Ubuntu Manpage: man-pages - konwencje pisania linuksowych stron podręcznika ekranowego

nazwa
składnia
opis
stylistyka
przykład
zobacz także
o stronie
tłumaczenie

NAZWA

       man-pages - konwencje pisania linuksowych stron podręcznika ekranowego

SKŁADNIA

       man [sekcja] tytuł

OPIS

Strona opisuje konwencje, do których powinno się stosować podczas pisania stron podręcznika ekranowego
dla projektu Linux man-pages, który dokumentuje interfejs programistyczny w przestrzeni użytkownika
udostępniany przez jądro Linux i bibliotekę GNU C. Z tego powodu projekt dotyczy głównie sekcji 2
podręcznika systemowego, jak również wielu podręczników z sekcji 3, 4, 5 i 7. Konwencje opisane tutaj
mogą się także przydać autorom podręczników z innych projektów.

Sekcje stron podręcznika ekranowego
Sekcje podręcznika man są tradycyjnie definiowane następująco:

1 Komendy użytkownika (programy)
Te komendy mogą być wykonywane przez użytkownika z powłoki.

2 Wywołania systemowe
Te funkcje opakowują operacje wykonywane przez jądro.

3 Wywołania biblioteczne
Wszystkie funkcje biblioteczne z wyłączeniem opakowań wywołań systemowych (większość z funkcji
libc).

4 Pliki specjalne (urządzenia)
Pliki w /dev pozwalające na dostęp do urządzenia poprzez jądro.

5 Formaty plików i pliki konfiguracyjne
Opisują różne czytelne dla człowieka formaty plików i pliki konfiguracyjne.

6 Gry Gry i zabawne programiki dostępne w systemie.

7 Przegląd, konwencje i różnorodne
Przegląd i opsi różnych tematów, konwencje, protokoły, standardy kodowania znaków,
standardowego wyglądu systemu plików i inne.

8 Polecenia do zarządzania systemem
Komendy takie, jak mount(8), które wywoływać może tylko root .

Pakiety makr
Nowe strony podręcznika powinny być pisane z użyciem pakietu makr groff an.tmac opisanego w man(7). Wybór
ten podyktowany jest zachowaniem spójności: przytłaczająca większość istniejących podręczników
linuksowych używa tego pakietu makr.

Konwencje wyglądu pliku źródłowego
Prosimy ograniczać długość linii kodu źródłowego do maksymalnie 75 znaków, jeśli jest to możliwe. Pomaga
to unikać zawijania wierszy w niektórych programach pocztowych podczas przesyłania łat do podręczników
ekranowych.

Nowe zdania powinny zaczynać się w nowych liniach. Upraszcza to oglądanie efektów łat, które często
operują na poziomie poszczególnych zdań.

Wiersz tytułowy
Pierwszą komendą strony podręcznika powinno być polecenie TH:

.TH tytuł sekcja data źródło podręcznik

gdzie:

tytuł Tytuł strony podręcznika, pisany w całości dużymi literami (np. MAN-PAGES).

sekcja Numer sekcji, w której strona powinna się znaleźć (np. 7).

data Data ostatniej nietrywialnej zmiany dokonanej w podręczniku. W projekcie man-pages
konieczna aktualizacja tych dat jest wykonywana automatycznie przez skrypty, dlatego nie
ma konieczności zawierania ręcznej aktualizacji w łatce). Daty powinny być zapisywane w
postaci RRRR-MM-DD.

źródło Źródło polecenia, funkcji lub wywołania systemowego.

Dla tych kilku stron z pakietu man-pages znajdujących się w sekcjach 1. i 8.,
najprawdopodobniej należy podać GNU.

Dla wywołań systemowych najodpowiedniejsze będzie Linux. (Wcześniej praktykowano
dodawanie numeru wersji jądra, dla której strona podręcznika została napisana lub
zaktualizowana. Nigdy jednak nie zachowano spójności w robieniu tego, co było
najprawdopodobniej gorsze niż niedołączanie numeru wersji. Dlatego też prosimy unikać
dołączania numeru wersji).

Dla wywołań bibliotecznych będących częścią biblioteki glibc lub innych powszechnie
używanych bibliotek GNU, należy użyć GNU C library, GNU lub pustego łańcucha znaków.

Dla stron w sekcji 4., należy użyć Linux.

W razie wątpliwości, prosimy użyć Linux lub GNU.

podręcznik
Tytuł podręcznika (np. w sekcjach 2. i 3. stron z pakietu man-pages prosimy używać Linux
Programmer's Manual (tj. Podręcznik programisty Linuksa)).

Rozdziały stron podręcznika
Poniższa lista pokazuje rozdziały konwencjonalne lub sugerowane. Większość stron podręcznika powinna
zawierać przynajmniej wyróżnione rozdziały. Prosimy pisać nowe strony podręcznika w taki sposób, by
rozdziały pojawiały się w takiej kolejności, w jakiej są podane na liście.

NAZWA (NAME)
SKŁADNIA (SYNOPSIS)
KONFIGURACJA (CONFIGURATION) [Zwykle tylko w sekcji 4.]
OPIS (DESCRIPTION)
OPCJE (OPTIONS) [Zwykle tylko w sekcjach 1., 8.]
KOD ZAKOŃCZENIA (EXIT STATUS) [Zwykle tylko w sekcjach 1., 8.]
WARTOŚĆ ZWRACANA (RETURN VALUE) [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
BŁĘDY (ERRORS) [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ŚRODOWISKO (ENVIRONMENT)
PLIKI (FILES)
WERSJE (VERSIONS) [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ATRYBUTY (ATTRIBUTES) [Zwykle tylko w sekcjach 2., 3.]
ZGODNE Z (CONFORMING TO)
UWAGI (NOTES)
BŁĘDY [IMPLEMENTACJI] (BUGS)
PRZYKŁAD (EXAMPLE)
ZOBACZ TAKŻE (SEE ALSO)

W celu zachowania spójności i dla lepszego zrozumienia przekazywanych informacji prosimy używać
zwyczajowych nagłówków wszędzie, gdzie mają zastosowanie. Jeśli jest to konieczne, można użyć własnych
nagłówków, zwłaszcza gdy sprawią, że tekst łatwiej będzie zrozumieć (może być to szczególnie użyteczne w
sekcjach 4. i 5.). Jednakże zanim użyje się własnych nagłówków, prosimy rozważyć użycie nagłówków
zwyczajowych i umieszczenie podrozdziałów (.SS) w rozdziałach opisanych tymi nagłówkami.

Poniżej opisujemy zawartość każdej z powyższych sekcji.

NAZWA Nazwa strony podręcznika systemowego.

Podręcznik man(7) zawiera ważne detale na temat wierszy które powinny znaleźć się za
poleceniem .SH NAZWA. Wszystkie słowa w tym wierszu (łącznie ze słowami występującymi zaraz
za "\-") powinny być pisane małymi literami z wyjątkiem konwencji terminologii lub wymagań
językowych, które mówią inaczej.

SKŁADNIA Zwięzłe podsumowanie interfejsu polecenia lub funkcji.

W przypadku poleceń pokazuje składnię polecenia i jego argumenty (łącznie z opcjami);
pogrubienie jest używane dla tekstu wpisywanego dosłownie, a kursywa oznacza zastępowalne
argumenty. Nawiasy kwadratowe ([]) otaczają argumenty opcjonalne, linie pionowe (|)
rozdzielają możliwe wybory, a wielokropek (...) oznacza możliwość powtarzania. W wypadku
funkcji pokazuje wszystkie wymagane deklaracje danych lub dyrektywy #include, po których
następuje deklaracja funkcji.

Jeżeli do uzyskania deklaracji funkcji (lub zmiennej) z pliku nagłówkowego wymagane jest
zdefiniowanie makra testującego, to informacja o tym powinna zostać umieszczona w rozdziale
SKŁADNIA (SYNOPSIS), tak jak to opisano w feature_test_macros(7).

KONFIGURACJA Szczegóły konfiguracji urządzenia.

Ta sekcja zazwyczaj występuje tylko w 4. sekcji stron podręcznika ekranowego.

OPIS Opis tego, co robi dany program, funkcja lub format.

Objaśnia interakcję z plikami i standardowym wejściem oraz wartości zwracane na
standardowym wyjściu i standardowym wyjściu błędów. Pomijane są szczegóły dotyczące
implementacji i rzeczy wewnętrzne programu, chyba że są istotne dla zrozumienia interfejsu
programu. Opisuje normalne przypadki użycia; objaśnienie opcji powinno się znaleźć w
rozdziale OPCJE.

Przy opisywaniu nowego zachowania lub nowych flag wywołania systemowego lub funkcji
bibliotecznej, proszę pamiętać o zanotowaniu wersji jądra lub biblioteki C która
wprowadziła tę zmianę. Zalecaną metodą przestawienia tej informacji przy flagach jest
postać części listy .TP, w następującej formie (tutaj dla nowej flagi wywołania
systemowego):

XYZ_FLAG (od Linuksa 3.7)
Opis flagi...

Dołączenie informacji o wersji jest szczególnie ważne dla użytkowników którzy są zmuszeni
korzystać ze starszego jądra lub biblioteki C (co jest powszechne w przypadku np. systemów
wbudowanych).

OPCJE Opis opcji wiersza poleceń akceptowane przez program oraz sposób, w jaki wpływają na jego
zachowanie.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

KOD WYJŚCIA Określa możliwe wartości kodów zakończenia programu oraz warunki, które powodują zwrócenie
tych wartości.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

WARTOŚĆ ZWRACANA
W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika, rozdział ten określa listę wartości, które opisywana
funkcja biblioteczna zwróci funkcji ją wywołującej, oraz warunki, w których dana wartość
będzie zwracana.

BŁĘDY W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika jest to lista wartości, które mogą być przypisane
zmiennej errno w razie wystąpienia błędu, łącznie z informacjami o przyczynach tego błędu.

Elementy listy powinny być wymienione w porządku alfabetycznym.

ŚRODOWISKO Lista wszystkich zmiennych środowiskowych, wpływających na program i opis tego wpływu.

PLIKI Lista plików używanych przez program lub funkcję, takich jak pliki konfiguracyjne, pliki
uruchomieniowe oraz pliki używane w czasie działania programu.

Należy podać pełną ścieżkę do pliku, w której podczas instalacji powinno się zmodyfikować
katalogi, tak żeby odpowiadały preferencjom użytkownika. Wiele programów domyślnie
instaluje się w /usr/local, tak że strona podręcznika powinna używać /usr/local jako
podstawowego katalogu.

ATRYBUTY Podsumowanie różnych atrybutów funkcji udokumentowanych na danej stronie podręcznika.
Więcej informacji w podręczniku attributes(7).

WERSJE Zwięzłe podsumowanie wersji jądra Linux lub glibc, w których pojawiło się wywołanie
systemowe lub funkcja biblioteczna, albo w której znacznie zmieniło się jej działania.

Z zasady każda strona podręcznika opisująca nowy interfejs powinna zawierać rozdział WERSJE
(VERSIONS). Niestety wiele istniejących stron nie dołącza tych informacji (gdyż nie było to
wymagane w czasie pisania tych stron). Chętnie przyjmiemy łaty poprawiające ten problem,
jednakże z perspektywy programisty informacje o wersji mają najprawdopodobniej znaczenie
tylko w przypadku interfejsów jądra dodanych w Linuksie 2.4 lub kolejnych (tj. zmiany w
stosunku do jądra 2.2) oraz w przypadku funkcji bibliotecznych dołożonych do glibc od
wersji 2.1 (tj. zmiany w stosunku do wersji 2.0).

Strona podręcznika syscalls(2) także dostarcza informacji o wersjach jądra, w których
pojawiły się różne wywołania systemowe.

ZGODNE Z Opisuje standardy lub konwencje związane z opisywaną w podręczniku funkcją lub opisywanym
poleceniem.

Preferowane terminy do użycia w różnych standardach są wypisane jako nagłówki w
standards(7).

Strony w sekcjach 2. i 3. powinny wskazywać na wersje standardu POSIX.1, z którymi są
zgodne opisywane w nich wywołania oraz informować o tym, czy wywołanie jest opisane w
standardzie C99 (Prosimy nie przejmować się zbytnio innymi standardami jak SUS, SUSv2 i XPG
lub standardami implementacji SVr4 lub BSD 4.x, chyba że wywołanie jest opisane w tych
standardach, ale nie w bieżącej wersji standardu POSIX.1) (Patrz także standards(7)).

Jeśli wywołanie nie jest zamieszczone w żadnym standardzie, ale zwyczajowo istnieje w
innych systemach, prosimy wymienić te systemy. Jeśli wywołanie jest specyficzne dla
Linuksa, również należy o tym poinformować.

Jeśli rozdział zawiera tylko i wyłącznie listę standardów (a tak jest zazwyczaj), lista ta
powinna być zakończona kropką (".").

UWAGI Różnorodne uwagi.

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika ekranowego może być użyteczne podzielenie tego
rozdziału na podrozdziały (SS) nazywane Uwagi linuksowe i Uwagi dotyczące biblioteki glibc.

W sekcji 2 proszę użyć nagłówka Różnice biblioteki C/jądra aby opisać uwagi dotyczące
różnic (jeśli takie występują) między funkcją opakowującą biblioteki C dla wywołania
systemowego i surowym interfejsem wywołania systemowego zapewnianym przez jądro.

BŁĘDY Opis ograniczeń, znanych usterek lub niedogodności oraz innych problematycznych aktywności.

PRZYKŁAD Jeden lub więcej przykładów opisujących, jak funkcja, plik lub polecenie są używane.

Szczegóły dotyczące pisania przykładowych programów opisano w sekcji Przykładowe programy
poniżej.

AUTORZY Lista autorów dokumentacji lub programu.

Używanie sekcji AUTORZY nie jest zalecane. Ogólnie lepiej jest nie zaśmiecać każdej strony
(z upływem czasu coraz większą) listą autorów. Podczas pisania lub znaczącego zmieniania
strony podręcznika, należy umieścić informacje o prawach autorskich jako komentarz w
stronie źródłowej. Autorzy sterowników urządzeń, którzy chcieliby podać adres, pod którym
należy zgłaszać błędy, powinny umieścić go w rozdziale BŁĘDY (BUGS).

ZOBACZ TAKŻE Rozdzielona przecinkami lista powiązanych stron podręcznika, po której mogą występować inne
powiązane strony lub dokumenty.

Lista powinna być posortowana po numerze sekcji, a następnie alfabetycznie po nazwie. Nie
należy umieszczać kropki na końcu listy.

Gdy w ZOBACZ TAKŻE znajduje się wiele długich nazw podręczników systemowych to, w celu
poprawienia przejrzystości tekstu, można użyć dyrektyw .ad l (nie wyrównuj do prawej
strony) i .nh (nie dziel). Aby zapobiec dzieleniu pojedynczych nazw podręczników należy je
poprzedzić łańcuchem "\%".

Biorąc pod uwagę rozproszoną i autonomiczną naturę projektów WiOO i jej dokumentacji,
często jest konieczne i w wielu przypadkach pożądane, aby sekcja ZOBACZ TEŻ zawierała
odniesienia do podręczników systemowych udostępnianych przez inne projekty.

STYLISTYKA

Poniższe podrozdziały opisują preferowany styl w projekcie man-pages. Szczegóły nie są opisane, dobrym
źródłem jest zwykle Chicago Manual of Style, proszę również przeszukać pliki obecne w drzewie źródeł
projektu.

Używanie języka neutralnego płciowo
Tam gdzie się tylko da, należy używać języka neutralnego płciowo. Do tego celu można posłużyć się słowami
"they" ("them", "themself", "their").

Konwencje czcionek
Dla funkcji, argumenty zawsze są podawane kursywą, nawet w rozdziale SKŁADNIA, w którym reszta funkcji
jest wydrukowana w pogrubieniu:

int myfunction(int argc, char **argv);

Nazwy zmiennych podobnie jak nazwy argumentów powinny być pisane kursywą.

Nazwy plików (niezależnie od tego, czy są pełnymi ścieżkami czy odniesieniami do plików nagłówkowych) są
zawsze pisane kursywą (np. <stdio.h>), z wyjątkiem nazw występujących w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), w
którym pliki dołączane są wyróżniane pogrubieniem (np. #include <stdio.h>). Odwołania do standardowych
plików nagłówkowych dołączanych powinny zawierać nazwę pliku nagłówkowego w nawiasach trójkątnych, tak
jak to jest przyjęte w języku C (np. <stdio.h>).

Makra specjalne, które są zwykle pisane dużymi literami, są pogrubiane (np. MAXINT). Wyjątek: nie
pogrubiamy słowa NULL.

Podczas wyliczania listy kodów błędów, kody są pogrubiane (taka lista zwykle używa makra .TP).

Pełne polecenia, jeśli są długie, powinny być zapisywane w nowych wierszach odpowiednio wciętych, z
pustym wierszem przed i po poleceniu, na przykład:

man 7 man-pages

Jeśli polecenie jest krótkie, to może być zawarte bezpośrednio w tekście zdania i napisane kursywą, na
przykład man 7 man-pages. W tym wypadku, można rozważyć użycie w odpowiednich miejscach polecenia spacji
nierozdzielających ("\ "). Opcje polecenia powinny być zapisywane kursywą (np. -l).

Wyrażenia, jeśli nie są zapisywane w osobnych, wciętych liniach, powinny być podawane kursywą. Ponownie,
jeśli wyrażenie jest włączone do zwykłego tekstu, to właściwe może być używanie spacji nierozdzielających
w tym wyrażeniu.

Każde odwołanie do programu, funkcji itp. będących tematem bieżącej strony podręcznika, powinno nazwę
zapisaną czcionką pogrubioną. Jeśli tematem jest funkcja (tj. bieżąca strona pochodzi z sekcji 2. lub
3.), to po nazwie powinna występować para nawiasów zapisanych czcionką roman (zwykłą). Na przykład w
stronie podręcznika fcntl(2) odwołania do tematu tej strony będą zapisane jako fcntl(). Preferowanym
sposobem zapisania tego w pliku źródłowym strony jest:

.BR fcntl ()

(Używanie tego formatu zamiast "\fB...\fP()" upraszcza pisanie narzędzi przetwarzających pliki źródłowe
stron podręcznika ekranowego).

Wszelkie odwołania do innych stron podręcznika powinny być pisane przy użyciu pogrubionej czcionki dla
nazwy strony, po której - bez rozdzielania spacjami - zawsze powinien następować numer sekcji pisany
czcionką zwykłą (niepogrubioną), np. intro(2). Preferowany sposób zapisania tego w kodzie źródłowym
strony jest następujący:

.BR intro (2)

(Dodawanie numerów sekcji w odwołaniach pozwala narzędziom takim jak man2html(1) na utworzenie stron
zawierających poprawne odnośniki hipertekstowe).

Znaki kontrolne powinny być zapisywane czcionką pogrubioną, bez cytatów np. ^X.

Pisownia
Od wersji 2.59 pakiet man-pages używa pisowni amerykańskiej (wcześniej była to losowa mieszanina pisowni
amerykańskiej i brytyjskiej). Prosimy przestrzegać tej konwencji dotyczącej pisowni we wszystkich nowo
pisanych stronach podręcznika ekranowego i podczas przesyłania nam łat do istniejących stron.

Oprócz ogólnie znanych różnic jest też kilka subtelniejszych zmian których trzeba pilnować.

* Amerykański angielski częściej używa form "backward", "upward", "toward" itd. a angielski zwykle
"backwards", upwards", "towards" itd.

Wersje BSD
Klasyczny schemat zapisu wersji BSD to x.yBSD, gdzie x.y to wersja (np. 4.2BSD). Proszę unikać form
takich jak BSD 4.3.

Wielkie litery
W podsekcjach ("SS") wielką literą należy pisać tylko pierwsze słowo w tytule, z wyjątkiem sytuacji gdy
innego zapisu wymagają zasady językowe lub nazwy własne. Na przykład:

.SS Unikod w Linuksie

Wcięcia definicji struktur, logów sesji powłoki itp.
Definicje struktur, logi z sesji powłoki itp dołączane do tekstu powinny zawierać wcięcia o długości 4
spacji (tj. powinny być umieszczone w bloku otoczonym przez .in +4n i .in).

Preferowane terminy
Poniższa tabela pokazuje część preferowanych terminów w stronach podręcznika, głównie w celu zapewnienia
spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Termin Niezalecany Uwagi
─────────────────────────────────────────────────────────────────────────────────

bit mask bitmask
built-in builtin
Epoch epoch For the UNIX Epoch
(00:00:00, 1 Jan 1970 UTC)
filename file name
filesystem file system
hostname host name
inode i-node
lowercase lower case, lower-case
pathname path name
pseudoterminal pseudo-terminal
privileged port reserved port, system port
real-time realtime, real time
run time runtime
saved set-group-ID saved group ID, saved
set-GID
saved set-user-ID saved user ID, saved set-UID
set-group-ID set-GID, setgid
set-user-ID set-UID, setuid
superuser super user, super-user
superblock super block, super-block
timestamp time stamp
timezone time zone
uppercase upper case, upper-case
usable useable
user space userspace
username user name
zeros zeroes

Zob. też Zapis z dywizem przydawek złożonych poniżej.

Terminy niezalecane
Poniższa tabela pokazuje część niezalecanych terminów w stronach podręcznika, razem z proponowanymi
alternatywami, głównie w celu zapewnienia spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Niezalecane Zalecane Uwagi
───────────────────────────────────────────────────────────────────────

32bit 32-bit podobnie 8-bit, 16-bit, etc.
current process calling process Częsty błąd programistów
jądra
manpage man page, manual page
minus infinity negative infinity
non-root unprivileged user
non-superuser unprivileged user
nonprivileged unprivileged
OS operating system
plus infinity positive infinity
pty pseudoterminal
tty terminal
Unices UNIX systems
Unixes UNIX systems

Znaki towarowe
Proszę używać poprawnego zapisu znaków towarowych. Poniższa lista zawiera poprawne zapisy różnych znaków
towarowych, które są niekiedy zapisywane niepoprawnie:

DG/UX
HP-UX
UNIX
UnixWare

NULL, NUL, wskaźnik null i znak null
A wskaźnik null jest wskaźnikiem wskazującym na nic i pojawia się zwykle jako stała NULL. NUL jest bajtem
null, bajtem o wartości 0, reprezentowanym w C jako stałą znakowa '\0'.

Preferowanym terminem na wskaźnik jest "wskaźnik null" lub "NULL"; proszę unikać terminu "wskaźnik NULL".

Preferowanym terminem w kontekście bajtów jest "bajt null". Proszę unikać terminu "NUL", ponieważ jest on
łatwy do pomylenia z "NULL". Proszę starać się nie używać również "bajt zerowy" i "znak null". Bajt
który przerywa łańcuch C powinien być opisywany jako "przerywający bajt null"; łańcuchy te można nazwać
"null-terminated", lecz proszę unikać terminu "NUL-terminated".

Odnośniki
Odnośniki tworzy się parą makr .UR/.UE (zob. groff_man(7)). W ten sposób tworzy się poprawne odnośniki
których można użyć w przeglądarce internetowej przy renderowaniu strony przez np.:

BROWSER=firefox man -H nazwa-strony

Używanie e.g., i.e., etc., a.k.a. i podobnych
Ogólnie rzecz biorąc powinno się unikać skrótów takich jak "e.g.", "i.e.", "etc.", "a.k.a." na rzecz
pełnego zapisu ("for example", "that is", "and so on", "also known as").

Jedynym miejscem gdzie skróty są dopuszczone to krótkie wtrącenia (np. takie jak to).

Zawsze należy zapisywać te skróty z kropką. Dodatkowo "e.g." i "i.e." powinny zawsze kończyć się
przecinkiem.

Pauza "em"
Sposobem zapisu pauzy "em" — znaku który pojawia się na obu końcach tego wtrącenia — w *roff jest macro
"\m(em". Na terminalu ASCII pauza "em" jest zwykle renderowana jako dwa dywizy, lecz w innych sytuacjach
pokazuje się jako długa pauza. Pauza "em" w języku angielskim powinna być zapisywana bez otaczających ją
spacji.

Zapis z dywizem przydawek złożonych
Terminy złożone powinny być zapisywane z dywizem, gdy są używane w formie przydawki. Przykłady:

32-bit value
command-line argument
floating-point number
run-time check
user-space function
wide-character string

Zapis z dywizem przedrostków multi, non, pre, re, sub itd.
Ogólną tendencją we współczesnym angielskim jest nie stosowanie zapisu po przedrostkach takich jak
"multi", "non", "pre", "re", "sub" itd. Strony podręcznika powinny z reguły stosować się do tej zasady
tam, gdzie przedrostki są używane w naturalnych dla angielskiego konstrukcjach z prostymi przedrostkami.
Poniższa lista daje pogląd na preferowane formy:

interprocess
multithreaded
multiprocess
nonblocking
nondefault
nonempty
noninteractive
nonnegative
nonportable
nonzero
preallocated
precreate
prerecorded
reestablished
reinitialize
rearm
reread
subcomponent
subdirectory
subsystem

Dywizy powinny być zachowane w przedrostkach używanych w niestandardowych dla angielskiego słowach, w
znakach towarowych, rzeczownikach tego wymagających, akronimach lub zwrotach złożonych. Przykłady:

non-ASCII
non-English
non-NULL
non-real-time

Proszę zauważyć, że "re-create" i "recreate" to dwa odrębne czasowniki, przy czym prawdopodobnie chcemy
wykorzystać ten pierwszy.

Rzeczywisty znak minus
Gdy wymagany jest prawdziwy znak minus (np. w przypadku liczb takich jak -1 lub przy zapisywaniu opcji z
początkowym dywizem, takich jak ls -l), proszę używać następującej postaci w źródłach stron podręcznika:

Zalecenie to dotyczy też przykładów kodu.

Stałe znakowe
Aby utworzyć znak pojedynczego cudzysłowu który wyświetla się poprawnie w stronach ASCII i UTF-8 proszę
używać następującej stałej znakowej w źródłach stron podręcznika:

\(aqC\(aq

gdzie C jest cytowanym znakiem. Zalecenie do tyczy się również stałych znakowych używanych w przykładach
kodu.

Przykładowe programy i sesje powłoki
Strony podręcznika mogą zawierać przykładowe programy pokazujące, jak używać wywołania systemowego lub
funkcji bibliotecznej. Jednakże proszę zauważyć, że:

* Przykładowe programy powinny być pisane w języku C.

* Zamieszczenie programu przykładowego jest konieczne i użyteczne tylko wtedy, gdy program ten pokazuje
coś, czego nie można w prosty sposób zawrzeć w tekstowym opisie demonstrowanego interfejsu. Program
przykładowy nie robiący nic poza wywoływaniem funkcji interfejsu zazwyczaj nie ma większego sensu.

* Przykładowy program powinien być raczej krótki (dobrze by było, gdyby miał mniej niż 100 linii,
idealnie - mniej niż 50 linii).

* Przykładowe programy nie powinny sprawdzać błędów wywołań systemowych czy funkcji bibliotecznych.

* Przykładowe programy powinny być kompletne i powinny się kompilować za pomocą cc -Wall bez wypisywania
żadnych ostrzeżeń.

* Kiedy tylko to możliwe i właściwe, programy przykładowe powinny pozwalać na eksperymenty, różnicując
swoje zachowanie zależnie od wejścia (idealnie pochodzącego z argumentów linii poleceń lub
alternatywnie z wejścia czytanego przez program).

* Przykładowe programy powinny być sformatowane w stylu "Kernighan & Ritchie" z wcięciami o rozmiarze
czterech spacji (nie należy używać znaków tabulacji w kodzie źródłowym!). Można użyć poniższego
polecenia do sformatowania swojego kodu źródłowego do stylu bliskiego pożądanemu:

indent -npro -kr -i4 -ts4 -sob -l72 -ss -nut -psl prog.c

* W celu zachowania spójności, wszystkie przykładowe programy powinny się kończyć jednym z poniższych:

exit(EXIT_SUCCESS);
exit(EXIT_FAILURE);

Proszę unikać poniższy form w celu zakończenia programu:

exit(0);
exit(1);
return n;

* Jeśli przed kodem źródłowym znajduje się wyczerpujące wyjaśnienie, kod źródłowy powinien być oznaczony
podrozdziałem Kod źródłowy programu, jak w przykładzie:

.SS Kod źródłowy programu

Zawsze należy go zastosować, jeśli wyjaśnienie zawiera log z sesji powłoki.

Włączając sesję powłoki pokazującą użycie programu lub innej właściwości systemu:

* Należy umieścić log z sesji powyżej kodu źródłowego

* Należy wciąć log z sesji czterema spacjami.

* Należy używać czcionki pogrubionej dla tekstu wprowadzanego przez użytkownika, tak aby odróżnić go od
tekstu produkowanego przez system.

Przykłady wyglądu przykładowych programów można znaleźć w wait(2) i pipe(2).

PRZYKŁAD

       Wzorcowymi przykładami tego, jak powinny wyglądać strony podręczników  z  pakietu  man-pages,  są  strony
       pipe(2) i fcntl(2).

ZOBACZ TAKŻE

       man(1), man2html(1), attributes(7), groff(7), groff_man(7), man(7), mdoc(7)

O STRONIE

       Angielska  wersja  tej strony pochodzi z wydania 4.05 projektu Linux man-pages. Opis projektu, informacje
       dotyczące   zgłaszania   błędów   oraz   najnowszą   wersję   oryginału   można   znaleźć   pod   adresem
       https://www.kernel.org/doc/man-pages/.

TŁUMACZENIE

       Autorami  polskiego  tłumaczenia  niniejszej  strony  podręcznika  man są: Przemek Borys (PTM) <pborys@p-
       soft.silesia.linux.org.pl>, Robert Luberda <robert@debian.org> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

       Polskie tłumaczenie jest częścią  projektu  manpages-pl;  uwagi,  pomoc,  zgłaszanie  błędów  na  stronie
       http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją  4.05 oryginału.