od obecnej pozycji do końca wiersza.

np wklej zawartość bufora wycinania tuż po bieżącej pozycji, n krotnie.

nP tak jak p, tylko że bufor zostaje wklejony na bieżącej pozycji.

Różne komendy vi

^J i ^M
bieżący wiersz zostaje wczytany, rozpoznany i wykonany przez powłokę.

^L i ^R
odrysuj bieżący wiersz.

n. wykonaj ponownie ostatnią komendę edycji n razy.

u odwróć ostatnią komendę edycji.

U odwróć wszelkie zmiany dokonane w danym wierszu.

intr i quit
znaki terminala przerwy i zakończenia powodują skasowania bieżącego wiersza
i wyświetlenie nowej zachęty.

PLIKI

       ~/.profile
       /etc/profile
       /etc/suid_profile

BŁĘDY

       Wszelkie błędy w pdksh należy zgłaszać pod adresem pdksh@cs.mun.ca.  Proszę  podać  wersję
       pdksh (echo $KSH_VERSION), maszynę, system operacyjny i stosowany kompilator oraz opis jak
       powtórzyć dany błąd (najlepiej mały skrypt powłoki demonstrujący dany błąd).   Następujące
       może być również pomocne, jeśli ma znaczenie (jeśli nie jesteś pewny to podaj to również):
       stosowane opcje (zarówno z opcje options.h  jak  i  ustawione  -o  opcje)  i  twoja  kopia
       config.h  (plik  generowany  przez  skrypt configure).  Nowe wersje pdksh można otrzymać z
       ftp://ftp.cs.mun.ca/pub/pdksh/.

AUTORZY

       Ta powłoka powstała z publicznego klonu siódmego wydania powłoki Bourne'a wykonanego przez
       Charlesa  Forsytha  i  z części powłoki BRL autorstwa Doug A. Gwyna, Douga Kingstona, Rona
       Natalie;a, Arnolda Robbinsa, Lou Salkinda i innych.  Pierwsze wydanie pdksh stworzył  Eric
       Gisin, a następnie troszczyli się nią kolejno John R. MacMillan (chance!john@sq.sq.com), i
       Simon  J.  Gerraty  (sjg@zen.void.oz.au).   Obecnym   opiekunem   jest   Michael   Rendell
       (michael@cs.mun.ca).   Plik  CONTRIBUTORS  w dystrybucji źródeł zawiera bardziej kompletną
       listę ludzi i ich wkładu do rozwoju tej powłoki.

       Tłumaczenie tego podręcznika na język polski wykonał Marcin Dalecki <dalecki@cs.net.pl>.

ZOBACZ TAKŻE

       awk(1), sh(1), csh(1), ed(1),  getconf(1),  getopt(1),  sed(1),  stty(1),  vi(1),  dup(2),
       execve(2), getgid(2), getuid(2), open(2), pipe(2), wait(2), getopt(3), rand(3), signal(3),
       system(3), environ(5)

       The KornShell Command and Programming Language, Morris Bolsky i  David  Korn,  1989,  ISBN
       0-13-516972-0.

       UNIX Shell Programming, Stephen G. Kochan, Patrick H. Wood, Hayden.

       IEEE  Standard  for information Technology - Portable Operating System Interface (POSIX) -
       Part 2: Shell and Utilities, IEEE Inc, 1993, ISBN 1-55937-255-9.

INFORMACJE O TŁUMACZENIU

       Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia  Manuali  i  może
       nie  być  aktualne.  W  razie  zauważenia  różnic  między  powyższym opisem a rzeczywistym
       zachowaniem opisywanego programu lub  funkcji,  prosimy  o  zapoznanie  się  z  oryginalną
       (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

              man --locale=C 1 ksh

       Prosimy  o  pomoc  w  aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

                                          22 lutego 1999                                   KSH(1)