Ubuntu Manpage: mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4

NAZWA

       mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4

SKŁADNIA

       mke2fs  [  -c  |  -l  nazwa-pliku  ]  [  -b  rozmiar-bloku  ]  [ -C rozmiar-klastra ] [ -d
       katalog-główny|archiwum ] [  -D  ]  [  -g  bloki-na-grupę  ]  [  -G  liczba-grup  ]  [  -i
       bajty-na-i-węzeł  ]  [  -I  rozmiar-i-węzła  ]  [  -j  ]  [  -J  opcje-dziennika  ]  [  -N
       liczba-i-węzłów   ]   [   -n   ]   [   -m   procent-zarezerwowanych-bloków    ]    [    -o
       tworzący-system-operacyjny ] [ -O [^]właściwość[,...] ] [ -q ] [ -r rewizja-systemu-plików
       ]  [  -E  opcje-rozszerzone  ]  [  -v  ]  [  -F  ]  [  -L   etykieta-woluminu   ]   [   -M
       katalog-ostatniego-montowania  ]  [  -S  ] [ -t yp-systemu-plików ] [ -T typ-użycia ] [ -U
       UUID ] [ -V ]  [  -e  zachowanie-w-razie-błędów  ]  [  -z  plik-zapasowy  ]  urządzenie  [
       rozmiar-systemu-plików ]

       mke2fs  -O  journal_dev [ -b rozmiar-bloku ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -n ] [ -q ] [ -v ]
       zewnętrzny-dziennik [ rozmiar-systemu-plików ]

OPIS

       mke2fs jest używany do tworzenia systemów plików ext2, ext3 lub  ext4  zwykle  w  partycji
       dyskowej (lub pliku) określonym przez urządzenie.

       Rozmiar  systemu  plików  należy  podać  jako  rozmiar-systemu-plików.  Jeśli  nie  ma  on
       przyrostka, jest interpretowany jako kilobajty będące potęgą dwójki, chyba że podano opcję
       -b  rozmiar-bloku,  gdy  rozmiar-systemu-plików  jest  interpretowany jako liczba bloków o
       rozmiarze-bloku. Jeśli natomiast podano przyrostki „k”, „m”, „g”, „t” (wielkimi lub małymi
       literami)  to  dana  liczba  jest  interpretowana  jako  podana  w  będących potęgą dwójki
       kilobajtach,   megabajtach,   gigabajtach,   terabajtach   itd.   Jeśli   nie   poda   się
       rozmiaru-systemu-plików to mke2fs utworzy system plików na podstawie rozmiaru urządzenia.

       Jeśli  uruchomi  się  mke2fs  jako  mkfs.XXX  (np.  mkfs.ext2,  mkfs.ext3  lub mkfs.ext4.)
       zastępuję to opcję -t XXX, tak  więc  mkfs.ext3  utworzy  system  plików  ext3,  mkfs.ext4
       utworzy system plików ext4 itd.

       Domyślne  parametry  do  nowo  tworzonych systemów plików, jeśli nie są przesłonięte przez
       poniższe  opcje,  są  kontrolowane  przez  plik  konfiguracyjny  /etc/mke2fs.conf.  Strona
       podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów na ten temat.

OPCJE

-b rozmiar-bloku
Określa rozmiar bloku w bajtach. Poprawnymi wartościami są potęgi dwójki - od 1024
do 65536 (proszę jednak zauważyć, że jądro potrafi zamontować jedynie systemy
plików o rozmiarze bloku mniejszym lub równym systemowemu rozmiarowi strony - 4k w
systemach x86 i do 64k na architekturach ppc64 i aarch64 - w zależności od
konfiguracji jądra). Gdy wartość ta zostanie pominięta, rozmiar-bloku mke2fs jest
ustalany na podstawie rozmiaru systemu plików oraz oczekiwanej jego eksploatacji
(zobacz opcję -T). W większości przypadków domyślnym rozmiarem bloku jest 4k. Jeśli
rozmiar-bloku jest poprzedzony minusem („-”), to mke2fs używa heurystyki, aby
określić poprawny rozmiar bloku z tym ograniczeniem, że będzie on wynosił co
najmniej rozmiar-bloku bajtów. Jest to przydatne przy sprzęcie wymagającym rozmiaru
bloku będącego wielokrotnością 2k.

-c Powoduje, że przed utworzeniem systemu plików, urządzenie zostanie sprawdzone w
poszukiwaniu uszkodzonych bloków. Gdy opcja ta zostanie podana dwa razy, wykonany
będzie wolniejszy test w trybie odczyt-zapis, zamiast szybkiego testu w trybie
tylko-do-odczytu.

-C rozmiar-klastra
Określa rozmiar klastra w bajtach w przypadku systemów plików używających funkcji
bigalloc. Poprawnymi wartościami rozmiaru klastra są wartości z zakresu od 2- do
32768-krotności rozmiar bloku systemu plików, będące jednocześnie potęgami dwójki.
Rozmiar klastra można podać tylko, gdy włączono funkcję bigalloc (więcej informacji
o tej funkcji można uzyskać zapoznając się z podręcznikiem ext4(5)). Domyślnie,
rozmiar klastra wynosi szesnastokrotność wielkości bloku.

-d katalog-główny|archiwum
Kopiuje zawartość podanego katalogu lub archiwum tar do korzenia systemu plików.
Archiwum tar jest dostępne tylko gdy mke2fs skompilowano z włączoną obsługą
libarchive i w trakcie uruchomienia dostępna była biblioteka dzielona libarchive.
Wartość specjalna „-” oznacza odczyt archiwum tar ze standardowego wejścia.

-D Używa bezpośredniego wejścia/wyjścia podczas zapisu na dysk. Zapobiega to
zajmowaniu przez mke2fs wielu buforów podręcznych, które mogą wpłynąć na inne
aplikacje, podczas działania na obciążonym serwerze. Opcja ta spowoduje znaczne
spowolnienie działania mke2fs, więc jest to pójście na kompromis.

-e zachowanie-w-razie-błędu
Zmienia zachowanie jądra, gdy wykryty zostanie błąd. We wszystkich przypadkach błąd
systemu plików powoduje uruchomienie e2fsck(8) podczas następnego restartu w celu
sprawdzenia systemu plików. Zachowanie-w-razie-błędu może przyjmować następujące
wartości:

continue Kontynuuje normalną pracę.

remount-ro Powoduje przejście systemu plików w tryb tylko do odczytu.

panic Wywołuje panikę jądra.

-E opcje-rozszerzone
Ustawia rozszerzone opcje systemu plików. Opcje rozszerzone są oddzielone
przecinkami i mogą zawierać argument podany po znaku równości („=”). Opcja -E była
nazwana -R we wcześniejszych wersjach mke2fs i jest wciąż akceptowana w celu
zachowania kompatybilności wstecznej, lecz jest przestarzała. Obsługiwane są
następujące opcje:

encoding=nazwa-kodowania
Włącza funkcję casefold w superbloku i ustawia nazwę-kodowania jako
używane kodowanie. Jeśli nie podano nazwy-kodowania, użyte będzie
kodowanie określone w pliku mke2fs.conf(5).

encoding_flags=flagi-kodowania
Definiuje parametry do operacji kodowania znaków nazw plików. Jeśli
flaga nie jest zmieniana przy użyciu tego parametru, korzysta się z
wartości domyślnej. Flagi-kodowania powinny być listą flag do
włączenia, z przecinkiem jako separatorem. Aby wyłączyć flagę, należy
go dodać do listy z przedrostkiem „no”.

Obecnie jedyną flagą jaką można ustawić, to strict oznaczająca, że
nieprawidłowe łańcuchy znaków powinny być odrzucane przez system
plików. W domyślnej konfiguracji flaga strict jest wyłączona.

mmp_update_interval=interwał
Dostosowuje pierwotny interwał aktualizacji MMP (zabezpieczenia przed
wielokrotnym montowaniem) do interwału sekund. Podanie wartości 0
spowoduje użycia domyślnego interwału. Podany interwał musi być
mniejszy niż 300 sekund. Wymaga włączonej funkcji mmp.

stride=rozmiar-części
Konfiguruje system plików do macierzy RAID z rozmiarem-części (ang.
stride size lub chunk size) bloków systemu plików. Jest to liczba
bloków odczytywanych lub zapisywanych na dysk przed przejściem na
następny dysk. To ustawienie wpływa głównie na położenie metadanych
systemu plików, takich jak mapy bitów podczas wykonywania mke2fs, aby
zapobiec umieszczeniu ich na jednym dysku, co mogłoby negatywnie
wpłynąć na wydajność. Może być również użyte przez alokator bloków.

stripe_width=rozmiar-paska
Konfiguruje system plików do macierzy for RAID z rozmiarem-paska (ang.
stripe width) bloków systemu plików na pasek. Zazwyczaj jest to
rozmiar-części * N, gdzie N jest liczbą dysków z danymi w macierzy RAID
(np. przy RAID 5, gdzie jest jeden dysk parzystości, M jest liczbą
dysków w macierzy minus jeden). Pozwala to alokatorowi bloków na
przeciwdziałanie cyklowi odczytu-modyfikacji-zapisu w pasku RAID, jeśli
to możliwe, przy zapisie danych.

offset=przesunięcie
Tworzy system plików z przesunięciem od początku urządzenia lub pliku.
Może się to przydać przy tworzeniu obrazów dysków dla maszyn
wirtualnych.

resize=maksymalna-zmiana-online
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tablica deskryptora grupy bloków
może się powiększyć, aby obsłużyć system plików z
maksymalną-zmianą-online bloków.

lazy_itable_init[=<0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone oraz włączona jest funkcja uninit_bg, to tabela
i-węzłów nie będzie w pełni inicjowana przez mke2fs. Przyspiesza to
znacznie inicjalizację systemu plików, lecz wymaga zakończenia
inicjowania systemu plików w tle, przez jądro, podczas gdy system
plików jest wcześniej zamontowany. Jeśli pominie się wartość opcji,
jest używana domyślnie 1, aby włączyć zerowanie leniwej tabeli
i-węzłów.

lazy_journal_init[=<0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone, to i-węzeł dziennika nie będzie w pełni zerowany
przez mke2fs. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu, ale niesie
niewielkie ryzyko, jeśli system załamie się przed pełnym, jednokrotnym
nadpisaniem dziennika. Jeśli opcja zostanie pominięta, przyjmuje
domyślną wartość 1, włączając leniwe zerowanie i-węzła dziennika.

assume_storage_prezeroed[=<0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Jeśli jest włączone, mke2fs przyjmuje, że nośnik został wcześniej
wyzerowany, pomija zatem zerowanie dziennika i tablic i-węzłów oraz
oznacza flagi grupy bloków wskazując, że tablica i-węzłów została
wyzerowana.

no_copy_xattrs
Zwykle mke2fs skopiuje atrybuty rozszerzone plików w hierarchii
katalogu określonej (opcjonalną) opcją -d. Niniejsza opcja wyłączy to
zachowanie i pozostawi pliki w nowo utworzonym systemie plików bez
atrybutów rozszerzonych.

num_backup_sb=0|1|2
Jeśli włączona jest funkcja sparse_super2 systemu plików, to ta opcja
kontroluje liczbę zapasowych superbloków utworzonych w systemie plików.
Może być ich 0, 1 lub 2.

packed_meta_block[=<0 aby wyłączyć, 1 aby włączyć>]
Umieszcza mapy bitowe alokacji i tabelę i-węzłów na początku dysku. Do
zadziałania opcja ta wymaga włączonej funkcji flex_bg systemu plików,
utworzy ona również dziennik na początku systemu plików. Jest przydatna
w przypadku urządzeń z pamięcią flash, które na początku dysku używają
pamięci SLC. Maksymalizuje również zasięg ciągłych bloków danych, co
jest korzystne w określonych wyspecjalizowanych przypadkach użycia,
takich jak obsługiwane Shingled Drives.

root_owner[=uid:gid]
Określa numeryczny identyfikator użytkownika (UID) i grupy (GID) w
katalogu głównym. Jeśli nie poda się uid:gid, używa identyfikatora
użytkownika i grupy użytkownika uruchamiającego mke2fs. W mke2fs 1.42 i
wcześniejszych, UID i GID katalogu głównego były ustawiane domyślnie na
UID i GID użytkownika uruchamiającego polecenie mke2fs. Opcja
root_owner= pozwala na jawne podanie tych wartości i zapobiega efektom
ubocznym dla użytkowników, którzy nie spodziewają się domyślnego
zachowania programu mke2fs.

root_perms[=uprawnienia]
Określa uprawnienia katalogu głównego w formacie ósemkowym. Jeśli nie
poda się żadnych uprawnień, to katalog główny będzie miał ustawione
uprawnienia zgodnie z domyślną umask systemu plików.

test_fs
Ustawia flagę superbloku systemu plików, oznaczającą, że może być on
montowany przy użyciu eksperymentalnego kodu jądra, np. kodu systemu
plików ext4dev.

orphan_file_size=rozmiar
Ustawia rozmiar pliku służącego do śledzenia niepodlinkowanych, lecz
wciąż otwartych i-węzłów oraz i-węzłów które właśnie są przycinane.
Większy plik zwiększa skalowalność, najlepiej jest zarezerwować kilka
bloków na procesor.

discard
Próbuje wykonać operację discard na blokach w czasie tworzenia systemu
(jest to przydatne na SSD albo tzw. rzadkich dyskach lub dyskach
dynamicznie alokowanych). Gdy urządzenie informuje że operacja discard
również zeruje dane (każde kolejne odczytanie po tej operacji, a przed
zapisem, zwraca zero), to wszystkie jeszcze niewyzerowane tabele
i-węzłów są oznaczane jako wyzerowane. Znacznie przyspiesza to
inicjowanie systemu. Tak jest domyślnie.

nodiscard
Nie próbuje wykonać operacji discard na blokach w czasie tworzenia
systemu plików.

quotatype
Określa, które typy udziałów dyskowych (usrquota, grpquota, prjquota -
tj. użytkownika, grupy, projektu) powinny być włączone w tworzonym
systemie plików. Argumentem tej opcji rozszerzonej powinna być lista,
używająca dwukropka jako separatora. Opcja działa wyłącznie jeśli
ustawiono właściwość quota. Domyślnie inicjowanymi typami udziałów,
jeśli nie poda się tej opcji, są udziały użytkownika i grupy. Jeśli
włączono właściwość projektu, zainicjowane będą również udziały
projektu.

-F Wymusza na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli podane urządzenie nie jest
partycją na specjalnym urządzeniu blokowym lub inne parametry nie mają sensu. Aby
wymusić na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli wygląda na to, że system
plików jest w użyciu lub jest zamontowany (jest to niezwykle niebezpieczne), to
opcja musi zostać podana dwukrotnie.

g bloki-na-grupę
Określa liczbę bloków w grupie bloków. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma powodu, aby
użytkownik musiał kiedykolwiek ustawiać ten parametr, ponieważ wartość domyślna
jest optymalna dla systemu plików (administratorzy, którzy tworzą systemy plików na
macierzach RAID, powinny używać parametru RAID stride jako część opcji -E, zamiast
zmieniać liczbą bloków na grupę). Opcja jest przeznaczona dla deweloperów, którzy
używają jej w sytuacjach testowych.

Jeśli włączona jest funkcja bigalloc, to opcja -g określa liczbę klastrów w grupie
bloków.

-G liczba-grup
Określa liczbę grup bloków, która będzie spakowana razem, tworząc większą,
wirtualną grupę bloków (lub „flex_bg group”) w systemie plików ext4. Usprawnia to
lokowanie metadanych i wydajność metadanych przy dużym obciążeniu. Liczba grup musi
być potęgą dwójki i może być podana jedynie gdy włączona jest funkcja systemu
plików flex_bg.

-i bajty-na-i-węzeł
Określa współczynnik bajty/i-węzeł. mke2fs tworzy i-węzeł co każde
bajty-na-i-węzeł bajtów dysku. Im większy współczynnik bajty-na-i-węzeł, tym więcej
i-węzłów. Generalnie, wartość ta nie powinna być mniejsza od rozmiaru bloku w
systemie plików, gdyż wtedy byłoby utworzonych zbyt dużo i-węzłów. Ostrzeżenie:
wartość ta nie może być już zmieniona po utworzeniu systemu plików, więc należy
ostrożnie dobrać wartość tego parametru. Proszę zauważyć, że zmiana rozmiaru
systemu plików zmienia liczbę i-węzłów która wpływa na ten współczynnik.

-I rozmiar-i-węzła
Określa rozmiar każdego i-węzła w bajtach. Wartość rozmiaru-i-węzła musi być potęgą
dwójki, większą lub równą 128. Większy rozmiar rozmiaru-i-węzła powoduje
zwiększenie powierzchni zajmowanej przez tabelę i-węzłów i zredukowanie użytecznej
powierzchni systemu plików, a może również negatywnie wpłynąć na wydajność. Nie da
się zmienić tej wartości po utworzeniu systemu plików.

Systemy plików z i-węzłami o rozmiarze 128 bajtów nie obsługują znaczników czasu
późniejszych niż 19 stycznia 2038. I-węzły o rozmiarze 256 bajtów lub większym
obsługują rozszerzone znaczniki czasu, identyfikatory projektów oraz możliwość
przechowywania pewnych dodatkowych atrybutów w tabeli i-węzłów, które wpływają na
zwiększoną wydajność.

Domyślny rozmiar i-węzła zależy od pliku mke2fs.conf(5). W pliku mke2fs.conf
rozprowadzanym razem z e2fsprogs domyślny rozmiar i-węzła wynosi 256 bajtów we
wszystkich systemach plików, z wyjątkiem GNU Hurd, ponieważ obsługuje on jedynie
128-bajtowe i-węzły.

-j Powoduje utworzenie system plików z księgowaniem ext3. Gdy nie podano opcji -J,
przy tworzeniu dziennika zostaną użyte domyślne parametry oraz dobrany będzie
właściwy rozmiar tego dziennika (na podstawie wielkości systemu plików)
przechowywanego we wnętrzu systemu plików. Proszę zauważyć, że trzeba korzystać z
jądra posiadającego wsparcie dla ext3, aby móc używać dziennika.

-J opcje-dziennika
Tworzy dziennik ext3 używając opcji podanych z linii poleceń. Opcje te są
oddzielone przecinkami i mogą posiadać argument, podawany po znaku równości („=”).
Obsługiwane są następujące opcje:

size=rozmiar-dziennika
Tworzy wewnętrzny dziennik (np. przechowywany wewnątrz systemu plików)
o rozmiarze rozmiar-dziennika megabajtów. Rozmiar dziennika musi
wynosić co najmniej 1024 bloki systemu plików (np. 1MB przy korzystaniu
z bloków 1k, 4MB przy blokach 4k, itd.) i nie może być większy niż
10 240 000 bloków systemu plików lub połowę całkowitego rozmiaru
systemu plików (mniejsza z tych dwóch wartości).

fast_commit_size=rozmiar-szybkiego-zatwierdzania
Tworzy dodatkowy obszar szybkiego zatwierdzania dziennika o rozmiarze
rozmiar-szybkiego-zatwierdzania w kilobajtach. Opcja jest prawidłowa
wyłącznie jeśli włączono funkcję fast_commit w danym systemie plików.
Jeśli nie podano tej opcji, a funkcja fast_commit jest włączona,
domyślnym rozmiarem tego obszaru będzie rozmiar-dziennika / 64
megabajtów. Całkowity rozmiar dziennika z ustawioną funkcją fast_commit
wynosi rozmiar-dziennika + ( rozmiar-szybkiego-zatwierdzania * 1024)
megabajtów. Całkowity rozmiar dziennika nie może być większy niż
10 240 000 bloków systemu plików lub połowy całkowitego rozmiaru
systemu plików (mniejszą z tych wartości).

location=położenie-dziennika
Określa położenie dziennika. Argument położenie-dziennika można podać
jako numer bloku lub, jeśli liczba ma przyrostek określający jednostkę
(„M”, „G” itp.), liczbę interpretowaną jako przesunięcie od początku
systemu plików.

device=zewnętrzny-dziennik
Przyłącza system plików do urządzenia blokowego dziennika znajdującego
się na zewnętrznym-dzienniku. Zewnętrzny dziennik musi być utworzony
za pomocą polecenia

mke2fs -O journal_dev zewnętrzny-dziennik

Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi zostać utworzony z tą samą
wielkością bloku jak nowy system plików. Dodatkowo, o ile obsługa
dołączania wielu systemów plików do pojedynczego dziennika zewnętrznego
jest obecna, jądro Linux i e2fsck(8) nie obsługuje na razie dzielonych
dzienników zewnętrznych.

Zamiast podawać nazwę urządzenia bezpośrednio, zewnętrzny-dziennik może
być określony przez LABEL=etykieta lub UUID=UUID, aby znaleźć
zewnętrzny dziennik na podstawie etykiety woluminu lub UUID
przechowywanego w superbloku ext2 na początku dziennika. Do wypisania
etykiety i UUID urządzenia z dziennikiem można posłużyć się
dumpe2fs(8). Zobacz także opis opcji -L programu tune2fs(8).

Dla danego systemu plików można podać tylko jedną z opcji size lub device.

-l nazwa-pliku
Powoduje odczytanie listy uszkodzonych bloków z nazwy-pliku. Proszę zauważyć, że
numery bloków na liście zepsutych bloków muszą być wygenerowane przy użyciu takiego
samego rozmiaru bloków jaki użyty był w mke2fs. W rezultacie opcja -c do mke2fs
jest prostszą i mniej podatną na błędy metodą sprawdzenia dysku pod kątem zepsutych
bloków przed formatowaniem go, gdyż mke2fs automatycznie podaje odpowiednie
parametry do programu badblocks.

-L nowa-etykieta-woluminu
Ustawia etykietę woluminu systemu plików na nową-etykietę-woluminu. Maksymalna
długość etykiety woluminu to 16 bajtów.

-m procent-zarezerwowanych-bloków
Określa procent bloków systemu plików, zarezerwowanych dla superużytkownika.
Zapobiega to fragmentacji i pozwala demonom działającym z uprawnieniami roota,
takim jak syslogd(8), na poprawne kontynuowanie działania po tym, gdy procesy
nieuprzywilejowane nie będą już mogły zapisywać do systemu plików. Domyślna wartość
to 5%.

-M ostatnio-montowany-katalog
Ustawia katalog ostatniego montowania systemu plików. Opcja ta może być użyteczna
ze względu na aplikacje, dla których katalog ostatniego montowania wskazuje, gdzie
należy zamontować dany system plików.

-n Powoduje, że mke2fs nie tworzy systemu plików, lecz wyświetla co zrobiłby, gdyby
miał go utworzyć. Można wykorzystać tę opcję do określenia położenia zapasowych
superbloków danego systemu plików tak długo, jak parametry mke2fs, które były
podane podczas pierwotnego tworzenia systemu plików, są ponownie użyte (oczywiście
z dodaną opcją -n).

-N liczba-i-węzłów
Zmienia domyślnie wyliczoną liczbę i-węzłów, które powinny być zarezerwowane dla
systemu plików (a która bazuje na liczbie bloków i współczynniku bajty-na-i-węzeł).
To pozwala użytkownikowi podać bezpośrednio liczbę żądanych i-węzłów.

-o tworzący-system-plików
Służy do ręcznej zmiany domyślnej wartości pola „creator operating system”
(tworzący system operacyjny) systemu plików. Normalnie pole to jest ustawiane na
nazwę systemu operacyjnego, do którego skompilowano plik wykonywalny mke2fs.

-O [^]cecha[,...]
Tworzy system plików z podanymi cechami (opcjami systemu plików), przesłaniając
domyślne opcje systemu plików. Cechy, które są włączane domyślnie, są podane w
relacji base_features, albo w sekcji [defaults] pliku /etc/mke2fs.conf , albo w
podsekcji [fs_types] w przypadku typów użycia, zgodnie z opcją -T, zmodyfikowane
później przez relację features z podsekcji [fs_types] w przypadku systemu plików i
typów użycia. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów.
Konfiguracja charakterystyczna dla danego system plików mieszcząca się w sekcji
[fs_types] przesłoni domyślne opcje globalne z sekcji [defaults].

Cecha systemu plików będzie edytowana później albo przez zestaw cech podanych przez
tę opcję lub, jeśli nie użyto tej opcji, przez relację default_features do
tworzonych typów systemów plików, lub w sekcji [defaults] pliku konfiguracyjnego.

Zestaw cech systemu plików składa się z listy cech, oddzielonych przecinkami, które
mają być włączone. Aby wyłączyć którąś cechę, należy poprzedzić nazwę właściwości
znakiem karetki („^”). Cechy z zależnościami nie będą poprawnie usuwane.
Pseudo-cecha „none” wyłączy wszystkie właściwości systemu plików.

Więcej informacji o cechach, które można ustawić, znajduje się w
podręczniku ext4(5).

-q Ciche wywołanie. Przydatne gdy mke2fs jest uruchamiany ze skryptu.

-r rewizja
Ustawia rewizję (wersję) systemu plików dla nowego systemu plików. Proszę zauważyć,
że jądra 1.2 wspierają jedynie systemy plików o rewizji 0. Domyślnie tworzone są
systemy plików o rewizji 1.

-S Zapisuje jedynie superblok i deskryptory grupy. Może się to przydać jedynie w
ekstremalnych przypadkach, takich jak mało prawdopodobna sytuacja, gdy uszkodzony
zostanie cały superblok i kopie zapasowe superbloków. Jest to ostateczna metoda
odzyskania dla zaawansowanych użytkowników. Powoduje ona, że mke2fs ponownie
inicjuje superblok i deskryptory grup, lecz nie dotyka tablicy i-węzłów, bloku, ani
map bitowych i-węzłów. Natychmiast po użyciu tej opcji należy uruchomić program
e2fsck, a i tak nie jest pewne, czy że uda się odzyskać jakiekolwiek dane. Z powodu
wielu możliwych opcji mke2fs, które wpływają na układ dysku, konieczne jest podanie
dokładnie tych samych opcji formatu, takich jak rozmiar bloku, typ systemu plików,
flagi właściwości i inne możliwe do zmiany opcje, bowiem użycie innych kombinacji
doprowadzi do dalszej degradacji systemu plików. W niektórych przypadkach, takich
jak zmiana rozmiaru systemu plików lub włączenie właściwości już po formatowaniu,
nie da się poprawnie nadpisać wszystkich superbloków, zatem przynajmniej część
systemu plików zostanie uszkodzona. Najbezpieczniej jest wypróbować tę opcję na
pełnej kopii systemu plików, co umożliwi wypróbowanie innych opcji, gdy ta nie
zadziała.

-T typ-systemu-plików
Określa typ systemu plików (np. ext2, ext3, ext4 itp.) do utworzenia. Jeśli nie
poda się tej opcji, mke2fs wybierze domyślny na podstawie polecenia, które go
uruchomiło (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 itd.) lub na podstawie domyślnego systemu
plików, zdefiniowanego plikiem /etc/mke2fs.conf. Opcja kontroluje, który system
plików jest używany jako domyślny, na podstawie wpisu konfiguracyjnego fstypes w
/etc/mke2fs.conf.

Jeśli opcja -O jest użyta do jawnego dodania lub usunięcia opcji systemu plików,
które powinny być ustawiane w nowo tworzonych systemach plików, to wynikowy system
plików może nie być obsługiwany przez żądany typ-systemu-plików. (np. „mke2fs -t
ext3 -O extent /dev/sdXX” utworzy system plików, który nie jest obsługiwany przez
implementację ext3 w jądrze Linux, a „mke2fs -t ext3 -O ^has_journal /dev/hdXX”
utworzy system plików nieposiadający dziennika i, w związku z tym, nieobsługiwany
przez kod systemu plików ext3 w jądrze Linux).

-T typ-użycia[,...]
Określa, w jaki sposób dany system plików będzie wykorzystywany. Dzięki temu mke2fs
może wybrać optymalne parametry dla systemu plików. Obsługiwane typy użycia są
zdefiniowane w pliku konfiguracyjnym /etc/mke2fs.conf. Użytkownik może podać jeden
lub więcej typów użycia, za pomocą listy, oddzielając poszczególne pozycje
przecinkiem.

Jeśli nie poda się tej opcji, to mke2fs wybierze pojedynczy, domyślny typ użycia,
bazując na rozmiarze tworzonego systemu plików. Jeśli rozmiar systemu plików jest
mniejszy niż 3 megabajty, to mke2fs użyje typu floppy (dyskietka) systemu plików.
Jeśli rozmiar będzie się większy lub równy 3 megabajty, lecz mniejszy niż 512
megabajtów, to mke2fs utworzy system plików typu small (mały). Jeśli rozmiar
systemu plików będzie większy lub równy 4 terabajty, ale mniejszy niż 16
terabajtów, użytym typem będzie big (duży). W przypadku systemu plików o wielkości
ponad 16 terabajtów, użyty zostanie typ huge (ogromny). W pozostałych przypadkach,
mke2fs(8) użyje domyślnego typu systemu plików: default.

-U UUID
Ustawia uniwersalnie unikatowy identyfikator (universally unique identifier - UUID)
systemu plików na UUID. UUID składa się z serii cyfr w systemie szesnastkowym
oddzielonych myślnikami, jak np.: „c1b9d5a2-f162-11cf-9ece-0020afc76f16”. Parametr
UUID może przyjmować też następujące wartości:

clear usuwa UUID systemu plików

random generuje nowy, przypadkowy UUID

time generuje nowy UUID, oparty na czasie

-v Wypisuje szczegółowe informacje.

-V Wypisuje numer wersji mke2fs i wychodzi.

-z plik-zapasowy
Przed nadpisaniem bloku w systemie plików, zapisuje jego starą zawartość do pliku
zapasowego. Później można użyć programu e2undo(8) do przywrócenia starej zawartości
systemu plików z pliku zapasowego, jeśli coś pójdzie nie tak. Jeśli jako
plik-zapasowy poda się pusty łańcuch, przyjmie on wartość domyślną:
mke2fs-urządzenie.e2undo w katalogu określonym zmienną środowiskową
E2FSPROGS_UNDO_DIR albo dyrektywą undo_dir w pliku konfiguracyjnym.

OSTRZEŻENIE: Plik zapasowy nie pomoże w przypadku utraty zasilania lub zawieszenia
systemu.

ŚRODOWISKO

       MKE2FS_SYNC
              Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
              określenia częstości wywoływania sync(2) podczas inicjowania tabeli i-węzłów.

       MKE2FS_CONFIG
              Określa położenie pliku konfiguracyjnego (patrz mke2fs.conf(5)).

       MKE2FS_FIRST_META_BG
              Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
              określenia pierwszej grupy metabloków. Przeznaczona jest głównie do debugowania.

       MKE2FS_DEVICE_SECTSIZE
              Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
              określenia logicznego rozmiaru sektora urządzenia.

       MKE2FS_DEVICE_PHYS_SECTSIZE
              Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do
              określenia fizycznego rozmiaru sektora urządzenia.

       MKE2FS_SKIP_CHECK_MSG
              Jeśli  jest  ustawiona,  nie  są  pokazywane  wiadomości automatycznego sprawdzania
              systemu plików, spowodowane liczbą montowań lub interwałem sprawdzania.

AUTOR

       Ta wersja mke2fs została napisana przez Theodora Ts'o <tytso@mit.edu>.

DOSTĘPNOŚĆ

       mke2fs   jest    częścią    pakietu    e2fsprogs    i    jest    dostępne    na    stronie
       http://e2fsprogs.sourceforge.net.

ZOBACZ TAKŻE

       mke2fs.conf(5), badblocks(8), dumpe2fs(8), e2fsck(8), tune2fs(8), ext4(5)

TŁUMACZENIE

       Autorami   polskiego   tłumaczenia   niniejszej   strony  podręcznika  są:  Przemek  Borys
       <pborys@dione.ids.pl>,   Grzegorz   Goławski   <grzegol@pld.org.pl>   i   Michał    Kułach
       <michal.kulach@gmail.com>

       Niniejsze  tłumaczenie  jest  wolną  dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji
       można   uzyskać   zapoznając   się   z   GNU   General   Public   License   w   wersji   3
       ⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩   lub   nowszej.   Nie  przyjmuje  się  ŻADNEJ
       ODPOWIEDZIALNOŚCI.

       Błędy w tłumaczeniu  strony  podręcznika  prosimy  zgłaszać  na  adres  listy  dyskusyjnej
       ⟨manpages-pl-list@lists.sourceforge.net⟩.