Provided by: manpages-pl_4.23.1-1_all 
NAZWA
ext2 - drugi rozszerzony (ang. extended) system plików
ext3 - trzeci rozszerzony system plików
ext4 - czwarty rozszerzony system plików
OPIS
Drugi, trzeci i czwarty rozszerzone systemy plików, znane powszechnie jako ext2, ext3 i
ext4, są linuksowymi systemami plików, które były historycznie domyślnymi systemami plików
w wielu dystrybucjach Linuksa. Są to systemy plików ogólnego zastosowania, zaprojektowane
w celu uzyskania rozszerzalności i kompatybilności wstecznej. W szczególności, systemy
plików mające być uprzednio używane jako ext2 i ext3, można zamontować za pomocą
sterownika systemu plików ext4. W wielu współczesnych dystrybucjach, do obsługi żądań
zamontowania systemów plików ext2 i ext3, skonfigurowano właśnie sterownik systemu plików
ext4.
CECHY SYSTEMU PLIKÓW
System plików sformatowany jako ext2, ext3 lub ext4 może mieć włączony pewien zestaw z
poniższych cech funkcji systemu plików. Część cech nie jest obsługiwane we wszystkich
implementacjach sterowników systemu plików ext2, ext3 i ext4, zależy to od używanej wersji
jądra Linux. W innych systemach operacyjnych, takich jak GNU/HURD czy FreeBSD, w ich
implementacjach ext2 może być obsługiwany jedynie wąski podzbiór cech systemu plików.
64bit
Umożliwia osiągnięcie przez system plików rozmiaru większego niż 2^32 bloków. Cecha
ta jest w razie potrzeby włączana automatycznie, ale można ją również podać jawnie,
jeśli system może wymagać zmiany rozmiaru na ponad 2^32 bloków, a był mniejszy niż
ten próg, gdy go pierwotnie tworzono. Proszę zauważyć, że niektóre starsze jądra
oraz starsze wersje e2fsprogs nie będą obsługiwały systemu plików z włączoną
niniejszą cechą ext4.
bigalloc
Cecha ext4 umożliwiająca przydzielanie klastra bloków tak, że jednostką alokacji
jest liczba bloków do kwadratu. Oznacza to, że każdy bit tradycyjnie będący mapą
bitową alokacji bloków, teraz staje się wskaźnikiem, mówiącym czy klaster jest
używany, czy też nie, przy czym klaster składa się domyślnie z 16 bloków. Cecha
może zmniejszyć czas, jaki zajmuje przydzielanie bloków oraz zmniejszyć
fragmentację, szczególnie w przypadku dużych plików. Rozmiar można określić opcją
mke2fs -C.
Uwaga: Cecha bigalloc jest wciąż rozwijana i może nie być w pełni obsługiwana przez
używane jądro oraz posiadać błędy. Szczegóły opisano na stronie internetowej
http://ext4.wiki.kernel.org/index.php/Bigalloc. Opcja może interferować z opóźnioną
alokacją (zob. opcję montowania nodelalloc).
Cecha wymaga włączenia funkcji extent.
casefold
Cecha ext4 zapewnia obsługę kodowania dla katalogów z włączoną flagą casefold (+F),
na poziomie systemu plików. Cecha ta zachowuje nazwy na dysku, lecz pozwala
aplikacjom odszukanie pliku w systemie plików za pomocą wersji równoważnej
kodowania nazwy pliku.
dir_index
Używa b-drzew z kluczem do przyspieszenia wyszukiwania w dużych katalogach. Jest to
cecha obsługiwana w systemach plików ext3 i ext4, a ignorowana przez system plików
ext2.
dir_nlink
I-węzeł nie może mieć zwykle w ext4 więcej niż 65 000 dowiązań zwykłych (twardych).
Dotyczy to zarówno zwykłych plików jak i katalogów, zatem oznacza to również, że
katalog nie może posiadać więcej niż 64 998 podkatalogów (ponieważ każdy z wpisów
„.” i „..”, jak również wpis katalogu w jego katalogu nadrzędnym, liczą się jako
dowiązania zwykłe). Niniejsza cecha umożliwia podniesienie tego limitu, przez co
ext4 użyje wartości dowiązań zwykłych równej 1 jako wskaźnika, że liczba dowiązań
zwykłych do katalogu nie jest znana, gdy liczba dowiązań mogła przekroczyć
maksymalny limit.
ea_inode
Atrybuty rozszerzone pliku wraz z powiązanymi metadanymi, muszą zwykle zmieścić się
w i-węźle lub w bloku atrybutów rozszerzonych związanym z i-węzłem. Cecha ta
pozwala, jeśli zajdzie taka potrzeba, na umieszczenie wartości każdego atrybutu
rozszerzonego w blokach danych oddzielnego i-węzła, zwiększając limity rozmiaru i
liczby atrybutów rozszerzonych na plik.
encrypt
Włącza obsługę szyfrowania bloków z danymi oraz nazw plików na poziomie systemu
plików. Metadane i-węzłów (znaczniki czasu, rozmiar pliku, własność
użytkownika/grupy itp.) nie są szyfrowane.
Cecha ta jest najbardziej przydatna w systemach plików z wieloma użytkownikami lub
gdy nie wszystkie pliki mają być zaszyfrowane. W wielu przypadkach, szczególnie w
systemach używanych przez jednego użytkownika, szyfrowanie na poziomie urządzenia
blokowego, za pomocą dm-crypt, może zapewnić zdecydowanie większe bezpieczeństwo.
ext_attr
Cecha włącza korzystanie z atrybutów rozszerzonych. Jest obsługiwana w ext2, ext3 i
ext4.
extent
Ta cecha ext4 pozwala na przechowywanie przypisań numerów bloków logicznych
określonego i-węzła do bloków fizycznych na urządzeniu dyskowym w postaci drzewa
ekstentów, które jest efektywniejszą strukturą danych od tradycyjnych bloków
niebezpośrednich, używanych w systemach plików ext2 i ext3. Używanie drzewa
ekstentów zmniejsza narzut bloków metadanych, poprawia wydajność systemu plików i
zmniejsza czas potrzebny do wykonania e2fsck(8) na systemie plików (uwaga: ze
względów historycznych/kompatybilności wstecznej, jako prawidłowa nazwa akceptowana
jest oprócz extent także extents).
extra_isize
Ta cecha ext4 rezerwuje określoną ilość miejsca w każdym i-węźle na metadane, takie
jak znaczniki nanosekundowe i czas utworzenia pliku, nawet jeśli aktualne jądro nie
wymaga rezerwacji tak dużej przestrzeni. Bez tej cechy, jądro zarezerwuje
przestrzeń na funkcje, których aktualnie potrzebuje, a reszta może być zajęta przez
atrybuty rozszerzone.
W przypadku tej cechy, użyteczny rozmiar i-węzła musi wynosić co najmniej 256
bajtów.
filetype
Cecha włącza przechowywanie informacji o typie pliku we wpisach katalogu. Cecha ta
jest obsługiwana w ext2, ext3 i ext4.
flex_bg
Ta cecha ext4 pozwala na umieszczanie metadanych grup poszczególnych bloków (mapy
bitowych alokacji oraz tablic i-węzłów) w dowolnym miejscu nośnika. Dodatkowo,
mke2fs(8) umieści metadane grup poszczególnych bloków razem, począwszy od pierwszej
grupy bloków każdej „grupy flex_bg”. Rozmiar grupy flex_bg można określić za pomocą
opcji -G.
has_journal
Tworzy dziennik, aby zapewnić spójność systemu plików nawet po wystąpieniu
nieprawidłowego zamknięcia. Ustawienie tej cechy systemu plików jest równoważne
podaniu opcji -j programowi mke2fs(8) lub tune2fs(8). Cecha ta jest obsługiwana
przez ext3 i ext4 oraz ignorowana przez sterownik systemu plików ext2.
huge_file
Ta cecha ext4 pozwala na osiąganie przez pliki rozmiaru większego niż 2 terabajty.
inline_data
Pozwala na przechowywanie danych w przestrzeni i-węzła i atrybutów rozszerzonych.
journal_dev
Ta cecha jest włączana na superbloku, znajdującym się w zewnętrznym urządzeniu
dziennika. Rozmiar bloku zewnętrznego dziennika musi być taki sam, jak w przypadku
używającego go systemu plików.
Zewnętrzne urządzenie dziennika może być użyte przez system plików, za pomocą opcji
-J device=<urządzenie-zewnętrzne> programu mke2fs(8) lub tune2fs(8).
large_dir
Cecha ta zwiększa limit liczby plików na katalog, przez zwiększenie maksymalnego
rozmiaru katalogów i, w przypadku katalogów korzystających z b-drzewami z kluczem
(zob. dir_index), maksymalną wysokość b-drzewa z kluczem, używanego do
przechowywania wpisów katalogów.
large_file
Ten znacznik cechy jest ustawiany automatycznie przez współczesne jądra, gdy
utworzy się plik o rozmiarze większym niż 2 gigabajty. Bardzo stare jądra nie
potrafią obsłużyć dużych plików, zatem cecha ta służyła do zapobiegania montowania
systemów plików, których stare jądra nie mogły zrozumieć.
metadata_csum
Ta cecha ext4 włącza sumy kontrolne metadanych. Sumy kontrolne dotyczą wszystkich
metadanych systemu plików (superbloku, bloków deskryptora grupy, map bitowych
i-węzła i bloku, katalogów i bloków drzewa ekstentów). Algorytm sum kontrolnych
używany do bloków metadanych różni się od wykorzystywanego do deskryptorów grup,
przy włączonej funkcji uninit_bg. Te dwie cechy są niekompatybilne i preferowana
jest cecha metadata_csum, zamiast uninit_bg.
metadata_csum_seed
Cecha pozwala na przechowywanie przez system plików ziarna sum kontrolnych
metadanych w superbloku, co pozwala na zmianę, przez administratora, UUID-u systemu
plików używającego metadata_csum, gdy jest on zamontowany.
meta_bg
Ta cecha ext4 pozwala na zmianę systemów plików online, bez potrzeby jawnego
rezerwowania przestrzeni na wzrost rozmiaru deskryptorów grupy bloków. Schemat ten
służy również do zmiany systemów plików, które mają więcej niż 2^32 bloków. Nie
zaleca się ustawiania tej cechy przy tworzeniu systemu plików, ponieważ ta
alternatywna metoda przechowywania bloku deskryptorów grup spowolni montowania
systemu plików, a nowsze jądra mogą ją automatycznie włączyć, gdy będzie to
konieczne przy dokonywaniu zmiany rozmiaru systemu plików online, gdy zabraknie
przestrzeni dostępnej w zmienianym rozmiarze i-węzła.
mmp
Ta cecha ext4 udostępnia ochronę przed wielokrotnym montowaniem (ang. multiple
mount protection — MMP). MMP pomaga chronić system plików przed wielokrotnym
zamontowaniem i jest przydatna w środowiskach korzystających z wspólnych nośników
danych.
project
Ta cecha ext4 udostępnia obsługę przydziałów dyskowych na projekt. Dzięki tej
cesze, w zamontowanym systemie plików pilnowany będzie identyfikator projektu
i-węzła.
quota
Tworzy i-węzły przydziałów dyskowych (i-węzeł #3 do przydziałów użytkownika
(userquota) i i-węzeł #4 do przydziałów grupy (group quota)) i ustawia je w
superbloku. Dzięki tej cesze, w zamontowanym systemie plików przydziały będą
automatycznie włączone.
Powoduje, że pliki przydziałów dyskowych (tj. user.quota i group.quota, które
istniały w zaprojektowanych dawniej przydziałach dyskowych) będą ukrytymi
i-węzłami.
resize_inode
Cecha systemu plików wskazuje, że zarezerwowano przestrzeń, dzięki której tablica
deskryptora grupy bloków może być rozszerzona przy zmianie rozmiaru zamontowanego
systemu plików. Operacja zmiany rozmiaru zamontowanego systemu plików jest
dokonywana przez jądro, po jej wyzwoleniu za pomocą resize2fs(8). Domyślnie,
mke2fs(8) postara się zarezerwować wystarczająco dużo miejsca, aby system plików
mógł być zwiększony do rozmiaru 1024 razy większego niż rozmiar początkowy. Można
to zmienić za pomocą rozszerzonej opcji resize.
Cecha ta wymaga włączenia cechy sparse_super lub sparse_super2.
sparse_super
Cecha ustawiana na wszystkich współczesnych systemach plików ext2, ext3 i ext4.
Wskazuje, że kopie deskryptorów grupy bloków i superbloku są dostępne tylko w kilku
grupach bloków, nie we wszystkich.
sparse_super2
Cecha ta wskazuje, że będą występowały co najwyżej dwie kopie deskryptorów grupy
bloków i superbloku. Grupy bloków przechowujące kopię/kopie deskryptorów grupy
bloków i superbloku są przechowywane w superbloku, ale zwykle jedna będzie
przechowywana na początku grupy bloków #1, a jeden w ostatniej grupie bloków w
systemie plików. Cechy te są generalnie bardziej ekstremalną wersją sparse_super i
są zaprojektowane w celu udostępnienia znacznie większej ciągłej przestrzeni dysku
plikom z danymi.
stable_inodes
Oznacza numery i-węzłów i UUID systemu plików jako stabilne. resize2fs(8) nie
pozwoli na zmniejszanie systemu plików z tą cechą, a tune2fs(8) nie pozwoli na
zmienianie jego UUID. Cecha ta pozwala na korzystanie z wyspecjalizowanych ustawień
szyfrowania, używających numerów i-węzłów oraz UUID-u. Proszę zauważyć, że wciąż
trzeba oddzielnie włączyć cechę encrypt. stable_inodes jest cechą typu „compat”,
tak więc starsze jądra dozwalają ją.
uninit_bg
Ta cecha systemu plików ext4 wskazuje, że deskryptory grupy bloków będą
zabezpieczone sumami kontrolnymi, dzięki czemu mke2fs(8) może bezpiecznie utworzyć
system plików bez inicjowania wszystkich grup bloków. Jądro będzie utrzymywało
wartość nieużywanych i-węzłów oraz zainicjuje bloki i tablicę i-węzłów w sposób
leniwy. Cecha ta przyspiesza również sprawdzanie systemu plików za pomocą e2fsck(8)
oraz przyspiesza utworzenie systemu plików przy użyciu mke2fs(8).
verity
Włącza obsługę zabezpieczeń plików verity. Pliki verity są tylko do odczytu, a ich
dane są w sposób przezroczysty weryfikowane wobec drzewa Merkle, ukrytego za końcem
pliku. Za pomocą skrótu korzenia drzewa Merkle, plik verity może być w sposób
efektywny uwierzytelniony, niezależnie od jego rozmiaru.
Cecha jest najbardziej przydatna do uwierzytelniania ważnych plików tylko do
odczytu w systemach plików do odczytu i zapisu. Jeśli sam system plików jest tylko
do odczytu, to używanie dm-verity do uwierzytelnienia całego urządzenia blokowego
może zapewnić znacznie wyższe bezpieczeństwo.
OPCJE MONTOWANIA
Niniejszy rozdział opisuje opcje montowania, które są typowe dla ext2, ext3 i ext4. Oprócz
tego można używać ogólnych opcji montowania; więcej szczegółów w podręczniku mount(8).
Opcje montowania ext2
System plików „ext2” jest standardowym linuksowym systemem plików. Od Linuksa 2.5.46, w
przypadku większości opcji, ustawienie domyślne zależy od superbloku systemu plików.
Ustawia się je za pomocą tune2fs(8).
acl|noacl
Obsługa list kontroli dostępu (ang. Access Control Lists) POSIX (lub nie). Więcej
szczegółów w podręczniku acl.
bsddf|minixdf
Ustawia zachowanie wywołania systemowego statfs. Zachowanie minixdf zwraca w polu
f_blocks całkowitą liczbę bloków w systemie plików, natomiast zachowanie bsddf
(domyślne) odejmuje bloki narzutu, wykorzystywane przez system plików ext2, które
nie są dostępne do przechowywania danych. Oto efekt:
% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
System plików 1K-bl użyte dostępne %uż zamont. na
/dev/sda6 2630655 86954 2412169 3% /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
System plików 1K-bl użyte dostępne %uż zamont. na
/dev/sda6 2543714 13 2412169 0% /k
Proszę zauważyć, że ten przykład ukazuje dodanie opcji wiersza poleceń do opcji
przekazanych w /etc/fstab.
check=none lub nocheck
Przy zamontowaniu nie jest dokonywane sprawdzanie. Jest to zachowanie domyślne.
Jest szybkie. Rozsądnym jest wykonywać co jakiś czas e2fsck(8) np. w czasie
rozruchu systemu. Zachowania inne niż domyślne nie są już obsługiwane (opcje
check=normal i check=strict zostały usunięte). Proszę zauważyć, że te opcje
montowania nie muszą być obsługiwane, jeśli do systemów pliku ext2 i ext3 użyto
sterownika jądra ext4.
debug Wypisuje informacje debugowania przy każdym montowaniu (oraz ponownym montowaniu).
errors={continue|remount-ro|panic}
Określa zachowanie przy wystąpieniu błędu (odpowiednio: ignoruje błędy, oznacza
system jako zawierający błędy i kontynuuje; montuje system ponownie jako tylko do
odczytu; prowadzi do paniki jądra i zatrzymania systemu). Zachowanie domyślne jest
ustawiane w superbloku systemu plików i można je zmienić za pomocą tune2fs(8).
grpid|bsdgroups i nogrpid|sysvgroups
Opcje te określają jaki identyfikator grupy otrzymuje nowo utworzony plik. Gdy
ustawione jest grpid jest to identyfikator grupy katalogu, w którym go utworzono. W
przeciwnym razie (tak jest domyślnie) otrzymuje identyfikator grupy systemu plików
(fsgid) bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit uprawnień sgid —
wówczas plik otrzymuje identyfikator grupy katalogu, w którym go utworzono, a jeśli
nowy plik jest katalogiem, to dziedziczy również bit sgid.
grpquota|noquota|quota|usrquota
Opcja montowania usrquota (równoważna: quota) włącza obsługę przydziałów dyskowych
użytkownika w systemie plików. Opcja grpquota włącza obsługę przydziałów grup.
Konieczne jest skorzystanie z narzędzi do przydziałów dyskowych, aby faktycznie
włączyć i zarządzać przydziałami dyskowymi.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y. Umożliwia to współdziałanie ze starszymi jądrami,
które zachowują wartości 16-bitowe i ich oczekują.
oldalloc lub orlov
Używa starego alokatora lub alokatora Orlov do nowych i-węzłów. Domyślny jest
Orlov.
resgid=n i resuid=n
System plików ext2 rezerwuje określony procent dostępnej przestrzeni (domyślnie 5%,
zob. mke2fs(8) i tune2fs(8)). Opcje te określają tego, kto może korzystać z
zarezerwowanych bloków (w przybliżeniu: kto ma określony identyfikator użytkownika
(resuid) lub należy do podanej grupy (resgid)).
sb=n Zamiast używania zwykłego superbloku, używa alternatywnego superbloku podanego w n.
Opcja ta może się przydać, gdy podstawowy superblok został uszkodzony. Położenie
superbloku zapasowego zależy od rozmiaru bloku systemu plików, liczby bloków na
grupę oraz cech takich jak sparse_super.
Położenie dodatkowej kopii zapasowej superbloku może być określone poprzez użycie
programu mke2fs(8) z opcją -n wypisującą położenia superbloków, przy założeniu, że
programowi mke2fs(8) podano argumenty spójne z charakterystyką danego systemu
plików (np. rozmiarem bloku, liczbą bloków na grupę, sparse_super itd.)
Numer bloku używa 1000 jednostek. Zatem aby użyć logicznego bloku 32768 w systemie
plików z 4000 bloków, należy podać „sb=131072”.
user_xattr|nouser_xattr
Obsługuje (lub nie) atrybuty rozszerzone „user.”
Opcje montowania ext3
System plików ext3 jest wersją systemu plików ext2 poszerzoną o dziennikowanie. Obsługuje
te same opcje co ext2, a dodatkowo następujące:
journal_dev=numer-urządzenia/journal_path=ścieżka
Gdy zmianie ulegną numery główne/poboczne urządzenia zewnętrznego dziennika, opcje
te pozwalają wskazać nowe położenie dziennika. Urządzenie dziennika jest
identyfikowane albo nowymi numerami: głównym i pobocznym zakodowanymi w
numerze-urządzenia, albo ścieżką do urządzenia.
norecovery/noload
Nie ładuje dziennika przy montowaniu. Proszę zauważyć, że jeśli system plików
został niepoprawnie odmontowany, to pominięcie odtworzenie dziennika spowoduje
istnienie niespójności w systemie plików, co może doprowadzić do wielu problemów.
data={journal|ordered|writeback}
Określa tryb dziennikowania plików z danymi. Metadane są zawsze dziennikowane. Aby
użyć trybu innego niż ordered w głównym systemie plików, należy przekazać tryb do
jądra, jako parametr rozruchowy np. rootflags=data=journal.
journal
Wszystkie dane są zatwierdzane do dziennika, przed zapisem do głównego
systemu plików.
ordered
Tryb domyślny. Wymuszane jest zapisywanie wszystkich danych bezpośrednio do
głównego systemu plików, zanim ich metadane są zatwierdzane w dzienniku.
writeback
Kolejność danych nie jest zachowywana – dane mogą być zapisywane do głównego
systemu plików po zatwierdzeniu ich metadanych do dziennika. Ma to być opcja
zapewniająca największą przepustowość. Gwarantuje wewnętrzną spójność
systemu plików, ale może spowodować pojawienie się starych plików po
załamaniu i odtworzeniu dziennika.
data_err=ignore
Gdy wystąpi błąd w buforze plików danych w trybie ordered, ogranicza się jedynie do
wypisania komunikatu o błędzie.
data_err=abort
Gdy wystąpi błąd w buforze plików danych w trybie ordered, przerywa dziennik.
barrier=0 / barrier=1
Wyłącza / włącza używanie barier zapisu w kodzie jbd (urządzenia blokowego
dziennika). barrier=0 wyłącza je, a barrier=1 włącza (tak jest domyślnie). Wymagany
jest również stos wejścia/wyjścia potrafiący obsługiwać bariery, a jeśli jbd
otrzyma błąd przy zapisie barier, ponownie wyłączy bariery wypisując ostrzeżenie.
Bariery zapisu wymuszają poprawną kolejność na dysku w przypadku zatwierdzeń
dziennika, co czyni dyskowe ulotne bufory zapisu bezpiecznymi do użycia, przy
pewnym uszczerbku wydajności. Jeśli dyski komputera są w jakiś sposób zabezpieczone
bateryjnie, wyłączenie barier może bezpiecznie zwiększyć wydajność.
commit=liczba-sekund
Uruchamia zatwierdzenie dziennika co liczbę-sekund. Domyślna wartość to 5 sekund.
Zero oznacza wartość domyślną.
user_xattr
Włącza rozszerzone atrybuty użytkownika. Więcej informacji w podręczniku xattr(7).
jqfmt={vfsold|vfsv0|vfsv1}
Oprócz starego systemu przydziałów dyskowych (jak w ext2, jqfmt=vfsold, inaczej
quota w wersji 1) ext3 obsługuje również przydziały dziennikowane (quota w wersji
2). jqfmt=vfsv0 lub jqfmt=vfsv1 włącza przydziały dziennikowane. Mają one tę
przewagę, że nawet po załamaniu systemu nie ma konieczności sprawdzania
przydziałów. Gdy włączona jest cecha systemu plików quota, to przydziały
dziennikowane są używane automatycznie, a ta opcja montowania jest ignorowana.
usrjquota=aquota.user|grpjquota=aquota.group
Przy przydziałach dziennikowanych (jqfmt=vfsv0 lub jqfmt=vfsv1), wymagane są opcje
montowania usrjquota=aquota.user i grpjquota=aquota.group, wskazujące systemowi
przydziałów pliki bazy danych przydziałów, które mają być używane. Gdy włączona
jest cecha systemu plików quota, to przydziały dziennikowane są używane
automatycznie, a ta opcja montowania jest ignorowana.
Opcje montowania ext4
System plików ext4 stanowi wyższy poziom zaawansowania systemu plików ext3 i zawiera
usprawnienia skalowalności i niezawodności w celu obsługi dużych systemów plików.
Opcje journal_dev, journal_path, norecovery, noload, data, commit, orlov, oldalloc,
[no]user_xattr, [no]acl, bsddf, minixdf, debug, errors, data_err, grpid, bsdgroups,
nogrpid, sysvgroups, resgid, resuid, sb, quota, noquota, nouid32, grpquota, usrquota,
usrjquota, grpjquota i jqfmt są wstecznie kompatybilne z ext3 i ext2.
journal_checksum | nojournal_checksum
Opcja journal_checksum włącza sumy kontrolne transakcji dziennika. Pozwoli to na
wykrywanie błędów w jądrze przez kod odzyskiwania w e2fsck i jądrze. Jest to zmiana
kompatybilna, która jest ignorowana przez starsze jądra.
journal_async_commit
Bloki zatwierdzeń mogą być zapisywane na dysk bez czekania na bloki deskryptora. Po
włączeniu, starsze jądra nie będą mogły zamontować urządzenia. Powoduje wewnętrzne
włączenie opcji journal_checksum.
barrier=0 / barrier=1 / barrier / nobarrier
Te opcje montowania mają taki sam skutek jak w ext3. W celu zapewnienia spójności z
innymi opcjami montowania ext4 dodano opcje montowania „barrier” i „nobarrier”.
System plików ext4 domyślnie włącza bariery zapisu.
inode_readahead_blks=n
Ten parametr dostosowania kontroluje maksymalną liczbę bloków tablicy i-węzłów,
którą zbuforuje algorytm odczytania z wyprzedzeniem tablicy i-węzłów ext4. Wartość
musi być potęgą dwójki. Domyślną wartością są 32 bloki.
stripe=n
Liczba bloków systemu plików, których mballoc spróbuje użyć do przydzielenia danych
i wyrównania. W przypadku systemów RAID5/6, powinna być to liczba dysków z danych *
rozmiar cząstki (ang. chunk) RAID w blokach systemu plików.
delalloc
Opóźnia przydzielenie bloków do czasu zapisu.
nodelalloc
Wyłącza opóźnioną alokację. Bloki są przydzielane, gdy dane są kopiowane z bufora
użytkownika do bufora strony.
max_batch_time=mikrosekundy
Maksymalny czas, jaki ext4 powinien czekać na dodatkowe operacje systemu plików, w
celu dokonania wspólnej, synchronicznej operacji zapisu. Ze względu na to, że
synchroniczne operacje zapisu wymuszają zatwierdzenie, a później odczekują na
zakończenie wejścia/wyjścia, nie jest to kosztowne, a może dać duży zysk
przepustowości, oczekuje się niewielki czas, aby sprawdzić ewentualne inne
transakcje mogące być podczepione do zapisu synchronicznego. Algorytm został
zaprojektowany do automatycznego dostosowania się do szybkości dysku, mierząc czas,
jaki zajmuje (przeciętnie) zakończenie zatwierdzenia transakcji. Można to nazwać
„czasem zatwierdzenia”. Jeśli czas, jaki trwała transakcja był mniejszy od czasu
zatwierdzenia, ext4 będzie próbował odczekać przez czas zatwierdzenia, aby
sprawdzić czy inne operacje dołączą do transakcji. Czas zatwierdzenia jest
ograniczony przez max_batch_time, które domyślnie wynosi 15000 µs (15 ms). Tę
optymalizację można całkowicie wyłączyć ustawiając max_batch_time na 0.
min_batch_time=mikrosekundy
Ten parametr ustawia czas zatwierdzenia (zgodnie z powyższym opisem) na minimum
min_batch_time. Domyślnie wynosi to zero mikrosekund. Zwiększenie tego parametru
może zwiększyć przepustowość, przy obciążeniach wielowątkowych, synchronicznych na
bardzo szybkich dyskach, kosztem zwiększonych opóźnień.
journal_ioprio=priorytet
Priorytet wejścia/wyjścia (od 0 do 7, gdzie 0 jest najwyższym priorytetem), który
powinien być użyty do operacji wejścia/wyjścia przedkładanych przez kjournald2
podczas zatwierdzenia. Domyślnie ustawi wartość 3, czyli nieco więcej niż domyślny
priorytet wejścia/wyjścia.
abort Symuluje efekt wywołania ext4_abort() do celów debugowania. Opcja używana zwykle
przy ponownym montowaniu już zamontowanego systemu plików.
auto_da_alloc|noauto_da_alloc
Wiele niechlujnych aplikacji nie używa fsync() przy zastępowaniu istniejących
plików wzorcami takimi jak
fd = open("foo.new")/write(fd,...)/close(fd)/ rename("foo.new", "foo")
albo nawet gorzej
fd = open("foo", O_TRUNC)/write(fd,...)/close(fd).
Jeśli włączona jest opcja auto_da_alloc, to ext4 wykryje wzorce „zastąp przez
zmianę nazwy” oraz „zastąp przez docięcie” i wymusi sytuację, w której odroczone
przydzielenia bloków są przydzielane w ten sposób, że przy następnym zatwierdzeniu
dziennika, w domyślnym trybie data=ordered, przed zatwierdzeniem operacji rename()
wymuszany jest zapis bloków danych nowego pliku na dysk. To daje zbliżony poziom
gwarancji jak ext3, i zapobiega problemowi „zerowej długości”, jaki może przydarzyć
się przy załamaniu systemu, przed wymuszeniem bloków odroczonej alokacji na dysk.
noinit_itable
Nie inicjuje niezainicjowanych bloków tablicy i-węzłów w tle. Funkcja przydatna na
płytach instalacyjnych, dzięki czemu proces instalacji może zakończyć się tak
szybko jak to możliwe; proces inicjalizacji tablicy i-węzłów będzie wtedy odroczony
do następnego zamontowania systemu plików.
init_itable=n
Leniwy kod inicjacji i-węzłów odczeka n razy liczbę milisekund, jaką zajęło
wyzerowanie poprzedniej grupy bloków w tabeli i-węzłów. Minimalizowany jest w ten
sposób wpływ na wydajność systemu, jaki wywiera inicjowanie tabeli i-węzłów systemu
plików.
discard/nodiscard
Kontroluje, czy ext4 powinien wydawać polecenia discard/TRIM do podległego
urządzenia blokowego w momencie zwolnienia bloków. Przydatne do urządzeń SSD oraz
rozszerzalnych LUN-ów używających plików z dziurami, lecz domyślnie jest wyłączona,
do momentu aż zostanie wystarczająco dokładnie przetestowana.
block_validity/noblock_validity
Ta opcja włącza/wyłącza mechanizm jądra służący do śledzenia bloków metadanych
systemu plików w wewnętrznych strukturach danych. Pozwala m.in wieloblokowemu
alokatorowi na szybką lokalizację ekstentów, które mogą się nakładać na bloki
metadanych systemu plików. Opcja jest przeznaczona do celów debugowania i jest
domyślnie wyłączona, ponieważ negatywnie wpływa na wydajność.
dioread_lock/dioread_nolock
Kontroluje, czy ext4 powinien używać (czy nie) blokowania odczytu DIO
(bezpośredniego wejścia/wyjścia). Jeśli podano opcję dioread_nolock, to ext4
przydzieli niezainicjowany ekstent przed zapisem bufora i przekształci ekstent w
celu jego zainicjowania już po ukończeniu wejścia/wyjścia. Takie podejście pozwala
na uniknięcie używania przez kod ext4 zatrzasków i-węzłów, co zwiększa skalowalność
na nośnikach o dużej szybkości. Nie współdziała jednak z dziennikowaniem danych,
opcja dioread_nolock zostanie wówczas zignorowana, a jądro wypisze ostrzeżenie.
Proszę zauważyć, że kod dioread_nolock jest używany wyłącznie do plików
korzystających z ekstentów. Ze względu na wszystkie opisane ograniczenia, opcja
jest domyślnie wyłączona (obowiązuje dioread_lock).
max_dir_size_kb=n
Opcja ogranicza rozmiar katalogów, a każda próba wykroczenia poza podany limit n (w
kilobajtach) poskutkuje błędem ENOSPC. Jest to przydatne w środowiskach o
ograniczonej pamięci operacyjnej, gdzie bardzo duże katalogi mogą spowodować
poważne problemy z wydajnością, a nawet wywołać mechanizm OOM-killera (przykładowo,
gdy dostępne jest tylko 512 MB pamięci, katalog o wielkości 176 MB może poważnie
ograniczyć wydajność systemu).
i_version
Włącza obsługę 64-bitowej wersji i-węzłów. Opcja domyślnie wyłączona.
nombcache
Opcja wyłącza korzystanie z mbcache w celu deduplikacji atrybutów rozszerzonych. W
systemach, gdzie atrybuty rozszerzone są rzadko (lub nigdy) dzielone między
plikami, użycie bufora mbcache do deduplikacji niepotrzebnie zwiększa narzut
obliczeniowy.
prjquota
Opcja montowania prjquota włącza w systemie plików obsługę przydziałów dyskowych na
poziomie projektu. Konieczne jest skorzystanie z narzędzi do przydziałów dyskowych,
aby faktycznie włączyć i zarządzać przydziałami dyskowymi. Niniejsza opcja
montowania wymaga cechy project systemu plików.
ATRYBUTY PLIKU
Systemy plików ext2, ext3 i ext4 obsługują ustawianie następujących atrybutów plików w
systemach Linux, za pomocą narzędzia chattr(1):
a - tylko dopisywanie (ang. append)
A - bez aktualizacji czasu dostępu (atime)
d - bez zrzucania (ang. dump)
D - synchroniczna aktualizacja katalogu (ang. directory)
i - niezmienialny (ang. immutable)
S - aktualizacje synchroniczne
u - odwracalne kasowanie (ang. undeletable)
Oprócz tego, systemy plików ext3 i ext4 obsługują także:
j - dziennikowanie danych (ang. journaling)
Ponadto, system plików ext4 obsługuje również:
e - format ekstentów
Opis każdego z atrybutów znajduje się w podręczniku systemowym chattr(1).
OBSŁUGA W JĄDRZE
Niniejszy rozdział opisuje sterownik systemu plików (np. ext2, ext3, ext4) oraz wersję
jądra, w której dodano obsługę danej cechy systemu plików. Proszę zauważyć, że niekiedy
cecha była obecna we wcześniejszych wersjach jądra, ale znane były poważne błędy. W
niektórych przypadkach cecha może być wciąż uważana za eksperymentalną. Proszę również
zwrócić uwagę, że w niektórych dystrybucjach przeniesiono obsługę cech do starszych jąder;
w szczególności wersje jądra w niektórych „dystrybucjach biznesowych” mogą być niezwykle
mylące.
filetype ext2, 2.2.0
sparse_super ext2, 2.2.0
large_file ext2, 2.2.0
has_journal ext3, 2.4.15
ext_attr ext2/ext3, 2.6.0
dir_index ext3, 2.6.0
resize_inode ext3, 2.6.10 (zmiana rozmiaru online)
64bit ext4, 2.6.28
dir_nlink ext4, 2.6.28
extent ext4, 2.6.28
extra_isize ext4, 2.6.28
flex_bg ext4, 2.6.28
huge_file ext4, 2.6.28
meta_bg ext4, 2.6.28
uninit_bg ext4, 2.6.28
mmp ext4, 3.0
bigalloc ext4, 3.2
quota ext4, 3.6
inline_data ext4, 3.8
sparse_super2 ext4, 3.16
metadata_csum ext4, 3.18
encrypt ext4, 4.1
metadata_csum_seed ext4, 4.4
project ext4, 4.5
ea_inode ext4, 4.13
large_dir ext4, 4.13
casefold ext4, 5.2
verity ext4, 5.4
stable_inodes ext4, 5.5
ZOBACZ TAKŻE
mke2fs(8), mke2fs.conf(5), e2fsck(8), dumpe2fs(8), tune2fs(8), debugfs(8), mount(8),
chattr(1)
TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Michał Kułach
<michal.kulach@gmail.com>
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji
można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3
⟨https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html⟩ lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ
ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej
⟨manpages-pl-list@lists.sourceforge.net⟩.